It is always sad to leave a place to which one knows will never return. Such are the melancholies du voyage: perhaps they are the most rewarding things about travelling.
- Gustave Flaubert
“Ooohooh” roepen de badgasten vrijwel allemaal tegelijk. Daarna is er een korte stilte en dan hoor je opgewonden stemmen. We dobberen in de azuurblauwe oceaan en er zijn heel hoge golven. Je hoeft niet naar de golven te kijken om te merken dat er een hoge golf aankomt. Je hoort het opgewonden gegil van alle mannen, vrouwen en kinderen om je heen. Een sidderende spanning voor élke golf. De golven zien er gevaarlijker uit dan ze zijn. Ik vind ze maar zacht tegen me aan stromen. In México beukten ze gewelddadig tegen je aan en haalden ze je onderuit. Er werd van onder de golf stevig aan je getrokken. Hier aaien de golven over mijn rug. Op afstand, vanaf mijn badhanddoek, lijkt het een scene vanuit de film Jaws. Allemaal gelukkige mensen dobberend in het water. Vrolijke geluiden. Een strandwacht is aanwezig in zo’n hoge stoel. Dan zwelt de muziek aan. Een haai is in aantocht… In het echt heb ik nog geen visje gezien. Het is erg leuk en fijn in zee. Maren blijft úren achtereen in het water. We zijn in het Zuid-Franse kustplaatsje Cap Breton. Mooie witte, lange zandstranden en de Atlantische Oceaan is mooi van kleur. We staan op een Camping Municipal. De enige camping die nog plek had voor ons. We zijn ook vrijwel de enige Nederlanders die hier gestrand zijn. Allemaal Fransen om ons heen. Het dorp is heel bohiem. We zijn er met het openbaar vervoer heen gegaan. De winkelstraat heeft veel boetiekjes met badkleding, hippie-achtige tunieks en gek genoeg heel veel souvenirs met plaatjes van oude hippiebusjes erop. Kennelijk hoort een hippiebus bij de sfeer van vintage en bohemian. Tibetaanse gebedsvlaggetjes, klankschalen en hippieachtige haarbandjes met bloemetjes vind je er ook. We zijn hier drie nachtjes voordat we alweer verder rijden naar Noord-Spanje.
Herinneringen aan onze glorietijd in Spanje liggen hier verspreid tussen de rotsblokken in zee en de lange pijnbomen die op de steile wanden groeien. Onderweg hier naar toe begonnen de plaatsnamen me te dagen. Bij Mark ook. Hier zijn we vast wel eens geweest. Toch? We hebben de zomervakantie van 2007 hier in Asturias doorgebracht. Tijdens het uitstippelen van deze road trip ging er nog geen belletje rinkelen. Toen we vanaf de camping naar het strand liepen zei Mark dat we hier al eens geweest waren. Hoe meer ik om me heen keek op het spierwitte strandje, als een pareltje gelegen tussen de grimmige, hoog oprijzende kliffen, hoe meer het begon te dagen. Ik herinner me de dag in augustus dat het koud was en bewolkt. Het bezoek aan dit mooie strandje. Dat we schelpjes hebben gezocht met de toen nog kleine meisjes en toen de zee zich ’s middags terug getrokken had hebben we lopend een verborgen strandje bezocht. En een kleine grot. Klimmend over de rotsen. Als we thuis komen zal ik de foto’s eens opzoeken. Deze keer genieten we van een heerlijke temperatuur. Een kampeerplek aan de rand van de camping waar de berg steil omhoog klimt. De eigenaar was meteen wild enthousiast over onze bus. Zijn vader had vroeger hetzelfde model. Ze zijn er met het hele gezin mee door Marokko gereisd. Voordat we überhaupt de camping konden oprijden had hij al een bod gedaan op onze bus en een foto van de oranje hippiebus in Marokko laten zien. Hij heeft nu twee nieuwere modellen van de Volkswagen Transporter die hij zó wilde omwisselen voor de onze. No way! Toen we bijna tien jaar terug drie weken hier in de buurt kampeerden hadden we logees uit Holland in huis die voor onze kat zorgden. Ondanks de vele regen konden we dus niet terug naar ons huis in Madrid. We kochten dikke pyjama’s en warme joggingbroeken om het warm te hebben. Nu genieten we volop van heerlijke dagen hier. ’s Avonds drijven grijze wolken laag langs de hemel. Een zachte regen hangt als een mist boven de hoge Picos de Europa. Wij genieten lekker van verse vis op terrasjes aan het Spaanse strand.
La Franca, 31 juli 2016
zondag 31 juli 2016
maandag 25 juli 2016
Roadtrip
Travel makes one modest. You see what a tiny place you occupy in the world.
- Gustave Flaubert
Ongeveer veertig kilometer zijn we van bedevaartsoord Lourdes vandaan. We gaan er niet heen. Te toeristisch en te druk. Het past niet in onze road trip. Wat is een road trip eigenlijk? Bij mij roept het meteen een beeld op van een cabriolet met een vrouw voorin die een zonnebril draagt, haar shawltje beweegt vrolijk in de wind. Zij is absoluut op een road trip. Ik ben nu ook op een road trip. Met mijn gezin. Wat betekent het eigenlijk voor ons? We verplaatsen ons elke vier á vijf dagen met de hippiebus naar een meer zuidelijke plek. We reizen de zon achterna. Als we eenmaal op de nieuwe plek zijn genieten we voornamelijk van de warmte. Ik draag mijn bikini de hele dag, soms met een tuniek erover. Mijn slippertjes zijn de eerste dag al kapot gegaan. Typisch. Dus loop ik sindsdien op blote voeten. Mark zijn slippers gingen dezelfde dag kapot. Hij draagt één goudkleurige slipper van mij en één sportieve slipper van zichzelf. We nemen lekker de tijd om te koken. Ik doe veel hazeslaapjes overdag. We hebben het tot nu enorm getroffen met de kampeerplaatsen tijdens de road trip. Grote, groene plekken en veel rust. We lezen veel. Maren zwemt veel. Ik geniet van de omgeving. Niet zozeer de wijde omgeving. Ik geniet écht van de directe omgeving van onze bus. De ambiance. Het landhuis of het pijnbomenbos. Er zijn steeds twee bomen voor de hangmat. Zoals ik gewoonlijk voor een reis de Lonely Planet uitspit om te onderzoeken wat we in de buurt kunnen doen, heb ik nu helemaal niks uitgezocht. Geen verplichtingen of dagtrips. We zijn een middag in Autun geweest. De Franse hoofdstad die keizer Augustus heel lang geleden gesticht heeft. Een ochtend kayakken waarbij ik best vaak uit de kayak viel…. En een middag naar La Bastida d’Armagnac, aan de voet van de Pyreneeën, een idyllisch dorp uit de dertiende eeuw. Ik geniet vooral van het reizen zelf. Zonnebloemvelden in Bourgondië, pijnboombossen in Les Landes of de bergen en gorges onderweg in de Dordogne. Overal rijden we langs oude Franse kasteeltjes en prachtige landhuizen met wijnranken of blauwe regen langs hun oude muren.
Een road trip betekent dus eigenlijk genieten van het reizen. Het reizen door een deel van Europa. We kamperen in Frankrijk, Spanje en België. Ik geniet van de mensen die onderweg hun duim opsteken. Mensen die even zwaaien naar ons. Zelfs van mensen die brutaal naar binnen kijken als de bus geparkeerd staat. Ik geniet ook van het boodschapjes doen. Terug in de tijd toen ik in Spanje wekelijks mijn boodschappen bij de Carrefour deed. We vallen terug in de gazpacho, salade- en pastarecepten van toen. Overal waar ik even lekker zit, of lig, vallen mijn ogen dicht. Ik slaap ook zo lekker in het bed van de hippiebus! Altijd de achterklep open. Ik geniet zelfs van het hardlopen hier. Samen met Mark. De vrijheid voelt ook goed. De vrijheid was niet specifiek een keuze, het is ons gewoon overkomen. Ik ben campings vergeten daadwerkelijk online te boeken en sommige campings kón je gewoonweg niet boeken. Veel kleine campings doen helemaal niet aan reserveren. En zo komt het dat we al drie campings achter elkaar bezoeken die ik nooit gereserveerd heb. We volgen gewoon de zon. Als we het naar ons zin hebben blijven we gewoon wat langer. Zolang de zon maar schijnt. Morgen rijden we weer een stukje verder.
Saint-Justin, 25 juli 2016
- Gustave Flaubert
Ongeveer veertig kilometer zijn we van bedevaartsoord Lourdes vandaan. We gaan er niet heen. Te toeristisch en te druk. Het past niet in onze road trip. Wat is een road trip eigenlijk? Bij mij roept het meteen een beeld op van een cabriolet met een vrouw voorin die een zonnebril draagt, haar shawltje beweegt vrolijk in de wind. Zij is absoluut op een road trip. Ik ben nu ook op een road trip. Met mijn gezin. Wat betekent het eigenlijk voor ons? We verplaatsen ons elke vier á vijf dagen met de hippiebus naar een meer zuidelijke plek. We reizen de zon achterna. Als we eenmaal op de nieuwe plek zijn genieten we voornamelijk van de warmte. Ik draag mijn bikini de hele dag, soms met een tuniek erover. Mijn slippertjes zijn de eerste dag al kapot gegaan. Typisch. Dus loop ik sindsdien op blote voeten. Mark zijn slippers gingen dezelfde dag kapot. Hij draagt één goudkleurige slipper van mij en één sportieve slipper van zichzelf. We nemen lekker de tijd om te koken. Ik doe veel hazeslaapjes overdag. We hebben het tot nu enorm getroffen met de kampeerplaatsen tijdens de road trip. Grote, groene plekken en veel rust. We lezen veel. Maren zwemt veel. Ik geniet van de omgeving. Niet zozeer de wijde omgeving. Ik geniet écht van de directe omgeving van onze bus. De ambiance. Het landhuis of het pijnbomenbos. Er zijn steeds twee bomen voor de hangmat. Zoals ik gewoonlijk voor een reis de Lonely Planet uitspit om te onderzoeken wat we in de buurt kunnen doen, heb ik nu helemaal niks uitgezocht. Geen verplichtingen of dagtrips. We zijn een middag in Autun geweest. De Franse hoofdstad die keizer Augustus heel lang geleden gesticht heeft. Een ochtend kayakken waarbij ik best vaak uit de kayak viel…. En een middag naar La Bastida d’Armagnac, aan de voet van de Pyreneeën, een idyllisch dorp uit de dertiende eeuw. Ik geniet vooral van het reizen zelf. Zonnebloemvelden in Bourgondië, pijnboombossen in Les Landes of de bergen en gorges onderweg in de Dordogne. Overal rijden we langs oude Franse kasteeltjes en prachtige landhuizen met wijnranken of blauwe regen langs hun oude muren.
Een road trip betekent dus eigenlijk genieten van het reizen. Het reizen door een deel van Europa. We kamperen in Frankrijk, Spanje en België. Ik geniet van de mensen die onderweg hun duim opsteken. Mensen die even zwaaien naar ons. Zelfs van mensen die brutaal naar binnen kijken als de bus geparkeerd staat. Ik geniet ook van het boodschapjes doen. Terug in de tijd toen ik in Spanje wekelijks mijn boodschappen bij de Carrefour deed. We vallen terug in de gazpacho, salade- en pastarecepten van toen. Overal waar ik even lekker zit, of lig, vallen mijn ogen dicht. Ik slaap ook zo lekker in het bed van de hippiebus! Altijd de achterklep open. Ik geniet zelfs van het hardlopen hier. Samen met Mark. De vrijheid voelt ook goed. De vrijheid was niet specifiek een keuze, het is ons gewoon overkomen. Ik ben campings vergeten daadwerkelijk online te boeken en sommige campings kón je gewoonweg niet boeken. Veel kleine campings doen helemaal niet aan reserveren. En zo komt het dat we al drie campings achter elkaar bezoeken die ik nooit gereserveerd heb. We volgen gewoon de zon. Als we het naar ons zin hebben blijven we gewoon wat langer. Zolang de zon maar schijnt. Morgen rijden we weer een stukje verder.
Saint-Justin, 25 juli 2016
dinsdag 19 juli 2016
Droomreis
You must give everything to make your life as beautiful as the dreams that dance in your imagination.
- Roman Payne
Dromen. Ik droom van reizen. Van verre avontuurlijke en hartstikke hippe reizen. Reizen zoals we de laatste jaren in de Cariben hebben gedaan. Heel avontuurlijke en onvergetelijke bestemmingen. Nu droom ik voornamelijk van road trips met onze hippiebus. Toen we dus met 100 kilometer per uur over de landgrens reden biggelde er een traantje over mijn wang. Een traantje van geluk. Hier reden we toch maar met ons voltallige gezin en volle bepakking mét volle snelheid over de grens! De snelheid van het oude beestje viel me alleszins mee. Ik zat achter het grote stuur en we juichten toen we de grens over gingen. Al met al begon deze droom iets meer dan jaar geleden. In México. Nu komt die droom uit. Zonder problemen bereikten we de minicamping die ik dacht gereserveerd te hebben, maar ik was vergeten te confirmeren. We hebben hier een droomplek gekregen! Veel schaduw onder een grote boom, onze tentjes en bus in een boog er omheen. Onze eettafel midden op ‘ons pleintje’. We staan als het ware in de grote achtertuin van een oud Frans idyllisch landhuis. Nostalgie. Het is voor Mark en mij heel lang geleden dat we gekampeerd hebben. Het is leuk om oude kampeerspulletjes weer te gebruiken die jaren weg gestopt waren in ons felblauwe met-bloemen-beschilderde aanhangwagentje. Bijvoorbeeld onze Spaanse hangmat. Of de professionele slaapzakken met capuchon van onze Afrikareis in de Defender.
Nostalgie was het ook om in een 40-jarig busje te rijden zonder airconditioning. We hadden de kleine voorraampjes wijd openstaan. Als flapoortjes stonden ze naar buiten gekeerd. De zwoele Franse wind door onze haren. Achterin draaide een ventilator op hoge toeren om de lucht te verspreiden. Achterin kunnen de raampjes namelijk niet open. De rood en oranje gordijnen gesloten zodat het warme zonlicht buiten bleef. Bijna net zoals vroeger toen ik als kind met mijn ouders en zusje in onze oude Toyota Corolla naar voormalig Joegoslavië reed. Een handdoek of kledingstuk wapperend voor het raam om de warme zon buiten te houden. De bus heeft zoveel laadruimte dat alles netjes opgeruimd kon liggen tijdens het rijden. Nog zo’n meevallertje. Een koele elektrische koelkast tussen ons in. Ik vond het rijden heel goed gaan. Nu genieten we van deze heerlijke plek in zonnig Frankrijk voordat we weer verder trekken. Kayakken, zwemmen, fietsen en lezen. Over een paar dagen trekken we verder naar….? Ik heb de volgende camping óók vergeten te confirmeren. Na een telefoontje richting Biarritz blijken ze reeds vol te zitten. Elk gezinslid is er heel relaxed onder. We vinden daar vast wel weer een leuke kampeerplek. Een droomreis met een droomgezin!
Fontaine la Mére - 19 juli 2016
- Roman Payne
Dromen. Ik droom van reizen. Van verre avontuurlijke en hartstikke hippe reizen. Reizen zoals we de laatste jaren in de Cariben hebben gedaan. Heel avontuurlijke en onvergetelijke bestemmingen. Nu droom ik voornamelijk van road trips met onze hippiebus. Toen we dus met 100 kilometer per uur over de landgrens reden biggelde er een traantje over mijn wang. Een traantje van geluk. Hier reden we toch maar met ons voltallige gezin en volle bepakking mét volle snelheid over de grens! De snelheid van het oude beestje viel me alleszins mee. Ik zat achter het grote stuur en we juichten toen we de grens over gingen. Al met al begon deze droom iets meer dan jaar geleden. In México. Nu komt die droom uit. Zonder problemen bereikten we de minicamping die ik dacht gereserveerd te hebben, maar ik was vergeten te confirmeren. We hebben hier een droomplek gekregen! Veel schaduw onder een grote boom, onze tentjes en bus in een boog er omheen. Onze eettafel midden op ‘ons pleintje’. We staan als het ware in de grote achtertuin van een oud Frans idyllisch landhuis. Nostalgie. Het is voor Mark en mij heel lang geleden dat we gekampeerd hebben. Het is leuk om oude kampeerspulletjes weer te gebruiken die jaren weg gestopt waren in ons felblauwe met-bloemen-beschilderde aanhangwagentje. Bijvoorbeeld onze Spaanse hangmat. Of de professionele slaapzakken met capuchon van onze Afrikareis in de Defender.
Nostalgie was het ook om in een 40-jarig busje te rijden zonder airconditioning. We hadden de kleine voorraampjes wijd openstaan. Als flapoortjes stonden ze naar buiten gekeerd. De zwoele Franse wind door onze haren. Achterin draaide een ventilator op hoge toeren om de lucht te verspreiden. Achterin kunnen de raampjes namelijk niet open. De rood en oranje gordijnen gesloten zodat het warme zonlicht buiten bleef. Bijna net zoals vroeger toen ik als kind met mijn ouders en zusje in onze oude Toyota Corolla naar voormalig Joegoslavië reed. Een handdoek of kledingstuk wapperend voor het raam om de warme zon buiten te houden. De bus heeft zoveel laadruimte dat alles netjes opgeruimd kon liggen tijdens het rijden. Nog zo’n meevallertje. Een koele elektrische koelkast tussen ons in. Ik vond het rijden heel goed gaan. Nu genieten we van deze heerlijke plek in zonnig Frankrijk voordat we weer verder trekken. Kayakken, zwemmen, fietsen en lezen. Over een paar dagen trekken we verder naar….? Ik heb de volgende camping óók vergeten te confirmeren. Na een telefoontje richting Biarritz blijken ze reeds vol te zitten. Elk gezinslid is er heel relaxed onder. We vinden daar vast wel weer een leuke kampeerplek. Een droomreis met een droomgezin!
Fontaine la Mére - 19 juli 2016
maandag 11 juli 2016
Brein op reis
Ga bergen beklimmen en luister naar al het goeds wat ze te vertellen hebben. De rust van de natuur zal in je stromen zoals de zon in de bomen schijnt.
- John Muir
Soms voel ik me net Alice. Een leuke, slimme mooie vrouw van mijn leeftijd die plotseling dement wordt. De film Still Alice uit 2014 heeft me destijds enorm aangegrepen. De situatie in de film is nu soms zo eng herkenbaar. Na de yogales ontdekken dat ik vele telefoontjes van mijn manager gemist heb, omdat ik op mijn werk had moeten zijn. Niet één ochtend, meerdere …. Bij mijn yogaschool arriveren en vergeten zijn dat de school twee dagen gesloten zou zijn in verband met een verbouwing. Tandartsafspraak al twee keer achter elkaar vergeten. Kappersafspraak zelfs al meerdere keertjes vergeten! Strijkbout een hele middag op laten warmen omdat ik dat…vergeten ben. Totaal vergeten waar ik mee bezig was omdat ik alweer aan iets anders begonnen ben. Op mijn werk de namen van klanten compleet vergeten. Ik word er heel onzeker van. Toen mijn yogaschool die bewuste ochtend dus gesloten was, maar mijn juf tóch de deur open deed, had ze me eigenlijk wel verwacht. Wat een domper. Bij een kopje thee vertel ik haar dat deze vergeetachtigheid momenteel The story of my life is. Heel normaal volgens haar. In zeer stressvolle situaties nemen de grote hersenen het touw over. De rest wordt bijzaak. Ik luister geboeid. Een last valt ondertussen van mijn schouders. Ik pink zelfs een traantje weg. Nog geen jaar geleden heb ik een intercontinentale verhuizing begeleid die buitengewoon stressvol voor mij was. Tegen mijn zin in verhuisden we terug naar Holland waarbij één van de twee zeecontainers met onze inboedel niet mee kon. Onze spulletjes stonden daar nog op de Mexicaanse kade. Veel inboedel is gestolen of beschadigd. Mijn grote droom, onze opgeknapte hippiebus, was helemaal beschadigd. Na een paar maanden oorlog voeren met verzekeringsmaatschappijen stuit ik onverwachts op een heel leuke baan. Ik ga na flink wat jaren herintreden op de arbeidsmarkt en moet veel leren en wennen. Nog maar een paar maandjes later organiseer ik alweer een grote renovatie op zolder. Dakisolatie, nieuw aangelegde elektriciteit, nieuwe CV-ketel, nieuwe schuifdeurenkast en een nieuwe, lastige vloer. Veel beslissingen. Daarnaast herstel van antieke balken en veel stukwerk. Mark en ik helpen zelf veel mee met klussen. Elke stap in de verbouwing valt tegen. We lopen een flinke vertraging op en zijn over ons budget gegaan. Goed bekeken is mijn leven sinds onze remigratie feitelijk verschrikkelijk stressvol.
