Keuze

Het mooist is de stilte tussen wat is geweest en wat moet komen.
- Henny Vrienten -

Tijdens onze skivakantie in het Reuzengebergte vorige maand heb ik op de tweede dag mijn knie verdraaid tijdens het sleeën bij ons pension. Ik heb al die dagen pijn gehad, vooral ´s nachts, maar ik ging gewoon door. Uiteraard heb ik niet kunnen skiën, maar ik heb evengoed genoten van de sneeuw, mijn boek en de ambiance. Anderhalve week na het ongelukje had ik nog steeds ´s nachts pijn en ben ik toch maar naar de huisarts geweest. Ik heb mijn knieband verrekt en kreeg zware pijnstillers voor ´s nachts. Verder kreeg ik het advies om rust te houden wat niet makkelijk was, want Mark was meteen voor ruim een week naar The States vertrokken! Deze week ga ik toch maar naar de fysiotherapeut, want het gaat echt niet goed met mijn knie… Daar in Tsjechië viel me op dat onze vrienden nog vaak Spaanse uitdrukkingen gebruiken tegen hun kinderen. Wij gebruiken ons Spaans bijzonder weinig, behalve Mark die het voor zijn werk nog wel gebruikt en Anthe heeft sinds deze maand weer Spaanse les op school. Laatst hebben we maar eens wat Spaans opgehaald, want het zakt diep weg als je het nauwelijks nog gebruikt. Een andere taal spreken is heel goed voor je brein. Meerdere talen spreken maakt je creatiever, vergroot het leervermogen en vertraagt het effect van dementie op de hersenen. Dat zijn toch positieve dingen?

Nu we zes maanden in Nederland wonen komt bij mij het besef dat een serieuze baan (al zou ik het willen) voor mij bijna niet mogelijk is nu Mark zoveel reist voor zijn werk. Wij hebben geen familie in de buurt die als vangnet kan dienen als één van de meisjes ziek zou zijn, als de school studiedagen heeft of nu de schoolvakanties meer uit elkaar liggen. Ik besef dat het thuis veel rust geeft dat ik er altijd ben en dat ze na schooltijd lekker thuis terecht kunnen met hun verhalen. Onderzoek aan 12.000 moeders van 5-jarigen toont aan dat kinderen van werkende moeders vaker langer dan twee uur achter de PC of TV zitten en vaker per auto naar school gebracht worden. Daar kan ik me wel iets bij voorstellen. Wij gaan altijd op de fiets naar school, daar doen we twintig minuten over. En als Maren in het voorjaar zelf mee gaat fietsen waarschijnlijk langer! Als moeders meer dan twintig uur per week werken blijkt dat kinderen minder fruit eten en meer snacks versnaperen tussen de maaltijden door. Zulke resultaten vind ik natuurlijk altijd leuk om te lezen! Dat bevestigt weer eens dat we goede keuze hebben gemaakt. Ik realiseer me dat wij destijds door ons vertrek naar The States (waardoor ik mijn baan moest opzeggen) een keuze hebben gemaakt waar we nog steeds naar leven. Wij hebben gekozen voor Mark´s carrière en voor een stabiele thuissituatie voor de kinderen en voor Mark. Hij weet dat thuis alles op rolletjes loopt wanneer hij in het buitenland is. Tot de zomer zal ik vooral druk met de verbouwing zijn, maar in september ga ik eens naar de invulling van mijn dagen kijken. Sowieso wil ik een fotocursus volgen naast schilderles en yoga, maar misschien kies ik nog wel voor nog een andere zinvolle invulling?

Op een zonnige zaterdag heb ik met mijn zus in Amsterdam afgesproken om mijn moeder samen te gedenken. We gaan naar de kerk De Papegaai in de drukke Kalverstraat en branden daar allebei een kaarsje voor haar. Een mooi moment op een vredig stil plekje net buiten de winkelende drukte van de Kalverstraat. Daarna lopen we naar Hotel Americain waar we uren zullen genieten van elkaars gezelschap en de verrukkelijkste hapjes van de High Tea! Inge en ik hebben daar ooit met mijn moeder haar vijftigste verjaardag gevierd en daarom vonden we dit een mooie plek om herinneringen op te halen. Daarna hebben we een bezoek gebracht aan mijn moeder´s oudste zus en onze nicht. En daar kwamen de fotoboeken op tafel en werden herinneringen opgehaald aan mijn moeder en natuurlijk opa en oma! En wat vinden we achter in een familiealbum…de origineel getypte brief met de handtekening van koningin Wilhelmina waarin staat dat mijn opa in Londen zijn kruis opgespeld kreeg! Veel oude verhalen werden opgehaald, maar we hoorden ook nieuwe feitjes over onze familie die we niet eerder gehoord hadden. ´s Nachts reden Inge en ik moe maar tevreden weer terug naar huis, we vonden het allebei een mooie familiedag vol oude herinneringen maar ook een dag waarop we weer nieuwe familieherinneringen hebben gemaakt!

De laatste zondag in februari dat het enorm hard stormde en regende in Europa, en Limburg en Brabant er ook een staartje van mee kregen, sloegen onze kachels niet aan. Mark was dat weekend in Ohio en toen ik hem eindelijk ´s middags (vanwege het tijdsverschil) aan de telefoon had nam ik alle knopjes van de CV-ketel met hem door. Zijn advies was om een loodgieter te bellen. Aan het eind van de middag kwam de man langs, toen we alle vier verkleumd onder een kleed met warme chocomel en warme popcorn al wat uurtjes The Sound of Music zaten te kijken. De man ontdekte dat de douchekop in het bad drupte waardoor de ketel steeds warm water aanmaakte in plaats van de kachels opwarmde. Zoiets stoms: een druppende douchekop omdat de kraan niet goed dichtgedraaid was! En waarom? Ons jongste poesje had die ochtend heel stout op het putje in het bad gepoept en dat had ik schoongemaakt en afgespoeld met heet water. Kennelijk had ik de knop niet goed dichtgedraaid… Duur poepje, haha! Na het avondeten bleek de afwasmachine vol water te staan en na het draaien van een nieuwe cyclus nog steeds. Nu wassen we al een week met de hand af. Wat een rampzalige zondag!

Gelukkig gaan de voorbereidingen voor de nieuwe aanbouw niet zo rampzalig. Nadat we niets meer hoorden van de bouwvergunning en de architect na mijn navraag liet weten dat het nog weken kon duren, heeft Mark een eigengereid telefoontje vanuit The States naar de architect gemaakt. Meteen daarna moest ik op mijn fiets met de laatste brief van de gemeente en de publicatie in de krant naar het kantoor van de architect! Deze heeft wat rond gebeld met mensen bij de gemeente en uiteindelijk liet hij mij weten dat de gemeente toevallig (?!) voornemens was de volgende dag onze vergunning te verlenen. Gelukkig maar, want die dezelfde week kwam ook de aannemer van onze keuze om alles nogmaals gedetailleerd door te nemen en een datum te prikken voor de start – meteen na Pasen gaat de bouw beginnen. De aannemer schat in dat we tot juli met de bouw bezig zijn. Als voorbereiding sloopt Mark met zijn vriend Tom en broer Ramon binnenkort de serre eraf, en komt deze week nog een installateur en loodgieter langs om de puntjes op de i te zetten. De glazenier is ondertussen weer een paar keer langs geweest om het patroon van het glas-in-lood aan te passen aan onze wensen en de juiste kleur roze te vinden wat nog niet makkelijk is.

Volgende week ga ik me met andere dingen bezig houden, want mijn twee vriendinnen uit Madrid vliegen vrijdag naar Eindhoven om een weekend met mij door te brengen! We gaan lekker lunchen, winkelen, eten, een bioscoopje pakken en vooral…héél veel kletsen en goede gesprekken voeren!

Heldendaad

Altijd als ik iets moois beleef ben ik verbonden met de ziel.
Jean Shinoda Bolen

Mijn opa is een held. In mijn familie wordt er weinig over gesproken, maar we weten allemaal dat de vader van mijn moeder een heldendaad heeft verricht aan het begin van de Tweede Wereldoorlog. Ik heb mijn opa er nooit over horen praten, maar ik wist dat hij een medaille van koningin Wilhelmina had ontvangen voor zijn dapperheid. Mijn opa was destijds majoor-machinist op een onderzeeër. Laatst was ik nieuwsgierig waar die medaille eigenlijk voor stond en waar die medaille gebleven zou zijn. Ik zocht op Internet en ik heb best veel informatie gevonden over zijn heldendaad. Zijn medaille, het Bronzen Kruis, dat hij op 16 juli 1940 heeft opgespeld gekregen, wordt alleen aan diegene verleend die " moedig of beleidvol" optraden tegenover de vijand. Het Bronzen Kruis wordt nu nog steeds uitgereikt aan nieuwe helden. Er zijn er in totaal tot nu iets meer dan 3000 uitgereikt. In het Koninklijk Besluit staat de reden vermeld voor mijn opa´s onderscheiding: Voor het verrichten van uitstekende militaire diensten in tijd van oorlog jegens het Vaderland, te weten, aan boord van Onze onderzee boot O 24 welke boot in den nacht van 13 op 14 mei 1940 door den met vele magnetische mijnen onveilig gemaakten Nieuwen Waterweg is uitgevaren in zijn dienst aan boord eene koelbloedigheid en vastberadenheid betoond, waarmee het mede te danken is, dat de boot veilig Engeland bereikte en niet handen van de vijand viel.

Mijn opa werkte in die tijd bij de Onderzeedienst van de marine en woonde in Rotterdam met mijn oma en hun twee dochters Leny en Ina. Mijn moeder is pas tijdens de babyboom in 1946 (na opa´s thuiskomst) in Den Helder geboren. In de meidagen van 1940 ontsnapte mijn opa aan de bezetter door met de half afgebouwde onderzeeboot O 24 naar Engeland te varen. Omdat de O 24 al wel proefvaarten had gemaakt, werd besloten om op 13 mei de oversteek te wagen naar het Verenigd Koninkrijk. Voordat de onderzeeër vertrok werden nog kopergewichten aan boord gebracht, omdat ze vanwege het ontbreken van materiaal te licht was om te duiken. Toen de O 24 vlakbij Goeree Overflakee moest duiken, omdat ze gespot was door een Duits vliegtuig, bleek dat men zich had verrekend met het kopergewicht. De O 24 zakte als een baksteen en kwam met een klap op de bodem terecht. De commandant besloot hierop dat dit een mooie plek was en dat de bemanning wat nachtrust kon pakken. Ze moesten doodstil zijn en mochten niet lopen en praten. Tijdens het duiken vertoonde O 24 wel wat lekken, maar deze waren niet ernstig van aard. Na deze pauze kon de O 24 zonder veel problemen de overtocht maken naar Portsmouth.

Eenmaal in het Verenigd Koninkrijk werd de onderzeeër afgebouwd door een Britse scheepswerf in Southampton. Overigens was de bekendste opvarende op mijn opa´s boot Piet de Jong, die vanaf 1944 commandant was en later minister van defensie en minister-president zou worden. In de zomer van 1940 werden er tests en oefeningen uitgevoerd met de O 24. Mijn opa heeft tijdens de oorlog jaren in Engeland doorgebracht. Mijn oma bleef alleen achter met haar twee dochters in Rotterdam. Tijdens de oorlog is ze naar Amsterdam verhuisd waar ook haar moeder, broer en nichtje Helen in huis kwamen wonen. Ik heb dus een dappere opa, en onze meiden een dappere overgrootvader. Mijn opa´s medaille is na zijn overlijden vermoedelijk terug gestuurd naar de Kanselarij der Nederlandse Orden. Het onderscheidingsteken blijft namelijk eigendom van de Staat en wordt aan de gedecoreerde in bruikleen verstrekt. Het is een persoonsgebonden onderscheiding die helaas niet van rechtswege op één van de erfgenamen overgaat. Jammer dat ik zijn onderscheiding nooit gezien heb, volgens mij had hij het Kruis aan een museum geschonken. Mijn opa en oma zijn overigens, toen mijn moeder eenmaal geboren was, met hun drie meiden naar Nederlands-Indië verhuisd. Daar is mijn moeder tot haar vierde jaar opgegroeid.

Ondertussen verlopen de voorbereidingen voor de verbouwing naar wens. Met het luik van de houten vloer onder haar arm heeft de parketmevrouw het hout van onze oude vloer opgespoord in Frankrijk. Daar wordt het nu voor ons in plankjes gezaagd en verwerkt. De drie bouwoffertes waren volgens afspraak dezelfde week binnen gekomen. De prijs valt ons zeker niet tegen. Dus de verbouwing zal plaatsvinden! Alhoewel de bouwvergunning niet direct is toegekend vanwege overtreding van het bestemmingsplan. De gemeente wil ons ontheffing verlenen, maar hiertoe dient de aanvraag tot ontheffing tot eind februari in de krant te staan - zodat mensen bezwaar kunnen maken. Gelukkig zijn we flexibel met de startdatum, dus van dit besluit hebben we geen last. Ondertussen is er een raam geplaatst op de voorzolder voor Mark´s nieuwe werkkamer. Ik zal deze ruimte mooi wit schilderen en dan kunnen Mark´s meubels naar boven verhuisd worden. Zodra Mark volgende week terug komt uit The States kiezen we een aannemer (we hebben al een voorkeur) en prikken we met hem een startdatum voor de bouw.

