Mergpijpjes

When you look at a city, you know, it looks so unique. You feel this kind of uniqueness and especially if you go from a big city to a small city or if you go from one country to another. Cities look very different, often. They even feel very different. You know, and they are, of course. They certainly are.
- Geoffrey West

Over een weidse campus lopen we langs indrukwekkende gebouwen als School of Law, School of Art of School of Sciences. We zien bogen van gekleurde ballonnen om de ingangen te markeren. We gaan een gebouw binnen en zien een grote aula, achter dikke houten deuren ligt een enorme collegezaal en overal zitjes voor een kop koffie of thee. Opvallend veel felle kleuren zijn gebruikt voor stoeltjes en kunst in de betonnen, grijze gebouwen. Iets eerder deze ochtend zijn we door een grijze, dikke mist naar de havenstad gereden. Het is Open Dag op de Erasmus universiteit en ondanks dat onze oudste dochter hier studeert hebben we deze universiteit nooit eerder bezocht. Onze middelste dochter overweegt om hier ook te gaan studeren en daarom zijn we met het hele gezin hier. We volgen een informatieve lezing. We horen over de nieuwe manier van studeren. In plaats van met honderden studenten urenlange colleges van een professor te volgen, waarbij maar een gedeelte van de toegereikte informatie blijft hangen, werken ze bij deze studierichting met ‘problem based learning’. Groepjes van maximaal twaalf studenten werken vijf weken aan een probleem waarbij de studenten zelf literatuur moeten verzamelen en oplossingen moeten aandragen. De uitwerkingen worden mondeling gepresenteerd door de studenten en beoordeeld door de tutor. Zo wordt de informatie veel beter opgenomen door de studenten. Uiteraard wordt alles nog wél ouderwets getest met een examen. We eten een broodje op de universiteit en parkeren later bij de studentenkamer van de oudste voor de deur . We splitsen ons op. Terwijl er nog wat laatste klusjes gedaan worden op haar kamer ga ik in m’n uppie naar de wekelijkse markt en bezoek de markthallen. Rotterdam is een multiculturele stad. Het valt me op terwijl ik over de markt slenter. Ik neem onderweg een kilo lychees mee voor anderhalve euro en een halve kilo blue berries voor drie euro. In Breda kom ik veel te weinig op de markt. In de overdekte markthallen treft het internationale karakter me. Veel jonge, hippe mensen om me heen. Veel internationale eettentjes en kookwinkels. Ook veel vreemde talen hoor ik om me heen. In Madrid heb je zo’n zelfde markthal die omgetoverd is tot eettentjes en winkeltjes. Rotterdam is een levendige metropool.

Als ik door de zonnige koopgoot terug wandel mis ik het majestueuze van Amsterdam en het elegante van steden als Den Haag, Haarlem of Breda. Ik mis karakter in deze stad. Rotterdam is eigenlijk net als Berlijn. In de oorlog gebombardeerd en daarna opnieuw opgebouwd. Veel hoogbouw. Het trekt veel jonge mensen aan. Een goede vibe. Veel barretjes, boetiekjes en restaurantjes. Zoals in de straat van onze dochter. Tegenover haar huis twee flitsende woonboetiekjes. Een boetiek met vooral Latijns-Amerikaanse spulletjes. Veel uit Mexico. De felgekleurde kleden, de tuinstoeltjes van waslijn, veel cactussen in terracotta potten, hangmatten en sieraden van gekleurde kraaltjes. Ik stap ook het winkeltje ernaast binnen. Een Frans boetiekje. Geweldige tafelkleden, geborduurde kussenslopen, portemonnees en hippieachtige kleding. Er staan wat mensen rondom de oude tafel waar de kassa op staat. Er wordt voornamelijk Frans gesproken. Ik hoor een champagnekurk knallen. Ik kijk op en zie dat er een etagère vol met heerlijke petit-fours staat. Veel schalen met vers fruit. Mooie glazen op tafel. Een feestje. Er wordt me twee keer een glas champagne aangeboden. Ik sla het beleefd af. Ik voel me teveel. Ik verlaat gauw het winkeltje. Ik kom vast nog wel eens terug. Twee dagen geleden liep ik nog in Amsterdam. Over de Amsterdamse grachten, langs de prachtige historische panden en vele trammetjes passeerden me. De straatnamen op de bordjes roepen veel herinneringen bij me op. Ik heb heel wat voetstappen liggen in deze stad. Mijn Bredase vriendin is er toevallig ook. Ik laat haar kennismaken met het legendarische slagroomijsje bij banketbakkerij van de Linde op de Nieuwendijk. Ik neem meteen verse mergpijpjes mee voor bij de thee op dochters studentenkamertje. We lopen samen door de negen straatjes en drinken nog een kop thee. Ik blijf Amsterdam toch écht veel charmanter vinden dan Rotterdam. Mijn mening is natuurlijk wel heel erg gekleurd door al mijn herinneringen uit deze stad. Mijn studententijd, samenwonen met mijn lief, mijn bul behalen, mijn eerste baan, onze bruiloft, mijn eerste leaseauto voor de deur. Wie weet welke herinneringen onze dochter nu aan het opbouwen is in háár stad Rotterdam?

Optellende tijd

Stilte in je hoofd
Onzichtbare deining
Onhoorbaar geruis
Groei
De prachtige rimpels
Van optellende tijd
Leven in het nu
- Evelien Sipkes

Een meneer van middelbare leeftijd wordt door een jongere vrouw de juwelier binnen gereden. Meneer is op zoek naar een ashanger. Ik ben altijd geïntrigeerd naar het verhaal aan de andere kant van mijn tafeltje. Meneer zit tegenover mij in een rolstoel om een ashanger uit zoeken voor zijn eigen as. De artsen hebben hem verteld dat hij uitbehandeld is en hij denkt zelf dat hij in oktober zijn laatste adem zal uitblazen. Het zou kunnen dat hij dit al zelf georganiseerd heeft, maar dat durf ik hem niet te vragen. Hij wil gecremeerd worden en zijn vrouw zal zijn as mee nemen op al haar reizen over de wereld. Ze hebben samen afgesproken dat zij telkens een beetje as mee zal nemen om uit te strooien op de mooiste plekjes op aarde. Hij heeft geen idee hoe dat verder eigenlijk werkt met het as dat overblijft na een crematie. Ik leg hem uit wat er met het as gebeurt direct na de verbranding en hoe zijn vrouw het in een zware koker op zal gaan halen bij het crematorium. Ik vertel hem hoe ze het beste het as in de ashanger kan gieten. Voor mijn fotografie opleiding heb ik een aantal jaren terug een reportage op het crematorium gemaakt. Ik kreeg destijds een rondleiding van een heel vriendelijke medewerker daar. Ik heb alle stappen in het crematieproces uitgelegd gekregen en ben met hem in de lijkwagen met een kist achterin over de begraafplaats gereden. Hij vond het stoer dat ik dat durfde. Ik vond het stoer om zonder enige schroom het hele verhaal met mijn camera vast te leggen. Bij de juwelier ben ik degene in ons team die zorgt dat het as in de hanger terecht komt. Ik vind dat geen enkel probleem. Zo open als meneer was over zijn dood, zo open vertel ik hem over het as. Ik ben altijd gefascineerd door de levensverhalen van anderen. Situaties die ik niet heb meegemaakt vind ik boeiend om te horen. Meneer heeft een zilveren ashangertje in de vorm van een hart uitgezocht, een mooie ketting erbij en we hebben samen nagedacht over een gravure op de hanger. Ik vind het fijn om zo’n levensverhaal te horen. En een piepkleine bijdrage te hebben mogen leveren. Ik heb hem en zijn dochter als afscheid de hand geschud en sterkte gewenst met alles wat komen gaat.

Een paar dagen later komt er een jonge vrouw binnen waarvan je meteen al kan zien dat ze mentaal iets mankeert. Ze gaat tekeer tegen een jong hondje. Ik begroet haar en even later help ik haar met de zoektocht naar een ring. De hond trekt echter zo vaak aan de lijn dat ze eerst het hondje naar haar ouders brengt en daarna terug komt. Haar ringmaat blijkt zo groot te zijn dat het buiten de standaardmaten valt. Ik denk met haar mee en vind een flink afgeprijsde, passende relatiering met een diamantje. De ring zal ze gaan dragen om haar moeder te gedenken, vertelt ze. Haar moeder is uitbehandeld en is onlangs uit het ziekenhuis naar huis gekomen. Ze zal nooit meer haar bed uitkomen, vertelt ze me. Ze belt haar moeder even later met haar mobiel om goedkeuring te vragen over de prijs van de ring. Ik krijg ook mama aan de telefoon. Ik leg alles uit over de ring en de prijs en mama gaat akkoord met de aankoop. Ze bedankt me over de telefoon voor mijn hulp en vraagt of ik haar dochters gouden halsketting even wil oppoetsen. Dat doe ik en terwijl ik dat doe vertelt de jonge vrouw verder over haar zieke moeder. Ik merk dat ze verschrikkelijk afhankelijk van haar moeder is. Gelukkig is er ook nog een papa. Als ze met het ingepakte ringdoosje de winkel uitstapt vertelt ze me dat ze heel blij is dat ik haar zo goed heb geholpen. Bij een andere juwelier hadden ze haar diezelfde middag heel onbeleefd behandeld. “Dikke vinger voor ze”, roept ze uit. Ik zie een heel jonge, kwetsbare vrouw voor me. Een vrouw die het heel zwaar gaat krijgen binnenkort. Ik hoop dat ze lieve mensen om haar heen heeft die haar kunnen begeleiden zoals haar moeder dat nu doet. En dat de ring een mooi blijvende herinnering zal worden aan haar moeder.

Thais

I always think I look better after a yoga class. It's the same as a massage. We look so amazing after a massage because we're relaxed.
- Andie MacDowell

Ik stop mijn hardloopschoenen vol zand in een plastic tas. Ik draag mijn bikini met een witte, comfy badjas er overheen. Witte hotelslippertjes eronder. Ik leg twee tijdschriften klaar op het hotelbed. We gaan zo naar de sauna onder ons hotel. Lief en ik hebben net een uur hardgelopen op het Scheveningens strand. Het geluid van de golven en de zeemeeuwen laten me helemaal uit mijn dagelijkse sleur stappen. Rennen op het strand is iets nieuws voor mij. We hebben echter nóg iets nieuws ondernomen. De dag ervoor. Ik had in Den Haag voor ons beiden een Thaise massage geboekt. Een uur lang. Nog nooit zoiets gedaan. Ondanks dat ik zelf een massage diploma heb... Op Facebook kreeg deze salon daverende recensies. Men schreef lovend over een onderhoudsbeurt voor je lijf. Het klonk geweldig. Toen we binnenkwamen in de authentiek Oosterse salon zag ik geen kamers met massagetafels maar witte lange gordijnen waarachter matrassen op de grond lagen. Er gingen nog geen alarmbellen bij mij af. We mochten ons samen uitkleden achter een gordijn waar twee matrassen lagen. Een kleine, Thaise meneer en een lief, klein, tenger Thais vrouwtje die beiden nauwelijks Nederlands spraken gingen ons masseren. Ik lag op mijn buik en Parinya waarschuwde me nog, toen ze over mij heen gebogen zat, dat als het te hard was dat ik het dan mocht zeggen. Volgens mij zat ze toen al met haar handen en knieën bovenop mijn lijf. Ze kneed, trok en duwde aan mijn nek. Daarna kreeg mijn rug het zwaar te verduren. Ik hoorde, naast Oosterse klanken op de achtergrond, de man die mijn eega masseerde steeds meer steunen, hijgen en zuchten. Ik kon horen dat hij heel hard aan het werk was. Ik nam me voor om eenmaal thuis eens op te zoeken wat Thaise massage nu eigenlijk precies inhoudt. Een tikkeltje te laat wellicht… Na een uur was ik helemaal beurs. Vooral veel pijn in het midden van mijn rug. De volgende ochtend ontdekte ik allemaal blauwe plekken op mijn kuiten. Mijn rug is zó gevoelig dat ik niet eens meer ergens tegen aan kan zitten. Ondertussen weet ik nu dat Thaise massage traditioneel door monniken in boeddhistische tempels werd beoefend. Binnen de Thaise gezondheidsleer wordt pijn gezien als een uiting van geblokkeerde energie. Dit kan een puur fysieke oorzaak hebben, maar vaak zit er een emotionele component aan, bijvoorbeeld stress of verdriet dat zich in je lichaam vast heeft gezet. De taak van de massagetherapeut is om je lichaam te helpen die energieblokkades op te heffen, zodat de energie weer kan stromen. De fysieke pijn vermindert en er kan ruimte ontstaan om een emotionele component te ‘voelen’. Hierbij wordt veel gebruik gemaakt van acupressuur. En dat kan dus behoorlijk gevoelig zijn heb ik gemerkt. Bij drukpuntmassage zoals de mijne zakt de masseur rustig in je lichaam, zodat het zich aan kan passen en meegaat in de druk. Dat voelde soms wel lekker, haar knieën die langzaam heel diep in mijn lichaam gleden. Maar je pijnlijke plekken komen altijd aan het licht, en dat was ook zeker zo in mijn geval. Een goede therapeut stemt de massage af op wat jij nodig hebt en aan kan, waardoor de massage een helend en diep ontspannend effect heeft. Ik was vooral dankbaar dat wij de dag erna úren in de sauna doorbrachten. Ik voelde dat ik even heel lief voor mijn lijf moest zijn.

We hebben ons desalniettemin goed vermaakt in het deftige Den Haag. Ons hotel lag precies tussen het Schevenings strand en het centrum van Den Haag. Alles op loopafstand. We hebben geluncht op een terras bij de hofvijver en ik ben voor het eerst van mijn leven via het beroemde toegangspoortje het historische Binnenhof binnen geslenterd. We zijn langs het Vredespaleis gelopen, maar vooral langs heel veel statige herenhuizen uit de 19e eeuw. Wat een allure straalt deze stad uit! Zelf was ik ook verbaasd over het schattige haventje van het Haagse stadsdeel Scheveningen dat direct aan de Noordzee ligt. We hebben daar op zaterdagavond verse vangst van de dag gegeten. Ik kijk terug op een heerlijk weekend zonder kinderen: een gesprek van uren voeren met je man en weer eens zien hoe knap hij eigenlijk is, gewoon omdat je weer eens goed de tijd voor elkaar hebt.

