Hulpvaardig

When fate hands you a lemon, make lemonade.
- Dale Carnegie

Zo zie je maar! Wij gaan elke dag met de fiets naar school (en weer terug) en dat is zo eenvoudig en moeiteloos. Dat besef je weer eens als het anders gaat. Zo moesten we op een ochtend om verschillende redenen met de auto naar school en wat gebeurt er prompt op weg naar huis? De auto stopt er gewoon mee, midden op de Singel! Hij sputterde nog wat en toen was alles dood… Ik rolde hem uit naar de kant van de weg. Bij tijd en wijle heb ik mijn mobieltje wel eens mee, maar die ligt meestal thuis en regelmatig zonder batterij. Deze keer was ik heel blij dat ik dat ik hem bij me had gestoken en belde ik de ANWB. (waar mijn schaatsfoto overigens deze maand afgedrukt staat in hun maandblad Kampioen) Een jongen van een jaar of twaalf stopte op zijn fiets om heel ridderlijk te vragen of ik nog voldoende beltegoed had op mijn telefoontje. Na drie kwartier wachten op een brug kwam er iemand opdagen - terwijl er een half uur daarvoor al zo’n opvallend geel autootje langs gereden was?! Hij zag dat de bedrading tussen de accu en de dynamo niet goed was. Op naar de garage dus, de meneer van de ANWB reed heel lief achter me aan voor het geval dat de auto weer dood viel. Na een zwaai uit het raam naar de behulpzame ANWB-meneer draaide ik de auto de parkeerplaats van de garage op. Helaas kon hij pas na het weekend gerepareerd worden. Maar ik moet mijn wekelijkse boodschappen nog doen, sputterde ik vertwijfeld uit… Dus kreeg ik van de meelevende garagehouder zijn visitekaartje mee en kon ik risicoloos naar de supermarkt in de buurt - als mijn auto stil zou komen te vallen dan kwam deze meneer mijn auto slepen. Dat was gelukkig niet nodig. En voortaan gaan we weer lekker ongecompliceerd op de fiets naar school.

Alhoewel…ongecompliceerd? Precies die dagen dat mijn auto bij de garage stond was Anthe’s fiets bij de fietsenmaker. Alles was zo’n beetje stuk aan haar fiets: handremmen, bagagedrager, slag in haar wiel en de fietsketting was te wijd geworden. Anthe fietste dus op mijn fiets naar school. Maren kreeg koorts (en koortsdromen) die dagen en bleef natuurlijk thuis van school, en Inden….? Inden’s fiets kreeg prompt een platte band. Hoe is het mogelijk! Anthe moest dus een avond alleen op de fiets naar tekenles en terug (want Maren droomde heel onrustig, ik kon niet weg), Inden een keer alleen door het donker naar theaterdans en toen ik haar kwam halen stond ze wéér met een platte band. Inden achterop, haar fiets aan de hand, zo zijn we naar huis gefietst – terwijl ik me ook niet de fitste voelde na twee doorbroken nachten. Wat een slecht karma! De volgende ochtend heb ik Inden achterop mijn fiets naar school gebracht, Maren fietste weer zelf naar school. Ik had die ochtend een kennismaking voor nieuwe schilderlessen in een dorp verderop, gelukkig kon ik met iemand meeliften…. Op zulke momenten mis ik Mark wel even thuis, maar hij was aan de andere kant van de wereld en kon ons niet helpen hoe graag hij ook gewild had. Voor een fiks bedrag is de auto weer gemaakt en hebben we onze rots weer voor de deur staan. Voor noodgevallen.

Onze vrienden waren allebei in december jarig en hadden van ons concerttickets voor de Zweedse Agnes Obel gekregen – uiteraard hadden we zelf ook twee kaartjes – en zouden we gezellig met z’n viertjes naar de Mezz gaan. Helaas gooide Mark’s werk echter roet in het eten, want Mark werd verwacht aanwezig te zijn op een belangrijke vergadering in het besneeuwde Ohio. We kozen daarom voor een plezierige invaller en bezochten het concert. Ik kwam net op het nippertje aan fietsen, zij stonden al buiten vooraan in de rij…maar ík had de kaarten bij me! Het was een concert met zitplaatsen waardoor het aantal entreekaarten beperkt was. En ondanks dat Agnes haar CD pas sinds een half jaar te koop is, verspreidt het nieuws van haar kwaliteiten als muzikant (en als componist) zich als een lopend vuurtje. Het zorgt ervoor dat al haar concerten in Nederland in no time uitverkocht zijn. We komen die avond op tijd binnen en hebben goede zitplaatsen bemachtigd. In het begin neemt Agnes met Anne, haar collega op cello, nog wat verlegen het applaus in ontvangst. Ook is het soms zoeken naar wat ze precies zullen zeggen tussen de nummers in. Agnes en Anne komen me een beetje onzeker en onervaren over, maar als ze eenmaal beginnen te spelen zijn ze vastberaden - twee jonge vrouwen die professioneel hun muziek ten gehore brengen. Het contrast tussen de zingende en pratende Agnes is dan ook groot. Maar ik denk dat het ook niet niks is om binnen een half jaar ineens zo populair te zijn.

Peru… Kamperen langs de oevers van de Amazone rivieren, met een kapmes je een weg banen door de jungle, vers gevangen vis op een kampvuur, tropische regenbuien, buiten slapen dichtbij de natuur, uren varend of wandelend door het woud, wilde dieren ontmoeten. Alles uniek, eerlijk en puur. Ik heb onze Amazone-trip geboekt: wij gaan op een bijzondere manier het regenwoud ontdekken! En het andere hoogtepunt van onze reis heb ik ook geboekt: Machu Picchu, de Verloren Stad van de Incas. Het is een mystieke plaats, aangeraakt door de wolken. De ruïnes behoren tot één van de meest wonderlijke en betoverende ruines van de wereld. De bijzondere plaats in een afgelegen zone van de Andes versterkt de geheimzinnigheid. Een absoluut wonder van menselijk erfgoed, Machu Picchu beroert je hart en ziel op vele manieren.

Verandering

Blijf het wonder zien in dingen, laat dat talent niet verslijten.
- Redmond O’Hanlon

Kun je jezelf veranderen? We doen allemaal heel graag of het wel zo is. Ik hoor wel eens mensen zeggen dat ze heel erg veranderd zijn. Mensen kunnen dingen leren in het leven en ervaringen maken je soms anders. Ook wil het leven de scherpe kantjes van onze persoonlijkheid nog wel eens afslijten. Maar ik heb onhebbelijkheden die heel slecht slijten, ook al wil ik dat graag! Ik heb in mijn leven veel moeite om oprecht met reisdata om te gaan. We hebben al zoveel meegemaakt door dit gebrek van mij. Een dag te vroeg op een gereserveerde camping aankomen in Portugal of juist denken een dag langer te kunnen blijven staan in Frankrijk. Ik heb eens een dag te vroeg op de luchthaven in Eindhoven gestaan om terug naar Madrid te vliegen waar onze drie meiden diezelfde avond een rol hadden in de schoolmusical. We hebben ook wel eens een schoonmaakteam voor de deur van ons gehuurde huisje in Duitsland gehad waar we kennelijk die ochtend hadden moeten vertrekken. En ondanks dat ik me zeer bewust ben van mijn mankement heb ik toch weer verkeerd geboekt. Ik heb goed naar de kalender gekeken bij het boeken van onze vluchten naar Peru en heb Mark nog gebeld om de data te checken vóórdat ik de knop van kopen indrukte. En nu, maanden later, blijkt dat ik geen vier weken geboekt heb maar vijf weken! Voor de reis is het uiteraard geen enkel probleem alleen Mark’s vakantiedagen zijn een uitdaging. Dus hebben we heel creatief Mark’s vrije dagen voor 2011 opnieuw ingedeeld en gaat pechvogel Mark in maart iets korter dan wij naar de sneeuw in Tsjechië en heeft hij nog drie dagen gewerkt in de laatste week van de Kerstvakantie. Zal ik ooit veranderen? Kan ik leren in alle ernst met reisdata om te gaan? Gedachten en gedrag zijn eenheid, de combinatie maakt wie je bent. Ik wéét van mijn manco, nu mijn gedrag nog aanpakken…

Een van de laatste dagen van de Kerstvakantie zijn we naar Amsterdam getogen met als reden Inden’s paspoort. Inden is in The States geboren en toen we indertijd naar Nederland vlogen om iedereen met onze newborn te laten kennismaken was een Amerikaans paspoort het snelst aangevraagd. Namelijk gewoon op het postkantoor, terwijl een Nederlands paspoort maanden van te voren op het consulaat in Boston aangevraagd had moeten worden. Tot onze Afrika-reis reisde Inden met haar Amerikaanse paspoort. Maar voor Afrikaanse landen moest zij visa aanvragen en wij niet. Een Nederlands paspoort was dus snel aangevraagd en nu is ze een kind met twee nationaliteiten. Haar Amerikaanse paspoort verliep in de Kerstvakantie dus een goede reden om naar onze hoofdstad af te reizen. Mark en ik moesten daar op Amerikaans grondgebied de consul verklaren (raise your right hand, please) dat alles naar waarheid was ingevuld. Daarna lekker lunchen en even naar de uitverkoop in de Bijenkorf en daar hoort ondertussen een ijsje van bakkerij van der Linde bij! Die middag hebben we genoten van 3D film Rapunzel in het Tuschinski theater. Daar kwam een herinnering boven drijven van heel lang geleden. Ik zat met mijn zus op een zonnig terrasje op het Rembrandtplein en we zagen steeds een limousine langs rijden, …een première! Dus stonden wij even later nieuwsgierig te kijken bij de rode loper hoe bekende acteurs en actrices poseerden voor paparazzifotografen. De week erna bladerde ik in zo’n roddeltijdschrift om het resultaat te bekijken en tot mijn grote verbazing zag ik mezelf op de eerste pagina staan - op de achtergrond van één van die foto’s! Onze meiden wilden dat graag wel eens zien, maar dat geroemde tijdschrift ligt ergens op zolder in één van de verhuisdozen…

Ovenplaten vol met zandkoekjes in alle vormen hebben we gebakken in twee ovens tegelijk. Daarna de uitdaging om iedereen zijn eigen portie gebakken koekjes klaar te leggen zodat alle kindjes hun eigen koekjes konden versieren met glitters, snoepjes, icing en geschreven letters. Al Maren’s genodigden kregen een mooi stoffen zakje mee naar huis, gevuld met de meest mooie eetbare creaties! Maren heeft genoten van alle aandacht (ik mag naast Maren zitten, nee nu ik!), de kadootjes, de taart en de koekjes. (zie ons fotoalbum) Als je zes jaar wordt geniet je intens van het aftellen naar je verjaardag, je verheugen op het zingen in bed en je verkneukelen over de kadootjes die je misschien gaat krijgen. En dat waren er heel veel dit jaar!

Op de aller-allerlaatste dag van de Kerstvakantie (terwijl Mark de halve marathon liep!) zou ik twee onderdelen van onze Peru-reis boeken die we na veel wikken en wegen uitgekozen hadden. Pas toen kwam ik erachter dat er twee paspoorten van ons niet meer zes maanden geldig zijn vanaf onze vertrekdatum. Dus eerst moeten we de nieuw aangevraagde paspoorten ophalen voordat we de reserveringen officieel vast kunnen leggen. De paspoortnummers worden namelijk gecheckt door officiële Peruaanse instanties… Maar de keuzes zijn gemaakt, de kogel is door de kerk. We gaan als afsluiting een 8-daagse jungletour maken door het ongerepte Amazonegebied voordat we vanuit Lima weer terug vliegen naar huis. Ik twijfel vreselijk over de keuze van de jungletour: een dure tour met overnachtingen in exclusieve lodges of een flink goedkopere tour waarin we een paar nachten kamperen in tenten en een paar nachten slapen in lodges. Nemen we een risico met zo’n groot prijsverschil? Je hoort wel eens van louche operators die er met je geld vandoor gaan of hun afspraken niet nakomen… Maar goed, wij houden van avontuur en van kamperen dus logisch dat we voor de kampeerversie gaan, toch? We hebben ook zelf een tripje samengesteld voor ons bezoek aan Machu Picchu: we gaan een stukje Incapad lopen, dus niet de volle vier dagen, én we verblijven een extra dag in het dorp vlakbij het oude Incarijk. De meeste bezoekers nemen meteen na het bezoek aan Machu Picchu de trein terug. Wij plakken er een extra nachtje aan vast zodat we daar de Huayna Picchu kunnen beklimmen, een waterval in de Andes-jungle kunnen bekijken en in de warmwaterbronnen kunnen dobberen.

