Let us forgive each other – only then will we live in peace.
- Leo Nikolaevich Tolstoy
‘Te amo. Lo siento. Perdóname. Gracias.’ Zo nu en dan had ik in México een meditatie waarbij we deze vier zinnen bleven herhalen als een mantra. We zaten dan in lotushouding, heel relaxed met kussentjes, in ons hoofd deze mantra te herhalen. Terwijl mijn juf de mantra hardop in de groep uitsprak. Mijn yogajuf had echter niet precies uitgelegd wat de achtergrond hiervan was. (Of ik had het gewoon niet begrepen in het Spaans. Dat kan ook…) Vanmorgen kwam deze meditatie ineens tevoorschijn in mijn yogales in Breda. Ik heb een yogajuf uit Pennsylvania en mijn lessen zijn altijd Engelstalig. I love you. I am sorry. Please forgive me. Thank you. Dit herkende ik! Deze vier zinnen komen uit ho'oponopono weet ik nu. Het is een oude manier van genezen uit Hawaii dat men gebruikt door heel Polynesië. Ho’oponopono is een mentale reiniging dat wordt gebruikt om problematische relaties weer leuk te krijgen. Er is een therapeut die in Hawaii State hospital in twee jaar tijd alle psychische patiënten beter had gemaakt door alleen hun chart te lezen en daarna deze mantra voor hemzelf te herhalen. De Hawaiaanse therapeut, dokter Hen Len, gelooft dat we allemaal zelf verantwoordelijk zijn voor alles wat ons overkomt in het leven. Dus ook als je iemand tegenkomt die in de put zit. Dan is zijn probleem ook jouw realiteit geworden en heb jij dus bijgedragen aan de ervaringen van deze persoon. Je kunt de mantra natuurlijk ook zelf gebruiken. Als iemand jou boos maakt, of een situatie, kun je deze mantra in jezelf opzeggen. Mijn Amerikaanse yogajuf ging nog een stap verder. Degene die jou boos maakt is eigenlijk een engel. Je mag die engel bedanken omdat je nu weet dat je die boosheid nog in je lijf had. Nóg een stap verder betekent het dat je deze mantra continue zachtjes in je achterhoofd zou mogen opzeggen. Of je je nu bewust bent van een probleem of niet. We hebben namelijk miljoenen herinneringen die in ons hoofd afspelen en we kunnen het ons niet veroorloven om te vergeten deze te reinigen. Onophoudelijk reinigen doormiddel van deze mantra kan dus belangrijk zijn voor je welzijn. Met mijn yogagroep vandaag herhaalden we allemaal tegelijk de mantra hardop. Ik weet niet voor hoe lang. Zeker tien minuten. Door deze woorden te zeggen en daarmee om vergiffenis te vragen wordt je ego kleiner. Dat doet niemand kwaad.
We willen uiteindelijk toch allemaal harmonie en vrede in ons hart? Rust in ons hoofd? Zen? Onze oudste dochter vindt momenteel rust in de tuinen van eeuwenoude Japanse tempels. De tuinen van kastelen en tempels in het Verre Oosten zijn met veel zorg aangelegd. Ze zijn ontstaan vanuit het zenboeddhisme waarbij meditatie een belangrijke rol speelt. De tuin is geen tuin om in te lopen maar om bij te zitten en kijkend naar de tuin te mediteren. De tuin is dan ook meestal een onderdeel van een tempel en er is een soort verhoging of veranda omheen gebouwd zodat je daar rustig kunt zitten mediteren. Anthe verblijft er soms uren. Lekker mijmeren of lezen. Tot rust komen. Een Japanse theetuin daarentegen bestaat in principe uit het pad dat naar de theehuis leidt. Het is echter de bedoeling dat de gast, al wandelende naar het theehuis, met zijn gedachten het dagelijkse leven achter zich kan laten. Door bochten in het paadje te maken en de beplanting te variëren loopt men van het ene fraaie tafereeltje in het andere en aldus kun je je geest leeg maken waardoor je klaar bent voor de theeceremonie. De hele tuin straalt rust uit, mede door de gekozen beplanting. Het pad wordt door de gastheer schoongeveegd maar omdat het pas perfect is als het niet helemaal perfect is laat de gastheer een paar mooie bladeren liggen of schudt nog even aan een boom zodat er nog een paar blaadjes vallen. Als de gastheer echt klaar is met zijn voorbereidingen voor de theeceremonie en de gasten kunnen komen besprenkelt hij het pad met water en weten de gasten dat zij welkom zijn. Ik heb al veel mooie foto’s van Anthe gezien dat ze zulke paden bewandelt. Alles zo zen en in harmonie. Ze vindt het prachtig daar en vindt er rust. Echt een kind van haar moeder. Volgende week komt ze weer thuis!
maandag 27 juni 2016
maandag 20 juni 2016
Vol passie
Vervolg je passies, tegen elk beter weten in
- Hugo Claus
“Vandaag heb ik even mijn dag niet, hoor. Heb ik dat al vaker gezegd?” Of “ Ik moet even klagen. Ik heb lood in mijn benen, ze zijn zo zwaar!” Ik zucht wat af. Ik loop drie keer in de week hard met een groep leuke mensen. Deze week was de grote test. Een loop van vijf kilometer; de trainer neemt je tijd op. Waarom doe ik eigenlijk mee aan deze gekte? Ik heb een hekel aan hardlopen. Dacht ik tenminste. Toch doe ik het al vele, vele jaren: joggen met frisse tegenzin. Heb ik dan écht een hekel aan hardlopen? Dat geloof ik niet. Wanneer ik in het prachtige oude Mastbos loop voel ik mij dicht bij de natuur. Ik doorleef de seizoenen bewust. Ik zoek er stilte op. We leven in een luidruchtige wereld en we zijn voortdurend druk bezig. Er is weinig tijd en ruimte voor stilte. Een koperen zon zakt vaak achter de bomen als ik ’s avonds train. De geur van het droge zand. Zelfs als het hard regent train ik. Ook dat vind ik fijn. De glanzende bladeren. De geur van zuurstof in de lucht. Het doet me telkens weer aan Drenthe denken waar ik twaalf zomers van mijn jeugd gekampeerd heb. Alleen met onweer wordt de training afgelast. Het lopen zelf vind ik niet eens zo verkwikkend. Het in-de-natuur-zijn wél. Ook de groep heeft een goede vibe. Elke keer weer trots op mezelf als ik een training gedaan heb. Vaak loop ik in het weekend nogmaals met wat mensen uit mijn groepje. Als huiswerk. Het geeft voldoening. Ik zie ook mijn lijf veranderen. Dat is leuk. Door het vele reizen - vooral de reizen door Midden-Amerika - inspireert de natuur me enorm. Nu pas zie ik de passie die locals voelen voor hun eigen oerwoud of hun eigen berg of hun eigen natuurpad. De pracht en praal van je eigen woonplek zie je meestal niet. Gidsen zien dat wél. Hun hart gaat open van hun eigen leefgebied. Ik denk aan de gidsen die we ontmoet hebben in de Amazone van Suriname en Perú of de regenwouden van México of Belize. Liefde voor hun eigen omgeving. Dat heb ik nu ook. Ik waardeer het oude bos waar ik wekelijks vertoef enorm. Ik waardeer mijn stad ook hoor. De historie van Breda. Ik waardeer ons huis zelfs heel erg met veel oude details. Een typisch Hollands huis van baksteen. (met kogelgaten in de muur uit de Tweede Wereldoorlog) Ik waardeer het kleine Nederland. Ik heb een passie voor mijn eigen omgeving ontwikkeld. Door al het reizen. Dankbaarheid.
Op de avond van dé test was het mooi weer. Bijzonder eigenlijk want alle dagen eromheen was er regen en onweer. De warming-up doen we altijd samen bij een kikkerpoel. Veel gekwaak op de achtergrond als we onze buigingen en strekkingen doen. We dribbelen altijd nog wat stukjes door het bos op weg naar de plek waar we trainen. Ik wilde deze avond zelf eens zien wat voor potentie ik heb dus heb ik de vijf kilometer lekker op mijn eigen tempo gelopen. Ik heb niet gekletst met anderen of me bij een groepje aangesloten. Mijn vijf kilometer test ging goed. Ik ben tevreden. Ik loop in ieder geval veel sneller dan vroeger. Na de test bleven we allemaal nog wat drinken op het terras van de atletiekvereniging. Onze trainer liet ons weten dat hij de groep zó leuk vindt dat hij met ons verder wilt trainen tot de zomervakantie. Iedereen doet graag mee. We gaan twee keer in de week langere afstanden rennen door het bos. Naar meertjes waar we nooit komen. We gaan wat ‘crossen’ en af en toe wat ‘versnellinkjes’ zoals trainer Peter dat zegt. Ik vind het superleuk. Ik heb wel besloten dat ik het huiswerk in het weekend oversla tot aan de vakantie. Een soort zomerstopje voor mezelf. Na de vakantie wordt de hele groep weer lid en gaan we gezamenlijk door naar de ‘gevorderden’. We hebben zelfs plannen om als groep de befaamde Singelloop in Breda te gaan lopen. In oktober. Tot die tijd geniet ik lekker van de veranderende seizoenen en de stilte in het bos.
- Hugo Claus
“Vandaag heb ik even mijn dag niet, hoor. Heb ik dat al vaker gezegd?” Of “ Ik moet even klagen. Ik heb lood in mijn benen, ze zijn zo zwaar!” Ik zucht wat af. Ik loop drie keer in de week hard met een groep leuke mensen. Deze week was de grote test. Een loop van vijf kilometer; de trainer neemt je tijd op. Waarom doe ik eigenlijk mee aan deze gekte? Ik heb een hekel aan hardlopen. Dacht ik tenminste. Toch doe ik het al vele, vele jaren: joggen met frisse tegenzin. Heb ik dan écht een hekel aan hardlopen? Dat geloof ik niet. Wanneer ik in het prachtige oude Mastbos loop voel ik mij dicht bij de natuur. Ik doorleef de seizoenen bewust. Ik zoek er stilte op. We leven in een luidruchtige wereld en we zijn voortdurend druk bezig. Er is weinig tijd en ruimte voor stilte. Een koperen zon zakt vaak achter de bomen als ik ’s avonds train. De geur van het droge zand. Zelfs als het hard regent train ik. Ook dat vind ik fijn. De glanzende bladeren. De geur van zuurstof in de lucht. Het doet me telkens weer aan Drenthe denken waar ik twaalf zomers van mijn jeugd gekampeerd heb. Alleen met onweer wordt de training afgelast. Het lopen zelf vind ik niet eens zo verkwikkend. Het in-de-natuur-zijn wél. Ook de groep heeft een goede vibe. Elke keer weer trots op mezelf als ik een training gedaan heb. Vaak loop ik in het weekend nogmaals met wat mensen uit mijn groepje. Als huiswerk. Het geeft voldoening. Ik zie ook mijn lijf veranderen. Dat is leuk. Door het vele reizen - vooral de reizen door Midden-Amerika - inspireert de natuur me enorm. Nu pas zie ik de passie die locals voelen voor hun eigen oerwoud of hun eigen berg of hun eigen natuurpad. De pracht en praal van je eigen woonplek zie je meestal niet. Gidsen zien dat wél. Hun hart gaat open van hun eigen leefgebied. Ik denk aan de gidsen die we ontmoet hebben in de Amazone van Suriname en Perú of de regenwouden van México of Belize. Liefde voor hun eigen omgeving. Dat heb ik nu ook. Ik waardeer het oude bos waar ik wekelijks vertoef enorm. Ik waardeer mijn stad ook hoor. De historie van Breda. Ik waardeer ons huis zelfs heel erg met veel oude details. Een typisch Hollands huis van baksteen. (met kogelgaten in de muur uit de Tweede Wereldoorlog) Ik waardeer het kleine Nederland. Ik heb een passie voor mijn eigen omgeving ontwikkeld. Door al het reizen. Dankbaarheid.
Op de avond van dé test was het mooi weer. Bijzonder eigenlijk want alle dagen eromheen was er regen en onweer. De warming-up doen we altijd samen bij een kikkerpoel. Veel gekwaak op de achtergrond als we onze buigingen en strekkingen doen. We dribbelen altijd nog wat stukjes door het bos op weg naar de plek waar we trainen. Ik wilde deze avond zelf eens zien wat voor potentie ik heb dus heb ik de vijf kilometer lekker op mijn eigen tempo gelopen. Ik heb niet gekletst met anderen of me bij een groepje aangesloten. Mijn vijf kilometer test ging goed. Ik ben tevreden. Ik loop in ieder geval veel sneller dan vroeger. Na de test bleven we allemaal nog wat drinken op het terras van de atletiekvereniging. Onze trainer liet ons weten dat hij de groep zó leuk vindt dat hij met ons verder wilt trainen tot de zomervakantie. Iedereen doet graag mee. We gaan twee keer in de week langere afstanden rennen door het bos. Naar meertjes waar we nooit komen. We gaan wat ‘crossen’ en af en toe wat ‘versnellinkjes’ zoals trainer Peter dat zegt. Ik vind het superleuk. Ik heb wel besloten dat ik het huiswerk in het weekend oversla tot aan de vakantie. Een soort zomerstopje voor mezelf. Na de vakantie wordt de hele groep weer lid en gaan we gezamenlijk door naar de ‘gevorderden’. We hebben zelfs plannen om als groep de befaamde Singelloop in Breda te gaan lopen. In oktober. Tot die tijd geniet ik lekker van de veranderende seizoenen en de stilte in het bos.
maandag 13 juni 2016
Romantisch bouwstof
De jaren leren je de dingen die de dagen niet weten.
- Ralph Waldo Emerson
Lawaai. Lawaai van een bonkende bouw-stofzuiger, van een schuurmachine, zaagmachine of een föhn om verf af te branden. Ook veel gehamer om planken weer terug in de vloer te slaan. Veel lawaai dus. Bij ons op zolder. Ook mondkapjes voor omdat er met glaswol gewerkt wordt. Die vezels irriteren je longen. Er zijn al veel werklui geweest de afgelopen weken. De loodgieter, de elektricien en de timmerman. De laatste blijft nog een tijdje werken op zolder. Er zullen er nog meer volgen ben ik bang. We hebben de stukadoor en de vloerlegger nog gepland staan. En oh ja, de loodgieter komt ook weer terug om een radiator op te hangen. Ik heb het al helemaal gehad met al die werklui. Als ze al op tijd komen dan maken ze iets niet af wat ze beloven. Het zorgt allemaal voor vertraging. En we hebben een strak schema. Alles moet af zijn als onze oudste over een maand weer voeten op Nederlandse bodem zet. Dan willen we de loft in gebruik nemen. De jongste schuift naar de grootste slaapkamer en de oudste schuift door naar de kleinste slaapkamer. Ondertussen maken we van alles mee. De loodgieter die lekker de tijd neemt op zijn eerste dag en een half uur te laat komt waardoor Mark op maandagochtend zó in de file mag aansluiten op weg naar Schiphol. Hij haalt op het nippertje zijn vliegtuig. Diezelfde loodgieter rijdt overigens de volgende dag met zijn bus in onze greppel. Daar wordt hij later weer uit getakeld door een collega met ook zo’n grote bus. Onderling communiceren de werklui niet echt met elkaar waardoor wij een halve dag in het weekend verliezen. In een weekend waarin onze spaarzame tijd zo waardevol is!
Hoe romantisch is het dan als je samen op een broeierige zaterdagavond op zolder aan het klussen bent? De vijf zolderramen wijd open. De zon zakt langzaam weg en er waait een briesje door het bouwstof. De muziek staat aan. We hebben allebei zo’n benauwd kapje voor ons mond. Allebei verschrikkelijk stoffige kleding aan. Mark zit op de grond vloerplanken eruit te wippen, glaswol eronder te proppen om vervolgens de planken weer terug te slaan. Sterke armen. Ik schuur met een machine de 80 jarige draagbalken op. Je ziet het stof door de lucht zweven. Mijn klus is niet uitdagend maar geeft wel voldoening. Het houten spant heeft decennia lang weg gestopt gezeten in een muur. Het hout is heel donker gekleurd. Ik mag het licht opschuren waardoor het lichter wordt en de houtnerven weer tevoorschijn komen. Ik stel me voor hoe stijlvol deze zolderslaapkamer zal worden. Originele naturel draagbalken met veel wit gips ertussen. Een beton-look vloer en weinig spulletjes. In het midden een comfortabel spijlen bed die we nog van mijn moeder als trouwcadeau ontvangen hebben. Wit beddengoed met een wit gehaakt sprei uit México. Een Mexicaanse schapenvacht op de grond. Een oude dekenkist onder de glas-in-lood ramen. En natuurlijke de splinternieuwe houten schuifwand met zes deuren. Nog even doorbijten. Als we op zondagmiddag een ‘hippie beach party’ moeten laten schieten door de werkdruk staan er hulptroepen voor de deur. Echte vriendschap! Na een middag chillen op het strand kunnen we er weer tegen. Dat moet ook wel. De vloerbedekking moet ook nog van de zoldertrap af. Muren moeten worden gestukt. We laten twee trappen schilderen in huis. Alhoewel het een uitdaging wordt om de traploper met koperen roeden te verwijderen en na het schilderen perfect terug te plaatsen. De traploper hebben we ooit laten leggen door een heel oude Belg. De goede man leeft vast niet meer. Wie kan er tegenwoordig nog échte traplopers leggen met dubbelgevouwen tapijt om hem na vijfentwintig jaar een slag door te schuiven?
- Ralph Waldo Emerson
Lawaai. Lawaai van een bonkende bouw-stofzuiger, van een schuurmachine, zaagmachine of een föhn om verf af te branden. Ook veel gehamer om planken weer terug in de vloer te slaan. Veel lawaai dus. Bij ons op zolder. Ook mondkapjes voor omdat er met glaswol gewerkt wordt. Die vezels irriteren je longen. Er zijn al veel werklui geweest de afgelopen weken. De loodgieter, de elektricien en de timmerman. De laatste blijft nog een tijdje werken op zolder. Er zullen er nog meer volgen ben ik bang. We hebben de stukadoor en de vloerlegger nog gepland staan. En oh ja, de loodgieter komt ook weer terug om een radiator op te hangen. Ik heb het al helemaal gehad met al die werklui. Als ze al op tijd komen dan maken ze iets niet af wat ze beloven. Het zorgt allemaal voor vertraging. En we hebben een strak schema. Alles moet af zijn als onze oudste over een maand weer voeten op Nederlandse bodem zet. Dan willen we de loft in gebruik nemen. De jongste schuift naar de grootste slaapkamer en de oudste schuift door naar de kleinste slaapkamer. Ondertussen maken we van alles mee. De loodgieter die lekker de tijd neemt op zijn eerste dag en een half uur te laat komt waardoor Mark op maandagochtend zó in de file mag aansluiten op weg naar Schiphol. Hij haalt op het nippertje zijn vliegtuig. Diezelfde loodgieter rijdt overigens de volgende dag met zijn bus in onze greppel. Daar wordt hij later weer uit getakeld door een collega met ook zo’n grote bus. Onderling communiceren de werklui niet echt met elkaar waardoor wij een halve dag in het weekend verliezen. In een weekend waarin onze spaarzame tijd zo waardevol is!
Hoe romantisch is het dan als je samen op een broeierige zaterdagavond op zolder aan het klussen bent? De vijf zolderramen wijd open. De zon zakt langzaam weg en er waait een briesje door het bouwstof. De muziek staat aan. We hebben allebei zo’n benauwd kapje voor ons mond. Allebei verschrikkelijk stoffige kleding aan. Mark zit op de grond vloerplanken eruit te wippen, glaswol eronder te proppen om vervolgens de planken weer terug te slaan. Sterke armen. Ik schuur met een machine de 80 jarige draagbalken op. Je ziet het stof door de lucht zweven. Mijn klus is niet uitdagend maar geeft wel voldoening. Het houten spant heeft decennia lang weg gestopt gezeten in een muur. Het hout is heel donker gekleurd. Ik mag het licht opschuren waardoor het lichter wordt en de houtnerven weer tevoorschijn komen. Ik stel me voor hoe stijlvol deze zolderslaapkamer zal worden. Originele naturel draagbalken met veel wit gips ertussen. Een beton-look vloer en weinig spulletjes. In het midden een comfortabel spijlen bed die we nog van mijn moeder als trouwcadeau ontvangen hebben. Wit beddengoed met een wit gehaakt sprei uit México. Een Mexicaanse schapenvacht op de grond. Een oude dekenkist onder de glas-in-lood ramen. En natuurlijke de splinternieuwe houten schuifwand met zes deuren. Nog even doorbijten. Als we op zondagmiddag een ‘hippie beach party’ moeten laten schieten door de werkdruk staan er hulptroepen voor de deur. Echte vriendschap! Na een middag chillen op het strand kunnen we er weer tegen. Dat moet ook wel. De vloerbedekking moet ook nog van de zoldertrap af. Muren moeten worden gestukt. We laten twee trappen schilderen in huis. Alhoewel het een uitdaging wordt om de traploper met koperen roeden te verwijderen en na het schilderen perfect terug te plaatsen. De traploper hebben we ooit laten leggen door een heel oude Belg. De goede man leeft vast niet meer. Wie kan er tegenwoordig nog échte traplopers leggen met dubbelgevouwen tapijt om hem na vijfentwintig jaar een slag door te schuiven?
maandag 6 juni 2016
Paardenfluisteraar
De natuur, elke bloem en elke boom, elk dier heeft ons een belangrijke les te leren, als we maar wilden stilstaan, kijken en luisteren.