Nieuw avontuur

“But plants grow again," she murmured, focusing on the verdant beauty around her. "They put down new roots, create room for themselves in foreign soil.”
― Nalini Singh

Mijn lief en ik gaan weer samen aan een nieuw hoofdstuk beginnen. Eigenlijk, goed beschouwd, keren we terug naar een eerder hoofdstuk nu ik er goed over nadenk. Voordat wij over de wereld rondzwierven voor zijn loopbaan heeft hij vijf jaar op de fabriek gewerkt waar hij vanaf deze week met de scepter zal gaan zwaaien. Het was zijn eerste serieuze baan na zijn studie. Wij woonden destijds saampjes in Amsterdam-Oost. Hij had net zijn diensttijd uitgezeten. Tweeëntwintig jaar geleden maakte hij zijn eerste, wankele stapjes in zijn huidige carrière. Na veel omzwervingen in de Verenigde Staten, Spanje en Mexico werkt hij vandaag de dag nog steeds voor diezelfde werkgever. Een heel loyale werknemer! Na zoveel internationale jaren kijkt hij er naar uit om straks in zijn moedertaal te vergaderen of met zijn personeel te communiceren. Gewoon zonder enige moeite honderd procent van het gesprek of een e-mail te snappen. Voor zijn eerste career switch verhuisden we met ons dochtertje dat net kon lopen naar het Amerikaanse continent. Een heel relaxt leven met een groot besef van de extreme weerstypen. Veel prachtige reizen door Canada en langs de Oostkust gemaakt. Met twee dochters keerden we terug. Om weer een volgende grote stap in zijn carrière te maken. We verhuisden, inmiddels met drie dochters, naar Spanje. We twijfelden nooit. We stapten steeds weer het avontuur tegemoet. Het Spaanse leven heeft ons uit de gestreste, Hollandse ratrace doen stappen. Alles kan ook morgen. Geniet van het nu. Wederom geweldige reizen gemaakt door Spanje, Portugal, Marokko en Afrika. Ook zijn één-na-laatste move naar Mexico hebben we zonder moeite gemaakt. We staan als gezin open voor wat het leven ons te bieden heeft. Mexico had ons heel veel te bieden. Onvergetelijke reizen gemaakt door Midden-Amerika en de Cariben. Telkens als we terug keren van onze tijd in het buitenland voelde ik verzet. Ik ben altijd bang geleefd te worden. Voor het gevoel weer te moeten voldoen aan allerlei verwachtingen en verplichtingen. Eigenlijk heb ik nu, anderhalf jaar na thuiskomst, het gevoel dat ik voorlopig mijn draai gevonden heb. Ik ben dankbaar hoe al het moois dat we in het buitenland hebben ervaren, heeft kunnen verankeren in ons ‘gewone’ leven. De talen die we vloeiend spreken. De internationale studies die onze twee oudsten volgen als gevolg daarvan. De jongste heeft vrijstelling van Engelse les op haar middelbare school. Miljoenen onzichtbare draadjes verbindt ons gezin met elkaar, omdat we veel op elkaar hebben moeten leunen in den vreemde. Veel internationale vrienden. De reislust die áltijd borrelt in ons binnenste. De verbinding die we hebben met de wereld om ons heen. Maatschappelijke betrokkenheid. De armoede die we vaak gezien hebben in Latijns Amerika, de watersnood die we met eigen ogen zagen in Afrika, het communisme in Cuba of de verschrikkelijke ontbossing in het Amazone regenwoud dat ons enorm raakte. Maatschappelijk besef. Mijn lief heeft net zijn állerlaatste intercontinentale zakenreis achter de rug. Hij heeft in Mexico onze laatste bankzaken afgerond en de laatste keer persoonlijke boodschapjes in de lokale supermarkt gedaan. Vanaf nu leeft hij met beide benen in Brabant. Werkt hij tien kilometer van ons huis vandaan en eet hij elke avond thuis. Vanaf nu ben ik geen zeemansvrouw meer. Vanaf nu heeft mijn geliefde een baan met Hollandse kantoortijden. Een nieuw hoofdstuk in ons leven.

Onze jongste is óók aan een nieuw avontuur begonnen. Bloednerveus. Ze kende niemand en had dit nooit eerder gedaan. Wij trouwens ook niet. Ik heb speciaal mijn werkdag geruild om erbij te zijn. We hadden er alle drie zin in. Haar eerste regionale zwemwedstrijd in een dorp verderop. Ze volgt sinds vorig jaar zwemtrainingen. En nu dus haar eerste wedstrijd. Ze mocht 25 meter vlinderslag voor haar team zwemmen en werd eerste van haar serie. Ze won de zilveren medaille voor deze slag. Ze mocht ook voor de 50 meter borstcrawl uitkomen waarbij ze snel moest keren onder water. Daar was ze bijzonder zenuwachtig voor. Weer won ze van haar serie en kreeg ze een zilveren medaille voor haar snelle tijd. Een goed resultaat voor een eerste keer. Ik hield het niet droog. Estafette zwemmen vindt ze heel leuk en daar deed ze het echt heel goed, tegen twee jongens. Ze had voor het team een flinke inhaalslag gemaakt, maar zoals dat met een team gaat draagt iedereen zijn steentje bij. Het mocht niet meer baten. Een onwijs leuke middag en nu weet ze waar ze wekelijks voor traint. Ze is daar als een vis in het water!

Masterpiece

In de yoga les droeg mijn juf een tekst voor van een Indiase goeroe. Ik vind de tekst zó mooi dat ik het hier graag wil herhalen. Zonder dat ik er zelf nog iets aan toevoeg. Het spreekt helemaal voor zich.

“A plum once said, ‘just because a banana lover came by, I converted myself into a banana. Unfortunately, his taste changed after a few months and so I became an orange. When he said I was bitter I became an apple, but he went in search of grapes. Yielding to the opinions of so many people, I have changed so many times that I no more know who I am. How I wish I had remained a plum and waited for a plum lover.’

Just because a group of people does not accept you as you are, there is no necessity for you to strip yourself of your originality. You need to think good of yourself, for the world takes you at your own estimate. Never stoop down in order to gain recognition. Never let go of your true self to win a relationship. In the long run, you will regret that you traded your greatest glory – your uniqueness, for momentary validation. Even Gandhi was not accepted by many people. The group that does not accept you as you is not your world.

There is a world for each one of you, where you shall reign as king/queen by just being yourself. Find that world… and that world will find you.

What water can do, gasoline cannot and what copper can, gold cannot. The fragility of the ant enables it to move and the rigidity of the tree enables it to stay rooted. Everything and everybody has been designed with a proportion of uniqueness to serve a purpose that we can fulfill only by being our unique self. YOU as you alone can serve your purpose and I as I alone can serve my purpose. You are here to be you… just you.

There was a time in this world when Krishna was required and he was sent; a time when a Christ was required and he was sent; a time when a Mahatma was required and he was sent. There came a time when you were required on this planet and hence you were sent. Let us be the best we can be. Don’t miss yourself and let the world not miss you.

In the history of the universe, there has been nobody like you and to the infinite of time to come; there will be no one like you. Existence should have loved you so much that it broke the mold after making you so that another of your kind will never get repeated. You are original. You are rare. You are unique. You are a wonder. You are a masterpiece... your Master’s piece.

Celebrate your Uniqueness.”

~ Sri Sri Ravi Shankar

Ouder worden

When I was younger, I looked at getting older as this process of getting less interested in things and becoming colder, and of finding less joy in the mystery of things. And I've found the exact opposite to be true. I find that I'm getting warmer, and that I'm more mystified by human interactions.
- Jon Brion

Ik zet de loeizware bananendoos gevuld met boeken bovenop de andere bananendoos en meteen schiet er iets verkeerd in mijn onderrug. Oooh, ik kan nauwelijks mijn been optillen om te lopen. Alles doet zeer in mijn onderrug. Precies op de dag dat we onze oudste dochter naar haar studentenkamertje verhuizen! Ze woont op de vierde etage en haar hele inrichting moet vandaag naar boven gesjouwd worden. Een paar dagen eerder hebben we saampjes alle bananendozen gesorteerd. Haar spulletjes staan al sinds de zomer opgeslagen in de garage. Haar slaapkamer op zolder hebben wij tijdens haar wereldreis omgetoverd tot onze loft. Ik had toen haar complete slaapkamer ingepakt in nog geen tien bananendozen. Deze week hebben we dat aantal geminimaliseerd tot zo’n vier dozen. Er zijn vier dozen in Breda achtergebleven gevuld met prachtige leesboeken. Deze worden in het voorjaar op een rommelmarkt verkocht. Deze dag lijkt net een scène uit een zoete, romantische familiefilm. Precies op Oudejaar verhuizen we ons eerste kind naar haar studentenkamer. In onze oude Volvo station wagon rijden we met haar matras, dozen kleding en boekenplanken naar Rotterdam. Haar studentenstad. Oliebollen in een schaal, servetten en een bus poedersuiker er bij gepropt. Ze is er zelf niet eens bij, ze moet werken. Haar zusjes zitten opgepropt, maar uitgelaten, achterin in de auto. Ze gaan namelijk shoppen in deze grote stad. Als de hoogslaper in elkaar geschroefd is en de raampjes gelapt lopen we met z’n viertjes een klein blok verder naar het populaire restaurant Bazar. Haar straat is écht een geweldige straat met hippe woonwinkels. Ik neem me voor om hier lekker eens tijd door te brengen. Als we op Nieuwjaarsdag terug komen rijden we weer met een volgeladen auto. Kast, twee krukken, vloerkleed, schoonmaakspullen en haar fiets. Ik besef dat de afgelopen achttien jaar voorbij gevlogen zijn. Zo hebben we in 1998 een prachtig roze baby’tje in onze armen en zo woont ons volwassen kind in 2017 alweer op zichzelf. Waar blijft de tijd?

Oud worden betekent in deze tijd iets heel anders dan vroeger. Vijftig jaar is al lang niet oud meer. Mark en ik zijn dit jaar dertig jaar samen. Dat is best lang denk ik, maar ik wil zeker nóg dertig jaar samen met hem doorbrengen. Zoals het lieve echtpaartje dat ik ontmoette bij de juwelier. Het was bijna sluitingstijd op Kerstavond. Er waren heel veel klanten in de winkel. Een prachtige oude dame, met opgestoken wit haar en haar man met een baret en een zwart hoornen bril stonden op hun beurt te wachten. Ik was de gelukkige die haar mocht helpen. Haar smalle schouders naar voren hangend. Levervlekjes op haar oude handen. Haar langzame gang. Ze wilde graag een nieuw horloge kopen. Eentje waar ze ook mee kon sporten vertelde ze me trots. Lichtjes fonkelden in haar ogen. Ik pakte het juiste horloge voor haar uit de etalage. Ik paste hem op haar pols en zag een gerimpelde huid op haar arm. Ze wist het meteen. Dit horloge wilde ze hebben. Meneer rekende af met zijn bankpas. In de volle winkel waar iedereen dicht op elkaar op zijn beurt stond te wachten verklaarde meneer trots dat hij betaald had voor zijn mooie vrouw. Terwijl ik het garantiebewijs invul glimlach ik naar mevrouw. “Ik ben al 57 jaar getrouwd met haar”, verklaarde hij tegen de mensen om hem heen. Echt heel lief. Iedereen genoot. Ik zeg tegen mevrouw dat dit wel een heel lief gebaar van hem is. Ze haalt haar schouders op. “Dit is niet de eerste keer dat hij dat zegt” vertrouwt ze me zachtjes toe. Ik heb beiden een hand gegeven, de deur voor ze open gedaan en een fijne Kerst toegewenst. Als ik weer terug achter de balie sta hoor ik iemand zeggen: “Zo willen we toch allemaal oud worden!”. En dat is zó waar. Ik zie ze wel vaker. Die hartverwarmende echtpaartjes die zo lief voor elkaar zijn. Zo respect- en liefdevol zoals ze met elkaar omgaan. Hun prachtige verhalen. Met hun gerijpte wijsheden dwingen ze respect bij mij af.

Twee idioten

I wonder if the snow loves the trees and fields, that it kisses them so gently? And then it covers them up snug, you know, with a white quilt; and perhaps it says, "Go to sleep, darlings, till the summer comes again.”
― Lewis Carroll

De idioten van de sleehelling. Zo voelen we ons. Onnozel. Net zoals toen we samen afgelopen zomer in een kano een Franse rivier moesten afdalen. Als stuurloze dwazen raakten we elke wal, elke grote riviersteen en elke drijvende flinke tak in het water. Bij elk stukje laag water moesten we uit de kano stappen om te duwen. Oudste dochter en ik werden er verschrikkelijk melig van. Misschien ook wel als reactie op onze zenuwen. Hoe zouden we in godsnaam op het afgesproken eindpunt aan moeten komen waar we met een busje opgehaald zouden worden? Onderweg ben ik geruild van kano zodat het wellicht wat beter zou gaan. Op het einde van de route is de boot zelfs op z’n kop met de stroom mee gedreven. Het was ook nog eens onmogelijk om in het water te lopen zonder waterschoenen. Door de pijnlijke rivierstenen. Gelukkig nam een onbekend gezin mij op in hun kano en kwam manlief met de afgedreven kano de achtergebleven dochters redden. Zulke idioten voelen we ons nu op de besneeuwde piste dus ook. Oudste dochter en ik samen op een stuurloze, houten slee naar beneden roetsjend. We pakken alle kuilen en hobbels op de route mee. Zo ook de scheve randen waardoor we met de slee ons evenwicht raken te verliezen en het uitgillen van angst, of plezier? Op sommige stukken van de sleehelling gaan we zo hard dat ik niks meer zie door mijn zonnebril. Dochterlief zit voorop met tranen in haar ogen van het lachen waardoor het echt een wonder is dat we niemand van z’n sokken hebben gereden. Of dat we niet ondersteboven met onze koppen in de sneeuw naast de piste terecht zijn gekomen. Benen recht in de lucht gestoken. Wellicht overbodig om te noemen dat we er strontmelig van worden. Soms moet ik zo hard met mijn hoofd achterover lachen dat ik van de glijdende slee achterover sla en dochter als een raket vooruit schiet. In paniek omdat ze niet kan sturen en remmen. Mensen langs de piste lachen als ze ons voorbij zien zoeven. Eigenlijk net een ongeleid projectiel. Onze ledematen uitstekend om de slee proberen z’n evenwicht te laten behouden. Ondertussen gillend van plezier. Hilarisch! Hetzelfde soort plezier dat we hadden toen we met ons gezin op een gele opgeblazen banaan achter een Mexicaanse speedboot over het rimpelig oppervlak van de Stille Oceaan hupsten. Pijn in je buik, tranen over je wangen en geen controle meer over je spieren. Ik was destijds met geen mogelijkheid meer op die banaan te krijgen als we er eenmaal af gevlogen waren in een te scherpe bocht. Geen spierkracht meer van de slappe lach. Net een vaatdoek.