Zo eenvoudig het was om Inden’s Amerikaanse paspoort te regelen in Amsterdam, zo onhandig is het om voor Anthe en mij een paspoort te regelen in het stadskantoor van Breda. Je begint al met een wachttijd van een uur vanwege de drukte. Eenmaal aan de balie bleken we een schriftelijke toestemming van Mark nodig te hebben die natuurlijk op reis was. Ik heb toch niet voor niets een uur in de rij gestaan!, riep ik uit. En toen mocht Mark zijn toestemming á la minute faxen naar het stadskantoor met zijn legitimatie erbij. Een heel stel ambtenaren heeft ernaar gekeken en toen werd het goedgekeurd en konden we door de regen weer naar huis fietsen. Volgende week mogen we fijn weer terug om ons document persoonlijk op te halen. Ondertussen is Inden’s paspoort over de post al gearriveerd…

Bagage

Je hoeft enkel de schatkist in je hart te openen en eruit te nemen wat je al gegeven is.
- Bawa Muhaiyaddeen

Hoewel de kofferellende op Schiphol niet te vergelijken is met de bagagechaos op andere Europese luchthavens werd op internet volop geklaagd over de zoekgeraakte bagage. Vooral over de koffers van vrijdag 17 december, de dag dat Mark vanuit Korea aanvloog met KLM, werd veel geklaagd. KLM werd na ruim twee weken na de sneeuwchaos in Nederland en Europa nog steeds overspoeld door gefrustreerde passagiers, terwijl Mark en ik ze via telefoon of internet helemaal niet konden bereiken! Mark werd na tien dagen toch een beetje ongerust over zijn volle koffer die daar in aankomsthal 2 stond opgesteld. Zijn tagnummer stond nog steeds niet in de genoemde lijst en dan werd met nadruk gevraagd niet naar Schiphol te komen. Maar toen Mark op internet las dat iedereen met een paspoort een koffer mocht ophalen had hij niet veel vertrouwen meer in een goede afloop. Vrienden die rond Kerst op Schiphol geland waren vertelden die duizenden koffers te hebben zien staan en hadden de indruk dat iedereen erbij kon… Op de twaalfde dag zei ik tijdens het ontbijt dat ik het gevoel had dat vandaag de koffer thuis gebracht zou worden, en wie schetste onze verbazing? Die ochtend stopte er een bestelbus voor de deur en die meneer kwam onze grote rode koffer thuis brengen. En alles zat er nog in, zelfs alle doosjes Chinese jasmijnthee!

En het was maar goed dat alles er nog in zat, want over een week zal Mark de halve marathon lopen van zijn geboorteplaats Egmond. Vorig jaar had hij serieus hard getraind voor de wedstrijd en hoe erger en ijziger de weersvoorspellingen werden hoe harder Mark ging trainen. Hij had speciale sportkleding aangeschaft en was helemaal klaar voor grote ontberingen op het strand. Maar de wedstrijd werd helaas op het allerlaatste moment afgelast… En dit jaar is zijn plan om weer mee te doen. Maar hij heeft een blessure opgelopen waardoor hij weinig heeft kunnen trainen. Hij heeft steunzolen gekregen van de podoloog waar hij blaren van krijgt onder zijn voeten en hij was door de kofferchaos op Schiphol al bijna twee weken zijn fijne sportspullen kwijt. De moed zakte hem een beetje in zijn schoenen… Maar hij geeft niet makkelijk op en zal waarschijnlijk op zijn doorzettingsvermogen (of tandvlees?) de wedstrijd uitlopen – mits de wedstrijd dit keer gelopen wordt natuurlijk…wat er wel naar uit ziet trouwens.

De oergezellige laatste dagen van het jaar zijn weer achter de rug. We hadden naast familiebezoek ook veel gezellige bezoeken van verre vrienden. En die bezoekjes worden altijd weer gewaardeerd – ze nemen tenslotte toch de moeite om langs Breda te rijden en soms is dat best veel moeite. Zoals vrienden uit Madrid die helemaal uit Groningen onze kant opgereden zijn en een hotelletje in de buurt genomen hadden, of andere vrienden uit Madrid die rechtstreeks uit Schiphol bij ons kwamen eten. Of vrienden die alvast op weg naar hun hotel op Eindhoven Airport gezellig bij ons kwamen eten, zo ook Maren’s vriendinnetje die op terugreis was naar Engeland. Wij weten er alles van als je een paar dagen in Nederland bent, je probeert je aandacht te verdelen tussen familie en vrienden en eigenlijk schiet je altijd te kort… Tussen al dat koken, boodschappen halen en bezoek door vond ik mijn ontspanning in de sneeuw. Met Mark tegen twaalf uur ’s nachts door de krakende verse sneeuw een wandeling (op mijn nieuwe UGGS!) gemaakt langs de bosrand waar we de hazen voor onze ogen zagen wegspringen… Of gewoon mét het bezoek sleetje rijden van een mooie sleeheuvel, een sneeuwballengevecht of een prachtige wandeling langs de witte weilanden maken met een waterig zonnetje erbij. (zie ons fotoalbum) Ook mijn aangrijpende boek van Annejet van der Zijl - Sonny Boy, waarvan de film deze maand in première gaat - trok mij in een andere wereld. Net toen ik de laatste bladzijde had gelezen en het boek met rode, betraande ogen had dichtgeslagen stond de meneer met Mark’s koffer voor de deur. Ik riep uit tegen hem dat het een wonder was dat onze koffer terecht was en dat tezamen met mijn nog rode ogen was dat voor hem misschien wel een erg sentimentele reactie…haha!

Over een paar nachtjes is ons jongste telgje Maren jarig, ons geschenk… en ze wordt al zes jaar! Nogmaals een kamer vol bezoek en later in de week een middag vol meisjes die koekjes komen bakken en dan keert de rust weer terug – de scholen gaan 10 januari weer beginnen!

Tragiek

It’s beginning to look a lot like Christmas, ev’rywhere you go
- Dionne Warwick

Sneeuw….. Alles is maagdelijk wit om ons heen. (zie ons fotoalbum) Het is gewoon zonde om door de onaangeraakte sneeuw te lopen. Overal branden kleine lichtjes achter de ramen en in het schijn van een lantaarnpaal zie je de vlokken neerdalen. Het is bijna Kerstmis…

Extra tragisch is dan dit verhaal… Toen we door Afrika reisden in 2009 hadden we een Landrover Defender met daktenten gehuurd via Mike uit Kaapstad. De dag van onze aankomst heeft een werknemer van Mike die auto vanuit Kaapstad naar Johannesburg gereden. Dat is zo’n acht uur rijden. Zo werkt die branche, altijd auto’s brengen en halen naar huurders. Ik heb nog met Mike in de clinch gelegen omdat we die dag veel langer moesten wachten dan afgesproken. Hij heeft die dag uiteindelijk vergoed. We hadden onze tijd in Afrika wekelijks contact met Mike, want er was telkens iets onheilspellends met de auto. Ook de reserveband die vreselijk oud en versleten was en waar we op moesten rijden - omdat we een band verloren waren in een riviertje in Botswana - hadden we moeten vervangen zonder dat vergoed te krijgen. Onze laatste vakantiedag hebben we Mike in levende lijve ontmoet, hij kwam de Defender ophalen van de airport van Johannesburg om terug naar Kaapstad te rijden.

We hebben nog maanden na thuiskomst met Mike gesteggeld over de onkosten van de reserveband, zelfs afgelopen september nog zijn belofte gekregen dat hij die band zou vergoeden. Ondanks dat had ik vrienden van ons die in Johannesburg wonen Mike geadviseerd voor de huur van stoere auto’s. Zij hebben ook via hem een avontuurlijke reis gemaakt en hebben er nog één gepland staan met een auto van Mike. En nu kreeg ik onlangs het tragische nieuws dat Mike een paar weken geleden verongelukt is. Hij is met één van zijn 4WD’s tegen een dikke boom aangereden toen hij op weg was naar Malawi om een auto naar een huurder te brengen. Hij wilde die trip niet maken, maar niemand van zijn medewerkers was beschikbaar. Hij heeft zijn vrouw Travis en drie kleine kindjes achter gelaten. Zo ook zijn bedrijf die hij graag verkocht had, omdat hij de druk niet meer aankon na een zware val van een paard. Hij wilde zich gaan concentreren op zijn gezondheid en zijn jonge gezin. Heel triest. Travis schreef me laatst goed te passen op Mark sinds zij en haar drie kinderen echt reddeloos zijn zonder hun papa, haar soulmate. Ik was blij toen Mark op die bizarre vrijdagavond met sneeuwstormen - na een lange reis uit Korea met vertraging, na uren wachten op zijn koffer op Schiphol en uiteindelijk zónder bagage naar huis gereden - veilig thuis aangekomen was.

Nu 2011 voor de deur staat kreeg ik weer zin om wat voorbereidingen vast te leggen voor onze reis naar Peru in de zomer van 2011. Vooral ons bezoek aan Inca-stad Machu Picchu moet flinke tijd vooraf geboekt worden. Er wordt geadviseerd om je trekking vijf tot zes maanden vooraf te boeken. Er worden per dag 500 personen toegelaten waarvan 200 toeristen zijn en 300 mensen die de trekking begeleiden zoals dragers, gidsen en koks. De bezoekers zijn beperkt per dag, omdat het verval van de ruïnes begint in te treden en ze veel voorzichtiger zijn geworden met het achterlaten van afval en schade aan de ruïnes. Ik heb foto’s en referenties van lodges en hotels bekeken in de buurt van Machu Picchu om zelfstandig erheen te gaan. Trouwens heel moeilijk kiezen als je geen bekend gevoel hebt bij een land, laat staan als je nog nooit een voet gezet hebt op dat werelddeel! Uiteindelijk moeten we gaan kiezen tussen een korte trekking van twee dagen (de klassieke trekking van vier dagen over het oude Inca-pad is niet uitvoerbaar voor Maren) en een bezoek van een dag aan de oude Inca-stad. Daarnaast wil ik ook een andere hoge berg beklimmen, de Huayna Picchu, die schitterend uitzicht biedt van bovenaf op het Inca-rijk. Voor deze wandeling moet je je inschrijven op een lijst, heel vroeg in de ochtend. Op deze berg worden maar 400 mensen per dag toegelaten. Ook de binnenlandse vlucht wil ik een dezer dagen gaan boeken én onze reis door de jungle van het Amazone regenwoud. Ik heb een Nederlands stel gevonden in Peru die mooie reizen organiseert door het ongerepte Amazone-gebied waarbij je met een grote kano een paar dagen over de rivier reist, in eco-lodges overnacht en op ontdekkingstocht gaat met houten vlotten. Op zoek naar verschillende soorten apen, prachtige vogels, ocelots, luipaarden of kaaimannen. We gaan beslissingen nemen en dat is best spannend…

Onze eerste vakantiedag van de Kerstvakantie begint dit jaar op eerste Kerstdag. Mark heeft van zijn werk, net als de meiden, twee weken vrij gekregen om met het gezin door te brengen en dat betekent dat we pas 10 januari weer vroeg uit de veren moeten! Ook dit jaar hebben we weer aanloop uit het buitenland: Maren’s vriendin Eva uit Engeland komt langs, onze vrienden uit Tsjechiē komen weer en er komen een drietal bezoekjes uit Spanje. Anthe’s vriendin uit Madrid komt ook logeren. Ondanks dat we deze vakantie heel rustig aan wilden doen is de agenda toch aardig dicht getimmerd geraakt, omdat alles tussen Kerst en Oudejaarsdag plaatsvindt. Maar elk weerzien is weer reuze gezellig en speciaal, zeker nu we iedereen mogen ontvangen in onze sfeervolle, ruime achterkamer! Onze tweede vakantieweek wordt veel rustiger sinds dan veel scholen weer begonnen zijn. Dan wordt onze Maren zes jaar en we gaan een dagje naar Amsterdam, Inden’s Amerikaanse paspoort moet weer verlengd worden. Er is alweer vijf jaar verstreken…

En dan hebben we tijdens de Kerstvakantie nóg twee lieve logeetjes. Twee logeetjes die heel blij en tevreden zijn met alles wat ze te eten krijgen. Die lekker knorren van plezier en hard piepen van blijdschap als je weer thuis komt. Namelijk twee cavia’ s! Mark en ik hebben heel lang cavia’s als huisdieren gehad. Het zijn zulke ontvankelijke, lieve en sociale diertjes en natuurlijk makkelijk te verzorgen. Laatst hoorde ik van mijn yogaleraar, die net terug is uit Peru, dat daar als ultieme lekkernij cavia op het menu staat…!

Ik kom net van school terug gefietst en daar zingt tot Kerstmis iedere ochtend een kinderkerstkoor. Met natte ogen heb ik staan luisteren, en er zong vandaag niet eens één van onze kinderen mee…

Liefdevolle, warme Kerstdagen en veel vreugde en geluk voor 2011!

December

Wanneer een mens zich oprecht met een ander verhoudt, wordt dat gewaardeerd.
- Dalai Lama

Ik ben toch al naar een flink aantal concerten geweest in mijn leven. Oók van heel grote internationale artiesten zoals Diana Ross, Prince, Spandau Ballet, Whitney Houston, Beyonce en Il Divo – de laatste twee zelfs in Madrid - maar dit laatste concert was heel bijzonder. We hebben enorm genoten van de muziek van Sir Elton John. Hij trad op in Brussel en wij waren via Mark´s werk uitgenodigd. We zaten op de 11e rij voor het podium - ik heb nog nooit zó dichtbij het podium gezeten - en bij zijn laatste liedjes stond ik zelfs aan het podium! Ik kon hem recht in zijn ogen kijken, al droeg hij natuurlijk een gekleurd zonnebrilletje. (maar ik zag tóch een dikke, vette knipoog hoor!) Hij kwam ook langs om handtekeningen uit te delen. Uiteraard had ik geen papiertje in mijn zak, ik had zelfs geen fototoestel bij me…. Wel Mark´s telefoontje waar ik een foto mee maakte, maar ik snapte niet hoe je er meerdere kon maken…. Maar de beelden staan in mijn herinneringen gegrift. Wat kan die man piano spelen en wat een kracht in zijn stemgeluid ondanks zijn leeftijd. Sommige liedjes werden begeleid door percussionist Ray Cooper, dat maakte het allemaal extra ritmisch en spannend. Het bijbehorende diner voorafgaand aan het concert was eigenlijk net zo indrukwekkend. Het waren ongeveer twaalf gangen met allemaal creatief opgemaakte bordjes of verrassende bordjes ónder de bordjes. De toetjes waren verrukkelijk, ik kon het niet laten een bonbon mee in de bus te nemen! Ik zat aan tafel naast twee dames van Artsen zonder Grenzen. Eén van de twee kwam uit Rwanda waar mijn vriendin Mirjam nu woont en waar wij graag naartoe willen vliegen… Ik heb die avond genoten van elk afzonderlijk aspect.