- Eckhart Tolle
“Help! Zit dat beest nu in mijn haar te ruiken? Hij ademt heel hard bij mijn oor!” gil ik uit. We zijn in een stiltegebied. Een natuurgebied met wilde paarden. We kamperen met de hippiebus aan een meer in Flevoland. De kinderen zwemmen de hele dag of hangen aan ons rubberbootje te spetteren. Mark, mijn zus en ik genieten ervan dat de kinderen zoveel plezier hebben. Er zijn vier wilde paarden bij dit strandje. Ik lig met mijn handdoek op de omgekeerde rubberboot te relaxen in de zon. Eén van de paarden hijgt hard in mijn oor. Toen we hier aan kwamen waren de paarden meteen heel aanhankelijk. We hebben lekker met ze gekroeld en wilden toen ons eigen ding gaan doen. De paarden liepen echter mee naar het strandje. Zij gingen dáár water drinken waar onze kinderen aan het dobberen waren. Ze gingen precies naast mijn handdoek grazen en hingen bij mijn zus in haar nek te hijgen die op haar buik, op een houten bankje, een boek probeerde te lezen. Goed naar een dier kijken haalt je uit je hoofd zeggen ze. Het brengt je in het hier en nu, want een dier is altijd in het hier en nu. Door bijvoorbeeld met een paard te kroelen (of vlechtjes in zijn manen te maken zoals wij!) ontstaat er een moment van verstilling. Deze ‘wilde’ paarden wilden alleen steeds méér momentjes met ons. Uiteindelijk hebben we de rubberboot met water gevuld en in het gras gezet. De vier paarden vonden het een feest! Ze dronken eruit en speelden ermee. Als ze hun been erin wilden zetten raakte ik hun onderbeen aan en zetten ze hun hoef weer buiten de boot. Ze likten en kwijlden de boot vol. De boot hebben we daarna flink schoon gespoeld in het meer. Eind van het kampeerweekend hebben we de halflekke boot maar achtergelaten bij het vuil. Tóch wel bijzonder die aanhankelijke paardjes.
Het festivalseizoen is in volle gang. Festivals zijn hip. Festivals schieten nu als paddenstoelen uit de grond. Festivals heb je in alle soorten en maten. Dit weekend was het ‘Uit je Tent’ Festival in de provincie Flevoland. Kamperen op plekken waar het normaliter niet mogelijk is. Bij festivals draait het natuurlijk allemaal om gezelligheid. En een vrolijk zonnetje. Wij hebben veel lol gehad tijdens het ‘Uit je tent’ Festival. De zon scheen uitbundig. We hebben samen gebarbecued, zelf brood gebakken in ons kampvuur en marshmallows geroosterd. De boswachter had gezorgd voor droog brandhout. Samen ontbeten. Het spel KUBB, Zweeds outdoor spel, met z’n allen gespeeld. Mark en ik hebben ook voor het eerst in de gerenoveerde hippiebus geslapen. Vrijdagavond heb ik tot heel laat nog met een collega de gordijntjes in elkaar gezet. Zij achter de naaimachine. Ik met draad en naald. Het flink doorwerken was niet voor niks. De retro gordijntjes met rood en paars staan geweldig! Bij de achterklep had ik ze extra lang gemaakt. Zo slapen we dus met de achterklep open. Middenin het bos wakker worden met zingende vogels en genieten van de frisse lucht. Het bed was zeker ruim genoeg. Met de klep open slapen vind ik een extra-dicht-bij-de-natuur gevoel geven. Ook rijden in onze bus vind ik zó leuk. Lekker hoog, achter een groot stuur. Mensen die blij naar je zwaaien of even toeteren. Ik word gewoon zo blij van onze hippiebus!
- Eckhart Tolle
“Help! Zit dat beest nu in mijn haar te ruiken? Hij ademt heel hard bij mijn oor!” gil ik uit. We zijn in een stiltegebied. Een natuurgebied met wilde paarden. We kamperen met de hippiebus aan een meer in Flevoland. De kinderen zwemmen de hele dag of hangen aan ons rubberbootje te spetteren. Mark, mijn zus en ik genieten ervan dat de kinderen zoveel plezier hebben. Er zijn vier wilde paarden bij dit strandje. Ik lig met mijn handdoek op de omgekeerde rubberboot te relaxen in de zon. Eén van de paarden hijgt hard in mijn oor. Toen we hier aan kwamen waren de paarden meteen heel aanhankelijk. We hebben lekker met ze gekroeld en wilden toen ons eigen ding gaan doen. De paarden liepen echter mee naar het strandje. Zij gingen dáár water drinken waar onze kinderen aan het dobberen waren. Ze gingen precies naast mijn handdoek grazen en hingen bij mijn zus in haar nek te hijgen die op haar buik, op een houten bankje, een boek probeerde te lezen. Goed naar een dier kijken haalt je uit je hoofd zeggen ze. Het brengt je in het hier en nu, want een dier is altijd in het hier en nu. Door bijvoorbeeld met een paard te kroelen (of vlechtjes in zijn manen te maken zoals wij!) ontstaat er een moment van verstilling. Deze ‘wilde’ paarden wilden alleen steeds méér momentjes met ons. Uiteindelijk hebben we de rubberboot met water gevuld en in het gras gezet. De vier paarden vonden het een feest! Ze dronken eruit en speelden ermee. Als ze hun been erin wilden zetten raakte ik hun onderbeen aan en zetten ze hun hoef weer buiten de boot. Ze likten en kwijlden de boot vol. De boot hebben we daarna flink schoon gespoeld in het meer. Eind van het kampeerweekend hebben we de halflekke boot maar achtergelaten bij het vuil. Tóch wel bijzonder die aanhankelijke paardjes.
Het festivalseizoen is in volle gang. Festivals zijn hip. Festivals schieten nu als paddenstoelen uit de grond. Festivals heb je in alle soorten en maten. Dit weekend was het ‘Uit je Tent’ Festival in de provincie Flevoland. Kamperen op plekken waar het normaliter niet mogelijk is. Bij festivals draait het natuurlijk allemaal om gezelligheid. En een vrolijk zonnetje. Wij hebben veel lol gehad tijdens het ‘Uit je tent’ Festival. De zon scheen uitbundig. We hebben samen gebarbecued, zelf brood gebakken in ons kampvuur en marshmallows geroosterd. De boswachter had gezorgd voor droog brandhout. Samen ontbeten. Het spel KUBB, Zweeds outdoor spel, met z’n allen gespeeld. Mark en ik hebben ook voor het eerst in de gerenoveerde hippiebus geslapen. Vrijdagavond heb ik tot heel laat nog met een collega de gordijntjes in elkaar gezet. Zij achter de naaimachine. Ik met draad en naald. Het flink doorwerken was niet voor niks. De retro gordijntjes met rood en paars staan geweldig! Bij de achterklep had ik ze extra lang gemaakt. Zo slapen we dus met de achterklep open. Middenin het bos wakker worden met zingende vogels en genieten van de frisse lucht. Het bed was zeker ruim genoeg. Met de klep open slapen vind ik een extra-dicht-bij-de-natuur gevoel geven. Ook rijden in onze bus vind ik zó leuk. Lekker hoog, achter een groot stuur. Mensen die blij naar je zwaaien of even toeteren. Ik word gewoon zo blij van onze hippiebus!
maandag 30 mei 2016
Open letter
We savour on great memories of happy times.
― Lailah Gifty Akita
Lieve mam,
Vandaag hebben we je verjaardag gevierd. Je zou vandaag 70 jaar geworden zijn. Een mijlpaal. Je had vast iets speciaals georganiseerd om dit te vieren. En je had zeker een grote slagroomtaart gehaald bij de échte bakker. Niet bij de HEMA. Onderweg in de hippie bus hebben wij, jouw twee dochters, geprobeerd ons voor te stellen hoe jij de leeftijd van 70 jaar bereikt zou hebben. Een oud besje of een hippe baby-boomer? Hoe zou je gezondheid geweest zijn? We konden ons gewoon geen voorstelling maken. Je was namelijk helemaal niet ziek geweest. Over één ding waren we het eens. Je had vast een heel lieve oma voor je kleinkinderen geweest. We hebben vandaag je leven gevierd zoals jij dat ook leuk zou vinden. We hebben de Let’s Dance Libelle Zomerweek bezocht. Aan het strand in Almere. Echt iets voor jou! Veel kraampjes. Veel mensen. Ik heb schrijfster Santa Montefiore ontmoet. Ik heb met haar gesproken, geposeerd voor een foto en ze heeft zelfs iets liefs voor mij in haar nieuwste boek geschreven. In herinnering aan jou. Omdat we dáár op de Libelle Zomerweek jóuw 70e verjaardag vierden. Jij zou ook van haar boeken genoten hebben, dat weet ik zeker.
We hebben heel veel geproefd bij de kraampjes. De eerste uren liepen we als kippen zonder kop rond. We zochten natuurlijk eerst de Engelse schrijfster. Daarna wilden we een taartje eten in het paviljoen en hadden we nummertjes getrokken voor een gratis voetmassage. Onze nummertjes waren ineens al geweest. Nieuwe nummertjes gekregen. Geen tijd voor de taart. En de workshop van Weleda hadden we ook onhandig geboekt in ons tijdschema. We wilden het Jazz concert ook niet missen. We grapten al dat we straks naar huis gingen en nóg steeds niks gedaan hadden. Uiteindelijk kwamen we in de loop van de dag Tineke Beishuizen tegen en gaf ik Wieke Biesheuvel een compliment over haar columns die ze in Zambia schrijft. Schrijfsters waarvan jij jarenlang de columns wekelijks las. Chef-kok Herman den Blijker kwam voorbij en we stonden onopgemerkt naast het schrijversduo Nicci French! Het was een dag waarvan jij genoten zou hebben. En wij hebben ook genoten. We hebben ons als echte dochters van jou gedragen. We hebben heel veel gratis samples verzameld en tassen vol leuke aanbiedingen gescoord. Om lange wachtrijen te ontlopen hebben we zelfs stiekem tussen de auto’s op de parkeerplaats geplast! Daarin kennen wij nog steeds geen gêne hoor. Heel jammer dat je er niet bij was vandaag. Je maakt al elf jaar geen deel meer uit van ons leven. Dat zeg ik verkeerd. Je maakt wél degelijk deel uit van ons leven. Alleen niet meer lijfelijk. Je bent nog zóveel in onze dromen en gedachten! Je bent absoluut niet vergeten. We hebben vandaag een leuke zussendag gehad. Gekke foto’s gemaakt, plezier gemaakt en serieuze gesprekken gevoerd. Zoals ik hoop dat mijn drie meiden dat later ook blijven doen. Zoals jij dat ook deed met je twee zussen. Een voorbeeld. We hebben maar een klein familietje. Je hebt het goed gedaan, mam. Je twee volwassen dochters hebben een leuke band met elkaar. Je hebt zes geweldige kleinkinderen nagelaten op deze wereld. Je naam wordt nog vaak genoemd. Herinneringen aan jou zijn zo zoet. En levendig. Ik hoop dat dát nog heel lang zo mag blijven.
― Lailah Gifty Akita
Lieve mam,
Vandaag hebben we je verjaardag gevierd. Je zou vandaag 70 jaar geworden zijn. Een mijlpaal. Je had vast iets speciaals georganiseerd om dit te vieren. En je had zeker een grote slagroomtaart gehaald bij de échte bakker. Niet bij de HEMA. Onderweg in de hippie bus hebben wij, jouw twee dochters, geprobeerd ons voor te stellen hoe jij de leeftijd van 70 jaar bereikt zou hebben. Een oud besje of een hippe baby-boomer? Hoe zou je gezondheid geweest zijn? We konden ons gewoon geen voorstelling maken. Je was namelijk helemaal niet ziek geweest. Over één ding waren we het eens. Je had vast een heel lieve oma voor je kleinkinderen geweest. We hebben vandaag je leven gevierd zoals jij dat ook leuk zou vinden. We hebben de Let’s Dance Libelle Zomerweek bezocht. Aan het strand in Almere. Echt iets voor jou! Veel kraampjes. Veel mensen. Ik heb schrijfster Santa Montefiore ontmoet. Ik heb met haar gesproken, geposeerd voor een foto en ze heeft zelfs iets liefs voor mij in haar nieuwste boek geschreven. In herinnering aan jou. Omdat we dáár op de Libelle Zomerweek jóuw 70e verjaardag vierden. Jij zou ook van haar boeken genoten hebben, dat weet ik zeker.
We hebben heel veel geproefd bij de kraampjes. De eerste uren liepen we als kippen zonder kop rond. We zochten natuurlijk eerst de Engelse schrijfster. Daarna wilden we een taartje eten in het paviljoen en hadden we nummertjes getrokken voor een gratis voetmassage. Onze nummertjes waren ineens al geweest. Nieuwe nummertjes gekregen. Geen tijd voor de taart. En de workshop van Weleda hadden we ook onhandig geboekt in ons tijdschema. We wilden het Jazz concert ook niet missen. We grapten al dat we straks naar huis gingen en nóg steeds niks gedaan hadden. Uiteindelijk kwamen we in de loop van de dag Tineke Beishuizen tegen en gaf ik Wieke Biesheuvel een compliment over haar columns die ze in Zambia schrijft. Schrijfsters waarvan jij jarenlang de columns wekelijks las. Chef-kok Herman den Blijker kwam voorbij en we stonden onopgemerkt naast het schrijversduo Nicci French! Het was een dag waarvan jij genoten zou hebben. En wij hebben ook genoten. We hebben ons als echte dochters van jou gedragen. We hebben heel veel gratis samples verzameld en tassen vol leuke aanbiedingen gescoord. Om lange wachtrijen te ontlopen hebben we zelfs stiekem tussen de auto’s op de parkeerplaats geplast! Daarin kennen wij nog steeds geen gêne hoor. Heel jammer dat je er niet bij was vandaag. Je maakt al elf jaar geen deel meer uit van ons leven. Dat zeg ik verkeerd. Je maakt wél degelijk deel uit van ons leven. Alleen niet meer lijfelijk. Je bent nog zóveel in onze dromen en gedachten! Je bent absoluut niet vergeten. We hebben vandaag een leuke zussendag gehad. Gekke foto’s gemaakt, plezier gemaakt en serieuze gesprekken gevoerd. Zoals ik hoop dat mijn drie meiden dat later ook blijven doen. Zoals jij dat ook deed met je twee zussen. Een voorbeeld. We hebben maar een klein familietje. Je hebt het goed gedaan, mam. Je twee volwassen dochters hebben een leuke band met elkaar. Je hebt zes geweldige kleinkinderen nagelaten op deze wereld. Je naam wordt nog vaak genoemd. Herinneringen aan jou zijn zo zoet. En levendig. Ik hoop dat dát nog heel lang zo mag blijven.
maandag 23 mei 2016
Koreaanse keukenrollen
I wanted a perfect ending. Now I've learned, the hard way, that some poems don't rhyme, and some stories don't have a clear beginning, middle, and end. Life is about not knowing, having to change, taking the moment and making the best of it, without knowing what's going to happen next. Delicious ambiguity.
― Gilda Radner
Vanmorgen volgde ik een yoga les waarin we werkten met het levenswiel uit het sjamanisme. Het levenswiel wordt ook wel het medicijnwiel genoemd. Ik ben al heel lang geïntrigeerd door sjamanen. Een sjamaan is een soort brug, een tussenpersoon, tussen de mensen en de geestenwereld. Een sjamaan (of medicijnman) werkt voor mensen die problemen hebben of ziek zijn. Tijdens onze rondreis in 2011 door Perú en Bolivia stuitten we onverwachts op een sjamaan. We logeerden in Copacobana, een klein Boliviaans dorpje aan het Titicacameer. Van daaruit voeren we naar een heilig eilandje in het meer waar we hebben overnacht. Tijdens de dagen die we in Copacobana doorbrachten werden auto’s versierd met gekleurde bloemen. Op straat zagen we de sjamaan mensen met wierook en wijwater zegenen. Onder hun auto’s stonden symbolen opgesteld zoals een stapeltje geld of een huis. De zegening van de sjamaan zou voor een fortuin zorgen of een gelukkig thuis. Toen ik nieuwsgierig ging kijken en tegenover de sjamaan kwam te staan werd ik zelf gezegend. Daar maakte mijn hart écht een sprongetje! Vier jaar later ontmoette ik wederom een sjamaan. Een Mexicaanse dit keer. Nog geen jaar geleden onderging ik met twee vriendinnen een mystiek Temazcal ritueel om me spiritueel te reinigen. Om schoon te beginnen aan een nieuwe fase in mijn leven. Namelijk onze terugkeer naar Nederland. Ik vond het ritueel heel spannend en interessant. Het was een enorm emotioneel proces dat meerdere uren duurde. Ook deze sjamaan gebruikte het medicijnwiel. Het medicijn- of levenswiel werd door oorspronkelijke indianenculturen gebruikt, maar ook in andere culturen. Denk maar aan Stonehenge of de Chinese dierenriem. Of denk zelfs aan een mandala, het Sanskriet woord voor magisch 'wiel'. Mandala’s kleuren is dus ook een bekende toepassing van het levenswiel.
Oorspronkelijk komt het levenswiel uit het sjamanisme. Inmiddels heeft het levenswiel echter zijn plaats gevonden in zowel oosterse en spirituele richtingen. Maar ook in westerse psychologie en zelfs in het bedrijfsleven! De toepasbaarheid per stroming is eigenlijk alleen maar afhankelijk van het taalgebruik. De woordkeuze. Het wiel is opgebouwd uit een aantal spaken die met elkaar verbonden zijn in het centrum. Het wiel spiegelt de natuurlijke ontwikkeling van het leven op aarde. In het wiel zijn de vier windrichtingen aanwezig, elk deel daarvan heeft zijn eigen kwaliteiten. Alle moeilijkheden op je levenspad zijn groeiprocessen die je in je cirkel kunt plaatsen en van alle kanten kunt bekijken en oplossen. Heel basaal gezegd is het wiel eigenlijk een symbool dat ons informatie verschaft over de cycli in de natuur. Aangezien de mens deel uitmaakt van de natuur geeft het wiel óns dus ook handvatten over de cycli in ons eigen leven. Bijvoorbeeld een heel simpele cyclus die we allemaal al vanaf onze kindertijd kennen. Namelijk de vier seizoenen. Als de koude van de winter plaats maakt voor de eerste warmte, wordt het lente (bloesemknop, dat staat symbool voor de geboorte van een jong kind) Uiteindelijk wordt het zonlicht nog sterker en breekt de zomer aan (veel levensenergie, dat symbool staat voor een twintiger), die ten slotte weer uitmondt in het langzaam kouder worden, wat de herfst aanduidt (vallend blad, een veertiger of vijftiger) en voor je het weet is het alweer winter. (diepe rust, naderende dood) Je kunt het wiel meerdere jaren laten overkoepelen om het zo te gebruiken om je persoonlijke levensverhaal mee te duiden. Je krijgt een groter inzicht in de cycli van de natuur, maar ook over hoe het in je eigen leven in elkaar steekt. Terug van de yoga les luister ik via facetime naar de verhalen van onze oudste dochter in Korea. Ze kwam de eerste dag in Seoul al twee jonge meiden tegen die haar spontaan mee namen naar een oud Koreaans reinigingsritueel. Taking the moment. Ze moest traditionele kledij aan. Geweldig! Nadien mocht ze zelf een bijdrage bedenken voor het vrijwilligerswerk dat deze groep mensen doet. Om ze te bedanken. Ze kocht in een buurtsuper twee pakken keukenrollen voor de ouderen die door deze groep te eten kregen. Is dat niet een bijzonder voorbeeld van bovenstaande quote?