We zijn dus op een piste in het Duitse national park Harz. Op de dag van aankomst was er zo’n twintig centimeter verse sneeuw gevallen. Het is zo mooi hier. Verse sneeuw op de lange dennenbomen. Knalblauwe lucht op onze eerste dag op de Bocksberg. We slapen in een sfeervol antiek postkantoor uit de negentiende eeuw. We hebben een hele zijvleugel voor onszelf met drie slaapkamers, een huiskamer, een badkamer en een prachtige grote hal. Een krakende houten planken vloer. We gaan dagelijks met een cabineliftje naar de top van de berg. We eten Duitse bratwurst bij een houten kioskje op de besneeuwde straat en drinken warme chocomel ‘mit Sahne’ op onze sleetjes in een lieflijk, besneeuwd straatje. We relaxen ’s avonds in een zoutgrot onder ons hotel. Of in de sauna waarbij we afkoelen in de verse sneeuw onder een wolkeloze hemel. Ik lees het nieuwe boek van Herman Koch in bed. We eten de avonden gezellig samen. We vieren ook de twaalfde verjaardag van ons jongste kind. We bekennen hardop dat we de avontuurlijke, zonnige reizen rond de jaarwisseling missen uit México, maar dat dit een heel goed alternatief is. We hebben ongelofelijk geboft met het weer. Met blauwe plekken (en ik een beurs zitvlak) rijden we door de sneeuw en de mist weer terug naar huis.

Hahnenklee – 8 januari 2017

Feest in het ziekenhuis

New Year's Day. A fresh start. A new chapter in life waiting to be written. New questions to be asked, embraced, and loved. Answers to be discovered and then lived in this transformative year of delight and self-discovery. Today carve out a quiet interlude for yourself in which to dream, pen in hand. Only dreams give birth to change.
- Sarah Ban Breathnach

Vijf vrolijke meiden zwieren over de ijsbaan. Sfeervolle kerstverlichting rondom de ijsbaan. Ze schaatsen in een rijtje achter elkaar of van de ene naar de andere kant. Ook wordt er met een stoeltje over het ijs gegleden. Om de beurt erin. Het is donker en koud buiten. De ijsbaan is tijdelijk aangelegd in de haven van Breda. Muziek klinkt door de boxen. De tieners hebben veel lol. Een thermoskan met warme chocomel en roze koeken staan voor ze klaar op de picknicktafel. Eega en ik zitten onder de terraswarmer naar ze te kijken. Ik maak een paar groepsfotootjes. En dan gebeurt het. Maren wil een sneeuwbal naar haar vriendin gooien, verliest haar evenwicht en valt recht naar voren op haar handen. Ik zie het gebeuren, maar schrik er niet meteen van. Het duurt echter behoorlijk lang voordat ze opstaat. Haar vriendinnetjes sjorren aan haar. Een mevrouw op de ijsbaan helpt haar naar de kant. Maren heeft erg veel pijn. Toch maar even de Eerste Hulp erbij. Haar arm wordt in verband en een mitella gewikkeld en we verplaatsen ons met het hele feestje naar het ziekenhuis. In de wachtkamer, waar eigenlijk maar twee mensen tegelijk in mogen, eten we de roze koeken en wachten we best lang. Er wordt gesuggereerd dat ze wellicht foto’s moet laten maken. Haar arm wellicht in moet gipsen. We gaan uit van het slechtste scenario dat we nog vele uren in het ziekenhuis doorbrengen. Haar trouwe vriendinnen willen erbij blijven. Dan komt de dokter met het goede nieuws dat er ‘alleen’ een soort inwendige blauwe plek tussen de twee botten in haar onderarm zit. We mogen naar huis. Ondertussen zijn er al twee meiden opgehaald en gaan we met de rest alsnog naar ons huis voor taart en cadeautjes. Het is al ver na tienen. Door de pijnstillers voelt onze jarige held geen pijn meer. Ze pakt alle cadeautjes uit, eet taart en speelt spelletjes met haar lieve vriendinnetjes. Ze hebben plezier. Eén vriendinnetje blijft slapen. De volgende ochtend hoor ik dat het feestje ondanks de rottige val als heel leuk ervaren is. Een onvergetelijk feestje zullen we maar zeggen.

Later diezelfde week hangt er een verschrikkelijk dikke mist. Misschien dertig meter zicht. Ik fiets door het donker met twee trainingsbroeken over elkaar naar het bos. Ik loop op deze koude avond tussen Kerst en Oudejaar mee aan een spectaculaire Nightrun van zevenenhalve kilometer. Door het donkere, sprookjesachtige Mastbos. Alle duizend lopers hebben een lampje gekregen voor op hun hoofd. Ik heb een wintermuts op, een ski hemd aan en een gewoon hemd eronder. Een trainingsjackje en een bodywarmer erover heen. Dat laatste trek ik uit als ik bij de start ben, zo ook mijn bovenste trainingsbroek. Ze hebben overal rondom de start heel sfeervol houten blokken in de fik gezet. Eenmaal in het bos hebben ze op stukken langs het parcours ook brandende kaarsjes in glazen jampotjes gezet. Het is onder het vriespunt maar door het lopen merk ik er weinig van. Voor het startschot wordt er eerst vuurwerk afgestoken. Er wordt heel voorzichtig en langzaam gestart, want de atletiekbaan is spiegelglad door de vastgevroren mist. In het bos op de zandpaden is het goed lopen. Ik loop niet hard. Te druk op het parcours. Er ligt rijp op het lange bosgras naast de paden. Heel winters. Ik kan niet ver vooruit kijken. Teveel mist. Gelukkig loop ik naast een maatje. Sommige bochten vind ik eng zo in het pikkedonker. Loop ik nog goed? Ik heb geen idee waar ik ben en hoe lang of hoe ver ik al loop. Na vier kilometer vraag ik het aan twee lopers die ik inhaal. Ik blijk al over de helft te zijn. Ineens is de finish ook al in zicht. Manlief staat er als verrassing op me te wachten. Veel sfeervolle lampjes om hem heen. Muziek uit de speakers. Een tent vol vrolijke mensen. Leuk om zo te mogen sporten.

2017

Dankbaarheid is een bloemke dat in weinig hoven bloeit.
- Guido Gezelle

Heb jij dit jaar een dagboekje bijgehouden? Of een glazen pot met iedere dag één zin waar je dankbaar voor bent? Soms is het goed stil te staan bij je persoonlijke hoogtepunten en ze op te schrijven: daar word je extra dankbaar van. Een manier om meer geluk te vinden in je leven is het vaker stil staan bij wat je hebt en om daar dankbaar voor te zijn. Dankbaarheid tonen heeft heel gunstige effecten. Uit onderzoek blijkt dat dankbare mensen gelukkiger zijn, energieker, optimistischer, hulpvaardiger, spiritueler, geestelijk gezonder en minder materialistisch. Van dankbaar zijn word je gelukkig. Het is een krachtige manier om meer geluk in je leven te brengen. Dus stond ik even stil bij de momenten die me echt zijn bijgebleven uit 2016. Dit resulteerde in de volgende vier punten:
1. Ik heb me aangesloten bij een hardloopgroep. Vanaf maart van dit jaar trainde ik twee á drie keer per week met trainer Peter. We begonnen op de baan te trainen en vanaf het ingaan van de zomertijd trainden we in het bos. Deze training werd afgesloten met een vijf kilometer test waar ik bijna 37 minuten over deed. Vanaf dat moment ging ik langere rondes lopen door het Mastbos. Echt genieten. Langs bosmeertjes, herten, paarse heide en kleinere bospaadjes. Aarden. Met de wintertijd verplaatsten we ons weer terug naar de baan. Afgelopen week hebben we weer een vijf kilometer test gedaan en nu liep ik drieënhalve minuut sneller. Ik ben dankbaar voor mijn vooruitgang en het kunnen genieten van het hardlopen in de natuur.
2. In México had ik flink te kampen met gezondheidsproblemen. Ik had een myoom ter grootte van een halve grapefruit in mijn buik. Het voedende bloedvat naar de myoom heb ik in Mexico City af laten sluiten met een siliconen kraal. Afgelopen zomer was het al geslonken naar een grote knikker van drie centimeter doorsnee. Mijn beenmerg was in México zó aangetast door medicijnen dat ik enorm ijzertekort had en twee bloedtransfusies moest ondergaan om mijn beenmerg een flinke boost te geven. Mijn bloed was sowieso heel erg uit balans waardoor ik veel te hoge cholesterol- en bloedsuikerwaarden had. Dit heb ik door een suikervrij dieet gedurende een jaar weten terug te brengen naar gezonde waarden. Ik eet weer normaal, maar door het hardlopen en yoga blijven mijn bloedwaarden gezond. Ik ben zo dankbaar voor mijn gezonde lijf. Ik weet als geen ander dat je gezondheid je grootste goed is. Oók omdat we indertijd enorm geschrokken zijn van mijn longembolie. Ik moest acuut stoppen met de pil en slik tot op de dag van vandaag bloedverdunners.
3. Dit lijstje zou niet compleet zijn zonder mijn dankbaarheid te tonen voor de geweldige dagen die we dit jaar doorgebracht hebben tijdens het reizen met onze hippiebus. Onze road trip afgelopen zomer van drie weken door Europa was in één woord geweldig. Ik ben dankbaar voor de avonturen die we als gezin beleven met deze antieke VW bus. Op de bonnefooi de zon volgen vind ik heel opwindend. We fantaseren al een beetje over aankomende zomer. Alle drie de meiden willen weer mee. We dagdromen over een rondreis door Schotland. Of een zonniger land als Italië. Ik kan zelfs mijmeren over de reis naar Tibet die ik ooit met mijn lief wil maken met onze bus. Ik ben dankbaar voor de vrijheid en de dromen die deze bus met zich mee brengen.
4. Ik ben ook heel dankbaar voor mijn twee lieve yoga juffen in Nederland en México die op mijn pad gekomen zijn. Zij hebben van mij een yogi gemaakt. Yoga is geen geloof maar een manier van leven die mij veel heeft gebracht. Elke yoga les is een inspiratie. Ik heb geleerd ‘the most loving choice for myself’ te maken. Lief zijn voor mezelf. Mijn Mexicaanse juf heeft mij destijds zulke mooie inzichten gegeven waardoor ik onder andere een heel warm afscheid van mijn vader heb kunnen nemen. Daar ben ik oprecht dankbaar voor.
Vanzelfsprekend ben ik ook heel blij met mijn grootste liefde en de harmonie in ons gezin, maar ook de leveringen van de Hello Fresh box bijvoorbeeld of de écht bijzondere ontmoetingen met klanten bij de juwelier. Iedereen kent toch wel het gevoel dat je overvalt wanneer je kijkt naar de ondergaande zon en beseft hoe blij je bent met je leven? Je voelt je dankbaar voor alle mooie gebeurtenissen die jij hebt meegemaakt. Het gevoel dat het leven bijzonder is en speciaal. Ik wens mijn lieve lezers voor 2017 een gevoel van verbazing, erkenning en waardering toe voor het leven. Het leven is namelijk niet vanzelfsprekend. Het leven is een wonder.

Stoere Griet

The spirit of Christmas is the spirit of love and of generosity and of goodness. It illuminates the picture window of the soul, and we look out upon the world's busy life and become more interested in people than in things.
- Thomas S. Monson

Een ouderwetse Holly Hobbie uitnodiging op mijn telefoon. Holly Hobbie stamt uit de tijd dat ik nog een jong meisje was. Ik had een etui, gum en potloden met haar romantische tekeningetje erop. Het hoogtepunt was toen ik de échte lappen pop met bloemetjesjurk kreeg voor op mijn bed. De nostalgische uitnodiging is van mijn vriendin afkomstig die dezelfde zoete herinneringen aan Holly Hobbie heeft als ik. Een paar weken later is het bewuste verjaardagsfeestje. We gaan samen met de vriendinnen van de jarige job een avondje uit. Als we in de theaterzaal zitten verschijnt Griet Op de Beeck op het podium. Een mooie, slanke vrouw met een grijs rokje aan, een zwart strak truitje erboven en hoge veterschoenen van knalrode lak eronder. Haar outfit past precies bij haar hippe kapsel dat aan één kant kortgeknipt is en de andere kant lang. Een sterk Vlaams accent hoort bij haar. Een vrouw die veel meegemaakt heeft in haar jeugd. Een vrouw die zich ervan los gemaakt heeft. Durf. Ze stopte met haar werk als dramaturg, ze stopte met haar 5-jarige huwelijk en ze stopte zelfstandig met anorexia. Griet werd schrijfster. De drie boeken van de Vlaamse zijn een ongekend succes. Haar debuutroman ‘Vele hemels boven de zevende’ verscheen toen ze 39 was. Haar tweede boek ‘Kom hier dat ik u kus’ doet het nog beter. Haar derde boek ‘Gij nu’ gaat over vijftien personages die op een kantelpunt in hun leven staan. “ Op dat kantelpunt valt het vaak stil, omdat de machteloosheid heeft gewonnen, of het schuldgevoel of de angst. Het verleden kortweg – want dat is vaak wat mensen in de weg zit. Voor mij is de kwestie: kies je voor evolutie of kies je ervoor om dingen te laten stagneren?” Dat komt door zinnetjes in je achterhoofd als: we moeten ook niet teveel verwachten van het leven, het is overal wel wat. Of: laten we nou maar tevreden zijn met wat we hebben. En hoeveel begrip ik ook heb, zeker als schrijver, voor de machteloosheid van mensen, ik vind het geweldig als mensen de stap wél durven zetten om dingen te veranderen in hun leven.” Griet woont in Gent en werkt nu aan haar vierde boek die eigenlijk uit drie boeken bestaat. Deze avond van het feestje draagt ze voor uit haar boeken en praat ze alles aan elkaar met anekdotes. “ We hebben allemaal een tapijt. En we zijn geneigd daar alles onder te vegen wat ons verontrust, alles waar we kwaad van worden of emotioneel. Daar staan we met twee voeten stevig bovenop en we kijken recht vooruit. Zo hopen we dat het niet bestaat. We zijn allemaal bang om te kijken wat er onder dat tapijt ligt, want dan krijgen we misschien een burn-out of een depressie, dus laten we maar blijven glimlachen en doen alsof het er niet is. terwijl ik er heilig in geloof dat je depressies en dat soort ziekten krijgt door níet te kijken wat er onder dat tapijt ligt.” Ze heeft ook zeker humor hoor, niet alles is zwaar op de hand. Een mooie sterke vrouw zie ik op het podium staan. Met een glinstering in haar ogen en een grote lach op haar gezicht. Ze schrijft met prachtige zinnen. Ze spreekt ook met prachtige zinnen. En dat Vlaamse accent. Ik denk dat ik een luisterboek van haar bestel.