Mark had al heel lang zijn zinnen erop gezet. Veel vrienden van ons hadden er al één aangeschaft en Mark was er al geruime tijd erg van gecharmeerd. En ineens, op een zaterdag dat het heel hard sneeuwde was hij in zijn uppie gaan kijken in de winkel en toen hij thuis kwam was hij ervan overtuigd: hij wilde perse diezelfde dag een iMac kopen! Dus togen wij samen op het eind van die zaterdag door de sneeuw naar de stad. Om terug door het donker te fietsen met een enorme doos aan het stuur waar onze nieuwe PC in zat. Eenmaal thuis heeft hij er van alles op geïnstalleerd zoals Office, maar voornamelijk veel muziek. Wat is dat toch wat mannen hebben met nieuwe apparaten? En wat ik niet heb? Ik geniet voornamelijk van de muziek op de PC, omdat de computer in de achterkamer staat. Maar net zoals vorige keer - toen we van een groot naar een klein scherm gingen - moest ik nu weer wennen om van een klein naar een groot scherm te gaan en alle andere veranderingen die daarmee gepaard gaan zoals het bewerken van mijn foto´s. Maar toegegeven…er zitten leuke foefjes op zoals vegen met je vingers en alle icoontjes springen zo leuk omhoog. En deze computer is supersnel, vooral het opstarten in 10 tellen…dat heb ik nog nooit meegemaakt. Mark vindt het een uitdaging om bij elke muziek-CD het juiste plaatje erbij te zoeken, zo blij als een kind is hij met dit nieuwe apparaat. Nu hoopt hij op uitbreiding van leuke gadgets zoals twee Bose-boxjes of een afstandsbediening…

Pakjesavond viel dit jaar op zondagavond en dat vonden we eigenlijk jammer omdat je dan dat relaxte gevoel mist. Tenslotte moet iedereen de volgende dag vroeg op om naar school te gaan of te reizen. En zo vonden wij onverwachts alle Sint-kadootjes in de huiskamer toen we op zondagochtend uit bed kwamen. (zie ons fotoalbum) We hebben wat kadootjes uitgepakt voor het ontbijt en het grote restant erna. Wat een heerlijke ochtend met al die verrassingen en Sint-lekkernijen. De middag was ook zo fijn omdat we deze dag tot een pyamadag gebombardeerd hadden en de meiden de hele middag met hun nieuwe kadootjes aan de gang konden. Openhaard aan, brandende kaarsjes en veel spelletjes natuurlijk terwijl de sneeuw langzaam wegsmolt buiten…een heerlijke Pakjesdag dit jaar!

En nu glijdt het ene feest vloeiend over in het andere feest. Op de radio worden Kerstliedjes gedraaid, de pleinen worden versierd met grote verlichtte kerstbomen, de etalages worden in Kerstsfeer gebracht, het Sint-papier wordt verwisseld voor glimmend Kerstpapier, Kerstreceptjes worden uitgewisseld en in de Adventkalenders worden iedere dag deurtjes geopend. We tellen af naar het Kerstfeest. De Kerstkaartjes naar onze vrienden in het buitenland zijn reeds gepost. De sneeuw blijft gelukkig nog liggen buiten. In onze voortuin branden iedere avond de decemberlichtjes in de toverhazelaar. In ons dorp komt een heuse ijsbaan op het plein. Wat een winters tafereeltje levert dat op. Jammer dat Mark aankomend weekend voor een week naar China en Korea en vertrekt.….

Muizen

Verwaarloos kleine daden niet. Zelfs kleine druppels zullen uiteindelijk een groot vat vullen.
- Boeddha

We hebben muizen en dan bedoel ik helaas geen marsepeinen muizen en kikkers die je dezer dagen in je schoen vindt. Onze kelderkast is bijna helemaal leeg gegeten door knagende muizen die heel veel keuteltjes achterlaten. Mark heeft een tijdje geleden alle gaten en kieren in de kelder dicht gemaakt met cement, maar dat mocht niet baten: een paar dagen later keek ik een muis recht in zijn (of haar) ogen. Nog steeds werd onze voorraad aangevallen en dat kon echt niet door één muis opgegeten worden… En dus heb ik onder groot protest van Inden toch muizengif aangeschaft en alle eetbare voorraad verplaatst naar de bijkeuken. De kelder was helemaal opgeschoond van keutels, aangevreten verpakkingen - en ook meteen van boodschappen met verlopen data. Maar na een klein weekje lag alles weer onder de keutels. Nu heeft Mark op zijn knieën met een zaklamp werkelijk alle kieren opgespoord en dicht gestopt in de helemaal leeg gehaalde kelder. Alleen glazen potten en flessen hebben we terug gezet. Zelfs een pak chocolademelk hadden ze open geknaagd en uit gedronken… (Niet verbazingwekkend na zoveel zakken chips leeg gegeten te hebben!) Nu hoorden we ze laatst in onze slaapkamer knagen, aan de buitenkant weliswaar..maar toch. En dat met twee katten in huis waarvan één iedere dag wel een muis vangt..in de tuin. Van anderen hoor ik verhalen dat ze muizen door hun huiskamer zien rennen. Dat hebben wij heel lang geleden ook gehad toen Mark in zijn studententijd met zijn neef samenwoonde in Ouderkerk. Ze woonden in een huis van begin 1900, gelegen aan de Amstel. We hadden daar toentertijd twee cavia´s en ´s avonds aten de muizen gewoon mee uit het bakje met hardvoer. Ook in de keuken vond ik daar overal keuteltjes, zelfs in de broodrooster! Hopelijk horen wij na onze maatregelen binnenkort geen dansende muizen meer.

Is het niet bijzonder dat een land met 16 miljoen inwoners gezamenlijk een heel oud geheim bewaard? Dat we met z´n allen de oude traditie van Sint Nicolaas in ere houden? Dat we bij aankomst van deze heiligman de stad helemaal afzetten voor autoverkeer? Ik ben me steeds meer bewust dat het wel een heel mooi stukje cultuur is van het Hollandse volk. Ik geniet enorm van deze sfeervolle weken voor Pakjesavond. De muziek in de winkels, de Pieten in het winkelcentrum, de kleurplaten, de zelfgebakken pepernoten thuis en op school, de versierde warenhuizen en de versierde school. Ik heb geholpen met de raamschilderingen op school en heb pepernoten gebakken in Maren´s klas. Ik heb me deze weken ook gewaagd aan kadootjes online kopen. Het is heel efficiënt dat geef ik toe, maar je moet wel goed opletten wat je aanklikt. Ik heb zelf bijvoorbeeld twee boeken gekocht bij V&D met de verkeerde titel. Die kun je dan wel weer in de winkel terugbrengen, dat wel. Doordeweeks kijken we naar het Sinterklaasjournaal en de meiden zetten graag hun laarzen. Dan zingen we met z´n allen het hele repertoire aan Sint-klassiekers voor de openhaard. Maren had laatst zelfs een sleutel van het Pietenhuis tussen de pepernoten gevonden in haar schoen. We gaan er helemaal in mee. Laatst hebben we een bezoek aan de Sint gebracht in het dorp van mijn zus met een klein haventje. (zie ons fotoalbum) Het hele spektakel was heel kneuterig, Sint sprak met een Fries accent en na de optocht liep bijna het hele dorp mee naar het georganiseerde Sintfeest in de plaatselijke disco.

Met een koffer gevuld met pepernoten, banketstaven, gevulde speculaas, rookworsten, hagelslag en Nederlandse boeken vertrokken Inden en ik zaterdagochtend naar Budapest. We werden opgehaald door onze lieve vriendinnen Myrza en Bloem. Het had die nacht voor het eerst dit jaar flink gesneeuwd in Hongarije dus we liepen heel romantisch door het besneeuwde centrum van Budapest met een gezellige Kerstmarkt en overal Kerstversiering. We hebben met elkaar genoten van Hongaarse zoete taartjes, Italiaanse hapjes, de prachtige basiliek van Szent István, het uitzicht over de Donau met zijn vele oude bruggen en van alle mensen met de meest bonte mutsen en handschoenen. Hun sfeervolle huis lag in de steile heuvels van het deel Buda – wat een mooi uitzicht op de besneeuwde wereld! (zie ons fotoalbum) Inden en Bloem hebben die middag gesleed en bubbelden daarna samen in de jacuzzi. De volgende dag was net zo heerlijk. We zijn toen met z´n viertjes naar de Szechenyi-baden geweest waar we als theezakjes gehangen hebben in het warme, heilzame water uit geneeskrachtige warmwaterbronnen. Aan het eind van die middag ging het sneeuwen terwijl we buiten dobberden, heel speciaal. De laatste dag ging Inden met Bloem mee naar de internationale school en gingen Myrza en ik nogmaals de stad in. We bezochten de grootste synagoge van Europa (één na grootste van de wereld), struinden over de Kerstmarkt en lunchten bij een Italiaan die alle pasta vers voor je bereidt terwijl je wacht. De dagen waren te kort of we hadden nog teveel te bepraten - we hadden er makkelijk nog een paar dagen aan kunnen plakken. Het was onvergetelijk en door de sneeuw was het decor bijna magisch…

En nu is de laatste maand van het jaar aangebroken, de temperatuur is flink gedaald en Nederland is wit…wat een winters gevoel! De gezelligste maand van het jaar barst voor ons vanavond los met een concert van Elton John in Brussel, voorafgegaan door een chique diner, geregeld via Mark´s werk. En wie weet…wie weet…brengt de Sint ons deze week nog een zak voor groot en klein?

Oud huis

Cause girl you are amazing, just the way you are.
- Bruno Mars

Iedere vrouw heeft vriendinnen nodig, ze verrijken je leven. En met iedere vriendin deel je iets speciaals. Daarom heeft een vrouw volgens mij ook meerdere vriendinnen - bij elke vriendin vind je iets anders. Ik heb vriendinnen uit verschillende fasen uit mijn leven en met mijn nieuwste vriendinnen deel ik ons leven in Spanje. Ik ken deze vriendinnen relatief kort (een jaar of vier), maar deze vriendschappen zijn heel intens. Vermoedelijk omdat ons leven daar heel intens was. Een aantal van hen woont nog steeds in het buitenland en een aantal zijn weer terug in Nederland. De afgelopen tijd heb ik ze weer gezien en wat is het fijn om dat stukje van je leven met ze te delen! We hebben veel dezelfde dingen meegemaakt zoals het opstarten van een nieuw leven in Madrid, het zoeken daar, worstelen met de nieuwe taal. Ook de verhuizing weer terug naar Nederland (die vaak niet meeviel) tot het opnieuw je plekje veroveren in je oude omgeving. Onze meiden hebben gespeeld met vriendinnen uit hun Madrileense leventje en ook Mark vond het leuk om zijn ervaringen te delen. We geven en vinden steun, bieden een luisterend oor, delen ervaringen en herkennen ze. Daarnaast hebben we veel lol samen vanwege alle dwaze avonturen die we daar beleefd hebben… Het zijn allemaal mooie mensen, zo geworden door alles wat ze meegemaakt hebben. Hopelijk blijven deze vriendschappen nog lang bestaan.

Een oud huis - ons huis is gebouwd in 1934 en dus 76 jaar oud! - heeft vaak gebreken. Tijdens de herfstige regenbuien de afgelopen weken bleek dat ons dak lekt. Toen ik in de nacht een keer naar het toilet ging drupte mijn rug helemaal nat en stonden mijn blote voeten in een plasje water. Het dakkapel bleek te lekken… Mark is op een droge dag met de nieuwe buurman het dak opgeklommen en ze hebben één probleem opgelost, namelijk een oud lek in Inden´s kledingkast. Mark heeft de kast meteen mooi afgetimmerd aan de binnenkant en ik heb het afgewerkt met een leuk behangetje. En nu heeft Inden weer een droge, mooie inbouwkast. De andere lekkage zit aan de andere kant van de dakkapel en daar zit dus onze badkamer. Het is een serieus probleem dat te maken heeft met dakbedekking, lood en zink, dus de loodgieter is ingeschakeld. Hij heeft alles tijdelijk opgelost, want het dak blijkt zo lek als een zeef te zijn. Eerdaags ontvangen we een offerte voor een geheel nieuw dak voor de dakkapel…

Ook hebben we een tijdje terug een loodgieter over de vloer gehad voor ons riool. Hij heeft met een camera door het riool geschenen en zag dat er veel aan de pijpwanden kleeft. We hoorden namelijk gorgelende geluiden uit het wasbakje in ons toilet. Wij hebben nog oude gresbuizen als riool en het advies was om alles te vervangen… Vierentwintig meter rioolpijp vervangen tot aan de weg: dat betekent bijna de hele oprit er uit en twee dagen graven, want er kan geen graafmachientje bij. Door de camera is de verstopping weggespoeld, dus deze reparatie stellen we nog maar even uit. Zo is er afgelopen week ook weer een loodgieter langs geweest omdat we nog steeds een lek hadden in ons verwarmingsysteem. De druk zakte steeds verder in de verwarmingsketel. Het expansievat bleek door ouderdom geveld te zijn en is dus vernieuwd waarbij een ander lek terstond werd gerepareerd. Bovendien hebben muizen in de kelder mijn voorraad koekjes, pasta, chips en meel aangevreten…. Is dit de romantiek die blijkbaar bij een oud krakend huis hoort?

