My chemistry teacher almost 40 years later!

THE GLIMPSE OF WHO I WAS

‘One of things I like about looking at pictures when you're young and also meeting back with old friends you haven't seen in a long time is, for me, it's a glimpse of who I was.’ 

 - Lea Thompson 

Parkeren rondom de jarige school, die een halve eeuw bestond, was af te raden vanwege de grote verwachtte drukte. De reünie van mijn middelbare school in Hoorn. Mijn schoolvriendinnetje van toen, die nu al meer dan dertig jaar in Frankrijk woont, kwam voor de gelegenheid bij mij logeren. We vonden een parkeerplekje op een bedrijventerrein vlakbij. ‘Niet voor onbevoegden’ stond er op het bordje. Lekker stout deden we het tóch. Ik zette nét mijn voet buiten de deur van de auto toen ik keihard een fiets hoorde afremmen. De eerste bekende van de schoolreünie na bijna veertig jaar! Hij herkende me meteen en we liepen op elkaar af. Hoe leuk om elkaar na zoveel decennia weer te zien. Hij zat bij mij op de lagere school in de zesde klas. We hadden samen rekenen op de gang, want wij hadden het klassikale rekenboek al uit en kregen extra lesstof. Hij speelde de hoofdrol Stach in onze schoolmusical ‘De koning van Katoren’. We gingen naar dezelfde brugklas. Ik had als twaalf- of dertienjarig meisje misschien wel een tiny little crush voor hem, ik vond hem zeker interessant. Een schoolvriendinnetje van mij destijds was verliefd op zijn schoolvriendje. We schreven samen een romantisch briefje aan de jongen en hij antwoordde onomwonden ‘Ik vind je verre van knap’. Wij hebben er lang over gedaan om te begrijpen wat hij daarmee bedoelde. Het was echt leuk om elkaar weer te zien. De klik was er gewoon weer. Ik vond het boeiend om te horen hoe zijn leven was verlopen. Hoe hij van een iel twaalfjarig jongetje uitgegroeid was naar een sportieve vent. Hij noemde mij zijn vriendinnetje van de lagere school. Hij vertelde dat z’n schoolvriendje van toen ook op de reünie was. Ik zocht hem op en heb hem de liefdesanekdote van het briefje verteld, maar hij herinnerde zich er helaas niks meer van. Ik had met een andere schoolvriend (uit mijn laatste twee jaren van het atheneum) afgesproken. We hadden elkaar vooraf aan de reünie gevonden op LinkedIn. We zouden elkaar sinds 1987 weer voor het eerst ontmoeten. Hij berichtte al dat hij binnen was. We herkenden elkaar meteen tussen alle mensen, zijn onveranderde stem, en alle herinneringen kwamen terug. Hoe we met de overvolle LADA van zijn vriend, onze klasgenoot die nu in Florida woont, van Hoorn naar Bergen of Heerhugowaard reden om daar te dansen in een grote discotheek. Alle discotheken groot en klein in de buurt en stadscafé’s waar we uitgingen, kwamen weer voorbij. Hoe meer we deelden hoe meer herinneringen weer op popten. Hoe we in de tussenuren op school zo gelachen hadden. ‘Jij was altijd zo spontaan’ zei hij, ‘ik moest altijd zo met jou lachen’. Leuk om terug te horen. Ik herinner me een keer dat de eerste twee of drie uur van het lesrooster uitgevallen waren en we bij mij thuis thee gingen drinken. Met z’n viertjes. Mijn moeder deed verrast, in haar knalroze ochtendjas tot aan de grond, open. Daar stond ze met haar ochtendhaar alle kanten op, in de opening van de deur. Als een roze zuurstok. Ik kon wel door de grond zakken. Hij herinnerde zich alleen de thee en niets meer gelukkig. Wij zouden samen zakken voor ons eindexamen, stonden er samen slecht voor. Afgesproken dat we samen het schooljaar over zouden doen. Uiteindelijk zakte hij inderdaad en slaagde ik in één keer met alleen maar naar boven afgeronde zesjes. Ik voelde me daar wel wat opgelaten over destijds. 