Carnaval begon natuurlijk vrijdag op de school van Inden en Maren. Inden was samen met haar vriendin als zangeres verkleed en Maren was als Spaanse flamencodanseres. (zie ons fotoalbum) Anthe vaarde die dag terug uit York waar ze met haar school geweest was. De volgende dag gingen we als gezin naar een groot Carnavalsfeest, Harry uit Madrid en zijn twee dochters gingen mee. Het was ontzettend gezellig; de meiden kenden veel kinderen, Harry en Mark hebben veel gedanst en gehost (op het podium!) en ik heb me ook goed vermaakt met veel bekenden, veel leut en veel dansen. Zéker voor herhaling vatbaar, onze intrede is gemaakt! Anthe is twee avonden achter elkaar naar een groot Kreezie Karnavalfeest geweest met haar Madrileense vriendinnen en veel klasgenoten – waarvoor ze een uur in de rij heeft gestaan voor kaartjes…maar dat was de moeite waard. De optocht op maandag was een beetje koud om naar te kijken, de meiden waren écht verkleumd tot op het bot!

Na Carnaval vertrokken we vroeg naar Krizañy, een klein dorp in het Reuzengebergte, waar we in een heel gezellig pensionnetje logeerden. Het prachtige huis was van een Belgisch stel dat daar een nieuw leven gestart is in Tsjechië. Er lag ongelofelijk veel verse sneeuw en onze oude Volvo kwam ondanks winterbanden en sneeuwkettingen niet de berg op. Na ruim een uur prutsen met de sneeuwkettingen in de kou hebben we onze bagage uit de auto gepakt en zijn we de laatste halve kilometer naar boven gelopen. De volgende dag kwamen onze vrienden uit Praag - die overigens ook niet de berg opkwamen met hun nieuwe auto´s! De dagen daarna kregen de kinderen iedere ochtend skiles. Ze hebben allemaal genoten van hun (privé)lessen en na drie dagen zoefden Anthe en Inden de berg af! We hebben heel gezellige uurtjes doorgebracht met Melvin en Annemarie. We hebben heerlijk gegeten in het pension, maar ook in restaurantjes in Liberec. Voor lunch genoot ik van het plaatselijke germknödel - een bol deeg gevuld met fruitpuree opgediend met suiker, slagroom en chocoladepoeder! Onze laatste middag was heel zonnig en hebben we een lift naar de top genomen met onze slees en zijn we van een slee-piste afgesuisd. Geweldig!

Mama

Mama, als een witte roos zul je voor altijd in ons hart bloeien.

Er is een heel nieuwe wereld voor ons opengegaan: de wereld van de bouwers. We hebben drie aannemers uitgenodigd een prijsopgaaf te maken voor onze nieuwbouw. Alhoewel we, sinds we met de bouwaanvraag in de krant staan, ook veel aanvragen krijgen van andere aannemers om een offerte te maken. Het gaat om een klus waar veel soorten werklui voor nodig zijn waardoor het zeer uitgebreide offertes worden met onderaannemers. Zo had ik laatst een afspraak met de calculator van een bouwbedrijf waar ik al eens bezoekje had gebracht. Deze keer kwam hij bij ons thuis en had hij een blik vakmensen opengetrokken. Nadat iedereen binnen was en met een kop koffie aan de grote tafel zat, keek ik uit op vijf werkmannen die allen luisterden naar de calculator die ons project uit de doeken deed met alle tekeningen op tafel. Er vond hier een werkvergadering plaats aan ónze tafel! Er komen sowieso de laatste tijd steeds mannetjes langs voor de kleur van de steentjes in de buitenmuur, voor het bepalen van houtsoort en maat van de plankjes van onze houten plankenvloer, vanwege nieuwe ontwerpen voor de glas-in-lood-ramen of vanwege de manier van cement voegen. Ik voel me nu al bijna schuldig dat we maar één van de aannemers kiezen…sinds iedereen zóveel moeite doet!

Persoonlijk vind ik de details van de eetkamer het allerleukst om te regelen zoals de glas-in-lood-ramen. Een glazenier is hier langs geweest en heeft op basis van onze schuifdeuren in de kamer ontwerpen op papier gemaakt, op ware grootte. Die ontwerpen hangen nu om te oefenen in de serre - op de plek waar ze ongeveer zullen komen in het nieuwe gedeelte. Nu kunnen wij ons dus met wat moeite voorstellen hoe de nieuwe ramen er uit komen te zien. De glazenier heeft zelfs proefjes achtergelaten met stukjes gekleurd glas en twee soorten lood, om te bekijken met verschillend daglicht. Leuk om met mensen te werken met zoveel bezieling. Zelfs het voegen van de steentjes buiten heeft aandacht nodig. Er zijn snij- en knipvoegen, gladde voegen, geborstelde voegen, verdiepte voegen of schaduwvoegen. Ook de houten vloer heeft veel aandacht nodig. Onze vloer zou wel eens zo´n zestig jaar oud kunnen zijn. Dit tropisch hardhout is zeer waarschijnlijk niet meer verkrijgbaar. De dikte is 2,5 centimeter en dat wordt nauwelijks nog gemaakt. Nu wordt het luik naar de kruipruimte binnenkort uit de vloer meegenomen naar de groothandel - in de hoop hetzelfde hout te vinden. Je moet voor die bezieling wel wat over hebben natuurlijk! En positief denken dat het gaat lukken!

Eindelijk had ik vorige week tijd vrijgemaakt voor het maken van de film die we in Afrika opgenomen hebben. We hebben zo´n anderhalf uur film opgenomen en daarvan wil ik een vlot filmpje maken van ongeveer een half uurtje. Daarna wil ik van tweeënhalf uur film in Spanje een film van een uur maken. Ik had via-via een gekopieerd programma van Pinnacle gekregen en ik had er een uitlegboek en een externe harde schijf bij gekocht. Ik was er helemaal klaar voor! En toen…kon ik de inlogcode niet invoeren. Ik kon ook geen gekraakte code op Internet vinden en ik heb daarbij helaas wel een virus opgepikt. Uiteindelijk heb ik de complete software via marktplaats.nl gekocht en die werd een paar dagen later per post bezorgd. Nu heb ik een week tijd verloren…maar deze week ga ik er dubbelop voor!

Inden zit bij een dansgroep sinds afgelopen zomer en zij hadden onlangs hun eerste optreden in een klein theater in Breda. De show heette “Ober” en alle meiden dansten een ober met een wijnglas in hun haar en prachtige outfits. (zie ons fotoalbum) Het was héél leuk om te zien dat Inden er zoveel plezier in had en het optreden was echt leuk om naar te kijken. Het was een soort revue van verschilllende dansgroepen. Maren kon niet stil blijven zitten op haar stoel en genoot van alle dans! De zaal was uitverkocht, naast alle ouders, broertjes, zusjes en ons gezin zat ook Inden´s schooljuf in de zaal. Inden had genoten van de aandacht. En momenteel heeft ze – zoals het een echte ster betaamt – een slaapkamer vol bloemen!

Nu we weer in het Zuiden des lands wonen is Carnaval weer terug in ons leven gekomen. Een paar weken voordat het losbarst worden hier in ´t Kielegat de nachtjes al afgeteld en wordt er nagedacht over het kostuum van dit jaar. Het thema van dit jaar is Drop of d´ronder. Inden heeft met haar hartsvriendin een paars sterrenjurkje ontworpen op papier die in elkaar genaaid moet worden en waar stofjes voor aangeschaft dienen te worden. En aangezien ik niet zo goed met de naaimachine ben heb ik me opgeofferd om naar de weekmarkt te gaan om inkopen te doen. Gelukkig wil Maren alleen maar roze prinsessenjurken aan en die hebben we genoeg in huis hangen! Mark, Anthe en ik storten ons met pruiken in het feestgedruis. Anthe´s Madrileense vriendinnen komen weer, dus er zal een paar dagen flink gefeest worden! Daarna vertrekken we naar Tsjechië om bij te komen en te genieten van sneeuw, rust en vriendschap.

Omdat het zo koud is deze winter wilden we op een woensdagmiddag voor de vogels een lekkernijtje maken. Ik had een zak vogelzaadjes gekocht, een pak frituurvet en twee haakjes voor een houten kistje, zodat we het kistje konden ophangen. Toen Maren en ik het kistje vulden met het gesmolten vet met veel zaadjes erin, begon het vloeibare vet door de kieren te lekken… Terwijl ik het lekkende apparaat snel in de tuin neerzette zag ik dat de zijkant ontwricht was. Dus heb ik in de kou met een hamer en een spijker een en ander aan elkaar getimmerd - met gladde handen van het lekkende vet. Tegen de tijd dat de spijker erin zat, was al het vet weggelopen en lagen de zaadjes los in het kistje! Dus heb ik het bij elkaar geschraapte frituurvet nogmaals laten smelten in de pan en heel voorzichtig en langzaam (buiten in de kou!) opnieuw over het voer gegoten. Toen alles gehard was (en ondertussen mijn vette aanrecht schoongemaakt) moesten de twee haakjes erin om het geheel met een touwtje op te hangen. Dat was het moment dat ik besefte dat ik mijn tas - inclusief de haakjes - die ochtend bij een kennisje had laten liggen. Die haakjes kwamen er dus een dag later in… Nóg een dag later miste ik een plankje eronder waar de vogeltjes op kunnen zitten - die heb ik er ook nog onder getimmerd. Tussendoor had Mark zijn hamer terug gevonden; vol roest en met een vettig handvat… Wat begonnen was als een eenvoudig leuke knutsel voor de woensdagmiddag eindigde in een meerdaagse, vettige klus. Maar wat zag ik vanmorgen? Het hele bouwwerk is naar beneden geploft! Waarschijnlijk is een wat grotere vogel op het plankje gaan zitten en nu is er niets meer van over! Ik heb al het resthout met geplakte zaadjes op de besneeuwde tuintafel gelegd, ik ben er helemaal klaar mee!

2010

Je kunt je leven op twee manieren leven. Een is alsof er geen wonderen bestaan. De andere alsof alles een wonder is.
Albert Einstein

Winterse kou… Ons gezin is er dol op, eigenlijk vooral op sneeuw en ijs! (zie ons fotoalbum) In Massachusetts genóten we van de extreme kou en de enorme pakken sneeuw die er elke winter vielen. En dan was het landschap voor maandenlang wit. We hebben daar vaak met de toen-nog-kleine meisjes gesleed op het landgoed, maar ook met de snowtube van stoere, grote hellingen. In Spanje viel er vanaf eind december altijd een flink pak sneeuw in de bergen ten noorden van Madrid en daar hebben we prachtig gewandeld en gesleed. Op de dag van Maren´s kinderfeestje vorig jaar was er in de stad zó veel sneeuw gevallen dat luchthaven Barajas gesloten werd en alle Madrilenen de auto langs de kant van de weg zetten om verder te lopen. Zo´n winter had de afgelopen elf jaar niet meer plaats gevonden – hoe bijzonder! En onze eerste winter terug in Nederland is koud, heel koud! Toen ik klein was waren winters ook altijd koud, daarom voelt het voor mij zo nostalgisch. Heerlijk.

Mark zou 10 januari voor de tweede keer de halve marathon van Egmond meelopen waar hij hard voor getraind had. Hij zou met zijn vader en twee broers meedoen, maar zijn vader en jongste broer trokken zich al vrij snel na de inschrijving terug. Mark keek er naar uit en heeft in de Kerstvakantie nog een keer met zijn broer Frank gelopen als proef voor de halve marathon. Maar hoe dichterbij de dag naderde hoe slechter de weersvoorspellingen werden. Mark kreeg er steeds meer zin in - ondanks dat er voor de tweede keer in 37 jaar een alternatieve route uitgezet was: heen én terug over het strand vanwege de sneeuw en gladheid in het duinreservaat. Twee dagen vooraf belde ook Frank op dat hij erg tegen de hardloopwedstrijd opzag vanwege de aangepaste route over het strand. Maar Mark zag zichzelf nog steeds met een besneeuwd lichaam en ijspegels aan zijn neus tegen de Noordoosterwind in beuken…! Er zouden om de twee kilometer verwarmde tenten staan om je op te kunnen warmen. Maar helaas heeft de organisatie de middag ervoor de wedstrijd afgeblazen omdat er niet voldoende ambulances ter plekke konden zijn onder deze extreme weersomstandigheden. Een teleurstelling, maar Mark liet zich niet kisten en heeft die dag zelf een halve marathon gelopen rond het Mastbos. Bikkel!