Wat gebeurt er eigenlijk bij stress in de hersenen? Onder normale omstandigheden neemt ons brein informatie op, verwerkt dit doormiddel van emoties en stuurt het door naar de grote hersenen voor analyse, rationele verwerking en een verstandige response. Bij stressvolle situaties verloopt dit proces anders. Dan wordt er in de hersenen prioriteit gegeven aan de primitievere delen van de hersenen zodat de actie onmiddellijk reactie oproept. Dit proces heeft tot doel ons te beschermen als we in gevaar zijn. Wanneer we echter regelmatig of langdurig onder chronische stress verkeren kan dit proces een patroon worden. Wanneer je stress ervaart geeft de bijnierschors cortisol af aan het lichaam. Een beetje cortisol is niet erg, het zorgt er onder andere voor dat je geheugen en aandacht even iets beter wordt en dat je immuunsysteem net even iets harder werkt. Maar wanneer je lange tijd stress ervaart en dus veel cortisol in je lichaam hebt kan dit ervoor zorgen dat je immuunsysteem slechter gaat werken en zelfs je geheugen kan er slechter van worden. Ik krijg een yoga oefening om het cortisolniveau in mijn lijf sneller te verlagen. Maar anderhalf jaar herstel voordat alles weer functioneert zoals het zou moeten, is geen uitzondering. Geen vroege dementie dus zoals Alice, maar vermoeidheid. Mijn lijf zit vol met blauwe plekken. Door vermoeidheid neemt mijn concentratievermogen af, waardoor ik zaken ga vergeten. Daarnaast: als je zaken niet met je volledige aandacht kunt doen, ben je minder efficiënt en kost alles wat je doet veel meer tijd. Je maakt eerder fouten, dat geeft je een slecht gevoel over jezelf en kost nog extra tijd ook. Ik vind het een kunst om jezelf in drukke periodes meer rust te gunnen. Onze rondreis door Europa komt dus als geroepen. Eind van deze week rijden we met een ingepakte antieke Volkswagenbus richting Spaanse stranden. In drie weken tijd rijden we langs lieve kleine campinkjes en we slapen zelfs een nacht in een Franse kasteeltuin! Ik ga niks anders doen dan Mediterraan eten, boeken en tijdschriften lezen, van de zon en de omgeving genieten, én terrasjes pakken. Mijn aandacht gaat lekker alleen maar uit naar liefde en mijn gezin.
- John Muir
Soms voel ik me net Alice. Een leuke, slimme mooie vrouw van mijn leeftijd die plotseling dement wordt. De film Still Alice uit 2014 heeft me destijds enorm aangegrepen. De situatie in de film is nu soms zo eng herkenbaar. Na de yogales ontdekken dat ik vele telefoontjes van mijn manager gemist heb, omdat ik op mijn werk had moeten zijn. Niet één ochtend, meerdere …. Bij mijn yogaschool arriveren en vergeten zijn dat de school twee dagen gesloten zou zijn in verband met een verbouwing. Tandartsafspraak al twee keer achter elkaar vergeten. Kappersafspraak zelfs al meerdere keertjes vergeten! Strijkbout een hele middag op laten warmen omdat ik dat…vergeten ben. Totaal vergeten waar ik mee bezig was omdat ik alweer aan iets anders begonnen ben. Op mijn werk de namen van klanten compleet vergeten. Ik word er heel onzeker van. Toen mijn yogaschool die bewuste ochtend dus gesloten was, maar mijn juf tóch de deur open deed, had ze me eigenlijk wel verwacht. Wat een domper. Bij een kopje thee vertel ik haar dat deze vergeetachtigheid momenteel The story of my life is. Heel normaal volgens haar. In zeer stressvolle situaties nemen de grote hersenen het touw over. De rest wordt bijzaak. Ik luister geboeid. Een last valt ondertussen van mijn schouders. Ik pink zelfs een traantje weg. Nog geen jaar geleden heb ik een intercontinentale verhuizing begeleid die buitengewoon stressvol voor mij was. Tegen mijn zin in verhuisden we terug naar Holland waarbij één van de twee zeecontainers met onze inboedel niet mee kon. Onze spulletjes stonden daar nog op de Mexicaanse kade. Veel inboedel is gestolen of beschadigd. Mijn grote droom, onze opgeknapte hippiebus, was helemaal beschadigd. Na een paar maanden oorlog voeren met verzekeringsmaatschappijen stuit ik onverwachts op een heel leuke baan. Ik ga na flink wat jaren herintreden op de arbeidsmarkt en moet veel leren en wennen. Nog maar een paar maandjes later organiseer ik alweer een grote renovatie op zolder. Dakisolatie, nieuw aangelegde elektriciteit, nieuwe CV-ketel, nieuwe schuifdeurenkast en een nieuwe, lastige vloer. Veel beslissingen. Daarnaast herstel van antieke balken en veel stukwerk. Mark en ik helpen zelf veel mee met klussen. Elke stap in de verbouwing valt tegen. We lopen een flinke vertraging op en zijn over ons budget gegaan. Goed bekeken is mijn leven sinds onze remigratie feitelijk verschrikkelijk stressvol.
Wat gebeurt er eigenlijk bij stress in de hersenen? Onder normale omstandigheden neemt ons brein informatie op, verwerkt dit doormiddel van emoties en stuurt het door naar de grote hersenen voor analyse, rationele verwerking en een verstandige response. Bij stressvolle situaties verloopt dit proces anders. Dan wordt er in de hersenen prioriteit gegeven aan de primitievere delen van de hersenen zodat de actie onmiddellijk reactie oproept. Dit proces heeft tot doel ons te beschermen als we in gevaar zijn. Wanneer we echter regelmatig of langdurig onder chronische stress verkeren kan dit proces een patroon worden. Wanneer je stress ervaart geeft de bijnierschors cortisol af aan het lichaam. Een beetje cortisol is niet erg, het zorgt er onder andere voor dat je geheugen en aandacht even iets beter wordt en dat je immuunsysteem net even iets harder werkt. Maar wanneer je lange tijd stress ervaart en dus veel cortisol in je lichaam hebt kan dit ervoor zorgen dat je immuunsysteem slechter gaat werken en zelfs je geheugen kan er slechter van worden. Ik krijg een yoga oefening om het cortisolniveau in mijn lijf sneller te verlagen. Maar anderhalf jaar herstel voordat alles weer functioneert zoals het zou moeten, is geen uitzondering. Geen vroege dementie dus zoals Alice, maar vermoeidheid. Mijn lijf zit vol met blauwe plekken. Door vermoeidheid neemt mijn concentratievermogen af, waardoor ik zaken ga vergeten. Daarnaast: als je zaken niet met je volledige aandacht kunt doen, ben je minder efficiënt en kost alles wat je doet veel meer tijd. Je maakt eerder fouten, dat geeft je een slecht gevoel over jezelf en kost nog extra tijd ook. Ik vind het een kunst om jezelf in drukke periodes meer rust te gunnen. Onze rondreis door Europa komt dus als geroepen. Eind van deze week rijden we met een ingepakte antieke Volkswagenbus richting Spaanse stranden. In drie weken tijd rijden we langs lieve kleine campinkjes en we slapen zelfs een nacht in een Franse kasteeltuin! Ik ga niks anders doen dan Mediterraan eten, boeken en tijdschriften lezen, van de zon en de omgeving genieten, én terrasjes pakken. Mijn aandacht gaat lekker alleen maar uit naar liefde en mijn gezin.
maandag 4 juli 2016
Sri Lanka
Als je dag en nacht met vreugde begroet – dat is het ware succes.
- Henry David Thoreau
Onze hippiebus staat opvallend dwars geparkeerd op het grote grasveld niet ver van ons huis. Als aandachtstrekker. Een houten bord er tegenaan met de tekst: Sri Lanka Project Op de rotonde ernaast staat een heel groot houten bord met de geschilderde tekst: carwash vijf euro! Die bewuste ochtend is er veel stress want de eerst auto staat al te wachten en het groepje jongeren heeft nog geen autozeep en geen sponzen ingeslagen! Onze middelste dochter is al langs diverse winkels gesjeesd op haar fiets. Zelfs naar de stad in de hoop ergens autozeep op de kop te tikken. Uiteindelijk haalt haar papa bij de benzinepomp een paar flessen zeep en sponzen. Ze halen die middag 115 euro op met fooien en auto’s wassen. Een heel goede opbrengst denk ik. De opbrengst is voor kindjes in Sri Lanka. Inden heeft mee gedongen naar een plekje om mee te gaan naar een project in Sri Lanka. Ze gaan met twaalf leerlingen in oktober die kant op. Elke leerling op een international IB school moet in de laatste twee examenjaren punten voor het vak CAS scoren. CAS staat voor creativity, activity en service. Een vak waarbij ze een betekenisvolle activiteit moeten voltooien. Anthe heeft voor dit examenvak twee jaar lang om het weekend vrijwilligerswerk in het safaripark in México gedaan. Dieren voederen en verzorgen. Inden bezoekt een liefdadigheidsproject in Sri Lanka. Ze gaat op een school leerlingen Engelse les geven en klusjes doen in en rond het schoolgebouwtje.
Sri Lanka, voorheen Ceylon, is een land in Zuid-Azië. Een eiland in de Indische Oceaan. Door de gunstige ligging op het pad van de grote zeeroutes is Sri Lanka van oudsher een strategische basis en een centrum van boeddhistische religie en cultuur. Tegenwoordig is het echter een multireligieus land geworden. Sri Lanka staat vooral bekend om de productie en export van thee, kinine, koffie, rubber, kaneel en kokosnoten en heeft een moderne industriële economie. Ze hebben zelfs het hoogste inkomen per hoofd van de bevolking van heel Zuid-Azië. De natuurlijke schoonheid van Sri Lanka - de tropische bossen, stranden en zijn rijke culturele erfgoed - maken het een wereldberoemde toeristische bestemming. Na meer dan tweeduizend jaar van heerschappij door plaatselijke koninkrijken werden delen van Sri Lanka in het begin van de 16e eeuw gekoloniseerd door onder andere Nederland. Vervolgens kwam het gehele land in 1815 onder het bestuur van het Britse Rijk. In 1948 kregen ze politieke onafhankelijkheid van Engeland. Sinds de jaren ‘70 van de 20e eeuw leidden strubbelingen tussen de Tamil-minderheid en de Singalese meerderheid echter tot een burgeroorlog. Een oorlog die dertig jaar duurde. Tienduizenden mensen kwamen daarbij om. Sinds de vrede is hersteld, herstelt het land zich van de gevolgen hiervan. De burgeroorlog is de reden waarom Mark en ik destijds onze huwelijksreis niet in Ceylon wilden doorbrengen. Erg getwijfeld en uiteindelijk voor Egypte gekozen. Daarom vind ik het nu extra leuk dat Inden toch die kant op reist en vooral met zo’n mooi doel. Haar vliegticket is al gekocht. Presentatie van de GGD hebben we reeds bijgewoond voor alle inentingen die nodig zijn. Inden is nu volop bezig om geld in te zamelen. Een carwash voor onze deur, naschoolse kinderactiviteiten op school , een bake sale op de universiteit in Tilburg en een fundraising pagina op facebook. Op het eiland zelf is ondertussen de zuid-westelijke moesson begonnen die in de periode mei tot september veel regen meebrengt. Door het natuurgeweld werden vorige maand nog drie hele dorpen opgeslokt door aardverschuivingen. Dit gevaar is gelukkig bezweken als Inden daar in oktober vertoeft. Nu eerst onze oudste dochter begroeten, zij komt deze week weer terug uit Azië!
- Henry David Thoreau
Onze hippiebus staat opvallend dwars geparkeerd op het grote grasveld niet ver van ons huis. Als aandachtstrekker. Een houten bord er tegenaan met de tekst: Sri Lanka Project Op de rotonde ernaast staat een heel groot houten bord met de geschilderde tekst: carwash vijf euro! Die bewuste ochtend is er veel stress want de eerst auto staat al te wachten en het groepje jongeren heeft nog geen autozeep en geen sponzen ingeslagen! Onze middelste dochter is al langs diverse winkels gesjeesd op haar fiets. Zelfs naar de stad in de hoop ergens autozeep op de kop te tikken. Uiteindelijk haalt haar papa bij de benzinepomp een paar flessen zeep en sponzen. Ze halen die middag 115 euro op met fooien en auto’s wassen. Een heel goede opbrengst denk ik. De opbrengst is voor kindjes in Sri Lanka. Inden heeft mee gedongen naar een plekje om mee te gaan naar een project in Sri Lanka. Ze gaan met twaalf leerlingen in oktober die kant op. Elke leerling op een international IB school moet in de laatste twee examenjaren punten voor het vak CAS scoren. CAS staat voor creativity, activity en service. Een vak waarbij ze een betekenisvolle activiteit moeten voltooien. Anthe heeft voor dit examenvak twee jaar lang om het weekend vrijwilligerswerk in het safaripark in México gedaan. Dieren voederen en verzorgen. Inden bezoekt een liefdadigheidsproject in Sri Lanka. Ze gaat op een school leerlingen Engelse les geven en klusjes doen in en rond het schoolgebouwtje.
Sri Lanka, voorheen Ceylon, is een land in Zuid-Azië. Een eiland in de Indische Oceaan. Door de gunstige ligging op het pad van de grote zeeroutes is Sri Lanka van oudsher een strategische basis en een centrum van boeddhistische religie en cultuur. Tegenwoordig is het echter een multireligieus land geworden. Sri Lanka staat vooral bekend om de productie en export van thee, kinine, koffie, rubber, kaneel en kokosnoten en heeft een moderne industriële economie. Ze hebben zelfs het hoogste inkomen per hoofd van de bevolking van heel Zuid-Azië. De natuurlijke schoonheid van Sri Lanka - de tropische bossen, stranden en zijn rijke culturele erfgoed - maken het een wereldberoemde toeristische bestemming. Na meer dan tweeduizend jaar van heerschappij door plaatselijke koninkrijken werden delen van Sri Lanka in het begin van de 16e eeuw gekoloniseerd door onder andere Nederland. Vervolgens kwam het gehele land in 1815 onder het bestuur van het Britse Rijk. In 1948 kregen ze politieke onafhankelijkheid van Engeland. Sinds de jaren ‘70 van de 20e eeuw leidden strubbelingen tussen de Tamil-minderheid en de Singalese meerderheid echter tot een burgeroorlog. Een oorlog die dertig jaar duurde. Tienduizenden mensen kwamen daarbij om. Sinds de vrede is hersteld, herstelt het land zich van de gevolgen hiervan. De burgeroorlog is de reden waarom Mark en ik destijds onze huwelijksreis niet in Ceylon wilden doorbrengen. Erg getwijfeld en uiteindelijk voor Egypte gekozen. Daarom vind ik het nu extra leuk dat Inden toch die kant op reist en vooral met zo’n mooi doel. Haar vliegticket is al gekocht. Presentatie van de GGD hebben we reeds bijgewoond voor alle inentingen die nodig zijn. Inden is nu volop bezig om geld in te zamelen. Een carwash voor onze deur, naschoolse kinderactiviteiten op school , een bake sale op de universiteit in Tilburg en een fundraising pagina op facebook. Op het eiland zelf is ondertussen de zuid-westelijke moesson begonnen die in de periode mei tot september veel regen meebrengt. Door het natuurgeweld werden vorige maand nog drie hele dorpen opgeslokt door aardverschuivingen. Dit gevaar is gelukkig bezweken als Inden daar in oktober vertoeft. Nu eerst onze oudste dochter begroeten, zij komt deze week weer terug uit Azië!
maandag 27 juni 2016
Ho'oponopono
Let us forgive each other – only then will we live in peace.
- Leo Nikolaevich Tolstoy
‘Te amo. Lo siento. Perdóname. Gracias.’ Zo nu en dan had ik in México een meditatie waarbij we deze vier zinnen bleven herhalen als een mantra. We zaten dan in lotushouding, heel relaxed met kussentjes, in ons hoofd deze mantra te herhalen. Terwijl mijn juf de mantra hardop in de groep uitsprak. Mijn yogajuf had echter niet precies uitgelegd wat de achtergrond hiervan was. (Of ik had het gewoon niet begrepen in het Spaans. Dat kan ook…) Vanmorgen kwam deze meditatie ineens tevoorschijn in mijn yogales in Breda. Ik heb een yogajuf uit Pennsylvania en mijn lessen zijn altijd Engelstalig. I love you. I am sorry. Please forgive me. Thank you. Dit herkende ik! Deze vier zinnen komen uit ho'oponopono weet ik nu. Het is een oude manier van genezen uit Hawaii dat men gebruikt door heel Polynesië. Ho’oponopono is een mentale reiniging dat wordt gebruikt om problematische relaties weer leuk te krijgen. Er is een therapeut die in Hawaii State hospital in twee jaar tijd alle psychische patiënten beter had gemaakt door alleen hun chart te lezen en daarna deze mantra voor hemzelf te herhalen. De Hawaiaanse therapeut, dokter Hen Len, gelooft dat we allemaal zelf verantwoordelijk zijn voor alles wat ons overkomt in het leven. Dus ook als je iemand tegenkomt die in de put zit. Dan is zijn probleem ook jouw realiteit geworden en heb jij dus bijgedragen aan de ervaringen van deze persoon. Je kunt de mantra natuurlijk ook zelf gebruiken. Als iemand jou boos maakt, of een situatie, kun je deze mantra in jezelf opzeggen. Mijn Amerikaanse yogajuf ging nog een stap verder. Degene die jou boos maakt is eigenlijk een engel. Je mag die engel bedanken omdat je nu weet dat je die boosheid nog in je lijf had. Nóg een stap verder betekent het dat je deze mantra continue zachtjes in je achterhoofd zou mogen opzeggen. Of je je nu bewust bent van een probleem of niet. We hebben namelijk miljoenen herinneringen die in ons hoofd afspelen en we kunnen het ons niet veroorloven om te vergeten deze te reinigen. Onophoudelijk reinigen doormiddel van deze mantra kan dus belangrijk zijn voor je welzijn. Met mijn yogagroep vandaag herhaalden we allemaal tegelijk de mantra hardop. Ik weet niet voor hoe lang. Zeker tien minuten. Door deze woorden te zeggen en daarmee om vergiffenis te vragen wordt je ego kleiner. Dat doet niemand kwaad.
We willen uiteindelijk toch allemaal harmonie en vrede in ons hart? Rust in ons hoofd? Zen? Onze oudste dochter vindt momenteel rust in de tuinen van eeuwenoude Japanse tempels. De tuinen van kastelen en tempels in het Verre Oosten zijn met veel zorg aangelegd. Ze zijn ontstaan vanuit het zenboeddhisme waarbij meditatie een belangrijke rol speelt. De tuin is geen tuin om in te lopen maar om bij te zitten en kijkend naar de tuin te mediteren. De tuin is dan ook meestal een onderdeel van een tempel en er is een soort verhoging of veranda omheen gebouwd zodat je daar rustig kunt zitten mediteren. Anthe verblijft er soms uren. Lekker mijmeren of lezen. Tot rust komen. Een Japanse theetuin daarentegen bestaat in principe uit het pad dat naar de theehuis leidt. Het is echter de bedoeling dat de gast, al wandelende naar het theehuis, met zijn gedachten het dagelijkse leven achter zich kan laten. Door bochten in het paadje te maken en de beplanting te variëren loopt men van het ene fraaie tafereeltje in het andere en aldus kun je je geest leeg maken waardoor je klaar bent voor de theeceremonie. De hele tuin straalt rust uit, mede door de gekozen beplanting. Het pad wordt door de gastheer schoongeveegd maar omdat het pas perfect is als het niet helemaal perfect is laat de gastheer een paar mooie bladeren liggen of schudt nog even aan een boom zodat er nog een paar blaadjes vallen. Als de gastheer echt klaar is met zijn voorbereidingen voor de theeceremonie en de gasten kunnen komen besprenkelt hij het pad met water en weten de gasten dat zij welkom zijn. Ik heb al veel mooie foto’s van Anthe gezien dat ze zulke paden bewandelt. Alles zo zen en in harmonie. Ze vindt het prachtig daar en vindt er rust. Echt een kind van haar moeder. Volgende week komt ze weer thuis!
