De mezquita van Córdoba is één van de grootste islamitische gebouwen in Andalucia. Dit gebouw met oneindig veel rood-witte bogen en prachtige mozaïek waar kilo’s goud in is verwerkt werd gebouwd in 785. Helaas hebben de katholieken in de 16e eeuw een kathedraal pontificaal in het midden gezet en 19 deuren dichtgemetseld, waardoor er nauwelijks nog licht binnenvalt en het effekt van de oneindige bogen grotendeels teniet is gedaan...eeuwig zonde...
We zijn een paar dagen naar Córdoba geweest en logeerden op een finca buiten de stad. Er was een groot zwembad bij waar de kinderen van genoten en waarlangs we heerlijk mochten ontbijten in de ochtend en als we wilden ook ’s avonds dineren. We hebben er zelfs een keertje gegeten met opa & oma Rippens die op bezoek kwamen. De finca ligt vlakbij kasteel de Almodóvar, gebouwd in 760. Een prachtig gerestaureerd moors kasteel waar ook de film “Pipo en de Ppparelridder” is opgenomen. De meiden herkenden allemaal stukjes uit de film, dus dat was extra leuk.
Ook zijn we een ochtend naar een grote opgraving geweest, Madinat Al-Zahra. Deze stad uit 940 bestaat uit een grote moskee, paleizen van de koningen en de eerste minister, en uiteraard huizen van het personeel. Er is nog maar een klein gedeelte opgegraven en het is nu al indrukwekkend. Deze mysterieuze stad is ooit gebouwd uit ideologie en politiek oogpunt, alhoewel het verhaal gaat dat de toenmalige koning indruk wilde maken op zijn vrouw. In oude verhalen wordt geschreven over enorme schatten, marmeren muren, zinken baden die het zonlicht reflecteerden en gouden plafonds...sprookjesachtig!
Die middag hebben we het kasteel Alcázar de los Reyes in Córdoba bezocht. Dit is ooit als paleis gebouwd en heeft prachtige tuinen met visvijvers, sinaasappelbomen, fonteinen en rozentuinen. In dit kasteel zijn ooit de plannen beraamd om Amerika te ontdekken en Andalucia te heroveren van de Arabieren. Maren was in de rij in slaap gevallen op Mark’s schouders, dus hebben we haar op een stenen bankje langs de kasteelmuur lekker laten slapen – als een échte schone slaapster!
De eerste dag dat we Córdoba bezochten was er een groot feest: Batalla de flores, gevecht van de bloemen. Er kwamen prachtige praalwagens met bloemen versierd door de straat, waar dames en kinderen op zaten die typisch Spaans gekleed waren - allemaal gooiden ze anjers naar het publiek. De bedoeling van dit feest is dat alle bloemen weer terug gegooid worden, een heel vrolijke boel. En ook erg leuk om mee te doen! Haha!
Na deze culturele dagen hebben we de laatste dag van onze vakantie doorgebracht aan de Atlantische Oceaan. Lekker op het strand gezeten en de meest stoere van ons vijf hebben zelfs gezwommen! (zie fotoalbum) Uiteraard hebben we lekker vis gegeten aan het strand en aan het eind van de middag zijn we via een prachtige route door de Sierra Nevada weer terug naar Madrid gereden. We hadden de muziek van Grease lekker hard opgezet en zo zongen we de kilometers weg - tot groot plezier van de meiden zong Mark Danny’s en ik Sandy’s deel!
vrijdag 2 mei 2008
woensdag 23 april 2008
Secondary School
Afgelopen vrijdag heeft het hier ongelofelijk gehageld! De kinderen waren vrij en in een paar minuten tijd was de hele tuin wit! De meiden renden naar buiten om hagelstenen te vangen met bakjes. En dat ging heel vlot, dus ook alle zandemmertjes werden gevuld. En toen ontdekten ze de trampoline – ze waren werkelijk doorweekt tot op hun onderbroekjes!! Helemaal opgewonden van alle sensatie en drijfnat kwamen ze weer binnen om lekker in pyama voor de TV op te drogen....
Helaas kregen we vorige week het nieuws dat de directrice van de school met heimwee weer terug naar Nederland verhuist. En nog twee andere juffen ook, met dezelfde reden. Anthe zal in het laatste jaar van de basisschool met nieuwe leerkrachten moeten starten. Daarnaast gaat de helft van de kinderen uit haar klas naar een Spaanse middelbare school of verhuizen naar het buitenland. Dat deed ons beseffen dat Anthe dan beter komend schooljaar kan overstappen naar de middelbare school, in plaats van over een jaar. Secondary School begint namelijk na groep 7.
Dus hebben we geïnformeerd bij de International College Spain of Anthe daar terecht kan. Ik had geluk iemand aan de telefoon te krijgen, want de wachtlijsten zijn te lang en ze nemen de telefoon normaliter niet meer op. Teleurgesteld door deze informatie zocht ik contact met iemand uit het bestuur van de Nederlandse afdeling van ICS en zij kon wel wat regelen voor ons. We hebben een inschrijfformulier ingeleverd met een brief over Anthe erbij en deze week kreeg ik de vraag van ICS of ze Anthe’s rapporten konden zien. Vanmorgen ben ik dus naar ICS geweest en heb daar een gesprek gehad. De wachtlijst voor Anthe’s klas, 6th grade, bestaat uit vier kinderen. We hopen half mei meer te horen, want alle expats moeten voor eind april doorgeven of ze op deze school blijven. We keep our fingers crossed!
Op Mark’s werk is het een heel drukke week. Dinsdag kwam de CEO van Owens Corning vanuit The States met een ‘private jet’ aan om Mark’s fabriek te bezoeken. Deze man wilde uiteraard wat cijfers gepresenteerd krijgen, en een rondleiding door de fabriek. Vorige week ging er een inpakmachine kapot, zodat alle produkten in de fabriek opgestapeld werden in plaats van ingepakt naar het magazijn gebracht werden. Vlak voor het weekend was deze machine gelukkig gerepareerd, zodat ze tijdens het weekend alles konden inpakken en wegzetten. Vlak voor de komst van de CEO zag de fabriek er picobello uit! De cijfers vielen Mark een beetje tegen, want in de administratie was een fout gemaakt waardoor er van zijn behaalde beetje winst niet zo heel veel meer over bleef....
Gelukkig hebben Mark en de kinderen volgende week de hele week vrij en gaan we zaterdag lekker vijf dagen naar Córdoba om uit te rusten en te genieten van het mooie, zonnige weer en de culturele bezienswaardigheden. We logeren op een finca mét zwembad op het platteland, vlakbij het kasteel waar de film “Pipo de Clown en de Pppparelridder” is opgenomen. Daar verheugen we ons op!
Helaas kregen we vorige week het nieuws dat de directrice van de school met heimwee weer terug naar Nederland verhuist. En nog twee andere juffen ook, met dezelfde reden. Anthe zal in het laatste jaar van de basisschool met nieuwe leerkrachten moeten starten. Daarnaast gaat de helft van de kinderen uit haar klas naar een Spaanse middelbare school of verhuizen naar het buitenland. Dat deed ons beseffen dat Anthe dan beter komend schooljaar kan overstappen naar de middelbare school, in plaats van over een jaar. Secondary School begint namelijk na groep 7.
Dus hebben we geïnformeerd bij de International College Spain of Anthe daar terecht kan. Ik had geluk iemand aan de telefoon te krijgen, want de wachtlijsten zijn te lang en ze nemen de telefoon normaliter niet meer op. Teleurgesteld door deze informatie zocht ik contact met iemand uit het bestuur van de Nederlandse afdeling van ICS en zij kon wel wat regelen voor ons. We hebben een inschrijfformulier ingeleverd met een brief over Anthe erbij en deze week kreeg ik de vraag van ICS of ze Anthe’s rapporten konden zien. Vanmorgen ben ik dus naar ICS geweest en heb daar een gesprek gehad. De wachtlijst voor Anthe’s klas, 6th grade, bestaat uit vier kinderen. We hopen half mei meer te horen, want alle expats moeten voor eind april doorgeven of ze op deze school blijven. We keep our fingers crossed!
Op Mark’s werk is het een heel drukke week. Dinsdag kwam de CEO van Owens Corning vanuit The States met een ‘private jet’ aan om Mark’s fabriek te bezoeken. Deze man wilde uiteraard wat cijfers gepresenteerd krijgen, en een rondleiding door de fabriek. Vorige week ging er een inpakmachine kapot, zodat alle produkten in de fabriek opgestapeld werden in plaats van ingepakt naar het magazijn gebracht werden. Vlak voor het weekend was deze machine gelukkig gerepareerd, zodat ze tijdens het weekend alles konden inpakken en wegzetten. Vlak voor de komst van de CEO zag de fabriek er picobello uit! De cijfers vielen Mark een beetje tegen, want in de administratie was een fout gemaakt waardoor er van zijn behaalde beetje winst niet zo heel veel meer over bleef....
Gelukkig hebben Mark en de kinderen volgende week de hele week vrij en gaan we zaterdag lekker vijf dagen naar Córdoba om uit te rusten en te genieten van het mooie, zonnige weer en de culturele bezienswaardigheden. We logeren op een finca mét zwembad op het platteland, vlakbij het kasteel waar de film “Pipo de Clown en de Pppparelridder” is opgenomen. Daar verheugen we ons op!
vrijdag 11 april 2008
Agua
Het water valt de laatste dagen met bakken uit de lucht! Zo nu en dan slagregens met onweer en windhosen. Maar het water is zo welkom! De water-reservoirs zijn maar karig gevuld dit jaar en in Barcelona gelden al boetes; als je je tuin besproeit (€ 40) of je zwembad vult met leidingwater (€ 3000). Helaas ondervinden we wel wat last van de regenslag, naast files onderweg en de rieten zonwering die weggewaaid is van ons deck, is mijn tuinkas nu al drie keer weggewaaid. Ik geef het op: ik zaai binnenkort alles wel in de koude grond. Dan maar wat later in het jaar verse tomaatjes, paprika’s en prei...
Ik heb weer iets overwonnen in Spanje, ik heb namelijk mijn auto laten keuren. Een vrouw op schilderles vertelde me van de week dat ze een boete had gekregen omdat ze haar autopapieren niet in orde had. Ik heb meteen alles gecheckt en bij mij bleek het ook niet in orde. Ik had mijn verzekeringsbetalingsbewijs van dit jaar niet in de auto liggen en mijn auto bleek ITV gekeurd te moeten worden. De volgende ochtend meteen stappen ondernomen en naar een keuringsstation gereden. Dat op zich was al een onderneming: het keuringsstation vinden, snappen hoe het systeem werkt en de autolampencontrole in het Spaans! Haha! Mijn auto werd trouwens afgekeurd, de voorbanden waren versleten. Dus dezelfde dag nieuwe autobanden eronder laten zetten en de volgende dag weer terug naar het keuringsstation. Nu heb ik mijn felbegeerde nieuwe keuringssticker op mijn raam zitten!
Sinds Maren op school zit maakt ze grote sprongen in haar Spaans! Ze heeft een Nederlandse juf en een Spaanse juf en voornamelijk Spaanstalige kindjes in de klas. Ze brabbelt thuis de hele dag Spaans en iets wat op Spaans lijkt. Alle kleuren kent ze nu in het Spaans en woorden als klei (plastalina), eet smakelijk! (¡buen aproveche!) en afblijven! (¡no se toca!). Laatst zaten we in de auto en toen speelden de drie meiden een spelletje met alle kleuren in het Spaans, Maren deed niets onder voor haar grote zussen hoor!
Afgelopen week tijdens mijn schilderles gebeurde er toch iets raars... Er kwam een Nederlandse man ‘toevallig’ langsrijden door de straat en verkocht vanuit de achterbak van zijn auto prachtige pannen- en messensets. Hij vertelde dat hij een verkoop had gehad in een hotel vlakbij en deze sets nog over had. Hij ging nu naar Zwitserland en wilde geen belasting betalen over de grens... Heel vaag verhaal, maar prachtige spullen! We moesten allemaal erg lachen, want de meesten van ons stonden met ons schilderschort aan op straat. “¡Qué día!” en “¡Qué manaña!” werden regelmatig uitgeroepen, hahaha! Uiteindelijk wilden we toch allemaal wel zo’n set (met flinke korting), dus zijn we gezamelijk en giechelend in een auto gestapt om te pinnen in de buurt en bij terugkomst de sets over te hevelen naar onze auto’s. Via Internet opgezocht dat de pannensets eigenlijk € 1445 kosten en wij hebben slechts € 200 betaald! Misschien van de vrachtwagen afgevallen??
Op Mark’s werk is de werkstress in de loop van de tijd weer opgelopen. De produktie is de laatste weken te laag en de kwaliteit is ook niet goed. Het produktiepersoneel doet niet echt z’n best om dit te verbeteren en Mark heeft af en toe het idee dat hij alles zelf moet doen - zelf de ideëen moet aandragen om het proces te verbeteren. Er heeft laatst een fabriek van Owens Corning in Europa in de brand gestaan en Mark is gevraagd om de produktie voor hun klanten over te nemen, ook dat lukt helaas niet optimaal... Gelukkig heeft hij zondag lekker afleiding: hij gaat met een groepje mannen naar een voetbalwedstrijd van Real Madrid!
Ondertussen heb ik mijn eerste les achter de rug van flamenco. Het was heel leuk: mooie Spaanse muziek en een leuke Spaanse juf. Maar die pasjes! De eerste pasjes vond ik goed te doen, maar toen begon ze alles achter elkaar te plakken en de armen moeten ook bewegen. Oef, alles tegelijk! Maar ik ben niet de enige die wat moeite heeft om haar heupen zwierig te bewegen en in de spiegel alles te blijven volgen. Ik blijf de cursus tot de zomer volgen en heb zélfs een lange flamencorok besteld!
Ik heb weer iets overwonnen in Spanje, ik heb namelijk mijn auto laten keuren. Een vrouw op schilderles vertelde me van de week dat ze een boete had gekregen omdat ze haar autopapieren niet in orde had. Ik heb meteen alles gecheckt en bij mij bleek het ook niet in orde. Ik had mijn verzekeringsbetalingsbewijs van dit jaar niet in de auto liggen en mijn auto bleek ITV gekeurd te moeten worden. De volgende ochtend meteen stappen ondernomen en naar een keuringsstation gereden. Dat op zich was al een onderneming: het keuringsstation vinden, snappen hoe het systeem werkt en de autolampencontrole in het Spaans! Haha! Mijn auto werd trouwens afgekeurd, de voorbanden waren versleten. Dus dezelfde dag nieuwe autobanden eronder laten zetten en de volgende dag weer terug naar het keuringsstation. Nu heb ik mijn felbegeerde nieuwe keuringssticker op mijn raam zitten!
Sinds Maren op school zit maakt ze grote sprongen in haar Spaans! Ze heeft een Nederlandse juf en een Spaanse juf en voornamelijk Spaanstalige kindjes in de klas. Ze brabbelt thuis de hele dag Spaans en iets wat op Spaans lijkt. Alle kleuren kent ze nu in het Spaans en woorden als klei (plastalina), eet smakelijk! (¡buen aproveche!) en afblijven! (¡no se toca!). Laatst zaten we in de auto en toen speelden de drie meiden een spelletje met alle kleuren in het Spaans, Maren deed niets onder voor haar grote zussen hoor!