Afgelopen zomer was een tante van mijn moeder jarig en ze bereikte de respectabele leeftijd van 100 jaar! Ik ben met onze drie dochters naar haar verjaardag geweest en het was net een reünie met al die familie van mijn moeder. Er kwamen allemaal verhalen los van héél vroeger en dat gaf zo´n verbonden gevoel - we delen allemaal dezelfde geschiedenis van mijn overgrootmoeder Helena. Dat was reden om nogmaals met elkaar af te spreken en dat deden we afgelopen zondag in een gezellig restaurant. Allemaal dames tussen de 39 en bijna 80 jaar aan het gebak… en toen kwamen de verhalen los. Ik heb oorlogsverhalen gehoord over mijn oma en tante die niet anders dan als stoere, mooie vrouwen omschreven kunnen worden. Oude zwart-wit familieportretten kwamen op tafel en een boek met oorlogsverhalen over mijn opa en mijn oma´s broer (allebei tijdens de oorlog op zee). Mijn zus en ik kregen de rechten van ons familiegraf in Den Helder mee en tevens schilderijen door mijn opa geschilderd. Ook nu vlogen de uurtjes weer voorbij en daarom hebben we een plan gesmeed voor een nieuwe reünie, aankomende zomer. Mijn moeder zou hiervan genóten hebben!

Herfstvakantie

Motherhood has a very humanizing effect. Everything gets reduced to essentials.
~ Meryl Streep

Uitgeteld ben ik… Midden in de Herfstvakantie ga ik met mijn “prinsessenvriendinnen uit Marokko” naar het afscheid van een vader van één van ons. Tijdens ons verblijf in Fès heeft hij een hersenbloeding gekregen en de dagen erna een longontsteking. Natuurlijk steken we haar een hart onder de riem door allemaal naar het afscheid te komen. Maar na thuiskomst ben ik uitgeblust. En we zitten pas halverwege de Herfstvakantie… Dat betekent veel vriendinnetjes over de vloer, koekjes bakken en versieren, schilderles voor de meiden, pannenkoekenboerderij met Madrileens vriendinnetje, een hele dag Cinekid-festival in Amsterdam, bezoek aan de Inca-tentoonstelling in het Wereldmuseum en natuurlijk logeerpartijtjes. (zie ons fotoalbum) Ik haal energie uit mijn breiwerk en de uurtjes bij de openhaard. Uitgeblust ben ik…. Nog steeds aan het bijkomen van de buikloop die ik in Marokko opgelopen heb. Ondanks dat elke activiteit echt leuk is kijk ik uit naar de dag dat de scholen weer beginnen.

Uitvaartbegeleider is een beroep dat mij erg aanspreekt vanwege het menselijk contact op een heel gevoelig moment in het leven van de nabestaanden, de vele beslissingen die genomen moeten worden, van het regelen en organiseren tot het toewerken naar die ene dag dat alles perfect moet zijn. Afscheid nemen wordt steeds persoonlijker en spiritueler en met steeds meer symbolen en mooie rituelen. Twee keer heb ik een brief geschreven naar een uitvaartorganisatie en twee keer kreeg ik een mooie reactie terug. De eerste keer werd ik uitgenodigd op sollicitatiegesprek voor uitvaartbegeleider en bleek ik qua uren niet flexibel genoeg voor zo´n klein bedrijfje. Nu ben ik door de dames gevraagd als oproepkracht bij dit tweemansbedrijfje om te ondersteunen als dat nodig is. En bij de tweede brief aan een groot bedrijf mocht ik vanwege mijn raakvlakken een dag meelopen - ondanks dat er in Breda op dit moment (nog) geen vacature is. Gisteren was een inspirerende dag met in de ochtend een gesprek met nabestaanden en in de middag een uitvaart – alles zoals ik dacht dat het zou zijn.

Peru en haar rijke geschiedenis intrigeert ons steeds meer nu onze reis gepland staat. Op de laatste dag van de Herfstvakantie zijn we naar het Wereldmuseum in Rotterdam getogen. Er is daar een tijdelijke tentoonstelling over de Inca-cultuur (van 1250 tot 1532) en met name over de geofferde Incakinderen. Deze kinderen tussen de 6 en 12 jaar oud werden geofferd op de ijzige toppen van het Andesgebergte vergezeld met fraaie voorwerpen zoals gouden en zilveren beeldjes. Mensenoffers waren in de Incacultuur uiterst belangrijk. Ze waren de schakel tussen het nu en hun voorouders en goden. Het was een grote eer als jouw kind geofferd mocht worden - want daarvoor kreeg het rijk regenval voor een goede oogst of goede gezondheid voor de koning terug! De uitverkoren kinderen werden naar Cuzco (hoofdstad van het Incarijk) gebracht en werden daar goed verzorgd met mooie kleding en voldoende voedsel. Op de dag van de offering werden deze kinderen bedwelmd met veel maïsbier, kregen een harde klap op hun hoofd waarna ze hoog in het Andesgebergte door de kou bevangen werden. Onder de eeuwige sneeuw hebben de mummies de honderden jaren op onvoorstelbare wijze doorstaan. We hebben de mummies, maskers, oorbellen, kleding en vazen mogen aanschouwen tijdens de rondleiding waarbij een prachtig verhaal verteld werd. In de museumwinkel hebben we veel ideetjes opgedaan voor Peruaanse souvenirs en hebben we onder andere een mooi fotoboek voor thuis meegenomen.

We hebben de vakantie afgesloten in een gezellig Grand Café in Rotterdam waarna we thuis de Inca-fotoboeken bekeken hebben bij de openhaard. Vooral door het mooi gefilterde zonlicht en de prachtige kleuren van het blad rondom ons huis heb ik de afgelopen week een warm Herfstgevoel gekregen . En probeer dat maar eens vast te houden nu de dagelijkse plicht weer tot de orde van de dag roept!

Samen

Let, als je naar een doel reist, goed op de weg. De weg leert je de beste manier om er te komen en verrijkt ons terwijl we hem bewandelen.
- Paulo Coelho

Gezellig samen gingen Mark en ik op een doordeweekse dag naar onze hoofdstad. Mark moest voor zijn werk bij een notaris in Amsterdam langs en toen hebben we er meteen samen een leuke dag van gemaakt. Na het ondertekenen lieten we de auto bij de notaris staan en pakten we de tram naar het centrum. We stapten in bij de VU (waar we héél wat voetstapjes hebben liggen!) en stapten uit op de Albert Cuyp. Daar struinden we langs alle kramen en kochten dan een warme superstroopwafel, dan leren handschoenen en dan weer een lapje stof om te naaien. Het is zo lekker om zonder plan en zonder kinderen samen te slenteren. Na de markt zijn we doorgelopen naar het Rembrandtplein terwijl we onderweg natuurlijk een paar bekenden van TV tegenkwamen zoals presentator Henk Spaan die langs fietste en verslavingsdeskundige Keith Bakker. In het zonnetje genoten we van onze lunch op het plein waar ik in mijn studententijd nog werkte bij een grote bank. (die daar overigens niet meer gehuisvest is..?!) Na onze lunch zijn we door de Kalverstraat - waar we een kaarsje voor mijn moeder brandden in de Papegaai - richting bakkerij van de Linde gekuierd waar we uiteraard zo´n hemels slagroomijsje hebben verorberd! Verderop hebben we voor een Spaanse vriend in een heel toeristisch winkeltje een Edammerkaasje meegenomen. Wat een heerlijke dag samen met mijn lief - al 23 jaar samen, en vandaag 15 jaar getrouwd!

Als prinsesjes hebben we ons gevoeld in de eeuwenoude koningsstad Fès, gelegen aan de voet van het Midden-Atlasgebied in Marokko. Samen met vijf schoolpleinvriendinnen heb ik er vier dagen doorgebracht in een authentieke dar met dikke , bewerkte houten deuren, mooi mozaïek op vloeren en muren, en gietijzeren rekjes voor de ramen. (zie ons fotoalbum) We hadden het gevoel op handen gedragen te worden: onze koffertjes werden gedragen, de hele dag werd er door Mohammed muntthee voor ons gezet (ook als we helemaal boven op het dakterras zaten!), een jongen vertelde ons trots van de leerlooierij, een gids werd gebeld om ons naar restaurantjes te brengen, in de dar werd voor ons gekookt door Mohammed, taxichauffeur Hamid stond altijd voor ons klaar, in de restaurants waren de kelners onderdanig en bijzonder gedienstig en dat alles alleen maar uitgevoerd door mannen. Toen we weg gingen werden we allemaal op z´n Marokkaans vier keer hartelijk gekust door Mohammed, daar gingen zijn zes prinsesjes… Beslèma! Tot ziens!

Samen hebben we genoten van de souks in de oude medina van Fès, de honderden (of duizenden?) winkeltjes en werkplaatsen – achter elke deur en in elk steegje lag weer een andere verrassing te wachten. Veel te zwaar beladen ezeltjes door de smalle, schuine straatjes, veel kruiden- en zeepgeuren, een leerlooierij of metaalbewerker, gekleurde berberkleden aan de muren en vooral veel mannen in djellaba´s. In elk straatje kan een prachtige moskee verstopt zijn. Het voelt alsof je een sprookje in gestapt bent. Om de vele indrukken en intense belevingen even achter ons te laten zijn we ook een dagje de stad uit geweest . Via Meknès, óók een koningsstad, zijn we naar de Romeinse nederzetting Volubilis gereden, althans de resten daarvan uit de derde eeuw voor Christus. Ook het heilige witte bergdorp Moulay Idriss hebben we bezocht waar eenmaal per jaar honderden moslim pelgrims heen gaan vanwege het mausoleum waar de mannen geluk hopen te vinden en vrouwen vaak hopen op vruchtbaarheid.

Sinds bijna al onze prinsesjes de laatste dag geveld waren door buikkrampen zijn er een paar naar de hammam geweest en de thuisblijvers werden verzorgd door Mohammed met kruidenthee, stukjes stokbrood en banaan. Het was weer een intense, indrukwekkende en intrigerende kennismaking met de Arabische wereld die ik niet heb willen missen. Met veel te zware koffers vol souvenirs zijn we terug gevlogen. Wie weet komen we nog eens terug? In sh'allah! Als God het wil!

Vrees

The family is a haven in a heartless world.
~ Christopher Lasch

Op een mistige ochtend, toen Mark ´s ochtends al heel vroeg naar de luchthaven was vertrokken om zijn vliegtuig naar Amerika te halen, besloot ik de gaatjes te vullen van de nieuwe boeidelen aan ons huis. Ik had de lange uitschuifbare trap tegen de zijkant van ons huis gezet om zo het dak op te klimmen. Volgens Mark kon ik door op het dak met mijn hoofd naar beneden gebogen te hangen alle gaatjes vullen, schuren en zelfs schilderen. Dat leek een beter idee dan de lange trap in mijn eentje door de garagedeuren naar de achtertuin te manoeuvreren. We hadden hierbij een klein detail vergeten en dat was dat ik hoogtevrees heb. Dus toen ik uiteindelijk houterig het dak opgeklommen was en probeerde naar beneden te kijken was het leed geschied… Dit durfde ik écht niet! En ik durfde ook niet meer via die enge, lange trap naar beneden! Toevallig had Anthe de eerste drie uur vrij en heb ik haar uit bed geroepen. Ze had zich verslapen en ik wekte haar uit haar slaap. Toen ze eenmaal haar zolderraam opende kreeg ik alleen een snauw dat ze te laat was en plof! daar viel het zolderraam weer dicht! Daar stond ik dan…moederziel alleen op het dak en ik durfde er niet af. Uiteindelijk heeft Anthe mijn slaapkamerraam geopend en ben ik daar via de goot ingeklommen. De rest van de dag heb ik me heel veilig bij de kozijnen en deuren beneden gehouden!

Oorbelletjes wilden ze allebei al járen… Mark en ik wilden graag wachten totdat ze de leeftijd hadden dat ze bewust kunnen beslissen of ze gaatjes in hun oorlellen willen. En die dag was een paar weken geleden aangebroken. Anthe en Inden hebben gaatjes laten schieten. Ik had vroeger als kind ook gaatjes en heb al mijn zilveren oorbelletjes nog. De meiden wilden graag mijn oorbelletjes zien en zo kwam mijn oude sieradendoos uit mijn tienerjaren op tafel. Anthe en Inden hebben ieder twee paar oorbelletjes uitgezocht en hadden allebei hun oog laten vallen op een zilveren ringetje. Die ringetjes droeg ik in de leeftijd dat zij nu zijn en ze pasten dan ook om hun vingers. Het is zo leuk om dit soort dingen opnieuw te beleven, maar nu in die andere rol. Ik zie mijzelf nog bij mijn moeder op het grote bed zitten met háár sieradendoos op schoot om daar mooie sieraden uit te proberen. De geschiedenis herhaalt zich en dat gebeurt steeds vaker nu ze groter worden. De twee oudsten besloten bijvoorbeeld dat ze laagjes in hun haar wilden laten knippen. Ze weten wat ze willen en wat ze mooi vinden en dat hoeft steeds vaker niet overeen te komen met mijn smaak. Ze worden steeds zelfstandiger en weken los van ons. Zoals bij de aankoop van winterlaarzen, allemaal loslaat-momentjes, en toch maken ze steeds een keuze die bij ze past. Je ziet ze groot worden en je ziet hun persoonlijkheid zich steeds meer verankeren in hun zijn. Heel mooi om mee te maken, en om te herkennen uit mijn eigen leven.

