Vakantie

Een nieuwe emmer, en hetzelfde water lijkt plots veel frisser!
- Issa

Zonder nieuwe aankopen, maar gewoon met in de loop van de jaren door ons verzamelde spulletjes en meubels, hebben we de grote eetkamer ingericht. Het is een sfeervolle, lichte ruime kamer geworden. Toch zal er in de loop van de tijd iets nieuws bijkomen zoals een canvas-foto aan de muur, een lamp aan het plafond of gordijnen voor de ramen, maar het zal minimaal zijn en vooral zonder haast. Daarom verwonderen we ons nu hoe we met al deze meubels in de oude kleine eetkamer geleefd hebben – en zelfs met veel mensen aan tafel gezeten hebben! Ik moet echter wel eerlijk toegeven dat ik één nieuwe aankoop heb gedaan, eentje waar ik zó blij mee ben! Ik reed er al weken langs als ik boodschappen ging doen. Ze stonden in de etalage van een vage vloerbedekkingwinkel als decoratiemateriaal. Twee geweldig grote rieten vazen die precies in het nieuwe kozijn zouden passen. Onlangs ben ik brutaal naar binnen gestapt om te vragen of ik het decoratiemateriaal mocht kopen. Na een telefoontje naar het hoofdkantoor mocht ik ze voor een speciaal prijsje meenemen - ik heb thuis even een klein vreugdedansje gemaakt, zo blij!

Toen eind juli de nieuwe houten vloer gelegd werd zijn we een paar dagen bij familie gaan logeren. Anthe heeft een paar dagen bij opa & Adri in Friesland gelogeerd en Inden, Maren en ik logeerden bij mijn zus in Flevoland. We hebben gezellige dagen gehad met elkaar. (zie ons fotoalbum) Een dag in de speeltuin, pannenkoeken eten bij opa, de zesde verjaardag van neefje David gevierd en Inden heeft met nichtje Emma in een tentje in de tuin geslapen. Waar ze overigens uit gespoeld zijn door de hevige regen ´s nachts om drie uur… Mijn zus en ik zijn op een ochtend haar zolder opgekropen en hebben daar met z´n tweetjes in harmonie en met een warm hart twee verhuisdozen met spulletjes van onze moeder verdeeld. Het is vijf jaar geleden dat mijn moeder plotseling overleed. En nu heb ik kleine dingen, maar met veel emotionele waarde, mee naar huis genomen zoals haar koektrommel waar ik na school een koekje uit kreeg, het testament, het doosje met gebaksvorkjes voor verjaardagen en mijn oma´s kristallen vaas waar mijn moeder vaak een bosje fresia´s in zette. Inge en ik zijn allebei heel blij met onze herinneringen en ook dat het allemaal zo liefdevol en zonder tranen verliep op zolder, mijn moeder heeft vast meegekeken...

De afgelopen weken heb ik alle restanten die we niet meer nodig hebben van ons oude huis en tuin op marktplaats.nl gezet. Wat een uitvinding voor tweedehands spullen! We hebben het teveel aan klinkers gratis op laten halen uit de achtertuin – en binnen 15 minuten een reactie op de advertentie! We hebben de grote grindtegels die al jaren opgestapeld in de tuin liggen ook gratis op laten halen, wat ruimt dat op! We hebben de poortdeur, de achterdeur en de oude keukenkraan verkocht, net zoals het originele keukenkastje uit de jaren ´50. Nu ligt er alleen nog een magnetron te wachten op een nieuwe eigenaar... Ondertussen hebben we de winst alweer uitgegeven aan een tafel en bank van steigerhout en drie hippe plastic kuipstoeltjes erbij. De tuinset die we al jaren hebben stond dit voorjaar namelijk in de voortuin en dat bleek zo´n heerlijke plek dat we het zo laten staan. De achtertuin hebben we een beetje opgeleukt met een nieuw kleurtje betonverf, met het schoon spuiten van het flonderterras en we hebben wat potten gevuld met bamboe en geraniums.

We zijn afgelopen maandag voor het eerst naar de Biesbosch geweest toen zich eindelijk weer eens een zonnige dag aankondigde. Met een volle picknickmand op een bootje hebben we zelfstandig het natuurpark ontdekt en dat varen op zo´n motorbootje was best avontuurlijk. (zie ons fotoalbum) We gingen op zoek naar bevers, maar die hebben we niet gezien - wél veel mooie natuur, vogels en zelfs een schildpad! Inden en Maren hebben nog gezellig samen een kleibad genomen naast de boot. Eind van de dag hebben we op een terras aan het water gegeten en hebben we deze zomerse dag afgesloten met het plukken van bramen.

Morgen pakken we het vliegtuig naar onze geliefde stranden in Portugal!

Weerzien

Niemand weet wat de volgende vijf minuten gebeurt en toch gaan mensen verder. Omdat ze vertrouwen, omdat ze geloven.
- Paulo Coelho

Vanaf deze plek vertrokken duizenden landverhuizers naar een betere toekomst met de Holland-Amerika lijn. Hier werd heel wat gewuifd met zakdoeken en flink wat tranen hebben gevloeid op deze kade. En hier, aan de oevers van de Maas, neem ik afscheid van mijn vriendin uit Madrid die naar Rio de Janeiro verhuist. (zie ons fotoalbum) We hebben in hotel New York gegeten, goed gesprek gevoerd en gelachen voordat we ieder ons weg gingen. Yvon gaf me nog een Braziliaanse munt voor in mijn portemonnee zodat ik iedere keer als ik dat muntje pak aan haar denk….

Ook hadden we onlangs een weerzien met vrienden van ons uit Madrid, die nu in Praag wonen. In een speeltuin hebben de kinderen lekker gespeeld, de papa´s en mama´s zaten op het terras. (zie ons fotoalbum) Gevolgd door een lunch en toen kwam er een telefoontje van onze stratenmaker dat het zand op was… Hals over kop naar huis om dit op te lossen op een zaterdagmiddag wanneer er geen zandleveranciers bereikbaar zijn. Ik had een heel creatieve oplossing gevonden - namelijk bij een bouwlocatie niet ver van ons huis. Stratenmaker Kees, kruiwagen en scheppen mee in de auto en het zandtekort was opgelost - ons pleintje is nu gereed!

Naast weerzien betekende het inluiden van deze zomer ook afscheid. Afscheid van Maren´s kleuterjuf, die ook kleuterjuf van Anthe en Inden was. Afscheid van de schooldirecteur en afscheid van groep 8 uit Inden´s klas. Op school was een disco voor de bovenbouw georganiseerd om afscheid te nemen van hun klasgenoten. Inden ging met haar vriendin opgetut naar de disco en toen ik haar later ging ophalen hoorde ik de muziek al over het plein schallen. Maar toen ik binnen kwam! In het donker zag ik veel huilende kinderen die elkaar omhelsden en huilende kinderen die er verloren bij liepen. Ik keek naar de ouders om mij heen en zag alleen maar betraande ogen. Zakdoekjes werden uitgedeeld en er werd omgeroepen dat het tijd was voor de allerlaatste omhelzing of het allerlaatste afscheidskadootje. Wat was dit? Wat een opgeklopt emotioneel samenzijn, wat een ontlading! Inden was verdrietig vanwege haar vertrekkende vriendin uit groep 8. Maar ze kunnen toch gewoon blijven afspreken, of langs fietsen? Ik zie de zwaarte van dit ´afscheid` niet zo: Enya vertrekt toch niet naar de andere kant van de wereld? Ze gaat alleen na de zomer naar de Middelbare school!

Deze week begonnen in Brabant de schoolvakanties. Alle drie onze meiden zijn nu thuis. We gaan morgen logeren bij familie in Friesland, terwijl thuis de nieuwe houten vloer gelegd wordt en de oude vloer tegelijkertijd geschuurd en geolied wordt. Na thuiskomst gaan we alles leuk inrichten zodat we op de dag van ons vertrek naar Portugal alles netjes kunnen achterlaten. En belangrijker…bij thuiskomst is alles nieuw, netjes en mooi - wat een vooruitzicht! Nu valt er na dit blog, mijn 100e, niets meer te schrijven over de uitbreiding van ons huis. Het is dan namelijk klaar: finito, all done, basta. Alleen komende herfst de tuin leuk aankleden met bomen, gras en planten. En…oja! De buitenkant van ons huis moet nog geschilderd worden voor de winter.

Komend weekend zal ik een weerzien hebben met acht vrouwen die in Madrid wonen of ooit tegelijkertijd met mij in Madrid hebben gewoond. Gezellig. Er volgt nóg zo´n vriendinnendagje en na onze strandvakantie de bruiloft van onze vrienden die naar Rwanda verhuizen. Een zomer van weerzien, een zomer van afscheid.

Zomer

Kracht is geen gevolg van lichamelijke capaciteiten; ze komt voort uit een onbuigzame wil.
- Mahatma Gandhi

Zwoele nachten onder koele lakens, nachtelijke tropische onweersbuien en vochtige, warme dagen…zo begon onze zomer dit jaar in Nederland. Deze maand zijn we een jaar terug in Nederland. In Madrid doet het niks anders dan regenen, dus de Madrileense vriendinnen van Anthe, Inden en Maren genóten van het weer hier in Breda. (zie ons fotoalbum) De meiden hebben gezellige dagen achter de rug. Ik vond vooral het fietsen over de Vrachelse heide erg leuk, én Hollands. De fietstocht werd gevolgd door een late lunch bij een pannenkoekenboerderij. Ik blijf het bijzonder vinden dat Anthe, Inden en Maren hun vriendschappen zo makkelijk oppakken als ze elkaar weer na maanden zien. Helaas zal één logeerpartijtje met vriendinnetjes van Inden en Maren niet doorgaan deze zomer sinds hun Nederlandse oma ernstig ziek is geworden. Maar dat halen we een andere keer weer in, tenslotte is Madrid niet zo ver.

Verf droogt heel snel bij hoge temperaturen en dat is mijn voordeel. Sinds de verbouwing zo goed als afgerond is ben ik in hoog tempo aan het latexen, schuren, plamuren, kitten, gronden en lakken. (zie ons fotoalbum) Ik heb steeds een stok achter de deur: dan zijn het de radiatoren die de volgende dag opgehangen moeten worden (en ik dus het schilderwerk op die muren afgerond moet hebben), dan is het de keuken die eindelijk geplaatst zal worden en dan weer de houten vloer die gelegd zal worden. Het woord verbouwing gebruik ik niet meer sinds alle bouwattributen opgeruimd zijn. Er staat geen puincontainer meer voor de deur, de mobiele WC is opgehaald, de grote voorraden hout en de cementmolen zijn ingeladen, inclusief alle hopen zand en cement die bij de molen horen. Ook in de grote achterkamer is het opgeruimd zonder werkbank met houtkrullen en zaagsel eromheen, zonder grote koffers gevuld met gereedschap en rondslingerende bouwtroep. De vele werkmannen drinken geen koffie meer aan de tuintafel, geen peuken en lege sigarettendoosjes meer in de tuin, maar ook geen complimenten meer dat ze niet vaak zien dat een vrouw zo hard mee werkt in de bouw. Het werk zit erop. Volgende week wordt het terras buiten aangelegd en de houten vloer wordt binnenkort gelegd en dan ziet het er uit alsof het altijd zo geweest is.

Mark heeft de afgelopen tijd heel veel gereisd voor zijn werk. Iedere week was hij wel op stap. Met als dieptepunt de afgelopen weken toen hij tien dagen aaneengesloten in het buitenland was. De lancering van een nieuw computerprogramma was de reden. De komende tijd is hij ook nog wekelijks weg, maar gelukkig minder dagen achter elkaar. Hij heeft de laatste weken de metamorfose van onze achterkamer, keuken en bijkeuken niet meegekregen en keek zijn ogen uit bij thuiskomst. Met bloed, zweet en tranen heb ik gewerkt in huis. Die kracht breng ik op, omdat ik wil dat alles mooi en aangenaam wordt in huis – zie het citaat van Gandhi hierboven. En om mezelf te belonen ben ik met Mark naar een heel luxe kookwinkel in de stad gegaan. Een blinkende waterkoker, een superdikke houten snijplank en een stoere zwarte broodtrommel heb ik gekocht voor onze nieuwe keuken. Ik geniet! En om deze zomer een beetje in te halen qua vakantiedagen, heeft Mark onlangs gevraagd op zijn werk of hij volgende zomer 4,5 week aaneengesloten vakantie mag opnemen…en dat mag. Peru here we´ll come!

Voor Anthe is de schoolvakantie begonnen, het gave schoolfeest is achter de rug. Aankomende week zal ze haar boeken inleveren en haar schoolrapport ophalen. Haar cijfers zijn fenomenaal, dus ze gaat na de zomer naar de tweede klas. Inden en Maren hebben ook hun verslagen gekregen ook al gaan ze nog twee weken naar school. Inden gaat naar groep 7 en Maren gaat versneld door van groep 1 naar groep 3. Wat een zomer! De meiden brengen veel tijd door met hun vriendinnen in het buitenbad. Mark en ik hebben weer een avond gedanst op een feest voor veertigers en we leven van barbecue naar barbecue sinds het WK er is. Vanavond weten we voor wie we zullen juichen…Nederland of toch España?

Oranje

Ik zocht naar je hand
Door verlangen en liefde verdoofd
We keken en zwegen nooit liefde gekregen
Die ons was beloofd
Jouw mooie hand - gezongen door Jack Poels en Guus Meeuwis

Oranje was de kleur van het volle Philips-stadion tijdens de WK-wedstrijd tegen Japan, die vooraf ging aan het concert van Guus Meeuwis. Mark had voor zijn 40e verjaardag van vrienden een concertkaartje gekregen en dit jaar zijn we met z´n viertjes naar Guus zijn concert geweest. Het was heel bijzonder om vooraf met zo´n 35.000 man de voetbalwedstrijd te kijken in het stadion, vooral vanwege de enorme sfeer. (zie ons fotoalbum) Het optreden was één groot feest met gastoptredens van Rowwen Heze en Marco Borsato. We hebben gedanst, gezongen, gezwaaid, geklapt, gejoeld en gesprongen! Naar zo´n concert ga je niet vanwege de mooie songteksten en prachtig gezongen liederen… Nee, het was een feest waarbij iedereen gebroederlijk (soms hand-in-hand) naast elkaar danst en waarbij volle glazen bier de lucht in gaan. Ook werd er confetti door de lucht gespoten en werd herhaaldelijk een verjaardagslied gezongen – dat niet eens voor Mark persoonlijk bedoeld was, maar meer omdat Guus dit jaar 15 jaar zingt. Of…, volgens T-mobile zongen we voor de verjaardag van oma Manders. Haha!

