Rood of groen licht?

Een rood stoplicht kan een uitnodiging voor een adempauze zijn.
- David Dewulf

Mijn vriendin en ik zitten samen in haar auto en horten en stoten vooruit op de Nederlandse snelweg. "We zijn er bijna!" roept ze steeds hoopvol en best zenuwachtig. Ze ziet de afrit Breda op de snelweg al aangegeven. Het is na middernacht. Haar auto gaat steeds meer haperen en ze is al terug geschakeld naar zijn drie. De alarmlichten staan ondertussen te knipperen. Gelukkig is het op dit uur niet druk op de snelweg. We bezien onze hachelijke situatie van een afstandje en bescheuren het van het lachen. We rijden terug van ons bezoek vandaag aan een Marokkaanse hammam - wat overigens heerlijk was. We hadden eerder op de avond al moeite de snelweg op te geraken. Ze waren het gras 's nachts aan het maaien en de oprit was geblokkeerd. Nu reden we eindelijk in de goede richting en dan stopt de auto ermee! Twee vriendinnen die tot de zon onderging buiten op een terrasje hadden gegeten, de diepste gesprekken samen hadden gevoerd, binnen verder waren gegaan met thee en taart totdat bijna alle gasten vertrokken waren. En nu zaten we nerveus te hobbelen op onze autostoelen in een auto die het elk moment leek te begeven. Giechelend van de zenuwen. Tranen van het lachen: geen idee hoe we dit op moesten lossen. Op het moment dat mijn vriendin rechtop ging zitten achter het stuur hoorde ik een verbaasd "Oh!" en reed de auto ineens verrassend soepel verder. "Wat heb je nou gedaan?" vroeg ik haar keer op keer, stikkend van het lachen. Maar ze kon geen antwoord geven, het was kennelijk te stom voor woorden. Ze gierde het uit. Later biechtte ze op dat het gas bijna op was geweest en ze had heel eenvoudig het knopje ingedrukt om te switchen van gas naar benzine....

Deze week in Breda is rommelig, maar toch ook wel weer overzichtelijk met een lijstje voor de afspraken en een lijstje met alles wat gekocht moet worden. Ik leef dus vanuit deze lijstjes en doe dat letterlijk per dag. Ik kijk niet verder dan één dag. En dat maakt het veel rustiger voor mij dan vorig jaar. Toen zat ik lichamelijk niet lekker in mijn vel. Onverwachts had de Nederlandse tandarts een kies getrokken waar ik nog weken pijn van in mijn kaak had, ik had nog steeds die bloedklont in mijn long en ik had op z'n kop in een hangmat gehangen op mijn oude yogaschool waardoor ik nog maanden draaierig ben geweest. Deze keer schijnt de zon elke dag uitbundig en ik geniet van mijn fietstochtjes. Ik geniet van mijn vele lunches op zonnige, hippe terrasjes in Breda, telkens met een andere vriendin. Elke keer is het weer als vanouds. Dit keer zit ik op een splinternieuw terras en deze vriendin en ik liggen in een deuk omdat we pal naast een bekende Nederlander zitten die ik niet herken omdat ik al twee jaar geen Nederlandse TV-programma’s kijk. Winston Post, bekende soap-acteur en presentator, zit naast mijn vriendin en zij probeert me duidelijk te maken (zonder dat hij het hoort) dat hij bekend is. Ik pruttel (totaal niets van haar hints begrijpend) vrolijk maar luidruchtig door over een immens grote camera met microfoon die op een tafeltje ligt, precies gericht op ons! Eindelijk, als Winston even afgeleid is, kan ze het snel zeggen. Ik schaam me dood dat ik zo luidruchtig zat te klagen over die camera en we kunnen ons niet meer ontspannen normaal gedragen. Net twee giebelende pubers. Gelukkig rekent hij niet lang daarna af en pakt zijn cameraman het grote apparaat op om het terras te verlaten. Kunnen wij nog even ontspannen en serieus verder praten over de 'belangrijke' zaken van het leven zoals de overgang en de vriendjes van onze grote dochters....

Op de terugweg naar México was ik behoorlijk zenuwachtig vanwege het gewicht van de acht koffers bomvol gevuld met boodschappen, én het aangevraagde paspoort van Inden. Het paspoort lag lekker op tijd klaar op Schiphol. De koffers waren inderdaad allemaal te zwaar waardoor ik een half uur bij de KLM grondstewardess mijn koffers herpakt heb tot het zweet van mijn lijf gutste. Gelukkig was ze zo vriendelijk om uiteindelijk wat overgewicht door de vingers te zien. De Nederlandse douane-beambte was echter niet zo vriendelijk en vond het heel erg veel moeite om Inden een stempel in haar nieuwe paspoort te geven. Ik liep tóch met lood in mijn schoenen weer terug naar zijn hokje, want het bespaarde mij veel uitleg en moeite later in México. Na anderhalf uur wachten bij de immigratie in México en een loze opmerking van de medewerker dat onze verblijfsvergunningen verlopen waren liepen we op de douane af met de beruchte “rood of groen” drukknop. Anthe mocht drukken en tot mijn bijzonder grote opluchting (ik moest er een traantje van laten) mochten we doorlopen zonder geen van de acht koffers te openen. Mark stond achter de glazen deur met zijn duimen omhoog. Hij had alles gevolgd op een afstandje. Met meer dan honderdtwintig kilo aan Hollandse boodschappen en boeken liepen we de open armen van Mark tegemoet.