Wij zijn het nieuwe jaar gestart met rijden in onze Madrileense auto - die meteen de eerste week van januari naar de garage moest vanwege een defekte radiateur! Mark en ik hadden vorig jaar besloten dat we privé niet meer in de lease-auto wilden rijden vanwege de hoge bijdrage per maand. Onze Volvo uit Madrid hadden we afgelopen zomer mee naar Breda laten verhuizen en na wat administratie, technische keuringen en reparaties kreeg hij een Nederlands kenteken zodat we er daadwerkelijk in mochten rijden. We hadden het oude beestje wat opgelapt met nieuwe matten, nieuwe ventilator, nieuwe batterij in de centrale ontgrendeling, een nieuwe distributieriem en nieuwe veren in de achterklep. Vanaf dit jaar rijden we dus in deze prima auto. Ons voornemen is zoveel mogelijk alles op de fiets te doen en dat kan in de praktijk soms wat tegenvallen. Zoals de keer dat ik met een zieke poes in mijn rieten mand op de fiets door de sneeuw naar de dierenarts ploeterde, of ik met zoveel mogelijk wekelijkse boodschappen in mijn slagersmand en de rest in een grote tas aan mijn stuur naar huis glibberde door de sneeuw. Uiteraard zijn dit uitzonderingen omdat de auto die week onverwachts bij de garage stond en het guur weer was. Normaliter staat onze auto voor de deur voor wekelijkse boodschappen, verre ritten buiten Breda of noodgevallen. We doen echt ons best: dit is onze bescheiden bijdrage aan het milieu, aan onze fitheid en vanzelfsprekend aan onze eigen portemonnee!


Nu we alle drie de aannemers gesproken hebben en ze de komende weken aan hun offertes gaan werken zullen wij geduld moeten hebben. Het is allemaal heel spannend nu we alle bouwdetails uitgebreid met ze besproken hebben en blijkt dat al onze wensen uitgevoerd kunnen worden. De enige twijfel die bestaat is of de originele granieten dorpel in z´n geheel eruit gehaald kan worden om opnieuw gebruikt te kunnen worden bij de openslaande tuindeuren. Binnen drie weken, vóór onze vakantie naar Tsjechië, weten we wat de prijs zal worden van de nieuwe eetkamer en het klompenhok! In de tussentijd wordt als voorbereiding voor Mark´s nieuwe werkkamer deze maand een raam op zolder gemaakt en zal ik daar alles wit gaan schilderen. Als Mark zijn meubels eenmaal naar zijn nieuwe plekje heeft verhuisd gaat hij beginnen met de sloop van de oude serre… Als onze tijdlijn een beetje klopt zou de aannemer half maart kunnen starten!

Terugblik

Alles wat geld kost is lang niet altijd kostbaar.
Alles wat écht kostbaar is, kost niets. Zon, leven, liefde.
Toon Hermans

Een enerverend jaar is afgesloten. Het jaar waarin we ons leven in Madrid achter ons gelaten hebben. We starten een nieuw vol jaar in Nederland, en toch blijft Madrid een flinke rol spelen in ons leven. Onze vrienden van daar komen ons keer op keer hier opzoeken en dat vinden we zo verrassend! Toen we terug kwamen uit The States speelde dat helemaal niet. De afstand naar Madrid is echter zo klein dat we vaak bezocht worden door vrienden uit Madrid en ook (of juist?) door vriendinnen van onze meiden. Ook afgelopen vakantie hebben we veel tijd doorgebracht met vrienden uit Madrid. (zie ons fotoalbum)

We hebben een heerlijke Kerstvakantie achter de rug die ouderwets begon én eindigde met sneeuw- en ijspret. We hebben een familie-etentje gehad in Den Helder, we hebben in besneeuwd Friesland gelogeerd en een heerlijke Kerst met vrienden gehad in ons eigen huis. Onze dagen in Amsterdam waren grandioos! Echt een reisje terug in de tijd. Mark en ik bleven maar zeggen: “Weet je nog hier toen…?” En dan hadden we aan één woord genoeg. En we hebben zo genoten van de grachten met hun werkelijk prachtige panden – voor het eerst overviel de schoonheid ons! Amsterdam is prachtig. En we kwamen ook nog een bekende tegen op de Prinsengracht, namelijk Matthijs van Nieuwkerk. We hebben ons oude huis gezien, het Achterhuis bezocht, van een brunch bij Hotel Americain genoten, een rondvaart door de grachten gemaakt, de duiven op de dam gevoerd en voor old times sake hebben we bij de Bijenkorf Kerstversiering gekocht in de uitverkoop en slagroomijs gegeten bij bakkerij van der Linde waar ze na twintig jaar nog steeds achter de toonbank vragen of iemand gebak of oliebollen wil - terwijl iedereen in de lange rij alleen maar ijs wil!!!

Het oude jaar hebben we heel gezellig afgesloten met vrienden en véél oliebollen. De kinderen hebben die dagen veel spelletjes gedaan met Jochem en Gijs. Gezellig de open haard aan, lekkere hapjes op tafel en goed gezelschap – de avond ging geruisloos voorbij totdat we aftelden tot 12 uur, de champagneglazen gevuld werden en we het nieuwe jaar in knalden. De kinderen en mannen genoten van het vuurwerk afsteken en Inden, Petra en ik hebben alles in de kou bewonderd. Wat zal het nieuwe jaar ons brengen? Hopelijk een voorspoedige verbouwing, mooie reisjes, bezinning, inspiratie, een nieuwe opleiding voor mij en succesvolle momenten in Mark´s werk. En dat alles in blakende gezondheid en in een liefdevolle omgeving.

De laatste welstandsvergadering van de gemeente hebben we gemist met onze bouwtekening en dat was achteraf gezien heel goed, want we hebben besloten dat we een ´klompenhok´ aan de keuken laten bouwen. Dit heeft een aantal voordelen zoals het verplaatsen van de wasmachine en droger naar beneden zodat de voorzolder helemaal beschikbaar komt voor Mark´s werkplek. Ook wordt de smalle gang in de achtertuin die overblijft na de aanbouw minder diep zodat het buiten mooier en meer in verhouding komt. Een nadeeltje is dat de poort naar de achtertuin weg gaat en dat achterom dus verdwijnt. Alleen nog via de garagedeuren kunnen we achterom en uiteraard via het huis. Maar zo´n klompenhok is zo handig voor overtollige jassen en schoenen, de kattenbak, de vuilnisbak en vele schooltassen. We willen er hetzelfde glas-in-lood-raam in als boven de trap én een tuindeur met een groot raam. De verbouwingsplannen worden stapsgewijs uitgebreid zonder dat we ergens offertes van hebben aangevraagd of enig benul hebben van prijzen. We weten wel wat ons budget is, dus begin dit jaar gaan we eens kijken of dat in elkaars buurt kan komen….haha!

Maren´s vijfde verjaardag werd bijna weer ondergesneeuwd - net als in Madrid afgelopen jaar. Maar gelukkig hebben veel mensen Maren toch verblijd met een bezoekje. Het was écht haar dag met haar vriendin Caroline uit Madrid, vriendin Olivia uit Praag, natuurlijk haar grote vriend Sebas en met mijn zus en haar gezin. (zie ons fotoalbum) Haar kinderfeestje was erg leuk voor de kindjes – voor Mark en mij behoorlijk druk. Uiteraard zelfgebakken taart, kadootjes en daarna een toverdoosje schilderen en beplakken. Na het sleeën buiten waren de doosjes gedroogd en hebben we ze gevuld met een bodempje van watten, toverkralen en een lekker geurtje. Een prachtig hebbeding als herinnering aan Maren´s vijfde verjaardag!

Dashing through the snow

De Kerstvakantie is vandaag begonnen en het had niet meer sfeervol gekund! Alles is wit om ons heen en we genieten van de besneeuwde tuin. (zie ons fotoalbum) Voor mijn gevoel hoort sneeuw en ijs zó bij een ouderwets Kerstfeest en bij het Kerstvakantiegevoel. Binnen in huis staat de mooi opgetuigde boom, de snowboots liggen in de gang met alle shawls, mutsen en handschoenen, terwijl buiten alles wit en koud is en de sneeuwschuiver en de slees bij de voordeur staan. En dan geniet ik vooral van zo´n strakblauwe lucht met een waterig zonnetje erbij - zoals vandaag!

Nederland

Als alles wankelt en niets spoort, kunnen we beseffen dat we ons op de drempel van iets nieuws bevinden.
Pema Chödrön

Het heeft zo´n drie maanden geduurd, maar nu ben ik toch écht geland met beide benen op Nederlandse bodem. Ik merk aan alles het verschil. Ik vergeet niet meer zoveel, raak de weg niet meer kwijt en ik heb mijn oude energie weer terug. Volgens Inden fiets ik ook ineens veel sneller! Afgelopen weekend heb ik de keuken opgeknapt, heerlijk die energie! Ik heb de tuindeur en kozijnen in de witte lak gezet en de muur grijs geverfd. De eerste weken of maanden na thuiskomst uit Afrika was ik zo moe en alles koste me teveel moeite. Met de dagelijkse dingetjes zaten mijn dagen al vol, meer kwam er niet uit mijn handen. Nu mijn ijzer weer aangevuld is zie ik het zonnetje weer schijnen. Ik heb een keus gemaakt over mijn toekomst: ik wil een fotografie-vakopleiding gaan volgen. Bij fotograferen ligt mijn hart, ik haal daar energie uit. Als ik daar iets professioneels mee wil doen zal ik eerst moeten starten met een opleiding. Ik ben blij dat ik de tijd genomen en gekregen heb deze dingen te ontdekken van mezelf. Het lag voor mijn voeten en toch had ik zoveel tijd nodig om uit te vinden dat bij fotografie mijn hart ligt.

Onze meiden zijn gelukkig in Breda. Anthe heeft haar draai goed gevonden op de Middelbare en heeft sinds deze maand een buitenboordbeugel die ze (gelukkig) na schooltijd mag dragen. Maren is blij op school en geniet van alle werkjes en knutsels die ze op school maakt. Inden heeft het even moeilijk gehad, omdat ze terug kwam in haar oude klas. Alle meiden waren verder gegaan na haar vertrek en hadden het gat dat Inden achterliet opgevuld. Uiteraard is Inden veranderd door haar leven in Spanje. Ze had laatst een korte periode het gevoel buiten de groep te staan. Toen ze dit gedeeld had met ons, was ze haar ei kwijt en veranderde haar houding. Ze draait nu weer lekker mee in de klas. Mark en ik hebben er nooit bij stil gestaan dat een verhuizing terug naar je eigen land zoveel impact heeft op je leven. Maar we hebben het allemaal weer doorstaan en zijn er sterker en wijzer door geworden. Mark is momenteel hard aan het trainen voor de halve marathon in Egmond, in januari. En hij heeft gisteren een promotie gekregen, een kroon op zijn werk!

Sinterklaastijd was weer heerlijk. De etalages die versierd waren, de Sinterklaasmuziek die uit de boxen klonk, de extra koopavonden en grote kadogidsen in de brievenbus…dat vind je alleen in Nederland. We hebben ervan genoten. Met als toppunten natuurlijk een onverwachts bezoek van de Sint aan ons huis en Pakjesavond. (zie ons fotoalbum) En nu staat alles in het teken van de knusse Kerstdagen. De Kerstvakantie staat al te dringen: de vakantiedagen hebben zich langzaam opgevuld. Vriendinnetjes uit Madrid komen langs en blijven logeren. Ik ga met de meiden in Friesland logeren. Ook gaan we twee dagen naar Amsterdam waar Mark en ik een wandelingetje gaan maken langs Memory Lane… Amsterdam, de stad waar we studeerden, verliefd geworden zijn, zijn gaan samenwonen, onze carrières gestart zijn en waar we getrouwd zijn. Daar liggen heel wat voetstappen van ons en daar gaan we twee dagen doorbrengen. Een bezoek aan het Anne Frank huis, een ritje met de rondvaartboot door de grachten, genieten van het lekkerste ijsje bij bakkerij van der Linden, duiven voeren op de dam, een bezoek aan het Van Gogh-museum, een nacht doorbrengen in Amsterdam-Zuid, schaatsen op het Museumplein en een High Tea in het American Hotel op het Leidse Plein…teveel om op te noemen!

De ontwerpen van het nieuwe gedeelte van ons huis zijn klaar, uiteraard was in eerste instantie nog niet alles getekend zoals we wilden. Met deze tekeningen wordt de bouwvergunning binnenkort aangevraagd bij de gemeente en gaan we offertes aanvragen bij aannemers. Ook hebben we ons hoofd gebogen over de mogelijkheden van de ramen. Welke maat wordt het zijraam en willen we glas-in-lood daarin en willen we een bovenlicht boven de tuindeuren? En willen we dáár glas-in-lood in? Ook hebben we besloten dat we geen nieuwe keukenkastjes op korte termijn kopen, wél hebben we antieke tegeltjes besteld voor de keukenvloer. We vielen een paar maanden geleden voor deze tegeltjes en nu hebben we de knoop doorgehakt. Ze moeten nog schoon gezaagd worden aan de onderkant, dus niet eerder dan maart 2010 zijn ze beschikbaar. Tegen die tijd hebben we misschien een beginnetje gemaakt met de bouw? De bouw gaat tussen de 4 en 8 weken duren - in de tussentijd zetten ze een tijdelijke wand neer zodat we binnen geen last hebben dat er geen serre en buitenmuur meer is.

