Op weg naar Namibië

It is not about the moments that you breathe, but the moments that take your breath away.

De dag na het avontuur in Moremi National Park moesten we naar de garage in Maun om een nieuwe autoband te kopen, want het bleek dat we vanaf de eerste dag al op ons reservewiel reden en die was heel slecht. En er werd ons uitgelegd dat het olielampje altijd gaat branden als we door diep water gereden hebben. Ook hebben we alle banden op laten pompen, want in het rulle zand van Moremi hadden we die wat leeg laten lopen – dat rijdt makkelijker. Diezelfde ochtend hebben we Namibian dollars gekocht bij de bank (lange rijen), boodschappen gedaan, getankt en een was gedaan, want de volgende dag zouden we naar Popa Falls rijden, net over de grens in Namibië. De rest van de dag hebben we aan het zwembad gelounged van Sedia hotel. We logeerden achter het hotel in de bush aan de rivier. ´s Nachts hadden we weer een bewaker naast onze auto, die de hele nacht bij ons kampvuur gezeten heeft. Hij vertelde dat de nacht ervoor een nijlpaard uit de rivier gelopen was, richting de camping.

De reis naar Popa Falls begon heel goed, we vertrokken iets na zeven uur in de ochtend – na een heerlijke warme douche - het zou een reis van zo´n zeven uur worden. Na zo´n zestig kilometer hoorden we naast het regelmatig blikkerig getik wat we sinds de nieuwe band hoorden ineens een hard geluid. Auto snel aan de kant gezet en Mark is onder de auto gekropen. Er was een stofkap los getrild bij een achterwiel. Mark heeft hem helemaal los gewrikt, want de andere waren we sowieso al verloren ontdekten we. Daarna hebben we onze reis vervolgd die nog regelmatig onderbroken werd door road blocks vanwege controle op allerlei koeienziekten. Onderweg zagen we ontzettend veel mensen langs de weg lopen. Ze droegen soms prachtige Afrikaanse kleding met mooie shawls om hun hoofd gewikkeld, kinderen in doeken op hun rug, zware tassen, hout of zakken met meel of rijst op hun hoofd. Ik probeerde foto´s te maken, maar we reden meestal te hard of ze liepenhelaas aan de verkeerde kant van de weg.

We kwamen vroeg in de middag aan in Popa Falls en de camping voldoet aan al onze verwachtingen! We hebben een prachtige grote plek aan de rivier waar we meteen nijlpaarden zagen en iets later een olifant aan de oever van de overkant. We hebben ´s avonds voor de eerste keer niet zelf gekookt, maar in het restaurant gegeten . En toen de meiden lekker lagen te slapen, zaten Mark en ik samen aan het kampvuur met een vers kopje thee. Ik zat ineens niet zo lekker meer toen ik geschuifel hoorde in de bosjes. Voetstappen kwamen steeds dichterbij... Ik ging gauw in de auto zitten, maar Mark vroeg om een zaklamp. Hij inspecteerde de bosjes en kwam erachter dat het twee otters waren die langs wandelden! In de rivier hoorden we de hele avond en nacht gebrul van nijlpaarden. We slapen nu met alle ramen en deuren open van de tent (alleen de horren dicht), dus worden we ´s ochtends gewekt door het zonlicht en het geluid van honderden vogels. De rivier is ´s ochtends bedekt met geheimzinnige dampen boven het water. Prachtige plek!

De tocht met de komores was mooi. De natuur is hier prachtig in de uitlopers van de Delta. Mannen van een stam hier vlakbij de camping duwden ons met een stok langs de nijlpaarden en door een moeras waar veel veel vis en dus ook veel krokodillen te vinden zijn. De krokodillen zijn hier zo´n vijf meter lang en in de loop van de tijd zijn er al wat vissers in het moeras verdwenen door de hapgrage kaken van een krok. Op de terugweg hebben we twee baby krokjes gezien. Wat vooral indruk maakte, naast de gapende nijlpaarden, was de geweldige zonsondergang in complete stilte met alleen het geluid van de stok in het water en wat roepende vogels.

We hebben een wandeling gemaakt met een gids van een dichtbijzijnde stam die ons zijn dorp liet zien. Dat was heel leerzaam en interessant. Deze mensen hun leven wordt enorm beinvloed door het regenseizoen en het droge seizoen. Hun koeien worden iedere avond verzameld, gemolken en vast gezet in het regenseizoen, maar in het droge seizoen mogen de koeien overal lopen om te grazen en geven ze nauwelijks melk. In het regenseizoen kunnen ze de oogst van andere boeren verwoesten of aangevallen worden door krokodillen vanwege het hoge water en worden daarom vast gezet. We hebben gezien wat ze verbouwen en eten zoals mais, pompoenen en gerst. De vrouwen vlechten manden die ze kunnen verkopen. De kinderen moeten iedere dag twee kilometer lopen naar school en weer terug. We hadden stickers en pennen meegenomen voor de kinderen en dat werd dankbaar in ontvangst genomen! Hun huizen worden gemaakt van de aarde uit termietenheuvels en een dak van stro, ieder jaar is het nodig om het huis opnieuw te bouwen.

Op deze camping hebben we vier dagen door gebracht en voor het eerst hebben de tenten al die dagen uitgestaan, omdat we geen auto hebben gereden. Mark en ik hebben een flink stuk in onze boeken gelezen op het houten dek of aan de rivier op onze plek. En we hadden steeds een verrekijker in de buurt, want we zagen aan de overkant van de rivier grote herten, zwijnen, kudu´s en olifanten water drinken. De nijlpaarden die in de buurt kwamen badderen werden goed bekeken en ook zagen we een leguaan op onze plek door de struiken lopen! Zelfs op het koninklijk openlucht toilet met uitzicht op de rivier konden we de nijlpaarden in de gaten houden. (later zat er een knalgroene slang in de boom naast het toilet!) De meiden hebben in zo´n openlucht badkamer in een zinken bad gezeten, terwijl we de nijlpaarden wat verderop óók zagen badderen!

Rundu – 12 augustus 2009