Vrede en harmonie

Om kalm te zijn sta rusteloosheid toe. Om vredig te zijn sta boosheid toe.
- Pamela A. Metz

De fysiotherapeute vertelt me dat de hele rechterkant van mijn lijf verstijfd is. Vanaf mijn enkel, mijn heup tot in mijn buik. Mijn ruggenwervel zit vast en mijn nek wijkt naar rechts. Ze maakt minuscule bewegingen met mijn nek en daarna masseert ze mijn buik. Ik heb nooit buikpijn, maar als ze zacht masseert raakt ze allerlei pijnpunten. Ik heb stress. Stress van de overzeese verhuizing en vooral van de schadepost die de verzekering nog steeds verzaakt te vergoeden. Ik zit verstrikt in een web van verschillende onwillige verzekeringen en verhuisbedrijven. Het zorgt ervoor dat ik me machteloos en boos voel. Hebben wij er ooit voor gekozen om slachtoffer te zijn van zo’n situatie? Het is ons overkomen. Kon ik de vervelende gevoelens van onrust en boosheid maar op commando tot bedaren brengen. Zo’n poging is meestal gedoemd te mislukken. Ik kan beter accepteren dat ik boos ben. Zacht zijn. En dat gaat steeds vaker goed. Deze week laaide de boosheid echter enorm op omdat de verzekering liet weten steeds minder te willen vergoeden. Hoe langer de strijd duurt hoe meer zij zich terug trekken. Het is niet rechtvaardig. We gaan voor duizenden euro’s het schip in. Ik voel na zo’n e-mail weer zoveel boosheid. Ik kan die innerlijke draaikolk van boosheid en rusteloosheid niet in stilte laten uitrazen. Ik móet echt boos worden. Ik zal niettemin geduld moeten hebben om te zien of het recht zal zegevieren. Het duurt alleen zo lang!

Word ik ook onrustig van al die aanslagen om ons heen? Voor het weekend was er een bomexplosie nog geen kilometer van ons huis. Een drugdealer verloor zijn arm en been. De sirenes reden de hele avond af en aan langs ons huis. De volgende dag weer, want ze hadden meer explosieven gevonden vlakbij de ontploffing. In malafide México hebben wij drie jaar zorgeloos geleefd. Hier exploderen bommen zó vlakbij dat we ze kunnen horen. Onze oudste dochter was die avond van de explosie eigenlijk net thuis. Ze kwam van de bioscoop en stond een tijdje op straat te kletsen met haar vriendin. Zo’n 50 meter van waar een half uur later de bom zou afgaan. Dáár word ik onrustig van. Ook dat er een man met wapens in de Thalys werd opgepakt. De trein waar Mark wekelijks mee naar Parijs rijdt. Parijs. De stad waar afgelopen week veel aanslagen gepleegd zijn. Tuurlijk, México heeft een slecht imago. Land van de gevaren en massamoorden. Van de drugskartels en aanslagen. We hebben er kennelijk tussendoor gelaveerd in al onze naïviteit. Tot onze grote verbazing zitten we er in Breda echt middenin. Het komt zo dichtbij. De terreurdaders van de aanslagen in Parijs komen uit voorsteden van Brussel. Een uurtje rijden bij ons vandaan. Ik krijg vragen uit México over angst. Wij blijven kalm zoals we in México ook kalm bleven. Zoals we in Amerika ook kalm bleven toen de Twin Towers in 2001 doorboord werden. Wij woonden destijds in Massachusetts - drie uur rijden van New York vandaan. De media laat echter geen kans onbenut om ons schrik aan te jagen. Ik laat niet toe dat hun realiteit mijn realiteit wordt. Ik laat het niet toe. Ik wacht tot kalmte mij nadert. Met harmonie en vrede in mijn hart. Heel zen.