― Gilda Radner
Vanmorgen volgde ik een yoga les waarin we werkten met het levenswiel uit het sjamanisme. Het levenswiel wordt ook wel het medicijnwiel genoemd. Ik ben al heel lang geïntrigeerd door sjamanen. Een sjamaan is een soort brug, een tussenpersoon, tussen de mensen en de geestenwereld. Een sjamaan (of medicijnman) werkt voor mensen die problemen hebben of ziek zijn. Tijdens onze rondreis in 2011 door Perú en Bolivia stuitten we onverwachts op een sjamaan. We logeerden in Copacobana, een klein Boliviaans dorpje aan het Titicacameer. Van daaruit voeren we naar een heilig eilandje in het meer waar we hebben overnacht. Tijdens de dagen die we in Copacobana doorbrachten werden auto’s versierd met gekleurde bloemen. Op straat zagen we de sjamaan mensen met wierook en wijwater zegenen. Onder hun auto’s stonden symbolen opgesteld zoals een stapeltje geld of een huis. De zegening van de sjamaan zou voor een fortuin zorgen of een gelukkig thuis. Toen ik nieuwsgierig ging kijken en tegenover de sjamaan kwam te staan werd ik zelf gezegend. Daar maakte mijn hart écht een sprongetje! Vier jaar later ontmoette ik wederom een sjamaan. Een Mexicaanse dit keer. Nog geen jaar geleden onderging ik met twee vriendinnen een mystiek Temazcal ritueel om me spiritueel te reinigen. Om schoon te beginnen aan een nieuwe fase in mijn leven. Namelijk onze terugkeer naar Nederland. Ik vond het ritueel heel spannend en interessant. Het was een enorm emotioneel proces dat meerdere uren duurde. Ook deze sjamaan gebruikte het medicijnwiel. Het medicijn- of levenswiel werd door oorspronkelijke indianenculturen gebruikt, maar ook in andere culturen. Denk maar aan Stonehenge of de Chinese dierenriem. Of denk zelfs aan een mandala, het Sanskriet woord voor magisch 'wiel'. Mandala’s kleuren is dus ook een bekende toepassing van het levenswiel.
Oorspronkelijk komt het levenswiel uit het sjamanisme. Inmiddels heeft het levenswiel echter zijn plaats gevonden in zowel oosterse en spirituele richtingen. Maar ook in westerse psychologie en zelfs in het bedrijfsleven! De toepasbaarheid per stroming is eigenlijk alleen maar afhankelijk van het taalgebruik. De woordkeuze. Het wiel is opgebouwd uit een aantal spaken die met elkaar verbonden zijn in het centrum. Het wiel spiegelt de natuurlijke ontwikkeling van het leven op aarde. In het wiel zijn de vier windrichtingen aanwezig, elk deel daarvan heeft zijn eigen kwaliteiten. Alle moeilijkheden op je levenspad zijn groeiprocessen die je in je cirkel kunt plaatsen en van alle kanten kunt bekijken en oplossen. Heel basaal gezegd is het wiel eigenlijk een symbool dat ons informatie verschaft over de cycli in de natuur. Aangezien de mens deel uitmaakt van de natuur geeft het wiel óns dus ook handvatten over de cycli in ons eigen leven. Bijvoorbeeld een heel simpele cyclus die we allemaal al vanaf onze kindertijd kennen. Namelijk de vier seizoenen. Als de koude van de winter plaats maakt voor de eerste warmte, wordt het lente (bloesemknop, dat staat symbool voor de geboorte van een jong kind) Uiteindelijk wordt het zonlicht nog sterker en breekt de zomer aan (veel levensenergie, dat symbool staat voor een twintiger), die ten slotte weer uitmondt in het langzaam kouder worden, wat de herfst aanduidt (vallend blad, een veertiger of vijftiger) en voor je het weet is het alweer winter. (diepe rust, naderende dood) Je kunt het wiel meerdere jaren laten overkoepelen om het zo te gebruiken om je persoonlijke levensverhaal mee te duiden. Je krijgt een groter inzicht in de cycli van de natuur, maar ook over hoe het in je eigen leven in elkaar steekt. Terug van de yoga les luister ik via facetime naar de verhalen van onze oudste dochter in Korea. Ze kwam de eerste dag in Seoul al twee jonge meiden tegen die haar spontaan mee namen naar een oud Koreaans reinigingsritueel. Taking the moment. Ze moest traditionele kledij aan. Geweldig! Nadien mocht ze zelf een bijdrage bedenken voor het vrijwilligerswerk dat deze groep mensen doet. Om ze te bedanken. Ze kocht in een buurtsuper twee pakken keukenrollen voor de ouderen die door deze groep te eten kregen. Is dat niet een bijzonder voorbeeld van bovenstaande quote?
maandag 16 mei 2016
Dochters op reis
May the longtime sun shine upon you.
- Snatam Kaur
We hebben deze week als verrassing een Kundalini yoga les. We zingen. Zeggen mantra’s als we onze vele herhalingen van de oefeningen doen. Elke oefening heeft een betekenis. Mijn juf vertelt dat elke Kundalini les afgesloten wordt met een lied dat we mee mogen zingen als een mantra. Het is een Ierse zegening. Destijds gekozen door yogi Bhajan in 1969. Hoe toepasselijk is de tekst deze dagen voor mij! Juist nu onze oudste dochter vertrekt naar Zuid-Korea en Japan. In haar uppie. Ze komt in juli weer thuis.
May the longtime sun
Shine upon you
All love surround you
And the pure light within you
Guide your way on
Een prachtig en puur farewell blessing. Afkomstig uit Ierland. Het zegt alles wat ik haar wil meegeven bij ons afscheid vandaag. We bereidden ons voor op haar vertrek. We fietsten naar de drogist om zonnebrand, DEET en shampoo en dergelijke te halen. Haar backpack kwam tevoorschijn. Een laatste was draaien en drogen aan de lijn. Onze middelste dochter is daarentegen inmiddels weer thuis van drie weken op reis. Ze is twee dagen tussendoor thuis geweest. Om alle kleding te wassen, nieuwe reistas in te pakken en om wat boodschapjes te doen. Een nieuw bikinibroekje bijvoorbeeld. Haar slaapkamer was weken leeg als ik er langs kwam. Alles netjes opgeruimd. Precies zoals ze is. Dat heeft ze van haar vader. Opgeruimd. Altijd vooruit denkend. Altijd plannen. Altijd op tijd. De eerste periode was ze in Roemenië. Met haar Roemeense vriendin Anne. We kregen elke dag berichtjes van haar in de gezins-app. We leefden mee. Afgelopen week reisde ze door Italië met haar schoolklas. We hoorden nauwelijks iets. Ze waren continue onderweg. Rome, Milaan, Pisa, Florence en zelfs Venetië waar we zes weekjes terug nog met ons gezin waren. We hadden precies één dag alle drie dochters thuis. Nu vertrekt oudste zus dus. Zij laat wat meer troep achter. Volgens mij heeft ze in de negen maanden dat ze op zolder woonde nooit iets afgestoft. Stapels kleding en papieren liggen al maanden op de grond. Allerlei stekkerdraden liggen er door- en overheen. Het maakt niet meer uit. We gaan haar zolderkamer helemaal leeg halen. Aankomende week gaat er een grote verandering in huis plaats vinden. We beginnen met een nieuwe CV ketel op zolder. Op een nieuwe plek. Alle knieschotten en aftimmering tegen het dak slopen we eraf. De muur slopen we ook. En het plafond. Er komt zelfs een aannemer die de enorme schoorsteen naar beneden haalt. Ruimte! Daarna gaan we opbouwen. Eerst maar eens het dak isoleren na veertien jaar dat we dit huis al hebben. Het wordt uiteindelijk een grote, ruime lichte loft. Heel leeg en zen. Met nieuwe schuifkasten en een nieuwe vloer. Ons bed in het midden. Zover is het nog lang niet. We rijden straks eerst naar Schiphol. Met een knoop in ons maag. Zij met een afscheidskaart van ons in haar handbagage, en een verjaardagskaart in haar backpack verstopt. Ze viert haar 18e verjaardag in Korea. Ik hoop met lieve, nieuwe, internationale vrienden om haar heen. Mag liefde haar daar omringen. Ze gaat zoveel tempels bezoeken dat ik daar niet eens aan twijfel.
- Snatam Kaur
We hebben deze week als verrassing een Kundalini yoga les. We zingen. Zeggen mantra’s als we onze vele herhalingen van de oefeningen doen. Elke oefening heeft een betekenis. Mijn juf vertelt dat elke Kundalini les afgesloten wordt met een lied dat we mee mogen zingen als een mantra. Het is een Ierse zegening. Destijds gekozen door yogi Bhajan in 1969. Hoe toepasselijk is de tekst deze dagen voor mij! Juist nu onze oudste dochter vertrekt naar Zuid-Korea en Japan. In haar uppie. Ze komt in juli weer thuis.
May the longtime sun
Shine upon you
All love surround you
And the pure light within you
Guide your way on
Een prachtig en puur farewell blessing. Afkomstig uit Ierland. Het zegt alles wat ik haar wil meegeven bij ons afscheid vandaag. We bereidden ons voor op haar vertrek. We fietsten naar de drogist om zonnebrand, DEET en shampoo en dergelijke te halen. Haar backpack kwam tevoorschijn. Een laatste was draaien en drogen aan de lijn. Onze middelste dochter is daarentegen inmiddels weer thuis van drie weken op reis. Ze is twee dagen tussendoor thuis geweest. Om alle kleding te wassen, nieuwe reistas in te pakken en om wat boodschapjes te doen. Een nieuw bikinibroekje bijvoorbeeld. Haar slaapkamer was weken leeg als ik er langs kwam. Alles netjes opgeruimd. Precies zoals ze is. Dat heeft ze van haar vader. Opgeruimd. Altijd vooruit denkend. Altijd plannen. Altijd op tijd. De eerste periode was ze in Roemenië. Met haar Roemeense vriendin Anne. We kregen elke dag berichtjes van haar in de gezins-app. We leefden mee. Afgelopen week reisde ze door Italië met haar schoolklas. We hoorden nauwelijks iets. Ze waren continue onderweg. Rome, Milaan, Pisa, Florence en zelfs Venetië waar we zes weekjes terug nog met ons gezin waren. We hadden precies één dag alle drie dochters thuis. Nu vertrekt oudste zus dus. Zij laat wat meer troep achter. Volgens mij heeft ze in de negen maanden dat ze op zolder woonde nooit iets afgestoft. Stapels kleding en papieren liggen al maanden op de grond. Allerlei stekkerdraden liggen er door- en overheen. Het maakt niet meer uit. We gaan haar zolderkamer helemaal leeg halen. Aankomende week gaat er een grote verandering in huis plaats vinden. We beginnen met een nieuwe CV ketel op zolder. Op een nieuwe plek. Alle knieschotten en aftimmering tegen het dak slopen we eraf. De muur slopen we ook. En het plafond. Er komt zelfs een aannemer die de enorme schoorsteen naar beneden haalt. Ruimte! Daarna gaan we opbouwen. Eerst maar eens het dak isoleren na veertien jaar dat we dit huis al hebben. Het wordt uiteindelijk een grote, ruime lichte loft. Heel leeg en zen. Met nieuwe schuifkasten en een nieuwe vloer. Ons bed in het midden. Zover is het nog lang niet. We rijden straks eerst naar Schiphol. Met een knoop in ons maag. Zij met een afscheidskaart van ons in haar handbagage, en een verjaardagskaart in haar backpack verstopt. Ze viert haar 18e verjaardag in Korea. Ik hoop met lieve, nieuwe, internationale vrienden om haar heen. Mag liefde haar daar omringen. Ze gaat zoveel tempels bezoeken dat ik daar niet eens aan twijfel.
maandag 9 mei 2016
Music, food for love
If music be the food of love, play on.
- William Shakespeare
‘Die artiesten zijn zo gek als een deur!’ gil ik boven de muziek uit naar Maren. We staan vlakbij een geluidsbox naar een live optreden te kijken. ‘Nog véél gekker, mam!’ roept ze terug. De trompettist heeft net, al spelend op zijn trompet, een rondje gelopen door het publiek en om zijn podium heen. Voor hij het podium weer opklimt zet hij de trompet op zijn kin. Handen los. Het publiek juicht. Als het optreden afgelopen is slenteren we met z’n drietjes verder. Mark, Maren en ik. Een paar uurtjes eerder hebben ze me van mijn werk opgehaald. We schuifelden vanaf de winkel voetje voor voetje de markt over die bomvol mensen stond. Verschillende podia met live optredens. De zon schijnt uitbundig over de volle terrassen. Een dame zingt jazz met een prachtige, rokerige stem. Niet ver bij haar vandaan gaan we wat eten. Eenmaal weer op pad blijf ik staan bij een levendige band met zeven bandleden die er écht een show van maken. Ze zingen om de beurt solo, improviseren, dansen erbij in een rijtje en hebben duidelijk veel plezier met muziek maken. Ik geniet. Maren en Mark laten me daar achter en gaan samen een ijsje halen. Een meisje van een jaar of drie danst voor mijn benen. Ik denk terug aan een blues optreden dat wij ooit bijwoonden in de zuidelijke staat Alabama. Sweet home Alabama. Het verschrikkelijk zweterige Alabama…. Waar we een half jaartje woonden in 2002. We gingen toen naar het W.C. Handy Music Festival dat jaarlijks werd gehouden in onze woonplaats Florence. De bands speelden op de ‘koele’ patio van een oude southern mansion. Iedereen was nat van het plakkerige zweet, maar dat maakte niet uit. De muziek die deze zwarte mannen maakten was zo aangrijpend. Anthe was destijds een meisje van vier jaar. Inden was twee jaar. Ook zij waren gegrepen door de ambiance. Ze waren gevraagd om muziek te maken op wasbordjes. Anthe kon niet stil blijven zitten. Ze moest draaien en dansen. En deed dat in het midden van de patio. Recht voor de band! Toen het tijd was voor een pauze vroeg de bandleider een applaus voor “the swinging little missy” en dat was… onze Anthe!
Er is het jaarlijkse Jazz Festival in Breda en ze hadden geen betere dagen kunnen treffen. De laatste dagen van de meivakantie zijn met zon overgoten. Dit vind ik zo geweldig aan mijn werk bij de juwelier. Pal in de stad. Onze deur staat bij mooi weer de hele dag wijd open. De ijscoman staat vlak voor onze ingang. En naast een groepje studenten die óf een krantenabonnement óf een Hello Fresh abonnement aan de man brengen, horen we deze dagen ook vleugen van de live concerten op de podia om de hoek. In mijn lunchpauze loop ik de winkel uit met mijn tosti’s en wordt getrakteerd op een prachtig jazz concert. ’s Avonds gaan Mark en ik met z’n tweetjes de stad in. We treffen het. We hebben twee zitplaatjes en genieten van een geweldige Spaanse jazz band met veel blazers en een zangeres. Later lopen we nog langs wat andere podia. Toen we met z’n tweetjes voor een podium stonden dacht ik terug aan onze allereerste date. September 1987….We gingen samen vanuit Heerhugowaard naar het Jazz Festival in Alkmaar. Samen op één fiets. Ik voorop de stang. Bij aankomst had ik nauwelijks nog bloed stromen door één been. Wij, onwennig samen, in drukke barretjes dicht tegen elkaar aan gedrukt. Soms dansend. Alweer bijna dertig jaar geleden. En zie. Daar staan we nog steeds samen bij elkaar naar jazz muziek te luisteren op een festival. Alsof de tijd heeft stil gestaan. We zijn wéér op de fiets naar het festival gekomen. Dit keer op twee fietsen die heel burgerlijk in een fietsenstalling zijn gestald. We hebben ondertussen samen de wereld over gezworven. Thuis hebben we drie grote dochters. Twee daarvan reizen al zelfstandig over de aardbol. Wie had dat destijds in Alkmaar kunnen vermoeden? Toen we elkaar die avond voorzichtig probeerden te leren kennen terwijl we genoten van swingende muziek. Music, the food for love.
- William Shakespeare
‘Die artiesten zijn zo gek als een deur!’ gil ik boven de muziek uit naar Maren. We staan vlakbij een geluidsbox naar een live optreden te kijken. ‘Nog véél gekker, mam!’ roept ze terug. De trompettist heeft net, al spelend op zijn trompet, een rondje gelopen door het publiek en om zijn podium heen. Voor hij het podium weer opklimt zet hij de trompet op zijn kin. Handen los. Het publiek juicht. Als het optreden afgelopen is slenteren we met z’n drietjes verder. Mark, Maren en ik. Een paar uurtjes eerder hebben ze me van mijn werk opgehaald. We schuifelden vanaf de winkel voetje voor voetje de markt over die bomvol mensen stond. Verschillende podia met live optredens. De zon schijnt uitbundig over de volle terrassen. Een dame zingt jazz met een prachtige, rokerige stem. Niet ver bij haar vandaan gaan we wat eten. Eenmaal weer op pad blijf ik staan bij een levendige band met zeven bandleden die er écht een show van maken. Ze zingen om de beurt solo, improviseren, dansen erbij in een rijtje en hebben duidelijk veel plezier met muziek maken. Ik geniet. Maren en Mark laten me daar achter en gaan samen een ijsje halen. Een meisje van een jaar of drie danst voor mijn benen. Ik denk terug aan een blues optreden dat wij ooit bijwoonden in de zuidelijke staat Alabama. Sweet home Alabama. Het verschrikkelijk zweterige Alabama…. Waar we een half jaartje woonden in 2002. We gingen toen naar het W.C. Handy Music Festival dat jaarlijks werd gehouden in onze woonplaats Florence. De bands speelden op de ‘koele’ patio van een oude southern mansion. Iedereen was nat van het plakkerige zweet, maar dat maakte niet uit. De muziek die deze zwarte mannen maakten was zo aangrijpend. Anthe was destijds een meisje van vier jaar. Inden was twee jaar. Ook zij waren gegrepen door de ambiance. Ze waren gevraagd om muziek te maken op wasbordjes. Anthe kon niet stil blijven zitten. Ze moest draaien en dansen. En deed dat in het midden van de patio. Recht voor de band! Toen het tijd was voor een pauze vroeg de bandleider een applaus voor “the swinging little missy” en dat was… onze Anthe!
Er is het jaarlijkse Jazz Festival in Breda en ze hadden geen betere dagen kunnen treffen. De laatste dagen van de meivakantie zijn met zon overgoten. Dit vind ik zo geweldig aan mijn werk bij de juwelier. Pal in de stad. Onze deur staat bij mooi weer de hele dag wijd open. De ijscoman staat vlak voor onze ingang. En naast een groepje studenten die óf een krantenabonnement óf een Hello Fresh abonnement aan de man brengen, horen we deze dagen ook vleugen van de live concerten op de podia om de hoek. In mijn lunchpauze loop ik de winkel uit met mijn tosti’s en wordt getrakteerd op een prachtig jazz concert. ’s Avonds gaan Mark en ik met z’n tweetjes de stad in. We treffen het. We hebben twee zitplaatjes en genieten van een geweldige Spaanse jazz band met veel blazers en een zangeres. Later lopen we nog langs wat andere podia. Toen we met z’n tweetjes voor een podium stonden dacht ik terug aan onze allereerste date. September 1987….We gingen samen vanuit Heerhugowaard naar het Jazz Festival in Alkmaar. Samen op één fiets. Ik voorop de stang. Bij aankomst had ik nauwelijks nog bloed stromen door één been. Wij, onwennig samen, in drukke barretjes dicht tegen elkaar aan gedrukt. Soms dansend. Alweer bijna dertig jaar geleden. En zie. Daar staan we nog steeds samen bij elkaar naar jazz muziek te luisteren op een festival. Alsof de tijd heeft stil gestaan. We zijn wéér op de fiets naar het festival gekomen. Dit keer op twee fietsen die heel burgerlijk in een fietsenstalling zijn gestald. We hebben ondertussen samen de wereld over gezworven. Thuis hebben we drie grote dochters. Twee daarvan reizen al zelfstandig over de aardbol. Wie had dat destijds in Alkmaar kunnen vermoeden? Toen we elkaar die avond voorzichtig probeerden te leren kennen terwijl we genoten van swingende muziek. Music, the food for love.
zondag 1 mei 2016
Personal assistent in Aachen
Beautiful eyes are those that show the beautiful thoughts that burn below.
