¡Qué un finde!

Mark was laatst vanuit zijn werk op weg naar huis toen hij mij belde vanuit de auto. Ik had al gegeten met de meiden en wilde lekker in bad gaan en daarna in pyama voor de TV hangen. Mark stelde voor om even te wachten zodat hij ook thuis was, hij was ook moe en had ook zin in een bad. En toen...BOEM! “Anja, ik heb net een ongeluk gehad!” en toen legde hij de telefoon neer. Met Mark was alles gelukkig goed, alleen veel blikschade aan onze auto. Later hoorde ik van Mark dat iemand probeerde in te voegen en Mark niet meer kon remmen door het natte wegdek. Hij reed 60 km/uur en het was rustig op zijn weghelft. Die man probeerde in te voegen vanuit een zijweg aan de andere kant van de weg. Mark was onschuldig. De politie moest gebeld worden, want er waren drie auto’s bij betrokken. En Mark had geen schadeformulier in zijn auto... Een collega van Mark was gekomen om hem te helpen met alle communicatie en heeft hem vervolgens veilig thuis gebracht. Onze auto moest weggesleept worden... Daar ging Mark’s rustige avondje voor de buis!

Afgelopen woensdag gingen Anthe en Inden op schoolkamp, een volle bus kinderen werd uitgezwaaid door papa’s en mama’s. Traantjes welden tijdens het zwaaien bij mij op...maar volgens de andere moeders heb ik ieder jaar zo’n “Anja-moment”. Haha! Het is toch best spannend wanneer je meiden voor een paar dagen op kamp gaan naar een onbekende plek? De laatste schoolkampdag ging Maren ook met een grote reisbus naar dezelfde plek voor een schoolreisje met alle kleintjes van school. Mark en ik hebben haar samen uitgezwaaid, ons kleinste meisje was zo vrolijk en had zo’n zin! Daarna heb ik Mark meegenomen naar het café om de hoek van de school waar ik regelmatig een kop thee drink met andere ouders van school. Leuk voor hem om eens te zien welk Spaans café wij als Nederlanders geconfisceerd hebben!

Donderdagavond kwamen Mark’s broer Ramon en ons neefje Dani bij ons logeren. Vrijdag zijn we naar de bergen gereden om lekker met ze te lunchen en bij te praten in Pedraza, een prachtig gelegen typisch Spaans plaatsje. (zie ons fotoalbum) En eind van de middag mochten we de meiden ophalen van hun avontuur. Ze hadden het geweldig gehad, waren moe van alle indrukken, het pyamafeest en de disco. Maren had ook een leuke dag gehad en had met Ana op een ezeltje gezeten. En zóóó moe dat ze voor het avondeten al in slaap viel! Ik ben diezelfde avond vertrokken voor een Ladiesnight in Madrid met acht vrouwen. Dat was zo goed bevallen dat we gaan proberen iedere maand zo’n Ladiesnight te organiseren.

De rest van het weekend hebben we door Madrid gedoold om de highlights aan onze gasten te laten zien. En de broertjes zijn zaterdagavond samen naar het Casino geweest, waar ze tot vroeg in de ochtend flink hebben zitten zweten - maar waar vandaan Ramon met bijna € 2000 winst naar huis ging! Dat hebben we zondag met de kinderen in het Parque de Attracíones gevierd en aansluitend een etentje in een hippe tapasbar in het centrum - die uiteindelijk druk bezocht bleek te worden door veel ‘bilcornuiten’.. Hahaha! Ondertussen had Anthe een feestje van een oudklasgenootje die nu op een Spaanse Middelbare School zit. Zij woont in een prachtig pand in de stad met een antieke hal met plavuizen, een mooie houten trap, glas-in-lood ramen en een ouderwetse lift met een koperen hek en openslaande deurtjes. Prachtig! Ramon heeft meteen meegemaakt hoe het is om door de stad te rijden en niet precies te weten welke kant je op moet. De Tom-Tom liet ons telkens weer in de steek...

Toen we dachten dat we écht alles uit dit weekend gehaald hadden wat er in zat, belde zondagmiddag een vriend van ons dat hij kaarten voor Atletico Madrid tegen Sevilla kon kopen. En daar hadden de broertjes wel zin in. Wát een weekend!

Ruudje!

Mijn eerste keer... Mijn eerste ervaring in een voetbalstadion, en wat voor één! Het enorme Santiago Bernabéu-stadion in Madrid. Gisteravond ben ik met Mark en vrienden van ons naar de Champions League wedstrijd van Koninklijk Madrid tegen Bate Borisov geweest. Via verschillende roltrappen kwamen we boven in het stadion terecht en moesten we via een héél steil trappetje in ons vak naar beneden om naar onze stoelen te lopen. We zaten recht boven het doel en de man met de grote trommel zat een vak onder ons. Hoe sfeervol!

Helaas startte de wedstrijd in mineur met een minuut stilte, omdat een paar uur voor de wedstrijd een UEFA-waarnemer plotseling overleden was tijdens een ommetje - vlakbij het stadion. Er speelden dit keer drie Nederlanders mee: Arjen Robben, Rafael van der Vaart en Ruud van Nistelrooij - en later viel Royston Drenthe ook nog in voor de dribbelkoning.
Leuk was het om te zien dat de Madrilenen allemaal zonnepitjes meenamen naar het stadion om op te kauwen en het schilletje uit te spugen. Niet alleen de grond lag helemaal bezaaid met schilletjes, Annemarie ook! Ik had er spijt van dat ik ons verrekijkertje niet mee had genomen om de voetbalvrouwen te spotten, maar Sylvie van der Vaart hebben we tóch gezien.

Toen Ruud van Nistelrooij zijn doelpunt scoorde riep Mark heel hard boven het doel: RUUDJE! RUUDJE! En Ruud keek dus om naar boven, uiteraard wij allemaal zwaaien terwijl we ons afvroegen..zou hij het écht gehoord hebben? Maar na de wedstrijd draaide Ruud zich om naar ons en begon te zwaaien - en wij viertjes zwaaiden uiteraard enthousiast weer terug. Maar als je weet dat er zo’n 80.000 supporters in het stadion passen en vrijwel alle stoelen bezet waren, twijfelden we nog steeds en keken elkaar vragend aan. Overtuigd waren we pas toen Ruud nog één keer opkeek en voor de laatste maal zwaaide...naar ons!

La muralla

De stadsmuur van Ávila is wat de stad zo bijzonder maakt. Ruim 2500 meter lang, ooit gebouwd in de 11e eeuw door moslims en christenen samen. Ávila staat al heel lang op ons lijstje om te bezoeken. De stad ligt op 1117 meter boven zeespiegel. De route er naar toe leidt door het Guadarama-gebergte waarvan het hoogtste punt boven de 1500 meter ligt. De laatste weekends waren weer gevuld met veel verjaardagspartijtjes voor de kinderen, dus hadden we afgelopen zondag gereserveerd voor een leuke dagtrip met ons gezin. In Ávila was het zo’n 10 graden kouder dan in Madrid vanwege haar hoge ligging... Die ligging zorgt voor lange, strenge winters en een korte, koele zomer. We hebben een heel stuk over de muur gewandeld en de Gotische kathedraal bezocht waarvan het oudste deel uit 1160 stamt. Er zijn veel kloosters gelegen binnen en buiten de stadsmuur, maar die hebben we dit keer niet bezocht. Wél hebben we in een stadstuin gelunched en wat door de straten gestruind van deze stad die sinds 1985 op de erfgoedlijst van UNESCO prijkt...

Anthe wilde dit schooljaar graag weer sporten. Helaas geen judo wat ik vorig jaar voor haar - maar uiteindelijk ook voor de hele school - opgezet had. Ze wilde graag een nieuwe sport en haar keuze viel op tennis. Nu we al wat langer in Spanje wonen heeft ze niet meer de zekerheid van Nederlandse kinderen om zich heen nodig, dus togen we naar de dichtstbijzijnde tennisclub in La Moraleja. Anthe mocht meteen van Pedro een proeftest doen om haar niveau te bepalen, maar ze liep op teenslippers! Dus eerst even thuis haar gympen aangetrokken, en met een geleend racket van de club heeft Anthe tien minuten gespeeld met Pedro. Haar eerste keer, dus ze werd ingedeeld als beginner. Zodra hij drie of vier kinderen had zou Pedro ons bellen wanneer de lessen konden starten. Pedro heeft dit weekend gebeld: Anthe start aanstaande donderdag al met haar eerste tennisles. Ze heeft er zin in!

Na iedere schoolvakantie worden ook op onze school in Madrid alle kinderen door een groepje luizenmoeders gecontroleerd op luizen. Na de zomervakantie mocht ik invallen en heb ik in heel wat kinderharen mogen wroeten, maar geen luis of neetjes gezien. Toen onze kinderen ruim anderhalf jaar geleden op deze school kwamen hadden we onze luizencapes van de Montessorischool in Breda meegenomen en dat vond de school zo’n mooi systeem dat nu alle klassen ‘onze’ luizencapes gebruiken! Maar ja, zo’n cape dekt niet alles... Vorige week kregen we een vriendinnetje van Anthe te logeren. De volgende dag belde haar vader met het nieuws dat het meisje luizen had. Groot luizenalarm dus! Eerst onze meisjes, Mark en mezelf gecontroleerd, maar wij waren gelukkig schoon. En toen moest ik uit voorzorg alle dekbedden, hoofdkussens, bankstelkussens, plaids en luchtbed van onze logé luchtdicht gaan verpakken en voor een week opbergen. Daarna de wasmachine gevuld met alle beddengoed en gedragen kleding van die dag. Ik was er een hele avond zoet mee! En we moeten ook nog twee weken lang iedere dag onze haren controleren met de luizenkam...