- Leo Nikolaevich Tolstoy
‘Te amo. Lo siento. Perdóname. Gracias.’ Zo nu en dan had ik in México een meditatie waarbij we deze vier zinnen bleven herhalen als een mantra. We zaten dan in lotushouding, heel relaxed met kussentjes, in ons hoofd deze mantra te herhalen. Terwijl mijn juf de mantra hardop in de groep uitsprak. Mijn yogajuf had echter niet precies uitgelegd wat de achtergrond hiervan was. (Of ik had het gewoon niet begrepen in het Spaans. Dat kan ook…) Vanmorgen kwam deze meditatie ineens tevoorschijn in mijn yogales in Breda. Ik heb een yogajuf uit Pennsylvania en mijn lessen zijn altijd Engelstalig. I love you. I am sorry. Please forgive me. Thank you. Dit herkende ik! Deze vier zinnen komen uit ho'oponopono weet ik nu. Het is een oude manier van genezen uit Hawaii dat men gebruikt door heel Polynesië. Ho’oponopono is een mentale reiniging dat wordt gebruikt om problematische relaties weer leuk te krijgen. Er is een therapeut die in Hawaii State hospital in twee jaar tijd alle psychische patiënten beter had gemaakt door alleen hun chart te lezen en daarna deze mantra voor hemzelf te herhalen. De Hawaiaanse therapeut, dokter Hen Len, gelooft dat we allemaal zelf verantwoordelijk zijn voor alles wat ons overkomt in het leven. Dus ook als je iemand tegenkomt die in de put zit. Dan is zijn probleem ook jouw realiteit geworden en heb jij dus bijgedragen aan de ervaringen van deze persoon. Je kunt de mantra natuurlijk ook zelf gebruiken. Als iemand jou boos maakt, of een situatie, kun je deze mantra in jezelf opzeggen. Mijn Amerikaanse yogajuf ging nog een stap verder. Degene die jou boos maakt is eigenlijk een engel. Je mag die engel bedanken omdat je nu weet dat je die boosheid nog in je lijf had. Nóg een stap verder betekent het dat je deze mantra continue zachtjes in je achterhoofd zou mogen opzeggen. Of je je nu bewust bent van een probleem of niet. We hebben namelijk miljoenen herinneringen die in ons hoofd afspelen en we kunnen het ons niet veroorloven om te vergeten deze te reinigen. Onophoudelijk reinigen doormiddel van deze mantra kan dus belangrijk zijn voor je welzijn. Met mijn yogagroep vandaag herhaalden we allemaal tegelijk de mantra hardop. Ik weet niet voor hoe lang. Zeker tien minuten. Door deze woorden te zeggen en daarmee om vergiffenis te vragen wordt je ego kleiner. Dat doet niemand kwaad.
We willen uiteindelijk toch allemaal harmonie en vrede in ons hart? Rust in ons hoofd? Zen? Onze oudste dochter vindt momenteel rust in de tuinen van eeuwenoude Japanse tempels. De tuinen van kastelen en tempels in het Verre Oosten zijn met veel zorg aangelegd. Ze zijn ontstaan vanuit het zenboeddhisme waarbij meditatie een belangrijke rol speelt. De tuin is geen tuin om in te lopen maar om bij te zitten en kijkend naar de tuin te mediteren. De tuin is dan ook meestal een onderdeel van een tempel en er is een soort verhoging of veranda omheen gebouwd zodat je daar rustig kunt zitten mediteren. Anthe verblijft er soms uren. Lekker mijmeren of lezen. Tot rust komen. Een Japanse theetuin daarentegen bestaat in principe uit het pad dat naar de theehuis leidt. Het is echter de bedoeling dat de gast, al wandelende naar het theehuis, met zijn gedachten het dagelijkse leven achter zich kan laten. Door bochten in het paadje te maken en de beplanting te variëren loopt men van het ene fraaie tafereeltje in het andere en aldus kun je je geest leeg maken waardoor je klaar bent voor de theeceremonie. De hele tuin straalt rust uit, mede door de gekozen beplanting. Het pad wordt door de gastheer schoongeveegd maar omdat het pas perfect is als het niet helemaal perfect is laat de gastheer een paar mooie bladeren liggen of schudt nog even aan een boom zodat er nog een paar blaadjes vallen. Als de gastheer echt klaar is met zijn voorbereidingen voor de theeceremonie en de gasten kunnen komen besprenkelt hij het pad met water en weten de gasten dat zij welkom zijn. Ik heb al veel mooie foto’s van Anthe gezien dat ze zulke paden bewandelt. Alles zo zen en in harmonie. Ze vindt het prachtig daar en vindt er rust. Echt een kind van haar moeder. Volgende week komt ze weer thuis!
maandag 20 juni 2016
Vol passie
Vervolg je passies, tegen elk beter weten in
- Hugo Claus
“Vandaag heb ik even mijn dag niet, hoor. Heb ik dat al vaker gezegd?” Of “ Ik moet even klagen. Ik heb lood in mijn benen, ze zijn zo zwaar!” Ik zucht wat af. Ik loop drie keer in de week hard met een groep leuke mensen. Deze week was de grote test. Een loop van vijf kilometer; de trainer neemt je tijd op. Waarom doe ik eigenlijk mee aan deze gekte? Ik heb een hekel aan hardlopen. Dacht ik tenminste. Toch doe ik het al vele, vele jaren: joggen met frisse tegenzin. Heb ik dan écht een hekel aan hardlopen? Dat geloof ik niet. Wanneer ik in het prachtige oude Mastbos loop voel ik mij dicht bij de natuur. Ik doorleef de seizoenen bewust. Ik zoek er stilte op. We leven in een luidruchtige wereld en we zijn voortdurend druk bezig. Er is weinig tijd en ruimte voor stilte. Een koperen zon zakt vaak achter de bomen als ik ’s avonds train. De geur van het droge zand. Zelfs als het hard regent train ik. Ook dat vind ik fijn. De glanzende bladeren. De geur van zuurstof in de lucht. Het doet me telkens weer aan Drenthe denken waar ik twaalf zomers van mijn jeugd gekampeerd heb. Alleen met onweer wordt de training afgelast. Het lopen zelf vind ik niet eens zo verkwikkend. Het in-de-natuur-zijn wél. Ook de groep heeft een goede vibe. Elke keer weer trots op mezelf als ik een training gedaan heb. Vaak loop ik in het weekend nogmaals met wat mensen uit mijn groepje. Als huiswerk. Het geeft voldoening. Ik zie ook mijn lijf veranderen. Dat is leuk. Door het vele reizen - vooral de reizen door Midden-Amerika - inspireert de natuur me enorm. Nu pas zie ik de passie die locals voelen voor hun eigen oerwoud of hun eigen berg of hun eigen natuurpad. De pracht en praal van je eigen woonplek zie je meestal niet. Gidsen zien dat wél. Hun hart gaat open van hun eigen leefgebied. Ik denk aan de gidsen die we ontmoet hebben in de Amazone van Suriname en Perú of de regenwouden van México of Belize. Liefde voor hun eigen omgeving. Dat heb ik nu ook. Ik waardeer het oude bos waar ik wekelijks vertoef enorm. Ik waardeer mijn stad ook hoor. De historie van Breda. Ik waardeer ons huis zelfs heel erg met veel oude details. Een typisch Hollands huis van baksteen. (met kogelgaten in de muur uit de Tweede Wereldoorlog) Ik waardeer het kleine Nederland. Ik heb een passie voor mijn eigen omgeving ontwikkeld. Door al het reizen. Dankbaarheid.
Op de avond van dé test was het mooi weer. Bijzonder eigenlijk want alle dagen eromheen was er regen en onweer. De warming-up doen we altijd samen bij een kikkerpoel. Veel gekwaak op de achtergrond als we onze buigingen en strekkingen doen. We dribbelen altijd nog wat stukjes door het bos op weg naar de plek waar we trainen. Ik wilde deze avond zelf eens zien wat voor potentie ik heb dus heb ik de vijf kilometer lekker op mijn eigen tempo gelopen. Ik heb niet gekletst met anderen of me bij een groepje aangesloten. Mijn vijf kilometer test ging goed. Ik ben tevreden. Ik loop in ieder geval veel sneller dan vroeger. Na de test bleven we allemaal nog wat drinken op het terras van de atletiekvereniging. Onze trainer liet ons weten dat hij de groep zó leuk vindt dat hij met ons verder wilt trainen tot de zomervakantie. Iedereen doet graag mee. We gaan twee keer in de week langere afstanden rennen door het bos. Naar meertjes waar we nooit komen. We gaan wat ‘crossen’ en af en toe wat ‘versnellinkjes’ zoals trainer Peter dat zegt. Ik vind het superleuk. Ik heb wel besloten dat ik het huiswerk in het weekend oversla tot aan de vakantie. Een soort zomerstopje voor mezelf. Na de vakantie wordt de hele groep weer lid en gaan we gezamenlijk door naar de ‘gevorderden’. We hebben zelfs plannen om als groep de befaamde Singelloop in Breda te gaan lopen. In oktober. Tot die tijd geniet ik lekker van de veranderende seizoenen en de stilte in het bos.
- Hugo Claus
“Vandaag heb ik even mijn dag niet, hoor. Heb ik dat al vaker gezegd?” Of “ Ik moet even klagen. Ik heb lood in mijn benen, ze zijn zo zwaar!” Ik zucht wat af. Ik loop drie keer in de week hard met een groep leuke mensen. Deze week was de grote test. Een loop van vijf kilometer; de trainer neemt je tijd op. Waarom doe ik eigenlijk mee aan deze gekte? Ik heb een hekel aan hardlopen. Dacht ik tenminste. Toch doe ik het al vele, vele jaren: joggen met frisse tegenzin. Heb ik dan écht een hekel aan hardlopen? Dat geloof ik niet. Wanneer ik in het prachtige oude Mastbos loop voel ik mij dicht bij de natuur. Ik doorleef de seizoenen bewust. Ik zoek er stilte op. We leven in een luidruchtige wereld en we zijn voortdurend druk bezig. Er is weinig tijd en ruimte voor stilte. Een koperen zon zakt vaak achter de bomen als ik ’s avonds train. De geur van het droge zand. Zelfs als het hard regent train ik. Ook dat vind ik fijn. De glanzende bladeren. De geur van zuurstof in de lucht. Het doet me telkens weer aan Drenthe denken waar ik twaalf zomers van mijn jeugd gekampeerd heb. Alleen met onweer wordt de training afgelast. Het lopen zelf vind ik niet eens zo verkwikkend. Het in-de-natuur-zijn wél. Ook de groep heeft een goede vibe. Elke keer weer trots op mezelf als ik een training gedaan heb. Vaak loop ik in het weekend nogmaals met wat mensen uit mijn groepje. Als huiswerk. Het geeft voldoening. Ik zie ook mijn lijf veranderen. Dat is leuk. Door het vele reizen - vooral de reizen door Midden-Amerika - inspireert de natuur me enorm. Nu pas zie ik de passie die locals voelen voor hun eigen oerwoud of hun eigen berg of hun eigen natuurpad. De pracht en praal van je eigen woonplek zie je meestal niet. Gidsen zien dat wél. Hun hart gaat open van hun eigen leefgebied. Ik denk aan de gidsen die we ontmoet hebben in de Amazone van Suriname en Perú of de regenwouden van México of Belize. Liefde voor hun eigen omgeving. Dat heb ik nu ook. Ik waardeer het oude bos waar ik wekelijks vertoef enorm. Ik waardeer mijn stad ook hoor. De historie van Breda. Ik waardeer ons huis zelfs heel erg met veel oude details. Een typisch Hollands huis van baksteen. (met kogelgaten in de muur uit de Tweede Wereldoorlog) Ik waardeer het kleine Nederland. Ik heb een passie voor mijn eigen omgeving ontwikkeld. Door al het reizen. Dankbaarheid.
Op de avond van dé test was het mooi weer. Bijzonder eigenlijk want alle dagen eromheen was er regen en onweer. De warming-up doen we altijd samen bij een kikkerpoel. Veel gekwaak op de achtergrond als we onze buigingen en strekkingen doen. We dribbelen altijd nog wat stukjes door het bos op weg naar de plek waar we trainen. Ik wilde deze avond zelf eens zien wat voor potentie ik heb dus heb ik de vijf kilometer lekker op mijn eigen tempo gelopen. Ik heb niet gekletst met anderen of me bij een groepje aangesloten. Mijn vijf kilometer test ging goed. Ik ben tevreden. Ik loop in ieder geval veel sneller dan vroeger. Na de test bleven we allemaal nog wat drinken op het terras van de atletiekvereniging. Onze trainer liet ons weten dat hij de groep zó leuk vindt dat hij met ons verder wilt trainen tot de zomervakantie. Iedereen doet graag mee. We gaan twee keer in de week langere afstanden rennen door het bos. Naar meertjes waar we nooit komen. We gaan wat ‘crossen’ en af en toe wat ‘versnellinkjes’ zoals trainer Peter dat zegt. Ik vind het superleuk. Ik heb wel besloten dat ik het huiswerk in het weekend oversla tot aan de vakantie. Een soort zomerstopje voor mezelf. Na de vakantie wordt de hele groep weer lid en gaan we gezamenlijk door naar de ‘gevorderden’. We hebben zelfs plannen om als groep de befaamde Singelloop in Breda te gaan lopen. In oktober. Tot die tijd geniet ik lekker van de veranderende seizoenen en de stilte in het bos.
maandag 13 juni 2016
Romantisch bouwstof
De jaren leren je de dingen die de dagen niet weten.
- Ralph Waldo Emerson
Lawaai. Lawaai van een bonkende bouw-stofzuiger, van een schuurmachine, zaagmachine of een föhn om verf af te branden. Ook veel gehamer om planken weer terug in de vloer te slaan. Veel lawaai dus. Bij ons op zolder. Ook mondkapjes voor omdat er met glaswol gewerkt wordt. Die vezels irriteren je longen. Er zijn al veel werklui geweest de afgelopen weken. De loodgieter, de elektricien en de timmerman. De laatste blijft nog een tijdje werken op zolder. Er zullen er nog meer volgen ben ik bang. We hebben de stukadoor en de vloerlegger nog gepland staan. En oh ja, de loodgieter komt ook weer terug om een radiator op te hangen. Ik heb het al helemaal gehad met al die werklui. Als ze al op tijd komen dan maken ze iets niet af wat ze beloven. Het zorgt allemaal voor vertraging. En we hebben een strak schema. Alles moet af zijn als onze oudste over een maand weer voeten op Nederlandse bodem zet. Dan willen we de loft in gebruik nemen. De jongste schuift naar de grootste slaapkamer en de oudste schuift door naar de kleinste slaapkamer. Ondertussen maken we van alles mee. De loodgieter die lekker de tijd neemt op zijn eerste dag en een half uur te laat komt waardoor Mark op maandagochtend zó in de file mag aansluiten op weg naar Schiphol. Hij haalt op het nippertje zijn vliegtuig. Diezelfde loodgieter rijdt overigens de volgende dag met zijn bus in onze greppel. Daar wordt hij later weer uit getakeld door een collega met ook zo’n grote bus. Onderling communiceren de werklui niet echt met elkaar waardoor wij een halve dag in het weekend verliezen. In een weekend waarin onze spaarzame tijd zo waardevol is!
Hoe romantisch is het dan als je samen op een broeierige zaterdagavond op zolder aan het klussen bent? De vijf zolderramen wijd open. De zon zakt langzaam weg en er waait een briesje door het bouwstof. De muziek staat aan. We hebben allebei zo’n benauwd kapje voor ons mond. Allebei verschrikkelijk stoffige kleding aan. Mark zit op de grond vloerplanken eruit te wippen, glaswol eronder te proppen om vervolgens de planken weer terug te slaan. Sterke armen. Ik schuur met een machine de 80 jarige draagbalken op. Je ziet het stof door de lucht zweven. Mijn klus is niet uitdagend maar geeft wel voldoening. Het houten spant heeft decennia lang weg gestopt gezeten in een muur. Het hout is heel donker gekleurd. Ik mag het licht opschuren waardoor het lichter wordt en de houtnerven weer tevoorschijn komen. Ik stel me voor hoe stijlvol deze zolderslaapkamer zal worden. Originele naturel draagbalken met veel wit gips ertussen. Een beton-look vloer en weinig spulletjes. In het midden een comfortabel spijlen bed die we nog van mijn moeder als trouwcadeau ontvangen hebben. Wit beddengoed met een wit gehaakt sprei uit México. Een Mexicaanse schapenvacht op de grond. Een oude dekenkist onder de glas-in-lood ramen. En natuurlijke de splinternieuwe houten schuifwand met zes deuren. Nog even doorbijten. Als we op zondagmiddag een ‘hippie beach party’ moeten laten schieten door de werkdruk staan er hulptroepen voor de deur. Echte vriendschap! Na een middag chillen op het strand kunnen we er weer tegen. Dat moet ook wel. De vloerbedekking moet ook nog van de zoldertrap af. Muren moeten worden gestukt. We laten twee trappen schilderen in huis. Alhoewel het een uitdaging wordt om de traploper met koperen roeden te verwijderen en na het schilderen perfect terug te plaatsen. De traploper hebben we ooit laten leggen door een heel oude Belg. De goede man leeft vast niet meer. Wie kan er tegenwoordig nog échte traplopers leggen met dubbelgevouwen tapijt om hem na vijfentwintig jaar een slag door te schuiven?
- Ralph Waldo Emerson
Lawaai. Lawaai van een bonkende bouw-stofzuiger, van een schuurmachine, zaagmachine of een föhn om verf af te branden. Ook veel gehamer om planken weer terug in de vloer te slaan. Veel lawaai dus. Bij ons op zolder. Ook mondkapjes voor omdat er met glaswol gewerkt wordt. Die vezels irriteren je longen. Er zijn al veel werklui geweest de afgelopen weken. De loodgieter, de elektricien en de timmerman. De laatste blijft nog een tijdje werken op zolder. Er zullen er nog meer volgen ben ik bang. We hebben de stukadoor en de vloerlegger nog gepland staan. En oh ja, de loodgieter komt ook weer terug om een radiator op te hangen. Ik heb het al helemaal gehad met al die werklui. Als ze al op tijd komen dan maken ze iets niet af wat ze beloven. Het zorgt allemaal voor vertraging. En we hebben een strak schema. Alles moet af zijn als onze oudste over een maand weer voeten op Nederlandse bodem zet. Dan willen we de loft in gebruik nemen. De jongste schuift naar de grootste slaapkamer en de oudste schuift door naar de kleinste slaapkamer. Ondertussen maken we van alles mee. De loodgieter die lekker de tijd neemt op zijn eerste dag en een half uur te laat komt waardoor Mark op maandagochtend zó in de file mag aansluiten op weg naar Schiphol. Hij haalt op het nippertje zijn vliegtuig. Diezelfde loodgieter rijdt overigens de volgende dag met zijn bus in onze greppel. Daar wordt hij later weer uit getakeld door een collega met ook zo’n grote bus. Onderling communiceren de werklui niet echt met elkaar waardoor wij een halve dag in het weekend verliezen. In een weekend waarin onze spaarzame tijd zo waardevol is!
