Bloedstollend

I think it’s part of my personality – I love to travel; I love different cultures and philosophies and perspectives on things.
- Martin Henderson

Het lukte ons niet het zonnetje van het strand mee te nemen naar Amman. Na vijf uur rijden over de Desert High Way - dwars door de kale, lege woestijn - was de hoofdstad in een deken van dikke mist gehuld. We hadden drie nachten in de kustplaats Aqaba doorgebracht. Heel eerlijk gezegd moesten mijn lief en ik wel even landen in dit hotel. Het lag tegenover een enorme moskee, in een straatje vol winkeltjes en restaurants. Aan de rand van de souqs. Een rommelig straatbeeld. Een donkere receptie als entree. Eenmaal op de ruime hotelkamers stroomde veel zonlicht binnen door grote ramen. Eén van beiden kamers had zelfs een balkonnetje met uitzicht op het publieke strand. Toch een fijne plek uiteindelijk. Nadat iedereen na aankomst zijn portie WiFi tot zich genomen had slenterden we naar het strand. Vrolijke kindjes waren aan het zwemmen in de zee. Moeders zaten met hun djellaba aan op het strand te kletsen. Mannen daarentegen liepen wel in hun zwembroek rond. We besloten op een terrasje te zitten met uitzicht op het strand, de ondergaande zon, en op Eilat aan de overkant van de Rode zee. Er was een grote promenade naast het strand, geflankeerd door palmbomen. In de branding lagen diverse bontgekleurde glasbootjes op de deinende golfjes te wachten op toeristen om een sunset tour te maken. Hun vrolijke muziek stond hard aan. Een heel relaxt tropisch sfeertje. De twee dagen erna snorkelden en zonnebaadden wij bij een luxe beach club aan South Beach. Dat kon daar gewoon in onze bikini’s. Op de lange steiger legden boten vol toeristen aan. Recht voor het strand was een gekleurde koraaltuin met veel soorten gekleurde visjes. Echt prachtig! Eenmaal op de terugweg naar de hoofdstad zagen we ontelbaar veel kapot geklapte autobanden naast de weg in het woestijnzand. Uitzicht op eindeloos saaie rijen elektriciteitspalen. De enige afwisseling tijdens de oersaaie rit waren de controlepunten (we waren vlakbij de grens van Saoedi Arabië en Irak) waar de kofferbak open moest. Hoe levendig waren dan de straten rondom ons strandhotel! We ontbeten in de ochtend op straat, slenterden in de avond over de souqs waar we heerlijke kruiden, thee, verrukkelijke chocoladenootjes, een koperen bewerkte schaal en zelfgemaakte kralenarmbandjes kochten. De tegenstellingen in dit land zijn groot. Qua weer, qua moderniteit, qua natuur en qua traditionele waarden. Maar boven alles toornt de enorme gastvrijheid van deze mensen uit. Een perfect land om rondreizend ons dertig-jaar-samenzijn te vieren!

Het laatste opwindende avontuur van deze reis beleefden we op de terugweg in het vliegtuig. Oudste dochter kwam nog de avond voor vertrek met het nieuws dat er veel vluchten op Schiphol gecanceld waren in verband met de voorspelde zware windstoten. We hielden de website in de gaten en vertrokken gewoon volgens plan richting de luchthaven in Amman. Het duurde daar trouwens eeuwen voordat we door de controle waren. Ze doorzochten de handbagage heel grondig en elke souvenir werd uit de Arabische krant gerold, gecheckt en weer terug ingepakt. Het was een vlucht van vier uur. Zo’n drie kwartier voor de landing in Amsterdam begon het…. We moesten plots de riemen om doen en plaats nemen in onze stoelen. Het vliegtuig schommelde heen en weer. Het zakte af en toe een flink stuk naar beneden. Oudste kind hield mijn arm vast met haar warme, bezweette hand. Na haar vliegavontuur in Taiwan door een tyfoon is ze bang. Het vliegtuig maakte een loop boven Flevoland en oudste dochter dacht dat we terug zouden keren. Zo ging dat afgelopen zomer ook in Taiwan…. Het toestel vervolgde echter zijn route en ging verschrikkelijk tekeer. Ik telde de bloedstollende minuten af op het schermpje. Ik zag een Islamitische vrouw bidden. Haar twee kleine zoontjes naast haar. Naast mijn lief zat een passagier met een spuugzakje klaar. De Jordaniër naast ons raampje had de stoel voor hem zo stevig vast dat zijn knokkels wit zagen. Mijn rug was nat van het (angst)zweet. Toen de wielen eenmaal Nederlandse bodem raakten klapten alle passagiers van opluchting en vol ontzag voor de piloot. Volgens mij wordt er nooit meer geklapt na landing dus dat zegt wel wat! Bij de bagageband zag ik de piloot staan. Ik wees mijn eega de held aan. “Hij ziet er heel aardig uit” zei ik erbij. “Loop er dan naar toe!” opperde mijn lief. Iets hield mij tegen. Mijn lief liep met uitgestoken hand naar hem toe en bedankte de piloot voor zijn stoere landing. “Also on behalf of my family” zei eega erbij. “This was the best I could do” antwoordde de piloot met een grote grijns op zijn gezicht. Niet veel later zagen we op de schermen in de aankomsthal dat het gros van de vluchten gecanceld of vertraagd was.