Bij de Madrileense voetbalclub Real Madrid spelen op het ogenblik vijf Nederlandse spelers. Mark is twee keer naar een wedstrijd van deze club geweest. Zelf houd ik niet van voetbal en kijk er nooit naar op TV, maar onder het mom dat je alles eens moet proberen in je leven, gaan Mark en ik woensdag met vrienden naar het Bernabéu-stadion voor een voetbalwedstrijd van Real Madrid. Dat zal een ervaring worden, haha!

Vuelta al cole

Terug naar school... Anthe, Inden en Maren hebben hun eerste schoolweek erop zitten. Maandag was er alleen maar een welkomstborrel op het schoolplein om alle nieuwe gezinnen en juffen welkom te heten. En dinsdag was de eerste schooldag. Anthe heeft drie nieuwe jongens in haar klas erbij en Inden een nieuw Nederlands meisje, Bloem. Ze is er blij mee, want ze ging met een groepje Spaans-talige meiden over naar groep 5. Inden’s ene vriendin is namelijk deze zomer naar Australië verhuisd en de andere doet een jaar over. En nu zit Inden dus naast Bloem. En in Maren’s klas zijn uiteraard veel nieuwe 3-jarige peuters, ze vindt het weer leuk op school.

Vannacht heeft het voor het eerst sinds maanden weer eens geregend, het regende zelfs vanmorgen nog zachtjes... Maar vandaag vierden we Inden’s verjaardagspartijtje! Gelukkig was het zonnetje nog sterk, dus zij overwon! In onze straat stond een file: allemaal minivan’s die de weg blokkeerden om kinderen af te zetten bij Inden’s feestje – een goed begin... Inden had een heerlijke verjaardag waarvan het taart eten nog in onze huiskamer plaatsvond, maar het kadootjes uitpakken, kleien, trampoline springen en pizza eten uiteraard buiten plaatsvond. (zie ons fotoalbum) Afsluitend was er een gezellige borrel voor de ouders, en toen zat het er weer op.

Nu alle Nederlandse gezinnen weer terug zijn in Madrid en de mannen weer aan het werk, beginnen de eerste verhuizingen zich alweer aan te melden... Waarvan twee van mijn vriendinnen hier; zij gaan in de Kerstvakantie weer verder verhuizen. Nicole gaat naar Hongkong en Annemarie gaat naar Praag. Ik hoorde het van allebei in de laatste week van de schoolvakantie. Ik vind dit toch écht een nadeel van het expatwereldje; iedereen trekt na verloop van tijd weer verder of gaat terug naar Nederland. Het gebeurt hier continu om je heen, maar als het je vriendinnen betreft dan is het toch vervelend. Túúrlijk beloof je brieven te schrijven, te bellen of te MSNen, maar in de praktijk houdt niet iedereen dat vol. Maar iedere nieuwe vriendschap zou een vriendschap voor eeuwig kunnen betekenen...en bovendien kun je ook genieten van de maanden of jaren die je samen beleeft op een vreemde plek... Gelukkig pakken de kinderen het elke keer weer goed op, kinderen zijn zo flexibel blijkt keer op keer.

Toch voelde de eerste schoolweek nog niet écht. Alle Spaanse scholen zijn nog gesloten, de gezinnen in onze wijk zijn vrijwel allemaal nog op vakantie. En het zwembad is nog iedere dag open. Zwemles, sport en cursussen beginnen pas per oktober. En de eerste dagen op school zijn nog een feestje met een nieuw klaslokaal, nieuwe juf, nieuwe klasgenoten en nieuwe schoolspulletjes. In Maren’s klas houden ze na de lunch een siësta, de rolluiken gaan dicht en de kinderen gaan liggen op matjes. Sommigen kinderen slapen, maar onze Maren niet hoor.... Ze zei afgelopen week dat ze bij de grote kinderen hoort en daarom niet hoefde te slapen!

Voor Anthe ben ik op zoek naar tennisles in de buurt en Anthe en Inden gaan samen op tekenles dit najaar. Voor Anthe heb ik ook een typecursus besteld in Nederland - die door haar lieve tante Debora steeds opgestuurd zal worden naar Madrid. Mijn nieuwe cursus Spaans op de Universidad Popular start per oktober, elke dinsdag en donderdag. En mijn flamencoles en schildercursus beginnen dan ook weer. Deze maand starten we dus langzaam op om in oktober op volle toeren mee te draaien!

Cultureel festival

In de maand augustus is het hier in Madrid heel rustig. Veel Madrilenen zijn deze maand op vakantie en het parkeren in het centrum is vanaf ‘s middag gratis. Vrijdagavond zijn we na Mark’s werk naar de stad gegaan, want er is een zomers cultureel festival: Veranos de la villa. Mark en Anthe hadden lekker kippetjes als take-out meegenomen en toen zaten we tegenover het Palacio Real op een bankje te genieten van onze hapjes en de mooie muziek van een live orkest. Na een tijdje hadden de meiden er genoeg van en is Mark met ze naar een speeltuin een stukje verderop gegaan, want ze gingen steeds harder praten en dat werd niet gewaardeerd door de andere luisteraars. Ik heb nog een tijdje alleen genoten van de muziek en de prachtige ambiance - het grote paleis in het licht van ondergaande zon - en toen zijn we ijs gaan eten bij Haägen Dasz.

De volgende dag zijn we weer naar de stad getogen - dit keer naar Parque del Retiro - want er was begin van de avond een poppentheater. Met een picnickleed, Maren’s fiets, skates, de Telegraaf en wat lekkere dingetjes om te eten en te drinken vertrokken we ’s middags naar het stadspark. Voor het eerst sinds we in Madrid wonen hebben we een roeibootje gehuurd op het meer en hebben we 45 minuten rondgedobberd. Uiteraard oud brood mee voor de grote vissen. Daarna lekker gerelaxed op het kleed en begin van de avond de kids gedropped in het openlucht-theater. Na de voorstelling hebben we vergeefs in de uitgaanswijk Chueca gezocht naar mijn Marokkaans lievelingsrestaurant, die écht vlakbij was, maar we niet hebben kunnen vinden... In een wokrestaurant hebben we vervolgens onze buikjes vol gegeten voordat we naar huis gingen.

We genieten op deze manier erg van Madrid, want door het jaar heen komen we eigenlijk te weinig in deze metropool. De kinderen gaan normaal gesproken vroeger naar bed, maar door de warmte liggen ze er nu pas laat in – en daar maken we de laatste periode van de zomervakantie graag gebruik van! Mark en ik komen er samen ook te weinig, zeggen we elke keer tegen elkaar als we wél laat door de stad lopen en het zo gezellig is op straat. Deze stad leeft ’s nachts! Maar...we hebben weer een nieuwe oppas voor de meisjes en we gaan proberen er vaker op uit te trekken...

De laatste dagen van deze lange zomervakantie probeer ik het relaxte vakantiegevoel nog even vast te houden. Uiteraard gaat Mark wel naar zijn werk, maar we maken nog geen afspraakjes sinds onze vakantie in Portugal. We maken leuke uitstapjes en hebben een paar keer gezwommen in een zwembad met veel glijbanen en kindervertier. De laatste keer kwam Mark rechtstreeks vanuit zijn werk naar het zwembad en zijn we tot ’s avonds (bijna sluitingstijd) gebleven. Daarnaast gaan we laat naar bed door het laat avond-eten, slapen we lang uit en eten we ontzéttend veel gazpacho op ons deck...het ultieme zomergevoel!

Máár...op de kalender staat de eerste schooldag genoteerd op dinsdag 2 september en dat kunnen we niet langer ontkennen. Dus gaan de meiden deze week ook nog even naar de kapper, gaan we nieuwe schoolspulletjes kopen en gaan we proberen wat vroeger naar bed te gaan...want nu komen we pas tegen tienen uit ons bedje gekropen...en vanaf dinsdag staat de wekker weer om 7 uur....! We kijken terug op een lange, warme zomer met prachtige herinneringen. En dat zien we terug als we naar onze drie meiden kijken; hun lichamen die poepiebruin gekleurd zijn met hun door-de-zon-gebleekte haartjes.

Acht jaar

Onze middelste dochter Inden is afgelopen maandag acht jaar geworden. Ze wilde het dit jaar niet op de camping vieren, dus kwamen we vlak voor haar verjaardag thuis uit Portugal. Op de camping had ze een kalender gemaakt om de nachtjes af te tellen, want zonder agenda of horloge op de camping was het moeilijk onthouden welke dag we leefden....

