Cats worshipped as gods

“In ancient times cats were worshipped as gods; they have not forgotten this.”
– Terry Pratchett

Onze poes wandelt onwetend de ‘babykamer’ in. Slaapkamer van middelste kind en nu gebombardeerd tot ‘babykamer’. Onze twee kittens van negen weken oud verblijven daar. Het blijkt beter te zijn. Dat de kittens eerst even op een eigen kamer wennen aan hun nieuwe omgeving is het beste advies van gedragsdeskundigen van katten. Ons lijkt het ook veiliger dan twee piepkleine bolletjes door het huis te laten dwalen en kwijt te raken. Hun tweede dag in ons huis laten we onze poes van tien jaar oud op eigen houtje de ‘babykamer’ betreden. Hoopvol. In eerste instantie kijkt ze een beetje verrast naar een van de kittens. Dan komt uit het niets de tweede kitten vrolijk aanlopen en reageert de poes met gejank en een hoge rug. De kittens reageren instinctief ook meteen met een dik staartje. Hoe schattig eigenlijk. Maar dit is een serieuze zaak. We houden ons hart vast en dan begint de poes te blazen. Foute boel. En om het niet tot een gevecht te laten komen halen we de poes gauw weg. Nu zou je volgens de kattengedragsdeskundige weer twee dagen moeten wachten voor een nieuwe poging. Er deed zich echter een momentje voor die we wilden benutten. De poes zat buiten in de voortuin en de kittens keken uit het raam in de voorkamer. Op de vensterbank. Tot mijn grote vreugde keek de poes naar binnen en zag de kittens. Ze sprong nieuwsgierig naar de vensterbank aan de buitenkant. Er was oogcontact. Geen blazen. Geen janken. Toen sprong ze weer naar beneden en zat vervolgens verongelijkt nog een paar uur in de voortuin. De kittens lijken echter nergens last van te hebben. Spelen net zo vrolijk door. Ze zijn natuurlijk samen. Op een dag vroeg in de ochtend zit de poes aan de andere kant van de ‘babykamerdeur’ stiekem te luisteren naar het geluid van de spelende kittens. Als ik de deur voorzichtig op een kier zet stuift ze echter weg! Ik lees me ondertussen suf op websites en in dierenboekjes hoe je een eerste traumatische kennismaking kan voorkomen. Ik lees feitjes als dat het soms maanden kan duren voordat ze elkaar verdragen in huis. Ik hoor verhalen dat ze elkaar nooit verdragen en ieder een eigen territorium vinden in huis. Eén op zolder en twee beneden bijvoorbeeld. Dat is écht niet onze bedoeling. We willen ze gezellig bij elkaar in de huiskamer. Het liefst zelfs gedrieën tegen elkaar aan slapend op de zitkussen. Zoals ons vorige tweetal dat ook altijd deed…. Het draait bij katten eigenlijk allemaal om geur en geduld. Dus laten we de kittens soms ergens anders in huis spelen zodat de poes hun geur overal terug vindt. Zodra het mooi weer is laten we de kittens in ons bijzijn op het grasveld spelen in de achtertuin. De poes in de tuin rent niet meteen weg. Loopt wel achteruit naar een hoger plekje en kijkt uit de hoogte toe. Heel kort. Dan stuift ze weg. Een andere dag heb ik de kittens in mijn handen en ligt de poes relaxt te zonnen op een tuinkussen in de tuin. Als ik buk en de kittens in mijn handen laat zien, blijft ze zowaar op het kussen liggen. Ze kijkt een tijdje naar de hummeltjes veilig in mijn handen en springt dan op de grond en kijkt nog even veilig van een afstandje naar het grasveldje met spelende kittens voordat ze via het dak van de garage vertrekt. Het zijn ieniemienie muizenstapjes vooruit, maar in ieder geval vooruit. Het romantische idee dat ze meteen in elkaars pootjes in slaap zouden vallen heb ik laten varen. Dit wordt een wekenlang, al dan niet maandenlang, project die veel energie, beleid en geduld gaat vergen. Maar eenmaal goed uitgevoerd kunnen we daar nog jarenlang plezier van hebben. En de katten ook!

Negen maanden geleden reden we met onze volgeladen hippiebus en volgepropte stationwagon naar Middelburg om onze tweede dochter te verhuizen naar een studentenkamer. Amper terug van onze roadtrip door Slovenië waren we al aan het sjouwen, schoonmaken en klussen in haar kamer. En vanmorgen reden we dezelfde route naar Middelburg om haar weer op te halen van haar studentenkamertje. Het eerste studiejaar zit er alweer op. Ze heeft het prachtig voltooid. Mooie cijfers, maar ook veel nieuwe vrienden gemaakt. Ze is na een presentatie op een podium in een studentensoos gekozen tot chair van de sportactiviteiten van de uni. Ze werd met veel gejuich en applaus beëdigd. Een nacht van ontgroening volgde. Haar eerste vergadering in de rol van chair heeft ze al moeten openen. Ook is ze aangesloten bij de studenten vrijwilligersorganisatie van Amnesty International. Zo stond ze op Bevrijdingsdag in het Zeeuwse Vlissingen met een kraam. Ook zal ze het komende studiejaar op maandelijkse basis bij ‘Movies that matter’ film of documentaire over mensenrechten een gastspreker moeten uitnodigen voor een discussie met het publiek. In Middelburg. En zorgen dat er voldoende animo voor is middels filmposters enzo. Wat is ze volwassen geworden en gegroeid! Ze heeft grenzen verlegd met in het openbaar spreken. Met onbekende mensen aanspreken. Met socializen in grote groepen met voor haar (nog) onbekende mensen. Haar eerste jaar zit er op. Nu woont ze lekker weer ruim drie maanden thuis bij haar zusje en ouders. Ze gaat, net als haar oudste zus trouwens, mee met ons en de bus een maand door Denemarken en Noorwegen reizen. Oudste gaan we de komende tijd ook veel zien, want ze heeft aankomende week haar eerste autorijles. Ons kind is nog niet eens afgestudeerd en heeft al een baan! Ze heeft haar rijbewijs daarbij nodig dus dat probleem gaat ze deze zomer in Breda tackelen. Zo eten onze kinderen deze zomer ineens weer heel vaak mee aan onze eettafel! Na een lange lunch op een heerlijk zonnig terras van een strandpaviljoen in Dishoek rijden we naar haar campus in Middelburg. Veel volle weekendtassen en shoppers vol kleding, schoenen, boeken, jassen, een hoofdkussen en wat potten met planten worden ingeladen. Ze gaat in Breda een zomerbaan zoeken en veel tijd met de kittens doorbrengen. Ze heeft er zin in!