Ik had er geen goed gevoel over, omdat die meneer van de rechtsbijstand niet echt efficiënt te werk ging. Het duurde wel een maand na de aanrijding voordat mijn auto gekeurd werd en dat werd allemaal wat vaag uitgevoerd. Ik had ook een getuige-verklaring nodig en dat heeft Anthe gelukkig voor me gedaan. Maar laatst was mijn - per post opgestuurde - schadeformulier verdwenen in hun administratie. Ik voelde de bui al hangen… Maar tot mijn grote verbazing kreeg ik onlangs een bericht dat de schade volledig vergoed werd - minus mijn eigen risico. We hebben besloten om dat geld toch maar niet voor onze oude auto te gebruiken (hij rijdt tenslotte nog prima met die deuk!), maar om de vergoeding bij ons vakantiegeld voor Peru te leggen. Binnenkort kunnen we de vliegtickets naar Lima al bestellen!

Het wordt zo´n sterk verhaal dat niemand het meer wil geloven. Die verbouwing van ons is in een slecht karma geraakt…. De nieuwe keuken was op tijd geleverd, maar toen de monteur de volgende dag kwam om de keuken te plaatsen bleken de wanden nog te nat te zijn van het stucwerk. Hij wilde de kasten er niet tegenaan zetten. Hij heeft de nieuwe plaatsing drie weken verschoven en is weer vertrokken. Die ochtend heel vroeg was de elektricien nog geweest om wat contactdozen te plaatsen, want die waren ze gewoonweg vergeten! De stukadoors komen en gaan wanneer ze zin hebben en dat betekent voor ons dat er soms een stuk muur niet gedaan wordt waar gewoon dagenlang niemand naar om kijkt. De natuurstenen drempels waren in de verkeerde maat geleverd toen ze eenmaal in de juiste maat waren gemaakt waren ze verschillend gezoet!! De natuursteenmeneer is komen kijken en hij heeft gegarandeerd dat het maandag aangepast wordt. Zo ook de drie glas-in-lood ramen die nu qua maat aangepast zijn met een nieuw patroon, maar nog steeds niet geplaatst kunnen worden vanwege de drukte bij de glaszetters. En dan hebben we het nog niet eens over de schuldvraag waarom die ramen te klein waren gemaakt? Niemand heeft iets verkeerd gedaan natuurlijk. Ik houd mij staande met het idee dat alles over een paar weken af is en dat we dan zonder zorgen in augustus op vakantie kunnen gaan.

Reizen blijft lokken, vooral met goedkope tickets via Ryan Air. Nu heb ik met wat Montessori-moeders voor een prikkie een reisje naar Marokko geboekt. We gaan in oktober een lang weekend naar Fez waar we in een authentieke dar slapen middenin de medina. Ik heb nu al zin om over de souks te lopen, Moorse paleizen te bezoeken, de typische kleuren en geuren in me op te nemen, veel foto´s te maken en lekker te eten. In juli heb ik veel etentjes met vriendinnen die in Madrid gewoond hebben. Eind juli heb ik zelf een reünie georganiseerd in Houten met acht Madrileense vriendinnen uit mijn begintijd in Madrid. Dat worden veel nieuwtjes uitwisselen en reisverhalen luisteren, heerlijk! Ook voor onze meiden staan deze zomer al afspraken in de agenda genoteerd met Madrileense vriendinnetjes. Eva komt deze week een nachtje bij Maren logeren en gaat een dagje mee naar school. Aankomend weekend komen twee vriendinnen van Anthe en Inden een dagje met ons fietsen in de Brabantse bossen en pannenkoeken eten.

De zomer is afgelopen week officieel begonnen en dat voelde ook zo. Inden en Maren waren een paar dagen vrij en de temperatuur bleef maar stijgen: een middag naar het zwembad, een dagje naar een zwemmeertje net over de grens… En ik blijf de komende weken nog fijn buiten koken en afwassen. Over een maand beginnen hier de schoolvakanties, dan zal de keuken toch wel ingericht zijn??

Anthe

Alleen met het hart kun je goed zien
Wat wezenlijk is - is voor het oog niet zichtbaar
- Antoine de Saint Exupéry

Een dozijn jaar geleden veranderde ons leven. Anthe werd geboren, ons eerste kind. Ze is ons proefdrukje, want met Anthe beleven we alles voor het eerst. Ze gaat nu bijna een heel schooljaar naar de Middelbare - dat heeft ons veranderd, maar in de eerste plaats ons meisje. Ze vertrok van een piepklein knus schooltje in Madrid naar een redelijk groot schoolgebouw in Breda waar heel grote kinderen rond lopen – als je al van kinderen kunt spreken met hun volwassen lijven! Anthe kende er niemand en heeft een leuke kring meiden om zich heen verzameld. Ze gaat de laatste tijd met mooi weer zwemmen in het openluchtzwembad met een clubje meiden van school. Een paar vriendinnen hadden we thuis al eens ontmoet, maar op Anthe´s verjaardag hebben we ze allemaal leren kennen. De dag na haar verjaardag heb ik tijdens de sportdag alle eersteklassers gezien en viel me nogmaals op dat ze écht een leuke club sportieve, lieve meiden om zich heen heeft. En buiten het feit dat haar leerresultaten geweldig zijn, vind ik het vooral te prijzen dat ze zo goed geland is op haar school. Bravo, Anthe!

Heb ik dat gezegd? Verbouwen is leuk…zelfs hartstikke leuk? Nou, dan ben ik daar nu van terug gekomen. In ieder geval van het koken buiten, de dichtgetimmerde donkere achterkamer en de bouwvakkers iedere dag om me heen. Het is een dubbel gevoel, want de vorderingen zijn natuurlijk geweldig. De deuren zitten erin, het glas is gezet, het dak zit erop, de tegelvloer ligt in de keuken en de boeiborden zijn aan de buitenkant van het huis getimmerd. Maar er liggen ook altijd peuken in de tuin, er wordt iedere dag om koffiemokken gevraagd en ze moeten steeds vaker naar binnen...weg privacy! Na twee maanden beginnen er irritaties te komen. Misschien ook omdat ze wel eens fouten maken en dat wij ze erop moeten wijzen. Dat is niet leuk. Het is niet leuk om te zeggen dat de muur die net gevoegd is niet goed gevoegd is, of dat ze een grote bout vergeten zijn in de metalen fundering van het huis, of dat ze een lekkage veroorzaakt hebben in de verwarmingsbuizen, of dat de regenpijp op de verkeerde plek zit of dat het glas-in-lood-raam in de verkeerde maat is gemaakt. Gelukkig kunnen we ze ook vaak complimenten geven en worden onze uitdagingen altijd op een juiste manier opgelost. Alles blijft bespreekbaar. Zo hebben we laatst bij werkman Piet thuis zijn zelfgegoten aanrechtblad bewonderd, en heb ik samen met hem de tegelvloer gelegd in onze keuken.

Maren heeft twee maal een blinde koemelk provocatietest gedaan in het ziekenhuis. De eerst keer vond ze het spannend, want wat stond haar te wachten? Ze moest zes keer steeds wat meer rijstemelk drinken en daar zat wel (of niet) koemelkeiwit aan toe gevoegd. De rijstemelk proefde niet anders dan anders, we moesten wachten in het ziekenhuis of ze een reactie kreeg. En ze kreeg de eerste keer geen reactie. Omdat het een blinde provocatie was wisten we niet of er koemelkeiwitten toegevoegd waren. De tweede keer was dus net zo spannend. Maren was de dag ervoor al zenuwachtig en was ´s avonds misselijk van nervositeit. ´s Nachts stond ze aan ons bed of het al ochtend was en of ze al naar het ziekenhuis moest..?? De test in het ziekenhuis verliep weer goed, Maren was weer blij met haar stickertjes en de graai in de grabbelton. Deze week werd de enveloppe geopend en hoorden we dat in de eerste test melk zat en hoe we nu verder gaan. Ze mag beginnen met sporen van melk in koek en brood, en yoghurt toevoegen aan haar dieet - wat ze overigens niet lust! Dit zal Maren´s leven veranderen en zo klein als ze is beseft ze dat goed.

Madrid speelt op het ogenblik weer een rol in mijn leven. Ondanks dat ik hier in Breda woon, hoor ik voor een deel nog zeker bij mijn vriendinnen in Madrid. En mijn beste Madrileense vriendinnen vliegen deze zomer uit… Er gaat een vriendin terug naar Nederland, joepie!, maar er gaat ook een vriendin naar Rio, naar Boedapest en zelfs een vriendin naar Rwanda. De peutergroep die ik destijds had opgezet voor Maren zal na de zomer niet meer in die vorm bestaan. Het leven gaat door en in een expat-leven betekent dat verhuizen. Ik heb er aan gedacht om een weekendje terug te vliegen om van iedereen afscheid te nemen. Uiteindelijk heb ik ervoor gekozen om voor mijn vijf vriendinnen mooie afscheidsbrieven te schrijven en die worden steeds (voor)gelezen door een vriendin op elk feest. Ik kijk deze weken dus veel terug op mijn leven in Madrid en vooral op mijn vriendschappen daar. Stuk voor stuk bijzondere vriendschappen waarin veel gedeeld is – tenslotte zaten we allemaal in hetzelfde schuitje in zo´n grote wereldstad. Het vertrek van mijn vriendinnen is voor mij ook een afsluiting van een mooie periode. Anthe, Inden en Maren hebben nog steeds vriendinnetjes in Madrid, dus er blijft een band met Madrid bestaan. Eind van deze maand komt er alweer een Madrileens klasgenootje van Maren logeren!

Mijn vriendin Mirjam die naar Rwanda gaat verhuizen, gaat voor haar vertrek trouwen in Nederland. En ze heeft mij gevraagd als bruidsfotografe! Is dat geen eer?

Onbewoond eiland

Ik heb gehoord van een land, ergens boven de regenboog, heel hoog in de lucht… Het is een plaats waar je zonder problemen heen kunt gaan, ver, ver weg, voorbij de Maan, voorbij de regen.
- De Tovenaar van Oz

Slapen onder de sterren…dat deden we drie nachten lang in onze tipitent op een onbewoond eiland. De vrijdag voor het Pinksterweekend hebben we de kinderen vroeg van school gehaald en zijn we met een bootje het Veluwemeer overgestoken naar eiland de Kluut. Met vier andere bevriende stellen (uit onze studententijd) en hun kroost hebben we daar vier heerlijke, zonnige dagen doorgebracht. Ontbijten aan een lange tafel en ´s avonds een barbecue voor de tent. (zie ons fotoalbum) Onze dagen werden gevuld met zwemmen en roeien in het meer, beetje zonnebaden, lezen, spelen, praten én zwemmen in het zwembad aan de vaste wal waar we met een boot naartoe gebracht werden. De avonden brachten we gezamenlijk door in de grote Tipi Lounge waar we vuurtje stookten en ons warmden aan het vuur. Deze gesprekken rondom het vuur werden opgeleukt door het gezang van een nachtegaal. Eén avond werden we de tent uitgerookt vanwege een verkeerde windrichting: in no time stonden we met ons glas en onze hapjes naast de tent met prikkende ogen! Binnen in onze eigen tipi vielen wij ook in slaap naast een warm smeulend vuurtje om ´s ochtends weer gewekt te worden door de eerste zonnestralen die naar binnen piepten en het gezang van de vele vogels. Vooral het maken van een houtvuurtje en de geur van verbrand hout in onze vesten deed ons terug denken aan Afrika. Het waren een paar gezellige dagen in het mooie natuurschoon van Nederland!

Begin april had ik onze Spaanse Volvo in Breda geparkeerd langs de weg. Toen ik terug kwam was mijn spiegel ingeklapt en nog veel erger…een enorme deuk in de deur! En uiteraard geen briefje erbij van wie het gedaan had. Dan begint het traject van formulieren invullen en nabellen. Allereerst de autoverzekering inlichten, politie-aangifte doen, getuige-formulieren van het Waarborgfonds invullen en alles toesturen aan bureau rechtshulp. Dan komt er op een dag (een maand later) een expert kijken als de auto bij de garage staat. Deze man had niet voldoende informatie om iets te zeggen of er voldoende bewijs was dat deze schade door een ander voertuig aangericht is. Hij kon wél vaststellen dat mijn auto total loss verklaard werd, behalve…als de onkosten gedrukt konden worden door tweedehands materialen te gebruiken. Nou voorruit dan maar. Maar voorlopig is het afwachten op het taxatierapport of de schade überhaupt vergoed zal worden. Laatst belde de expert mij dat hij de kilometerstand vergeten was op te nemen. Nu kon ik hem rechtstreeks vragen over zijn twijfels, en hij bevestigde inderdaad zijn wantrouwen. Ik heb een slecht voorgevoel over de uitkomst…

Nog een klein maandje en dan is het werk klaar. Althans dan is het werk dat door de aannemer uitgevoerd wordt klaar. En de nieuwe keuken is dan klaar. Ik kan me er nog niet zoveel bij voorstellen, want er zitten nog geen ramen in de aanbouw, geen deuren, zelfs geen dak erop – er lag tot voor kort zelfs geen vloer in de keuken! Als het werk er voor de mannen opzit gaat mijn werk pas echt beginnen, namelijk het schilderwerk. Al het houtwerk is in de grondverf geleverd en dat zal ik lakken in de juiste kleurtjes. En daarna verheug ik me op de inrichting. Ondertussen slijp ik buiten de vloertegels voor de keuken/bijkeuken en ligt er nog een huiskamerdeur op mij te wachten. Toch is er de laatste tijd hard gewerkt: de achterwand is uit de huiskamer gesloopt, de buitenmuren zijn bijna allemaal gevoegd, de stempels zijn geplaatst zodat de eerste verdieping niet verzakt en de betonnen vloer in de keuken is gestort. Elke dag nemen we nog beslissingen over bijvoorbeeld de kleur van de voegen, de diepte van de voeg, de afwerking van de nieuwe dakkap, kleur van het glas van de lichtstraat of waar nu precies de lichtstraat komt. Ondertussen hebben Mark en ik bij de notaris onze handtekening gezet onder de nieuwe hypotheek.