- Ellen Allerton
“Dit voelt écht als vakantie, mam! Misschien moeten we nog eens samen op vakantie gaan!” We zitten samen in een lijnbus op één stoel. We snoepen van een Duitse chocolade notenkoek. Buiten sneeuwt het dikke vlokken. Door het gedeeltelijk beslagen raam glijden Duitse heuvels aan ons voorbij. Ons jongste spruitje heeft twee weken schoolvakantie. Haar oudste zus werkt zich uit de naad voor haar wereldreis en haar andere zus brengt met een vriendin haar vakantie door in het zonnige Roemenië. Onze kleine meid is dus veel alleen tijdens deze meivakantie. Mark moest een dag in het Duitse Aachen werken en daarom leek het ons een leuk idee dat Maren en ik ons af lieten zetten in deze oude stad – die overigens genoteerd staat op de UNESCO lijst. Ons plan was om samen te shoppen bij Peek & Cloppenburg. Deze winkel bleek echter in een voorstad van Aachen te liggen. Niet in de oude binnenstad. Geen probleem. We hebben ons af laten zetten voor de deur van de modeketen. In gedachten had ik deze uitdaging al opgelost. Na een tijdje personal assistent gespeeld te hebben van onze jongste dochter die in het pashokje verbleef, stonden we later bij de kassa met een stapel hippe T-shirts, een spijkerbroek en een jumpsuit. Eenmaal buiten doken we vlakbij een leuke lunchroom in. Terwijl het buiten sneeuwde genoten wij van onze welverdiende broodjes en warme chocomel. Het busstation vonden we heel gemakkelijk en daar pluisden we de eerstvolgende bus uit die naar het centrum van Aachen reed. Het avontuurlijke - een andere taal, buitenlands openbaar vervoer, dikke sneeuw in de meivakantie en een plek waar we nooit eerder van ons leven geweest waren - gaf inderdaad een vakantiegevoel. Ze genoot van al mijn aandacht. Ze sprak uit dat ze dit zo’n geweldige dag vond. Ze wilde nóg wel een keer met mij alleen op vakantie!
Eenmaal in het historisch centrum van Aachen slaagden we makkelijk voor twee paar schoenen, een zomerjas én een leuke bikini voor haar. “You sure have a bull’s eye, mom!” kreeg ik als compliment te horen. In elke winkel slaagden we inderdaad fantastisch. We waren goed bezig samen. Halverwege de middag zaten we aan onze tweede warme chocomel. Deze keer met Duitse taartjes erbij. Weer sneeuwde het buiten hard. Nu we alles van haar lijstje gevonden hadden was het tijd om te slenteren. Langs het oude Rathaus en de historische Dom van Aachen. Leuke boetiekjes vonden we daar ook in de buurt. Ik heb voor mezelf een edelstenen armbandje gekocht bij een mineralenwinkeltje. Zelfs een witleren handgemaakte trouw-fotoalbum waar ik niet eens naar op zoek was! De sfeer in dat Latijns-Amerikaans winkeltje trok ons naar binnen en daar lag hij. Een prachtig handgemaakt fotoalbum. Ons originele trouwalbum, dat al meer dan twee decennia oud is, was tijdens de laatste verhuizing uit México helemaal vernacheld. Krom getrokken op de bootreis naar Nederland. We hebben een mooi bedrag vergoed gekregen om dit te vervangen. Dat zal dus met dit album gaan gebeuren! Maren en ik hebben ons lekker laten verwennen bij Rituals met een kopje thee en het testen van allemaal heerlijke producten. Daar maak ik in Breda nooit tijd voor! Bij een kledingboetiek hielp een leuke Colombiaanse vrouw ons in het Spaans. Het Duits kwam de hele dag gewoon niet in mijn hoofd op. Er kwamen alleen maar Spaanse zinnen boven drijven. Het contact met deze aardige Latina verliep heel soepel. We waren heel kort even terug in México. Als laatste bezochten we de Dom en waren we onder de indruk van de basiliek. De bouw van deze kerk is in het jaar 697 na Christus gestart! De kerk waar meer dan dertig Duitse koningen zijn gekroond. Karel de Grote (Duitse keizer vanaf 768) ligt er begraven. Rond etenstijd kwam Mark ons weer oppikken en reden we naar huis. Maren lag na het eten lekker te slapen op de achterbank. Thuis konden we niet ontkomen aan een heuse modeshow. Een heerlijk kind liep met stralende ogen door de kamer. Elk rondje met een nieuwe outfit. Zó tevreden!
- Ellen Allerton
“Dit voelt écht als vakantie, mam! Misschien moeten we nog eens samen op vakantie gaan!” We zitten samen in een lijnbus op één stoel. We snoepen van een Duitse chocolade notenkoek. Buiten sneeuwt het dikke vlokken. Door het gedeeltelijk beslagen raam glijden Duitse heuvels aan ons voorbij. Ons jongste spruitje heeft twee weken schoolvakantie. Haar oudste zus werkt zich uit de naad voor haar wereldreis en haar andere zus brengt met een vriendin haar vakantie door in het zonnige Roemenië. Onze kleine meid is dus veel alleen tijdens deze meivakantie. Mark moest een dag in het Duitse Aachen werken en daarom leek het ons een leuk idee dat Maren en ik ons af lieten zetten in deze oude stad – die overigens genoteerd staat op de UNESCO lijst. Ons plan was om samen te shoppen bij Peek & Cloppenburg. Deze winkel bleek echter in een voorstad van Aachen te liggen. Niet in de oude binnenstad. Geen probleem. We hebben ons af laten zetten voor de deur van de modeketen. In gedachten had ik deze uitdaging al opgelost. Na een tijdje personal assistent gespeeld te hebben van onze jongste dochter die in het pashokje verbleef, stonden we later bij de kassa met een stapel hippe T-shirts, een spijkerbroek en een jumpsuit. Eenmaal buiten doken we vlakbij een leuke lunchroom in. Terwijl het buiten sneeuwde genoten wij van onze welverdiende broodjes en warme chocomel. Het busstation vonden we heel gemakkelijk en daar pluisden we de eerstvolgende bus uit die naar het centrum van Aachen reed. Het avontuurlijke - een andere taal, buitenlands openbaar vervoer, dikke sneeuw in de meivakantie en een plek waar we nooit eerder van ons leven geweest waren - gaf inderdaad een vakantiegevoel. Ze genoot van al mijn aandacht. Ze sprak uit dat ze dit zo’n geweldige dag vond. Ze wilde nóg wel een keer met mij alleen op vakantie!
Eenmaal in het historisch centrum van Aachen slaagden we makkelijk voor twee paar schoenen, een zomerjas én een leuke bikini voor haar. “You sure have a bull’s eye, mom!” kreeg ik als compliment te horen. In elke winkel slaagden we inderdaad fantastisch. We waren goed bezig samen. Halverwege de middag zaten we aan onze tweede warme chocomel. Deze keer met Duitse taartjes erbij. Weer sneeuwde het buiten hard. Nu we alles van haar lijstje gevonden hadden was het tijd om te slenteren. Langs het oude Rathaus en de historische Dom van Aachen. Leuke boetiekjes vonden we daar ook in de buurt. Ik heb voor mezelf een edelstenen armbandje gekocht bij een mineralenwinkeltje. Zelfs een witleren handgemaakte trouw-fotoalbum waar ik niet eens naar op zoek was! De sfeer in dat Latijns-Amerikaans winkeltje trok ons naar binnen en daar lag hij. Een prachtig handgemaakt fotoalbum. Ons originele trouwalbum, dat al meer dan twee decennia oud is, was tijdens de laatste verhuizing uit México helemaal vernacheld. Krom getrokken op de bootreis naar Nederland. We hebben een mooi bedrag vergoed gekregen om dit te vervangen. Dat zal dus met dit album gaan gebeuren! Maren en ik hebben ons lekker laten verwennen bij Rituals met een kopje thee en het testen van allemaal heerlijke producten. Daar maak ik in Breda nooit tijd voor! Bij een kledingboetiek hielp een leuke Colombiaanse vrouw ons in het Spaans. Het Duits kwam de hele dag gewoon niet in mijn hoofd op. Er kwamen alleen maar Spaanse zinnen boven drijven. Het contact met deze aardige Latina verliep heel soepel. We waren heel kort even terug in México. Als laatste bezochten we de Dom en waren we onder de indruk van de basiliek. De bouw van deze kerk is in het jaar 697 na Christus gestart! De kerk waar meer dan dertig Duitse koningen zijn gekroond. Karel de Grote (Duitse keizer vanaf 768) ligt er begraven. Rond etenstijd kwam Mark ons weer oppikken en reden we naar huis. Maren lag na het eten lekker te slapen op de achterbank. Thuis konden we niet ontkomen aan een heuse modeshow. Een heerlijk kind liep met stralende ogen door de kamer. Elk rondje met een nieuwe outfit. Zó tevreden!
zondag 24 april 2016
Met groot bed op weg naar Tibet?
'The impulse to travel is one of the hopeful symptoms of life.'
- Agnes Reppler
Ik dweil met een doekje al het zand op van de vloer van onze hippie bus. Ik voel de zon op mijn spijkerbroek branden terwijl ik voorover gebogen sta. Ik heb net de raampjes gelapt. De dag ervoor zijn we naar de Kaapse Bossen geweest. In het nationaal park Utrechtse Heuvelrug. Terwijl Maren met een vriendin boven op de heuvel een boomhut bouwt staan wij onderaan de zandheuvel geparkeerd met de bus. We halen de kasten leeg. Verschillende zakken met tentstokken en tentdoek tillen we naar buiten. Spannend. In de eerste zak vinden we een oranje gestreept windscherm. De stokken vinden we veel later in een zak met meerdere tentstokken die we niet allemaal kunnen duiden. We openen ook een splinternieuw-uitziende tentzak met de naam ‘free time bus tent’ erop. Met veel creatief denken is het ons gelukt de grijze voortent op te zetten met een deur en ramen met gordijntjes. Hoe zit de tent aan de hippie bus bevestigd? We vinden op internet hoe dit mooie systeem werkt. Je rijdt de zijkant van je camper tegen de achterkant van de tent aan. Dan open je de rits en heb je een voortent. Zo kun je makkelijk met de camper boodschappen doen of een markt bezoeken. De voortent blijft zelfstandig staan. Heel handig als je lang op één plek blijft vertoeven. Dat zijn wij deze zomer echter niet van plan. We willen rondtrekken. We vouwen alles weer netjes op. We pakken een andere tas uit. Die tas maakt mij wildnieuwsgierig. We vinden namelijk de bruine, originele luifel die met een rubber direct aan de hippie bus bevestigt wordt. Gaaf! En…we vinden ook de oranje zijwanden die aan de luifel bevestigd kunnen worden. Zelfs één wandje met een raam erin. Wat geweldig! De vorige eigenaar heeft een mooi vloerkleed erbij gedaan die op maat gesneden is. Zelfs een uitsnede voor de wielen. Een opstapje om in de bus te stappen vinden we ook. En twee houten stoppers om voor de wielen te leggen zodat de bus niet weg kan rijden tijdens het kamperen.
We hebben ook wat extra, losse gordijntjes gevonden. Die blijken voor de voorruiten te hangen als je kampeert. Ook extra gordijnen voor de zijramen. Voor privacy. Alles past precies op de ophangsysteempjes. Netjes! Op YouTube vind ik filmpjes van ons type camper uit 1975. Veel inspiratie vind ik daar! Bijvoorbeeld om voor het achterruit een extra lang gordijn te hangen zodat je met de achterklep open kunt slapen. Het bed achter het lange gordijn. Een zeebries die zachtjes binnen waait… Dat lijkt me heerlijk slapen! Ook vind ik filmpjes die het uitgeklapte bed laten zien. Ik zie prachtige uitschuifsystemen om een lang bed te maken. Het ziet er ingenieus uit. Volgens Mark moeten wij onze bank echter niet uitklappen, maar dubbelklappen. We hebben het geprobeerd en er op gelegen. Het matras is helaas te kort voor Mark. Op deze zonnige maandagochtend, terwijl de gordijntjes aan de waslijn wapperen, durf ik het aan. Ik sta in mijn eentje te sjorren aan de houten achterbank. En hoera! Ik trek de bank naar voren uit. Dus tóch! We hebben ineens een halve meter méér matras! We hebben er samen op gelegen. Ik kan helemaal gestrekt in bed liggen. Ik word steeds enthousiaster over onze hippie bus. Alles valt mee: alle bekleding is nieuw, de matrassen hadden we nieuw laten maken in México en de gordijntjes ga ik van nieuwe stof maken. Sommige zijn na het wassen doorkijkgordijntjes geworden. Tot op de naad versleten. Het laatste aspect dat mij zo blij maakt met de hippie bus gebeurde vorige week. Ik ontmoet bij de juwelier een man uit Turkije. Ik vertel hem dat ik dertig jaar geleden in zijn land was en de mensen zó gastvrij vond. De zee zo mooi blauw. Het eten zo lekker. Als hij ’s middags terug komt om het gekochte horloge op te halen zegt hij dat ik na dertig jaar écht eens terug moet gaan naar zijn land. Ik vraag hem of dat met de auto kan. Ik denk aan onze hippie bus. Hij blijkt ook een camper gekocht te hebben en gaat daarmee naar zijn thuisland en reist daarna door naar Tibet. Ik ben wild enthousiast. Deze trektocht naar Tibetaanse kloosters en tempels komt op mijn ultieme wensenlijstje! De man is net zo blij. Hij roept enthousiast “Ik hou van jou!” Later blijkt dat ik de eerste ben die een klant heeft geholpen die deze vier woorden uit de grond van zijn hart heeft geroepen. De impuls tot reizen raakt kennelijk je hart.
- Agnes Reppler
Ik dweil met een doekje al het zand op van de vloer van onze hippie bus. Ik voel de zon op mijn spijkerbroek branden terwijl ik voorover gebogen sta. Ik heb net de raampjes gelapt. De dag ervoor zijn we naar de Kaapse Bossen geweest. In het nationaal park Utrechtse Heuvelrug. Terwijl Maren met een vriendin boven op de heuvel een boomhut bouwt staan wij onderaan de zandheuvel geparkeerd met de bus. We halen de kasten leeg. Verschillende zakken met tentstokken en tentdoek tillen we naar buiten. Spannend. In de eerste zak vinden we een oranje gestreept windscherm. De stokken vinden we veel later in een zak met meerdere tentstokken die we niet allemaal kunnen duiden. We openen ook een splinternieuw-uitziende tentzak met de naam ‘free time bus tent’ erop. Met veel creatief denken is het ons gelukt de grijze voortent op te zetten met een deur en ramen met gordijntjes. Hoe zit de tent aan de hippie bus bevestigd? We vinden op internet hoe dit mooie systeem werkt. Je rijdt de zijkant van je camper tegen de achterkant van de tent aan. Dan open je de rits en heb je een voortent. Zo kun je makkelijk met de camper boodschappen doen of een markt bezoeken. De voortent blijft zelfstandig staan. Heel handig als je lang op één plek blijft vertoeven. Dat zijn wij deze zomer echter niet van plan. We willen rondtrekken. We vouwen alles weer netjes op. We pakken een andere tas uit. Die tas maakt mij wildnieuwsgierig. We vinden namelijk de bruine, originele luifel die met een rubber direct aan de hippie bus bevestigt wordt. Gaaf! En…we vinden ook de oranje zijwanden die aan de luifel bevestigd kunnen worden. Zelfs één wandje met een raam erin. Wat geweldig! De vorige eigenaar heeft een mooi vloerkleed erbij gedaan die op maat gesneden is. Zelfs een uitsnede voor de wielen. Een opstapje om in de bus te stappen vinden we ook. En twee houten stoppers om voor de wielen te leggen zodat de bus niet weg kan rijden tijdens het kamperen.
We hebben ook wat extra, losse gordijntjes gevonden. Die blijken voor de voorruiten te hangen als je kampeert. Ook extra gordijnen voor de zijramen. Voor privacy. Alles past precies op de ophangsysteempjes. Netjes! Op YouTube vind ik filmpjes van ons type camper uit 1975. Veel inspiratie vind ik daar! Bijvoorbeeld om voor het achterruit een extra lang gordijn te hangen zodat je met de achterklep open kunt slapen. Het bed achter het lange gordijn. Een zeebries die zachtjes binnen waait… Dat lijkt me heerlijk slapen! Ook vind ik filmpjes die het uitgeklapte bed laten zien. Ik zie prachtige uitschuifsystemen om een lang bed te maken. Het ziet er ingenieus uit. Volgens Mark moeten wij onze bank echter niet uitklappen, maar dubbelklappen. We hebben het geprobeerd en er op gelegen. Het matras is helaas te kort voor Mark. Op deze zonnige maandagochtend, terwijl de gordijntjes aan de waslijn wapperen, durf ik het aan. Ik sta in mijn eentje te sjorren aan de houten achterbank. En hoera! Ik trek de bank naar voren uit. Dus tóch! We hebben ineens een halve meter méér matras! We hebben er samen op gelegen. Ik kan helemaal gestrekt in bed liggen. Ik word steeds enthousiaster over onze hippie bus. Alles valt mee: alle bekleding is nieuw, de matrassen hadden we nieuw laten maken in México en de gordijntjes ga ik van nieuwe stof maken. Sommige zijn na het wassen doorkijkgordijntjes geworden. Tot op de naad versleten. Het laatste aspect dat mij zo blij maakt met de hippie bus gebeurde vorige week. Ik ontmoet bij de juwelier een man uit Turkije. Ik vertel hem dat ik dertig jaar geleden in zijn land was en de mensen zó gastvrij vond. De zee zo mooi blauw. Het eten zo lekker. Als hij ’s middags terug komt om het gekochte horloge op te halen zegt hij dat ik na dertig jaar écht eens terug moet gaan naar zijn land. Ik vraag hem of dat met de auto kan. Ik denk aan onze hippie bus. Hij blijkt ook een camper gekocht te hebben en gaat daarmee naar zijn thuisland en reist daarna door naar Tibet. Ik ben wild enthousiast. Deze trektocht naar Tibetaanse kloosters en tempels komt op mijn ultieme wensenlijstje! De man is net zo blij. Hij roept enthousiast “Ik hou van jou!” Later blijkt dat ik de eerste ben die een klant heeft geholpen die deze vier woorden uit de grond van zijn hart heeft geroepen. De impuls tot reizen raakt kennelijk je hart.
zondag 17 april 2016
Verhalenverteller
Traveling – it leaves you speechless, then turns you into a storyteller.
– Ibn Battuta
“Tatarataaa! Verrassing!” Mark zit met Inden’s handen voor zijn ogen in onze hippie bus. Ik heb het interieur stiekem een beetje veranderd. We zijn dol op reizen. Rondtrekken van de ene plek naar de andere plek. Dat gaan we doen met onze grijsgelakte hippie bus. Ons symbool voor avontuur en vrijheid. Hij staat sinds een paar maanden voor de deur geparkeerd. Onder de kromme magnoliaboom. We pakken hem zo nu en dan om mee te rijden. De kampeerfunctie hebben we er eigenlijk uit gehaald. Het gasfornuisje, koelkast en spoelbakje hebben we verwijderd. Nu is het meer een luxe transportmiddel met grote stoelen, veel ramen (met gordijntjes), een tafel, veel voetruimte en een uitklapbare bedbank. We nemen dus een tentje mee voor de meiden als we gaan trekken. Opgeborgen in één van de vele kasten. Onder elke stoel en bank zit ook kastruimte. Vandaag gaan we naar een dagcamping om alles eens uit te proberen. Een leuke plek waar je van zonsopgang tot zonsondergang gratis mag kamperen. De vorige eigenaar van onze bus was heel precies met zijn spulletjes en heeft ons allerlei kistjes, dozen, tentdoeken en stokken achtergelaten. Op de dagcamping gaan we eens kijken wat we nu eigenlijk allemaal van hem hebben geërfd. Ik vermoed een luifel, een grondzeil, wat lampen en een windscherm. We zullen zien! Proefkamperen lijkt me dus wel handig. We zullen echter niet het enige gezin zijn die willen proefkamperen met hun kampeerauto. In de eerste drie maanden van dit jaar werden er namelijk 25% méér nieuwe kampeerauto’s verkocht. Een van de oorzaken van de plotselinge opkomst van kampeerwagens is dat mensen hun vakantieplannen aanpassen, door onder meer de vluchtelingen problematiek in populaire vakantielanden als Griekenland en Turkije. Ook is er minder animo voor stedentrips binnen Europa na de recente terroristische aanslagen in Parijs en Brussel. Mensen zoeken het dus weer in het oude vertrouwde kamperen. Net als wij. Ook al hebben wij andere beweegredenen. Er zijn in het eerste kwartaal welgeteld 356 nieuwe campers verkocht en 1482 nieuwe caravans. Dat vind ik veel! Met name jonge gezinnen kiezen voor geborgenheid en willen kamperen. Ook in andere Europese landen trekt de markt aan en blijkt kamperen mateloos populair.
