Ons neefje Ryan is geboren! Gisteravond vertelde mijn zus al dat het niet lang meer zou gaan duren.... En inderdaad, gisteravond laat is ons neefje Ryan geboren! Inge heeft ons in onze diepe slaap gewekt om het geweldige nieuws te melden. Een klein donkerharig broertje voor Emma en David, mét superlange oogwimpertjes – is mij verteld...
De aankomst van Sinterklaas in de haven van Almere. Eindelijk was het zover! De meiden hebben iedere dag het Sinterklaasjournaal gekeken en meegeleefd met alle avonturen. Afgelopen zaterdag zaten we om 12 uur klaar met een kop warme chocomel en een bakje pepernoten voor de TV om de intocht van de Goedheiligman mee te maken. Het was nogal een contrast: de kindjes op de kade met winterjassen en koude neusjes en wij hier met onze voordeur wijd open, en na de uitzending gingen we buiten lunchen in het zonnetje! Ik was zelfs een beetje verbrand die middag, omdat ik in slaap gevallen was op het deck.... Haha!
Anthe, Inden en Maren mochten zondagavond voor het eerst hun laarsje zetten voor de Pieten die hier in Madrid achtergebleven zijn. (waaronder natuurlijk de Paardenpiet die niet mee naar Nederland is gegaan vanwege haar schimmelvoet) De verlanglijstjes zijn die nacht opgehaald samen met de twee wortels en de appel, en de laarsjes zijn gevuld. En die maandagochtend kwamen alle kinderen van school tesamen in de comedor waar Sint-liedjes gezongen werden en ze erachter kwamen dat de Sint zijn leesbril kwijt geraakt is, en alle klassen een nieuwe bril voor de Sint moeten maken.
Daarnaast leef ik helaas ook toe naar het vertrek van twee van mijn goede vriendinnen hier in Madrid... Ik ben voor allebei bezig een afscheid te organiseren. Annemarie krijgt een verrassingsontbijt met al haar vriendinnen en krijgt als aandenken een grote houten plaat volgeplakt met foto’s van mooie herinneringen... Afgelopen zondag hebben we met onze gezinnen een mooie herfstwandeling gemaakt in de bergen bij een stuwmeer. Ik heb nog mooie foto’s gemaakt voor op haar afscheidskado... Nicole krijgt een fotokalender met alle verjaardagen van onze gezinnen en een lunch met vele moeders van het schoolplein. Allebei mijn vriendinnen zijn ná ons in Madrid komen wonen, kun je nagaan hoe snel het verloop hier kan zijn...
Het expat-leven is hier ook snel, vind ik. Altijd feestjes van de kinderen in de weekends, veel gezellige lunches en vaak gezamelijke etentjes. Heel flitsend en leuk, maar soms ook wel wat veel... Vanavond bijvoorbeeld weer mijn Ladiesnight, na mijn gezellige lunch van gisteren!
woensdag 19 november 2008
woensdag 12 november 2008
Sinterklaas
Ondertussen heeft de kredietcrisis al flink om zich heen gegrepen. Iedereen kent wel een ongelukkig verhaal van een bedrijf dat harde klappen heeft gekregen. Nu, dat geldt helaas ook voor Mark’s fabriek. Voordat de crisis ontstond liep zijn fabriek al niet goed. De fabriek heeft zoveel pech gehad de afgelopen twee jaar dat Mark er werkt! Het begon uiteraard met de stakingen van het personeel in het voorjaar van Mark’s eerste jaar in Spanje. Die zomer viel de elektriciteit uit tijdens onze zomervakantie en moest de glasoven opnieuw opgestart worden. Dat heeft zoveel geld gekost! Vervolgens kwamen de stakingen van de Spaanse vrachtwagenchauffeurs en nu dus deze kredietcrisis waardoor de afzetmarkt gehalveerd is.
Nog niet zo lang geleden hebben ze daarom een aantal produktieposities stil gelegd, want het produkt wordt toch niet verkocht. Toch ziet het produktiepersoneel niet de ernst van de situatie in. Mark kondigde laatst aan dat er dit jaar geen jaarlijkse Kerstdiner of traditie van een goedgevuld Kerstpakket zal zijn. Daar had het personeel dus geen begrip voor! In het nieuwe jaar zal er weer onderhandeld moeten worden voor een nieuwe CAO. Informeel had de ondernemingsraad al aangegeven dat ze met behoud van de inflatiecorrectie zo voor drie jaar zouden tekenen. Inflatiecorrectie, loonsverhoging, Kerstpakket....van een kale kip kun je volgens mij niet plukken....
Anthe, Inden en Maren krijgen niets van deze zorgjes mee en maken zich alleen maar zorgen om hun verlanglijstje voor de Sint. Sinterklaas is al onderweg met zijn stoomboot van Madrid naar Nederland. Er zijn speciaal wat Pieten hier in Madrid achtergebleven om de Nederlandse kindjes die hun schoen zetten te verwennen! Sinterklaas zal ook nog een bezoek brengen aan de Nederlandse school en aan de ambassade. Dit jaar gaan wij voor het eerst naar het huis van de ambassadeur om Sinterklaas te ontmoeten en de meisjes krijgen een kadootje van de Goedheiligman! Het wordt een gezellig kinderfeest met allemaal Hollandse lekkernijen zoals snert met worst, banketstaaf en pepernoten. In The States hebben we zo’n bezoek ook een keer gedaan met Anthe en Inden. De Sint kwam toen naar de Nederlandse winkel in Connecticut. Daar stonden we toen met allemaal onbekende mensen (van multinationals in New York) in een klein winkeltje luidkeels Sinterklaasliedjes te zingen. Heel kneuterig eigenlijk....haha!
Hier in Madrid heerst een nachtelijk spuugvirusje... Een nacht flink spugen en een dagje uitzieken. Vorige week werd Anthe geveld en heb ik lekker een dagje met haar alleen thuis doorgebracht. We hebben samen appelflapjes en dieetpepernootjes voor Maren gebakken. Afgelopen weekend werd Maren geveld en heb ik met Maren de maandag samen doorgebracht. Samen zijn we naar de grote speelgoedafdeling van een warenhuis geweest om ideetjes op te doen voor haar verlanglijstje. En we hebben drie dikke speelgoedcatalogi meegebracht voor thuis. En als laatste werd Inden gisteren geveld. Samen met Inden heb ik gezellig de speelgoedcatalogus doorgenomen, kadootjes eruit geknipt en opgeplakt voor in haar schoen. Zo’n doorbroken nacht en veel wasgoed is geen pretje, maar de meisjes één voor één thuis is wel heel gezellig. Ze hebben er stuk voor stuk van genoten, en ik ook!
Nog niet zo lang geleden hebben ze daarom een aantal produktieposities stil gelegd, want het produkt wordt toch niet verkocht. Toch ziet het produktiepersoneel niet de ernst van de situatie in. Mark kondigde laatst aan dat er dit jaar geen jaarlijkse Kerstdiner of traditie van een goedgevuld Kerstpakket zal zijn. Daar had het personeel dus geen begrip voor! In het nieuwe jaar zal er weer onderhandeld moeten worden voor een nieuwe CAO. Informeel had de ondernemingsraad al aangegeven dat ze met behoud van de inflatiecorrectie zo voor drie jaar zouden tekenen. Inflatiecorrectie, loonsverhoging, Kerstpakket....van een kale kip kun je volgens mij niet plukken....
Anthe, Inden en Maren krijgen niets van deze zorgjes mee en maken zich alleen maar zorgen om hun verlanglijstje voor de Sint. Sinterklaas is al onderweg met zijn stoomboot van Madrid naar Nederland. Er zijn speciaal wat Pieten hier in Madrid achtergebleven om de Nederlandse kindjes die hun schoen zetten te verwennen! Sinterklaas zal ook nog een bezoek brengen aan de Nederlandse school en aan de ambassade. Dit jaar gaan wij voor het eerst naar het huis van de ambassadeur om Sinterklaas te ontmoeten en de meisjes krijgen een kadootje van de Goedheiligman! Het wordt een gezellig kinderfeest met allemaal Hollandse lekkernijen zoals snert met worst, banketstaaf en pepernoten. In The States hebben we zo’n bezoek ook een keer gedaan met Anthe en Inden. De Sint kwam toen naar de Nederlandse winkel in Connecticut. Daar stonden we toen met allemaal onbekende mensen (van multinationals in New York) in een klein winkeltje luidkeels Sinterklaasliedjes te zingen. Heel kneuterig eigenlijk....haha!
Hier in Madrid heerst een nachtelijk spuugvirusje... Een nacht flink spugen en een dagje uitzieken. Vorige week werd Anthe geveld en heb ik lekker een dagje met haar alleen thuis doorgebracht. We hebben samen appelflapjes en dieetpepernootjes voor Maren gebakken. Afgelopen weekend werd Maren geveld en heb ik met Maren de maandag samen doorgebracht. Samen zijn we naar de grote speelgoedafdeling van een warenhuis geweest om ideetjes op te doen voor haar verlanglijstje. En we hebben drie dikke speelgoedcatalogi meegebracht voor thuis. En als laatste werd Inden gisteren geveld. Samen met Inden heb ik gezellig de speelgoedcatalogus doorgenomen, kadootjes eruit geknipt en opgeplakt voor in haar schoen. Zo’n doorbroken nacht en veel wasgoed is geen pretje, maar de meisjes één voor één thuis is wel heel gezellig. Ze hebben er stuk voor stuk van genoten, en ik ook!
zondag 2 november 2008
Rondreis Ronda-Chefchaouen-Granada
Blijf niet hangen in het verleden
Droom niet van de toekomst
Maar concentreer je geest op het huidige moment
-Boeddha
Gistermiddag zijn we aangekomen in Ronda. Wat een mooi plekje om te logeren: veel Marokkaanse invloeden zoals lantaarns en tegeltjes, en overal terrasjes en zitjes! En op de finca zijn wel dertig paarden. ’s Avonds hebben we gezellig het houtkacheltje aangezet in ons huiskamertje. Ons bezoek aan Ronda op zondag was heel relaxed. Eerst hebben we de Puente Nuevo bezocht; de bekende brug gebouwd aan het eind van de 18e eeuw die twee bergen aan elkaar verbindt over de rivier Guadalavín. Daarna zijn we de berg af gaan lopen, zodat we dit symbool van Ronda goed op afstand konden zien. Na de lunch op een terras naast de brug zijn we het Moorse gedeelte van het dorp ingewandeld. Tussen alle smalle straatjes met witte huizen en steegjes zagen we een antiekzaakje waar we binnen liepen. Twee oudjes zaten in hun luie stoel onder een dekentje hun siësta te houden. Toen ze ons opmerkten veerden ze op. We vonden een setje oude wandtegeltjes waar we interesse in hadden. Na betaling bleken ze onder het huis nog meer tegeltjes te hebben! De tegeltjes zijn afkomstig uit 1890 uit het afgebroken casino van Ronda. In het magazijntje hebben we samen met het vrouwtje nog acht tegeltjes bij elkaar gezocht op kleur, die we ook meegenomen hebben.
********************************************************
Na een prachtige route door de bergen van Andalusia kwamen we bij de haven van Algeciras waar we heel makkelijk onze tickets konden ophalen en met een boot eerder meekonden. Met een grote catamaran waar we onderop onze auto parkeerden net zoals het Spaanse postwagentje, nog wat auto’s en een grote truck, vertrokken we naar Marokko. Na een uur en twee groepen dolfijnen gespot te hebben kwamen we aan in Ceuta, een Spaanse enclave. Bij de grens gonsde het ineens van de mannetjes op straat en werden we door een man meegeleid naar twee balies waar we al onze papieren mochten laten zien. Tijdens het wachten zag ik regelmatig onderhands wat geld uitgewisseld worden dat bijna ongezien in andermans jaszakken verdween... De man kreeg € 2 van ons en we vervolgden onze weg naar de laatste controle waar een grensdouanier vroeg of we pistolen bij ons hadden, en daarna reden we Marokko in – en wat een armoede zagen we daar! We hebben een stuk langs het strand gereden, maar ergens hebben we toch een bord gemist, want ons doel – het stranddorp Oued Laou – hebben we niet kunnen vinden. Door het Rifgebergte hebben we Chefchaouen bereikt en hebben we de rest van de middag vanaf een terras de sfeer op het plein geproefd. Na het eten liepen we door het donker door de smalle straatjes van de Medina met al hun verlichtte winkeltjes en voelden we opnieuw de betovering zoals in Marrakech!
**********************************************************
Chefchaouen is een heel relaxte bergplaats zonder toeterende auto’s en scooters. Tijdens het dolen door alle smalle blauwe steegjes, straatjes en trappetjes van Chaouen werden we door een man mee naar een achterafje genomen waar zijn familie kleden weefde en verkocht. Uiteraard konden we niet fatsoenlijk vertrekken zonder dat we iets kochten, een tafelkleed dus. Na de lunch zag Mark in een winkeltje een mooie vaas staan en gingen we binnen even verder kijken. En daar stond ie...een immens grote, prachtige vaas voor een eveneens immens bedrag! Na wat aftasten over de prijs moesten we van de verkoper even apart zitten. Hij bood ons muntthee aan en stelde ons voor om hem stiekum een tip te geven en dan zou hij voor ons een goede prijs afdingen bij zijn baas. Zo gaat dat dus hier! Hij kreeg € 40 van ons dat meteen in de zak van zijn jellaba verdween en uiteindelijk kochten wij twee vazen voor een heel scherpe prijs. (bijna de helft) Het was nu of nooit, nu waren we immers met de auto in Marokko! De vazen werden stevig ingepakt en later afgeleverd bij ons hotel.
*********************************************************
Via een prachtige landelijke route met de auto door het Rif kwamen we in Akchour aan waar we met gids Mofdal een wandeling door een gorge maakten op weg naar een natuurlijke brug, ‘Bridge of God’. Het was een flinke klim, maar Anthe en Inden genoten volop. Maren viel zoals vanouds in slaap in de rugdrager. De aapjes die daar woonden lieten zich niet zien gelukkig. Het zijn dezelfde brutale apen als in Gibraltar die ontbijtkoek uit onze auto pikten. De terugweg liepen we aan de andere kant van de berg: uitzicht op een besneeuwde bergtop en overal kruiden zoals munt (voor in de thee) en vrouwen die op het land werkten. Geitjes met een herder, koeien met wat kinderen, muilezels wachtend op hun vracht – hét landelijk leven in het Rifgebergte. Helaas mocht ik geen foto’s maken van de mensen in hun mooie klederdrachten. Na de wandeling picknickten we bij de rivier in de gorge, even uitpuffen in de zon. Wat een mooie ervaring!
*********************************************************
Nog zo’n unieke ervaring: zwalken over een lokale markt! Elke donderdag komen marktlui van heinde en verre om hun goed te verkopen, stond er in de Lonely Planet... Ik genoot ervan om tussen al deze mensen te lopen en hun koopwaar te bekijken (en een enkele keer een foto te maken). Veel tweedehandskleding en –schoenen, lokaal fruit zoals granaatappels, sinaasappel en manderijnen, kippen, gekleurde en geurende kruiden, groenten, maar ook geiten en schapen werden verhandeld! Maren kreeg veel aandacht op de markt van vrouwen, maar ook mannen keken haar aan of zeiden iets – zo’n kleine, blonde meid met grote blauwe ogen trekt wat aandacht... Met wat fruit en een grote granaatappel liepen we weg van de markt. Met onze auto reden we later door een gorge naar de kust, het dorp dat we eerder niet konden vinden. Aan het strand hebben we garnaaltjes gegeten voor lunch – met wel tien straatkatten, een bedelende zwerver en drie zwerfhonden om ons heen – maar mét uitzicht op zee en de vissersbootjes. Door het NOODweer van vóór onze komst (in 35 jaar niet zoveel geregend) zijn de wegen hier soms helemaal kapot geslagen. Zo ook de weg naar dit bijna onbereikbare kustplaatsje. We moesten over de onverharde weg slalommen om grote gaten te ontwijken. We hadden voor het eerst het gevoel dat we in Afrika waren... Toen we wilden tanken stonden de mannen ons lachend aan te gapen, bleek er geen elektriciteit te zijn en dus geen mogelijkheid om te tanken! De vrouwen op straat - bij één van de vele waterpompen, werkend op het land of met een ezel of kindjes onderweg - droegen folklorekleding: een sombrero van riet over hun shawltje en een rood-wit gestreepte doek als rok, en vaak ook een handdoek over hun schouders. Ondanks de uitdagingen voor onze auto was deze route door het Rif het zeker waard!
*****************************************************
We zijn weer thuis. Het is koud geworden en we zien sneeuw op onze bergen. De verwarming staat aan... Eergisteren zijn we vertrokken uit Chefchaouen met een volgepakte auto, er kon niets meer bij! We waren een beetje angstig voor de grensovergang naar Spanje door waarschuwingen over drugspakketjes die onder onze auto zouden kunnen worden geplakt. Maar ondanks dat de auto’s voor ons in de rij hun kofferbak moesten openen en een enkele auto aan de onderkant (dus toch!) gecheckt werd, mochten wij doorrijden. Pfff, gelukkig! Ook deze keer konden we een uur eerder met de boot mee. Deze boot was echter veel groter en de golven waar ook véél groter door het slechte weer! Door enorm veel regenval zijn we naar Granada gereden in de Sierra Nevada – waar we bij een afrit door diep water moesten.... Allemaal de voeten omhoog en flink gas geven, en toen zei Maren bloedserieus “Mijn patatjes blijven wél droog, hoor!” De volgende ochtend hebben we door de Moorse wijk Albaicín gewandeld, op een terrasje gezeten met warme chocomel en genoten van een prachtig uitzicht op het paleis La Alhambra met op de achtergrond de Sierra Nevada waar dezelfde nacht verse sneeuw was gevallen!
