De aanbouw

Na ruim een maand geen blog geschreven te hebben miste ik het schrijven misschien niet zozeer, maar het geschrevene wel! Ik vind het leuk om oude verhalen terug te lezen zoals ik het ook heel leuk vind om oude foto´s terug te kijken. En er valt genoeg te schrijven daar ligt het helemaal niet aan. Dus wil ik het bloggen maandelijks oppakken om te schrijven over ons nieuwe leven in Breda en alles dat daarbij hoort zoals onze reisjes en de ontwikkelingen van onze geplande aanbouw.

Ons nieuwe leven in Breda wordt door ieder van ons gezin anders ervaren. Anthe komt iedere dag glunderend thuis van school. Haar nieuwe school doet haar zoveel goed! Ze was erg toe aan deze nieuwe fase van zelfstandigheid zoals een eigen huissleutel, een fiets om zelf naar school te gaan met een groep vriendinnen (in plaats van met haar moeder en zussen in de auto!), schoolgeld en een mobieltje. Nederlandse kinderen zijn heel zelfstandig vergeleken met Spaanse kinderen. Inden kwam in de bovenbouw terecht tussen haar oude vriendinnen en klasgenoten en dat voelde als een warm bad. De eerste week zei ze iedere dag tegen me dat ze zo gelukkig was! En Maren is helemaal opnieuw begonnen in groep 1, een nieuwe klas met een nieuwe juf. Voor ons is juf Hanneke niet nieuw, want zowel Anthe als Inden hebben bij juf Hanneke de onderbouw doorlopen. En dat is best bijzonder als je nagaat dat we de laatste tien jaar een paar jaar in The States en een paar jaar in Spanje gewoond hebben! Maren doet het heel goed op school, ze is erg zelfstandig en komt goed voor zichzelf op in de klas.

De aanbouw die we willen realiseren zal onze achterkamer enorm vergroten. De voorkamer is een soort lounge huiskamer. Er is een boekenwand, een TV-kast en een grote zithoek. Echt een ruimte om te loungen dus - met muziek, een boek of TV. De achterkamer waar onze eettafel en twee servieskasten staan is gelegen aan de keuken. De aanbouw zal dus aan de eetkamer komen zodat we daar meer leefruimte en lichtinval krijgen. Op dit moment staat er een oude serre en deze wordt als Mark´s werkruimte gebruikt. De oude serre zal worden afgebroken en er zal een stenen aanbouw geplaatst worden met een lichtstraat in het plafond, veel ramen met kozijnen en openslaande deuren naar de tuin. We hebben onlangs een gesprek gehad met de architect hoe alles uitgevoerd moet worden. Maar de opdracht zal nog niet uitgezet worden, want de DSB bank is deze week failliet verklaard. Dat betekent voor ons dat we pas tegen Kerst weer bij ons spaargeld kunnen komen. Alles wordt dus even uitgesteld en dat is prima, we hebben tijd genoeg tot de zomer en nu kunnen we op ons gemak aan de details gaan denken.

Mark vindt het heerlijk om weer terug in ons oude huis te zijn, ons eigen nest. Voor zijn nieuwe baan moet hij wekelijks reizen en dan is het heerlijk dat hij de overblijvende dagen thuis werkt. Hij brengt die ochtenden Inden en Maren naar school, haalt ze soms ook weer op van school of Mark en ik gaan gezellig samen ergens lunchen. Hij sport overdag in plaats van in de avond en dat geeft allemaal rust. Alhoewel hij de nieuwe werkzaamheden niet zo uitdagend vindt, beseffen we goed dat we onze handjes dicht mogen knijpen dat hem deze baan is aangeboden. Heel dicht om ons heen horen we verhalen van ontslagen door de crisis. En deze baan heeft ervoor gezorgd dat we weer terug in Breda zijn en dat de verhuizing door het bedrijf verzorgd is.

En dan ik… Ik ben er af en toe gewoon niet bij. Dat merk ik doordat ik af en toe ergens rijd waar ik helemaal niet moet zijn – waarom heb ik deze afslag nou genomen?? Ik heb het zo lang we uit Afrika terug zijn zó verschrikkelijk koud en doe heel veel handelingen niet bewust. Ik ben al zoveel dingen kwijt geraakt de afgelopen weken – en heb ze nog steeds niet terug gevonden! En ik ben al zoveel afspraken vergeten zoals in het ziekenhuis, speelafspraken van de kinderen, de tandarts en oudergesprekken op school. Mijn yogajuf zei laatst dat ik gewoon nog niet geland ben hier…. Mijn symptomen komen overeen met het post holiday syndrome: vermoeidheid, gebrek aan concentratie, gedeprimeerd en een gevoel van leegte. Ik heb een ijzertekort in mijn bloed dat mijn futloosheid verklaart, maar ik voel de energie alweer terug stromen in mijn lichaam. Ik maak plannen, ik schilder weer, loop hard in het bos, doe yoga en heb een paar dagen naar Madrid geboekt! Ik heb gewoon even wat tijd nodig om mijn energie terug te krijgen en mijn draai te vinden.

Ik liep tegen een muur op dat vrouwen hier in Nederland nauwelijks tijd hebben voor een spontaan gesprekje of een kop thee. Bijna iedere vrouw werkt of studeert en leeft uit haar agenda - ook een gezellig kopje thee moet gepland worden. Mij lijkt het wel of vrouwen hun identiteit moeten halen uit hun werk of studie. Er wordt me vaak gevraagd wat ik nu doe of ga doen nu Maren geen zorg meer nodig heeft. Er zijn nauwelijks nog thuisblijfmoeders en er is een groot tekort op school aan ouders die af en toe willen meehelpen met een knutselmiddag of Herfstwandeling. Nu we anderhalve maand thuis zijn merk ik dat ik vanzelf weer mensen om me heen verzamel die wel wat meer tijd te besteden hebben en na wat diepere gesprekken blijkt dat veel werkende vrouwen eigenlijk diep in hun hart meer tijd voor zichzelf, hun man en kinderen zouden willen hebben…