Een beschermengeltje, dat zit er zeker op mijn schouder. Ik vreesde al een tijdje dat het ging gebeuren… Mark was net ´s middags vertrokken om tien dagen lang in Italië zijn project af te ronden, toen ik de boeiborden in de tuin van onze overleden buurman voor de laatste keer wilde lakken. Het buurhuis is per 1 oktober verkocht en voor die tijd wilde ik helemaal klaar zijn in die tuin. De zon scheen - het leek een perfecte dag om te schilderen - totdat de lange trap in één klap naar beneden viel, met mij erop. Ik stond er al niet prettig op te werken en had dat steeds tegen Mark gezegd. En nu, nu Mark nét een uurtje vertrokken was, viel ik met trap en al naar beneden! Bibberend, huilend en strompelend heb ik de telefoon bereikt en Mark gebeld. Hij wilde al terug komen, want hij had nog net niet ingecheckt. Maar met ijsblokken op mijn knieën en zijn kalmerende, troostende woorden ben ik weer tot bedaren gekomen. De schrik zat er goed in ook al heb ik mijn nek net niet gebroken… Nu ga ik echt NOOIT meer op die ellendige trap staan!

In de herfst groeien appeltjes rijp aan de bomen. En daarom gingen we met mijn vriendin en zus in een biologische boomgaard appels plukken en picknicken. Het was een typerende herfstactiviteit en heel erg leuk. (zie ons fotoalbum) Thuis hebben Inge en ik natuurlijk van de appels appeltaarten gebakken en appelmoes gekookt. Het huis rook zo lekker en herfstig! ´s Avonds bij de openhaard hebben Inge en ik gezellig bijgepraat om daarna rozig naar bed te gaan, waar mijn kleine neefje abrupt een einde aan maakte door tot diep in de nacht te blijven spoken… De volgende ochtend was een sportieve ochtend, want Anthe en ik liepen vijf kilometer tijdens de Singelloop. Het weer was werkelijk prachtig, en warm! ´s Middags liep ik met Inden en Maren ook nog de befaamde familieloop die we weer met drie rondjes uitgelopen hebben. (zie ons fotoalbum) We misten Mark wel een beetje, want we doen elk jaar met z´n vijfjes mee zolang we al in Breda wonen. Maar Mark ging die dag in Milaan naar een grote voetbalwedstrijd, dus hij had ook een overeenkomstig sportief evenement…haha!

Deze week heb ik een etentje met het vrouwengezelschap waarmee ik volgende week naar Marokko vlieg. We gaan gezamenlijk Marokkaans koken en sinds koken niet echt mijn passie is ben ik diegene (samen met een vriendin) die naar de markt zal gaan om al die Noord-Afrikaanse ingrediënten in te kopen zoals dadels, verse munt, aubergine, koriander en vis dat allemaal in de tajine gaar zal stoven.

Beleef!

De grootste reis die wij kunnen maken, is de reis naar binnen.
- Oosters gezegde

De lange bijna oneindige reis waar ik al maanden mee bezig ben heet schilderen. Niet het schilderen van een mooi schilderij, maar schilderen in huis. Toen het nieuwe deel van ons huis opgeleverd werd kon ik na het klussen gaan beginnen met schilderen. Voordat we op vakantie gingen deze zomer was in de achterkamer alles geschilderd. Nu de meiden naar school zijn heb ik mijn reis weer opgepakt. De buitenkant van het huis moet namelijk nog gedaan worden voordat de winter intreedt. Het nieuwe houtwerk staat alleen in de grondverf. De eerste week dat de meiden naar school waren regende het bijna alleen maar – er kon er niet geschilderd worden. Aan het eind van die regenachtige week was het uiteindelijk twee dagdelen droog en dus ben ik begonnen! Tussen de regenbuien door kom ik met mijn kwast steeds dichter bij mijn bestemming….

Beleef! Beleef het sporten! We trainden de laatste tijd voor een hardloopwedstrijd in ons dorp. Zodoende heb ik een paar keer met een schoolpleinvriendin hard gelopen en een paar keertjes met Anthe. Ik loop altijd in het Mastbos. Laatst was Mark heel sportief een weekend wandelen met andere papa´s tijdens zijn papa-weekend, toen ik met de meiden door de regen naar het bos fietste om hard te lopen. Anthe en ik liepen ruim 5 km en Inden en Maren fietsten met ons mee. Toen ik moe aan kwam rennen bij de geparkeerde fietsen was Anthe al een tijdje aan het wachten. Oja!, zei Anthe doodleuk, Maren´s band zei pffff…. Dus hebben we na het rekken en strekken allemaal van fiets gewisseld zodat ik Maren´s fiets aan de hand kon nemen en Maren bij Inden achterop kon. De rest van de dag hebben we gezellig met z´n viertjes gebreid – Maren gepunnikt – want onze energie was op, het regende en we hadden nergens anders zin meer in.

Ons interieur is onlangs aardig gerestyled door een bezoek aan de geweldige interieurwinkel Loods 5. Ik ben met een vriendin naar Sliedrecht gereden en we hebben heel wat uurtjes daar in die loods doorgebracht. Loods 5 is een nieuwe lifestyle formule die bestaat uit meer dan 200 winkeltjes die hun afgeprijsde collectie zonder voorraad in de loods plaatsen. Een geweldig concept! Zo trots als ik was dat we de nieuwe eetkamer met onze eigen gebruikte spulletjes hadden ingericht, zo blij ben ik nu met alle nieuw gekochte spullen. Een bank voor de openhaard, lampen en een vloerkleed voor in de achterkamer, kaarsen en knusse kleedjes voor de sfeer. In het komende seizoen zal het leven weer meer op binnen gericht zijn. Wij zijn nu binnen helemaal klaar voor de herfst, het cocoonen kan beginnen…

We beleven het sporten optimaal! Afgelopen week heb ik met onze meiden vier avonden meegelopen met de vierdaagse. Er lopen heel veel kinderen en ouders van de Montessorischool mee, dus het is heel gezellig voor de meiden, én voor mij. (zie ons fotoalbum) We lopen zonder mokken in de stoet mee en zonder dat je het weet ben je alweer terug bij het startpunt. De finish was heel feestelijk met een medaille, snoep, een appel , een drankje, live muziek en natuurlijk eeuwige roem…. En dan hebben we ook nog afgelopen weekend met hardloopwedstrijden in Princenhage meegedaan. Anthe en ik liepen 5 km, Mark 10 km en we liepen met z´n vijfjes de familieloop. Het was heerlijk weer en de sfeer zat er goed in met veel publiek, muziek en een enthousiast ontvangst bij de finish. (zie ons fotoalbum) Dit was mijn eerste echte wedstrijd en ik ben tevreden. Mark vond het één van zijn zwaarste wedstrijden. Anthe voelde hetzelfde als ik dus hebben we ons meteen ingeschreven voor de 5 km tijdens de Singelloop begin oktober. En ook daar lopen we er weer een familieloopje achteraan!

Deze week beleef ik de voorpret van het reizen! Ik heb vliegtickets naar Praag gekocht voor ons gezin om aankomende winter vrienden te bezoeken. Om vervolgens met z´n allen de sneeuw op te zoeken in het Reuzengebergte - net als afgelopen jaar. Ik heb een eetafspraakje staan om de voorpret te vergroten voor mijn vriendinnenreisje naar Marokko volgende maand. En ik heb afgelopen week vliegtickets gekocht naar Boedapest waar Inden en ik beiden een vriendinnetje (moeder en dochter) hebben wonen uit Madrid. We gaan in november saampjes een weekend daar logeren. Maar bovenal geniet ik van de voorpret van onze Peruaanse reis, omdat we vliegtickets naar Lima hebben gekocht! Na goed de prijzen uitgeplozen te hebben, kozen we voor de Chileense luchtvaartmaatschappij LAN met een korte overstap in Madrid. We gaan het beleven in Zuid-Amerika!

Verwondering

We beginnen pas dan gelukkig te zijn, als we begrijpen dat leven zonder verwondering niet de moeite van het leven waard is.
- Abraham Heschel

Reizen, ontdekken, verwonderen…allemaal dingen waar ik blij van word. Voordat we vanaf luchthaven Maastricht naar Portugal vlogen hebben we een dag in Maastricht doorgebracht. We hebben de grotten van de Sint Pieter bezocht waarbij Mark de hekkensluiter mocht zijn en de groep in de donkere grot bij elkaar moest houden met een grote lantaarn. Daarna hebben we ons verwonderd in de mooie stad aan de Maas. Maastricht is oud en heel karakteristiek. We hebben gegeten aan het gezellige Vrijthof en lang geshopt in Sissy Boy Homeland, mijn lievelingswinkel. Onlangs heb ik ook een dag in Utrecht doorgebracht met twee vriendinnen. Zij hebben er allebei ooit gewoond in hun studententijd en kennen de leukste plekjes. We hebben gelunched op het terras van de Winkel van Sinkel en later lange tijd op een terrasje op Neude doorgebracht. (dat ik alleen van Monopoly kende!) Ook Utrecht is een mooie, oude stad. Ik heb me verwonderd over de statige sfeer van beiden steden en dat ik als Nederlandse nooit de moeite heb genomen om deze steden te leren kennen!

Reizen is een grote passie van ons gezin. We verheugen ons enorm op de komende reis naar Peru aankomende zomer. Ik heb aan de hand van reisverhalen en blogs van anderen, praktische tips van bevriende wereldreizigers en de Lonely Planet een route door het grote land uitgestippeld. Ik verwonder me over hun oude cultuur, de natuur en de prachtige kleuren! In mijn reisplan gaan we in een maand tijd heel kort de hoofdstad Lima aandoen waarna we doorvliegen naar Cuzco in het Andesgebergte en van daaruit gaan we met de trein Inca-ruïnes (Machu Picchu) bezoeken. Ook zullen we met de trein naar het Titicacameer afreizen om daar een drijvend eiland op riet en hun bewoners te bezoeken en we logeren op het eiland Isla del Sol waar volgens de Inca´s de zon is geboren. Tussendoor bezoeken we marktjes en authentieke dorpen met de bus. Als laatste willen we heel avontuurlijk met een vliegtuigje naar een rivierboot in de jungle vliegen om het Amazonegebied verkennen. Onlangs op een regenachtige dag hebben Anthe en ik alle vluchten uitgezocht en overzichtelijk in tabellen verwerkt. We mijmeren samen weg bij alle foto´s van Peru en Mark vraagt zich heel praktisch af we nu koffers meenemen of toch grote rugzakken?

Inden verheugde zich al maanden op haar slaapfeestje voor haar tiende verjaardag. Eindelijk vond het grote gebeuren afgelopen weekend plaats. Maar eerst startten Mark en ik het weekend met een ander feestje. We gingen namelijk met Mark´s broer Ramon en vriendin Fanny naar een concert van de Dijk. Huub zong bijna het dak eraf met zijn dijk van een stem. Speciaal vond ik het dat het in een kleine zaal was met zo´n 650 man - Huub had echt interactie met zijn publiek. Inden´s slaapfeest was gezellig met zoveel meiden. (zie ons fotoalbum) Taart, kadootjes, salade met macaroni, beauty-uurtje, filmpje, geroosterde marsmellows en slapen… (ahum!) De volgende dag werd het ontbijt opgevolgd door een heuse pyama-modeshow. Inden was het middelpunt van haar feest en ze heeft ervan genoten! Dezelfde dag werd het slaapfeest opgevolgd door een volgend feestje, want ´s middags stonden vrienden en familie voor de deur. Inden is bedolven onder de kado´s en met de warme stralen van een najaarszonnetje was het een mooie dag voor haar geworden.

Reizen is niet alleen een passie van ons gezin, maar ook van mijn vriendin Mirjam en haar gezin. Of beter gezegd...juist van Mirjam en haar gezin! Johan en Mirjam hebben als stel samen een paar jaar over de wereld gereisd en hun meer dan 30 gethematiseerde fotoalbums zijn zeker ook een inspiratie voor ons geweest om naar Afrika af te reizen. En zelfs om komend jaar Peru te gaan ontdekken. Mirjam en ik kennen elkaar uit Madrid en daar hebben we ook een beetje samen gereisd zoals naar natuurpark Doñana in het Zuiden van Spanje en naar Marokko. Ze hebben een half jaar geleden een Defender gekocht - de truck waar wij mee door Marokko, Zuid-Afrika, Botswana en Namibië hebben gereden. Eind augustus zijn ze getrouwd en ik was hun bruidsfotografe. (zie ons fotoalbum) De dag erna vertrokken ze naar Rwanda om daar vier jaar te gaan wonen. Met tranen hebben we afscheid genomen van elkaar en ik heb beloofd dat we ze op komen zoeken. Wij vliegen een van de komende zomers naar Afrika en gaan met hen een stuk rondreizen en hopelijk…heel erg hopelijk!, zoeken we dan in het Noorden van Rwanda - aan de grens met Congo - de laatste wilde berggorilla´s op.