Er was een grote opkomst uit mijn examenjaar op de reünie. Inmiddels allemaal mevrouwen en meneren van halverwege de vijftig! Ik had twee klassenfoto’s uit de jaren ’80 op mijn telefoon gezet. Dat bleek een uitkomst om aan te wijzen wie we toen waren. Veel meiden uit mijn klas, die bij slecht weer in hun kletsnatte regenpakken uit de buurtdorpen in West-Friesland aan kwamen fietsen in grote groepen, woonden daar nog steeds. Mijn Engelse leraar was er ook. Hij had me gematst met wat tienden punten extra erbij voor een tentamen zodat ik uiteindelijk dus nèt geslaagd was. Hij belde me daarover thuis op. Doodzenuwachtig was ik, weet ik nog. Op de reünie hoorde ik dat hij vaker wat cijfers opschroefde als het nodig was. Hij kreeg deze avond zoveel aandacht dat ik hem niet heb kunnen spreken, helaas. Veel leraren waren bijna tachtigers of waren tachtigers. De tijd had niet stilgestaan. Allemaal senioren maar nog steeds herkenbaar. Er stond een photobooth in de aula waar we met oude vriendinnengroepjes foto’s maakten. Er was een lekker buffet. Er kwamen diverse bandjes optreden met muziek uit onze tijd. Ik heb gedanst. Ik wilde heel graag mijn scheikundeleraar weer zien omdat hij en zijn lessen mijn inspiratie waren om scheikunde te gaan studeren. Ik wilde dat graag persoonlijk met hem delen. Hij had een lesje in het scheikundelokaal gegeven, ik kwam te laat. Iedereen liep net het lokaal uit. Ik liep het lege lokaal in en ik had het nooit verwacht maar hij herinnerde mij meteen. ‘Jij hebt les van mij gehad - even een stilte - in 1986’ zei hij. Ik reageerde verrast dat het klopte en ook het examenjaar daarna. Hij vertelde dat het zijn eerste jaar op mijn school was, hij was toen pas zesentwintig jaar! Ik hield van de practica, de experimenten die hij voordeed op zijn hoge tafel met een bunsenbrander voor de klas. Ik zat voorin en genoot ervan. Daarna moesten we het nadoen in de zuurkast achterin het lokaal. Hoe hij de chemische vergelijkingen uitschreef op het bord en ik ze netjes overschreef in mijn practicumschrift met harde kaft. Hij was vanavond één van de jongste leraren. Ik vertelde hem dat zijn inspirerende lessen en mijn studiekeuze ervoor zorgden dat ik mijn echtgenoot in 1987 ontmoette in de collegezaal van de universiteit. En dat we volgend jaar dertig jaar getrouwd zijn. Hij vond dat leuk en ik vond het geweldig dat hij mij meteen herkende! Die reünie-avond heb ik zoveel herinneringen opgehaald uit mijn pubertijd. The glimpse of who I was. De opmerking ‘Anja was vroeger heel knap hè, met dat blonde lange haar’ van een jongen uit mijn klas deed me toch wat. Adrenaline stroomde nog lang na de reünie door mijn aderen. Ook de levensverhalen van klasgenoten die indrukwekkend waren resoneerden nog lang na. Er zijn veel foto’s gemaakt. Opvallend was wel dat iedereen nog steeds in West-Friesland woont. Op een paar uitzonderingen na. De enige met wie ik na al mijn omzwervingen over de wereld contact gehouden heb was mijn logeetje uit Frankrijk. Ik had zo naar de reünie uit gekeken, had best hoge verwachtingen. Ik heb een heerlijke tijd op die school gehad. De reünie overtrof al mijn verwachtingen!

Salvador and I in the veterinary hospital...

STERVEN
‘Such short little lives our pets have to spend with us, and they spend most of it waiting for us to come home each day.’

