Dinner outside, at midsummernight...

VELUWE
‘Dancing days are here again, as the summer evenings grow.’

- Led Zeppelin

Op de langste dag van het jaar, midzomernacht, rijden mijn lief en ik in de ochtend richting Apeldoorn. De thermometer tikt onderweg al achtentwintig graden aan. Hij in korte broek en ik in linnen jurk zijn we erop gekleed, hopen we. Wanneer we uit de auto stappen tussen hoge dennenbomen valt de hitte ons nog mee. Pas wanneer we richting de entree lopen, langs uit hout gesneden kunstwerken, voelen we een zuchtje hete wind langs ons lijf bewegen. Gelukkig is de helft van de tentoonstelling die we bezoeken overdekt. Bij de eerste zandsculpturen kijk ik mijn ogen al uit. Een Amsterdams tafereel uit de zeventiende eeuw. Een bootje vaart met houten kisten en twee varkens op een gracht, aan de kade wordt gesjouwd met een kar vol lading, er wordt muziek gemaakt, zakken vol meel staan te wachten en een jongetje speelt met drie kaatsballen. Van zand gemaakt! Op de achtergrond hoor je de bekende noten van ‘Aan de Amsterdamse grachten….’ dat mijn Amsterdamse opa vroeger op zijn accordeon speelde. Amsterdam heeft trouwens meer grachten dan Venetië. Wat houd ik toch van Amsterdam! Onze hoofdstad bestaat 750 jaar en daarom deze eenmalige zandsculpturen expositie. De geschiedenis van Amsterdam vanaf het ontstaan, namelijk het bouwen van een dam in de Amstel rond 1270, tot nu. De dam reguleerde het water waardoor handel en markten zich konden vestigen. De geboorte van ‘Amsteldam’. Tot op de dag van vandaag blijft de Dam het hart van Amsterdam. Mijn dierbaarste herinnering aan de Dam is dat ik op mijn vrijgezellenparty dertig jaar geleden met al mijn vriendinnen spontaan in de Spin ging op de kermis, midden op de Dam!  Elk hoogte- en dieptepunt zien we terug in zand gekleid. Indrukwekkende geschiedenis van honderden jaren zo prachtig bewerkt terug te vinden in zand. Mijn hart vult zich met warmte wanneer we stilstaan bij veel bekende plekken in Amsterdam. Het centraal station van Amsterdam opende zijn deuren in 1889. Dit station werd hét knooppunt van spoorwegen. Nu nog! Het hele imposante gebouw rust op duizenden houten palen. ‘We moeten vaker naar onze stad terug gaan’ zegt mijn lief tegen mij. Wij voelen nostalgie op zoveel plekken. Zoveel straten en pleinen waar wij hand in hand liepen. Of ik achterop bij hem op de fiets. Onze studies in deze stad met volop toekomstplannen, ons leven destijds met weinig geld te besteden, ons heerlijke huurhuisje in de Lampongstraat. Onze trouwfoto’s gemaakt in de stad. Overal liggen voetstappen van ons. Overal herinneringen. Opgeroepen door zandsculpturen van de Westerkerk, het Concertgebouw, De Nachtwacht of schaatsen op de Keizersgracht - volgens mij in 1996? We lunchen in Garderen in de schaduw van parasols en genieten van romige ijsjes toe. De zonnige middag brengen we vervolgens door, zoekend naar verkoeling met een boek, aan het hotelzwembad. Dit weekend vieren we mijn verjaardagscadeau aan mijn lief. Het diner was echt op een bijzondere plek op de Veluwe, op het platteland langs een bosrand. We zitten tijdens de zwoele avond, écht een heerlijke temperatuur, aan een tafeltje naast een grote boom. We kijken uit op een ongemaaid grasveld vol klaver, gele boterbloemetjes en wit fluitekruid. De tafeltjes staan tussen de bomen op kiezels, geen strak gelegd terras. Lampenslingers geven extra sfeer. De zon gaat laat onder tijdens midzomernacht. We genieten van originele drankjes en originele gerechtjes. Lang geleden dat ik écht zo heb genoten van een etentje buiten de deur.