Eiland in de zee

Let the good times roll!
- Johnny de Mol

Een bed&breakfast op een idyllisch plekje...we zoeken ze graag op. In de jaren dat we in Madrid woonden hebben we met veel plezier zulke plekjes bezocht. In Cordóba, Ronda, in de hoge Sierra Nevada en in de vergeten provincie Extremadura. En afgelopen winter een keer buiten Spanje, in de sneeuw niet ver van Praag. Vol overgave zorgen ze voor hun gasten. Nederlandse Ik vertrek stellen die helemaal opnieuw beginnen op mooie plekjes in het buitenland. In het door ons geliefde Portugese Fuzeta logeren we in Villa Laguna. We hebben een heerlijke familiekamer met balkon en mooi uitzicht. Elke ochtend beginnen we de dag met een verrukkelijk ontbijt aan het zwembad met vers geperste sinaasappelsap, een eitje en vers fruit. Daarna duiken de meiden meteen vanaf de ontbijttafel het zwembad in.

Een verlaten eiland met een aanlegsteiger meer was het eigenlijk niet. Toendertijd verrast door de parelwitte stranden, azuurblauwe zee en zeesterren in het zand werden we meteen verliefd. Niet alleen op dit eiland, want er bleken meer van dit soort eilandjes in de buurt te liggen. Nu we na twee jaar terug zijn is het aanzienlijk drukker geworden, de veerboten varen af en aan. Maar de kleuren en de ambiance zijn hetzelfde gebleven – alleen het water is aangenaam opgewarmd. (zie ons fotoalbum) Met koeltassen gevuld met lunchpakketjes van het bed&breakfast gaan we terug in de tijd.

Maren heeft vanaf haar tweede jaar alle zomerse maanden in het zwembad in Madrid doorgebracht – en één zomer gedeeltelijk in zwembaden in Afrika. Ze is ongelofelijk watervrij en zwemt makkelijker en vaker onder water dan boven water. Als ze in het heldere water van de oceaan zwemt krijg ik visioenen uit de film “Blue Lagoon” uit 1980 met Brooke Shields en Chris Atkins. Ze beweegt zich zo makkelijk onder water. Ze houdt van de oceaan en alles wat er in leeft zoals mosselen en coquinhas, Portugese schelpjes. In het zwembad wil ze geen floaties om, want daar kan ze niet mee onder water zwemmen. Dus hebben Mark en ik regeltjes opgesteld en houden we haar goed in de gaten.

Vandaag vieren we Inden´s tiende verjaardag. (zie ons fotoalbum) Tien jaar geleden werd ze geboren in een ziekenhuis in Worcester, Massachusetts. Mijn moeder kwam overvliegen om te kramen en ik herinner me een koffer vol met Nederlandse kraamkadootjes. Vooral de geur uit de meegebrachte fles Zwitsal staat me helder bij. En nu is Inden een grote knappe meid geworden die enorm van popmuziek houdt en met een schare vriendinnen om zich heen, een echte tiener! We vieren haar verjaardag vandaag in Villa Laguna in Portugal zoals we haar verjaardagen op vele plekken op de wereld gevierd hebben: Massachusetts, Alabama, Breda, Zuid-Frankrijk, Madrid, Cantabria en de laatste keer heel speciaal in Namibië. Kadootjes op het grote bed, een versierde stoel op het terras bij het zwembad, een Portugees verjaardagslied en tien kaarsjes blazen op het oude dorpsplein in Fuzeta.


Fuzeta, 18 augustus 2010

Vakantie

Een nieuwe emmer, en hetzelfde water lijkt plots veel frisser!
- Issa

Zonder nieuwe aankopen, maar gewoon met in de loop van de jaren door ons verzamelde spulletjes en meubels, hebben we de grote eetkamer ingericht. Het is een sfeervolle, lichte ruime kamer geworden. Toch zal er in de loop van de tijd iets nieuws bijkomen zoals een canvas-foto aan de muur, een lamp aan het plafond of gordijnen voor de ramen, maar het zal minimaal zijn en vooral zonder haast. Daarom verwonderen we ons nu hoe we met al deze meubels in de oude kleine eetkamer geleefd hebben – en zelfs met veel mensen aan tafel gezeten hebben! Ik moet echter wel eerlijk toegeven dat ik één nieuwe aankoop heb gedaan, eentje waar ik zó blij mee ben! Ik reed er al weken langs als ik boodschappen ging doen. Ze stonden in de etalage van een vage vloerbedekkingwinkel als decoratiemateriaal. Twee geweldig grote rieten vazen die precies in het nieuwe kozijn zouden passen. Onlangs ben ik brutaal naar binnen gestapt om te vragen of ik het decoratiemateriaal mocht kopen. Na een telefoontje naar het hoofdkantoor mocht ik ze voor een speciaal prijsje meenemen - ik heb thuis even een klein vreugdedansje gemaakt, zo blij!

Toen eind juli de nieuwe houten vloer gelegd werd zijn we een paar dagen bij familie gaan logeren. Anthe heeft een paar dagen bij opa & Adri in Friesland gelogeerd en Inden, Maren en ik logeerden bij mijn zus in Flevoland. We hebben gezellige dagen gehad met elkaar. (zie ons fotoalbum) Een dag in de speeltuin, pannenkoeken eten bij opa, de zesde verjaardag van neefje David gevierd en Inden heeft met nichtje Emma in een tentje in de tuin geslapen. Waar ze overigens uit gespoeld zijn door de hevige regen ´s nachts om drie uur… Mijn zus en ik zijn op een ochtend haar zolder opgekropen en hebben daar met z´n tweetjes in harmonie en met een warm hart twee verhuisdozen met spulletjes van onze moeder verdeeld. Het is vijf jaar geleden dat mijn moeder plotseling overleed. En nu heb ik kleine dingen, maar met veel emotionele waarde, mee naar huis genomen zoals haar koektrommel waar ik na school een koekje uit kreeg, het testament, het doosje met gebaksvorkjes voor verjaardagen en mijn oma´s kristallen vaas waar mijn moeder vaak een bosje fresia´s in zette. Inge en ik zijn allebei heel blij met onze herinneringen en ook dat het allemaal zo liefdevol en zonder tranen verliep op zolder, mijn moeder heeft vast meegekeken...

De afgelopen weken heb ik alle restanten die we niet meer nodig hebben van ons oude huis en tuin op marktplaats.nl gezet. Wat een uitvinding voor tweedehands spullen! We hebben het teveel aan klinkers gratis op laten halen uit de achtertuin – en binnen 15 minuten een reactie op de advertentie! We hebben de grote grindtegels die al jaren opgestapeld in de tuin liggen ook gratis op laten halen, wat ruimt dat op! We hebben de poortdeur, de achterdeur en de oude keukenkraan verkocht, net zoals het originele keukenkastje uit de jaren ´50. Nu ligt er alleen nog een magnetron te wachten op een nieuwe eigenaar... Ondertussen hebben we de winst alweer uitgegeven aan een tafel en bank van steigerhout en drie hippe plastic kuipstoeltjes erbij. De tuinset die we al jaren hebben stond dit voorjaar namelijk in de voortuin en dat bleek zo´n heerlijke plek dat we het zo laten staan. De achtertuin hebben we een beetje opgeleukt met een nieuw kleurtje betonverf, met het schoon spuiten van het flonderterras en we hebben wat potten gevuld met bamboe en geraniums.

We zijn afgelopen maandag voor het eerst naar de Biesbosch geweest toen zich eindelijk weer eens een zonnige dag aankondigde. Met een volle picknickmand op een bootje hebben we zelfstandig het natuurpark ontdekt en dat varen op zo´n motorbootje was best avontuurlijk. (zie ons fotoalbum) We gingen op zoek naar bevers, maar die hebben we niet gezien - wél veel mooie natuur, vogels en zelfs een schildpad! Inden en Maren hebben nog gezellig samen een kleibad genomen naast de boot. Eind van de dag hebben we op een terras aan het water gegeten en hebben we deze zomerse dag afgesloten met het plukken van bramen.

Morgen pakken we het vliegtuig naar onze geliefde stranden in Portugal!

Weerzien

Niemand weet wat de volgende vijf minuten gebeurt en toch gaan mensen verder. Omdat ze vertrouwen, omdat ze geloven.
- Paulo Coelho

Vanaf deze plek vertrokken duizenden landverhuizers naar een betere toekomst met de Holland-Amerika lijn. Hier werd heel wat gewuifd met zakdoeken en flink wat tranen hebben gevloeid op deze kade. En hier, aan de oevers van de Maas, neem ik afscheid van mijn vriendin uit Madrid die naar Rio de Janeiro verhuist. (zie ons fotoalbum) We hebben in hotel New York gegeten, goed gesprek gevoerd en gelachen voordat we ieder ons weg gingen. Yvon gaf me nog een Braziliaanse munt voor in mijn portemonnee zodat ik iedere keer als ik dat muntje pak aan haar denk….

Ook hadden we onlangs een weerzien met vrienden van ons uit Madrid, die nu in Praag wonen. In een speeltuin hebben de kinderen lekker gespeeld, de papa´s en mama´s zaten op het terras. (zie ons fotoalbum) Gevolgd door een lunch en toen kwam er een telefoontje van onze stratenmaker dat het zand op was… Hals over kop naar huis om dit op te lossen op een zaterdagmiddag wanneer er geen zandleveranciers bereikbaar zijn. Ik had een heel creatieve oplossing gevonden - namelijk bij een bouwlocatie niet ver van ons huis. Stratenmaker Kees, kruiwagen en scheppen mee in de auto en het zandtekort was opgelost - ons pleintje is nu gereed!

Naast weerzien betekende het inluiden van deze zomer ook afscheid. Afscheid van Maren´s kleuterjuf, die ook kleuterjuf van Anthe en Inden was. Afscheid van de schooldirecteur en afscheid van groep 8 uit Inden´s klas. Op school was een disco voor de bovenbouw georganiseerd om afscheid te nemen van hun klasgenoten. Inden ging met haar vriendin opgetut naar de disco en toen ik haar later ging ophalen hoorde ik de muziek al over het plein schallen. Maar toen ik binnen kwam! In het donker zag ik veel huilende kinderen die elkaar omhelsden en huilende kinderen die er verloren bij liepen. Ik keek naar de ouders om mij heen en zag alleen maar betraande ogen. Zakdoekjes werden uitgedeeld en er werd omgeroepen dat het tijd was voor de allerlaatste omhelzing of het allerlaatste afscheidskadootje. Wat was dit? Wat een opgeklopt emotioneel samenzijn, wat een ontlading! Inden was verdrietig vanwege haar vertrekkende vriendin uit groep 8. Maar ze kunnen toch gewoon blijven afspreken, of langs fietsen? Ik zie de zwaarte van dit ´afscheid` niet zo: Enya vertrekt toch niet naar de andere kant van de wereld? Ze gaat alleen na de zomer naar de Middelbare school!

Deze week begonnen in Brabant de schoolvakanties. Alle drie onze meiden zijn nu thuis. We gaan morgen logeren bij familie in Friesland, terwijl thuis de nieuwe houten vloer gelegd wordt en de oude vloer tegelijkertijd geschuurd en geolied wordt. Na thuiskomst gaan we alles leuk inrichten zodat we op de dag van ons vertrek naar Portugal alles netjes kunnen achterlaten. En belangrijker…bij thuiskomst is alles nieuw, netjes en mooi - wat een vooruitzicht! Nu valt er na dit blog, mijn 100e, niets meer te schrijven over de uitbreiding van ons huis. Het is dan namelijk klaar: finito, all done, basta. Alleen komende herfst de tuin leuk aankleden met bomen, gras en planten. En…oja! De buitenkant van ons huis moet nog geschilderd worden voor de winter.

Komend weekend zal ik een weerzien hebben met acht vrouwen die in Madrid wonen of ooit tegelijkertijd met mij in Madrid hebben gewoond. Gezellig. Er volgt nóg zo´n vriendinnendagje en na onze strandvakantie de bruiloft van onze vrienden die naar Rwanda verhuizen. Een zomer van weerzien, een zomer van afscheid.

Zomer

Kracht is geen gevolg van lichamelijke capaciteiten; ze komt voort uit een onbuigzame wil.
- Mahatma Gandhi

Zwoele nachten onder koele lakens, nachtelijke tropische onweersbuien en vochtige, warme dagen…zo begon onze zomer dit jaar in Nederland. Deze maand zijn we een jaar terug in Nederland. In Madrid doet het niks anders dan regenen, dus de Madrileense vriendinnen van Anthe, Inden en Maren genóten van het weer hier in Breda. (zie ons fotoalbum) De meiden hebben gezellige dagen achter de rug. Ik vond vooral het fietsen over de Vrachelse heide erg leuk, én Hollands. De fietstocht werd gevolgd door een late lunch bij een pannenkoekenboerderij. Ik blijf het bijzonder vinden dat Anthe, Inden en Maren hun vriendschappen zo makkelijk oppakken als ze elkaar weer na maanden zien. Helaas zal één logeerpartijtje met vriendinnetjes van Inden en Maren niet doorgaan deze zomer sinds hun Nederlandse oma ernstig ziek is geworden. Maar dat halen we een andere keer weer in, tenslotte is Madrid niet zo ver.

