Personal assistent in Aachen

Beautiful eyes are those that show the beautiful thoughts that burn below.
- Ellen Allerton

“Dit voelt écht als vakantie, mam! Misschien moeten we nog eens samen op vakantie gaan!” We zitten samen in een lijnbus op één stoel. We snoepen van een Duitse chocolade notenkoek. Buiten sneeuwt het dikke vlokken. Door het gedeeltelijk beslagen raam glijden Duitse heuvels aan ons voorbij. Ons jongste spruitje heeft twee weken schoolvakantie. Haar oudste zus werkt zich uit de naad voor haar wereldreis en haar andere zus brengt met een vriendin haar vakantie door in het zonnige Roemenië. Onze kleine meid is dus veel alleen tijdens deze meivakantie. Mark moest een dag in het Duitse Aachen werken en daarom leek het ons een leuk idee dat Maren en ik ons af lieten zetten in deze oude stad – die overigens genoteerd staat op de UNESCO lijst. Ons plan was om samen te shoppen bij Peek & Cloppenburg. Deze winkel bleek echter in een voorstad van Aachen te liggen. Niet in de oude binnenstad. Geen probleem. We hebben ons af laten zetten voor de deur van de modeketen. In gedachten had ik deze uitdaging al opgelost. Na een tijdje personal assistent gespeeld te hebben van onze jongste dochter die in het pashokje verbleef, stonden we later bij de kassa met een stapel hippe T-shirts, een spijkerbroek en een jumpsuit. Eenmaal buiten doken we vlakbij een leuke lunchroom in. Terwijl het buiten sneeuwde genoten wij van onze welverdiende broodjes en warme chocomel. Het busstation vonden we heel gemakkelijk en daar pluisden we de eerstvolgende bus uit die naar het centrum van Aachen reed. Het avontuurlijke - een andere taal, buitenlands openbaar vervoer, dikke sneeuw in de meivakantie en een plek waar we nooit eerder van ons leven geweest waren - gaf inderdaad een vakantiegevoel. Ze genoot van al mijn aandacht. Ze sprak uit dat ze dit zo’n geweldige dag vond. Ze wilde nóg wel een keer met mij alleen op vakantie!

Eenmaal in het historisch centrum van Aachen slaagden we makkelijk voor twee paar schoenen, een zomerjas én een leuke bikini voor haar. “You sure have a bull’s eye, mom!” kreeg ik als compliment te horen. In elke winkel slaagden we inderdaad fantastisch. We waren goed bezig samen. Halverwege de middag zaten we aan onze tweede warme chocomel. Deze keer met Duitse taartjes erbij. Weer sneeuwde het buiten hard. Nu we alles van haar lijstje gevonden hadden was het tijd om te slenteren. Langs het oude Rathaus en de historische Dom van Aachen. Leuke boetiekjes vonden we daar ook in de buurt. Ik heb voor mezelf een edelstenen armbandje gekocht bij een mineralenwinkeltje. Zelfs een witleren handgemaakte trouw-fotoalbum waar ik niet eens naar op zoek was! De sfeer in dat Latijns-Amerikaans winkeltje trok ons naar binnen en daar lag hij. Een prachtig handgemaakt fotoalbum. Ons originele trouwalbum, dat al meer dan twee decennia oud is, was tijdens de laatste verhuizing uit México helemaal vernacheld. Krom getrokken op de bootreis naar Nederland. We hebben een mooi bedrag vergoed gekregen om dit te vervangen. Dat zal dus met dit album gaan gebeuren! Maren en ik hebben ons lekker laten verwennen bij Rituals met een kopje thee en het testen van allemaal heerlijke producten. Daar maak ik in Breda nooit tijd voor! Bij een kledingboetiek hielp een leuke Colombiaanse vrouw ons in het Spaans. Het Duits kwam de hele dag gewoon niet in mijn hoofd op. Er kwamen alleen maar Spaanse zinnen boven drijven. Het contact met deze aardige Latina verliep heel soepel. We waren heel kort even terug in México. Als laatste bezochten we de Dom en waren we onder de indruk van de basiliek. De bouw van deze kerk is in het jaar 697 na Christus gestart! De kerk waar meer dan dertig Duitse koningen zijn gekroond. Karel de Grote (Duitse keizer vanaf 768) ligt er begraven. Rond etenstijd kwam Mark ons weer oppikken en reden we naar huis. Maren lag na het eten lekker te slapen op de achterbank. Thuis konden we niet ontkomen aan een heuse modeshow. Een heerlijk kind liep met stralende ogen door de kamer. Elk rondje met een nieuwe outfit. Zó tevreden!

Met groot bed op weg naar Tibet?

'The impulse to travel is one of the hopeful symptoms of life.'
- Agnes Reppler

Ik dweil met een doekje al het zand op van de vloer van onze hippie bus. Ik voel de zon op mijn spijkerbroek branden terwijl ik voorover gebogen sta. Ik heb net de raampjes gelapt. De dag ervoor zijn we naar de Kaapse Bossen geweest. In het nationaal park Utrechtse Heuvelrug. Terwijl Maren met een vriendin boven op de heuvel een boomhut bouwt staan wij onderaan de zandheuvel geparkeerd met de bus. We halen de kasten leeg. Verschillende zakken met tentstokken en tentdoek tillen we naar buiten. Spannend. In de eerste zak vinden we een oranje gestreept windscherm. De stokken vinden we veel later in een zak met meerdere tentstokken die we niet allemaal kunnen duiden. We openen ook een splinternieuw-uitziende tentzak met de naam ‘free time bus tent’ erop. Met veel creatief denken is het ons gelukt de grijze voortent op te zetten met een deur en ramen met gordijntjes. Hoe zit de tent aan de hippie bus bevestigd? We vinden op internet hoe dit mooie systeem werkt. Je rijdt de zijkant van je camper tegen de achterkant van de tent aan. Dan open je de rits en heb je een voortent. Zo kun je makkelijk met de camper boodschappen doen of een markt bezoeken. De voortent blijft zelfstandig staan. Heel handig als je lang op één plek blijft vertoeven. Dat zijn wij deze zomer echter niet van plan. We willen rondtrekken. We vouwen alles weer netjes op. We pakken een andere tas uit. Die tas maakt mij wildnieuwsgierig. We vinden namelijk de bruine, originele luifel die met een rubber direct aan de hippie bus bevestigt wordt. Gaaf! En…we vinden ook de oranje zijwanden die aan de luifel bevestigd kunnen worden. Zelfs één wandje met een raam erin. Wat geweldig! De vorige eigenaar heeft een mooi vloerkleed erbij gedaan die op maat gesneden is. Zelfs een uitsnede voor de wielen. Een opstapje om in de bus te stappen vinden we ook. En twee houten stoppers om voor de wielen te leggen zodat de bus niet weg kan rijden tijdens het kamperen.

We hebben ook wat extra, losse gordijntjes gevonden. Die blijken voor de voorruiten te hangen als je kampeert. Ook extra gordijnen voor de zijramen. Voor privacy. Alles past precies op de ophangsysteempjes. Netjes! Op YouTube vind ik filmpjes van ons type camper uit 1975. Veel inspiratie vind ik daar! Bijvoorbeeld om voor het achterruit een extra lang gordijn te hangen zodat je met de achterklep open kunt slapen. Het bed achter het lange gordijn. Een zeebries die zachtjes binnen waait… Dat lijkt me heerlijk slapen! Ook vind ik filmpjes die het uitgeklapte bed laten zien. Ik zie prachtige uitschuifsystemen om een lang bed te maken. Het ziet er ingenieus uit. Volgens Mark moeten wij onze bank echter niet uitklappen, maar dubbelklappen. We hebben het geprobeerd en er op gelegen. Het matras is helaas te kort voor Mark. Op deze zonnige maandagochtend, terwijl de gordijntjes aan de waslijn wapperen, durf ik het aan. Ik sta in mijn eentje te sjorren aan de houten achterbank. En hoera! Ik trek de bank naar voren uit. Dus tóch! We hebben ineens een halve meter méér matras! We hebben er samen op gelegen. Ik kan helemaal gestrekt in bed liggen. Ik word steeds enthousiaster over onze hippie bus. Alles valt mee: alle bekleding is nieuw, de matrassen hadden we nieuw laten maken in México en de gordijntjes ga ik van nieuwe stof maken. Sommige zijn na het wassen doorkijkgordijntjes geworden. Tot op de naad versleten. Het laatste aspect dat mij zo blij maakt met de hippie bus gebeurde vorige week. Ik ontmoet bij de juwelier een man uit Turkije. Ik vertel hem dat ik dertig jaar geleden in zijn land was en de mensen zó gastvrij vond. De zee zo mooi blauw. Het eten zo lekker. Als hij ’s middags terug komt om het gekochte horloge op te halen zegt hij dat ik na dertig jaar écht eens terug moet gaan naar zijn land. Ik vraag hem of dat met de auto kan. Ik denk aan onze hippie bus. Hij blijkt ook een camper gekocht te hebben en gaat daarmee naar zijn thuisland en reist daarna door naar Tibet. Ik ben wild enthousiast. Deze trektocht naar Tibetaanse kloosters en tempels komt op mijn ultieme wensenlijstje! De man is net zo blij. Hij roept enthousiast “Ik hou van jou!” Later blijkt dat ik de eerste ben die een klant heeft geholpen die deze vier woorden uit de grond van zijn hart heeft geroepen. De impuls tot reizen raakt kennelijk je hart.

Verhalenverteller

Traveling – it leaves you speechless, then turns you into a storyteller.
– Ibn Battuta

“Tatarataaa! Verrassing!” Mark zit met Inden’s handen voor zijn ogen in onze hippie bus. Ik heb het interieur stiekem een beetje veranderd. We zijn dol op reizen. Rondtrekken van de ene plek naar de andere plek. Dat gaan we doen met onze grijsgelakte hippie bus. Ons symbool voor avontuur en vrijheid. Hij staat sinds een paar maanden voor de deur geparkeerd. Onder de kromme magnoliaboom. We pakken hem zo nu en dan om mee te rijden. De kampeerfunctie hebben we er eigenlijk uit gehaald. Het gasfornuisje, koelkast en spoelbakje hebben we verwijderd. Nu is het meer een luxe transportmiddel met grote stoelen, veel ramen (met gordijntjes), een tafel, veel voetruimte en een uitklapbare bedbank. We nemen dus een tentje mee voor de meiden als we gaan trekken. Opgeborgen in één van de vele kasten. Onder elke stoel en bank zit ook kastruimte. Vandaag gaan we naar een dagcamping om alles eens uit te proberen. Een leuke plek waar je van zonsopgang tot zonsondergang gratis mag kamperen. De vorige eigenaar van onze bus was heel precies met zijn spulletjes en heeft ons allerlei kistjes, dozen, tentdoeken en stokken achtergelaten. Op de dagcamping gaan we eens kijken wat we nu eigenlijk allemaal van hem hebben geërfd. Ik vermoed een luifel, een grondzeil, wat lampen en een windscherm. We zullen zien! Proefkamperen lijkt me dus wel handig. We zullen echter niet het enige gezin zijn die willen proefkamperen met hun kampeerauto. In de eerste drie maanden van dit jaar werden er namelijk 25% méér nieuwe kampeerauto’s verkocht. Een van de oorzaken van de plotselinge opkomst van kampeerwagens is dat mensen hun vakantieplannen aanpassen, door onder meer de vluchtelingen problematiek in populaire vakantielanden als Griekenland en Turkije. Ook is er minder animo voor stedentrips binnen Europa na de recente terroristische aanslagen in Parijs en Brussel. Mensen zoeken het dus weer in het oude vertrouwde kamperen. Net als wij. Ook al hebben wij andere beweegredenen. Er zijn in het eerste kwartaal welgeteld 356 nieuwe campers verkocht en 1482 nieuwe caravans. Dat vind ik veel! Met name jonge gezinnen kiezen voor geborgenheid en willen kamperen. Ook in andere Europese landen trekt de markt aan en blijkt kamperen mateloos populair.

Nu vind ik rondtrekken met een hippie bus tóch van een ander kaliber dan kamperen met een splinternieuwe of tweedehands camper. De meeste van deze gezinnen zullen naar populaire campings gaan met een groot zwembad of disco. Wij zoeken onderweg juist unieke plekjes en minicampings op. Of een nachtje in een bed&breakfast. Of misschien heel spannend…wild kamperen? Om de bus helemaal uniek te maken - naast het handgemaakte Mexicaanse interieur - heb ik als verrassing de schuifdeur bekleed met een fotocollage van onze reisfoto’s van over de hele wereld. Heel veel strandfoto’s genomen aan diverse zeeën en oceanen. Twee van de zeven wereldwonderen. Ook foto’s uit Zuid- en Midden-Amerika en uit Noord- en Zuidelijk Afrika zitten erbij. Opvallend veel momenten dat we op de rug van een paard zitten ook. Of op een kameel. Foto’s als een verhalenverteller op de binnenkant van de schuifdeur! Het ideetje was van Inden toen we onlangs met de bus een dagje op weg waren naar de Drunense duinen. Tijdens het rijden is de schuifdeur natuurlijk gesloten. Meestal staat de deur echter open en schuift hij dus uit het zicht. Ik heb de zware doos met alle CD’s vol digitale foto’s van zolder gehaald. Dat zijn twaalf jaar foto’s. Vanaf het moment dat ik zwanger was van Maren. Toen kocht Mark onze eerste digitale camera... Als een verrassing. Ik heb afgelopen weken een bloemlezing gemaakt van jaren aan rondreizen. Leuk om te doen, maar na een paar uur terug in de tijd reizen ook duizelingwekkend. Na het uitprinten van tientallen foto’s in diverse maten heb ik stiekem een proefcollage in de huiskamer gemaakt. Mark was een week in México. Vervolgens deze week alles op een zonnige ochtend op de schuifdeur geplakt. En afgewerkt met lak. Echt een plaatje! Mark was na thuiskomst verbaasd. Net zo’n ‘VT wonen-momentje’ op zondagavond: “Tatarataaaa! Ons nieuwe interieur!”

