Knie

Geluk is niet afhankelijk van de dingen buiten ons,
maar van de manier waarop we die dingen zien.
- Leo Tolstoi

Sinds ik mijn knie behoorlijk geblesseerd heb tijdens onze sneeuwvakantie in Tsjechië gaat het alweer stukken beter. Ik kan in bed weer in alle posen liggen zonder pijn in mijn knie. Hardlopen over geasfalteerde wegen en fietsen gaat ook best goed, dus ik kan er best mee leven. Maar tóch ben ik beperkt omdat ik niet in het bos kan lopen zoals ik wekelijks deed en niet kan zwemmen. En soms verdraai ik mijn knie pijnlijk zoals bij het uitstappen van de auto. Afgelopen zondag heb ik weer eens in het bos hard gelopen en het ging goed en het was heerlijk. Maar ik bezoek nog steeds een orthopeed in het ziekenhuis. De wachtlijsten zijn daar zo lang dat het allemaal heel traag gaat. Daarom dacht ik bij een privékliniek sneller klaar te zijn, maar na mijn eerste bezoek blijkt dat ik na een MRI-scan zelfs later terecht te kunnen dan in het reguliere ziekenhuis! Ik ga liever op de fiets naar het ziekenhuis dan een uur in files rijden, dus blijf ik maar het pad van de reguliere orthopeed volgen. Nu hoor ik dus eind mei meer over mijn blessure. Ik vind het jammer dat er zoveel maanden overheen gaan voordat je meer weet en er hopelijk iets aan gedaan wordt…maar ja.

Met mijn geblesseerde knie kan ik gelukkig nog wel heel goed dansen! Laatst zijn we met Mark´s broer en vriendin een avondje gaan dansen op een feest voor veertigers. Fanny en ik in een hip jurkje en met hakjes aan, onze mannen met een stoer overhemd. We hebben de hele avond op de dansvloer gestaan en veel lol gehad! Het was zo leuk om alle liedjes te kunnen mee zingen en opgezweept te worden door de goede, bekende muziek. De volgende ochtend waren Mark en ik hartstikke moe en brak, en ik was mijn stem een paar dagen kwijt geraakt door al dat meezingen. Dat zijn momenten van besef dat we niet de piepjongsten meer zijn… Alhoewel we die confrontatie ook al op het feest zagen: kalende mannen, vrouwen en mannen met grijze kapsels én een overvloed aan brilletjes…haha! Maar niettemin toch een ouderwetse disco-avond gehad met veel lol en swingen. Nu hebben we alweer tickets gekocht voor het volgende feest in juli, want het is steeds heel snel uitverkocht. Deze keer gaan we met een groepje veertigers uit Breda. We hebben die bewuste feestavond bij de uitgang ook nog toegangskaarten voor ons viertjes gekocht voor een concert van De Dijk, kunnen we ook lekker uit ons dak gaan!

Is het raar als ik zeg: verbouwen is leuk ? Althans…tot nu toe vind ik het hartstikke leuk. Iedere dag gebeurt er iets spannends, worden er vorderingen gemaakt. Mark en ik buigen ons bijna dagelijks over beslissingen die genomen moeten worden. Hoe ver komt het kozijn in de muur? Welke kleur steentjes past er het best bij? Komt de buitenmuur op de erfafscheiding of niet? Het is echt een project van ons samen. Ik bedoel, reizen en reizen voorbereiden is geweldig en avontuurlijk, maar samen verbouwen is ook zeker niet saai! Oók als er schitterend weer voorspeld wordt voor het weekend: zelfs als ik dán voorstel om naar Scheveningen te rijden om op een terrasje te zitten met de nieuwe LINDA. en de meiden in het zand, besluiten we dat we liever de 100-jaar oude deur samen afmaken in het zonnetje. Verbouwen is leuk en zeker niet saai! Vaak beginnen mensen tegen mij over het koffie zetten voor de werklui. Ik heb inderdaad de eerste dagen wel eens koffie gezet, maar toen ik wilde voorstellen om ons oude apparaat in de schuur te zetten, bleken ze zelf een koffiezetapparaat meegebracht te hebben. Nu zet ik er af en toe een nieuw pak koffie naast en breng ik eens warme worstenbroodjes, gevulde koeken of ijs mee. We zijn allemaal tevreden. Bouwvakker Piet helpt me zelfs af en toe. Hij geeft advies over het gebruik van mijn nieuw aangeschafte slijptol of hij slijpt thuis mijn schrapertjes en de houtbeitel. Onlangs hebben we een mobiel toilet laten plaatsen, zodat de werklui niet in huis hoeven te komen. En zo blijft verbouwen leuk voor ons allemaal.