Verf droogt heel snel bij hoge temperaturen en dat is mijn voordeel. Sinds de verbouwing zo goed als afgerond is ben ik in hoog tempo aan het latexen, schuren, plamuren, kitten, gronden en lakken. (zie ons fotoalbum) Ik heb steeds een stok achter de deur: dan zijn het de radiatoren die de volgende dag opgehangen moeten worden (en ik dus het schilderwerk op die muren afgerond moet hebben), dan is het de keuken die eindelijk geplaatst zal worden en dan weer de houten vloer die gelegd zal worden. Het woord verbouwing gebruik ik niet meer sinds alle bouwattributen opgeruimd zijn. Er staat geen puincontainer meer voor de deur, de mobiele WC is opgehaald, de grote voorraden hout en de cementmolen zijn ingeladen, inclusief alle hopen zand en cement die bij de molen horen. Ook in de grote achterkamer is het opgeruimd zonder werkbank met houtkrullen en zaagsel eromheen, zonder grote koffers gevuld met gereedschap en rondslingerende bouwtroep. De vele werkmannen drinken geen koffie meer aan de tuintafel, geen peuken en lege sigarettendoosjes meer in de tuin, maar ook geen complimenten meer dat ze niet vaak zien dat een vrouw zo hard mee werkt in de bouw. Het werk zit erop. Volgende week wordt het terras buiten aangelegd en de houten vloer wordt binnenkort gelegd en dan ziet het er uit alsof het altijd zo geweest is.

Mark heeft de afgelopen tijd heel veel gereisd voor zijn werk. Iedere week was hij wel op stap. Met als dieptepunt de afgelopen weken toen hij tien dagen aaneengesloten in het buitenland was. De lancering van een nieuw computerprogramma was de reden. De komende tijd is hij ook nog wekelijks weg, maar gelukkig minder dagen achter elkaar. Hij heeft de laatste weken de metamorfose van onze achterkamer, keuken en bijkeuken niet meegekregen en keek zijn ogen uit bij thuiskomst. Met bloed, zweet en tranen heb ik gewerkt in huis. Die kracht breng ik op, omdat ik wil dat alles mooi en aangenaam wordt in huis – zie het citaat van Gandhi hierboven. En om mezelf te belonen ben ik met Mark naar een heel luxe kookwinkel in de stad gegaan. Een blinkende waterkoker, een superdikke houten snijplank en een stoere zwarte broodtrommel heb ik gekocht voor onze nieuwe keuken. Ik geniet! En om deze zomer een beetje in te halen qua vakantiedagen, heeft Mark onlangs gevraagd op zijn werk of hij volgende zomer 4,5 week aaneengesloten vakantie mag opnemen…en dat mag. Peru here we´ll come!

Voor Anthe is de schoolvakantie begonnen, het gave schoolfeest is achter de rug. Aankomende week zal ze haar boeken inleveren en haar schoolrapport ophalen. Haar cijfers zijn fenomenaal, dus ze gaat na de zomer naar de tweede klas. Inden en Maren hebben ook hun verslagen gekregen ook al gaan ze nog twee weken naar school. Inden gaat naar groep 7 en Maren gaat versneld door van groep 1 naar groep 3. Wat een zomer! De meiden brengen veel tijd door met hun vriendinnen in het buitenbad. Mark en ik hebben weer een avond gedanst op een feest voor veertigers en we leven van barbecue naar barbecue sinds het WK er is. Vanavond weten we voor wie we zullen juichen…Nederland of toch España?

Oranje

Ik zocht naar je hand
Door verlangen en liefde verdoofd
We keken en zwegen nooit liefde gekregen
Die ons was beloofd
Jouw mooie hand - gezongen door Jack Poels en Guus Meeuwis

Oranje was de kleur van het volle Philips-stadion tijdens de WK-wedstrijd tegen Japan, die vooraf ging aan het concert van Guus Meeuwis. Mark had voor zijn 40e verjaardag van vrienden een concertkaartje gekregen en dit jaar zijn we met z´n viertjes naar Guus zijn concert geweest. Het was heel bijzonder om vooraf met zo´n 35.000 man de voetbalwedstrijd te kijken in het stadion, vooral vanwege de enorme sfeer. (zie ons fotoalbum) Het optreden was één groot feest met gastoptredens van Rowwen Heze en Marco Borsato. We hebben gedanst, gezongen, gezwaaid, geklapt, gejoeld en gesprongen! Naar zo´n concert ga je niet vanwege de mooie songteksten en prachtig gezongen liederen… Nee, het was een feest waarbij iedereen gebroederlijk (soms hand-in-hand) naast elkaar danst en waarbij volle glazen bier de lucht in gaan. Ook werd er confetti door de lucht gespoten en werd herhaaldelijk een verjaardagslied gezongen – dat niet eens voor Mark persoonlijk bedoeld was, maar meer omdat Guus dit jaar 15 jaar zingt. Of…, volgens T-mobile zongen we voor de verjaardag van oma Manders. Haha!

Ik had er geen goed gevoel over, omdat die meneer van de rechtsbijstand niet echt efficiënt te werk ging. Het duurde wel een maand na de aanrijding voordat mijn auto gekeurd werd en dat werd allemaal wat vaag uitgevoerd. Ik had ook een getuige-verklaring nodig en dat heeft Anthe gelukkig voor me gedaan. Maar laatst was mijn - per post opgestuurde - schadeformulier verdwenen in hun administratie. Ik voelde de bui al hangen… Maar tot mijn grote verbazing kreeg ik onlangs een bericht dat de schade volledig vergoed werd - minus mijn eigen risico. We hebben besloten om dat geld toch maar niet voor onze oude auto te gebruiken (hij rijdt tenslotte nog prima met die deuk!), maar om de vergoeding bij ons vakantiegeld voor Peru te leggen. Binnenkort kunnen we de vliegtickets naar Lima al bestellen!

Het wordt zo´n sterk verhaal dat niemand het meer wil geloven. Die verbouwing van ons is in een slecht karma geraakt…. De nieuwe keuken was op tijd geleverd, maar toen de monteur de volgende dag kwam om de keuken te plaatsen bleken de wanden nog te nat te zijn van het stucwerk. Hij wilde de kasten er niet tegenaan zetten. Hij heeft de nieuwe plaatsing drie weken verschoven en is weer vertrokken. Die ochtend heel vroeg was de elektricien nog geweest om wat contactdozen te plaatsen, want die waren ze gewoonweg vergeten! De stukadoors komen en gaan wanneer ze zin hebben en dat betekent voor ons dat er soms een stuk muur niet gedaan wordt waar gewoon dagenlang niemand naar om kijkt. De natuurstenen drempels waren in de verkeerde maat geleverd toen ze eenmaal in de juiste maat waren gemaakt waren ze verschillend gezoet!! De natuursteenmeneer is komen kijken en hij heeft gegarandeerd dat het maandag aangepast wordt. Zo ook de drie glas-in-lood ramen die nu qua maat aangepast zijn met een nieuw patroon, maar nog steeds niet geplaatst kunnen worden vanwege de drukte bij de glaszetters. En dan hebben we het nog niet eens over de schuldvraag waarom die ramen te klein waren gemaakt? Niemand heeft iets verkeerd gedaan natuurlijk. Ik houd mij staande met het idee dat alles over een paar weken af is en dat we dan zonder zorgen in augustus op vakantie kunnen gaan.

Reizen blijft lokken, vooral met goedkope tickets via Ryan Air. Nu heb ik met wat Montessori-moeders voor een prikkie een reisje naar Marokko geboekt. We gaan in oktober een lang weekend naar Fez waar we in een authentieke dar slapen middenin de medina. Ik heb nu al zin om over de souks te lopen, Moorse paleizen te bezoeken, de typische kleuren en geuren in me op te nemen, veel foto´s te maken en lekker te eten. In juli heb ik veel etentjes met vriendinnen die in Madrid gewoond hebben. Eind juli heb ik zelf een reünie georganiseerd in Houten met acht Madrileense vriendinnen uit mijn begintijd in Madrid. Dat worden veel nieuwtjes uitwisselen en reisverhalen luisteren, heerlijk! Ook voor onze meiden staan deze zomer al afspraken in de agenda genoteerd met Madrileense vriendinnetjes. Eva komt deze week een nachtje bij Maren logeren en gaat een dagje mee naar school. Aankomend weekend komen twee vriendinnen van Anthe en Inden een dagje met ons fietsen in de Brabantse bossen en pannenkoeken eten.

De zomer is afgelopen week officieel begonnen en dat voelde ook zo. Inden en Maren waren een paar dagen vrij en de temperatuur bleef maar stijgen: een middag naar het zwembad, een dagje naar een zwemmeertje net over de grens… En ik blijf de komende weken nog fijn buiten koken en afwassen. Over een maand beginnen hier de schoolvakanties, dan zal de keuken toch wel ingericht zijn??

Anthe

Alleen met het hart kun je goed zien
Wat wezenlijk is - is voor het oog niet zichtbaar
- Antoine de Saint Exupéry

Een dozijn jaar geleden veranderde ons leven. Anthe werd geboren, ons eerste kind. Ze is ons proefdrukje, want met Anthe beleven we alles voor het eerst. Ze gaat nu bijna een heel schooljaar naar de Middelbare - dat heeft ons veranderd, maar in de eerste plaats ons meisje. Ze vertrok van een piepklein knus schooltje in Madrid naar een redelijk groot schoolgebouw in Breda waar heel grote kinderen rond lopen – als je al van kinderen kunt spreken met hun volwassen lijven! Anthe kende er niemand en heeft een leuke kring meiden om zich heen verzameld. Ze gaat de laatste tijd met mooi weer zwemmen in het openluchtzwembad met een clubje meiden van school. Een paar vriendinnen hadden we thuis al eens ontmoet, maar op Anthe´s verjaardag hebben we ze allemaal leren kennen. De dag na haar verjaardag heb ik tijdens de sportdag alle eersteklassers gezien en viel me nogmaals op dat ze écht een leuke club sportieve, lieve meiden om zich heen heeft. En buiten het feit dat haar leerresultaten geweldig zijn, vind ik het vooral te prijzen dat ze zo goed geland is op haar school. Bravo, Anthe!

Heb ik dat gezegd? Verbouwen is leuk…zelfs hartstikke leuk? Nou, dan ben ik daar nu van terug gekomen. In ieder geval van het koken buiten, de dichtgetimmerde donkere achterkamer en de bouwvakkers iedere dag om me heen. Het is een dubbel gevoel, want de vorderingen zijn natuurlijk geweldig. De deuren zitten erin, het glas is gezet, het dak zit erop, de tegelvloer ligt in de keuken en de boeiborden zijn aan de buitenkant van het huis getimmerd. Maar er liggen ook altijd peuken in de tuin, er wordt iedere dag om koffiemokken gevraagd en ze moeten steeds vaker naar binnen...weg privacy! Na twee maanden beginnen er irritaties te komen. Misschien ook omdat ze wel eens fouten maken en dat wij ze erop moeten wijzen. Dat is niet leuk. Het is niet leuk om te zeggen dat de muur die net gevoegd is niet goed gevoegd is, of dat ze een grote bout vergeten zijn in de metalen fundering van het huis, of dat ze een lekkage veroorzaakt hebben in de verwarmingsbuizen, of dat de regenpijp op de verkeerde plek zit of dat het glas-in-lood-raam in de verkeerde maat is gemaakt. Gelukkig kunnen we ze ook vaak complimenten geven en worden onze uitdagingen altijd op een juiste manier opgelost. Alles blijft bespreekbaar. Zo hebben we laatst bij werkman Piet thuis zijn zelfgegoten aanrechtblad bewonderd, en heb ik samen met hem de tegelvloer gelegd in onze keuken.

Maren heeft twee maal een blinde koemelk provocatietest gedaan in het ziekenhuis. De eerst keer vond ze het spannend, want wat stond haar te wachten? Ze moest zes keer steeds wat meer rijstemelk drinken en daar zat wel (of niet) koemelkeiwit aan toe gevoegd. De rijstemelk proefde niet anders dan anders, we moesten wachten in het ziekenhuis of ze een reactie kreeg. En ze kreeg de eerste keer geen reactie. Omdat het een blinde provocatie was wisten we niet of er koemelkeiwitten toegevoegd waren. De tweede keer was dus net zo spannend. Maren was de dag ervoor al zenuwachtig en was ´s avonds misselijk van nervositeit. ´s Nachts stond ze aan ons bed of het al ochtend was en of ze al naar het ziekenhuis moest..?? De test in het ziekenhuis verliep weer goed, Maren was weer blij met haar stickertjes en de graai in de grabbelton. Deze week werd de enveloppe geopend en hoorden we dat in de eerste test melk zat en hoe we nu verder gaan. Ze mag beginnen met sporen van melk in koek en brood, en yoghurt toevoegen aan haar dieet - wat ze overigens niet lust! Dit zal Maren´s leven veranderen en zo klein als ze is beseft ze dat goed.