- John Grogan

Arme kleine Salvador, wéér met spoed op weg naar het dierenziekenhuis in Waalwijk. Dinsdagavond heel laat vertrokken we in het pikkedonker met grote spoed, met een gevulde poezentas op schoot, in de auto. Ik mocht een week niet autorijden vanwege mijn nieuwe medicijnen dus we hadden zo’n geluk dat mijn lief thuis was. Eigenlijk ook geluk dat er überhaupt een auto voor de deur stond, want mijn lief had de spiegel van zijn Tesla afgereden. Die auto was de dag ervoor door de wegenwacht opgehaald. We kregen na heel veel moeite pas een vervangende auto. Ik zat rustig het journaal op TV te kijken in de voorkamer toen Salvador op schoot kwam liggen. Zijn eerste sprong mislukte en hij viel weer van de bank. Dat verbaasde me maar ik lette er niet bijzonder op. Ik voelde wel een vreemde vibe, hij lag misschien iets te zwaar of té relaxt ofzo. Zijn zus kwam naast mijn benen liggen en Salvador lag met z’n kop helemaal langs mijn been naar beneden gezakt op haar buik. Zij lag op haar rug. Ze was heel lief voor hem, likte hem op z’n duffe koppie. Het journaal was afgelopen en ik wilde eens testen of hij eigenlijk wel oké was. Ik zette hem op de grond. Het arme beest gleed met z’n achterpoot bij elke stap weg. Ojee! Schrikken! Ik riep naar mijn lief in de achterkamer die met een koptelefoon op Netflix zat te kijken ‘Kom gauw, er is iets mis met Salvador!’. We keken naar hem en ik belde meteen de dierenarts en liet me doorverbinden voor een spoedgeval met het dierenziekenhuis. We mochten meteen komen. Ik liep direct door naar de garage om de poezentas te pakken en in de frisse kou daar kreeg ik een ingeving. Ik had die ochtend mijn nieuwe medicijn, in de vorm van een rood-witte dragee, naast mijn bakje yoghurt gelegd en liep terug naar de keuken om mijn theezakje eruit te halen en terug te keren met mijn kop kamillethee. Ik heb mijn pil toen niet meer gezien en ook niet gemist. Pas tijdens de yogales dacht ik eraan of ik nou wel of niet mijn pil had ingenomen. Ik zou eenmaal weer thuis kijken op de eettafel. Daar lag niks. Zou ik hem toch wél ingenomen hebben? Ik heb die middag gestofzuigd, ook de eettafel, en geen opvallend felgekleurde pil gevonden. Hij moet ermee gespeeld hebben. Stel dat…nee, dat zal toch niet? Ik griste die late avond toch maar mijn medicijnendoosje mee in mijn jaszak. Onderweg in de auto besprak ik de ingeving met mijn lief. Hij had die avond gemerkt dat Salvador bij de tuindeur met iets zat te spelen, iets intrigeerde hem daar op de grond. Dat moet achteraf het moment zijn geweest dat hij de pil opat. De lieverd is daarna naar me toegelopen. Dáárdoor konden we vrij snel acteren. Stel dat hij het in de ochtend had gegeten toen er niemand thuis was? De dierenarts wachtte ons op en ik zei meteen dat ik wist wat er aan de hand was, onderwijl het medicijnendoosje in zijn hand drukkend. Hij stelde ons meteen gerust dat hij dit medicijn goed kende: ze geven het namelijk aan dieren - zelfs konijnen - om rustig te worden voor een onderzoekje bijvoorbeeld. De vraag was of mijn dagelijkse dosis toxisch zou zijn voor zijn lijfje van ruim vier kilo.  Ze wilden hem de nacht daar houden voor een infuus en om de vier uur norit toedienen om het gif in zijn maag aan te binden. Ik wilde hem niet zijn trauma van twee jaar geleden laten herbeleven. Hij kreeg toen een katheter waarvan ze geen passende zakjes hadden dus ze lieten zijn urine gewoon in het hokje lopen. Hij lag in zijn eigen stank, en een kat is juist heel schoon op zijn vachtje. Erbarmelijk. Hij bleef al die dagen angstig naar de deur kijken die de hele tijd open en dicht ging omdat hun voorraad supplies daar ook lag. Zó schrijnend om te zien. Later heb ik hem laten verplaatsen naar een andere plek. Hij kreeg deze onfortuinlijke nacht een tijdelijk onderhuids infuus om vocht toe te dienen en de eerste shot norit. Thuis gingen we ’s nachts verder met zijn medische verzorging. Hij sliep bij ons op de kamer. We hadden een tijdelijke kattenbak gefabriceerd en een bakje water neergezet. Hij maakte van beiden gebruik. Hij was zo suf. Ik legde een lauwwarme pittenkruikje bij hem neer. Ik sliep niet diep om te luisteren waar hij was en we moesten hem die nacht weer norit geven. Hij kwam goed door de nacht. Ik bleef in de ochtend nog langer in bed bij hem liggen om hem te aaien en warm te houden tegen mij aan. Eind van de middag ging hij lopen, beneden naar de kattenbak, en eten. Hij keek nog wel wat lodderig uit zijn ogen. Tenslotte had hij een enorme trip gemaakt. Salvador die heel vaak ’s nachts de bloemen uit een vaas vist en regelmatig daarbij de hele vaas omgooit. Salvador die wanneer hij buiten natgeregend is lekker met een handdoek afgedroogd wil worden en daar ook om vraagt. Salvador die elke avond na het eten bij mijn lief op schoot kruipt voor een knuffelsessie. Salvador die heel netjes elk brokje dat naast zijn eetbakje valt opeet. Salvador die élke ochtend als hij gestommel hoort naar boven komt om op het grote bed te knuffelen en dan op ons warme plekje blijft liggen. Terwijl ik dit schrijf ligt hij lekker languit op schoot. De meiden waren zich kapot geschrokken na mijn berichtjes in de gezins‘app. We hadden ze pas de volgende ochtend ingelicht toen we zagen dat hij het wel ging redden. Onze allerliefste Salvador, onze allergrootste, harige vriend.  