Afgelopen weekend gingen Mark en ik naar de Spanjaardsgat-concerten. Een drijvend podium in het haventje van Breda en mooie Spaans-talige klassieke muziek. Eigenlijk een beetje de stijl van Il Divo. Vooral Ben Cramer en Waldin Roes konden mooi zingen, de uitvoering van Barcelona (van Freddie Mercury) was echt prachtig. Een feestje om te horen dat ons terug bracht naar een zomeravond op een berg in Barcelona, waar we ook een uitvoering van dit lied hoorden, terwijl er fonteinen op de maat water omhoog spoten. We eindigden deze avond in het tapastentje waar we steeds vaker komen. Een ander feestje staat ons morgen te wachten…. Onze oudste dochter wordt 12 jaar! En dat vieren we sinds lange tijd weer eens in Nederland. Ze heeft wat mensen en vriendinnetjes uit haar klas uitgenodigd (en eentje van de basisschool) om een stukje taart te komen eten.

Madrid

Er kan je niets gebeuren.
Het gaat zoals het gaat.
Leonard Cohen

De verbouwing gaat zoals het gaat, er kan je niets gebeuren. Maar als je er niet met je neus bovenop zit gaat het fout. Zo zagen Mark en ik een keer in het weekend dat de nieuwe zijmuur tot aan het dak gemetseld was. Maar hoe zou dat dan zitten boven de openslaande deuren? Werkman Piet had ons niet gerustgesteld met zijn antwoord dat het boven de deuren afgetimmerd zou worden. Dus hebben we datzelfde weekend een ongeruste e-mail naar de aannemer gestuurd. Dat er toch echt wel steentjes boven de deuren moesten komen en geen aftimmering. Er werd meteen een latei besteld. En zo werden er lagen steentjes weggehakt om de latei te plaatsen zodat er boven de deuren gemetseld kon worden. Als je dus niet oplet…! Zo ook het zijraam van het klompenhok alias bijkeuken. Ik vroeg aan Piet of er boven dat zijraam misschien ook een latei zou komen… Oeps, zijraam..?!? Ook daar werden weer steentjes weggehakt om het vergeten kozijn te plaatsen. Zo was het plan van de aannemer om standaard raamdorpelsteentjes onder de kozijnen te plaatsen, maar die vinden wij niet helemaal niet mooi! Gelukkig hebben we dit vóór de bestelling bij de aannemer kunnen aangeven zodat er nu raamdorpels van natuursteen worden geplaatst. Pfff, je moet er echt met je neus bovenop zitten! Nu Mark de laatste weken veel in het buitenland zat voelde ik de verantwoordelijkheid om alles te controleren – met mijn énorm technisch en ruimtelijk inzicht. Dat werd dus veel bouwfoto´s mailen naar Mark.

Op Bevrijdingsdag hadden we een bijzondere afspraak in de dierentuin te Kerkrade. (zie ons fotoalbum) Namelijk met vrienden van ons die we nog kennen uit Madrid, maar die sinds we ze kennen ook in Australië gewoond hebben en nu in Johannesburg wonen. Vanwege een overlijden in de familie waren ze deze week naar Nederland gevlogen en zo kon het onaangename met het aangename verenigd worden. Vorige zomer hebben we ze voor het laatst gezien in de dierentuin in Amersfoort – toen woonden ze nog in Perth. Dat was toen een unieke, onvergetelijke hereniging met vrienden uit Australië, Hongkong en Madrid! Ook deze dag was weer heel speciaal en vol aandacht voor elkaar. De meiden klikten allemaal meteen als vanouds, en Amei en ik hebben ons van terras naar terras verplaatst en al die tijd bleven we maar praten… Het leek wel of we iets in te halen hadden, haha! Tenslotte weten we niet wanneer en wáár we elkaar op de aardkloot weer zullen treffen. Veel lieve foto´s gemaakt als herinnering, en vanaf nu communiceren we weer via e-mail en Skype.

Oude, Engelse bloemetjes-serviezen zijn hartstikke in! Je ziet het in trendy woonmagazines, in antiekzaakjes en hippe trendy cafeetjes. Zo vierden we Mark´s verjaardag in het trendy café Stilleven - waar mijn vriendinnen en ik wel vaker komen. (zie ons fotoalbum) Alles is er te koop: de meubels in het café, de prullaria in de kasten, het Engelse bloemetjes-servies en zelfs de gevulde potten in de tuin. Er liggen overal woonmagazines en interieurboeken en het komt geregeld voor dat mensen vertrekken met het serviesgoed waar ze net van hebben gegeten. Ik heb een zwak voor serviezen. Tijdens onze reizen ben ik altijd op zoek naar mooi serviesgoed op rommelmarkten of in kleine winkeltjes. In Madrid heb ik eens geweldig mijn slag geslagen op El Rastro, de vlooienmarkt op zondagochtend. In kisten vol oud servies mocht je graaien naar alles wat je mooi vond! Het huis van overleden buurman Rinus zou binnenkort worden leeg gehaald door de Kringloop. Ik dacht er al dagen aan, maar wist niet hoe ik het netjes moest vragen. Of ik naar Rinus zijn servies mocht komen kijken… Maar toen ik zag dat zijn kleinzoon aan het opruimen was trok ik de stoute schoenen aan. Het antwoord was dat ik alles mocht meenemen wat ik mooi vond, alles! Dus heb ik gesnuffeld in Rinus zijn kasten en zeker een krat vol met Engels bloemetjes-servies meegenomen. Zelfs een compleet servies met soepterrine, aardappel-, vlees- en groenteschalen. Ik heb Rinus zijn kleinzoon bedankt met een taart en en mijn nieuwe aanwinst staat nu te schitteren in onze servieskast!

Het schoolplein in Madrid was het verzamelpunt. Iedere dag zag ik de meiden daar en hevelden we koffertjes over. Ze hebben bij veel van hun vriendinnen gelogeerd, een dag in hun oude klas doorgebracht en we hebben een ochtend bij ZARA gewinkeld voor een nieuwe zomer-outfit. We leefden een stukje van ons oude leven in Madrid. Ik heb zelf ook bij mijn vriendinnen gelogeerd, veel vriendinnenbezoekjes afgelegd om te zien en te horen hoe het met ze gaat. Het duizelde me van alle nieuwtjes en plannen! De laatste dag was San Isidro in Spanje en heb ik met Mirjam tijd in de stad doorgebracht. We hebben daar veel gefotografeerd, ik was er op een haar na ´gezakkenrold` en we hebben samen tapas gegeten for old times sake. ´s Avonds heb ik een feestje van een vriendin bijgewoond waar ik op de valreep nog een glas rode wijn over mijn kleding kreeg… De dagen gingen als een wervelwind voorbij, maar voor de meiden heeft het een onuitwisbare indruk achtergelaten. Het was hartverwarmend hoe we allemaal onthaald werden op het schoolpleintje – we voelden ons heel welkom terug in Madrid.

De keuken die we onverwachts gekocht hadden op Tweede Paasdag zou pas eind augustus geplaatst kunnen worden vanwege de bouwvak. Ik had flink aangedrongen bij de verkoper dat wij gelukkiger zouden zijn als de keuken vóór de bouwvak geplaatst zou worden. Nu had ik kennelijk zó hard doorgedramd dat de keuken zelfs in juni geplaatst zal worden, volgende maand! Ons plan was dat Mark het keukenblok er zelf uit zou slopen, net zoals de granieten vloer. En omdat de aannemer tijd nodig heeft om een nieuwe vloer te storten, die nieuwe vloer moet drogen en er vloerverwarming opkomt én een tegelvloer, hadden we niet veel tijd meer om alles voor te bereiden. Onvoorzien moest Mark het weekend dat ik met de kinderen nog in Madrid verbleef de keuken gaan slopen! Met de hulp van zijn jongste broer heeft hij in één dag het keukenblok eruit gesloopt en de granietvloer er uit geramd met een sloophamer. Dus toen ik terugkwam uit het mondaine Madrid moest ik thuis op een gasstelletje koken en stond de koelkast in de huiskamer, en dat zal voorlopig nog even zo blijven.

Knie

Geluk is niet afhankelijk van de dingen buiten ons,
maar van de manier waarop we die dingen zien.
- Leo Tolstoi

Sinds ik mijn knie behoorlijk geblesseerd heb tijdens onze sneeuwvakantie in Tsjechië gaat het alweer stukken beter. Ik kan in bed weer in alle posen liggen zonder pijn in mijn knie. Hardlopen over geasfalteerde wegen en fietsen gaat ook best goed, dus ik kan er best mee leven. Maar tóch ben ik beperkt omdat ik niet in het bos kan lopen zoals ik wekelijks deed en niet kan zwemmen. En soms verdraai ik mijn knie pijnlijk zoals bij het uitstappen van de auto. Afgelopen zondag heb ik weer eens in het bos hard gelopen en het ging goed en het was heerlijk. Maar ik bezoek nog steeds een orthopeed in het ziekenhuis. De wachtlijsten zijn daar zo lang dat het allemaal heel traag gaat. Daarom dacht ik bij een privékliniek sneller klaar te zijn, maar na mijn eerste bezoek blijkt dat ik na een MRI-scan zelfs later terecht te kunnen dan in het reguliere ziekenhuis! Ik ga liever op de fiets naar het ziekenhuis dan een uur in files rijden, dus blijf ik maar het pad van de reguliere orthopeed volgen. Nu hoor ik dus eind mei meer over mijn blessure. Ik vind het jammer dat er zoveel maanden overheen gaan voordat je meer weet en er hopelijk iets aan gedaan wordt…maar ja.

Met mijn geblesseerde knie kan ik gelukkig nog wel heel goed dansen! Laatst zijn we met Mark´s broer en vriendin een avondje gaan dansen op een feest voor veertigers. Fanny en ik in een hip jurkje en met hakjes aan, onze mannen met een stoer overhemd. We hebben de hele avond op de dansvloer gestaan en veel lol gehad! Het was zo leuk om alle liedjes te kunnen mee zingen en opgezweept te worden door de goede, bekende muziek. De volgende ochtend waren Mark en ik hartstikke moe en brak, en ik was mijn stem een paar dagen kwijt geraakt door al dat meezingen. Dat zijn momenten van besef dat we niet de piepjongsten meer zijn… Alhoewel we die confrontatie ook al op het feest zagen: kalende mannen, vrouwen en mannen met grijze kapsels én een overvloed aan brilletjes…haha! Maar niettemin toch een ouderwetse disco-avond gehad met veel lol en swingen. Nu hebben we alweer tickets gekocht voor het volgende feest in juli, want het is steeds heel snel uitverkocht. Deze keer gaan we met een groepje veertigers uit Breda. We hebben die bewuste feestavond bij de uitgang ook nog toegangskaarten voor ons viertjes gekocht voor een concert van De Dijk, kunnen we ook lekker uit ons dak gaan!

Is het raar als ik zeg: verbouwen is leuk ? Althans…tot nu toe vind ik het hartstikke leuk. Iedere dag gebeurt er iets spannends, worden er vorderingen gemaakt. Mark en ik buigen ons bijna dagelijks over beslissingen die genomen moeten worden. Hoe ver komt het kozijn in de muur? Welke kleur steentjes past er het best bij? Komt de buitenmuur op de erfafscheiding of niet? Het is echt een project van ons samen. Ik bedoel, reizen en reizen voorbereiden is geweldig en avontuurlijk, maar samen verbouwen is ook zeker niet saai! Oók als er schitterend weer voorspeld wordt voor het weekend: zelfs als ik dán voorstel om naar Scheveningen te rijden om op een terrasje te zitten met de nieuwe LINDA. en de meiden in het zand, besluiten we dat we liever de 100-jaar oude deur samen afmaken in het zonnetje. Verbouwen is leuk en zeker niet saai! Vaak beginnen mensen tegen mij over het koffie zetten voor de werklui. Ik heb inderdaad de eerste dagen wel eens koffie gezet, maar toen ik wilde voorstellen om ons oude apparaat in de schuur te zetten, bleken ze zelf een koffiezetapparaat meegebracht te hebben. Nu zet ik er af en toe een nieuw pak koffie naast en breng ik eens warme worstenbroodjes, gevulde koeken of ijs mee. We zijn allemaal tevreden. Bouwvakker Piet helpt me zelfs af en toe. Hij geeft advies over het gebruik van mijn nieuw aangeschafte slijptol of hij slijpt thuis mijn schrapertjes en de houtbeitel. Onlangs hebben we een mobiel toilet laten plaatsen, zodat de werklui niet in huis hoeven te komen. En zo blijft verbouwen leuk voor ons allemaal.