Hardloper

De mooiste dagen van de lente zijn die welke je er zelf aan toevoegt.
- Jan Vercammen

“Dit is écht een cadeautje” denk ik terwijl ik met mijn hoofd tussen mijn benen hang. Ik kijk op z’n kop uit op een bosmeertje. Ik hoor een specht met zijn snavel in de boom tikken. Andere vogels proberen het geluid te overstemmen. Het is een gewone doordeweekse vrijdagochtend en er is bijna niemand in het bos. Ik heb met twee mensen afgesproken een training in het Mastbos te doen. We doen samen een intervaltraining. En eerlijk is eerlijk: samen is het veel leuker. Helemaal in mijn uppie had ik deze training waarschijnlijk lekker overgeslagen. Sinds een aantal weken train ik bij een loopvereniging. In vijftien weken tijd leren we met gemak vijf kilometer hard te lopen. Hardlopen is de meest beoefende sport in Nederland. Iedereen weet dat een gezonde geest in een gezond lichaam huist. Het kost mij alleen soms wat moeite om van de bank af te komen! Naast mijn vele yoga lessen wilde ik ook wat aan mijn bloedwaarden gaan doen. Door cardio training. Mijn suiker is lang te hoog geweest en is nu weer prima in balans hoor, maar dat wil ik graag zo houden. Mijn cholesterol is veel te hoog. Weliswaar is het vooral mijn ‘goede’ cholesterol dat te hoog is maar ik wil het risico op hartaandoeningen verkleinen. Dat kan met hardlopen. Hardlopen vermindert ook overtollig vet en vermindert de kans op aderverkalking. Allemaal heel mooie effecten dus. Bovendien trainen we lekker in het Mastbos. Mijn loopgroep startte begin maart met een informatieavond die ik bijgewoond heb. De mensen op de bijeenkomst leken me leuke mensen. Dus train ik sinds dat moment twee avonden per week met trainer Peter. Ik loop ook één keer per week zelfstandig. Als huiswerk zeg maar.

De leuke mensen en het lekker buiten bewegen hebben mij over de streep getrokken. Tijdens mijn vier maanden training verandert twee keer het seizoen. De klok ging terug naar zomertijd. De blaadjes komen weer aan de bomen en de temperatuur stijgt. Heerlijk! Ik ben gestart met een ski hemd onder mijn sportkleding en een bodywarmer over mijn training jasje, en ik eindig hopelijk met een T-shirtje en een korte broek. Sinds deze week trainen we niet meer op de atletiekbaan, maar op de zandpaden in het bos. Op de achtergrond het geluid van vogel getjilp. Ik voel me geestelijk lekkerder in mijn vel. Door hard te lopen maakt je lichaam onder andere het stofje endorfine aan. Dat is een stof dat een euforisch gevoel geeft. Ook maakt je lijf het stofje fenyletylamine aan en dit stofje vermindert depressieve gevoelens. Allemaal leuk meegenomen, toch? De training die we doen met een professionele trainer is een interval training en daar heb ik eigenlijk niks mee. Ik kijk vooral uit naar het resultaat: straks in een flink tempo vijf kilometer kunnen hardlopen. In een gezond lijf. Hardlopen gaat namelijk ook het brozer worden van je botten tegen. De dichtheid van je botten neemt na je dertigste af, waardoor ze steeds brozer worden. Om sterk te worden en te blijven moeten je botten belast worden. Hardlopen dus! Ik beoefen yoga al vanaf mijn eerste zwangerschap zo’n negentien jaar geleden. Ik zou niet meer zonder yoga kunnen. Hoewel je het op het eerste gezicht misschien niet zou verwachten, hebben hardlopen en yoga veel met elkaar gemeen. Zo vermindert het allebei stress, worden je longen flink aan het werk gezet en kun je het doen waar en wanneer het jou uitkomt. Lekker toch?

Vaporetti

De sneeuw is weg en op de velden is weer gras te zien en loof op de bomen.
- Horatius

We gingen met z’n vijfjes naar de kerk. Op Eerste Paasdag gingen we vroeg naar de basiliek op het San Marco plein. Het vroege zonlicht scheen aarzelend op de verbleekte houten deuren. De Paasmis werd heel druk bezocht. Door de zijdeur schuifelden vele verschillende nationaliteiten samen met de Venetianen voetje voor voetje naar binnen. De kerk stond bomvol. De priester kwam met zijn gevolg vlak langs ons lopen. De kaarsen op het altaar flakkerden. De wierook vulde de lucht met zijn houten aroma. Er heerste een vredigheid. In een wereld vol angst en terreurdreiging kwamen wij hier allemaal samen om positieve energie te ervaren. De zang van het koor weerklonk prachtig door het hoge, gewelfde plafond. Het plafond dat helemaal bedekt was met glinsterende heiligbeelden en fresco’s trok een ieders aandacht. Het was veel goud dat er blonk. De vloeren bestonden uit prachtige motieven in verschillende kleuren mozaïek. Wat een weelde! Halverwege de mis in het Italiaans ontsnapten we naar buiten. We wandelden het hoekje om naar de kade om een vaporetto (watertaxi) te pakken. Naar het eiland Murano. Een klein eilandje niet ver van Venetië waar murano-glas vervaardigd wordt. We hadden een zonnige dag uitgekozen voor de vele boottochtjes over de populaire kanalen. Alles speelt zich hier op het water af. Alles dobbert op en neer. Alles is hier water, water en nog eens water. Vanaf de aquagroene zee konden we goed genieten van het fraaie aanblik van de eeuwenoude stad.

De oorspronkelijke reden van ons bezoek was mijn verjaardag op Tweede Paasdag. Naast het Italiaans zonnetje natuurlijk. Hoe heerlijk is het om je geboortedag met je gezin in Italië te vieren? Superlieve cadeautjes op het bed uitpakken, een uitgebreid buffetontbijt en een relaxte ochtend met een goed boek dat zich toevallig aan de Italiaanse kust afspeelt. Daarna de bus gepakt naar één van de vele eilanden waar Venetië uit bestaat. De heerlijkste gebakjes hebben we uitgekozen uit de vitrines van een pasticceria en die hebben we even later bij een trappetje aan één van de vele zeegroene kanalen opgegeten. Eind van de middag hebben we een rustig zonovergoten plein uitgezocht in de luwte van de toeristenstroom. Daar hebben we op een terrasje van een trattoria - in de laatste zonnestralen van die dag - onze laatste Italiaanse pizza verorberd. Het is heerlijk hier om gewoon te zitten en naar de Venetianen te kijken. De toeristen. In groepen of alleen. Vijf hele dagen hebben we in het lenteachtig Italië doorgebracht met bomen in bloei en een krachtig lentezonnetje. Een feestelijk moment als je zonder winterjas naar buiten kunt! We hebben genoten van het heerlijke eten, de zongerijpte aardbeien en tomaatjes, de vele romige ijsjes en de magie van de stad. Ook de vitaliteit van deze stad. Genoten van het onbekende. Het heldere daglicht. Een betoverende stad. Gekleurd door het licht van het water. Het dwalen door de stad. Je laten verrassen door mooie steegjes en pleintjes. Ciao Venezia! Grazie! We zijn voor het eerst sinds jaren weer op reis geweest ín Europa. Europa met z’n mooie culturele plekjes. Dit smaakt naar meer!

Venetië – 29 maart 2016

Selfie stick

Hier zu sein ist so viel.
- Rainer Maria Silke

Het Italiaanse zonnetje schijnt, al merken we daar niet zo veel van in de supersmalle straatjes van deze stad. Het zonlicht kan de straatstenen niet bereiken door de hoge huizen aan weerszijden van de steegjes. We zijn in Venetië. De mensenmassa in deze stad aan de Adriatische Zee is overwelmend. We zijn op Piazza le Roma uit de bus gestapt en sindsdien zie ik overal hordes mensen. Toeristen. Overal waar ik kijk ziet het werkelijk zwart van de mensen. Ik had heus wel verwacht dat er met Pasen veel mensen naar deze romantische stad zouden komen. Dit had ik, wellicht te naïef, niet zien aankomen. Schakelen moeten we. En hoewel Venetië door de dagelijkse stroom toeristen lang niet overal meer sereen is heeft ze tóch haar magie behouden. Dat ontdekken we pas later. La Serenissima wordt ze liefkozend door de Italianen genoemd. Koningin van het water. Als ik, onderweg naar de overbekende Rialtobrug, een paar fotootjes met mijn camera heb geschoten is de batterij leeg. Heel onnadenkend had ik de cameratas thuis gelaten. Met de reservebatterij erin. Vandaag zal ik geen foto’s meer kunnen maken. Daar zou ik vroeger heel teleurgesteld van kunnen worden. Nu kan ik het verbazingwekkend snel loslaten. Het is zoals het is. Bovendien, Mark heeft zijn iPhone mee en daar kunnen echt mooie foto’s mee gemaakt worden. Ook selfies. Onze groep van vijf zet je echter niet zo makkelijk op een selfie waar ook de kanaaltjes met gondels nog op de achtergrond te zien moeten zijn… We volgen de meute en dwalen uren door de stad. Overal marktkraampjes met toeristische koopwaar. Als we bij de wereldberoemde brug zijn blijkt hij in de steigers te staan. Renovatie.

We lopen verder naar het zonovergoten San Marco plein. Met een ijsje in mijn hand om me heen kijkend valt me op dat veel toeristen een zogenaamde selfie-stick hebben. Natuurlijk heb ik dat wel eens eerder gezien, maar ineens zie ik het licht. In zo’n stad met veel bezienswaardigheden en alleen een iPhone om alles vast te leggen is dit dé oplossing! Voor vijf euro zijn ze bij elke kraam te koop. We beginnen op het plein. Het is zo lollig om met z’n allen in beeld te komen en dan ook het basiliek in beeld te krijgen. Om de beurt mogen we de stok vast houden en op het knopje drukken. We hebben het ineens ontdekt. Op bruggetjes staan we dicht bij elkaar om een gondel in het kanaal in de lens te spotten. Het verhoogt absoluut het plezier van de stadstour! Als aan beiden kanten van een bruggetje antieke gondels varen is het enthousiasme te groot: aan welke kant moeten we poseren? Als we eind van de middag terug naar Piazza le Roma willen lopen zijn we de weg kwijt. Wat wil je ook: met meer dan 150 kanalen, ruim 400 bruggetjes en ontelbaar veel steegjes? Ook daar blijkt de iPhone op de stick dé oplossing. Maren loopt voorop met de stratenmap op de telefoon. We lopen door de leukste wijkjes. Overal rustige pleinen met terrasjes. We klimmen tientallen bruggetjes over en genieten van dit betoverende deel van de stad. Hier komen geen hordes toeristen. Geen marktkraampjes. Stilletjes glijden de gondels in het lichtgroene water voorbij. Een gondelier neuriet een liedje. Nu zie ik de romantiek van de stad. De magie. Om elke hoek een ander steegje of kanaal. De rust. Het wasgoed dat hoog aan de waslijnen in het zonlicht hangt te drogen. De bloembakken voor de ramen. De geweldige boetiekjes met luxe kookspullen, trattoria en knusse bloemen- of sieradenwinkeltjes. We zijn een paar dagen in een van de meest romantische steden van Europa!

Venetië - 25 maart 2016

Kerst in maart

Acceptatie betekent: dit is wat de situatie, dit moment, van me vraagt en daarom ben ik van harte bereid om dat te doen.
- Eckhart Tolle

Ik krijg de deur nauwelijks open zoveel klanten staan er binnen. Ik excuseer me als ik me erbij prop. Iedereen schuift nog wat dichter tegen elkaar aan. Het is iets na half negen op zaterdagochtend. Op weg van het station zag ik al mensen op straat met handen vol taartdozen van deze bakker. Bakker Jan de Groot. De bakplaten met Bosschebollen zijn niet aan te slepen. Ik ben in ’s-Hertogenbosch. Bij dé bakker die bekend staat om zijn Bosschebollen. Trots neem ik een doos met vijf Bosschebollen mee. Het is me gelukt om vanavond met de beloofde lekkernij thuis te komen. Ik mag een dag in Den Bosch werken. In een net geopende pop-up store van de juwelier waar ik werk. Ik werk met een collega die net gestart is. Ze vertelt me dat het haar derde werkdag is. Dit kan een interessante dag worden, denk ik. Ik weet zelf nog lang niet alles van de kassahandelingen. En trouwens ook niet van horloges en sieraden. Bij het openen van de dag op de kassa maak ik al een goede beurt. “Dat jij dat allemaal al weet!” roept ze uit. Mijn ego groeit, want in Breda ben ik het groentje die bijna alles moet vragen. We zijn maar met z’n tweetjes dus de dag starten met een kopje thee zit er niet in. Ik loop een rondje langs de vitrines en zodra de rolluiken omhoog gaan lopen er al klanten binnen. Recht voor de deur is de zaterdagse weekmarkt. Het is hartstikke druk op straat. De stroom klanten stopt de hele dag niet meer. Alle sieraden zijn enorm afgeprijsd in deze tijdelijke winkel. Alle horloges en sieraden gaan voor lage prijzen weg. We mogen de sieraden niet inpakken. Geen mooie tasjes met gekleurd crêpe papier erin. Geen strikken of een cadeaupapiertje eromheen. Dat vind ik heel moeilijk. Ik loop dus even naar mijn collega’s in de winkel ernaast en haal toch wat cadeaupapier, lint en tasjes. We vullen geen garantiebewijzen in bij de merkhorloges. De bon is de garantie. Al snel merk ik dat ik voornamelijk achter de kassa sta. In Breda zit ik met klanten aan tafel. Loop mee naar de deur. Ik geef ze een hand als afscheid. Veel aandacht voor de klant. Voor hun viermomentje. Chique juwelen. Hier juist niet.