Kadootjes op het grote bed, ook van familie uit Nederland, en een vrolijk versierd deck buiten. Verjaardagskaartjes en kadootjes bij de post en ze kreeg uit het verre Australië twee gesprekken tegelijk (via Skype en MSN!!) van haar Bredase vriend Jorin en haar Madrileense vriendin Aileen. Ze mocht zelf een taart bij de bakker uitzoeken en beslissen wat we die dag gingen doen. Dat werd het Parque de Atraccíones, het attraktiepark. Daar hebben we genoten van de achtbaan, het reuzenrad, botsauto’s, het grote schip en verkoelende waterattrakties waar we drijfnat uitstapten. Daarna sloten we deze speciale dag af in Inden’s lievelingsrestaurant Buffalo’s Grill. (zie ons fotoalbum)

We raken zo ontroerd als we Maren net als haar grote zussen in het zwembad zien duiken. Althans...duiken...? Ze draagt floaties om haar armen en springt daarmee in de meest rare houdingen het water in. Daarna gaat ze onder water zwemmen, waarbij alleen haar gezicht onder water komt. Haar billen steken hoog boven het water uit vanwege het drijfvermogen van haar floaties. Het ziet er zo aandoenlijk uit... Vooral als ze daarna vol trots met haar gezicht uit het water komt en vraagt of je het hebt gezien! We doen wedstrijdjes met z’n allen wie het mooiste duikt en Maren doet er niets aan onder, in haar beleving...

Vanmiddag is er een vliegtuig op vliegveld Barajas vlakbij ons huis verongelukt. Vlak na de lunch op ons deck hoorde ik een helicopter over ons huis vliegen, en later nog vele meer... Deze strooiden water om de brand te blussen. Het dodental loopt helaas snel op. De eerste berichten waren twee doden en vele gewonden, maar het laatste nieuws is al 45 doden.... Het doet me erg denken aan de twee vliegtuigen die in New York in The Twin Towers vlogen, dat was ook relatief vlakbij ons toenmalige huis in Massachusetts...Uiteraard ging het toen om een terroristische daad en waren we vooral heel bang. Nu gaat het om een ongeluk...maar beiden keren voelen we ons machteloos: zó dichtbij en tóch niets kunnen doen om te helpen...

São Pedro de Moel

Visiting this region of Portugal is a unique experience...
Here, you can feel every emotion in its purest possible form
Here, you can feel the raw power of nature reaching down from top-hill heights to the sweeping sands that greet the Atlantic waves with open arms
Here, you can feel the raw faith which millions of pilgrims ask the Virgin’s help to find spiritual comfort and inner peace
Here you will find a region with soul...

Op de vierde dag in Portugal gaan we als strandjutters op pad. De vlag die op het strand wappert is rood: we mogen niet zwemmen. De golven zijn immens groot! Met Maren in de rugdrager en onze slippers in de hand lopen we langs de vloedlijn. We vinden onderweg mooie schelpen en tot onze verrassing komen we nauwelijks wandelaars tegen. We naderen een paar huizen hoog gelegen op de rotsen. Beneden genieten wat gezinnetjes van het opgewarmde zeewater dat is achtergebleven tussen de rotsen. We klimmen een trap op om er hopelijk boven ergens te kunnen lunchen, maar is geen restaurantje of winkeltje te vinden. Dus spetteren de meiden even later ook in het warme zeewater, waarna we weer terug naar ons dorp keren om op een terrasje nog laat te lunchen.

De bedevaartsplaats Fátima is vlakbij onze camping, maar het had niet onze interesse. Totdat Mathilde –ze geeft les aan de Fakulteit Theologie en Filosofie - ons erover vertelde... Ze vertelde dat Fátima de grootste bedevaartsplaats van Portugal is. Maria is daar in 1917 vijf opeenvolgende maanden verschenen aan drie herderskinderen in de bergen. (Lucia van 10 jaar en haar neefje en nichtje van 9 en 7 jaar) Ze gaf drie voorspellingen die opgeschreven werden en in het Vaticaan in Rome bewaard werden. Alledrie de geheime voorspellingen zijn uitgekomen... Verschillende Pausen zijn in Fátima geweest. Ook vertelde Mathilde dat het heel interessant is om de mensen daar te bestuderen. (er komen vier miljoen bezoekers per jaar!) Mensen reageren heel emotioneel als ze op die heilige plek zijn. Nieuwsgierig gemaakt door Mathilde’s verhalen togen wij erheen...

We kwamen aan in het heiligdom in Fátima op het moment dat er een mis begon. Er waren op dat moment duizenden bezoekers op het plein! Het rook er naar wierook en de emotionele lading die er hing was enorm: overal geëmotioneerde mensen. Ook ik had meteen tranen en een brok in mijn keel en Mark kreeg accuut hoofdpijn. Wat een spirituele kracht! Na de mis zwaaide iedereen met een witte zakdoek. (waarom?) Daarna gingen we op een bankje dichtbij de plaats van de eerste Mariaverschijning zitten. Mensen kwamen hier op hun knieën langs (als boetedoening?) en prevelden gebedjes terwijl ze steeds een kraal doorschoven aan hun rozenkrans. Er werden zoveel bloemstukken gebracht dat het nauwelijks op de plek paste. Toen we verder liepen zagen we een groot overdekt vuur waar iedereen een kaars ingooide. Alle vormen kaarsen werden verkocht: lange van twee meter (die terstond smolten in de zon), dikke en dunne kaarsen of zelfs in de vorm van baby’s, ledematen of organen... Wat een verdriet dragen veel mensen hier met zich mee. De toeristische boetiekjes buiten het heiligdom vormden een attraktie op zich. Ze verkochten allemaal dezelfde kitscherige beelden, kettinkjes en Maria-afbeeldingen. Ondertussen zijn alledrie de herderskinderen overleden (Lucia pas vorig jaar) en begraven in de baseliek. In de toekomst wordt gehoopt op hun heiligverklaring.

Toen we op het eind van een ochtend door het bos langs de kust terugreden van een markt ontdekten we een “verlaten strand”. We waren allemaal verrukt, en de meiden trokken meteen hun jurkjes uit om in hun onderbroekje te genieten van dit paradijs. (het voelde alsof we op het eiland van de TVserie Lost waren!) We bestempelden dit plekje als ons “verlaten strand”. We zijn er nog een paar keer terug geweest en kwamen er toen achter dat er later in de middag meer mensen ons “verlaten strand” kenden... Mark werd daar op een middag geïnspireerd om op z’n blote voeten langs de vloedlijn hard te lopen en dat heeft hij moeten bekopen met een zere hiel en een verdraaide knie. Gelukkig kon hij nog wel mee over de markt strompelen! We zochten een antiekmarktje in Leiria en vonden een grote drukke markt waar we prachtige tafelkleden gekocht hadden. Pas toen we later op een gezellig terrasje op een plein zaten te lunchen – waar toevallig een antiekmarktje was – zag ik op het straatbordje dat dít dus het antiekmarktje was dat we zochten! Een mooie ambiance: de antiekmarkt, de terrasjes, de oude huizen om het plein waarboven het oude kasteel op de heuvel uittorende...

We hebben genoten van dit authentieke deel van Portugal: de prachtige stranden, de hoge golven, de eeuwenoude stadjes met kloosters, pleintjes en kastelen, de marktjes, de (vis)restaurants en het klimaat. We beseffen ook dat we hier niet zo snel terug zullen komen vanwege de grote afstand. Met de vele kloosters en het heiligdom – maar ook de indrukwekkende, stille stranden – was het op deze mooie plek een spiritueel vertoeven. Het toeval wilde dat ik een dik spiritueel boek mee had genomen om hier te lezen, welke betere plek had ik hiervoor kunnen kiezen?

Verzonken schatten

Het is zo heet hier...een verzengende hitte... ’s Nachts koelt het maar nauwelijks af. We leven van poolparty naar poolparty om de afwisseling er een beetje in te houden: iedere keer een ander zwembad met andere kinderen om mee te zwemmen. Anthe en Inden gaan om de dag een ochtend schilderen bij Beatriz wat ze heel erg leuk vinden. En ook zo’n schilderweek wordt weer afgesloten met een poolparty! Mijn eigen ochtenden zijn snel gevuld met Maren, een boodschapje of een bezoekje. En zo volgen de dagen zich achter elkaar op totdat we volgend weekend vertrekken naar de kust van Portugal.

Toen ik Anthe en Inden vorige week op een ochtend van een logeerpartijtje ophaalde, had ik mijn auto langs de weg geparkeerd. Ik maakte Maren’s autoriem vast om weg te rijden en terwijl ik met mijn hoofd in de auto bezig was werd mijn openstaande autodeur geramd door een langsrijdende auto. Ongelofelijk! De bestuurder reed gewoon door! De werklui aan de overkant van de straat wier aandacht getrokken was door de enorme klap stonden mij aan te kijken en ik moest snel beslissen wat te doen. Ik onthield de eerste cijfers van de nummerplaat toen ik de auto nakeek en bekeek toen de schade aan mijn autodeur. Ik besloot de man achterna te rijden om hem aan te spreken. Ik had alleen blikschade, maar voor hetzelfde geld had hij mij aangereden! Ik sprong in mijn auto en stoof weg. De meiden huilend op de achterbank, ze waren bang voor de situatie. Ik was heel boos!

Een paar rotondes verder zag ik de bewuste auto langs de kant staan en parkeerde mijn auto erachter en stapte boos op de man af. Het was een oude man en hij was een beetje verbouwereerd door wat er allemaal gebeurd was. Ik heb van de situatie gebruik gemaakt en zijn gegevens genoteerd en hem mijn schadeformulier laten tekenen. Als laatste vroeg ik naar zijn schade en ik schrok toen ik naar de zijkant van zijn auto keek. Zijn mooie Audi was van voor naar achter beschadigd en gedeukt en zijn zijspiegel lag eraf... Mijn autodeur is wat verbogen, maar kon nog wel dicht. (daarna niet meer open, maar ja..) Thuis heb ik mijn verzekering gebeld en zij gaan op zoek naar de verzekering van de tegenpartij, want die was ik in alle consternatie vergeten te vragen...