Afgelopen week hadden we voor het regelen van wat financiële zaken het eigendomsbewijs van ons huis nodig. En ook nog snel, namelijk een dag later! Tja, en waar moet je zoeken als je twee keer naar het buitenland verhuisd bent en dat soort ´overbodige` zaken niet meesjouwt van het ene huis naar het andere? In verhuisdozen dus die heel ver weg gestopt zijn op zolder. In dozen waar meer overbodige zaken in zitten zoals diploma´s van de universiteit en heel oude fotoboeken, zo ook een paar van mijn moeder. Ik vond die bewuste avond ons eigendomsbewijs, plus die van een aantal bewoners voor ons. En daarna werd ik afgeleid door foto´s die ik al heel lang niet gezien had. Een jonge Mark van 18 jaar waarop Anthe na het zien van haar jonge papa zei: Wauw! Is dit papa? Hij lijkt wel zo´n jonge acteur van twintig jaar geleden, je weet wel met zo´n strak buikje! En een fotootje van mij toen ik achttien was waarop je duidelijk overeenkomsten ziet tussen Inden en het jonge meisje op de foto! Ook door de map met behaalde diploma´s werd met een gevoel van nostalgie gebladerd, leuk om alles weer eens bij elkaar te zien.

Toen de vloer gestort moest worden en er twee enorme betonwagens voor de deur stonden met een metershoge slang (zie ons fotoalbum), hebben we een schatkistje in het beton laten zakken. Het roze schatkistje hadden we gevuld met pasfoto´s, een steen uit Oostenrijk, het voorblad van de Telegraaf, een Mariagebedje voor voorspoed, een schatkistbrief met onze namen, Euromuntjes, schelpen uit Portugal en Marokko, een armbandje, een gum en een gelukspoppetje voor ons levensgeluk. En juist daar waar het kistje in het beton zonk…brak de bekisting door! Het beton stroomde weg en het betondraad lag bloot. Volgens Piet, onze hoofdbouwvakker, was er geen probleem. En ik hoefde me niet schuldig voelen. Er was een latje weggeschoten en daardoor brak de grote plank onder de druk van het beton – niet vanwege ons schatkistje… Gelukkig niets aan de hand dus en ondertussen ook alweer verholpen. Inmiddels zijn de deurposten gesteld en de eerste binnenmuren gemetseld. Ik moet steeds denken aan het sprookje van de drie biggetjes die een groot sterk huis moeten bouwen. De eerste maakt er een van stro, de tweede van hout en de derde metselt er een van stenen. De eerste twee worden natuurlijk omver geblazen door de boze wolf en het sterke stenen huis blijft staan waarna de wolf gevangen wordt. Uit het sprookje blijkt dat ijver wordt beloond, en ijverig zijn deze werklui!

Deze Meivakantie vliegen we naar Madrid! De meiden hebben zo´n zin, het is hun eerste keer sinds onze verhuizing. Ze gaan een ochtend naar hun oude school en spelen en logeren iedere dag met hun oude vriendinnen. Het wordt heel speciaal voor ze. Een reisje terug in de tijd…. We hebben voor alle vriendinnen kadootjes en boodschappen gekocht, dus één koffer is gevuld met Hollandse aankopen. Ik vind dat ze hun vriendschappen zo goed warm gehouden hebben via e-mail, bezoekjes in Breda, Hyves, MSN en ouderwetse post. En daar gaan ze straks van genieten in het warme, zonnige Madrid. Helaas verkeert Mark´s oude fabriek in Spanje nog steeds in zwaar weer. Er is vorige week weer een beslissing genomen om honderdveertig mensen op straat te zetten. We zijn blij dat we dat zinkende schip op tijd verlaten hebben….alhoewel Mark er nog steeds wat moeite mee heeft. Ik logeer in Madrid bij mijn vriendinnen, sta die dagen op het schoolplein, drink thee met de oude club, heb gezellige lunches en zelfs een feestje, ik draai gewoon weer mee!

Keuken

Als je wilt dat er iets gebeurt, moet je bij jezelf beginnen.
- De Dalai Lama

Vaak genoeg hebben we erover gedacht, gemijmerd of zelfs een plannetje gemaakt, maar nooit werd het serieus. In die tijd van dromen en fantaseren hadden we wel een beeld gevormd van hoe het zou moeten. En nu fietsten Mark en ik op Tweede Paasdag naar een winkel en hebben we gewoon een nieuwe keuken gekocht! De aannemer liet ons op Goede Vrijdag weten dat het mooier was als er een nieuwe deur met deurpost in de keuken kwam. Dat betekent dat de nieuwe keukenvloer eigenlijk af moest zijn voordat alles afgewerkt zou worden. En dát betekent dat het keukenblok verwijderd moet worden en er een nieuw keukenblok zou moeten komen. En zo geschiedde… Geïnspireerd door de keukens van Arjan Lodder hebben we een eenvoudige doch stoere keuken besteld. Helaas wordt hij pas in juli geleverd, eens kijken hoe we dat praktisch gaan oplossen.

De korte Paasvakantie van de meiden barstte op vrijdag los met drie logeerpartijtjes. Anthe ging bij haar nieuwe vriendin Anne logeren, Inden kreeg haar beste vriendin Tessa te logeren en Maren natuurlijk haar grote vriend Sebas. Dat zelfde weekend gingen Mark en ik met z´n tweetjes eten bij een heel knusse tapasbar in Breda. We waren er de week ervoor spontaan binnen gestapt tijdens de Breda Dancetour. Het rook er zo lekker naar knoflook dat we er beslist een keer wilden eten. De tapas en sangría waren inderdaad heel Spaans en lekker, maar het toetje sloeg alles. Aangekondigd als het beste toetje in Breda voldeed het helemaal aan mijn hoge verwachtingen! Ook de thee met bonbons waren een reden om langer te blijven hangen, een heerlijk lange avond samen. Het weekend erna had Anthe afspraakjes met haar Madrileense vriendin die nu in Londen woont en ook een dag met Anthe mee naar school gaat. En Inden en Maren, de geluksvogels, hadden allebei in de natuurwinkel een Nanny McPhee-prijsje gewonnen, namelijk een bioscoopkaartje en een T-shirt.

Onlangs hebben we in het weekend een middag met de meiden gezwommen. De reden was dat Maren mocht voorzwemmen voor zwemles. In Madrid heeft ze de afgelopen jaren zoveel uurtjes gezwommen dat ze absoluut watervrij is en al aardig kan zwemmen, boven- en onderwater. De zwemjuf was onder de indruk van haar zwemkunsten en nu mag ze in stap 4 starten, stap 7 betekent afzwemmen. Dat scheelt een paar maandjes! En ze hoeft ook niet op de wachtlijst - we mochten zelfs kiezen - dus Maren zwemt nu elke zaterdag om 11 uur. Sinds het mooi lenteweer is fietst Maren zelf naar school. Een klein smurfje met een roze helm op een roze fiets, zo´n leuk gezicht. We fietsen er ietsiepietsie langer over naar school, maar dat gelukkige gezichtje als ze haar fiets in de stalling zet, daar doe je het voor!

Maren heeft vanaf haar geboorte een dieet, omdat ze sterk reageerde op de borstvoeding als ik koeienmelk dronk. Ik was bijna anderhalf jaar streng op dieet voor haar en heb daarna ook nooit meer koeienmelk gedronken. De melk van een koe is mijn inziens voor haar zogende kalf en niet voor mensen. Maren heeft haar hele leven geen koeienmelk gedronken. Ze drinkt rijstemelk en eet wat schapen- en geitenyoghurt. Tarwe eet ze niet omdat ze daar toendertijd ook op reageerde. Maren eet brood, pasta en koekjes van spelt, een ouderwetse graansoort. Dit dieet gaat buitengewoon goed, maar de kinderarts vond het tijd om alles eens opnieuw te testen. Hieruit is gebleken dat ze geen glutenintolerantie heeft (dat wisten we al) en geen overgevoeligheid voor lactose – dat is een suiker in koemelk. De dokter adviseerde thuis te testen op tarwe-overgevoeligheid en afgelopen weekend bleek dat Maren daar niet meer op reageert. Ze is zo blij en vindt tarwebrood zo zacht en lekker! Ze is zo trots dat ze gewone koekjes van de Albert Heijn kan eten. Eerdaags wordt ze nog opgeroepen door het ziekenhuis voor een blinde provocatietest voor koemelk. We zijn allemaal heel benieuwd wat daar voor resultaat uit zal komen. Maar haar leven is nu al zo positief veranderd.

Het grote bouwproject is aangevangen, de kop is er af! De tuinpoort is weg gesloopt en de volgende dag is de achtertuin afgegraven met twee heuse graafmachines.…. Daarna wordt er een fundering afgetimmerd die met beton gevuld zal worden. Ook hebben we recent met de erfgename van onze overleden buurman Rinus afgesproken dat de tussenmuur en erfafscheiding gesloopt mag worden. We zijn meteen met de sloop gestart voordat het huis verkocht wordt! De nieuwe muur kan nu iets meer naar buiten gebouwd worden en zo hebben we meer ruimte binnen. Het is soms een af en aan van vrachtwagens in onze straat. De hele buurt weet nu wel dat we aan het verbouwen zijn. (zie ons fotoalbum) Er liggen allerlei benodigdheden op de oprit, een groot bord van de aannemer in de tuin, muziek op de bouwplaats en een grote container onder de beukenboom.

Mark en ik zijn weer een keer naar de sloop gelopen om een hoge tussendeur voor de bijkeuken te zoeken en hebben voor een prikkie ( € 10) een prachtige paneeldeur meegenomen. Met een föhn en een krabbertje ben ik de laatste dagen bezig om de twee oude deuren van hun verflagen te ontdoen. Het idee dat honderd jaar geleden iemand die deuren met liefde geschilderd heeft… Daarna kunnen ze op maat gemaakt worden door de timmerman, waarna ik ze zal lakken. Er ligt nóg een klus op me te wachten, want alle oude tegeltjes voor de keukenvloer zullen met een slijptol geslepen moeten worden. Ook een leuk klusje om lekker buiten in het zonnetje te doen. Daarna gaan we de tegels op patroon leggen zodat we weten welke er overblijven om op ons terras in de tuin te leggen. Dit zijn leuke stapjes in een lang proces dat verbouwen heet.

Lente

Rustig zitten, niets doen, de lente komt en het gras groeit vanzelf.
Zen gezegde

De lente is met veel zonlicht begonnen. Het is zo lekker om ´s ochtends in het daglicht naar school te fietsen en de zon overdag op je bolletje te voelen schijnen. We hadden de vitamientjes uit de zon zo hard nodig! Mark en ik waren hartstikke moe de laatste weken van de winter, dus we halen ons hart op. We zijn veel buiten, omdat we in de tuin wat planten moesten verzetten, puin in zakken weg moesten brengen en ons terras weg moesten halen. Dat betekent ieder steentje oppakken en in de kruiwagen gooien. We hebben het met ons hele gezin gedaan, een gezamenlijk project op een zonnige zaterdagmiddag. Ook hebben we een oude paneeldeur bij de sloop opgehaald en een wasbakje voor buiten. Wij hebben namelijk ooit een stapeltje oude wandtegeltjes uit Zuid-Spanje meegenomen. Geïnspireerd door oude patio´s in Andalusia willen we rond het wasbakje oude Spaanse tegeltjes plakken. Zo creëren we een klein Mediterraan hoekje op ons terras, vlakbij de dakplataan. Als herinnering aan onze Spaanse tijd…

In het begin van de lente ben ik altijd jarig. Dit jaar vierde ik het heel klein, met ons eigen gezin. De meiden hadden samen met Mark veel kadootjes uitgezocht en ik moest met opdrachtjes mijn geschenken verdienen. Bijvoorbeeld met een koprol, een handstand tegen de muur of schreeuwend uit het zolderraam dat ik eenenveertig geworden ben. (zie ons fotoalbum) Ik ben erg verwend met boeken, vulpen, bodycrème, Lonely Planet van Peru, wierrook met een houten doosje, sierraden, verftubes, thee en zelfgemaakte knutsels. Van mijn vriendinnen uit Madrid kreeg ik over de post een mooi interieurboek in bazaarstijl. Olga en haar gezin kwamen later in de ochtend langs fietsen om een taartje te eten en ´s middags gingen we bowlen. De meiden vonden het een leuke verjaardag. Gelukkig maar, want ze hadden er alledrie erg naar uitgekeken, haha! Ook ik vond mijn eerste verjaardag terug in Nederland lekker relaxed. Het was niet zo hip als de vorige keer in Madrid toen ik met mijn vriendin een drukbezochte coctél in het centrum van Madrid had georganiseerd, maar des te meer intiem en huiselijk knus. Ook fijn!

Hoe staat het met de bouw? We hebben scherp onderhandeld met de aannemer en we zijn tevreden met de prijs die we hebben afgesproken. Het is een vaste totaalprijs, dus er komen geen onverwachte kosten meer bij. De markt is op dit moment zo dat elke aannemer op zoek is naar klussen, dus daar hebben we gebruik van gemaakt. Al voelt afdingen toch altijd weer een beetje ongemakkelijk, maar als je het niet doet heb je het gevoel dat je teveel betaalt. Hij maakt een contract op en dan starten de graafwerkzaamheden na Pasen. Ook de slotenmaker is een lange middag langs geweest voor de voordeur en de garagedeur. De voordeursleutels zijn zo vaak gekopieerd voor onze huurders en makelaars dat we voor de veiligheid gewoon een nieuw slot nodig hadden. En de garagedeur gebruikten we nooit, daar hebben we niet eens een sleutel van! Maar nu de poort naar de achtertuin na Pasen gesloopt wordt moeten we de fietsen via de garagedeur binnen zetten, dus ook daar moet een stevig slot in. Allemaal kleine veranderingen ter verbetering van ons huis.

