Puf

Ik spaar geen geld, ik spaar mooie momenten.
- Herman Brood

Alle gekochte nieuwe spulletjes lagen op ons bed, dat deel was niet zo moeilijk. Maar de stappen daarna waren enorm vermoeiend. Waar haal je de inspiratie vandaan om vijf backpacks te vullen? Daar had ik wel een oplossing voor, ik had een kant-en-klare lijst van internet gedownload. Dus maakten we vijf stapels op het bed; voor iedereen een eigen stapel. We begonnen met de regenjassen, iedereen had een nieuwe dunne, regenjas gekregen. Kort daarvoor hadden we het weerbeeld van Peru opgezocht. De nachten vriest het in het Andes en overdag wordt het rond de twintig graden, de winter is hun droge periode. Eigenlijk hetzelfde als toen we door Afrika trokken! Dus hebben we allemaal warme pyama’s nodig, fleecevesten en ons ski-ondergoed. Tot zover. Wat dragen we overdag? We hebben afritsbroeken gekocht die absoluut niet flatteus zijn, we hebben Tshirts die allemaal wit of legergroen zijn vanwege het muggenoffensief. Maar de meiden willen er in leuke stadjes ook leuk en hip bijlopen (en ik eigenlijk ook), dus zoeken we naar leuke combinaties die niet veel wegen en overal mee te combineren zijn. Intens vermoeiend om je reisbagage bij elkaar te zoeken….geen puf meer. We besluiten om alles in kratten te leggen en te stoppen. De kleding die nog gewassen moet worden gaan in een overvolle wasmand naast de slaapzakken die ook gewassen moeten worden. Gelukkig schijnt de zon weer, de wasmachine draait dit weekend overuren.

Als het mooi zonnig weer zou zijn zou Inden een ochtend spijbelen van school en zouden we samen naar het Zeeuwse strand rijden om daar onze vriendinnen uit Budapest te zien. Maar weerberichten gaven 90% kans op regen af, dus ging Inden die ochtend naar school en kwamen onze vriendinnen naar ons huis. Achteraf had de hele middag de zon geschenen. Ik geloof dat we helaas een dagje strand gemist hebben… Maar ik heb nu wel vreselijk gelachen. Mijn vriendin had al drie jaar niet gefietst en we gingen even op de fiets naar de stad. Ze reed al babbelend dwars door een rood stoplicht op een groot kruispunt, ik durfde niet naast haar te blijven fietsen en stapte netjes af. Ze had niks door, kletste gewoon verder terwijl ik haar nariep dat er auto ‘s van rechts aan zouden komen. Ineens had ze de situatie door, remde hard af en gilde er hard bij. Automobilisten die voor het stoplicht stonden te wachten hadden allemaal hun raampje open…. Ik proestte het uit!

Ondanks de enorm drukke dagen rondom het einde van het schooljaar op de basisschool, de spanning van proefwerkcijfers en het voorbereiden van een stressvolle eendenrace heb ik toch een avondje vrij gemaakt voor de afscheidsmusical van groep 8. Een klasgenootje van Inden heeft namelijk een speciaal plekje in mijn hart. Toen hij jaren geleden bij Anthe in de klas zat verloor hij onverwachts zijn moeder. Anthe en ik waren naar haar afscheid op de begraafplaats geweest en kort daarna mocht ik met hem en Anthe pompoenensoep op school komen maken. Ze waren zo’n zes jaar toen. We hadden een goed gesprekje die middag en hij ontroerde me. Ik heb later foto’s van hem, zijn broer en zijn vader gemaakt die ze gebruikten voor hun kerstkaart datzelfde jaar. Na terugkomst uit Spanje zat hij inmiddels bij Inden in de klas en ben ik nog eens bij hem thuis een kopje thee komen drinken. En nu kwam hij op het plein naar me toe gelopen, met een brede glimlach op zijn gezicht. Hij gaf me een toegangskaartje voor de musical. Ik had laten vallen dat ik er graag heen wilde en hij had maar twee kaartjes nodig voor zijn papa en broer... Dat kon ik toch niet weigeren ookal was mijn agenda behoorlijk vol? Met een bosje bloemen onder mijn arm ben ik met zijn papa en broer de zaal in gestapt. Zijn vader liet me later weten dat hij heel blij was dat ik erbij was… Tijdens zulke mijlpalen voelen ze een enorm gat en daar zagen ze begrijpelijk tegen op.

Er was niet veel wind en nauwelijks stroming in rivier de Mark, maar het zonnetje scheen uitbundig. De kinderen telden die middag met de wethouder af en toen werden alle 800 eendjes het water ingelaten. Helaas liet de brandweer een dag voor de race weten dat ze hun afspraak niet na konden komen om te helpen met hun brandspuit om wat stroming te veroorzaken. Ook de duiker moest afzeggen. En dan zit je toch met 800 plastic drijfeendjes in een rivier met nauwelijks stroming! Op het laatste moment had ik een sloepje geregeld waardoor de eendjes toch een beetje op weg geholpen konden worden richting de finish. Het kwam mij allemaal wat chaotisch over; de wethouder kwam te laat, onze directeur zat in het sloepje in plaats van naast de wethouder om een inleidend praatje te houden. Er was niet echt iemand die de kinderen bezig hield met liedjes (alle eendjes zwemmen…) of een wave en er was geen installatie met opzwepende muziek. Maar wat krijgen de kinderen daar nu van mee? Waarschijnlijk niets. De prijzen werden na de race door de wethouder uitgereikt aan de winnende leerlingen. En er waren een paar journalisten en persfotografen aanwezig, zodat een artikel met foto dezelfde dag al online in BN De Stem stond!