Afgelopen week tijdens mijn schilderles gebeurde er toch iets raars... Er kwam een Nederlandse man ‘toevallig’ langsrijden door de straat en verkocht vanuit de achterbak van zijn auto prachtige pannen- en messensets. Hij vertelde dat hij een verkoop had gehad in een hotel vlakbij en deze sets nog over had. Hij ging nu naar Zwitserland en wilde geen belasting betalen over de grens... Heel vaag verhaal, maar prachtige spullen! We moesten allemaal erg lachen, want de meesten van ons stonden met ons schilderschort aan op straat. “¡Qué día!” en “¡Qué manaña!” werden regelmatig uitgeroepen, hahaha! Uiteindelijk wilden we toch allemaal wel zo’n set (met flinke korting), dus zijn we gezamelijk en giechelend in een auto gestapt om te pinnen in de buurt en bij terugkomst de sets over te hevelen naar onze auto’s. Via Internet opgezocht dat de pannensets eigenlijk € 1445 kosten en wij hebben slechts € 200 betaald! Misschien van de vrachtwagen afgevallen??
Op Mark’s werk is de werkstress in de loop van de tijd weer opgelopen. De produktie is de laatste weken te laag en de kwaliteit is ook niet goed. Het produktiepersoneel doet niet echt z’n best om dit te verbeteren en Mark heeft af en toe het idee dat hij alles zelf moet doen - zelf de ideëen moet aandragen om het proces te verbeteren. Er heeft laatst een fabriek van Owens Corning in Europa in de brand gestaan en Mark is gevraagd om de produktie voor hun klanten over te nemen, ook dat lukt helaas niet optimaal... Gelukkig heeft hij zondag lekker afleiding: hij gaat met een groepje mannen naar een voetbalwedstrijd van Real Madrid!
Ondertussen heb ik mijn eerste les achter de rug van flamenco. Het was heel leuk: mooie Spaanse muziek en een leuke Spaanse juf. Maar die pasjes! De eerste pasjes vond ik goed te doen, maar toen begon ze alles achter elkaar te plakken en de armen moeten ook bewegen. Oef, alles tegelijk! Maar ik ben niet de enige die wat moeite heeft om haar heupen zwierig te bewegen en in de spiegel alles te blijven volgen. Ik blijf de cursus tot de zomer volgen en heb zélfs een lange flamencorok besteld!
vrijdag 4 april 2008
Beugels
Vlak voordat we op vakantie gingen naar Marokko zijn we voor het eerst in Spanje naar de tandarts geweest. Afgelopen zomer zijn we nog met z’n allen naar onze tandarts in Breda geweest voor controle, maar aangezien we deze zomer niet naar Breda gaan hebben we tóch maar een Madrileense tandarts gezocht. En dat hebben we geweten!!
Ik heb de diagnose ‘paradontitis’ gekregen en heb mijn eerste behandeling al achter de rug. Geheel verdoofd is mijn tandvlees gereinigd aan de onderkant en volgende week weer terug voor dezelfde behandeling aan de bovenkant. Aan het eind van de behandeling ging ik rechtop in de stoel zitten en kreeg mijn tandarts telefonisch het slechte nieuws dat zijn moeder was overleden... De arme man, hij was erg geschrokken en moest huilen. Zat ik daar in dat kleine kamertje met een huilende man die ik nauwelijks kende.. Toen ik opgestaan was om hem te troosten door mijn hand op zijn schouder te leggen ging de deur met een zwaai open..”¿Qué pasa?” riep de assistente met wijdgesperde ogen. Dat was vast een raar gezicht, hahaha! Zijn collega’s reageerden allemaal heel emotioneel op het nieuws en zijn vrouw werd er gauw bij gehaald, maar ik was opgelucht toen ik buiten stond.
Anthe en Inden kregen dus voor de vakantie te horen dat ze allebei een beugel moeten en daar waren ze niet blij mee. Traantjes vloeiden... Vorige week zijn we terug geweest voor een afspraak bij de orthodontiste en is ons uitgelegd wat er gaat gebeuren. Anthe krijgt zes maanden een draadjesbeugel en daarna zo’n blokjesbeugel voor zo’n anderhalf jaar. Het kind is er dus wel twee jaar zoet mee. En Inden krijgt anderhalf jaar zo’n draadjesbeugel, want ze is veel jonger dan Anthe en daarna krijgt ze nog kort zo’n blokjesbeugel. Ze zal er ook wel twee jaar zoet mee zijn. Ik was in eerste instantie verbaasd, want hun tanden staan zo mooi recht! Maar hun kaak is te klein en er kunnen een paar grote-mensen-tanden niet tussen. Jammer. Het gevolg is dat ik nu wekelijks in de tandartsenpraktijk te zien ben voor al onze behandelingen, en daar ben ik niet blij mee!
Het weer is hier omgeslagen en heerlijk warm. Toen we uit Marokko terug kwamen heeft Mark onze winterjassen van thuis opgehaald, want het vroor bijna die avond! En nu hebben we deze week voor het eerst dit jaar ’s avonds buiten gegeten op ons deck. We hebben blote voeten in onze schoenen en vestjes in plaats van winterjassen aan. Die eerste warme zonnestralen zijn om van te genieten! Ik heb gisteren weer alle tuinpotten gevuld met geraniums in rood en roze, lekker vrolijk! Mijn kas is gevuld met tomaten-, prei-, paprikaplantjes en zonnebloemen. De lente is echt aangebroken!
Vanaf aankomende maandagavond ga ik wekelijks naar flamencoles. Ik heb het zelf opgezet en we beginnen met een groep van tien vrouwen. Het kledingadvies is een joggingbroek en gympen...dat doet mij vermoeden dat het best eens hard zweten kan worden...ik ben zó benieuwd, want ik ben geen kei in danspasjes, maatgevoel en zwierende heupen!
Aanstaande zondag ga ik met een groep vrouwen van het peutergroepje - dat ik ruim een jaar geleden had opgestart - een High Tea doen in het Ritz Hotel in Madrid. Er zitten ondertussen ook een paar nieuwe vrouwen bij, leuk om nieuwe mensen te ontmoeten!
Verder hebben we het druk met verjaardagen - inclusief de mijne die ik met wat vriendinnen gevierd heb op het deck met een stuk zelfgebakken appeltaart . En niet te vergeten alle lieve kadopakketjes van mijn verre vriendinnen, ¡muchas gracias! En vanmiddag gaat Anthe uit logeren bij haar vriendin Emma en komt Inden’s vriendin Anne bij ons logeren. Ondertussen genieten we ook nog na van onze grote Marokko-reis door met mensen onze foto’s te bekijken, foto’s af te drukken, vergrotingen in te lijsten en ons fotoboek bij de HEMA samen te stellen. Soms kan ik bijna niet geloven dat wij daar geweest zijn...
Ik heb de diagnose ‘paradontitis’ gekregen en heb mijn eerste behandeling al achter de rug. Geheel verdoofd is mijn tandvlees gereinigd aan de onderkant en volgende week weer terug voor dezelfde behandeling aan de bovenkant. Aan het eind van de behandeling ging ik rechtop in de stoel zitten en kreeg mijn tandarts telefonisch het slechte nieuws dat zijn moeder was overleden... De arme man, hij was erg geschrokken en moest huilen. Zat ik daar in dat kleine kamertje met een huilende man die ik nauwelijks kende.. Toen ik opgestaan was om hem te troosten door mijn hand op zijn schouder te leggen ging de deur met een zwaai open..”¿Qué pasa?” riep de assistente met wijdgesperde ogen. Dat was vast een raar gezicht, hahaha! Zijn collega’s reageerden allemaal heel emotioneel op het nieuws en zijn vrouw werd er gauw bij gehaald, maar ik was opgelucht toen ik buiten stond.
Anthe en Inden kregen dus voor de vakantie te horen dat ze allebei een beugel moeten en daar waren ze niet blij mee. Traantjes vloeiden... Vorige week zijn we terug geweest voor een afspraak bij de orthodontiste en is ons uitgelegd wat er gaat gebeuren. Anthe krijgt zes maanden een draadjesbeugel en daarna zo’n blokjesbeugel voor zo’n anderhalf jaar. Het kind is er dus wel twee jaar zoet mee. En Inden krijgt anderhalf jaar zo’n draadjesbeugel, want ze is veel jonger dan Anthe en daarna krijgt ze nog kort zo’n blokjesbeugel. Ze zal er ook wel twee jaar zoet mee zijn. Ik was in eerste instantie verbaasd, want hun tanden staan zo mooi recht! Maar hun kaak is te klein en er kunnen een paar grote-mensen-tanden niet tussen. Jammer. Het gevolg is dat ik nu wekelijks in de tandartsenpraktijk te zien ben voor al onze behandelingen, en daar ben ik niet blij mee!
Het weer is hier omgeslagen en heerlijk warm. Toen we uit Marokko terug kwamen heeft Mark onze winterjassen van thuis opgehaald, want het vroor bijna die avond! En nu hebben we deze week voor het eerst dit jaar ’s avonds buiten gegeten op ons deck. We hebben blote voeten in onze schoenen en vestjes in plaats van winterjassen aan. Die eerste warme zonnestralen zijn om van te genieten! Ik heb gisteren weer alle tuinpotten gevuld met geraniums in rood en roze, lekker vrolijk! Mijn kas is gevuld met tomaten-, prei-, paprikaplantjes en zonnebloemen. De lente is echt aangebroken!
Vanaf aankomende maandagavond ga ik wekelijks naar flamencoles. Ik heb het zelf opgezet en we beginnen met een groep van tien vrouwen. Het kledingadvies is een joggingbroek en gympen...dat doet mij vermoeden dat het best eens hard zweten kan worden...ik ben zó benieuwd, want ik ben geen kei in danspasjes, maatgevoel en zwierende heupen!
Aanstaande zondag ga ik met een groep vrouwen van het peutergroepje - dat ik ruim een jaar geleden had opgestart - een High Tea doen in het Ritz Hotel in Madrid. Er zitten ondertussen ook een paar nieuwe vrouwen bij, leuk om nieuwe mensen te ontmoeten!
Verder hebben we het druk met verjaardagen - inclusief de mijne die ik met wat vriendinnen gevierd heb op het deck met een stuk zelfgebakken appeltaart . En niet te vergeten alle lieve kadopakketjes van mijn verre vriendinnen, ¡muchas gracias! En vanmiddag gaat Anthe uit logeren bij haar vriendin Emma en komt Inden’s vriendin Anne bij ons logeren. Ondertussen genieten we ook nog na van onze grote Marokko-reis door met mensen onze foto’s te bekijken, foto’s af te drukken, vergrotingen in te lijsten en ons fotoboek bij de HEMA samen te stellen. Soms kan ik bijna niet geloven dat wij daar geweest zijn...
maandag 24 maart 2008
Deel 1: Marrakesh, 1001-nacht sprookje
Between the country where we are born
and the country where we will die
We are all immigrants of the country of our dreams
(Sometimes we get a glimpse of that country)
E.E.Titus
Gisteravond zijn we aangekomen in Marrakesh en het was nog sprookjesachtiger dan ik hoopte! We werden afgezet in de Medina en daar werd onze bagage in een handkar gezet, Anthe en Inden er bovenop, en daar gingen we. Lopend door honderden smalle straatjes en steegjes. Overal mensen op straat, mannen in jellaba’s en mutsjes op en vrouwen met een hoofddoekje om of een boerka aan. “Mama, een spook zonder ogen!”, zei Maren een keer.
Overal piepkleine winkeltjes: een fietsenmakertje, een kappertje, een timmerman, een hammam of een winkeltje met lantaarns. De supermarktwinkeltjes bestaan uit een kamer helemaal volgestouwd met levensmiddelen – opgestapeld langs de muren – met een klein loketje waar je door moet bestellen.
De man met de handkar liep flink door, Mark ernaast en ik met Maren 10 meter er achteraan. Ik snoof de sprookjesachtige sfeer op terwijl we door al die roodachtige poortjes en steegjes liepen. We liepen langs prachtige oude deuren en zoveel mensen op straat zeiden ons gedag, “Salaam” of “Bonjour! Ça va?” En uiteindelijk klopte de meneer bij een grote houten deur aan. We werden hartelijk ontvangen door Abdul, de kinderen met een kus op hun voorhoofd, alsof hij ons jaren niet gezien had! Binnen kwamen we in een oase van rust...een fonteintje in het midden, prachtig houten deuren om ons heen en gietijzeren balkonnetjes.
*****************************************************
We hebben een intense dag in Marrakesh achter de rug. De stad is zo intens doordat er zoveel mensen op straat zijn. Ze zijn allemaal onderweg in een kar achter een ezeltje, op de rug van een ezeltje, per fiets of brommer. De meeste mensen lopen of doen gewoon niets, ze hangen wat op straat. Er zijn ook veel kinderen op straat die je voor een paar dirham ergens heen willen brengen.
Op het plein Djemaa el-Fna (op straat ‘La Place’ genoemd) en de souqs (de marktstraatjes) komen de kleuren van de handelswaar op je af: sinaasappelen, gekleurde stofjes, lampen en lantaarns, veel gekleurde doeken, gekleurde kruiden en tassen. Op het plein is veel vertier met dieren, een hoog 1001-nacht sprookjesgehalte. Er zijn slangenbezweerders, acrobaten, schildpad- of kameleonverkopers, maar het meest zielige was het aapje aan de ketting. Een grotere aap zat in een dichte houten kist ernaast te wachten... De slangen hadden het ook zwaar, ze werden steeds in een emmer koud water gegooid waar ze snel weer uitklommen.
We zijn naar de oude Koranschool “Ben Youssef” geweest waar tot een paar jaar terug nog 900 meisjes studeerden en woonden. Prachtig gebouw met veel stucco stijl.
Na aankoop van een shawl voor ons allemaal in de souqs, ter voorbereiding op onze reis door de Sahara, hebben we ons terug getrokken op het dak van onze riad waar we in een tent met veel kussens heerlijk gerelaxed hebben.
**********************************************************
We zijn met de Defender en Hammi via de Tizi n’Tichka-pas onderweg naar de Sahara... We hebben onderweg twee oude kasbah’s bezocht. De eerste kasbah in Telouet was aan de buitenkant erg vervallen. Hier woonde de rijkste man van Marokko totdat Marokko in 1956 onafhankelijk werd. Deze kasbah wordt sindsdien niet meer onderhouden, maar als je door het eerste vervallen stuk gelopen bent valt je mond open van verbazing: prachtige zalen met mudejar en stucco stijl en de plafonds waren van prachtig bewerkt hout. Onderweg naar de tweede kasbah reden we zo’n zes kilometer offroad door een woestijnachtig gebied met veel zoutafzettingen. Heel vroeger was hier een zee gelegen, waardoor er nu veel fossielen en mineralen te vinden zijn. We reden door een aantal droge rivierbeddingen en de meiden gilden het uit van plezier! Ze werden regelmatig van de achterbank gewipt door diepe kuilen. Ik denk dat Hammi nog nooit zulk enthousiast publiek op zijn achterbank gehad heeft!