Madrid speelt op het ogenblik weer een rol in mijn leven. Ondanks dat ik hier in Breda woon, hoor ik voor een deel nog zeker bij mijn vriendinnen in Madrid. En mijn beste Madrileense vriendinnen vliegen deze zomer uit… Er gaat een vriendin terug naar Nederland, joepie!, maar er gaat ook een vriendin naar Rio, naar Boedapest en zelfs een vriendin naar Rwanda. De peutergroep die ik destijds had opgezet voor Maren zal na de zomer niet meer in die vorm bestaan. Het leven gaat door en in een expat-leven betekent dat verhuizen. Ik heb er aan gedacht om een weekendje terug te vliegen om van iedereen afscheid te nemen. Uiteindelijk heb ik ervoor gekozen om voor mijn vijf vriendinnen mooie afscheidsbrieven te schrijven en die worden steeds (voor)gelezen door een vriendin op elk feest. Ik kijk deze weken dus veel terug op mijn leven in Madrid en vooral op mijn vriendschappen daar. Stuk voor stuk bijzondere vriendschappen waarin veel gedeeld is – tenslotte zaten we allemaal in hetzelfde schuitje in zo´n grote wereldstad. Het vertrek van mijn vriendinnen is voor mij ook een afsluiting van een mooie periode. Anthe, Inden en Maren hebben nog steeds vriendinnetjes in Madrid, dus er blijft een band met Madrid bestaan. Eind van deze maand komt er alweer een Madrileens klasgenootje van Maren logeren!

Mijn vriendin Mirjam die naar Rwanda gaat verhuizen, gaat voor haar vertrek trouwen in Nederland. En ze heeft mij gevraagd als bruidsfotografe! Is dat geen eer?

Onbewoond eiland

Ik heb gehoord van een land, ergens boven de regenboog, heel hoog in de lucht… Het is een plaats waar je zonder problemen heen kunt gaan, ver, ver weg, voorbij de Maan, voorbij de regen.
- De Tovenaar van Oz

Slapen onder de sterren…dat deden we drie nachten lang in onze tipitent op een onbewoond eiland. De vrijdag voor het Pinksterweekend hebben we de kinderen vroeg van school gehaald en zijn we met een bootje het Veluwemeer overgestoken naar eiland de Kluut. Met vier andere bevriende stellen (uit onze studententijd) en hun kroost hebben we daar vier heerlijke, zonnige dagen doorgebracht. Ontbijten aan een lange tafel en ´s avonds een barbecue voor de tent. (zie ons fotoalbum) Onze dagen werden gevuld met zwemmen en roeien in het meer, beetje zonnebaden, lezen, spelen, praten én zwemmen in het zwembad aan de vaste wal waar we met een boot naartoe gebracht werden. De avonden brachten we gezamenlijk door in de grote Tipi Lounge waar we vuurtje stookten en ons warmden aan het vuur. Deze gesprekken rondom het vuur werden opgeleukt door het gezang van een nachtegaal. Eén avond werden we de tent uitgerookt vanwege een verkeerde windrichting: in no time stonden we met ons glas en onze hapjes naast de tent met prikkende ogen! Binnen in onze eigen tipi vielen wij ook in slaap naast een warm smeulend vuurtje om ´s ochtends weer gewekt te worden door de eerste zonnestralen die naar binnen piepten en het gezang van de vele vogels. Vooral het maken van een houtvuurtje en de geur van verbrand hout in onze vesten deed ons terug denken aan Afrika. Het waren een paar gezellige dagen in het mooie natuurschoon van Nederland!

Begin april had ik onze Spaanse Volvo in Breda geparkeerd langs de weg. Toen ik terug kwam was mijn spiegel ingeklapt en nog veel erger…een enorme deuk in de deur! En uiteraard geen briefje erbij van wie het gedaan had. Dan begint het traject van formulieren invullen en nabellen. Allereerst de autoverzekering inlichten, politie-aangifte doen, getuige-formulieren van het Waarborgfonds invullen en alles toesturen aan bureau rechtshulp. Dan komt er op een dag (een maand later) een expert kijken als de auto bij de garage staat. Deze man had niet voldoende informatie om iets te zeggen of er voldoende bewijs was dat deze schade door een ander voertuig aangericht is. Hij kon wél vaststellen dat mijn auto total loss verklaard werd, behalve…als de onkosten gedrukt konden worden door tweedehands materialen te gebruiken. Nou voorruit dan maar. Maar voorlopig is het afwachten op het taxatierapport of de schade überhaupt vergoed zal worden. Laatst belde de expert mij dat hij de kilometerstand vergeten was op te nemen. Nu kon ik hem rechtstreeks vragen over zijn twijfels, en hij bevestigde inderdaad zijn wantrouwen. Ik heb een slecht voorgevoel over de uitkomst…

Nog een klein maandje en dan is het werk klaar. Althans dan is het werk dat door de aannemer uitgevoerd wordt klaar. En de nieuwe keuken is dan klaar. Ik kan me er nog niet zoveel bij voorstellen, want er zitten nog geen ramen in de aanbouw, geen deuren, zelfs geen dak erop – er lag tot voor kort zelfs geen vloer in de keuken! Als het werk er voor de mannen opzit gaat mijn werk pas echt beginnen, namelijk het schilderwerk. Al het houtwerk is in de grondverf geleverd en dat zal ik lakken in de juiste kleurtjes. En daarna verheug ik me op de inrichting. Ondertussen slijp ik buiten de vloertegels voor de keuken/bijkeuken en ligt er nog een huiskamerdeur op mij te wachten. Toch is er de laatste tijd hard gewerkt: de achterwand is uit de huiskamer gesloopt, de buitenmuren zijn bijna allemaal gevoegd, de stempels zijn geplaatst zodat de eerste verdieping niet verzakt en de betonnen vloer in de keuken is gestort. Elke dag nemen we nog beslissingen over bijvoorbeeld de kleur van de voegen, de diepte van de voeg, de afwerking van de nieuwe dakkap, kleur van het glas van de lichtstraat of waar nu precies de lichtstraat komt. Ondertussen hebben Mark en ik bij de notaris onze handtekening gezet onder de nieuwe hypotheek.

Afgelopen weekend gingen Mark en ik naar de Spanjaardsgat-concerten. Een drijvend podium in het haventje van Breda en mooie Spaans-talige klassieke muziek. Eigenlijk een beetje de stijl van Il Divo. Vooral Ben Cramer en Waldin Roes konden mooi zingen, de uitvoering van Barcelona (van Freddie Mercury) was echt prachtig. Een feestje om te horen dat ons terug bracht naar een zomeravond op een berg in Barcelona, waar we ook een uitvoering van dit lied hoorden, terwijl er fonteinen op de maat water omhoog spoten. We eindigden deze avond in het tapastentje waar we steeds vaker komen. Een ander feestje staat ons morgen te wachten…. Onze oudste dochter wordt 12 jaar! En dat vieren we sinds lange tijd weer eens in Nederland. Ze heeft wat mensen en vriendinnetjes uit haar klas uitgenodigd (en eentje van de basisschool) om een stukje taart te komen eten.

Madrid

Er kan je niets gebeuren.
Het gaat zoals het gaat.
Leonard Cohen

De verbouwing gaat zoals het gaat, er kan je niets gebeuren. Maar als je er niet met je neus bovenop zit gaat het fout. Zo zagen Mark en ik een keer in het weekend dat de nieuwe zijmuur tot aan het dak gemetseld was. Maar hoe zou dat dan zitten boven de openslaande deuren? Werkman Piet had ons niet gerustgesteld met zijn antwoord dat het boven de deuren afgetimmerd zou worden. Dus hebben we datzelfde weekend een ongeruste e-mail naar de aannemer gestuurd. Dat er toch echt wel steentjes boven de deuren moesten komen en geen aftimmering. Er werd meteen een latei besteld. En zo werden er lagen steentjes weggehakt om de latei te plaatsen zodat er boven de deuren gemetseld kon worden. Als je dus niet oplet…! Zo ook het zijraam van het klompenhok alias bijkeuken. Ik vroeg aan Piet of er boven dat zijraam misschien ook een latei zou komen… Oeps, zijraam..?!? Ook daar werden weer steentjes weggehakt om het vergeten kozijn te plaatsen. Zo was het plan van de aannemer om standaard raamdorpelsteentjes onder de kozijnen te plaatsen, maar die vinden wij niet helemaal niet mooi! Gelukkig hebben we dit vóór de bestelling bij de aannemer kunnen aangeven zodat er nu raamdorpels van natuursteen worden geplaatst. Pfff, je moet er echt met je neus bovenop zitten! Nu Mark de laatste weken veel in het buitenland zat voelde ik de verantwoordelijkheid om alles te controleren – met mijn énorm technisch en ruimtelijk inzicht. Dat werd dus veel bouwfoto´s mailen naar Mark.

Op Bevrijdingsdag hadden we een bijzondere afspraak in de dierentuin te Kerkrade. (zie ons fotoalbum) Namelijk met vrienden van ons die we nog kennen uit Madrid, maar die sinds we ze kennen ook in Australië gewoond hebben en nu in Johannesburg wonen. Vanwege een overlijden in de familie waren ze deze week naar Nederland gevlogen en zo kon het onaangename met het aangename verenigd worden. Vorige zomer hebben we ze voor het laatst gezien in de dierentuin in Amersfoort – toen woonden ze nog in Perth. Dat was toen een unieke, onvergetelijke hereniging met vrienden uit Australië, Hongkong en Madrid! Ook deze dag was weer heel speciaal en vol aandacht voor elkaar. De meiden klikten allemaal meteen als vanouds, en Amei en ik hebben ons van terras naar terras verplaatst en al die tijd bleven we maar praten… Het leek wel of we iets in te halen hadden, haha! Tenslotte weten we niet wanneer en wáár we elkaar op de aardkloot weer zullen treffen. Veel lieve foto´s gemaakt als herinnering, en vanaf nu communiceren we weer via e-mail en Skype.

Oude, Engelse bloemetjes-serviezen zijn hartstikke in! Je ziet het in trendy woonmagazines, in antiekzaakjes en hippe trendy cafeetjes. Zo vierden we Mark´s verjaardag in het trendy café Stilleven - waar mijn vriendinnen en ik wel vaker komen. (zie ons fotoalbum) Alles is er te koop: de meubels in het café, de prullaria in de kasten, het Engelse bloemetjes-servies en zelfs de gevulde potten in de tuin. Er liggen overal woonmagazines en interieurboeken en het komt geregeld voor dat mensen vertrekken met het serviesgoed waar ze net van hebben gegeten. Ik heb een zwak voor serviezen. Tijdens onze reizen ben ik altijd op zoek naar mooi serviesgoed op rommelmarkten of in kleine winkeltjes. In Madrid heb ik eens geweldig mijn slag geslagen op El Rastro, de vlooienmarkt op zondagochtend. In kisten vol oud servies mocht je graaien naar alles wat je mooi vond! Het huis van overleden buurman Rinus zou binnenkort worden leeg gehaald door de Kringloop. Ik dacht er al dagen aan, maar wist niet hoe ik het netjes moest vragen. Of ik naar Rinus zijn servies mocht komen kijken… Maar toen ik zag dat zijn kleinzoon aan het opruimen was trok ik de stoute schoenen aan. Het antwoord was dat ik alles mocht meenemen wat ik mooi vond, alles! Dus heb ik gesnuffeld in Rinus zijn kasten en zeker een krat vol met Engels bloemetjes-servies meegenomen. Zelfs een compleet servies met soepterrine, aardappel-, vlees- en groenteschalen. Ik heb Rinus zijn kleinzoon bedankt met een taart en en mijn nieuwe aanwinst staat nu te schitteren in onze servieskast!

Het schoolplein in Madrid was het verzamelpunt. Iedere dag zag ik de meiden daar en hevelden we koffertjes over. Ze hebben bij veel van hun vriendinnen gelogeerd, een dag in hun oude klas doorgebracht en we hebben een ochtend bij ZARA gewinkeld voor een nieuwe zomer-outfit. We leefden een stukje van ons oude leven in Madrid. Ik heb zelf ook bij mijn vriendinnen gelogeerd, veel vriendinnenbezoekjes afgelegd om te zien en te horen hoe het met ze gaat. Het duizelde me van alle nieuwtjes en plannen! De laatste dag was San Isidro in Spanje en heb ik met Mirjam tijd in de stad doorgebracht. We hebben daar veel gefotografeerd, ik was er op een haar na ´gezakkenrold` en we hebben samen tapas gegeten for old times sake. ´s Avonds heb ik een feestje van een vriendin bijgewoond waar ik op de valreep nog een glas rode wijn over mijn kleding kreeg… De dagen gingen als een wervelwind voorbij, maar voor de meiden heeft het een onuitwisbare indruk achtergelaten. Het was hartverwarmend hoe we allemaal onthaald werden op het schoolpleintje – we voelden ons heel welkom terug in Madrid.

De keuken die we onverwachts gekocht hadden op Tweede Paasdag zou pas eind augustus geplaatst kunnen worden vanwege de bouwvak. Ik had flink aangedrongen bij de verkoper dat wij gelukkiger zouden zijn als de keuken vóór de bouwvak geplaatst zou worden. Nu had ik kennelijk zó hard doorgedramd dat de keuken zelfs in juni geplaatst zal worden, volgende maand! Ons plan was dat Mark het keukenblok er zelf uit zou slopen, net zoals de granieten vloer. En omdat de aannemer tijd nodig heeft om een nieuwe vloer te storten, die nieuwe vloer moet drogen en er vloerverwarming opkomt én een tegelvloer, hadden we niet veel tijd meer om alles voor te bereiden. Onvoorzien moest Mark het weekend dat ik met de kinderen nog in Madrid verbleef de keuken gaan slopen! Met de hulp van zijn jongste broer heeft hij in één dag het keukenblok eruit gesloopt en de granietvloer er uit geramd met een sloophamer. Dus toen ik terugkwam uit het mondaine Madrid moest ik thuis op een gasstelletje koken en stond de koelkast in de huiskamer, en dat zal voorlopig nog even zo blijven.