Deze dagen wordt er wat gesnoept bij de juwelier. Chocola en koekjes zijn niet aan te slepen. Er liggen ook altijd zakken snoep voor het graaien. Het meeste ligt beneden in ons keukentje, maar in de lade in de winkel staat ook een emmertje vol. Gelukkig ren ik tijdens mijn werk duizend keer de trap op en af naar de kluis beneden. Dat zorgt voor een balans. Naast mijn hardlopen natuurlijk. Elk weekend ga ik naar het bos voor een ronde van zo’n acht tot tien kilometer. Heerlijk. Ik houd van lange tochten. Stampen door verdord herfstblad en modder. Het doet me aarden. Door het zand rennen met telkens een ander weertype is een soort actieve meditatie. Doordeweeks train ik met mijn nieuwe groep. Superfanatiek. Ik kan ze niet bij houden op de baan. Ik loop met Hans, een markante dominee van 73 jaar oud, met een witte baard. Voor zijn leeftijd ook bloedfanatiek. Een training op de baan moet je niet alleen doen. Te saai en de series duren te lang. Het is leuk om naast Hans hard te lopen. We praten over het leven. Hij is heel vriendelijk en heeft een prettige stem. Ik mag zijn handschoenen lenen als ik ze zelf vergeten ben. Hij wacht op me als ik mijn bodywarmer binnen ophaal voordat we de cooling down gaan doen. Hij kent alle hardlopers bij naam, en iedereen kent hem. Mensen als Hans zijn een voorbeeld. Dan is het leven ineens niet meer zo snel en oppervlakkig, maar zinvol en inspirerend.

Magical moments

Christmas gives us the opportunity to pause and reflect on the important things around us - a time when we can look back on the year that has passed and prepare for the year ahead.
- David Cameron

Achter de glazen deur van het restaurant staat ze me op te wachten. We omhelzen elkaar. Als we achter elkaar aan door het restaurant lopen valt me weer op hoe klein ze is. Ik neem me voor om geen hakken te dragen als ik haar weer zie. Wanneer zie ik haar eigenlijk weer? Dat is de grote vraag. De reden dat we bij ‘onze’ openhaard, op de grens van Brabant en Zeeland, hebben afgesproken is haar vertrek. Mijn lieve vriendin vertrekt binnenkort voor een aantal jaren naar Suriname. Naar Paramaribo. We kennen elkaar zo’n tien jaar. Uit de tijd dat we samen in Spanje woonden. In de loop van de tijd is ze me steeds dierbaarder geworden. We wonen het grootste gedeelte van onze vriendschap in verschillende landen. Ik denk, nu ik erover nadenk, dat we alleen het laatste jaar samen in Nederland hebben gewoond. In dat jaar ontmoetten we elkaar steeds bij deze gezellige openhaard. Wij hebben eigenlijk een Skype-relatie die hoogtepunten beleeft tijdens onze bezoekjes. Bijvoorbeeld als één van ons Nederland bezoekt of als we elkaar in het buitenland opzoeken. Zoals een aantal jaren terug toen ik haar met Inden in haar woonplaats Boedapest opzocht. Of dat we dit jaar samen een paar nachten een bed deelden in Berlijn. Ik ga ik haar ook zéker opzoeken in Paramaribo. De stad waar ik vorige zomer een tijd heb vertoefd. In de auto op weg naar haar laat ik een paar traantjes. Ik houd niet van afscheid nemen en dat doen we dus ook niet. We praten urenlang bij de warme openhaard op de bank. We beginnen de ochtend met warme chocomel, latte macchiato en gebakjes. We eindigen halverwege de middag met belegde broodjes, thee en chocolade truffels – de laatsten raken we niet eens aan zo druk hebben we het. We raken nooit uitgepraat. Onze gesprekken gaan nooit over koetjes en kalfjes. We relativeren, houden elkaar een spiegel voor en luisteren veel naar elkaar. We lachen ook. We wisselen afscheidscadeautjes uit en zeggen in de hal van het restaurant gedag. Zonder tranen. We zien elkaar weer. Toen ik Mark vooraf vertelde dat ik behoorlijk opzag tegen mijn afscheid van haar benadrukte hij het nog. ‘Jij gaat haar opzoeken in Paramaribo. Jij gaat daar naartoe.’ Dat troost mij. Ik ben blij voor haar dat ze haar man gaat vergezellen in dit warme land. Ik voel ook haar gemis omdat ze drie van haar vier kinderen achter laat in Holland. Ze is iets ouder dan ik en loopt een aantal jaren voor op mij. Ook nu weer. Ik denk dat ik in dezelfde situatie als zij zal zijn als wij weer vertrekken naar het buitenland. Ook wij zullen twee (of drie) dochters achterlaten. Zij is zoals vaker mijn voorbeeld. Ik wens haar een geweldige tijd in Suriname toe. En veel Skype-uurtjes samen!

Het is nu de gezellige tijd om vrienden weer te zien. Samen te zijn. Ik merk dat mensen deze maand contact opnemen om elkaar nog even te zien voor het nieuwe jaar aanbreekt. En dan heb je vrouwen om je heen van wie je energie krijgt, vrouwen die je gewoon helemaal prima vindt en vrouwen die, na contact met jou, voor jouw gevoel als een dracula energie uit je hebben gezogen. Ik ken een aantal van deze dracula’s. Ze hebben een toxische uitwerking op me. Ik voel me na contact met hen als een leeggelopen ballon Als ik met hen in contact kom, levert het me stress op. Ik weet dat het aan mij ligt, ik moet duidelijk grenzen stellen. Ik heb nogal de neiging om mijn eigen behoeften ondergeschikt te maken aan die van de ander. Ik houd er ook niet van om confrontaties aan te gaan. Ik verplaats me (te) veel in de ander. Heel nobel en lief allemaal, maar laten we eerlijk zijn: ik kom steeds verder bij mezelf vandaan te staan. Toen ik na de bevalling van ons eerste kindje lag te luisteren naar de kraamverhalen van de visite die aan mijn kraambed zat was ik intens teleurgesteld. Ik verwachtte dat men nu naar míjn verhaal zou luisteren. ‘Nu luister ik nóg naar andermans bevallingsverhalen!’ huilde ik bij Mark uit. Oprah heeft ooit al gezegd: ‘You teach people how to treat you’ Dat is precies wat ik destijds fout deed en soms nog doe. Wat ik voel, is even belangrijk als wat iemand anders voelt. Een jaar geleden kon ik in deze Kerstperiode bijna niemands verhaal aanhoren. Ik had geen energie in mijn lijf. Dit jaar zijn er nog maar een paar die me echt leeg zuigen. Die toxische mensen dagen me in zekere zin ook uit. Ik leer voorzichtig ‘nee’ te zeggen.

Koninginnen en openhaarden

Over and over, the only truth
Everything comes back to you
- Niall Horan

Knisperig fris. De lucht is hemelsblauw. Een winterkoude, zonnige doordeweekse ochtend. Op mijn fiets op weg naar mijn yoga les. Handschoenen aan. Een geluksgevoel. Dankbaarheid. Hoe fantastisch is het om in een land te wonen waar de seizoenen elkaar afwisselen? Ik houd van ijskoude winterdagen met veel zonlicht. Ik geniet van de aanloop naar Pakjesavond. Ik houd van de spanning in huis nu iedereen zijn surprise en gedichten verstopt heeft en de jongste dagelijks probeert uit te vissen wie wie getrokken heeft. In deze winterkou heeft de loodgieter eindelijk een gaatje in zijn agenda gevonden om de radiator op onze nieuwe zolder op te hangen. Dat betekent dat er vandaag urenlang geen kachel aankan. Oudste is thuis aan het studeren en we krijgen het die ochtend al snel koud. Warme chocomel is niet voldoende. Ik steek de openhaard aan. We hebben tenslotte meer dan voldoende houtblokken. Nu overvalt me het romantische gevoel dat ik heb als ik de openhaarden in de kasteelvertrekken zie branden in de Netflix serie ‘Reign’. Ik volg drie seizoenen van deze Amerikaanse serie dat over het leven van Mary Stuart, de koningin van Schotland (1542-1587) gaat. De ijskoude, Franse kasteelkamers worden met openhaarden verwarmd en verlicht met tientallen kaarsen. Sprookjesachtig. Onze haard heeft echter nog nooit een volle dag lang gebrand. In de avond kan het deurtje nauwelijks open van al het as wat zich opgestapeld heeft. Een huiselijk sfeertje dat versterkt wordt door het nieuws dat manlief stopt met reizen. Zijn zakenreisjes zullen binnenkort afnemen. Hij heeft een nieuwe baan aangeboden gekregen waarbij er nauwelijks tot niet gereisd wordt. Juist nu hij in het nieuwe jaar weer dagelijks thuis zal zijn verlaat onze oudste het nest om op kamers te gaan wonen. Net het weermannetje en het weervrouwtje. Ik vind het heerlijk dat mijn vent weer veel thuis zal zijn. Onze slaapkamer is bijna perfect. Een nieuw bed met extra groot dekbed wordt overmorgen geleverd. De loft wordt een heerlijk warm nest waar het op lange, koude avonden goed vertoeven is met een boek of tijdschrift.

Als ik mijn fiets in het donker langs het huis gezet heb en de warme huiskamer binnen stap staat de openhaard te branden en de pan met zuurkool dampend op tafel. Iedereen is thuis. Onze traditie is dat we zuurkool met worst eten op Pakjesavond - waar we ons op dat moment ook mogen bevinden op deze aardkloot. Ik heb een middag gewerkt en het was niet zo druk in de juwelier als we hoopten. Cadeautjes voor Pakjesavond worden meestal niet bij de juwelier maar de speelgoedwinkel aangeschaft. Het was een drukke, rommelige middag. Veel reparaties en ruilingen. Onze écht drukke dagen staan nog op stapel. We bespreken tijdens de maaltijd met elkaar hoe we de surprises geheimzinnig in de voorkamer krijgen zonder te verklappen wie wat gemaakt heeft. Spotify brengt sfeer met een afspeellijst met Sinterklaasliedjes. Ik breng ook een gevulde jute zak van Zwarte Piet naar beneden. Nu nog een dobbelsteen erbij en het gezellige avondje kan beginnen. Veel gedichten met herkenbare anekdotes. Hilarische surprises waar veel moeite voor gedaan is. Een knus avondje. Buiten een zichtbaar klein sikkelmaantje. Vanmorgen vroeg heb ik met Mark zo’n tien kilometer door het Mastbos gerend. De rijp toverde de wereld wit. Het waterige zonnetje maakte er een glanzend cadeautje van. Deze avond snoepen we ons allemaal rond en zijn tevreden met de geschenken van de Sint. We verplaatsen ons halverwege de avond naar de eettafel om Monopoly met chocolade straten te spelen. Ik geniet van de ontlading, van het gezin en de liefdevolle en respectvolle manier waarop iedereen met elkaar omgaat. Dat is mijn grootste presentje van vanavond. Mijn vriendin wees me deze week op de ontspannen manier waarop oudste kind en ik samen met elkaar omgaan. Hoe bijzonder dat is op haar leeftijd. Dát besef is ook een cadeautje.

Katten en muziek

Is er iets mooiers dan een vrouw? 
Ik dacht het niet.

Ik dacht aan jou.
 Er is niets mooiers dan een vrouw.
- Huub van der Lubbe

Een verschrikkelijk geschreeuw komt er uit zijn mond. Hij beweegt zich als een soort roofdier over het podium. De zanger heeft lang haar en een lange baard. De andere bandleden ook trouwens. Elk lied dreunt hetzelfde ritme. Deze zanger zingt eigenlijk niet eens, hij zégt de teksten op. En soms schreeuwt hij dus als een prooi dat vast zit in een val. Manlief en ik staan in een zaaltje in Tilburg bij het voorconcert van de Amsterdamse band De Dijk. Ja, vernoemd naar de Zeedijk. Om ons heen zien we alleen veertigers en vijftigers. Het is niet zo druk als je verwacht bij een popconcert. Veel bezoekers zien er ouder uit dan wij, althans zo voelt het. Grijze, kalende en brildragende mannen zie ik om me heen. Ik heb zelfs een gehoorapparaatje gezien. En dan komt zanger Huub op. Hij laat precies het tegenovergestelde zien. Een fitte, goed in z’n vel zittende man met charisma en een kop vol haar. Hij is beweeglijk en maakt de gekste dansjes. Ik zou hem geen 63 jaar geven. Zijn bandleden zijn de laatste dertig jaar stuk voor stuk grijs of kaal geworden. (behalve de nieuwe, jonge gitarist) Huub niet. Het eerste concert van De Dijk dat Mark en ik samen bezochten was in 1987…. Oh, wat voel ik me nu oud als ik dit opschrijf! Ze traden op in een tent die opgezet was op de campus van onze universiteit . We waren beiden 18 jaar. En nu, bijna 48 jaar oud, staan we weer samen mee te dansen. Mark kent alle songteksten uit z’n hoofd. Over een paar weken staat er een glazen huis bij ons op de markt met twee bekende DJ’s erin. Ik ken ze niet eens. Domien en Frank. Ik voel me plots oud. Ik zie me nog wekelijks op vrijdagmiddag op mijn zolderkamer klaar zitten om radioliedjes op te nemen op mijn cassetterecorder. Met mijn vinger bij de rode knop om zonder tekst van de DJ de top 3 op te nemen. Ik beloofde mijn moeder (die niks van de top 40 volgde) dat ik nooit zo stoppen met luisteren naar de top 40 en dat ik altijd op de hoogte zou blijven van alle moderne popmuziek. En zie nu. Geen idee wat er in de top 40 staat en ik sta luidkeels mee te zingen met een band die in 1981 opgericht is, en dus bijna antiek is! Als we ’s nachts van het concert thuis komen laten we ons oudste kind een filmpje van het concert zien. Ze komt niet meer bij. Nu zie ik het ook door haar ogen. Een houterige, oude man op het podium, die heel oude liedjes zingt.