Aangekomen in Aït Benhaddou, een kasbah uit de 11e eeuw, kregen we een rondleiding van een oude Berber. Hij miste wat voortanden, maar was zó vriendelijk! Hij lachte veel rechtstreeks uit zijn hart, vertelde hij, dan was zijn leven minder zwaar. Hij heeft zeven zonen en drie dochters en wel twintig kleinkinderen. De kasbah was prachtig bewaard gebleven doordat er veel geld beschikbaar kwam. Verschillende films zijn hier opgenomen zoals “Jewel of the Nile” en “Gladiator” en de kasbah staat op de erfgoedlijst van UNESCO. Vroeger leefden de joden en moren hier samen in het dorp – er is een synagoge en een moskee met minaret, alles opgebouwd uit klei, stro en water. De kasbah is prachtig gelegen aan een rivier die we moesten oversteken door op zandzakken te springen. De dromedarissen lagen te wachten op een oversteek als er méér water door de rivier zou stromen...
De kasbah waar wij overnachtten had overal kleine kamertjes, trapjes en ruimten met banken met veel kussens om te ontspannen. Heerlijk! Het eten was heel traditioneel, tajine (gestoofde schotel van plaatselijke groenten en hompen kalkoen). Voor de beleefdheid hebben we er met een vork ingeprikt, maar we werden er heel melig van! Haha!
and the country where we will die
We are all immigrants of the country of our dreams
(Sometimes we get a glimpse of that country)
E.E.Titus
Gisteravond zijn we aangekomen in Marrakesh en het was nog sprookjesachtiger dan ik hoopte! We werden afgezet in de Medina en daar werd onze bagage in een handkar gezet, Anthe en Inden er bovenop, en daar gingen we. Lopend door honderden smalle straatjes en steegjes. Overal mensen op straat, mannen in jellaba’s en mutsjes op en vrouwen met een hoofddoekje om of een boerka aan. “Mama, een spook zonder ogen!”, zei Maren een keer.
Overal piepkleine winkeltjes: een fietsenmakertje, een kappertje, een timmerman, een hammam of een winkeltje met lantaarns. De supermarktwinkeltjes bestaan uit een kamer helemaal volgestouwd met levensmiddelen – opgestapeld langs de muren – met een klein loketje waar je door moet bestellen.
De man met de handkar liep flink door, Mark ernaast en ik met Maren 10 meter er achteraan. Ik snoof de sprookjesachtige sfeer op terwijl we door al die roodachtige poortjes en steegjes liepen. We liepen langs prachtige oude deuren en zoveel mensen op straat zeiden ons gedag, “Salaam” of “Bonjour! Ça va?” En uiteindelijk klopte de meneer bij een grote houten deur aan. We werden hartelijk ontvangen door Abdul, de kinderen met een kus op hun voorhoofd, alsof hij ons jaren niet gezien had! Binnen kwamen we in een oase van rust...een fonteintje in het midden, prachtig houten deuren om ons heen en gietijzeren balkonnetjes.
*****************************************************
We hebben een intense dag in Marrakesh achter de rug. De stad is zo intens doordat er zoveel mensen op straat zijn. Ze zijn allemaal onderweg in een kar achter een ezeltje, op de rug van een ezeltje, per fiets of brommer. De meeste mensen lopen of doen gewoon niets, ze hangen wat op straat. Er zijn ook veel kinderen op straat die je voor een paar dirham ergens heen willen brengen.
Op het plein Djemaa el-Fna (op straat ‘La Place’ genoemd) en de souqs (de marktstraatjes) komen de kleuren van de handelswaar op je af: sinaasappelen, gekleurde stofjes, lampen en lantaarns, veel gekleurde doeken, gekleurde kruiden en tassen. Op het plein is veel vertier met dieren, een hoog 1001-nacht sprookjesgehalte. Er zijn slangenbezweerders, acrobaten, schildpad- of kameleonverkopers, maar het meest zielige was het aapje aan de ketting. Een grotere aap zat in een dichte houten kist ernaast te wachten... De slangen hadden het ook zwaar, ze werden steeds in een emmer koud water gegooid waar ze snel weer uitklommen.
We zijn naar de oude Koranschool “Ben Youssef” geweest waar tot een paar jaar terug nog 900 meisjes studeerden en woonden. Prachtig gebouw met veel stucco stijl.
Na aankoop van een shawl voor ons allemaal in de souqs, ter voorbereiding op onze reis door de Sahara, hebben we ons terug getrokken op het dak van onze riad waar we in een tent met veel kussens heerlijk gerelaxed hebben.
**********************************************************
We zijn met de Defender en Hammi via de Tizi n’Tichka-pas onderweg naar de Sahara... We hebben onderweg twee oude kasbah’s bezocht. De eerste kasbah in Telouet was aan de buitenkant erg vervallen. Hier woonde de rijkste man van Marokko totdat Marokko in 1956 onafhankelijk werd. Deze kasbah wordt sindsdien niet meer onderhouden, maar als je door het eerste vervallen stuk gelopen bent valt je mond open van verbazing: prachtige zalen met mudejar en stucco stijl en de plafonds waren van prachtig bewerkt hout. Onderweg naar de tweede kasbah reden we zo’n zes kilometer offroad door een woestijnachtig gebied met veel zoutafzettingen. Heel vroeger was hier een zee gelegen, waardoor er nu veel fossielen en mineralen te vinden zijn. We reden door een aantal droge rivierbeddingen en de meiden gilden het uit van plezier! Ze werden regelmatig van de achterbank gewipt door diepe kuilen. Ik denk dat Hammi nog nooit zulk enthousiast publiek op zijn achterbank gehad heeft!
Aangekomen in Aït Benhaddou, een kasbah uit de 11e eeuw, kregen we een rondleiding van een oude Berber. Hij miste wat voortanden, maar was zó vriendelijk! Hij lachte veel rechtstreeks uit zijn hart, vertelde hij, dan was zijn leven minder zwaar. Hij heeft zeven zonen en drie dochters en wel twintig kleinkinderen. De kasbah was prachtig bewaard gebleven doordat er veel geld beschikbaar kwam. Verschillende films zijn hier opgenomen zoals “Jewel of the Nile” en “Gladiator” en de kasbah staat op de erfgoedlijst van UNESCO. Vroeger leefden de joden en moren hier samen in het dorp – er is een synagoge en een moskee met minaret, alles opgebouwd uit klei, stro en water. De kasbah is prachtig gelegen aan een rivier die we moesten oversteken door op zandzakken te springen. De dromedarissen lagen te wachten op een oversteek als er méér water door de rivier zou stromen...
De kasbah waar wij overnachtten had overal kleine kamertjes, trapjes en ruimten met banken met veel kussens om te ontspannen. Heerlijk! Het eten was heel traditioneel, tajine (gestoofde schotel van plaatselijke groenten en hompen kalkoen). Voor de beleefdheid hebben we er met een vork ingeprikt, maar we werden er heel melig van! Haha!
Deel 2: Sahara, Erg Chebbi woestijn
Gistermiddag zijn we door de poort naar de Sahara gereden zijn en toen we rond vijf uur aankwamen in Merzouga konden de meisjes snel een duik nemen in het zwembad, terwijl Mark en ik een tas pakten voor een nacht in de woestijn. Binnen een half uur klommen we allevijf op een dromedaris en vertrokken we in de avondzon voor een geweldig indrukwekkende tocht over de zandduinen in prachtige kleuren! Wat een rijkdom om met ons hele gezin in de stilte van de woestijn zo’n mooie tocht te maken!!
Na anderhalf uur en een prachtige zonsondergang kwamen we aan bij ons tentenkamp. Daar zou onze maaltijd bereid worden, maar dat duurde te lang voor de meiden – moe van de reis en de tocht – zodat ze met een kleine snack zijn gaan slapen in de tent bij een heel klein opbrandend kaarsje... Mark en ik hebben daarna met z’n tweetjes op een kleed naar de sterrenhemel gekeken en konden toen aanschuiven voor een heerlijke maaltijd. ’s Nachts werd ik wakker van héél koude voeten - ondanks twee wollen dekens – en ik kroop bij Mark onder de dekens. Buiten de tent zagen we de maan en miljoenen sterretjes de woestijn verlichten en in dat schemer zagen we de dromedarissen om de tenten heen verspreid rusten. Heel vroeg (vóór zonsopgang) werden we wakker om weer terug te gaan en zagen we de zon weer opkomen boven de zandduinen. Op het terras van ons hotel hebben we daarna ontbeten en vervolgens heerlijk gedouched om al dat woestijnzand weer van ons af te spoelen!
**********************************************************
Gisteren hadden we een rustdag ingepland, lekker zwemmen en lezen. Eind van de middag gingen we naar een meertje heel vlakbij. Dit meer ‘Lac du Merzouga’ ontstaat alleen in het voorjaar als er veel regen valt. Twee weekjes geleden was het meer er nog niet, en nu...wel! Heel bijzonder is dat er dan meteen groepen flamingo’s neerstrijken – wáár komen ze vandaan?? We beseffen dat het heel uniek is dat wij deze grote roze vogels gespot hebben!
Daarna gingen we naar een optreden van Gnaoua, een Marrokaanse groep die heel ritmische muziek maakt waar je van in trance kunt raken of bij kunt mediteren. Anthe, Inden en ik werden uitgenodigd om mee te dansen. We hebben hun CD meegenomen. Op de terugweg zijn we heel stoer een stukje de woestijn in gereden – niet ver, want er kwam een zandstorm...
De volgende ochtend zijn we via een prachtige route door de groene Drâa vallei en de Todra Gorge op weg gegaan naar het Hoge Atlas-gebergte. Onderweg hebben we groene palmeria’s gezien, veel rijst- en muntplantages, vrouwen lopend met hun ezeltjes met manden gevuld met groen voor hun koe, schapen- en geitenkuddes, vrouwen die de was doen in de rivier en hun was in de planten laten drogen, een dromedaris op de autoweg, een zandstorm(!) en in de dorpjes veel fietsers, markten en vrouwen met boerka’s.
Na anderhalf uur en een prachtige zonsondergang kwamen we aan bij ons tentenkamp. Daar zou onze maaltijd bereid worden, maar dat duurde te lang voor de meiden – moe van de reis en de tocht – zodat ze met een kleine snack zijn gaan slapen in de tent bij een heel klein opbrandend kaarsje... Mark en ik hebben daarna met z’n tweetjes op een kleed naar de sterrenhemel gekeken en konden toen aanschuiven voor een heerlijke maaltijd. ’s Nachts werd ik wakker van héél koude voeten - ondanks twee wollen dekens – en ik kroop bij Mark onder de dekens. Buiten de tent zagen we de maan en miljoenen sterretjes de woestijn verlichten en in dat schemer zagen we de dromedarissen om de tenten heen verspreid rusten. Heel vroeg (vóór zonsopgang) werden we wakker om weer terug te gaan en zagen we de zon weer opkomen boven de zandduinen. Op het terras van ons hotel hebben we daarna ontbeten en vervolgens heerlijk gedouched om al dat woestijnzand weer van ons af te spoelen!
**********************************************************
Gisteren hadden we een rustdag ingepland, lekker zwemmen en lezen. Eind van de middag gingen we naar een meertje heel vlakbij. Dit meer ‘Lac du Merzouga’ ontstaat alleen in het voorjaar als er veel regen valt. Twee weekjes geleden was het meer er nog niet, en nu...wel! Heel bijzonder is dat er dan meteen groepen flamingo’s neerstrijken – wáár komen ze vandaan?? We beseffen dat het heel uniek is dat wij deze grote roze vogels gespot hebben!
Daarna gingen we naar een optreden van Gnaoua, een Marrokaanse groep die heel ritmische muziek maakt waar je van in trance kunt raken of bij kunt mediteren. Anthe, Inden en ik werden uitgenodigd om mee te dansen. We hebben hun CD meegenomen. Op de terugweg zijn we heel stoer een stukje de woestijn in gereden – niet ver, want er kwam een zandstorm...
De volgende ochtend zijn we via een prachtige route door de groene Drâa vallei en de Todra Gorge op weg gegaan naar het Hoge Atlas-gebergte. Onderweg hebben we groene palmeria’s gezien, veel rijst- en muntplantages, vrouwen lopend met hun ezeltjes met manden gevuld met groen voor hun koe, schapen- en geitenkuddes, vrouwen die de was doen in de rivier en hun was in de planten laten drogen, een dromedaris op de autoweg, een zandstorm(!) en in de dorpjes veel fietsers, markten en vrouwen met boerka’s.
Deel 3: Kasbah de Toubkal, Hoge Atlas
De afgelopen twee dagen waren we op één van de mooiste plekjes van Marokko: Kasbah du Toubkal in het Hoge Atlasgebergte. Deze kasbah is van een overgebleven ruïne helemaal weer opgebouwd tot een prachtig resort waar je helemaal tot rust kunt komen. Het begint al met de aankomst, de kasbah is niet per auto te bereiken. Dus al onze bagage werd op een muilezel geladen, de kinderen werden over twee ezels verdeeld en zo liepen we het dorp uit de berg op. Uniek!
De kasbah is heel mooi traditioneel ingericht met wandkleden en gesneden houtwerk, en net zoals de andere kasbah’s waar we geslapen hebben vol met gezellige hoekjes waar je kunt loungen – veel brandende open haarden en veel kussens. Het was koud daar boven in de bergen - de hoogste berg in het Hoge Atlas is meer dan 4000 meter hoog - we keken uit op besneeuwde bergtoppen.
Onze slaapkamers waren heerlijk: lantaarns met kaarsjes, rozeblaadjes in de badkamer, mandje met hammamspulletjes, wierook, gevuld koelkastje, relax-CD’s, boeken, kleden en jellaba’s om lekker op het terras te dragen, zélfs sloffen stonden klaar! Na een heerlijke maaltijd gingen de meiden samen op hun slaapkamer slapen en lezen en trokken Mark en ik ons met een boek terug om te genieten van al deze rust. Toen we in ons bed wilden stappen werden we verrast door warme kruiken in ons bed, dat maakte het plaatje helemaal compleet...
De volgende ochtend maakten we een schitterende bergwandeling. We genoten van het uitzicht: besneeuwde bergtoppen, veel klaterende watervallen en een kabbelend beekje van smeltwater. Anthe maakte nog een opmerking: “Mam, jij bent altijd zo goed voorbereid..je neemt van alles mee wat we NIET nodig hebben!” Ze doelde op de shawls en handschoenen die ik ingepakt had..die we een paar uur later écht nodig hadden! Teruggekomen in de kasbah hadden we een lunch op het terras en toen het zonnetje verdween achter de wolken en het écht koud werd zijn we lekker met ons boek bij de open haard gekropen met een kopje muntthee of warme chocomel. Wat een heerlijke plek!
De kasbah is heel mooi traditioneel ingericht met wandkleden en gesneden houtwerk, en net zoals de andere kasbah’s waar we geslapen hebben vol met gezellige hoekjes waar je kunt loungen – veel brandende open haarden en veel kussens. Het was koud daar boven in de bergen - de hoogste berg in het Hoge Atlas is meer dan 4000 meter hoog - we keken uit op besneeuwde bergtoppen.
Onze slaapkamers waren heerlijk: lantaarns met kaarsjes, rozeblaadjes in de badkamer, mandje met hammamspulletjes, wierook, gevuld koelkastje, relax-CD’s, boeken, kleden en jellaba’s om lekker op het terras te dragen, zélfs sloffen stonden klaar! Na een heerlijke maaltijd gingen de meiden samen op hun slaapkamer slapen en lezen en trokken Mark en ik ons met een boek terug om te genieten van al deze rust. Toen we in ons bed wilden stappen werden we verrast door warme kruiken in ons bed, dat maakte het plaatje helemaal compleet...