Onze badmeester heeft een heel sportief gebruind lichaam met een strak getraind wasbordje, en dat wéét hij ook: hij draagt een ieniemienie rood zwembroekje en hij staat regelmatig als een soort Adonis met zijn gezicht naar de zon gericht.... Tot grote hilariteit van mij en de meiden doet Mark hem af en toe na in een Adonis-adoreert-de-zon-standje! Laatst vertelde deze badmeester mij dat je buiten zijn aanwezigheid ook mag zwemmen, maar dan moet je wel over het zwembadhekje klimmen. Nu was het zaterdagavond laat zoooo warm dat Mark mij voorstelde om over het hekje te klimmen... Hij dacht dat ik het tóch niet zou doen, maar tot zijn verrassing trok ik mijn badpak aan. Dus liepen wij in het donker naar het zwembad, klommen heel stout over het hekje en doken het verlaten zwembad in. Heel leuk en het water was heerlijk! In het licht van de volle maan en de vele sterren doken we steeds het water in en oefenden koppeltje duiken achterover. Wat een heerlijke verkoeling op zo’n zwoele zomeravond!

Zondagmiddag zijn we met vrienden naar de prachtige tentoonstelling “Verzonken Schatten van Egypte” geweest. Meer dan anderhalf miljoen bezoekers hebben deze tentoonstelling al bezocht in Bonn, Berlijn en Parijs. En nu dus in Madrid...!
Meer dan tweeduizend jaar geleden droomde een koning van een stad die zijn naam zou dragen. Zijn droom werd werkelijkheid en het werd een stad die vol stond met kolossale beelden. Maar de zee verzwolg de prachtige stad. Eeuwen later heeft een Franse archeoloog de droom van Alexander de Grote opnieuw aan het licht gebracht: de stad Alexandrië. De tentoonstelling bestaat uit 500 stukken die tonen hoe de prachtige haven van Alexandrië en de steden Heraclion en Canopo, die eveneens door de zee verzwolgen werden, er in werkelijkheid uitzagen.

Wij waren onder de indruk van de enorme beelden, oude sieraden en dagelijkse gebruiksvoorwerpen en vooral van de manier waarop alles weer boven water is gehaald. Daarna zijn we lekker met z’n allen op een terrasje wat kouds gaan drinken. En nog wat later zijn we met z’n allen wat gaan eten om het weekend af te sluiten. Mark moet nog drie dagen werken en dan begint zijn welverdiende vakantie!

El ancho mar

Een week aan zee. El ancho mar, de wijde zee... We hebben genoten van de azuurblauwe kleur, de hoge golven en de mooie visjes onder water. Het enige dat we hier missen in Madrid is de zee. Daarom vieren we zo nu en dan vakantie aan zee. Deze vakantieweek aan de Costa Brava was heel speciaal, want die brachten we door met onze neefjes en nicht die ook op de camping stonden. Gezellig!

We brachten bijna iedere middag aan het strand door. Er was op loopafstand van de camping een strand en we zijn ook twee keer naar een kleine baai geweest waar we met een steile trap naar beneden moesten klimmen...práchtig helder water om te snorkelen en véél vissen! Ook hebben we enorm genoten van de hoge golven. Niets is zo leuk als met een opblaasbare band of bootje in de golven te deinen of te spelen in de golven! (zie foto’s in ons album)

Mark was alleen de weekends op de camping, tussendoor vloog hij naar Madrid om te werken. De dag dat we hem ophaalden van de luchthaven gingen we naar Barcelona. Vorige zomer hadden we La Rambla bezocht en Gaudí’s La Sagrada Família en dit jaar hebben we Parc Guëll met beelden van Gaudí bezocht en ’s avonds in het donker La Font Mágica, gelegen op de heuvel Montjuïc. Vooral de magische fontein had veel indruk gemaakt: het water danste op de muziek en het laatste nummer van Freddie Mercury - uiteraard het liedje “Barcelona” - riep een écht Barcelona-gevoel op met een prachtig uitzicht op deze stad.

De camping daarentegen gaf ons een écht Hollands gevoel: veel Nederlanders en bij het restaurant waren Nederlandse snacks en Nasi Goreng met saté te bestellen, bij de supermarkt Nederlandse boodschapjes en bij het bakkertje Nederlands brood. Uiteraard zijn we op de terugweg naar huis even boodschappen gaan doen en hebben we de auto tot de nok volgeladen met brood, krentenbollen, koek, mayonaise, ontbijtkoek, Chicken Tonight, pindasaus, Fristi, pindakaas, drop, Unox-knakworsten, paprikachips en pannenkoekenmeel. De komende maanden kunnen we lekker Hollands snoepen en eten! Hahaha!

Mark vloog het eerste weekend op zondagavond terug naar Madrid, althans...dat was de bedoeling! Zijn broer bracht hem naar het vliegveld, maar door de enorme file had Mark het laatste vliegtuig naar Madrid gemist... Hij had een nieuw vliegticket naar Madrid voor de volgende ochtend gekocht en is een plekje gaan zoeken om te slapen. Hij SMSte naar mij op de camping:”Ben nu op zoek naar een kartonnen doos om in te slapen.” Och, helemaal ontheemd! Hij had een plekje op een bankje gevonden, maar daar was hij weg gestuurd – de terminal ging sluiten. Toen was hij ergens op de grond gaan liggen slapen. Een paar uur later kwam hij erachter dat er nog een vlucht eerder vertrok dan die van 8 uur en heeft hij zijn vlucht vervroegd naar 6 uur. Eenmaal thuis is hij eerst gaan slapen in zijn eigen bedje – wat een heerlijk gevoel moet dat zijn geweest! – en daarna is hij naar zijn werk vertrokken... Wat een bikkel!

Op de camping hebben de meiden genoten van het knutselen iedere ochtend en het spelen met hun neefjes en nicht. Maren kon het geweldig goed met Noud vinden. Het waren net Jip & Janneke of Ot & Sien. Zo lief! En de oudste meiden hadden leesboeken uitgewisseld met Jenna (net als hun moeders trouwens!) en hadden samen in de hangmat gelezen. Maar ze hebben vooral mooie herinneringen aan het samen in de golven spelen op het strand of verstoppertje op de camping!

Vacaciones

De lange zomervakantie is aangebroken! En het voelt heerlijk, alles is zo relaxed. We eten ’s avonds heel laat op het deck, omdat de temperatuur dan pas aangenaam genoeg is om wat te eten. Overdag is het deze week vaak over de 40 graden. En omdat we zo laat eten gaan de meiden ook laat naar bed - wat weer voordelen heeft want dan kunnen de slaapkamerramen wijd open. Maar soms staat er niet eens een zuchtje wind... Ze slapen ’s ochtends lekker uit en daarna ontbijten we op het nog koele deck. Gisteravond ging Anthe met een groep vriendinnen naar de musical Ana Frank in een theater in Madrid. Wij zijn met Inden en Maren in het centrum blijven hangen op een terrasje, hebben wat gewinkeld en tenslotte op een terrasje Iraaks gegeten. Hét ultieme zomergevoel!

Overdag zwemmen we: Anthe en Inden gaan ook vaak alleen voor een plons. Maar als Maren gaat zwemmen ga ik (en in het weekend ook Mark) mee. Ik neem wat te lezen mee, maar meestal lig ik toch in het water...de zon is zo fel. Het gevolg is dat mijn wasmanden uitpuilen met was om te vouwen of te strijken. De was draaien en buiten drogen is zo gebeurd, maar wanneer zal ik het opruimen? Overdag zijn alle luiken dicht in ons huis om de warmte zoveel mogelijk buiten te houden en is het vrij donker in huis. We leven buiten op het deck en ’s avonds ben ik zo loom en is het al zo laat dat ik geen zin meer heb om te strijken...

Vorige week heb ik zo’n geluk gehad! Ik parkeer mijn auto vaak in een doodlopend straatje in de buurt van school om lopend de meiden op te halen van school. Vorige week was ik blijkelijk mijn portemonnee verloren bij mijn auto, want ’s avonds werd ik op mijn mobieltje gebeld door een Spaanse mevrouw die het steeds over een ‘carretera’ had. Ik begreep er niets van – carretera betekent een straatweg. Maar toen noemde ze opeens mijn meisjesnaam en begon er een lichtje te dagen. Ik keek in mijn schoudertas en jawel..mijn portemonnee was weg! De verbinding werd verbroken en ik kreeg een naar gevoel... Gelukkig kun je het laatste telefoontje terugbellen en nam de mevrouw weer op. Ze vertelde op welk huisnummer ze woont en Mark is mijn portemonnee gaan ophalen. Hij had haar beloofd dat ik de volgende dag langs zou komen met een bedankje.

Alles zat nog in mijn portemonnee: mijn Nederlands rijbewijs, mijn bankpasjes en VISA-card zelfs mijn papiergeld zat er nog in! Ik ben met een doosje chocola terug gegaan en werd hartelijk ontvangen door een klein,oud mevrouwtje. Ik moest mee naar binnen en zag dat er alleen maar oude vrouwtjes in kamers aan een patio woonden en ik werd ontvangen in een televisiekamer met veel stoelen waar veel Jezus- en Mariabeelden aan de muur hingen. De eerlijke vindster werd gehaald, Asuncion, en ik werd met twee kussen begroet. Wat een lieve, vrome vrouwtjes wonen hier! Ze had mijn portemonnee gevonden toen ze naar de dokter liep en had mijn hele portemonnee uitgespit om mijn telefoonnummer te vinden. Gelukkig had ik een klein vodje papier met mijn nummer erop in mijn portemonnee om mijn beltegoed op te waarderen..mijn redding! En mijn verwarring - bleek later - kwam door het woord cartera dat portefeuille betekent, en dus niet carretera dat straatweg betekent. Haha!

