Weerzien

Niemand weet wat de volgende vijf minuten gebeurt en toch gaan mensen verder. Omdat ze vertrouwen, omdat ze geloven.
- Paulo Coelho

Vanaf deze plek vertrokken duizenden landverhuizers naar een betere toekomst met de Holland-Amerika lijn. Hier werd heel wat gewuifd met zakdoeken en flink wat tranen hebben gevloeid op deze kade. En hier, aan de oevers van de Maas, neem ik afscheid van mijn vriendin uit Madrid die naar Rio de Janeiro verhuist. (zie ons fotoalbum) We hebben in hotel New York gegeten, goed gesprek gevoerd en gelachen voordat we ieder ons weg gingen. Yvon gaf me nog een Braziliaanse munt voor in mijn portemonnee zodat ik iedere keer als ik dat muntje pak aan haar denk….

Ook hadden we onlangs een weerzien met vrienden van ons uit Madrid, die nu in Praag wonen. In een speeltuin hebben de kinderen lekker gespeeld, de papa´s en mama´s zaten op het terras. (zie ons fotoalbum) Gevolgd door een lunch en toen kwam er een telefoontje van onze stratenmaker dat het zand op was… Hals over kop naar huis om dit op te lossen op een zaterdagmiddag wanneer er geen zandleveranciers bereikbaar zijn. Ik had een heel creatieve oplossing gevonden - namelijk bij een bouwlocatie niet ver van ons huis. Stratenmaker Kees, kruiwagen en scheppen mee in de auto en het zandtekort was opgelost - ons pleintje is nu gereed!

Naast weerzien betekende het inluiden van deze zomer ook afscheid. Afscheid van Maren´s kleuterjuf, die ook kleuterjuf van Anthe en Inden was. Afscheid van de schooldirecteur en afscheid van groep 8 uit Inden´s klas. Op school was een disco voor de bovenbouw georganiseerd om afscheid te nemen van hun klasgenoten. Inden ging met haar vriendin opgetut naar de disco en toen ik haar later ging ophalen hoorde ik de muziek al over het plein schallen. Maar toen ik binnen kwam! In het donker zag ik veel huilende kinderen die elkaar omhelsden en huilende kinderen die er verloren bij liepen. Ik keek naar de ouders om mij heen en zag alleen maar betraande ogen. Zakdoekjes werden uitgedeeld en er werd omgeroepen dat het tijd was voor de allerlaatste omhelzing of het allerlaatste afscheidskadootje. Wat was dit? Wat een opgeklopt emotioneel samenzijn, wat een ontlading! Inden was verdrietig vanwege haar vertrekkende vriendin uit groep 8. Maar ze kunnen toch gewoon blijven afspreken, of langs fietsen? Ik zie de zwaarte van dit ´afscheid` niet zo: Enya vertrekt toch niet naar de andere kant van de wereld? Ze gaat alleen na de zomer naar de Middelbare school!

Deze week begonnen in Brabant de schoolvakanties. Alle drie onze meiden zijn nu thuis. We gaan morgen logeren bij familie in Friesland, terwijl thuis de nieuwe houten vloer gelegd wordt en de oude vloer tegelijkertijd geschuurd en geolied wordt. Na thuiskomst gaan we alles leuk inrichten zodat we op de dag van ons vertrek naar Portugal alles netjes kunnen achterlaten. En belangrijker…bij thuiskomst is alles nieuw, netjes en mooi - wat een vooruitzicht! Nu valt er na dit blog, mijn 100e, niets meer te schrijven over de uitbreiding van ons huis. Het is dan namelijk klaar: finito, all done, basta. Alleen komende herfst de tuin leuk aankleden met bomen, gras en planten. En…oja! De buitenkant van ons huis moet nog geschilderd worden voor de winter.

Komend weekend zal ik een weerzien hebben met acht vrouwen die in Madrid wonen of ooit tegelijkertijd met mij in Madrid hebben gewoond. Gezellig. Er volgt nóg zo´n vriendinnendagje en na onze strandvakantie de bruiloft van onze vrienden die naar Rwanda verhuizen. Een zomer van weerzien, een zomer van afscheid.