Negrito zocht asiel

Wat je ook doet, doe het met intense opmerkzaamheid; zodoende worden zelfs kleinigheden heilig.
- Osho

Net terug van een bezoekje aan het Rode Kruis. Het kantoor waar ik zelf ook voor ons vertrek naar México werkte. Er staat nu een grote container buiten om winterjassen, dekbedden en schoenen te verzamelen. Directeur Dick waar ik destijds goed mee overweg kon is intussen ook vertrokken. Er staat weer een heel nieuw team klaar. Ik heb er flink wat spullen afgeleverd. We hebben eindelijk onze tweede zending uit México ontvangen. Echt heel blij mee! Helaas zaten de winterdekbedden er niet in. Wel veel oude winterjassen en -schoenen van de meiden die ze nu niet meer passen. We moesten veel wegdoen, want we hebben gewoon te weinig kastruimte. Een peuterdekbed, veel oude wollen truien, vesten en slaapzakken heb ik ook gedoneerd. Zo ver van ons bed als het leek vanuit ons Mexicaanse stekkie, zo akelig dichtbij komt het nu. Breda heeft twee locaties voor vluchtelingen. De voormalige gevangenis in de koepel is nu een asiel voor 400 asielzoekers en ook in het racketcentrum is voor 250 mensen noodopvang geregeld. Veel vrijwilligers staan er klaar. Een heel piepklein bescheiden rolletje in noodopvang was weg gelegd voor ons gezin. Weliswaar in een heel andere setting. Maar toch. Wij hadden een paar dagen een klein lief vluchtelingetje in huis. We hebben namelijk tijdelijk asiel geboden aan een prachtig zwart konijntje met lange manen. Op straat gevonden. Door een buurvrouw. In de kennel van onze poezen heeft het konijn drie nachten doorgebracht. Overdag kennel buiten in de tuin. In de nacht kennel in de bijkeuken. Veel tijd bracht Negrito echter op schoot door. Lekker op de bank kroelen met een zacht tam konijntje. Onze jongste kon het uren volhouden totdat Negrito het écht niet meer volhield en een plasje moest doen… De laatste dag lieten we Negrito lekker los in de achtertuin. Zo leuk om zo’n huppelend konijn vrolijk over het grasveld te zien rond springen.

Toen ik met etenstijd thuis kwam, de zon al onder was, liep Negrito nog steeds vrij rond. Ik heb na het eten gezocht, maar in het donker een zwart konijntje lokaliseren is niet makkelijk. Voor ik naar bed ging heb ik nogmaals gekeken en wat gekletst in de tuin. De poezen komen na het roepen van hun naam altijd thuis. Een konijn niet. Een winterpeen en een oud korstje brood bij het hooi in de kennel gelegd. De volgende ochtend was er geen beweging te ontdekken in de tuin. In de drukte van school, universiteit en yoga school hebben we het erbij laten zitten. Halverwege de ochtend ben ik weer gaan zoeken en toen vond ik Negrito onder de struiken…. Het arme beestje was ten prooi gevallen. Door wat? Ik vermoed een uil of andere roofvogel. Ik vond op internet informatie over overlast van uilen in onze buurt. Roofvogels zoals haviken en buizerds ook! Ik kan vrijwel uitsluiten dat het onze eigen kat geweest kan zijn. Ook al is zij een jager. De fokster zei destijds dat ze een heel ander karakter heeft heeft dan Woester. Dat ze meer energie zou hebben en wellicht in zeven sloten tegelijk zou lopen. Dat klopt. Zo schattig als ze eruit ziet als ze slaapt of net wakker is, zo wreed kan ze zijn. In México ving ze dagelijks een prooi. Trots mee naar binnen gebracht. Waarna wij allemaal heel hard moesten gillen en daarna zuchten omdat zo’n prooi ook weer opgeruimd moest worden. Konijn Negrito had op straat geen schijn van kans met auto’s en roofvogels. Zo jammer dat ze het zelfs bij ons thuis ook niet heeft kunnen redden. Geen eigenaars die reageerden op de advertenties van het dierenasiel. Geen reacties op briefjes in de buurt en geen geluk bij een huis-aan-huis zoektocht. Zou de eigenaar dan dagenlang niet gemerkt hebben dat het konijntje ontsnapt was? Of toch misschien bruut achtergelaten vanwege een geboekte get-away in de Herfstvakantie? Rust zacht, lieve Negrito!