Totaal onbelangrijk

Wat totaal onbelangrijk is, is juist zo interessant.
- Agatha Cristie

Op een frisse, winterse zaterdagmiddag in januari hadden lief en ik wel zin om een flink stuk te fietsen. Uitwaaien. De stad uit, het platteland op. Op een modderig weggetje langs een lange vaart glibberden we op onze fietsen richting de boerderij waar we wilden zijn. We stapten na aankomst de warme schuur binnen. Het rook er heerlijk naar vers gezaagd hout! Er stond een zwarte, antieke gietijzeren houtbrander in het midden van de keet te gloeien. Een gevulde kruiwagen vol houtrestanten ernaast. Er liepen, wachtten en zaten overal mensen met winterjassen aan. Het was me volstrekt onduidelijk wie hier werkte of rond kwam snuffelen zoals wij. Ik zag ook mooie houten vloeren. Eén vloer van vierkanten blokjes die volgens mij geweldig zou staan in onze badkamer. Overal lag zaagsel, en opgestapelde houtbalken en planken tegen de muur aan. Ik zag geweldige tafelbladen van doorgezaagde oude, dikke eikenbomen in hun natuurlijke vorm. In deze aangename wanorde was het ons dus niet duidelijk wie we om uitleg konden vragen. “Een geweldig project!” riep mijn lief enthousiast. “Echt iets voor jou!” en wilde meteen weer op zijn fiets stappen om ergens een colaatje te gaan drinken. Ook buiten de schuur lag het bezaaid met prachtige planken met stoere noesten en schorsranden. We staarden ernaar toen een man met een stoffige winterjas en kaplaarzen ons tegemoet kwam. We liepen met hem terug naar de opslagplaats. Martijn liet ons grandioze stukken hout zien. Het bleek dat wij van extreem rustiek hout houden. Hij had nog een piepklein partijtje antiek wagonhout liggen dat hij ons graag wilde laten zien. Dikke planken vol gaten, noesten en spleten. Prachtig! Op een los vel papier schreef hij slordig wat maten en prijzen. Dit moest de offerte zijn. We lieten hem weten dat we de planken met ongestopte gaten en spleten wilden. Op maandag heb ik zijn bijna onleesbare velletje gescand en gemaild. De bestelling is geplaatst. Onze waskom komt binnenkort op een stoere, robuuste plank te staan.

Het gebeurde toch nog onverwachts. Je wéét dat een computer van acht jaar oud er zomaar mee kan stoppen. Uit ouderdom. Op die bewuste ochtend startte onze iMac gewoon niet meer op. Na een aantal keer proberen gaf ik het op. Ik hield er ergens al een tijdje rekening mee. Ik had zelfs niet lang voor het ongelukkige moment een Google Drive voor ons gezin geopend waar we mapjes met foto’s en filmpjes ingezet hadden. Ik had ook de foto’s van vorig jaar op CDrom’s gebrand. Ergens wist ik dat ik op het ergste voorbereid moest zijn. Daarom ging ik die ochtend niet meteen door het lint toen ik doorhad dat de computer er geen zin meer in had. Ik miste eigenlijk heel andere dingen merkte ik later. Ik miste de muziek van Spotify in de huiskamer. Ik miste afleveringen op Netflix kijken. De krant online lezen. Ik miste ook Word om mijn blogs in te schrijven. Ik miste zelfs Skype een beetje om met mijn vriendinnen in het buitenland te kletsen. Natuurlijk heb ik een mobiel telefoontje, maar dat piepkleine schermpje vind ik geen alternatief. Lief en ik besloten na een zoektocht naar een nieuwe iMac dat we tóch maar een nieuwe harde schijf wilden laten plaatsen. We kregen na een week wachten eigenlijk een lege computer terug. Dat betekent, weet ik nu, dat alle programma’s opnieuw gedownload moeten worden. En wat ik misschien nog erger vond was dat de computer geen enkel wachtwoord onthouden had! Ik heb een halve dag besteed aan het vertrouwd maken van onze ‘nieuwe’ computer. Opnieuw alle wachtwoorden achterhalen, uren stoeien met onze Apple ID en het opnieuw downloaden van alle programma’s of apps. Het enige programma wat ik niet opnieuw geplaatst heb is het kostbare programma Word. Er is tegenwoordig een gratis alternatief programma van Apple waar ook tekstverwerking in gedaan kan worden. Het is zéker wennen geef ik toe, maar ik geloof wel dat ik dat kan. Vanaf nu worden mijn geschreven blogs in een andere vorm bewaard en ben ik dus noodgedwongen met een nieuwe telling begonnen. Ik ben bijna 470 geschreven blogs kwijt geraakt… Niet helemaal kwijt gelukkig. Ze staan netjes geordend op deze website. Het voelt wel heel opgeruimd zo’n schone computer. Uit voorzorg hebben we nu een hippe time capsule van Apple in huis laten plaatsen die telkens een back-up maakt van onze gegevens. Onze computer blijft natuurlijk nog steeds een oudje, dus als ie er weer mee stopt kan alles met één druk op de knop overgezet worden naar de volgende nieuwe computer.