De volgende ochtend maakten we een schitterende bergwandeling. We genoten van het uitzicht: besneeuwde bergtoppen, veel klaterende watervallen en een kabbelend beekje van smeltwater. Anthe maakte nog een opmerking: “Mam, jij bent altijd zo goed voorbereid..je neemt van alles mee wat we NIET nodig hebben!” Ze doelde op de shawls en handschoenen die ik ingepakt had..die we een paar uur later écht nodig hadden! Teruggekomen in de kasbah hadden we een lunch op het terras en toen het zonnetje verdween achter de wolken en het écht koud werd zijn we lekker met ons boek bij de open haard gekropen met een kopje muntthee of warme chocomel. Wat een heerlijke plek!
Deel 4: Marrakesh, paleis de la Bahia
Eergisteren zijn we weer terug gekomen naar onze riad in Marrakesh. De volgende dag hadden we vrijgehouden om wat te shoppen. De souqs vinden we leuk om door te wandelen, maar je wordt regelmatig aangeklampt door verkopers en dat vinden we niet fijn. De kleine winkeltjes in de Medina buiten de souqs voelen veel prettiger. Daar hebben we een wandkleed gekocht die door Tuareg (nomaden uit de Sahara) met de hand gemaakt is. We werden mee naar achter genomen waar zoveel keus was in kleden! Uiteraard moesten we eerst afdingen voor een goede prijs. Zo ook voor de grote tuinlantaarn en de Marokkaanse slofjes en armbandjes voor de meiden. Als laatste hebben we zes gekleurde kommetjes gekocht (voor de cornflakes), en toen konden Mark en ik een grote lederen reistas niet laten staan... Dat heeft heel wat serieus onderhandelen (en weglopen) gekost, maar toen werden we terug geroepen en konden we de tas meenemen...ppff, wat een spelletje!
Onze riad ligt in de Medina, ver weg van de drukte rondom La place. Dat heeft z’n charmes, achter een grote deur schuilt een oase van rust. In de kleine winkeltjes in de buurt of de hammam komen de lokale mensen. Zo stonden we in de rij voor een klein winkeltje, soort supermarktje. De man voor ons kocht een paar gram steenzout dat in een papiertje uit een tijdschrift gerold werd. Het bedrag werd op een kartonnetje geschreven, op de pof dus..
Na het eten kreeg ik een heerlijke pedicure in de riad, Anthe en Inden volgden iedere handeling op de voet. De verrassing was dus groot toen ze ieder nagellak op hun teennageltjes mochten!
**********************************************************
Op onze laatste dag hadden we een bezoek aan paleis de la Bahia gepland. Het was die dag een feestdag in Marokko, de geboortedag van profeet Mohammed, alle Marokkaanse kinderen waren op hun mooist gekleed en het was heel druk op straat. Toen we eind van de ochtend aan kwamen geslenterd bij het paleis ging nét de deur dicht. Wat een teleurstelling (voor mij!) Werkelijk teleurgesteld gingen we vlakbij lunchen, notabene in restaurant La Bahia! En wat bleek toen we een paar uur later langs het paleis liepen? Het paleis ging over vijf minuten weer open! Gelukzalig liepen we (vooral ik) door het prachtige paleis wat ons veel deed denken aan het mooiste paleis dat we ooit hebben gezien, namelijk La Alhambra in het Zuiden van Spanje. Daarna gingen we terug naar de riad om onze bagage op te halen en ons te melden op het vliegveld. Deze bijzondere vakantie (onze koperen bruiloft) was alles wat we hoopten: avontuurlijk, stoer, romantisch, boeiend, heet, koud, intens, indrukwekkend, opwindend en adembenemend. Kortom...onvergetelijk!
Onze riad ligt in de Medina, ver weg van de drukte rondom La place. Dat heeft z’n charmes, achter een grote deur schuilt een oase van rust. In de kleine winkeltjes in de buurt of de hammam komen de lokale mensen. Zo stonden we in de rij voor een klein winkeltje, soort supermarktje. De man voor ons kocht een paar gram steenzout dat in een papiertje uit een tijdschrift gerold werd. Het bedrag werd op een kartonnetje geschreven, op de pof dus..
Na het eten kreeg ik een heerlijke pedicure in de riad, Anthe en Inden volgden iedere handeling op de voet. De verrassing was dus groot toen ze ieder nagellak op hun teennageltjes mochten!
**********************************************************
Op onze laatste dag hadden we een bezoek aan paleis de la Bahia gepland. Het was die dag een feestdag in Marokko, de geboortedag van profeet Mohammed, alle Marokkaanse kinderen waren op hun mooist gekleed en het was heel druk op straat. Toen we eind van de ochtend aan kwamen geslenterd bij het paleis ging nét de deur dicht. Wat een teleurstelling (voor mij!) Werkelijk teleurgesteld gingen we vlakbij lunchen, notabene in restaurant La Bahia! En wat bleek toen we een paar uur later langs het paleis liepen? Het paleis ging over vijf minuten weer open! Gelukzalig liepen we (vooral ik) door het prachtige paleis wat ons veel deed denken aan het mooiste paleis dat we ooit hebben gezien, namelijk La Alhambra in het Zuiden van Spanje. Daarna gingen we terug naar de riad om onze bagage op te halen en ons te melden op het vliegveld. Deze bijzondere vakantie (onze koperen bruiloft) was alles wat we hoopten: avontuurlijk, stoer, romantisch, boeiend, heet, koud, intens, indrukwekkend, opwindend en adembenemend. Kortom...onvergetelijk!
zondag 9 maart 2008
Lang haar
Klop klop klop, tik tik tik
Noach bouwt een heel groot schip
Klop klop klop, tik tik tik,
Noach bouwt een schip
Alle dieren twee aan twee,
Mogen nu met Noach mee…..
Dit liedje zong Maren tijdens haar eerste optreden in de comedor voor alle schoolkinderen en de ouders van de school. Ze stond in een grote kartonnen boot met al haar klasgenootjes - met op hun hoofd een papieren dierenmuts - te zingen. De hele school werkte de laatste weken aan het projekt ‘Geloof’. Alle klassen werkten aan een ander geloof; Maren werkte aan het scheppingsverhaal, Inden aan het jodendom en Anthe aan hindoeïsme. En ze hebben er veel van geleerd. Inden kon haar kennis een paar dagen later al gebruiken...
Olga en Victor logeerden deze week bij ons en afgelopen zondag zijn we met z’n allen naar Toledo geweest, vroeger de hoofdstad van Castilië. Een mooie Middeleeuwse stad gelegen aan de rivier de Taag en op de top van een berg waardoor alle straatjes schuin lopen. Het was prachtig weer, we hebben heerlijk buiten gelunched. In het verleden leefden de moren, de joden en de christenen hier vreedzaam naast elkaar totdat de macht van de Katholieke kerk toenam en de andere gelovigen vermoord werden bij ketterverbrandingen... We hebben een joodse synagoge uit 1450 bezocht waar Inden ons alles kon vertellen over de menora, de rabbijn en de thora. Aan het eind van de middag hebben we ook de grote kathedraal bezocht waarna Olga en Victor met hun huurautootje op weg gingen naar El Escorial en wij naar huis.
Twee nachtjes later kwamen ze weer naar Madrid en hebben we nog meer leuke dingen samen ondernomen. Op donderdag zijn Olga en ik met Victor en Maren een dag naar de bergen in Segovia geweest, naar het stadje Pedraza de la Sierra. Een oud stadje dat helemaal verlaten was, maar waar de huizen in de jaren ’60 door kunstenaars uit Madrid voor een paar peseta’s opgekocht zijn en helemaal gerenoveerd. Smalle straatjes, een burcht, veel mooie interieurwinkeltjes en een prachtig Plaza Mayor! Omdat het een doordeweekse dag was waren er nauwelijks mensen op straat, zodoende konden we de sfeer goed proeven - vooral toen we gingen lunchen op een balkonnetje aan het Plaza Mayor! Lekker in het zonnetje uitkijkend op het lege plein en op de achtergrond de besneeuwde bergen....prachtig!! (zie fotoalbum)
Maren’s haar groeit niet zo snel, bovendien is het niet veel haar..net zoals haar grote zussen dat hadden. Wij maken ons er niet druk om, wij wéten ondertussen dat het helemaal goed gaat komen! Maar Maren wil heel erg graag lang haar en dat wachten duurt haar veel te lang. Sinds een half jaar of misschien wel langer terug draagt ze vaak een Turks gehaakt mutsje op haar hoofd waar aan de achterkant lange vlechtjes met kraaltjes aan hangen. Als ze dit mutsje draagt heeft ze lang haar. We hebben er twee van, dus ze wisselt zo nu en dan van kleur. De ene is lichtroze en de andere is donkerroze. Roze is de lievelingskleur van Maren. Als we met Maren op straat lopen met haar gehaakte mutsje op dan krijgen we alleen maar leuke reakties van mensen “¡Qué guapa! of ¿ Estas una princesa?. Zelfs zakenlui die in hun pak tussen de middag even een wandeling maken lopen met een glimlach langs Maren heen. In de winkels, bij de tandarts of bij de benzinepomp...overal enthousiaste reakties! Ze heeft ook twee doeken die ze wel eens op haar hoofd doet en dan doet ze met veel precisie een haarbandje er overheen, zodat het geheel goed blijft zitten. Soms gaat er zelfs een haarelastiek onder in het shawltje en dan roept ze dat ze een staartje in heeft. Op het schoolplein weet iedereen van Maren’s lange haar, maar Maren en ik hebben een afspraak samen - als ze naar de klas gaat heeft ze haar eigen haartjes en daar kan gelukkig sinds kort ook een klein elastiekje in...!!
Olga en Victor zijn gisteren weer vertrokken en wij kijken uit naar onze reis naar Marokko. We gaan over vier nachtjes al!!! Donderdag vertrekken we naar Marrakech en van daaruit gaan we door Marokko reizen met een stoere Landrover Defender. We reizen door de bergen en oases naar de Sahara waar we een nachtje in een woestijntent door zullen brengen, en op een kameel zullen trekken. Op de terugweg overnachten we in een afgelegen kasteel in het Atlasgebergte waar we met een ezeltje een bergwandeling zullen maken. En in deze avontuurlijke omgeving vieren Mark en ik ons 12,5 jarige huwelijk!
Noach bouwt een heel groot schip
Klop klop klop, tik tik tik,
Noach bouwt een schip
Alle dieren twee aan twee,
Mogen nu met Noach mee…..
Dit liedje zong Maren tijdens haar eerste optreden in de comedor voor alle schoolkinderen en de ouders van de school. Ze stond in een grote kartonnen boot met al haar klasgenootjes - met op hun hoofd een papieren dierenmuts - te zingen. De hele school werkte de laatste weken aan het projekt ‘Geloof’. Alle klassen werkten aan een ander geloof; Maren werkte aan het scheppingsverhaal, Inden aan het jodendom en Anthe aan hindoeïsme. En ze hebben er veel van geleerd. Inden kon haar kennis een paar dagen later al gebruiken...
Olga en Victor logeerden deze week bij ons en afgelopen zondag zijn we met z’n allen naar Toledo geweest, vroeger de hoofdstad van Castilië. Een mooie Middeleeuwse stad gelegen aan de rivier de Taag en op de top van een berg waardoor alle straatjes schuin lopen. Het was prachtig weer, we hebben heerlijk buiten gelunched. In het verleden leefden de moren, de joden en de christenen hier vreedzaam naast elkaar totdat de macht van de Katholieke kerk toenam en de andere gelovigen vermoord werden bij ketterverbrandingen... We hebben een joodse synagoge uit 1450 bezocht waar Inden ons alles kon vertellen over de menora, de rabbijn en de thora. Aan het eind van de middag hebben we ook de grote kathedraal bezocht waarna Olga en Victor met hun huurautootje op weg gingen naar El Escorial en wij naar huis.
Twee nachtjes later kwamen ze weer naar Madrid en hebben we nog meer leuke dingen samen ondernomen. Op donderdag zijn Olga en ik met Victor en Maren een dag naar de bergen in Segovia geweest, naar het stadje Pedraza de la Sierra. Een oud stadje dat helemaal verlaten was, maar waar de huizen in de jaren ’60 door kunstenaars uit Madrid voor een paar peseta’s opgekocht zijn en helemaal gerenoveerd. Smalle straatjes, een burcht, veel mooie interieurwinkeltjes en een prachtig Plaza Mayor! Omdat het een doordeweekse dag was waren er nauwelijks mensen op straat, zodoende konden we de sfeer goed proeven - vooral toen we gingen lunchen op een balkonnetje aan het Plaza Mayor! Lekker in het zonnetje uitkijkend op het lege plein en op de achtergrond de besneeuwde bergen....prachtig!! (zie fotoalbum)
Maren’s haar groeit niet zo snel, bovendien is het niet veel haar..net zoals haar grote zussen dat hadden. Wij maken ons er niet druk om, wij wéten ondertussen dat het helemaal goed gaat komen! Maar Maren wil heel erg graag lang haar en dat wachten duurt haar veel te lang. Sinds een half jaar of misschien wel langer terug draagt ze vaak een Turks gehaakt mutsje op haar hoofd waar aan de achterkant lange vlechtjes met kraaltjes aan hangen. Als ze dit mutsje draagt heeft ze lang haar. We hebben er twee van, dus ze wisselt zo nu en dan van kleur. De ene is lichtroze en de andere is donkerroze. Roze is de lievelingskleur van Maren. Als we met Maren op straat lopen met haar gehaakte mutsje op dan krijgen we alleen maar leuke reakties van mensen “¡Qué guapa! of ¿ Estas una princesa?. Zelfs zakenlui die in hun pak tussen de middag even een wandeling maken lopen met een glimlach langs Maren heen. In de winkels, bij de tandarts of bij de benzinepomp...overal enthousiaste reakties! Ze heeft ook twee doeken die ze wel eens op haar hoofd doet en dan doet ze met veel precisie een haarbandje er overheen, zodat het geheel goed blijft zitten. Soms gaat er zelfs een haarelastiek onder in het shawltje en dan roept ze dat ze een staartje in heeft. Op het schoolplein weet iedereen van Maren’s lange haar, maar Maren en ik hebben een afspraak samen - als ze naar de klas gaat heeft ze haar eigen haartjes en daar kan gelukkig sinds kort ook een klein elastiekje in...!!
Olga en Victor zijn gisteren weer vertrokken en wij kijken uit naar onze reis naar Marokko. We gaan over vier nachtjes al!!! Donderdag vertrekken we naar Marrakech en van daaruit gaan we door Marokko reizen met een stoere Landrover Defender. We reizen door de bergen en oases naar de Sahara waar we een nachtje in een woestijntent door zullen brengen, en op een kameel zullen trekken. Op de terugweg overnachten we in een afgelegen kasteel in het Atlasgebergte waar we met een ezeltje een bergwandeling zullen maken. En in deze avontuurlijke omgeving vieren Mark en ik ons 12,5 jarige huwelijk!
zaterdag 1 maart 2008
Gasten
Gisterochtend héél vroeg heeft Mark ze weer naar het vliegveld gebracht, mijn zus met haar kindjes en haar nieuwe vriend Harry. De grote bossen tulpen herinneren nog aan hun bezoek en in de koelkast liggen Hollandse vleeswaren en pitjeskaas. Ook zakjes vol Oud-Hollands snoep liggen op ons te wachten...mmm!