Toch krijg ik wel wat mee van het Glazen huis op de markt. Een initiatief van 3FM Serious Request. Zes jaar terug stond het Glazen huis ook al in Breda. Drie DJ’s die een week zonder eten en drinken non-stop radio maakten om voor een goed doel geld in te zamelen. Deze keer gaat het geld naar het voorkomen van kindersterfte door longontsteking. Dit jaar zijn er echter maar twee DJ’s en daarom wilden ze Tosti, een asielpoes, in het Glazen huis laten logeren als derde bewoner. De poes zou wél eten krijgen. Toch schrok ik ervan, vreesde dat de constante toestroom van publiek, felle lampen, harde muziek en in- en uitlopende gasten het beestje te veel stress zouden bezorgen. Het arme diertje kan daar zijn leven lang gevoelens van angst aan overhouden. De organisatie van 3FM verzocht de dierenbescherming een kat uit een van haar asiels te leveren. Dat weigerde de dierenbescherming gelukkig. ‘Een poes in het huis voor Domien en Frank is gezellig, maar dat moet het ook zijn voor het beestje.’ Toevallig hebben wij thuis ook een poes die Tosti genoemd wordt. Ze is zeven jaar oud en heet voluit Etosha, vernoemd naar het National Park in Namibië waar we destijds doorheen gereisd zijn. Haar roepnaam is Tossie maar de meiden verbasteren haar naam tot Tosti. Ze zou knettergek worden in het Glazen huis met continue luide muziek en duizenden joelende mensen erom heen. Laat staan onze bejaarde kater van dertien jaar. Zijn naam is Woester, vernoemd naar onze woonplaats Worcester waar we toen net vandaan kwamen. Zijn roepnaam is Woessie en hij is oud. Zijn oude botjes hebben het snel koud. Hij slaapt veel en dichtbij de kachel. Zo’n glazen huis zou een ware hel zijn voor hem. Gelukkig is er een nieuw thuis gevonden voor asielpoes Tosti. Bij een gezin in Apeldoorn. Ik zal nog genoeg meekrijgen van het Glazen huis op de markt. De happening vindt pal om de hoek plaats van de juwelier waar ik werk. Zo wordt mijn alledaagse werk alsnog hip door de trendy muziek die in onze winkel te horen zal zijn.

Hartstilstand

Wees zoals je je voordoet of doe je voor zoals je werkelijk bent.
- zevende advies van Rumi

Door de regen fietsen we in het donker door een gebied, niet eens ver van mijn huis, dat ik niet ken. We zijn verdwaald. We worden steeds natter en erger nog, we komen te laat. We worden verwacht op een cursus reanimeren. Aangeboden door mijn hardloopclub. Als we drijfnat te laat bij de villa aankomen zit de woonkeuken al vol met mensen. Er zijn twee instructeurs uit het ziekenhuis. Ik vind het heel nobel dat mensen leren reanimeren om levens te redden. Ik wilde ooit een EHBO cursus voor kinderen volgen, maar voordat ik me daadwerkelijk ingeschreven had lagen de verhuisplannen om van het Noorden naar het Zuiden van The States te verhuizen al op tafel. Het is er nooit meer van gekomen. Ik vind het eerlijk gezegd ook best eng om te horen wat er allemaal met kinderen kan gebeuren. Te confronterend als je zelf kleine kinderen hebt… Maar toeval bestaat niet. Het moest kennelijk zo zijn. In ons team van collega’s moest namelijk ook iemand in het bezit zijn van het certificaat. Daarom stapte ik dapper de drukke, warme woonkeuken binnen, gevuld met een tikkeltje opgewonden mannen. De meesten kwamen voor een herhaling. Mijn twee hardloopmaatjes en ik voor het eerst. De instructeur ging met sneltreinvaart door de informatie heen. Het duizelde me. Hij sprak steeds over een AED apparaat. “Hoe komen we dan zo snel aan zo’n apparaat?”, vroeg ik. “Als jij zo’n grote Hollandse mond hebt dan kun je dat straks ook vragen.” kreeg ik als antwoord. Dat vond ik raar. Nu heb ik de hele omslag dat er in korte tijd ineens overal van die apparaten op straat hangen compleet gemist. Voor ons vertrek naar México zag ik nergens zo’n kast hangen, behalve misschien in het ziekenhuis. Nu hangt er overal één. Het blijkt dus dat er heel veel burgerhulpverleners zijn in Nederland. Zij krijgen een berichtje op hun telefoon van de alarmcentrale als er in hun buurt iemand een hartstilstand krijgt. Dan zien ze op hun telefoontje een afbeelding van een stratenmap waar de dichtstbijzijnde AED machine hangt en waar het slachtoffer ligt. Dan gaan ze daar heel snel naar toe. Mooi systeem. In de praktijk betekent dat vaak dat er bij een melding van een hartstilstand binnen enkele minuten meerdere burgerhulpverleners toe komen snellen. Nu begrijp ik pas waar al die AED apparaten vandaan komen! Als je met de burgerhulpverlener de hartmassage kunt afwisselen is dat wel fijn. Het is lichamelijk best zwaar. Bovendien gaat de één met de massage door terwijl de ander de elektroden op de borstkast van het slachtoffer plaatst en de omstanders tijdens de schok op afstand houdt. Het is een samenwerking. En van groot belang. In Nederland krijgen maar liefst driehonderd mensen per week een hartstilstand buiten het ziekenhuis.

“Is de situatie veilig? Wat is er gebeurd?” schreeuwen we als we omstebeurt aan de beurt zijn. Daarbij knielen we snel naast oefenpop Anne neer. Na alle theorie ontkom ik er niet aan om alles in de praktijk te oefenen. Het verschil tussen de kandidaten is groot. Sommigen hebben het certificaat al jaren en komen jaarlijks op herhaling. Ik ben een groentje. Ik herhaal in mijn hoofd de vijf stappen. Is de situatie veilig? Bewustzijn controleren van het slachtoffer. 112 bellen met de speaker aan. Adres doorgeven. Omstander AED apparaat laten ophalen. Controleren of er een ademhaling is, zo niet met de hartmassage starten. Daarna is het een kwestie van doorgaan tot de burgerhulpverlener er is of de ambulance. Meestal komen er twee ambulances tegelijkertijd. Uit één ambulance worden alle hulpmiddelen gebruikt om het slachtoffer ter plekke te helpen. In de andere complete ambulance wordt het slachtoffer later naar het ziekenhuis vervoerd. Gedurende deze avond blijk ik de enige te zijn die vragen stelt. Als de instructeurs de avond willen afsluiten stel ik mijn állerlaatste vraag: “Wie zijn jullie eigenlijk en wat voor werk doen jullie in het Amphia ziekenhuis?” Ze vertellen ieder iets over hun werk. Eenmaal buiten wordt we me gezegd dat zo’n vraag dan weer zo typerend is voor mij. “We denken het allemaal, maar jij stelt dan toch die ene vraag”, wordt er gezegd. Ik doe zoals ik werkelijk ben. Oprecht nieuwsgierig naar de ander.

Vleugels

“You don't feel like your best self when you fall apart, but you have to fall apart to become your best self.”
― Richie Norton

Veel mensen op onze wereldbol leven nu in angst. Waarvan niemand dacht dat het kon gebeuren, gebeurde toch. Chaos in de wereld. Onvrede. Ik denk dat de wereld eerst flink moet schudden voordat er een positieve verandering kan plaatsvinden. Mijn yoga juf, een Amerikaanse, vergeleek het met het op z’n kop houden van je handtas. Alles valt er uit. Een leeg kauwgompapiertje, een dop zonder pen, verkreukte oude bonnetjes en wat losgeld. Er ligt een chaos voor je op tafel. Je scheidt het afval van je spulletjes en gooit de ballast weg. Je handtas is weer geordend en opgeruimd. Het is nu een chaos in Amerika en door de ballast kwijt te raken komt het uiteindelijk allemaal weer goed. Het heeft tijd nodig. Ze las tijdens de yoga les ook een brief van Einstein aan zijn dochter voor. Een fragment: “Toen ik de relativiteitstheorie voorstelde, waren er maar weinig mensen die mij begrepen en wat ik nu bekend zal maken aan de mensheid zal ook botsen met het onbegrip en de vooroordelen in de wereld. Ik vraag aan jou om de brieven te bewaren zolang als nodig is, jaren, tientallen jaren, totdat de maatschappij ver genoeg is ontwikkeld om te accepteren wat ik hieronder ga uitleggen. Er is een enorm sterke kracht die, tot nu toe, niet formeel door de wetenschap kan worden verklaard. Het is een kracht die alles en iedereen omvat en alles regeert en het zit zelfs achter ieder fenomeen dat zich in het universum manifesteert en nog niet door ons is gedefinieerd. Die universele kracht is LIEFDE.“ In yoga noemen we deze levenskracht trouwens prana. Einstein schrijft verder: “Als wij willen dat onze soort overleeft dan moeten we zin vinden in het leven; als wij de wereld willen redden en ieder levend wezen dat daarop woont dan is liefde het ware en enige antwoord. Misschien zijn we nog niet klaar om een liefdesbom te maken, een wapen krachtig genoeg om de haat, het egoïsme en de hebzucht die de planeet verwoesten, te vernietigen. Echter, ieder individu draagt een kleine maar krachtige liefdesgenerator bij zich, wiens energie erop wacht om losgelaten te worden.” Een mooie bevinding van een zeer intelligente, pragmatische onderzoeker.

Naast de grote verandering die zich nu in de wereld voltrekt gaat er ook een verandering plaats vinden in mijn eigen persoonlijke leventje. En in dat van ons gezin. Onze oudste dochter heeft een studentenkamer gevonden. Ze vliegt uit. Onder moeders vleugels vandaan. Gelukkig mag ik eerst een paar weken aan het idee wennen. Het huurcontract gaat pas het nieuwe jaar in. Ze is nu sowieso al weinig thuis, want ze brengt veel tijd op de Erasmus door. En bij haar nieuwe vrienden in Rotterdam. Ze heeft in haar rugzak standaard een tandenborstel zitten, want ze blijft vaak onverwachts bij haar studievrienden slapen. Haar nieuwe onderkomen is klein, maar ligt geweldig. Nabij dé hotspot van Rotterdam. De Witte de Withstraat. Hier kom je om lekker te shoppen, hippe barretjes te bezoeken en heerlijk te eten in uitstekende restaurants en cafés. Ze heeft met haar studievrienden al eens gegeten in restaurant Bazar waar ze - naar eigen zeggen - de lekkerste linzensoep van haar leven heeft geproefd. Bazar is straks op loopafstand van haar kamer gelegen. Ze had de ongelofelijke luxe dat na hospiteren bij twee kamers de keuze bij allebei op haar viel. De veel grotere kamer lag echter in een ongure buurt. Ze heeft een goede keus gemaakt. Ik heb zelf nooit op kamers gewoond tijdens mijn studie . Alhoewel ik veel tijd in de studentenkamers van mijn lief heb doorgebracht. We zijn gaan samenwonen aan het eind van onze studententijd. In een benedenwoninkje in Amsterdam-Oost. Op kamers wonen hoort een beetje bij het student zijn. Een groeimoment. Net zo’n groeimoment als de reis naar Azië die ons kind in haar uppie maakte. Ze blijft voorlopig in het weekend bij de supermarkt in Breda werken. We mogen dus nog wekelijks genieten van haar verhalen, haar mening en haar gezelschap. Ze spreidt langzaam haar vleugels om straks helemaal uit te kunnen vliegen.

Hoofdpijn

A great wind is blowing, and that gives you either imagination or a headache.
- Catherine the Great

Ieieieie! Ik gil de longen uit mijn lijf. Ik ren tegelijkertijd de benen onder mijn lijf vandaan. Ik sleur mijn neefje met me voort. Ik heb zijn winterjas stevig vastgegrepen. We zijn in het bos. Ik zie geen hand voor ogen in het donker. We rennen hard vooruit. Tussen de bomen door. Hij gilt onderweg “tante Anjaaaa!” en dan stoppen we. Ik heb van schrik in mijn broek geplast. Het geluid van de kettingzaag hoor ik nog in de verte. De rest van de groep voegt zich opgewonden bij ons. Iedereen heeft een spectaculair verhaal over de kettingzaag. We zijn ons allemaal kapot geschrokken. We lopen vanavond een huiveringwekkende griezelwandeling. Door een donker bos in de Noordoostpolder. De tocht duurt anderhalf uur en is doodeng. Eerder was ik me ook al wild geschrokken door een…clown! Er lag iets donkers op het pad voor ons. We stoppen prompt. We turen er allemaal naar. Achter een boom laat een onverlaat ons schrikken. Niemand durft verder te lopen. We staan met z’n achten dicht op elkaar gepropt. We verzetten geen stap. Ik draag de stormlantaarn en loop voorzichtig op mijn hoede naar de donkere vlek. Het lijkt een pop. Het ligt in de modder, in de kou, op de grond. Ik schijn wat dichter bij het witte gezicht en ineens…boe! Van schrik scheld ik die man verrot. Hij heeft me de stuipen om het lijf gejaagd! Zo lopen we anderhalf uur lang door een onbekend bos waar ze met machines een laaghangende mist tussen de bomen hebben gemaakt. Het is onbewolkt. We zien duizenden sterren. De kinderen zijn opgewonden. Ik voel een hoofdpijn opkomen. Teveel spanning voor mij. Zo’n decor van horror movies is eigenlijk niks voor mij. We lopen over een nep kerkhof en ik verwacht elk moment de zombies uit The walking dead op me af komen scharrelen. We lopen de hele wandeling uit. Gilgeluiden uit het bos. Ik sta nog regelmatig in de blupsie met mijn schoenen of struikel over gladde boomwortels. Mijn zus ligt zelfs twee keer gestrekt in de modder. Hartstikke leuke avond. Althans, voor de kinderen dan….