Op de dag vóór de laatste schooldag kreeg ik een telefoontje van ICS dat Anthe niet toegelaten is op Secondary School. Mark en ik hadden die week een gesprek gehad met de directeur, want hij had wat moeite met Anthe’s jonge leeftijd. Wij konden hem niet overtuigen dat Anthe het heel goed doet tussen een jaar oudere klasgenootjes. Hij had nogal een gekleurde visie op dit verhaal, want hij heeft zelf een dochter die een klas had overgeslagen. Later werd ze gepest op school, omdat ze geen make-up wilde dragen en de rest van de meiden wel... Wij hebben hem gezegd dat we niets van dit verhaal herkenden en dat iedere kind uniek is, maar hij had zijn beslissing al gemaakt: Anthe was niet welkom. Ze mocht wel de laatste klas van Primary School over doen. Samen met Anthe hebben we er uitgebreid over gesproken en alle voor’s en tegen’s bekeken. En we hebben besloten dat Anthe na de zomer naar groep 8 gaat van de Nederlandse school. En deze beslissing voelt goed voor ons allemaal.

* Op de link van school staan nog meer foto’s van musical Mirakel!

Holanda

Gisteravond hebben we genoten van de musical Mirakel! Alle kinderen van de Nederlandse school deden mee, zelfs de kleinste ukkiepukkies zoals Maren! Het had niet veel gescheeld of Maren en ik waren er helemaal niet bij geweest...

Maren en ik waren afgelopen donderdag vertrokken om een paar dagen in Nederland door te brengen. We logeerden in Breda bij Maren’s beste vriendje Sebas. Maren en Sebas deden allemaal leuke dingen samen zoals samen in de bakfiets naar de stad om Hollandse boodschapjes te doen en te lunchen, samen voorgelezen worden, samen in bad, samen in de bakfiets naar de kinderboerderij of samen in de tuin spelen.(zie fotoalbum) Ik ben met Olga wezen shoppen op koopavond en een andere avond zijn we naar de film geweest. Ik had met mijn Madrileense vriendin Netty, die weer in Nederland woont, afgesproken en we hadden opa & Adri met de trein in Friesland opgezocht. We hebben heerlijk Hollands gegeten en vooral veel gesnoept. Op maandagochtend vroeg stond ik met mijn goedgevulde koffers op de luchthaven om in te checken toen de grondstewardess tegen me zei dat ik pas dinsdag moest vliegen. Ik was een dag te vroeg! Dat kon écht niet, ik moest ’s avonds naar de musical! Alles op alles gezet om tóch mee te mogen vliegen, maar het kon echt niet...

Uiteindelijk hebben Hugo en Mark op Internet tickets gevonden voor dezelfde maandag, maar dan ’s middags vanuit Brussel. Hugo heeft ons naar Brussel gebracht en we kwamen eind van de middag in Madrid aan. We gingen direkt door naar het theater waar de musical uitgevoerd werd. De kinderen konden meteen de kleedkamer in om zich voor te bereiden. Maar het was alle moeite waard! Anthe zong solo door de microfoon en speelde een grote rol in de musical als zichzelf, Inden schitterde als Egyptenaar die een boek doneerde aan farao Toetanchamon en Maren speelde een Romeinse die Cesar adoreerde.(zie fotoalbum) Onvergetelijk!

De meisjes gaan deze week nog een paar dagen naar school waarvan vandaag voor een deel in het zwembad plaatsvond. Iedere dag worden ze op het schoolplein nat gespoten en staan er emmers en bekers gevuld met water om mee te spelen. Er zijn net als vorig jaar netten opgehangen om de zon niet te fel op het schoolplein te laten schijnen. Het is hier iedere dag boven de 30 graden. Eenmaal uit school zoeken de meiden verkoeling in het zwembad. En ’s nachts slapen we onder een koel lakentje...

Over een paar dagen zijn ze negen weken vrij. Ik heb veel dikke Nederlandse leesboeken meegenomen voor onze twee leesmonstertjes. Zo komen we lezend de zomer door en we gaan twee keer kamperen deze zomervakantie: een week aan de Costa Brava met Frank & Debora en drie weken in Portugal vlakbij Lissabon. Tussendoor gaan de twee oudsten een paar weken naar een zomercursus schilderen, in het Engels. We wachten nog steeds op de definitieve beslissing dat Anthe toegelaten wordt op ICS. De directeur van Secondary School heeft wat problemen met Anthe’s jonge leeftijd...

Stakende chauffeurs

De toestanden worden er hier in Madrid niet beter op... Sinds zondagavond staken de Spaanse vrachtwagenchauffeurs tegen de hoge dieselprijs. Mark en ik hebben zondagavond dus allebei onze auto’s volgetankt. De voorspellingen waren namelijk dat de tankstations tegen woensdag leeg zouden zijn. Het is nu woensdagmiddag en inderdaad..alle tankstations hier in de buurt hebben briefjes op de pomp gehangen dat de voorraad op is. Heel erg vervelend natuurlijk! Ik heb nog een halfvolle tank waar ik deze week de kinderen wel mee naar school kan brengen. En Mark kan deze week nog naar zijn werk.

Daarnaast worden alle toegangswegen naar Madrid geblokkeerd door vrachtwagens, dit leidt tot mega-lange files. Ik zie vanaf mijn deck de hele dag door helicopters boven de A1 hangen. Gelukkig rijdt Mark niet over de A1 naar zijn werk en ik rijd binnendoor naar school. Maar ik hoor niets anders dan verhalen van mensen die úren vast hebben gestaan...

Door deze stakingen worden naast de tankstations ook de supermarkten niet meer bevoorraad. Ik had maandagochtend vroeg mijn boodschappen gedaan voor een langere periode: diepvriesgroenten, pastasauzen, brood, melkvoorraad en extra fruit. Daar ben ik nu blij mee, want de schappen in de supermarkten zijn inderdaad behoorlijk leeg geraakt. Vooral de versprodukten en de rijst en pasta’s zijn leeg.

Voor Mark’s fabriek is deze staking ook een uitdaging, want de silo’s raken leeg. Mark had er van tevoren al voor gezorgd dat ze extra goed gevuld waren. Maar vanaf morgen is de bodem in zicht... Hij heeft nog een voorraad in Valencia gevonden waar hij tot na het weekend mee door kan. Nu zoekt hij een manier om dat naar zijn fabriek te brengen. (met wegblokkades en zonder dieselvoorraad...) Als dit niet zou lukken zal de glasoven weer uit moeten en zullen ze straks wéér opnieuw moeten opstarten met alle problemen van dien. Wéér overmacht... Het zit allemaal niet mee in die fabriek...

Ook hoorde ik dat er een ambulance vast heeft gezeten in de files waardoor een vergiftigd meisje van drie jaar overleden is. Zij had het volgens de dokter wél gehaald als ze op tijd in het ziekenhuis aangekomen was.... En er is in Granada een stakende chauffeur doodgereden...

De transportvakbonden hebben vandaag het laatste voorstel van de regering geweigerd, dus hoe lang blijft dit nog duren?

Bijzondere sfeer

Vlak voor de zomervakantie hangt hier op de Nederlandse School in Madrid een bijzonder sfeertje. Het voelt een beetje als de sfeer na het eindexamen op de Middelbare School...mooi weer en véél feestjes. Er zijn nu veel verjaardagsfeestjes vanwege de lange zomervakantie; veel kinderen willen hun verjaardag die in de vakantie valt nog met hun oude klas vieren. Er gaan ook veel gezinnen verhuizen, terug naar Nederland of verder de wereld in. En de kinderen uit groep 8 die allemaal onze school gaan verlaten geven ook nog feestjes. Veel afscheidsfeestjes dus en dit schooljaar vertrekken ook nog eens wat juffen én de schooldirectrice, dus nóg meer feesten: juffenverjaardagen, juffenafscheidsfeestjes én suprisefeesten voor de juffen. Een heel bijzonder sfeertje dus, maar wel héél gezellig!

Anthe’s kampeerfeest was afgelopen weekend. (zie fotoalbum) De meiden uit haar klas hadden er net als Anthe enorm naar uit gekeken, en het was ook erg leuk! Eerst hadden de meiden ’s ochtends allemaal hun Cambridge examen en ’s middags konden ze uitgelaten feest vieren. Het was mooi weer, dus in hun bikini op de trampoline en Mark sproeide zo nu en dan wat water met de tuinslang. En gillen dat die meiden dan kunnen!! Wat een plezier hadden ze dan..hahaha! Uiteraard lekker eten erbij aan een grote tafel in de tuin en het feest was compleet. ’s Avond keken ze naar de film Grease in hun pyama en daarna buiten in het donker marshmallows roosteren in het vuur, een echt campingsfeertje. Na wat gegiechel en geklets in de tent zijn ze allemaal in slaap gevallen en de volgende ochtend kregen ze een heerlijk ontbijtje in het zonnetje geserveerd.