Droom niet van de toekomst
Maar concentreer je geest op het huidige moment
-Boeddha
Gistermiddag zijn we aangekomen in Ronda. Wat een mooi plekje om te logeren: veel Marokkaanse invloeden zoals lantaarns en tegeltjes, en overal terrasjes en zitjes! En op de finca zijn wel dertig paarden. ’s Avonds hebben we gezellig het houtkacheltje aangezet in ons huiskamertje. Ons bezoek aan Ronda op zondag was heel relaxed. Eerst hebben we de Puente Nuevo bezocht; de bekende brug gebouwd aan het eind van de 18e eeuw die twee bergen aan elkaar verbindt over de rivier Guadalavín. Daarna zijn we de berg af gaan lopen, zodat we dit symbool van Ronda goed op afstand konden zien. Na de lunch op een terras naast de brug zijn we het Moorse gedeelte van het dorp ingewandeld. Tussen alle smalle straatjes met witte huizen en steegjes zagen we een antiekzaakje waar we binnen liepen. Twee oudjes zaten in hun luie stoel onder een dekentje hun siësta te houden. Toen ze ons opmerkten veerden ze op. We vonden een setje oude wandtegeltjes waar we interesse in hadden. Na betaling bleken ze onder het huis nog meer tegeltjes te hebben! De tegeltjes zijn afkomstig uit 1890 uit het afgebroken casino van Ronda. In het magazijntje hebben we samen met het vrouwtje nog acht tegeltjes bij elkaar gezocht op kleur, die we ook meegenomen hebben.
********************************************************
Na een prachtige route door de bergen van Andalusia kwamen we bij de haven van Algeciras waar we heel makkelijk onze tickets konden ophalen en met een boot eerder meekonden. Met een grote catamaran waar we onderop onze auto parkeerden net zoals het Spaanse postwagentje, nog wat auto’s en een grote truck, vertrokken we naar Marokko. Na een uur en twee groepen dolfijnen gespot te hebben kwamen we aan in Ceuta, een Spaanse enclave. Bij de grens gonsde het ineens van de mannetjes op straat en werden we door een man meegeleid naar twee balies waar we al onze papieren mochten laten zien. Tijdens het wachten zag ik regelmatig onderhands wat geld uitgewisseld worden dat bijna ongezien in andermans jaszakken verdween... De man kreeg € 2 van ons en we vervolgden onze weg naar de laatste controle waar een grensdouanier vroeg of we pistolen bij ons hadden, en daarna reden we Marokko in – en wat een armoede zagen we daar! We hebben een stuk langs het strand gereden, maar ergens hebben we toch een bord gemist, want ons doel – het stranddorp Oued Laou – hebben we niet kunnen vinden. Door het Rifgebergte hebben we Chefchaouen bereikt en hebben we de rest van de middag vanaf een terras de sfeer op het plein geproefd. Na het eten liepen we door het donker door de smalle straatjes van de Medina met al hun verlichtte winkeltjes en voelden we opnieuw de betovering zoals in Marrakech!
**********************************************************
Chefchaouen is een heel relaxte bergplaats zonder toeterende auto’s en scooters. Tijdens het dolen door alle smalle blauwe steegjes, straatjes en trappetjes van Chaouen werden we door een man mee naar een achterafje genomen waar zijn familie kleden weefde en verkocht. Uiteraard konden we niet fatsoenlijk vertrekken zonder dat we iets kochten, een tafelkleed dus. Na de lunch zag Mark in een winkeltje een mooie vaas staan en gingen we binnen even verder kijken. En daar stond ie...een immens grote, prachtige vaas voor een eveneens immens bedrag! Na wat aftasten over de prijs moesten we van de verkoper even apart zitten. Hij bood ons muntthee aan en stelde ons voor om hem stiekum een tip te geven en dan zou hij voor ons een goede prijs afdingen bij zijn baas. Zo gaat dat dus hier! Hij kreeg € 40 van ons dat meteen in de zak van zijn jellaba verdween en uiteindelijk kochten wij twee vazen voor een heel scherpe prijs. (bijna de helft) Het was nu of nooit, nu waren we immers met de auto in Marokko! De vazen werden stevig ingepakt en later afgeleverd bij ons hotel.
*********************************************************
Via een prachtige landelijke route met de auto door het Rif kwamen we in Akchour aan waar we met gids Mofdal een wandeling door een gorge maakten op weg naar een natuurlijke brug, ‘Bridge of God’. Het was een flinke klim, maar Anthe en Inden genoten volop. Maren viel zoals vanouds in slaap in de rugdrager. De aapjes die daar woonden lieten zich niet zien gelukkig. Het zijn dezelfde brutale apen als in Gibraltar die ontbijtkoek uit onze auto pikten. De terugweg liepen we aan de andere kant van de berg: uitzicht op een besneeuwde bergtop en overal kruiden zoals munt (voor in de thee) en vrouwen die op het land werkten. Geitjes met een herder, koeien met wat kinderen, muilezels wachtend op hun vracht – hét landelijk leven in het Rifgebergte. Helaas mocht ik geen foto’s maken van de mensen in hun mooie klederdrachten. Na de wandeling picknickten we bij de rivier in de gorge, even uitpuffen in de zon. Wat een mooie ervaring!
*********************************************************
Nog zo’n unieke ervaring: zwalken over een lokale markt! Elke donderdag komen marktlui van heinde en verre om hun goed te verkopen, stond er in de Lonely Planet... Ik genoot ervan om tussen al deze mensen te lopen en hun koopwaar te bekijken (en een enkele keer een foto te maken). Veel tweedehandskleding en –schoenen, lokaal fruit zoals granaatappels, sinaasappel en manderijnen, kippen, gekleurde en geurende kruiden, groenten, maar ook geiten en schapen werden verhandeld! Maren kreeg veel aandacht op de markt van vrouwen, maar ook mannen keken haar aan of zeiden iets – zo’n kleine, blonde meid met grote blauwe ogen trekt wat aandacht... Met wat fruit en een grote granaatappel liepen we weg van de markt. Met onze auto reden we later door een gorge naar de kust, het dorp dat we eerder niet konden vinden. Aan het strand hebben we garnaaltjes gegeten voor lunch – met wel tien straatkatten, een bedelende zwerver en drie zwerfhonden om ons heen – maar mét uitzicht op zee en de vissersbootjes. Door het NOODweer van vóór onze komst (in 35 jaar niet zoveel geregend) zijn de wegen hier soms helemaal kapot geslagen. Zo ook de weg naar dit bijna onbereikbare kustplaatsje. We moesten over de onverharde weg slalommen om grote gaten te ontwijken. We hadden voor het eerst het gevoel dat we in Afrika waren... Toen we wilden tanken stonden de mannen ons lachend aan te gapen, bleek er geen elektriciteit te zijn en dus geen mogelijkheid om te tanken! De vrouwen op straat - bij één van de vele waterpompen, werkend op het land of met een ezel of kindjes onderweg - droegen folklorekleding: een sombrero van riet over hun shawltje en een rood-wit gestreepte doek als rok, en vaak ook een handdoek over hun schouders. Ondanks de uitdagingen voor onze auto was deze route door het Rif het zeker waard!
*****************************************************
We zijn weer thuis. Het is koud geworden en we zien sneeuw op onze bergen. De verwarming staat aan... Eergisteren zijn we vertrokken uit Chefchaouen met een volgepakte auto, er kon niets meer bij! We waren een beetje angstig voor de grensovergang naar Spanje door waarschuwingen over drugspakketjes die onder onze auto zouden kunnen worden geplakt. Maar ondanks dat de auto’s voor ons in de rij hun kofferbak moesten openen en een enkele auto aan de onderkant (dus toch!) gecheckt werd, mochten wij doorrijden. Pfff, gelukkig! Ook deze keer konden we een uur eerder met de boot mee. Deze boot was echter veel groter en de golven waar ook véél groter door het slechte weer! Door enorm veel regenval zijn we naar Granada gereden in de Sierra Nevada – waar we bij een afrit door diep water moesten.... Allemaal de voeten omhoog en flink gas geven, en toen zei Maren bloedserieus “Mijn patatjes blijven wél droog, hoor!” De volgende ochtend hebben we door de Moorse wijk Albaicín gewandeld, op een terrasje gezeten met warme chocomel en genoten van een prachtig uitzicht op het paleis La Alhambra met op de achtergrond de Sierra Nevada waar dezelfde nacht verse sneeuw was gevallen!
woensdag 22 oktober 2008
El cine
Afgelopen zomer heb ik een mooi boek gelezen, het jongetje in de gestreepte pyama. En nu zag ik de laatste weken steeds filmposters hangen in Madrid van de verfilming van dit boek, el niño con el pijama de rayas. Afgelopen weekend ben ik met twee vrouwen naar deze film geweest. De originele versie, want de meeste films worden in Spanje nagesynchroniseerd. Het oorlogsverhaal was prachtig verfilmd en sommige stukjes waren wat aangepast, maar het einde...! Het einde in het boek was dramatisch, maar in de vorm van de suggestie. In de film werd alles gedetailleerd weergegeven en uiteraard nog gedramatiseerd...heftig! We kwamen alledrie met natte ogen uit de zaal en waren erg onder de indruk. Eerst maar even lekker een kop warme chocomel drinken met iets lekkers erbij: kleine broodjes met een stukje chocolade reep ertussen. Eigenlijk een merienda (een vijf-uurtje) maar het café wilde ze zo laat nog wel voor ons klaar maken, heerlijk!
Ik vergeet nooit meer dat ik heel lang geleden met mijn vriendin Irma naar de middagvoorstelling van Schindler’s List in het Tuschinsky theater ging... De zaal zat vol met oude besjes die ook met een goedkoop middagkaartje naar de bios gingen - net zoals Irma en ik als arme studentjes. Tijdens de film hoorden we regelmatig huilende mensen en zelfs mensen die overstuur raakten of gilden... De beelden en de emotionele reakties van deze oudjes hadden zoveel indruk op ons gemaakt dat we ons winkelmiddagje maar hebben laten zitten en allebei met zwaar hoofdpijn op de fiets naar huis zijn gegaan...
Waar we hier ook veel filmposters van zien is High School Musical 3. Deze film gaat wereldwijd op dezelfde dag in première, namelijk op 24 oktober a.s.. Wij gaan het weekend na onze vakantie met ons gezin naar deze film. (Filmkaartjes zijn hier niet zo duur, zo’n € 4,50.) Anthe, Inden en Maren zijn dol op dit soort films. Ze kijken graag naar High School Musical 1 en 2 en ook naar Grease 1 en 2. Ze hebben alle liedjes op hun MP3speler staan. En nu is Anthe niet lang geleden met vriendinnen naar de film Mama Mia! geweest. Mark heeft de CD met de soundtracks onlangs gekocht en nu zingen we de hele dag ABBA-liedjes! (ook Maren in haar kinder-Engels!) Ik herleef mijn eigen tienertijd weer. Ik weet nog toen ik zo oud was als Anthe (precies 30 jaar geleden!) ik met mijn vriendinnen op zolder alle dansjes op ABBA aan het oefenen was voor de weekafsluiting... De liedjes uit Grease 2 vinden Anthe en Inden eigenlijk het allermooist, maar die CD had ik hier nooit gezien. Als verrassing voor onze rondreis heb ik de muziek van Grease 2 gekocht via bol.com, voor tijdens de autoritten.... Dat wordt weer veel zingen onderweg!
Het kopen van de tickets voor de ferry naar Marokko ging trouwens niet echt van een leien dakje. Allereerst kwamen de vertrektijden van de boot pas onlangs op de website. Ik keek al weken naar deze site om te kijken of we nu al eens konden boeken! Begin van deze week stonden eindelijk onze reisdagen erop, maar toen ik ging boeken kon de site geen departures vinden..nou ja! Een mogelijkheid is om de tickets in de haven te kopen, maar bij dat idee werd Mark een beetje zenuwachtig. Dus heb ik een e-mail gestuurd naar het vervoersbedrijf (geen telefoonnummer te vinden uiteraard) en ik kreeg als antwoord dat ik me geen zorgen moest maken dat hun site niet werkte, want we hadden nog een paar dagen voor vertrek! Uiteraard ben ik verder gaan zoeken, want wij plannen graag alles vooruit. En nu hebben we allevijf een ticket voor een stoel op de boot en de auto mag ook mee, met de duurste ticket...haha!
Een paar weken geleden had ik een wegenkaart van Marokko besteld bij een grote boekhandel en ik zou een SMSje krijgen zodra de kaart binnen was. Na een tijdje kreeg ik een SMSje en toog naar de boekhandel waar bleek dat de bestelling gecancelled was en de meneer niet wist waarom. Hij kon de wegenkaart niet meer bestellen. Een vriendin van mij kwam er na bezoek aan verschillende boekhandels achter dat de kaart niet meer in herdruk is, en dus niet meer te bestellen. Ik heb nu via-via een 10-jaar oude kaart geleend, dus nu maar hopen dat er in die tijd niet teveel veranderd is tussen de aankomsthaven in Ceuta en het blauwe dorp Chefchaouen..hahaha!
Nog drie nachtjes slapen voordat ons avontuur begint...
Ik vergeet nooit meer dat ik heel lang geleden met mijn vriendin Irma naar de middagvoorstelling van Schindler’s List in het Tuschinsky theater ging... De zaal zat vol met oude besjes die ook met een goedkoop middagkaartje naar de bios gingen - net zoals Irma en ik als arme studentjes. Tijdens de film hoorden we regelmatig huilende mensen en zelfs mensen die overstuur raakten of gilden... De beelden en de emotionele reakties van deze oudjes hadden zoveel indruk op ons gemaakt dat we ons winkelmiddagje maar hebben laten zitten en allebei met zwaar hoofdpijn op de fiets naar huis zijn gegaan...
Waar we hier ook veel filmposters van zien is High School Musical 3. Deze film gaat wereldwijd op dezelfde dag in première, namelijk op 24 oktober a.s.. Wij gaan het weekend na onze vakantie met ons gezin naar deze film. (Filmkaartjes zijn hier niet zo duur, zo’n € 4,50.) Anthe, Inden en Maren zijn dol op dit soort films. Ze kijken graag naar High School Musical 1 en 2 en ook naar Grease 1 en 2. Ze hebben alle liedjes op hun MP3speler staan. En nu is Anthe niet lang geleden met vriendinnen naar de film Mama Mia! geweest. Mark heeft de CD met de soundtracks onlangs gekocht en nu zingen we de hele dag ABBA-liedjes! (ook Maren in haar kinder-Engels!) Ik herleef mijn eigen tienertijd weer. Ik weet nog toen ik zo oud was als Anthe (precies 30 jaar geleden!) ik met mijn vriendinnen op zolder alle dansjes op ABBA aan het oefenen was voor de weekafsluiting... De liedjes uit Grease 2 vinden Anthe en Inden eigenlijk het allermooist, maar die CD had ik hier nooit gezien. Als verrassing voor onze rondreis heb ik de muziek van Grease 2 gekocht via bol.com, voor tijdens de autoritten.... Dat wordt weer veel zingen onderweg!
Het kopen van de tickets voor de ferry naar Marokko ging trouwens niet echt van een leien dakje. Allereerst kwamen de vertrektijden van de boot pas onlangs op de website. Ik keek al weken naar deze site om te kijken of we nu al eens konden boeken! Begin van deze week stonden eindelijk onze reisdagen erop, maar toen ik ging boeken kon de site geen departures vinden..nou ja! Een mogelijkheid is om de tickets in de haven te kopen, maar bij dat idee werd Mark een beetje zenuwachtig. Dus heb ik een e-mail gestuurd naar het vervoersbedrijf (geen telefoonnummer te vinden uiteraard) en ik kreeg als antwoord dat ik me geen zorgen moest maken dat hun site niet werkte, want we hadden nog een paar dagen voor vertrek! Uiteraard ben ik verder gaan zoeken, want wij plannen graag alles vooruit. En nu hebben we allevijf een ticket voor een stoel op de boot en de auto mag ook mee, met de duurste ticket...haha!
Een paar weken geleden had ik een wegenkaart van Marokko besteld bij een grote boekhandel en ik zou een SMSje krijgen zodra de kaart binnen was. Na een tijdje kreeg ik een SMSje en toog naar de boekhandel waar bleek dat de bestelling gecancelled was en de meneer niet wist waarom. Hij kon de wegenkaart niet meer bestellen. Een vriendin van mij kwam er na bezoek aan verschillende boekhandels achter dat de kaart niet meer in herdruk is, en dus niet meer te bestellen. Ik heb nu via-via een 10-jaar oude kaart geleend, dus nu maar hopen dat er in die tijd niet teveel veranderd is tussen de aankomsthaven in Ceuta en het blauwe dorp Chefchaouen..hahaha!
Nog drie nachtjes slapen voordat ons avontuur begint...
woensdag 15 oktober 2008
El crisis en España
In Nederland staan de kranten er bol van, maar hier in Madrid merken we ook dat er een economische crisis heerst. Op het schoolplein werd de laatste tijd uiteraard - net als in Nederland - ook gesproken over de spaartegoeden bij Icesave... En er heeft een Nederlands gezin afgelopen week te horen gekregen dat ze onverwachts terug naar Nederland moeten, want de broodwinner van dit gezin werkt bij Fortis... Maar naast deze aan-Nederland-gerelateerde invloeden zien we het vooral aan de nieuwbouw van flatgebouwen hier in Madrid. Iedere dag als we naar school rijden komen we door een nieuwe wijk, barrio Sanchinarro, welke volgebouwd wordt met hoogbouw. Een paar flats zijn afgelopen zomer opgeleverd, maar de gebouwen staan grotendeels leeg. Overal aanplakbiljetten met ‘te huur’ en ‘te koop’ achter de ramen...heel treurig. Ik hoorde dat de mensen die er wél zijn gaan wonen geen geld meer over hebben voor de inrichting, ze zitten op de verhuisdozen... Daarnaast worden steeds meer bouwvakkers werkeloos, projekten worden stilgelegd omdat er geen geld binnenkomt. Hetzelfde geldt helaas ook voor Mark’s fabriek, zijn afzetmarkt is gerelateerd aan de bouw...
