BN'ers

“The score never interested me, only the game.”
― Mae West

“Mijn hart is met jullie” zei de Mexicaan met zijn hand op zijn hart gedrukt. “Ik was de enige in de bar die samen met jullie voor Nederland was.” Ik sta met de meiden op straat. We hebben zojuist de bar verlaten waar we de halve finale gekeken hebben. Het water komt ineens met bakken uit de lucht. De hemel huilt om het verlies van Nederland. Helemaal in oranje gekleed vertrokken we een paar uurtjes daarvoor in het stralende zonnetje naar een nabij gelegen dorp om daar in een café van een Nederlandse vrouw de halve finale te kijken. Ik had alleen verzuimd om voor ons vertrek te checken in welke straat het café gelegen was…. Ik wist de naam en dat leek me wel voldoende. Na een half uur rond gezworven te hebben door de straten van Cholula, en tientallen mensen op straat gevraagd te hebben, zijn we om drie uur de dichtstbijzijnde bar ingedoken. De bar waar we de meeste voetbalgeluiden hoorden galmen door de openstaande luiken. Er hingen een aantal grote schermen en in ons oranje kloffie namen we plaats aan een tafeltje. We dachten dat we de enigen waren in in de volle bar die voor Nederland juichten. Zelfs de Mexicaanse commentator op TV was voor Argentinië en kon zijn mond geen seconde houden. Maar achterin zat kennelijk toch ook nog deze bijzondere man die naar buiten kwam rennen toen we na de nederlaag vertrokken. Net zoals Mark een paar dagen eerder de enige was die voor Nederland juichte in een foodcourt gevuld met een paar honderd Mexicanen die voor Costa Rica waren. Mark en ik hebben een aantal spelers van dit WK-elftal al eens eerder toegejuicht in het Bernabéu stadion in Madrid. In dat jaar, het jaar 2008, speelden zes Nederlandse spelers bij Real Madrid. Wij woonden daar en kwamen enkelen van hen wel eens tegen in de buurt. Zo herinner ik me Rafael van der Vaart met zijn toenmalige vrouw Sylvie die bij mij en mijn vriendinnen aan tafel kwamen kletsen in een Aziatisch restaurant. Ze waren geïnteresseerd in de basisscholen in Madrid. Rafael stond pal naast mijn stoel, dus ik tikte hem aan en vroeg zijn handtekening op het papieren hoesje van mijn eetstokjes . Deze heb ik later in een enveloppe naar mijn voetbal liefhebbende neefje gestuurd. Van de huidige WK-selectie speelden Arjen Robben, Klaas-Jan Huntelaar en Wesley Sneijder toentertijd ook in Madrid. Rafael van der Vaart en Ruud van Nistelrooij speelden er dus ook. Mark kwam Ruud eens tegen in de toiletten van een restaurant en zei niks tegen hem. Later kwam Ruud naar Mark’s tafel, want hij kende een vriend van Mark. En toen zei hij tegen Mark: “Je kent me toch, waarom zei je niks toen we naast elkaar stonden te plassen?”

For old times sake een gouwe ouwe uit 2008:
Mijn eerste keer... Mijn eerste ervaring in een voetbalstadion, en wat voor één! Het enorme Santiago Bernabéu-stadion in Madrid. Gisteravond ben ik met Mark en vrienden van ons naar de Champions League wedstrijd van Koninklijk Madrid tegen Bate Borisov geweest. Via verschillende roltrappen kwamen we boven in het stadion terecht en moesten we via een héél steil trappetje in ons vak naar beneden om naar onze stoelen te lopen. We zaten recht boven het doel en de man met de grote trommel zat een vak onder ons. Hoe sfeervol! Er speelden dit keer drie Nederlanders mee: Arjen Robben, Rafael van der Vaart en Ruud van Nistelrooij - en later viel Royston Drenthe ook nog in. Leuk was het om te zien dat de Madrilenen allemaal zonnepitjes meenamen naar het stadion om op te kauwen en het schilletje uit te spugen. Niet alleen de grond lag helemaal bezaaid met schilletjes, mijn vriendin ook! Ik had er spijt van dat ik ons toneelkijkertje niet mee had genomen om de voetbalvrouwen te spotten, maar Sylvie hadden we tóch gezien. Toen Ruud van Nistelrooij zijn doelpunt scoorde riep Mark heel hard boven het doel: “RUUDJE! RUUDJE!” En Ruud keek dus om naar boven, uiteraard wij allemaal zwaaien terwijl we ons af vroegen “Zou hij het écht gehoord hebben?” Maar na de wedstrijd draaide Ruud zich om naar ons en begon te zwaaien - en wij viertjes zwaaiden uiteraard enthousiast weer terug. Maar als je weet dat er zo’n 80.000 supporters in dat stadion passen en vrijwel alle stoelen bezet waren, twijfelden we nog steeds en keken elkaar vragend aan. Overtuigd waren we pas toen Ruud nog één keer opkeek en voor de laatste maal zwaaide...naar ons!