 |
| Machu Picchu - 2011 |
Mijn vriendinnetje vertelt me na de yogales over het bestaan van leylines, aardstralen in het Nederlands. Terwijl zij vertelt schiet me een krachtige plaats te binnen waar ik de sterke energie van zo’n leycentrum - zo’n knooppunt van lijnen - gevoeld heb. Tien jaar geleden schreef ik tijdens onze reis door Peru de volgende woorden in mijn reisblog: “De Inca's hebben een keer hun tempel en verdedigingsmuren kunnen beschermen tegen de blanke, bebaarde en bewapende Spanjaarden op paarden door pijlen te gooien en door sluizen open te gooien waardoor de Spanjaarden wegspoelden - maar de tweede keer moesten de Inca's alles achterlaten om de bergen in te vluchten. Wat wij nu terugvinden in Ollantaytambo is een onafgemaakte indrukwekkende zonnetempel en veel muren van de verdediging. Her en der liggen nog kolossale stenen, zo achtergelaten in hun vlucht. Mijn lief en ik zijn erg onder de indruk. De meiden zien vooral vertier in alle gangetjes, het vallende water en smalle paadjes. Als ik later alleen op een muurtje zit te wachten vlakbij de zonnetempel overvalt me een emotie. Ik begin te huilen. Ik weet niet waarom ik zo'n verdriet voel. Er heeft op deze plek heel veel verdriet en leed plaats gevonden - zou ik die energie opgepikt hebben?” Ik heb het onlangs gecheckt en die plek is inderdaad een knooppunt van aardstralen. Onze voorouders waren zich bewust van krachtige plaatsen in het landschap. Ze voelden dat deze plekken een krachtige energie hadden, een goddelijke energie. Hier trachtten ze in contact te treden met de goden en de kosmos. Vandaar dat de zo met de natuur verbonden mensen al hun nederzettingen bouwden bij of rondom deze krachtplekken. Hier plaatste men aanvankelijk een steen, later stenen, daarna heiligdommen, tempels en tot 1350 ook kerken. Hier ontstonden bedevaartsoorden, maar ook culturen en zeker religies. Ook gebruikten ze de krachtplaatsen voor verdedigingswerken en werd er bij het bouwen van een dorp of boerderij een sterk leycentrum gezocht. Alle heiligdommen, in alle soorten en maten en van alle volkeren, werden gesitueerd op een kruispunt van leylijnen. Uit onderzoek blijkt dat dit duizenden jaren zo werd gedaan tot omstreeks 1350 toen men besloot om met het gebruik van bouwen op krachtplaatsen te stoppen. Op zo’n krachtplaats zijn de sluiers tussen de zichtbare en onzichtbare wereld dunner. Je kunt er boodschappen, inzichten of healing ontvangen. Elke krachtplaats ankert een andere soort energie op aarde. Zo’n plaats is van nature positief. Het is negatief wanneer mensen op zo'n plek gevochten, gemoord of gemarteld hebben. Zoals in Ollantaytambo waar ik was. Ondanks dat er wel een bijzondere energie voelbaar blijft voelen sommigen er soms ook onderdrukking, pijn of verdriet. En dat is precíes wat ik daar bij de zonnetempel gevoeld heb! Ik heb nooit geweten van aardstralen. Zonder te weten ben ik ook op andere bekende leicentra geweest zoals het Engelse Stonehenge, piramide Chitzen Itza en veel Maya tempels in Mexico zoals Palenque. En natuurlijk de verborgen, heilige stad Machu Picchu in Peru waar ik ook moest huilen toen ik er de eerste keer arriveerde. Trouwens, Hollandse hunebedden en kerken zijn ook volgens deze 'bouworde' verrezen. Nog steeds staat het hoofdaltaar in de oude rooms-katholieke kerken op het leycentrum en is in het midden van een hunebed het krachtcentrum te vinden. Leylijnen kun je vergelijken met een meridiaan in je lijf. De basis van acupunctuur. Meridianen waren oorspronkelijk verbonden met de energielijnen die in en om de aarde aanwezig zijn, de leylijnen. Zo stonden wij ook met dit soort krachtlijnen in contact. Dit elektromagnetische netwerk om onze aarde staat weer in verbinding met een onmetelijk groter netwerk van ons zonnestelsel. Zelfs met andere zonne- en sterrenstelsels, en het gehele universum. Er is nog zóveel dat wij niet weten…
Onze jongste twee dochters staan voor ons te stuiteren. Ze willen niet dat hun slaapkamermeubels verschoven worden. Ze willen niet dat ze vijf nachten op hun matras op zolder moeten slapen. Ze protesteren. Het protest heeft geen zin ookal hebben we wel begrip. De vloeren van drie slaapkamers én de overloop moeten tegelijkertijd leeg zijn voor de leggers van de nieuwe vloer. Ik heb de leggers natuurlijk wel gevraagd kamer voor kamer de vloer te leggen zodat we kunnen schuiven met de meubels. Ze werken echter in alle ruimten tegelijk. Dat heeft iets te maken met het feit dat er geen drempels tussen liggen, feitelijk één ruimte. Mijn lief begon afgelopen weekend alvast met de originele vloerplanken eruit te tillen om glaswol eronder te proppen. Hier kunnen de meiden nog net mee dealen omdat in de avond de vloer weer dicht is. Bed weer terug op de normale plek. ‘Wij hebben niet gekozen voor een nieuwe vloer. De oude vonden wij nog prima!’ krijgen we voor onze voeten geworpen. Ik ga me bijna schuldig voelen. Nu de verbouwing langzaamaan vordert zien ze de verbeteringen zoals de nieuwe gietvloer in de badkamer. Toch wel mooi. Ze zien de wit geschilderde muren. Het verplaatste nieuwe traphekje dat een bredere hal oplevert. Toch wel fijn en praktisch. Oudste dochter komt haar verjaardag dit weekend thuis vieren en stelt voor dat ze haar vader helpt met de vloerisolatie. Ze neemt oude kluskleding mee. De andere dochters begrijpen in eerste instantie niks van haar voorstel. Na wat uitleg lijkt middelste het ook eigenlijk wel leuk om tijdens haar vakantie te helpen. Ze zal de trapleuningen schuren en op het grasveld opnieuw spuiten met zwarte metaallak. De zoldertrap lakken lijkt haar ook een leuke klus. Jongste is de enige die nog dagelijks school heeft. Ze mag volgende week weer elke dag naar school. Ook een enorme klus voor een meisje dat al zo lang thuis in haar uppie school volgt. Ze zal vast moe zijn van al die sociale contacten in een volle klas en schoolkantine. Haar focus ligt de komende weken begrijpelijk daar. Zoals onze focus begrijpelijk op de renovatie van ons bijna negentig jaar oude huis ligt.