Afgelopen zondag zijn we naar een Middeleeuwse markt geweest in Alcála de Henares, de plaats waar Mark’s fabriek staat. Het is een oud stadje met een eeuwenoude universiteit en het is de geboorteplaats van Cervantes, de schrijver van het boek over Don Quichote. In oktober wordt er ieder jaar een Middeleeuwse markt gehouden. En voor Mark en mij was dit het derde(!) jaar al dat we hier rondliepen! Het eerste jaar waren we in oktober in Madrid om naar huizen te kijken en verzeilden we min of meer per ongeluk met de makelaar op deze leuke markt. Vorig jaar namen we voor de eerste keer de meiden mee die het erg leuk vonden om alle oude beroepen te zien, de verkopers dragen mooie Middeleeuwse kleding en er worden veel leuke handgemaakte spulletjes verkocht. En nu zijn we er dus wéér heen getogen – leuk om hier in Spanje een ‘o ja!’-ervaring te hebben!
De laatste weken was ik weer druk met het opzetten van judo- en flamencolessen voor de kinderen van de Nederlandse school. Vorig jaar ben ik daarmee begonnen. Het vergde veel organisatie, maar het liep goed en iedereen was tevreden. Maandag- en woensdagmiddag was er een judoles en dinsdag- en donderdagmiddag was er een flamencoles. Dit alles vond plaats in een sportschool vlakbij school. Dit jaar had ik weer contact opgenomen met dezelfde judoleraar en de flamencojuf en het leek erop dat alles weer soepel zou gaan lopen. Maar door wat veranderingen hadden een aantal ouders wat op te merken over de gang van zaken. En uiteindelijk blijkt eigenlijk dat je het niet iedereen naar de zin kunt maken! Dit schooljaar ging het dus heel wat moeizamer en dat samen genomen met het feit dat Anthe en Inden al een jaar niet meer op judo en flamenco zitten – en daar ben ik het oorspronkelijk allemaal om begonnen! – heb ik deze week bij de directrice en het bestuur aangegeven dat ik met de organisatie stop. Frappant is dat ik alleen maar reakties vol begrip kreeg van alle bestuursleden, want nu bleek dat in het verleden heel vaak dit soort akties dood gebloed zijn vanwege de houding van sommige ouders... Toch jammer..
Gelukkig hebben we ook weer iets leuks om naar uit te kijken! We gaan volgende week namelijk een rondreis maken. De kinderen hebben eind volgende week Herfstvakantie en dan gaan we een week weg. We gaan eerst een paar dagen in een B&B in Ronda, een mooi bergdorp in Andalusia en daarna gaan we met onze eigen auto op de ferry naar Marokko. We gaan het blauwe dorp bezoeken waar Anna van Praag met haar man Ilco en hun drie dochters ook geweest zijn met hun Zeerover! (zie Anna’s blog onder ‘leuke links’) Daar blijven we een paar dagen om in het Rifgebergte te wandelen en de Medina van Chefchaouen te bezoeken en dan gaan we met de ferry terug naar Spanje om de stad Granada te bezoeken. We vinden het een heel avontuur..met onze eigen auto naar Marokko!
Afgelopen zondag zijn we naar een Middeleeuwse markt geweest in Alcála de Henares, de plaats waar Mark’s fabriek staat. Het is een oud stadje met een eeuwenoude universiteit en het is de geboorteplaats van Cervantes, de schrijver van het boek over Don Quichote. In oktober wordt er ieder jaar een Middeleeuwse markt gehouden. En voor Mark en mij was dit het derde(!) jaar al dat we hier rondliepen! Het eerste jaar waren we in oktober in Madrid om naar huizen te kijken en verzeilden we min of meer per ongeluk met de makelaar op deze leuke markt. Vorig jaar namen we voor de eerste keer de meiden mee die het erg leuk vonden om alle oude beroepen te zien, de verkopers dragen mooie Middeleeuwse kleding en er worden veel leuke handgemaakte spulletjes verkocht. En nu zijn we er dus wéér heen getogen – leuk om hier in Spanje een ‘o ja!’-ervaring te hebben!
De laatste weken was ik weer druk met het opzetten van judo- en flamencolessen voor de kinderen van de Nederlandse school. Vorig jaar ben ik daarmee begonnen. Het vergde veel organisatie, maar het liep goed en iedereen was tevreden. Maandag- en woensdagmiddag was er een judoles en dinsdag- en donderdagmiddag was er een flamencoles. Dit alles vond plaats in een sportschool vlakbij school. Dit jaar had ik weer contact opgenomen met dezelfde judoleraar en de flamencojuf en het leek erop dat alles weer soepel zou gaan lopen. Maar door wat veranderingen hadden een aantal ouders wat op te merken over de gang van zaken. En uiteindelijk blijkt eigenlijk dat je het niet iedereen naar de zin kunt maken! Dit schooljaar ging het dus heel wat moeizamer en dat samen genomen met het feit dat Anthe en Inden al een jaar niet meer op judo en flamenco zitten – en daar ben ik het oorspronkelijk allemaal om begonnen! – heb ik deze week bij de directrice en het bestuur aangegeven dat ik met de organisatie stop. Frappant is dat ik alleen maar reakties vol begrip kreeg van alle bestuursleden, want nu bleek dat in het verleden heel vaak dit soort akties dood gebloed zijn vanwege de houding van sommige ouders... Toch jammer..
Gelukkig hebben we ook weer iets leuks om naar uit te kijken! We gaan volgende week namelijk een rondreis maken. De kinderen hebben eind volgende week Herfstvakantie en dan gaan we een week weg. We gaan eerst een paar dagen in een B&B in Ronda, een mooi bergdorp in Andalusia en daarna gaan we met onze eigen auto op de ferry naar Marokko. We gaan het blauwe dorp bezoeken waar Anna van Praag met haar man Ilco en hun drie dochters ook geweest zijn met hun Zeerover! (zie Anna’s blog onder ‘leuke links’) Daar blijven we een paar dagen om in het Rifgebergte te wandelen en de Medina van Chefchaouen te bezoeken en dan gaan we met de ferry terug naar Spanje om de stad Granada te bezoeken. We vinden het een heel avontuur..met onze eigen auto naar Marokko!
maandag 6 oktober 2008
Muebles
Laatst ben ik met een vriendin de bergen van Segovia ingereden op zoek naar een oude schuur van twee oude broers die daar vroeger antieke meubels opknapten en verkochten. Op hun zolder lagen oude kruiken en olijvenmanden die ook verkocht werden. Mijn vriendin was er zes jaar geleden voor het laatst geweest en ze wist nog ongeveer waar het was. Toen we daar aankwamen was er nieuwbouw geplaatst en geen oude schuur meer te bekennen... We belden aan bij een huisje waar een bord “antigüedades” aan de muur hing. En toevallig deed een van de broers open! Broer Rafael werkte er niet meer, was doof aan een oor en liep met een stok, maar zijn dochters Ana en Belén hadden de zaak overgenomen. De oude man belde zijn dochter Ana en zij kwam ons ophalen om de weg te wijzen naar hun nieuwe werkplaats. Geweldige plek met oude (apothekers)kasten, servies, speilenbedden, schalen, klokken, antieke deuren en lange tafels!
Omdat we toch een beetje een speciale behandeling kregen mochten we mee naar de voorraadschuur waar nog veel meer meubels stonden te wachten om opgeknapt te worden. Ook vonden we de kruiken van de oude zolder, maar die mochten van de broers niet verkocht worden. Ik heb de maten van mooie kasten opgenomen om thuis op te meten en heb een antieke, houten schaal gekocht die vroeger in de keuken op tafel werd gezet, waar de hele familie met een lepel uit at. Ook een stenen schaal die in de oven werd gebruikt en een heel grote houten bak waar vroeger het brooddeeg in werd gemaakt. Buiten lagen wat meubels met oud hout op een hoop om weg te gooien... Mijn vriendin mocht gratis een kastje meenemen en ik een keukentafel met twee laden. Goed dat we met mijn grote Volvo waren, die werd tot z’n nok helemaal volgeladen!
We voelen en ruiken in de lucht dat de herfst is begonnen. De temperatuur haalt ’s middags met groot gemak de 25 graden, maar de wind wordt frisser. De avond valt wat eerder in waardoor we sinds deze week niet meer ’s avonds buiten op het deck eten. (gisteravond toevallig weer wel!) Ook als we ’s ochtends rond 8 uur vertrekken naar school doen we een vest of een jasje aan, maar nog wel blote-voeten-sandaaltjes eronder. Normaliter staat de airco in mijn auto standaard koude lucht te blazen, maar sinds deze week zetten we hem ’s ochtends nog uit – om hem ’s middags weer voluit aan te zetten. Normaal gesproken blijft deze temperatuurwisseling gedurende de maand oktober waarna in november de koude zal invallen...
Ik krijg ook trek in gevulde speculaas en pepernoten... Zit er dan toch een soort biologisch klokje in me die de seizoenen aangeeft en zorgt voor trek in Sinterklaassnoepgoed ookal zien we dat hier nergens? Wél heb ik Hollandse stroopwafeltjes ontdekt in een supermarkt. Ik dacht er eentje te nemen onderweg naar huis, maar bij thuiskomst was het zakje bijna leeg!! In de Spaanse supermarkt begint er een verandering in te treden... Laatst kreeg ik een biologisch afbreekbaar tasje thuis gestuurd om uit te proberen. Ze zijn nu te koop bij de kassa voor 5ct per tasje. Ik neem al zolang we hier wonen mijn grote shoppers en een boodschappenkrat mee als ik boodschappen ga doen. Vaak zegt de kassajuffrouw daar iets positiefs van, want normaal gesproken pakt zij de boodschappen in die kleine plastic tasjes in. Maar er hangen nu ook shoppers te koop bij de ingang van de supermarkt, alhoewel de kassajuffrouw laatst zei dat het wel een paar jaar zou duren voordat iedereen in Spanje een grote shopper zal gebruiken.
Zondag zijn we weer eens gaan wandelen in de bergen. Ruim een half uur rijden van ons huis is een natuurpark waar je mooi kunt wandelen en klimmen over grote rotsblokken. Wandelstokken van de meiden mee, een rugzak met water en lekkers en toen gingen we op pad. Het zonnetje scheen uitbundig dus we hebben een flink stuk gelopen, de top bereikt van een berg en een leuke picknickplek ontdekt met tafels en banken van zwerfkeien... Absoluut een plek om terug te keren! Zeker sinds deze week de drukte van alledag weer gaat beginnen. Mijn Spaanse les is begonnen; twee dagen per week op de Universidad Popular mét huiswerk. Anthe en Inden zijn trouwens gestopt met extra Spaanse les. Mijn schilderles en flamencoles beginnen deze week en ik werk weer wekelijks in de schoolbibliotheek. Daarnaast beginnen de tekenlessen van de meiden deze week en Anthe heeft natuurlijk haar tennislessen. Mark’s werk vergt ook nog steeds al zijn aandacht en energie, dus dan is het heerlijk om in het weekend erop uit te trekken de bergen in!
Omdat we toch een beetje een speciale behandeling kregen mochten we mee naar de voorraadschuur waar nog veel meer meubels stonden te wachten om opgeknapt te worden. Ook vonden we de kruiken van de oude zolder, maar die mochten van de broers niet verkocht worden. Ik heb de maten van mooie kasten opgenomen om thuis op te meten en heb een antieke, houten schaal gekocht die vroeger in de keuken op tafel werd gezet, waar de hele familie met een lepel uit at. Ook een stenen schaal die in de oven werd gebruikt en een heel grote houten bak waar vroeger het brooddeeg in werd gemaakt. Buiten lagen wat meubels met oud hout op een hoop om weg te gooien... Mijn vriendin mocht gratis een kastje meenemen en ik een keukentafel met twee laden. Goed dat we met mijn grote Volvo waren, die werd tot z’n nok helemaal volgeladen!
We voelen en ruiken in de lucht dat de herfst is begonnen. De temperatuur haalt ’s middags met groot gemak de 25 graden, maar de wind wordt frisser. De avond valt wat eerder in waardoor we sinds deze week niet meer ’s avonds buiten op het deck eten. (gisteravond toevallig weer wel!) Ook als we ’s ochtends rond 8 uur vertrekken naar school doen we een vest of een jasje aan, maar nog wel blote-voeten-sandaaltjes eronder. Normaliter staat de airco in mijn auto standaard koude lucht te blazen, maar sinds deze week zetten we hem ’s ochtends nog uit – om hem ’s middags weer voluit aan te zetten. Normaal gesproken blijft deze temperatuurwisseling gedurende de maand oktober waarna in november de koude zal invallen...
Ik krijg ook trek in gevulde speculaas en pepernoten... Zit er dan toch een soort biologisch klokje in me die de seizoenen aangeeft en zorgt voor trek in Sinterklaassnoepgoed ookal zien we dat hier nergens? Wél heb ik Hollandse stroopwafeltjes ontdekt in een supermarkt. Ik dacht er eentje te nemen onderweg naar huis, maar bij thuiskomst was het zakje bijna leeg!! In de Spaanse supermarkt begint er een verandering in te treden... Laatst kreeg ik een biologisch afbreekbaar tasje thuis gestuurd om uit te proberen. Ze zijn nu te koop bij de kassa voor 5ct per tasje. Ik neem al zolang we hier wonen mijn grote shoppers en een boodschappenkrat mee als ik boodschappen ga doen. Vaak zegt de kassajuffrouw daar iets positiefs van, want normaal gesproken pakt zij de boodschappen in die kleine plastic tasjes in. Maar er hangen nu ook shoppers te koop bij de ingang van de supermarkt, alhoewel de kassajuffrouw laatst zei dat het wel een paar jaar zou duren voordat iedereen in Spanje een grote shopper zal gebruiken.
Zondag zijn we weer eens gaan wandelen in de bergen. Ruim een half uur rijden van ons huis is een natuurpark waar je mooi kunt wandelen en klimmen over grote rotsblokken. Wandelstokken van de meiden mee, een rugzak met water en lekkers en toen gingen we op pad. Het zonnetje scheen uitbundig dus we hebben een flink stuk gelopen, de top bereikt van een berg en een leuke picknickplek ontdekt met tafels en banken van zwerfkeien... Absoluut een plek om terug te keren! Zeker sinds deze week de drukte van alledag weer gaat beginnen. Mijn Spaanse les is begonnen; twee dagen per week op de Universidad Popular mét huiswerk. Anthe en Inden zijn trouwens gestopt met extra Spaanse les. Mijn schilderles en flamencoles beginnen deze week en ik werk weer wekelijks in de schoolbibliotheek. Daarnaast beginnen de tekenlessen van de meiden deze week en Anthe heeft natuurlijk haar tennislessen. Mark’s werk vergt ook nog steeds al zijn aandacht en energie, dus dan is het heerlijk om in het weekend erop uit te trekken de bergen in!
maandag 29 september 2008
¡Qué un finde!
Mark was laatst vanuit zijn werk op weg naar huis toen hij mij belde vanuit de auto. Ik had al gegeten met de meiden en wilde lekker in bad gaan en daarna in pyama voor de TV hangen. Mark stelde voor om even te wachten zodat hij ook thuis was, hij was ook moe en had ook zin in een bad. En toen...BOEM! “Anja, ik heb net een ongeluk gehad!” en toen legde hij de telefoon neer. Met Mark was alles gelukkig goed, alleen veel blikschade aan onze auto. Later hoorde ik van Mark dat iemand probeerde in te voegen en Mark niet meer kon remmen door het natte wegdek. Hij reed 60 km/uur en het was rustig op zijn weghelft. Die man probeerde in te voegen vanuit een zijweg aan de andere kant van de weg. Mark was onschuldig. De politie moest gebeld worden, want er waren drie auto’s bij betrokken. En Mark had geen schadeformulier in zijn auto... Een collega van Mark was gekomen om hem te helpen met alle communicatie en heeft hem vervolgens veilig thuis gebracht. Onze auto moest weggesleept worden... Daar ging Mark’s rustige avondje voor de buis!
Afgelopen woensdag gingen Anthe en Inden op schoolkamp, een volle bus kinderen werd uitgezwaaid door papa’s en mama’s. Traantjes welden tijdens het zwaaien bij mij op...maar volgens de andere moeders heb ik ieder jaar zo’n “Anja-moment”. Haha! Het is toch best spannend wanneer je meiden voor een paar dagen op kamp gaan naar een onbekende plek? De laatste schoolkampdag ging Maren ook met een grote reisbus naar dezelfde plek voor een schoolreisje met alle kleintjes van school. Mark en ik hebben haar samen uitgezwaaid, ons kleinste meisje was zo vrolijk en had zo’n zin! Daarna heb ik Mark meegenomen naar het café om de hoek van de school waar ik regelmatig een kop thee drink met andere ouders van school. Leuk voor hem om eens te zien welk Spaans café wij als Nederlanders geconfisceerd hebben!
Donderdagavond kwamen Mark’s broer Ramon en ons neefje Dani bij ons logeren. Vrijdag zijn we naar de bergen gereden om lekker met ze te lunchen en bij te praten in Pedraza, een prachtig gelegen typisch Spaans plaatsje. (zie ons fotoalbum) En eind van de middag mochten we de meiden ophalen van hun avontuur. Ze hadden het geweldig gehad, waren moe van alle indrukken, het pyamafeest en de disco. Maren had ook een leuke dag gehad en had met Ana op een ezeltje gezeten. En zóóó moe dat ze voor het avondeten al in slaap viel! Ik ben diezelfde avond vertrokken voor een Ladiesnight in Madrid met acht vrouwen. Dat was zo goed bevallen dat we gaan proberen iedere maand zo’n Ladiesnight te organiseren.