Deze week hebben we een afscheidslunch voor een vriendin georganiseerd in onze tuin, er komen zo’n 20 vrouwen langs. Dat wordt vast heel gezellig, maar uiteraard wéér een afscheid. En zondag ga ik met de mama’s van mijn peutergroep lunchen om de zomer in te luiden. Hetzelfde de week erna, maar dan met mijn schildersklasje. Mijn juf gaat zomercursussen geven en ik heb voor Anthe, Inden en wat vriendinnetjes geregeld dat ze in het Engels drie ochtenden per week schilder/tekenles krijgen - in de weken dat wij in Madrid zijn deze zomervakantie. Anthe en Inden houden erg van tekenen en schilderen. Anthe zit wekelijks op pintura na schooltijd en Inden begint er na de vakantie mee.

Anthe mag deze week een toets doen op de internationale school om te kijken waar ze staat met rekenen en de beheersing van de Engelse taal. We hebben het haar pas na haar kampeerfeest verteld, ze heeft zoveel toetsen en examens gehad de laatste weken... Maar ze was blij en ze hoopt dat ze na de zomer mag starten op ICS – dat hopen wij ook! Afgelopen week hebben ze alledrie hun schoolrapport gekregen en die zagen er stuk voor stuk prachtig uit. Deze week zijn de oudergesprekken. En dan nog een leuk nieuwtje: de HEMA opent eerdaags een wereldwijde webshop. Joepie!!

Fiestas

We leven in een feestweek. Afgelopen weekend begon het al op vrijdagmiddag met een verjaardagfeestje waar Anthe en Inden uitgenodigd waren. Zaterdag had Maren haar eerste verjaardagspartijtje. Maren’s hele klas was uitgenodigd en papa’s, mama’s en broertjes en zusjes mochten ook mee. Een écht Spaanse verjaardag in een feestzaaltje met heel veel spelende kinderen, borrelende ouders en tafels met snacks. Eigenlijk heel relaxed en Maren had zich goed vermaakt!

Zaterdagavond gingen we met vrienden naar een tablao waar we gingen eten en daarna werd er een flamencoshow gegeven. Prachtig en indrukwekkend! Mark en ik hadden nog nooit zo’n show live gezien. In Sevilla hadden we het wel eens geprobeerd met de meiden erbij - maar die shows beginnen zo laat... Nu dus met vrienden lekker een avondje uit en we waren allemaal onder de indruk van de dans en de muziek. Flamenco kent reeds een lange geschiedenis. Het is een soort klaagzang uit de tijd dat de Moren verdreven werden uit Spanje. Iedereen moest toen bekeerd worden tot het katholieke geloof en anders moest je de stad uit vluchten de bergen in. Deze vluchtelingen (o.a. zigeuners, joden en moslims) kwamen bij elkaar om te feesten en daaruit ontstond de flamencomuziek en -dans. Ik kan nu ook mijn eigen flamencolessen wat relativeren, want de snelheid van de pasjes is erg indrukwekkend! Prachtig om naar te kijken, heel stijlvol en toch ook stoer.

Het toppunt van deze week vol feestjes was natuurlijk Anthe’s 10e verjaardag. Zondag vierden we haar verjaardag met ons gezin in een safaripark buiten Madrid. (zie fotoalbum) We hadden een gevulde picknickmand mee en het werd een superleuke dag. Allereerst de roofvogelshow en de safari met onze auto door het park. Geweldig hoe alle dieren naar onze auto kwamen om te snuffelen en nieuwsgierig naar binnen te gluren. Lama’s, dromedarissen en struisvogels waren buitengewoon nieuwsgierig en wat dacht je van de aapjes? Die sprongen allemaal op de auto, plasten en poepten daar ook en eentje kauwde zelfs op de ruitenwissers! Bij de geitenboerderij waren de meiden bijna niet weg te slaan, vooral bij de babygeitjes. En de glijbaan met jutezakken was uiteraard ook super!

Maandag was Anthe’s verjaardag en deze begon met kadootjes op het grote bed. Ze werd ook verblijd met kadootjes van de familie, dus ze had een enorme stapel leesboeken van Thea Beckman! Met het kettinkje - speciaal voor haar 10e verjaardag uitgezocht - was onze grote meid ook heel blij. Op school mocht ze trakteren en na school kwam er wat visite voor haar zingen en taart eten. Al met al een leuke dag waar ze lang naar uit gekeken had... Nu kijkt ze erg uit naar haar kampeerfeestje met al haar vriendinnen - een Grease-filmpje, een kampvuur en gezellig met z’n allen slapen in de tent...

Bijna tien jaar

Anthe wordt over minder dan een week tien jaar, ze is onze oudste. We vinden het een mijlpaal. Ze vindt het zelf ook heel belangrijk, ze telt de nachtjes al weken af! Ze mag deze speciale keer een slaapfeestje geven en dat gaat gebeuren in onze tent in de tuin. Ze heeft de uitnodigingen uitgedeeld, er komen tien meiden. Naast de kadootjes die ze graag wil hebben wilden we ook iets speciaals geven dat ze haar leven lang niet zal vergeten. Ze wil al heel lang een hangertje dat ik als kind heb gekregen van mijn ouders, er staat een A in gegraveerd. Dus hebben Mark en ik bij de juwelier er een mooie zilveren halsketting bij uitgezocht. Een speciaal moment, en nog specialer zal het moment zijn als we het geven aan onze bijna tienerdochter...

Anthe is de laatste maanden heel groot geworden in haar gedrag, haar gezicht is ook veranderd. Omdat ze vorig jaar een klas heeft overgeslagen zit ze tussen oudere kinderen in de klas die ook allemaal groter zijn dan zij. Zelf groeit ze maar hele kleine beetjes de hoogte in, maar ze houdt zichzelf staande in de klas! En dan wachten we ook nog op het bericht of ze na de zomer naar Secondary School kan. Dan gaat onze kleine, grote meid naar de Middelbare School – en ze wordt volgende week tien jaar! Soms gaat het zo snel dat we het gevoel hebben dat we het nauwelijks kunnen bijbenen... Gisteren heeft ze de entreetoets van CITO afgerond en mochten alle kinderen van groep 7 snoep mee naar school en hun iPOD of MP3speler om na het examen lekker te ontspannen. Afgelopen weekend heeft Anthe haar mondeling in het Engels gedaan van het Cambridge examen, op een grote Middelbare School in Madrid. Het ging goed, over twee weken heeft ze het schriftelijke en luisteronderdeel.

Maren daarentegen zit helemaal in de prinsesjes... Vorige week kreeg ze een nieuw model autostoel, omdat ze uit de MaxiCosi was gegroeid. Ze koos uiteraard een knalroze met allemaal prinsesjes afgedrukt op de bekleding. En ze draagt het liefst alleen maar roze rokjes en jurken. Ze kijkt alleen nog maar naar prinsessenfilmpjes op TV en wil als prinsesje iedere dag met de prins trouwen die gespeeld wordt door één van ons met een fluwelen cape om. Ze heeft roze sandaaltjes uitgezocht en roze-witte slippertjes. Mark en ik gaan er heel ontspannen mee om, tenslotte is het al de derde keer dat we dit meemaken. We wéten dat het (gelukkig) vanzelf weer over gaat!

Afgelopen weekend leek het weer een regenachtig grijs weekend te worden. We wilden er op zondag toch op uit trekken en daarom zijn we naar Monasterio El Paular gereden: een oud klooster in de bergen, niet ver van Segovia. (zie fotoalbum) Na een kijkje genomen te hebben in het oude klooster zijn we een stukje gaan wandelen, want het zonnetje brak eindelijk door. Naast het klooster zit een groot oud gebouw met een gezellig pleintje als binnenplaats, met een terras en een fontein. Daar hebben we heerlijk genoten van de zeer welkome zonnestralen en de warme chocomel met gebak. Op weg naar de auto hebben we in het nabijgelegen kapelletje kaarsjes gebrand voor mijn moeder, zondag was namelijk haar verjaardag.

Anthe en Inden hoeven hun beugels alleen ’s nachts te dragen, want ze kunnen niet praten met dat ding in hun mond. Dat geeft soms wel rare taferelen. Inden was de eerste nacht wakker geworden en ze was haar beugel kwijt. Ze had ’s nachts overal gezocht en was onder haar bed gekropen om te zoeken, het ding lag gewoon onder haar dekbed... Anthe maakte hetzelfde mee, maar zij werd pas ’s ochtends wakker toen ze besefte dat ze haar beugel miste. En dat al twee nachten achter elkaar. En het zijn helemaal geen kleine apparaatjes ofzo!

San Isidro

er kroop een rupsje over het blad
en hij at en hij at...
een gat in het blad!
en hij spon en hij spon...
een hele mooie cocon
sssstttt...
vlinder vrij, vlinder vrij...
oeps...weg is hij!

De laatste vakantie van dit schooljaar is voorbij en nu tellen we de laatste zes schoolweken af voor de zomervakantie! In Maren’s klas staat alles in het teken van de zomer - vlinders, visjes en bloemetjes. Afgelopen week is de verjaardag van de juffen gevierd, de kindjes mochten verkleed naar school. Er werden ouderwetse spelletjes gedaan zoals koekhappen, zaklopen, schmincken en er werd een chips-ketting gemaakt. Maren had erg genoten! (zie fotoalbum)

Anthe zit midden in haar CITO entree-toets op school en heeft aankomende zaterdag het mondeling gedeelte van haar Engels Cambridge examen. Twee weken erna heeft ze het schriftelijk gedeelte. Ondertussen oefent ze met haar klas al heel druk voor de musical. Groep 8 bestaat namelijk maar uit drie leerlingen, dus Anthe’s groep speelt ook een grote rol in de musical. Traditiegetrouw spelen alle kinderen van de school een rolletje, dus zullen wij naast Anthe ook Inden én Maren die avond op het podium zien schitteren!

