Hulpvaardig

When fate hands you a lemon, make lemonade.
- Dale Carnegie

Zo zie je maar! Wij gaan elke dag met de fiets naar school (en weer terug) en dat is zo eenvoudig en moeiteloos. Dat besef je weer eens als het anders gaat. Zo moesten we op een ochtend om verschillende redenen met de auto naar school en wat gebeurt er prompt op weg naar huis? De auto stopt er gewoon mee, midden op de Singel! Hij sputterde nog wat en toen was alles dood… Ik rolde hem uit naar de kant van de weg. Bij tijd en wijle heb ik mijn mobieltje wel eens mee, maar die ligt meestal thuis en regelmatig zonder batterij. Deze keer was ik heel blij dat ik dat ik hem bij me had gestoken en belde ik de ANWB. (waar mijn schaatsfoto overigens deze maand afgedrukt staat in hun maandblad Kampioen) Een jongen van een jaar of twaalf stopte op zijn fiets om heel ridderlijk te vragen of ik nog voldoende beltegoed had op mijn telefoontje. Na drie kwartier wachten op een brug kwam er iemand opdagen - terwijl er een half uur daarvoor al zo’n opvallend geel autootje langs gereden was?! Hij zag dat de bedrading tussen de accu en de dynamo niet goed was. Op naar de garage dus, de meneer van de ANWB reed heel lief achter me aan voor het geval dat de auto weer dood viel. Na een zwaai uit het raam naar de behulpzame ANWB-meneer draaide ik de auto de parkeerplaats van de garage op. Helaas kon hij pas na het weekend gerepareerd worden. Maar ik moet mijn wekelijkse boodschappen nog doen, sputterde ik vertwijfeld uit… Dus kreeg ik van de meelevende garagehouder zijn visitekaartje mee en kon ik risicoloos naar de supermarkt in de buurt - als mijn auto stil zou komen te vallen dan kwam deze meneer mijn auto slepen. Dat was gelukkig niet nodig. En voortaan gaan we weer lekker ongecompliceerd op de fiets naar school.

Alhoewel…ongecompliceerd? Precies die dagen dat mijn auto bij de garage stond was Anthe’s fiets bij de fietsenmaker. Alles was zo’n beetje stuk aan haar fiets: handremmen, bagagedrager, slag in haar wiel en de fietsketting was te wijd geworden. Anthe fietste dus op mijn fiets naar school. Maren kreeg koorts (en koortsdromen) die dagen en bleef natuurlijk thuis van school, en Inden….? Inden’s fiets kreeg prompt een platte band. Hoe is het mogelijk! Anthe moest dus een avond alleen op de fiets naar tekenles en terug (want Maren droomde heel onrustig, ik kon niet weg), Inden een keer alleen door het donker naar theaterdans en toen ik haar kwam halen stond ze wéér met een platte band. Inden achterop, haar fiets aan de hand, zo zijn we naar huis gefietst – terwijl ik me ook niet de fitste voelde na twee doorbroken nachten. Wat een slecht karma! De volgende ochtend heb ik Inden achterop mijn fiets naar school gebracht, Maren fietste weer zelf naar school. Ik had die ochtend een kennismaking voor nieuwe schilderlessen in een dorp verderop, gelukkig kon ik met iemand meeliften…. Op zulke momenten mis ik Mark wel even thuis, maar hij was aan de andere kant van de wereld en kon ons niet helpen hoe graag hij ook gewild had. Voor een fiks bedrag is de auto weer gemaakt en hebben we onze rots weer voor de deur staan. Voor noodgevallen.

Onze vrienden waren allebei in december jarig en hadden van ons concerttickets voor de Zweedse Agnes Obel gekregen – uiteraard hadden we zelf ook twee kaartjes – en zouden we gezellig met z’n viertjes naar de Mezz gaan. Helaas gooide Mark’s werk echter roet in het eten, want Mark werd verwacht aanwezig te zijn op een belangrijke vergadering in het besneeuwde Ohio. We kozen daarom voor een plezierige invaller en bezochten het concert. Ik kwam net op het nippertje aan fietsen, zij stonden al buiten vooraan in de rij…maar ík had de kaarten bij me! Het was een concert met zitplaatsen waardoor het aantal entreekaarten beperkt was. En ondanks dat Agnes haar CD pas sinds een half jaar te koop is, verspreidt het nieuws van haar kwaliteiten als muzikant (en als componist) zich als een lopend vuurtje. Het zorgt ervoor dat al haar concerten in Nederland in no time uitverkocht zijn. We komen die avond op tijd binnen en hebben goede zitplaatsen bemachtigd. In het begin neemt Agnes met Anne, haar collega op cello, nog wat verlegen het applaus in ontvangst. Ook is het soms zoeken naar wat ze precies zullen zeggen tussen de nummers in. Agnes en Anne komen me een beetje onzeker en onervaren over, maar als ze eenmaal beginnen te spelen zijn ze vastberaden - twee jonge vrouwen die professioneel hun muziek ten gehore brengen. Het contrast tussen de zingende en pratende Agnes is dan ook groot. Maar ik denk dat het ook niet niks is om binnen een half jaar ineens zo populair te zijn.

Peru… Kamperen langs de oevers van de Amazone rivieren, met een kapmes je een weg banen door de jungle, vers gevangen vis op een kampvuur, tropische regenbuien, buiten slapen dichtbij de natuur, uren varend of wandelend door het woud, wilde dieren ontmoeten. Alles uniek, eerlijk en puur. Ik heb onze Amazone-trip geboekt: wij gaan op een bijzondere manier het regenwoud ontdekken! En het andere hoogtepunt van onze reis heb ik ook geboekt: Machu Picchu, de Verloren Stad van de Incas. Het is een mystieke plaats, aangeraakt door de wolken. De ruïnes behoren tot één van de meest wonderlijke en betoverende ruines van de wereld. De bijzondere plaats in een afgelegen zone van de Andes versterkt de geheimzinnigheid. Een absoluut wonder van menselijk erfgoed, Machu Picchu beroert je hart en ziel op vele manieren.