Op zondag door de zomerse Bible Belt fietsen is een bijzondere ervaring. We vertrokken na het uitgebreide ontbijt vanaf ons hotel op twee huurfietsen om een flinke fietstocht over de Veluwe te maken. We volgden de knooppunten fietsroute. We pakten vanuit Garderen een deel van de zogenaamde Giro di Barneveld. Eerst door de bossen naar Voorthuizen waar we veel drukke campings passeerden. Volle terrassen. We namen aan dat we nog veel terrasjes zouden tegenkomen…. Het was een warme dag, de temperatuur liep op richting de dertig graden. We hadden één bidon gevuld met water bij ons. We vervolgden de route richting Barneveld. Onderweg zagen we protestborden van buurtbewoners die de wolf als een bedreiging zien, met een foto van een moederpaard met veulen. In Barneveld was onze bidon nagenoeg leeg, de kerken vol en beseften we dat hier op zondag álles gesloten is. Zelfs het benzinestation. Ook de huizen, gordijnen dicht en geen leven buiten. Toen we een Syrisch gezin op hun oprit in de auto zagen stappen vroegen we enigszins verhit om wat water. We waren niet de eerste, zei de vader. Moeder vulde de bidon en toen we na een beleefd praatje weg wilden fietsen vroeg vader of hij ons nog met iets anders blij kon maken. Hoe lief! Na Kootwijkerbroek waar we onderweg een kievit, een nachtegaal, een jonge uil, meerdere ooievaars, hazen en een wild hertje zagen was de bodem van onze bidon wéér in zicht. Op weg naar Stroe begon ook zadelpijn ons op te spelen. ‘Zullen we op een bankje even pauze houden?’ stelde mijn lief heel medelevend voor. We fietsten inmiddels zeker drie uur aan één stuk. Ver na lunchtijd inmiddels. Mijn zinnen had ik gezet op een ijskoud drankje en een tosti. ‘Nog even doorgaan’ reageerde ik. Mijn lief zag het, ik had bijna een scherpe bocht naar links genomen, een terras dat open was! Drie cola, twee chocomel en twee tosti’s gingen er dorstig en hongerig doorheen. Het druppelde af en toe op het terras maar dat kon ons niets schelen. We hadden het zó warm en zoveel dorst. We vulden de bidon in het café en stapten weer op de fiets. Na Stroe konden we de knooppunten route vervolgen, óf doorsteken naar Garderen. Dat laatste deden we. Na vierenhalf uur kwamen we weer terug bij ons hotel. We hadden diverse verlaten dorpskernen gezien, maar één pluimvee boerderij waarvan we er meer hadden verwacht in de buurt van Barneveld. Veel campings, een paar statige kastelen, diverse kazernes en prachtige fietspaden door de bossen en langs heidevelden op de Veluwe. De Veluwe had ons, stadse mensen, écht verrast.  

Party with old friends | Amsterdam

TERUGVEREN
'It's amazing how quickly nature bounces back if you let it. Like humans really…'

