São Pedro de Moel

Visiting this region of Portugal is a unique experience...
Here, you can feel every emotion in its purest possible form
Here, you can feel the raw power of nature reaching down from top-hill heights to the sweeping sands that greet the Atlantic waves with open arms
Here, you can feel the raw faith which millions of pilgrims ask the Virgin’s help to find spiritual comfort and inner peace
Here you will find a region with soul...

Op de vierde dag in Portugal gaan we als strandjutters op pad. De vlag die op het strand wappert is rood: we mogen niet zwemmen. De golven zijn immens groot! Met Maren in de rugdrager en onze slippers in de hand lopen we langs de vloedlijn. We vinden onderweg mooie schelpen en tot onze verrassing komen we nauwelijks wandelaars tegen. We naderen een paar huizen hoog gelegen op de rotsen. Beneden genieten wat gezinnetjes van het opgewarmde zeewater dat is achtergebleven tussen de rotsen. We klimmen een trap op om er hopelijk boven ergens te kunnen lunchen, maar is geen restaurantje of winkeltje te vinden. Dus spetteren de meiden even later ook in het warme zeewater, waarna we weer terug naar ons dorp keren om op een terrasje nog laat te lunchen.

De bedevaartsplaats Fátima is vlakbij onze camping, maar het had niet onze interesse. Totdat Mathilde –ze geeft les aan de Fakulteit Theologie en Filosofie - ons erover vertelde... Ze vertelde dat Fátima de grootste bedevaartsplaats van Portugal is. Maria is daar in 1917 vijf opeenvolgende maanden verschenen aan drie herderskinderen in de bergen. (Lucia van 10 jaar en haar neefje en nichtje van 9 en 7 jaar) Ze gaf drie voorspellingen die opgeschreven werden en in het Vaticaan in Rome bewaard werden. Alledrie de geheime voorspellingen zijn uitgekomen... Verschillende Pausen zijn in Fátima geweest. Ook vertelde Mathilde dat het heel interessant is om de mensen daar te bestuderen. (er komen vier miljoen bezoekers per jaar!) Mensen reageren heel emotioneel als ze op die heilige plek zijn. Nieuwsgierig gemaakt door Mathilde’s verhalen togen wij erheen...

We kwamen aan in het heiligdom in Fátima op het moment dat er een mis begon. Er waren op dat moment duizenden bezoekers op het plein! Het rook er naar wierook en de emotionele lading die er hing was enorm: overal geëmotioneerde mensen. Ook ik had meteen tranen en een brok in mijn keel en Mark kreeg accuut hoofdpijn. Wat een spirituele kracht! Na de mis zwaaide iedereen met een witte zakdoek. (waarom?) Daarna gingen we op een bankje dichtbij de plaats van de eerste Mariaverschijning zitten. Mensen kwamen hier op hun knieën langs (als boetedoening?) en prevelden gebedjes terwijl ze steeds een kraal doorschoven aan hun rozenkrans. Er werden zoveel bloemstukken gebracht dat het nauwelijks op de plek paste. Toen we verder liepen zagen we een groot overdekt vuur waar iedereen een kaars ingooide. Alle vormen kaarsen werden verkocht: lange van twee meter (die terstond smolten in de zon), dikke en dunne kaarsen of zelfs in de vorm van baby’s, ledematen of organen... Wat een verdriet dragen veel mensen hier met zich mee. De toeristische boetiekjes buiten het heiligdom vormden een attraktie op zich. Ze verkochten allemaal dezelfde kitscherige beelden, kettinkjes en Maria-afbeeldingen. Ondertussen zijn alledrie de herderskinderen overleden (Lucia pas vorig jaar) en begraven in de baseliek. In de toekomst wordt gehoopt op hun heiligverklaring.

Toen we op het eind van een ochtend door het bos langs de kust terugreden van een markt ontdekten we een “verlaten strand”. We waren allemaal verrukt, en de meiden trokken meteen hun jurkjes uit om in hun onderbroekje te genieten van dit paradijs. (het voelde alsof we op het eiland van de TVserie Lost waren!) We bestempelden dit plekje als ons “verlaten strand”. We zijn er nog een paar keer terug geweest en kwamen er toen achter dat er later in de middag meer mensen ons “verlaten strand” kenden... Mark werd daar op een middag geïnspireerd om op z’n blote voeten langs de vloedlijn hard te lopen en dat heeft hij moeten bekopen met een zere hiel en een verdraaide knie. Gelukkig kon hij nog wel mee over de markt strompelen! We zochten een antiekmarktje in Leiria en vonden een grote drukke markt waar we prachtige tafelkleden gekocht hadden. Pas toen we later op een gezellig terrasje op een plein zaten te lunchen – waar toevallig een antiekmarktje was – zag ik op het straatbordje dat dít dus het antiekmarktje was dat we zochten! Een mooie ambiance: de antiekmarkt, de terrasjes, de oude huizen om het plein waarboven het oude kasteel op de heuvel uittorende...

We hebben genoten van dit authentieke deel van Portugal: de prachtige stranden, de hoge golven, de eeuwenoude stadjes met kloosters, pleintjes en kastelen, de marktjes, de (vis)restaurants en het klimaat. We beseffen ook dat we hier niet zo snel terug zullen komen vanwege de grote afstand. Met de vele kloosters en het heiligdom – maar ook de indrukwekkende, stille stranden – was het op deze mooie plek een spiritueel vertoeven. Het toeval wilde dat ik een dik spiritueel boek mee had genomen om hier te lezen, welke betere plek had ik hiervoor kunnen kiezen?