De naamdag van de heilige San Isidro wordt in Madrid ieder jaar op 15 mei gevierd. Alle scholen, winkels en bedrijven zijn dan gesloten. San Isidro was een arme boer, maar gaf alles wat hij verdiende weer weg aan de armen in Madrid. Tijdens zijn leven was hij al heilig verklaard. Als een typisch Spaans gebruik wordt de hele week rondom 15 mei feest gevierd. Op 15 mei lopen alle Madrilenen en kinderen verkleed uit de tijd van San Isidro. (zie fotoalbum) De vrouwen en meisjes dragen een chulapa-kostuum: een lange jurk, gehaakt kleedje om de schouders en een shawltje om het haar met een rode anjer erin gestoken. De mannen en jongens dragen een chulapo-kostuum: een kort zwart jasje met een zakdoek erin en een zwart-wit geruite pet op het hoofd. Chulo betekent een Madrileens volkstype; een stoere opschepper of brutaal patserig type.

In de stad wordt muziek gemaakt en er wordt vooral veel gedanst. Ik ben met de meiden met de metro de stad in gegaan. Mark werkt buiten Madrid en moest dus gewoon werken. In de stad had ik met vrienden afgesproken. We hebben gekeken naar de shows, heerlijk in het zonnetje op terrasjes gezeten en ’s avonds lekker op een oud pleintje met een fontein van de take out gegeten. Overal werden speciale koekjes verkocht die alleen op San Isidro worden gegeten - die koekjes heten Barquillos. We hadden ze voor Mark mee naar huis genomen - erg lekker! En ik vond het heel stoer dat ik met de meiden zo’n tripje had ondernomen, ze worden groot!!

Mark en ik hadden afgelopen weekend een etentje met een Spaans stel. Eigenlijk de eerste keer dat we met een Spaans stel hebben afgesproken sinds we in Spanje wonen. We bewegen ons voornamelijk binnen de Nederlandse gemeenschap en een enkele keer hebben we een etentje via Mark’s werk. Dus dit was de eerste keer dat we met Spanjaarden gingen eten, het gezelschap was heel gezellig en het eten was goed. Ze hadden goede tips om lekkere gerechtjes te bestellen - lekkere voorgerechtjes en vooral ook heerlijke toetjes!

Ze zijn begonnen met het schoonmaken en vullen van het zwembad in onze urbanizacíon. Vorig jaar hebben we de dagen zitten aftellen totdat het zwembad eindelijk open ging. We vonden het zó warm en begrepen niet waarom het zo lang duurde totdat het zwembad eindelijk open ging. We hadden in mei ons opblaasbaar zwembad in de tuin neergezet, want de kinderen smolten bijna ’s middags als ze uit school kwamen! En dit jaar? We zijn verbaasd dat ze nu al het zwembad gaan schoon maken! We genieten van het zonnetje, maar vinden het niet te warm... Waarschijnlijk zijn we al beter aan de warmte gewend, maar dit voorjaar heeft het ook veel meer geregend. We hebben nog nooit zoveel wolken in Madrid gezien als de laatste twee maanden!

Kosmische energie?

Wat gebeurt er toch bij ons in huis?? Veel van onze apparaten stoppen ermee, we snappen er niks van. Het begon met de nieuw aangeschafte kleurenprinter met copier en scanner. Dit apparaat heeft vanaf de eerste dag niet goed gewerkt. Dus printen we nog steeds op onze bijna antieke zwart-wit printer, want die laat ons tenminste niet in de steek. Daarnaast hebben we nauwelijks plezier gehad van Maren’s nieuwe MP3 speler - aangeschaft voor onze Marokko-reis. De liedjes van Maren én de liedjes van Mark en mij zijn niet meer terug te vinden op dit kleine, simpele, roze apparaatje! Het laatje van onze computer waar de CDroms in moeten is er ook onaangekondigd mee gestopt. Net zoals de CD-speler in mijn auto.... Maar het ergste is dat de ontvanger van de Nederlandse televisiezenders er laatst mee is gestopt en niet te koop is hier in Spanje.

Ineens stond er geen stroom meer op, dus geen Nederlandse TV meer... De Spaanse ontvanger deed het al heel lang niet meer, dus die heeft Mark maar gauw gemaakt. Met het Nederlandse kastje van het merk Thomson naar een speciaal servicepunt van Thomson in Madrid gereden om hem te laten maken. Helaas had de meneer ons apparaat nog nooit van zijn leven gezien, maar hij wilde er wel even naar kijken. De volgende dag werd ik gebeld dat hij een onderdeeltje nodig heeft en dat dat onderdeeltje (uiteraard!) in heel Spanje niet verkrijgbaar is. Niet getreurd, ik bestel het onderdeeltje via Internet wel even in Nederland en dan kan deze meneer ons machientje weer helemaal in orde maken. Ware het niet dat ik gisterochtend het bericht ontving dat de fabrikant Thomson failliet is gegaan en er geen onderdelen meer te bestellen zijn. Tja, nu geef ik het op!!

Een vriendin die eind vorig jaar terug naar Nederland was verhuisd had zo’n ontvangstapparaat achtergelaten bij Nicole hier in Madrid en ik wist dat dat ding al maanden ongebruikt in haar kast stond. Ik belde haar meteen toen ik erachter kwam dat dit verhaal nog wel eens heel lang kon gaan duren...maar wat bleek? Ze had het apparaat juist díe week aan laten sluiten door een bedrijfje! Wat een pech voor ons! Voorlopig geen Nederlandse TV meer... Gelukkig had mijn zus in maart een enorme stapel DVD’s achtergelaten!

Toch heeft het kapotte apparaat ons ook iets goeds gebracht. Vanmorgen haalde ik het weer op bij het servicepunt van Thomson en toen had ik nog even tijd over. Ik slenterde wat rond in deze mooie, oude buurt achter Plaza del Toro. Er zitten veel leuke winkeltjes zoals een piepklein postkantoortje, een papierwinkel (met o.a. geschept papier - erg leuk!), klein groentewinkeltje en ook een ecologische supermarkt. Tuurlijk liep ik daar even binnen en ik kwam in een soort walhalla voor Maren terecht! Verschillende soorten speltkoekjes en -brood van Nederlandse bakkers als De Rith en Molenaartje, krentenbollen(!), Hollandse gemberkoek en stroopwafels, kleine rijstewafeltjes in allerlei smaken, Weleda produkten, thee van Simon Lévelt en zelfs geitenmelkijs van de Drie Geitjes uit Holland! Met een volle boodschappentas en een lach op mijn gezicht ben ik weer naar mijn auto gelopen om de meisjes van school te halen.

Gisteren hebben we Mark’s verjaardag gevierd en kwam Anthe er ’s avonds laat achter dat ze nog moest koken voor haar kookkring de volgende dag. Stonden we daar met z’n drietjes achter het fornuis aardappel-mais-pannekoekjes te bakken! De oudste twee meiden worden zo snel groot de laatste tijd. Inden heeft gisteren haar laatste tafel voor de juf opgezegd en heeft nu alle tafels uit haar hoofd geleerd. En Anthe is met de entree-toets van CITO begonnen deze week, het zal zo’n vier weken in beslag nemen en er hangt een voorlopig schooladvies aan. En dan krijgen ze volgende week allebei hun beugels!

Mezquita

De mezquita van Córdoba is één van de grootste islamitische gebouwen in Andalucia. Dit gebouw met oneindig veel rood-witte bogen en prachtige mozaïek waar kilo’s goud in is verwerkt werd gebouwd in 785. Helaas hebben de katholieken in de 16e eeuw een kathedraal pontificaal in het midden gezet en 19 deuren dichtgemetseld, waardoor er nauwelijks nog licht binnenvalt en het effekt van de oneindige bogen grotendeels teniet is gedaan...eeuwig zonde...

We zijn een paar dagen naar Córdoba geweest en logeerden op een finca buiten de stad. Er was een groot zwembad bij waar de kinderen van genoten en waarlangs we heerlijk mochten ontbijten in de ochtend en als we wilden ook ’s avonds dineren. We hebben er zelfs een keertje gegeten met opa & oma Rippens die op bezoek kwamen. De finca ligt vlakbij kasteel de Almodóvar, gebouwd in 760. Een prachtig gerestaureerd moors kasteel waar ook de film “Pipo en de Ppparelridder” is opgenomen. De meiden herkenden allemaal stukjes uit de film, dus dat was extra leuk.

Ook zijn we een ochtend naar een grote opgraving geweest, Madinat Al-Zahra. Deze stad uit 940 bestaat uit een grote moskee, paleizen van de koningen en de eerste minister, en uiteraard huizen van het personeel. Er is nog maar een klein gedeelte opgegraven en het is nu al indrukwekkend. Deze mysterieuze stad is ooit gebouwd uit ideologie en politiek oogpunt, alhoewel het verhaal gaat dat de toenmalige koning indruk wilde maken op zijn vrouw. In oude verhalen wordt geschreven over enorme schatten, marmeren muren, zinken baden die het zonlicht reflecteerden en gouden plafonds...sprookjesachtig!