Voor nu wensen wij iedereen warme, sfeervolle dagen toe – volg je hart in 2010!

Inspiratie

Shoot for the moon. Even if you miss, you´ll land among the stars! Martijn Aslander

Inspiratie is iets grilligs, iets wat je treft op onverwachte momenten en je in de steek laat wanneer je het juist zo nodig hebt. Mark en ik laten ons inspireren voor de inrichting van onze nieuwe achterkamer. Mijn zwakte is dat ik snel in hokjes denk, ik heb iets in mijn hoofd en vind het moeilijk om daar vanaf te wijken. Alle ideetjes zijn al langs komen waaien voor de indeling van de voor- en achterkamer. Ik teken elke keer alles op papier om zo een overzicht te houden over al onze invallen. Een bibliotheek in de voorkamer of houden we het zo? Zithoek bij de openslaande deuren naar de tuin of houden we het zo? Verhuist Mark´s werkplek naar zolder of houden we het zo? De maten voor de aanbouw staan vast en nu moeten we over details gaan beslissen qua contactpunten, plaatsing van radiatoren en ramen. En dat is natuurlijk voor een deel afhankelijk van de nieuwe indeling. Waar komt de kabel voor de TV, waar de internet- en telefoonverbinding en waar de grote kasten in verband met plaatsing van ramen en radiatoren? Vandaag krijgen we de tekeningen van de architect, heel spannend.

Over inspiratie gesproken… Op deze website staat al heel lang een link naar de website van kinderboekenschrijfster Anna van Praag. Een geweldige vrouw met een prachtig gezin met drie meiden dat nog niet zo heel lang geleden neergestreken is in Zuid-Spanje. Ik volg al heel lang Anna´s reisblog - toen ze nog met een Defender door de wereld trok en via Spanje Afrika binnen gereden is. Ze heeft mij vaak geïnspireerd met haar reisverhalen en Ilco inspireerde mij met zijn geweldige foto´s. En nu ben ik morgen door Anna uitgenodigd voor een etentje in Madrid! Mijn Madrileense vriendin (die ook acht maanden door Afrika gereisd heeft met een 4WD) had contact opgenomen met Anna, omdat ze een Defender willen kopen. Ze zijn bij Anna en Ilco op bezoek geweest en nu komt Anna naar Madrid. Mijn vriendin schreef in haar mail aan Anna mijn restaurant-tip (als trouwe blogfan) en toen nodigde Anna me uit voor dat etentje bij mijn favoriete Marrokaans restaurant! Mark gaat morgen naar Italië, dus een retourtje Madrid zit er niet in... Wat een gemiste kans om haar in levende lijve te ontmoeten!

Sinds de Sint en zijn Pietermannen Madrid hebben verlaten om de kindjes in Nederland te verblijden hebben onze meiden aan inspiratie niets tekort… Het lijkt hier wel een produktiefabriekje! Ze mogen twee keer per week hun schoen zetten en die worden volgestopt met kunstwerken: uitgeprikte werkjes, kleurplaten, geverfde werkjes en lange verlanglijstjes. Ook heeft het hele weekend de huiskamer vol gelegen met dozen, plaksel, papier maché en inpakpapier voor de surprises voor school. We hebben de Heiligman samen met onze neefjes en nichtje laatst onthaald in hun dorp Marknesse waar de Pieten allemaal om ons heen huppelden en pepernoten uitdeelden. (zie ons fotoalbum) Het was allemaal heel kneuterig en Hollands, en vooral heel toegankelijk. In de haven had Maren zelfs twee tekeningen aan de Sint gegeven! Daarna liepen we in een optochtje naar de plaatselijke disco waar de Sint plaatsnam op het podium. In een grote stad als Breda wordt het allemaal wat grootser aangepakt, daarom is het zo schattig om de Sint in een klein dorp te onthalen. Een heel Hollandse middag die eindigde met een kom snert bij mijn zus thuis. Wie weet komt de Sint deze week nog bij ons thuis op bezoek??

Elke zondagochtend loop ik met Mark hard in het Mastbos. Vorige week was Mark verkouden dus liep ik hetzelfde rondje door het bos met Anthe. Nou ja, mét Anthe…het was meer achter Anthe aan! Gisteren bleek Mark na een kort stukje erg last van zijn knie te hebben, dus hij moest stoppen. Geeft allemaal niets, ik loop het rondje wel alleen – ik heb het tenslotte al zo vaak gelopen! Afijn, ik raakte natuurlijk de weg kwijt en ben maar blijven hardlopen totdat ik bij een meertje kwam dat ik herkende. Mark stond mij op te wachten aan het eind van ons parcours en begon zich al zorgen te maken… Ik heb een stukje meer gelopen dan het plan was, maar ik heb de weg terug weer gevonden. De meiden vroegen thuis aan mij: Waar bleef je nou zo lang, mam? Hahaha! Mama was even de weg kwijt in het bos…

Herfst

Herfst is een heerlijk jaargetijde. We hadden in de voortuin alle blaadjes opgeveegd en nu ligt het alweer vol. De herfstbladeren zijn prachtig van kleur, ook de grote beukenboom voor ons huis is nu prachtig oranje gekleurd. Overal knisperen herfstblaadjes op de grond en de bomen in de stad geven zo´n warme sfeer. We hebben een paar keer een Herfstwandeling gemaakt in het bos om te genieten van dit seizoen met veel paddenstoelen. Ik loop elke zondagmorgen met Mark een rondje hard door het bos en dan is het licht vaak zo mooi en de geur zo herfstig. In de achtertuin maken de padden zich op voor hun winterslaap, ze zoeken plekjes onder grote herfstbladeren of stenen om na de winter hun gang weer te maken naar het water waar ze zich ieder jaar weer zullen voortplanten. Túúrlijk zijn we ook al meer dan eens kletsnat geregend door een flinke bui, maar daarna met een pyamabroek en sloffen opgekruld op de bank is ook wel weer heel knus!

Afgelopen Herfstvakantie hebben we erg genoten van het bezoek van onze Spaanse vriendinnen. Mijn vriendin is twee keer langs geweest en haar dochter – Anthe´s beste vriendin Isa – heeft bij ons gelogeerd. Klasgenoten uit Madrid en Londen zijn een week in Breda geweest en daar hebben de meiden veel mee afgesproken. We hebben een echt Hollandse appeltaart gebakken en veel pepernoten en marsepein gesnoept met onze gasten. Anthe en Inden gingen met hun Madrileense vriendinnen shoppen in de stad, een bioscoopje pakken, uit eten met elkaar, DVDtje gehuurd en veel spelletjes gedaan met elkaar. Het waren drukke dagen maar wel heel gezellig en heel speciaal om mee te maken. Ik heb uiteraard foto´s gemaakt tijdens deze dagen. (zie ons fotoalbum) Helaas had Maren halverwege de vakantie (Mexicaanse?) griep gekregen…

Ondertussen zijn we door alle aanbiedingen om ons heen enthousiast gemaakt om nieuwe keukenkastjes te bestellen. We willen eigenlijk al járen een nieuwe keuken, maar altijd hebben andere dingen prioriteit gekregen. Vooral eigenlijk omdat het zoveel tijd en energie kost om keuzes te maken. Wat voor keukenkastjes willen we eigenlijk? We weten al heel lang dat we een natuurstenen aanrecht met een vierkanten wasbak willen, een wasbak betegeld met zwart-wit geblokte tegeltjes. Zo´n wasbak zoals mijn moeder vroeger in Groningen had, die mijn zus en ik om de beurt met Vim poeder mochten schoon maken. We hebben besloten een antieke tegelvloer in de keuken te leggen. Dus willen we het graniet uit de keuken verwijderen, vloerverwarming aanleggen en dan oude tegels op de vloer. En door al die keukenaanbiedingen twijfelen we of we dan ook maar meteen een nieuw keukenblok aanschaffen… Maar ik wil niet over één nacht ijs, dus heb ik naar wat keukens gekeken en heb wat folders in huis gehaald en een stapel woontijdschriften uit de bieb. Hoe maak je nu de beste keuze voor een nieuw keukenblok? Of toch maar eerst de aanbouw realiseren en alles stap voor stap? De opdracht ligt nu bij de architect, de eerste stap is dus gezet.

Gisteren ben ik thuis gekomen uit Madrid waar ik vier dagen logeerde bij mijn vriendin. Het was ontzettend leuk om iedereen te zien, te genieten van het Spaanse zonnetje en het terug zijn in Madrid. Ik had veel afspraken met vriendinnen, ben naar de bioscoop geweest en had een lunch met mijn schildersgroepje en ook een gezellig reünie-diner met negentien vrouwen. Ik heb twee ochtenden weer op het schoolplein gestaan en zag alle vriendinnetjes en juffen van de meiden. Uiteraard heb ik thee gedronken in het mij zo vertrouwde café om de hoek bij school. Zaterdag ben ik met mijn vriendin de hele dag in de stad geweest en (werkelijk waar!) leuke, nieuwe plekjes ontdekt in Madrid. Het waren drukke, gezellige dagen waar ik volop van heb genoten. (zie ons fotoalbum) Ik heb geen heimwee, maar Madrid is een geweldige stad met mooi licht en voelt heel vertrouwd voor mij. Maar ik ben heel gelukkig in Breda en blij dat ik onze periode in Spanje (én The States) mocht meemaken, het voegt iets moois toe aan mijn leven en aan die van de meiden en Mark. We hebben met ons vijfjes een nieuwe taal aangeleerd en ons wegwijs gemaakt in den vreemde, dat schept een band – we hebben dat toch maar samen gedaan!

De aanbouw

Na ruim een maand geen blog geschreven te hebben miste ik het schrijven misschien niet zozeer, maar het geschrevene wel! Ik vind het leuk om oude verhalen terug te lezen zoals ik het ook heel leuk vind om oude foto´s terug te kijken. En er valt genoeg te schrijven daar ligt het helemaal niet aan. Dus wil ik het bloggen maandelijks oppakken om te schrijven over ons nieuwe leven in Breda en alles dat daarbij hoort zoals onze reisjes en de ontwikkelingen van onze geplande aanbouw.

Ons nieuwe leven in Breda wordt door ieder van ons gezin anders ervaren. Anthe komt iedere dag glunderend thuis van school. Haar nieuwe school doet haar zoveel goed! Ze was erg toe aan deze nieuwe fase van zelfstandigheid zoals een eigen huissleutel, een fiets om zelf naar school te gaan met een groep vriendinnen (in plaats van met haar moeder en zussen in de auto!), schoolgeld en een mobieltje. Nederlandse kinderen zijn heel zelfstandig vergeleken met Spaanse kinderen. Inden kwam in de bovenbouw terecht tussen haar oude vriendinnen en klasgenoten en dat voelde als een warm bad. De eerste week zei ze iedere dag tegen me dat ze zo gelukkig was! En Maren is helemaal opnieuw begonnen in groep 1, een nieuwe klas met een nieuwe juf. Voor ons is juf Hanneke niet nieuw, want zowel Anthe als Inden hebben bij juf Hanneke de onderbouw doorlopen. En dat is best bijzonder als je nagaat dat we de laatste tien jaar een paar jaar in The States en een paar jaar in Spanje gewoond hebben! Maren doet het heel goed op school, ze is erg zelfstandig en komt goed voor zichzelf op in de klas.

De aanbouw die we willen realiseren zal onze achterkamer enorm vergroten. De voorkamer is een soort lounge huiskamer. Er is een boekenwand, een TV-kast en een grote zithoek. Echt een ruimte om te loungen dus - met muziek, een boek of TV. De achterkamer waar onze eettafel en twee servieskasten staan is gelegen aan de keuken. De aanbouw zal dus aan de eetkamer komen zodat we daar meer leefruimte en lichtinval krijgen. Op dit moment staat er een oude serre en deze wordt als Mark´s werkruimte gebruikt. De oude serre zal worden afgebroken en er zal een stenen aanbouw geplaatst worden met een lichtstraat in het plafond, veel ramen met kozijnen en openslaande deuren naar de tuin. We hebben onlangs een gesprek gehad met de architect hoe alles uitgevoerd moet worden. Maar de opdracht zal nog niet uitgezet worden, want de DSB bank is deze week failliet verklaard. Dat betekent voor ons dat we pas tegen Kerst weer bij ons spaargeld kunnen komen. Alles wordt dus even uitgesteld en dat is prima, we hebben tijd genoeg tot de zomer en nu kunnen we op ons gemak aan de details gaan denken.