Nu vind ik rondtrekken met een hippie bus tóch van een ander kaliber dan kamperen met een splinternieuwe of tweedehands camper. De meeste van deze gezinnen zullen naar populaire campings gaan met een groot zwembad of disco. Wij zoeken onderweg juist unieke plekjes en minicampings op. Of een nachtje in een bed&breakfast. Of misschien heel spannend…wild kamperen? Om de bus helemaal uniek te maken - naast het handgemaakte Mexicaanse interieur - heb ik als verrassing de schuifdeur bekleed met een fotocollage van onze reisfoto’s van over de hele wereld. Heel veel strandfoto’s genomen aan diverse zeeën en oceanen. Twee van de zeven wereldwonderen. Ook foto’s uit Zuid- en Midden-Amerika en uit Noord- en Zuidelijk Afrika zitten erbij. Opvallend veel momenten dat we op de rug van een paard zitten ook. Of op een kameel. Foto’s als een verhalenverteller op de binnenkant van de schuifdeur! Het ideetje was van Inden toen we onlangs met de bus een dagje op weg waren naar de Drunense duinen. Tijdens het rijden is de schuifdeur natuurlijk gesloten. Meestal staat de deur echter open en schuift hij dus uit het zicht. Ik heb de zware doos met alle CD’s vol digitale foto’s van zolder gehaald. Dat zijn twaalf jaar foto’s. Vanaf het moment dat ik zwanger was van Maren. Toen kocht Mark onze eerste digitale camera... Als een verrassing. Ik heb afgelopen weken een bloemlezing gemaakt van jaren aan rondreizen. Leuk om te doen, maar na een paar uur terug in de tijd reizen ook duizelingwekkend. Na het uitprinten van tientallen foto’s in diverse maten heb ik stiekem een proefcollage in de huiskamer gemaakt. Mark was een week in México. Vervolgens deze week alles op een zonnige ochtend op de schuifdeur geplakt. En afgewerkt met lak. Echt een plaatje! Mark was na thuiskomst verbaasd. Net zo’n ‘VT wonen-momentje’ op zondagavond: “Tatarataaaa! Ons nieuwe interieur!”
– Ibn Battuta
“Tatarataaa! Verrassing!” Mark zit met Inden’s handen voor zijn ogen in onze hippie bus. Ik heb het interieur stiekem een beetje veranderd. We zijn dol op reizen. Rondtrekken van de ene plek naar de andere plek. Dat gaan we doen met onze grijsgelakte hippie bus. Ons symbool voor avontuur en vrijheid. Hij staat sinds een paar maanden voor de deur geparkeerd. Onder de kromme magnoliaboom. We pakken hem zo nu en dan om mee te rijden. De kampeerfunctie hebben we er eigenlijk uit gehaald. Het gasfornuisje, koelkast en spoelbakje hebben we verwijderd. Nu is het meer een luxe transportmiddel met grote stoelen, veel ramen (met gordijntjes), een tafel, veel voetruimte en een uitklapbare bedbank. We nemen dus een tentje mee voor de meiden als we gaan trekken. Opgeborgen in één van de vele kasten. Onder elke stoel en bank zit ook kastruimte. Vandaag gaan we naar een dagcamping om alles eens uit te proberen. Een leuke plek waar je van zonsopgang tot zonsondergang gratis mag kamperen. De vorige eigenaar van onze bus was heel precies met zijn spulletjes en heeft ons allerlei kistjes, dozen, tentdoeken en stokken achtergelaten. Op de dagcamping gaan we eens kijken wat we nu eigenlijk allemaal van hem hebben geërfd. Ik vermoed een luifel, een grondzeil, wat lampen en een windscherm. We zullen zien! Proefkamperen lijkt me dus wel handig. We zullen echter niet het enige gezin zijn die willen proefkamperen met hun kampeerauto. In de eerste drie maanden van dit jaar werden er namelijk 25% méér nieuwe kampeerauto’s verkocht. Een van de oorzaken van de plotselinge opkomst van kampeerwagens is dat mensen hun vakantieplannen aanpassen, door onder meer de vluchtelingen problematiek in populaire vakantielanden als Griekenland en Turkije. Ook is er minder animo voor stedentrips binnen Europa na de recente terroristische aanslagen in Parijs en Brussel. Mensen zoeken het dus weer in het oude vertrouwde kamperen. Net als wij. Ook al hebben wij andere beweegredenen. Er zijn in het eerste kwartaal welgeteld 356 nieuwe campers verkocht en 1482 nieuwe caravans. Dat vind ik veel! Met name jonge gezinnen kiezen voor geborgenheid en willen kamperen. Ook in andere Europese landen trekt de markt aan en blijkt kamperen mateloos populair.
Nu vind ik rondtrekken met een hippie bus tóch van een ander kaliber dan kamperen met een splinternieuwe of tweedehands camper. De meeste van deze gezinnen zullen naar populaire campings gaan met een groot zwembad of disco. Wij zoeken onderweg juist unieke plekjes en minicampings op. Of een nachtje in een bed&breakfast. Of misschien heel spannend…wild kamperen? Om de bus helemaal uniek te maken - naast het handgemaakte Mexicaanse interieur - heb ik als verrassing de schuifdeur bekleed met een fotocollage van onze reisfoto’s van over de hele wereld. Heel veel strandfoto’s genomen aan diverse zeeën en oceanen. Twee van de zeven wereldwonderen. Ook foto’s uit Zuid- en Midden-Amerika en uit Noord- en Zuidelijk Afrika zitten erbij. Opvallend veel momenten dat we op de rug van een paard zitten ook. Of op een kameel. Foto’s als een verhalenverteller op de binnenkant van de schuifdeur! Het ideetje was van Inden toen we onlangs met de bus een dagje op weg waren naar de Drunense duinen. Tijdens het rijden is de schuifdeur natuurlijk gesloten. Meestal staat de deur echter open en schuift hij dus uit het zicht. Ik heb de zware doos met alle CD’s vol digitale foto’s van zolder gehaald. Dat zijn twaalf jaar foto’s. Vanaf het moment dat ik zwanger was van Maren. Toen kocht Mark onze eerste digitale camera... Als een verrassing. Ik heb afgelopen weken een bloemlezing gemaakt van jaren aan rondreizen. Leuk om te doen, maar na een paar uur terug in de tijd reizen ook duizelingwekkend. Na het uitprinten van tientallen foto’s in diverse maten heb ik stiekem een proefcollage in de huiskamer gemaakt. Mark was een week in México. Vervolgens deze week alles op een zonnige ochtend op de schuifdeur geplakt. En afgewerkt met lak. Echt een plaatje! Mark was na thuiskomst verbaasd. Net zo’n ‘VT wonen-momentje’ op zondagavond: “Tatarataaaa! Ons nieuwe interieur!”
zondag 10 april 2016
Hardloper
De mooiste dagen van de lente zijn die welke je er zelf aan toevoegt.
- Jan Vercammen
“Dit is écht een cadeautje” denk ik terwijl ik met mijn hoofd tussen mijn benen hang. Ik kijk op z’n kop uit op een bosmeertje. Ik hoor een specht met zijn snavel in de boom tikken. Andere vogels proberen het geluid te overstemmen. Het is een gewone doordeweekse vrijdagochtend en er is bijna niemand in het bos. Ik heb met twee mensen afgesproken een training in het Mastbos te doen. We doen samen een intervaltraining. En eerlijk is eerlijk: samen is het veel leuker. Helemaal in mijn uppie had ik deze training waarschijnlijk lekker overgeslagen. Sinds een aantal weken train ik bij een loopvereniging. In vijftien weken tijd leren we met gemak vijf kilometer hard te lopen. Hardlopen is de meest beoefende sport in Nederland. Iedereen weet dat een gezonde geest in een gezond lichaam huist. Het kost mij alleen soms wat moeite om van de bank af te komen! Naast mijn vele yoga lessen wilde ik ook wat aan mijn bloedwaarden gaan doen. Door cardio training. Mijn suiker is lang te hoog geweest en is nu weer prima in balans hoor, maar dat wil ik graag zo houden. Mijn cholesterol is veel te hoog. Weliswaar is het vooral mijn ‘goede’ cholesterol dat te hoog is maar ik wil het risico op hartaandoeningen verkleinen. Dat kan met hardlopen. Hardlopen vermindert ook overtollig vet en vermindert de kans op aderverkalking. Allemaal heel mooie effecten dus. Bovendien trainen we lekker in het Mastbos. Mijn loopgroep startte begin maart met een informatieavond die ik bijgewoond heb. De mensen op de bijeenkomst leken me leuke mensen. Dus train ik sinds dat moment twee avonden per week met trainer Peter. Ik loop ook één keer per week zelfstandig. Als huiswerk zeg maar.
De leuke mensen en het lekker buiten bewegen hebben mij over de streep getrokken. Tijdens mijn vier maanden training verandert twee keer het seizoen. De klok ging terug naar zomertijd. De blaadjes komen weer aan de bomen en de temperatuur stijgt. Heerlijk! Ik ben gestart met een ski hemd onder mijn sportkleding en een bodywarmer over mijn training jasje, en ik eindig hopelijk met een T-shirtje en een korte broek. Sinds deze week trainen we niet meer op de atletiekbaan, maar op de zandpaden in het bos. Op de achtergrond het geluid van vogel getjilp. Ik voel me geestelijk lekkerder in mijn vel. Door hard te lopen maakt je lichaam onder andere het stofje endorfine aan. Dat is een stof dat een euforisch gevoel geeft. Ook maakt je lijf het stofje fenyletylamine aan en dit stofje vermindert depressieve gevoelens. Allemaal leuk meegenomen, toch? De training die we doen met een professionele trainer is een interval training en daar heb ik eigenlijk niks mee. Ik kijk vooral uit naar het resultaat: straks in een flink tempo vijf kilometer kunnen hardlopen. In een gezond lijf. Hardlopen gaat namelijk ook het brozer worden van je botten tegen. De dichtheid van je botten neemt na je dertigste af, waardoor ze steeds brozer worden. Om sterk te worden en te blijven moeten je botten belast worden. Hardlopen dus! Ik beoefen yoga al vanaf mijn eerste zwangerschap zo’n negentien jaar geleden. Ik zou niet meer zonder yoga kunnen. Hoewel je het op het eerste gezicht misschien niet zou verwachten, hebben hardlopen en yoga veel met elkaar gemeen. Zo vermindert het allebei stress, worden je longen flink aan het werk gezet en kun je het doen waar en wanneer het jou uitkomt. Lekker toch?
- Jan Vercammen
“Dit is écht een cadeautje” denk ik terwijl ik met mijn hoofd tussen mijn benen hang. Ik kijk op z’n kop uit op een bosmeertje. Ik hoor een specht met zijn snavel in de boom tikken. Andere vogels proberen het geluid te overstemmen. Het is een gewone doordeweekse vrijdagochtend en er is bijna niemand in het bos. Ik heb met twee mensen afgesproken een training in het Mastbos te doen. We doen samen een intervaltraining. En eerlijk is eerlijk: samen is het veel leuker. Helemaal in mijn uppie had ik deze training waarschijnlijk lekker overgeslagen. Sinds een aantal weken train ik bij een loopvereniging. In vijftien weken tijd leren we met gemak vijf kilometer hard te lopen. Hardlopen is de meest beoefende sport in Nederland. Iedereen weet dat een gezonde geest in een gezond lichaam huist. Het kost mij alleen soms wat moeite om van de bank af te komen! Naast mijn vele yoga lessen wilde ik ook wat aan mijn bloedwaarden gaan doen. Door cardio training. Mijn suiker is lang te hoog geweest en is nu weer prima in balans hoor, maar dat wil ik graag zo houden. Mijn cholesterol is veel te hoog. Weliswaar is het vooral mijn ‘goede’ cholesterol dat te hoog is maar ik wil het risico op hartaandoeningen verkleinen. Dat kan met hardlopen. Hardlopen vermindert ook overtollig vet en vermindert de kans op aderverkalking. Allemaal heel mooie effecten dus. Bovendien trainen we lekker in het Mastbos. Mijn loopgroep startte begin maart met een informatieavond die ik bijgewoond heb. De mensen op de bijeenkomst leken me leuke mensen. Dus train ik sinds dat moment twee avonden per week met trainer Peter. Ik loop ook één keer per week zelfstandig. Als huiswerk zeg maar.
De leuke mensen en het lekker buiten bewegen hebben mij over de streep getrokken. Tijdens mijn vier maanden training verandert twee keer het seizoen. De klok ging terug naar zomertijd. De blaadjes komen weer aan de bomen en de temperatuur stijgt. Heerlijk! Ik ben gestart met een ski hemd onder mijn sportkleding en een bodywarmer over mijn training jasje, en ik eindig hopelijk met een T-shirtje en een korte broek. Sinds deze week trainen we niet meer op de atletiekbaan, maar op de zandpaden in het bos. Op de achtergrond het geluid van vogel getjilp. Ik voel me geestelijk lekkerder in mijn vel. Door hard te lopen maakt je lichaam onder andere het stofje endorfine aan. Dat is een stof dat een euforisch gevoel geeft. Ook maakt je lijf het stofje fenyletylamine aan en dit stofje vermindert depressieve gevoelens. Allemaal leuk meegenomen, toch? De training die we doen met een professionele trainer is een interval training en daar heb ik eigenlijk niks mee. Ik kijk vooral uit naar het resultaat: straks in een flink tempo vijf kilometer kunnen hardlopen. In een gezond lijf. Hardlopen gaat namelijk ook het brozer worden van je botten tegen. De dichtheid van je botten neemt na je dertigste af, waardoor ze steeds brozer worden. Om sterk te worden en te blijven moeten je botten belast worden. Hardlopen dus! Ik beoefen yoga al vanaf mijn eerste zwangerschap zo’n negentien jaar geleden. Ik zou niet meer zonder yoga kunnen. Hoewel je het op het eerste gezicht misschien niet zou verwachten, hebben hardlopen en yoga veel met elkaar gemeen. Zo vermindert het allebei stress, worden je longen flink aan het werk gezet en kun je het doen waar en wanneer het jou uitkomt. Lekker toch?
zondag 3 april 2016
Vaporetti
De sneeuw is weg en op de velden is weer gras te zien en loof op de bomen.
- Horatius
We gingen met z’n vijfjes naar de kerk. Op Eerste Paasdag gingen we vroeg naar de basiliek op het San Marco plein. Het vroege zonlicht scheen aarzelend op de verbleekte houten deuren. De Paasmis werd heel druk bezocht. Door de zijdeur schuifelden vele verschillende nationaliteiten samen met de Venetianen voetje voor voetje naar binnen. De kerk stond bomvol. De priester kwam met zijn gevolg vlak langs ons lopen. De kaarsen op het altaar flakkerden. De wierook vulde de lucht met zijn houten aroma. Er heerste een vredigheid. In een wereld vol angst en terreurdreiging kwamen wij hier allemaal samen om positieve energie te ervaren. De zang van het koor weerklonk prachtig door het hoge, gewelfde plafond. Het plafond dat helemaal bedekt was met glinsterende heiligbeelden en fresco’s trok een ieders aandacht. Het was veel goud dat er blonk. De vloeren bestonden uit prachtige motieven in verschillende kleuren mozaïek. Wat een weelde! Halverwege de mis in het Italiaans ontsnapten we naar buiten. We wandelden het hoekje om naar de kade om een vaporetto (watertaxi) te pakken. Naar het eiland Murano. Een klein eilandje niet ver van Venetië waar murano-glas vervaardigd wordt. We hadden een zonnige dag uitgekozen voor de vele boottochtjes over de populaire kanalen. Alles speelt zich hier op het water af. Alles dobbert op en neer. Alles is hier water, water en nog eens water. Vanaf de aquagroene zee konden we goed genieten van het fraaie aanblik van de eeuwenoude stad.
De oorspronkelijke reden van ons bezoek was mijn verjaardag op Tweede Paasdag. Naast het Italiaans zonnetje natuurlijk. Hoe heerlijk is het om je geboortedag met je gezin in Italië te vieren? Superlieve cadeautjes op het bed uitpakken, een uitgebreid buffetontbijt en een relaxte ochtend met een goed boek dat zich toevallig aan de Italiaanse kust afspeelt. Daarna de bus gepakt naar één van de vele eilanden waar Venetië uit bestaat. De heerlijkste gebakjes hebben we uitgekozen uit de vitrines van een pasticceria en die hebben we even later bij een trappetje aan één van de vele zeegroene kanalen opgegeten. Eind van de middag hebben we een rustig zonovergoten plein uitgezocht in de luwte van de toeristenstroom. Daar hebben we op een terrasje van een trattoria - in de laatste zonnestralen van die dag - onze laatste Italiaanse pizza verorberd. Het is heerlijk hier om gewoon te zitten en naar de Venetianen te kijken. De toeristen. In groepen of alleen. Vijf hele dagen hebben we in het lenteachtig Italië doorgebracht met bomen in bloei en een krachtig lentezonnetje. Een feestelijk moment als je zonder winterjas naar buiten kunt! We hebben genoten van het heerlijke eten, de zongerijpte aardbeien en tomaatjes, de vele romige ijsjes en de magie van de stad. Ook de vitaliteit van deze stad. Genoten van het onbekende. Het heldere daglicht. Een betoverende stad. Gekleurd door het licht van het water. Het dwalen door de stad. Je laten verrassen door mooie steegjes en pleintjes. Ciao Venezia! Grazie! We zijn voor het eerst sinds jaren weer op reis geweest ín Europa. Europa met z’n mooie culturele plekjes. Dit smaakt naar meer!
Venetië – 29 maart 2016
- Horatius
We gingen met z’n vijfjes naar de kerk. Op Eerste Paasdag gingen we vroeg naar de basiliek op het San Marco plein. Het vroege zonlicht scheen aarzelend op de verbleekte houten deuren. De Paasmis werd heel druk bezocht. Door de zijdeur schuifelden vele verschillende nationaliteiten samen met de Venetianen voetje voor voetje naar binnen. De kerk stond bomvol. De priester kwam met zijn gevolg vlak langs ons lopen. De kaarsen op het altaar flakkerden. De wierook vulde de lucht met zijn houten aroma. Er heerste een vredigheid. In een wereld vol angst en terreurdreiging kwamen wij hier allemaal samen om positieve energie te ervaren. De zang van het koor weerklonk prachtig door het hoge, gewelfde plafond. Het plafond dat helemaal bedekt was met glinsterende heiligbeelden en fresco’s trok een ieders aandacht. Het was veel goud dat er blonk. De vloeren bestonden uit prachtige motieven in verschillende kleuren mozaïek. Wat een weelde! Halverwege de mis in het Italiaans ontsnapten we naar buiten. We wandelden het hoekje om naar de kade om een vaporetto (watertaxi) te pakken. Naar het eiland Murano. Een klein eilandje niet ver van Venetië waar murano-glas vervaardigd wordt. We hadden een zonnige dag uitgekozen voor de vele boottochtjes over de populaire kanalen. Alles speelt zich hier op het water af. Alles dobbert op en neer. Alles is hier water, water en nog eens water. Vanaf de aquagroene zee konden we goed genieten van het fraaie aanblik van de eeuwenoude stad.