Nu de klok weer terug naar zomertijd is en de zon weer krachtiger gaat schijnen krijg ik zin in vakantie. Volgende maand ga ik met Anthe, Inden en Maren terug naar Madrid. Ik ga bij twee vriendinnen logeren en de meiden zien al hun Spaanse vriendinnen terug. Ze gaan zelfs een dag terug naar hun Madrileense school waar ze erg naar uit kijken! Met Pinksteren gaan we met een vriendengroep uit onze studententijd kamperen op een eilandje waar we afgezet worden met een bootje…avontuurlijk! Begin van de grote schoolvakantie ga ik met een vriendin kamperen aan het strand met onze kinderen. En in augustus, als de aanbouw helemaal voltooid is en hopelijk ook de details een beetje afgerond zijn, gaan we terug naar Portugal. We gaan naar een plekje waar we vorig jaar een geweldige tijd gehad hebben op idyllische eilandjes. We vliegen spotgoedkoop naar Faro en worden opgehaald met een Defender (!) door een Nederlands stel waar we een week in hun B&B zullen verblijven. Ook hebben we een piepklein stapje gezet in de voorbereidingen voor onze grote reis van volgend jaar: we willen dan ruim een maand door Peru reizen. Voor mijn verjaardag heb ik de Lonely Planet van Peru gekregen om een rondreis uit te gaan stippelen. Nu al zin in!

Vriendinnen

Wij ervaren steeds meer van buiten en steeds minder van binnen.
Paul van den Bergh

Mijn lieve Madrileense vriendinnen…. Twee vriendinnetjes van mij die in Madrid wonen misten mij en vroegen of het een leuk idee was om mij op te zoeken. En of dat een goed idee was! Ze kwamen op een vrijdagochtend aan en vanaf het moment dat we elkaar omhelsten in de ontvangsthal tot het moment dat ik ze twee dagen later weer achterliet in de vertrekhal stonden onze mondjes niet stil. We hebben uren gekwekt met een pot thee en zelfgebakken taartjes in een trendy café, toen iedereen kwam om te lunchen zijn we maar eens opgestapt om verderop weer neer te ploffen op een ander trendy plekje om wat te eten en weer bij te praten en te lachen. We hebben ook nog even wat leuke winkels aangedaan en toen moesten we aan de friet en frikadellen om op tijd in de bios te zijn. We hebben gezwijmeld en gehuild bij Dear John, waarna we naar huis zijn gegaan. De volgende dag was het bijna hetzelfde verhaal: na een uitgebreid ontbijt thuis gingen we winkelen en aten we HEMA hotdogs en worsten. Door al dat winkelen moesten we wéér rennen naar de bioscoop om Er komt een vrouw bij de dokter te beleven. Wat een indrukwekkende film! Thuis bij de open haard hebben we nagepraat met een fles wijn en er een serieuze, maar gezellige avond van gemaakt. (zie ons fotoalbum) De dagen zijn omgevlogen. Ze hadden werkelijk op het nippertje het (gelukkig!) vertraagde vliegtuig gehaald. Ik kon namelijk de weg niet meer vinden door wegomleidingen en ben terug gereden om Mark op te halen. Mijn held is toen op volle snelheid naar Eindhoven gestoven en heeft mijn vriendinnen daar veilig afgezet. Daarna kreeg ik dit hartverwarmende bericht: Mark is onze grote held (na alle dingen die hij vrijdag van je had overgenomen, de lift naar de bioscoop en de zelfgemaakte groentesoep, ook nog onze redding vanmorgen). Want tja, wij als drie kippen zonder kop, wij hadden het echt niet meer gered vanmorgen.... Wij zijn ´m dan ook eeuwig dankbaar dat hij ons heeft weggebracht.

Slecht karma? Een CV die het niet deed op een waterkoude zondag vanwege een druppende douche, een afwasmachine die op dezelfde dag ermee stopte vanwege een stukje kippenbot dat vastgelopen was in de motor. Een lampje dat kapot sprong in de afzuigkap en een collega van Mark die een paar dagen later pardoes in onze greppel reed met zijn auto! Zijn voorwielen hingen boven de slotgracht in onze tuin en de achterkant van zijn auto wipte omhoog. Er moest een takelwagen aan te pas komen om de auto er uit te takelen! Mark wilde de wastafel ontstoppen en zette daarbij de afvoerplug ongeveer in de fik. De mooie glanzende dop werd een gehavende, half-zwarte dop die we moeten vervangen. Mijn knie blijkt niet met fysiotherapie te kunnen genezen, maar zal moeten worden geopereerd. En dan ter afsluiting van die rampzalige week misten mijn vriendinnen op een haar na hun toestel naar Madrid… Waarna Anthe nog even door een punaise reed met haar fietsband. Vroeger plakte de fietsenmaker voor twee gulden vijftig je band, maar tegenwoordig gooien ze er meteen een nieuwe binnen- én buitenband omheen waar je gewoon veertig euro voor moet betalen! Heb ik iets over mezelf afgeroepen? Hopelijk is het domme pech, en stopt het heel gauw!

De zolder is erg mooi geworden. Ik heb alle schuine plafonds wit geschilderd en de kozijnen van twee glas-in-lood ramen gebroken wit. De muur waar de ramen inzitten heb ik grijs gemaakt en het ziet er zo smaakvol uit! Ik zou daar zelf wel een bureau hebben willen staan: wat een mooie lichte werkruimte is dat geworden. Anthe is er ook heel blij mee, want de toegang naar haar kamer is nu ook veel lichter en opgeruimder geworden. Als ik door al die mooie woontijdschriften blader krijg ik zo’n zin om alles mooi in te richten. Vooral de nieuwe, grote eetkamer lijkt me super om te doen, maar ook de zolder wanneer het witgoed verplaatst is naar de nieuwe bijkeuken. Zelfs onze oude keuken gaat erop vooruit, omdat die ellendige kattenbak en kattenkrabpaal ook naar de bijkeuken gaan. De antieke keukentegels kunnen we na Pasen ophalen. We krijgen overal ruimte in huis, én licht! Nu de laatste week de zon weer vaker naar binnen heeft geschenen kan ik zo blij worden in huis, heerlijk.

Het is gebeurd. Zaterdagochtend vroeg kwamen de bereidwillige slopers, en gesloopt hebben ze! Het was goed weer om buiten te werken en alles verliep voorspoedig. Het dak van de serre ging er snel af. Er zijn een paar ruiten gesneuveld, maar anderen gingen in hun geheel eruit. Het zwaarste was misschien wel de tegelvloer en de fundering wegslopen met een zware sloophamer. (zie ons fotoalbum) Alhoewel het wachten bij het milieustation met een volgeladen aanhangwagen en daarna het afval scheiden ook best tegenviel als je dat drie keer achter elkaar moest doen! Maar het is allemaal gelukt, ondanks wat kleine verwondingen... We zijn Tom, Ramon en Mark’s ouders dankbaar, want zonder hen hadden we het niet gekund. Deze week rond ik het project af door nog wat puin in zakken te scheppen en het achter in de auto naar het milieustation te brengen. En dan kan de aannemer in april beginnen met alles af te graven voor een nieuwe fundering.

Naast slopen en bouwen spelen dans, optreden en kunst ook een rol in ons leven. Anthe had laatst een dansoptreden met alle eersteklassers van haar school en ze was gekozen voor een hoofdrol in haar stuk. Maren is naar een atelier geweest en heeft een eigen kunstwerk gegoten. (zie ons fotoalbum) En Inden heeft geoefend voor een dansfilm die dit weekend op DVD opgenomen wordt en volgend weekend heeft ze twee optredens in de stad met Alice in Wonderland. Thuis dansen ze alle drie elke avond het dak eraf op de liedjes van Mika. Het zijn meiden die met alle plezier de sterren van de hemel dansen!

Keuze

Het mooist is de stilte tussen wat is geweest en wat moet komen.
- Henny Vrienten -

Tijdens onze skivakantie in het Reuzengebergte vorige maand heb ik op de tweede dag mijn knie verdraaid tijdens het sleeën bij ons pension. Ik heb al die dagen pijn gehad, vooral ´s nachts, maar ik ging gewoon door. Uiteraard heb ik niet kunnen skiën, maar ik heb evengoed genoten van de sneeuw, mijn boek en de ambiance. Anderhalve week na het ongelukje had ik nog steeds ´s nachts pijn en ben ik toch maar naar de huisarts geweest. Ik heb mijn knieband verrekt en kreeg zware pijnstillers voor ´s nachts. Verder kreeg ik het advies om rust te houden wat niet makkelijk was, want Mark was meteen voor ruim een week naar The States vertrokken! Deze week ga ik toch maar naar de fysiotherapeut, want het gaat echt niet goed met mijn knie… Daar in Tsjechië viel me op dat onze vrienden nog vaak Spaanse uitdrukkingen gebruiken tegen hun kinderen. Wij gebruiken ons Spaans bijzonder weinig, behalve Mark die het voor zijn werk nog wel gebruikt en Anthe heeft sinds deze maand weer Spaanse les op school. Laatst hebben we maar eens wat Spaans opgehaald, want het zakt diep weg als je het nauwelijks nog gebruikt. Een andere taal spreken is heel goed voor je brein. Meerdere talen spreken maakt je creatiever, vergroot het leervermogen en vertraagt het effect van dementie op de hersenen. Dat zijn toch positieve dingen?

Nu we zes maanden in Nederland wonen komt bij mij het besef dat een serieuze baan (al zou ik het willen) voor mij bijna niet mogelijk is nu Mark zoveel reist voor zijn werk. Wij hebben geen familie in de buurt die als vangnet kan dienen als één van de meisjes ziek zou zijn, als de school studiedagen heeft of nu de schoolvakanties meer uit elkaar liggen. Ik besef dat het thuis veel rust geeft dat ik er altijd ben en dat ze na schooltijd lekker thuis terecht kunnen met hun verhalen. Onderzoek aan 12.000 moeders van 5-jarigen toont aan dat kinderen van werkende moeders vaker langer dan twee uur achter de PC of TV zitten en vaker per auto naar school gebracht worden. Daar kan ik me wel iets bij voorstellen. Wij gaan altijd op de fiets naar school, daar doen we twintig minuten over. En als Maren in het voorjaar zelf mee gaat fietsen waarschijnlijk langer! Als moeders meer dan twintig uur per week werken blijkt dat kinderen minder fruit eten en meer snacks versnaperen tussen de maaltijden door. Zulke resultaten vind ik natuurlijk altijd leuk om te lezen! Dat bevestigt weer eens dat we goede keuze hebben gemaakt. Ik realiseer me dat wij destijds door ons vertrek naar The States (waardoor ik mijn baan moest opzeggen) een keuze hebben gemaakt waar we nog steeds naar leven. Wij hebben gekozen voor Mark´s carrière en voor een stabiele thuissituatie voor de kinderen en voor Mark. Hij weet dat thuis alles op rolletjes loopt wanneer hij in het buitenland is. Tot de zomer zal ik vooral druk met de verbouwing zijn, maar in september ga ik eens naar de invulling van mijn dagen kijken. Sowieso wil ik een fotocursus volgen naast schilderles en yoga, maar misschien kies ik nog wel voor nog een andere zinvolle invulling?

Op een zonnige zaterdag heb ik met mijn zus in Amsterdam afgesproken om mijn moeder samen te gedenken. We gaan naar de kerk De Papegaai in de drukke Kalverstraat en branden daar allebei een kaarsje voor haar. Een mooi moment op een vredig stil plekje net buiten de winkelende drukte van de Kalverstraat. Daarna lopen we naar Hotel Americain waar we uren zullen genieten van elkaars gezelschap en de verrukkelijkste hapjes van de High Tea! Inge en ik hebben daar ooit met mijn moeder haar vijftigste verjaardag gevierd en daarom vonden we dit een mooie plek om herinneringen op te halen. Daarna hebben we een bezoek gebracht aan mijn moeder´s oudste zus en onze nicht. En daar kwamen de fotoboeken op tafel en werden herinneringen opgehaald aan mijn moeder en natuurlijk opa en oma! En wat vinden we achter in een familiealbum…de origineel getypte brief met de handtekening van koningin Wilhelmina waarin staat dat mijn opa in Londen zijn kruis opgespeld kreeg! Veel oude verhalen werden opgehaald, maar we hoorden ook nieuwe feitjes over onze familie die we niet eerder gehoord hadden. ´s Nachts reden Inge en ik moe maar tevreden weer terug naar huis, we vonden het allebei een mooie familiedag vol oude herinneringen maar ook een dag waarop we weer nieuwe familieherinneringen hebben gemaakt!

De laatste zondag in februari dat het enorm hard stormde en regende in Europa, en Limburg en Brabant er ook een staartje van mee kregen, sloegen onze kachels niet aan. Mark was dat weekend in Ohio en toen ik hem eindelijk ´s middags (vanwege het tijdsverschil) aan de telefoon had nam ik alle knopjes van de CV-ketel met hem door. Zijn advies was om een loodgieter te bellen. Aan het eind van de middag kwam de man langs, toen we alle vier verkleumd onder een kleed met warme chocomel en warme popcorn al wat uurtjes The Sound of Music zaten te kijken. De man ontdekte dat de douchekop in het bad drupte waardoor de ketel steeds warm water aanmaakte in plaats van de kachels opwarmde. Zoiets stoms: een druppende douchekop omdat de kraan niet goed dichtgedraaid was! En waarom? Ons jongste poesje had die ochtend heel stout op het putje in het bad gepoept en dat had ik schoongemaakt en afgespoeld met heet water. Kennelijk had ik de knop niet goed dichtgedraaid… Duur poepje, haha! Na het avondeten bleek de afwasmachine vol water te staan en na het draaien van een nieuwe cyclus nog steeds. Nu wassen we al een week met de hand af. Wat een rampzalige zondag!

Gelukkig gaan de voorbereidingen voor de nieuwe aanbouw niet zo rampzalig. Nadat we niets meer hoorden van de bouwvergunning en de architect na mijn navraag liet weten dat het nog weken kon duren, heeft Mark een eigengereid telefoontje vanuit The States naar de architect gemaakt. Meteen daarna moest ik op mijn fiets met de laatste brief van de gemeente en de publicatie in de krant naar het kantoor van de architect! Deze heeft wat rond gebeld met mensen bij de gemeente en uiteindelijk liet hij mij weten dat de gemeente toevallig (?!) voornemens was de volgende dag onze vergunning te verlenen. Gelukkig maar, want die dezelfde week kwam ook de aannemer van onze keuze om alles nogmaals gedetailleerd door te nemen en een datum te prikken voor de start – meteen na Pasen gaat de bouw beginnen. De aannemer schat in dat we tot juli met de bouw bezig zijn. Als voorbereiding sloopt Mark met zijn vriend Tom en broer Ramon binnenkort de serre eraf, en komt deze week nog een installateur en loodgieter langs om de puntjes op de i te zetten. De glazenier is ondertussen weer een paar keer langs geweest om het patroon van het glas-in-lood aan te passen aan onze wensen en de juiste kleur roze te vinden wat nog niet makkelijk is.