We hebben heel leuke dagen achter de rug. We zijn een dag naar het centrum van Madrid geweest. Het plan was de auto bij de Teléferico te parkeren en dan met de cabinelift naar het paleis...ware het niet dat de cabinelift pas in het hoogseizoen gaat werken... Gelukkig was er vlakbij een metrostation, dus zijn we zo-flexibel-als-we-zijn in de metro gestapt. We kwamen weer boven de grond bij Sol en daar hebben we een rondje bezienswaardigheiden gedaan: het middelpunt van Spanje, Plaza Mayor en Palacio Real. Na de lunch toch een klein beetje gespannen - vanwege einde schooltijd van Anthe, Inden en Maren - de metro in gesprongen en gelukkig bijtijds de auto en daarna de school gevonden.(zónder TomTom!) Met Inge liggend in de kofferbak en alle kinderen bij elkaar op schoot en op Harry’s schoot zijn we daarna rustig naar huis gereden...haha!
De andere dag zijn we naar de bergen in Segovia gereden en zijn we met de drie kleintjes en de sleetjes met de stoeltjeslift naar de sneeuw gegaan. Dat was een avontuur! De twee zussen met hoogtevrees samen met hun kleinsten in een bungelend 4-persoons stoeltjesliftje! In de sneeuw even kort gesleed en daarna naar een terras om warme chocomel te drinken en uit te kijken op skipistes met groepen scholieren die skiles kregen. Vanaf het terras zagen we verschillende watervalletjes, dus zijn we nog naar boven geklommen om die van dichtbij te bekijken, dat was avontuurlijk. (zie fotoalbum) Daarna zijn we naar het bergdorp Riaza gereden om lekker te lunchen.
Over lunch gesproken...de uitslag van de enquete over de warme lunch op school is bekend geworden. Er zou meer variatie in het maandmenu moeten komen, alle menu’s wat beter opgewarmd moeten worden en iets meer zout en kruiden aan de maaltijden toegevoegd moeten worden en dan zouden we véél meer tevreden zijn. Dit wordt nu met de cateraar besproken, dus het heeft nogmaals een vervolg. De kans is groot dat als genoemde punten aangepast worden dat Anthe en Inden ook weer lekker warm gaan eten op school, net als Maren. Dan ben ik nog de enige die tussen de middag een boterhammetje eet...
Straks halen we de volgende gasten alweer op van Barajas vliegveld, mijn vriendin Olga met haar oudste zoon Victor. Ondertussen leven we van kinderfeestje naar kinderfeestje, ieder weekend is het raak!
We hebben heel leuke dagen achter de rug. We zijn een dag naar het centrum van Madrid geweest. Het plan was de auto bij de Teléferico te parkeren en dan met de cabinelift naar het paleis...ware het niet dat de cabinelift pas in het hoogseizoen gaat werken... Gelukkig was er vlakbij een metrostation, dus zijn we zo-flexibel-als-we-zijn in de metro gestapt. We kwamen weer boven de grond bij Sol en daar hebben we een rondje bezienswaardigheiden gedaan: het middelpunt van Spanje, Plaza Mayor en Palacio Real. Na de lunch toch een klein beetje gespannen - vanwege einde schooltijd van Anthe, Inden en Maren - de metro in gesprongen en gelukkig bijtijds de auto en daarna de school gevonden.(zónder TomTom!) Met Inge liggend in de kofferbak en alle kinderen bij elkaar op schoot en op Harry’s schoot zijn we daarna rustig naar huis gereden...haha!
De andere dag zijn we naar de bergen in Segovia gereden en zijn we met de drie kleintjes en de sleetjes met de stoeltjeslift naar de sneeuw gegaan. Dat was een avontuur! De twee zussen met hoogtevrees samen met hun kleinsten in een bungelend 4-persoons stoeltjesliftje! In de sneeuw even kort gesleed en daarna naar een terras om warme chocomel te drinken en uit te kijken op skipistes met groepen scholieren die skiles kregen. Vanaf het terras zagen we verschillende watervalletjes, dus zijn we nog naar boven geklommen om die van dichtbij te bekijken, dat was avontuurlijk. (zie fotoalbum) Daarna zijn we naar het bergdorp Riaza gereden om lekker te lunchen.
Over lunch gesproken...de uitslag van de enquete over de warme lunch op school is bekend geworden. Er zou meer variatie in het maandmenu moeten komen, alle menu’s wat beter opgewarmd moeten worden en iets meer zout en kruiden aan de maaltijden toegevoegd moeten worden en dan zouden we véél meer tevreden zijn. Dit wordt nu met de cateraar besproken, dus het heeft nogmaals een vervolg. De kans is groot dat als genoemde punten aangepast worden dat Anthe en Inden ook weer lekker warm gaan eten op school, net als Maren. Dan ben ik nog de enige die tussen de middag een boterhammetje eet...
Straks halen we de volgende gasten alweer op van Barajas vliegveld, mijn vriendin Olga met haar oudste zoon Victor. Ondertussen leven we van kinderfeestje naar kinderfeestje, ieder weekend is het raak!
dinsdag 19 februari 2008
Amor
Anthe wordt deze zomer 10 jaar en dat betekent dat ze zich als een tiener gaat gedragen. Zolang wij in Madrid wonen en Anthe hier naar school gaat is er een jongen op haar verliefd, Thijs. Een heel lieve jongen, vooral heel romantisch en vasthoudend. Vorig schooljaar overlaadde hij haar al met prachtige tekeningen en gedichten en het hoogtepunt was tijdens schoolkamp in het najaar toen hij een bosje rozen op haar bed had gelegd met een lang romantisch gedicht waarin hij verkering vroeg. Uiteraard leefde de hele bovenbouw met dit liefdesavontuur mee, waar Anthe én Thijs niet blij mee waren...
Nu zag hij zijn kans schoon op Valentijnsdag en liet een mooie brief met gedicht en tekening bezorgen in haar laatje in de klas. Hij heeft nogmaals verkering gevraagd, maar Anthe heeft kranig geweigerd - haar schoolvriendinnen vonden namelijk dat ze het wél moest doen. En wat vinden wij nu zo mooi aan Anthe? Ze heeft hem een lieve brief terug geschreven met de boodschap op de enveloppe dat hij hem pas thuis mocht lezen. Ze heeft de brief alleen op haar kamer geschreven met de deur gesloten en de enveloppe meteen dichtgeplakt. Haar eigen beslissing en helemaal haar eigen ding... Nu kregen we van Thijs zijn moeder een reaktie dat Anthe zo’n lieve brief had geschreven en dat Thijs het helemaal begreep.... Wat wijs en lief! Ons kind wordt groot!
Heimwee..wie heeft er geen last van? Ik had het als kind altijd als ik tijdens vakanties uit logeren ging bij mijn vriendinnetjes. Hier op school in Madrid heerst een beetje de cultuur dat logeren makkelijk is vanwege de grote afstanden. Je brengt je logéetje de volgende ochtend weer naar school, dus dat bespaart een ritje aan het eind van de middag om je kind weer op te halen. Ook wordt er regelmatig in het weekend gelogeerd. Wij doen daar eigenlijk zo min mogelijk aan mee. Met een vriendinnetje op je kamer ga je natuurlijk niet vroeg slapen op een doordeweekse schooldag en in het weekend willen we eigenlijk onze privacy niet snel opgeven vanwege een logéetje die ook aanschuift aan de ontbijtttafel.
Maar zo nu en dan ontkomen we er niet aan en wordt er wel eens gelogeerd. Anthe is er geen held in... Tot nu toe eindigen de logeerpartijtjes voor haar vaak in buikpijn ’s avonds, zodat we Anthe weer laat ergens moeten ophalen. Of de moeder overtuigt Anthe ervan dat ze tóch moet gaan slapen en gaat ze zielig met een vreemd gevoel in haar maag slapen. Slaapfeestjes mislukken daarom ook. Vorig jaar op een slaapfeestje hoorden we dat ze tot 2 uur ’s nachts bij de ouders op de bank had gezeten met een emmer op haar schoot, terwijl de feestende kinderen boven lagen. En ook het laatste logeerfeestje in de bergen afgelopen weekend was een teleurstelling.. Anthe heeft spugend de nacht doorgebracht en is ’s ochtends door een moeder mee naar Madrid genomen, waar wij haar weer van een hockeyveld konden ophalen... Heimwee...
Vorige week was de Nederlandse illustrator Philip Hopman op onze school. Philip Hopman maakt vooral tekeningen voor de kinderboeken van Hans Hagen (o.a. Jubelientje), Francine Oomen, Astrid Lindgren, Annie M.G. Schmidt (Wiplala) en Laika - het kinderboekenweekgeschenk. Hij kwam op school om over zijn werk te vertellen, maar het leukste was natuurlijk dat hij wat tekeningen maakte! Op groot posterpapier heeft hij onder andere Jubelientje getekend en met krijt ingekleurd. Inden had haar eigen boek van Jubelientje mee en daar heeft hij natuurlijk zijn handtekening in gezet. En de grote tekeningen..? Die krijgen een mooi plekje in onze bibliotheek!
Philip Hopman is in Spanje vanwege “Mes del diseño Holandés”...maand van de Nederlandse vormgeving. In Madrid en op andere plaatsen in Spanje worden tentoonstellingen gehouden van Nederlandse schilders en tekenaars, hoorde ik op mijn schilderscursus vandaag. Leuk dat deze kinderboeken-illustrator dan ook even op het Hof der Lage Landen langskwam!
Vanavond hadden Anthe en Inden hun eerste privéles Spaans! Vanaf deze week hebben ze twee keer per week Spaans samen met wat klasgenootjes. Een groepje van zeven kinderen tussen 5 en 10 jaar doen samen met de Spaanse juf op zolder spelletjes om ze uit te dagen Spaans te spreken. Op school is de Spaanse les vooral gericht op de theorie zoals werkwoorden vervoegen en woordenschat uitbreiden. In deze lessen zullen ze leren práten in het Spaans! We hebben er heel wat voor over, want de lessen zijn van 18.30 uur tot 19.30 uur. Dat betekent vroeg eten (Hollandse tijd!) en papa kan twee keer per week niet mee eten, want Mark haalt ze rechtstreeks vanuit zijn werk weer op. Maar de meiden vonden het superleuk en Anthe had nog nooit zoveel Spaans gesproken!
Nu zag hij zijn kans schoon op Valentijnsdag en liet een mooie brief met gedicht en tekening bezorgen in haar laatje in de klas. Hij heeft nogmaals verkering gevraagd, maar Anthe heeft kranig geweigerd - haar schoolvriendinnen vonden namelijk dat ze het wél moest doen. En wat vinden wij nu zo mooi aan Anthe? Ze heeft hem een lieve brief terug geschreven met de boodschap op de enveloppe dat hij hem pas thuis mocht lezen. Ze heeft de brief alleen op haar kamer geschreven met de deur gesloten en de enveloppe meteen dichtgeplakt. Haar eigen beslissing en helemaal haar eigen ding... Nu kregen we van Thijs zijn moeder een reaktie dat Anthe zo’n lieve brief had geschreven en dat Thijs het helemaal begreep.... Wat wijs en lief! Ons kind wordt groot!
Heimwee..wie heeft er geen last van? Ik had het als kind altijd als ik tijdens vakanties uit logeren ging bij mijn vriendinnetjes. Hier op school in Madrid heerst een beetje de cultuur dat logeren makkelijk is vanwege de grote afstanden. Je brengt je logéetje de volgende ochtend weer naar school, dus dat bespaart een ritje aan het eind van de middag om je kind weer op te halen. Ook wordt er regelmatig in het weekend gelogeerd. Wij doen daar eigenlijk zo min mogelijk aan mee. Met een vriendinnetje op je kamer ga je natuurlijk niet vroeg slapen op een doordeweekse schooldag en in het weekend willen we eigenlijk onze privacy niet snel opgeven vanwege een logéetje die ook aanschuift aan de ontbijtttafel.
Maar zo nu en dan ontkomen we er niet aan en wordt er wel eens gelogeerd. Anthe is er geen held in... Tot nu toe eindigen de logeerpartijtjes voor haar vaak in buikpijn ’s avonds, zodat we Anthe weer laat ergens moeten ophalen. Of de moeder overtuigt Anthe ervan dat ze tóch moet gaan slapen en gaat ze zielig met een vreemd gevoel in haar maag slapen. Slaapfeestjes mislukken daarom ook. Vorig jaar op een slaapfeestje hoorden we dat ze tot 2 uur ’s nachts bij de ouders op de bank had gezeten met een emmer op haar schoot, terwijl de feestende kinderen boven lagen. En ook het laatste logeerfeestje in de bergen afgelopen weekend was een teleurstelling.. Anthe heeft spugend de nacht doorgebracht en is ’s ochtends door een moeder mee naar Madrid genomen, waar wij haar weer van een hockeyveld konden ophalen... Heimwee...
Vorige week was de Nederlandse illustrator Philip Hopman op onze school. Philip Hopman maakt vooral tekeningen voor de kinderboeken van Hans Hagen (o.a. Jubelientje), Francine Oomen, Astrid Lindgren, Annie M.G. Schmidt (Wiplala) en Laika - het kinderboekenweekgeschenk. Hij kwam op school om over zijn werk te vertellen, maar het leukste was natuurlijk dat hij wat tekeningen maakte! Op groot posterpapier heeft hij onder andere Jubelientje getekend en met krijt ingekleurd. Inden had haar eigen boek van Jubelientje mee en daar heeft hij natuurlijk zijn handtekening in gezet. En de grote tekeningen..? Die krijgen een mooi plekje in onze bibliotheek!
Philip Hopman is in Spanje vanwege “Mes del diseño Holandés”...maand van de Nederlandse vormgeving. In Madrid en op andere plaatsen in Spanje worden tentoonstellingen gehouden van Nederlandse schilders en tekenaars, hoorde ik op mijn schilderscursus vandaag. Leuk dat deze kinderboeken-illustrator dan ook even op het Hof der Lage Landen langskwam!
Vanavond hadden Anthe en Inden hun eerste privéles Spaans! Vanaf deze week hebben ze twee keer per week Spaans samen met wat klasgenootjes. Een groepje van zeven kinderen tussen 5 en 10 jaar doen samen met de Spaanse juf op zolder spelletjes om ze uit te dagen Spaans te spreken. Op school is de Spaanse les vooral gericht op de theorie zoals werkwoorden vervoegen en woordenschat uitbreiden. In deze lessen zullen ze leren práten in het Spaans! We hebben er heel wat voor over, want de lessen zijn van 18.30 uur tot 19.30 uur. Dat betekent vroeg eten (Hollandse tijd!) en papa kan twee keer per week niet mee eten, want Mark haalt ze rechtstreeks vanuit zijn werk weer op. Maar de meiden vonden het superleuk en Anthe had nog nooit zoveel Spaans gesproken!
zondag 10 februari 2008
Het Madrileens verkeer
Afgelopen week heb ik me weer eens verwonderd over het Madrileense chaotische verkeer. Het was op een ochtend nadat ik de kinderen naar school gebracht had, Madrileens spitsuur zullen we maar zeggen. Ik reed op één van de drukkere straten van Madrid: Calle de Arturo Soria en het was bijna ongelofelijk! We stonden drie rijen dik bumper aan bumper te wachten om stapvoets door te rijden. Aan de rechterkant zag ik een bus die probeerde in te voegen bij de bushalte (wat vrijwel onmogelijk was), achter mij manouvreerde een motorrijder zich al toeterend door de rijen auto’s heen. Verderop was een vuilnisauto bezig: hij kon nergens langs de stoep rijden, want overal waren auto’s geparkeerd – soms zelfs dubbel! Deze vuilniswagen zorgde voor zoveel overlast in het spitsuur... De stoplichten veranderden van kleur maar er bewoog nauwelijks iets. Van links probeerden auto’s ook nog door de claxon te gebruiken in te voegen in deze straat en op de tussenberm huppelde een jogger met zijwaardse bewegingen over het grasveldje... Ik nam alles waar en was verbijsterd, terwijl ik heel voorzichtig mijn net-opnieuw-gelakte auto krasvrij door het verkeer probeerde te loodsen...