Die middag hebben we het kasteel Alcázar de los Reyes in Córdoba bezocht. Dit is ooit als paleis gebouwd en heeft prachtige tuinen met visvijvers, sinaasappelbomen, fonteinen en rozentuinen. In dit kasteel zijn ooit de plannen beraamd om Amerika te ontdekken en Andalucia te heroveren van de Arabieren. Maren was in de rij in slaap gevallen op Mark’s schouders, dus hebben we haar op een stenen bankje langs de kasteelmuur lekker laten slapen – als een échte schone slaapster!

De eerste dag dat we Córdoba bezochten was er een groot feest: Batalla de flores, gevecht van de bloemen. Er kwamen prachtige praalwagens met bloemen versierd door de straat, waar dames en kinderen op zaten die typisch Spaans gekleed waren - allemaal gooiden ze anjers naar het publiek. De bedoeling van dit feest is dat alle bloemen weer terug gegooid worden, een heel vrolijke boel. En ook erg leuk om mee te doen! Haha!

Na deze culturele dagen hebben we de laatste dag van onze vakantie doorgebracht aan de Atlantische Oceaan. Lekker op het strand gezeten en de meest stoere van ons vijf hebben zelfs gezwommen! (zie fotoalbum) Uiteraard hebben we lekker vis gegeten aan het strand en aan het eind van de middag zijn we via een prachtige route door de Sierra Nevada weer terug naar Madrid gereden. We hadden de muziek van Grease lekker hard opgezet en zo zongen we de kilometers weg - tot groot plezier van de meiden zong Mark Danny’s en ik Sandy’s deel!

Secondary School

Afgelopen vrijdag heeft het hier ongelofelijk gehageld! De kinderen waren vrij en in een paar minuten tijd was de hele tuin wit! De meiden renden naar buiten om hagelstenen te vangen met bakjes. En dat ging heel vlot, dus ook alle zandemmertjes werden gevuld. En toen ontdekten ze de trampoline – ze waren werkelijk doorweekt tot op hun onderbroekjes!! Helemaal opgewonden van alle sensatie en drijfnat kwamen ze weer binnen om lekker in pyama voor de TV op te drogen....

Helaas kregen we vorige week het nieuws dat de directrice van de school met heimwee weer terug naar Nederland verhuist. En nog twee andere juffen ook, met dezelfde reden. Anthe zal in het laatste jaar van de basisschool met nieuwe leerkrachten moeten starten. Daarnaast gaat de helft van de kinderen uit haar klas naar een Spaanse middelbare school of verhuizen naar het buitenland. Dat deed ons beseffen dat Anthe dan beter komend schooljaar kan overstappen naar de middelbare school, in plaats van over een jaar. Secondary School begint namelijk na groep 7.

Dus hebben we geïnformeerd bij de International College Spain of Anthe daar terecht kan. Ik had geluk iemand aan de telefoon te krijgen, want de wachtlijsten zijn te lang en ze nemen de telefoon normaliter niet meer op. Teleurgesteld door deze informatie zocht ik contact met iemand uit het bestuur van de Nederlandse afdeling van ICS en zij kon wel wat regelen voor ons. We hebben een inschrijfformulier ingeleverd met een brief over Anthe erbij en deze week kreeg ik de vraag van ICS of ze Anthe’s rapporten konden zien. Vanmorgen ben ik dus naar ICS geweest en heb daar een gesprek gehad. De wachtlijst voor Anthe’s klas, 6th grade, bestaat uit vier kinderen. We hopen half mei meer te horen, want alle expats moeten voor eind april doorgeven of ze op deze school blijven. We keep our fingers crossed!

Op Mark’s werk is het een heel drukke week. Dinsdag kwam de CEO van Owens Corning vanuit The States met een ‘private jet’ aan om Mark’s fabriek te bezoeken. Deze man wilde uiteraard wat cijfers gepresenteerd krijgen, en een rondleiding door de fabriek. Vorige week ging er een inpakmachine kapot, zodat alle produkten in de fabriek opgestapeld werden in plaats van ingepakt naar het magazijn gebracht werden. Vlak voor het weekend was deze machine gelukkig gerepareerd, zodat ze tijdens het weekend alles konden inpakken en wegzetten. Vlak voor de komst van de CEO zag de fabriek er picobello uit! De cijfers vielen Mark een beetje tegen, want in de administratie was een fout gemaakt waardoor er van zijn behaalde beetje winst niet zo heel veel meer over bleef....

Gelukkig hebben Mark en de kinderen volgende week de hele week vrij en gaan we zaterdag lekker vijf dagen naar Córdoba om uit te rusten en te genieten van het mooie, zonnige weer en de culturele bezienswaardigheden. We logeren op een finca mét zwembad op het platteland, vlakbij het kasteel waar de film “Pipo de Clown en de Pppparelridder” is opgenomen. Daar verheugen we ons op!

Agua

Het water valt de laatste dagen met bakken uit de lucht! Zo nu en dan slagregens met onweer en windhosen. Maar het water is zo welkom! De water-reservoirs zijn maar karig gevuld dit jaar en in Barcelona gelden al boetes; als je je tuin besproeit (€ 40) of je zwembad vult met leidingwater (€ 3000). Helaas ondervinden we wel wat last van de regenslag, naast files onderweg en de rieten zonwering die weggewaaid is van ons deck, is mijn tuinkas nu al drie keer weggewaaid. Ik geef het op: ik zaai binnenkort alles wel in de koude grond. Dan maar wat later in het jaar verse tomaatjes, paprika’s en prei...

Ik heb weer iets overwonnen in Spanje, ik heb namelijk mijn auto laten keuren. Een vrouw op schilderles vertelde me van de week dat ze een boete had gekregen omdat ze haar autopapieren niet in orde had. Ik heb meteen alles gecheckt en bij mij bleek het ook niet in orde. Ik had mijn verzekeringsbetalingsbewijs van dit jaar niet in de auto liggen en mijn auto bleek ITV gekeurd te moeten worden. De volgende ochtend meteen stappen ondernomen en naar een keuringsstation gereden. Dat op zich was al een onderneming: het keuringsstation vinden, snappen hoe het systeem werkt en de autolampencontrole in het Spaans! Haha! Mijn auto werd trouwens afgekeurd, de voorbanden waren versleten. Dus dezelfde dag nieuwe autobanden eronder laten zetten en de volgende dag weer terug naar het keuringsstation. Nu heb ik mijn felbegeerde nieuwe keuringssticker op mijn raam zitten!

Sinds Maren op school zit maakt ze grote sprongen in haar Spaans! Ze heeft een Nederlandse juf en een Spaanse juf en voornamelijk Spaanstalige kindjes in de klas. Ze brabbelt thuis de hele dag Spaans en iets wat op Spaans lijkt. Alle kleuren kent ze nu in het Spaans en woorden als klei (plastalina), eet smakelijk! (¡buen aproveche!) en afblijven! (¡no se toca!). Laatst zaten we in de auto en toen speelden de drie meiden een spelletje met alle kleuren in het Spaans, Maren deed niets onder voor haar grote zussen hoor!

Afgelopen week tijdens mijn schilderles gebeurde er toch iets raars... Er kwam een Nederlandse man ‘toevallig’ langsrijden door de straat en verkocht vanuit de achterbak van zijn auto prachtige pannen- en messensets. Hij vertelde dat hij een verkoop had gehad in een hotel vlakbij en deze sets nog over had. Hij ging nu naar Zwitserland en wilde geen belasting betalen over de grens... Heel vaag verhaal, maar prachtige spullen! We moesten allemaal erg lachen, want de meesten van ons stonden met ons schilderschort aan op straat. “¡Qué día!” en “¡Qué manaña!” werden regelmatig uitgeroepen, hahaha! Uiteindelijk wilden we toch allemaal wel zo’n set (met flinke korting), dus zijn we gezamelijk en giechelend in een auto gestapt om te pinnen in de buurt en bij terugkomst de sets over te hevelen naar onze auto’s. Via Internet opgezocht dat de pannensets eigenlijk € 1445 kosten en wij hebben slechts € 200 betaald! Misschien van de vrachtwagen afgevallen??

Op Mark’s werk is de werkstress in de loop van de tijd weer opgelopen. De produktie is de laatste weken te laag en de kwaliteit is ook niet goed. Het produktiepersoneel doet niet echt z’n best om dit te verbeteren en Mark heeft af en toe het idee dat hij alles zelf moet doen - zelf de ideëen moet aandragen om het proces te verbeteren. Er heeft laatst een fabriek van Owens Corning in Europa in de brand gestaan en Mark is gevraagd om de produktie voor hun klanten over te nemen, ook dat lukt helaas niet optimaal... Gelukkig heeft hij zondag lekker afleiding: hij gaat met een groepje mannen naar een voetbalwedstrijd van Real Madrid!

Ondertussen heb ik mijn eerste les achter de rug van flamenco. Het was heel leuk: mooie Spaanse muziek en een leuke Spaanse juf. Maar die pasjes! De eerste pasjes vond ik goed te doen, maar toen begon ze alles achter elkaar te plakken en de armen moeten ook bewegen. Oef, alles tegelijk! Maar ik ben niet de enige die wat moeite heeft om haar heupen zwierig te bewegen en in de spiegel alles te blijven volgen. Ik blijf de cursus tot de zomer volgen en heb zélfs een lange flamencorok besteld!