Alles draait om de prijs. Ik heb het gevoel dat er veel gestolen wordt uit de winkel. Voor in de winkel zijn namelijk geen vitrines. Het is veel te druk om overzicht te houden. Mensen raken geïrriteerd omdat ze lang in de rij moeten staan. Klanten moeten lang wachten voordat we met een sleutel de vitrines kunnen openen. We zijn onderbezet. Mensen willen vandaag alleen de prijs weten. Inpakken en wegwezen. Mijn collegaatje en ik werken de hele dag langs elkaar heen. We zien elkaar nauwelijks door de menigte van klanten. Als het ‘ineens’ sluitingstijd is komt de manager van de juwelier ernaast in de winkel. De rolluiken moeten dicht, maar er zijn nog veel te veel klanten! Er staat ook nog een lange rij bij de kassa. Zij werkt de rij weg. Tussendoor bijt ze nog een boze klant toe dat ze ook niet meer dan haar best kan doen. Mijn collegaatje en ik helpen de laatste klanten en uiteindelijk kan het rolluik echt dicht. Wat een dag! We hebben een omzet die niet onder doet voor een Kerstomzet (waar dan met vijf collega’s aan gewerkt wordt). Met z’n tweetjes alleen maar goedkoop spul verkopen en dan ook zo’n hoge omzet behalen is bewonderenswaardig. Zo kijk ik ook naar mijn nieuwe collega. Ze is aangenomen om élke dag in de pop-up store te werken. Eén dag in Den Bosch was leuk voor mij. De dag vlóóg voorbij. Maar niet voor herhaling vatbaar. In de trein naar huis overdenk ik mijn dag. Mijn eigen werk bij de juwelier is veel leuker en uitdagender. En ook minder intensief. Ik stond de ochtend erna met een vermoeid lijf op. We zijn die vrije zondag met de hippie bus naar de Loonse en Drunense duinen gereden. Terwijl ik van een heerlijke wandeling met een lekker voorjaarszonnetje erbij geniet, staat mijn arme collega wéér in de pop-up store haar benen uit haar lijf te rennen. Ik zou voor geen goud met haar willen ruilen.

Ondergesneeuwde taal

Wees als de zon in mededogen en compassie.
- Rumi

“We moesten het op school out acten” hoor ik haar zeggen. Of ze stelt me de vraag “Ik heb geen force, kun jij het tillen?” Ook hoor ik “Die juf heeft echt geen leuke personality!” als ze uit school komt. En daarna klagend “Voor die test moet ik drie chapters leren! Het is unfair!” Het Nederlands schiet haar niet te binnen. “Mam, we gaan op school koken voor elderly people” vind ik best schattig klinken uit haar mond. Schoolverhalen aan de eettafel gaan meestal in het Engels. Moppen ook. Mijn vriendin zei onlangs tegen Maren dat haar nichtje uit Australië hetzelfde accent heeft als Maren als ze Nederlands praat. Onze meiden pesten elkaar in het Engels. Ze kennen meer Engelse scheldwoorden dan Nederlandse. Zonder moeite switchen ze van de ene taal naar de andere. Het valt Mark en mij eigenlijk nauwelijks op. Het stotteren van onze jongste, haar zoeken naar woorden valt wél op. We voelen compassie. Als je zonder enige moeite in twee talen kunt communiceren ben je tweetalig. Ook al heb je de andere taal later in je leven aangeleerd. De definitie van tweetalig is trouwens moeilijk te bepalen. Het gaat in eerste instantie om een gevoel. Taal is een levend iets dat in onze verbeelding vastgelegd is en onze werkelijkheid bepaalt. Taal, emotie en identiteit zijn natuurlijk heel nauw met elkaar verbonden. Hoe zit het met tweetalige kinderen om een idee of een gevoel uit te drukken? Zij kunnen creatiever omgaan met taal. Bij Maren kunnen wonderlijke taalkundige uitvindingen optreden. Heel creatief. Heel grappig ook. Dat komt omdat ze dagelijks met meer dan één taal moet jongleren. Al jaren spreekt ze elke schooldag Engels en thuis Nederlands. Als een woord haar geest ontglipt, of er is zelfs geen andere manier om iets uit te drukken, kan ze uitreiken naar een oplossing uit een andere taal... Inden en Anthe kunnen de talen beter scheiden dan hun zusje. Spaans wordt door alle drie de meiden steeds minder gebruikt. Sowieso lag in México onze voorkeur bij Engels in plaats van Spaans. Ook al hebben we 5,5 jaar in een Spaanstalig land gewoond! Dus ook als er nu een Spaanstalig vriendinnetje thuis mee eet, kletsen we meestal in het Engels. In México waar de kinderen naar een Amerikaanse school gingen merkten wij bij de meiden dat Engels de overheersende taal werd. Dat is een heel normaal verschijnsel, want de kinderen hoorden die taal op de meeste plaatsen buiten ons gezin: op school, op sport, tijdens het spelen met vriendjes en vriendinnetjes. Hun moedertaal raakte daardoor wat ondergesneeuwd. Terwijl Mark en ik het belangrijk vonden dat ze ook hun moedertaal bleven beheersen. Thuis was dus de afspraak dat er Nederlands gesproken werd (behalve als we bezoek in huis hadden). Een andere afspraak had kunnen zijn dat de eerste zin telt. Als een zin in een bepaalde taal is, is het antwoord ook in diezelfde taal. Dat gebeurt nu niet bij ons.

Recente studies beweren dat tweetalige mensen een sterkere "meta-taalbewustzijn” hebben. Dit wordt gebruikt bij het oplossen van problemen in gebieden buiten de taal. Zoals wiskunde. Handig! Het leren van een nieuwe taal is als een oefening voor je hersenen: het stimuleert en verhoogt verbindingen in de hersenen. Dat mijn brein wat ouder en dus minder flexibel is merkte ik énorm met het aanleren van de Spaanse taal! Sommigen beweren dat het leren van talen hun leven en persoonlijkheid heeft beïnvloed. Dat ze meer open, creatief, zelfverzekerd en tolerant zijn in de nieuwe taal. Dat zou kunnen. Het is zéker waar dat talen mensen veranderen. Het is niet ongewoon om een andere kant van iemand te zien als deze een andere taal aan het spreken is. Reuze interessante materie. Hoe kiest het brein bijvoorbeeld één van de taal paden? Zoals in dromen? Wordt dit beïnvloed door het gemak, de context of zijn er bepaalde hersenkronkeltjes die het meest versterkt zijn na verloop van tijd? Hoe meer verbindingen in de hersenen, hoe meer mogelijkheden. Deze zogenaamde cognitieve flexibiliteit wordt geassocieerd met creativiteit. Tweetalige mensen zouden meer creatief zijn. Oók een leuke bijkomstigheid. Maren te zien jongleren met taal is sowieso leuk. Ook al voelen we compassie…bijna dagelijks liggen we allemaal in een deuk om een verspreking die ze doet.

Ontevreden planeten

Het is een gave eenvoudig te zijn. Het is een gave vrij te zijn. Het is een gave daar terecht te komen waar je wezen moet. En als je bent waar je thuishoort, blijkt het een vallei van liefde en geluk te zijn.
- Shaker hymn

Deze maand is er iets bijzonders aan de hand: de vier belangrijkste planeten vormen een vlinder aan de hemel. Maar liefst vier planeten – Jupiter, Saturnus, Pluto en Uranus – verbinden zich met elkaar om een soort vlinderfiguur te vormen. Zo’n complexe symmetrie komt niet vaak voor en heeft vrijwel altijd een bijzondere betekenis in de astrologie. Jupiter wijst op groei en expansie. Deze planeet laat dingen soms uit de hand lopen of blaast ze tot enorme proporties op. Saturnus daarentegen zet zich in om zaken juist in de hand te houden. En doet dat deze maand heel krampachtig. Dat betekent dat er veel spanning kan ontstaan. Ik geloof niet bijster veel in de stand van onze planeten en hun betekenis. Maar ik geloof wél in energie en interacties. Deze bijzondere stand van de planeten zorgt er volgens kenners voor dat zaken die er op het eerste gezicht fantastisch uitzien nu op grootse manier kunnen mislukken. Ik lees dat veranderingen in maart niet altijd rechtvaardig zullen zijn. Als voorbeeld wordt er in de tekst genoemd dat een verzekering niet uitkeert waar je recht op hebt. Het is bij deze energie volgens het artikel moeilijk je recht te halen. Pats. Boem. Mijn interesse is direct gewekt. Ik lees verder. De stand van de planeten kan zorgen voor veel onrust en ontevredenheid. Er kan een negatieve stemming ontstaan. Deze energie versterkt eigenlijk het algehele gevoel van onbehagen alleen maar. Hoe herkenbaar! Onze verzekeringsellende geeft mij al maanden een gevoel van onbehagen! Een gevoel van onbehagen én ontevredenheid. Een rake schets van mijn gevoel. In deze energie van de planeten is het kennelijk een godswonder dat wij een paar dagen geleden het állerlaatste portie schadevergoeding ontvangen hebben. Meer vergoedingen zitten er echt niet meer in. Dit werd nog eens bevestigd doordat het laatste bedrag dat op de rekening werd overgemaakt linea recta weer op een rekening van een andere verzekeraar gestort mocht worden. Dat klinkt nu heel onlogisch, maar er zat destijds wel een logica in de uitleg van die verzekeringsagent. Al weet ik niet meer hoe. Hoe onbegrijpelijk ook, ik ben te moe om wéér strijd te voeren. We laten het hierbij. Ik mag nog wel wat langer wachten op het laatste bedrag, want ze maakten het eerst over op een verkeerd rekeningnummer. Hoe typisch met deze stand van de planeten. Ik kijk nergens meer van op.

De wereld om ons heen verandert snel, lang niet altijd op een leuke manier. En er wordt soms veel aanpassingsvermogen van ons allemaal gevraagd. In alle opzichten. Ik weet dat er een flinke dosis van ons gezin gevraagd werd de laatste maanden. We zijn nu waar we thuishoren. Het was voor mij vooral belangrijk om machteloze en negatieve gevoelens te transformeren. Door anders te denken. Me te richten op positieve aspecten. Nu alles er uit gehaald is wat erin zat qua schadevergoeding mag ik dat boek sluiten. Ik heb bijna tweehonderd e-mails van verzekeringen verwijderd. Heerlijk gevoel! Het boek México sluiten we nog lekker niet. Mark was kort geleden in het zonnige Puebla en heeft zijn koffer gevuld met Mexicaanse spulletjes. Waaronder het year book van Inden met foto’s van haar klasgenoten. Mark had bij de supermarkt lekkernijen mee genomen. Ook onze eigen dingetjes die daar nog waren blijven liggen door het verhuisbedrijf. Secretaresse Erika heeft er goed op gepast voor ons. Onze kettinkjes die als een amulet aan de achteruitspiegel van onze auto’s hingen zijn nu ook eindelijk thuis. Ze hangen inmiddels alweer in onze auto’s. Mark heeft nieuwe rozenkransen van kraaltjes meegenomen om in onze hippie bus te hangen. Nu ben ik vrij. Ik ben nu écht thuis, een vallei van liefde en geluk.

Orkaan en bloeddiamanten

Je kunt niet enkel varen op intuïtie. Je kunt niet leven van liefde.
- Geertje Couwenbergh

Op 25 januari 1990 trekt een storm met orkaankracht over Nederland. De avond tevoren had het KNMI al gewaarschuwd voor windkracht 10, maar het wordt uiteindelijk windkracht 11. De storm bereikt zijn hoogtepunt tijdens de avondspits. De luchthaven Schiphol moet zelfs gesloten worden. Het weg- en treinverkeer wordt volledig ontwricht door omgewaaide bomen, vernielde bovenleidingen en defecte spoorwegovergangen. Duizenden reizigers stranden in de grote steden en moeten daar noodgedwongen de nacht doorbrengen. Helaas komen zeventien mensen om door vallende bomen en instortende gebouwen. Mark en ik werken in die tijd bij Vroom&Dreesman als weekendhulp. We hebben geen enkel nieuwsbericht gehoord op zijn studentenkamertje in Amstelveen. Ik spring dus die bewuste koopavond bij Mark achterop de fiets en we vertrekken samen, in onze V&D outfit, naar het winkelcentrum. De storm is verschrikkelijk en we zien met eigen ogen rijen dakpannen naar beneden glijden. Als we arriveren is het verdacht stil in de winkel. We horen van het advies niet de straat op te gaan. Dus fietsen we voorzichtig samen weer terug. Een herinnering. Eén van onze vele herinneringen aan Vroom&Dreesman. De winkels bestaan nu niet meer... Als ik op koopavond door de Bredase winkelstraat loop zijn veel schoenenwinkels gesloten. Geen verlichtte etalages meer. Rode, grote letters op de ruiten met ‘opheffingsuitverkoop’ herinneren aan het faillissement. De Bijenkorf tegenover de juwelier waar ik werk sluit volgende maand. Ze hebben al maanden uitverkoop. Sportzaken verderop in de straat dreigen hun deuren te moeten sluiten. Het is zo droevig. Klanten vragen mij in de winkel hoe het nu met Siebel gaat. Ze durven niet zo goed meer een cadeaubon aan te schaffen. Bang dat de ontvanger het bedrag in de nabije toekomst niet meer kan besteden in onze winkel.