Mark vindt het heerlijk om weer terug in ons oude huis te zijn, ons eigen nest. Voor zijn nieuwe baan moet hij wekelijks reizen en dan is het heerlijk dat hij de overblijvende dagen thuis werkt. Hij brengt die ochtenden Inden en Maren naar school, haalt ze soms ook weer op van school of Mark en ik gaan gezellig samen ergens lunchen. Hij sport overdag in plaats van in de avond en dat geeft allemaal rust. Alhoewel hij de nieuwe werkzaamheden niet zo uitdagend vindt, beseffen we goed dat we onze handjes dicht mogen knijpen dat hem deze baan is aangeboden. Heel dicht om ons heen horen we verhalen van ontslagen door de crisis. En deze baan heeft ervoor gezorgd dat we weer terug in Breda zijn en dat de verhuizing door het bedrijf verzorgd is.

En dan ik… Ik ben er af en toe gewoon niet bij. Dat merk ik doordat ik af en toe ergens rijd waar ik helemaal niet moet zijn – waarom heb ik deze afslag nou genomen?? Ik heb het zo lang we uit Afrika terug zijn zó verschrikkelijk koud en doe heel veel handelingen niet bewust. Ik ben al zoveel dingen kwijt geraakt de afgelopen weken – en heb ze nog steeds niet terug gevonden! En ik ben al zoveel afspraken vergeten zoals in het ziekenhuis, speelafspraken van de kinderen, de tandarts en oudergesprekken op school. Mijn yogajuf zei laatst dat ik gewoon nog niet geland ben hier…. Mijn symptomen komen overeen met het post holiday syndrome: vermoeidheid, gebrek aan concentratie, gedeprimeerd en een gevoel van leegte. Ik heb een ijzertekort in mijn bloed dat mijn futloosheid verklaart, maar ik voel de energie alweer terug stromen in mijn lichaam. Ik maak plannen, ik schilder weer, loop hard in het bos, doe yoga en heb een paar dagen naar Madrid geboekt! Ik heb gewoon even wat tijd nodig om mijn energie terug te krijgen en mijn draai te vinden.

Ik liep tegen een muur op dat vrouwen hier in Nederland nauwelijks tijd hebben voor een spontaan gesprekje of een kop thee. Bijna iedere vrouw werkt of studeert en leeft uit haar agenda - ook een gezellig kopje thee moet gepland worden. Mij lijkt het wel of vrouwen hun identiteit moeten halen uit hun werk of studie. Er wordt me vaak gevraagd wat ik nu doe of ga doen nu Maren geen zorg meer nodig heeft. Er zijn nauwelijks nog thuisblijfmoeders en er is een groot tekort op school aan ouders die af en toe willen meehelpen met een knutselmiddag of Herfstwandeling. Nu we anderhalve maand thuis zijn merk ik dat ik vanzelf weer mensen om me heen verzamel die wel wat meer tijd te besteden hebben en na wat diepere gesprekken blijkt dat veel werkende vrouwen eigenlijk diep in hun hart meer tijd voor zichzelf, hun man en kinderen zouden willen hebben…

Kitten

Elk afscheid betekent de geboorte van een herinnering.
Salvador Dalí

Terug uit Afrika, maar iedere dag in gedachten nog even in Afrika…. We beseffen heel goed dat onze reis uniek was, omdat dit niet meer zal plaats vinden op deze manier. Qua timing was de reis uniek: de reis was een afsluiting van onze Spaanse periode. Praktisch was de reis uniek: Maren paste overdwars in de daktent met haar zussen, omdat ze nog klein is, maar dat zal binnenkort niet meer mogelijk zijn. Dus dan kunnen we niet meer met twee daktenten op reis. De lengte van onze reis was uniek: de meiden hadden maar liefst tien weken vrij deze zomer. En vanwege Mark´s nieuwe functie en onze verhuizing naar Nederland kon Mark zo lang vrij nemen. Een unieke reis dus qua reiservaring, maar ook qua timing en gelegenheid! Een herinnering voor het leven…

Ik heb een heel groot fotoalbum gemaakt als herinnering aan Afrika met een harde kaft en bijna honderd pagina´s. Er staan uiteraard veel foto´s in - vooral veel vergrotingen - maar ook de blogjes uit de vakantie, tekeningen en schilderingen die de meisjes in Afrika gemaakt hebben. Het wordt op dit moment gedrukt, we zijn zo nieuwsgierig naar het resultaat! Anthe en Inden hebben tijdens de vakantie zelf foto´s gemaakt met hun camera´s en mochten dus zelf een fotoboekje maken. En nu ga ik nog een compilatie maken van anderhalf uur film die we opgenomen hebben in Afrika – dit filmpje zal ons helpen onze herinneringen fris te houden! En daarna zal ik ter afsluiting nog een film maken van onze periode in Madrid. Over ons Madrileense leven dat alweer zo lang geleden lijkt…

De afgelopen week hebben we geprobeerd een routine te vinden voor het komende schooljaar. En dat was soms niet makkelijk. De kleinsten gingen vorige week voor het eerst naar school en dus moest er voldoende fruit, sap, brood en beleg in huis zijn. We moesten op tijd gaan eten anders konden ze niet op tijd naar bed en zouden ze niet op tijd hun bed uit kunnen komen. Er moest een wekker gezet worden (oef!), en hebben ze genoeg leuke schoolkleding en schoeisel om naar te school te gaan? De hele week stonden er veel fietsen rondom het huis, veel speelafspraakjes en dat gaf een warm we-zijn-weer-thuis-gevoel.

De eerste week hebben we kunnen oefenen, maar deze week is het serieus. Anthe gaat sinds deze week naar de Middelbare school. Ze heeft haar boeken gekaft vorige week, heeft een huissleutel gekregen, ze is een paar dagen op schoolkamp geweest en kwam heel moe thuis met een tikkeltje schorre stem en volop verhalen. Ze werd zondag thuis gebeld of ze mee wilde fietsen met een groepje van vier meiden en is vol goede moed maandagochtend vertrokken – uitgezwaaid door haar zussen, papa en mama. Kort daarna kreeg ik een SMSje van haar: ze had de eerste twee uur vrij en zat nu bij een vriendinnetje thuis. Dat komt helemaal goed met die meid!

Door het feit dat de indeling in ons huis een beetje veranderd is toen wij nog in Spanje woonden, hebben we het idee in een nieuw huis te wonen. Sowieso zijn alle muren opnieuw gekleurd, hebben we nieuwe gordijnen en hebben we nieuwe meubels uit Spanje meegenomen, maar er is ook iets wezenlijks veranderd in huis… We hebben namelijk afgelopen weekend een kitten in huis gekregen. Ze is een elf weken jonge silver tabby en haar naam is Etosha. Etosha betekent grote witte plek in een Afrikaanse taal en Etosha´s buikje is helemaal wit. Ons hele huis staat op z´n kop, want de meiden willen alles van haar volgen en Etosha wil alles van ons volgen. Bij álles wat ik doe heb ik een klein poezenlijfje om me heen. Ze gaat spinnend liggen op mijn toetsenbord, ze gaat mee strijken boven, ze ligt naast me op de bank als ik zit te lezen, ze zit in de vaatwasser als ik die wil vullen en ze ligt zelfs in mijn naaidoos als ik iets ga naaien! Wat een energie draagt zo´n kitten met zich mee – we hebben er veel plezier van.

We hebben haar aangeboden gekregen door kattenfokster Heidi waar Woester nog steeds logeert als wij op vakantie zijn. Woester heeft er laatst bijna zes weken vertoefd en kon het zo leuk vinden met deze kitten. Ze was al beloofd aan een andere mevrouw, maar Heidi heeft ons gevraagd of wij haar niet wilden. Ze waren zo´n leuk stel volgens haar: Woester en Etosha. Daar hoefden we niet lang over na te denken en afgelopen weekend hebben we haar opgehaald. Voor Woester is het thuis een ander verhaal; hij was niet zo enthousiast om haar weer te zien in zijn eigen domein. Maar ze dulden elkaar en staan saampjes tegen elkaar aan te wachten als ik het blikje met vlees open maak. En als Etosha dan eindelijk haar bordje leeg heeft, dan likt Woester het nog even helemaal schoon. Ik heb het gevoel dat ze het vast snel kunnen vinden samen.

Nu we weer in Breda gevestigd zijn en met beide voeten geland in het dagelijks leven, zal het reizen zéker niet stoppen maar wel minder worden. Ik zal geen blog meer bijhouden met avontuurlijke verhalen en foto´s van prachtige plekjes in het Zuiden van Europa en Afrika. Er is nu tenslotte geen nut meer om het thuisfront in Nederland op de hoogte te houden van ons wel en wee. Dus zal dit blog jammer genoeg het afsluitende blog zijn. De nieuwe foto´s van poesje Etosha worden voorlopig de laatst geplaatste foto´s op onze fotosite. We zijn namelijk weer thuis.

Richting Zuid-Afrika

Let the flicker of your soul turn into a flame.

Water is in Afrika een schaars goed, zeker drinkbaar water. Als we in grote plaatsen inkopen doen slaan we een grote voorraad water in. We zorgen altijd dat we zo´n drie á vier 5L flessen bij ons hebben. Ook hebben we een 40L tank achter in de auto met een kraantje achter op de auto. Toen we uit de Namib woestijn vertrokken was het einde van onze watervoorraad in zicht... We hadden al een keer een keteltje water gekookt en af laten koelen, maar dat schoot niet op. Wij drinken met ons gezin zo´n vijf liter water per dag. Het was de volgende dag een feestdag, Day of the Hero, dus alle winkels onderweg zouden gesloten zijn. Toen ik onze uitdaging aan de boer uitlegde bleek zijn water getest te zijn en goed drinkbaar! We hebben al onze lege flessen gevuld en zijn met een goed gevoel de volgende dag op pad gegaan.

Op weg naar Zuid-Afrika hebben we een paar dagen gekampeerd bij een ravijn, The Fish River Canyon. Deze ravijn is na de Grand Canyon in The States de grootste ravijn van de wereld. En inderdaad...deze ravijn roept wel wat emoties op. Bij mij vooral angst! De ravijn is vijfhonderd meter diep en vooral heel steil. Ik had al moeite met de parkeerdraai van onze auto voor mijn gevoel vlákbij de afgrond... En dan de meisjes die (voor mijn gevoel) heel dicht bij het randje stonden, en dan óók nog steentjes gingen gooien... Pfff! Maar het is een prachtig uitzicht en de wandeling die we maakten naar een Hikers Point was heel spannend. Op dat punt aangekomen - gelegen op een bergkam - vertrok er net een groep wandelaars voor een tocht van vijf dagen door de ravijn. We werden helemaal aangestoken door hun enthousiasme: wij willen ook zo´n avontuurlijke wandeltocht maken! Anthe wilde eigenlijk wel meteen vertrekken om vijf nachten in de buitenlucht te slapen en dierensporen te volgen langs het water. We zullen een paar jaar moeten wachten totdat Maren wat groter is, maar het is zéker een goede reden om Namibië nog eens te bezoeken!

Nu het einde van onze reis nadert kijken we af en toe terug naar de hoogtepunten van onze vakantie. Wat was de leukste camping van de vakantie? Dat is zonder twijfel Ngepi Camp - vlak over de grens naar Namibië – gelegen aan de Okavango rivier waar de nijlpaarden voor onze tent voorbij zwommen! En de douches, toiletten en zelfs een ligbad uniek gelegen waren! Wat was het allerleukste wat we gedaan hebben deze vakantie? Daar waren we het unaniem over eens; de bezoeken aan Etosha Wildlife Park. De stoet olifanten die we aanschouwd hebben en de twee leeuwenhelden die de waterplaats bezet hielden waardoor honderden dieren stonden te wachten. En wat was het méést onvergetelijke moment van deze vakantie? Dat was voor iedereen hetzelfde moment: Inden´s verjaardagstaart met het swingende verjaardagslied. En wat was het minst leuke moment...? Dat was het moment niet lang voor zonsondergang, dat we onze autoband verloren in het water - midden in Moremi National Park!

Op onze laatste vakantiedag in Namibië hebben we een warm waterbron bezocht in Ai Ais. We hadden geen idee wat we zouden moeten verwachten. Maar er komt daar dus water met een temperatuur van zo´n 65 graden uit de diepte van de aarde sijpelen. Ze hebben er baden mee gevuld en daar hebben wij als theezakjes in gedobberd. Eerst in de binnenbaden die als een spa ingericht waren en waar ik een heerlijke voetenmassage heb gekregen... En daarna nog úren buiten gezwommen in een groot, bijzonder warm zwembad. Het was prachtig gelegen tussen de bergen - een heerlijk plekje voor een laatste luierdag van onze vakantie. We hadden toen namelijk nog twee reisdagen door Zuid-Afrika voor de boeg. We hebben afgelopen nacht nog in het Zuidelijke deel van de Kalahari-woestijn geslapen, waar een aap supersnel ons verse brood uit de proviandlade te pakken had! De meisjes hebben het heel goed gedaan op de reisdagen. Ze hebben een speelgoedkoffer achter de bank liggen die gevuld is met veel boeken, spelletjes, papier en stiften. Ze hebben MP3-spelers mee en als ze uitgekeken raken op de inhoud van de koffer mogen ze een DVDtje kijken. Dat vinden ze een feestje, en wij ook! Vannacht slapen we in het vliegtuig op weg naar huis – waar zullen we aan terug denken?