Op Mark’s werk zijn de verwachtingen hoog gespannen. De resultaten van het afgelopen jaar waren nog niet zo goed als gehoopt door alle tegenslagen van het afgelopen jaar. Het nieuwe jaar was dus begonnen met weer een aantal ontslagen en een kritische kijk op het produktieproces. Het resultaat is dat er wat onstabiele faktoren aangepast zijn, waardoor de produktie beter en stabieler moet gaan lopen. Daarnaast hebben ze grote besparingen kunnen maken op de uitgaven voor het nieuwe jaar door te snijden in de schoonmaakkosten. Dit alles had de laatste weken zijn weerslag op Mark’s gestel; hij werd opgeslokt door zijn werk en sliep er slecht van. Maar het goede nieuws is dat het meteen zijn effekt heeft gehad op de resultaten van januari en dat geeft weer goede hoop voor de rest van het jaar!
Gisteren zijn we naar de bergen gereden, omdat er vorige week een vers pak sneeuw gevallen was. (zie fotoalbum) Maar omdat de temperatuur de laatste weken zo hoog oploopt, was de sneeuw op zonnige plaatsen alweer gesmolten. Voor het eerst zagen wij de lente ontspringen in de bergen; de beekjes stroomden heel hard van het smeltwater, watervalletjes kletterden en we zagen ook de eerste sneeuwklokjes voorzichtig opkomen. Het was ook heel gek: we zagen wandelaars onderweg in skipakken met snowshoes of skies op hun rug gebonden die de dikke sneeuw opgezocht hadden en we zagen mensen op picknickkleedjes lekker zonnebaden op de groene weiden die uitkeken op de drukke skipistes. De kinderen zochten leuke sneeuwbaantjes op om toch nog even sleetje te rijden... Het had een hoog “Heidi-en-Peter-in-de-bergen-gehalte”, hahaha!
Vanmiddag gaan we naar het verjaardagsfeestje van Maren’s vriendinnetje Olivia. Maren heeft zelf de kadootjes uitgezocht voor haar vriendin en ze kijkt er naar uit! Morgenochtend gaan we met mijn (oude) peutergroepje op kraambezoek, we gaan kleine Teun bewonderen.
Op Mark’s werk zijn de verwachtingen hoog gespannen. De resultaten van het afgelopen jaar waren nog niet zo goed als gehoopt door alle tegenslagen van het afgelopen jaar. Het nieuwe jaar was dus begonnen met weer een aantal ontslagen en een kritische kijk op het produktieproces. Het resultaat is dat er wat onstabiele faktoren aangepast zijn, waardoor de produktie beter en stabieler moet gaan lopen. Daarnaast hebben ze grote besparingen kunnen maken op de uitgaven voor het nieuwe jaar door te snijden in de schoonmaakkosten. Dit alles had de laatste weken zijn weerslag op Mark’s gestel; hij werd opgeslokt door zijn werk en sliep er slecht van. Maar het goede nieuws is dat het meteen zijn effekt heeft gehad op de resultaten van januari en dat geeft weer goede hoop voor de rest van het jaar!
Gisteren zijn we naar de bergen gereden, omdat er vorige week een vers pak sneeuw gevallen was. (zie fotoalbum) Maar omdat de temperatuur de laatste weken zo hoog oploopt, was de sneeuw op zonnige plaatsen alweer gesmolten. Voor het eerst zagen wij de lente ontspringen in de bergen; de beekjes stroomden heel hard van het smeltwater, watervalletjes kletterden en we zagen ook de eerste sneeuwklokjes voorzichtig opkomen. Het was ook heel gek: we zagen wandelaars onderweg in skipakken met snowshoes of skies op hun rug gebonden die de dikke sneeuw opgezocht hadden en we zagen mensen op picknickkleedjes lekker zonnebaden op de groene weiden die uitkeken op de drukke skipistes. De kinderen zochten leuke sneeuwbaantjes op om toch nog even sleetje te rijden... Het had een hoog “Heidi-en-Peter-in-de-bergen-gehalte”, hahaha!
Vanmiddag gaan we naar het verjaardagsfeestje van Maren’s vriendinnetje Olivia. Maren heeft zelf de kadootjes uitgezocht voor haar vriendin en ze kijkt er naar uit! Morgenochtend gaan we met mijn (oude) peutergroepje op kraambezoek, we gaan kleine Teun bewonderen.
vrijdag 1 februari 2008
Carnaval
Nu het weer in Nederland erg nat en stormachtig is, is het hier nog steeds heerlijk voorjaarsweer! We hebben al zo’n twee weken strakblauwe luchten met een warm zonnetje erbij – ’s middags loopt de temperatuur op tot over de 20 graden! Dan is het heerlijk vertoeven op ons deck voor een lunch, krantje of een goed boek...
Met ons hoofd zitten we dus al helemaal in het voorjaar ware het niet dat we tot op heden telkens nog Kerstkaarten in onze brievenbus vinden! Post in Spanje is nog een beetje ouderwets en vooral niet betrouwbaar. Pakketjes worden altijd snel bezorgd en meestal door de postbode op de motorkap van mijn auto gezet, een enkele keer mogen we een pakketje ophalen bij het postkantoor. De brievenpost echter....wordt helaas niet dagelijks bezorgd. Ik kan er geen peil op natrekken, maar ik heb de indruk dat we drie dagen per week post krijgen. In ieder geval nooit op zaterdag en altijd op maandag! De Kerstpost konden ze kennelijk helemáál niet aan, want die kwam pas op gang in januari van het nieuwe jaar...Niet echt gezellig voor ons; dit jaar geen slinger met gezellige Kerstkaartjes in de huiskamer...
Nu we een jaar in Madrid wonen vinden we de beheersing van de Spaanse taal eigenlijk wel tegenvallen van Anthe en Inden. Op papier weten ze het allemaal perfekt volgens de Spaanse juf op school, alle toetsen worden goed gemaakt. Maar ze práten het nauwelijks! Om hun woordenkennis wat uit te breiden en ze meer in aanraking te laten komen met de Spaanse taal hebben we sinds januari thuis de afspraak dat er doordeweeks alleen Spaanse TV gekeken mag worden. De eerste reakties waren: Bah, Sponge Bob praat Spaans! Bob Esponga dan in het Spaans... Maar nu wennen ze er wel aan. Daarnaast gaat Anthe op donderdagmiddag naar pintura (tekenles) van een Spaanse juf en Inden gaat diezelfde middag naar naschoolse opvang met twee Spaanse juffen. Nu worden ze gedwongen om Spaans te spreken. Daarnaast zullen ze binnenkort starten met extra Spaanse les na schooltijd. Een dikke Spaanse kinderjuf zal spelletjes met ze doen en ze uitdagen Spaans te praten. Ze moeten even over die (hoge) drempel heen!
Mark is gestopt met Spaanse les, want het kost veel energie en hij spreekt al goed Spaans. Ook mijn Spaanse les heb ik gestopt, ik had geen tijd om de lesstof te herhalen voor mezelf wat ik nodig heb om het te onthouden. Nu Maren naar school gaat en ik niet meer afhankelijk ben van thuislessen heb ik me opgegeven voor de Universiteit van Alcobendas, voor september. Tot die tijd zal ik proberen alle lesstof van mijn privélessen te herhalen en op te slaan in mijn koppie. Het is een prachtige taal, maar de grammatica valt soms niet mee. Toch is het een mooi goed om de kinderen (en onszelf) mee te geven, een tweede (derde) taal....
Deze week heb ik voor de tweede keer meegegeten in de comedor op school. De eerste keer viel het me 100 % mee, zelfs de linzensoep was best te eten. En als je weet dat zo’n maaltijd € 2,40 per kind kost mag je natuurlijk helemaal niet klagen! De tweede keer at ik vermicellisoep en een kippepootje dat ergens in dreef...beetje smakeloos vond ik het. Nu worden alle vragenformulieren van de ouders verzameld en worden er conclusies getrokken. We wachten af wat er gaat gebeuren.
Mijn auto stond deze week pas bij de garage, want vorige week moesten alle onderdelen voor de reparatie nog besteld worden...dan zet ik mijn auto daar niet neer natuurlijk. Hier ben je zo afhankelijk van je auto! Plannen is duidelijk niet de sterkste kant van Spanjaarden, maar woensdag was mijn auto al klaar en ook gewassen en gepoetst. Ik was helemaal verrast, hij ziet er weer als nieuw uit!!
Het voorlaatste weekend zijn we de bergen ingetrokken om te wandelen. En onderweg heerlijk op een grote steen van het zonnetje genoten, terwijl de kinderen om ons heen met stokken en stenen in de weer waren. Afgelopen weekend was Mark’s broer bij ons om een westrijd bij te wonen van Real Madrid, zijn verjaardagskado van vrouw en kinderen. (en Mark kreeg ook een toegangskaartje) We zijn op zondag met z’n allen naar El Escorial geweest, een kasteel met klooster gebouwd voor koning Filips II rond 1550. Het grote gebouw is mooi gelegen in de bergen. (zie fotoalbum) Na de bezichtiging hebben we lekker op een terrasje tapas gegeten. ’s Avonds gingen de twee broers naar de wedstrijd in het Bernabeu-stadion, de sfeer was er goed en er werden veel doelpunten gemaakt. (gelukkig ook door de Hollandse spelers!)
Vandaag vieren alledrie de meiden Carnaval op school. Vooral Maren had zo’n zin om verkleed naar school te gaan! Anthe is verkleed als engel, Inden als Sneeuwwitje en Maren als bloemenprinsesje. (zie fotoalbum) Ik werkte vanmorgen in de bibiliotheek en had een gekke bloemenhoed opgezet, wat een gezellige boel daar met al die verkleedde kindjes! En vanmiddag begint de Carnavalsvakantie en valt er weer een nieuw vers pak sneeuw in de bergen. Joepie!
Met ons hoofd zitten we dus al helemaal in het voorjaar ware het niet dat we tot op heden telkens nog Kerstkaarten in onze brievenbus vinden! Post in Spanje is nog een beetje ouderwets en vooral niet betrouwbaar. Pakketjes worden altijd snel bezorgd en meestal door de postbode op de motorkap van mijn auto gezet, een enkele keer mogen we een pakketje ophalen bij het postkantoor. De brievenpost echter....wordt helaas niet dagelijks bezorgd. Ik kan er geen peil op natrekken, maar ik heb de indruk dat we drie dagen per week post krijgen. In ieder geval nooit op zaterdag en altijd op maandag! De Kerstpost konden ze kennelijk helemáál niet aan, want die kwam pas op gang in januari van het nieuwe jaar...Niet echt gezellig voor ons; dit jaar geen slinger met gezellige Kerstkaartjes in de huiskamer...
Nu we een jaar in Madrid wonen vinden we de beheersing van de Spaanse taal eigenlijk wel tegenvallen van Anthe en Inden. Op papier weten ze het allemaal perfekt volgens de Spaanse juf op school, alle toetsen worden goed gemaakt. Maar ze práten het nauwelijks! Om hun woordenkennis wat uit te breiden en ze meer in aanraking te laten komen met de Spaanse taal hebben we sinds januari thuis de afspraak dat er doordeweeks alleen Spaanse TV gekeken mag worden. De eerste reakties waren: Bah, Sponge Bob praat Spaans! Bob Esponga dan in het Spaans... Maar nu wennen ze er wel aan. Daarnaast gaat Anthe op donderdagmiddag naar pintura (tekenles) van een Spaanse juf en Inden gaat diezelfde middag naar naschoolse opvang met twee Spaanse juffen. Nu worden ze gedwongen om Spaans te spreken. Daarnaast zullen ze binnenkort starten met extra Spaanse les na schooltijd. Een dikke Spaanse kinderjuf zal spelletjes met ze doen en ze uitdagen Spaans te praten. Ze moeten even over die (hoge) drempel heen!
Mark is gestopt met Spaanse les, want het kost veel energie en hij spreekt al goed Spaans. Ook mijn Spaanse les heb ik gestopt, ik had geen tijd om de lesstof te herhalen voor mezelf wat ik nodig heb om het te onthouden. Nu Maren naar school gaat en ik niet meer afhankelijk ben van thuislessen heb ik me opgegeven voor de Universiteit van Alcobendas, voor september. Tot die tijd zal ik proberen alle lesstof van mijn privélessen te herhalen en op te slaan in mijn koppie. Het is een prachtige taal, maar de grammatica valt soms niet mee. Toch is het een mooi goed om de kinderen (en onszelf) mee te geven, een tweede (derde) taal....
Deze week heb ik voor de tweede keer meegegeten in de comedor op school. De eerste keer viel het me 100 % mee, zelfs de linzensoep was best te eten. En als je weet dat zo’n maaltijd € 2,40 per kind kost mag je natuurlijk helemaal niet klagen! De tweede keer at ik vermicellisoep en een kippepootje dat ergens in dreef...beetje smakeloos vond ik het. Nu worden alle vragenformulieren van de ouders verzameld en worden er conclusies getrokken. We wachten af wat er gaat gebeuren.
Mijn auto stond deze week pas bij de garage, want vorige week moesten alle onderdelen voor de reparatie nog besteld worden...dan zet ik mijn auto daar niet neer natuurlijk. Hier ben je zo afhankelijk van je auto! Plannen is duidelijk niet de sterkste kant van Spanjaarden, maar woensdag was mijn auto al klaar en ook gewassen en gepoetst. Ik was helemaal verrast, hij ziet er weer als nieuw uit!!
Het voorlaatste weekend zijn we de bergen ingetrokken om te wandelen. En onderweg heerlijk op een grote steen van het zonnetje genoten, terwijl de kinderen om ons heen met stokken en stenen in de weer waren. Afgelopen weekend was Mark’s broer bij ons om een westrijd bij te wonen van Real Madrid, zijn verjaardagskado van vrouw en kinderen. (en Mark kreeg ook een toegangskaartje) We zijn op zondag met z’n allen naar El Escorial geweest, een kasteel met klooster gebouwd voor koning Filips II rond 1550. Het grote gebouw is mooi gelegen in de bergen. (zie fotoalbum) Na de bezichtiging hebben we lekker op een terrasje tapas gegeten. ’s Avonds gingen de twee broers naar de wedstrijd in het Bernabeu-stadion, de sfeer was er goed en er werden veel doelpunten gemaakt. (gelukkig ook door de Hollandse spelers!)