Dit is mijn 400e blog! Ik sta er niet eens bij stil, maar ik nummer de blogs in mijn bewaarmapje en dit is dus de 400e . Ik vind het nog steeds heerlijk om te doen. Elke dag is er voldoende gelegenheid om je te ergeren. Aan die lastige collega bijvoorbeeld of aan degene die gehaast voordringt in een lange rij. Mijn blog is een momentje van bezinning, relativering en over het algemeen positief geschreven. Deze week ergerde ik me aan het verhuisbedrijf die het flikte om na een lange radiostilte tóch weer te dreigen met een betaling. Zelfs met een deurwaarder! Ik voelde direct een spanning achter mijn oog opkomen. Ik probeer al maanden mijn balans weer te zoeken na de verschrikkelijke nasleep van onze verhuizing. Ik voel ook dat ik er bijna ben. Ik voel me ontspannen. Ik voel me heerlijk in mijn lijf. Toch raak ik van zo’n brief kennelijk meteen van slag. Een groot deel van je ergernissen hebben met je verwachtingen te maken. Over hoe je vindt dat mensen zich horen te gedragen. Ik had verwacht dat de financiële nasleep van de verhuizing afgerond was. Dat we een deal gesloten hadden. Klaar. Die bewuste avond van de brief ging ik toevallig naar een gong bath op mijn yoga school. Een soort concert van gong geluiden. Elke gong, er waren er vijf, is heel groot en van brons gemaakt. Een gong bath is een vorm van Kundalini yoga. Yoga waar mantra’s van grote invloed zijn op het bewustzijn en welzijn. Het woord naad speelt een belangrijke rol hierin. Naad betekent "de essentie van alle geluid." Het gaat om bijzondere trillingen, een universeel gebalanceerd geluid. Het patroon en de frequentie van de gongtrilling wordt via de oorschelp rechtstreeks naar de hersenen gesluisd. Deze trillingen hebben daar een directe invloed op de chemische stofjes in je hersenen. Voorafgaand aan het concert deden we wat Kundalini oefeningen. Heel simpel. Daarna lagen we een uur op onze mat met warme dekentjes over ons heen te ontspannen. Luisterend naar de geluiden van de gong. Het klonk alsof ik in het universum rondzweefde. Het klonk als planeten op afstand, een suizend geluid van hun bewegingen. Soms kwam het heel dichtbij en kreeg ik er hartkloppingen van. Mijn hoofdpijn was tijdens het gong bath inderdaad even verdwenen. Om bij thuiskomst weer terug te keren. Een paar dagen na ontvangst van de intimiderende brief bleek dat het verhuisbedrijf zélf een fout gemaakt had in hun administratie. Excuses werden luchtig aangeboden onderaan in een mailtje. Typerend.

Kuikentjes

“Why do you go away? So that you can come back. So that you can see the place you came from with new eyes and extra colors. And the people there see you differently, too. Coming back to where you started is not the same as never leaving.”
- Terry Pratchett

Mijn eerste keer. Mijn eerste keer mee op zakenreis met mijn lief. Hoeveel jaren reist hij al voor zijn werk de wereld over? Dit is de allereerste keer dat ik meereis. In zijn gloednieuwe lease-bak rijden we samen door het donker in vier uurtjes naar Parijs. Voor ons vertrek ging niet alles op rolletjes. Onze drie meiden worden al groot, maar in mijn ogen blijven ze, geloof ik, altijd klein. Ik kan ze prima loslaten. Ik kan ze alleen moeilijk loslaten (of achterlaten) voor mijn eigen pleziertje. Ik vraag de oudste daarom om deze dagen gezellig thuis te blijven bij haar zusjes. Ze vergeet mijn verzoek prompt en ik lees later in onze familie ‘app dat ze - heel stoer - een retourtje Londen geboekt heeft. Om spontaan haar beste Mexicaanse vriendin te bezoeken. Precies de dagen dat we naar Parijs gaan. Ach, die andere twee zijn toch ook best groot? Een paar dagen samen in huis moet toch lukken? Inden is deze week net terug uit Sri Lanka en wordt gevraagd om een avond op te passen in een Spaanstalig gezin. We hebben weer een uitdaging, want ze mag niet alleen in de avond over straat. Toch maar niet mee naar Parijs dan? Ze regelt zelf dat ze opgehaald en thuisgebracht wordt. De jongste vind ik écht te klein om een avond alleen thuis te blijven en om alleen naar bed te gaan. Ook zij regelt zelf een sleep-over bij een vriendinnetje. De meisjes gunnen ons de trip naar Parijs… Op het laatste moment krijgt de jongste echter nog een uitnodiging voor een Halloweenfeest als wij in Parijs zijn. Ze wil er erg graag heen. Zij mag natuurlijk ook niet over straat in het donker. Ze regelt zelf vervoer. Drie zelfstandige kuikentjes. Daarom zit ik nu tóch hier. In Parijs. Ook al moesten we plotseling ook nog de avond vóór ons geplande vertrek wegrijden…

We slapen in een superluxe hotelkamer met uitzicht op de Eiffeltoren. Alles is zó luxe hier. De hotelkamer om te beginnen, maar ook aan het ontbijtbuffet ontbreekt niets. Het metrostation ligt op loopafstand van ons hotel. Wat heerlijk is voor mij, want manlief moet wel werken natuurlijk. Ik zwerf overdag in m’n uppie door de lichtstad. Herfst in Parijs. Ik sluit aan in een lange rij voor museum het Louvre, wurm me naar voren tussen hordes Japanners en Chinezen om de Mona Lisa van dichtbij te zien, geniet van het herfstzonnetje en kan goed slagen voor kleding in een Franse winkel. Ik lees mijn boek en schrijf mijn blog op een bankje aan de oever van de Seine. Thermoskan met thee en zelfgebakken koekjes - meegenomen van het ontbijtbuffet - binnen handbereik. Ik pak nog eens de metro naar een hip winkelcentrum en geniet van mijn twee volle dagen me-time. En van mijn we-time met mijn lief. We ontbijten en eten samen. We praten. We lopen op zaterdagochtend samen hard langs de Seine waar ik een aanval van hoogtevrees krijg op de hoge kade langs het water. We zijn samen. We zijn samen onderweg. De laatste keer samen onderweg was vijf jaar geleden toen we een oriëntatietrip maakten naar México waar we toen een paar stranddagen aan geplakt hadden. Ik besef nu hier in Parijs, ver weg van onze meisjes, dat ze zich klaar maken voor de grote sprong, om los te laten, om uit te vliegen. Ze zijn behoorlijk zelfstandig. De twee oudsten ontdekken de wereld zonder ons. In één week tijd komt Inden vol indrukken terug uit Sri Lanka, vliegt Anthe in een opwelling naar Londen en reis ik eerst met vriendinnen naar Berlijn om een paar dagen later met manlief naar Parijs te rijden. Ik ben trots op ons gezin. Op ons reislustige gezin. Op onze nieuwsgierige aard en het open staan voor de kleine mysteries van het leven. Ik ben trots op de groeiende zelfstandigheid van onze drie dochters. Ik ben trots op óns.

Parijs, zaterdag 29 oktober 2016

Tranen in Berlijn

Lead me on my dreams among different time and space. To share hope with nations and believers. To observe with modesty the pure truth and to reveal prudently the magic and the mystery.
- tekst op Berlijnse muur

Tranen biggelen over mijn wangen. Ik voel mijn buikspieren branden. Ik kan niet stoppen. Ik heb in tijden niet meer zo hard gelachen. Mijn vriendinnen kijken me vragend aan. Ik kan niet stoppen met lachen. Ik kan niet eens praten. Ik kom gewoon niet meer bij. En zij lachen uiteindelijk om mij. We lachen wat af. Wat een heerlijke ontspannen avond. Ik heb een paar uur eerder mijn eerste glas port gedronken. In een hippe wijnproeverij in Berlijn. Een kaasplankje erbij. Een zalige sensatie. Ik ben dus drie dagen in Berlijn met vier vriendinnen die ik allemaal ken uit mijn Madrileense periode. Vriendschappen worden heel snel hecht in het buitenland. Je leunt op elkaar. Je hebt elkaar nodig. Ze zijn me alle vier heel dierbaar. Op het laatste moment voor onze roadtrip hebben we besloten toch niet met de hippiebus te rijden. Te lange autorit en te slechte weersvoorspelling. Eerst baalde ik ervan. Tijdens de rit was ik echter opgelucht over deze beslissing. Lange files, regen, hoge snelheden, mist en lange slierten vrachtwagens op de baan waar wij tussen hadden gereden met het busje. De sfeer in de auto was meteen oprecht en vertrouwd. We reden om toerbeurten. Op weg naar Berlijn.

Mijn vriendinnen zijn dus culinair en zo lopen we op zaterdagavond naar een Berlijnwaardig trendy restaurantje. Cookies Cream genaamd. In het donker lopen we een verlaten steegje in. We lopen langs de achteruitgang van een hotel. Vuilcontainers tegen de muur geplaatst. Brandtrappen langs hoge industriegebouwen. Door een zwarte, ongezellige deur lopen we uiteindelijk een betonnen gang in. Via een trap naar boven komen we plots in een gezellig, warm restaurant. Met een kleine veganistische keuken. Aan de tafeltjes zitten hippe, jonge Berlijners te eten. Het bedienend personeel is ook heel trendy. Jonge mannen met baarden, tattoos en neusringen. Meiden met een kort geknipte haarpony of een heel kort tuinbroek-rokje. Ik voel me op slag oud. En toch ook stoer, omdat wij dit restaurant ook kennen. Mijn vriendinnen bestuderen de menukaart letter voor letter en ik bestel eenvoudig het dagmenu. Het eten is hemels. Berlijn is modern. Door de bombardementen tijdens de Tweede Wereldoorlog is de stad grotendeels verwoest. Ook de ruim 40 jaar dat Duitsland opgedeeld was in Oost en West heeft diepe sporen achtergelaten. Dat proef je overal in de stad. Sinds het vallen van de muur in 1989 worden de open ruimtes van het grensgebied weer bebouwd. Mijn eerste indruk van Berlijn is dus eigenlijk dat het veel weg heeft van de Bijlmer in Amsterdam. Veel hoogbouw en flats. Lelijke flats waarbij elke galerij in een andere kleur geschilderd is. Toch heeft Berlijn een goede vibe. Het heeft de energie van een metropool. Veel toeristen op straat, veel monumenten en musea, veel tentoonstellingen en street art. Joggers langs de oevers van rivier de Spree. In het midden van de stad, tussen Oost en West, liggen veel monumenten ter nagedachtenis aan de Tweede Wereldoorlog. Indrukwekkend. Heftig ook. Elke Berlijnse wijk heeft zijn eigen identiteit. Op zondagochtend hebben we van een ontbijt genoten in de wijk Prenzlauer Berg waarbij je moet denken aan yuppies, vintage, hippe cafeetjes en mooie 19e eeuwse Altbau. Sfeervol. Na het ontbijt slenteren we langs de Berlijnse muur, bij uitstek natuurlijk het symbool van de Koude Oorlog, naar huis. Her en der staan nog stukken overeind. Het langste nog-in-tact-zijnde stuk Berlijnse muur is de East Side Gallery. Over de gehele lengte van 1,3 kilometer zijn graffiti kunstwerken aangebracht. Inspirerend. Naast een kunstzinnige wandeling langs street art hebben we ook op zaterdag een fototentoonstelling bezocht van fotograaf Steven McCurry – bekend van het Pakistaanse meisje met de prachtig groene ogen. Geweldige foto’s! Het culinaire en kunstzinnige deel van dit weekend hebben me veel inspiratie gegeven...maar de therapeutische gesprekken en de lachsalvo’s hebben me écht vleugels gegeven. Ik kan er weer even tegenaan!

100 % vrijheid

What light is to the eyes - what air is to the lungs - what love is to the heart, liberty is to the soul of man.
- Robert Green Ingersoll

Ik ben eigenlijk een beetje een zeemansvrouw. Het grootste gedeelte van de maand ben ik alleen thuis. Dat wil zeggen, zonder echtgenoot. Een groot gedeelte van het afgelopen jaar dus ook. Mijn lief reist de hele wereld over voor zijn werk. Hij vertrekt helaas regelmatig op een zondag en komt helaas ook wel eens op zaterdag pas thuis. Zo nu en dan heeft hij dan ook eens vertraging op zaterdag. Gewoon omdat zijn koffer voor de zoveelste keer niet mee gaat in het vliegtuig…of er is geen crew waardoor de vlucht gecanceld wordt. We leven dikwijls ieder aan een andere kant van de wereldbol en hebben vaak met een tijdsverschil van zes of zeven uur te maken. Als hij thuis is heeft hij echter veel vrijheid. Hij kan makkelijk later beginnen met werken en eens een dagdeel vrij nemen zonder verlof. Thuis werken is ook één van zijn verworvenheden. Hij heeft vrijheden in verbondenheid zeg maar. Zoals wij allemaal vrijheden in verbondenheid hebben. Héél lang geleden werden we op allerlei manieren beperkt. Door natuurgeweld en oorlogen waren we eigenlijk nooit veilig. Door religieuze en politieke onderdrukkingen konden we ons niet vrij uiten en ook vaak niet vrij bewegen. Van de meeste van die factoren zijn we inmiddels verlost. We leven in weelde en zijn veilig op straat. Een verworvenheid die we heel natuurlijk vinden. Deze vrijheid heeft plaats gemaakt voor een andere vrijheid. Bijvoorbeeld om je baan en je huis op te zeggen en de wijde wereld in te trekken. Of om je niks aan te trekken van iemands anders mening. Of om persoonlijke groei te verkiezen boven zekerheid. Eén van mijn yoga juffen heeft onlangs haar huis te koop gezet, haar echtgenoot heeft zijn baan opgezegd en ze verhuizen deze week met hun kinderen naar Polen waar ze een oude boerderij gekocht hebben. Niet iedereen kan zo’n ommezwaai maken. Je moet durf, zelfvertrouwen en levenservaring hebben. Wij hebben zelf ook een aantal keer ons boeltje opgepakt. Maar in mijn ogen nooit zo drastisch als mijn yoga juf. Altijd hadden we de veiligheid van Mark’s werkgever die zorgde voor een maandelijks salaris, een huis en de overtocht naar den vreemde. We wisten altijd dat het een tijdelijk avontuur was. Toch hadden we natuurlijk wel lef nodig om überhaupt zo’n overstap aan te durven met ons gezin.

