Beugels

Vlak voordat we op vakantie gingen naar Marokko zijn we voor het eerst in Spanje naar de tandarts geweest. Afgelopen zomer zijn we nog met z’n allen naar onze tandarts in Breda geweest voor controle, maar aangezien we deze zomer niet naar Breda gaan hebben we tóch maar een Madrileense tandarts gezocht. En dat hebben we geweten!!
Ik heb de diagnose ‘paradontitis’ gekregen en heb mijn eerste behandeling al achter de rug. Geheel verdoofd is mijn tandvlees gereinigd aan de onderkant en volgende week weer terug voor dezelfde behandeling aan de bovenkant. Aan het eind van de behandeling ging ik rechtop in de stoel zitten en kreeg mijn tandarts telefonisch het slechte nieuws dat zijn moeder was overleden... De arme man, hij was erg geschrokken en moest huilen. Zat ik daar in dat kleine kamertje met een huilende man die ik nauwelijks kende.. Toen ik opgestaan was om hem te troosten door mijn hand op zijn schouder te leggen ging de deur met een zwaai open..”¿Qué pasa?” riep de assistente met wijdgesperde ogen. Dat was vast een raar gezicht, hahaha! Zijn collega’s reageerden allemaal heel emotioneel op het nieuws en zijn vrouw werd er gauw bij gehaald, maar ik was opgelucht toen ik buiten stond.

Anthe en Inden kregen dus voor de vakantie te horen dat ze allebei een beugel moeten en daar waren ze niet blij mee. Traantjes vloeiden... Vorige week zijn we terug geweest voor een afspraak bij de orthodontiste en is ons uitgelegd wat er gaat gebeuren. Anthe krijgt zes maanden een draadjesbeugel en daarna zo’n blokjesbeugel voor zo’n anderhalf jaar. Het kind is er dus wel twee jaar zoet mee. En Inden krijgt anderhalf jaar zo’n draadjesbeugel, want ze is veel jonger dan Anthe en daarna krijgt ze nog kort zo’n blokjesbeugel. Ze zal er ook wel twee jaar zoet mee zijn. Ik was in eerste instantie verbaasd, want hun tanden staan zo mooi recht! Maar hun kaak is te klein en er kunnen een paar grote-mensen-tanden niet tussen. Jammer. Het gevolg is dat ik nu wekelijks in de tandartsenpraktijk te zien ben voor al onze behandelingen, en daar ben ik niet blij mee!

Het weer is hier omgeslagen en heerlijk warm. Toen we uit Marokko terug kwamen heeft Mark onze winterjassen van thuis opgehaald, want het vroor bijna die avond! En nu hebben we deze week voor het eerst dit jaar ’s avonds buiten gegeten op ons deck. We hebben blote voeten in onze schoenen en vestjes in plaats van winterjassen aan. Die eerste warme zonnestralen zijn om van te genieten! Ik heb gisteren weer alle tuinpotten gevuld met geraniums in rood en roze, lekker vrolijk! Mijn kas is gevuld met tomaten-, prei-, paprikaplantjes en zonnebloemen. De lente is echt aangebroken!

Vanaf aankomende maandagavond ga ik wekelijks naar flamencoles. Ik heb het zelf opgezet en we beginnen met een groep van tien vrouwen. Het kledingadvies is een joggingbroek en gympen...dat doet mij vermoeden dat het best eens hard zweten kan worden...ik ben zó benieuwd, want ik ben geen kei in danspasjes, maatgevoel en zwierende heupen!
Aanstaande zondag ga ik met een groep vrouwen van het peutergroepje - dat ik ruim een jaar geleden had opgestart - een High Tea doen in het Ritz Hotel in Madrid. Er zitten ondertussen ook een paar nieuwe vrouwen bij, leuk om nieuwe mensen te ontmoeten!

Verder hebben we het druk met verjaardagen - inclusief de mijne die ik met wat vriendinnen gevierd heb op het deck met een stuk zelfgebakken appeltaart . En niet te vergeten alle lieve kadopakketjes van mijn verre vriendinnen, ¡muchas gracias! En vanmiddag gaat Anthe uit logeren bij haar vriendin Emma en komt Inden’s vriendin Anne bij ons logeren. Ondertussen genieten we ook nog na van onze grote Marokko-reis door met mensen onze foto’s te bekijken, foto’s af te drukken, vergrotingen in te lijsten en ons fotoboek bij de HEMA samen te stellen. Soms kan ik bijna niet geloven dat wij daar geweest zijn...