Vandaag vieren alledrie de meiden Carnaval op school. Vooral Maren had zo’n zin om verkleed naar school te gaan! Anthe is verkleed als engel, Inden als Sneeuwwitje en Maren als bloemenprinsesje. (zie fotoalbum) Ik werkte vanmorgen in de bibiliotheek en had een gekke bloemenhoed opgezet, wat een gezellige boel daar met al die verkleedde kindjes! En vanmiddag begint de Carnavalsvakantie en valt er weer een nieuw vers pak sneeuw in de bergen. Joepie!
vrijdag 18 januari 2008
Accidente
Het is eigenlijk bijzonder dat het in de verkeerschaos in Madrid nog niet eerder gebeurd is, maar na een jaar in het Madrileense verkeer te hebben vertoefd is het nu dus gebeurd: ik heb een verkeersongeluk veroorzaakt... Er was een dichte mist toen ik de kinderen ’s ochtends - op mijn eerste werkdag in de schoolbibliotheek - naar school bracht. Uiteraard had ik haast en heb ik op een voorrangsweg niet gezien dat er een auto van links mijn kant op kwam, dus ik vloog er bovenop. Een harde klap volgde en vervolgens hebben we de auto aan de kant gezet. Er zaten drie Spaanse dames met bontjas in de auto die in eerste instantie boos op mij waren, maar na mijn uitleg rustig en beleefd bleven. We hebben alles zonder politie opgelost, tenslotte was het alleen blikschade en dus verzekeringswerk. Omdat het mijn schuld was mogen wij mijn schade zelf betalen...jammer.
Mijn eerste dag in de schoolbibliotheek was ik dus een klein beetje afwezig, maar ik heb het reilen en zeilen wel zo’n beetje meegekregen. Omdat het in Madrid moeilijk is om aan Nederlandstalige kinderboeken te komen mogen alle kinderen van de school iedere week leesboeken lenen en mee naar huis nemen. De bibliotheek is gehuisvest in een garage van een woonhuis, het gebouwtje waar Maren sinds kort naar school gaat. De boeken zijn veelal afgeschreven boeken van bibliotheken en schoolbibliotheken uit Nederland. Veel boeken zijn verouderd, want er is helaas niet veel verse aanvoer... Dus voor een afgeschreven partij kinderboeken mag je altijd contact met mij opnemen om ze naar Madrid te laten sturen. Ze zijn heel welkom hier!!
Maren zit alweer een tijdje op school sinds ze na de Kerstvakantie is begonnen. Haar eerste reakties waren niet wildenthousiast, maar ze laat zich toch drie keer per week afzetten op La Casita. Sindsdien eet ze dus ook drie keer in de week warme lunch op school, uiteraard alles volgens haar dieet. Tijdens de lunch dragen de peuters dan heel Spaans een schort van stof die de kleding beschermt tegen het vies worden. Omdat Maren midden in het schooljaar is gestart, was het moeilijk zo’n schort te vinden. Ik was blij met een blauw schort die ik per ongeluk in een winkel gevonden had, maar Maren niet! Volgens haar is blauw voor jongens...en de juffen hadden de grootste moeite om haar het schort aan te doen. Maar nu heb ik er twee prachtige roze vlinders uit Nederland opgemaakt en heeft ze onverwachts het mooiste schort van de klas!
De Spaanse warme lunch is op het ogenblik hot item op school. Steeds meer kinderen nemen een eigen boterhammetje mee, hoe Hollands! Anthe en Inden ook. Inden klaagde als eerste na een paar maanden dat ze het eten niet lekker vond op school en een paar maanden later wilde Anthe ook boterhammen mee voor de lunch. Dit is een trend die veel schoolkinderen volgen en daarom is er nu een uitnodiging uitgegaan naar alle ouders om een keertje te komen lunchen op school. Deze ouders mogen dan een vragenformulier invullen en aan de hand daarvan zullen de maaltijden aangepast worden en al dan niet geschrapt... Ik ga ook lunchen op school en heb het getroffen met een geweldig menu: linzensoep met chorizo als voorgerecht en heek (stokvis) met salade als hoofdgerecht en fruit toe. Wat zal dat (niet) smaken!
Mijn eerste dag in de schoolbibliotheek was ik dus een klein beetje afwezig, maar ik heb het reilen en zeilen wel zo’n beetje meegekregen. Omdat het in Madrid moeilijk is om aan Nederlandstalige kinderboeken te komen mogen alle kinderen van de school iedere week leesboeken lenen en mee naar huis nemen. De bibliotheek is gehuisvest in een garage van een woonhuis, het gebouwtje waar Maren sinds kort naar school gaat. De boeken zijn veelal afgeschreven boeken van bibliotheken en schoolbibliotheken uit Nederland. Veel boeken zijn verouderd, want er is helaas niet veel verse aanvoer... Dus voor een afgeschreven partij kinderboeken mag je altijd contact met mij opnemen om ze naar Madrid te laten sturen. Ze zijn heel welkom hier!!
Maren zit alweer een tijdje op school sinds ze na de Kerstvakantie is begonnen. Haar eerste reakties waren niet wildenthousiast, maar ze laat zich toch drie keer per week afzetten op La Casita. Sindsdien eet ze dus ook drie keer in de week warme lunch op school, uiteraard alles volgens haar dieet. Tijdens de lunch dragen de peuters dan heel Spaans een schort van stof die de kleding beschermt tegen het vies worden. Omdat Maren midden in het schooljaar is gestart, was het moeilijk zo’n schort te vinden. Ik was blij met een blauw schort die ik per ongeluk in een winkel gevonden had, maar Maren niet! Volgens haar is blauw voor jongens...en de juffen hadden de grootste moeite om haar het schort aan te doen. Maar nu heb ik er twee prachtige roze vlinders uit Nederland opgemaakt en heeft ze onverwachts het mooiste schort van de klas!
De Spaanse warme lunch is op het ogenblik hot item op school. Steeds meer kinderen nemen een eigen boterhammetje mee, hoe Hollands! Anthe en Inden ook. Inden klaagde als eerste na een paar maanden dat ze het eten niet lekker vond op school en een paar maanden later wilde Anthe ook boterhammen mee voor de lunch. Dit is een trend die veel schoolkinderen volgen en daarom is er nu een uitnodiging uitgegaan naar alle ouders om een keertje te komen lunchen op school. Deze ouders mogen dan een vragenformulier invullen en aan de hand daarvan zullen de maaltijden aangepast worden en al dan niet geschrapt... Ik ga ook lunchen op school en heb het getroffen met een geweldig menu: linzensoep met chorizo als voorgerecht en heek (stokvis) met salade als hoofdgerecht en fruit toe. Wat zal dat (niet) smaken!
dinsdag 8 januari 2008
Al cole
Maren ging vandaag voor het eerst naar school! Hier in Spanje gaan kindjes vanaf hun derde verjaardag naar school – net zoals in The States. Mark en ik hebben eerst vanmorgen Anthe en Inden naar school gebracht in het hoofdgebouw en daarna liepen we met z’n drietjes naar La Casita (het huisje) waar Maren vanaf vandaag drie dagen per week naar school gaat.
Ze stapte vrolijk het klaslokaaltje binnen en liep naar een tafel waar kindjes aan het kleien waren. Nog even een plas op de WC en nog even zwaaien naar papa en mama en toen begon haar eerste schooldag... Mark ging naar zijn werk en wat doet een moeder met een hele dag voor zichzelf? Naar de kapper en winkelen natuurlijk! Zo gezegd, zo gedaan.
Uiteraard gingen mijn gedachten uit naar de eerste schooldag van de twee oudsten... Anthe’s eerste schooldag op preschool in Massachusetts, USA, ook drie jaar oud. Een dag die we nooit meer meer zullen vergeten; de dag dat er twee vliegtuigen zich in de Twin Towers in New York boorden... En Inden’s eerste schooldag op preschool in Alabama, USA, amper twee jaar oud. Bij alledrie heb ik achteraf nog even door een raampje gegluurd en bij alledrie zag ik een verlegen meisje aan een tafeltje die voorzichtig om zich heen keek...
Ze stapte vrolijk het klaslokaaltje binnen en liep naar een tafel waar kindjes aan het kleien waren. Nog even een plas op de WC en nog even zwaaien naar papa en mama en toen begon haar eerste schooldag... Mark ging naar zijn werk en wat doet een moeder met een hele dag voor zichzelf? Naar de kapper en winkelen natuurlijk! Zo gezegd, zo gedaan.
Uiteraard gingen mijn gedachten uit naar de eerste schooldag van de twee oudsten... Anthe’s eerste schooldag op preschool in Massachusetts, USA, ook drie jaar oud. Een dag die we nooit meer meer zullen vergeten; de dag dat er twee vliegtuigen zich in de Twin Towers in New York boorden... En Inden’s eerste schooldag op preschool in Alabama, USA, amper twee jaar oud. Bij alledrie heb ik achteraf nog even door een raampje gegluurd en bij alledrie zag ik een verlegen meisje aan een tafeltje die voorzichtig om zich heen keek...
zondag 6 januari 2008
Cumpleaños
“Cumpleaños feliz, cumpleaños feliz, te deseamos todos, cumpleaños feliz” dat zongen we gisteren voor Maren toen ze drie jaar werd. Eerst op het grote bed en ’s middags op het deck met al haar vriendjes en vriendinnetjes! Ons jongste telgje is drie jaar geworden en dat hebben we feestelijk gevierd! Ze kreeg van ons een Spaanse flamencojurk die ze meteen aan wilde trekken en pas ’s avonds weer uittrok toen ze haar bedje instapte. En toen ik vanmorgen wakker werd zag ik licht onder haar slaapkamerdeur doorpiepen, toen ik de deur opende zag ik Maren die zich weer in haar flamencojurk worstelde!
Ze was de hele dag erg jarig... Na de vele kado’s op het grote bed mocht ze ook nog een kado uit Heerhugowaard ophalen bij het postkantoor. ’S middags kwam er veel visite voor haar en mocht ze drie kaarsjes op haar prinsessentaart uitblazen: samen met haar zussen, want ze werd wel verlegen van al die aandacht... We vierden haar verjaardag voor de tweede keer op ons deck buiten, het zonnetje scheen net als vorig jaar volop. Alle bezoek met een kop warme chocomel of thee en een stuk zelfgemaakte appeltaart in het zonnetje – dat is genieten!
Uiteraard hebben we Oud&Nieuw hier in Madrid gevierd met Hollandse en Spaanse tradities. Overal waren blikjes met 12 druiven te koop voor La Nochevieja, wij hadden ze ook in huis... We vulden de avond met spelletjes aan tafel met Anthe en Inden, en Hollandse zelfgebakken oliebollen. Om 12 uur keken we naar de klok op TV - op Puerta del Sol in Madrid - en deden we bij elke klokslag een druif in ons mond. Elke druif is het symbool voor geluk voor iedere maand in het nieuwe jaar. En daarna hadden we geweldig uitzicht op al het vuurwerk boven Madrid. ¡Feliz año!
En vandaag is het een Feestdag in Spanje, Los Reyes Magos, Driekoningen... Hier in Spanje brengen de drie koningen kadootjes voor alle kinderen! Gisteravond waren er overal optochten met de drie koningen en daarbij wordt snoepgoed gestrooid. (net zoals bij Sinterklaas in Nederland) De Spaanse kinderen hebben gisteravond allemaal hun schoen gezet en vanmorgen mochten ze hun kadootjes openmaken. Wij laten deze Spaanse traditie aan ons voorbij gaan, tot teleurstelling van de meiden... Na de Nederlandse Sinterklaas en de Amerikaanse Santa vinden wij het wel genoeg tradities met zoveel kadootjes!
Ze was de hele dag erg jarig... Na de vele kado’s op het grote bed mocht ze ook nog een kado uit Heerhugowaard ophalen bij het postkantoor. ’S middags kwam er veel visite voor haar en mocht ze drie kaarsjes op haar prinsessentaart uitblazen: samen met haar zussen, want ze werd wel verlegen van al die aandacht... We vierden haar verjaardag voor de tweede keer op ons deck buiten, het zonnetje scheen net als vorig jaar volop. Alle bezoek met een kop warme chocomel of thee en een stuk zelfgemaakte appeltaart in het zonnetje – dat is genieten!
Uiteraard hebben we Oud&Nieuw hier in Madrid gevierd met Hollandse en Spaanse tradities. Overal waren blikjes met 12 druiven te koop voor La Nochevieja, wij hadden ze ook in huis... We vulden de avond met spelletjes aan tafel met Anthe en Inden, en Hollandse zelfgebakken oliebollen. Om 12 uur keken we naar de klok op TV - op Puerta del Sol in Madrid - en deden we bij elke klokslag een druif in ons mond. Elke druif is het symbool voor geluk voor iedere maand in het nieuwe jaar. En daarna hadden we geweldig uitzicht op al het vuurwerk boven Madrid. ¡Feliz año!
En vandaag is het een Feestdag in Spanje, Los Reyes Magos, Driekoningen... Hier in Spanje brengen de drie koningen kadootjes voor alle kinderen! Gisteravond waren er overal optochten met de drie koningen en daarbij wordt snoepgoed gestrooid. (net zoals bij Sinterklaas in Nederland) De Spaanse kinderen hebben gisteravond allemaal hun schoen gezet en vanmorgen mochten ze hun kadootjes openmaken. Wij laten deze Spaanse traditie aan ons voorbij gaan, tot teleurstelling van de meiden... Na de Nederlandse Sinterklaas en de Amerikaanse Santa vinden wij het wel genoeg tradities met zoveel kadootjes!
woensdag 26 december 2007
Navidad
Dit jaar waren wij goed in de Kerststemming, we waren de dag voor Kerstavond naar de bergen gereden om daar in de sneeuw te wandelen en sleetje te rijden. (zie fotoalbum) Een klein uurtje rijden en we zijn in een totaal andere, witte wereld!! Nu is Madrid helemaal in Kerstsfeer, het centrum is werkelijk prachtig versierd! Zóveel Kerstlichtjes hebben wij één keer eerder gezien en dat was in New York City. In Parque el Retiro staat een geweldig grote boom versierd met kleurige lampjes in de vorm van grote bloemen... Prachtig! Ook Papá Noel komen we in iedere shopping mall tegen. Hier in Spanje vieren we net als in The States alleen Kerstavond en eerste Kerstdag. Daarentegen worden hier nauwelijks Kerstkaartjes verstuurd... Wij hadden voor Kerstmis maar twee kaartjes uit Nederland mogen ontvangen... Waarschijnlijk zit onze Kerstpost nog ergens vast tussen Nederland en Spanje?? Mark’s grote Kerstpakket van zijn werk bestond alleen uit eten, heel veel eten. Er zaten vier worsten in, zeven flessen drank, vijf pakken koek, wat blikjes en uiteraard veel doosjes turrón. Dit laatste is een soort nougat/marsepein en wordt hier heel veel gegeten tussen Kerst en Oud & Nieuw. Je hebt het in veel verschillende vormen: zacht en hard, met verschillende noten en met alle soorten chocola....erg zoet!
