We
worry about what a child will become tomorrow, yet we forget that she is
someone today.
~Stacia Tauscher
Stoer, mooi, lang, een zoetekauw, erg gevoelig,
een flinke doorzetter, maar ook verlegen. Inden is afgelopen weekend dertien
jaar geworden. Onze Amerikaanse dochter die heel snel bruint. Onze grootste
baby van de drie en nu nog maar een tikkeltje kleiner dan haar oudste zus. Ze
controleren het regelmatig. Nog even met de ruggen tegen elkaar, opletten dat
niet één van de twee stiekem hogere schoenen aan heeft. Ze hebben dezelfde
kledingmaat, dus wordt er regelmatig uit elkaars kledingkast geleend. Altijd in
overleg en zonder ruzie. Inden heeft Anthe het afgelopen jaar zo nu en dan een
beetje gemist. Anthe heeft vaak oortjes in en zit veel op haar slaapkamer, en
Inden bijna nooit. Ze wilde meer samen doen met haar oudste zus en heeft dat
ook uitgesproken tijdens de reis. Anthe heeft daar daadwerkelijk iets mee
gedaan. In de vakantie hebben ze veel samen gedaan zoals snorkelen, fietsen,
leuk aankleden, zwemmen en muziek luisteren. Met haar jongste zus Maren doet Inden
álles samen. Samen naar de film, foto’s maken, naar het winkelcentrum, nagels
lakken, sudoku’s maken, helemaal in een deuk liggen, films kijken en maken op
de computer, hun haar optutten, fanbrief schrijven aan One Direction en ze
slapen erg vaak samen. Gezellig samen in een bed. Of samen in de logeerkamer.
Tijdens onze reizen slapen zij ook altijd samen. Inden is sinds kort gestart met Taekwondo, dezelfde
lesuren als Anthe, samen dus. Ze is in Worcester, Massachusetts
geboren en heeft in Alabama, Spanje en nu in México op school gezeten. Inden onderhoudt de contacten met haar beste vriendinnen in Breda heel
goed; zit dagelijks op Facebook en Instagram. Ze is dit schooljaar gestart in
de tweede klas van Secundaria. Ze
heeft het niet makkelijk gehad in het begin van het eerste jaar met de Spaanse
taal, Spaans wiskunde en nieuwe contacten leggen. Maar ze heeft leuke vriendinnen
gemaakt op school die bij ons thuis over de vloer komen en ze wordt uitgenodigd
op feesten en voor bioscoopuitjes. Ze werd de eerste schooldag zelfs opgewacht
met een verjaardagstaart! Een heel goede vriendin van haar is dit nieuwe
schooljaar helaas van school gegaan -Paola is naar Californië voor een
uitwisseling. Maar Inden is een doorzetter en gaat zonder morren elke dag naar
school. Een held, een doorzetter, een bikkel. Tegelijkertijd is ze zo zacht en zorgzaam
van karakter, een lieverd. Regelmatig laat ze lieve briefjes voor ons achter,
met de aller zoetste boodschapjes. Een dochter waar we heel trots op zijn.
De nieuwe gemeentelijke president, of
eigenlijk burgemeester, van onze stad Puebla is op 7 juli jongstleden gekozen
en dat hij zijn beloften waar maakt kunnen we nu al zien. Onze staat heeft overigens
een gouverneur Rafael Moreno Valle Rosas. Niet te verwarren met de presidente municipal van onze stad, de
burgemeester. En met de president van
dit land Enrique Peña Nieto. Er waren
verschillende kandidaten die zich beschikbaar stelden als burgemeester. Alle drie
de kandidaten voor burgemeester deden veel aan propaganda. Vooral bij
stoplichten waar naar mijn idee toch al veel gebeurt. Fanatieke volgelingen
deelden van alles uit bij het stoplicht, maar het meest populair was de
raamsticker. Een enorme raamsticker die je hele achterruit besloeg werd er op
je raam geplakt. Bij mij ook, per ongeluk dat wel. Ik begreep de enthousiaste
groep studenten niet die met vlaggetjes stonden te wapperen en allemaal een
rood T-shirt droegen. Er werd een duim opgestoken en toen ze vroegen “Okay?”
zei ik maar dat het goed was. Reden we met een levensgrote foto van één van de kandidaten op de auto en wij mogen niet eens stemmen! Maar
goed, eenmaal thuis was de sticker snel verwijderd. Na thuiskomst van onze drielandenreis
bleek kersverse burgemeester Tony Gali meteen aan zijn plannen begonnen te
zijn. De grote doorgaande wegen in onze stad worden opnieuw aangelegd, en deze
keer met beton. Voorheen was het asfalt dat vanwege corruptie nooit de juiste
samenstelling had. Met als gevolg enorme gaten in de weg! Als het een heel diep
gat betrof staken mensen er wel eens een stok , een oude plastic tuinstoel of
een vat in om je te waarschuwen. Maar de meeste gaten moest je gewoon oplettend
proberen te ontwijken. En vooral goed onthouden, voor de volgende keer - vooral
tijdens een regenbui… Tijdens de rondreis kwamen we prachtige asfaltwegen tegen
in Guatemala en zelfs in México richting de
grens, maar er was dan ook minder verkeer te vinden dan in Puebla. De meeste
wegen in Belize waren overigens van rode aarde waar op sommige plekken grint of
wat grovere keitjes op gestort waren. De bruggen waren vaak een bij elkaar
geraapte stapel planken, of een met de hand aangedreven veerbootje. Na
thuiskomst merkte ik dan ook meteen dat Puebla een geweldig grote stad is. Veel
driebaanswegen, veel stoplichten, prachtige bruggen, snelwegen en grote rotondes.
Zelfs een busbaan. Dat hebben we nergens gezien. Ik kan soms verschrikkelijk
klagen over de wegen hier in de buurt, maar er is hoop. En er is begrip. Nu zie
ik alles meer in balans. Een miljoenenstad heeft nadelen zoals asfaltwegen met
gaten en kippenbusjes die overal stoppen, maar ook voordelen zoals bioscopen,
moderne winkelcentra en een internationale school. De scholen die we onderweg
gezien hebben waren oud, klein en vies. Onze school is erg groot, modern,
gedisciplineerd en vooral ook schoon. Ondanks mijn klaagzang zo nu en dan ben
ik eigenlijk zeer tevreden met deze school. Ik besef dat wij onze handjes mogen
dichtknijpen met zo’n hippe en veilige stad in México en zeker met zo’n mooie school vlakbij.