Ook Siebel heeft afgelopen jaar een spannende doorstart mee gemaakt. Eén van de rijkste mannen van Israël heeft Siebel over kunnen nemen. Meneer Leviev. De man woont afwisselend in Londen en Israël. Mede door zijn diamantmijnen in Angola, Namibië en Rusland, schatte zakenblad Forbes zijn vermogen op vier miljard dollar. Waarmee hij een paar jaar geleden op de 210e plaats van ’s werelds rijkste mensen belandde. Als enige in de diamant business beschikt hij over een geïntegreerde end-to-end keten. Van diamantmijn tot aan de toonbank van zijn vele juwelierswinkels. Ik las dat zijn activiteiten in Angola mogelijk zijn verweven met verhalen van grove schendingen van de mensenrechten. Bloeddiamanten? Een feit is wel dat Siebel onder leiding van Leviev geen angst meer hoeft te hebben voor liquiditeitsproblemen. Zijn LEVIEV Diamonds is één van 's werelds grootste en meest exclusieve diamantbedrijven. Deze Joodse zakenman doneert veel aan goede doelen. In het bijzonder in de voormalige Sovjet Unie waar hij vandaan komt. Hij steunt Joodse scholen, synagogen, weeshuizen en gaarkeukens voor meer dan 500 Russische gemeenschappen. Koninklijke Siebel wordt door hem behoed van een faillissement. Helaas staat er niet voor elke winkelketen zo’n zakenman klaar. Ik leef mee met al die duizenden werknemers die plots op straat staan. Ik vraag me af hoe het winkelhart van Breda er over een aantal jaren uitziet. Ik hoor verhalen over ZARA die naar het pand van de Bijenkorf verhuist. Ik hoor geruchten over Primark die graag in het pand van Vroom&Dreesman wil. Ik wacht maar af en hoop dat Breda nog lang één van de beste binnensteden van Nederland mag blijven.

Liefdesdans en Napoleon

Liefde is geen raadsel. Liefde is een dans.
- Sue Johnson

Liefde voor mensen en voor dieren kun je tot in je tenen voelen. Kun je ook liefde voelen voor je huis? In de hal schijnen zonnestralen door de gekleurde glas-in-lood ramen. De kleuren van de ramen spiegelen op de witte wanden van de hal. Toen we dit huis kochten was deze hal net de binnenkant van een sigarendoos. Alles was met bruine houtjes dichtgetimmerd. De hal was écht heel erg donker. Voor de ramen hingen zware, donkerblauwe fluwelen gordijnen van de vorige bewoonster. Ook zaten er voorzetramen voor de originele glas-in-lood ramen en hingen er vitrages. Nu alles in dubbelglas is gezet en de diepe kozijnen opnieuw wit gelakt zijn, zijn het echte blikvangers geworden. Vooral met de nieuwe, blinkende raamopeners van firma Weijntjes uit Amsterdam er op. Ik ben er zo blij mee! Het vrolijk gekleurde raam in onze toilet is nog nooit zo mooi te zien geweest nu het voorzetraam uit het kozijn is gehaald. Alles is meteen zo sfeervol in huis. Vooral de afgelopen dagen dat de zon uitbundig schijnt! En nu helemáál, nu ik alle ramen gelapt heb. Kun je verliefd zijn op de warme zonnestralen die in je huis vallen? Liefde blijft altijd veranderen, stromen, botsen en wervelen. Zo verandert mijn gevoel voor ons huis ook. De ene week ben ik moe van alles wat nog opgeknapt zou kunnen worden in huis. De andere week ben ik dat lijstje vergeten en huppel ik blij over de traploper naar beneden, de hal in met de prachtige granieten vloer. Dan dans ik zo de lichte voorkamer in met de en-suite boekenwand. En zwier ik door de schuifdeuren met glas-in-lood naar de achterkamer met de originele marmeren schouw. Ik kan soms zó blij worden van dit huis!

Zelfs zonder meubelen straalt het huis al warmte uit. Zelfs zonder perfectie straalt het zoveel geschiedenis uit. Een huis met een verhaal. Ik voel liefde voor de oude magnolia die krom over het pad in de grote voortuin groeit en die op het punt staat te gaan bloeien. Ik voel veel genegenheid voor de verschrikkelijk oude beukenboom voor ons huis. De boom die Napoleon langs heeft zien gaan. Echt waar! Van 1810-1813 werd namelijk door de koning van Holland, Lodewijk Napoleon Bonaparte destijds, de Napoleonsweg aangelegd van Antwerpen via Breda naar Amsterdam. Onze boom stond in een bomenrij langs deze weg. Als enige boom overgebleven na twee eeuwen, dat wel. Er is een heuse strijd gestreden om het behoud van deze prachtige oude beuk! Beuken kunnen wel twee- tot driehonderd jaar oud worden. Ik gun het onze boom. Liefde is als een dans. Soms zit je samen in een flow zoals ik vandaag in ons huis en soms trap je op elkaars tenen. Als het tocht in huis, de trappen kraken en de scheuren in de muren tevoorschijn piepen lijkt het of we naar totaal andere muziek luisteren. Maar vandaag voel ik me zo blij in dit prachtige vooroorlogse pand! Als je jaren weg geweest bent kijk je met andere ogen naar Hollands erfgoed. Dit huis heeft zoveel typisch Hollandse details. Zoals de kleur van de stenen in de buitenmuur en de voegstijl. Zoals de granieten entree bij de voordeur. Zoals de grote voortuin met het slootje (wij zeggen ook wel kasteelgrachtje) die onze tuin van de openbare weg afscheidt - en waar iemand zijn auto pardoes eens in geparkeerd heeft! De brede trap naar boven waar net als nu oorspronkelijk een traploper op heeft gelegen. Het keldertje met raam waar het zwaard van de eerste bewoner, een officier van de marechaussee, nog steeds de wacht houdt. Alle paneeldeuren. Ik ben ook écht verzot op de prachtig hoge paneeldeur in de keuken! Vandaag zitten het huis en ik in een verliefde flow. Het warme zonlicht streelt mijn armen als ik op de bank zit. Ik houd van dit huis!

Heimwee naar de zon

Waar je ook gaat, daar ben je.
- Jon Kabat-Zinn

Wij zijn geboren op zo ongeveer het allerbeste stukje van de wereld waar je geboren kunt worden. Ik probeer daarbij stil te staan. Dankbaar te zijn. We hebben het er binnen ons gezin wel eens over. Vooral als we reizen op plekken aan de andere kant van de wereld - waar het leven harder is voor de bewoners. Ik probeer gelukkig te zijn met deze gedachte. Toch gaan mijn gedachten de laatste weken erg vaak naar zonnige oorden waar wij gereisd hebben. Ik heb heimwee naar die plekken. Ik gebruik tijdens mijn yoga lessen een pareo op mijn yoga mat die ik in een Mexicaans hippie dorpje aan de Atlantische Oceaan gekocht heb. Ik merk dat mijn gedachten elke les onbewust afdwalen naar verre oorden aan zee met onvergetelijke zonsondergangen. Walvissen. Het geluid van golven die op het strand stukslaan. Ik heb, denk ik, heel erg behoefte aan zonlicht, warmte en het onderweg zijn. Het gevoel wordt nog eens honderd keer versterkt wanneer Mark en ik in onze hippie bus aan het klussen zijn. In de regen. Terwijl iedereen zich hier in Brabant omkleedt voor carnavals- en kroegentochten zitten Mark en ik op onze knieën in de bus. Het stormt hard buiten. Een heuse zuidwester storm. Toch schijnt er tussendoor ook een waterig zonnetje. We hebben de oude vloerbedekking verwijderd. We hebben een nieuw ondervloertje gelegd en daarover heen een nieuw zeil aangebracht. Mark heeft nieuwe wandjes geplaatst en ik heb ze gelakt met een witte beits. Alles ziet er zo heerlijk schoon, mooi en licht uit! De donkere wandjes en vloer zijn vervangen voor een Scandinavische look. Ik heb veel zin om de gordijntjes te wassen en fris te laten wapperen in de zon. Ik heb zin om onze gekleurde feestlampjes op te hangen. En de Mexicaanse handgemaakte vlaggetjes die ik als afscheid heb gekregen van mijn vrienden aldaar. Ik heb zin om de kleurige sticker met de heilige Guadeloupe op te plakken. Ik wil de hippie bus dolgraag onze identiteit meegeven.

Terwijl ik op mijn knieën zit met een kwast in mijn hand fantaseer ik over de tocht die we aankomende zomer gaan maken door Europa. Ik mijmer over zandkorrels in de bus die we met onze gebruinde, blote voeten mee hebben genomen van het strand. Onze gebruinde lijven loom uitgestrekt op de nieuw bekleedde banken. Ik zie mandala kleurplaten op ons uitklapbare tafeltje liggen terwijl een zeebries door de open raampjes van de bus binnen komt. Zacht oranje licht dat naar binnen schijnt als ik vroeg in de avond een salade in elkaar flans. Ik heb heimwee naar reizen. Ik blader door de vele fotoboeken die ik de laatste jaren heb samengesteld. Ik zie onbezorgde, zongebruinde lichamen met gebleekte haartjes door het zoute zeewater. Vrolijke, blije ogen stralen me toe. Op de schoolkalender van de meiden ontdek ik dat de volgende vrije schooldagen op mijn verjaardag vallen. Mijn hart gaat sneller kloppen. Ik zoek ongedwongen naar goedkope vliegtickets naar zonnige oorden. En daar stuit ik op een aanbieding naar Venetië. Aan de Adriatische zee. Cultuur, lekker eten, een voorjaarszonnetje en een andere taal. Een nieuwe ervaring. Anthe vraagt verlof, Mark noteert het in zijn werkagenda en ik vraag vrije dagen aan in mijn werkrooster. We gaan onze eerste Europese trip maken sinds we terug zijn uit México! We gaan dwalen door een voor ons vreemde stad, neervlijen op onbekende terrasjes. Een reisgids in mijn hand. Een fototoestel over mijn schouder. We hebben er allemaal behoefte aan blijkt later tijdens het avondeten. We hebben ons allemaal groot gehouden de laatste maanden. We slaken een zucht van verlichting. Ondanks de hippie bus die voor de deur staat, waar we zéker als zigeuners mee zullen gaan rond trekken, stappen we volgende maand in het vliegtuig. Zonnebrillen mee. Rust. Cultuur. Rijkdom. We gaan zilte zeelucht opsnuiven en hopelijk veel zonnestralen op onze huid voelen waar we klaarblijkelijk zo’n behoefte aan hebben.

Been there, done that

Niet-weten is het meest intieme.
- Zen gezegde

Een blaaskaak is het! Een praatjesmaker. De man schept zó op over ‘zijn’ leerlingen die op topniveau tennissen op Wimbledon, sublieme muzikale prestaties leveren of die voetballen bij NAC. Zijn leerlingen zijn érg creatief en communicatief en bovenal érg goed in wiskunde. Maren en ik zitten dicht tegen elkaar in een Londens rode dubbeldekker met beslagen ramen en luisteren naar een voordracht over tweetalig onderwijs. Het regent buiten. De bus is volgepakt. Het hoofd van deze studierichting is erg vol van zichzelf en nog meer van zijn leerlingen. Een mevrouw achter uit de bus vraagt of deze richting niet alleen elite publiek aantrekt. “Er komt juist een heel plezierig publiek op af, mevrouw”, antwoordt de trotse man. De bus staat op het schoolplein van een groot lyceum geparkeerd. Waarom zijn we hier? We willen onze jongste aankomende zomer over laten stappen van de international school naar regulier tweetalig onderwijs. Daarvoor is normaliter een schooladvies van de basisschool nodig en een CITO toets ter ondersteuning. Maren zit echter op Middle School en krijgt dus geen schooladvies mee. Ze zit immers al op de middelbare school. Een CITO toets willen wij zelf niet af laten nemen, want dat is een kennistest. Maren mist kennis van de Nederlandse geschiedenis, topografie of Nederlandse spelling. Ze heeft te veel jaren Nederlands onderwijs gemist. We zitten in een lastig parket. We hebben de international school tegen beter weten in om een schooladvies gevraagd en dat hebben we ook gekregen. Ook al kennen ze ons meisje pas vijf maanden. Op basis van haar semester rapport. Nu nog onderbouwen met een intelligentietest, want daar vraagt de blaaskaak uit de rode Engelse bus om.

Maren is onze derde dochter dus we zouden een been there, done that houding kunnen hebben. Er dichtgetimmerd in kunnen stappen…. Dat zou echter onze informatiestroom over schoolkeuze kunnen beperken. Dat zou ook mogelijkheden voor haar kunnen smoren. We stappen er dus beter bleu in. We willen eerlijke, oprechte informatie van de scholen. Dus ga ik de laatste weken open minded alle informatieavonden af. Bezoek ik tijdens een Open Dag twee middelbare scholen en spreek schooldirecteuren aan. Samen met Maren. En soms kan Mark erbij zijn. Ik heb meerdere gesprekken op Maren’s school om alles in zo goed mogelijke banen te leiden. We willen geen fouten maken. Maren heeft door onze verhuizingen al drie keer van school gewisseld. Dit móet de laatste keer zijn. Het moet in één keer goed gaan. Een ‘niet-weten’ houding is in deze situatie dus de beste. Zo ook voor Inden. Onze tweede dochter staat op het punt het examenpakket voor haar IB examen samen te stellen. Ook al heeft onze oudste haar IB diploma al op zak, tóch staan we er met een ‘niet-weten’ houding in. Ik toog maar wéér naar school voor nóg een informatieavond. Ik breng onderhand bijna meer tijd op hun school door dan de meiden zelf! We stoeien samen met Inden om het meest optimale vakkenpakket samen te stellen voor haar. Elk kind is uniek. In ons geval hebben ze alle drie ook steeds een unieke situatie waarin we scholen of examenvakken moeten kiezen. Een ander land, een ander schoolsysteem, een andere toekomst, een ander kind. We stappen er met een ‘niet-weten’ houding in. Een onbevangen houding. Oprechte ontmoetingen maken mij blij. Zoals met de lerares Nederlands van Maren. Zij is het tegenovergestelde van de blaaskaak. Zij kijkt naar ons kind. Zij ziet ons kind. Deuren kunnen daardoor open gaan. Nieuwe mogelijkheden. Voor onze kleine Maren.