Afgelopen week hadden we voor het regelen van wat financiële zaken het eigendomsbewijs van ons huis nodig. En ook nog snel, namelijk een dag later! Tja, en waar moet je zoeken als je twee keer naar het buitenland verhuisd bent en dat soort ´overbodige` zaken niet meesjouwt van het ene huis naar het andere? In verhuisdozen dus die heel ver weg gestopt zijn op zolder. In dozen waar meer overbodige zaken in zitten zoals diploma´s van de universiteit en heel oude fotoboeken, zo ook een paar van mijn moeder. Ik vond die bewuste avond ons eigendomsbewijs, plus die van een aantal bewoners voor ons. En daarna werd ik afgeleid door foto´s die ik al heel lang niet gezien had. Een jonge Mark van 18 jaar waarop Anthe na het zien van haar jonge papa zei: Wauw! Is dit papa? Hij lijkt wel zo´n jonge acteur van twintig jaar geleden, je weet wel met zo´n strak buikje! En een fotootje van mij toen ik achttien was waarop je duidelijk overeenkomsten ziet tussen Inden en het jonge meisje op de foto! Ook door de map met behaalde diploma´s werd met een gevoel van nostalgie gebladerd, leuk om alles weer eens bij elkaar te zien.

Toen de vloer gestort moest worden en er twee enorme betonwagens voor de deur stonden met een metershoge slang (zie ons fotoalbum), hebben we een schatkistje in het beton laten zakken. Het roze schatkistje hadden we gevuld met pasfoto´s, een steen uit Oostenrijk, het voorblad van de Telegraaf, een Mariagebedje voor voorspoed, een schatkistbrief met onze namen, Euromuntjes, schelpen uit Portugal en Marokko, een armbandje, een gum en een gelukspoppetje voor ons levensgeluk. En juist daar waar het kistje in het beton zonk…brak de bekisting door! Het beton stroomde weg en het betondraad lag bloot. Volgens Piet, onze hoofdbouwvakker, was er geen probleem. En ik hoefde me niet schuldig voelen. Er was een latje weggeschoten en daardoor brak de grote plank onder de druk van het beton – niet vanwege ons schatkistje… Gelukkig niets aan de hand dus en ondertussen ook alweer verholpen. Inmiddels zijn de deurposten gesteld en de eerste binnenmuren gemetseld. Ik moet steeds denken aan het sprookje van de drie biggetjes die een groot sterk huis moeten bouwen. De eerste maakt er een van stro, de tweede van hout en de derde metselt er een van stenen. De eerste twee worden natuurlijk omver geblazen door de boze wolf en het sterke stenen huis blijft staan waarna de wolf gevangen wordt. Uit het sprookje blijkt dat ijver wordt beloond, en ijverig zijn deze werklui!

Deze Meivakantie vliegen we naar Madrid! De meiden hebben zo´n zin, het is hun eerste keer sinds onze verhuizing. Ze gaan een ochtend naar hun oude school en spelen en logeren iedere dag met hun oude vriendinnen. Het wordt heel speciaal voor ze. Een reisje terug in de tijd…. We hebben voor alle vriendinnen kadootjes en boodschappen gekocht, dus één koffer is gevuld met Hollandse aankopen. Ik vind dat ze hun vriendschappen zo goed warm gehouden hebben via e-mail, bezoekjes in Breda, Hyves, MSN en ouderwetse post. En daar gaan ze straks van genieten in het warme, zonnige Madrid. Helaas verkeert Mark´s oude fabriek in Spanje nog steeds in zwaar weer. Er is vorige week weer een beslissing genomen om honderdveertig mensen op straat te zetten. We zijn blij dat we dat zinkende schip op tijd verlaten hebben….alhoewel Mark er nog steeds wat moeite mee heeft. Ik logeer in Madrid bij mijn vriendinnen, sta die dagen op het schoolplein, drink thee met de oude club, heb gezellige lunches en zelfs een feestje, ik draai gewoon weer mee!