Volgende week ga ik me met andere dingen bezig houden, want mijn twee vriendinnen uit Madrid vliegen vrijdag naar Eindhoven om een weekend met mij door te brengen! We gaan lekker lunchen, winkelen, eten, een bioscoopje pakken en vooral…héél veel kletsen en goede gesprekken voeren!

Heldendaad

Altijd als ik iets moois beleef ben ik verbonden met de ziel.
Jean Shinoda Bolen

Mijn opa is een held. In mijn familie wordt er weinig over gesproken, maar we weten allemaal dat de vader van mijn moeder een heldendaad heeft verricht aan het begin van de Tweede Wereldoorlog. Ik heb mijn opa er nooit over horen praten, maar ik wist dat hij een medaille van koningin Wilhelmina had ontvangen voor zijn dapperheid. Mijn opa was destijds majoor-machinist op een onderzeeër. Laatst was ik nieuwsgierig waar die medaille eigenlijk voor stond en waar die medaille gebleven zou zijn. Ik zocht op Internet en ik heb best veel informatie gevonden over zijn heldendaad. Zijn medaille, het Bronzen Kruis, dat hij op 16 juli 1940 heeft opgespeld gekregen, wordt alleen aan diegene verleend die " moedig of beleidvol" optraden tegenover de vijand. Het Bronzen Kruis wordt nu nog steeds uitgereikt aan nieuwe helden. Er zijn er in totaal tot nu iets meer dan 3000 uitgereikt. In het Koninklijk Besluit staat de reden vermeld voor mijn opa´s onderscheiding: Voor het verrichten van uitstekende militaire diensten in tijd van oorlog jegens het Vaderland, te weten, aan boord van Onze onderzee boot O 24 welke boot in den nacht van 13 op 14 mei 1940 door den met vele magnetische mijnen onveilig gemaakten Nieuwen Waterweg is uitgevaren in zijn dienst aan boord eene koelbloedigheid en vastberadenheid betoond, waarmee het mede te danken is, dat de boot veilig Engeland bereikte en niet handen van de vijand viel.

Mijn opa werkte in die tijd bij de Onderzeedienst van de marine en woonde in Rotterdam met mijn oma en hun twee dochters Leny en Ina. Mijn moeder is pas tijdens de babyboom in 1946 (na opa´s thuiskomst) in Den Helder geboren. In de meidagen van 1940 ontsnapte mijn opa aan de bezetter door met de half afgebouwde onderzeeboot O 24 naar Engeland te varen. Omdat de O 24 al wel proefvaarten had gemaakt, werd besloten om op 13 mei de oversteek te wagen naar het Verenigd Koninkrijk. Voordat de onderzeeër vertrok werden nog kopergewichten aan boord gebracht, omdat ze vanwege het ontbreken van materiaal te licht was om te duiken. Toen de O 24 vlakbij Goeree Overflakee moest duiken, omdat ze gespot was door een Duits vliegtuig, bleek dat men zich had verrekend met het kopergewicht. De O 24 zakte als een baksteen en kwam met een klap op de bodem terecht. De commandant besloot hierop dat dit een mooie plek was en dat de bemanning wat nachtrust kon pakken. Ze moesten doodstil zijn en mochten niet lopen en praten. Tijdens het duiken vertoonde O 24 wel wat lekken, maar deze waren niet ernstig van aard. Na deze pauze kon de O 24 zonder veel problemen de overtocht maken naar Portsmouth.

Eenmaal in het Verenigd Koninkrijk werd de onderzeeër afgebouwd door een Britse scheepswerf in Southampton. Overigens was de bekendste opvarende op mijn opa´s boot Piet de Jong, die vanaf 1944 commandant was en later minister van defensie en minister-president zou worden. In de zomer van 1940 werden er tests en oefeningen uitgevoerd met de O 24. Mijn opa heeft tijdens de oorlog jaren in Engeland doorgebracht. Mijn oma bleef alleen achter met haar twee dochters in Rotterdam. Tijdens de oorlog is ze naar Amsterdam verhuisd waar ook haar moeder, broer en nichtje Helen in huis kwamen wonen. Ik heb dus een dappere opa, en onze meiden een dappere overgrootvader. Mijn opa´s medaille is na zijn overlijden vermoedelijk terug gestuurd naar de Kanselarij der Nederlandse Orden. Het onderscheidingsteken blijft namelijk eigendom van de Staat en wordt aan de gedecoreerde in bruikleen verstrekt. Het is een persoonsgebonden onderscheiding die helaas niet van rechtswege op één van de erfgenamen overgaat. Jammer dat ik zijn onderscheiding nooit gezien heb, volgens mij had hij het Kruis aan een museum geschonken. Mijn opa en oma zijn overigens, toen mijn moeder eenmaal geboren was, met hun drie meiden naar Nederlands-Indië verhuisd. Daar is mijn moeder tot haar vierde jaar opgegroeid.

Ondertussen verlopen de voorbereidingen voor de verbouwing naar wens. Met het luik van de houten vloer onder haar arm heeft de parketmevrouw het hout van onze oude vloer opgespoord in Frankrijk. Daar wordt het nu voor ons in plankjes gezaagd en verwerkt. De drie bouwoffertes waren volgens afspraak dezelfde week binnen gekomen. De prijs valt ons zeker niet tegen. Dus de verbouwing zal plaatsvinden! Alhoewel de bouwvergunning niet direct is toegekend vanwege overtreding van het bestemmingsplan. De gemeente wil ons ontheffing verlenen, maar hiertoe dient de aanvraag tot ontheffing tot eind februari in de krant te staan - zodat mensen bezwaar kunnen maken. Gelukkig zijn we flexibel met de startdatum, dus van dit besluit hebben we geen last. Ondertussen is er een raam geplaatst op de voorzolder voor Mark´s nieuwe werkkamer. Ik zal deze ruimte mooi wit schilderen en dan kunnen Mark´s meubels naar boven verhuisd worden. Zodra Mark volgende week terug komt uit The States kiezen we een aannemer (we hebben al een voorkeur) en prikken we met hem een startdatum voor de bouw.

Carnaval begon natuurlijk vrijdag op de school van Inden en Maren. Inden was samen met haar vriendin als zangeres verkleed en Maren was als Spaanse flamencodanseres. (zie ons fotoalbum) Anthe vaarde die dag terug uit York waar ze met haar school geweest was. De volgende dag gingen we als gezin naar een groot Carnavalsfeest, Harry uit Madrid en zijn twee dochters gingen mee. Het was ontzettend gezellig; de meiden kenden veel kinderen, Harry en Mark hebben veel gedanst en gehost (op het podium!) en ik heb me ook goed vermaakt met veel bekenden, veel leut en veel dansen. Zéker voor herhaling vatbaar, onze intrede is gemaakt! Anthe is twee avonden achter elkaar naar een groot Kreezie Karnavalfeest geweest met haar Madrileense vriendinnen en veel klasgenoten – waarvoor ze een uur in de rij heeft gestaan voor kaartjes…maar dat was de moeite waard. De optocht op maandag was een beetje koud om naar te kijken, de meiden waren écht verkleumd tot op het bot!

Na Carnaval vertrokken we vroeg naar Krizañy, een klein dorp in het Reuzengebergte, waar we in een heel gezellig pensionnetje logeerden. Het prachtige huis was van een Belgisch stel dat daar een nieuw leven gestart is in Tsjechië. Er lag ongelofelijk veel verse sneeuw en onze oude Volvo kwam ondanks winterbanden en sneeuwkettingen niet de berg op. Na ruim een uur prutsen met de sneeuwkettingen in de kou hebben we onze bagage uit de auto gepakt en zijn we de laatste halve kilometer naar boven gelopen. De volgende dag kwamen onze vrienden uit Praag - die overigens ook niet de berg opkwamen met hun nieuwe auto´s! De dagen daarna kregen de kinderen iedere ochtend skiles. Ze hebben allemaal genoten van hun (privé)lessen en na drie dagen zoefden Anthe en Inden de berg af! We hebben heel gezellige uurtjes doorgebracht met Melvin en Annemarie. We hebben heerlijk gegeten in het pension, maar ook in restaurantjes in Liberec. Voor lunch genoot ik van het plaatselijke germknödel - een bol deeg gevuld met fruitpuree opgediend met suiker, slagroom en chocoladepoeder! Onze laatste middag was heel zonnig en hebben we een lift naar de top genomen met onze slees en zijn we van een slee-piste afgesuisd. Geweldig!

Mama

Mama, als een witte roos zul je voor altijd in ons hart bloeien.

Er is een heel nieuwe wereld voor ons opengegaan: de wereld van de bouwers. We hebben drie aannemers uitgenodigd een prijsopgaaf te maken voor onze nieuwbouw. Alhoewel we, sinds we met de bouwaanvraag in de krant staan, ook veel aanvragen krijgen van andere aannemers om een offerte te maken. Het gaat om een klus waar veel soorten werklui voor nodig zijn waardoor het zeer uitgebreide offertes worden met onderaannemers. Zo had ik laatst een afspraak met de calculator van een bouwbedrijf waar ik al eens bezoekje had gebracht. Deze keer kwam hij bij ons thuis en had hij een blik vakmensen opengetrokken. Nadat iedereen binnen was en met een kop koffie aan de grote tafel zat, keek ik uit op vijf werkmannen die allen luisterden naar de calculator die ons project uit de doeken deed met alle tekeningen op tafel. Er vond hier een werkvergadering plaats aan ónze tafel! Er komen sowieso de laatste tijd steeds mannetjes langs voor de kleur van de steentjes in de buitenmuur, voor het bepalen van houtsoort en maat van de plankjes van onze houten plankenvloer, vanwege nieuwe ontwerpen voor de glas-in-lood-ramen of vanwege de manier van cement voegen. Ik voel me nu al bijna schuldig dat we maar één van de aannemers kiezen…sinds iedereen zóveel moeite doet!

Persoonlijk vind ik de details van de eetkamer het allerleukst om te regelen zoals de glas-in-lood-ramen. Een glazenier is hier langs geweest en heeft op basis van onze schuifdeuren in de kamer ontwerpen op papier gemaakt, op ware grootte. Die ontwerpen hangen nu om te oefenen in de serre - op de plek waar ze ongeveer zullen komen in het nieuwe gedeelte. Nu kunnen wij ons dus met wat moeite voorstellen hoe de nieuwe ramen er uit komen te zien. De glazenier heeft zelfs proefjes achtergelaten met stukjes gekleurd glas en twee soorten lood, om te bekijken met verschillend daglicht. Leuk om met mensen te werken met zoveel bezieling. Zelfs het voegen van de steentjes buiten heeft aandacht nodig. Er zijn snij- en knipvoegen, gladde voegen, geborstelde voegen, verdiepte voegen of schaduwvoegen. Ook de houten vloer heeft veel aandacht nodig. Onze vloer zou wel eens zo´n zestig jaar oud kunnen zijn. Dit tropisch hardhout is zeer waarschijnlijk niet meer verkrijgbaar. De dikte is 2,5 centimeter en dat wordt nauwelijks nog gemaakt. Nu wordt het luik naar de kruipruimte binnenkort uit de vloer meegenomen naar de groothandel - in de hoop hetzelfde hout te vinden. Je moet voor die bezieling wel wat over hebben natuurlijk! En positief denken dat het gaat lukken!

Eindelijk had ik vorige week tijd vrijgemaakt voor het maken van de film die we in Afrika opgenomen hebben. We hebben zo´n anderhalf uur film opgenomen en daarvan wil ik een vlot filmpje maken van ongeveer een half uurtje. Daarna wil ik van tweeënhalf uur film in Spanje een film van een uur maken. Ik had via-via een gekopieerd programma van Pinnacle gekregen en ik had er een uitlegboek en een externe harde schijf bij gekocht. Ik was er helemaal klaar voor! En toen…kon ik de inlogcode niet invoeren. Ik kon ook geen gekraakte code op Internet vinden en ik heb daarbij helaas wel een virus opgepikt. Uiteindelijk heb ik de complete software via marktplaats.nl gekocht en die werd een paar dagen later per post bezorgd. Nu heb ik een week tijd verloren…maar deze week ga ik er dubbelop voor!

Inden zit bij een dansgroep sinds afgelopen zomer en zij hadden onlangs hun eerste optreden in een klein theater in Breda. De show heette “Ober” en alle meiden dansten een ober met een wijnglas in hun haar en prachtige outfits. (zie ons fotoalbum) Het was héél leuk om te zien dat Inden er zoveel plezier in had en het optreden was echt leuk om naar te kijken. Het was een soort revue van verschilllende dansgroepen. Maren kon niet stil blijven zitten op haar stoel en genoot van alle dans! De zaal was uitverkocht, naast alle ouders, broertjes, zusjes en ons gezin zat ook Inden´s schooljuf in de zaal. Inden had genoten van de aandacht. En momenteel heeft ze – zoals het een echte ster betaamt – een slaapkamer vol bloemen!

Nu we weer in het Zuiden des lands wonen is Carnaval weer terug in ons leven gekomen. Een paar weken voordat het losbarst worden hier in ´t Kielegat de nachtjes al afgeteld en wordt er nagedacht over het kostuum van dit jaar. Het thema van dit jaar is Drop of d´ronder. Inden heeft met haar hartsvriendin een paars sterrenjurkje ontworpen op papier die in elkaar genaaid moet worden en waar stofjes voor aangeschaft dienen te worden. En aangezien ik niet zo goed met de naaimachine ben heb ik me opgeofferd om naar de weekmarkt te gaan om inkopen te doen. Gelukkig wil Maren alleen maar roze prinsessenjurken aan en die hebben we genoeg in huis hangen! Mark, Anthe en ik storten ons met pruiken in het feestgedruis. Anthe´s Madrileense vriendinnen komen weer, dus er zal een paar dagen flink gefeest worden! Daarna vertrekken we naar Tsjechië om bij te komen en te genieten van sneeuw, rust en vriendschap.