Het Kerstdiner van Mark’s werk was voor ons een nieuwe ervaring. Het werd door de OR georganiseerd en Mark (als directeur) werd ook uitgenodigd – in de werksituatie van het afgelopen jaar best bijzonder.... Uiteraard mocht ik mee als zijn vrouw en dus zaten we met het management aan een aparte tafel. We voelden de ogen priemen in onze rug... De lichten in de grote zaal werden pas gedoofd na de uitgebreide maaltijd, Spanjaarden willen kunnen zien wat ze eten! Vooraf hadden we onze keuze moeten doorgeven: vis of vlees. Ik had heel veilig voor vis gekozen, maar Mark dus niet. Hij kreeg een pootje van een lam in z’n geheel op zijn bord... Het vlees was moeilijk van het bot te krijgen, er zat überhaupt niet veel vlees op zo’n pootje... Na het diner werd de sterke drank geschonken en werd er gedanst op de dansvloer.
Laatst waren we met ons gezin gaan eten in de bergen, niet ver van van Segovia. Mark bestelde het meest geroemde gerecht uit Segovia: een gestoofd biggetje! Zo’n biggetje wordt in zijn geheel geserveerd, met de huid er nog aan.... Ook dit was de laatste keer dat Mark dit gerecht bestelde, Mark probeert graag nieuwe gerechten! Hahaha!
Vorige week zijn Mark en ik met z’n tweetjes uit geweest. We gingen eerst naar de film: geen nagesynchroniseerde film, maar de originele Amerikaanse versie. Er is een bioscoop in het centrum die originele films draait. En daarna gingen we naar een tapasbar om nog lekker wat te eten, de bar stond in de top 10 van beste tapas in Madrid. Anthe en Inden zijn laatst ook naar de film geweest, Disney's nieuwste film 'Encantada', uiteraard in het Spaans!
Met de kinderen zijn we op Kerstavond naar een Engelstalige nachtmis geweest. Dat was heel anders dan de mis in de Martinuskerk in Breda. Er waren heel swingende Kerstliederen en de priester uit Michigan, USA bracht een moderne versie van het Kerstverhaal. Uiteraard werd het traditionele Kerstverhaal uitgebeeld door kinderen. Thuis gekomen was de tafel mooi gedekt en mochten de kinderen de kadootjes uit The States (gestuurd door mijn vriendin) openen. Dit jaar lag er een extra kadootje onder de boom, Thijs had weer een verrassing voor zijn grote liefde Anthe meegegeven...
Op school was er ook veel aan Kerstmis gedaan: veel geknutseld en Kerststukjes gemaakt, er was een Kerstmarkt met aansluitend een borrel. De kinderen zongen Kerstliederen in het Nederlands en Spaans en het concert werd afgesloten met een gezamelijk lied waarbij ook alle ouders meezongen en we allemaal elkaars hand vasthielden...heel speciaal. De volgende ochtend was er een Kerstontbijt op school en toen begon de langverwachte Kerstvakantie! Deze vakantie hebben we ingeluid met sneeuw in de bergen, en vandaag zijn we naar de ijsbaan in Madrid geweest. Daar hebben we kunnen concluderen dat Madrilenen niet kunnen schaatsen...! Hahaha, volwassen mannen die met één hand langs het hek voortbewegen, jongelui die voortdurend onderuit gaan en iedereen steekt gewoon maar over...levensgevaarlijk! Anthe en Inden schaatsten overal tussendoor als geoefende schaatsertjes en Maren schoof vooruit op haar dubbele ijzertjes - heel veilig tussen mama en papa in.
Het Kerstdiner van Mark’s werk was voor ons een nieuwe ervaring. Het werd door de OR georganiseerd en Mark (als directeur) werd ook uitgenodigd – in de werksituatie van het afgelopen jaar best bijzonder.... Uiteraard mocht ik mee als zijn vrouw en dus zaten we met het management aan een aparte tafel. We voelden de ogen priemen in onze rug... De lichten in de grote zaal werden pas gedoofd na de uitgebreide maaltijd, Spanjaarden willen kunnen zien wat ze eten! Vooraf hadden we onze keuze moeten doorgeven: vis of vlees. Ik had heel veilig voor vis gekozen, maar Mark dus niet. Hij kreeg een pootje van een lam in z’n geheel op zijn bord... Het vlees was moeilijk van het bot te krijgen, er zat überhaupt niet veel vlees op zo’n pootje... Na het diner werd de sterke drank geschonken en werd er gedanst op de dansvloer.
Laatst waren we met ons gezin gaan eten in de bergen, niet ver van van Segovia. Mark bestelde het meest geroemde gerecht uit Segovia: een gestoofd biggetje! Zo’n biggetje wordt in zijn geheel geserveerd, met de huid er nog aan.... Ook dit was de laatste keer dat Mark dit gerecht bestelde, Mark probeert graag nieuwe gerechten! Hahaha!
Vorige week zijn Mark en ik met z’n tweetjes uit geweest. We gingen eerst naar de film: geen nagesynchroniseerde film, maar de originele Amerikaanse versie. Er is een bioscoop in het centrum die originele films draait. En daarna gingen we naar een tapasbar om nog lekker wat te eten, de bar stond in de top 10 van beste tapas in Madrid. Anthe en Inden zijn laatst ook naar de film geweest, Disney's nieuwste film 'Encantada', uiteraard in het Spaans!
Met de kinderen zijn we op Kerstavond naar een Engelstalige nachtmis geweest. Dat was heel anders dan de mis in de Martinuskerk in Breda. Er waren heel swingende Kerstliederen en de priester uit Michigan, USA bracht een moderne versie van het Kerstverhaal. Uiteraard werd het traditionele Kerstverhaal uitgebeeld door kinderen. Thuis gekomen was de tafel mooi gedekt en mochten de kinderen de kadootjes uit The States (gestuurd door mijn vriendin) openen. Dit jaar lag er een extra kadootje onder de boom, Thijs had weer een verrassing voor zijn grote liefde Anthe meegegeven...
Op school was er ook veel aan Kerstmis gedaan: veel geknutseld en Kerststukjes gemaakt, er was een Kerstmarkt met aansluitend een borrel. De kinderen zongen Kerstliederen in het Nederlands en Spaans en het concert werd afgesloten met een gezamelijk lied waarbij ook alle ouders meezongen en we allemaal elkaars hand vasthielden...heel speciaal. De volgende ochtend was er een Kerstontbijt op school en toen begon de langverwachte Kerstvakantie! Deze vakantie hebben we ingeluid met sneeuw in de bergen, en vandaag zijn we naar de ijsbaan in Madrid geweest. Daar hebben we kunnen concluderen dat Madrilenen niet kunnen schaatsen...! Hahaha, volwassen mannen die met één hand langs het hek voortbewegen, jongelui die voortdurend onderuit gaan en iedereen steekt gewoon maar over...levensgevaarlijk! Anthe en Inden schaatsten overal tussendoor als geoefende schaatsertjes en Maren schoof vooruit op haar dubbele ijzertjes - heel veilig tussen mama en papa in.
donderdag 13 december 2007
Een terugblik
Zo tijdens de donkere dagen voor Kerst, als de dagen te kort zijn vanwege alle dingen die nog te doen zijn voor Kerstmis, toch even tijd genomen voor een terugblik... Een jaar geleden vierden wij Kerst in ons versierde huis in Breda, nog niks te bekennen van een op hand zijnde verhuizing. Maar de dagen ná Kerst werden gevuld met afscheid, laatste boodschapjes, administratieve afhandelingen en opruimen. In een paar dagen tijd was ons huis alleen nog maar gevuld met verhuisdozen en luidden we het nieuwe jaar in bij onze vrienden Olga & Hugo. En daarna vertrok ons vliegtuig naar Madrid!
En nu...hebben we hier in Madrid ons thuis gemaakt, en dat voelt ook zo. Hier is ons huis met onze eigen spulletjes waar we ons thuis voelen. Hier hebben we nu alle vier seizoenen meegemaakt en al onze verjaardagen gevierd. De meiden gaan met plezier naar school waar ze met open armen ontvangen zijn door iedereen. De klasjes zijn klein, weinig juffen op school en er heerst een intiem sfeertje. Ook Maren gaat na de Kerstvakantie naar school. Ze gaat sinds kort zelf naar de WC en kleedt zichzelf aan en uit, soms gepaard met een kleine strijd om welke kleding ze aandoet... Anthe en Inden sporten hier (judo en flamenco) en ik heb ook leuke cursussen zoals schilderen, Spaans en flamenco.
We kijken enorm uit naar de sneeuw die hopelijk snel in de bergen zal vallen, zodat we onze skibroeken aan kunnen trekken en met de slee er op uit! Daar hebben we vorig jaar erg van genoten, en deze sneeuw maakt Madrid voor ons speciaal! Ook de zomers zijn hier super: superlang en superheet... Wij houden van dit extreme klimaat, eenzelfde als in Massachusetts. Zo is ook het daglicht hier net zo helder als in Massachusetts, dat maakt het leven een stuk vrolijker!
Het afgelopen jaar is voor Mark heel heftig geweest op zijn werk. En dan heb ik het niet eens over de beheersing van de Spaanse taal en de Spaanse werkhouding van zijn personeel, maar er zat ook veel tegen in de fabriek. Het begon al met een aantal stakingen in het voorjaar en elektriciteitsuitval in de zomer, waardoor de produktie stil kwam te liggen en daar ging veel geld mee verloren... Uiteindelijk is de CAO ondertekend, maar er ging geen vlag uit. De fabriek is in de herfst onverwacht snel verkocht aan een Amerikaans bedrijf. Er staan wat ontslagen op stapel en de lonen zijn bevroren voor volgend jaar... Mark heeft enorm veel geleerd het afgelopen jaar, ervaring die niemand hem meer afpakt en die hij in zijn rugzakje meeneemt.
Met zo’n zware verantwoordelijkheid is het heel fijn om te kunnen ontspannen, door te reizen met ons gezin. We hebben al heel wat plekjes van Spanje ontdekt, maar we zijn nog lang niet klaar! Spanje heeft ons geraakt, we hadden nooit gedacht dat dit land zoveel cultuur en prachtige landschappen heeft. Prachtige oude stadjes en dorpen, de bergen, de zee en het geweldige klimaat. Madrid is een echte wereldstad, dat betekent véél auto’s, drukte, haast en veel mensen. Cultureel heeft Madrid heel wat te bieden, en ook om te shoppen, maar we zijn heel blij dat we iets buiten deze metropolitan wonen en op ons deck kunnen genieten van ons uitzicht op de skyline van Madrid!
Nu kijken we uit naar het besneeuwde winterlandschap rondom Madrid, en naar onze reis in maart. We vliegen in maart (12,5 jaar getrouwd!) met het hele gezin naar Marokko en reizen vanaf Marrakesh met een Landrover Defender door de bergen (overnachten in kasbahs) naar de Sahara. Daar overnachten we onder de blote sterrenhemel, rijden op een kameel en op de terugweg verblijven we ook nog in een eeuwenoud kasteel in het Atlasgebergte - alleen bereikbaar te voet met een ezeltje voor je bagage... Marokko, het land van de 1001 sprookjes......
We wensen iedereen een geweldig 2008 toe met prachtige momenten en intens geluk!
En nu...hebben we hier in Madrid ons thuis gemaakt, en dat voelt ook zo. Hier is ons huis met onze eigen spulletjes waar we ons thuis voelen. Hier hebben we nu alle vier seizoenen meegemaakt en al onze verjaardagen gevierd. De meiden gaan met plezier naar school waar ze met open armen ontvangen zijn door iedereen. De klasjes zijn klein, weinig juffen op school en er heerst een intiem sfeertje. Ook Maren gaat na de Kerstvakantie naar school. Ze gaat sinds kort zelf naar de WC en kleedt zichzelf aan en uit, soms gepaard met een kleine strijd om welke kleding ze aandoet... Anthe en Inden sporten hier (judo en flamenco) en ik heb ook leuke cursussen zoals schilderen, Spaans en flamenco.
We kijken enorm uit naar de sneeuw die hopelijk snel in de bergen zal vallen, zodat we onze skibroeken aan kunnen trekken en met de slee er op uit! Daar hebben we vorig jaar erg van genoten, en deze sneeuw maakt Madrid voor ons speciaal! Ook de zomers zijn hier super: superlang en superheet... Wij houden van dit extreme klimaat, eenzelfde als in Massachusetts. Zo is ook het daglicht hier net zo helder als in Massachusetts, dat maakt het leven een stuk vrolijker!
Het afgelopen jaar is voor Mark heel heftig geweest op zijn werk. En dan heb ik het niet eens over de beheersing van de Spaanse taal en de Spaanse werkhouding van zijn personeel, maar er zat ook veel tegen in de fabriek. Het begon al met een aantal stakingen in het voorjaar en elektriciteitsuitval in de zomer, waardoor de produktie stil kwam te liggen en daar ging veel geld mee verloren... Uiteindelijk is de CAO ondertekend, maar er ging geen vlag uit. De fabriek is in de herfst onverwacht snel verkocht aan een Amerikaans bedrijf. Er staan wat ontslagen op stapel en de lonen zijn bevroren voor volgend jaar... Mark heeft enorm veel geleerd het afgelopen jaar, ervaring die niemand hem meer afpakt en die hij in zijn rugzakje meeneemt.
Met zo’n zware verantwoordelijkheid is het heel fijn om te kunnen ontspannen, door te reizen met ons gezin. We hebben al heel wat plekjes van Spanje ontdekt, maar we zijn nog lang niet klaar! Spanje heeft ons geraakt, we hadden nooit gedacht dat dit land zoveel cultuur en prachtige landschappen heeft. Prachtige oude stadjes en dorpen, de bergen, de zee en het geweldige klimaat. Madrid is een echte wereldstad, dat betekent véél auto’s, drukte, haast en veel mensen. Cultureel heeft Madrid heel wat te bieden, en ook om te shoppen, maar we zijn heel blij dat we iets buiten deze metropolitan wonen en op ons deck kunnen genieten van ons uitzicht op de skyline van Madrid!
Nu kijken we uit naar het besneeuwde winterlandschap rondom Madrid, en naar onze reis in maart. We vliegen in maart (12,5 jaar getrouwd!) met het hele gezin naar Marokko en reizen vanaf Marrakesh met een Landrover Defender door de bergen (overnachten in kasbahs) naar de Sahara. Daar overnachten we onder de blote sterrenhemel, rijden op een kameel en op de terugweg verblijven we ook nog in een eeuwenoud kasteel in het Atlasgebergte - alleen bereikbaar te voet met een ezeltje voor je bagage... Marokko, het land van de 1001 sprookjes......
We wensen iedereen een geweldig 2008 toe met prachtige momenten en intens geluk!
vrijdag 7 december 2007
Eerste posting
Het is bijna half december, Sinterklaas komt weer terug naar Spanje en we gaan uitkijken naar de Kerstman... De temperatuur is de laatste weken behoorlijk gedaald en het is vroeg donker. Afgelopen week zijn de winkels hier in Madrid omgetoverd in een sprookjesachtige Kerstsfeer, overal op straat staan verlichtte Kerstbomen. De meeste huizen hebben al een Kerstboom binnen staan en ook de poort van onze urbanización is prachtig versierd. Eerdaags gaan we beginnen met het schrijven van Kerstwensen en een persoonlijke noot op onze Kerstkaarten. En dáárom schrijf ik vanavond mijn eerste posting...onze nieuwe website wordt op de Kerstkaart genoemd! Dat betekent dat we straks onze eerste bezoekers op deze site krijgen... Welkom!
Abonneren op:
Posts (Atom)