Ik kwam de ruimte in en daar stonden twaalf stoelen in een kring. Op de grond in het midden lagen tientallen fotokaarten. Natuurlijk had ik wel zoiets verwacht. Een tweedaagse training om te mogen werken met mensen die op korte termijn gaan sterven en hun naaste familie. Onszelf voorstellen aan de hand van een gekozen fotokaart, gesprekstechnieken maar vooral luistertechnieken oefenen, situaties aanvoelen, een voorwerp meenemen waaraan je erg gehecht bent, maar ook onze eigen rouwverwerking stond op de agenda. Een heel intieme setting dus met collega’s die ik niet kende. Van zestien jaar oud tot en met zeventig. Sommigen werkten bij mij in het hospice, sommigen in een verzorgingstehuis, sommigen in een ander hospice in Breda en enkelen bij palliatieve thuiszorg. Uiteraard kwam het sterfproces uitgebreid aan bod. Na een lange intense dag van veel praten en luisteren was ik doodvermoeid toen ik weer buiten stond. Ik heb deze week nog een hele opleidingsdag te gaan. De week erna ben ik nog één dagdeel ingepland om te werken en dan kom ik pas in januari weer terug om me volledig in te zetten. Ik kijk er naar uit. Er heerst daar een aangename, rustige sfeer. Fijn om er te mogen zijn voor zes stervende bewoners en hun naasten in ons huis. 

Relaxing eye mask from Singapore

FANTOOMPIJN
‘But who can remember pain, once it’s over? All that remains of it is a shadow, not in the mind even, in the flesh. Pain marks you, but too deep to see. Out of sight, out of mind.’ 