- Raynor Winn

Onverwachts startte er een flinke zomerse regenbui terwijl dat helemaal niet voorspeld was op de buienradar. Het zou een droge bewolkte dag worden. Anton en ik stonden onder het afdakje bij de fietsenstalling van onze yogaschool te dubben of we wel of niet zouden fietsen in de bui. We kwamen in gesprek. Ik kom normaliter eigenlijk altijd te voet. Vanmorgen was ik rijkelijk laat dus pakte ik snel mijn fiets uit de garage. Het lot besliste dus dat we daar samen stonden te schuilen. Ik ken Anton al jaren van gezicht. Wij zitten samen in de vrijdagochtend yogales. Anton is onlangs zeventig geworden maar dat zou je absoluut niet zeggen. Hij gedraagt zich jong. Zijn lijf is flexibel door de yogalessen. En een flexibele ruggengraat betekent een flexibele geest. Flexibiliteit betekent mooi rechtop lopen wat er ook jonger doet uitzien. Hij heeft een heel vriendelijk gezicht. Anton vertelde dat hij tientallen jaren les had gegeven op de middelbare school van onze jongste dochter. Van omgaan met jongelui blijft je geest trouwens ook jong. ’Welk vak gaf je, Anton?’ Natuurkunde vertelde hij. Hij had ooit aan de VU in Amsterdam gestudeerd. Ik heb daar scheikunde gestudeerd, dat is in hetzelfde bèta-gebouw op de campus gelegen. Hij kreeg scheikundelessen erbij in het eerste jaar van zijn studie, en ik kreeg natuurkundelessen in mijn curriculum erbij. Wetenschapsfilosofie werd aan onze faculteiten gezamenlijk gegeven. Hij studeerde in de jaren zeventig, ik in de jaren tachtig. Beiden verlengden we onze studie met de lerarenopleiding aan de VU. Ik heb na mijn stage op een lyceum in Castricum besloten geen les te gaan geven. Hij heeft meer dan dertig jaar les gegeven. De overeenkomsten hielden echter niet op. Na dezelfde universiteit kwamen we er in de loop van ons gesprek, staand naast onze fietsen, achter dat we allebei zijn opgegroeid in West-Friesland. ‘Uit de West-Friese klei getrokken’ zei hij letterlijk. We komen beiden uit een dorp dicht bij elkaar gelegen en hebben beiden in Hoorn op de middelbare school gezeten. Hoe toevallig is dat eigenlijk? Zo’n vergelijkbaar levenspad en dat we elkaar door de regen nu pas beter leren kennen. Hij vertelde verder over zijn levensweg na zijn pensioen. Hij had een massageopleiding gedaan. Net zoals ik in Mexico. Beiden verdienen we geen geld met ons massagediploma. Toch oefenen we het nog wel uit. Hij bij zijn dementerende moeder. Ik bij de bewoners in het hospice. We zoeken hetzelfde. Contact maken via aanraking. Een nieuw gezamenlijk gespreksonderwerp. Huidcontact. Bewoners in ons hospice hebben daar vaak behoefte aan. Daarnaast is een zachte massage van hals en schouders, voeten of handen heel rustgevend. Ik doe het doorgaans heel voorzichtig en zachtjes want hun meestal oude huid is soms net zo kwetsbaar als perkament. Ons gesprek was een samenloop van omstandigheden die door de regenval geheel onverwacht was. We liepen al jaren langs elkaar heen in de yogaschool. En nu, nu herkenden we zoveel in elkaars verhaal. Onze voetstappen die we op dezelfde plekken achterlieten. In een ander decennium. Toch bijzonder. En de gelijkenissen hielden nog niet op. Toen ik hem vertelde dat ik mijn massagediploma in Mexico had behaald vroeg hij geïnteresseerd naar mijn buitenlandervaring. Ik deelde een korte samenvatting van mijn expatleven in het buitenland en toen vertelde Anton dat hij zelf drie jaar in Afrika had gewoond. Het was een heel fijn en treffend gesprek die ochtend in de regen, over opgroeien in West-Friesland en geen keuze kunnen maken over wat je wilt studeren. Anton dacht dat een natuurkundestudie leuk kon zijn vanwege het practicumdeel. Ik dacht hetzelfde bij scheikunde en óók omdat ik zo’n leuke scheikundeleraar had. Ons levenspad vervolgde dezelfde route om een exacte studie aan de VU te volgen, om vervolgens de lerarenopleiding af te ronden en om van de stad Amsterdam te gaan houden. Ook hij komt er nog graag. Onze voeten liepen over dezelfde (klei)grond, trokken dezelfde lijnen over deze aarde. Zelfs de keuzen die we ver erna maakten zoals naar het buitenland verhuizen, de recentere massageopleiding tot zelfs de keuze voor deze yogaschool is typerend. Een onverwachte ontmoeting in al haar vormen - zoals tijdens een plensbui in de fietsenstalling van de yogaschool - blijft een mysterie.