De oorspronkelijke reden van ons bezoek was mijn verjaardag op Tweede Paasdag. Naast het Italiaans zonnetje natuurlijk. Hoe heerlijk is het om je geboortedag met je gezin in Italië te vieren? Superlieve cadeautjes op het bed uitpakken, een uitgebreid buffetontbijt en een relaxte ochtend met een goed boek dat zich toevallig aan de Italiaanse kust afspeelt. Daarna de bus gepakt naar één van de vele eilanden waar Venetië uit bestaat. De heerlijkste gebakjes hebben we uitgekozen uit de vitrines van een pasticceria en die hebben we even later bij een trappetje aan één van de vele zeegroene kanalen opgegeten. Eind van de middag hebben we een rustig zonovergoten plein uitgezocht in de luwte van de toeristenstroom. Daar hebben we op een terrasje van een trattoria - in de laatste zonnestralen van die dag - onze laatste Italiaanse pizza verorberd. Het is heerlijk hier om gewoon te zitten en naar de Venetianen te kijken. De toeristen. In groepen of alleen. Vijf hele dagen hebben we in het lenteachtig Italië doorgebracht met bomen in bloei en een krachtig lentezonnetje. Een feestelijk moment als je zonder winterjas naar buiten kunt! We hebben genoten van het heerlijke eten, de zongerijpte aardbeien en tomaatjes, de vele romige ijsjes en de magie van de stad. Ook de vitaliteit van deze stad. Genoten van het onbekende. Het heldere daglicht. Een betoverende stad. Gekleurd door het licht van het water. Het dwalen door de stad. Je laten verrassen door mooie steegjes en pleintjes. Ciao Venezia! Grazie! We zijn voor het eerst sinds jaren weer op reis geweest ín Europa. Europa met z’n mooie culturele plekjes. Dit smaakt naar meer!
Venetië – 29 maart 2016
zondag 27 maart 2016
Selfie stick
Hier zu sein ist so viel.
- Rainer Maria Silke
Het Italiaanse zonnetje schijnt, al merken we daar niet zo veel van in de supersmalle straatjes van deze stad. Het zonlicht kan de straatstenen niet bereiken door de hoge huizen aan weerszijden van de steegjes. We zijn in Venetië. De mensenmassa in deze stad aan de Adriatische Zee is overwelmend. We zijn op Piazza le Roma uit de bus gestapt en sindsdien zie ik overal hordes mensen. Toeristen. Overal waar ik kijk ziet het werkelijk zwart van de mensen. Ik had heus wel verwacht dat er met Pasen veel mensen naar deze romantische stad zouden komen. Dit had ik, wellicht te naïef, niet zien aankomen. Schakelen moeten we. En hoewel Venetië door de dagelijkse stroom toeristen lang niet overal meer sereen is heeft ze tóch haar magie behouden. Dat ontdekken we pas later. La Serenissima wordt ze liefkozend door de Italianen genoemd. Koningin van het water. Als ik, onderweg naar de overbekende Rialtobrug, een paar fotootjes met mijn camera heb geschoten is de batterij leeg. Heel onnadenkend had ik de cameratas thuis gelaten. Met de reservebatterij erin. Vandaag zal ik geen foto’s meer kunnen maken. Daar zou ik vroeger heel teleurgesteld van kunnen worden. Nu kan ik het verbazingwekkend snel loslaten. Het is zoals het is. Bovendien, Mark heeft zijn iPhone mee en daar kunnen echt mooie foto’s mee gemaakt worden. Ook selfies. Onze groep van vijf zet je echter niet zo makkelijk op een selfie waar ook de kanaaltjes met gondels nog op de achtergrond te zien moeten zijn… We volgen de meute en dwalen uren door de stad. Overal marktkraampjes met toeristische koopwaar. Als we bij de wereldberoemde brug zijn blijkt hij in de steigers te staan. Renovatie.
We lopen verder naar het zonovergoten San Marco plein. Met een ijsje in mijn hand om me heen kijkend valt me op dat veel toeristen een zogenaamde selfie-stick hebben. Natuurlijk heb ik dat wel eens eerder gezien, maar ineens zie ik het licht. In zo’n stad met veel bezienswaardigheden en alleen een iPhone om alles vast te leggen is dit dé oplossing! Voor vijf euro zijn ze bij elke kraam te koop. We beginnen op het plein. Het is zo lollig om met z’n allen in beeld te komen en dan ook het basiliek in beeld te krijgen. Om de beurt mogen we de stok vast houden en op het knopje drukken. We hebben het ineens ontdekt. Op bruggetjes staan we dicht bij elkaar om een gondel in het kanaal in de lens te spotten. Het verhoogt absoluut het plezier van de stadstour! Als aan beiden kanten van een bruggetje antieke gondels varen is het enthousiasme te groot: aan welke kant moeten we poseren? Als we eind van de middag terug naar Piazza le Roma willen lopen zijn we de weg kwijt. Wat wil je ook: met meer dan 150 kanalen, ruim 400 bruggetjes en ontelbaar veel steegjes? Ook daar blijkt de iPhone op de stick dé oplossing. Maren loopt voorop met de stratenmap op de telefoon. We lopen door de leukste wijkjes. Overal rustige pleinen met terrasjes. We klimmen tientallen bruggetjes over en genieten van dit betoverende deel van de stad. Hier komen geen hordes toeristen. Geen marktkraampjes. Stilletjes glijden de gondels in het lichtgroene water voorbij. Een gondelier neuriet een liedje. Nu zie ik de romantiek van de stad. De magie. Om elke hoek een ander steegje of kanaal. De rust. Het wasgoed dat hoog aan de waslijnen in het zonlicht hangt te drogen. De bloembakken voor de ramen. De geweldige boetiekjes met luxe kookspullen, trattoria en knusse bloemen- of sieradenwinkeltjes. We zijn een paar dagen in een van de meest romantische steden van Europa!
Venetië - 25 maart 2016
- Rainer Maria Silke
Het Italiaanse zonnetje schijnt, al merken we daar niet zo veel van in de supersmalle straatjes van deze stad. Het zonlicht kan de straatstenen niet bereiken door de hoge huizen aan weerszijden van de steegjes. We zijn in Venetië. De mensenmassa in deze stad aan de Adriatische Zee is overwelmend. We zijn op Piazza le Roma uit de bus gestapt en sindsdien zie ik overal hordes mensen. Toeristen. Overal waar ik kijk ziet het werkelijk zwart van de mensen. Ik had heus wel verwacht dat er met Pasen veel mensen naar deze romantische stad zouden komen. Dit had ik, wellicht te naïef, niet zien aankomen. Schakelen moeten we. En hoewel Venetië door de dagelijkse stroom toeristen lang niet overal meer sereen is heeft ze tóch haar magie behouden. Dat ontdekken we pas later. La Serenissima wordt ze liefkozend door de Italianen genoemd. Koningin van het water. Als ik, onderweg naar de overbekende Rialtobrug, een paar fotootjes met mijn camera heb geschoten is de batterij leeg. Heel onnadenkend had ik de cameratas thuis gelaten. Met de reservebatterij erin. Vandaag zal ik geen foto’s meer kunnen maken. Daar zou ik vroeger heel teleurgesteld van kunnen worden. Nu kan ik het verbazingwekkend snel loslaten. Het is zoals het is. Bovendien, Mark heeft zijn iPhone mee en daar kunnen echt mooie foto’s mee gemaakt worden. Ook selfies. Onze groep van vijf zet je echter niet zo makkelijk op een selfie waar ook de kanaaltjes met gondels nog op de achtergrond te zien moeten zijn… We volgen de meute en dwalen uren door de stad. Overal marktkraampjes met toeristische koopwaar. Als we bij de wereldberoemde brug zijn blijkt hij in de steigers te staan. Renovatie.
We lopen verder naar het zonovergoten San Marco plein. Met een ijsje in mijn hand om me heen kijkend valt me op dat veel toeristen een zogenaamde selfie-stick hebben. Natuurlijk heb ik dat wel eens eerder gezien, maar ineens zie ik het licht. In zo’n stad met veel bezienswaardigheden en alleen een iPhone om alles vast te leggen is dit dé oplossing! Voor vijf euro zijn ze bij elke kraam te koop. We beginnen op het plein. Het is zo lollig om met z’n allen in beeld te komen en dan ook het basiliek in beeld te krijgen. Om de beurt mogen we de stok vast houden en op het knopje drukken. We hebben het ineens ontdekt. Op bruggetjes staan we dicht bij elkaar om een gondel in het kanaal in de lens te spotten. Het verhoogt absoluut het plezier van de stadstour! Als aan beiden kanten van een bruggetje antieke gondels varen is het enthousiasme te groot: aan welke kant moeten we poseren? Als we eind van de middag terug naar Piazza le Roma willen lopen zijn we de weg kwijt. Wat wil je ook: met meer dan 150 kanalen, ruim 400 bruggetjes en ontelbaar veel steegjes? Ook daar blijkt de iPhone op de stick dé oplossing. Maren loopt voorop met de stratenmap op de telefoon. We lopen door de leukste wijkjes. Overal rustige pleinen met terrasjes. We klimmen tientallen bruggetjes over en genieten van dit betoverende deel van de stad. Hier komen geen hordes toeristen. Geen marktkraampjes. Stilletjes glijden de gondels in het lichtgroene water voorbij. Een gondelier neuriet een liedje. Nu zie ik de romantiek van de stad. De magie. Om elke hoek een ander steegje of kanaal. De rust. Het wasgoed dat hoog aan de waslijnen in het zonlicht hangt te drogen. De bloembakken voor de ramen. De geweldige boetiekjes met luxe kookspullen, trattoria en knusse bloemen- of sieradenwinkeltjes. We zijn een paar dagen in een van de meest romantische steden van Europa!
Venetië - 25 maart 2016
zaterdag 19 maart 2016
Kerst in maart
Acceptatie betekent: dit is wat de situatie, dit moment, van me vraagt en daarom ben ik van harte bereid om dat te doen.
- Eckhart Tolle
Ik krijg de deur nauwelijks open zoveel klanten staan er binnen. Ik excuseer me als ik me erbij prop. Iedereen schuift nog wat dichter tegen elkaar aan. Het is iets na half negen op zaterdagochtend. Op weg van het station zag ik al mensen op straat met handen vol taartdozen van deze bakker. Bakker Jan de Groot. De bakplaten met Bosschebollen zijn niet aan te slepen. Ik ben in ’s-Hertogenbosch. Bij dé bakker die bekend staat om zijn Bosschebollen. Trots neem ik een doos met vijf Bosschebollen mee. Het is me gelukt om vanavond met de beloofde lekkernij thuis te komen. Ik mag een dag in Den Bosch werken. In een net geopende pop-up store van de juwelier waar ik werk. Ik werk met een collega die net gestart is. Ze vertelt me dat het haar derde werkdag is. Dit kan een interessante dag worden, denk ik. Ik weet zelf nog lang niet alles van de kassahandelingen. En trouwens ook niet van horloges en sieraden. Bij het openen van de dag op de kassa maak ik al een goede beurt. “Dat jij dat allemaal al weet!” roept ze uit. Mijn ego groeit, want in Breda ben ik het groentje die bijna alles moet vragen. We zijn maar met z’n tweetjes dus de dag starten met een kopje thee zit er niet in. Ik loop een rondje langs de vitrines en zodra de rolluiken omhoog gaan lopen er al klanten binnen. Recht voor de deur is de zaterdagse weekmarkt. Het is hartstikke druk op straat. De stroom klanten stopt de hele dag niet meer. Alle sieraden zijn enorm afgeprijsd in deze tijdelijke winkel. Alle horloges en sieraden gaan voor lage prijzen weg. We mogen de sieraden niet inpakken. Geen mooie tasjes met gekleurd crêpe papier erin. Geen strikken of een cadeaupapiertje eromheen. Dat vind ik heel moeilijk. Ik loop dus even naar mijn collega’s in de winkel ernaast en haal toch wat cadeaupapier, lint en tasjes. We vullen geen garantiebewijzen in bij de merkhorloges. De bon is de garantie. Al snel merk ik dat ik voornamelijk achter de kassa sta. In Breda zit ik met klanten aan tafel. Loop mee naar de deur. Ik geef ze een hand als afscheid. Veel aandacht voor de klant. Voor hun viermomentje. Chique juwelen. Hier juist niet.
Alles draait om de prijs. Ik heb het gevoel dat er veel gestolen wordt uit de winkel. Voor in de winkel zijn namelijk geen vitrines. Het is veel te druk om overzicht te houden. Mensen raken geïrriteerd omdat ze lang in de rij moeten staan. Klanten moeten lang wachten voordat we met een sleutel de vitrines kunnen openen. We zijn onderbezet. Mensen willen vandaag alleen de prijs weten. Inpakken en wegwezen. Mijn collegaatje en ik werken de hele dag langs elkaar heen. We zien elkaar nauwelijks door de menigte van klanten. Als het ‘ineens’ sluitingstijd is komt de manager van de juwelier ernaast in de winkel. De rolluiken moeten dicht, maar er zijn nog veel te veel klanten! Er staat ook nog een lange rij bij de kassa. Zij werkt de rij weg. Tussendoor bijt ze nog een boze klant toe dat ze ook niet meer dan haar best kan doen. Mijn collegaatje en ik helpen de laatste klanten en uiteindelijk kan het rolluik echt dicht. Wat een dag! We hebben een omzet die niet onder doet voor een Kerstomzet (waar dan met vijf collega’s aan gewerkt wordt). Met z’n tweetjes alleen maar goedkoop spul verkopen en dan ook zo’n hoge omzet behalen is bewonderenswaardig. Zo kijk ik ook naar mijn nieuwe collega. Ze is aangenomen om élke dag in de pop-up store te werken. Eén dag in Den Bosch was leuk voor mij. De dag vlóóg voorbij. Maar niet voor herhaling vatbaar. In de trein naar huis overdenk ik mijn dag. Mijn eigen werk bij de juwelier is veel leuker en uitdagender. En ook minder intensief. Ik stond de ochtend erna met een vermoeid lijf op. We zijn die vrije zondag met de hippie bus naar de Loonse en Drunense duinen gereden. Terwijl ik van een heerlijke wandeling met een lekker voorjaarszonnetje erbij geniet, staat mijn arme collega wéér in de pop-up store haar benen uit haar lijf te rennen. Ik zou voor geen goud met haar willen ruilen.
- Eckhart Tolle
Ik krijg de deur nauwelijks open zoveel klanten staan er binnen. Ik excuseer me als ik me erbij prop. Iedereen schuift nog wat dichter tegen elkaar aan. Het is iets na half negen op zaterdagochtend. Op weg van het station zag ik al mensen op straat met handen vol taartdozen van deze bakker. Bakker Jan de Groot. De bakplaten met Bosschebollen zijn niet aan te slepen. Ik ben in ’s-Hertogenbosch. Bij dé bakker die bekend staat om zijn Bosschebollen. Trots neem ik een doos met vijf Bosschebollen mee. Het is me gelukt om vanavond met de beloofde lekkernij thuis te komen. Ik mag een dag in Den Bosch werken. In een net geopende pop-up store van de juwelier waar ik werk. Ik werk met een collega die net gestart is. Ze vertelt me dat het haar derde werkdag is. Dit kan een interessante dag worden, denk ik. Ik weet zelf nog lang niet alles van de kassahandelingen. En trouwens ook niet van horloges en sieraden. Bij het openen van de dag op de kassa maak ik al een goede beurt. “Dat jij dat allemaal al weet!” roept ze uit. Mijn ego groeit, want in Breda ben ik het groentje die bijna alles moet vragen. We zijn maar met z’n tweetjes dus de dag starten met een kopje thee zit er niet in. Ik loop een rondje langs de vitrines en zodra de rolluiken omhoog gaan lopen er al klanten binnen. Recht voor de deur is de zaterdagse weekmarkt. Het is hartstikke druk op straat. De stroom klanten stopt de hele dag niet meer. Alle sieraden zijn enorm afgeprijsd in deze tijdelijke winkel. Alle horloges en sieraden gaan voor lage prijzen weg. We mogen de sieraden niet inpakken. Geen mooie tasjes met gekleurd crêpe papier erin. Geen strikken of een cadeaupapiertje eromheen. Dat vind ik heel moeilijk. Ik loop dus even naar mijn collega’s in de winkel ernaast en haal toch wat cadeaupapier, lint en tasjes. We vullen geen garantiebewijzen in bij de merkhorloges. De bon is de garantie. Al snel merk ik dat ik voornamelijk achter de kassa sta. In Breda zit ik met klanten aan tafel. Loop mee naar de deur. Ik geef ze een hand als afscheid. Veel aandacht voor de klant. Voor hun viermomentje. Chique juwelen. Hier juist niet.
Alles draait om de prijs. Ik heb het gevoel dat er veel gestolen wordt uit de winkel. Voor in de winkel zijn namelijk geen vitrines. Het is veel te druk om overzicht te houden. Mensen raken geïrriteerd omdat ze lang in de rij moeten staan. Klanten moeten lang wachten voordat we met een sleutel de vitrines kunnen openen. We zijn onderbezet. Mensen willen vandaag alleen de prijs weten. Inpakken en wegwezen. Mijn collegaatje en ik werken de hele dag langs elkaar heen. We zien elkaar nauwelijks door de menigte van klanten. Als het ‘ineens’ sluitingstijd is komt de manager van de juwelier ernaast in de winkel. De rolluiken moeten dicht, maar er zijn nog veel te veel klanten! Er staat ook nog een lange rij bij de kassa. Zij werkt de rij weg. Tussendoor bijt ze nog een boze klant toe dat ze ook niet meer dan haar best kan doen. Mijn collegaatje en ik helpen de laatste klanten en uiteindelijk kan het rolluik echt dicht. Wat een dag! We hebben een omzet die niet onder doet voor een Kerstomzet (waar dan met vijf collega’s aan gewerkt wordt). Met z’n tweetjes alleen maar goedkoop spul verkopen en dan ook zo’n hoge omzet behalen is bewonderenswaardig. Zo kijk ik ook naar mijn nieuwe collega. Ze is aangenomen om élke dag in de pop-up store te werken. Eén dag in Den Bosch was leuk voor mij. De dag vlóóg voorbij. Maar niet voor herhaling vatbaar. In de trein naar huis overdenk ik mijn dag. Mijn eigen werk bij de juwelier is veel leuker en uitdagender. En ook minder intensief. Ik stond de ochtend erna met een vermoeid lijf op. We zijn die vrije zondag met de hippie bus naar de Loonse en Drunense duinen gereden. Terwijl ik van een heerlijke wandeling met een lekker voorjaarszonnetje erbij geniet, staat mijn arme collega wéér in de pop-up store haar benen uit haar lijf te rennen. Ik zou voor geen goud met haar willen ruilen.
zaterdag 12 maart 2016
Ondergesneeuwde taal
Wees als de zon in mededogen en compassie.
- Rumi
“We moesten het op school out acten” hoor ik haar zeggen. Of ze stelt me de vraag “Ik heb geen force, kun jij het tillen?” Ook hoor ik “Die juf heeft echt geen leuke personality!” als ze uit school komt. En daarna klagend “Voor die test moet ik drie chapters leren! Het is unfair!” Het Nederlands schiet haar niet te binnen. “Mam, we gaan op school koken voor elderly people” vind ik best schattig klinken uit haar mond. Schoolverhalen aan de eettafel gaan meestal in het Engels. Moppen ook. Mijn vriendin zei onlangs tegen Maren dat haar nichtje uit Australië hetzelfde accent heeft als Maren als ze Nederlands praat. Onze meiden pesten elkaar in het Engels. Ze kennen meer Engelse scheldwoorden dan Nederlandse. Zonder moeite switchen ze van de ene taal naar de andere. Het valt Mark en mij eigenlijk nauwelijks op. Het stotteren van onze jongste, haar zoeken naar woorden valt wél op. We voelen compassie. Als je zonder enige moeite in twee talen kunt communiceren ben je tweetalig. Ook al heb je de andere taal later in je leven aangeleerd. De definitie van tweetalig is trouwens moeilijk te bepalen. Het gaat in eerste instantie om een gevoel. Taal is een levend iets dat in onze verbeelding vastgelegd is en onze werkelijkheid bepaalt. Taal, emotie en identiteit zijn natuurlijk heel nauw met elkaar verbonden. Hoe zit het met tweetalige kinderen om een idee of een gevoel uit te drukken? Zij kunnen creatiever omgaan met taal. Bij Maren kunnen wonderlijke taalkundige uitvindingen optreden. Heel creatief. Heel grappig ook. Dat komt omdat ze dagelijks met meer dan één taal moet jongleren. Al jaren spreekt ze elke schooldag Engels en thuis Nederlands. Als een woord haar geest ontglipt, of er is zelfs geen andere manier om iets uit te drukken, kan ze uitreiken naar een oplossing uit een andere taal... Inden en Anthe kunnen de talen beter scheiden dan hun zusje. Spaans wordt door alle drie de meiden steeds minder gebruikt. Sowieso lag in México onze voorkeur bij Engels in plaats van Spaans. Ook al hebben we 5,5 jaar in een Spaanstalig land gewoond! Dus ook als er nu een Spaanstalig vriendinnetje thuis mee eet, kletsen we meestal in het Engels. In México waar de kinderen naar een Amerikaanse school gingen merkten wij bij de meiden dat Engels de overheersende taal werd. Dat is een heel normaal verschijnsel, want de kinderen hoorden die taal op de meeste plaatsen buiten ons gezin: op school, op sport, tijdens het spelen met vriendjes en vriendinnetjes. Hun moedertaal raakte daardoor wat ondergesneeuwd. Terwijl Mark en ik het belangrijk vonden dat ze ook hun moedertaal bleven beheersen. Thuis was dus de afspraak dat er Nederlands gesproken werd (behalve als we bezoek in huis hadden). Een andere afspraak had kunnen zijn dat de eerste zin telt. Als een zin in een bepaalde taal is, is het antwoord ook in diezelfde taal. Dat gebeurt nu niet bij ons.