Johannesburg, 30 augustus 2009

Namib woestijn

Sinds we in de Namib woestijn zijn halen we ons hart weer op. Aan de kust was het vochtig, mistig en koud. En hier in de woestijn is het heerlijk warm en zonnig en zelfs ´s nachts is het verrassend warm! We zien veel struisen, springbokjes en gemsbokken in het veld en horen ´s nachts de hyena´s huilen buiten de camping. We leven weer in de buitenlucht en genieten daarvan. Meiden spelen weer in hun bikini op de camping, we koken lekker op de braai, wassen af naast de tent, eten weer uit onze proviandlade en douchen met op-hout-verwarmd water. Elke camping in Namibië is een feest - in Botswana trouwens ook.

Toen we deze kant op kwamen, reden we door een verrassend mooie omgeving. Prachtig glooiende heuvels die later overgingen in grove donkere bergen en we reden door een mooi ravijn. We merkten aan alles dat hier miljoenen jaren geleden een oceaan was geweest en dat we over de bodem van die oceaan reden... Overal uitgesleten rotsen door een kolkende waterstroom en randen op de toppen van de bergen tot waar het water gestaan heeft. Bijzonder! Net zo bijzonder was het moment dat we in de woestijn langs het gehuchtje Solitaire reden en daar een bakkerijtje ontdekten die ongelofelijk lekkere, verse appeltaart serveerde. Zaten we daar in de woestijn met een enorme punt voor ons en een beker warme chocomel!

In Sesriem stonden we om 5 uur – vóór zonsopgang! – voor het toegangshek om naar Sossusvlei te rijden. Sossusvlei ligt in de woestijn en heeft prachtige rode duinen. Uiteraard zijn de kleuren het mooist bij zonsopgang . Daarom stonden we een nachtje op een camping binnen het Naukluft National Park, zodat we een uur voorsprong hadden om bij de duinen te komen. We reden helemaal door tot het eind waar alleen nog 4x4´s mochten rijden vanwege het rulle zand. Toen we de auto aan de kant hadden gezet volgden we onze ingeving en klommen zomaar wat duinen op. Welk plekje is het beste om de zonsopgang te zien? En toen zagen we opeens de Dead Valley, die we herkenden van de kaft van de Lonely Planet! Een vallei met wit zand waar alleen maar dode bomen in staan, prachtig contrast met de rode duinen! (zie ons fotoalbum) We genoten van ons ontbijt, de stilte, het licht en de schaduwen. Toen we terug liepen zagen we groepen mensen aan komen lopen om ook de Dead Valley te betreden...

We hebben in dit gebied ook nog gelogeerd op een kleine camping gelegen bij een kokerboombos. Op een ochtend trokken we met de boer, zijn hond en zijn antieke 4WD truck zijn land in, dat gelegen is tussen de bergen. Een heel ruig stuk land waar bergzebra´s, klipspringers en luipaarden leven, maar waar vooral veel kokerbomen groeien. (zie ons fotoalbum) Deze bomen zijn beschermd in Namibië, want ze groeien alleen als hun omgeving helemaal in evenwicht is. Ze groeien heel langzaam, maar ze worden heel oud – zo´n vijfhonderd jaar! Op dit stuk land groeien wel zo´n tweeduizend kokerbomen, maar de boer wil het geheim houden om de natuur te beschermen. Het was heel bijzonder om hiervan te mogen genieten... Die middag zwommen we in de Tsauchab-rivier vlakbij de camping. Een waterbron van zo´n vijf meter diep waar Mark heel stoer in sprong en wij later allevijf in zwommen!
Het wonder van de bomen is dat ze groeien in stilstand, hun buitengewoon evenwicht tussen dynamiek en onbewegelijkheid.
Paul de Wispelaere

Fish River Canyon – 26 augustus 2009

De kust

We hebben Noord-Namibië verlaten en dat betekent dat we de hitte en de grote, wilde dieren achter ons gelaten hebben. En dat voelt toch een beetje als een afscheid. Tweederde van onze reis kwamen we in aanraking met wilde dieren in Zuid-Afrika, Botswana en Noord-Namibië. Dat zal vanaf nu niet meer gebeuren, nu we steeds meer gaan afzakken naar het Zuiden.

Reizen betekent onderweg veel beleven, foto´s maken en reisverhalen maken. Alle avonturen schrijf ik op in mijn schrift - ik blog alleen de grote lijnen van de reis. Zo kochten wij in Etosha het fotoboek van Tippi, het blanke meisje dat hier tot haar tiende jaar opgroeide in Namibië en met veel halfwilde dieren vriendschappen sloot. Haar ouders waren natuurfotografen (voornamelijk van meerkatten) en woonden een tijd lang in de Kalahari-woestijn. Ze hebben schitterende foto´s van Tippi gemaakt met dieren. We herkennen veel van de foto´s en haar verhalen. Nu we hier een tijdje rondreizen met onze drie meiden en flink wat foto´s van ze hebben gemaakt, lijkt het wel of we zelf drie Tippi´s hebben! We hebben zulke mooie foto´s van ze in Namibië, en sommige zelfs close-up (net als Tippi) met halftamme dieren....

Onderweg door Damaraland - op weg naar de kust - zijn we gestopt bij de Brandberg om een flink stuk met een gids door een ravijn te wandelen en te klimmen om een vijfduizend jaar oude rots-schildering te bekijken. (zie ons fotoalbum) We genoten van de wandeling, The White Lady vonden we minder interessant. Haha! Damaraland is het enige gebied in Namibië waar zwarte neushoorns, giraffen, zebra´s, bokken en olifanten echt vrij los lopen, dus niet in een reservaat of natuurpark. We hebben onderweg ook een bezoek gebracht aan een zeehonden-reservaat in Cape Cross waar duizenden pelsrobben op de kust liggen. De kleintjes drinken een jaar bij hun moeder, dus dat was schattig om te zien. Toch had ik geen goed gevoel bij de plek wetende dat iedere ochtend een flink aantal afgeslacht worden voor hun vlees en vacht...

We logeren drie nachten in het stadje Swakop aan de kust. We slapen voor het eerst tijdens deze vakantie niet in onze tenten en dat is maar goed ook! Elke avond trekt er hier een vochtige mist op en dan wordt het heel koud en spookachtig. Niet prettig om dan aan het strand te kamperen. We slapen zelfs binnen met onze skibroeken en fleecevesten aan... Vandaag zijn we met een catamaran de zee op geweest. We hebben dolfijnen, een grote walvis en veel zeehonden gezien. Er kwam zelfs een zeehond de boot op klimmen! Het was héél erg koud op zee, maar toen het zonnetje eenmaal doorbrak, de verse oesters op tafel kwamen en de champagne ontkurkt werd zag het leven er weer zonnig uit. Haha! Morgenochtend gaan we weer het binnenland in, we gaan naar de Sossusvlei. Een heel speciaal plekje in Namibië in de Naukluft-woestijn. Gisteren hebben we in de duinen buiten Swakop wat tijd doorgebracht - de meiden vonden het heerlijk! (zie ons fotoalbum)

Swakopmund, 22 augustus 2009

Laatste dagen in Etosha

Wanneer woorden de stilte verbergen, luister dan naar de stilte en niet naar de woorden.
Ray Grigg

De allerlaatste dagen in Etosha brachten we door aan de Zuidelijke kant van het park. Na de eerste vier dagen in Etosha grotendeels in de auto te hebben doorgebracht met waterplaatsen bezoeken wilden we ook eens een hele dag lekker niet in de auto. Vooral op deze camping buiten Etosha was het heerlijk vertoeven, want er was overal groen, vers, sappig gras! Wat een verademing na zoveel dagen stof happen. We hebben op onze vrije dag alle stoffige bagage op het gras gezet, auto schoon gemaakt, een was gedaan, alle potjes en blikjes uit de proviandlade afgenomen met een natte doek en heerlijk vaak gedouched. We voelden ons allemaal een stuk lekkerder zonder stoflaag...haha!

Inden´s negende verjaardag vierden we ook op deze camping. We hadden de dag ervoor een verjaardagstaart geregeld in de keuken, want er zijn helemaal geen winkels in de buurt. Toen Inden wakker gezongen werd zag ze eerst de versierde truck met slingers en ballonnen. Na het kadootjes uitpakken gingen we heel feestelijk ontbijten op het terras van het restaurant. En daar wachtte Inden een grote verrassing... Na het ontbijt en nog meer kadootjes kwam het personeel zingend uit de keuken: Happy, happy Birthday! May the Lord shine a light on you! Ze droegen een grote verjaardagstaart voor Inden, het swingde de pan uit! De taart was natuurlijk veel te groot voor ons vijfjes, dus hebben we gedeeld met al het personeel. Een heel speciaal Afrikaanse verjaardag voor Inden. (En ze heeft haar verjaardag al in zoveel landen gevierd...)

Die dag zijn we voor de allerlaatste keer Etosha in gereden. We bezochten de camping aan de Zuidkant en werden door de bewaker naar de receptie gestuurd, want volgens hem was er nog wel een vrij plekje voor die avond. Bij de receptie waren ze niet blij met onze aanpak, maar we konden een ´special site´ krijgen - zonder elektriciteit - maar met de volle prijs. Maar tóch een plekje! Die dag hebben we doorgebracht bij de drinkplaats naast de lodge en bij het zwembad. We hebben de zonsondergang gezien, terwijl de giraf en de zebra´s uit het bijna goudkleurige water dronken... Onvergetelijk! In het donker met de meisjes nog twee zwarte neushoorns gezien en toen hebben we Inden´s verjaardag afgesloten met geroosterde marshmallows. De volgende ochtend om zes uur ben ik nog even gaan kijken, maar was de waterplaats leeg en ben ik weer gauw terug mijn warme bedje in gekropen.

Hier in dit gedeelte van Afrika wonen meerdere stammen. We hebben veel Herero-dames gezien (en gefotografeerd) met prachtig gekleurde jurken aan en mooi gestijfde shawls op hun hoofd. (zie ons fotoalbum) We hebben de Novamba-stam ontmoet, zij wonen hier vooral rondom Etosha. Maren heeft een traditioneel rokje gekregen van ons, een zuurstokroze!, en die draagt ze werkelijk iedere dag. We krijgen zoveel complimenten van de Ovamba-dames over de rok! Ze hebben er allemaal zo één voor bruiloften en feesten en vinden het zo leuk dat onze blonde, blanke Maren met hún rokje loopt. De mensen zijn trots op hun stam, heel bijzonder. En nu hebben we onlangs in Outjo de Himba-dames ontmoet. Deze stam leeft helemaal in het Noorden van Namibië. De dames zijn heel traditioneel gekleed met rode modder op hun huid en in hun haar en ze dragen hun haar opgestoken - veel meer dan dat dragen ze niet... Mark zag ze het eerst in de supermarkt en later hebben we in het dorp kralen bandjes bij ze gekocht, in ruil voor wat foto´s.

Een hoogtepunt waar de meiden erg naar uit keken was een bezoek aan een cheetah-farm onderweg , waar ze cheetah´s mochten aaien en voeren. En dat bleek ook echt een hoogtepunt te zijn. (zie ons fotoalbum) Er waren twee grote cheetah´s en een baby van vier maanden. Eerst was het een beetje wennen en aftasten, maar daarna werd er flink geknuffeld. Maren voelde zich heel zeker en aaide ook de grote cheetah, zelfs op momenten dat Mark en ik niet eens opletten. Het voeren van de halfwilde cheetah´s vanaf een rijdende truck was indrukwekkend, met grote stukken vlees die gegooid werden. Toen we de volgende ochtend om 7 uur vertrokken en langs de farm reden stond daar een giraf die geregeld ´s ochtends even langs de boerderij kwam lopen. We stapten uit de auto, toen hij ons besnuffeld had door het raam, om hem te voeren met oud brood, appels en bananen. Geweldig om zo´n enorm beest uit de natuur aan te raken!

Swakop, 20 augustus 2009

Etosha

Het woord Etosha betekent ¨grote witte plek ¨ en dat verwijst naar de enorm grote zoutpan in Etosha National Park. Etosha is geweldig met zoveel drinkplaatsen voor de dieren. Het is qua natuur heel anders dan Moremi en absoluut minder avontuurlijk, maar de dieren...er zijn er zóveel! Er zijn campings en lodges in Etosha, maar die moeten maanden van te voren gereserveerd worden. Dat is mij niet gelukt, dus wij hebben een camping buiten bij de Oostelijke ingang geboekt gevolgd door een camping buiten de Zuidelijke ingang. En het plan dat we hadden was dat we even op de camping zouden kijken, als we in Etosha waren, of we iemand zo aardig konden vinden om een campingplaats met ons te delen. De eerste dag vonden we meteen zo iemand en dat is dan het grote voordeel van een Defender met daktenten, we konden meteen blijven – we hebben net als een slak ons huisje bij ons!