Inspiratie en edelstenen

Je zoekt naar antwoorden, inzicht en wijsheid die je al bezit.
- Karen Maezen Miller

“Weet u waar de grote winkelstraat is, meneer?” De oudere, vriendelijke meneer bleef gezellig naast me lopen. “Waar gaat u zo vroeg naar toe, mevrouw?” En zo wandelden we die dinsdagochtend samen vanaf het station van Tilburg naar de binnenstad. Het duurde misschien een kwartiertje. In die tijd vertelde hij mij over leren relativeren tijdens zijn pelgrim voettocht van drie maanden, en dat hij helaas geen kinderen heeft mogen krijgen. En dat hij deze ochtend op weg was naar zijn beleggingsclub. Hij woont in Oisterwijk. Ik vertelde hem over mijn expat leven en drie grote kinderen. Toen onze wegen scheidden schudden we elkaar de hand en wensten elkaar een fijne dag. We gingen ieder ons eigen weg. Heel kort hadden we een kijkje in elkaars leven gekregen. Dit zou wel eens een inspirerende dag kunnen worden! Er volgde een onthutsend gesprek op mijn mobiel telefoontje met de timmerman waarin hij meldde dat bij mij thuis alles in het honderd liep. Ik heb de timmerman naar huis gestuurd, de schilder afgebeld en heb de thuissituatie meteen achter me gelaten toen ik de krakende trap boven de juwelierswinkel op klom om allemaal nieuwe mensen te ontmoeten.

Een cursus voor nieuwe medewerkers van de juwelier waar ik sinds een maand voor werk. De cursusleider Rick bleek er al meer dan dertig jaar te werken en mocht ons inwijden in het vak. De vier andere vrouwen - met zwaar zuidelijk accent - kwamen ook niet uit het juweliersvak. We vonden het spannend maar hadden er zin in. De uren vlogen voorbij met voorbeelden uit de praktijk, naspelen van verkoopgesprekken en het leren inventariseren van de wensen van de klant. Wij mogen in de winkel uit veiligheidsoverwegingen maar drie sieraden mee naar het tafeltje van de klant nemen. Heel belangrijk is het dus om goed te begrijpen wat de klant zoekt. Tachtig procent van alle aankopen bij een juwelier zijn mijlpalen in iemands persoonlijke leven. Tachtig procent van de klanten heeft dus iets te vieren. Belangrijke verjaardagen, diploma’s, huwelijk, verloving, rijbewijs, een geboorte of het uitlopen van een marathon. Dat is natuurlijk heel erg leuk! Deze mensen mag ik helpen een mooi bijpassend sieraad uit te zoeken. En daarom is het belangrijk om te leren ontiegelijk veel open vragen te stellen. Dat is helemaal niet makkelijk. Het is moeilijk. Maar heel leuk. Aan het eind van de dag, toen ik aardig murw was, kon ik terug kijken op veel nieuw opgedane inspiratie. Handvatten en inzichten om klanten sneller en beter te helpen met de juiste juwelen. Wist je dat maar 7% van de aankoop beslissing gebaseerd is op de daadwerkelijke sieradenkennis van de verkoopster? Het grootste deel wordt bepaald door haar houding en haar stem. Hoe bizar! Een inzicht waar ik iets aan heb als ik weer een verliefd stelletje in de winkel aanspreek die trouwringen willen uitzoeken waar ik nauwelijks iets van af weet of een oudere heer mijn hulp vraagt op zoek naar oorbellen voor zijn vrouw met specifieke edelstenen waar ik nog nooit van gehoord heb. Een inspirerende dag is het zeker geworden. Door deze cursusdag besef ik: er is een zaadje aanwezig. Op een dag zal het zich openbaren als een bloem. Mijn werk wordt er alleen maar leuker door.

Daar gaat ze

De ochtendbries schijnt met een adem licht geparfumeerd. De oude wereld werd weer jong.
- Hafez

De tijd vliegt. De tijd gaat razendsnel hier in Nederland. Sneltreinvaart. Onze oudste dochter heeft veel belangrijke beslissingen genomen de laatste weken. Allereerst is ze per 1 januari gestopt met haar studie aan de universiteit van Tilburg. Ze vond de universiteit te klein en niet internationaal genoeg. Het internationale aspect werd verzorgd door Nederlandstalige professoren uit België die colleges in tenenkrommend Engels gaven. Nederland is vaak te klein voor haar. Ik denk dat de universiteit ook te dicht bij ons huis stond…. Een kwartiertje met de trein. Ze at niet in de mensa, sportte niet op de campus en zag nauwelijks studenten na college. Alleen soms wat werkgroepjes waar ze mee aan projecten werkte. Het studentenleven biedt natuurlijk veel meer dan alleen dát.

Nu vertrekt ze over vier maanden naar Japan. Het land van de rijzende zon. Het land dat wordt gevormd door 6.852 eilanden. Ze werkt zich een slag in de rondte om haar reis te kunnen waar maken. Tijdens haar studie werkte ze al mee als proefkonijn aan onderzoekjes van verschillende faculteiten. Om haar Europareis terug te betalen. Dat is inmiddels gelukt. Ze werkte ook al sinds haar komst in Nederland als kassière bij de Jumbo supermarkt. Nu ook als hostess bij McDonalds. Zo heeft ze in mei genoeg geld gespaard om lekker lang weg te blijven. Haar baan bij een marketing bureau had ze na een paar dagen al gestopt. Na een verkooptraining moest ze langs de deuren om mensen maandelijks geld te laten storten voor kindertjes in hongersnood. Na een middag aanbellen zonder resultaat hield ze het voor gezien. Het is erg leuk om je kind zo creatief bezig te zien met oplossingen zoeken. Zo weet ze wat ze wil, en ook wat ze niet wil. Ze heeft haar zinnen op Japan gezet. Met deze twee baantjes gaat ze het redden. Ze valt voor veel collega’s extra uurtjes in. Na haar reis is er het plan voor een studentenhuis. Ze is inmiddels toegelaten op de Erasmus universiteit in Rotterdam. Een internationale studie waarvan twee derde van de studenten van buiten Nederland komt. Voertaal Engels. Daar is ze meer op haar plek. Ze is tenslotte een wereldburger. Dat hebben we zelf van haar gemaakt door haar vanaf haar eerste jaar steeds mee te nemen naar nieuwe landen en nieuwe scholen. Nieuwe talen. Nieuwe vriendjes en vriendinnetjes. Over vier maanden vertrekt ze naar de andere kant van de wereld. Ons zelfstandige, bijna volwassen kind. Vanaf haar eindexamen in México is ze veel thuis geweest, waren we veel samen. Nu gaat ze uitvliegen. Ook fijn. We gaan haar zolderkamer verbouwen tot een ruime loft en wij achterblijvers schuiven allemaal een slaapkamer door. Gelukkig reist ze wel met ons mee deze zomer richting Portugal. Ze keert speciaal weer op tijd terug naar huis. Onze eerste, lange reis met de hippie bus gaan we als gezin beleven. Daarna zal ons kind naar de grootste havenstad van Europa verhuizen. In haar achterhoofd heeft ze al het plan gevat om haar internship in China te doen. Voor een jaar. Ze is zelfstandig. Ze is verstandig, loopt niet in zeven sloten tegelijk. Om heel blij van te worden als ouder. Ze is verliefd op reizen. Op het onderweg zijn. Ze staat al meer op haar eigen hoefjes dan ik deed op die leeftijd. Ze is sterk. Daar gaat ze.

Koken met hippe groenten

Je hebt precies die talenten meegekregen om jouw missie te vervullen.
- Willem Glaudemans

Ik heb geen talent voor koken denk ik. Hippe seizoen groenten zoals pastinaken of venkel…ik had er tot recentelijk nog nooit van gehoord. Eerlijk waar. Vergeten groenten zijn nu hip. Kervelknol. Zeekraal of schorseneren. Niet aan mij besteed. Tot voor kort dan. Het begon voor het eerst te dagen toen we op bezoek waren in Friesland en we verse, onbespoten groenten mee naar huis kregen. Pastinaken en venkel. Wat doe je daar nu mee? Daar heb ik twee verse soepen van gemaakt. Het recept had ik heel eenvoudig online van de Allerhande gekopieerd. Lekker gevulde soepen met reepjes gerookte kalkoen en room erbij. Heerlijk en gezond. In México kookte ik alles vers vanwege mijn strenge dieet aldaar om suikervrij te eten. Meestal heel basic hoor. In kant-en-klaar sauzen en soepen zit veel suiker, dus pastasaus maakte ik bijvoorbeeld zelf. Mijn bloedsuikers waren weer helemaal gezond bij vertrek naar Nederland en ik heb mijn dieet best wel los gelaten na terug komst. We eten hier natuurlijk vers en alles volkoren, maar het zijn verre van avontuurlijke recepten... Ik vind koken niet zo leuk omdat de recepten mij vaak niet kunnen bekoren. Er moeten vaak snufjes van iets in waarvan ik niet weet wat het is of dat ik het sowieso niet in huis heb. Daar heb ik allemaal geen zin in. Ik houd van eenvoud en gemak. Een ieder heeft zo zijn eigen talenten denk ik. Als een receptje daarentegen een succes is verander ik ook niet zo snel meer. Mijn weekmenu’s vertonen dus niet heel veel variatie ben ik bang. Gezond met vis en minder vlees dat wel. Zonder plofkip en varkensvlees. Zo weinig mogelijk aardappelen en daarvoor in de plaats volkoren pasta en rijst, en quinoa. Laten we zeggen dat ik bewust kook.

In de stad werd ik op een middag aangesproken door een student die mij overhaalde een abonnement op een wekelijks maaltijdpakket te proberen. In het pakket zitten groenten die niet bij iedereen bekend zijn en die je ook niet snel in de supermarkt zult terugvinden. Zo leer ik dus in één klap nieuwe, hippe producten kennen. Zij vertellen je dan heel simpel hoe je ze kunt bereiden. Ze houden ook rekening met de seizoenen. Wat ik heel gezond en goed voor het milieu vind. Zo staat er in de winter regelmatig pastinaak, koolraap en boerenkool op het menu. Dat zou ik dus zelf nooit maken behalve heel misschien de boerenkool. En in het voorjaar zijn er meer gerechten met bijvoorbeeld raapstelen, postelein en asperges. Dat zou ik nóóit zelf bedenken! Ik vind de recepten origineel, verrassend, internationaal en belangrijk…niet te ingewikkeld. Alle ingrediënten zijn aanwezig in de doos die op zaterdagochtend afgeleverd wordt. Je mag zelf kiezen voor hoeveel dagen je menu’s wilt bestellen. Twee weken lang golden er halve prijzen beloofde de student. Ik ben overstag gegaan. Voor drie dagen per week wordt er telkens een gevulde doos met de meest verse, unieke en mysterieuze ingrediënten afgeleverd. Nieuwe smaken en bereidingswijzen. De recepten die stap-voor-stap zijn beschreven zitten erbij in de doos. Je hoeft alleen olijfolie, mosterd, peper, zout, groentebouillon en honing in huis te hebben. Dat heb ik! Ons gezin is sindsdien wild enthousiast over mijn kookkunsten. Werkelijk waar: restaurant niveau! Zelfgemaakte sausjes, vispakketjes en dressings maak ik klaar. Er komt geen zakje meer aan te pas. Ik vind het zélfs leuk om te doen. Het lukt én het smaakt! Liefde gaat door de maag. Mark was al zo blij met mijn vernieuwde kookkunsten in México toen ik een half jaar lang een organische kookcursus volgde…deze maaltijddoos is een walhalla!

Elke dag

Elke dag is een goede dag.
- Yun Men

Wat is het toch heerlijk om tijdens yoga zoveel positieve inspiratie op te doen. Flexibel zijn in je houding. Niet alleen tijdens de oefening, maar óók in je dagelijks leven. Mooie woorden. Laat je verrassen. Elke dag is een goede dag. Probeer er iets moois van te maken. Lief zijn voor je zelf. Compassie. Prachtige woorden en mantra’s. Voor zulke harmonieuze voornemens hoeft niet perse een nieuw jaar te beginnen. Dit mag je je elke dag voornemen. Juíst, lijkt mij, als niet elke dag een mooie dag is. Zoals bij mij. Het laatste half jaar. De laatste dagen van 2015 was er tijd voor reflectie. Wat waren de hoogtepunten en dieptepunten van het afgelopen jaar? Wat is het voornemen voor het nieuwe jaar dat van start is gegaan? Tijdens de maaltijd op Oudejaar bleek dat er voor elk van ons gezin een grote ommekeer in 2015 is geweest. Ik hoef niet uit te leggen dat dát het afscheid van ons leven in México is. Het afscheid van onze vrienden en de Mexicaanse zon viel ons allen zwaar. Toch willen we niet terug. Dat is niet de oplossing. Ik weet dat wij weer op onze pootjes terecht zullen komen. Dit is niet de eerste keer. Het heeft alleen veel tijd nodig. Deze verhuizing nog wat meer dan andere vanwege de schade tijdens deze verhuizing. Helaas is dit traject nog steeds niet afgesloten. Dat vind ik persoonlijk heel erg moeilijk. Ik voel me niet gehoord. Mijn energie sijpelt weg. Er wordt over ons heen gewalst en hoe langer dat proces duurt hoe minder er aan schadevergoeding voor ons overblijft. De voorlaatste dag van 2015 kregen we een bericht dat de verzekering niet akkoord is met de offerte van het overspuiten van onze hippie bus. We hebben nota bene alles in augustus ingediend en nú kijken ze er pas naar. We worden aan het lijntje gehouden. Mijn wens om dit alles voor de jaarwisseling af te ronden is niet uitgekomen. Op Oudejaarsdag kwam de verzekeringsmeneer langs maar wilde de taxatie niet uitvoeren vanwege gebrek aan daglicht. Ik had de mevrouw van dat kantoor op voorhand al uitgelegd dat de bus niet rijdt en in een donkere boerenschuur in de opstal staat. Dat was geen enkel probleem. Kennelijk dus wel... Ik verdenk de verzekering ervan dat ze er op uit zijn om ons het leven zo zuur mogelijk te maken.