Westerse ouders leren hun kinderen dat de wereld aan hun voeten ligt. Je mag doen wat je wilt, als je maar je best doet. Kortom, de enige beperking ben je eigenlijk zelf. Zo heeft onze middelste dochter van zestien voor vrijwilligerswerk in Sri Lanka gekozen. Ze komt over een week weer thuis. De oudste heeft haar studie onderbroken dit jaar en in haar uppie door een deel van Azië gereisd. Doordat we langer leven dan onze voorouders kunnen we decennia lang van alles uitproberen. Als mens willen we blijven groeien. We hebben behoefte aan uitdaging. Zo vind ik het zelf een héérlijk idee dat we ooit nog een keer uitgezonden mogen worden naar den vreemde. Zonder kinderen. Dat we die keuzevrijheid over een aantal jaren mogen hebben vind ik zo’n luxe gevoel! Ook de vrijheid die bij onze hippiebus hoort vind ik fantastisch. Het vrij zijn om meteen je spulletjes te pakken zodra het zonnetje weer gaat schijnen. De vrijheid om rond te trekken als zigeuners. Het vrije gevoel dat ik krijg bij elke blik op de hippiebus zoals hij dagelijks voor de deur staat betekent vrijheid. En zelfs de vrijheid die ik voel om te kiezen voor mijn baan. Ik heb namelijk ook de vrijheid om weer op te zeggen als ik dat wil. Wat een rijkdom. Een feestje. Toch leven we in feite in vrijheid in gebondenheid. We moeten allemaal stoppen voor een rood licht, netjes onze belasting betalen of…mogen niet onze telefoon vasthouden tijdens het autorijden. Dat laatste hebben wij zelf helaas afgelopen weekend mogen ondervinden. Een strafboete van 230 euro kregen we, omdat Mark een voicemail afluisterde tijdens het autorijden. Met de telefoon in zijn hand. We zijn dus niet helemaal honderd procent vrij om te doen wat we willen!

Breath of Fire

The energy of the mind is the essence of life.
- Aristotle

Een “Ooooohmmmm” geluid hoor ik uit ieders mond stromen. Bij elke beweging die we met onze armen maken zeggen we gedurende de uitademing “Ooooohmmmm”. Dat durft niet iedereen meteen. Sommigen zeggen het heel zachtjes en sommigen wachten eerst tot iedereen het zegt en doen dan mee. Er zijn ook een paar die hards, zoals ik, die het gewoon op hun eigen tempo doen. Waardoor je een soort zoemend geluid door de zaal hoort gaan. Alle klanken zijn in wezen trillingen. Net als natuurgeluiden. Eigenlijk bestaat alles wat wij waarnemen in onze omgeving uit trillingen…ook een steen, hout etc. Het geluid van Ohm verwijst naar Universele energie of hoe je het ook wilt noemen. Op de juiste manier uitgesproken is Ohm een sonore zoemklank die het dichtst komt bij de oorspronkelijke scheppingsklank, de trilling waarop de Universele energie trilt. Bij mij werkt het zo dat als ik me tijdens de yoga oefeningen concentreer op het zeggen van Ohm dat mijn hoofd leeg raakt van gedachten. Ik kan nergens anders aan denken. Ik moet me concentreren op mijn ademhaling die bij het uitademen het Ohm geluid moet maken. Heel verkwikkend voor mij. En dát was precies wat ik nodig had deze week. Ik ben behoorlijk op de proef gesteld afgelopen weken. Ik heb een proces doorgemaakt dat ik nooit eerder heb doorgemaakt. Het hoort, denk ik, een beetje bij het omgaan in een groep vrouwen. Ik heb nooit eerder met een groepje vrouwen gewerkt waarin geen enkele man een rol speelt. Er is gewoon géén man in de groep. Dat geeft een bepaalde dynamiek. Het verloop in mijn team collega’s is behoorlijk groot. Ik heb vier vrouwen zien vertrekken en één vrouw overspannen zien raken. En dat binnen een tijdsbestek van negen maanden. In een team van maar zes vrouwen. De negativiteit was zo groot. Ik werd er zo onzeker van dat ik laatst met een ontslagbrief, brandend in mijn tas, naar mijn werk fietste. Ik had verschillende scenario doorgenomen van het gesprek, maar het gesprek verliep heel anders. Ik werk er nog en we hebben na mijn gesprek een heftig en eerlijk gesprek gehad met het hele team. Buiten de winkel. Mijn manager bleek om dezelfde reden als ik al een tijdje te solliciteren naar een andere baan. Toch hebben we gezamenlijk afgesproken om met een schone lei te beginnen. Er vielen wat tranen. Er werden handen geschud. Beloftes zijn gemaakt.

Na een dergelijke week had ik tijdens mijn yoga les vooral behoefte aan rust. Een leeg hoofd. Ontspanning. Zoals zo vaak kwam mijn yoga juf met de juiste oefening voor dat moment. Breath of Fire is zonder twijfel de meest verfijnde adembeheersing. Het is een geweldige tool die helpt tegen angst, zenuwen, angst, pijn en depressie. Precies wat ik nodig had! De manier waarop we voelen is direct gerelateerd aan de manier waarop we ademen. Bij het omgaan met moeilijke of stressvolle situaties is ons lichaam onbewust geneigd om het diafragma (onderbuik) in te trekken. In dit gebied bewaart het lichaam al zijn emoties. In India zeggen ze dat als de derde Chakra (onderbuik) niet in balans is een persoon niet gezond kan zijn. Het maakt niet uit hoeveel medicijnen die persoon inneemt. Een manier om je derde Chakra weer in evenwicht te brengen is door het doen van Breath of Fire. Het laat alle opgebouwde angst en nervositeit los. Breath of Fire dwingt het diafragma in en uit te bewegen en heeft een directe impact op het gebied onder je navel, daar waar je emoties zitten. Het helpt het hart en de bloedsomloop door het spoelen van de giftige stoffen uit je bloed. Deze ademhaling masseert ook je inwendige organen. Je krijg het er erg warm van en zoals mijn yoga juf zegt worden dan je emoties, die je niet meer nodig hebt, door je innerlijke vuurtje verbrand en verteerd. Hoe dan ook, ik had weer een heerlijke relaxte yoga les die anders was dan de meeste andere lessen, maar zó broodnodig voor mij!

Singelloop

Het verschil waarop we aandacht geven is het verschil tussen au en wow.
- Isaac Shapiro

Op mijn fiets reed ik op zondagochtend redelijk vroeg voor een zondag naar het centrum. Breda ontwaakte. Mensen van dweilorkesten liepen in groepjes richting het centrum. Trommels met riemen op hun buik gedragen. Vrijwilligers op straat die de wegen aan het afzetten waren met hekken en linten. Wat een organisatie! Ik kreeg er steeds meer zin in. Een opgewonden gevoel. Het herfstzonnetje scheen al uitbundig. Er was iets groots gaande... Met meer dan 18.000 deelnemers werd het deelnemersrecord dit jaar verbroken. Er waren 35 muziekgroepen en één DJ langs de weg. Meer dan 80.000 toeschouwers. Ik deed mee aan de Singelloop. Het jaarlijks sportevenement in het eerste weekend van oktober. Met mijn hardloopgroepje deden we de vijf kilometer loop. Voor het eerst deed ik mee mét een hardloopvereniging. Wat is dat leuk! T-shirts van onze vereniging. Samen opwarmen voor de wedstrijd. Samen starten in hetzelfde startvak. Samen een beetje zenuwachtig. Omgeroepen worden door de luidsprekers. Opgewacht worden door je trainer en medelopers. Het delen van ieders hardlooptijden. Achteraf verzamelen in een caféetje op de Markt. Lekker wat drinken met elkaar. Gezelligheid. Uitzicht op het parcours. Toejuichen van andere lopers van onze vereniging. Sámen.

Vroeger hebben wij met ons jonge gezinnetje meerdere jaren meegedaan aan de Singelloop namens de Montessori school. De familieloop. Ook toen werden we trouwens omgeroepen door de luidsprekers. We liepen met de babyjogger waarin kleine Maren met een rood kabouterjasje zat. Dat trok aandacht! We stonden zelfs met een grote foto in de regionale krant. Eén keer heb ik met oudste dochter meegelopen. Jaren geleden. Mark heeft zelf regelmatig meegelopen aan de Singelloop waarbij ik hem dan toejuichte ergens langs het parcours. Nu juichte hij míj toe. Op verschillende plekken werd ik aangemoedigd door Inden en Mark. Na een paar kilometer liep ik eindelijk redelijk in m’n uppie op mijn eigen tempo. Wat een drukte bij zo’n start van de wedstrijd. Ook onderweg hoorde ik mijn twee grootste fans naar me roepen vanaf de zijlijn. Telefoontjes in de hand voor filmpjes en foto’s. Toeschouwers waren soms bijna net zo enthousiast. Ik voelde me verre van alleen. Twee avonden in de week lopen we normaliter samen door het Mastbos. Sinds afgelopen week moeten we van de trainer op de atletiekbaan trainen. Het is te vroeg donker in het bos. Onveilig. De baan ligt aan de rand van het bos. Toch vind ik het stukken minder leuk op de baan. Het enige voordeel dat ik zie is dat we onze techniek verbeteren en de tijd. Ik mis nu al de routes over de bloeiende heide, de gortdroge zandpaden, het nieuwe frisgroene blad in het voorjaar, de herten en het genot van een natuurlijk parcours in het bos. Sinds een week lopen we in het felle licht van lantaarnpalen. Wel in elk weertype, dat wel. Ik heb mijn tijd verbeterd op de vijf kilometer en dat geeft ook wel een kleine kick. Inden en Maren hebben beloofd volgend jaar de Singelloop mee te doen. We gaan met mijn hardloopgroepje in december weer een volgende wedstrijd lopen. In de nacht. Met lichtjes. Zevenenhalve kilometer bosloop. Daar denk ik dan maar aan op de ongezellige atletiekbaan.

Con todo mi cariño

De kern van het geluk: degene willen zijn die je bent.
- Erasmus

“Met al mijn liefde. Met al mijn liefde heb ik dit gemaakt voor jou. Met heel mijn hart houd ik van jou.” Prachtige liefdevolle zinnen. In het Spaans klinken ze nog veel mooier. Deze week kreeg ik een pakket uit Barcelona. Van mijn beste Mexicaanse vriendin. Mijn yogajuf uit Puebla. Ze was heel kort in Europa. Ze maakt nu een rondreis door Rusland. Met de trein. Vanuit Barcelona stuurt ze me zelfgemaakte placemats voor de hippiebus en een zelfgemaakte tas. Susana is de meest warme persoonlijkheid die ik ken. Ze heeft de grootste bruine ogen waar ik ooit in heb gekeken. Ik heb er ook heel vaak tranen in zien opwellen. Zo’n gevoelig, mooi mens. Mexicanen uiten hun liefde veel makkelijker dan Nederlanders. Ze omhelzen je dagelijks en ‘ik hou van je’ hoorde ik meerdere malen per week van haar. Ik liet haar daar achter terwijl ik zelf weer vertrok naar die wereld die zij nauwelijks kent. Presteren, stress, consumeren. Toen ik weer hier was had ik in vijf minuten al haar lessen kunnen vergeten. Maar door haar niet aflatende stroom van inspirerende foto’s, teksten en ingesproken persoonlijke berichten is dat gelukkig niet gebeurd. Ze was mijn steun en toeverlaat daar in México en vaak is ze het hier - aan de andere kant van de wereld - nog steeds. Als ik in de hectiek van alle dag vergeet te genieten van onze groene voortuin, de warme herfstzon of de duizenden beukennootjes die nu voor de deur vallen wijst zij me erop. Wees dankbaar voor de vier seizoenen die elkaar opvolgen, of de mooie Hollandse natuur. Zij laat mij mijn wereld door haar ogen zien. Ze leert mij pas op de plaats te maken als ik sneller wil dan de daadwerkelijke snelheid van het leven.