We hebben die middag gezwommen bij de lodge, al het stof afgespoeld en de hitte van die dag. Na het avondeten liepen we naar de verlichtte waterplaats om te wachten op dieren die een slokje kwamen drinken. We zagen die avond met de kinderen wat herten en een zwarte neushoorn. Een heel spannende ervaring om met z´n allen muisstil te wachten met een verrekijker in de hand of er voorzichtig een dier aan komt schuifelen. Toen de meiden sliepen zijn Mark en ik een dessert gaan eten in de lodge en daarna liepen we samen nog even naar de verlichtte waterplaats, we zagen toen vier hyena´s. De volgende ochtend vroeg zijn Inden en ik meteen in ons pyama naar de waterplaats gelopen, maar er was geen enkel dier te zien...

Onze eerste dagen in Etosha aan de Oostkant waren heel bijzonder. We hebben van alles vooral grote aantallen gezien: veel giraffen, veel leeuwen, veel springbokken, gemsbokken, kudu´s en wildebeesten, veel struisvogels, veel zebra´s en vooral veel olifanten. Dat moment was net een scene uit de Disney-klassieker Junglebook. We hadden net een tijdje naar twee leeuwinnetjes gekeken toen Mark wat oiifanten richting de waterplaats zag lopen. We keerden meteen de auto om op ze op te wachten bij de drinkplaats. En jahoor, daar kwam een lange rij olifanten aan stampen...zo´n zestig stuks, groot en klein. Ze zongen alleen niet zoals in de film, haha! We hebben wel een uur staan kijken hoe ze dronken, badderden, speelden, knuffelden en zich onder het zand gooiden. Onvergetelijk!

Op de laatste dag aan de Oostkant wilden we in een dorpje vlakbij geld pinnen en boodschapjes doen voor de volgende drie dagen aan de Zuidkant van Etosha. Je moet namelijk helemaal zelfvoorzienend zijn qua eten, benzine en water in Etosha. Het was een heel klein, arm dorpje zonder bank en met een halflege supermarkt. Er stormden meteen wat jongetjes op ons af toen we parkeerden. Toen we de lege supermarkt zagen vroeg de verkoper ons een brood te kopen voor de jongens, ze hadden honger. Dat hebben we natuurlijk gedaan. Toen we terug naar de camping reden kwamen we erachter dat we zelf nog maar één oud brood hebben voor ons gezin voor de komende vier dagen en we dus ons vrijwel laatste brood aan de jongens doneerden!

Op de dag dat we Etosha doorkruisten van Oost naar Zuid kwamen we bij een waterplaats honderden, misschien wel duizenden dieren tegen wachtend op hun slokje water. Ze durfden niet bij de waterplaats te komen, want er lagen twee grote mannetjesleeuwen te zonnen. De koningen van het dierenrijk waakten om de beurt of er niemand in de buurt kwam. Alle zebra´s, kudu´s, gemsbokken, springbokjes en struis stonden zenuwachtig te wachten – de wetten der natuur! Die middag hebben we in de lodge bij de Zuidelijke ingang lekker gezwommen en geluierd tot we eind van de middag naar de waterplaats liepen en daar meerdere giraffen, bokken en zelfs een grote olifant zagen in het mooie licht van de ondergaande zon. Precies op tijd reden we de gate uit.

Een dag doorbrengen inn Etosha betekent naast het genieten van de natuur ook dat je haar aanvoelt als touw, enorm droge handen hebt, voetzolen met kloven hebt en overal zand vindt. Als we de achterdeur open doen van de Defender vinden we alle koffers met een laagje zand en al ons eten in de proviandlade is bedekt met een wit laagje. Gelukkig waren we hier al op voorbereid en hadden we vuilniszakken voor al onze kleding mee, een dikke pot handcrême en een nog grotere pot antiklit voor ons haar – dan voelt het zo lekker om na het gamen te zwemmen of te douchen... Onze vesten ruiken alle dagen naar verbrand hout, omdat we iedere dag koken op de braai en Mark en ik ons ´s avonds laat nog warmen aan het smeulende vuur. En al deze geuren, kleuren en indrukken maken onze Afrika-ervaring compleet....

Etosha, 17 augustus 2009

Op weg naar Namibië

It is not about the moments that you breathe, but the moments that take your breath away.

De dag na het avontuur in Moremi National Park moesten we naar de garage in Maun om een nieuwe autoband te kopen, want het bleek dat we vanaf de eerste dag al op ons reservewiel reden en die was heel slecht. En er werd ons uitgelegd dat het olielampje altijd gaat branden als we door diep water gereden hebben. Ook hebben we alle banden op laten pompen, want in het rulle zand van Moremi hadden we die wat leeg laten lopen – dat rijdt makkelijker. Diezelfde ochtend hebben we Namibian dollars gekocht bij de bank (lange rijen), boodschappen gedaan, getankt en een was gedaan, want de volgende dag zouden we naar Popa Falls rijden, net over de grens in Namibië. De rest van de dag hebben we aan het zwembad gelounged van Sedia hotel. We logeerden achter het hotel in de bush aan de rivier. ´s Nachts hadden we weer een bewaker naast onze auto, die de hele nacht bij ons kampvuur gezeten heeft. Hij vertelde dat de nacht ervoor een nijlpaard uit de rivier gelopen was, richting de camping.

De reis naar Popa Falls begon heel goed, we vertrokken iets na zeven uur in de ochtend – na een heerlijke warme douche - het zou een reis van zo´n zeven uur worden. Na zo´n zestig kilometer hoorden we naast het regelmatig blikkerig getik wat we sinds de nieuwe band hoorden ineens een hard geluid. Auto snel aan de kant gezet en Mark is onder de auto gekropen. Er was een stofkap los getrild bij een achterwiel. Mark heeft hem helemaal los gewrikt, want de andere waren we sowieso al verloren ontdekten we. Daarna hebben we onze reis vervolgd die nog regelmatig onderbroken werd door road blocks vanwege controle op allerlei koeienziekten. Onderweg zagen we ontzettend veel mensen langs de weg lopen. Ze droegen soms prachtige Afrikaanse kleding met mooie shawls om hun hoofd gewikkeld, kinderen in doeken op hun rug, zware tassen, hout of zakken met meel of rijst op hun hoofd. Ik probeerde foto´s te maken, maar we reden meestal te hard of ze liepenhelaas aan de verkeerde kant van de weg.

We kwamen vroeg in de middag aan in Popa Falls en de camping voldoet aan al onze verwachtingen! We hebben een prachtige grote plek aan de rivier waar we meteen nijlpaarden zagen en iets later een olifant aan de oever van de overkant. We hebben ´s avonds voor de eerste keer niet zelf gekookt, maar in het restaurant gegeten . En toen de meiden lekker lagen te slapen, zaten Mark en ik samen aan het kampvuur met een vers kopje thee. Ik zat ineens niet zo lekker meer toen ik geschuifel hoorde in de bosjes. Voetstappen kwamen steeds dichterbij... Ik ging gauw in de auto zitten, maar Mark vroeg om een zaklamp. Hij inspecteerde de bosjes en kwam erachter dat het twee otters waren die langs wandelden! In de rivier hoorden we de hele avond en nacht gebrul van nijlpaarden. We slapen nu met alle ramen en deuren open van de tent (alleen de horren dicht), dus worden we ´s ochtends gewekt door het zonlicht en het geluid van honderden vogels. De rivier is ´s ochtends bedekt met geheimzinnige dampen boven het water. Prachtige plek!

De tocht met de komores was mooi. De natuur is hier prachtig in de uitlopers van de Delta. Mannen van een stam hier vlakbij de camping duwden ons met een stok langs de nijlpaarden en door een moeras waar veel veel vis en dus ook veel krokodillen te vinden zijn. De krokodillen zijn hier zo´n vijf meter lang en in de loop van de tijd zijn er al wat vissers in het moeras verdwenen door de hapgrage kaken van een krok. Op de terugweg hebben we twee baby krokjes gezien. Wat vooral indruk maakte, naast de gapende nijlpaarden, was de geweldige zonsondergang in complete stilte met alleen het geluid van de stok in het water en wat roepende vogels.

We hebben een wandeling gemaakt met een gids van een dichtbijzijnde stam die ons zijn dorp liet zien. Dat was heel leerzaam en interessant. Deze mensen hun leven wordt enorm beinvloed door het regenseizoen en het droge seizoen. Hun koeien worden iedere avond verzameld, gemolken en vast gezet in het regenseizoen, maar in het droge seizoen mogen de koeien overal lopen om te grazen en geven ze nauwelijks melk. In het regenseizoen kunnen ze de oogst van andere boeren verwoesten of aangevallen worden door krokodillen vanwege het hoge water en worden daarom vast gezet. We hebben gezien wat ze verbouwen en eten zoals mais, pompoenen en gerst. De vrouwen vlechten manden die ze kunnen verkopen. De kinderen moeten iedere dag twee kilometer lopen naar school en weer terug. We hadden stickers en pennen meegenomen voor de kinderen en dat werd dankbaar in ontvangst genomen! Hun huizen worden gemaakt van de aarde uit termietenheuvels en een dak van stro, ieder jaar is het nodig om het huis opnieuw te bouwen.

Op deze camping hebben we vier dagen door gebracht en voor het eerst hebben de tenten al die dagen uitgestaan, omdat we geen auto hebben gereden. Mark en ik hebben een flink stuk in onze boeken gelezen op het houten dek of aan de rivier op onze plek. En we hadden steeds een verrekijker in de buurt, want we zagen aan de overkant van de rivier grote herten, zwijnen, kudu´s en olifanten water drinken. De nijlpaarden die in de buurt kwamen badderen werden goed bekeken en ook zagen we een leguaan op onze plek door de struiken lopen! Zelfs op het koninklijk openlucht toilet met uitzicht op de rivier konden we de nijlpaarden in de gaten houden. (later zat er een knalgroene slang in de boom naast het toilet!) De meiden hebben in zo´n openlucht badkamer in een zinken bad gezeten, terwijl we de nijlpaarden wat verderop óók zagen badderen!

Rundu – 12 augustus 2009

Botswana

Wat je op dit ogenblik ziet en hoort is slechts een droom.
-Don Miguel Ruiz

We hebben een prachtige dag gehad in het Nxai Pans National Park waar we onze eerste olifant gespot hebben! In het park hebben we de indrukwekkende zoutpannen bezocht waar we ook de eerste struisvogel tegenkwamen. De zoutpannen zijn nog best gevaarlijk, omdat je de tracks van andere auto´s moet volgen anders raak je verdwaald. Het park was alleen met 4WD bereikbaar, zo´n 30 km over rulle zandwegen en daarna in het park was je helemaal op jezelf. Dat gaf mij een beetje een onbehaaglijk gevoel...vinden we de uitgang voor zonsondergang? Dat was heel goed gelukt vroeg in de middag en daarna reden we helemaal alleen – zelfs de ingang was onbemand – naar Makgadikgadi Pans. En die ervaring vergeten we nooit meer. De zon ging al een beetje onder en we reden door het gele hoge gras, het was warm en het licht was warm geel. En daar zagen we ze...zebra´s. Eerst een paar, toen tientallen en het hield niet over. Honderden liepen er om de auto heen! Een écht “Out of Africa” gevoel.

Botswana heeft ons hart gestolen. Het licht is hier prachtig, de zonsopgang en ondergang werkelijk adembenemend... De natuur en de dieren zijn bijzonder en maken veel indruk. De mensen zijn zo vriendelijk in Afrika. Iedereen staat voor je klaar en een gesprek (hoe kort ook) zal nooit beginnen zonder eerst te vragen hoe het met je gaat. Als we de weg vragen bij de benzinepomp rijdt er iemand een stukje voor. We voelen ons helemaal niet onveilig. De campings waar we kamperen worden ´s nachts bewaakt. Op de camping in Francistown zat de bewaker ´s nachts tegen een boom met een klein radiootje – vlak naast onze auto. De rust en de ruimte in dit land zijn enorm, en miljoenen sterren aan de hemel, miljoenen... Eigenlijk heeft Botswana teveel te bieden voor de paar weken dat wij hier zijn.

We moeten dus keuzes maken en dat doen we ook, nu we in Maun zijn. We zijn in het enorme gebied dat Okavanga Delta heet. Een gebied dat in vier delen opgedeeld kan worden. We hebben te weinig tijd en budget (je kunt ook met vliegtuigjes naar luxe lodges in de Delta vliegen!) om alle vier delen te zien. Vanaf de volgende camping in Popa Falls gaan we een deel ontdekken met een mokoro (boot uit een boomstam) over de rivier waar krokodillen en nijlpaarden zijn. En voor nu hadden we besloten om een deel met onze truck over land te doen. Het is heel spannend, want de gate is alleen met 4WD te bereiken en eenmaal in het park moet je je weg vinden via GPS coordinaten of kompas.... Er wordt zelfs geadviseerd om in konvooi te rijden.