Hoe romantisch is het dan als je samen op een broeierige zaterdagavond op zolder aan het klussen bent? De vijf zolderramen wijd open. De zon zakt langzaam weg en er waait een briesje door het bouwstof. De muziek staat aan. We hebben allebei zo’n benauwd kapje voor ons mond. Allebei verschrikkelijk stoffige kleding aan. Mark zit op de grond vloerplanken eruit te wippen, glaswol eronder te proppen om vervolgens de planken weer terug te slaan. Sterke armen. Ik schuur met een machine de 80 jarige draagbalken op. Je ziet het stof door de lucht zweven. Mijn klus is niet uitdagend maar geeft wel voldoening. Het houten spant heeft decennia lang weg gestopt gezeten in een muur. Het hout is heel donker gekleurd. Ik mag het licht opschuren waardoor het lichter wordt en de houtnerven weer tevoorschijn komen. Ik stel me voor hoe stijlvol deze zolderslaapkamer zal worden. Originele naturel draagbalken met veel wit gips ertussen. Een beton-look vloer en weinig spulletjes. In het midden een comfortabel spijlen bed die we nog van mijn moeder als trouwcadeau ontvangen hebben. Wit beddengoed met een wit gehaakt sprei uit México. Een Mexicaanse schapenvacht op de grond. Een oude dekenkist onder de glas-in-lood ramen. En natuurlijke de splinternieuwe houten schuifwand met zes deuren. Nog even doorbijten. Als we op zondagmiddag een ‘hippie beach party’ moeten laten schieten door de werkdruk staan er hulptroepen voor de deur. Echte vriendschap! Na een middag chillen op het strand kunnen we er weer tegen. Dat moet ook wel. De vloerbedekking moet ook nog van de zoldertrap af. Muren moeten worden gestukt. We laten twee trappen schilderen in huis. Alhoewel het een uitdaging wordt om de traploper met koperen roeden te verwijderen en na het schilderen perfect terug te plaatsen. De traploper hebben we ooit laten leggen door een heel oude Belg. De goede man leeft vast niet meer. Wie kan er tegenwoordig nog échte traplopers leggen met dubbelgevouwen tapijt om hem na vijfentwintig jaar een slag door te schuiven?
maandag 6 juni 2016
Paardenfluisteraar
De natuur, elke bloem en elke boom, elk dier heeft ons een belangrijke les te leren, als we maar wilden stilstaan, kijken en luisteren.
- Eckhart Tolle
“Help! Zit dat beest nu in mijn haar te ruiken? Hij ademt heel hard bij mijn oor!” gil ik uit. We zijn in een stiltegebied. Een natuurgebied met wilde paarden. We kamperen met de hippiebus aan een meer in Flevoland. De kinderen zwemmen de hele dag of hangen aan ons rubberbootje te spetteren. Mark, mijn zus en ik genieten ervan dat de kinderen zoveel plezier hebben. Er zijn vier wilde paarden bij dit strandje. Ik lig met mijn handdoek op de omgekeerde rubberboot te relaxen in de zon. Eén van de paarden hijgt hard in mijn oor. Toen we hier aan kwamen waren de paarden meteen heel aanhankelijk. We hebben lekker met ze gekroeld en wilden toen ons eigen ding gaan doen. De paarden liepen echter mee naar het strandje. Zij gingen dáár water drinken waar onze kinderen aan het dobberen waren. Ze gingen precies naast mijn handdoek grazen en hingen bij mijn zus in haar nek te hijgen die op haar buik, op een houten bankje, een boek probeerde te lezen. Goed naar een dier kijken haalt je uit je hoofd zeggen ze. Het brengt je in het hier en nu, want een dier is altijd in het hier en nu. Door bijvoorbeeld met een paard te kroelen (of vlechtjes in zijn manen te maken zoals wij!) ontstaat er een moment van verstilling. Deze ‘wilde’ paarden wilden alleen steeds méér momentjes met ons. Uiteindelijk hebben we de rubberboot met water gevuld en in het gras gezet. De vier paarden vonden het een feest! Ze dronken eruit en speelden ermee. Als ze hun been erin wilden zetten raakte ik hun onderbeen aan en zetten ze hun hoef weer buiten de boot. Ze likten en kwijlden de boot vol. De boot hebben we daarna flink schoon gespoeld in het meer. Eind van het kampeerweekend hebben we de halflekke boot maar achtergelaten bij het vuil. Tóch wel bijzonder die aanhankelijke paardjes.
Het festivalseizoen is in volle gang. Festivals zijn hip. Festivals schieten nu als paddenstoelen uit de grond. Festivals heb je in alle soorten en maten. Dit weekend was het ‘Uit je Tent’ Festival in de provincie Flevoland. Kamperen op plekken waar het normaliter niet mogelijk is. Bij festivals draait het natuurlijk allemaal om gezelligheid. En een vrolijk zonnetje. Wij hebben veel lol gehad tijdens het ‘Uit je tent’ Festival. De zon scheen uitbundig. We hebben samen gebarbecued, zelf brood gebakken in ons kampvuur en marshmallows geroosterd. De boswachter had gezorgd voor droog brandhout. Samen ontbeten. Het spel KUBB, Zweeds outdoor spel, met z’n allen gespeeld. Mark en ik hebben ook voor het eerst in de gerenoveerde hippiebus geslapen. Vrijdagavond heb ik tot heel laat nog met een collega de gordijntjes in elkaar gezet. Zij achter de naaimachine. Ik met draad en naald. Het flink doorwerken was niet voor niks. De retro gordijntjes met rood en paars staan geweldig! Bij de achterklep had ik ze extra lang gemaakt. Zo slapen we dus met de achterklep open. Middenin het bos wakker worden met zingende vogels en genieten van de frisse lucht. Het bed was zeker ruim genoeg. Met de klep open slapen vind ik een extra-dicht-bij-de-natuur gevoel geven. Ook rijden in onze bus vind ik zó leuk. Lekker hoog, achter een groot stuur. Mensen die blij naar je zwaaien of even toeteren. Ik word gewoon zo blij van onze hippiebus!
- Eckhart Tolle
“Help! Zit dat beest nu in mijn haar te ruiken? Hij ademt heel hard bij mijn oor!” gil ik uit. We zijn in een stiltegebied. Een natuurgebied met wilde paarden. We kamperen met de hippiebus aan een meer in Flevoland. De kinderen zwemmen de hele dag of hangen aan ons rubberbootje te spetteren. Mark, mijn zus en ik genieten ervan dat de kinderen zoveel plezier hebben. Er zijn vier wilde paarden bij dit strandje. Ik lig met mijn handdoek op de omgekeerde rubberboot te relaxen in de zon. Eén van de paarden hijgt hard in mijn oor. Toen we hier aan kwamen waren de paarden meteen heel aanhankelijk. We hebben lekker met ze gekroeld en wilden toen ons eigen ding gaan doen. De paarden liepen echter mee naar het strandje. Zij gingen dáár water drinken waar onze kinderen aan het dobberen waren. Ze gingen precies naast mijn handdoek grazen en hingen bij mijn zus in haar nek te hijgen die op haar buik, op een houten bankje, een boek probeerde te lezen. Goed naar een dier kijken haalt je uit je hoofd zeggen ze. Het brengt je in het hier en nu, want een dier is altijd in het hier en nu. Door bijvoorbeeld met een paard te kroelen (of vlechtjes in zijn manen te maken zoals wij!) ontstaat er een moment van verstilling. Deze ‘wilde’ paarden wilden alleen steeds méér momentjes met ons. Uiteindelijk hebben we de rubberboot met water gevuld en in het gras gezet. De vier paarden vonden het een feest! Ze dronken eruit en speelden ermee. Als ze hun been erin wilden zetten raakte ik hun onderbeen aan en zetten ze hun hoef weer buiten de boot. Ze likten en kwijlden de boot vol. De boot hebben we daarna flink schoon gespoeld in het meer. Eind van het kampeerweekend hebben we de halflekke boot maar achtergelaten bij het vuil. Tóch wel bijzonder die aanhankelijke paardjes.
Het festivalseizoen is in volle gang. Festivals zijn hip. Festivals schieten nu als paddenstoelen uit de grond. Festivals heb je in alle soorten en maten. Dit weekend was het ‘Uit je Tent’ Festival in de provincie Flevoland. Kamperen op plekken waar het normaliter niet mogelijk is. Bij festivals draait het natuurlijk allemaal om gezelligheid. En een vrolijk zonnetje. Wij hebben veel lol gehad tijdens het ‘Uit je tent’ Festival. De zon scheen uitbundig. We hebben samen gebarbecued, zelf brood gebakken in ons kampvuur en marshmallows geroosterd. De boswachter had gezorgd voor droog brandhout. Samen ontbeten. Het spel KUBB, Zweeds outdoor spel, met z’n allen gespeeld. Mark en ik hebben ook voor het eerst in de gerenoveerde hippiebus geslapen. Vrijdagavond heb ik tot heel laat nog met een collega de gordijntjes in elkaar gezet. Zij achter de naaimachine. Ik met draad en naald. Het flink doorwerken was niet voor niks. De retro gordijntjes met rood en paars staan geweldig! Bij de achterklep had ik ze extra lang gemaakt. Zo slapen we dus met de achterklep open. Middenin het bos wakker worden met zingende vogels en genieten van de frisse lucht. Het bed was zeker ruim genoeg. Met de klep open slapen vind ik een extra-dicht-bij-de-natuur gevoel geven. Ook rijden in onze bus vind ik zó leuk. Lekker hoog, achter een groot stuur. Mensen die blij naar je zwaaien of even toeteren. Ik word gewoon zo blij van onze hippiebus!
maandag 30 mei 2016
Open letter
We savour on great memories of happy times.
― Lailah Gifty Akita
Lieve mam,
Vandaag hebben we je verjaardag gevierd. Je zou vandaag 70 jaar geworden zijn. Een mijlpaal. Je had vast iets speciaals georganiseerd om dit te vieren. En je had zeker een grote slagroomtaart gehaald bij de échte bakker. Niet bij de HEMA. Onderweg in de hippie bus hebben wij, jouw twee dochters, geprobeerd ons voor te stellen hoe jij de leeftijd van 70 jaar bereikt zou hebben. Een oud besje of een hippe baby-boomer? Hoe zou je gezondheid geweest zijn? We konden ons gewoon geen voorstelling maken. Je was namelijk helemaal niet ziek geweest. Over één ding waren we het eens. Je had vast een heel lieve oma voor je kleinkinderen geweest. We hebben vandaag je leven gevierd zoals jij dat ook leuk zou vinden. We hebben de Let’s Dance Libelle Zomerweek bezocht. Aan het strand in Almere. Echt iets voor jou! Veel kraampjes. Veel mensen. Ik heb schrijfster Santa Montefiore ontmoet. Ik heb met haar gesproken, geposeerd voor een foto en ze heeft zelfs iets liefs voor mij in haar nieuwste boek geschreven. In herinnering aan jou. Omdat we dáár op de Libelle Zomerweek jóuw 70e verjaardag vierden. Jij zou ook van haar boeken genoten hebben, dat weet ik zeker.
We hebben heel veel geproefd bij de kraampjes. De eerste uren liepen we als kippen zonder kop rond. We zochten natuurlijk eerst de Engelse schrijfster. Daarna wilden we een taartje eten in het paviljoen en hadden we nummertjes getrokken voor een gratis voetmassage. Onze nummertjes waren ineens al geweest. Nieuwe nummertjes gekregen. Geen tijd voor de taart. En de workshop van Weleda hadden we ook onhandig geboekt in ons tijdschema. We wilden het Jazz concert ook niet missen. We grapten al dat we straks naar huis gingen en nóg steeds niks gedaan hadden. Uiteindelijk kwamen we in de loop van de dag Tineke Beishuizen tegen en gaf ik Wieke Biesheuvel een compliment over haar columns die ze in Zambia schrijft. Schrijfsters waarvan jij jarenlang de columns wekelijks las. Chef-kok Herman den Blijker kwam voorbij en we stonden onopgemerkt naast het schrijversduo Nicci French! Het was een dag waarvan jij genoten zou hebben. En wij hebben ook genoten. We hebben ons als echte dochters van jou gedragen. We hebben heel veel gratis samples verzameld en tassen vol leuke aanbiedingen gescoord. Om lange wachtrijen te ontlopen hebben we zelfs stiekem tussen de auto’s op de parkeerplaats geplast! Daarin kennen wij nog steeds geen gêne hoor. Heel jammer dat je er niet bij was vandaag. Je maakt al elf jaar geen deel meer uit van ons leven. Dat zeg ik verkeerd. Je maakt wél degelijk deel uit van ons leven. Alleen niet meer lijfelijk. Je bent nog zóveel in onze dromen en gedachten! Je bent absoluut niet vergeten. We hebben vandaag een leuke zussendag gehad. Gekke foto’s gemaakt, plezier gemaakt en serieuze gesprekken gevoerd. Zoals ik hoop dat mijn drie meiden dat later ook blijven doen. Zoals jij dat ook deed met je twee zussen. Een voorbeeld. We hebben maar een klein familietje. Je hebt het goed gedaan, mam. Je twee volwassen dochters hebben een leuke band met elkaar. Je hebt zes geweldige kleinkinderen nagelaten op deze wereld. Je naam wordt nog vaak genoemd. Herinneringen aan jou zijn zo zoet. En levendig. Ik hoop dat dát nog heel lang zo mag blijven.
― Lailah Gifty Akita
Lieve mam,
Vandaag hebben we je verjaardag gevierd. Je zou vandaag 70 jaar geworden zijn. Een mijlpaal. Je had vast iets speciaals georganiseerd om dit te vieren. En je had zeker een grote slagroomtaart gehaald bij de échte bakker. Niet bij de HEMA. Onderweg in de hippie bus hebben wij, jouw twee dochters, geprobeerd ons voor te stellen hoe jij de leeftijd van 70 jaar bereikt zou hebben. Een oud besje of een hippe baby-boomer? Hoe zou je gezondheid geweest zijn? We konden ons gewoon geen voorstelling maken. Je was namelijk helemaal niet ziek geweest. Over één ding waren we het eens. Je had vast een heel lieve oma voor je kleinkinderen geweest. We hebben vandaag je leven gevierd zoals jij dat ook leuk zou vinden. We hebben de Let’s Dance Libelle Zomerweek bezocht. Aan het strand in Almere. Echt iets voor jou! Veel kraampjes. Veel mensen. Ik heb schrijfster Santa Montefiore ontmoet. Ik heb met haar gesproken, geposeerd voor een foto en ze heeft zelfs iets liefs voor mij in haar nieuwste boek geschreven. In herinnering aan jou. Omdat we dáár op de Libelle Zomerweek jóuw 70e verjaardag vierden. Jij zou ook van haar boeken genoten hebben, dat weet ik zeker.
We hebben heel veel geproefd bij de kraampjes. De eerste uren liepen we als kippen zonder kop rond. We zochten natuurlijk eerst de Engelse schrijfster. Daarna wilden we een taartje eten in het paviljoen en hadden we nummertjes getrokken voor een gratis voetmassage. Onze nummertjes waren ineens al geweest. Nieuwe nummertjes gekregen. Geen tijd voor de taart. En de workshop van Weleda hadden we ook onhandig geboekt in ons tijdschema. We wilden het Jazz concert ook niet missen. We grapten al dat we straks naar huis gingen en nóg steeds niks gedaan hadden. Uiteindelijk kwamen we in de loop van de dag Tineke Beishuizen tegen en gaf ik Wieke Biesheuvel een compliment over haar columns die ze in Zambia schrijft. Schrijfsters waarvan jij jarenlang de columns wekelijks las. Chef-kok Herman den Blijker kwam voorbij en we stonden onopgemerkt naast het schrijversduo Nicci French! Het was een dag waarvan jij genoten zou hebben. En wij hebben ook genoten. We hebben ons als echte dochters van jou gedragen. We hebben heel veel gratis samples verzameld en tassen vol leuke aanbiedingen gescoord. Om lange wachtrijen te ontlopen hebben we zelfs stiekem tussen de auto’s op de parkeerplaats geplast! Daarin kennen wij nog steeds geen gêne hoor. Heel jammer dat je er niet bij was vandaag. Je maakt al elf jaar geen deel meer uit van ons leven. Dat zeg ik verkeerd. Je maakt wél degelijk deel uit van ons leven. Alleen niet meer lijfelijk. Je bent nog zóveel in onze dromen en gedachten! Je bent absoluut niet vergeten. We hebben vandaag een leuke zussendag gehad. Gekke foto’s gemaakt, plezier gemaakt en serieuze gesprekken gevoerd. Zoals ik hoop dat mijn drie meiden dat later ook blijven doen. Zoals jij dat ook deed met je twee zussen. Een voorbeeld. We hebben maar een klein familietje. Je hebt het goed gedaan, mam. Je twee volwassen dochters hebben een leuke band met elkaar. Je hebt zes geweldige kleinkinderen nagelaten op deze wereld. Je naam wordt nog vaak genoemd. Herinneringen aan jou zijn zo zoet. En levendig. Ik hoop dat dát nog heel lang zo mag blijven.
maandag 23 mei 2016
Koreaanse keukenrollen
I wanted a perfect ending. Now I've learned, the hard way, that some poems don't rhyme, and some stories don't have a clear beginning, middle, and end. Life is about not knowing, having to change, taking the moment and making the best of it, without knowing what's going to happen next. Delicious ambiguity.
― Gilda Radner
Vanmorgen volgde ik een yoga les waarin we werkten met het levenswiel uit het sjamanisme. Het levenswiel wordt ook wel het medicijnwiel genoemd. Ik ben al heel lang geïntrigeerd door sjamanen. Een sjamaan is een soort brug, een tussenpersoon, tussen de mensen en de geestenwereld. Een sjamaan (of medicijnman) werkt voor mensen die problemen hebben of ziek zijn. Tijdens onze rondreis in 2011 door Perú en Bolivia stuitten we onverwachts op een sjamaan. We logeerden in Copacobana, een klein Boliviaans dorpje aan het Titicacameer. Van daaruit voeren we naar een heilig eilandje in het meer waar we hebben overnacht. Tijdens de dagen die we in Copacobana doorbrachten werden auto’s versierd met gekleurde bloemen. Op straat zagen we de sjamaan mensen met wierook en wijwater zegenen. Onder hun auto’s stonden symbolen opgesteld zoals een stapeltje geld of een huis. De zegening van de sjamaan zou voor een fortuin zorgen of een gelukkig thuis. Toen ik nieuwsgierig ging kijken en tegenover de sjamaan kwam te staan werd ik zelf gezegend. Daar maakte mijn hart écht een sprongetje! Vier jaar later ontmoette ik wederom een sjamaan. Een Mexicaanse dit keer. Nog geen jaar geleden onderging ik met twee vriendinnen een mystiek Temazcal ritueel om me spiritueel te reinigen. Om schoon te beginnen aan een nieuwe fase in mijn leven. Namelijk onze terugkeer naar Nederland. Ik vond het ritueel heel spannend en interessant. Het was een enorm emotioneel proces dat meerdere uren duurde. Ook deze sjamaan gebruikte het medicijnwiel. Het medicijn- of levenswiel werd door oorspronkelijke indianenculturen gebruikt, maar ook in andere culturen. Denk maar aan Stonehenge of de Chinese dierenriem. Of denk zelfs aan een mandala, het Sanskriet woord voor magisch 'wiel'. Mandala’s kleuren is dus ook een bekende toepassing van het levenswiel.
