Virgen de la candeleria

Liefde kost niets om te krijgen, maar is onbetaalbaar als je het hebt.

- Kees van Kooten

Vrouwen in prachtige avondjurken, vaak in opzichtige glanzende kleuren. Mannen in pak, kindjes prachtig gekleed. Er is duidelijks iets feestelijks vandaag. We zien steeds meer vrouwen, gezinnen of kinderen met een kindeke Jezus in hun armen over het kerkplein lopen. Het kind van God met een glanzende witte jurk aan. Er is een marktje die allemaal poppenkleertjes verkoopt met kleine kroontjes, kleine stoeltjes voor de Jezuspopjes en kleine sandaaltjes. Als we ’s avonds uit het visrestaurant lopen en weer zoveel bekleedde poppen op straat zien vragen we het aan twee dames die ieder met een pop in hun armen lopen, en een rietenmandje erbij met bloemetjes erin.  We horen dat 2 februari de dag van de maagd van Candelaria is (40 dagen na Kerstmis) en dat houdt in dat iedereen naar de mis gaat om baby Jezus mee te laten luisteren. Daarna wordt de pop in huis opgeborgen op een plek waar hij een jaar zal blijven liggen. De Mexicaanse traditie (van de Azteken afkomstig) is hier ook dat wie op 6 januari een plastic baby’tje in zijn broodkrans (rosca de reyes) heeft gevonden, op 2 februari op tamales moet trakteren. Als we de warme avond in Atlixco naar de grote kathedraal lopen om even binnen te kijken bij de mis gaan net de grote deuren dicht. Maar ik zie een oude dame staan en haar mandje staat op ooghoogte. Ik kijk er heel nieuwsgierig in en zie drie kleine popjes met witte jurkjes aan. Er tussen liggen kleine bloemetjes. De vrouw is klein, oud, draagt een shawltje over haar haar en heeft een heel lief gezicht. Ik zeg haar dat het vandaag een heel speciale dag is en ze beaamt dat kindeke Jezus vandaag mee naar de mis is geweest. Ze kust haar middel- en wijsvinger tegelijkertijd en drukt de vingers op het grootste popje, ze vraagt mij het ook te doen. Ze reikt het mandje met de popjes aan. Ik kus ook mijn vingers en druk ze op hetzelfde popje. Ze vraagt me waar ik vandaan kom en als ik antwoord pakt ze mijn handen vast en heet me vanuit haar hart welkom in haar stad Atlixco en wenst me veel goeds toe terwijl ze haar ogen naar de hemel opslaat. Ik word zo blij van zulke lieve dametjes!

 Toen ik onze hal binnen kwam lopen, net terug van yogales, wilde ze een praatje met me maken. “Hoe gaat het met je, Catalina?” Nou, het ging dus heel slecht met haar. Ze kon haar gedachten niet bij haar werk houden, had hoofdpijn en wilde graag naar huis. Wat is er dan gebeurd? En toen kwam het hele verhaal eruit. Dat haar zoon maandagavond met twee vrienden flink had zitten pimpelen. Dat er iets was voorgevallen en dat haar zoon een pistool had gepakt en iemand had neer geschoten. Weliswaar niet dood geschoten, maar in zijn schouder geraakt. Haar zoon en zijn vrienden zitten nu in de gevangenis en ze had nog geen contact kunnen krijgen met hem. Mogelijk moest hij vier jaar zitten, of ze moesten een groot bedrag neerleggen. (Hoezo corruptie?) Precies vier maanden heeft ze bij ons gewerkt, onze muchacha. De laatste weken veranderde er iets in haar gedrag. Ze stelde vragen die ze niet hoorde te stellen. Zoals wat we met onze nieuwe spullen gingen doen zoals de koelkast, vaatwasser, wasmachine en droger als we terug gingen. Wanneer we terug naar Nederland gingen. Nieuwsgierige vragen. Vlak daarna nam ze haar dochter een dag mee naar ons huis om te helpen schoonmaken. Wij willen geen anderen dan Catalina in huis als we er niet zijn. En toen stond de tuinman één van die dagen voor de deur. Hij wilde graag het telefoonnummer van Catalina. Maar Catalina heeft helemaal geen telefoon. Toen ik vroeg waar hij haar nummer voor nodig had vertelde hij dat haar man bij ons wijkje had gesolliciteerd om te werken als klusjesman. Dat heeft ze voor ons verzwegen. Al deze feitjes bij elkaar voelde niet goed. Ik vertelde het twee moeders van het schoolplein die beiden adviseerden om haar te ontslaan.  Mark vertelde het een collega en hij zei ook meteen dat het beter was om van haar af te komen. Ze heeft binnenkort veel geld nodig. Ze kent ons ritme, wanneer we wel en niet thuis zijn, waar de reservesleutel ligt verstopt, waar onze waardevolle spullen liggen en ze is bekend bij de bewaking, ze kan zo doorlopen. En dus hebben we afgelopen week een gesprek met haar gehad. Dat het grote bedrijf waar Mark voor werkt goed voor ons zorgt en dat het bedrijf ons heeft gezegd dat we de werkrelatie moesten beëindigen. Zodoende hebben wij geen schuld aan haar ontslag en gaat zij (of haar man of zoon)  hopelijk geen verhaal bij ons halen. Dezelfde week is er een jong meisje bij ons gestart, ze is 19 jaar. Paola.

Toen we het weekend in het spahotel in Atlixco logeerden heeft een hotelmedewerker als service onze auto geparkeerd achter het hotel. De volgende ochtend werd ons verteld dat de auto niet meer startte. Toen we na de lunch naar de auto liepen, bleek de auto gelukkig wél te starten. Echter, de dag erop stopte hij er mee. Dinsdag moest er een sleepwagen komen om de auto weg te brengen, hij kon niet meer starten en er verscheen een symbool van een slotje in het dashboard. Dat zoiets betekent als dat er een vreemde sleutel gebruikt is en daarom uit veiligheid de motor geblokkeerd is. Handig! De sleepwagen kwam aan het eind van de middag en  mocht uiteraard  de wijk niet in. Ik moest komen bij de beveiliging en op papier een verklaring afleggen dat het goed was dat ze onze auto meenamen. De bewaker had dit namelijk een keer niet gedaan en toen bleek het om diefstal van een auto te gaan! Bij ons huis bleek de sleepwagen niet door de poort te kunnen. Tuinmannen erbij en toen reed hij met z’n neus naar voren ons wijkje in. Ik snapte er niks van. Onze auto moest toch gesleept worden, normaal gesproken is dat achter de sleepwagen toch? De meneer wilde echter de accu opladen, maar dat was écht niet nodig. We hadden een beveiligingsprobleem en daarom blokkeerde de motor. Ik heb dat de mannen (vier tuinmannen, een sleepwagen meneer en de chauffeur van Mark’s werk) geprobeerd uit te leggen in mijn beste auto technische Spaans. Uiteindelijk werd de sleepwagen omgekeerd in de smalle straatjes van ons wijkje en hebben ze Mark’s heel zware auto met vier man achteruit de heuvel opgeduwd, ik mocht niet helpen van de machomannen, alleen toekijken. Twee uur later reed de sleepwagen eindelijk ons hek uit met Mark’s auto achterop en de chauffeur van Mark’s werk erachter aan gereden.