Deze week is de taxateur nogmaals naar de Mexicaanse bus komen kijken. We starten na een half jaar doodleuk het hele project opnieuw op. Zo frustrerend. Onze taxaties voor de schade aan de meubels wilden ze ook niet accepteren. Ze hielden ons voor dat ze iemand langs stuurden die alles ter plekke kon repareren. Zonder kosten voor ons. Te mooi om waar te zijn natuurlijk. Toen de arme man kwam met alleen een fototoestel en geen gereedschap heb ik hem linea recta terug naar België gestuurd. Onverrichte zaken. Ik was ziedend. Hij kwam alleen maar de schade opnemen. Het was een list. De leugenaars! Ik kan gewoon niet geloven dat we er nu met de hippie bus tóch ingetuind zijn! Wéér hebben ze iemand gestuurd die de schade moet taxeren terwijl dit reeds gedaan is. Ik durf te wedden dat we uiteindelijk bijna niks voor de lakschade vergoed krijgen. Er wordt tenslotte maar 50% vergoed én er is ook nog een eigen risico. Verzekeringsmensen zijn zo vals en gemeen. Bij de tweede levering van onze inboedel hadden ze ons 24 uur gegeven om alle vermissingen en schade op te geven. Wij moesten deze maatregel accepteren en het leek op voorhand best redelijk. Natuurlijk beseften we dagen na de levering dat er twee iPods en andere spulletjes misten. Helaas pindakaas. Rotstreek. Het geld dat we als vergoeding zouden ontvangen voor de schade aan de houten vloer is zonder overleg overgeboekt naar het Mexicaanse verhuisbedrijf. Dat vind ik moeilijk te verteren. Wij hebben helemaal geen zeggenschap over geld dat ons toebehoort! Het Mexicaanse verhuisbedrijf heeft onze inboedel verpest, onze hippie bus beschadigd, veel goederen gestolen én een goede start in een nieuw land van ons afgenomen. Van mij hadden ze geen cent gekregen! De vijf verzekeringen van de verhuisbedrijven beklinken onderling hun zaakjes. Ik word er moedeloos van. Somberheid ligt op de loer. Dieptepunten. Op die neerslachtige momenten helpen de positieve mantra’s mij er weer uit. Elke dag is een goede dag. Lief zijn voor jezelf. Soms denk ik dat mijn lieve yoga leraressen uit Puebla en Breda mij van de ondergang gered hebben. Ook de natuur draagt een steentje bij. Strand- en boswandelingen. Hardlopen in het Mastbos. Natuur is leven. Vitaliteit en energie. Ik laad mij telkens weer op. Ze maken mij weer sterker in het leven staan. Bovendien steven ik deze week af op 20.000 pageviews! Een diepe buiging naar mijn publiek!

Paspoort en schilders in Amsterdam

De goedheid van een mens is een vlam die wel verborgen maar niet gedoofd kan worden.
- Nelson Mandela

“Kies maar iets uit in huis wat jullie graag zouden willen hebben.” Het huis hing vol met donkere schilderijen met zware vergulde omlijstingen. De oude weduwe die in ons huis woonde was erg content met ons als kopers van haar woning. Ze betaalde de hypotheek een paar maanden door terwijl wij al flink in haar huis aan het verbouwen waren. “Jullie kunnen je geld zoveel beter gebruiken dan ik”, zei ze daarop. Ik fietste regelmatig even bij haar langs onder het mom van de ramen opmeten voor nieuwe gordijnen of nog eens naar de lichtinval kijken. Ze was blij met onze aandacht voor haar, of op zijn minst voor haar huis. Ook na de verhuizing heb ik haar nog regelmatig bezocht in haar splinternieuwe penthouse in hartje Breda. Een enkele keer haalden we haar op om bij ons te zijn. Ik had destijds, tijdens de rondleiding met de makelaar, een prachtige schets zien hangen op haar slaapkamer. Twee naakte dames van de achterkant bezien. Met houtskool geschetst. Op de dag dat wij haar ons antwoord gaven op haar vraag moest ze lachen. We hadden wel een goede smaak!, riep ze uit. Het bleek een studie van schilder Paul Gauguin te zijn die ze na haar dood aan een museum in Parijs zou schenken… Net zoals dozen vol oude, waardevolle boeken. Ik moest aan dit voorval in 2003 terug denken toen we in het Van Gogh Museum rond liepen vandaag. We waren met z’n vijfjes een dag in Amsterdam om Inden’s paspoort te verlengen op de Amerikaanse ambassade. Op het sfeervolle Museumplein. Met ijsbaan. De verlenging bleek overigens een enorme uitdaging toen we vernamen dat er absoluut geen telefoons mee naar binnen mochten. Uiteindelijk is Anthe met onze telefoons, e-reader en iPods in het concertgebouw een kop koffie gaan drinken. En eenmaal binnen in de ambassade werd ons duidelijk dat Inden’s geboortebewijs uit het Memorial Hospital tóch geen officieel geboortebewijs bleek te zijn. We komen er elke vijf jaar om haar paspoort te verlengen, maar we kunnen maar niet wennen aan de strenge regeltjes, aan die verschrikkelijk scherpe veiligheidseisen en de gelofte die je moet doen met je opgeheven rechterhand voordat je een handtekening zet als voogd. Bij het volgende paspoort mag ze zelf de gelofte doen!

Wij koppelden dit noodzakelijke bezoek dus aan het bezoek aan het Van Gogh Museum aan de overkant van het Museumplein. Op de valreep nog in zijn kroonjaar: het 125e sterfjaar van Van Gogh. De kunstenaar die regelmatig bij ons in het dorp Princenhage langs kwam omdat zijn oom Cent en tante Cornelie op de Haagweg woonden. Hij is zelf in Zundert geboren. Een dorpje onder de rook van Breda. Inden moest dit schooljaar een brief schrijven aan Van Gogh. Haar brief was uitgekozen om voorgedragen te worden in een klein zaaltje op de Haagweg. Heel schattig. Vanmiddag in Amsterdam stonden we allemaal voor het eerst voor de échte originele olieverfschilderijen van Vincent. Zijn befaamde streepjes en stippen in heldere kleuren. Zijn vele zelfportretten. Zijn zonnebloemen. Zijn aardappeleters. Maar ook werken van Paul Gauguin hingen in dit museum. Omdat Vincent en Paul bevriend waren geraakt in Parijs. Gauguin heeft hem geïnspireerd. Stel je eens voor dat we die schets van Gauguin nog in huis hadden hangen! De voorname weduwe die decennia lang in ons huis leefde was goed voor ons geweest ook al heeft ze de schets nooit cadeau gedaan aan ons. Later vernamen we dat ze gebrouilleerd was met haar drie dochters en zoon. Ze heeft een zeer eenzame begrafenis gehad op de begraafplaats aan de Haagweg. Er waren geen rouwkaarten verstuurd of een advertentie geplaats. Onopgemerkt is ze heengegaan. Lange tijd later hoorde ik ervan toen we terug verhuisden vanuit Spanje. Geen naam. Geen plek op de begraafplaats. Droevig. Toch is haar goedheid niet vergeten. Vandaag in het Amsterdams museum was ze niet vergeten. De werken van Gauguin waren de brug naar haar herinnering.

Amsterdam, 29 december 2015

Goddelijk

Het goddelijke is iets heel gewoons, het is goedkoper dan lucht.
- Sri Sri Ravi Shankar

De sfeer van een Hollands landgoed prachtig gelegen aan de rand van een bos. Uitzicht op een grote vijver in de tuin. Een koetshuis. Een geweldig sierlijk en statig terras aan de achterkant van het huis. Een orangerie. Gelegen aan de rand van de duinen. Ooit in 1634 gekocht door Amsterdammer Hendrik Reijnst om de stad Amsterdam te ontvluchten. Om vooral in de zomer de stank uit de grachten te ontvluchten. Het kwam lang daarna in handen van koning Willem III die het gebruikte als jachtverblijf. Na verwaarlozing en nieuwe eigenaars werd het uiteindelijk in 1885 eigendom van de familie Cremer. Jacob en Annie zijn de grondleggers van het huidige landgoed Duin en Kruidberg in Santpoort. Jacob was een handelaar in koffie en thee. Hij was eigenaar van plantages op Sumatra. Vanwege ruimtegebrek heeft de familie destijds besloten het oude huis af te breken en een geheel nieuw huis te laten bouwen. Het werd in 1909 betrokken. En daar komt voor mij de romantische sfeer van televisieserie Downton Abbey om de hoek kijken! Het fictieve statige huis van familie Grantham. Het eerste seizoen van dit Engelse kostuumdrama speelt zich af in 1912. Het jaar van het zinken van de Titanic tijdens zijn eerste reis… Twee jaar later brak de Eerste Wereldoorlog in 1914 uit. De rumoerige tijd waaraan landgoed Duin en Kruidberg óók deelnam. Wellicht daarom doen de eerste indrukken binnen in het huis van Jacob en Annie Cremer mij meteen denken aan de aristocratie van Downton Abbey. Er staat een prachtig verlichtte grote kerstboom in de hal met grote brede houten trappen. In alle stijlkamers zijn grote openhaarden en kroonluchters net als in het landgoed van lord Grantham. We zien bij wijze van spreken lijfknecht John Bates en kamenierster Anna al rondlopen door de hal. De drie altijd prachtige geklede dochters van lord Grantham zie ik in mijn gedachten de trap af komen. Achter de prachtige lounge is het kantoortje van het hoofd van de huishoudelijke dienst gelegen. Daar verbeeld ik me zonder enige moeite de onberispelijke Charles Carson bij, de butler van lord Grantham.

Ik ben niet de enige. Als ik het plafond in de grote hal bewonder begint een wildvreemde mevrouw tegen me te praten. Dat ze zich inbeeldt in landhuis Downton Abbey rond te lopen. Zelfs op straat zien we gek genoeg twee auto’s uit de jaren ’30 rond rijden. Rechtstreeks uit de televisieserie gestapt! Ik waan mezelf in de jaren van de Spaanse griep, de eerste telefoon, de krultang en de broodrooster… We wachten hier met ons gezin op de boswachter die ons mee zou nemen op een wandeling door de Kennemerduinen. De boswachter blijkt echter niet op te komen dagen. De beloofde High Tea die pas ná de wandeling geserveerd zou worden in dit huis wordt nu spontaan vooraf aangeboden. Ik vind het stiekem een beetje jammer, want die ochtend hadden we al van een zeer uitgebreid buffet ontbijt in ons hotel genoten op de Grote Markt in Haarlem. De verschillende gangen van de High Tea smaken echter uitstekend en tussendoor krijgen we te horen dat de boswachter niet goed ingelicht was en niet meer op zal komen dagen. Als vergoeding krijgen we korting op de rekening. We gaan nadien zelf nog maar een wandeling maken. Alles is ontzettend in Kerstsfeer gedoopt deze twee dagen dat we in Haarlem en Santpoort zijn. De winkels in Haarlem blijven extra lang open op zaterdagavond. Kerstmarkt op de Grote Markt. De stad ademt alleen maar Kerstmis! We gaan gezellig uit eten waar de meeste gasten net als wij mooi feestelijk gekleed zijn. Op zondagochtend gaan we zelfs nog even uitverkoop shoppen in de leukste winkelstraatjes van mijn geboortestad. Als ik heel eerlijk ben vind ik Haarlem een mooiere stad dan mijn eigen stad Breda. Het begint al met de ligging, zo vlak bij de Noord-Hollandse stranden en de prachtige villa’s van Zandvoort, Heemstede en Bloemendaal. Een genot om daar rond te rijden! In het centrum van Haarlem waan je je in een historische roman van Simone van de Vlugt. Al die smalle autovrije straatjes en knusse steegjes. Holland is zo mooi en staat zo bol van historie! Ik houd van dit kleine landje.

Twijfel, angst en dankbaarheid

Als ons gemoed vol is van twijfel, angst en zorg over gevaar en ziekte, projecteren wij dat in de buitenwereld en daardoor wordt het de werkelijkheid die we ondervinden.
- G.G. Jampolsky

Een door felle TLbalken verlichtte sporthal met honderden ingepakte schoenendozen gevuld met cadeautjes voor de kindertjes van vluchtelingen. Alles gesorteerd op leeftijd en op meisje/jongen. De normaalgesproken kale gymzaal kreeg meteen een Kerstsfeertje door alle glanzende cadeaupapiertjes. Je voelde de opwinding van de kindjes die buiten in de rij met hun vader of moeder stonden te wachten. Een brief in hun handjes waarmee ze een cadeau overhandigd zouden krijgen van een groepje leerlingen van de internationale school. Eén van die leerlingen was Maren. Ik had de internationale school aangeboden om mee te helpen met rijden en natuurlijk foto’s te maken tijdens de vrolijke happening. Het vond plaats in het asielzoekerscentrum in de voormalige gevangenis van Breda. Er waren twee persfotografen bij aanwezig en veel vrijwilligers die in deze opvang werken. Veel jonge mama’s en een enkele papa kwamen langs de tafels lopen om met hun kindjes een schoenendoos op te halen. Een schoenendoos die thuis gevuld werd door de gezinnen van de internationale school. De regel voor de inhoud van de doos was: something to write, something to wash, something to wear, something to play, something to eat and something to cuddle with. Maren en vijf klasgenootjes, die in oktober ook niet naar Engeland gingen voor projectweek, mochten het schoenendoos project helpen organiseren. Er werden op school grote posters door ze gemaakt, enthousiaste voorlichtingspraatjes gehouden voor alle klassen en de eerste dozen werden gevuld om als voorbeeld te laten zien op school. Maren werkte er graag aan mee.