Oorspronkelijk komt het levenswiel uit het sjamanisme. Inmiddels heeft het levenswiel echter zijn plaats gevonden in zowel oosterse en spirituele richtingen. Maar ook in westerse psychologie en zelfs in het bedrijfsleven! De toepasbaarheid per stroming is eigenlijk alleen maar afhankelijk van het taalgebruik. De woordkeuze. Het wiel is opgebouwd uit een aantal spaken die met elkaar verbonden zijn in het centrum. Het wiel spiegelt de natuurlijke ontwikkeling van het leven op aarde. In het wiel zijn de vier windrichtingen aanwezig, elk deel daarvan heeft zijn eigen kwaliteiten. Alle moeilijkheden op je levenspad zijn groeiprocessen die je in je cirkel kunt plaatsen en van alle kanten kunt bekijken en oplossen. Heel basaal gezegd is het wiel eigenlijk een symbool dat ons informatie verschaft over de cycli in de natuur. Aangezien de mens deel uitmaakt van de natuur geeft het wiel óns dus ook handvatten over de cycli in ons eigen leven. Bijvoorbeeld een heel simpele cyclus die we allemaal al vanaf onze kindertijd kennen. Namelijk de vier seizoenen. Als de koude van de winter plaats maakt voor de eerste warmte, wordt het lente (bloesemknop, dat staat symbool voor de geboorte van een jong kind) Uiteindelijk wordt het zonlicht nog sterker en breekt de zomer aan (veel levensenergie, dat symbool staat voor een twintiger), die ten slotte weer uitmondt in het langzaam kouder worden, wat de herfst aanduidt (vallend blad, een veertiger of vijftiger) en voor je het weet is het alweer winter. (diepe rust, naderende dood) Je kunt het wiel meerdere jaren laten overkoepelen om het zo te gebruiken om je persoonlijke levensverhaal mee te duiden. Je krijgt een groter inzicht in de cycli van de natuur, maar ook over hoe het in je eigen leven in elkaar steekt. Terug van de yoga les luister ik via facetime naar de verhalen van onze oudste dochter in Korea. Ze kwam de eerste dag in Seoul al twee jonge meiden tegen die haar spontaan mee namen naar een oud Koreaans reinigingsritueel. Taking the moment. Ze moest traditionele kledij aan. Geweldig! Nadien mocht ze zelf een bijdrage bedenken voor het vrijwilligerswerk dat deze groep mensen doet. Om ze te bedanken. Ze kocht in een buurtsuper twee pakken keukenrollen voor de ouderen die door deze groep te eten kregen. Is dat niet een bijzonder voorbeeld van bovenstaande quote?
― Gilda Radner
Vanmorgen volgde ik een yoga les waarin we werkten met het levenswiel uit het sjamanisme. Het levenswiel wordt ook wel het medicijnwiel genoemd. Ik ben al heel lang geïntrigeerd door sjamanen. Een sjamaan is een soort brug, een tussenpersoon, tussen de mensen en de geestenwereld. Een sjamaan (of medicijnman) werkt voor mensen die problemen hebben of ziek zijn. Tijdens onze rondreis in 2011 door Perú en Bolivia stuitten we onverwachts op een sjamaan. We logeerden in Copacobana, een klein Boliviaans dorpje aan het Titicacameer. Van daaruit voeren we naar een heilig eilandje in het meer waar we hebben overnacht. Tijdens de dagen die we in Copacobana doorbrachten werden auto’s versierd met gekleurde bloemen. Op straat zagen we de sjamaan mensen met wierook en wijwater zegenen. Onder hun auto’s stonden symbolen opgesteld zoals een stapeltje geld of een huis. De zegening van de sjamaan zou voor een fortuin zorgen of een gelukkig thuis. Toen ik nieuwsgierig ging kijken en tegenover de sjamaan kwam te staan werd ik zelf gezegend. Daar maakte mijn hart écht een sprongetje! Vier jaar later ontmoette ik wederom een sjamaan. Een Mexicaanse dit keer. Nog geen jaar geleden onderging ik met twee vriendinnen een mystiek Temazcal ritueel om me spiritueel te reinigen. Om schoon te beginnen aan een nieuwe fase in mijn leven. Namelijk onze terugkeer naar Nederland. Ik vond het ritueel heel spannend en interessant. Het was een enorm emotioneel proces dat meerdere uren duurde. Ook deze sjamaan gebruikte het medicijnwiel. Het medicijn- of levenswiel werd door oorspronkelijke indianenculturen gebruikt, maar ook in andere culturen. Denk maar aan Stonehenge of de Chinese dierenriem. Of denk zelfs aan een mandala, het Sanskriet woord voor magisch 'wiel'. Mandala’s kleuren is dus ook een bekende toepassing van het levenswiel.
Oorspronkelijk komt het levenswiel uit het sjamanisme. Inmiddels heeft het levenswiel echter zijn plaats gevonden in zowel oosterse en spirituele richtingen. Maar ook in westerse psychologie en zelfs in het bedrijfsleven! De toepasbaarheid per stroming is eigenlijk alleen maar afhankelijk van het taalgebruik. De woordkeuze. Het wiel is opgebouwd uit een aantal spaken die met elkaar verbonden zijn in het centrum. Het wiel spiegelt de natuurlijke ontwikkeling van het leven op aarde. In het wiel zijn de vier windrichtingen aanwezig, elk deel daarvan heeft zijn eigen kwaliteiten. Alle moeilijkheden op je levenspad zijn groeiprocessen die je in je cirkel kunt plaatsen en van alle kanten kunt bekijken en oplossen. Heel basaal gezegd is het wiel eigenlijk een symbool dat ons informatie verschaft over de cycli in de natuur. Aangezien de mens deel uitmaakt van de natuur geeft het wiel óns dus ook handvatten over de cycli in ons eigen leven. Bijvoorbeeld een heel simpele cyclus die we allemaal al vanaf onze kindertijd kennen. Namelijk de vier seizoenen. Als de koude van de winter plaats maakt voor de eerste warmte, wordt het lente (bloesemknop, dat staat symbool voor de geboorte van een jong kind) Uiteindelijk wordt het zonlicht nog sterker en breekt de zomer aan (veel levensenergie, dat symbool staat voor een twintiger), die ten slotte weer uitmondt in het langzaam kouder worden, wat de herfst aanduidt (vallend blad, een veertiger of vijftiger) en voor je het weet is het alweer winter. (diepe rust, naderende dood) Je kunt het wiel meerdere jaren laten overkoepelen om het zo te gebruiken om je persoonlijke levensverhaal mee te duiden. Je krijgt een groter inzicht in de cycli van de natuur, maar ook over hoe het in je eigen leven in elkaar steekt. Terug van de yoga les luister ik via facetime naar de verhalen van onze oudste dochter in Korea. Ze kwam de eerste dag in Seoul al twee jonge meiden tegen die haar spontaan mee namen naar een oud Koreaans reinigingsritueel. Taking the moment. Ze moest traditionele kledij aan. Geweldig! Nadien mocht ze zelf een bijdrage bedenken voor het vrijwilligerswerk dat deze groep mensen doet. Om ze te bedanken. Ze kocht in een buurtsuper twee pakken keukenrollen voor de ouderen die door deze groep te eten kregen. Is dat niet een bijzonder voorbeeld van bovenstaande quote?
maandag 16 mei 2016
Dochters op reis
May the longtime sun shine upon you.
- Snatam Kaur
We hebben deze week als verrassing een Kundalini yoga les. We zingen. Zeggen mantra’s als we onze vele herhalingen van de oefeningen doen. Elke oefening heeft een betekenis. Mijn juf vertelt dat elke Kundalini les afgesloten wordt met een lied dat we mee mogen zingen als een mantra. Het is een Ierse zegening. Destijds gekozen door yogi Bhajan in 1969. Hoe toepasselijk is de tekst deze dagen voor mij! Juist nu onze oudste dochter vertrekt naar Zuid-Korea en Japan. In haar uppie. Ze komt in juli weer thuis.
May the longtime sun
Shine upon you
All love surround you
And the pure light within you
Guide your way on
Een prachtig en puur farewell blessing. Afkomstig uit Ierland. Het zegt alles wat ik haar wil meegeven bij ons afscheid vandaag. We bereidden ons voor op haar vertrek. We fietsten naar de drogist om zonnebrand, DEET en shampoo en dergelijke te halen. Haar backpack kwam tevoorschijn. Een laatste was draaien en drogen aan de lijn. Onze middelste dochter is daarentegen inmiddels weer thuis van drie weken op reis. Ze is twee dagen tussendoor thuis geweest. Om alle kleding te wassen, nieuwe reistas in te pakken en om wat boodschapjes te doen. Een nieuw bikinibroekje bijvoorbeeld. Haar slaapkamer was weken leeg als ik er langs kwam. Alles netjes opgeruimd. Precies zoals ze is. Dat heeft ze van haar vader. Opgeruimd. Altijd vooruit denkend. Altijd plannen. Altijd op tijd. De eerste periode was ze in Roemenië. Met haar Roemeense vriendin Anne. We kregen elke dag berichtjes van haar in de gezins-app. We leefden mee. Afgelopen week reisde ze door Italië met haar schoolklas. We hoorden nauwelijks iets. Ze waren continue onderweg. Rome, Milaan, Pisa, Florence en zelfs Venetië waar we zes weekjes terug nog met ons gezin waren. We hadden precies één dag alle drie dochters thuis. Nu vertrekt oudste zus dus. Zij laat wat meer troep achter. Volgens mij heeft ze in de negen maanden dat ze op zolder woonde nooit iets afgestoft. Stapels kleding en papieren liggen al maanden op de grond. Allerlei stekkerdraden liggen er door- en overheen. Het maakt niet meer uit. We gaan haar zolderkamer helemaal leeg halen. Aankomende week gaat er een grote verandering in huis plaats vinden. We beginnen met een nieuwe CV ketel op zolder. Op een nieuwe plek. Alle knieschotten en aftimmering tegen het dak slopen we eraf. De muur slopen we ook. En het plafond. Er komt zelfs een aannemer die de enorme schoorsteen naar beneden haalt. Ruimte! Daarna gaan we opbouwen. Eerst maar eens het dak isoleren na veertien jaar dat we dit huis al hebben. Het wordt uiteindelijk een grote, ruime lichte loft. Heel leeg en zen. Met nieuwe schuifkasten en een nieuwe vloer. Ons bed in het midden. Zover is het nog lang niet. We rijden straks eerst naar Schiphol. Met een knoop in ons maag. Zij met een afscheidskaart van ons in haar handbagage, en een verjaardagskaart in haar backpack verstopt. Ze viert haar 18e verjaardag in Korea. Ik hoop met lieve, nieuwe, internationale vrienden om haar heen. Mag liefde haar daar omringen. Ze gaat zoveel tempels bezoeken dat ik daar niet eens aan twijfel.
- Snatam Kaur
We hebben deze week als verrassing een Kundalini yoga les. We zingen. Zeggen mantra’s als we onze vele herhalingen van de oefeningen doen. Elke oefening heeft een betekenis. Mijn juf vertelt dat elke Kundalini les afgesloten wordt met een lied dat we mee mogen zingen als een mantra. Het is een Ierse zegening. Destijds gekozen door yogi Bhajan in 1969. Hoe toepasselijk is de tekst deze dagen voor mij! Juist nu onze oudste dochter vertrekt naar Zuid-Korea en Japan. In haar uppie. Ze komt in juli weer thuis.
May the longtime sun
Shine upon you
All love surround you
And the pure light within you
Guide your way on
Een prachtig en puur farewell blessing. Afkomstig uit Ierland. Het zegt alles wat ik haar wil meegeven bij ons afscheid vandaag. We bereidden ons voor op haar vertrek. We fietsten naar de drogist om zonnebrand, DEET en shampoo en dergelijke te halen. Haar backpack kwam tevoorschijn. Een laatste was draaien en drogen aan de lijn. Onze middelste dochter is daarentegen inmiddels weer thuis van drie weken op reis. Ze is twee dagen tussendoor thuis geweest. Om alle kleding te wassen, nieuwe reistas in te pakken en om wat boodschapjes te doen. Een nieuw bikinibroekje bijvoorbeeld. Haar slaapkamer was weken leeg als ik er langs kwam. Alles netjes opgeruimd. Precies zoals ze is. Dat heeft ze van haar vader. Opgeruimd. Altijd vooruit denkend. Altijd plannen. Altijd op tijd. De eerste periode was ze in Roemenië. Met haar Roemeense vriendin Anne. We kregen elke dag berichtjes van haar in de gezins-app. We leefden mee. Afgelopen week reisde ze door Italië met haar schoolklas. We hoorden nauwelijks iets. Ze waren continue onderweg. Rome, Milaan, Pisa, Florence en zelfs Venetië waar we zes weekjes terug nog met ons gezin waren. We hadden precies één dag alle drie dochters thuis. Nu vertrekt oudste zus dus. Zij laat wat meer troep achter. Volgens mij heeft ze in de negen maanden dat ze op zolder woonde nooit iets afgestoft. Stapels kleding en papieren liggen al maanden op de grond. Allerlei stekkerdraden liggen er door- en overheen. Het maakt niet meer uit. We gaan haar zolderkamer helemaal leeg halen. Aankomende week gaat er een grote verandering in huis plaats vinden. We beginnen met een nieuwe CV ketel op zolder. Op een nieuwe plek. Alle knieschotten en aftimmering tegen het dak slopen we eraf. De muur slopen we ook. En het plafond. Er komt zelfs een aannemer die de enorme schoorsteen naar beneden haalt. Ruimte! Daarna gaan we opbouwen. Eerst maar eens het dak isoleren na veertien jaar dat we dit huis al hebben. Het wordt uiteindelijk een grote, ruime lichte loft. Heel leeg en zen. Met nieuwe schuifkasten en een nieuwe vloer. Ons bed in het midden. Zover is het nog lang niet. We rijden straks eerst naar Schiphol. Met een knoop in ons maag. Zij met een afscheidskaart van ons in haar handbagage, en een verjaardagskaart in haar backpack verstopt. Ze viert haar 18e verjaardag in Korea. Ik hoop met lieve, nieuwe, internationale vrienden om haar heen. Mag liefde haar daar omringen. Ze gaat zoveel tempels bezoeken dat ik daar niet eens aan twijfel.
maandag 9 mei 2016
Music, food for love
If music be the food of love, play on.
- William Shakespeare
‘Die artiesten zijn zo gek als een deur!’ gil ik boven de muziek uit naar Maren. We staan vlakbij een geluidsbox naar een live optreden te kijken. ‘Nog véél gekker, mam!’ roept ze terug. De trompettist heeft net, al spelend op zijn trompet, een rondje gelopen door het publiek en om zijn podium heen. Voor hij het podium weer opklimt zet hij de trompet op zijn kin. Handen los. Het publiek juicht. Als het optreden afgelopen is slenteren we met z’n drietjes verder. Mark, Maren en ik. Een paar uurtjes eerder hebben ze me van mijn werk opgehaald. We schuifelden vanaf de winkel voetje voor voetje de markt over die bomvol mensen stond. Verschillende podia met live optredens. De zon schijnt uitbundig over de volle terrassen. Een dame zingt jazz met een prachtige, rokerige stem. Niet ver bij haar vandaan gaan we wat eten. Eenmaal weer op pad blijf ik staan bij een levendige band met zeven bandleden die er écht een show van maken. Ze zingen om de beurt solo, improviseren, dansen erbij in een rijtje en hebben duidelijk veel plezier met muziek maken. Ik geniet. Maren en Mark laten me daar achter en gaan samen een ijsje halen. Een meisje van een jaar of drie danst voor mijn benen. Ik denk terug aan een blues optreden dat wij ooit bijwoonden in de zuidelijke staat Alabama. Sweet home Alabama. Het verschrikkelijk zweterige Alabama…. Waar we een half jaartje woonden in 2002. We gingen toen naar het W.C. Handy Music Festival dat jaarlijks werd gehouden in onze woonplaats Florence. De bands speelden op de ‘koele’ patio van een oude southern mansion. Iedereen was nat van het plakkerige zweet, maar dat maakte niet uit. De muziek die deze zwarte mannen maakten was zo aangrijpend. Anthe was destijds een meisje van vier jaar. Inden was twee jaar. Ook zij waren gegrepen door de ambiance. Ze waren gevraagd om muziek te maken op wasbordjes. Anthe kon niet stil blijven zitten. Ze moest draaien en dansen. En deed dat in het midden van de patio. Recht voor de band! Toen het tijd was voor een pauze vroeg de bandleider een applaus voor “the swinging little missy” en dat was… onze Anthe!
Er is het jaarlijkse Jazz Festival in Breda en ze hadden geen betere dagen kunnen treffen. De laatste dagen van de meivakantie zijn met zon overgoten. Dit vind ik zo geweldig aan mijn werk bij de juwelier. Pal in de stad. Onze deur staat bij mooi weer de hele dag wijd open. De ijscoman staat vlak voor onze ingang. En naast een groepje studenten die óf een krantenabonnement óf een Hello Fresh abonnement aan de man brengen, horen we deze dagen ook vleugen van de live concerten op de podia om de hoek. In mijn lunchpauze loop ik de winkel uit met mijn tosti’s en wordt getrakteerd op een prachtig jazz concert. ’s Avonds gaan Mark en ik met z’n tweetjes de stad in. We treffen het. We hebben twee zitplaatjes en genieten van een geweldige Spaanse jazz band met veel blazers en een zangeres. Later lopen we nog langs wat andere podia. Toen we met z’n tweetjes voor een podium stonden dacht ik terug aan onze allereerste date. September 1987….We gingen samen vanuit Heerhugowaard naar het Jazz Festival in Alkmaar. Samen op één fiets. Ik voorop de stang. Bij aankomst had ik nauwelijks nog bloed stromen door één been. Wij, onwennig samen, in drukke barretjes dicht tegen elkaar aan gedrukt. Soms dansend. Alweer bijna dertig jaar geleden. En zie. Daar staan we nog steeds samen bij elkaar naar jazz muziek te luisteren op een festival. Alsof de tijd heeft stil gestaan. We zijn wéér op de fiets naar het festival gekomen. Dit keer op twee fietsen die heel burgerlijk in een fietsenstalling zijn gestald. We hebben ondertussen samen de wereld over gezworven. Thuis hebben we drie grote dochters. Twee daarvan reizen al zelfstandig over de aardbol. Wie had dat destijds in Alkmaar kunnen vermoeden? Toen we elkaar die avond voorzichtig probeerden te leren kennen terwijl we genoten van swingende muziek. Music, the food for love.
- William Shakespeare
‘Die artiesten zijn zo gek als een deur!’ gil ik boven de muziek uit naar Maren. We staan vlakbij een geluidsbox naar een live optreden te kijken. ‘Nog véél gekker, mam!’ roept ze terug. De trompettist heeft net, al spelend op zijn trompet, een rondje gelopen door het publiek en om zijn podium heen. Voor hij het podium weer opklimt zet hij de trompet op zijn kin. Handen los. Het publiek juicht. Als het optreden afgelopen is slenteren we met z’n drietjes verder. Mark, Maren en ik. Een paar uurtjes eerder hebben ze me van mijn werk opgehaald. We schuifelden vanaf de winkel voetje voor voetje de markt over die bomvol mensen stond. Verschillende podia met live optredens. De zon schijnt uitbundig over de volle terrassen. Een dame zingt jazz met een prachtige, rokerige stem. Niet ver bij haar vandaan gaan we wat eten. Eenmaal weer op pad blijf ik staan bij een levendige band met zeven bandleden die er écht een show van maken. Ze zingen om de beurt solo, improviseren, dansen erbij in een rijtje en hebben duidelijk veel plezier met muziek maken. Ik geniet. Maren en Mark laten me daar achter en gaan samen een ijsje halen. Een meisje van een jaar of drie danst voor mijn benen. Ik denk terug aan een blues optreden dat wij ooit bijwoonden in de zuidelijke staat Alabama. Sweet home Alabama. Het verschrikkelijk zweterige Alabama…. Waar we een half jaartje woonden in 2002. We gingen toen naar het W.C. Handy Music Festival dat jaarlijks werd gehouden in onze woonplaats Florence. De bands speelden op de ‘koele’ patio van een oude southern mansion. Iedereen was nat van het plakkerige zweet, maar dat maakte niet uit. De muziek die deze zwarte mannen maakten was zo aangrijpend. Anthe was destijds een meisje van vier jaar. Inden was twee jaar. Ook zij waren gegrepen door de ambiance. Ze waren gevraagd om muziek te maken op wasbordjes. Anthe kon niet stil blijven zitten. Ze moest draaien en dansen. En deed dat in het midden van de patio. Recht voor de band! Toen het tijd was voor een pauze vroeg de bandleider een applaus voor “the swinging little missy” en dat was… onze Anthe!