De rest van het weekend hebben we door Madrid gedoold om de highlights aan onze gasten te laten zien. En de broertjes zijn zaterdagavond samen naar het Casino geweest, waar ze tot vroeg in de ochtend flink hebben zitten zweten - maar waar vandaan Ramon met bijna € 2000 winst naar huis ging! Dat hebben we zondag met de kinderen in het Parque de Attracíones gevierd en aansluitend een etentje in een hippe tapasbar in het centrum - die uiteindelijk druk bezocht bleek te worden door veel ‘bilcornuiten’.. Hahaha! Ondertussen had Anthe een feestje van een oudklasgenootje die nu op een Spaanse Middelbare School zit. Zij woont in een prachtig pand in de stad met een antieke hal met plavuizen, een mooie houten trap, glas-in-lood ramen en een ouderwetse lift met een koperen hek en openslaande deurtjes. Prachtig! Ramon heeft meteen meegemaakt hoe het is om door de stad te rijden en niet precies te weten welke kant je op moet. De Tom-Tom liet ons telkens weer in de steek...
Toen we dachten dat we écht alles uit dit weekend gehaald hadden wat er in zat, belde zondagmiddag een vriend van ons dat hij kaarten voor Atletico Madrid tegen Sevilla kon kopen. En daar hadden de broertjes wel zin in. Wát een weekend!
Afgelopen woensdag gingen Anthe en Inden op schoolkamp, een volle bus kinderen werd uitgezwaaid door papa’s en mama’s. Traantjes welden tijdens het zwaaien bij mij op...maar volgens de andere moeders heb ik ieder jaar zo’n “Anja-moment”. Haha! Het is toch best spannend wanneer je meiden voor een paar dagen op kamp gaan naar een onbekende plek? De laatste schoolkampdag ging Maren ook met een grote reisbus naar dezelfde plek voor een schoolreisje met alle kleintjes van school. Mark en ik hebben haar samen uitgezwaaid, ons kleinste meisje was zo vrolijk en had zo’n zin! Daarna heb ik Mark meegenomen naar het café om de hoek van de school waar ik regelmatig een kop thee drink met andere ouders van school. Leuk voor hem om eens te zien welk Spaans café wij als Nederlanders geconfisceerd hebben!
Donderdagavond kwamen Mark’s broer Ramon en ons neefje Dani bij ons logeren. Vrijdag zijn we naar de bergen gereden om lekker met ze te lunchen en bij te praten in Pedraza, een prachtig gelegen typisch Spaans plaatsje. (zie ons fotoalbum) En eind van de middag mochten we de meiden ophalen van hun avontuur. Ze hadden het geweldig gehad, waren moe van alle indrukken, het pyamafeest en de disco. Maren had ook een leuke dag gehad en had met Ana op een ezeltje gezeten. En zóóó moe dat ze voor het avondeten al in slaap viel! Ik ben diezelfde avond vertrokken voor een Ladiesnight in Madrid met acht vrouwen. Dat was zo goed bevallen dat we gaan proberen iedere maand zo’n Ladiesnight te organiseren.
De rest van het weekend hebben we door Madrid gedoold om de highlights aan onze gasten te laten zien. En de broertjes zijn zaterdagavond samen naar het Casino geweest, waar ze tot vroeg in de ochtend flink hebben zitten zweten - maar waar vandaan Ramon met bijna € 2000 winst naar huis ging! Dat hebben we zondag met de kinderen in het Parque de Attracíones gevierd en aansluitend een etentje in een hippe tapasbar in het centrum - die uiteindelijk druk bezocht bleek te worden door veel ‘bilcornuiten’.. Hahaha! Ondertussen had Anthe een feestje van een oudklasgenootje die nu op een Spaanse Middelbare School zit. Zij woont in een prachtig pand in de stad met een antieke hal met plavuizen, een mooie houten trap, glas-in-lood ramen en een ouderwetse lift met een koperen hek en openslaande deurtjes. Prachtig! Ramon heeft meteen meegemaakt hoe het is om door de stad te rijden en niet precies te weten welke kant je op moet. De Tom-Tom liet ons telkens weer in de steek...
Toen we dachten dat we écht alles uit dit weekend gehaald hadden wat er in zat, belde zondagmiddag een vriend van ons dat hij kaarten voor Atletico Madrid tegen Sevilla kon kopen. En daar hadden de broertjes wel zin in. Wát een weekend!
donderdag 18 september 2008
Ruudje!
Mijn eerste keer... Mijn eerste ervaring in een voetbalstadion, en wat voor één! Het enorme Santiago Bernabéu-stadion in Madrid. Gisteravond ben ik met Mark en vrienden van ons naar de Champions League wedstrijd van Koninklijk Madrid tegen Bate Borisov geweest. Via verschillende roltrappen kwamen we boven in het stadion terecht en moesten we via een héél steil trappetje in ons vak naar beneden om naar onze stoelen te lopen. We zaten recht boven het doel en de man met de grote trommel zat een vak onder ons. Hoe sfeervol!
Helaas startte de wedstrijd in mineur met een minuut stilte, omdat een paar uur voor de wedstrijd een UEFA-waarnemer plotseling overleden was tijdens een ommetje - vlakbij het stadion. Er speelden dit keer drie Nederlanders mee: Arjen Robben, Rafael van der Vaart en Ruud van Nistelrooij - en later viel Royston Drenthe ook nog in voor de dribbelkoning.
Leuk was het om te zien dat de Madrilenen allemaal zonnepitjes meenamen naar het stadion om op te kauwen en het schilletje uit te spugen. Niet alleen de grond lag helemaal bezaaid met schilletjes, Annemarie ook! Ik had er spijt van dat ik ons verrekijkertje niet mee had genomen om de voetbalvrouwen te spotten, maar Sylvie van der Vaart hebben we tóch gezien.
Toen Ruud van Nistelrooij zijn doelpunt scoorde riep Mark heel hard boven het doel: RUUDJE! RUUDJE! En Ruud keek dus om naar boven, uiteraard wij allemaal zwaaien terwijl we ons afvroegen..zou hij het écht gehoord hebben? Maar na de wedstrijd draaide Ruud zich om naar ons en begon te zwaaien - en wij viertjes zwaaiden uiteraard enthousiast weer terug. Maar als je weet dat er zo’n 80.000 supporters in het stadion passen en vrijwel alle stoelen bezet waren, twijfelden we nog steeds en keken elkaar vragend aan. Overtuigd waren we pas toen Ruud nog één keer opkeek en voor de laatste maal zwaaide...naar ons!
Helaas startte de wedstrijd in mineur met een minuut stilte, omdat een paar uur voor de wedstrijd een UEFA-waarnemer plotseling overleden was tijdens een ommetje - vlakbij het stadion. Er speelden dit keer drie Nederlanders mee: Arjen Robben, Rafael van der Vaart en Ruud van Nistelrooij - en later viel Royston Drenthe ook nog in voor de dribbelkoning.
Leuk was het om te zien dat de Madrilenen allemaal zonnepitjes meenamen naar het stadion om op te kauwen en het schilletje uit te spugen. Niet alleen de grond lag helemaal bezaaid met schilletjes, Annemarie ook! Ik had er spijt van dat ik ons verrekijkertje niet mee had genomen om de voetbalvrouwen te spotten, maar Sylvie van der Vaart hebben we tóch gezien.
Toen Ruud van Nistelrooij zijn doelpunt scoorde riep Mark heel hard boven het doel: RUUDJE! RUUDJE! En Ruud keek dus om naar boven, uiteraard wij allemaal zwaaien terwijl we ons afvroegen..zou hij het écht gehoord hebben? Maar na de wedstrijd draaide Ruud zich om naar ons en begon te zwaaien - en wij viertjes zwaaiden uiteraard enthousiast weer terug. Maar als je weet dat er zo’n 80.000 supporters in het stadion passen en vrijwel alle stoelen bezet waren, twijfelden we nog steeds en keken elkaar vragend aan. Overtuigd waren we pas toen Ruud nog één keer opkeek en voor de laatste maal zwaaide...naar ons!
maandag 15 september 2008
La muralla
De stadsmuur van Ávila is wat de stad zo bijzonder maakt. Ruim 2500 meter lang, ooit gebouwd in de 11e eeuw door moslims en christenen samen. Ávila staat al heel lang op ons lijstje om te bezoeken. De stad ligt op 1117 meter boven zeespiegel. De route er naar toe leidt door het Guadarama-gebergte waarvan het hoogtste punt boven de 1500 meter ligt. De laatste weekends waren weer gevuld met veel verjaardagspartijtjes voor de kinderen, dus hadden we afgelopen zondag gereserveerd voor een leuke dagtrip met ons gezin. In Ávila was het zo’n 10 graden kouder dan in Madrid vanwege haar hoge ligging... Die ligging zorgt voor lange, strenge winters en een korte, koele zomer. We hebben een heel stuk over de muur gewandeld en de Gotische kathedraal bezocht waarvan het oudste deel uit 1160 stamt. Er zijn veel kloosters gelegen binnen en buiten de stadsmuur, maar die hebben we dit keer niet bezocht. Wél hebben we in een stadstuin gelunched en wat door de straten gestruind van deze stad die sinds 1985 op de erfgoedlijst van UNESCO prijkt...
Anthe wilde dit schooljaar graag weer sporten. Helaas geen judo wat ik vorig jaar voor haar - maar uiteindelijk ook voor de hele school - opgezet had. Ze wilde graag een nieuwe sport en haar keuze viel op tennis. Nu we al wat langer in Spanje wonen heeft ze niet meer de zekerheid van Nederlandse kinderen om zich heen nodig, dus togen we naar de dichtstbijzijnde tennisclub in La Moraleja. Anthe mocht meteen van Pedro een proeftest doen om haar niveau te bepalen, maar ze liep op teenslippers! Dus eerst even thuis haar gympen aangetrokken, en met een geleend racket van de club heeft Anthe tien minuten gespeeld met Pedro. Haar eerste keer, dus ze werd ingedeeld als beginner. Zodra hij drie of vier kinderen had zou Pedro ons bellen wanneer de lessen konden starten. Pedro heeft dit weekend gebeld: Anthe start aanstaande donderdag al met haar eerste tennisles. Ze heeft er zin in!
Na iedere schoolvakantie worden ook op onze school in Madrid alle kinderen door een groepje luizenmoeders gecontroleerd op luizen. Na de zomervakantie mocht ik invallen en heb ik in heel wat kinderharen mogen wroeten, maar geen luis of neetjes gezien. Toen onze kinderen ruim anderhalf jaar geleden op deze school kwamen hadden we onze luizencapes van de Montessorischool in Breda meegenomen en dat vond de school zo’n mooi systeem dat nu alle klassen ‘onze’ luizencapes gebruiken! Maar ja, zo’n cape dekt niet alles... Vorige week kregen we een vriendinnetje van Anthe te logeren. De volgende dag belde haar vader met het nieuws dat het meisje luizen had. Groot luizenalarm dus! Eerst onze meisjes, Mark en mezelf gecontroleerd, maar wij waren gelukkig schoon. En toen moest ik uit voorzorg alle dekbedden, hoofdkussens, bankstelkussens, plaids en luchtbed van onze logé luchtdicht gaan verpakken en voor een week opbergen. Daarna de wasmachine gevuld met alle beddengoed en gedragen kleding van die dag. Ik was er een hele avond zoet mee! En we moeten ook nog twee weken lang iedere dag onze haren controleren met de luizenkam...
Bij de Madrileense voetbalclub Real Madrid spelen op het ogenblik vijf Nederlandse spelers. Mark is twee keer naar een wedstrijd van deze club geweest. Zelf houd ik niet van voetbal en kijk er nooit naar op TV, maar onder het mom dat je alles eens moet proberen in je leven, gaan Mark en ik woensdag met vrienden naar het Bernabéu-stadion voor een voetbalwedstrijd van Real Madrid. Dat zal een ervaring worden, haha!
Anthe wilde dit schooljaar graag weer sporten. Helaas geen judo wat ik vorig jaar voor haar - maar uiteindelijk ook voor de hele school - opgezet had. Ze wilde graag een nieuwe sport en haar keuze viel op tennis. Nu we al wat langer in Spanje wonen heeft ze niet meer de zekerheid van Nederlandse kinderen om zich heen nodig, dus togen we naar de dichtstbijzijnde tennisclub in La Moraleja. Anthe mocht meteen van Pedro een proeftest doen om haar niveau te bepalen, maar ze liep op teenslippers! Dus eerst even thuis haar gympen aangetrokken, en met een geleend racket van de club heeft Anthe tien minuten gespeeld met Pedro. Haar eerste keer, dus ze werd ingedeeld als beginner. Zodra hij drie of vier kinderen had zou Pedro ons bellen wanneer de lessen konden starten. Pedro heeft dit weekend gebeld: Anthe start aanstaande donderdag al met haar eerste tennisles. Ze heeft er zin in!
Na iedere schoolvakantie worden ook op onze school in Madrid alle kinderen door een groepje luizenmoeders gecontroleerd op luizen. Na de zomervakantie mocht ik invallen en heb ik in heel wat kinderharen mogen wroeten, maar geen luis of neetjes gezien. Toen onze kinderen ruim anderhalf jaar geleden op deze school kwamen hadden we onze luizencapes van de Montessorischool in Breda meegenomen en dat vond de school zo’n mooi systeem dat nu alle klassen ‘onze’ luizencapes gebruiken! Maar ja, zo’n cape dekt niet alles... Vorige week kregen we een vriendinnetje van Anthe te logeren. De volgende dag belde haar vader met het nieuws dat het meisje luizen had. Groot luizenalarm dus! Eerst onze meisjes, Mark en mezelf gecontroleerd, maar wij waren gelukkig schoon. En toen moest ik uit voorzorg alle dekbedden, hoofdkussens, bankstelkussens, plaids en luchtbed van onze logé luchtdicht gaan verpakken en voor een week opbergen. Daarna de wasmachine gevuld met alle beddengoed en gedragen kleding van die dag. Ik was er een hele avond zoet mee! En we moeten ook nog twee weken lang iedere dag onze haren controleren met de luizenkam...
Bij de Madrileense voetbalclub Real Madrid spelen op het ogenblik vijf Nederlandse spelers. Mark is twee keer naar een wedstrijd van deze club geweest. Zelf houd ik niet van voetbal en kijk er nooit naar op TV, maar onder het mom dat je alles eens moet proberen in je leven, gaan Mark en ik woensdag met vrienden naar het Bernabéu-stadion voor een voetbalwedstrijd van Real Madrid. Dat zal een ervaring worden, haha!
zaterdag 6 september 2008
Vuelta al cole
Terug naar school... Anthe, Inden en Maren hebben hun eerste schoolweek erop zitten. Maandag was er alleen maar een welkomstborrel op het schoolplein om alle nieuwe gezinnen en juffen welkom te heten. En dinsdag was de eerste schooldag. Anthe heeft drie nieuwe jongens in haar klas erbij en Inden een nieuw Nederlands meisje, Bloem. Ze is er blij mee, want ze ging met een groepje Spaans-talige meiden over naar groep 5. Inden’s ene vriendin is namelijk deze zomer naar Australië verhuisd en de andere doet een jaar over. En nu zit Inden dus naast Bloem. En in Maren’s klas zijn uiteraard veel nieuwe 3-jarige peuters, ze vindt het weer leuk op school.
Vannacht heeft het voor het eerst sinds maanden weer eens geregend, het regende zelfs vanmorgen nog zachtjes... Maar vandaag vierden we Inden’s verjaardagspartijtje! Gelukkig was het zonnetje nog sterk, dus zij overwon! In onze straat stond een file: allemaal minivan’s die de weg blokkeerden om kinderen af te zetten bij Inden’s feestje – een goed begin... Inden had een heerlijke verjaardag waarvan het taart eten nog in onze huiskamer plaatsvond, maar het kadootjes uitpakken, kleien, trampoline springen en pizza eten uiteraard buiten plaatsvond. (zie ons fotoalbum) Afsluitend was er een gezellige borrel voor de ouders, en toen zat het er weer op.
Nu alle Nederlandse gezinnen weer terug zijn in Madrid en de mannen weer aan het werk, beginnen de eerste verhuizingen zich alweer aan te melden... Waarvan twee van mijn vriendinnen hier; zij gaan in de Kerstvakantie weer verder verhuizen. Nicole gaat naar Hongkong en Annemarie gaat naar Praag. Ik hoorde het van allebei in de laatste week van de schoolvakantie. Ik vind dit toch écht een nadeel van het expatwereldje; iedereen trekt na verloop van tijd weer verder of gaat terug naar Nederland. Het gebeurt hier continu om je heen, maar als het je vriendinnen betreft dan is het toch vervelend. Túúrlijk beloof je brieven te schrijven, te bellen of te MSNen, maar in de praktijk houdt niet iedereen dat vol. Maar iedere nieuwe vriendschap zou een vriendschap voor eeuwig kunnen betekenen...en bovendien kun je ook genieten van de maanden of jaren die je samen beleeft op een vreemde plek... Gelukkig pakken de kinderen het elke keer weer goed op, kinderen zijn zo flexibel blijkt keer op keer.
Toch voelde de eerste schoolweek nog niet écht. Alle Spaanse scholen zijn nog gesloten, de gezinnen in onze wijk zijn vrijwel allemaal nog op vakantie. En het zwembad is nog iedere dag open. Zwemles, sport en cursussen beginnen pas per oktober. En de eerste dagen op school zijn nog een feestje met een nieuw klaslokaal, nieuwe juf, nieuwe klasgenoten en nieuwe schoolspulletjes. In Maren’s klas houden ze na de lunch een siësta, de rolluiken gaan dicht en de kinderen gaan liggen op matjes. Sommigen kinderen slapen, maar onze Maren niet hoor.... Ze zei afgelopen week dat ze bij de grote kinderen hoort en daarom niet hoefde te slapen!
Voor Anthe ben ik op zoek naar tennisles in de buurt en Anthe en Inden gaan samen op tekenles dit najaar. Voor Anthe heb ik ook een typecursus besteld in Nederland - die door haar lieve tante Debora steeds opgestuurd zal worden naar Madrid. Mijn nieuwe cursus Spaans op de Universidad Popular start per oktober, elke dinsdag en donderdag. En mijn flamencoles en schildercursus beginnen dan ook weer. Deze maand starten we dus langzaam op om in oktober op volle toeren mee te draaien!