Recente studies beweren dat tweetalige mensen een sterkere "meta-taalbewustzijn” hebben. Dit wordt gebruikt bij het oplossen van problemen in gebieden buiten de taal. Zoals wiskunde. Handig! Het leren van een nieuwe taal is als een oefening voor je hersenen: het stimuleert en verhoogt verbindingen in de hersenen. Dat mijn brein wat ouder en dus minder flexibel is merkte ik énorm met het aanleren van de Spaanse taal! Sommigen beweren dat het leren van talen hun leven en persoonlijkheid heeft beïnvloed. Dat ze meer open, creatief, zelfverzekerd en tolerant zijn in de nieuwe taal. Dat zou kunnen. Het is zéker waar dat talen mensen veranderen. Het is niet ongewoon om een andere kant van iemand te zien als deze een andere taal aan het spreken is. Reuze interessante materie. Hoe kiest het brein bijvoorbeeld één van de taal paden? Zoals in dromen? Wordt dit beïnvloed door het gemak, de context of zijn er bepaalde hersenkronkeltjes die het meest versterkt zijn na verloop van tijd? Hoe meer verbindingen in de hersenen, hoe meer mogelijkheden. Deze zogenaamde cognitieve flexibiliteit wordt geassocieerd met creativiteit. Tweetalige mensen zouden meer creatief zijn. Oók een leuke bijkomstigheid. Maren te zien jongleren met taal is sowieso leuk. Ook al voelen we compassie…bijna dagelijks liggen we allemaal in een deuk om een verspreking die ze doet.
- Rumi
“We moesten het op school out acten” hoor ik haar zeggen. Of ze stelt me de vraag “Ik heb geen force, kun jij het tillen?” Ook hoor ik “Die juf heeft echt geen leuke personality!” als ze uit school komt. En daarna klagend “Voor die test moet ik drie chapters leren! Het is unfair!” Het Nederlands schiet haar niet te binnen. “Mam, we gaan op school koken voor elderly people” vind ik best schattig klinken uit haar mond. Schoolverhalen aan de eettafel gaan meestal in het Engels. Moppen ook. Mijn vriendin zei onlangs tegen Maren dat haar nichtje uit Australië hetzelfde accent heeft als Maren als ze Nederlands praat. Onze meiden pesten elkaar in het Engels. Ze kennen meer Engelse scheldwoorden dan Nederlandse. Zonder moeite switchen ze van de ene taal naar de andere. Het valt Mark en mij eigenlijk nauwelijks op. Het stotteren van onze jongste, haar zoeken naar woorden valt wél op. We voelen compassie. Als je zonder enige moeite in twee talen kunt communiceren ben je tweetalig. Ook al heb je de andere taal later in je leven aangeleerd. De definitie van tweetalig is trouwens moeilijk te bepalen. Het gaat in eerste instantie om een gevoel. Taal is een levend iets dat in onze verbeelding vastgelegd is en onze werkelijkheid bepaalt. Taal, emotie en identiteit zijn natuurlijk heel nauw met elkaar verbonden. Hoe zit het met tweetalige kinderen om een idee of een gevoel uit te drukken? Zij kunnen creatiever omgaan met taal. Bij Maren kunnen wonderlijke taalkundige uitvindingen optreden. Heel creatief. Heel grappig ook. Dat komt omdat ze dagelijks met meer dan één taal moet jongleren. Al jaren spreekt ze elke schooldag Engels en thuis Nederlands. Als een woord haar geest ontglipt, of er is zelfs geen andere manier om iets uit te drukken, kan ze uitreiken naar een oplossing uit een andere taal... Inden en Anthe kunnen de talen beter scheiden dan hun zusje. Spaans wordt door alle drie de meiden steeds minder gebruikt. Sowieso lag in México onze voorkeur bij Engels in plaats van Spaans. Ook al hebben we 5,5 jaar in een Spaanstalig land gewoond! Dus ook als er nu een Spaanstalig vriendinnetje thuis mee eet, kletsen we meestal in het Engels. In México waar de kinderen naar een Amerikaanse school gingen merkten wij bij de meiden dat Engels de overheersende taal werd. Dat is een heel normaal verschijnsel, want de kinderen hoorden die taal op de meeste plaatsen buiten ons gezin: op school, op sport, tijdens het spelen met vriendjes en vriendinnetjes. Hun moedertaal raakte daardoor wat ondergesneeuwd. Terwijl Mark en ik het belangrijk vonden dat ze ook hun moedertaal bleven beheersen. Thuis was dus de afspraak dat er Nederlands gesproken werd (behalve als we bezoek in huis hadden). Een andere afspraak had kunnen zijn dat de eerste zin telt. Als een zin in een bepaalde taal is, is het antwoord ook in diezelfde taal. Dat gebeurt nu niet bij ons.
Recente studies beweren dat tweetalige mensen een sterkere "meta-taalbewustzijn” hebben. Dit wordt gebruikt bij het oplossen van problemen in gebieden buiten de taal. Zoals wiskunde. Handig! Het leren van een nieuwe taal is als een oefening voor je hersenen: het stimuleert en verhoogt verbindingen in de hersenen. Dat mijn brein wat ouder en dus minder flexibel is merkte ik énorm met het aanleren van de Spaanse taal! Sommigen beweren dat het leren van talen hun leven en persoonlijkheid heeft beïnvloed. Dat ze meer open, creatief, zelfverzekerd en tolerant zijn in de nieuwe taal. Dat zou kunnen. Het is zéker waar dat talen mensen veranderen. Het is niet ongewoon om een andere kant van iemand te zien als deze een andere taal aan het spreken is. Reuze interessante materie. Hoe kiest het brein bijvoorbeeld één van de taal paden? Zoals in dromen? Wordt dit beïnvloed door het gemak, de context of zijn er bepaalde hersenkronkeltjes die het meest versterkt zijn na verloop van tijd? Hoe meer verbindingen in de hersenen, hoe meer mogelijkheden. Deze zogenaamde cognitieve flexibiliteit wordt geassocieerd met creativiteit. Tweetalige mensen zouden meer creatief zijn. Oók een leuke bijkomstigheid. Maren te zien jongleren met taal is sowieso leuk. Ook al voelen we compassie…bijna dagelijks liggen we allemaal in een deuk om een verspreking die ze doet.
zaterdag 5 maart 2016
Ontevreden planeten
Het is een gave eenvoudig te zijn. Het is een gave vrij te zijn. Het is een gave daar terecht te komen waar je wezen moet. En als je bent waar je thuishoort, blijkt het een vallei van liefde en geluk te zijn.
- Shaker hymn
Deze maand is er iets bijzonders aan de hand: de vier belangrijkste planeten vormen een vlinder aan de hemel. Maar liefst vier planeten – Jupiter, Saturnus, Pluto en Uranus – verbinden zich met elkaar om een soort vlinderfiguur te vormen. Zo’n complexe symmetrie komt niet vaak voor en heeft vrijwel altijd een bijzondere betekenis in de astrologie. Jupiter wijst op groei en expansie. Deze planeet laat dingen soms uit de hand lopen of blaast ze tot enorme proporties op. Saturnus daarentegen zet zich in om zaken juist in de hand te houden. En doet dat deze maand heel krampachtig. Dat betekent dat er veel spanning kan ontstaan. Ik geloof niet bijster veel in de stand van onze planeten en hun betekenis. Maar ik geloof wél in energie en interacties. Deze bijzondere stand van de planeten zorgt er volgens kenners voor dat zaken die er op het eerste gezicht fantastisch uitzien nu op grootse manier kunnen mislukken. Ik lees dat veranderingen in maart niet altijd rechtvaardig zullen zijn. Als voorbeeld wordt er in de tekst genoemd dat een verzekering niet uitkeert waar je recht op hebt. Het is bij deze energie volgens het artikel moeilijk je recht te halen. Pats. Boem. Mijn interesse is direct gewekt. Ik lees verder. De stand van de planeten kan zorgen voor veel onrust en ontevredenheid. Er kan een negatieve stemming ontstaan. Deze energie versterkt eigenlijk het algehele gevoel van onbehagen alleen maar. Hoe herkenbaar! Onze verzekeringsellende geeft mij al maanden een gevoel van onbehagen! Een gevoel van onbehagen én ontevredenheid. Een rake schets van mijn gevoel. In deze energie van de planeten is het kennelijk een godswonder dat wij een paar dagen geleden het állerlaatste portie schadevergoeding ontvangen hebben. Meer vergoedingen zitten er echt niet meer in. Dit werd nog eens bevestigd doordat het laatste bedrag dat op de rekening werd overgemaakt linea recta weer op een rekening van een andere verzekeraar gestort mocht worden. Dat klinkt nu heel onlogisch, maar er zat destijds wel een logica in de uitleg van die verzekeringsagent. Al weet ik niet meer hoe. Hoe onbegrijpelijk ook, ik ben te moe om wéér strijd te voeren. We laten het hierbij. Ik mag nog wel wat langer wachten op het laatste bedrag, want ze maakten het eerst over op een verkeerd rekeningnummer. Hoe typisch met deze stand van de planeten. Ik kijk nergens meer van op.
De wereld om ons heen verandert snel, lang niet altijd op een leuke manier. En er wordt soms veel aanpassingsvermogen van ons allemaal gevraagd. In alle opzichten. Ik weet dat er een flinke dosis van ons gezin gevraagd werd de laatste maanden. We zijn nu waar we thuishoren. Het was voor mij vooral belangrijk om machteloze en negatieve gevoelens te transformeren. Door anders te denken. Me te richten op positieve aspecten. Nu alles er uit gehaald is wat erin zat qua schadevergoeding mag ik dat boek sluiten. Ik heb bijna tweehonderd e-mails van verzekeringen verwijderd. Heerlijk gevoel! Het boek México sluiten we nog lekker niet. Mark was kort geleden in het zonnige Puebla en heeft zijn koffer gevuld met Mexicaanse spulletjes. Waaronder het year book van Inden met foto’s van haar klasgenoten. Mark had bij de supermarkt lekkernijen mee genomen. Ook onze eigen dingetjes die daar nog waren blijven liggen door het verhuisbedrijf. Secretaresse Erika heeft er goed op gepast voor ons. Onze kettinkjes die als een amulet aan de achteruitspiegel van onze auto’s hingen zijn nu ook eindelijk thuis. Ze hangen inmiddels alweer in onze auto’s. Mark heeft nieuwe rozenkransen van kraaltjes meegenomen om in onze hippie bus te hangen. Nu ben ik vrij. Ik ben nu écht thuis, een vallei van liefde en geluk.
- Shaker hymn
Deze maand is er iets bijzonders aan de hand: de vier belangrijkste planeten vormen een vlinder aan de hemel. Maar liefst vier planeten – Jupiter, Saturnus, Pluto en Uranus – verbinden zich met elkaar om een soort vlinderfiguur te vormen. Zo’n complexe symmetrie komt niet vaak voor en heeft vrijwel altijd een bijzondere betekenis in de astrologie. Jupiter wijst op groei en expansie. Deze planeet laat dingen soms uit de hand lopen of blaast ze tot enorme proporties op. Saturnus daarentegen zet zich in om zaken juist in de hand te houden. En doet dat deze maand heel krampachtig. Dat betekent dat er veel spanning kan ontstaan. Ik geloof niet bijster veel in de stand van onze planeten en hun betekenis. Maar ik geloof wél in energie en interacties. Deze bijzondere stand van de planeten zorgt er volgens kenners voor dat zaken die er op het eerste gezicht fantastisch uitzien nu op grootse manier kunnen mislukken. Ik lees dat veranderingen in maart niet altijd rechtvaardig zullen zijn. Als voorbeeld wordt er in de tekst genoemd dat een verzekering niet uitkeert waar je recht op hebt. Het is bij deze energie volgens het artikel moeilijk je recht te halen. Pats. Boem. Mijn interesse is direct gewekt. Ik lees verder. De stand van de planeten kan zorgen voor veel onrust en ontevredenheid. Er kan een negatieve stemming ontstaan. Deze energie versterkt eigenlijk het algehele gevoel van onbehagen alleen maar. Hoe herkenbaar! Onze verzekeringsellende geeft mij al maanden een gevoel van onbehagen! Een gevoel van onbehagen én ontevredenheid. Een rake schets van mijn gevoel. In deze energie van de planeten is het kennelijk een godswonder dat wij een paar dagen geleden het állerlaatste portie schadevergoeding ontvangen hebben. Meer vergoedingen zitten er echt niet meer in. Dit werd nog eens bevestigd doordat het laatste bedrag dat op de rekening werd overgemaakt linea recta weer op een rekening van een andere verzekeraar gestort mocht worden. Dat klinkt nu heel onlogisch, maar er zat destijds wel een logica in de uitleg van die verzekeringsagent. Al weet ik niet meer hoe. Hoe onbegrijpelijk ook, ik ben te moe om wéér strijd te voeren. We laten het hierbij. Ik mag nog wel wat langer wachten op het laatste bedrag, want ze maakten het eerst over op een verkeerd rekeningnummer. Hoe typisch met deze stand van de planeten. Ik kijk nergens meer van op.
De wereld om ons heen verandert snel, lang niet altijd op een leuke manier. En er wordt soms veel aanpassingsvermogen van ons allemaal gevraagd. In alle opzichten. Ik weet dat er een flinke dosis van ons gezin gevraagd werd de laatste maanden. We zijn nu waar we thuishoren. Het was voor mij vooral belangrijk om machteloze en negatieve gevoelens te transformeren. Door anders te denken. Me te richten op positieve aspecten. Nu alles er uit gehaald is wat erin zat qua schadevergoeding mag ik dat boek sluiten. Ik heb bijna tweehonderd e-mails van verzekeringen verwijderd. Heerlijk gevoel! Het boek México sluiten we nog lekker niet. Mark was kort geleden in het zonnige Puebla en heeft zijn koffer gevuld met Mexicaanse spulletjes. Waaronder het year book van Inden met foto’s van haar klasgenoten. Mark had bij de supermarkt lekkernijen mee genomen. Ook onze eigen dingetjes die daar nog waren blijven liggen door het verhuisbedrijf. Secretaresse Erika heeft er goed op gepast voor ons. Onze kettinkjes die als een amulet aan de achteruitspiegel van onze auto’s hingen zijn nu ook eindelijk thuis. Ze hangen inmiddels alweer in onze auto’s. Mark heeft nieuwe rozenkransen van kraaltjes meegenomen om in onze hippie bus te hangen. Nu ben ik vrij. Ik ben nu écht thuis, een vallei van liefde en geluk.
zaterdag 27 februari 2016
Orkaan en bloeddiamanten
Je kunt niet enkel varen op intuïtie. Je kunt niet leven van liefde.
- Geertje Couwenbergh
Op 25 januari 1990 trekt een storm met orkaankracht over Nederland. De avond tevoren had het KNMI al gewaarschuwd voor windkracht 10, maar het wordt uiteindelijk windkracht 11. De storm bereikt zijn hoogtepunt tijdens de avondspits. De luchthaven Schiphol moet zelfs gesloten worden. Het weg- en treinverkeer wordt volledig ontwricht door omgewaaide bomen, vernielde bovenleidingen en defecte spoorwegovergangen. Duizenden reizigers stranden in de grote steden en moeten daar noodgedwongen de nacht doorbrengen. Helaas komen zeventien mensen om door vallende bomen en instortende gebouwen. Mark en ik werken in die tijd bij Vroom&Dreesman als weekendhulp. We hebben geen enkel nieuwsbericht gehoord op zijn studentenkamertje in Amstelveen. Ik spring dus die bewuste koopavond bij Mark achterop de fiets en we vertrekken samen, in onze V&D outfit, naar het winkelcentrum. De storm is verschrikkelijk en we zien met eigen ogen rijen dakpannen naar beneden glijden. Als we arriveren is het verdacht stil in de winkel. We horen van het advies niet de straat op te gaan. Dus fietsen we voorzichtig samen weer terug. Een herinnering. Eén van onze vele herinneringen aan Vroom&Dreesman. De winkels bestaan nu niet meer... Als ik op koopavond door de Bredase winkelstraat loop zijn veel schoenenwinkels gesloten. Geen verlichtte etalages meer. Rode, grote letters op de ruiten met ‘opheffingsuitverkoop’ herinneren aan het faillissement. De Bijenkorf tegenover de juwelier waar ik werk sluit volgende maand. Ze hebben al maanden uitverkoop. Sportzaken verderop in de straat dreigen hun deuren te moeten sluiten. Het is zo droevig. Klanten vragen mij in de winkel hoe het nu met Siebel gaat. Ze durven niet zo goed meer een cadeaubon aan te schaffen. Bang dat de ontvanger het bedrag in de nabije toekomst niet meer kan besteden in onze winkel.
Ook Siebel heeft afgelopen jaar een spannende doorstart mee gemaakt. Eén van de rijkste mannen van Israël heeft Siebel over kunnen nemen. Meneer Leviev. De man woont afwisselend in Londen en Israël. Mede door zijn diamantmijnen in Angola, Namibië en Rusland, schatte zakenblad Forbes zijn vermogen op vier miljard dollar. Waarmee hij een paar jaar geleden op de 210e plaats van ’s werelds rijkste mensen belandde. Als enige in de diamant business beschikt hij over een geïntegreerde end-to-end keten. Van diamantmijn tot aan de toonbank van zijn vele juwelierswinkels. Ik las dat zijn activiteiten in Angola mogelijk zijn verweven met verhalen van grove schendingen van de mensenrechten. Bloeddiamanten? Een feit is wel dat Siebel onder leiding van Leviev geen angst meer hoeft te hebben voor liquiditeitsproblemen. Zijn LEVIEV Diamonds is één van 's werelds grootste en meest exclusieve diamantbedrijven. Deze Joodse zakenman doneert veel aan goede doelen. In het bijzonder in de voormalige Sovjet Unie waar hij vandaan komt. Hij steunt Joodse scholen, synagogen, weeshuizen en gaarkeukens voor meer dan 500 Russische gemeenschappen. Koninklijke Siebel wordt door hem behoed van een faillissement. Helaas staat er niet voor elke winkelketen zo’n zakenman klaar. Ik leef mee met al die duizenden werknemers die plots op straat staan. Ik vraag me af hoe het winkelhart van Breda er over een aantal jaren uitziet. Ik hoor verhalen over ZARA die naar het pand van de Bijenkorf verhuist. Ik hoor geruchten over Primark die graag in het pand van Vroom&Dreesman wil. Ik wacht maar af en hoop dat Breda nog lang één van de beste binnensteden van Nederland mag blijven.