Al ruim een jaar ligt er een geleend boek in onze grote boekenkast. In eerste instantie trok de titel me niet zo erg aan. Over een wandeltocht dacht ik, het duizend kilometer lange South West Coast Path langs de kust van Engeland. Nu gelden er voor wandelboeken clichés. De wandeltocht wordt ondernomen na een trauma. Lichaam en geest moeten eerst wennen aan de beproevingen in de natuur. Uiteindelijk zal diezelfde natuur inspirerend blijken te zijn en een helende werking hebben. Ik liet het boek ‘Het Zoutpad’ links liggen. Totdat ik hoorde dat ik met de stichting waar ik voor werk naar de verfilming zou gaan. Met heel goede recensies. Ik ben gaan lezen en kon het nauwelijks nog wegleggen. Prachtig beschreven, én waargebeurd. Het leven van Raynor en Moth trok me enorm aan. Wellicht omdat ik hetzelfde medicijn gebruik als Moth die de diagnose van een ongebruikelijke vorm van Parkinson krijgt. Ook hij gebruikt pregabaline voor zenuwpijn, in zijn schouder. Ik voor de zenuwpijn op mijn tong. Onderweg is hij vergeten het herhalingsrecept op te halen en moet hij cold turkey afkicken. Ik ben zelf per maand langzaam mijn dosis aan het verlagen vanwege de bijwerkingen. Ik had het boek een paar dagen voor de film uit. Ik keek enorm naar de verfilming uit, ik hoopte zó dat het me niet tegen zou vallen. Dat gebeurde niet. Prachtige film. Over liefde, kameraadschap, omgaan met tegenslagen, jezelf hervinden. Rust en verbinding met de natuur en met elkaar. Ongelofelijk prachtige beelden van de Engelse natuur en de woeste kustlijn. De acteurs spelen hun rol zo goed dat het geen rol meer lijkt. Er wordt weinig in gesproken, net zoals dat er in het boek nauwelijks dialogen voorkomen. Raynor en Moth beklagen zich nooit in fraaie volzinnen over hun lot, maar de kijker krijgt via flashbacks brokjes informatie aangereikt. Net zoals in het boek. Welk effect al die rampspoed heeft op het stel wordt niet uitgelegd, dat kunnen we aflezen van hun gezichten. Moth zijn gezondheid is bijna wonderbaarlijk verbeterd aan het eind van het wandelpad, aangeraakt worden door iets wat groter is dan hemzelf. 

A proud mom cheering her daughter the very last kilometers!

BOEMERANGSPULLEN
'Everyone needs a house to live in, but a supportive family is what builds a home.’ 