Omdat het zo koud is deze winter wilden we op een woensdagmiddag voor de vogels een lekkernijtje maken. Ik had een zak vogelzaadjes gekocht, een pak frituurvet en twee haakjes voor een houten kistje, zodat we het kistje konden ophangen. Toen Maren en ik het kistje vulden met het gesmolten vet met veel zaadjes erin, begon het vloeibare vet door de kieren te lekken… Terwijl ik het lekkende apparaat snel in de tuin neerzette zag ik dat de zijkant ontwricht was. Dus heb ik in de kou met een hamer en een spijker een en ander aan elkaar getimmerd - met gladde handen van het lekkende vet. Tegen de tijd dat de spijker erin zat, was al het vet weggelopen en lagen de zaadjes los in het kistje! Dus heb ik het bij elkaar geschraapte frituurvet nogmaals laten smelten in de pan en heel voorzichtig en langzaam (buiten in de kou!) opnieuw over het voer gegoten. Toen alles gehard was (en ondertussen mijn vette aanrecht schoongemaakt) moesten de twee haakjes erin om het geheel met een touwtje op te hangen. Dat was het moment dat ik besefte dat ik mijn tas - inclusief de haakjes - die ochtend bij een kennisje had laten liggen. Die haakjes kwamen er dus een dag later in… Nóg een dag later miste ik een plankje eronder waar de vogeltjes op kunnen zitten - die heb ik er ook nog onder getimmerd. Tussendoor had Mark zijn hamer terug gevonden; vol roest en met een vettig handvat… Wat begonnen was als een eenvoudig leuke knutsel voor de woensdagmiddag eindigde in een meerdaagse, vettige klus. Maar wat zag ik vanmorgen? Het hele bouwwerk is naar beneden geploft! Waarschijnlijk is een wat grotere vogel op het plankje gaan zitten en nu is er niets meer van over! Ik heb al het resthout met geplakte zaadjes op de besneeuwde tuintafel gelegd, ik ben er helemaal klaar mee!

2010

Je kunt je leven op twee manieren leven. Een is alsof er geen wonderen bestaan. De andere alsof alles een wonder is.
Albert Einstein

Winterse kou… Ons gezin is er dol op, eigenlijk vooral op sneeuw en ijs! (zie ons fotoalbum) In Massachusetts genóten we van de extreme kou en de enorme pakken sneeuw die er elke winter vielen. En dan was het landschap voor maandenlang wit. We hebben daar vaak met de toen-nog-kleine meisjes gesleed op het landgoed, maar ook met de snowtube van stoere, grote hellingen. In Spanje viel er vanaf eind december altijd een flink pak sneeuw in de bergen ten noorden van Madrid en daar hebben we prachtig gewandeld en gesleed. Op de dag van Maren´s kinderfeestje vorig jaar was er in de stad zó veel sneeuw gevallen dat luchthaven Barajas gesloten werd en alle Madrilenen de auto langs de kant van de weg zetten om verder te lopen. Zo´n winter had de afgelopen elf jaar niet meer plaats gevonden – hoe bijzonder! En onze eerste winter terug in Nederland is koud, heel koud! Toen ik klein was waren winters ook altijd koud, daarom voelt het voor mij zo nostalgisch. Heerlijk.

Mark zou 10 januari voor de tweede keer de halve marathon van Egmond meelopen waar hij hard voor getraind had. Hij zou met zijn vader en twee broers meedoen, maar zijn vader en jongste broer trokken zich al vrij snel na de inschrijving terug. Mark keek er naar uit en heeft in de Kerstvakantie nog een keer met zijn broer Frank gelopen als proef voor de halve marathon. Maar hoe dichterbij de dag naderde hoe slechter de weersvoorspellingen werden. Mark kreeg er steeds meer zin in - ondanks dat er voor de tweede keer in 37 jaar een alternatieve route uitgezet was: heen én terug over het strand vanwege de sneeuw en gladheid in het duinreservaat. Twee dagen vooraf belde ook Frank op dat hij erg tegen de hardloopwedstrijd opzag vanwege de aangepaste route over het strand. Maar Mark zag zichzelf nog steeds met een besneeuwd lichaam en ijspegels aan zijn neus tegen de Noordoosterwind in beuken…! Er zouden om de twee kilometer verwarmde tenten staan om je op te kunnen warmen. Maar helaas heeft de organisatie de middag ervoor de wedstrijd afgeblazen omdat er niet voldoende ambulances ter plekke konden zijn onder deze extreme weersomstandigheden. Een teleurstelling, maar Mark liet zich niet kisten en heeft die dag zelf een halve marathon gelopen rond het Mastbos. Bikkel!


Wij zijn het nieuwe jaar gestart met rijden in onze Madrileense auto - die meteen de eerste week van januari naar de garage moest vanwege een defekte radiateur! Mark en ik hadden vorig jaar besloten dat we privé niet meer in de lease-auto wilden rijden vanwege de hoge bijdrage per maand. Onze Volvo uit Madrid hadden we afgelopen zomer mee naar Breda laten verhuizen en na wat administratie, technische keuringen en reparaties kreeg hij een Nederlands kenteken zodat we er daadwerkelijk in mochten rijden. We hadden het oude beestje wat opgelapt met nieuwe matten, nieuwe ventilator, nieuwe batterij in de centrale ontgrendeling, een nieuwe distributieriem en nieuwe veren in de achterklep. Vanaf dit jaar rijden we dus in deze prima auto. Ons voornemen is zoveel mogelijk alles op de fiets te doen en dat kan in de praktijk soms wat tegenvallen. Zoals de keer dat ik met een zieke poes in mijn rieten mand op de fiets door de sneeuw naar de dierenarts ploeterde, of ik met zoveel mogelijk wekelijkse boodschappen in mijn slagersmand en de rest in een grote tas aan mijn stuur naar huis glibberde door de sneeuw. Uiteraard zijn dit uitzonderingen omdat de auto die week onverwachts bij de garage stond en het guur weer was. Normaliter staat onze auto voor de deur voor wekelijkse boodschappen, verre ritten buiten Breda of noodgevallen. We doen echt ons best: dit is onze bescheiden bijdrage aan het milieu, aan onze fitheid en vanzelfsprekend aan onze eigen portemonnee!


Nu we alle drie de aannemers gesproken hebben en ze de komende weken aan hun offertes gaan werken zullen wij geduld moeten hebben. Het is allemaal heel spannend nu we alle bouwdetails uitgebreid met ze besproken hebben en blijkt dat al onze wensen uitgevoerd kunnen worden. De enige twijfel die bestaat is of de originele granieten dorpel in z´n geheel eruit gehaald kan worden om opnieuw gebruikt te kunnen worden bij de openslaande tuindeuren. Binnen drie weken, vóór onze vakantie naar Tsjechië, weten we wat de prijs zal worden van de nieuwe eetkamer en het klompenhok! In de tussentijd wordt als voorbereiding voor Mark´s nieuwe werkkamer deze maand een raam op zolder gemaakt en zal ik daar alles wit gaan schilderen. Als Mark zijn meubels eenmaal naar zijn nieuwe plekje heeft verhuisd gaat hij beginnen met de sloop van de oude serre… Als onze tijdlijn een beetje klopt zou de aannemer half maart kunnen starten!

Terugblik

Alles wat geld kost is lang niet altijd kostbaar.
Alles wat écht kostbaar is, kost niets. Zon, leven, liefde.
Toon Hermans

Een enerverend jaar is afgesloten. Het jaar waarin we ons leven in Madrid achter ons gelaten hebben. We starten een nieuw vol jaar in Nederland, en toch blijft Madrid een flinke rol spelen in ons leven. Onze vrienden van daar komen ons keer op keer hier opzoeken en dat vinden we zo verrassend! Toen we terug kwamen uit The States speelde dat helemaal niet. De afstand naar Madrid is echter zo klein dat we vaak bezocht worden door vrienden uit Madrid en ook (of juist?) door vriendinnen van onze meiden. Ook afgelopen vakantie hebben we veel tijd doorgebracht met vrienden uit Madrid. (zie ons fotoalbum)

We hebben een heerlijke Kerstvakantie achter de rug die ouderwets begon én eindigde met sneeuw- en ijspret. We hebben een familie-etentje gehad in Den Helder, we hebben in besneeuwd Friesland gelogeerd en een heerlijke Kerst met vrienden gehad in ons eigen huis. Onze dagen in Amsterdam waren grandioos! Echt een reisje terug in de tijd. Mark en ik bleven maar zeggen: “Weet je nog hier toen…?” En dan hadden we aan één woord genoeg. En we hebben zo genoten van de grachten met hun werkelijk prachtige panden – voor het eerst overviel de schoonheid ons! Amsterdam is prachtig. En we kwamen ook nog een bekende tegen op de Prinsengracht, namelijk Matthijs van Nieuwkerk. We hebben ons oude huis gezien, het Achterhuis bezocht, van een brunch bij Hotel Americain genoten, een rondvaart door de grachten gemaakt, de duiven op de dam gevoerd en voor old times sake hebben we bij de Bijenkorf Kerstversiering gekocht in de uitverkoop en slagroomijs gegeten bij bakkerij van der Linde waar ze na twintig jaar nog steeds achter de toonbank vragen of iemand gebak of oliebollen wil - terwijl iedereen in de lange rij alleen maar ijs wil!!!

Het oude jaar hebben we heel gezellig afgesloten met vrienden en véél oliebollen. De kinderen hebben die dagen veel spelletjes gedaan met Jochem en Gijs. Gezellig de open haard aan, lekkere hapjes op tafel en goed gezelschap – de avond ging geruisloos voorbij totdat we aftelden tot 12 uur, de champagneglazen gevuld werden en we het nieuwe jaar in knalden. De kinderen en mannen genoten van het vuurwerk afsteken en Inden, Petra en ik hebben alles in de kou bewonderd. Wat zal het nieuwe jaar ons brengen? Hopelijk een voorspoedige verbouwing, mooie reisjes, bezinning, inspiratie, een nieuwe opleiding voor mij en succesvolle momenten in Mark´s werk. En dat alles in blakende gezondheid en in een liefdevolle omgeving.

De laatste welstandsvergadering van de gemeente hebben we gemist met onze bouwtekening en dat was achteraf gezien heel goed, want we hebben besloten dat we een ´klompenhok´ aan de keuken laten bouwen. Dit heeft een aantal voordelen zoals het verplaatsen van de wasmachine en droger naar beneden zodat de voorzolder helemaal beschikbaar komt voor Mark´s werkplek. Ook wordt de smalle gang in de achtertuin die overblijft na de aanbouw minder diep zodat het buiten mooier en meer in verhouding komt. Een nadeeltje is dat de poort naar de achtertuin weg gaat en dat achterom dus verdwijnt. Alleen nog via de garagedeuren kunnen we achterom en uiteraard via het huis. Maar zo´n klompenhok is zo handig voor overtollige jassen en schoenen, de kattenbak, de vuilnisbak en vele schooltassen. We willen er hetzelfde glas-in-lood-raam in als boven de trap én een tuindeur met een groot raam. De verbouwingsplannen worden stapsgewijs uitgebreid zonder dat we ergens offertes van hebben aangevraagd of enig benul hebben van prijzen. We weten wel wat ons budget is, dus begin dit jaar gaan we eens kijken of dat in elkaars buurt kan komen….haha!

Maren´s vijfde verjaardag werd bijna weer ondergesneeuwd - net als in Madrid afgelopen jaar. Maar gelukkig hebben veel mensen Maren toch verblijd met een bezoekje. Het was écht haar dag met haar vriendin Caroline uit Madrid, vriendin Olivia uit Praag, natuurlijk haar grote vriend Sebas en met mijn zus en haar gezin. (zie ons fotoalbum) Haar kinderfeestje was erg leuk voor de kindjes – voor Mark en mij behoorlijk druk. Uiteraard zelfgebakken taart, kadootjes en daarna een toverdoosje schilderen en beplakken. Na het sleeën buiten waren de doosjes gedroogd en hebben we ze gevuld met een bodempje van watten, toverkralen en een lekker geurtje. Een prachtig hebbeding als herinnering aan Maren´s vijfde verjaardag!

Dashing through the snow

De Kerstvakantie is vandaag begonnen en het had niet meer sfeervol gekund! Alles is wit om ons heen en we genieten van de besneeuwde tuin. (zie ons fotoalbum) Voor mijn gevoel hoort sneeuw en ijs zó bij een ouderwets Kerstfeest en bij het Kerstvakantiegevoel. Binnen in huis staat de mooi opgetuigde boom, de snowboots liggen in de gang met alle shawls, mutsen en handschoenen, terwijl buiten alles wit en koud is en de sneeuwschuiver en de slees bij de voordeur staan. En dan geniet ik vooral van zo´n strakblauwe lucht met een waterig zonnetje erbij - zoals vandaag!

Nederland

Als alles wankelt en niets spoort, kunnen we beseffen dat we ons op de drempel van iets nieuws bevinden.
Pema Chödrön

Het heeft zo´n drie maanden geduurd, maar nu ben ik toch écht geland met beide benen op Nederlandse bodem. Ik merk aan alles het verschil. Ik vergeet niet meer zoveel, raak de weg niet meer kwijt en ik heb mijn oude energie weer terug. Volgens Inden fiets ik ook ineens veel sneller! Afgelopen weekend heb ik de keuken opgeknapt, heerlijk die energie! Ik heb de tuindeur en kozijnen in de witte lak gezet en de muur grijs geverfd. De eerste weken of maanden na thuiskomst uit Afrika was ik zo moe en alles koste me teveel moeite. Met de dagelijkse dingetjes zaten mijn dagen al vol, meer kwam er niet uit mijn handen. Nu mijn ijzer weer aangevuld is zie ik het zonnetje weer schijnen. Ik heb een keus gemaakt over mijn toekomst: ik wil een fotografie-vakopleiding gaan volgen. Bij fotograferen ligt mijn hart, ik haal daar energie uit. Als ik daar iets professioneels mee wil doen zal ik eerst moeten starten met een opleiding. Ik ben blij dat ik de tijd genomen en gekregen heb deze dingen te ontdekken van mezelf. Het lag voor mijn voeten en toch had ik zoveel tijd nodig om uit te vinden dat bij fotografie mijn hart ligt.