Er is het jaarlijkse Jazz Festival in Breda en ze hadden geen betere dagen kunnen treffen. De laatste dagen van de meivakantie zijn met zon overgoten. Dit vind ik zo geweldig aan mijn werk bij de juwelier. Pal in de stad. Onze deur staat bij mooi weer de hele dag wijd open. De ijscoman staat vlak voor onze ingang. En naast een groepje studenten die óf een krantenabonnement óf een Hello Fresh abonnement aan de man brengen, horen we deze dagen ook vleugen van de live concerten op de podia om de hoek. In mijn lunchpauze loop ik de winkel uit met mijn tosti’s en wordt getrakteerd op een prachtig jazz concert. ’s Avonds gaan Mark en ik met z’n tweetjes de stad in. We treffen het. We hebben twee zitplaatjes en genieten van een geweldige Spaanse jazz band met veel blazers en een zangeres. Later lopen we nog langs wat andere podia. Toen we met z’n tweetjes voor een podium stonden dacht ik terug aan onze allereerste date. September 1987….We gingen samen vanuit Heerhugowaard naar het Jazz Festival in Alkmaar. Samen op één fiets. Ik voorop de stang. Bij aankomst had ik nauwelijks nog bloed stromen door één been. Wij, onwennig samen, in drukke barretjes dicht tegen elkaar aan gedrukt. Soms dansend. Alweer bijna dertig jaar geleden. En zie. Daar staan we nog steeds samen bij elkaar naar jazz muziek te luisteren op een festival. Alsof de tijd heeft stil gestaan. We zijn wéér op de fiets naar het festival gekomen. Dit keer op twee fietsen die heel burgerlijk in een fietsenstalling zijn gestald. We hebben ondertussen samen de wereld over gezworven. Thuis hebben we drie grote dochters. Twee daarvan reizen al zelfstandig over de aardbol. Wie had dat destijds in Alkmaar kunnen vermoeden? Toen we elkaar die avond voorzichtig probeerden te leren kennen terwijl we genoten van swingende muziek. Music, the food for love.
zondag 1 mei 2016
Personal assistent in Aachen
Beautiful eyes are those that show the beautiful thoughts that burn below.
- Ellen Allerton
“Dit voelt écht als vakantie, mam! Misschien moeten we nog eens samen op vakantie gaan!” We zitten samen in een lijnbus op één stoel. We snoepen van een Duitse chocolade notenkoek. Buiten sneeuwt het dikke vlokken. Door het gedeeltelijk beslagen raam glijden Duitse heuvels aan ons voorbij. Ons jongste spruitje heeft twee weken schoolvakantie. Haar oudste zus werkt zich uit de naad voor haar wereldreis en haar andere zus brengt met een vriendin haar vakantie door in het zonnige Roemenië. Onze kleine meid is dus veel alleen tijdens deze meivakantie. Mark moest een dag in het Duitse Aachen werken en daarom leek het ons een leuk idee dat Maren en ik ons af lieten zetten in deze oude stad – die overigens genoteerd staat op de UNESCO lijst. Ons plan was om samen te shoppen bij Peek & Cloppenburg. Deze winkel bleek echter in een voorstad van Aachen te liggen. Niet in de oude binnenstad. Geen probleem. We hebben ons af laten zetten voor de deur van de modeketen. In gedachten had ik deze uitdaging al opgelost. Na een tijdje personal assistent gespeeld te hebben van onze jongste dochter die in het pashokje verbleef, stonden we later bij de kassa met een stapel hippe T-shirts, een spijkerbroek en een jumpsuit. Eenmaal buiten doken we vlakbij een leuke lunchroom in. Terwijl het buiten sneeuwde genoten wij van onze welverdiende broodjes en warme chocomel. Het busstation vonden we heel gemakkelijk en daar pluisden we de eerstvolgende bus uit die naar het centrum van Aachen reed. Het avontuurlijke - een andere taal, buitenlands openbaar vervoer, dikke sneeuw in de meivakantie en een plek waar we nooit eerder van ons leven geweest waren - gaf inderdaad een vakantiegevoel. Ze genoot van al mijn aandacht. Ze sprak uit dat ze dit zo’n geweldige dag vond. Ze wilde nóg wel een keer met mij alleen op vakantie!
Eenmaal in het historisch centrum van Aachen slaagden we makkelijk voor twee paar schoenen, een zomerjas én een leuke bikini voor haar. “You sure have a bull’s eye, mom!” kreeg ik als compliment te horen. In elke winkel slaagden we inderdaad fantastisch. We waren goed bezig samen. Halverwege de middag zaten we aan onze tweede warme chocomel. Deze keer met Duitse taartjes erbij. Weer sneeuwde het buiten hard. Nu we alles van haar lijstje gevonden hadden was het tijd om te slenteren. Langs het oude Rathaus en de historische Dom van Aachen. Leuke boetiekjes vonden we daar ook in de buurt. Ik heb voor mezelf een edelstenen armbandje gekocht bij een mineralenwinkeltje. Zelfs een witleren handgemaakte trouw-fotoalbum waar ik niet eens naar op zoek was! De sfeer in dat Latijns-Amerikaans winkeltje trok ons naar binnen en daar lag hij. Een prachtig handgemaakt fotoalbum. Ons originele trouwalbum, dat al meer dan twee decennia oud is, was tijdens de laatste verhuizing uit México helemaal vernacheld. Krom getrokken op de bootreis naar Nederland. We hebben een mooi bedrag vergoed gekregen om dit te vervangen. Dat zal dus met dit album gaan gebeuren! Maren en ik hebben ons lekker laten verwennen bij Rituals met een kopje thee en het testen van allemaal heerlijke producten. Daar maak ik in Breda nooit tijd voor! Bij een kledingboetiek hielp een leuke Colombiaanse vrouw ons in het Spaans. Het Duits kwam de hele dag gewoon niet in mijn hoofd op. Er kwamen alleen maar Spaanse zinnen boven drijven. Het contact met deze aardige Latina verliep heel soepel. We waren heel kort even terug in México. Als laatste bezochten we de Dom en waren we onder de indruk van de basiliek. De bouw van deze kerk is in het jaar 697 na Christus gestart! De kerk waar meer dan dertig Duitse koningen zijn gekroond. Karel de Grote (Duitse keizer vanaf 768) ligt er begraven. Rond etenstijd kwam Mark ons weer oppikken en reden we naar huis. Maren lag na het eten lekker te slapen op de achterbank. Thuis konden we niet ontkomen aan een heuse modeshow. Een heerlijk kind liep met stralende ogen door de kamer. Elk rondje met een nieuwe outfit. Zó tevreden!
- Ellen Allerton
“Dit voelt écht als vakantie, mam! Misschien moeten we nog eens samen op vakantie gaan!” We zitten samen in een lijnbus op één stoel. We snoepen van een Duitse chocolade notenkoek. Buiten sneeuwt het dikke vlokken. Door het gedeeltelijk beslagen raam glijden Duitse heuvels aan ons voorbij. Ons jongste spruitje heeft twee weken schoolvakantie. Haar oudste zus werkt zich uit de naad voor haar wereldreis en haar andere zus brengt met een vriendin haar vakantie door in het zonnige Roemenië. Onze kleine meid is dus veel alleen tijdens deze meivakantie. Mark moest een dag in het Duitse Aachen werken en daarom leek het ons een leuk idee dat Maren en ik ons af lieten zetten in deze oude stad – die overigens genoteerd staat op de UNESCO lijst. Ons plan was om samen te shoppen bij Peek & Cloppenburg. Deze winkel bleek echter in een voorstad van Aachen te liggen. Niet in de oude binnenstad. Geen probleem. We hebben ons af laten zetten voor de deur van de modeketen. In gedachten had ik deze uitdaging al opgelost. Na een tijdje personal assistent gespeeld te hebben van onze jongste dochter die in het pashokje verbleef, stonden we later bij de kassa met een stapel hippe T-shirts, een spijkerbroek en een jumpsuit. Eenmaal buiten doken we vlakbij een leuke lunchroom in. Terwijl het buiten sneeuwde genoten wij van onze welverdiende broodjes en warme chocomel. Het busstation vonden we heel gemakkelijk en daar pluisden we de eerstvolgende bus uit die naar het centrum van Aachen reed. Het avontuurlijke - een andere taal, buitenlands openbaar vervoer, dikke sneeuw in de meivakantie en een plek waar we nooit eerder van ons leven geweest waren - gaf inderdaad een vakantiegevoel. Ze genoot van al mijn aandacht. Ze sprak uit dat ze dit zo’n geweldige dag vond. Ze wilde nóg wel een keer met mij alleen op vakantie!
Eenmaal in het historisch centrum van Aachen slaagden we makkelijk voor twee paar schoenen, een zomerjas én een leuke bikini voor haar. “You sure have a bull’s eye, mom!” kreeg ik als compliment te horen. In elke winkel slaagden we inderdaad fantastisch. We waren goed bezig samen. Halverwege de middag zaten we aan onze tweede warme chocomel. Deze keer met Duitse taartjes erbij. Weer sneeuwde het buiten hard. Nu we alles van haar lijstje gevonden hadden was het tijd om te slenteren. Langs het oude Rathaus en de historische Dom van Aachen. Leuke boetiekjes vonden we daar ook in de buurt. Ik heb voor mezelf een edelstenen armbandje gekocht bij een mineralenwinkeltje. Zelfs een witleren handgemaakte trouw-fotoalbum waar ik niet eens naar op zoek was! De sfeer in dat Latijns-Amerikaans winkeltje trok ons naar binnen en daar lag hij. Een prachtig handgemaakt fotoalbum. Ons originele trouwalbum, dat al meer dan twee decennia oud is, was tijdens de laatste verhuizing uit México helemaal vernacheld. Krom getrokken op de bootreis naar Nederland. We hebben een mooi bedrag vergoed gekregen om dit te vervangen. Dat zal dus met dit album gaan gebeuren! Maren en ik hebben ons lekker laten verwennen bij Rituals met een kopje thee en het testen van allemaal heerlijke producten. Daar maak ik in Breda nooit tijd voor! Bij een kledingboetiek hielp een leuke Colombiaanse vrouw ons in het Spaans. Het Duits kwam de hele dag gewoon niet in mijn hoofd op. Er kwamen alleen maar Spaanse zinnen boven drijven. Het contact met deze aardige Latina verliep heel soepel. We waren heel kort even terug in México. Als laatste bezochten we de Dom en waren we onder de indruk van de basiliek. De bouw van deze kerk is in het jaar 697 na Christus gestart! De kerk waar meer dan dertig Duitse koningen zijn gekroond. Karel de Grote (Duitse keizer vanaf 768) ligt er begraven. Rond etenstijd kwam Mark ons weer oppikken en reden we naar huis. Maren lag na het eten lekker te slapen op de achterbank. Thuis konden we niet ontkomen aan een heuse modeshow. Een heerlijk kind liep met stralende ogen door de kamer. Elk rondje met een nieuwe outfit. Zó tevreden!
zondag 24 april 2016
Met groot bed op weg naar Tibet?
'The impulse to travel is one of the hopeful symptoms of life.'
- Agnes Reppler
Ik dweil met een doekje al het zand op van de vloer van onze hippie bus. Ik voel de zon op mijn spijkerbroek branden terwijl ik voorover gebogen sta. Ik heb net de raampjes gelapt. De dag ervoor zijn we naar de Kaapse Bossen geweest. In het nationaal park Utrechtse Heuvelrug. Terwijl Maren met een vriendin boven op de heuvel een boomhut bouwt staan wij onderaan de zandheuvel geparkeerd met de bus. We halen de kasten leeg. Verschillende zakken met tentstokken en tentdoek tillen we naar buiten. Spannend. In de eerste zak vinden we een oranje gestreept windscherm. De stokken vinden we veel later in een zak met meerdere tentstokken die we niet allemaal kunnen duiden. We openen ook een splinternieuw-uitziende tentzak met de naam ‘free time bus tent’ erop. Met veel creatief denken is het ons gelukt de grijze voortent op te zetten met een deur en ramen met gordijntjes. Hoe zit de tent aan de hippie bus bevestigd? We vinden op internet hoe dit mooie systeem werkt. Je rijdt de zijkant van je camper tegen de achterkant van de tent aan. Dan open je de rits en heb je een voortent. Zo kun je makkelijk met de camper boodschappen doen of een markt bezoeken. De voortent blijft zelfstandig staan. Heel handig als je lang op één plek blijft vertoeven. Dat zijn wij deze zomer echter niet van plan. We willen rondtrekken. We vouwen alles weer netjes op. We pakken een andere tas uit. Die tas maakt mij wildnieuwsgierig. We vinden namelijk de bruine, originele luifel die met een rubber direct aan de hippie bus bevestigt wordt. Gaaf! En…we vinden ook de oranje zijwanden die aan de luifel bevestigd kunnen worden. Zelfs één wandje met een raam erin. Wat geweldig! De vorige eigenaar heeft een mooi vloerkleed erbij gedaan die op maat gesneden is. Zelfs een uitsnede voor de wielen. Een opstapje om in de bus te stappen vinden we ook. En twee houten stoppers om voor de wielen te leggen zodat de bus niet weg kan rijden tijdens het kamperen.
We hebben ook wat extra, losse gordijntjes gevonden. Die blijken voor de voorruiten te hangen als je kampeert. Ook extra gordijnen voor de zijramen. Voor privacy. Alles past precies op de ophangsysteempjes. Netjes! Op YouTube vind ik filmpjes van ons type camper uit 1975. Veel inspiratie vind ik daar! Bijvoorbeeld om voor het achterruit een extra lang gordijn te hangen zodat je met de achterklep open kunt slapen. Het bed achter het lange gordijn. Een zeebries die zachtjes binnen waait… Dat lijkt me heerlijk slapen! Ook vind ik filmpjes die het uitgeklapte bed laten zien. Ik zie prachtige uitschuifsystemen om een lang bed te maken. Het ziet er ingenieus uit. Volgens Mark moeten wij onze bank echter niet uitklappen, maar dubbelklappen. We hebben het geprobeerd en er op gelegen. Het matras is helaas te kort voor Mark. Op deze zonnige maandagochtend, terwijl de gordijntjes aan de waslijn wapperen, durf ik het aan. Ik sta in mijn eentje te sjorren aan de houten achterbank. En hoera! Ik trek de bank naar voren uit. Dus tóch! We hebben ineens een halve meter méér matras! We hebben er samen op gelegen. Ik kan helemaal gestrekt in bed liggen. Ik word steeds enthousiaster over onze hippie bus. Alles valt mee: alle bekleding is nieuw, de matrassen hadden we nieuw laten maken in México en de gordijntjes ga ik van nieuwe stof maken. Sommige zijn na het wassen doorkijkgordijntjes geworden. Tot op de naad versleten. Het laatste aspect dat mij zo blij maakt met de hippie bus gebeurde vorige week. Ik ontmoet bij de juwelier een man uit Turkije. Ik vertel hem dat ik dertig jaar geleden in zijn land was en de mensen zó gastvrij vond. De zee zo mooi blauw. Het eten zo lekker. Als hij ’s middags terug komt om het gekochte horloge op te halen zegt hij dat ik na dertig jaar écht eens terug moet gaan naar zijn land. Ik vraag hem of dat met de auto kan. Ik denk aan onze hippie bus. Hij blijkt ook een camper gekocht te hebben en gaat daarmee naar zijn thuisland en reist daarna door naar Tibet. Ik ben wild enthousiast. Deze trektocht naar Tibetaanse kloosters en tempels komt op mijn ultieme wensenlijstje! De man is net zo blij. Hij roept enthousiast “Ik hou van jou!” Later blijkt dat ik de eerste ben die een klant heeft geholpen die deze vier woorden uit de grond van zijn hart heeft geroepen. De impuls tot reizen raakt kennelijk je hart.
- Agnes Reppler
Ik dweil met een doekje al het zand op van de vloer van onze hippie bus. Ik voel de zon op mijn spijkerbroek branden terwijl ik voorover gebogen sta. Ik heb net de raampjes gelapt. De dag ervoor zijn we naar de Kaapse Bossen geweest. In het nationaal park Utrechtse Heuvelrug. Terwijl Maren met een vriendin boven op de heuvel een boomhut bouwt staan wij onderaan de zandheuvel geparkeerd met de bus. We halen de kasten leeg. Verschillende zakken met tentstokken en tentdoek tillen we naar buiten. Spannend. In de eerste zak vinden we een oranje gestreept windscherm. De stokken vinden we veel later in een zak met meerdere tentstokken die we niet allemaal kunnen duiden. We openen ook een splinternieuw-uitziende tentzak met de naam ‘free time bus tent’ erop. Met veel creatief denken is het ons gelukt de grijze voortent op te zetten met een deur en ramen met gordijntjes. Hoe zit de tent aan de hippie bus bevestigd? We vinden op internet hoe dit mooie systeem werkt. Je rijdt de zijkant van je camper tegen de achterkant van de tent aan. Dan open je de rits en heb je een voortent. Zo kun je makkelijk met de camper boodschappen doen of een markt bezoeken. De voortent blijft zelfstandig staan. Heel handig als je lang op één plek blijft vertoeven. Dat zijn wij deze zomer echter niet van plan. We willen rondtrekken. We vouwen alles weer netjes op. We pakken een andere tas uit. Die tas maakt mij wildnieuwsgierig. We vinden namelijk de bruine, originele luifel die met een rubber direct aan de hippie bus bevestigt wordt. Gaaf! En…we vinden ook de oranje zijwanden die aan de luifel bevestigd kunnen worden. Zelfs één wandje met een raam erin. Wat geweldig! De vorige eigenaar heeft een mooi vloerkleed erbij gedaan die op maat gesneden is. Zelfs een uitsnede voor de wielen. Een opstapje om in de bus te stappen vinden we ook. En twee houten stoppers om voor de wielen te leggen zodat de bus niet weg kan rijden tijdens het kamperen.
We hebben ook wat extra, losse gordijntjes gevonden. Die blijken voor de voorruiten te hangen als je kampeert. Ook extra gordijnen voor de zijramen. Voor privacy. Alles past precies op de ophangsysteempjes. Netjes! Op YouTube vind ik filmpjes van ons type camper uit 1975. Veel inspiratie vind ik daar! Bijvoorbeeld om voor het achterruit een extra lang gordijn te hangen zodat je met de achterklep open kunt slapen. Het bed achter het lange gordijn. Een zeebries die zachtjes binnen waait… Dat lijkt me heerlijk slapen! Ook vind ik filmpjes die het uitgeklapte bed laten zien. Ik zie prachtige uitschuifsystemen om een lang bed te maken. Het ziet er ingenieus uit. Volgens Mark moeten wij onze bank echter niet uitklappen, maar dubbelklappen. We hebben het geprobeerd en er op gelegen. Het matras is helaas te kort voor Mark. Op deze zonnige maandagochtend, terwijl de gordijntjes aan de waslijn wapperen, durf ik het aan. Ik sta in mijn eentje te sjorren aan de houten achterbank. En hoera! Ik trek de bank naar voren uit. Dus tóch! We hebben ineens een halve meter méér matras! We hebben er samen op gelegen. Ik kan helemaal gestrekt in bed liggen. Ik word steeds enthousiaster over onze hippie bus. Alles valt mee: alle bekleding is nieuw, de matrassen hadden we nieuw laten maken in México en de gordijntjes ga ik van nieuwe stof maken. Sommige zijn na het wassen doorkijkgordijntjes geworden. Tot op de naad versleten. Het laatste aspect dat mij zo blij maakt met de hippie bus gebeurde vorige week. Ik ontmoet bij de juwelier een man uit Turkije. Ik vertel hem dat ik dertig jaar geleden in zijn land was en de mensen zó gastvrij vond. De zee zo mooi blauw. Het eten zo lekker. Als hij ’s middags terug komt om het gekochte horloge op te halen zegt hij dat ik na dertig jaar écht eens terug moet gaan naar zijn land. Ik vraag hem of dat met de auto kan. Ik denk aan onze hippie bus. Hij blijkt ook een camper gekocht te hebben en gaat daarmee naar zijn thuisland en reist daarna door naar Tibet. Ik ben wild enthousiast. Deze trektocht naar Tibetaanse kloosters en tempels komt op mijn ultieme wensenlijstje! De man is net zo blij. Hij roept enthousiast “Ik hou van jou!” Later blijkt dat ik de eerste ben die een klant heeft geholpen die deze vier woorden uit de grond van zijn hart heeft geroepen. De impuls tot reizen raakt kennelijk je hart.
zondag 17 april 2016
Verhalenverteller
Traveling – it leaves you speechless, then turns you into a storyteller.