- Geertje Couwenbergh
Op 25 januari 1990 trekt een storm met orkaankracht over Nederland. De avond tevoren had het KNMI al gewaarschuwd voor windkracht 10, maar het wordt uiteindelijk windkracht 11. De storm bereikt zijn hoogtepunt tijdens de avondspits. De luchthaven Schiphol moet zelfs gesloten worden. Het weg- en treinverkeer wordt volledig ontwricht door omgewaaide bomen, vernielde bovenleidingen en defecte spoorwegovergangen. Duizenden reizigers stranden in de grote steden en moeten daar noodgedwongen de nacht doorbrengen. Helaas komen zeventien mensen om door vallende bomen en instortende gebouwen. Mark en ik werken in die tijd bij Vroom&Dreesman als weekendhulp. We hebben geen enkel nieuwsbericht gehoord op zijn studentenkamertje in Amstelveen. Ik spring dus die bewuste koopavond bij Mark achterop de fiets en we vertrekken samen, in onze V&D outfit, naar het winkelcentrum. De storm is verschrikkelijk en we zien met eigen ogen rijen dakpannen naar beneden glijden. Als we arriveren is het verdacht stil in de winkel. We horen van het advies niet de straat op te gaan. Dus fietsen we voorzichtig samen weer terug. Een herinnering. Eén van onze vele herinneringen aan Vroom&Dreesman. De winkels bestaan nu niet meer... Als ik op koopavond door de Bredase winkelstraat loop zijn veel schoenenwinkels gesloten. Geen verlichtte etalages meer. Rode, grote letters op de ruiten met ‘opheffingsuitverkoop’ herinneren aan het faillissement. De Bijenkorf tegenover de juwelier waar ik werk sluit volgende maand. Ze hebben al maanden uitverkoop. Sportzaken verderop in de straat dreigen hun deuren te moeten sluiten. Het is zo droevig. Klanten vragen mij in de winkel hoe het nu met Siebel gaat. Ze durven niet zo goed meer een cadeaubon aan te schaffen. Bang dat de ontvanger het bedrag in de nabije toekomst niet meer kan besteden in onze winkel.
Ook Siebel heeft afgelopen jaar een spannende doorstart mee gemaakt. Eén van de rijkste mannen van Israël heeft Siebel over kunnen nemen. Meneer Leviev. De man woont afwisselend in Londen en Israël. Mede door zijn diamantmijnen in Angola, Namibië en Rusland, schatte zakenblad Forbes zijn vermogen op vier miljard dollar. Waarmee hij een paar jaar geleden op de 210e plaats van ’s werelds rijkste mensen belandde. Als enige in de diamant business beschikt hij over een geïntegreerde end-to-end keten. Van diamantmijn tot aan de toonbank van zijn vele juwelierswinkels. Ik las dat zijn activiteiten in Angola mogelijk zijn verweven met verhalen van grove schendingen van de mensenrechten. Bloeddiamanten? Een feit is wel dat Siebel onder leiding van Leviev geen angst meer hoeft te hebben voor liquiditeitsproblemen. Zijn LEVIEV Diamonds is één van 's werelds grootste en meest exclusieve diamantbedrijven. Deze Joodse zakenman doneert veel aan goede doelen. In het bijzonder in de voormalige Sovjet Unie waar hij vandaan komt. Hij steunt Joodse scholen, synagogen, weeshuizen en gaarkeukens voor meer dan 500 Russische gemeenschappen. Koninklijke Siebel wordt door hem behoed van een faillissement. Helaas staat er niet voor elke winkelketen zo’n zakenman klaar. Ik leef mee met al die duizenden werknemers die plots op straat staan. Ik vraag me af hoe het winkelhart van Breda er over een aantal jaren uitziet. Ik hoor verhalen over ZARA die naar het pand van de Bijenkorf verhuist. Ik hoor geruchten over Primark die graag in het pand van Vroom&Dreesman wil. Ik wacht maar af en hoop dat Breda nog lang één van de beste binnensteden van Nederland mag blijven.
zaterdag 20 februari 2016
Liefdesdans en Napoleon
Liefde is geen raadsel. Liefde is een dans.
- Sue Johnson
Liefde voor mensen en voor dieren kun je tot in je tenen voelen. Kun je ook liefde voelen voor je huis? In de hal schijnen zonnestralen door de gekleurde glas-in-lood ramen. De kleuren van de ramen spiegelen op de witte wanden van de hal. Toen we dit huis kochten was deze hal net de binnenkant van een sigarendoos. Alles was met bruine houtjes dichtgetimmerd. De hal was écht heel erg donker. Voor de ramen hingen zware, donkerblauwe fluwelen gordijnen van de vorige bewoonster. Ook zaten er voorzetramen voor de originele glas-in-lood ramen en hingen er vitrages. Nu alles in dubbelglas is gezet en de diepe kozijnen opnieuw wit gelakt zijn, zijn het echte blikvangers geworden. Vooral met de nieuwe, blinkende raamopeners van firma Weijntjes uit Amsterdam er op. Ik ben er zo blij mee! Het vrolijk gekleurde raam in onze toilet is nog nooit zo mooi te zien geweest nu het voorzetraam uit het kozijn is gehaald. Alles is meteen zo sfeervol in huis. Vooral de afgelopen dagen dat de zon uitbundig schijnt! En nu helemáál, nu ik alle ramen gelapt heb. Kun je verliefd zijn op de warme zonnestralen die in je huis vallen? Liefde blijft altijd veranderen, stromen, botsen en wervelen. Zo verandert mijn gevoel voor ons huis ook. De ene week ben ik moe van alles wat nog opgeknapt zou kunnen worden in huis. De andere week ben ik dat lijstje vergeten en huppel ik blij over de traploper naar beneden, de hal in met de prachtige granieten vloer. Dan dans ik zo de lichte voorkamer in met de en-suite boekenwand. En zwier ik door de schuifdeuren met glas-in-lood naar de achterkamer met de originele marmeren schouw. Ik kan soms zó blij worden van dit huis!
Zelfs zonder meubelen straalt het huis al warmte uit. Zelfs zonder perfectie straalt het zoveel geschiedenis uit. Een huis met een verhaal. Ik voel liefde voor de oude magnolia die krom over het pad in de grote voortuin groeit en die op het punt staat te gaan bloeien. Ik voel veel genegenheid voor de verschrikkelijk oude beukenboom voor ons huis. De boom die Napoleon langs heeft zien gaan. Echt waar! Van 1810-1813 werd namelijk door de koning van Holland, Lodewijk Napoleon Bonaparte destijds, de Napoleonsweg aangelegd van Antwerpen via Breda naar Amsterdam. Onze boom stond in een bomenrij langs deze weg. Als enige boom overgebleven na twee eeuwen, dat wel. Er is een heuse strijd gestreden om het behoud van deze prachtige oude beuk! Beuken kunnen wel twee- tot driehonderd jaar oud worden. Ik gun het onze boom. Liefde is als een dans. Soms zit je samen in een flow zoals ik vandaag in ons huis en soms trap je op elkaars tenen. Als het tocht in huis, de trappen kraken en de scheuren in de muren tevoorschijn piepen lijkt het of we naar totaal andere muziek luisteren. Maar vandaag voel ik me zo blij in dit prachtige vooroorlogse pand! Als je jaren weg geweest bent kijk je met andere ogen naar Hollands erfgoed. Dit huis heeft zoveel typisch Hollandse details. Zoals de kleur van de stenen in de buitenmuur en de voegstijl. Zoals de granieten entree bij de voordeur. Zoals de grote voortuin met het slootje (wij zeggen ook wel kasteelgrachtje) die onze tuin van de openbare weg afscheidt - en waar iemand zijn auto pardoes eens in geparkeerd heeft! De brede trap naar boven waar net als nu oorspronkelijk een traploper op heeft gelegen. Het keldertje met raam waar het zwaard van de eerste bewoner, een officier van de marechaussee, nog steeds de wacht houdt. Alle paneeldeuren. Ik ben ook écht verzot op de prachtig hoge paneeldeur in de keuken! Vandaag zitten het huis en ik in een verliefde flow. Het warme zonlicht streelt mijn armen als ik op de bank zit. Ik houd van dit huis!
- Sue Johnson
Liefde voor mensen en voor dieren kun je tot in je tenen voelen. Kun je ook liefde voelen voor je huis? In de hal schijnen zonnestralen door de gekleurde glas-in-lood ramen. De kleuren van de ramen spiegelen op de witte wanden van de hal. Toen we dit huis kochten was deze hal net de binnenkant van een sigarendoos. Alles was met bruine houtjes dichtgetimmerd. De hal was écht heel erg donker. Voor de ramen hingen zware, donkerblauwe fluwelen gordijnen van de vorige bewoonster. Ook zaten er voorzetramen voor de originele glas-in-lood ramen en hingen er vitrages. Nu alles in dubbelglas is gezet en de diepe kozijnen opnieuw wit gelakt zijn, zijn het echte blikvangers geworden. Vooral met de nieuwe, blinkende raamopeners van firma Weijntjes uit Amsterdam er op. Ik ben er zo blij mee! Het vrolijk gekleurde raam in onze toilet is nog nooit zo mooi te zien geweest nu het voorzetraam uit het kozijn is gehaald. Alles is meteen zo sfeervol in huis. Vooral de afgelopen dagen dat de zon uitbundig schijnt! En nu helemáál, nu ik alle ramen gelapt heb. Kun je verliefd zijn op de warme zonnestralen die in je huis vallen? Liefde blijft altijd veranderen, stromen, botsen en wervelen. Zo verandert mijn gevoel voor ons huis ook. De ene week ben ik moe van alles wat nog opgeknapt zou kunnen worden in huis. De andere week ben ik dat lijstje vergeten en huppel ik blij over de traploper naar beneden, de hal in met de prachtige granieten vloer. Dan dans ik zo de lichte voorkamer in met de en-suite boekenwand. En zwier ik door de schuifdeuren met glas-in-lood naar de achterkamer met de originele marmeren schouw. Ik kan soms zó blij worden van dit huis!
Zelfs zonder meubelen straalt het huis al warmte uit. Zelfs zonder perfectie straalt het zoveel geschiedenis uit. Een huis met een verhaal. Ik voel liefde voor de oude magnolia die krom over het pad in de grote voortuin groeit en die op het punt staat te gaan bloeien. Ik voel veel genegenheid voor de verschrikkelijk oude beukenboom voor ons huis. De boom die Napoleon langs heeft zien gaan. Echt waar! Van 1810-1813 werd namelijk door de koning van Holland, Lodewijk Napoleon Bonaparte destijds, de Napoleonsweg aangelegd van Antwerpen via Breda naar Amsterdam. Onze boom stond in een bomenrij langs deze weg. Als enige boom overgebleven na twee eeuwen, dat wel. Er is een heuse strijd gestreden om het behoud van deze prachtige oude beuk! Beuken kunnen wel twee- tot driehonderd jaar oud worden. Ik gun het onze boom. Liefde is als een dans. Soms zit je samen in een flow zoals ik vandaag in ons huis en soms trap je op elkaars tenen. Als het tocht in huis, de trappen kraken en de scheuren in de muren tevoorschijn piepen lijkt het of we naar totaal andere muziek luisteren. Maar vandaag voel ik me zo blij in dit prachtige vooroorlogse pand! Als je jaren weg geweest bent kijk je met andere ogen naar Hollands erfgoed. Dit huis heeft zoveel typisch Hollandse details. Zoals de kleur van de stenen in de buitenmuur en de voegstijl. Zoals de granieten entree bij de voordeur. Zoals de grote voortuin met het slootje (wij zeggen ook wel kasteelgrachtje) die onze tuin van de openbare weg afscheidt - en waar iemand zijn auto pardoes eens in geparkeerd heeft! De brede trap naar boven waar net als nu oorspronkelijk een traploper op heeft gelegen. Het keldertje met raam waar het zwaard van de eerste bewoner, een officier van de marechaussee, nog steeds de wacht houdt. Alle paneeldeuren. Ik ben ook écht verzot op de prachtig hoge paneeldeur in de keuken! Vandaag zitten het huis en ik in een verliefde flow. Het warme zonlicht streelt mijn armen als ik op de bank zit. Ik houd van dit huis!
zaterdag 13 februari 2016
Heimwee naar de zon
Waar je ook gaat, daar ben je.
- Jon Kabat-Zinn
Wij zijn geboren op zo ongeveer het allerbeste stukje van de wereld waar je geboren kunt worden. Ik probeer daarbij stil te staan. Dankbaar te zijn. We hebben het er binnen ons gezin wel eens over. Vooral als we reizen op plekken aan de andere kant van de wereld - waar het leven harder is voor de bewoners. Ik probeer gelukkig te zijn met deze gedachte. Toch gaan mijn gedachten de laatste weken erg vaak naar zonnige oorden waar wij gereisd hebben. Ik heb heimwee naar die plekken. Ik gebruik tijdens mijn yoga lessen een pareo op mijn yoga mat die ik in een Mexicaans hippie dorpje aan de Atlantische Oceaan gekocht heb. Ik merk dat mijn gedachten elke les onbewust afdwalen naar verre oorden aan zee met onvergetelijke zonsondergangen. Walvissen. Het geluid van golven die op het strand stukslaan. Ik heb, denk ik, heel erg behoefte aan zonlicht, warmte en het onderweg zijn. Het gevoel wordt nog eens honderd keer versterkt wanneer Mark en ik in onze hippie bus aan het klussen zijn. In de regen. Terwijl iedereen zich hier in Brabant omkleedt voor carnavals- en kroegentochten zitten Mark en ik op onze knieën in de bus. Het stormt hard buiten. Een heuse zuidwester storm. Toch schijnt er tussendoor ook een waterig zonnetje. We hebben de oude vloerbedekking verwijderd. We hebben een nieuw ondervloertje gelegd en daarover heen een nieuw zeil aangebracht. Mark heeft nieuwe wandjes geplaatst en ik heb ze gelakt met een witte beits. Alles ziet er zo heerlijk schoon, mooi en licht uit! De donkere wandjes en vloer zijn vervangen voor een Scandinavische look. Ik heb veel zin om de gordijntjes te wassen en fris te laten wapperen in de zon. Ik heb zin om onze gekleurde feestlampjes op te hangen. En de Mexicaanse handgemaakte vlaggetjes die ik als afscheid heb gekregen van mijn vrienden aldaar. Ik heb zin om de kleurige sticker met de heilige Guadeloupe op te plakken. Ik wil de hippie bus dolgraag onze identiteit meegeven.
Terwijl ik op mijn knieën zit met een kwast in mijn hand fantaseer ik over de tocht die we aankomende zomer gaan maken door Europa. Ik mijmer over zandkorrels in de bus die we met onze gebruinde, blote voeten mee hebben genomen van het strand. Onze gebruinde lijven loom uitgestrekt op de nieuw bekleedde banken. Ik zie mandala kleurplaten op ons uitklapbare tafeltje liggen terwijl een zeebries door de open raampjes van de bus binnen komt. Zacht oranje licht dat naar binnen schijnt als ik vroeg in de avond een salade in elkaar flans. Ik heb heimwee naar reizen. Ik blader door de vele fotoboeken die ik de laatste jaren heb samengesteld. Ik zie onbezorgde, zongebruinde lichamen met gebleekte haartjes door het zoute zeewater. Vrolijke, blije ogen stralen me toe. Op de schoolkalender van de meiden ontdek ik dat de volgende vrije schooldagen op mijn verjaardag vallen. Mijn hart gaat sneller kloppen. Ik zoek ongedwongen naar goedkope vliegtickets naar zonnige oorden. En daar stuit ik op een aanbieding naar Venetië. Aan de Adriatische zee. Cultuur, lekker eten, een voorjaarszonnetje en een andere taal. Een nieuwe ervaring. Anthe vraagt verlof, Mark noteert het in zijn werkagenda en ik vraag vrije dagen aan in mijn werkrooster. We gaan onze eerste Europese trip maken sinds we terug zijn uit México! We gaan dwalen door een voor ons vreemde stad, neervlijen op onbekende terrasjes. Een reisgids in mijn hand. Een fototoestel over mijn schouder. We hebben er allemaal behoefte aan blijkt later tijdens het avondeten. We hebben ons allemaal groot gehouden de laatste maanden. We slaken een zucht van verlichting. Ondanks de hippie bus die voor de deur staat, waar we zéker als zigeuners mee zullen gaan rond trekken, stappen we volgende maand in het vliegtuig. Zonnebrillen mee. Rust. Cultuur. Rijkdom. We gaan zilte zeelucht opsnuiven en hopelijk veel zonnestralen op onze huid voelen waar we klaarblijkelijk zo’n behoefte aan hebben.
- Jon Kabat-Zinn
Wij zijn geboren op zo ongeveer het allerbeste stukje van de wereld waar je geboren kunt worden. Ik probeer daarbij stil te staan. Dankbaar te zijn. We hebben het er binnen ons gezin wel eens over. Vooral als we reizen op plekken aan de andere kant van de wereld - waar het leven harder is voor de bewoners. Ik probeer gelukkig te zijn met deze gedachte. Toch gaan mijn gedachten de laatste weken erg vaak naar zonnige oorden waar wij gereisd hebben. Ik heb heimwee naar die plekken. Ik gebruik tijdens mijn yoga lessen een pareo op mijn yoga mat die ik in een Mexicaans hippie dorpje aan de Atlantische Oceaan gekocht heb. Ik merk dat mijn gedachten elke les onbewust afdwalen naar verre oorden aan zee met onvergetelijke zonsondergangen. Walvissen. Het geluid van golven die op het strand stukslaan. Ik heb, denk ik, heel erg behoefte aan zonlicht, warmte en het onderweg zijn. Het gevoel wordt nog eens honderd keer versterkt wanneer Mark en ik in onze hippie bus aan het klussen zijn. In de regen. Terwijl iedereen zich hier in Brabant omkleedt voor carnavals- en kroegentochten zitten Mark en ik op onze knieën in de bus. Het stormt hard buiten. Een heuse zuidwester storm. Toch schijnt er tussendoor ook een waterig zonnetje. We hebben de oude vloerbedekking verwijderd. We hebben een nieuw ondervloertje gelegd en daarover heen een nieuw zeil aangebracht. Mark heeft nieuwe wandjes geplaatst en ik heb ze gelakt met een witte beits. Alles ziet er zo heerlijk schoon, mooi en licht uit! De donkere wandjes en vloer zijn vervangen voor een Scandinavische look. Ik heb veel zin om de gordijntjes te wassen en fris te laten wapperen in de zon. Ik heb zin om onze gekleurde feestlampjes op te hangen. En de Mexicaanse handgemaakte vlaggetjes die ik als afscheid heb gekregen van mijn vrienden aldaar. Ik heb zin om de kleurige sticker met de heilige Guadeloupe op te plakken. Ik wil de hippie bus dolgraag onze identiteit meegeven.
Terwijl ik op mijn knieën zit met een kwast in mijn hand fantaseer ik over de tocht die we aankomende zomer gaan maken door Europa. Ik mijmer over zandkorrels in de bus die we met onze gebruinde, blote voeten mee hebben genomen van het strand. Onze gebruinde lijven loom uitgestrekt op de nieuw bekleedde banken. Ik zie mandala kleurplaten op ons uitklapbare tafeltje liggen terwijl een zeebries door de open raampjes van de bus binnen komt. Zacht oranje licht dat naar binnen schijnt als ik vroeg in de avond een salade in elkaar flans. Ik heb heimwee naar reizen. Ik blader door de vele fotoboeken die ik de laatste jaren heb samengesteld. Ik zie onbezorgde, zongebruinde lichamen met gebleekte haartjes door het zoute zeewater. Vrolijke, blije ogen stralen me toe. Op de schoolkalender van de meiden ontdek ik dat de volgende vrije schooldagen op mijn verjaardag vallen. Mijn hart gaat sneller kloppen. Ik zoek ongedwongen naar goedkope vliegtickets naar zonnige oorden. En daar stuit ik op een aanbieding naar Venetië. Aan de Adriatische zee. Cultuur, lekker eten, een voorjaarszonnetje en een andere taal. Een nieuwe ervaring. Anthe vraagt verlof, Mark noteert het in zijn werkagenda en ik vraag vrije dagen aan in mijn werkrooster. We gaan onze eerste Europese trip maken sinds we terug zijn uit México! We gaan dwalen door een voor ons vreemde stad, neervlijen op onbekende terrasjes. Een reisgids in mijn hand. Een fototoestel over mijn schouder. We hebben er allemaal behoefte aan blijkt later tijdens het avondeten. We hebben ons allemaal groot gehouden de laatste maanden. We slaken een zucht van verlichting. Ondanks de hippie bus die voor de deur staat, waar we zéker als zigeuners mee zullen gaan rond trekken, stappen we volgende maand in het vliegtuig. Zonnebrillen mee. Rust. Cultuur. Rijkdom. We gaan zilte zeelucht opsnuiven en hopelijk veel zonnestralen op onze huid voelen waar we klaarblijkelijk zo’n behoefte aan hebben.
Abonneren op:
Posts (Atom)
