Een legende

Om de eigen geschiedenis acceptabel te maken, voegt ieder er een stukje legende aan toe.
- Marcel Jouhandeau

Eén van mijn zes examenopdrachten is een drieluik. De keuze voor mijn drieluik was eigenlijk best simpel. Wij wonen namelijk op een paar honderd meter afstand van de “Puente de México” – Brug van México . Het wijkje waar wij wonen heet San José del Puente. Vernoemd naar de meesterbouwer van deze twee witte poorten op de brug - namelijk metselaar Don José Veytia. Ons huis is gebouwd op een oude graanplantage uit de 16e eeuw. En vlakbij ons huis staat een watermolen en een prachtig koloniaal pand dat nu een hotel is. Al dit is gelegen aan korte rivier Atoyac - die zijn oorsprong vindt in smeltende gletsjers in de Sierra Nevada zoals vulkaan Popo waar wij op kijken. Ook onze tuin grenst aan deze rivier Atoyac. Eén van de examinatoren had mij geadviseerd om mijn onderwerpen dicht bij huis te zoeken. Deze brug leek me wel geschikt. Meer dan driehonderd jaar gelegen vond in México de overdracht van goederen tussen de hoofdstad en Puebla plaats over deze brug waar nu de poorten staan - toentertijd waren de witte poorten een buitengewoon architectonisch bouwwerk. Zelf rijd ik iedere dag meerdere keren door deze twee poorten. De brug kreeg de naam “Puente de México”. Een storm op 10 augustus 1707 (augustus valt in het orkaanseizoen) zorgde ervoor dat de poorten zijn neergevallen. Daarna hebben ze in het slib van de rivier cementen platvormen gemaakt zodat deze verborgen krachten geven aan de enorme kolommen van de poorten. De legende gaat dat de mensen die door de poorten gingen gekreun hoorden. Wanneer er een storm is hoort men stemmen van de metselaars: “Geef ons stroom! Houd de kolommen!”. Don Juan Veytia is tijdens de ineenstorting begraven in de nieuwe grondslag. Zijn stem roept: ”Heel goed, dat moet dan maar!” Ook hoort men: “We moeten meer mensen brengen!” Andere mensen horen hartverscheurende schreeuwende geluiden alsof mensen van een grote hoogte vallen. Ook worden er hamerslagen gehoord.… De waarheid is dat dit prachtige bouwwerk zijn stempel drukt op deze route. De poorten zijn sinds 1708 zo solide dat het meerdere zware stormen en waterstromen heeft doorstaan. Een mooi onderwerp met een bijzonder verhaal, en ook nog vlakbij ons huis.

México grenst aan Noord-Amerika. En Mexicanen nemen graag alles over dat Noord-Amerikanen ook doen. Je vindt hier dezelfde fast-food ketens en ook moderne kledingmerken zijn hier te vinden. Een opleiding in Noord-Amerika heeft meer aanzien dan een opleiding in México en het liefst willen veel Mexicanen (al is het tijdelijk) in Noord-Amerika wonen. Halloween is ook overgewaaid uit het Noorden. De winkels puilen uit van de verkleedkleren, uitnodigingen van feesten worden op straat uitgedeeld en onze Amerikaanse school doet er ook volop aan mee. Maren had vrijdagmiddag een Halloweenfeestje van haar klas. In Atlixco, een half uurtje rijden van Puebla. Het feest vond plaats op een ranch in een prachtig heuvelachtig landschap. Het uitzicht op vulkaan Popo was nog indrukwekkender dan thuis. Maren was met een vriendinnetje mee gereden en ik ben eind van de middag met een kennisje mee gereden om haar weer op te halen. Het adres bestond namelijk uit een kilometerpaalnummer van een provinciale weg…. Dat ga ik nooit zelf vinden. Zaterdag ging Inden met haar vriendin een Halloweenoutfit maken voor school en meteen daarna Trick or Treat lopen in de wijk van haar vriendin. We haalden haar op met een enorme zak vol snoep! Woensdag gaan Inden en Maren verkleed naar school voor een Halloweenparade en Anthe heeft woensdagavond een groot Halloweenfeest met vrienden. Ik ben niet zo weg van Halloween. Ik vind het zo zonde van hun eigen oude Mexicaanse traditie, namelijk het vieren van Allerheiligen en Allerzielen. El Día del Muertos, op 1 en 2 november. Deze viering en die van Halloween lopen dwars door elkaar heen. Naast spannend versierde huizen voor Halloween zijn herdenkingskruizen naast de weg versierd met oranje bloemen. In de supermarkt liggen de Halloweentraktaties naast chocolade doodskopjes en het Pan del Muerto – zoete broodjes met de vorm van botten bovenop. Deze lekkernijen worden deze week op de versierde graven in de begraafplaatsen en bij de altaren in hun huizen gelegd. Oranje bloemen worden over straat gestrooid op weg naar het altaar om de ziel de weg te wijzen. Zoveel mooie liefdevolle tradities worden nu ingenomen door dit oppervlakkige en commerciële Halloweenfeest. Wij gaan aankomende week, 1 en 2 november, een traditioneel dorpje bezoeken waar de mensen binnen uitgenodigd worden om het mooie altaar te bewonderen. Niet overal in México bestaat deze traditie, maar in onze staat Puebla gelukkig wel.

“Ik word een beroemd model in Nederland!” riep de oude Mexicaan met lange baard. Steeds meer mensen bleven staan kijken op de stoep. Mijn examen is uitgesteld tot februari 2013. Dat geeft mij heel wat lucht, want er zitten grote reportages tussen. Ik spreek mijn juf over Skype en we hebben wat foto’s doorgenomen. Ik moest deze week een foto inleveren voor mijn straatserie, een portret. (zie ons fotoalbum) Daar kan ik dan een beetje zenuwachtig van worden omdat er een deadline aan verbonden is en er moet dus gepresteerd worden. Ik ben eigenlijk meer een gelegenheidsfotografe ben ik achter gekomen. Als ik prestatie- of tijdsdruk voel gaat mijn kwaliteit achteruit… Deze week ging ik dus op pad voor een portret op straat, een persoon met bagage die in mijn serie past. Het liefst natuurlijk een karakteristieke kop en een mooie, typisch Mexicaanse achtergrond. Ik ging met mijn auto een achterstandswijk in, want daar kun je nu eenmaal de mooiste plaatjes schieten. Ik zag een prachtige, oude man met een lange grijze baard op een aftandse laadbak zitten. Auto aan de kant gezet en uitgelegd dat ik graag foto’s van hem maak voor mijn examen in Nederland en dat ik wat tijd nodig heb om te fotograferen. Dat laatste is mijn gevoelige punt, want ik voel me vaak bezwaard om veel tijd van de mensen te vragen. Deze man had tijd voor me en kende veel mensen op straat. Hij vond het een eer om model te zijn en riep trots naar voorbijgangers dat hij een bekend model zou worden in Nederland. Toen ik hem van een andere kant fotografeerde stond ik midden op straat en bleven wat auto’s wachten tot ik klaar was… Nu leek het wel een echte professionele shoot: wat omstanders en een fotografe in het midden met een prachtige camera en een model die graag poseerde! Ik ben benieuwd wat mijn juf van deze foto vindt….