- Margaret Atwood

Er was een relatieavond voor bedrijven op maandagavond. Ik was uitgenodigd via mijn lief. Samen kwamen we eind van de middag aan in Alblasserdam. We dronken iets tijdens de receptie en de cateraar kwam regelmatig langs met snacks. We hadden zin in de avond en hadden ons voor twee workshops ingeschreven. De eerste lezing voor het diner bood inzichten in eigentijdse manieren om werknemers te binden. Om sollicitanten voor je bedrijf te laten kiezen. Heel belangrijk nu want er zijn meer vacatures dan werknemers op dit moment. Vroeger, na mijn afgeronde studie, speelde loon nog een grote rol om voor een bedrijf te kiezen. Jonge mensen van nu vinden werkelijk heel andere dingen belangrijk. ‘Hoe kun je het werkplezier voor mensen verhogen?’ was de grote vraag.  Reuzeinteressant om het verschil tussen generaties te horen. Twee van onze dochters vallen in de doelgroep van jonge werknemers. Zij vinden werk-privé balans het allerbelangrijkste. Dat herinner ik me van mijn eerste banen toen ik jong was helemaal niet. Ik werkte meer dan veertig uur per week, reisde het hele land door in mijn lease-auto en logeerde om de week in een hotel ver weg van huis. Dat vond ik helemaal niet erg, dat hoorde er gewoon bij. Thuis was ons huisje in Amsterdam waar mijn lief en ik samen leefden. Alhoewel hij ook een jaar militaire dienstplicht had en alleen de weekends thuis was. Werk-privé balans speelde bij ons toen geen rol. Groeimogelijkheden zijn ook erg belangrijk voor jonge werknemers. De tijd waarin ik solliciteerde was je gewoon dolblij met een baan. Er was werkeloosheid. Mijn lief is na het jaar verplicht werken als onderofficier in de krijgsmacht redelijk lang werkeloos geweest. Stomme uitzendbaantjes. Hij werkte zelfs een half jaar zonder salaris, met behoud van zijn uitkering. Ik geloof niet dat ik destijds ooit bij sollicitaties naar ontwikkelingsmogelijkheden heb gevraagd. Ik leefde in het nu. Nu een baan. Wat ik wel erg herken van hedendaagse jonge werknemers is dat ze regelmatige waardering belangrijk vinden. Niet in de vorm van een goed salaris, bonus of verhoging maar juist in de vorm van een afdelingsuitje, een cadeau, een werkborrel, een geschreven kaartje of oprechte specifieke complimenten. De zachte kant van personeelszaken wordt dit genoemd. Ik werk weer buitenshuis sinds wij in 2015 terugkeerden uit Mexico. Geen waardering voor mijn inzet of niet gezien worden is voor mij een reden om naar iets anders uit te kijken. Een positieve werkcultuur is momenteel zo belangrijk. Ik heb bij diverse bedrijven gewerkt waar dit ver te zoeken was. Wegwezen daar. Pas bijna helemaal onderaan de eigentijdse lijst staat dat loon en goede secundaire arbeidsvoorwaarden belangrijk zijn. Zinvol werk wordt ook heel belangrijk gevonden. Maakt het bedrijf duurzame producten, draagt het z’n steentje bij aan het milieu? Ik was geïntrigeerd. Vervolgens lekker eten bij diverse buffetten met Hollandse stamppotten, Indische gerechten of gevulde pitabroodjes. Heerlijke toetjes ook. Na de tweede workshop werden we getrakteerd op een inspirerend optreden van Ben van der Burg, oud-schaatser. Regelmatig te gast bij het beruchte TV programma ‘Vandaag Inside’. Een verschrikkelijk intelligente man die erg geïnteresseerd is in tech-ontwikkeling. Hij springt van de hak op de tak wanneer hij vertelt maar verliest zelf, verbijsterend genoeg, het overzicht helemaal niet. Hij heeft absoluut humor, is een futuroloog en helemaal into innovatie en trends. Ik was in anderhalf uur weer helemaal bijgepraat over de laatste innovaties zoals bijna menselijke robots en zelfrijdende auto’s. Geïnspireerd kwamen we thuis. De avond erna moest ik werken in het hospice en at ik natuurlijk daar. De avond erop hadden mijn lief en ik weer een lezing dit keer over moderne (levens)testamenten. De avond daarna at ik alleen thuis, mijn lief ging met jubilarissen op pad.  Weer een avond later ontmoetten we mijn zus en partner in hun hotel in Breda voor een gezellig samenzijn in de bar. Borrelplank erbij. De laatste avond op rij deze week reden we naar Leersum voor een etentje bij mijn neef en zijn man. Ik was onlangs voor het eerst in hun grote, vermogende villa tijdens het afscheid van zijn vader, mijn oom. Een kant van mijn vader’s familie waar ik niet veel contact mee had. Een zeer gezellige avond met goede, geanimeerde gesprekken. We vertrokken pas na middernacht. Dit waren de afgelopen avonden tot nu toe. Over ruim twee weken vertrekken we voor een lange reis.  Ookal hebben wij geen kinderen in huis, we leven ons leven to the fullest. Op onze manier. 