Vannacht heeft het voor het eerst sinds maanden weer eens geregend, het regende zelfs vanmorgen nog zachtjes... Maar vandaag vierden we Inden’s verjaardagspartijtje! Gelukkig was het zonnetje nog sterk, dus zij overwon! In onze straat stond een file: allemaal minivan’s die de weg blokkeerden om kinderen af te zetten bij Inden’s feestje – een goed begin... Inden had een heerlijke verjaardag waarvan het taart eten nog in onze huiskamer plaatsvond, maar het kadootjes uitpakken, kleien, trampoline springen en pizza eten uiteraard buiten plaatsvond. (zie ons fotoalbum) Afsluitend was er een gezellige borrel voor de ouders, en toen zat het er weer op.
Nu alle Nederlandse gezinnen weer terug zijn in Madrid en de mannen weer aan het werk, beginnen de eerste verhuizingen zich alweer aan te melden... Waarvan twee van mijn vriendinnen hier; zij gaan in de Kerstvakantie weer verder verhuizen. Nicole gaat naar Hongkong en Annemarie gaat naar Praag. Ik hoorde het van allebei in de laatste week van de schoolvakantie. Ik vind dit toch écht een nadeel van het expatwereldje; iedereen trekt na verloop van tijd weer verder of gaat terug naar Nederland. Het gebeurt hier continu om je heen, maar als het je vriendinnen betreft dan is het toch vervelend. Túúrlijk beloof je brieven te schrijven, te bellen of te MSNen, maar in de praktijk houdt niet iedereen dat vol. Maar iedere nieuwe vriendschap zou een vriendschap voor eeuwig kunnen betekenen...en bovendien kun je ook genieten van de maanden of jaren die je samen beleeft op een vreemde plek... Gelukkig pakken de kinderen het elke keer weer goed op, kinderen zijn zo flexibel blijkt keer op keer.
Toch voelde de eerste schoolweek nog niet écht. Alle Spaanse scholen zijn nog gesloten, de gezinnen in onze wijk zijn vrijwel allemaal nog op vakantie. En het zwembad is nog iedere dag open. Zwemles, sport en cursussen beginnen pas per oktober. En de eerste dagen op school zijn nog een feestje met een nieuw klaslokaal, nieuwe juf, nieuwe klasgenoten en nieuwe schoolspulletjes. In Maren’s klas houden ze na de lunch een siësta, de rolluiken gaan dicht en de kinderen gaan liggen op matjes. Sommigen kinderen slapen, maar onze Maren niet hoor.... Ze zei afgelopen week dat ze bij de grote kinderen hoort en daarom niet hoefde te slapen!
Voor Anthe ben ik op zoek naar tennisles in de buurt en Anthe en Inden gaan samen op tekenles dit najaar. Voor Anthe heb ik ook een typecursus besteld in Nederland - die door haar lieve tante Debora steeds opgestuurd zal worden naar Madrid. Mijn nieuwe cursus Spaans op de Universidad Popular start per oktober, elke dinsdag en donderdag. En mijn flamencoles en schildercursus beginnen dan ook weer. Deze maand starten we dus langzaam op om in oktober op volle toeren mee te draaien!
woensdag 27 augustus 2008
Cultureel festival
In de maand augustus is het hier in Madrid heel rustig. Veel Madrilenen zijn deze maand op vakantie en het parkeren in het centrum is vanaf ‘s middag gratis. Vrijdagavond zijn we na Mark’s werk naar de stad gegaan, want er is een zomers cultureel festival: Veranos de la villa. Mark en Anthe hadden lekker kippetjes als take-out meegenomen en toen zaten we tegenover het Palacio Real op een bankje te genieten van onze hapjes en de mooie muziek van een live orkest. Na een tijdje hadden de meiden er genoeg van en is Mark met ze naar een speeltuin een stukje verderop gegaan, want ze gingen steeds harder praten en dat werd niet gewaardeerd door de andere luisteraars. Ik heb nog een tijdje alleen genoten van de muziek en de prachtige ambiance - het grote paleis in het licht van ondergaande zon - en toen zijn we ijs gaan eten bij Haägen Dasz.
De volgende dag zijn we weer naar de stad getogen - dit keer naar Parque del Retiro - want er was begin van de avond een poppentheater. Met een picnickleed, Maren’s fiets, skates, de Telegraaf en wat lekkere dingetjes om te eten en te drinken vertrokken we ’s middags naar het stadspark. Voor het eerst sinds we in Madrid wonen hebben we een roeibootje gehuurd op het meer en hebben we 45 minuten rondgedobberd. Uiteraard oud brood mee voor de grote vissen. Daarna lekker gerelaxed op het kleed en begin van de avond de kids gedropped in het openlucht-theater. Na de voorstelling hebben we vergeefs in de uitgaanswijk Chueca gezocht naar mijn Marokkaans lievelingsrestaurant, die écht vlakbij was, maar we niet hebben kunnen vinden... In een wokrestaurant hebben we vervolgens onze buikjes vol gegeten voordat we naar huis gingen.
We genieten op deze manier erg van Madrid, want door het jaar heen komen we eigenlijk te weinig in deze metropool. De kinderen gaan normaal gesproken vroeger naar bed, maar door de warmte liggen ze er nu pas laat in – en daar maken we de laatste periode van de zomervakantie graag gebruik van! Mark en ik komen er samen ook te weinig, zeggen we elke keer tegen elkaar als we wél laat door de stad lopen en het zo gezellig is op straat. Deze stad leeft ’s nachts! Maar...we hebben weer een nieuwe oppas voor de meisjes en we gaan proberen er vaker op uit te trekken...
De laatste dagen van deze lange zomervakantie probeer ik het relaxte vakantiegevoel nog even vast te houden. Uiteraard gaat Mark wel naar zijn werk, maar we maken nog geen afspraakjes sinds onze vakantie in Portugal. We maken leuke uitstapjes en hebben een paar keer gezwommen in een zwembad met veel glijbanen en kindervertier. De laatste keer kwam Mark rechtstreeks vanuit zijn werk naar het zwembad en zijn we tot ’s avonds (bijna sluitingstijd) gebleven. Daarnaast gaan we laat naar bed door het laat avond-eten, slapen we lang uit en eten we ontzéttend veel gazpacho op ons deck...het ultieme zomergevoel!
Máár...op de kalender staat de eerste schooldag genoteerd op dinsdag 2 september en dat kunnen we niet langer ontkennen. Dus gaan de meiden deze week ook nog even naar de kapper, gaan we nieuwe schoolspulletjes kopen en gaan we proberen wat vroeger naar bed te gaan...want nu komen we pas tegen tienen uit ons bedje gekropen...en vanaf dinsdag staat de wekker weer om 7 uur....! We kijken terug op een lange, warme zomer met prachtige herinneringen. En dat zien we terug als we naar onze drie meiden kijken; hun lichamen die poepiebruin gekleurd zijn met hun door-de-zon-gebleekte haartjes.
De volgende dag zijn we weer naar de stad getogen - dit keer naar Parque del Retiro - want er was begin van de avond een poppentheater. Met een picnickleed, Maren’s fiets, skates, de Telegraaf en wat lekkere dingetjes om te eten en te drinken vertrokken we ’s middags naar het stadspark. Voor het eerst sinds we in Madrid wonen hebben we een roeibootje gehuurd op het meer en hebben we 45 minuten rondgedobberd. Uiteraard oud brood mee voor de grote vissen. Daarna lekker gerelaxed op het kleed en begin van de avond de kids gedropped in het openlucht-theater. Na de voorstelling hebben we vergeefs in de uitgaanswijk Chueca gezocht naar mijn Marokkaans lievelingsrestaurant, die écht vlakbij was, maar we niet hebben kunnen vinden... In een wokrestaurant hebben we vervolgens onze buikjes vol gegeten voordat we naar huis gingen.
We genieten op deze manier erg van Madrid, want door het jaar heen komen we eigenlijk te weinig in deze metropool. De kinderen gaan normaal gesproken vroeger naar bed, maar door de warmte liggen ze er nu pas laat in – en daar maken we de laatste periode van de zomervakantie graag gebruik van! Mark en ik komen er samen ook te weinig, zeggen we elke keer tegen elkaar als we wél laat door de stad lopen en het zo gezellig is op straat. Deze stad leeft ’s nachts! Maar...we hebben weer een nieuwe oppas voor de meisjes en we gaan proberen er vaker op uit te trekken...
De laatste dagen van deze lange zomervakantie probeer ik het relaxte vakantiegevoel nog even vast te houden. Uiteraard gaat Mark wel naar zijn werk, maar we maken nog geen afspraakjes sinds onze vakantie in Portugal. We maken leuke uitstapjes en hebben een paar keer gezwommen in een zwembad met veel glijbanen en kindervertier. De laatste keer kwam Mark rechtstreeks vanuit zijn werk naar het zwembad en zijn we tot ’s avonds (bijna sluitingstijd) gebleven. Daarnaast gaan we laat naar bed door het laat avond-eten, slapen we lang uit en eten we ontzéttend veel gazpacho op ons deck...het ultieme zomergevoel!
Máár...op de kalender staat de eerste schooldag genoteerd op dinsdag 2 september en dat kunnen we niet langer ontkennen. Dus gaan de meiden deze week ook nog even naar de kapper, gaan we nieuwe schoolspulletjes kopen en gaan we proberen wat vroeger naar bed te gaan...want nu komen we pas tegen tienen uit ons bedje gekropen...en vanaf dinsdag staat de wekker weer om 7 uur....! We kijken terug op een lange, warme zomer met prachtige herinneringen. En dat zien we terug als we naar onze drie meiden kijken; hun lichamen die poepiebruin gekleurd zijn met hun door-de-zon-gebleekte haartjes.
woensdag 20 augustus 2008
Acht jaar
Onze middelste dochter Inden is afgelopen maandag acht jaar geworden. Ze wilde het dit jaar niet op de camping vieren, dus kwamen we vlak voor haar verjaardag thuis uit Portugal. Op de camping had ze een kalender gemaakt om de nachtjes af te tellen, want zonder agenda of horloge op de camping was het moeilijk onthouden welke dag we leefden....
Kadootjes op het grote bed, ook van familie uit Nederland, en een vrolijk versierd deck buiten. Verjaardagskaartjes en kadootjes bij de post en ze kreeg uit het verre Australië twee gesprekken tegelijk (via Skype en MSN!!) van haar Bredase vriend Jorin en haar Madrileense vriendin Aileen. Ze mocht zelf een taart bij de bakker uitzoeken en beslissen wat we die dag gingen doen. Dat werd het Parque de Atraccíones, het attraktiepark. Daar hebben we genoten van de achtbaan, het reuzenrad, botsauto’s, het grote schip en verkoelende waterattrakties waar we drijfnat uitstapten. Daarna sloten we deze speciale dag af in Inden’s lievelingsrestaurant Buffalo’s Grill. (zie ons fotoalbum)
We raken zo ontroerd als we Maren net als haar grote zussen in het zwembad zien duiken. Althans...duiken...? Ze draagt floaties om haar armen en springt daarmee in de meest rare houdingen het water in. Daarna gaat ze onder water zwemmen, waarbij alleen haar gezicht onder water komt. Haar billen steken hoog boven het water uit vanwege het drijfvermogen van haar floaties. Het ziet er zo aandoenlijk uit... Vooral als ze daarna vol trots met haar gezicht uit het water komt en vraagt of je het hebt gezien! We doen wedstrijdjes met z’n allen wie het mooiste duikt en Maren doet er niets aan onder, in haar beleving...
Vanmiddag is er een vliegtuig op vliegveld Barajas vlakbij ons huis verongelukt. Vlak na de lunch op ons deck hoorde ik een helicopter over ons huis vliegen, en later nog vele meer... Deze strooiden water om de brand te blussen. Het dodental loopt helaas snel op. De eerste berichten waren twee doden en vele gewonden, maar het laatste nieuws is al 45 doden.... Het doet me erg denken aan de twee vliegtuigen die in New York in The Twin Towers vlogen, dat was ook relatief vlakbij ons toenmalige huis in Massachusetts...Uiteraard ging het toen om een terroristische daad en waren we vooral heel bang. Nu gaat het om een ongeluk...maar beiden keren voelen we ons machteloos: zó dichtbij en tóch niets kunnen doen om te helpen...
Kadootjes op het grote bed, ook van familie uit Nederland, en een vrolijk versierd deck buiten. Verjaardagskaartjes en kadootjes bij de post en ze kreeg uit het verre Australië twee gesprekken tegelijk (via Skype en MSN!!) van haar Bredase vriend Jorin en haar Madrileense vriendin Aileen. Ze mocht zelf een taart bij de bakker uitzoeken en beslissen wat we die dag gingen doen. Dat werd het Parque de Atraccíones, het attraktiepark. Daar hebben we genoten van de achtbaan, het reuzenrad, botsauto’s, het grote schip en verkoelende waterattrakties waar we drijfnat uitstapten. Daarna sloten we deze speciale dag af in Inden’s lievelingsrestaurant Buffalo’s Grill. (zie ons fotoalbum)
We raken zo ontroerd als we Maren net als haar grote zussen in het zwembad zien duiken. Althans...duiken...? Ze draagt floaties om haar armen en springt daarmee in de meest rare houdingen het water in. Daarna gaat ze onder water zwemmen, waarbij alleen haar gezicht onder water komt. Haar billen steken hoog boven het water uit vanwege het drijfvermogen van haar floaties. Het ziet er zo aandoenlijk uit... Vooral als ze daarna vol trots met haar gezicht uit het water komt en vraagt of je het hebt gezien! We doen wedstrijdjes met z’n allen wie het mooiste duikt en Maren doet er niets aan onder, in haar beleving...
Vanmiddag is er een vliegtuig op vliegveld Barajas vlakbij ons huis verongelukt. Vlak na de lunch op ons deck hoorde ik een helicopter over ons huis vliegen, en later nog vele meer... Deze strooiden water om de brand te blussen. Het dodental loopt helaas snel op. De eerste berichten waren twee doden en vele gewonden, maar het laatste nieuws is al 45 doden.... Het doet me erg denken aan de twee vliegtuigen die in New York in The Twin Towers vlogen, dat was ook relatief vlakbij ons toenmalige huis in Massachusetts...Uiteraard ging het toen om een terroristische daad en waren we vooral heel bang. Nu gaat het om een ongeluk...maar beiden keren voelen we ons machteloos: zó dichtbij en tóch niets kunnen doen om te helpen...
zondag 17 augustus 2008
São Pedro de Moel
Visiting this region of Portugal is a unique experience...
Here, you can feel every emotion in its purest possible form
Here, you can feel the raw power of nature reaching down from top-hill heights to the sweeping sands that greet the Atlantic waves with open arms
Here, you can feel the raw faith which millions of pilgrims ask the Virgin’s help to find spiritual comfort and inner peace
Here you will find a region with soul...
Op de vierde dag in Portugal gaan we als strandjutters op pad. De vlag die op het strand wappert is rood: we mogen niet zwemmen. De golven zijn immens groot! Met Maren in de rugdrager en onze slippers in de hand lopen we langs de vloedlijn. We vinden onderweg mooie schelpen en tot onze verrassing komen we nauwelijks wandelaars tegen. We naderen een paar huizen hoog gelegen op de rotsen. Beneden genieten wat gezinnetjes van het opgewarmde zeewater dat is achtergebleven tussen de rotsen. We klimmen een trap op om er hopelijk boven ergens te kunnen lunchen, maar is geen restaurantje of winkeltje te vinden. Dus spetteren de meiden even later ook in het warme zeewater, waarna we weer terug naar ons dorp keren om op een terrasje nog laat te lunchen.
De bedevaartsplaats Fátima is vlakbij onze camping, maar het had niet onze interesse. Totdat Mathilde –ze geeft les aan de Fakulteit Theologie en Filosofie - ons erover vertelde... Ze vertelde dat Fátima de grootste bedevaartsplaats van Portugal is. Maria is daar in 1917 vijf opeenvolgende maanden verschenen aan drie herderskinderen in de bergen. (Lucia van 10 jaar en haar neefje en nichtje van 9 en 7 jaar) Ze gaf drie voorspellingen die opgeschreven werden en in het Vaticaan in Rome bewaard werden. Alledrie de geheime voorspellingen zijn uitgekomen... Verschillende Pausen zijn in Fátima geweest. Ook vertelde Mathilde dat het heel interessant is om de mensen daar te bestuderen. (er komen vier miljoen bezoekers per jaar!) Mensen reageren heel emotioneel als ze op die heilige plek zijn. Nieuwsgierig gemaakt door Mathilde’s verhalen togen wij erheen...
We kwamen aan in het heiligdom in Fátima op het moment dat er een mis begon. Er waren op dat moment duizenden bezoekers op het plein! Het rook er naar wierook en de emotionele lading die er hing was enorm: overal geëmotioneerde mensen. Ook ik had meteen tranen en een brok in mijn keel en Mark kreeg accuut hoofdpijn. Wat een spirituele kracht! Na de mis zwaaide iedereen met een witte zakdoek. (waarom?) Daarna gingen we op een bankje dichtbij de plaats van de eerste Mariaverschijning zitten. Mensen kwamen hier op hun knieën langs (als boetedoening?) en prevelden gebedjes terwijl ze steeds een kraal doorschoven aan hun rozenkrans. Er werden zoveel bloemstukken gebracht dat het nauwelijks op de plek paste. Toen we verder liepen zagen we een groot overdekt vuur waar iedereen een kaars ingooide. Alle vormen kaarsen werden verkocht: lange van twee meter (die terstond smolten in de zon), dikke en dunne kaarsen of zelfs in de vorm van baby’s, ledematen of organen... Wat een verdriet dragen veel mensen hier met zich mee. De toeristische boetiekjes buiten het heiligdom vormden een attraktie op zich. Ze verkochten allemaal dezelfde kitscherige beelden, kettinkjes en Maria-afbeeldingen. Ondertussen zijn alledrie de herderskinderen overleden (Lucia pas vorig jaar) en begraven in de baseliek. In de toekomst wordt gehoopt op hun heiligverklaring.