Vlak voordat de Kerstvakantie zou aanvangen was het moment gekomen om daadwerkelijk de kerstdozen te overhandigen aan de kindjes in de opvang. De meeste van deze kinderen spraken een klein woordje Nederlands. Sommige baby’tjes waren zelfs hier in Breda geboren. De moeders straalden allemaal. Ze zagen er heel mooi uit, verzorgd en ik zag een twinkel in hun ogen. (zie ons fotoalbum) Het woord ‘vluchteling’ heeft in de media vaak zo’n negatieve lading. Nu ze voor mij een gezicht gekregen hebben staat het woord ‘vluchteling’ voor mij voor een sprankje heilig vuur. Ik kreeg het daar terplekke niet voor elkaar om écht te beseffen wat deze mensen hebben doorstaan tijdens de vlucht uit hun geboorteland. We kennen allemaal de beelden van de rubberboten en de lange voettochten. Deze mensen die voor mij stonden toonden dankbaarheid, glimlachten en keken mij recht in de ogen aan. “Wat is je achtergrond? Wat was je beroep in je geboorteland? Hoe zag je huis en je tuin eruit dat je hebt achtergelaten? Hoe zag je dagelijks leven er überhaupt uit? “ Vragen waar ik natuurlijk geen antwoord op kreeg. De drempel en de taalbarrière zijn écht te groot om hierover te praten. Tuurlijk zullen deze ouders momenten van twijfel. angst en zorg hebben gehad, en misschien nog steeds hebben. Maar ze zagen er stuk voor stuk vol vertrouwen uit. Sterk. Onverslaanbaar. Krachtig. Een voorbeeld van élan vital. Deze mensen zijn zich bewust dat het leven is wat we er zelf van maken. Voor mij een voorbeeld. Hopelijk ook voor de leerlingen die mochten helpen uitdelen. Eén meisje uit Inden’s klas maakt van dit project haar personal project. Een groot werkstuk waar ze op het eind van het schooljaar op beoordeeld zal worden. Ik vind het heel mooi dat de school aandacht besteed aan vluchtelingen in Nederland. Vluchtelingen in Breda. Tenslotte is het gros van deze school helemaal geen Nederlander. Just like a Christmas tale.

Juwelen en vertrouwen

De gedachte aan de vergankelijkheid van al het aardse is een bron van oneindige troost.
- Marie von Elmer-Eschenback

“Ooit...”, roep ik al mijn hele leven. “Ooit…, ga ik in een bloemenwinkeltje werken!”. Dit is een mantra die ik al decennia lang herhaal. Als troost. Mijn omgeving kan het wel dromen. Ooit ontsproten in een periode toen ik overspannen geraakt was in een (te) zware commerciële baan. Laatst was ik in zo’n leuk bloemenwinkeltje uit mijn dromen en keek eens goed om me heen. De sfeer is er geweldig. Klanten nemen de tijd om een mooie bos uit te kiezen en helemaal als ze er één laten samenstellen. Het wordt bijna altijd mooi ingepakt in papier of folie en versierd met prachtige linten. Een kaartje erbij. Allemaal dingetjes waar ik blij van word. Ik zag echter ook dat je je handen steeds in een emmer koud water moet steken om een bos bloemen te pakken. Dat je met een scherp mes de harde stelen moet afsnijden. Sterke, koude handen zag ik. Fleecetruien onder het schort en koude neuzen zag ik ook. Ik heb een hekel aan koude handen en voeten. Mijn droom brak in duizend stukjes. Een nieuwe droom ontstond. Onlangs stond ik namelijk in een juwelierszaakje in de binnenstad en daar was het best druk vlak voor Pakjesavond. Geen van de klanten had echter haast. Juwelen en sieraden kopen is een feestje, daar neem je de tijd voor. Een kettinkje voor je geliefde, oorbelletjes voor je dochter of een prachtig horloge voor je echtgenoot. Liefdespaartjes die samen trouwringen komen uitzoeken. De ontspannen sfeer raakte me. Mijn familie koopt al heel mijn leven lang sieraden bij deze juwelier. Mijn oma. Mijn moeder. Elke mijlpaal werd gevierd met een gouden armband, ketting of ringetje. Onze trouwringen hebben wij in de Kalverstraat gekocht. Oók bij dezelfde juwelier. Mijn zus zei meteen door de telefoon “Ik moet zo aan mama denken…”. De plek van deze juwelierswinkel, midden in de binnenstad van Breda, is geweldig. Ook dat vind ik belangrijk. Voor de AMRO bank werkte ik als vakantiekracht een hele zomer op de Roode Steen, het markantste plein in Hoorn. In mijn studententijd werkte ik een zomer op het oergezellige Rembrandtplein en op de Overtoom voor de AMRO bank. In de pauze even gezellig naar buiten. De stadse sfeer. Markt. Zo ver mogelijk weg van een industrieterrein! Een dag na mijn bezoekje aan de juwelier maakte ik mijn curriculum vitae up-to-date en schreef ik een open sollicitatie. Het antwoord was een stomme, afstandelijke standaard e-mail. Wat een ontgoocheling. Na een kleine week pakte ik de telefoon en belde naar het hoofdkantoor in onze hoofdstad. De personeelsmanager werd blij van mijn persoonlijke verhaal en nog een paar dagen later zat ik op gesprek in de winkel. Er was geen vacature. Wel in een andere stad in Brabant. Ik maakte snel duidelijk dat ik alleen lekker op mijn fietsje naar mijn werk wil. Absoluut niet in de auto. Deze mevrouw verraste me daarop enorm met een aanbod voor een parttime baan in de Bredase winkel. Met wat geschuif van personeel zou er een opening voor mij mogelijk zijn. Na kort beraad zou ik telefonisch horen of ik een dienstverband zou krijgen aangeboden. Ik fietste dolblij naar huis. Thuis in de spiegel zag ik lijntjes, oneffenheden, grijze haren. Maar ook stralende ogen. En eigenlijk ook gepaste trots. Dat ik in de herfst van mijn leven, als herintredende moeder, één open sollicitatiebrief schrijf en dat dát zo’n leuk resultaat oplevert. In México vertelde ik vlak voor mijn vertrek mijn omgeving steeds dat als je open staat voor nieuwe dingen dat er dan vanzelf iets op je pad komt. Ik geloofde er in. Het zou weer goed komen met mij terug in Nederland. Ik zou op mijn pootjes terecht komen. Niet in een bloemenwinkeltje weliswaar maar in een knusse juwelier. Met verzorgde, schone én warme handen.

Wegdromen in een hippie bus

Om ons heen gebeuren wonderen. Om ze te zien, hoeven we enkel onze ogen te openen.
- Menachem Mendel Schneerson

Waarom lopen dingen zoals ze lopen? Onze Mexicaanse hippie bus leek voorbestemd voor ons. De romantiek van zo’n hippie bus staat voor mij voor de memorabele reizen die we als gezin met deze bus door Europa zullen maken. Natuurlijk ook voor het najagen van dromen, het beleven van mooie avonturen en het creëren van onvergetelijke momenten samen. Geëmotioneerd namen Mark en ik destijds samen in het warme Puebla de beslissing om een hippie bus te kopen. Avontuur, romantiek maar vooral vrijheid en reizen deed ons hart sneller doen kloppen. Een herinnering aan México. Al op weg van het terrasje naar huis liepen we spontaan tegen onze bus aan. Dit was voorbestemd! Een wonder! Onze droom liep helaas wat deukjes op. Zo ontstond er flink wat schade aan onze auto tijdens de onstuimige bootreis naar Nederland. Daarnaast bleek bij de technische keuring in Nederland dat de onderkant verre van perfect was. Er zouden vele uren gelast moeten worden en eigenlijk zou het ook beter zijn om de originele motor weer terug te plaatsen. (die we heel praktisch in México hadden achtergelaten...) Door de lakschade tijdens de reis op zee moest de bus ook opnieuw gespoten worden. Voor de helft van deze best hoge spuitkosten zouden we zelf zorg moeten dragen. De verzekering keert maar de helft uit. Al met al bij elkaar flinke onkosten. Onze droom verloor beetje bij beetje zijn glans.

Uiteindelijk besloten we met pijn in ons hart dat het beter was om op zoek te gaan naar een andere hippie bus. Een hippie bus met een harde onderkant - zoals dat in vaktermen heet - en een originele motor. Zin om er veel tijd in te steken hadden we niet. We dachten immers een perfecte hippie bus uit ons geliefde México mee te hebben genomen. Als we weer een keertje bij Stephan in zijn ‘hippie bus garage’ staan wijst hij ons op een advertentie. Er is een Nederlandse hippie bus te koop uit 1975 met de originele lak en motor. Binnen ons budget nog wel en dat is heel wat! De prijzen van deze kampeerbusjes nemen een enorme vlucht. De bus staat te koop in Utrecht en toevallig is ons plan om diezelfde middag een Christmas and Country Fair op een kasteeltje aldaar te bezoeken. We zijn welkom, de verkoper zal speciaal op ons blijven wachten. Binnen een uur staan we bij zijn kampeerbus. Mark en ik zijn beiden meteen verkocht. Zonder samen te overleggen - Mark zal achteraf zeggen dat hij al in mijn ogen zag dat ik als een blok gevallen was voor deze bus - doet Mark een gedurfd bod. Het bod wordt meteen geaccepteerd en we zijn ineens, heel onverwacht, de eigenaar van twéé hippie busjes! We gaan binnenkort het interieur omwisselen zodat we zelf onze eigen nieuwe met de hand genaaide Mexicaanse bekleding en indeling in de bus hebben. De Mexicaanse bus heb ik ondertussen razendsnel (binnen een week) verkocht. Hoe snel kan alles ineens veranderen? Waarom lopen dingen zoals ze lopen? Nog steeds heb ik het gevoel dat dit zo moest gaan. Karma. Stephan die ons wees op de advertentie, het telefoontje en meteen daaropvolgend de rit naar Utrecht die we tóch al gepland hadden. Het bod dat meteen geaccepteerd werd omdat we ‘leuke mensen’ zijn. De supersnelle verkoop van onze Mexicaanse bus. Wij volgden ons gevoel. Juist dán gebeuren er wonderen!

Bingewatchen

Verveling betekent dat het verstand hongert naar prikkels en dat die honger niet wordt gestild.
- Eckhart Tolle

Als ik heel ver terug kijk denk ik dat het begonnen is met de serie Zeg ‘ns AAA… Thuis bij mijn moeder in Zwaag. Noord-Holland. De jaren ’80. Meer dan dertig jaar geleden. Ik zat op de middelbare school. We woonden met z’n drietjes: mijn moeder, mijn zusje en ik. Met zo’n vrouwenhuishouden keken we natuurlijk alleen vrouwenprogramma’s op TV. En deze TV-serie was favoriet thuis. Gezamenlijk leefden we mee met alle perikelen van de huisartsenpraktijk, hilarische hulp Mien Dobbelsteen en het gezin van dokter Lydie van der Ploeg en natuurlijk haar bijzondere patiënten. Dezelfde uitzending wekelijks op dezelfde dag en op het hetzelfde tijdstip. Met elkaar. Koekjes, chips en frisdrank klaargezet. Vooraf gedoucht en met natte haren en in pyjama op de bank. Kun je je dat voorstellen? Hoe anders is het nu bij ons thuis. We kijken geen enkele serie samen! We volgen allemaal onze eigen series. Ik heb natuurlijk net als mijn moeder ook een vrouwenhuishouden, maar de interesses liggen ver uit een. Een gevolg van teveel keus tegenwoordig met zoveel zenders. In México keken we nog wel met de twee oudsten tig seizoenen van Breaking Bad. Nederlandse series keek ik daar vanaf DVD’s en een enkele keer kon ik manlief zo ver krijgen om met me mee te kijken. Penoza bijvoorbeeld. Of Hollands Hoop. De meiden daarentegen kijken hele seizoenen illegaal gedownloade series. De oudste kijkt vooral Britse en Amerikaanse fantasy, het liefst met zombies en een hoog apocalyps gehalte. De middelste kijkt naar meisjesachtige series met roddel, achterklap en romantiek. De jongste kijkt nog niet echt naar series, maar een Amerikaanse serie gebaseerd op sprookjes heeft haar interesse gewekt. Het liefst jast de oudste een heel seizoen van een splinternieuwe serie in korte tijd er doorheen. Nog voor het nieuwe seizoen officieel verschijnt heeft ze de afleveringen al gedownload. Via een illegale site. Als je ze allemaal in een weekend achter elkaar kijkt heet dat bingewatching en dat is blijkbaar heel verslavend.