De kaakchirurg stuurde me na haar controle door naar een pijnpoli. Twee jaar nadien heb ik nog dagelijks een branderig gevoel op mijn tong. Elke dag pijn. ‘Hier in het Erasmus hebben we een goed team dat je kan helpen bij pijnbestrijding’ zei ze. Een paar weken en wat vragenlijsten verder zit ik aan de tafel met een arts-assistent op de afdeling pijngeneeskunde. Een heel team van een fysiotherapeut, een neuroloog, een anesthesioloog en een psycholoog werkt achter de schermen met hem. Pijn is eigenlijk niets anders dan een waarschuwingssignaal van het lichaam dat er ergens iets mis is. Foute boel dus. Dat signaal naar de hersenen wordt vertaald naar pijn. Ik voel al heel lang brandende pijn op mijn tong. Eigenlijk kan dat niet, want de zenuwen zijn doorgesneden tijdens de operatie. Verkeerde signalen worden doorgeseind. Een soort fantoompijn eigenlijk. Die chronische pijn heeft natuurlijk geen waarschuwingsfunctie meer, maar veroorzaakt vooral stress en verdriet bij mij.  Ik word er zo moe van. Ik ben dezelfde dag van mijn bezoek aan de pijnpoli begonnen met medicijnen die ik langzaam zal opbouwen. De eerste week mag ik niet autorijden. Meteen de eerste dag was mijn mond pijnloos. Zo gelukkig was ik, en ook mijn gezin! De eerste twee weken is uitproberen. Ik heb al een controle belafspraak met het ziekenhuis.  Ik kan me gewoon niet voorstellen hoe fijn ik me zou voelen als ik nooit meer pijn in mijn mond zou hebben. Stel je eens voor!

Ultimate feelings of adventure and freedom! Youngest above Great Barrier Reef!

FREEDOM
‘A nomad I will remain for life, in love with distant and uncharted places.’

- Isabelle Eberhardt

De nieuwe generatie ouderen is levendiger en hipper dan ooit tevoren. Ze gaat mee met de tijd en is in voor verandering en nieuwe ontwikkelingen. Buiten het genoemde woord ‘ouderen' herken ik me helemaal in deze groep die ‘youngsters’ wordt genoemd. De komende jaren groeit het aantal mensen ouder dan vijftig jaar in Nederland naar een recordhoogte van zeven miljoen! Het grootste deel daarvan staat overwegend positief in het leven. Daar herken ik me in. Positiviteit. Ik voel me erg aangesproken door de karakteristieken van de youngsters alhoewel ik me liever niet in een hokje laat plaatsen. Leeftijd speelt geen belangrijke rol bij ze, iemand van vijfenvijftig maar ook iemand van tachtig kan zich een youngster voelen. Het draait namelijk om persoonlijkheid. Dat herken ik onder de ouderen waar ik mee omga. Ik herken twee groepen. Sommigen gedragen zich echt oud. Anderen juist jong van geest, de zogenaamde hipsters onder de ouderen. Hun mentaliteit maakt het verschil. Ikzelf geniet heel bewust van het leven. Nog veel bewuster dan voor mijn ziekte. Ik accepteer het ouder worden net als youngsters. Mijn acceptatie of zelfs mijn toejuichen van ouder worden heeft twee aanleidingen. Als eerste natuurlijk de diagnose die ik twee jaar geleden kreeg. Je leven stopt even op dat moment. De wereld staat een seconde stil. Het is ineens helemaal niet meer vanzelfsprekend dat ik oud mag worden. Dat heeft mij gevormd. Mijn moeder heeft maar achtenvijftig jaar oud mogen worden. Ik besef steeds meer hoe verschrikkelijk jong dat eigenlijk is. De oma van mijn vaders kant, naar wie ik vernoemd ben, heeft zelfs maar vijfenvijftig mogen worden. Zo oud ben ik nu!  Ik zie ouder worden dus absoluut niet als iets negatiefs. Ik hoop een heel oud besje te mogen worden. Youngsters zijn in balans en zoeken naar uitdagingen en nieuwe invulling van hun leven. Zó herkenbaar. Woorden als eigenzinnig, stijlvol, invloedrijk en intelligent passen hen goed. Ik zie het leven als een groot feest waar ik ultiem van kan genieten. Ik onderneem veel en maak bewuste keuzes. Ik weet inmiddels wat ik wil en waar ik voor sta. Ja, youngsters zijn zelfverzekerd. ‘Nederland vergrijst’ is zo’n oubollige zin. Het doet me denken aan een starre, conservatieve seniorengroep. Een stoffig imago. Ik denk dat ik tot een groep behoor met een positieve mentaliteit. Vrijheid. Vriendschap. Vertrouwen. Gezondheid. Zelfstandigheid. Maar herinneringen horen er zeker ook bij. Ik ben dol op mijn eigen (familie)herinneringen. Ook herinneringen van de ouderen waar ik tijdens mijn werk mee in contact kom. De mooie en minder mooie herinneringen van de deelnemers waar ik mee naar het theater ga, en de warme, emotionele herinneringen van de bewoners in het hospice. De oorlogsherinneringen van tachtigplussers. Oude foto’s. Ik ben ook zo dol op de dikke fotoboeken in onze boekenkast. De oude vergeelde familiefoto’s van generaties voor mij. Foto’s van de fantastische wereldreizen die we met ons gezin maakten. En nog gaan maken. Volgende maand gaan we samen naar Cambodja en Vietnam. Mijn lief wil nog een keer in het buitenland werken voor zijn bedrijf. Avontuur. Vrijheid. Het allerbelangrijkste dat we willen is natuurlijk dat we gezond blijven. 

