Só proud!

LIVING OUR DREAM

Childhood and adolescence are nothing but milestones: You grow taller, advance to new grades, and get your period, your driver's license, and your diploma. Then, in your 20s and 30s, you romance potential partners, find jobs, and learn to support yourself. 

- Pamela Druckerman 

Gaatjes en scheurtjes vullen met vloeibaar hout vind ik verrassend verslavend. Elke keer als ik de twee componenten van het vloeibare hout bij elkaar voeg en begin te mengen ontstaat er een lichtbruine smurrie. Een smurrie die lekker uitsmeert met een spatel op vlakke deuren met beschadigingen. Onze deuren hadden voor het schilderen veel deukjes. Om twee redenen. Alle originele paneeldeuren in de hal waren bij de aankoop van ons huis betimmerd met houten schrootjes zoals dat destijds in de jaren ’70 vaak werd gedaan. Onze hal was een donkere ruimte die leek op een sigarendoos. Helemaal met naturel hout betimmerd. Twintig jaar geleden hebben we de schrootjes van de deuren getrokken en heb ik de deuren zo goed en zo kwaad als het ging opgeknapt tot leefbare witgelakte deuren. Ik vind het leuk om dingen die mooi zijn te koesteren. Nu we het trappengat aangepakt hebben en de hal superlicht en ruim geworden is zien we door strijklicht ineens weer veel deukjes in de vier haldeuren. Ik smeer alle gaatjes vol met het chemische spul dat in een dag uithardt tot hout. Even schuren en klaar om te schilderen. Ik heb twintig minuten om het spulletje te bewerken. Dus dan loop ik met mijn spateltje en prutje met een kritisch oog langs alle deuren, beneden én boven. Boven hadden we geen deuren toen we het huis kochten. Althans geen deuren die we lieten zitten, want er waren twee verschrikkelijk foute donkerbruine plastic vouwdeuren en twee glas-en-lood deuren die we later weer beneden in de schuifdeuren hebben terug gezet. Ik ging twee decennia geleden met onze twee kleuters lopend naar een sloper, niet ver van ons huis. Vermeulen bewaarde onderdelen uit oude huizen en verkocht het door. Heerlijke plek! Dat vonden de kinderen gekgenoeg ook. Misschien voelde ze mijn positieve vibes als we erheen togen. We vonden daar op een dag drie prachtige identieke paneeldeuren. Ook een keer een prachtige extrahoge paneeldeur die we tussen de keuken en bijkeuken hebben geplaatst. Ik had alle deuren zelf opgeknapt. Ik ben best snel tevreden. Nu echter, met nieuw licht uit de ramen boven het trappengat, zie ik overal deukjes en butjes op de deuren. Daarom speel ik de laatste dagen, voordat de vloer geleverd wordt, graag met vloeibaar hout. Ik word blij van onze vernieuwde glanzende deuren in huis. De muren en plafonds heb ik weer spierwit gelatext boven de mooie stijlvolle lambrisering op de wanden. Lekker basic kleurgebruik. Mijn lief heeft een bloedhekel aan schilderen, hij heeft de hele vloer op de eerste verdieping eruit gehaald om te vullen met heel veel kriebelend glaswol. Alles terug spijkeren en vervolgens spaanplaat erover met om de tien centimeter een spijkertje. Dat dit nuttig was - buiten de isolatie - bleek nadat hij vloerplanken met houtworm erin ontdekte. Deze hebben we chemisch behandeld. Hij vond ook een kleine lekkage van een waterleiding naar een wastafel die we twintig jaar geleden al verwijderd hadden. Deze leiding heeft hij meteen afgedopt zodat er geen water meer in het plafond kan druppelen. Een goed team. Ik word zo blij wanneer ik naar het verplaatste traphekje kijk die eerst dichtgetimmerd was met lambrisering. Piet had de verplaatsing zélf bedacht, een cadeau.  Het is nu helemaal open met alleen drie gietijzeren smalle spijltjes. Een klein terugkerend thema is onbehandeld, natuurlijk hout geworden. Op zolder zijn de dragende houten balken onbehandeld en mooi zichtbaar. Op de overloop hebben we net als op zolder een houten karakteristieke ovalen handgreepje. En de balk van het traphekje laten we onbehandeld. Een balkje van bijna negentig jaar oud!  We hebben samen veel voor de renovatie over gehad qua geïnvesteerde tijd, geld, stress en flink klussen gedurende de zomerhitte. Het is het ons dubbel en dwars waard geweest. Veel bloed, zweet en tranen, but now we are living our dream. 

Living our dream…. De afgelopen weken waren eigenlijk best euforisch als ik er zo op terugkijk. De zomer was ineens aangebroken. De zon bleef maar schijnen. De nieuwe zonwering op het dak deed goed z’n werk. Koel in huis. De verbouwing naderde zijn einde. In de avond liep ik lekker door de tuin te banjeren met een gieter gevuld met regenwater uit onze eigen regenton. Erg senang voelde ik me erbij. Onkruid op het terras brandde ik weg met het elektrische apparaat. In m’n achterhoofd resoneerden de blije gedachten dat beiden oudste dochters hun scriptie hadden afgerond na maanden van hard zwoegen. Ze hadden hun scripties kort na elkaar online verdedigd en daar prachtige cijfers voor behaald. Heerlijk voldaan gevoel voor mij, als moeder. Ineens hadden ze hun diploma’s behaald. Een week na elkaar. Gisteren was de officiële diploma uitreiking van middelste dochter in Middelburg. Al een paar dagen kon ik maar niet bedenken wat ik aan zou doen. Het beloofde een regenachtige dag worden. De weersvoorspelling wisselde telkens toen de dag naderde. Over de dertig graden met onweer zou het worden. Het bleek een prachtige dag te worden, maar plakkerig warm. We bekeken de ceremonie online met ons gezin op een Zeeuws terras. Dochterlief kwam in beeld toen ze aan de beurt was. Een trots gevoel.  Foto’s voor het universiteitsgebouw. Een uitgebreid verrassingsdiner aan de historische haven. Een onvergetelijke dag. Het euforische gevoel mag nog even aanhouden. Volgend weekend gaan we met ons hele gezin naar een gloednieuw vier sterren strandhotel. Twee nachten waarin we in de avond lekker lang op het strand kunnen blijven. Een wandeling. Strandhanddoek mee. Een zonsondergang. Er is een zwembad bij met panoramisch uitzicht over zee. Een terras waar we lang en loom met elkaar kunnen blijven hangen. Zonder mondkapjes! De reden is dat we met oudste dochter het behalen van haar prachtige diploma vieren. Wat een zomer!