Toen we op het eind van een ochtend door het bos langs de kust terugreden van een markt ontdekten we een “verlaten strand”. We waren allemaal verrukt, en de meiden trokken meteen hun jurkjes uit om in hun onderbroekje te genieten van dit paradijs. (het voelde alsof we op het eiland van de TVserie Lost waren!) We bestempelden dit plekje als ons “verlaten strand”. We zijn er nog een paar keer terug geweest en kwamen er toen achter dat er later in de middag meer mensen ons “verlaten strand” kenden... Mark werd daar op een middag geïnspireerd om op z’n blote voeten langs de vloedlijn hard te lopen en dat heeft hij moeten bekopen met een zere hiel en een verdraaide knie. Gelukkig kon hij nog wel mee over de markt strompelen! We zochten een antiekmarktje in Leiria en vonden een grote drukke markt waar we prachtige tafelkleden gekocht hadden. Pas toen we later op een gezellig terrasje op een plein zaten te lunchen – waar toevallig een antiekmarktje was – zag ik op het straatbordje dat dít dus het antiekmarktje was dat we zochten! Een mooie ambiance: de antiekmarkt, de terrasjes, de oude huizen om het plein waarboven het oude kasteel op de heuvel uittorende...
We hebben genoten van dit authentieke deel van Portugal: de prachtige stranden, de hoge golven, de eeuwenoude stadjes met kloosters, pleintjes en kastelen, de marktjes, de (vis)restaurants en het klimaat. We beseffen ook dat we hier niet zo snel terug zullen komen vanwege de grote afstand. Met de vele kloosters en het heiligdom – maar ook de indrukwekkende, stille stranden – was het op deze mooie plek een spiritueel vertoeven. Het toeval wilde dat ik een dik spiritueel boek mee had genomen om hier te lezen, welke betere plek had ik hiervoor kunnen kiezen?
Here, you can feel every emotion in its purest possible form
Here, you can feel the raw power of nature reaching down from top-hill heights to the sweeping sands that greet the Atlantic waves with open arms
Here, you can feel the raw faith which millions of pilgrims ask the Virgin’s help to find spiritual comfort and inner peace
Here you will find a region with soul...
Op de vierde dag in Portugal gaan we als strandjutters op pad. De vlag die op het strand wappert is rood: we mogen niet zwemmen. De golven zijn immens groot! Met Maren in de rugdrager en onze slippers in de hand lopen we langs de vloedlijn. We vinden onderweg mooie schelpen en tot onze verrassing komen we nauwelijks wandelaars tegen. We naderen een paar huizen hoog gelegen op de rotsen. Beneden genieten wat gezinnetjes van het opgewarmde zeewater dat is achtergebleven tussen de rotsen. We klimmen een trap op om er hopelijk boven ergens te kunnen lunchen, maar is geen restaurantje of winkeltje te vinden. Dus spetteren de meiden even later ook in het warme zeewater, waarna we weer terug naar ons dorp keren om op een terrasje nog laat te lunchen.
De bedevaartsplaats Fátima is vlakbij onze camping, maar het had niet onze interesse. Totdat Mathilde –ze geeft les aan de Fakulteit Theologie en Filosofie - ons erover vertelde... Ze vertelde dat Fátima de grootste bedevaartsplaats van Portugal is. Maria is daar in 1917 vijf opeenvolgende maanden verschenen aan drie herderskinderen in de bergen. (Lucia van 10 jaar en haar neefje en nichtje van 9 en 7 jaar) Ze gaf drie voorspellingen die opgeschreven werden en in het Vaticaan in Rome bewaard werden. Alledrie de geheime voorspellingen zijn uitgekomen... Verschillende Pausen zijn in Fátima geweest. Ook vertelde Mathilde dat het heel interessant is om de mensen daar te bestuderen. (er komen vier miljoen bezoekers per jaar!) Mensen reageren heel emotioneel als ze op die heilige plek zijn. Nieuwsgierig gemaakt door Mathilde’s verhalen togen wij erheen...
We kwamen aan in het heiligdom in Fátima op het moment dat er een mis begon. Er waren op dat moment duizenden bezoekers op het plein! Het rook er naar wierook en de emotionele lading die er hing was enorm: overal geëmotioneerde mensen. Ook ik had meteen tranen en een brok in mijn keel en Mark kreeg accuut hoofdpijn. Wat een spirituele kracht! Na de mis zwaaide iedereen met een witte zakdoek. (waarom?) Daarna gingen we op een bankje dichtbij de plaats van de eerste Mariaverschijning zitten. Mensen kwamen hier op hun knieën langs (als boetedoening?) en prevelden gebedjes terwijl ze steeds een kraal doorschoven aan hun rozenkrans. Er werden zoveel bloemstukken gebracht dat het nauwelijks op de plek paste. Toen we verder liepen zagen we een groot overdekt vuur waar iedereen een kaars ingooide. Alle vormen kaarsen werden verkocht: lange van twee meter (die terstond smolten in de zon), dikke en dunne kaarsen of zelfs in de vorm van baby’s, ledematen of organen... Wat een verdriet dragen veel mensen hier met zich mee. De toeristische boetiekjes buiten het heiligdom vormden een attraktie op zich. Ze verkochten allemaal dezelfde kitscherige beelden, kettinkjes en Maria-afbeeldingen. Ondertussen zijn alledrie de herderskinderen overleden (Lucia pas vorig jaar) en begraven in de baseliek. In de toekomst wordt gehoopt op hun heiligverklaring.
Toen we op het eind van een ochtend door het bos langs de kust terugreden van een markt ontdekten we een “verlaten strand”. We waren allemaal verrukt, en de meiden trokken meteen hun jurkjes uit om in hun onderbroekje te genieten van dit paradijs. (het voelde alsof we op het eiland van de TVserie Lost waren!) We bestempelden dit plekje als ons “verlaten strand”. We zijn er nog een paar keer terug geweest en kwamen er toen achter dat er later in de middag meer mensen ons “verlaten strand” kenden... Mark werd daar op een middag geïnspireerd om op z’n blote voeten langs de vloedlijn hard te lopen en dat heeft hij moeten bekopen met een zere hiel en een verdraaide knie. Gelukkig kon hij nog wel mee over de markt strompelen! We zochten een antiekmarktje in Leiria en vonden een grote drukke markt waar we prachtige tafelkleden gekocht hadden. Pas toen we later op een gezellig terrasje op een plein zaten te lunchen – waar toevallig een antiekmarktje was – zag ik op het straatbordje dat dít dus het antiekmarktje was dat we zochten! Een mooie ambiance: de antiekmarkt, de terrasjes, de oude huizen om het plein waarboven het oude kasteel op de heuvel uittorende...
We hebben genoten van dit authentieke deel van Portugal: de prachtige stranden, de hoge golven, de eeuwenoude stadjes met kloosters, pleintjes en kastelen, de marktjes, de (vis)restaurants en het klimaat. We beseffen ook dat we hier niet zo snel terug zullen komen vanwege de grote afstand. Met de vele kloosters en het heiligdom – maar ook de indrukwekkende, stille stranden – was het op deze mooie plek een spiritueel vertoeven. Het toeval wilde dat ik een dik spiritueel boek mee had genomen om hier te lezen, welke betere plek had ik hiervoor kunnen kiezen?
maandag 21 juli 2008
Verzonken schatten
Het is zo heet hier...een verzengende hitte... ’s Nachts koelt het maar nauwelijks af. We leven van poolparty naar poolparty om de afwisseling er een beetje in te houden: iedere keer een ander zwembad met andere kinderen om mee te zwemmen. Anthe en Inden gaan om de dag een ochtend schilderen bij Beatriz wat ze heel erg leuk vinden. En ook zo’n schilderweek wordt weer afgesloten met een poolparty! Mijn eigen ochtenden zijn snel gevuld met Maren, een boodschapje of een bezoekje. En zo volgen de dagen zich achter elkaar op totdat we volgend weekend vertrekken naar de kust van Portugal.
Toen ik Anthe en Inden vorige week op een ochtend van een logeerpartijtje ophaalde, had ik mijn auto langs de weg geparkeerd. Ik maakte Maren’s autoriem vast om weg te rijden en terwijl ik met mijn hoofd in de auto bezig was werd mijn openstaande autodeur geramd door een langsrijdende auto. Ongelofelijk! De bestuurder reed gewoon door! De werklui aan de overkant van de straat wier aandacht getrokken was door de enorme klap stonden mij aan te kijken en ik moest snel beslissen wat te doen. Ik onthield de eerste cijfers van de nummerplaat toen ik de auto nakeek en bekeek toen de schade aan mijn autodeur. Ik besloot de man achterna te rijden om hem aan te spreken. Ik had alleen blikschade, maar voor hetzelfde geld had hij mij aangereden! Ik sprong in mijn auto en stoof weg. De meiden huilend op de achterbank, ze waren bang voor de situatie. Ik was heel boos!
Een paar rotondes verder zag ik de bewuste auto langs de kant staan en parkeerde mijn auto erachter en stapte boos op de man af. Het was een oude man en hij was een beetje verbouwereerd door wat er allemaal gebeurd was. Ik heb van de situatie gebruik gemaakt en zijn gegevens genoteerd en hem mijn schadeformulier laten tekenen. Als laatste vroeg ik naar zijn schade en ik schrok toen ik naar de zijkant van zijn auto keek. Zijn mooie Audi was van voor naar achter beschadigd en gedeukt en zijn zijspiegel lag eraf... Mijn autodeur is wat verbogen, maar kon nog wel dicht. (daarna niet meer open, maar ja..) Thuis heb ik mijn verzekering gebeld en zij gaan op zoek naar de verzekering van de tegenpartij, want die was ik in alle consternatie vergeten te vragen...
Onze badmeester heeft een heel sportief gebruind lichaam met een strak getraind wasbordje, en dat wéét hij ook: hij draagt een ieniemienie rood zwembroekje en hij staat regelmatig als een soort Adonis met zijn gezicht naar de zon gericht.... Tot grote hilariteit van mij en de meiden doet Mark hem af en toe na in een Adonis-adoreert-de-zon-standje! Laatst vertelde deze badmeester mij dat je buiten zijn aanwezigheid ook mag zwemmen, maar dan moet je wel over het zwembadhekje klimmen. Nu was het zaterdagavond laat zoooo warm dat Mark mij voorstelde om over het hekje te klimmen... Hij dacht dat ik het tóch niet zou doen, maar tot zijn verrassing trok ik mijn badpak aan. Dus liepen wij in het donker naar het zwembad, klommen heel stout over het hekje en doken het verlaten zwembad in. Heel leuk en het water was heerlijk! In het licht van de volle maan en de vele sterren doken we steeds het water in en oefenden koppeltje duiken achterover. Wat een heerlijke verkoeling op zo’n zwoele zomeravond!
Zondagmiddag zijn we met vrienden naar de prachtige tentoonstelling “Verzonken Schatten van Egypte” geweest. Meer dan anderhalf miljoen bezoekers hebben deze tentoonstelling al bezocht in Bonn, Berlijn en Parijs. En nu dus in Madrid...!
Meer dan tweeduizend jaar geleden droomde een koning van een stad die zijn naam zou dragen. Zijn droom werd werkelijkheid en het werd een stad die vol stond met kolossale beelden. Maar de zee verzwolg de prachtige stad. Eeuwen later heeft een Franse archeoloog de droom van Alexander de Grote opnieuw aan het licht gebracht: de stad Alexandrië. De tentoonstelling bestaat uit 500 stukken die tonen hoe de prachtige haven van Alexandrië en de steden Heraclion en Canopo, die eveneens door de zee verzwolgen werden, er in werkelijkheid uitzagen.
Wij waren onder de indruk van de enorme beelden, oude sieraden en dagelijkse gebruiksvoorwerpen en vooral van de manier waarop alles weer boven water is gehaald. Daarna zijn we lekker met z’n allen op een terrasje wat kouds gaan drinken. En nog wat later zijn we met z’n allen wat gaan eten om het weekend af te sluiten. Mark moet nog drie dagen werken en dan begint zijn welverdiende vakantie!
Toen ik Anthe en Inden vorige week op een ochtend van een logeerpartijtje ophaalde, had ik mijn auto langs de weg geparkeerd. Ik maakte Maren’s autoriem vast om weg te rijden en terwijl ik met mijn hoofd in de auto bezig was werd mijn openstaande autodeur geramd door een langsrijdende auto. Ongelofelijk! De bestuurder reed gewoon door! De werklui aan de overkant van de straat wier aandacht getrokken was door de enorme klap stonden mij aan te kijken en ik moest snel beslissen wat te doen. Ik onthield de eerste cijfers van de nummerplaat toen ik de auto nakeek en bekeek toen de schade aan mijn autodeur. Ik besloot de man achterna te rijden om hem aan te spreken. Ik had alleen blikschade, maar voor hetzelfde geld had hij mij aangereden! Ik sprong in mijn auto en stoof weg. De meiden huilend op de achterbank, ze waren bang voor de situatie. Ik was heel boos!
Een paar rotondes verder zag ik de bewuste auto langs de kant staan en parkeerde mijn auto erachter en stapte boos op de man af. Het was een oude man en hij was een beetje verbouwereerd door wat er allemaal gebeurd was. Ik heb van de situatie gebruik gemaakt en zijn gegevens genoteerd en hem mijn schadeformulier laten tekenen. Als laatste vroeg ik naar zijn schade en ik schrok toen ik naar de zijkant van zijn auto keek. Zijn mooie Audi was van voor naar achter beschadigd en gedeukt en zijn zijspiegel lag eraf... Mijn autodeur is wat verbogen, maar kon nog wel dicht. (daarna niet meer open, maar ja..) Thuis heb ik mijn verzekering gebeld en zij gaan op zoek naar de verzekering van de tegenpartij, want die was ik in alle consternatie vergeten te vragen...
Onze badmeester heeft een heel sportief gebruind lichaam met een strak getraind wasbordje, en dat wéét hij ook: hij draagt een ieniemienie rood zwembroekje en hij staat regelmatig als een soort Adonis met zijn gezicht naar de zon gericht.... Tot grote hilariteit van mij en de meiden doet Mark hem af en toe na in een Adonis-adoreert-de-zon-standje! Laatst vertelde deze badmeester mij dat je buiten zijn aanwezigheid ook mag zwemmen, maar dan moet je wel over het zwembadhekje klimmen. Nu was het zaterdagavond laat zoooo warm dat Mark mij voorstelde om over het hekje te klimmen... Hij dacht dat ik het tóch niet zou doen, maar tot zijn verrassing trok ik mijn badpak aan. Dus liepen wij in het donker naar het zwembad, klommen heel stout over het hekje en doken het verlaten zwembad in. Heel leuk en het water was heerlijk! In het licht van de volle maan en de vele sterren doken we steeds het water in en oefenden koppeltje duiken achterover. Wat een heerlijke verkoeling op zo’n zwoele zomeravond!
Zondagmiddag zijn we met vrienden naar de prachtige tentoonstelling “Verzonken Schatten van Egypte” geweest. Meer dan anderhalf miljoen bezoekers hebben deze tentoonstelling al bezocht in Bonn, Berlijn en Parijs. En nu dus in Madrid...!
Meer dan tweeduizend jaar geleden droomde een koning van een stad die zijn naam zou dragen. Zijn droom werd werkelijkheid en het werd een stad die vol stond met kolossale beelden. Maar de zee verzwolg de prachtige stad. Eeuwen later heeft een Franse archeoloog de droom van Alexander de Grote opnieuw aan het licht gebracht: de stad Alexandrië. De tentoonstelling bestaat uit 500 stukken die tonen hoe de prachtige haven van Alexandrië en de steden Heraclion en Canopo, die eveneens door de zee verzwolgen werden, er in werkelijkheid uitzagen.
Wij waren onder de indruk van de enorme beelden, oude sieraden en dagelijkse gebruiksvoorwerpen en vooral van de manier waarop alles weer boven water is gehaald. Daarna zijn we lekker met z’n allen op een terrasje wat kouds gaan drinken. En nog wat later zijn we met z’n allen wat gaan eten om het weekend af te sluiten. Mark moet nog drie dagen werken en dan begint zijn welverdiende vakantie!
zondag 13 juli 2008
El ancho mar
Een week aan zee. El ancho mar, de wijde zee... We hebben genoten van de azuurblauwe kleur, de hoge golven en de mooie visjes onder water. Het enige dat we hier missen in Madrid is de zee. Daarom vieren we zo nu en dan vakantie aan zee. Deze vakantieweek aan de Costa Brava was heel speciaal, want die brachten we door met onze neefjes en nicht die ook op de camping stonden. Gezellig!
We brachten bijna iedere middag aan het strand door. Er was op loopafstand van de camping een strand en we zijn ook twee keer naar een kleine baai geweest waar we met een steile trap naar beneden moesten klimmen...práchtig helder water om te snorkelen en véél vissen! Ook hebben we enorm genoten van de hoge golven. Niets is zo leuk als met een opblaasbare band of bootje in de golven te deinen of te spelen in de golven! (zie foto’s in ons album)
Mark was alleen de weekends op de camping, tussendoor vloog hij naar Madrid om te werken. De dag dat we hem ophaalden van de luchthaven gingen we naar Barcelona. Vorige zomer hadden we La Rambla bezocht en Gaudí’s La Sagrada Família en dit jaar hebben we Parc Guëll met beelden van Gaudí bezocht en ’s avonds in het donker La Font Mágica, gelegen op de heuvel Montjuïc. Vooral de magische fontein had veel indruk gemaakt: het water danste op de muziek en het laatste nummer van Freddie Mercury - uiteraard het liedje “Barcelona” - riep een écht Barcelona-gevoel op met een prachtig uitzicht op deze stad.