Onze meiden zijn gelukkig in Breda. Anthe heeft haar draai goed gevonden op de Middelbare en heeft sinds deze maand een buitenboordbeugel die ze (gelukkig) na schooltijd mag dragen. Maren is blij op school en geniet van alle werkjes en knutsels die ze op school maakt. Inden heeft het even moeilijk gehad, omdat ze terug kwam in haar oude klas. Alle meiden waren verder gegaan na haar vertrek en hadden het gat dat Inden achterliet opgevuld. Uiteraard is Inden veranderd door haar leven in Spanje. Ze had laatst een korte periode het gevoel buiten de groep te staan. Toen ze dit gedeeld had met ons, was ze haar ei kwijt en veranderde haar houding. Ze draait nu weer lekker mee in de klas. Mark en ik hebben er nooit bij stil gestaan dat een verhuizing terug naar je eigen land zoveel impact heeft op je leven. Maar we hebben het allemaal weer doorstaan en zijn er sterker en wijzer door geworden. Mark is momenteel hard aan het trainen voor de halve marathon in Egmond, in januari. En hij heeft gisteren een promotie gekregen, een kroon op zijn werk!

Sinterklaastijd was weer heerlijk. De etalages die versierd waren, de Sinterklaasmuziek die uit de boxen klonk, de extra koopavonden en grote kadogidsen in de brievenbus…dat vind je alleen in Nederland. We hebben ervan genoten. Met als toppunten natuurlijk een onverwachts bezoek van de Sint aan ons huis en Pakjesavond. (zie ons fotoalbum) En nu staat alles in het teken van de knusse Kerstdagen. De Kerstvakantie staat al te dringen: de vakantiedagen hebben zich langzaam opgevuld. Vriendinnetjes uit Madrid komen langs en blijven logeren. Ik ga met de meiden in Friesland logeren. Ook gaan we twee dagen naar Amsterdam waar Mark en ik een wandelingetje gaan maken langs Memory Lane… Amsterdam, de stad waar we studeerden, verliefd geworden zijn, zijn gaan samenwonen, onze carrières gestart zijn en waar we getrouwd zijn. Daar liggen heel wat voetstappen van ons en daar gaan we twee dagen doorbrengen. Een bezoek aan het Anne Frank huis, een ritje met de rondvaartboot door de grachten, genieten van het lekkerste ijsje bij bakkerij van der Linden, duiven voeren op de dam, een bezoek aan het Van Gogh-museum, een nacht doorbrengen in Amsterdam-Zuid, schaatsen op het Museumplein en een High Tea in het American Hotel op het Leidse Plein…teveel om op te noemen!

De ontwerpen van het nieuwe gedeelte van ons huis zijn klaar, uiteraard was in eerste instantie nog niet alles getekend zoals we wilden. Met deze tekeningen wordt de bouwvergunning binnenkort aangevraagd bij de gemeente en gaan we offertes aanvragen bij aannemers. Ook hebben we ons hoofd gebogen over de mogelijkheden van de ramen. Welke maat wordt het zijraam en willen we glas-in-lood daarin en willen we een bovenlicht boven de tuindeuren? En willen we dáár glas-in-lood in? Ook hebben we besloten dat we geen nieuwe keukenkastjes op korte termijn kopen, wél hebben we antieke tegeltjes besteld voor de keukenvloer. We vielen een paar maanden geleden voor deze tegeltjes en nu hebben we de knoop doorgehakt. Ze moeten nog schoon gezaagd worden aan de onderkant, dus niet eerder dan maart 2010 zijn ze beschikbaar. Tegen die tijd hebben we misschien een beginnetje gemaakt met de bouw? De bouw gaat tussen de 4 en 8 weken duren - in de tussentijd zetten ze een tijdelijke wand neer zodat we binnen geen last hebben dat er geen serre en buitenmuur meer is.

Voor nu wensen wij iedereen warme, sfeervolle dagen toe – volg je hart in 2010!

Inspiratie

Shoot for the moon. Even if you miss, you´ll land among the stars! Martijn Aslander

Inspiratie is iets grilligs, iets wat je treft op onverwachte momenten en je in de steek laat wanneer je het juist zo nodig hebt. Mark en ik laten ons inspireren voor de inrichting van onze nieuwe achterkamer. Mijn zwakte is dat ik snel in hokjes denk, ik heb iets in mijn hoofd en vind het moeilijk om daar vanaf te wijken. Alle ideetjes zijn al langs komen waaien voor de indeling van de voor- en achterkamer. Ik teken elke keer alles op papier om zo een overzicht te houden over al onze invallen. Een bibliotheek in de voorkamer of houden we het zo? Zithoek bij de openslaande deuren naar de tuin of houden we het zo? Verhuist Mark´s werkplek naar zolder of houden we het zo? De maten voor de aanbouw staan vast en nu moeten we over details gaan beslissen qua contactpunten, plaatsing van radiatoren en ramen. En dat is natuurlijk voor een deel afhankelijk van de nieuwe indeling. Waar komt de kabel voor de TV, waar de internet- en telefoonverbinding en waar de grote kasten in verband met plaatsing van ramen en radiatoren? Vandaag krijgen we de tekeningen van de architect, heel spannend.

Over inspiratie gesproken… Op deze website staat al heel lang een link naar de website van kinderboekenschrijfster Anna van Praag. Een geweldige vrouw met een prachtig gezin met drie meiden dat nog niet zo heel lang geleden neergestreken is in Zuid-Spanje. Ik volg al heel lang Anna´s reisblog - toen ze nog met een Defender door de wereld trok en via Spanje Afrika binnen gereden is. Ze heeft mij vaak geïnspireerd met haar reisverhalen en Ilco inspireerde mij met zijn geweldige foto´s. En nu ben ik morgen door Anna uitgenodigd voor een etentje in Madrid! Mijn Madrileense vriendin (die ook acht maanden door Afrika gereisd heeft met een 4WD) had contact opgenomen met Anna, omdat ze een Defender willen kopen. Ze zijn bij Anna en Ilco op bezoek geweest en nu komt Anna naar Madrid. Mijn vriendin schreef in haar mail aan Anna mijn restaurant-tip (als trouwe blogfan) en toen nodigde Anna me uit voor dat etentje bij mijn favoriete Marrokaans restaurant! Mark gaat morgen naar Italië, dus een retourtje Madrid zit er niet in... Wat een gemiste kans om haar in levende lijve te ontmoeten!

Sinds de Sint en zijn Pietermannen Madrid hebben verlaten om de kindjes in Nederland te verblijden hebben onze meiden aan inspiratie niets tekort… Het lijkt hier wel een produktiefabriekje! Ze mogen twee keer per week hun schoen zetten en die worden volgestopt met kunstwerken: uitgeprikte werkjes, kleurplaten, geverfde werkjes en lange verlanglijstjes. Ook heeft het hele weekend de huiskamer vol gelegen met dozen, plaksel, papier maché en inpakpapier voor de surprises voor school. We hebben de Heiligman samen met onze neefjes en nichtje laatst onthaald in hun dorp Marknesse waar de Pieten allemaal om ons heen huppelden en pepernoten uitdeelden. (zie ons fotoalbum) Het was allemaal heel kneuterig en Hollands, en vooral heel toegankelijk. In de haven had Maren zelfs twee tekeningen aan de Sint gegeven! Daarna liepen we in een optochtje naar de plaatselijke disco waar de Sint plaatsnam op het podium. In een grote stad als Breda wordt het allemaal wat grootser aangepakt, daarom is het zo schattig om de Sint in een klein dorp te onthalen. Een heel Hollandse middag die eindigde met een kom snert bij mijn zus thuis. Wie weet komt de Sint deze week nog bij ons thuis op bezoek??

Elke zondagochtend loop ik met Mark hard in het Mastbos. Vorige week was Mark verkouden dus liep ik hetzelfde rondje door het bos met Anthe. Nou ja, mét Anthe…het was meer achter Anthe aan! Gisteren bleek Mark na een kort stukje erg last van zijn knie te hebben, dus hij moest stoppen. Geeft allemaal niets, ik loop het rondje wel alleen – ik heb het tenslotte al zo vaak gelopen! Afijn, ik raakte natuurlijk de weg kwijt en ben maar blijven hardlopen totdat ik bij een meertje kwam dat ik herkende. Mark stond mij op te wachten aan het eind van ons parcours en begon zich al zorgen te maken… Ik heb een stukje meer gelopen dan het plan was, maar ik heb de weg terug weer gevonden. De meiden vroegen thuis aan mij: Waar bleef je nou zo lang, mam? Hahaha! Mama was even de weg kwijt in het bos…

Herfst

Herfst is een heerlijk jaargetijde. We hadden in de voortuin alle blaadjes opgeveegd en nu ligt het alweer vol. De herfstbladeren zijn prachtig van kleur, ook de grote beukenboom voor ons huis is nu prachtig oranje gekleurd. Overal knisperen herfstblaadjes op de grond en de bomen in de stad geven zo´n warme sfeer. We hebben een paar keer een Herfstwandeling gemaakt in het bos om te genieten van dit seizoen met veel paddenstoelen. Ik loop elke zondagmorgen met Mark een rondje hard door het bos en dan is het licht vaak zo mooi en de geur zo herfstig. In de achtertuin maken de padden zich op voor hun winterslaap, ze zoeken plekjes onder grote herfstbladeren of stenen om na de winter hun gang weer te maken naar het water waar ze zich ieder jaar weer zullen voortplanten. Túúrlijk zijn we ook al meer dan eens kletsnat geregend door een flinke bui, maar daarna met een pyamabroek en sloffen opgekruld op de bank is ook wel weer heel knus!

Afgelopen Herfstvakantie hebben we erg genoten van het bezoek van onze Spaanse vriendinnen. Mijn vriendin is twee keer langs geweest en haar dochter – Anthe´s beste vriendin Isa – heeft bij ons gelogeerd. Klasgenoten uit Madrid en Londen zijn een week in Breda geweest en daar hebben de meiden veel mee afgesproken. We hebben een echt Hollandse appeltaart gebakken en veel pepernoten en marsepein gesnoept met onze gasten. Anthe en Inden gingen met hun Madrileense vriendinnen shoppen in de stad, een bioscoopje pakken, uit eten met elkaar, DVDtje gehuurd en veel spelletjes gedaan met elkaar. Het waren drukke dagen maar wel heel gezellig en heel speciaal om mee te maken. Ik heb uiteraard foto´s gemaakt tijdens deze dagen. (zie ons fotoalbum) Helaas had Maren halverwege de vakantie (Mexicaanse?) griep gekregen…

Ondertussen zijn we door alle aanbiedingen om ons heen enthousiast gemaakt om nieuwe keukenkastjes te bestellen. We willen eigenlijk al járen een nieuwe keuken, maar altijd hebben andere dingen prioriteit gekregen. Vooral eigenlijk omdat het zoveel tijd en energie kost om keuzes te maken. Wat voor keukenkastjes willen we eigenlijk? We weten al heel lang dat we een natuurstenen aanrecht met een vierkanten wasbak willen, een wasbak betegeld met zwart-wit geblokte tegeltjes. Zo´n wasbak zoals mijn moeder vroeger in Groningen had, die mijn zus en ik om de beurt met Vim poeder mochten schoon maken. We hebben besloten een antieke tegelvloer in de keuken te leggen. Dus willen we het graniet uit de keuken verwijderen, vloerverwarming aanleggen en dan oude tegels op de vloer. En door al die keukenaanbiedingen twijfelen we of we dan ook maar meteen een nieuw keukenblok aanschaffen… Maar ik wil niet over één nacht ijs, dus heb ik naar wat keukens gekeken en heb wat folders in huis gehaald en een stapel woontijdschriften uit de bieb. Hoe maak je nu de beste keuze voor een nieuw keukenblok? Of toch maar eerst de aanbouw realiseren en alles stap voor stap? De opdracht ligt nu bij de architect, de eerste stap is dus gezet.

Gisteren ben ik thuis gekomen uit Madrid waar ik vier dagen logeerde bij mijn vriendin. Het was ontzettend leuk om iedereen te zien, te genieten van het Spaanse zonnetje en het terug zijn in Madrid. Ik had veel afspraken met vriendinnen, ben naar de bioscoop geweest en had een lunch met mijn schildersgroepje en ook een gezellig reünie-diner met negentien vrouwen. Ik heb twee ochtenden weer op het schoolplein gestaan en zag alle vriendinnetjes en juffen van de meiden. Uiteraard heb ik thee gedronken in het mij zo vertrouwde café om de hoek bij school. Zaterdag ben ik met mijn vriendin de hele dag in de stad geweest en (werkelijk waar!) leuke, nieuwe plekjes ontdekt in Madrid. Het waren drukke, gezellige dagen waar ik volop van heb genoten. (zie ons fotoalbum) Ik heb geen heimwee, maar Madrid is een geweldige stad met mooi licht en voelt heel vertrouwd voor mij. Maar ik ben heel gelukkig in Breda en blij dat ik onze periode in Spanje (én The States) mocht meemaken, het voegt iets moois toe aan mijn leven en aan die van de meiden en Mark. We hebben met ons vijfjes een nieuwe taal aangeleerd en ons wegwijs gemaakt in den vreemde, dat schept een band – we hebben dat toch maar samen gedaan!