Samen honderd jaar!

Life is a party, what we make of it, and partly what it made by the friends we choose.
- Tennessee Williams

Ik krijg een fotootje op mijn mobiel. Van het station in Breda. “Holooo! Estamos!” Onze vrienden uit Mexico zijn aangekomen op het station. Te vroeg. Mijn lief is net onderweg naar huis van zijn werk. Hij stapt bij mij in de auto en we gaan op weg. Toeterend rijd ik op ze af. Ze springt op een bankje zodat we elkaar goed kunnen omhelzen. Ze zijn er gewoon! Dertien maanden geleden hebben we elkaar voor het laatst gezien. Op hun bruiloft in Mexico. Na een avond eten en bij praten gaat mijn ‘oude’ yogajuf de volgende ochtend met mij mee naar een yogales. Ze geniet. Ze is zelf gestopt met haar yogaschool dus zo’n lesje samen was heel welkom. Ze smeerde vooraf wat essentiële olie op mijn oorlellen, dezelfde geur als in Mexico. Automatisch dwaalden mijn gedachten steeds af naar onze jaren in Mexico… Na de lunch fietsen we door het oude Mastbos. Ze zijn zo dankbaar dat we hen meenemen naar zo’n plek. We rijden langs meren, over zandpaden, langs de heide en ondertussen blijft de zon maar schijnen. De zon die eigenlijk helemaal niet voorspeld was. Wat een cadeau! Zelf zie ik alles ineens door hun enthousiaste ogen. We krijgen vragen over de namen van de bomen. Ze hebben nog nooit zoveel grote loofbomen bij elkaar gezien! We vertellen de geschiedenis van het bos dat zeshonderd jaar geleden aangelegd is om te jagen. Ze stoppen regelmatig voor een fotootje. We zitten een hele tijd op een zonovergoten terras met iets kouds te drinken en een typisch Hollands portie bitterballen. Eind van de middag fietsen we dwars door het bos naar een pannenkoekenhuis aan de rand van het bos. We kiezen langdurig uit de uitgebreide menukaart die helemaal naar het Spaans vertaald moet worden. Zij smullen. Wij genieten. Dan fietsen we in de avond in het zachte avondlicht door de weilanden naar huis. Wat is Holland toch mooi! Zij raken niet uitgekeken op al het verse groen. In Mexico is alles geel en dor. We rijden na thuiskomst nog even naar Rotterdam om onze kittens uit logeren te brengen vanwege alle logees die komen slapen. Ze gaan graag mee. We rijden een stukje door de moderne stad. We vertellen over de bombardementen in de oorlog en rijden langs en over de legendarische Erasmusbrug. We zoeken de achtergrond van filosoof Erasmus op. We zien de wereldbekende havens. Ze maken prachtige foto’s van de ondergaande zon over de Maas. Na thuiskomst krijgen we het langverwachte telefoontje. De ballonvaart bij zonsopgang gaat door! Ze moeten de volgende dag samen om vijf uur in de ochtend bij het kantoor zijn. Mijn eega is zo lief om deze avond de route nog even met ze te oefenen. Meerdere keertjes. Zodat ze zelf zo bijzonder vroeg kunnen opstaan en met onze auto daarheen kunnen rijden.

Een tuintafel vol mensen die in drie talen gezellig met elkaar praten. Onder de parasol. Een grote zomerse salade op tafel. De zon is nog warm. We eten met negen mensen. Sommige in zomerse feestjurkjes en ik met mijn haar leuk opgestoken door de kapper. Ik ga alvast van tafel. Ik ben de laatste die zich nog moet omkleden. Een paar uur eerder lag ik met mijn Mexicaanse vriendin op onze ligbedjes met maskers op ons gezicht en onze handen in een handschoentje vol handcrème. "For old times sake" zei ze toen ze het voorstelde. Toen mijn vriendin vorig jaar trouwde reden we samen in de auto met gezichtsmaskers op ons gezicht naar de kapper waar we werden gekapt. Deze keer gingen we lekker op de fiets, dus maskertjes maar even thuis laten! Zo vertrokken we begin van de avond met auto's en fietsen naar de bar waar we ons feest zouden vieren. De DJ was al helemaal klaar voor de muziek. Mijn vriendin die de catering verzorgde had alles al binnen gebracht. Helaas mocht ze haar oventje niet in het stopcontact steken vanwege het hoge voltage. Ze raakte gelukkig niet gestresst. Langzaam druppelden de gasten binnen. Eerst in de stadstuin achter de bar, niet veel later liep het binnen vol. Iedereen kwam voor óns. Dat gaf een heel rijk gevoel. Rond tienen hielden we een speech voor onze zeventig gasten met een heuse microfoon. Iedereen had een glas cava met vrolijke granaatappelpitjes in de hand. De muziek ging daarna wat luider en toen er uiteindelijk genoeg gedronken was gingen de voetjes van de vloer! Tot half twee hebben we gedanst, gelachen en gepraat met iedereen. Hoe leuk om sommigen na vele jaren weer te zien zoals de vrienden uit onze Amsterdamse studententijd. Ze verrasten ons met twee tickets voor een concert in Paradiso. Rowwen Hèze. For old times sake. Vierentwintig jaar geleden ging mijn lief voor zijn vrijgezellenfeest óók naar dit concert. Het jaar daarna gingen we met deze vriendengroep naar hetzelfde concert. Heel bijzonder dat we dit deze nazomer nóg een keer met elkaar gaan doen! Ook een reünie van onze vriendengroep uit Madrid. Wij zijn als groep expats zo gelukkig geweest destijds. Dat we nu, tien jaar later, nog steeds tijd met elkaar doorbrengen. Één stel kwam zelfs uit Engeland overvliegen om ons feest mee te vieren. Veel van onze buurtjes uit de straat waren er natuurlijk ook. En dat zelfs onze oude buurtjes uit België over kwamen zegt denk ik wel iets over de goede band die we onderling als buren hebben. Als verjaardagscadeau hebben we een donatie van duizend euro mogen schenken aan de stichting Por Eso!. Heel trots en dankbaar! En zo voelen we ons sowieso met zoveel mooie, lieve mensen om ons heen.