De camping daarentegen gaf ons een écht Hollands gevoel: veel Nederlanders en bij het restaurant waren Nederlandse snacks en Nasi Goreng met saté te bestellen, bij de supermarkt Nederlandse boodschapjes en bij het bakkertje Nederlands brood. Uiteraard zijn we op de terugweg naar huis even boodschappen gaan doen en hebben we de auto tot de nok volgeladen met brood, krentenbollen, koek, mayonaise, ontbijtkoek, Chicken Tonight, pindasaus, Fristi, pindakaas, drop, Unox-knakworsten, paprikachips en pannenkoekenmeel. De komende maanden kunnen we lekker Hollands snoepen en eten! Hahaha!
Mark vloog het eerste weekend op zondagavond terug naar Madrid, althans...dat was de bedoeling! Zijn broer bracht hem naar het vliegveld, maar door de enorme file had Mark het laatste vliegtuig naar Madrid gemist... Hij had een nieuw vliegticket naar Madrid voor de volgende ochtend gekocht en is een plekje gaan zoeken om te slapen. Hij SMSte naar mij op de camping:”Ben nu op zoek naar een kartonnen doos om in te slapen.” Och, helemaal ontheemd! Hij had een plekje op een bankje gevonden, maar daar was hij weg gestuurd – de terminal ging sluiten. Toen was hij ergens op de grond gaan liggen slapen. Een paar uur later kwam hij erachter dat er nog een vlucht eerder vertrok dan die van 8 uur en heeft hij zijn vlucht vervroegd naar 6 uur. Eenmaal thuis is hij eerst gaan slapen in zijn eigen bedje – wat een heerlijk gevoel moet dat zijn geweest! – en daarna is hij naar zijn werk vertrokken... Wat een bikkel!
Op de camping hebben de meiden genoten van het knutselen iedere ochtend en het spelen met hun neefjes en nicht. Maren kon het geweldig goed met Noud vinden. Het waren net Jip & Janneke of Ot & Sien. Zo lief! En de oudste meiden hadden leesboeken uitgewisseld met Jenna (net als hun moeders trouwens!) en hadden samen in de hangmat gelezen. Maar ze hebben vooral mooie herinneringen aan het samen in de golven spelen op het strand of verstoppertje op de camping!
We brachten bijna iedere middag aan het strand door. Er was op loopafstand van de camping een strand en we zijn ook twee keer naar een kleine baai geweest waar we met een steile trap naar beneden moesten klimmen...práchtig helder water om te snorkelen en véél vissen! Ook hebben we enorm genoten van de hoge golven. Niets is zo leuk als met een opblaasbare band of bootje in de golven te deinen of te spelen in de golven! (zie foto’s in ons album)
Mark was alleen de weekends op de camping, tussendoor vloog hij naar Madrid om te werken. De dag dat we hem ophaalden van de luchthaven gingen we naar Barcelona. Vorige zomer hadden we La Rambla bezocht en Gaudí’s La Sagrada Família en dit jaar hebben we Parc Guëll met beelden van Gaudí bezocht en ’s avonds in het donker La Font Mágica, gelegen op de heuvel Montjuïc. Vooral de magische fontein had veel indruk gemaakt: het water danste op de muziek en het laatste nummer van Freddie Mercury - uiteraard het liedje “Barcelona” - riep een écht Barcelona-gevoel op met een prachtig uitzicht op deze stad.
De camping daarentegen gaf ons een écht Hollands gevoel: veel Nederlanders en bij het restaurant waren Nederlandse snacks en Nasi Goreng met saté te bestellen, bij de supermarkt Nederlandse boodschapjes en bij het bakkertje Nederlands brood. Uiteraard zijn we op de terugweg naar huis even boodschappen gaan doen en hebben we de auto tot de nok volgeladen met brood, krentenbollen, koek, mayonaise, ontbijtkoek, Chicken Tonight, pindasaus, Fristi, pindakaas, drop, Unox-knakworsten, paprikachips en pannenkoekenmeel. De komende maanden kunnen we lekker Hollands snoepen en eten! Hahaha!
Mark vloog het eerste weekend op zondagavond terug naar Madrid, althans...dat was de bedoeling! Zijn broer bracht hem naar het vliegveld, maar door de enorme file had Mark het laatste vliegtuig naar Madrid gemist... Hij had een nieuw vliegticket naar Madrid voor de volgende ochtend gekocht en is een plekje gaan zoeken om te slapen. Hij SMSte naar mij op de camping:”Ben nu op zoek naar een kartonnen doos om in te slapen.” Och, helemaal ontheemd! Hij had een plekje op een bankje gevonden, maar daar was hij weg gestuurd – de terminal ging sluiten. Toen was hij ergens op de grond gaan liggen slapen. Een paar uur later kwam hij erachter dat er nog een vlucht eerder vertrok dan die van 8 uur en heeft hij zijn vlucht vervroegd naar 6 uur. Eenmaal thuis is hij eerst gaan slapen in zijn eigen bedje – wat een heerlijk gevoel moet dat zijn geweest! – en daarna is hij naar zijn werk vertrokken... Wat een bikkel!
Op de camping hebben de meiden genoten van het knutselen iedere ochtend en het spelen met hun neefjes en nicht. Maren kon het geweldig goed met Noud vinden. Het waren net Jip & Janneke of Ot & Sien. Zo lief! En de oudste meiden hadden leesboeken uitgewisseld met Jenna (net als hun moeders trouwens!) en hadden samen in de hangmat gelezen. Maar ze hebben vooral mooie herinneringen aan het samen in de golven spelen op het strand of verstoppertje op de camping!
zondag 29 juni 2008
Vacaciones
De lange zomervakantie is aangebroken! En het voelt heerlijk, alles is zo relaxed. We eten ’s avonds heel laat op het deck, omdat de temperatuur dan pas aangenaam genoeg is om wat te eten. Overdag is het deze week vaak over de 40 graden. En omdat we zo laat eten gaan de meiden ook laat naar bed - wat weer voordelen heeft want dan kunnen de slaapkamerramen wijd open. Maar soms staat er niet eens een zuchtje wind... Ze slapen ’s ochtends lekker uit en daarna ontbijten we op het nog koele deck. Gisteravond ging Anthe met een groep vriendinnen naar de musical Ana Frank in een theater in Madrid. Wij zijn met Inden en Maren in het centrum blijven hangen op een terrasje, hebben wat gewinkeld en tenslotte op een terrasje Iraaks gegeten. Hét ultieme zomergevoel!
Overdag zwemmen we: Anthe en Inden gaan ook vaak alleen voor een plons. Maar als Maren gaat zwemmen ga ik (en in het weekend ook Mark) mee. Ik neem wat te lezen mee, maar meestal lig ik toch in het water...de zon is zo fel. Het gevolg is dat mijn wasmanden uitpuilen met was om te vouwen of te strijken. De was draaien en buiten drogen is zo gebeurd, maar wanneer zal ik het opruimen? Overdag zijn alle luiken dicht in ons huis om de warmte zoveel mogelijk buiten te houden en is het vrij donker in huis. We leven buiten op het deck en ’s avonds ben ik zo loom en is het al zo laat dat ik geen zin meer heb om te strijken...
Vorige week heb ik zo’n geluk gehad! Ik parkeer mijn auto vaak in een doodlopend straatje in de buurt van school om lopend de meiden op te halen van school. Vorige week was ik blijkelijk mijn portemonnee verloren bij mijn auto, want ’s avonds werd ik op mijn mobieltje gebeld door een Spaanse mevrouw die het steeds over een ‘carretera’ had. Ik begreep er niets van – carretera betekent een straatweg. Maar toen noemde ze opeens mijn meisjesnaam en begon er een lichtje te dagen. Ik keek in mijn schoudertas en jawel..mijn portemonnee was weg! De verbinding werd verbroken en ik kreeg een naar gevoel... Gelukkig kun je het laatste telefoontje terugbellen en nam de mevrouw weer op. Ze vertelde op welk huisnummer ze woont en Mark is mijn portemonnee gaan ophalen. Hij had haar beloofd dat ik de volgende dag langs zou komen met een bedankje.
Alles zat nog in mijn portemonnee: mijn Nederlands rijbewijs, mijn bankpasjes en VISA-card zelfs mijn papiergeld zat er nog in! Ik ben met een doosje chocola terug gegaan en werd hartelijk ontvangen door een klein,oud mevrouwtje. Ik moest mee naar binnen en zag dat er alleen maar oude vrouwtjes in kamers aan een patio woonden en ik werd ontvangen in een televisiekamer met veel stoelen waar veel Jezus- en Mariabeelden aan de muur hingen. De eerlijke vindster werd gehaald, Asuncion, en ik werd met twee kussen begroet. Wat een lieve, vrome vrouwtjes wonen hier! Ze had mijn portemonnee gevonden toen ze naar de dokter liep en had mijn hele portemonnee uitgespit om mijn telefoonnummer te vinden. Gelukkig had ik een klein vodje papier met mijn nummer erop in mijn portemonnee om mijn beltegoed op te waarderen..mijn redding! En mijn verwarring - bleek later - kwam door het woord cartera dat portefeuille betekent, en dus niet carretera dat straatweg betekent. Haha!
Op de dag vóór de laatste schooldag kreeg ik een telefoontje van ICS dat Anthe niet toegelaten is op Secondary School. Mark en ik hadden die week een gesprek gehad met de directeur, want hij had wat moeite met Anthe’s jonge leeftijd. Wij konden hem niet overtuigen dat Anthe het heel goed doet tussen een jaar oudere klasgenootjes. Hij had nogal een gekleurde visie op dit verhaal, want hij heeft zelf een dochter die een klas had overgeslagen. Later werd ze gepest op school, omdat ze geen make-up wilde dragen en de rest van de meiden wel... Wij hebben hem gezegd dat we niets van dit verhaal herkenden en dat iedere kind uniek is, maar hij had zijn beslissing al gemaakt: Anthe was niet welkom. Ze mocht wel de laatste klas van Primary School over doen. Samen met Anthe hebben we er uitgebreid over gesproken en alle voor’s en tegen’s bekeken. En we hebben besloten dat Anthe na de zomer naar groep 8 gaat van de Nederlandse school. En deze beslissing voelt goed voor ons allemaal.
* Op de link van school staan nog meer foto’s van musical Mirakel!
Overdag zwemmen we: Anthe en Inden gaan ook vaak alleen voor een plons. Maar als Maren gaat zwemmen ga ik (en in het weekend ook Mark) mee. Ik neem wat te lezen mee, maar meestal lig ik toch in het water...de zon is zo fel. Het gevolg is dat mijn wasmanden uitpuilen met was om te vouwen of te strijken. De was draaien en buiten drogen is zo gebeurd, maar wanneer zal ik het opruimen? Overdag zijn alle luiken dicht in ons huis om de warmte zoveel mogelijk buiten te houden en is het vrij donker in huis. We leven buiten op het deck en ’s avonds ben ik zo loom en is het al zo laat dat ik geen zin meer heb om te strijken...
Vorige week heb ik zo’n geluk gehad! Ik parkeer mijn auto vaak in een doodlopend straatje in de buurt van school om lopend de meiden op te halen van school. Vorige week was ik blijkelijk mijn portemonnee verloren bij mijn auto, want ’s avonds werd ik op mijn mobieltje gebeld door een Spaanse mevrouw die het steeds over een ‘carretera’ had. Ik begreep er niets van – carretera betekent een straatweg. Maar toen noemde ze opeens mijn meisjesnaam en begon er een lichtje te dagen. Ik keek in mijn schoudertas en jawel..mijn portemonnee was weg! De verbinding werd verbroken en ik kreeg een naar gevoel... Gelukkig kun je het laatste telefoontje terugbellen en nam de mevrouw weer op. Ze vertelde op welk huisnummer ze woont en Mark is mijn portemonnee gaan ophalen. Hij had haar beloofd dat ik de volgende dag langs zou komen met een bedankje.
Alles zat nog in mijn portemonnee: mijn Nederlands rijbewijs, mijn bankpasjes en VISA-card zelfs mijn papiergeld zat er nog in! Ik ben met een doosje chocola terug gegaan en werd hartelijk ontvangen door een klein,oud mevrouwtje. Ik moest mee naar binnen en zag dat er alleen maar oude vrouwtjes in kamers aan een patio woonden en ik werd ontvangen in een televisiekamer met veel stoelen waar veel Jezus- en Mariabeelden aan de muur hingen. De eerlijke vindster werd gehaald, Asuncion, en ik werd met twee kussen begroet. Wat een lieve, vrome vrouwtjes wonen hier! Ze had mijn portemonnee gevonden toen ze naar de dokter liep en had mijn hele portemonnee uitgespit om mijn telefoonnummer te vinden. Gelukkig had ik een klein vodje papier met mijn nummer erop in mijn portemonnee om mijn beltegoed op te waarderen..mijn redding! En mijn verwarring - bleek later - kwam door het woord cartera dat portefeuille betekent, en dus niet carretera dat straatweg betekent. Haha!
Op de dag vóór de laatste schooldag kreeg ik een telefoontje van ICS dat Anthe niet toegelaten is op Secondary School. Mark en ik hadden die week een gesprek gehad met de directeur, want hij had wat moeite met Anthe’s jonge leeftijd. Wij konden hem niet overtuigen dat Anthe het heel goed doet tussen een jaar oudere klasgenootjes. Hij had nogal een gekleurde visie op dit verhaal, want hij heeft zelf een dochter die een klas had overgeslagen. Later werd ze gepest op school, omdat ze geen make-up wilde dragen en de rest van de meiden wel... Wij hebben hem gezegd dat we niets van dit verhaal herkenden en dat iedere kind uniek is, maar hij had zijn beslissing al gemaakt: Anthe was niet welkom. Ze mocht wel de laatste klas van Primary School over doen. Samen met Anthe hebben we er uitgebreid over gesproken en alle voor’s en tegen’s bekeken. En we hebben besloten dat Anthe na de zomer naar groep 8 gaat van de Nederlandse school. En deze beslissing voelt goed voor ons allemaal.
* Op de link van school staan nog meer foto’s van musical Mirakel!
dinsdag 24 juni 2008
Holanda
Gisteravond hebben we genoten van de musical Mirakel! Alle kinderen van de Nederlandse school deden mee, zelfs de kleinste ukkiepukkies zoals Maren! Het had niet veel gescheeld of Maren en ik waren er helemaal niet bij geweest...
Maren en ik waren afgelopen donderdag vertrokken om een paar dagen in Nederland door te brengen. We logeerden in Breda bij Maren’s beste vriendje Sebas. Maren en Sebas deden allemaal leuke dingen samen zoals samen in de bakfiets naar de stad om Hollandse boodschapjes te doen en te lunchen, samen voorgelezen worden, samen in bad, samen in de bakfiets naar de kinderboerderij of samen in de tuin spelen.(zie fotoalbum) Ik ben met Olga wezen shoppen op koopavond en een andere avond zijn we naar de film geweest. Ik had met mijn Madrileense vriendin Netty, die weer in Nederland woont, afgesproken en we hadden opa & Adri met de trein in Friesland opgezocht. We hebben heerlijk Hollands gegeten en vooral veel gesnoept. Op maandagochtend vroeg stond ik met mijn goedgevulde koffers op de luchthaven om in te checken toen de grondstewardess tegen me zei dat ik pas dinsdag moest vliegen. Ik was een dag te vroeg! Dat kon écht niet, ik moest ’s avonds naar de musical! Alles op alles gezet om tóch mee te mogen vliegen, maar het kon echt niet...
Uiteindelijk hebben Hugo en Mark op Internet tickets gevonden voor dezelfde maandag, maar dan ’s middags vanuit Brussel. Hugo heeft ons naar Brussel gebracht en we kwamen eind van de middag in Madrid aan. We gingen direkt door naar het theater waar de musical uitgevoerd werd. De kinderen konden meteen de kleedkamer in om zich voor te bereiden. Maar het was alle moeite waard! Anthe zong solo door de microfoon en speelde een grote rol in de musical als zichzelf, Inden schitterde als Egyptenaar die een boek doneerde aan farao Toetanchamon en Maren speelde een Romeinse die Cesar adoreerde.(zie fotoalbum) Onvergetelijk!
De meisjes gaan deze week nog een paar dagen naar school waarvan vandaag voor een deel in het zwembad plaatsvond. Iedere dag worden ze op het schoolplein nat gespoten en staan er emmers en bekers gevuld met water om mee te spelen. Er zijn net als vorig jaar netten opgehangen om de zon niet te fel op het schoolplein te laten schijnen. Het is hier iedere dag boven de 30 graden. Eenmaal uit school zoeken de meiden verkoeling in het zwembad. En ’s nachts slapen we onder een koel lakentje...
Over een paar dagen zijn ze negen weken vrij. Ik heb veel dikke Nederlandse leesboeken meegenomen voor onze twee leesmonstertjes. Zo komen we lezend de zomer door en we gaan twee keer kamperen deze zomervakantie: een week aan de Costa Brava met Frank & Debora en drie weken in Portugal vlakbij Lissabon. Tussendoor gaan de twee oudsten een paar weken naar een zomercursus schilderen, in het Engels. We wachten nog steeds op de definitieve beslissing dat Anthe toegelaten wordt op ICS. De directeur van Secondary School heeft wat problemen met Anthe’s jonge leeftijd...
Maren en ik waren afgelopen donderdag vertrokken om een paar dagen in Nederland door te brengen. We logeerden in Breda bij Maren’s beste vriendje Sebas. Maren en Sebas deden allemaal leuke dingen samen zoals samen in de bakfiets naar de stad om Hollandse boodschapjes te doen en te lunchen, samen voorgelezen worden, samen in bad, samen in de bakfiets naar de kinderboerderij of samen in de tuin spelen.(zie fotoalbum) Ik ben met Olga wezen shoppen op koopavond en een andere avond zijn we naar de film geweest. Ik had met mijn Madrileense vriendin Netty, die weer in Nederland woont, afgesproken en we hadden opa & Adri met de trein in Friesland opgezocht. We hebben heerlijk Hollands gegeten en vooral veel gesnoept. Op maandagochtend vroeg stond ik met mijn goedgevulde koffers op de luchthaven om in te checken toen de grondstewardess tegen me zei dat ik pas dinsdag moest vliegen. Ik was een dag te vroeg! Dat kon écht niet, ik moest ’s avonds naar de musical! Alles op alles gezet om tóch mee te mogen vliegen, maar het kon echt niet...