Ons bezoek aan Moremi Wildlife was park was dan ook één groot AVONTUUR! In elke zin van het woord. We zagen prachtige dieren en ook veel. (zie ons fotoalbum) Bij een waterplaats zagen we een groep zebra´s water drinken, terwijl er een nijlpaard aan het dobberen was en een groep herten rustig stond te grazen. Verderop zagen we een grote groep giraffen die om onze auto liepen en af en toe wat graasden of dronken. In het water verderop waren nijlpaarden hard aan het splashen in het water, en een groep bavianen zat op wat boomstronken. Nog wat verderop hadden we een angstige ervaring... Er stond een kudde olifanten met baby´s van de bomen te eten en wij filmden een stukje. En toen...had papa-olifant er genoeg van – hij trompetterde een paar keer , wapperde met zijn grote oren en kwam recht op onze auto af lopen! Om precies te zijn, op Anthe´s raam. Anthe fotografeerde gewoon door, terwijl ik riep dat alle ramen dicht moesten. Mark startte de motor om weg te rijden. Inden was aan het filmen en moest van de schrik huilen. Mark reed voorzichtig weg en verderop moesten we even bij komen van dit avontuur. Later hebben we Inden´s filmpje terug gezien: de paniek in de auto, het getrompetter en een huilende Inden die van paniek alleen nog haar voeten filmt.. Haha!

Tot dat moment in Moremi vroegen Mark en ik ons nog steeds af waarom er geadviseerd wordt in konvooi te rijden, daar kwamen we kort daarna achter... We waren al een paar keer door flink diep water gereden, maar nu bleef het olielampje branden. Misschien toch wel handig als er andere mensen of auto´s in de buurt zouden zijn. Toen we op een plek kwamen met rul zand waar slecht door te komen was en een andere auto vast stond kwamen we een konvooi tegen van vijf auto´s. Deze Zuid-Afrikaners stonden op dezelfde camping als wij en boden ons aan om aan te sluiten bij hun konvooi. Een verstandig idee! Nadat we zes slapende leeuwen gespot hadden (die dezelfde ochtend een buffel te pakken hadden gehad) en we door wat water reden hoorde ik wat flappen bij ons achterwiel. Voordat ik het door had, zag ik de band nog in het water liggen terwijl wij verder reden op de velg! Het hele konvooi stopte en de mannen hebben gezamelijk ons reservewiel erop gezet en de band opgepompt, want die band was vrijwel leeg. Meteen besloten we dat we dezelfde weg terug gingen als we gekomen waren (we konden de terugweg al een tijdje niet vinden...), want de zonsondergang stond er aan te komen en we moesten nog een paar uur rijden! We hebben flink doorgereden en nog geweldig veel dieren gezien in het mooie licht van de zonsondergang – nijlpaarden met jong, giraffen en nog twee kuddes olifanten en ontelbaar veel hertensoorten. Precies vijf minuutjes voordat de gate zou sluiten stonden we buiten. In het donker zijn we in konvooi, de voorste met schijnwerpers op het dak de laatste 90 km naar de camping gereden.

Maun, 9 augustus 2009

De eerste dagen

There are places where the soul is overawed by the heartbreaking beauty of our natural world.

Het scheelde niet veel of we kampeerden nu niet op deze heerlijke lodge in Gweta - vlakbij de Kalahari woestijn en de zoutpannen... Vlak voor ons vertrek vroegen ze ons op de luchthaven om de creditcard van de ticket-aankoop te laten zien. En dat konden we klaarblijkelijk niet, want we hadden onlangs (ongevraagd) een nieuwe creditcard ontvangen van de bank. We zijn door het oog van de naald gekropen, maar uiteindelijk is het gelukt - via contact tussen onze bank en South African Airways – en mochten wij aan boord. Yeah!

We moesten na aankomst in Jo´burg lang wachten op de Defender die vanuit Kaapstad gebracht werd. We hebben toen onze bagage naar een depot in een hotel gebracht en hebben ons met de taxi bij een grote supermarkt af laten zetten. Daar hebben we groots proviand-inkopen gedaan: veel blikjes met bonen, vlees, soep en groenten en flink wat aardappelen en rijst . We hebben een broodrooster en een voorraad gesneden brood, crackers en koekjes gekocht en een grote hoeveelheid waterflessen. Later alles in de grote proviandlade in de auto geladen en na een uitleg over de Defender zijn we vertrokken naar de camping in National Park Pilanesberg. De volgende ochtend zagen we in het ochtendschemer een groep bavianen met jonkies over de camping rennen. Vlak na zonsopgang zijn we met ons ontbijt in de auto vertrokken voor onze eerste game drive – en dat was geweldig! Vlak voor zonsondergang zijn we nogmaals gegaan en dat vonden we zelfs nóg geweldiger! (zie ons fotoalbum) We hebben die dag genoten van giraffen, gnoes, jakhalzen, nijlpaarden (in het water), herten, wilde zwijntjes, twee witte neushoorns en een leeuw, slapend naast zijn prooi - een nijlpaard!

De volgende dag zijn we vroeg vertrokken op weg naar Gweta in het Noorden van Botswana, maar dat hebben we niet gered. Misschien was de afstand te groot , de reistijd te lang, teveel dirty roads onderweg of kwam het vanwege de formaliteiten bij de grensovergang naar Botswana, maar we zijn maar tot Francistown gekomen. Daar hebben we een kampeerplaats gevonden op een grote lodge aan een rivier. De volgende ochtend hebben we heel rustig aan gedaan en hebben na het boodschappen doen het laatste stukje - toch nog drie uur - naar Gweta gereden. Een mooie rit dwars door een natuurpark : onderweg zagen we veel ezels, geiten, koeien (die zomaar oversteken!) en mooie vogels en witte zoutpannen.

De lodge waar we nu een paar dagen kamperen is echt heerlijk. Het is overdag heel warm en een knalblauwe lucht en ´s nachts zakt de temperatuur tot bijna het nulpunt. Het is vroeg donker, dus maken we een kampvuur waar we ons na het eten aan warmen terwijl we marshmallows roosteren en ik een spannend verhaal van Roald Dahl voorlees: de Reuzenkrokodil, dat zich afspeelt in Afrika met allemaal wilde dieren. We hebben volle maan en dat licht is enorm! De tenten op het dak van onze truck zijn supersnel uit te trekken en in te klappen en met onze thermoslaapzakken, slaapmutsen en ski-ondergoed hebben we het heerlijk warm!

We logeren hier vanwege het Nxai Pan National Park en de Makgadikgadi Pans (waar veel game te zien is) en de zoutpannen. Toen we hier aankwamen wilden we meteen entreebewijzen kopen voor het park, maar die moesten op een andere lodge gekocht worden waar alleen contant geld geaccepteerd werd. Wij hadden niet zoveel Pula´s meer, want ik had onderweg een speedingticket van 500 Pula´s gekregen van de politie... Ik reed 20 km/uur te hard in de truck. Dus moest Mark in het dorp naar een chinese vrouw op zoek met een kleine China shop, die Zuid-Afrikaanse Rand wilde wisselen voor Pula´s. Het is hem gelukt en we hebben de tickets: morgen gaan we vlak na zonsopgang het park in!

Gweta, 4 augustus 2009

Reisbureau

Reis opdat je er je voordeel mee kunt doen. In reizen bereikt de maan haar volheid, zoals een pion aan het einde van het bord een koningin worden kan.
- Rumi-

Afgelopen week hebben we ons geconcentreerd op de aankoop van fietsen. Als we terug komen uit Afrika zijn de kinderen nog één week vrij en dan gaan ze dagelijks naar school. Dat betekent dat goede fietsen onontbeerlijk zijn en dat we dus fietsen moeten hebben. Anthe had onlangs al een goede fiets gekregen en Inden moest heel nodig een grotere fiets, want ze reed nog op een klein roze crossfietsje uit The States! Dat fietsje hadden we laatst bij een boom in het Mastbos achtergelaten nadat de ketting er vier keer na elkaar af ging. Toen we laatst haar nieuwe opoefiets gingen ophalen bij de fietsenwinkel en ze dolgelukkig (haar eerste nieuwe fiets!) naast mij fietste vloog er een wesp onder haar jurk…. Ze raakte in paniek toen de wesp haar stak op haar rug, gooide haar fiets neer en gilde het uit. Ik gooide ook mijn oude fiets neer en trok haar jurk omhoog die zij vervolgens weer omlaag trok, omdat ze niet in haar onderbroek wilde staan. Ik heb het gif er uit gezogen en er reed nog een ambulance langs die even stopte. Alleen azijn of Azaron helpt, dus zijn we geschokt naar huis gefietst. Inden huilde op haar nieuwe fiets dat ze nóóit meer wilde fietsen in Nederland…. Niet handig. De volgende dag haalden we mijn lang gekoesterde droom op: een stoere transportfiets met een grote bakkersmand voorop.

Sinds we vanaf vorige week online zijn lijkt het wel of ik een reisbureautje gestart ben! Meerdere keertjes per dag controleer ik mijn aanvragen, boekingen, betalingen en confirmaties van alle campings die we geboekt hebben voor de komende (bijna) vijf weken in Afrika. De route hadden we destijds in Madrid al uitgestippeld, maar nu de verhuizing achter de rug is zijn we campings gaan benaderen voor kampeerplaatsen. Ik had geen idee dat er zoveel communicatie komt kijken bij het boeken van een rondreis. Soms was ik het overzicht volledig kwijt, omdat ik meerdere campings tegelijkertijd aangeschreven had. Over welke camping hebben we het nu?? En de juiste reisdata boeken is niet mijn sterkste kant is de laatste jaren gebleken…

Bijna alle boekingen moeten aanbetaald worden met een creditcard en die gegevens moeten dus per fax naar Botswana en Namibië gestuurd worden. Het beste tijdstip daarvoor is na 4 uur, want dan staan de generators meestal aan…haha! Daarnaast moeten alle betalings- en boekingsconfirmaties geprint worden, rijbewijzen en paspoorten gescand.. Gelukkig dat Mark in zijn kantoor aan huis zo´n geweldige machine heeft staan die dat alles kan! Ik heb nu een enorm dikke map gevuld met alle campingadministratie, routebeschrijvingen, parkreglementen en betalingsbewijzen! Met Anthe heb ik digitaal een kaart getekend van Zuidelijk Afrika waarin we de route uitgestippeld hebben met de reistijden en afstanden erbij. Fijn zo´n grote dochter die zo goed met de computer overweg kan!

Daarnaast hebben we twee speelgoedkoffertjes gevuld als EHBO-dozen met een zeer uitgebreide apotheek voor allerhande kwaaltjes die we kunnen tegenkomen. Omdat we met drie kinderen reizen, zijn dat er best veel – naast de standaard pleisters, Arniflor-crème, jodium, lavendelolie, pijnstillers, muggenmelk en thermometer. Ook hebben we een flinke voorraad brood, crackers en koeken mee voor Maren´s dieet. De rest van de boodschappen kopen we na aankomst in Johannesburg. Onze eerste stop is een camping in National Park Pilanesberg, zo´n twee uur rijden van het vliegveld. In Pilanesberg steekt een kudde olifanten de weg over en scharrelen witte neushoorns rond. Volgens de Lonely Planet komen we daar zelfs de big five tegen: olifant, leeuw, neushoorn, buffel en luipaard. Na twee nachten kamperen gaan we de grens over naar Botswana…en is ons avontuur van start gegaan!

We hebben de meest avontuurlijke campings uitgezocht. Wat dacht je van een camping met zwembad en steiger aangelegd in een rivier waar krokodillen zwemmen? En een nachtje op een farm waar ze vijf tamme cheetah´s hebben die je mag knuffelen? Kamperen bij een warm water geiser? Ondanks dat de campings in Botswana en Namibië omheind zijn met een hoog hek kan het gebeuren dat er twee leeuwen over het hek springen of bavianen je koelkast leegroven! Regelmatig hoor je ´s nachts buiten je tent een leeuw brullen of het gescharrel van neushoorns… En wat dacht je van een camping bij de twee-na-diepste spleet van de wereld of in een woestijn met de meest onvergetelijke zonsopgang vanaf rode duinen? Door reisverslagen en foto´s zijn we enorm enthousiast geworden - de kinderen praten over bijna niets anders meer! Ze hebben hun reis voorbereid door hun MP3´s te vullen met muziek en luisterboeken, hun koffer te vullen met stapels biebboeken, een telescoop, spelletjes en knutselspullen. We slapen straks bijna vijf weken onder de sterrenhemel van een ander werelddeel - helemaal onafhankelijk met twee tenten op het dak van de meest stoere auto van de wereld…. Africa here we come again!