- Anthony Liccione

Terwijl de regen nog zachtjes tegen haar zolderraam tikte ging het alarm op de mobiel van mijn lief af. De afgelopen nacht viel het met bakken uit de hemel. Deze Pinksterzondag moesten we er vroeg uit. Onze jongste liep een wedstrijd van tien Engelse mijlen. Dat is zestien kilometer. Voor KWF. Een vroege start, in de stad die ze binnenkort zal verlaten. Wij arriveerden de dag voor de wedstrijd. We haalden op zaterdagmiddag haar startnummer en die van haar vriendin met haar vader op. Daarna gingen we natuurlijk Limburgse vlaai eten op een terras aan de Maas. Na een bezoek aan misschien de mooiste boekhandel van de wereld - namelijk in een verbouwde kerk, waar ik lekker twee boeken voor mezelf heb aangeschaft - gingen we op het bekende Vrijthof avondeten. Dochter moest natuurlijk op haar voeding letten gezien de lange afstand die ze de volgende ochtend zou rennen. Ze was snipverkouden. We hadden daarom al een pot vapo crème, zo’n aromatische inhalatiedamp, voor haar meegenomen. Ze was wel zenuwachtig voor te weinig lucht tijdens de wedstrijd. Ik had ter voorbereiding bij Decathlon een energy bar en een gel met suiker en zout gekocht, voor tijdens de lange loop. Voor onszelf bedachten we tijdens het etentje pas toen we de route bekeken dat twee fietsen voor ons misschien wel heel erg handig zouden zijn. Onze dochter vroeg de fiets van vriendinnetje te leen en dat bleek een win-win want wij hielden haar sleutelbos en regenjasje meteen bij ons tijdens haar loop. Zo kwam het dat mijn lief en ik rond raceten door en om Maastricht. Een stad die wij buiten het historische centrum helemaal niet kenden. We hadden wat punten bedacht op de routekaart die ons handig leken om haar daar toe te juichen en snel verder te fietsen. Maar na de eerste stop die we zelf bedacht hadden, zo’n kilometer na de start, volgden we gewoon andere supporters op de fiets. Heel simpel. Tijdens de eerst stop juichten we en wensten we onze dochter maar ook haar vriendin en vader veel succes verder. We maakten wat fotootjes en filmpjes. Het gat tussen vriendin met haar vader en onze dochter werd echter steeds groter waardoor het voor ons op het eind niet meer te doen was ze alledrie op één plek te zien. Ze moesten namelijk onderweg de steile Sint Pietersberg op, iedereen liep langzaam op een smal modderig paadje hoorden we later. Dochterlief had een megagrote blaar opgelopen in haar nieuwe hardloopschoenen, ze moest een stukje wandelen. Uiteindelijk hadden we tekort tijd om de fietsen op slot te zetten op de Markt en de finish van dichtbij te zien. Haar vriendinnetje was met haar vader al eerder geëindigd en wachtten onze dochter heel attent op. Ze kregen alledrie een medaille, flesjes sportdrank maar ook stukken échte Limburgse vlaai en ze hadden heel lief voor ons ook vlaai meegenomen. Ik lustte wel wat na bijna zestien kilometer achter het parcours aan gefietst te hebben door heuvelachtige straten en veel wind. Op een fietszadel met een scheur erin dus continue een natte broek. Daar stonden we dan op een frisse, winderige Markt, met kruimelvlaai in onze hand, verhalen over de zwaarte van ‘Maastrichts Mooiste' hardloopwedstrijd te beluisteren toen het begon te spetteren. Door een flinke regenbui kwamen we uiteindelijk nat en moe thuis in dochters studentenkamer. 

Wederom pakten we alle keukenspullen weer in. Op de ruime studentenkamer van maar liefst twee verdiepingen in Maastricht. Hoeveel keer heb ik nu alles de laatste drie jaar door mijn handen laten glijden? Beneden haar eigen woonkeuken met eettafeltje en stoelen, boven de slaapkamer en zithoek. Jongste dochter heeft er een heerlijke twee jaar doorgebracht. Wij kwamen af en toe een weekendje naar haar stad. Haar zussen ook. Soms sliepen we op haar zolder, net als afgelopen nacht. Het allereerste jaar van haar studie bracht ze in een andere studentenkamer door, met een horror huurbaas. Gelukkig kwam ze hier terecht. Als zorgzame ouders verhuisden wij haar boeltje op een dag naar wél een gezellig studentenhuis met spelletjesavonden en plezierige avondjes uit. Vorig jaar had ze die kamer een half jaar in onderhuur gedaan toen ze haar studie in Sydney vervolgde. Natuurlijk verhuisden we toen al haar persoonlijke spullen en kleding mee terug naar haar ouderlijk huis, en zes maanden later weer terug naar Maastricht. De afgelopen zes maanden was ze steeds minder in Maastricht te vinden. Haar scriptie schrijft ze nu grotendeels thuis. Ze had in de afgelopen maanden bij twee masterstudies gesolliciteerd in Amsterdam en Utrecht, ze werd bij alle twee aangenomen. Ze koos voor Utrecht. Een nieuwe studentenstad in ons gezin. Amsterdam, Rotterdam, Middelburg en Maastricht hebben we reeds gehad. Op zoek naar een kamer in een onbekende studentenstad. Haar en mijn netwerk ingezet om een felbegeerde kamer te veroveren. Ze reageerde op een Facebook advertentie, mocht diezelfde week op hospi(tatie) en uit drie rondes die avond werd onze dochter gekozen. Haar eerste hospi! We hadden ons op een teleurstellend traject van afwijzingen ingesteld. Vanaf volgende maand heeft ons kind dus al een studentenkamer in onderhuur in een gezellig studentenhuis. Een nieuw begin. Een nieuwe verhuizing. Alles mag weer ingepakt worden en meegesleept naar Breda. Het is onderhuur, dus gemeubileerd. Dit keer wordt bijna haar gehele inboedel dus in opslag gedaan. Deels op haar slaapkamer en deels in onze, onlangs opgeruimde, garage. Dat wordt weer een volgestouwde garage. Onderhuur, hoe vaak zullen we haar de komende twee jaar nog verhuizen? Ze is geen boemerangkind, helemaal niet. Zij zélf komt niet terug bij ons wonen. Alleen haar spullen. Boemerangspullen. 