– Ibn Battuta
“Tatarataaa! Verrassing!” Mark zit met Inden’s handen voor zijn ogen in onze hippie bus. Ik heb het interieur stiekem een beetje veranderd. We zijn dol op reizen. Rondtrekken van de ene plek naar de andere plek. Dat gaan we doen met onze grijsgelakte hippie bus. Ons symbool voor avontuur en vrijheid. Hij staat sinds een paar maanden voor de deur geparkeerd. Onder de kromme magnoliaboom. We pakken hem zo nu en dan om mee te rijden. De kampeerfunctie hebben we er eigenlijk uit gehaald. Het gasfornuisje, koelkast en spoelbakje hebben we verwijderd. Nu is het meer een luxe transportmiddel met grote stoelen, veel ramen (met gordijntjes), een tafel, veel voetruimte en een uitklapbare bedbank. We nemen dus een tentje mee voor de meiden als we gaan trekken. Opgeborgen in één van de vele kasten. Onder elke stoel en bank zit ook kastruimte. Vandaag gaan we naar een dagcamping om alles eens uit te proberen. Een leuke plek waar je van zonsopgang tot zonsondergang gratis mag kamperen. De vorige eigenaar van onze bus was heel precies met zijn spulletjes en heeft ons allerlei kistjes, dozen, tentdoeken en stokken achtergelaten. Op de dagcamping gaan we eens kijken wat we nu eigenlijk allemaal van hem hebben geërfd. Ik vermoed een luifel, een grondzeil, wat lampen en een windscherm. We zullen zien! Proefkamperen lijkt me dus wel handig. We zullen echter niet het enige gezin zijn die willen proefkamperen met hun kampeerauto. In de eerste drie maanden van dit jaar werden er namelijk 25% méér nieuwe kampeerauto’s verkocht. Een van de oorzaken van de plotselinge opkomst van kampeerwagens is dat mensen hun vakantieplannen aanpassen, door onder meer de vluchtelingen problematiek in populaire vakantielanden als Griekenland en Turkije. Ook is er minder animo voor stedentrips binnen Europa na de recente terroristische aanslagen in Parijs en Brussel. Mensen zoeken het dus weer in het oude vertrouwde kamperen. Net als wij. Ook al hebben wij andere beweegredenen. Er zijn in het eerste kwartaal welgeteld 356 nieuwe campers verkocht en 1482 nieuwe caravans. Dat vind ik veel! Met name jonge gezinnen kiezen voor geborgenheid en willen kamperen. Ook in andere Europese landen trekt de markt aan en blijkt kamperen mateloos populair.
Nu vind ik rondtrekken met een hippie bus tóch van een ander kaliber dan kamperen met een splinternieuwe of tweedehands camper. De meeste van deze gezinnen zullen naar populaire campings gaan met een groot zwembad of disco. Wij zoeken onderweg juist unieke plekjes en minicampings op. Of een nachtje in een bed&breakfast. Of misschien heel spannend…wild kamperen? Om de bus helemaal uniek te maken - naast het handgemaakte Mexicaanse interieur - heb ik als verrassing de schuifdeur bekleed met een fotocollage van onze reisfoto’s van over de hele wereld. Heel veel strandfoto’s genomen aan diverse zeeën en oceanen. Twee van de zeven wereldwonderen. Ook foto’s uit Zuid- en Midden-Amerika en uit Noord- en Zuidelijk Afrika zitten erbij. Opvallend veel momenten dat we op de rug van een paard zitten ook. Of op een kameel. Foto’s als een verhalenverteller op de binnenkant van de schuifdeur! Het ideetje was van Inden toen we onlangs met de bus een dagje op weg waren naar de Drunense duinen. Tijdens het rijden is de schuifdeur natuurlijk gesloten. Meestal staat de deur echter open en schuift hij dus uit het zicht. Ik heb de zware doos met alle CD’s vol digitale foto’s van zolder gehaald. Dat zijn twaalf jaar foto’s. Vanaf het moment dat ik zwanger was van Maren. Toen kocht Mark onze eerste digitale camera... Als een verrassing. Ik heb afgelopen weken een bloemlezing gemaakt van jaren aan rondreizen. Leuk om te doen, maar na een paar uur terug in de tijd reizen ook duizelingwekkend. Na het uitprinten van tientallen foto’s in diverse maten heb ik stiekem een proefcollage in de huiskamer gemaakt. Mark was een week in México. Vervolgens deze week alles op een zonnige ochtend op de schuifdeur geplakt. En afgewerkt met lak. Echt een plaatje! Mark was na thuiskomst verbaasd. Net zo’n ‘VT wonen-momentje’ op zondagavond: “Tatarataaaa! Ons nieuwe interieur!”
– Ibn Battuta
“Tatarataaa! Verrassing!” Mark zit met Inden’s handen voor zijn ogen in onze hippie bus. Ik heb het interieur stiekem een beetje veranderd. We zijn dol op reizen. Rondtrekken van de ene plek naar de andere plek. Dat gaan we doen met onze grijsgelakte hippie bus. Ons symbool voor avontuur en vrijheid. Hij staat sinds een paar maanden voor de deur geparkeerd. Onder de kromme magnoliaboom. We pakken hem zo nu en dan om mee te rijden. De kampeerfunctie hebben we er eigenlijk uit gehaald. Het gasfornuisje, koelkast en spoelbakje hebben we verwijderd. Nu is het meer een luxe transportmiddel met grote stoelen, veel ramen (met gordijntjes), een tafel, veel voetruimte en een uitklapbare bedbank. We nemen dus een tentje mee voor de meiden als we gaan trekken. Opgeborgen in één van de vele kasten. Onder elke stoel en bank zit ook kastruimte. Vandaag gaan we naar een dagcamping om alles eens uit te proberen. Een leuke plek waar je van zonsopgang tot zonsondergang gratis mag kamperen. De vorige eigenaar van onze bus was heel precies met zijn spulletjes en heeft ons allerlei kistjes, dozen, tentdoeken en stokken achtergelaten. Op de dagcamping gaan we eens kijken wat we nu eigenlijk allemaal van hem hebben geërfd. Ik vermoed een luifel, een grondzeil, wat lampen en een windscherm. We zullen zien! Proefkamperen lijkt me dus wel handig. We zullen echter niet het enige gezin zijn die willen proefkamperen met hun kampeerauto. In de eerste drie maanden van dit jaar werden er namelijk 25% méér nieuwe kampeerauto’s verkocht. Een van de oorzaken van de plotselinge opkomst van kampeerwagens is dat mensen hun vakantieplannen aanpassen, door onder meer de vluchtelingen problematiek in populaire vakantielanden als Griekenland en Turkije. Ook is er minder animo voor stedentrips binnen Europa na de recente terroristische aanslagen in Parijs en Brussel. Mensen zoeken het dus weer in het oude vertrouwde kamperen. Net als wij. Ook al hebben wij andere beweegredenen. Er zijn in het eerste kwartaal welgeteld 356 nieuwe campers verkocht en 1482 nieuwe caravans. Dat vind ik veel! Met name jonge gezinnen kiezen voor geborgenheid en willen kamperen. Ook in andere Europese landen trekt de markt aan en blijkt kamperen mateloos populair.
Nu vind ik rondtrekken met een hippie bus tóch van een ander kaliber dan kamperen met een splinternieuwe of tweedehands camper. De meeste van deze gezinnen zullen naar populaire campings gaan met een groot zwembad of disco. Wij zoeken onderweg juist unieke plekjes en minicampings op. Of een nachtje in een bed&breakfast. Of misschien heel spannend…wild kamperen? Om de bus helemaal uniek te maken - naast het handgemaakte Mexicaanse interieur - heb ik als verrassing de schuifdeur bekleed met een fotocollage van onze reisfoto’s van over de hele wereld. Heel veel strandfoto’s genomen aan diverse zeeën en oceanen. Twee van de zeven wereldwonderen. Ook foto’s uit Zuid- en Midden-Amerika en uit Noord- en Zuidelijk Afrika zitten erbij. Opvallend veel momenten dat we op de rug van een paard zitten ook. Of op een kameel. Foto’s als een verhalenverteller op de binnenkant van de schuifdeur! Het ideetje was van Inden toen we onlangs met de bus een dagje op weg waren naar de Drunense duinen. Tijdens het rijden is de schuifdeur natuurlijk gesloten. Meestal staat de deur echter open en schuift hij dus uit het zicht. Ik heb de zware doos met alle CD’s vol digitale foto’s van zolder gehaald. Dat zijn twaalf jaar foto’s. Vanaf het moment dat ik zwanger was van Maren. Toen kocht Mark onze eerste digitale camera... Als een verrassing. Ik heb afgelopen weken een bloemlezing gemaakt van jaren aan rondreizen. Leuk om te doen, maar na een paar uur terug in de tijd reizen ook duizelingwekkend. Na het uitprinten van tientallen foto’s in diverse maten heb ik stiekem een proefcollage in de huiskamer gemaakt. Mark was een week in México. Vervolgens deze week alles op een zonnige ochtend op de schuifdeur geplakt. En afgewerkt met lak. Echt een plaatje! Mark was na thuiskomst verbaasd. Net zo’n ‘VT wonen-momentje’ op zondagavond: “Tatarataaaa! Ons nieuwe interieur!”
zondag 10 april 2016
Hardloper
De mooiste dagen van de lente zijn die welke je er zelf aan toevoegt.
- Jan Vercammen
“Dit is écht een cadeautje” denk ik terwijl ik met mijn hoofd tussen mijn benen hang. Ik kijk op z’n kop uit op een bosmeertje. Ik hoor een specht met zijn snavel in de boom tikken. Andere vogels proberen het geluid te overstemmen. Het is een gewone doordeweekse vrijdagochtend en er is bijna niemand in het bos. Ik heb met twee mensen afgesproken een training in het Mastbos te doen. We doen samen een intervaltraining. En eerlijk is eerlijk: samen is het veel leuker. Helemaal in mijn uppie had ik deze training waarschijnlijk lekker overgeslagen. Sinds een aantal weken train ik bij een loopvereniging. In vijftien weken tijd leren we met gemak vijf kilometer hard te lopen. Hardlopen is de meest beoefende sport in Nederland. Iedereen weet dat een gezonde geest in een gezond lichaam huist. Het kost mij alleen soms wat moeite om van de bank af te komen! Naast mijn vele yoga lessen wilde ik ook wat aan mijn bloedwaarden gaan doen. Door cardio training. Mijn suiker is lang te hoog geweest en is nu weer prima in balans hoor, maar dat wil ik graag zo houden. Mijn cholesterol is veel te hoog. Weliswaar is het vooral mijn ‘goede’ cholesterol dat te hoog is maar ik wil het risico op hartaandoeningen verkleinen. Dat kan met hardlopen. Hardlopen vermindert ook overtollig vet en vermindert de kans op aderverkalking. Allemaal heel mooie effecten dus. Bovendien trainen we lekker in het Mastbos. Mijn loopgroep startte begin maart met een informatieavond die ik bijgewoond heb. De mensen op de bijeenkomst leken me leuke mensen. Dus train ik sinds dat moment twee avonden per week met trainer Peter. Ik loop ook één keer per week zelfstandig. Als huiswerk zeg maar.
De leuke mensen en het lekker buiten bewegen hebben mij over de streep getrokken. Tijdens mijn vier maanden training verandert twee keer het seizoen. De klok ging terug naar zomertijd. De blaadjes komen weer aan de bomen en de temperatuur stijgt. Heerlijk! Ik ben gestart met een ski hemd onder mijn sportkleding en een bodywarmer over mijn training jasje, en ik eindig hopelijk met een T-shirtje en een korte broek. Sinds deze week trainen we niet meer op de atletiekbaan, maar op de zandpaden in het bos. Op de achtergrond het geluid van vogel getjilp. Ik voel me geestelijk lekkerder in mijn vel. Door hard te lopen maakt je lichaam onder andere het stofje endorfine aan. Dat is een stof dat een euforisch gevoel geeft. Ook maakt je lijf het stofje fenyletylamine aan en dit stofje vermindert depressieve gevoelens. Allemaal leuk meegenomen, toch? De training die we doen met een professionele trainer is een interval training en daar heb ik eigenlijk niks mee. Ik kijk vooral uit naar het resultaat: straks in een flink tempo vijf kilometer kunnen hardlopen. In een gezond lijf. Hardlopen gaat namelijk ook het brozer worden van je botten tegen. De dichtheid van je botten neemt na je dertigste af, waardoor ze steeds brozer worden. Om sterk te worden en te blijven moeten je botten belast worden. Hardlopen dus! Ik beoefen yoga al vanaf mijn eerste zwangerschap zo’n negentien jaar geleden. Ik zou niet meer zonder yoga kunnen. Hoewel je het op het eerste gezicht misschien niet zou verwachten, hebben hardlopen en yoga veel met elkaar gemeen. Zo vermindert het allebei stress, worden je longen flink aan het werk gezet en kun je het doen waar en wanneer het jou uitkomt. Lekker toch?
- Jan Vercammen
“Dit is écht een cadeautje” denk ik terwijl ik met mijn hoofd tussen mijn benen hang. Ik kijk op z’n kop uit op een bosmeertje. Ik hoor een specht met zijn snavel in de boom tikken. Andere vogels proberen het geluid te overstemmen. Het is een gewone doordeweekse vrijdagochtend en er is bijna niemand in het bos. Ik heb met twee mensen afgesproken een training in het Mastbos te doen. We doen samen een intervaltraining. En eerlijk is eerlijk: samen is het veel leuker. Helemaal in mijn uppie had ik deze training waarschijnlijk lekker overgeslagen. Sinds een aantal weken train ik bij een loopvereniging. In vijftien weken tijd leren we met gemak vijf kilometer hard te lopen. Hardlopen is de meest beoefende sport in Nederland. Iedereen weet dat een gezonde geest in een gezond lichaam huist. Het kost mij alleen soms wat moeite om van de bank af te komen! Naast mijn vele yoga lessen wilde ik ook wat aan mijn bloedwaarden gaan doen. Door cardio training. Mijn suiker is lang te hoog geweest en is nu weer prima in balans hoor, maar dat wil ik graag zo houden. Mijn cholesterol is veel te hoog. Weliswaar is het vooral mijn ‘goede’ cholesterol dat te hoog is maar ik wil het risico op hartaandoeningen verkleinen. Dat kan met hardlopen. Hardlopen vermindert ook overtollig vet en vermindert de kans op aderverkalking. Allemaal heel mooie effecten dus. Bovendien trainen we lekker in het Mastbos. Mijn loopgroep startte begin maart met een informatieavond die ik bijgewoond heb. De mensen op de bijeenkomst leken me leuke mensen. Dus train ik sinds dat moment twee avonden per week met trainer Peter. Ik loop ook één keer per week zelfstandig. Als huiswerk zeg maar.
De leuke mensen en het lekker buiten bewegen hebben mij over de streep getrokken. Tijdens mijn vier maanden training verandert twee keer het seizoen. De klok ging terug naar zomertijd. De blaadjes komen weer aan de bomen en de temperatuur stijgt. Heerlijk! Ik ben gestart met een ski hemd onder mijn sportkleding en een bodywarmer over mijn training jasje, en ik eindig hopelijk met een T-shirtje en een korte broek. Sinds deze week trainen we niet meer op de atletiekbaan, maar op de zandpaden in het bos. Op de achtergrond het geluid van vogel getjilp. Ik voel me geestelijk lekkerder in mijn vel. Door hard te lopen maakt je lichaam onder andere het stofje endorfine aan. Dat is een stof dat een euforisch gevoel geeft. Ook maakt je lijf het stofje fenyletylamine aan en dit stofje vermindert depressieve gevoelens. Allemaal leuk meegenomen, toch? De training die we doen met een professionele trainer is een interval training en daar heb ik eigenlijk niks mee. Ik kijk vooral uit naar het resultaat: straks in een flink tempo vijf kilometer kunnen hardlopen. In een gezond lijf. Hardlopen gaat namelijk ook het brozer worden van je botten tegen. De dichtheid van je botten neemt na je dertigste af, waardoor ze steeds brozer worden. Om sterk te worden en te blijven moeten je botten belast worden. Hardlopen dus! Ik beoefen yoga al vanaf mijn eerste zwangerschap zo’n negentien jaar geleden. Ik zou niet meer zonder yoga kunnen. Hoewel je het op het eerste gezicht misschien niet zou verwachten, hebben hardlopen en yoga veel met elkaar gemeen. Zo vermindert het allebei stress, worden je longen flink aan het werk gezet en kun je het doen waar en wanneer het jou uitkomt. Lekker toch?
zondag 3 april 2016
Vaporetti
De sneeuw is weg en op de velden is weer gras te zien en loof op de bomen.
- Horatius
We gingen met z’n vijfjes naar de kerk. Op Eerste Paasdag gingen we vroeg naar de basiliek op het San Marco plein. Het vroege zonlicht scheen aarzelend op de verbleekte houten deuren. De Paasmis werd heel druk bezocht. Door de zijdeur schuifelden vele verschillende nationaliteiten samen met de Venetianen voetje voor voetje naar binnen. De kerk stond bomvol. De priester kwam met zijn gevolg vlak langs ons lopen. De kaarsen op het altaar flakkerden. De wierook vulde de lucht met zijn houten aroma. Er heerste een vredigheid. In een wereld vol angst en terreurdreiging kwamen wij hier allemaal samen om positieve energie te ervaren. De zang van het koor weerklonk prachtig door het hoge, gewelfde plafond. Het plafond dat helemaal bedekt was met glinsterende heiligbeelden en fresco’s trok een ieders aandacht. Het was veel goud dat er blonk. De vloeren bestonden uit prachtige motieven in verschillende kleuren mozaïek. Wat een weelde! Halverwege de mis in het Italiaans ontsnapten we naar buiten. We wandelden het hoekje om naar de kade om een vaporetto (watertaxi) te pakken. Naar het eiland Murano. Een klein eilandje niet ver van Venetië waar murano-glas vervaardigd wordt. We hadden een zonnige dag uitgekozen voor de vele boottochtjes over de populaire kanalen. Alles speelt zich hier op het water af. Alles dobbert op en neer. Alles is hier water, water en nog eens water. Vanaf de aquagroene zee konden we goed genieten van het fraaie aanblik van de eeuwenoude stad.
De oorspronkelijke reden van ons bezoek was mijn verjaardag op Tweede Paasdag. Naast het Italiaans zonnetje natuurlijk. Hoe heerlijk is het om je geboortedag met je gezin in Italië te vieren? Superlieve cadeautjes op het bed uitpakken, een uitgebreid buffetontbijt en een relaxte ochtend met een goed boek dat zich toevallig aan de Italiaanse kust afspeelt. Daarna de bus gepakt naar één van de vele eilanden waar Venetië uit bestaat. De heerlijkste gebakjes hebben we uitgekozen uit de vitrines van een pasticceria en die hebben we even later bij een trappetje aan één van de vele zeegroene kanalen opgegeten. Eind van de middag hebben we een rustig zonovergoten plein uitgezocht in de luwte van de toeristenstroom. Daar hebben we op een terrasje van een trattoria - in de laatste zonnestralen van die dag - onze laatste Italiaanse pizza verorberd. Het is heerlijk hier om gewoon te zitten en naar de Venetianen te kijken. De toeristen. In groepen of alleen. Vijf hele dagen hebben we in het lenteachtig Italië doorgebracht met bomen in bloei en een krachtig lentezonnetje. Een feestelijk moment als je zonder winterjas naar buiten kunt! We hebben genoten van het heerlijke eten, de zongerijpte aardbeien en tomaatjes, de vele romige ijsjes en de magie van de stad. Ook de vitaliteit van deze stad. Genoten van het onbekende. Het heldere daglicht. Een betoverende stad. Gekleurd door het licht van het water. Het dwalen door de stad. Je laten verrassen door mooie steegjes en pleintjes. Ciao Venezia! Grazie! We zijn voor het eerst sinds jaren weer op reis geweest ín Europa. Europa met z’n mooie culturele plekjes. Dit smaakt naar meer!