Mijn werk bij de juwelier is vooral complex vanwege al het papierwerk dat nodig is om steeds te verifiëren dat de sieraden nog op onze voorraad staan. Alles wat de winkel in of uit gaat wordt drie keer gecontroleerd. Als je deeltijds aanwezig bent mis je vaak belangrijke stappen. Je maakt het proces niet af omdat je weer een paar dagen thuis bent geweest of je pakt iets op wat je nooit gestart bent. Altijd je koppie erbij houden dus. Sowieso meer dan in elke andere winkel vanwege de hoge waarde van de koopwaar. Altijd opletten dus. In onze winkel is op een dag op heel sluwe wijze een verschrikkelijk kostbare armband gestolen. Op de camera’s zie je het onder je ogen gebeuren. Ongeloof. Zo slinks en brutaal! De dievegge heeft daarna nog een hele tijd ogenschijnlijk rustig aan een tafeltje in onze winkel gezeten terwijl het juweel in haar jaszak brandde! Deze onbeschofte diefstal werd trouwens onlangs uitgezonden op televisie bij ‘Opsporing Verzocht’. De meeste van mijn klanten zijn echter blije mensen die iets te vieren hebben. Máár…er zijn ook klanten bij… Zeurpieten die klagen, die het oneens zijn met een beslissing van de goudsmid of de horlogemaker, die weinig begrip hebben of die hun stem verheffen in een overvolle winkel. Klanten waar je je handen vol aan hebt omdat er altijd iets met spoed geregeld moet worden en waar veel aandacht en tijd aan besteed moet worden. Zulke consumenten slurpen energie uit je lijf. Je ontmoet ze gelukkig niet dagelijks. Met yogalessen op mijn vrije dagen en hardlopen in de avonden blijf ik lekker in balans. Soms is mijn hoofd na een werkdag leeg, en soms juist helemaal vol. Thuis hebben mijn lief en kinderen ook mijn aandacht nodig in hun levens vol nieuwe indrukken. Susana opent mijn ogen. Kijk om je heen met liefde. Wees dankbaar voor je mooie gezin. Geniet van de wonderlijke natuur. Zo’n pakketje van haar - gevuld met liefde – maakt mijn dag weer ontspannen. Ze heeft me destijds leren masseren. Ze heeft mij vaak genoeg gemasseerd. Ze heeft me leren ontspannen. Ze leert me ontspannen de wereld in te kijken. Dat is haar allergrootste cadeau aan mij. Gracias mi amiga. Te quiero por siempre.

Weet je nog wel oudje?

Ineens is er dit brede contact met dingen waarvan wij niet wisten 
dat ze zo koninklijk zijn en altijd al in en buiten ons hebben bestaan.
- Y.Né

Weet je nog wel oudje? Terug in de tijd. Herinneringen ophalen. Deze week zit er bomvol mee. Onze buren gaan verhuizen. Dat is de tweede keer dat we meemaken dat het huis onder onze kap in de verkoop staat. Wij kochten ons huis toen we terug kwamen uit The States. Ik fietste er dagelijks langs toen we in een tijdelijk huurhuis woonden. Toen ik op een dag uit hopeloos verlangen andersom op funda.nl naar huizen zocht had het eerste huis een grijs blok in plaats van een fotootje. De straatnaam riep iets bij me op. “Is dat niet dat leuke, doodlopende straatje waar ik graag wil wonen?” En zo kwamen wij op dit unieke plekje te wonen. Het is een heel gewild straatje. Toen wij naar Spanje verhuisden werden we gebeld door anonieme, potentiele kopers terwijl wij ons huis helemaal niet wilden verkopen! Het nieuws van ons vertrek ging rond als een lopend vuurtje. Op een zwoele avond, na mijn hardlooptraining, sta ik op straat met een buurvrouw te praten. Ze wist niet dat wij ons huis al zo lang in ons bezit hebben. Hoe kan ze dat ook weten? Wij verhuren ons huis regelmatig als we naar het buitenland vertrekken. We wonen er zelf precies de helft van de tijd dat we ons huis in bezit hebben. Ik vertel haar dat we tussen de oudjes woonden destijds. We woonden naast weduwnaar Rinus. Een eenzame, gepensioneerde en hardhorende slager. Een duivenmelker die mooie prijzen won. Nog steeds zitten er wel eens duiven op ons tuinhek…Toen hij overleed ging zijn inboedel naar de kringloop en heb ik wat oud servies mogen uitzoeken. Zijn zoon Jan zit nu in de gevangenis. Hij fraudeerde groots met paardenvlees… Mijn buurvrouw waarmee ik sta te praten woont in het huis van Kees. Toen zijn vrouw nog leefde woonden ze boven hun dochter. Dochter is jaren geleden naar Noorwegen verhuisd en Kees is eenzaam gestorven aan hartfalen. De oude bewoonster van ons huis is ook eenzaam gestorven. Zij kreeg vroeger dagelijks de krant van haar goede vriend Janus. Oude Janus wipte ook nog vaak even bij ons langs toen wij eenmaal onze intrek hadden genomen. Toen Janus slecht werd stond hij regelmatig stil voor ons huis te dagdromen. Janus is ook al jaren niet meer onder ons. Aan de andere kant van ons huis woonde Jan met zijn vrouw en later ‘malle Pietje’ met zijn vrouw. Malle Pietje had altijd een antieke, legergroene jeep voor de deur staan. Ik heb die auto nooit zien rijden… Hij leeft ook niet meer. Naast hem onder de kap woonde Mientje en haar man. Mientje was altijd aan het poetsen. Haar man werkte heel zorgvuldig in de tuin. Alles zag er altijd picobello uit. Janus, Kees, Rinus, Jan, Piet en Mientje zijn allemaal vervangen door jonge, hippe stelletjes met of zonder jonge kindjes. Afgelopen weekend hadden we onze jaarlijkse straatbarbecue. Ik hoor nu zelf bijna bij de ‘oudjes'! Weet je nog wel oudje?

Op de koele kade zitten we aan een tafeltje met onze cappuccino en kopje thee. We kijken uit op het piepkleine haventje van Breda. We hebben tickets voor een rondvaart op ons tafeltje liggen. Onze zomerhoeden liggen er naast. Het is namelijk bijna dertig graden. Deze week logeert mijn oude tante bij ons. Bijna 86 jaar oud. Ze heeft ons in México al eerder met een logeerpartij vereerd. Ze is een fijne logee. Weet je nog oudje? Ze weet alles nog! Ze heeft een goed geheugen en vertelt graag. Ze is de oudste zus van mijn moeder en het is fijn om oude, fascinerende familieverhalen te horen. Háár levensverhalen. Ook de nieuwste familieverhalen trouwens, want mijn moeder is helaas veel te vroeg weg gevallen als mijn spil van de familie. We genieten van het tochtje over de singels en rivieren door de stad Breda. Heerlijk om op het water te zijn op deze zonnige dag. Het genot van een gids die geweldig vertellen kan. De geschiedenis van Breda met alle Nassau’s en de spectaculaire herovering op de Spanjaarden blijft boeien. We scharrelen door de grote kerk en lunchen op de Markt. De volgende dag neem ik haar mee naar het oude Mastbos. We delen samen een verse Bossche bol op het heerlijke terras in het bos. We genieten van onze tijd samen. We genieten van elkaar en ik sta bewust stil bij het leven.

Zoutelande

Mijmer over golven in steeds andere kleuren die breken op de rotskust van de ijdele geest.
- Henry Wadsworth Longfellow

Als we onze strandtas met badhanddoeken achter uit de hippiebus vissen horen we sirenes. Ze komen heel erg dichtbij. Een ambulance schiet naast ons het pad naar zee op. Niet lang daarna rijdt er nog een ambulance het duinpad op. Ik vermoed een hartaanval van een strandganger. Er komt een journalist met een grote camera op zijn schouder naar beneden wandelen. Mark hoort van hem dat er een paraglider is neergestort. Hij is afgevoerd naar het ziekenhuis. We wandelen naar het strand. Onderweg plukken we alvast wat zwarte bramen. Gisteren waren we hier ook en hadden we vier plastic bekers met bramen gevuld. Vandaag zijn we beter voorbereid en hebben we een grote kom met deksel mee. Op de terugweg gaan we die vullen. We zijn aan de Zeeuwse kust. Zoutelande, het best verkozen strand van Nederland. Het is inderdaad een prachtig breed strand. Veel ruimte, want het is hier verre van druk. Twee dagen zijn we er nog even op uit getrokken met onze retrocamper. De laatste keer kamperen deze zomer… Een minicamping, een kilometer van het strand af gelegen. We barbecueën nog een keertje. Eten een avond nog laat op het terras van een strandpaviljoen. Heerlijk. Nog geen twee uur nadat de eerste paraglider neergestort is (en met ambulance afgevoerd) zien we achter ons in de duinen een tweede paraglider liggen. Hij is tegen het duin aan geknald en ligt op een rottige plek waar niemand bij kan. Meteen horen we wéér brandweerwagens en ambulances aan komen rijden. De paraglider wordt met een brancard omhoog getakeld. Gek genoeg zweven er andere paragliders, er op het oog rustig, omheen. Kennelijk een populaire sport hier. De dag ervoor hebben we er ook velen zien vliegen.

We genieten desondanks van de zonnige dag. Eega en ik maken een lange strandwandeling. We zwemmen met de meiden in de golven. De golven zijn niet spectaculair hoog, maar wel leuk vertier. De temperatuur van het water is lekker. Yoga doen we ook op onze handdoeken. En niet zomaar wat oefeningen. We voeren advanced yoga uit. Ik laat de hoofdstand zien. Man en dochters doen mee. Deze houding, ook wel bekend als Sirsasana, is de houding waarbij je op de bovenkant van je hoofd staat. Hoofdstand laat niet alleen je wereld op zijn kop staan, maar helpt ook om de bloeddruk in het lichaam te veranderen. Het is een van de hoofdhoudingen in Hatha Yoga. Het wordt ook wel de ‘Koning van de houdingen’ genoemd. Deze houding wordt zo genoemd door de vele voordelen en effecten op het lichaam en de geest. Je hersenen, ruggengraat en zenuwstelsel worden voorzien van een rijke, verse bloedtoevoer. Alle lichaamsfuncties worden hierdoor versterkt en verfrist. Tijdens de hoofdstand komt er wat meer druk op het hoofd en activeer je de hypofyse weer een beetje. Tevens wordt je bijnier gereinigd, wat er voor zorgt dat je minder stresshormoon aanmaakt en meer gelukshormoon. Je wordt dus heel blij van een hoofdstandje op z’n tijd! Daarnaast is het een natuurlijke facelift. Doordat je letterlijk je systeem even op de kop zet, gaan er meer voedingsstoffen en zuurstof naar je hoofd. Heel goed voor een zachte en stralende huid! De hoofdstand brengt ook nog rust in je geest, verhoogt beheersing over emoties en gedachtes, verbetert concentratie en de werking van de zintuigen. Heel fijn allemaal dus. Mijn yogajuf suggereert altijd dat als je alléén deze oefening zou doen tijdens de les, een kwartiertje of zo, dan heb je een geweldige yoga practise gedaan. Meer heb je eigenlijk niet nodig. We hadden veel plezier op het strand met oefenen van de hoofdstand en schouderstand. En het leuke is….het ziet er ook nog eens spectaculair uit op een fotootje!

Zoutelande, 3 september 2016

Zinderend festival

Het hele universum is je huis. Iedereen is je familie.
- Sri Neem Karoli Baba

Zinderend. Bloedheet. Heel druk, maar toch gezellig. Er kwamen maar liefst 25.000 (!) bezoekers op het Zand Festival op het strand van Almere. Beter weer konden we niet treffen! Ik heb Mark lang geleden entree tickets voor zijn verjaardag gegeven. Ergens in een tijdschrift had ik over dit muziekfestival op het strand gelezen en ik vond de line up heel aantrekkelijk: Bløf, Marco Borsato, Typhoon, Douwe Bob en Guus Meeuwis. Maanden nadat ik de tickets gekocht had togen we daadwerkelijk naar het zonnige strand. Het oorspronkelijke idee was met z’n viertjes in de hippiebus. Uiteindelijk reed Mark rechtstreeks vanaf Schiphol naar Hilversum waar hij bij mij en onze vrienden in de auto stapte. We hebben ruim twee uur in een file in Almere gestaan om überhaupt een parkeerplaats te verkrijgen. Het was toen al dertig graden... We hadden sowieso al een vertraging van een uur opgelopen omdat Mark’s koffer niet meegevlogen was vanuit New York…. Uren later dan gepland kwamen we op het strand aan. Het concert van Bløf hadden we compleet gemist. Heel jammer. Na binnenkomst ging ik op een pareo in het zand zitten terwijl mijn vriendin aansloot in een rij voor de WC (van anderhalf uur) en Mark met vriend een uur voor muntjes in de rij ging staan. Er vielen toen wat druppels. Ik keek verbaasd omhoog naar het reuzenrad om te kijken of iemand heel grappig een fles water leeg gooide. Het bleek voor mij de kortste regenbui ooit te zijn. Een bui van enkele minuten Tot mijn grote verrassing bleek Douwe Bob een heel goeie country singer te zijn. Ik houd van country sinds ik veel seizoenen van Nashville gevolgd heb. We luisterden relaxed naar zijn muziek vanaf onze pareo.

De rest van de dag en avond dansten we. Zongen we. Juichten we. We kletsten ook. We nipten aan piña colada’s. En dronken heel veel water. Rond etenstijd kwam Typhoon op het podium die alle mensen aan het dansen, zwaaien en springen kregen. Na Typhoon kwam Guus Meeuwis optreden. Hij kan normaliter duizenden mensen in feeststemming brengen, maar ik vond hem er zo treurig eruit zien. Geen twinkeling in zijn ogen (zoals Typhoon of Marco) en zijn mondhoeken hingen droevig naar beneden. Wat ik overigens helemaal begrijp hoor na zijn echtscheiding. Heel professioneel draaide hij tijdens een spectaculaire zonsondergang zijn riedeltje af, maar ik miste de betovering. Marco Borsato daarentegen genóót van zijn publiek. Hij moest het vuur weer wat oplaaien, want na het optreden van Guus kwam er een korte onweersbui waar sommige gasten nerveus van werden. Een grote groep vertrok vroegtijdig. Een paar minuten regende het heel hard. Vele droegen regenponcho’s, schuilden onder hun handdoek of hadden gewoonweg natte kleding… Ikzelf had mijn hemdje en rok snel uitgetrokken en in mijn hoed gepropt. Zo wachtte ik in mijn bikini tot de bui overgewaaid was. Daarna trok ik mijn droge kleding weer aan. Marco zong behoorlijk wat ballades waardoor het publiek niet echt uit z’n dak kon gaan. Ook al zong het publiek het hele lied ‘Dromen zijn bedrog’ luidkeels mee en hoefde hij alleen maar zijn microfoon boven het publiek te houden. Toen we die nacht terug liepen naar de auto zagen we achter onze rug het vuurwerk losbarsten boven het water. Er werd door Jeroen Koningsbrugge - die trouwens schitterend een lied van Marco Borsato vertolkte - vanaf het podium geroepen ‘Tot volgend jaar!”, maar wij wisten op dat moment al dat we er volgend jaar niet bij zouden zijn. Te massaal…