Uiteindelijk hebben Hugo en Mark op Internet tickets gevonden voor dezelfde maandag, maar dan ’s middags vanuit Brussel. Hugo heeft ons naar Brussel gebracht en we kwamen eind van de middag in Madrid aan. We gingen direkt door naar het theater waar de musical uitgevoerd werd. De kinderen konden meteen de kleedkamer in om zich voor te bereiden. Maar het was alle moeite waard! Anthe zong solo door de microfoon en speelde een grote rol in de musical als zichzelf, Inden schitterde als Egyptenaar die een boek doneerde aan farao Toetanchamon en Maren speelde een Romeinse die Cesar adoreerde.(zie fotoalbum) Onvergetelijk!
De meisjes gaan deze week nog een paar dagen naar school waarvan vandaag voor een deel in het zwembad plaatsvond. Iedere dag worden ze op het schoolplein nat gespoten en staan er emmers en bekers gevuld met water om mee te spelen. Er zijn net als vorig jaar netten opgehangen om de zon niet te fel op het schoolplein te laten schijnen. Het is hier iedere dag boven de 30 graden. Eenmaal uit school zoeken de meiden verkoeling in het zwembad. En ’s nachts slapen we onder een koel lakentje...
Over een paar dagen zijn ze negen weken vrij. Ik heb veel dikke Nederlandse leesboeken meegenomen voor onze twee leesmonstertjes. Zo komen we lezend de zomer door en we gaan twee keer kamperen deze zomervakantie: een week aan de Costa Brava met Frank & Debora en drie weken in Portugal vlakbij Lissabon. Tussendoor gaan de twee oudsten een paar weken naar een zomercursus schilderen, in het Engels. We wachten nog steeds op de definitieve beslissing dat Anthe toegelaten wordt op ICS. De directeur van Secondary School heeft wat problemen met Anthe’s jonge leeftijd...
woensdag 11 juni 2008
Stakende chauffeurs
De toestanden worden er hier in Madrid niet beter op... Sinds zondagavond staken de Spaanse vrachtwagenchauffeurs tegen de hoge dieselprijs. Mark en ik hebben zondagavond dus allebei onze auto’s volgetankt. De voorspellingen waren namelijk dat de tankstations tegen woensdag leeg zouden zijn. Het is nu woensdagmiddag en inderdaad..alle tankstations hier in de buurt hebben briefjes op de pomp gehangen dat de voorraad op is. Heel erg vervelend natuurlijk! Ik heb nog een halfvolle tank waar ik deze week de kinderen wel mee naar school kan brengen. En Mark kan deze week nog naar zijn werk.
Daarnaast worden alle toegangswegen naar Madrid geblokkeerd door vrachtwagens, dit leidt tot mega-lange files. Ik zie vanaf mijn deck de hele dag door helicopters boven de A1 hangen. Gelukkig rijdt Mark niet over de A1 naar zijn werk en ik rijd binnendoor naar school. Maar ik hoor niets anders dan verhalen van mensen die úren vast hebben gestaan...
Door deze stakingen worden naast de tankstations ook de supermarkten niet meer bevoorraad. Ik had maandagochtend vroeg mijn boodschappen gedaan voor een langere periode: diepvriesgroenten, pastasauzen, brood, melkvoorraad en extra fruit. Daar ben ik nu blij mee, want de schappen in de supermarkten zijn inderdaad behoorlijk leeg geraakt. Vooral de versprodukten en de rijst en pasta’s zijn leeg.
Voor Mark’s fabriek is deze staking ook een uitdaging, want de silo’s raken leeg. Mark had er van tevoren al voor gezorgd dat ze extra goed gevuld waren. Maar vanaf morgen is de bodem in zicht... Hij heeft nog een voorraad in Valencia gevonden waar hij tot na het weekend mee door kan. Nu zoekt hij een manier om dat naar zijn fabriek te brengen. (met wegblokkades en zonder dieselvoorraad...) Als dit niet zou lukken zal de glasoven weer uit moeten en zullen ze straks wéér opnieuw moeten opstarten met alle problemen van dien. Wéér overmacht... Het zit allemaal niet mee in die fabriek...
Ook hoorde ik dat er een ambulance vast heeft gezeten in de files waardoor een vergiftigd meisje van drie jaar overleden is. Zij had het volgens de dokter wél gehaald als ze op tijd in het ziekenhuis aangekomen was.... En er is in Granada een stakende chauffeur doodgereden...
De transportvakbonden hebben vandaag het laatste voorstel van de regering geweigerd, dus hoe lang blijft dit nog duren?
Daarnaast worden alle toegangswegen naar Madrid geblokkeerd door vrachtwagens, dit leidt tot mega-lange files. Ik zie vanaf mijn deck de hele dag door helicopters boven de A1 hangen. Gelukkig rijdt Mark niet over de A1 naar zijn werk en ik rijd binnendoor naar school. Maar ik hoor niets anders dan verhalen van mensen die úren vast hebben gestaan...
Door deze stakingen worden naast de tankstations ook de supermarkten niet meer bevoorraad. Ik had maandagochtend vroeg mijn boodschappen gedaan voor een langere periode: diepvriesgroenten, pastasauzen, brood, melkvoorraad en extra fruit. Daar ben ik nu blij mee, want de schappen in de supermarkten zijn inderdaad behoorlijk leeg geraakt. Vooral de versprodukten en de rijst en pasta’s zijn leeg.
Voor Mark’s fabriek is deze staking ook een uitdaging, want de silo’s raken leeg. Mark had er van tevoren al voor gezorgd dat ze extra goed gevuld waren. Maar vanaf morgen is de bodem in zicht... Hij heeft nog een voorraad in Valencia gevonden waar hij tot na het weekend mee door kan. Nu zoekt hij een manier om dat naar zijn fabriek te brengen. (met wegblokkades en zonder dieselvoorraad...) Als dit niet zou lukken zal de glasoven weer uit moeten en zullen ze straks wéér opnieuw moeten opstarten met alle problemen van dien. Wéér overmacht... Het zit allemaal niet mee in die fabriek...
Ook hoorde ik dat er een ambulance vast heeft gezeten in de files waardoor een vergiftigd meisje van drie jaar overleden is. Zij had het volgens de dokter wél gehaald als ze op tijd in het ziekenhuis aangekomen was.... En er is in Granada een stakende chauffeur doodgereden...
De transportvakbonden hebben vandaag het laatste voorstel van de regering geweigerd, dus hoe lang blijft dit nog duren?
maandag 9 juni 2008
Bijzondere sfeer
Vlak voor de zomervakantie hangt hier op de Nederlandse School in Madrid een bijzonder sfeertje. Het voelt een beetje als de sfeer na het eindexamen op de Middelbare School...mooi weer en véél feestjes. Er zijn nu veel verjaardagsfeestjes vanwege de lange zomervakantie; veel kinderen willen hun verjaardag die in de vakantie valt nog met hun oude klas vieren. Er gaan ook veel gezinnen verhuizen, terug naar Nederland of verder de wereld in. En de kinderen uit groep 8 die allemaal onze school gaan verlaten geven ook nog feestjes. Veel afscheidsfeestjes dus en dit schooljaar vertrekken ook nog eens wat juffen én de schooldirectrice, dus nóg meer feesten: juffenverjaardagen, juffenafscheidsfeestjes én suprisefeesten voor de juffen. Een heel bijzonder sfeertje dus, maar wel héél gezellig!
Anthe’s kampeerfeest was afgelopen weekend. (zie fotoalbum) De meiden uit haar klas hadden er net als Anthe enorm naar uit gekeken, en het was ook erg leuk! Eerst hadden de meiden ’s ochtends allemaal hun Cambridge examen en ’s middags konden ze uitgelaten feest vieren. Het was mooi weer, dus in hun bikini op de trampoline en Mark sproeide zo nu en dan wat water met de tuinslang. En gillen dat die meiden dan kunnen!! Wat een plezier hadden ze dan..hahaha! Uiteraard lekker eten erbij aan een grote tafel in de tuin en het feest was compleet. ’s Avond keken ze naar de film Grease in hun pyama en daarna buiten in het donker marshmallows roosteren in het vuur, een echt campingsfeertje. Na wat gegiechel en geklets in de tent zijn ze allemaal in slaap gevallen en de volgende ochtend kregen ze een heerlijk ontbijtje in het zonnetje geserveerd.
Deze week hebben we een afscheidslunch voor een vriendin georganiseerd in onze tuin, er komen zo’n 20 vrouwen langs. Dat wordt vast heel gezellig, maar uiteraard wéér een afscheid. En zondag ga ik met de mama’s van mijn peutergroep lunchen om de zomer in te luiden. Hetzelfde de week erna, maar dan met mijn schildersklasje. Mijn juf gaat zomercursussen geven en ik heb voor Anthe, Inden en wat vriendinnetjes geregeld dat ze in het Engels drie ochtenden per week schilder/tekenles krijgen - in de weken dat wij in Madrid zijn deze zomervakantie. Anthe en Inden houden erg van tekenen en schilderen. Anthe zit wekelijks op pintura na schooltijd en Inden begint er na de vakantie mee.
Anthe mag deze week een toets doen op de internationale school om te kijken waar ze staat met rekenen en de beheersing van de Engelse taal. We hebben het haar pas na haar kampeerfeest verteld, ze heeft zoveel toetsen en examens gehad de laatste weken... Maar ze was blij en ze hoopt dat ze na de zomer mag starten op ICS – dat hopen wij ook! Afgelopen week hebben ze alledrie hun schoolrapport gekregen en die zagen er stuk voor stuk prachtig uit. Deze week zijn de oudergesprekken. En dan nog een leuk nieuwtje: de HEMA opent eerdaags een wereldwijde webshop. Joepie!!
Anthe’s kampeerfeest was afgelopen weekend. (zie fotoalbum) De meiden uit haar klas hadden er net als Anthe enorm naar uit gekeken, en het was ook erg leuk! Eerst hadden de meiden ’s ochtends allemaal hun Cambridge examen en ’s middags konden ze uitgelaten feest vieren. Het was mooi weer, dus in hun bikini op de trampoline en Mark sproeide zo nu en dan wat water met de tuinslang. En gillen dat die meiden dan kunnen!! Wat een plezier hadden ze dan..hahaha! Uiteraard lekker eten erbij aan een grote tafel in de tuin en het feest was compleet. ’s Avond keken ze naar de film Grease in hun pyama en daarna buiten in het donker marshmallows roosteren in het vuur, een echt campingsfeertje. Na wat gegiechel en geklets in de tent zijn ze allemaal in slaap gevallen en de volgende ochtend kregen ze een heerlijk ontbijtje in het zonnetje geserveerd.
Deze week hebben we een afscheidslunch voor een vriendin georganiseerd in onze tuin, er komen zo’n 20 vrouwen langs. Dat wordt vast heel gezellig, maar uiteraard wéér een afscheid. En zondag ga ik met de mama’s van mijn peutergroep lunchen om de zomer in te luiden. Hetzelfde de week erna, maar dan met mijn schildersklasje. Mijn juf gaat zomercursussen geven en ik heb voor Anthe, Inden en wat vriendinnetjes geregeld dat ze in het Engels drie ochtenden per week schilder/tekenles krijgen - in de weken dat wij in Madrid zijn deze zomervakantie. Anthe en Inden houden erg van tekenen en schilderen. Anthe zit wekelijks op pintura na schooltijd en Inden begint er na de vakantie mee.
Anthe mag deze week een toets doen op de internationale school om te kijken waar ze staat met rekenen en de beheersing van de Engelse taal. We hebben het haar pas na haar kampeerfeest verteld, ze heeft zoveel toetsen en examens gehad de laatste weken... Maar ze was blij en ze hoopt dat ze na de zomer mag starten op ICS – dat hopen wij ook! Afgelopen week hebben ze alledrie hun schoolrapport gekregen en die zagen er stuk voor stuk prachtig uit. Deze week zijn de oudergesprekken. En dan nog een leuk nieuwtje: de HEMA opent eerdaags een wereldwijde webshop. Joepie!!
dinsdag 3 juni 2008
Fiestas
We leven in een feestweek. Afgelopen weekend begon het al op vrijdagmiddag met een verjaardagfeestje waar Anthe en Inden uitgenodigd waren. Zaterdag had Maren haar eerste verjaardagspartijtje. Maren’s hele klas was uitgenodigd en papa’s, mama’s en broertjes en zusjes mochten ook mee. Een écht Spaanse verjaardag in een feestzaaltje met heel veel spelende kinderen, borrelende ouders en tafels met snacks. Eigenlijk heel relaxed en Maren had zich goed vermaakt!
Zaterdagavond gingen we met vrienden naar een tablao waar we gingen eten en daarna werd er een flamencoshow gegeven. Prachtig en indrukwekkend! Mark en ik hadden nog nooit zo’n show live gezien. In Sevilla hadden we het wel eens geprobeerd met de meiden erbij - maar die shows beginnen zo laat... Nu dus met vrienden lekker een avondje uit en we waren allemaal onder de indruk van de dans en de muziek. Flamenco kent reeds een lange geschiedenis. Het is een soort klaagzang uit de tijd dat de Moren verdreven werden uit Spanje. Iedereen moest toen bekeerd worden tot het katholieke geloof en anders moest je de stad uit vluchten de bergen in. Deze vluchtelingen (o.a. zigeuners, joden en moslims) kwamen bij elkaar om te feesten en daaruit ontstond de flamencomuziek en -dans. Ik kan nu ook mijn eigen flamencolessen wat relativeren, want de snelheid van de pasjes is erg indrukwekkend! Prachtig om naar te kijken, heel stijlvol en toch ook stoer.
Het toppunt van deze week vol feestjes was natuurlijk Anthe’s 10e verjaardag. Zondag vierden we haar verjaardag met ons gezin in een safaripark buiten Madrid. (zie fotoalbum) We hadden een gevulde picknickmand mee en het werd een superleuke dag. Allereerst de roofvogelshow en de safari met onze auto door het park. Geweldig hoe alle dieren naar onze auto kwamen om te snuffelen en nieuwsgierig naar binnen te gluren. Lama’s, dromedarissen en struisvogels waren buitengewoon nieuwsgierig en wat dacht je van de aapjes? Die sprongen allemaal op de auto, plasten en poepten daar ook en eentje kauwde zelfs op de ruitenwissers! Bij de geitenboerderij waren de meiden bijna niet weg te slaan, vooral bij de babygeitjes. En de glijbaan met jutezakken was uiteraard ook super!
Maandag was Anthe’s verjaardag en deze begon met kadootjes op het grote bed. Ze werd ook verblijd met kadootjes van de familie, dus ze had een enorme stapel leesboeken van Thea Beckman! Met het kettinkje - speciaal voor haar 10e verjaardag uitgezocht - was onze grote meid ook heel blij. Op school mocht ze trakteren en na school kwam er wat visite voor haar zingen en taart eten. Al met al een leuke dag waar ze lang naar uit gekeken had... Nu kijkt ze erg uit naar haar kampeerfeestje met al haar vriendinnen - een Grease-filmpje, een kampvuur en gezellig met z’n allen slapen in de tent...
Zaterdagavond gingen we met vrienden naar een tablao waar we gingen eten en daarna werd er een flamencoshow gegeven. Prachtig en indrukwekkend! Mark en ik hadden nog nooit zo’n show live gezien. In Sevilla hadden we het wel eens geprobeerd met de meiden erbij - maar die shows beginnen zo laat... Nu dus met vrienden lekker een avondje uit en we waren allemaal onder de indruk van de dans en de muziek. Flamenco kent reeds een lange geschiedenis. Het is een soort klaagzang uit de tijd dat de Moren verdreven werden uit Spanje. Iedereen moest toen bekeerd worden tot het katholieke geloof en anders moest je de stad uit vluchten de bergen in. Deze vluchtelingen (o.a. zigeuners, joden en moslims) kwamen bij elkaar om te feesten en daaruit ontstond de flamencomuziek en -dans. Ik kan nu ook mijn eigen flamencolessen wat relativeren, want de snelheid van de pasjes is erg indrukwekkend! Prachtig om naar te kijken, heel stijlvol en toch ook stoer.
Het toppunt van deze week vol feestjes was natuurlijk Anthe’s 10e verjaardag. Zondag vierden we haar verjaardag met ons gezin in een safaripark buiten Madrid. (zie fotoalbum) We hadden een gevulde picknickmand mee en het werd een superleuke dag. Allereerst de roofvogelshow en de safari met onze auto door het park. Geweldig hoe alle dieren naar onze auto kwamen om te snuffelen en nieuwsgierig naar binnen te gluren. Lama’s, dromedarissen en struisvogels waren buitengewoon nieuwsgierig en wat dacht je van de aapjes? Die sprongen allemaal op de auto, plasten en poepten daar ook en eentje kauwde zelfs op de ruitenwissers! Bij de geitenboerderij waren de meiden bijna niet weg te slaan, vooral bij de babygeitjes. En de glijbaan met jutezakken was uiteraard ook super!
Maandag was Anthe’s verjaardag en deze begon met kadootjes op het grote bed. Ze werd ook verblijd met kadootjes van de familie, dus ze had een enorme stapel leesboeken van Thea Beckman! Met het kettinkje - speciaal voor haar 10e verjaardag uitgezocht - was onze grote meid ook heel blij. Op school mocht ze trakteren en na school kwam er wat visite voor haar zingen en taart eten. Al met al een leuke dag waar ze lang naar uit gekeken had... Nu kijkt ze erg uit naar haar kampeerfeestje met al haar vriendinnen - een Grease-filmpje, een kampvuur en gezellig met z’n allen slapen in de tent...
Abonneren op:
Posts (Atom)