Venetië – 29 maart 2016
- Horatius
We gingen met z’n vijfjes naar de kerk. Op Eerste Paasdag gingen we vroeg naar de basiliek op het San Marco plein. Het vroege zonlicht scheen aarzelend op de verbleekte houten deuren. De Paasmis werd heel druk bezocht. Door de zijdeur schuifelden vele verschillende nationaliteiten samen met de Venetianen voetje voor voetje naar binnen. De kerk stond bomvol. De priester kwam met zijn gevolg vlak langs ons lopen. De kaarsen op het altaar flakkerden. De wierook vulde de lucht met zijn houten aroma. Er heerste een vredigheid. In een wereld vol angst en terreurdreiging kwamen wij hier allemaal samen om positieve energie te ervaren. De zang van het koor weerklonk prachtig door het hoge, gewelfde plafond. Het plafond dat helemaal bedekt was met glinsterende heiligbeelden en fresco’s trok een ieders aandacht. Het was veel goud dat er blonk. De vloeren bestonden uit prachtige motieven in verschillende kleuren mozaïek. Wat een weelde! Halverwege de mis in het Italiaans ontsnapten we naar buiten. We wandelden het hoekje om naar de kade om een vaporetto (watertaxi) te pakken. Naar het eiland Murano. Een klein eilandje niet ver van Venetië waar murano-glas vervaardigd wordt. We hadden een zonnige dag uitgekozen voor de vele boottochtjes over de populaire kanalen. Alles speelt zich hier op het water af. Alles dobbert op en neer. Alles is hier water, water en nog eens water. Vanaf de aquagroene zee konden we goed genieten van het fraaie aanblik van de eeuwenoude stad.
De oorspronkelijke reden van ons bezoek was mijn verjaardag op Tweede Paasdag. Naast het Italiaans zonnetje natuurlijk. Hoe heerlijk is het om je geboortedag met je gezin in Italië te vieren? Superlieve cadeautjes op het bed uitpakken, een uitgebreid buffetontbijt en een relaxte ochtend met een goed boek dat zich toevallig aan de Italiaanse kust afspeelt. Daarna de bus gepakt naar één van de vele eilanden waar Venetië uit bestaat. De heerlijkste gebakjes hebben we uitgekozen uit de vitrines van een pasticceria en die hebben we even later bij een trappetje aan één van de vele zeegroene kanalen opgegeten. Eind van de middag hebben we een rustig zonovergoten plein uitgezocht in de luwte van de toeristenstroom. Daar hebben we op een terrasje van een trattoria - in de laatste zonnestralen van die dag - onze laatste Italiaanse pizza verorberd. Het is heerlijk hier om gewoon te zitten en naar de Venetianen te kijken. De toeristen. In groepen of alleen. Vijf hele dagen hebben we in het lenteachtig Italië doorgebracht met bomen in bloei en een krachtig lentezonnetje. Een feestelijk moment als je zonder winterjas naar buiten kunt! We hebben genoten van het heerlijke eten, de zongerijpte aardbeien en tomaatjes, de vele romige ijsjes en de magie van de stad. Ook de vitaliteit van deze stad. Genoten van het onbekende. Het heldere daglicht. Een betoverende stad. Gekleurd door het licht van het water. Het dwalen door de stad. Je laten verrassen door mooie steegjes en pleintjes. Ciao Venezia! Grazie! We zijn voor het eerst sinds jaren weer op reis geweest ín Europa. Europa met z’n mooie culturele plekjes. Dit smaakt naar meer!
Venetië – 29 maart 2016
zondag 27 maart 2016
Selfie stick
Hier zu sein ist so viel.
- Rainer Maria Silke
Het Italiaanse zonnetje schijnt, al merken we daar niet zo veel van in de supersmalle straatjes van deze stad. Het zonlicht kan de straatstenen niet bereiken door de hoge huizen aan weerszijden van de steegjes. We zijn in Venetië. De mensenmassa in deze stad aan de Adriatische Zee is overwelmend. We zijn op Piazza le Roma uit de bus gestapt en sindsdien zie ik overal hordes mensen. Toeristen. Overal waar ik kijk ziet het werkelijk zwart van de mensen. Ik had heus wel verwacht dat er met Pasen veel mensen naar deze romantische stad zouden komen. Dit had ik, wellicht te naïef, niet zien aankomen. Schakelen moeten we. En hoewel Venetië door de dagelijkse stroom toeristen lang niet overal meer sereen is heeft ze tóch haar magie behouden. Dat ontdekken we pas later. La Serenissima wordt ze liefkozend door de Italianen genoemd. Koningin van het water. Als ik, onderweg naar de overbekende Rialtobrug, een paar fotootjes met mijn camera heb geschoten is de batterij leeg. Heel onnadenkend had ik de cameratas thuis gelaten. Met de reservebatterij erin. Vandaag zal ik geen foto’s meer kunnen maken. Daar zou ik vroeger heel teleurgesteld van kunnen worden. Nu kan ik het verbazingwekkend snel loslaten. Het is zoals het is. Bovendien, Mark heeft zijn iPhone mee en daar kunnen echt mooie foto’s mee gemaakt worden. Ook selfies. Onze groep van vijf zet je echter niet zo makkelijk op een selfie waar ook de kanaaltjes met gondels nog op de achtergrond te zien moeten zijn… We volgen de meute en dwalen uren door de stad. Overal marktkraampjes met toeristische koopwaar. Als we bij de wereldberoemde brug zijn blijkt hij in de steigers te staan. Renovatie.
We lopen verder naar het zonovergoten San Marco plein. Met een ijsje in mijn hand om me heen kijkend valt me op dat veel toeristen een zogenaamde selfie-stick hebben. Natuurlijk heb ik dat wel eens eerder gezien, maar ineens zie ik het licht. In zo’n stad met veel bezienswaardigheden en alleen een iPhone om alles vast te leggen is dit dé oplossing! Voor vijf euro zijn ze bij elke kraam te koop. We beginnen op het plein. Het is zo lollig om met z’n allen in beeld te komen en dan ook het basiliek in beeld te krijgen. Om de beurt mogen we de stok vast houden en op het knopje drukken. We hebben het ineens ontdekt. Op bruggetjes staan we dicht bij elkaar om een gondel in het kanaal in de lens te spotten. Het verhoogt absoluut het plezier van de stadstour! Als aan beiden kanten van een bruggetje antieke gondels varen is het enthousiasme te groot: aan welke kant moeten we poseren? Als we eind van de middag terug naar Piazza le Roma willen lopen zijn we de weg kwijt. Wat wil je ook: met meer dan 150 kanalen, ruim 400 bruggetjes en ontelbaar veel steegjes? Ook daar blijkt de iPhone op de stick dé oplossing. Maren loopt voorop met de stratenmap op de telefoon. We lopen door de leukste wijkjes. Overal rustige pleinen met terrasjes. We klimmen tientallen bruggetjes over en genieten van dit betoverende deel van de stad. Hier komen geen hordes toeristen. Geen marktkraampjes. Stilletjes glijden de gondels in het lichtgroene water voorbij. Een gondelier neuriet een liedje. Nu zie ik de romantiek van de stad. De magie. Om elke hoek een ander steegje of kanaal. De rust. Het wasgoed dat hoog aan de waslijnen in het zonlicht hangt te drogen. De bloembakken voor de ramen. De geweldige boetiekjes met luxe kookspullen, trattoria en knusse bloemen- of sieradenwinkeltjes. We zijn een paar dagen in een van de meest romantische steden van Europa!
Venetië - 25 maart 2016
- Rainer Maria Silke
Het Italiaanse zonnetje schijnt, al merken we daar niet zo veel van in de supersmalle straatjes van deze stad. Het zonlicht kan de straatstenen niet bereiken door de hoge huizen aan weerszijden van de steegjes. We zijn in Venetië. De mensenmassa in deze stad aan de Adriatische Zee is overwelmend. We zijn op Piazza le Roma uit de bus gestapt en sindsdien zie ik overal hordes mensen. Toeristen. Overal waar ik kijk ziet het werkelijk zwart van de mensen. Ik had heus wel verwacht dat er met Pasen veel mensen naar deze romantische stad zouden komen. Dit had ik, wellicht te naïef, niet zien aankomen. Schakelen moeten we. En hoewel Venetië door de dagelijkse stroom toeristen lang niet overal meer sereen is heeft ze tóch haar magie behouden. Dat ontdekken we pas later. La Serenissima wordt ze liefkozend door de Italianen genoemd. Koningin van het water. Als ik, onderweg naar de overbekende Rialtobrug, een paar fotootjes met mijn camera heb geschoten is de batterij leeg. Heel onnadenkend had ik de cameratas thuis gelaten. Met de reservebatterij erin. Vandaag zal ik geen foto’s meer kunnen maken. Daar zou ik vroeger heel teleurgesteld van kunnen worden. Nu kan ik het verbazingwekkend snel loslaten. Het is zoals het is. Bovendien, Mark heeft zijn iPhone mee en daar kunnen echt mooie foto’s mee gemaakt worden. Ook selfies. Onze groep van vijf zet je echter niet zo makkelijk op een selfie waar ook de kanaaltjes met gondels nog op de achtergrond te zien moeten zijn… We volgen de meute en dwalen uren door de stad. Overal marktkraampjes met toeristische koopwaar. Als we bij de wereldberoemde brug zijn blijkt hij in de steigers te staan. Renovatie.
We lopen verder naar het zonovergoten San Marco plein. Met een ijsje in mijn hand om me heen kijkend valt me op dat veel toeristen een zogenaamde selfie-stick hebben. Natuurlijk heb ik dat wel eens eerder gezien, maar ineens zie ik het licht. In zo’n stad met veel bezienswaardigheden en alleen een iPhone om alles vast te leggen is dit dé oplossing! Voor vijf euro zijn ze bij elke kraam te koop. We beginnen op het plein. Het is zo lollig om met z’n allen in beeld te komen en dan ook het basiliek in beeld te krijgen. Om de beurt mogen we de stok vast houden en op het knopje drukken. We hebben het ineens ontdekt. Op bruggetjes staan we dicht bij elkaar om een gondel in het kanaal in de lens te spotten. Het verhoogt absoluut het plezier van de stadstour! Als aan beiden kanten van een bruggetje antieke gondels varen is het enthousiasme te groot: aan welke kant moeten we poseren? Als we eind van de middag terug naar Piazza le Roma willen lopen zijn we de weg kwijt. Wat wil je ook: met meer dan 150 kanalen, ruim 400 bruggetjes en ontelbaar veel steegjes? Ook daar blijkt de iPhone op de stick dé oplossing. Maren loopt voorop met de stratenmap op de telefoon. We lopen door de leukste wijkjes. Overal rustige pleinen met terrasjes. We klimmen tientallen bruggetjes over en genieten van dit betoverende deel van de stad. Hier komen geen hordes toeristen. Geen marktkraampjes. Stilletjes glijden de gondels in het lichtgroene water voorbij. Een gondelier neuriet een liedje. Nu zie ik de romantiek van de stad. De magie. Om elke hoek een ander steegje of kanaal. De rust. Het wasgoed dat hoog aan de waslijnen in het zonlicht hangt te drogen. De bloembakken voor de ramen. De geweldige boetiekjes met luxe kookspullen, trattoria en knusse bloemen- of sieradenwinkeltjes. We zijn een paar dagen in een van de meest romantische steden van Europa!
Venetië - 25 maart 2016
zaterdag 19 maart 2016
Kerst in maart
Acceptatie betekent: dit is wat de situatie, dit moment, van me vraagt en daarom ben ik van harte bereid om dat te doen.
- Eckhart Tolle
Ik krijg de deur nauwelijks open zoveel klanten staan er binnen. Ik excuseer me als ik me erbij prop. Iedereen schuift nog wat dichter tegen elkaar aan. Het is iets na half negen op zaterdagochtend. Op weg van het station zag ik al mensen op straat met handen vol taartdozen van deze bakker. Bakker Jan de Groot. De bakplaten met Bosschebollen zijn niet aan te slepen. Ik ben in ’s-Hertogenbosch. Bij dé bakker die bekend staat om zijn Bosschebollen. Trots neem ik een doos met vijf Bosschebollen mee. Het is me gelukt om vanavond met de beloofde lekkernij thuis te komen. Ik mag een dag in Den Bosch werken. In een net geopende pop-up store van de juwelier waar ik werk. Ik werk met een collega die net gestart is. Ze vertelt me dat het haar derde werkdag is. Dit kan een interessante dag worden, denk ik. Ik weet zelf nog lang niet alles van de kassahandelingen. En trouwens ook niet van horloges en sieraden. Bij het openen van de dag op de kassa maak ik al een goede beurt. “Dat jij dat allemaal al weet!” roept ze uit. Mijn ego groeit, want in Breda ben ik het groentje die bijna alles moet vragen. We zijn maar met z’n tweetjes dus de dag starten met een kopje thee zit er niet in. Ik loop een rondje langs de vitrines en zodra de rolluiken omhoog gaan lopen er al klanten binnen. Recht voor de deur is de zaterdagse weekmarkt. Het is hartstikke druk op straat. De stroom klanten stopt de hele dag niet meer. Alle sieraden zijn enorm afgeprijsd in deze tijdelijke winkel. Alle horloges en sieraden gaan voor lage prijzen weg. We mogen de sieraden niet inpakken. Geen mooie tasjes met gekleurd crêpe papier erin. Geen strikken of een cadeaupapiertje eromheen. Dat vind ik heel moeilijk. Ik loop dus even naar mijn collega’s in de winkel ernaast en haal toch wat cadeaupapier, lint en tasjes. We vullen geen garantiebewijzen in bij de merkhorloges. De bon is de garantie. Al snel merk ik dat ik voornamelijk achter de kassa sta. In Breda zit ik met klanten aan tafel. Loop mee naar de deur. Ik geef ze een hand als afscheid. Veel aandacht voor de klant. Voor hun viermomentje. Chique juwelen. Hier juist niet.
Alles draait om de prijs. Ik heb het gevoel dat er veel gestolen wordt uit de winkel. Voor in de winkel zijn namelijk geen vitrines. Het is veel te druk om overzicht te houden. Mensen raken geïrriteerd omdat ze lang in de rij moeten staan. Klanten moeten lang wachten voordat we met een sleutel de vitrines kunnen openen. We zijn onderbezet. Mensen willen vandaag alleen de prijs weten. Inpakken en wegwezen. Mijn collegaatje en ik werken de hele dag langs elkaar heen. We zien elkaar nauwelijks door de menigte van klanten. Als het ‘ineens’ sluitingstijd is komt de manager van de juwelier ernaast in de winkel. De rolluiken moeten dicht, maar er zijn nog veel te veel klanten! Er staat ook nog een lange rij bij de kassa. Zij werkt de rij weg. Tussendoor bijt ze nog een boze klant toe dat ze ook niet meer dan haar best kan doen. Mijn collegaatje en ik helpen de laatste klanten en uiteindelijk kan het rolluik echt dicht. Wat een dag! We hebben een omzet die niet onder doet voor een Kerstomzet (waar dan met vijf collega’s aan gewerkt wordt). Met z’n tweetjes alleen maar goedkoop spul verkopen en dan ook zo’n hoge omzet behalen is bewonderenswaardig. Zo kijk ik ook naar mijn nieuwe collega. Ze is aangenomen om élke dag in de pop-up store te werken. Eén dag in Den Bosch was leuk voor mij. De dag vlóóg voorbij. Maar niet voor herhaling vatbaar. In de trein naar huis overdenk ik mijn dag. Mijn eigen werk bij de juwelier is veel leuker en uitdagender. En ook minder intensief. Ik stond de ochtend erna met een vermoeid lijf op. We zijn die vrije zondag met de hippie bus naar de Loonse en Drunense duinen gereden. Terwijl ik van een heerlijke wandeling met een lekker voorjaarszonnetje erbij geniet, staat mijn arme collega wéér in de pop-up store haar benen uit haar lijf te rennen. Ik zou voor geen goud met haar willen ruilen.
- Eckhart Tolle
Ik krijg de deur nauwelijks open zoveel klanten staan er binnen. Ik excuseer me als ik me erbij prop. Iedereen schuift nog wat dichter tegen elkaar aan. Het is iets na half negen op zaterdagochtend. Op weg van het station zag ik al mensen op straat met handen vol taartdozen van deze bakker. Bakker Jan de Groot. De bakplaten met Bosschebollen zijn niet aan te slepen. Ik ben in ’s-Hertogenbosch. Bij dé bakker die bekend staat om zijn Bosschebollen. Trots neem ik een doos met vijf Bosschebollen mee. Het is me gelukt om vanavond met de beloofde lekkernij thuis te komen. Ik mag een dag in Den Bosch werken. In een net geopende pop-up store van de juwelier waar ik werk. Ik werk met een collega die net gestart is. Ze vertelt me dat het haar derde werkdag is. Dit kan een interessante dag worden, denk ik. Ik weet zelf nog lang niet alles van de kassahandelingen. En trouwens ook niet van horloges en sieraden. Bij het openen van de dag op de kassa maak ik al een goede beurt. “Dat jij dat allemaal al weet!” roept ze uit. Mijn ego groeit, want in Breda ben ik het groentje die bijna alles moet vragen. We zijn maar met z’n tweetjes dus de dag starten met een kopje thee zit er niet in. Ik loop een rondje langs de vitrines en zodra de rolluiken omhoog gaan lopen er al klanten binnen. Recht voor de deur is de zaterdagse weekmarkt. Het is hartstikke druk op straat. De stroom klanten stopt de hele dag niet meer. Alle sieraden zijn enorm afgeprijsd in deze tijdelijke winkel. Alle horloges en sieraden gaan voor lage prijzen weg. We mogen de sieraden niet inpakken. Geen mooie tasjes met gekleurd crêpe papier erin. Geen strikken of een cadeaupapiertje eromheen. Dat vind ik heel moeilijk. Ik loop dus even naar mijn collega’s in de winkel ernaast en haal toch wat cadeaupapier, lint en tasjes. We vullen geen garantiebewijzen in bij de merkhorloges. De bon is de garantie. Al snel merk ik dat ik voornamelijk achter de kassa sta. In Breda zit ik met klanten aan tafel. Loop mee naar de deur. Ik geef ze een hand als afscheid. Veel aandacht voor de klant. Voor hun viermomentje. Chique juwelen. Hier juist niet.
Alles draait om de prijs. Ik heb het gevoel dat er veel gestolen wordt uit de winkel. Voor in de winkel zijn namelijk geen vitrines. Het is veel te druk om overzicht te houden. Mensen raken geïrriteerd omdat ze lang in de rij moeten staan. Klanten moeten lang wachten voordat we met een sleutel de vitrines kunnen openen. We zijn onderbezet. Mensen willen vandaag alleen de prijs weten. Inpakken en wegwezen. Mijn collegaatje en ik werken de hele dag langs elkaar heen. We zien elkaar nauwelijks door de menigte van klanten. Als het ‘ineens’ sluitingstijd is komt de manager van de juwelier ernaast in de winkel. De rolluiken moeten dicht, maar er zijn nog veel te veel klanten! Er staat ook nog een lange rij bij de kassa. Zij werkt de rij weg. Tussendoor bijt ze nog een boze klant toe dat ze ook niet meer dan haar best kan doen. Mijn collegaatje en ik helpen de laatste klanten en uiteindelijk kan het rolluik echt dicht. Wat een dag! We hebben een omzet die niet onder doet voor een Kerstomzet (waar dan met vijf collega’s aan gewerkt wordt). Met z’n tweetjes alleen maar goedkoop spul verkopen en dan ook zo’n hoge omzet behalen is bewonderenswaardig. Zo kijk ik ook naar mijn nieuwe collega. Ze is aangenomen om élke dag in de pop-up store te werken. Eén dag in Den Bosch was leuk voor mij. De dag vlóóg voorbij. Maar niet voor herhaling vatbaar. In de trein naar huis overdenk ik mijn dag. Mijn eigen werk bij de juwelier is veel leuker en uitdagender. En ook minder intensief. Ik stond de ochtend erna met een vermoeid lijf op. We zijn die vrije zondag met de hippie bus naar de Loonse en Drunense duinen gereden. Terwijl ik van een heerlijke wandeling met een lekker voorjaarszonnetje erbij geniet, staat mijn arme collega wéér in de pop-up store haar benen uit haar lijf te rennen. Ik zou voor geen goud met haar willen ruilen.
Abonneren op:
Posts (Atom)
