Anthe

Alleen met het hart kun je goed zien
Wat wezenlijk is - is voor het oog niet zichtbaar
- Antoine de Saint Exupéry

Een dozijn jaar geleden veranderde ons leven. Anthe werd geboren, ons eerste kind. Ze is ons proefdrukje, want met Anthe beleven we alles voor het eerst. Ze gaat nu bijna een heel schooljaar naar de Middelbare - dat heeft ons veranderd, maar in de eerste plaats ons meisje. Ze vertrok van een piepklein knus schooltje in Madrid naar een redelijk groot schoolgebouw in Breda waar heel grote kinderen rond lopen – als je al van kinderen kunt spreken met hun volwassen lijven! Anthe kende er niemand en heeft een leuke kring meiden om zich heen verzameld. Ze gaat de laatste tijd met mooi weer zwemmen in het openluchtzwembad met een clubje meiden van school. Een paar vriendinnen hadden we thuis al eens ontmoet, maar op Anthe´s verjaardag hebben we ze allemaal leren kennen. De dag na haar verjaardag heb ik tijdens de sportdag alle eersteklassers gezien en viel me nogmaals op dat ze écht een leuke club sportieve, lieve meiden om zich heen heeft. En buiten het feit dat haar leerresultaten geweldig zijn, vind ik het vooral te prijzen dat ze zo goed geland is op haar school. Bravo, Anthe!

Heb ik dat gezegd? Verbouwen is leuk…zelfs hartstikke leuk? Nou, dan ben ik daar nu van terug gekomen. In ieder geval van het koken buiten, de dichtgetimmerde donkere achterkamer en de bouwvakkers iedere dag om me heen. Het is een dubbel gevoel, want de vorderingen zijn natuurlijk geweldig. De deuren zitten erin, het glas is gezet, het dak zit erop, de tegelvloer ligt in de keuken en de boeiborden zijn aan de buitenkant van het huis getimmerd. Maar er liggen ook altijd peuken in de tuin, er wordt iedere dag om koffiemokken gevraagd en ze moeten steeds vaker naar binnen...weg privacy! Na twee maanden beginnen er irritaties te komen. Misschien ook omdat ze wel eens fouten maken en dat wij ze erop moeten wijzen. Dat is niet leuk. Het is niet leuk om te zeggen dat de muur die net gevoegd is niet goed gevoegd is, of dat ze een grote bout vergeten zijn in de metalen fundering van het huis, of dat ze een lekkage veroorzaakt hebben in de verwarmingsbuizen, of dat de regenpijp op de verkeerde plek zit of dat het glas-in-lood-raam in de verkeerde maat is gemaakt. Gelukkig kunnen we ze ook vaak complimenten geven en worden onze uitdagingen altijd op een juiste manier opgelost. Alles blijft bespreekbaar. Zo hebben we laatst bij werkman Piet thuis zijn zelfgegoten aanrechtblad bewonderd, en heb ik samen met hem de tegelvloer gelegd in onze keuken.

Maren heeft twee maal een blinde koemelk provocatietest gedaan in het ziekenhuis. De eerst keer vond ze het spannend, want wat stond haar te wachten? Ze moest zes keer steeds wat meer rijstemelk drinken en daar zat wel (of niet) koemelkeiwit aan toe gevoegd. De rijstemelk proefde niet anders dan anders, we moesten wachten in het ziekenhuis of ze een reactie kreeg. En ze kreeg de eerste keer geen reactie. Omdat het een blinde provocatie was wisten we niet of er koemelkeiwitten toegevoegd waren. De tweede keer was dus net zo spannend. Maren was de dag ervoor al zenuwachtig en was ´s avonds misselijk van nervositeit. ´s Nachts stond ze aan ons bed of het al ochtend was en of ze al naar het ziekenhuis moest..?? De test in het ziekenhuis verliep weer goed, Maren was weer blij met haar stickertjes en de graai in de grabbelton. Deze week werd de enveloppe geopend en hoorden we dat in de eerste test melk zat en hoe we nu verder gaan. Ze mag beginnen met sporen van melk in koek en brood, en yoghurt toevoegen aan haar dieet - wat ze overigens niet lust! Dit zal Maren´s leven veranderen en zo klein als ze is beseft ze dat goed.

Madrid speelt op het ogenblik weer een rol in mijn leven. Ondanks dat ik hier in Breda woon, hoor ik voor een deel nog zeker bij mijn vriendinnen in Madrid. En mijn beste Madrileense vriendinnen vliegen deze zomer uit… Er gaat een vriendin terug naar Nederland, joepie!, maar er gaat ook een vriendin naar Rio, naar Boedapest en zelfs een vriendin naar Rwanda. De peutergroep die ik destijds had opgezet voor Maren zal na de zomer niet meer in die vorm bestaan. Het leven gaat door en in een expat-leven betekent dat verhuizen. Ik heb er aan gedacht om een weekendje terug te vliegen om van iedereen afscheid te nemen. Uiteindelijk heb ik ervoor gekozen om voor mijn vijf vriendinnen mooie afscheidsbrieven te schrijven en die worden steeds (voor)gelezen door een vriendin op elk feest. Ik kijk deze weken dus veel terug op mijn leven in Madrid en vooral op mijn vriendschappen daar. Stuk voor stuk bijzondere vriendschappen waarin veel gedeeld is – tenslotte zaten we allemaal in hetzelfde schuitje in zo´n grote wereldstad. Het vertrek van mijn vriendinnen is voor mij ook een afsluiting van een mooie periode. Anthe, Inden en Maren hebben nog steeds vriendinnetjes in Madrid, dus er blijft een band met Madrid bestaan. Eind van deze maand komt er alweer een Madrileens klasgenootje van Maren logeren!

Mijn vriendin Mirjam die naar Rwanda gaat verhuizen, gaat voor haar vertrek trouwen in Nederland. En ze heeft mij gevraagd als bruidsfotografe! Is dat geen eer?