Wij hebben in Nederland een abonnement voor de TV genomen welke in eerste instantie veel te modern voor ons was. Voor mij hoeft al die poespas niet. Het was een aanbieding en het kwam gratis bij het pakket met supersnel internet. De eerste weken deden we er niks bijzonders mee. Totdat een piepjong vriendinnetje de pauzeknop bij ons introduceerde. Dat is inderdaad wel handig! Ik heb het boekje erbij gezocht en zo vonden we uit dat we kunnen uitstellen, terug kijken, pauzeren, opnemen en (het meest gebruikt nu) ‘on demand’ gratis films en series kijken. En dáár heb ik acht seizoenen Flikken Maastricht ontdekt. Wat een cadeautje! Op elk tijdstip van de dag, zonder reclame of stilstaande beelden door traag internet, kijken. Op de bank voor het grote scherm van de TV. Lekker onderuit een aflevering kijken. Ik ben verslingerd geraakt. Overdag televisie kijken vond ik zo goedkoop en oppervlakkig. Zo not done. Maar als ik tussen de middag mijn boterhammetjes smeer verheug ik me al op een aflevering met de twee geliefde rechercheurs Eva en Wolfs. Wat een tegenvaller kan het dan zijn als één van de meiden onverwachts vroeg de tuin in komt fietsen omdat er een uur uitgevallen is of er een college geskipt wordt. Het lijkt me werkelijk een feestje om een weekend ongestoord te bingewatchen. Een hele dag, of zelfs een hele avond alleen lijkt me eigenlijk al een walhalla! Waarom zijn series ineens zo hip en zo verslavend? Voor je het weet word je helemaal met de personages in hun wereld meegezogen. Je leeft mee. En het is zo heerlijk simpel zonder teveel diepgang. Je kunt je er helemaal aan overgeven. Ik maak me alleen zorgen over de toekomst. Straks ben ik helemaal bij en zijn er geen nieuwe afleveringen meer. Of sterker nog, straks zijn er helemaal geen leuke nieuwe series meer….!

Vrede en harmonie

Om kalm te zijn sta rusteloosheid toe. Om vredig te zijn sta boosheid toe.
- Pamela A. Metz

De fysiotherapeute vertelt me dat de hele rechterkant van mijn lijf verstijfd is. Vanaf mijn enkel, mijn heup tot in mijn buik. Mijn ruggenwervel zit vast en mijn nek wijkt naar rechts. Ze maakt minuscule bewegingen met mijn nek en daarna masseert ze mijn buik. Ik heb nooit buikpijn, maar als ze zacht masseert raakt ze allerlei pijnpunten. Ik heb stress. Stress van de overzeese verhuizing en vooral van de schadepost die de verzekering nog steeds verzaakt te vergoeden. Ik zit verstrikt in een web van verschillende onwillige verzekeringen en verhuisbedrijven. Het zorgt ervoor dat ik me machteloos en boos voel. Hebben wij er ooit voor gekozen om slachtoffer te zijn van zo’n situatie? Het is ons overkomen. Kon ik de vervelende gevoelens van onrust en boosheid maar op commando tot bedaren brengen. Zo’n poging is meestal gedoemd te mislukken. Ik kan beter accepteren dat ik boos ben. Zacht zijn. En dat gaat steeds vaker goed. Deze week laaide de boosheid echter enorm op omdat de verzekering liet weten steeds minder te willen vergoeden. Hoe langer de strijd duurt hoe meer zij zich terug trekken. Het is niet rechtvaardig. We gaan voor duizenden euro’s het schip in. Ik voel na zo’n e-mail weer zoveel boosheid. Ik kan die innerlijke draaikolk van boosheid en rusteloosheid niet in stilte laten uitrazen. Ik móet echt boos worden. Ik zal niettemin geduld moeten hebben om te zien of het recht zal zegevieren. Het duurt alleen zo lang!

Word ik ook onrustig van al die aanslagen om ons heen? Voor het weekend was er een bomexplosie nog geen kilometer van ons huis. Een drugdealer verloor zijn arm en been. De sirenes reden de hele avond af en aan langs ons huis. De volgende dag weer, want ze hadden meer explosieven gevonden vlakbij de ontploffing. In malafide México hebben wij drie jaar zorgeloos geleefd. Hier exploderen bommen zó vlakbij dat we ze kunnen horen. Onze oudste dochter was die avond van de explosie eigenlijk net thuis. Ze kwam van de bioscoop en stond een tijdje op straat te kletsen met haar vriendin. Zo’n 50 meter van waar een half uur later de bom zou afgaan. Dáár word ik onrustig van. Ook dat er een man met wapens in de Thalys werd opgepakt. De trein waar Mark wekelijks mee naar Parijs rijdt. Parijs. De stad waar afgelopen week veel aanslagen gepleegd zijn. Tuurlijk, México heeft een slecht imago. Land van de gevaren en massamoorden. Van de drugskartels en aanslagen. We hebben er kennelijk tussendoor gelaveerd in al onze naïviteit. Tot onze grote verbazing zitten we er in Breda echt middenin. Het komt zo dichtbij. De terreurdaders van de aanslagen in Parijs komen uit voorsteden van Brussel. Een uurtje rijden bij ons vandaan. Ik krijg vragen uit México over angst. Wij blijven kalm zoals we in México ook kalm bleven. Zoals we in Amerika ook kalm bleven toen de Twin Towers in 2001 doorboord werden. Wij woonden destijds in Massachusetts - drie uur rijden van New York vandaan. De media laat echter geen kans onbenut om ons schrik aan te jagen. Ik laat niet toe dat hun realiteit mijn realiteit wordt. Ik laat het niet toe. Ik wacht tot kalmte mij nadert. Met harmonie en vrede in mijn hart. Heel zen.

Van het geloof gevallen

Dromen worden werkelijkheden voor hen die sterk genoeg zijn om erin te geloven.
- Colin Wilson

Sinds onze aankomst in Nederland liepen we al met een plan. Een gedachte in ons hoofd. Iets waar we niet te lang mee konden wachten en wat niet leuk was om uit te voeren. Geen leuk plan dus. Het drukte op mijn schouders. Ik keek er niet naar uit. Onze jongste, zo groen als een blaadje, heerlijk dromerig en naïef was nog steeds een believer. Ze ging er tot op de dag van ons verpletterende nieuws volledig in op. Met hart en ziel. Ik kon het bijna niet over mijn hart verkrijgen haar in te lichten. Ons plan was eigenlijk om het in Suriname te vertellen. Lekker ver van het feest vandaan, dat zou voor haar minder pijnlijk kunnen zijn. Want pijnlijk zou het worden. Bijna elf jaar oud. Voor haar zijn het Sintfeest, Kerstmis en haar verjaardag de hoogtepunten van haar leven. In Suriname was het ons niet gelukt. Nu de Sintfoldertjes in de brievenbus vallen en de supermarkten zich vullen met december snoepgoed móesten we in actie komen. We voelden de druk oplopen. Op zondagochtend zaten we met onze kleinste aan de ontbijttafel. Ze reageerde verward op onze uitleg. Niet emotioneel. Wij raakten juist dáár verward van. We probeerden het opnieuw uit te leggen. Minder voorzichtig. Haar geloof stond zo vast als een rots dat er geen ruimte was voor de rauwe waarheid. Toen het kwartje eenmaal viel was ze boos op ons. Poephoofden waren we! Haar zussen konden die zondag veel vragen beantwoorden. Dus de speelgoedfabriek bestaat écht niet? Geen zwarte Pieten op het dak? En al die bezoekjes met bonzen aan de deur en brieven van de Sint? De teleurstelling dat we nu nóóit meer Pakjesavond zouden vieren konden we gelukkig zachtjes sussen met ons lootjes-verhaal. En dat maakte veel goed!

Afgelopen weekend is ze een halve dag creatief bezig geweest de prachtigste vijf lootjes te maken die ik ooit gezien heb. Alleen zij mocht de wensen op het fraaie lootje schrijven. Met sierlijke letters in allerlei kleuren. De hele dag moest ze wachten op haar zussen waarvan een uit logeren was en een aan het werk. Eindelijk konden we zaterdagavond de lootjes trekken. Sindsdien is er een enthousiasme ontstaan! Waar heeft iedereen zijn lootje verstopt?? Uitvinden wie heeft wie getrokken is haar grootste levensdoel geworden. Van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat probeert ze via strikvragen te achterhalen wie nu wie heeft. Ze mijmert hardop. Op koopzondag is ze met een schoolvriendinnetje de stad ingegaan om te shoppen. Zonder ouders, zonder zussen. Een tasje om haar schouder met haar gevulde portemonneetje erin. Toen ik ze eind van de middag opwachtte kwamen ze gehaast in de drukke winkelstraat aanrennen. De meeste tijd hadden ze doorgebracht met nagellak uitproberen in de HEMA (en fotootjes daarvan maken) en in de Coolcat allerlei outfits gepast met uiteraard ook veel selfies. Een kaasbroodje bij de HEMA gekocht en een oliebol bij de kraam in de stad. Ze had het geweldig gehad! Oók nog wat cadeautjes van het lijstje gevonden, maar nog niet alles. Ze genoot volop! Niemand mag op haar kamer zoeken legt ze opgewonden uit. Aan tafel vraagt ze of ze elk cadeau van een gedicht moet voorzien. Of iedereen wel een surprise maakt. Zoveel positieve energie, zoveel enthousiasme, zoveel zin! We gaan er een geweldige tijd van maken. Een mooie periode is afgesloten. We vinden het allemaal toch wel jammer, want het was werkelijk genieten van haar en haar rotsvaste geloof in de oude man. Geen liedjes meer luidkeels zingen bij de schoen. Geen lange brieven of zelfverzonnen liedjes van haar aan de Sint. Niemand haalde haar de afgelopen jaren uit de droom. Hier in Nederland konden we niet anders. Hoe wreed zou het zijn geweest als een klasgenootje haar droom ruw had verstoord? Een spontaan, achteloos meisje van bijna elf jaar oud die nog van niks wist? Zo is het goed. Alles verandert continu. Alles stroomt. Sintfeest is voor altijd veranderd. Een andere dimensie. Zeker niet minder leuk.

Ondeugende bloemengod

Niet wat er met je gebeurt, maar hoe je het accepteert is van het allergrootste belang.
- Sri Chinmoy

Tussen de inboedel van de tweede levering zat een heel betekenisvol voorwerp. Ik durfde er niet aan te denken dat juist dit object gebroken zou zijn. Onmogelijk om dit beeld óóit nog mee te kunnen nemen naar Nederland. We hadden maar één kans. En gezien de eerste levering van onze inboedel was er een behoorlijk risico dat dit beeld beschadigd zou zijn. We hebben de bloemenprins voor het eerst afgelopen zomer mogen aanschouwen in het Museum van Antropologie in Mexico City. Het museum waar we een paar uur doorbrachten voordat we mijn zus met haar gezin ophaalden van het vliegveld. Een prachtig indrukwekkend beeld van iets meer dan een meter hoog trok mijn aandacht. Xochipilli, de bloemenprins. De bloemenprins zit onbezorgd in kleermakerszit op een tempelachtig voetstuk (of misschien een trommel?) die is versierd met vlinders, bloemen en clusters van vier punten die de zon voorstellen. Xochipilli zelf draagt een masker en is bedekt met bloemen, hallucinerende paddenstoelen en dierenhuiden. De god wordt vrolijk zingend en in extase afgebeeld. Een levendig symbool van alle goede dingen in het leven. Prachtig! Toen ik voor de allerlaatste keer in México over de markt liep met mijn zus, zag ik in een winkeltje de bloemenprins op de grond zitten. Mijn zus keek er rond naar leuke souvenirs en ik keek gewoon een beetje doelloos om me heen. Ik zag het beeld van een halve meter hoog en vroeg de eigenaresse van de winkel of het beeld buiten in weer en wind kon overleven. Ze antwoordde bevestigend. Ik liep helemaal blij, omdat ik spontaan tegen dit beeld aangelopen was, naar de kassa. Daar stond een hippie met een lange baard en een doek om zijn hoofd gebonden. Hij droeg door de zon gebleekte kleding. Hij sprak goed Engels en was wild enthousiast over mijn beeld op de toonbank. Hij begon één en ander uit te leggen terwijl de eigenaresse mijn prins in krantenpapier rolde. Ongeveer in het midden van 1800 werd er een standbeeld van de bloemengod opgegraven bij de rand van levende vulkaan Popo waar wij ook vlakbij woonden. Het standbeeld bleek uit de 16e eeuw te komen en was gemaakt door de Azteken die daar toen woonden. Het standbeeld stelde een persoon voor, terwijl deze zat op een tempelachtig voetstuk. Zowel het standbeeld als het voetstuk zijn overdekt met gravures van gewijde bloemen. De gegraveerde bloemen stellen bedwelmende kruiden voor. De hippie wees me er een paar aan op het voetstuk. Ik ben helaas de namen vergeten… Waarschijnlijk werden deze kruiden gebruikt voor heilige vieringen bij de Azteken. Ook is bekend dat vulkaan Popo (op de plaats waar het standbeeld oorspronkelijk stond) bedwelmende zwavelwolken uit kan stoten. De bloemengod kijkt in extase omhoog. Waarschijnlijk hartstikke stoned. Het beeld staat symbool voor de zomer, bloemen, plezier, liefde, dansen, schilderen, feesten, creativiteit en ziel. Voor de Azteken kon deze god ook verschijnen als Ahuiatéotl, de god van de wellust. De hippie grijnsde bij zijn uitleg. De bloemengod werd trouwens ook geassocieerd met vlinders en poëzie. In het algemeen, echter, werd hij gezien als iets van een jeugdige en zorgeloze plezierzoeker. Misschien een beetje té speels en ondeugend? Dit beeld, dat zo’n indruk maakte in het Museum van Antropologie, dat symbool staat voor levensplezier was onbeschadigd uit de overzeese verhuizing gekomen! Deze week hebben we Xochipilli verankerd met cement naast onze voordeur. Bloeiende heideplantjes sieren hem. Onze Mexicaanse bloemengod mag iedere bezoeker verwelkomen. Voor onszelf staat hij vooral symbool voor ons geweldige, avontuurlijke leven in México…maar ook hier in Breda!