Happy Birthday girl with her dad in Bangkok!

AAN ONZE KANT IS HET ZACHTER
‘Je hebt moed nodig om zacht te kunnen zijn.’

- Sara Kroos

’De mascara is nu echt wel van onze ogen weggespoeld’ zei een deelneemster van 4hetleven tegen me toen we samen de theaterzaal uitliepen. Inderdaad, in tijden heb ik niet meer zo hard gelachen. Tranen over mijn wangen. Deze senioren mevrouw die het hele cabaret links van mij zat kwam ook niet meer bij. Cabaretière Sara Kroos trakteerde ons op een avond onvervalst entertainment met maar één schrikmomentje waar ze ons grondig op wilde voorbereiden maar dat natuurlijk te vroeg startte waardoor ik aangezet werd tot keihard lachen. Allemaal loeiharde toeters en bellen en knipperende discolichten op het podium. Haar voorstelling heet ‘Prikkelarme kermis’ juist daarom was het zó grappig. De toon was gezet. Ze bracht ons een avond vol goede grappen, mooie observaties, lichtheid en optimisme. We kregen zelfs meer dan dat. Want het donkere verhaal dat al die vrolijke anekdotes tegenkleur gaf maakte dat alle lijnen die waren uitgezet groots en indrukwekkend samenvielen. Ik vond haar heel professioneel en persoonlijk. Ze stond na vier jaar ziekte met aanstekelijk plezier op het podium. Of ze zat, in een zachte stoel, geheel opgetrokken uit pluchen knuffels, waarboven een grote kermisgrijparm hing. Het cabaret over de kermis waar ze met haar dochter heen gaat, twee uur prikkelarme kermis, vond ik grandioos. Ze stonden bij een schiettent en het geweer gaf natuurlijk geen knal. Ze moesten zelf ‘pief paf’ zeggen, haha! Daarna zei die man achter de schietkraam heel droog ‘raak’ en toen wonnen ze een reuzegrote pandabeer. Té grappig. Later kwam die pandabeer weer terug in een vermakelijk kermisverhaal waarin ze in de glijbaan vast komt te zitten in een Cake Walk attractie, zo één met bewegende trappen enzo. Een prikkelgevoelige meneer komt met zijn voeten op haar schouders terecht omdat zij vastzit in de glijbaan. Hij was boos. Dit ging niet zoals hij verwacht had. Ik zag het helemaal voor me, en toen bleek natuurlijk dat ze die levensgrote panda mee had genomen in die slurf van de glijbaan. Suf maar hilarisch. Ook bewoog de Spin (of Calypso) niet en in het spookhuis zaten ze in een karretje waarbij een kwartier lang niks te zien was in het donker. Alles was uitgezet. Geweldige humor. Ze grapt over het leven op haar boerderijtje, met haar vrouw, haar Shetlandpony en vier kippen ieder met een naam, waarvan Nugget een vreselijk avontuur beleeft. Over hoe ze zichzelf terugvindt in haar eigen weiland met een doos met zestig schnitzels, omdat ze nu eenmaal geen nee kan zeggen. Zelfs niet tegen het kaasmannetje dat iedere week langskomt en die ze niet teleur durft te stellen. Ieder onderwerp verknoopte ze subtiel met elkaar. Heel knap. Met zelfspot vertelde ze hoe de politie haar thuisbracht toen ze per ongeluk half ontkleed in een hertenkamp tegenover haar huis - haar badjas bleef hangen aan het hek waar ze overheen klimt - terecht kwam. Ze vertelde ook even vrolijk als serieus over haar medicatie en psychiater vanwege een jeugdtrauma door seksueel misbruik en daarna wederom misbruikt, nu door haar therapeut. ‘Aan onze kant is het zachter’ vond ik de mooiste zin uit haar cabaret deze avond. In de lift naar beneden stond ik met zo’n zes deelneemsters en collega-vrijwilliger Piet enthousiast na te kletsen over Sara toen na best een lange tijd de liftdeuren weer openden. De lift had niet bewogen. Niemand had op het knopje gedrukt en niemand had gemerkt dat we niet bewogen. Toen kwam ik écht met buikpijn van het lachen beneden de lift uitgerold.