Eén van mijn beste vriendinnen is afgelopen weekend trouwjurken gaan passen met haar jongste dochter. Dat roept bij mij meteen herinneringen op aan het uitzoeken van mijn eigen trouwjurk. Een speciaal moment natuurlijk. Dertig jaar geleden nu. Mijn lief en ik woonden in Amsterdam, en logischerwijs winkelde ik voor een jurk in de hoofdstad. Ik herinner me dat ik mijn grote lease-auto vakkundig strak op één van de grachten parkeerde en dat we urenlang in de boetiek vertroeteld werden. Ik kreeg veel aandacht van de lieve verkoopsters, mijn moeder en zus.  Ik had zelf al vooraf luxe trouwtijdschriften doorgebladerd. Op het moment dat ik uiteindelijk de juiste jurk aan had, het pashokje uitkwam voor mijn genodigden in luie stoelen tegenover mij, huilde ik al van geluk omdat ik de juiste gevonden had. Ik bekostigde de trouwjurk van de erfenis die ik van mijn grootouders gekregen had. Zo waren ze er toch een beetje bij. Ik weet nog dat ik bijpassende lingerie bij een boetiekje, in een geweldig eeuwenoud klein pandje bijna aan de Dam gelegen, kocht. Ik heb het nu nog, zorgvuldig bewaard in een mooie doos met vloeipapier. Naast de bruidsluier die mijn moeder ook gedragen had. Het lingerieboetiekje is er al lang niet meer. De jurk trouwens ook niet, verkocht en van de opbrengst een gouden ring met diamant gekocht. Een prachtig sieraad. De diamant hebben we later namelijk laten groeien na de geboortes van onze dochters. Na mijn mijmeringen gaan mijn gedachten uit naar eventuele trouwpartijen van onze drie dochters. Onze oudste dochter zegt altijd dat ze niet gaat trouwen en geen kinderen wil. Haar leven nu in Singapore nodigt helemaal niet uit tot settelen met een partner en gezinsuitbreiding. Ze reist veel, werkt aan haar carrière. Ze heeft onlangs een promotie gekregen en heeft plannen om nog in andere landen te wonen en te werken. Onze middelste dochter heeft nu net alle diploma’s op zak en werkt aan haar carrière. Haar aandacht gaat volledig uit naar solliciteren, naast concerten bijwonen. Ze is tevreden in haar leuke appartementje in Rotterdam. Ook met haar huidige werk op loopafstand vlakbij de Erasmusbrug. Ze heeft leuke vriendinnen om zich heen. Een twintiger met een leven vol vrijheid. De jongste wordt volgend jaar twintig. Ze heeft al een paar jaren flinke verkering met een leuke knul. Ze studeren beiden. Zij op dit moment in Australië en ze is al aan het mijmeren over een master in het buitenland. Aankomende zomer al. Zeer zelfstandige meiden die nu van hun vrijheid genieten door veel te reizen. Wanneer ik dit schrijf vertrekt jongste volgende week met een Engelse vriendin van daar om langs de kust van Australië te reizen en vervolgens de Fiji eilanden aan te doen. Middelste is nú met een vriendin op weg naar Berlijn en heeft alweer een wintertripje naar Dublin geboekt met twee internationale schoolvriendinnen. Oudste is ondanks de orkaanstormen met een Italiaanse vriendin, uit haar studententijd, een paar dagen geleden naar de Filipijnen gevlogen en geniet nu van een iets aangepaste strandvakantie daar. Ik zeg het wel vaker, wij zijn een nomadengezin. Nieuwe ontmoetingen. Andere wegen inslaan. We ontmoeten elkaar over een paar weken in Ho Chi Minh!