Hartverwarmend

En alleen de vogels vliegen van Oost- naar West-Berlijn
Worden niet teruggefloten, ook niet neergeschoten

Over de muur, over het ijzeren gordijn

Omdat ze soms in het westen, soms ook in het oosten willen zijn
- Harry Jekkers

Wij laten de meiden achter in een Indonesisch restaurant met koffie, thee, ijs en gebakken banaan. Wij stappen op, nemen afscheid van de gezelligheid aan tafel en lopen naar het theater. De vijftigste verjaardag van mijn lief vieren we hier in Roosendaal. Na veel gehannes om een afspraak met z’n vijven te maken kozen we voor Roosendaal. Ik bleek voor deze avond maanden geleden al een theatervoorstelling geboekt te hebben. Als verrassing. Gelukkig kreeg ik een reminder van het theater, ik was het zelf glad vergeten… Er kwamen er twee met de trein en ik pikte samen met de jongste mijn eega op uit zijn werk. Het is een paar minuten stappen door de regen en dan lopen we de foyer met dieprood tapijt binnen. Er wacht een vrij hoog gehalte aan vijftig plussers in deze ruimte, maar ja…daar horen we beiden nu zelf ook bij. We zijn bij cabaretier Harry Jekkers en zijn band Klein orkest. Een kleine zaal met hooguit zeshonderd mensen. Als eerste begint hij met twee liederen over de dood. Een thema dat vaker terug zal komen die avond. Hij vertelt en maakt grappen over hoe zijn muzikale loopbaan ooit is begonnen. Gitaarles gekozen omdat hij een advertentie zag met een gozer op het strand met zijn gitaar en wat meiden om hem heen. In zijn studentenbandje in Groningen heeft hij zijn bassist Chris leren kennen. Die als studentenbijnaam de lantaarnpaal droeg, omdat hij inderdaad niet veel beweegt achter zijn gitaar. Later horen we dat de drummer Niek uit zijn periode in Utrecht stamt. Toen hij Engelse les gaf op een OLO, ontiegelijk laag onderwijs, en zij samen in de lerarenband speelde. De toetsenist, een leuke jonge vent met een baardje en een grote bos krullen, is er later bij gezocht. Omdat Koos Meinderts een gevierd kinderboekenschrijver geworden was en een toegewijde opa. Geen tijd meer voor een band tour door Nederland. Deze jonge knul heeft het de hele avond zwaar te verduren gehad. “Wij drieën hebben goud geld verdiend aan het lied ‘Over de muur’ ” en ter verduidelijking wijst hij hun drieën nog even aan met zijn rond wijzende vinger. Die humor gaat de hele avond zo door. Ook wordt de knul ‘gepest’ met zijn dubbele voornaam Henk Jan. Maar het is duidelijk dat ze veel plezier met elkaar hebben en Harry loopt op het podium regelmatig naar hem toe met zijn gitaar. Het optreden duurt tweeënhalf uur. Mijn lief heeft het goed naar zijn zin. Hij waardeert de songteksten van Harry. De voorstelling is een leuke, levendige combinatie van cabaret en muziek. Als we weer in de foyer staan om de jassen op te halen lees ik op mijn mobieltje hartverwarmende appjes in onze familiegroep. Jongste kind moest namelijk in haar uppie terug met de trein naar Breda en oudste was met haar meegereisd om haar bij de bushalte achter te laten en daarna rechtsomkeert te maken naar Rotterdam. Jongste vond het namelijk wel spannend. Vanavond voor het eerst alleen met de bus. Welke bus? Waar staat die bus? Wat moet ik doen in de bus? En waar stap ik uit de bus, en hoe werkt dat? Haar grote zussen hebben haar stap voor stap live door het proces begeleid. Hoe schattig! Zusterliefde! Ik zet mijn lief na het theater met de auto weer af op zijn fabriek en daarna rijden we samen achter elkaar door de donkere nacht naar huis. Het was een heerlijke verjaardag voor hem. Hartverwarmend.

Op zaterdagochtend sta ik in het zonnetje ons nieuwe grasveldje te maaien. Ik pluk wat gras tussen de terrassteentjes vandaan. Ik arrangeer de bloeiende planten in potten opnieuw. Maak de tuinstoelen schoon en leg er kussens op. Daarna begin ik het huis te stofzuigen, terwijl ik twintig eieren in een pannetje water laat koken. Ik ruim de huiskamer op. Maak het toilet schoon. Zuig de traploper weer fris. En als ik gevulde eieren heb gemaakt en ze mooi op een schaal heb geschikt, begin ik ons serviesgoed op de eettafel klaar te zetten. Er komt toch meer bij kijken dan ik had gedacht toen ik ’ja’ zei tegen de uitnodiging om aan een walking dinner in de straat mee te doen. Wij hadden al een paar jaar niet mee kunnen doen dus ik voelde wel wat sociale druk. Twee dagen vooraf kreeg ik de informatie dat één persoon uit de groep gluten intolerantie heeft. Ook dat nog. Ik bedacht twee receptjes zonder gluten: koude gazpacho met gesneden paprika en komkommer. Croutons als optie. En dus die gevulde eieren. In elk huis zouden we een uurtje zijn. Iedereen biedt wat te eten aan. Drank wordt door de deelnemers zelf meegenomen. De glazen ook. Verder is het een geval van gluren bij de buren. Iedereen loopt door het huis en door de tuin. Het was voor ons voor het eerst om aan zoiets mee te doen. Met de buren uit twee straten dus. Dat was wel erg leuk. Ik heb flink gegluurd in de buurt! Onverwachts mooie bungalows die smaakvol ingericht waren. Prachtig grote tuinen! Ons huis was eigenlijk de kleinste. En onze stadstuin was zeker de kleinste. Buren die tuinmannen in dienst hebben en samen een poetsvrouw delen. Ik keek ineens heel anders tegen ons buurtje aan. En ik keek ook ineens heel anders tegen óns huis aan. De andere woningen waren allemaal heel modern en vooral nieuw. Wij hadden als enige een oud huis met veel originele details zoals de en suite deuren, de antieke plafonds, het originele glas in lood en de granieten vloeren. Buren waren gecharmeerd van ons huis. Terwijl ik zo onder de indruk was van hún immense tuinen en hypermoderne keukens en vides! Na een gezellige middag en avond was ik wel helemaal op. Veel gesprekken gevoerd, veel indrukken opgedaan en natuurlijk veel voorbereidingstijd gehad. Thuis lekker met een kop thee en een stuk verjaardagstaart die nog over was op de bank geploft. Voor de buis. Even relaxt loskomen van alles. Volgend jaar maar weer een keertje overslaan.