Vorige week kreeg ik dagelijks korte filmpjes van mijn lief en onze oudste dochter doorgestuurd. Sessies van hun intensieve trainingsweek besteed aan Thais boksen. Ze waren samen op een tropisch eiland met mooie stranden maar daar zagen ze in eerste instantie nauwelijks iets van. Ze trainden namelijk meerdere keren per dag met hardlopen, hoog optrekken aan een rekstok, schoppen, gewichten tillen of slaan tegen een bokskussen. Leuk om te zien dat ze het samen goed naar hun zin hadden. Ik heb persoonlijk niks met vechtsport maar mijn lief duidelijk wel. Toen we in The States woonden deed hij aan karate, wonend in Mexico haalde hij zwarte band Tae Kwondo en nu dus deze week in Thailand Muay Thai. Hij kijkt ook graag vechten op TV. Vrouwen vinden vechtsport niet zo aantrekkelijk als mannen zelf denken. Dat bleek uit een poll waarin aan heteroseksuele vrouwen werd gevraagd welke hobby’s ze het meest aantrekkelijk vinden bij mannen. De meest sexy hobby’s zijn lezen, nieuwe taal leren, een muziekinstrument spelen en koken. Daar kan ik me eigenlijk bijzonder goed in vinden. Mijn lief houdt dan van vechtsport en leest alleen tijdens vakanties een boek, máár hij kreeg op zijn vijftigste verjaardag van mij een gitaar met gitaarlessen en hij maakte daadwerkelijk vorderingen op zijn gitaar. Reden wij naar huis van een strandweekend in ons hippiebusje met de ramen wijd open, en speelde hij onderweg een deuntje op zijn gitaar. Heel charmant en verleidelijk. Helaas speelt hij niet meer - toch eens vragen of hij dat nog eens oppakt. Koken dat ook hoog op de lijst staat doet hij gelukkig wel erg vaak wanneer hij thuis is. Hij doet het met genoegen en kan het ook goed tot groot plezier van ons gezin. Mijn lief moest werkend in Spanje en Mexico natuurlijk goed Spaans leren spreken voor zijn personeel. Zijn telefoongesprekken in rap Spaans vond ik destijds heel imponerend. Spaans vind ik ook een heerlijke taal om te horen. Helaas spreken wij niet zo vaak Spaans meer. Ik hoor het alleen nog wekelijks van mijn Mexicaanse vriendin die vasthoudend in Spaans, al tien jaar lang!, voicenotes blijft inspreken omdat ik anders de Spaanse taal zou vergeten. Uit die recente poll werden trouwens ook de minst aantrekkelijke mannelijke hobby’s bekend gemaakt. Denk aan saaie crypto, saaie sigaren en saai online discussiëren. Ook motorrijden vinden vrouwen niet zo aantrekkelijk als mannen zelf denken. Gokken kwam als allerminst aantrekkelijk uit de bus. Dat kan ik alleen maar beamen.