Thank you child - at the finish!

CARRY ON, WARRIOR!
We need to make friends with ourselves. We are stuck with our self all day, so let's be kinder, gentler, more amusing company. Let's take our own hand and say, 'There, there, sister. You're doing a good job. I'm proud of how you're handling all this craziness down here. Don't give up. Carry on, warrior.’

- Glennon Doyle Melton

Twaalf weken lang leefden we er naartoe. Jongste dochter en ik trainden elke zondag met een groepje en trainer John, in het bos. Allemaal deelnemers met een verhaal. Net als ik. We waren allemaal schoon verklaard en hersteld. Wel hadden veel van ons net als ik restverschijnselen. Ik heb bijvoorbeeld een droge mond tijdens rennen. Conditie was bij geen van ons nog als vanouds. Daarom werkten de opbouwende trainingen ook zo goed. We hadden allemaal iets te creëren. Doordeweeks deden dochter en ik ieder volgzaam onze thuisopdracht. Het heeft allemaal enorm bijgedragen. Geholpen met de prestatie van vandaag. Het was een mooie zomerdag, heel erg warm. Wel vierentwintig graden met zon. Het voelde alsof de zomer vandaag begon. Al was het twee dagen na midzomernacht. Met zo’n warmte hadden wij nooit getraind. Sowieso trainden we in een fris groen bos met zachte, modderige paden onder onze voeten. Nu startten we in de stadse haven van Breda. Over de straatstenen, sommigen schots en scheef, stoepranden en drempels. Heel erg druk om ons heen met aanmoedigers en andere sporters. Terrassen zaten bomvol. Langs het water van de grachten veel kijkers. Er was namelijk ook een swim to fight cancer georganiseerd in het Spanjaardsgat. Ook naast de finishlijn van de hardloopwedstrijd waren sporters vier uur lang aan het spinnen op fietsjes, grotendeels in de volle zon. Ingesmeerd met een zonnefactor die overal rondom de haven gratis op te smeren was. Alle sporters deden hun best om geld op te halen voor kankeronderzoek. Heel lokaal, voor ons ziekenhuis in Breda. Eerst haalden we na aankomst in de stad de T-shirts op toen bleek dat er in mijn enveloppe geen oranje T-shirt zat, helemaal geen T-shirt eigenlijk. Ik bleek bij inschrijving mijn maat niet opgegeven te hebben. Gelukkig hadden ze reserve shirts. Geen reserve speldjes trouwens. Om mijn naam op mijn shirt te spelden. Geen nummer maar een naam, want we liepen niet voor een tijd. De prestatie was om geld in te zamelen en daarna de race uit te lopen. Er werd ook geen tijd gemeten. Nergens een klok of stopwatch gezien. Met geleende speldjes kon mijn naam toch opgespeld worden. Na de gezamenlijke warming up hoorden we een startschot. Dochter en ik waren rustig gestart. Dat ging helemaal prima. Eigen tempo, ons niet op laten jutten. Sommige deelnemers gingen al snel wandelen. ‘Wij blijven rennen hoor’ zei jongste optimistisch. En dat deden we, we renden de race uit. Het was inmiddels snikheet in de straten van Breda. Door onze enthousiaste persoonlijke aanmoedigers langs de route hielden we het vol. Door álle aanmoedigers langs de route trouwens. Muziek. Bij verzorgingstehuizen zaten de oudjes buiten te klappen. Te schattig. We kregen onderweg bekertjes kraanwater aangereikt die ik niet kon drinken, want daar krijg ik juíst een droge mond van. Jongste dochter droeg daarom heel behulpzaam ons eigen flesje met ontkalkt water van thuis. Ook had ik een suikervrij dropje in mijn wang geplakt voor extra speekselaanmaak. 

Het was heel bijzonder om juist met jongste dochter deze race te lopen. Na mijn diagnose in september twee jaar geleden was ze nét met haar studie in Maastricht gestart. Ze woonde daar op een studentenkamer en kwam elk weekend met de trein naar huis. Voor haar gevoel miste ze veel. Ze voelde zich heel erg ver van thuis, had het gevoel te kort te schieten. Ik heb dat zelf anders ervaren met haar superpositieve berichtjes en steunende telefoontjes. Elk weekend was ze thuis en rende ze met kotsteiltjes en was ze er erg op gebrand dat ik genoeg water bleef drinken. Ookal hield ik sommige dagen nauwelijks een slokje binnen. Ook zij gaat heel binnenkort naar de andere kant van de wereld verhuizen. Weer een dochter uit ons nomadengezin waar we afscheid van nemen. Oudste dochter uit Singapore leefde erg mee tijdens de race. Ze kreeg van haar vader telkens fotootjes en filmpjes onderweg. Mijn lief reed op zijn fiets door het centrum om overal een glimp van ons op te vangen. Soms een mini interview om onze status vast te leggen. Dochter was helemaal up-to-date en heel betrokken. Middelste dochter stond met twee vriendinnen die er voor haar waren tijdens mijn ziekte, aan de zijlijn aan te moedigen. Net als vriendje van onze jongste dochter. Onze buurman reed met een driehonderdzestig graden camera op een extended selfie stick rond op z’n fiets om ons onderweg van alle kanten te filmen. Daar wordt een heel professioneel filmpje van gemaakt om te bewaren voor later. We hebben als gezin vandaag een heel grote stap vooruit gemaakt. Zoals mijn vriendin zei ‘een overwinning op vele fronten’. Afsluiting van een intense periode die ook iets moois opgeleverd heeft. We zijn als gezin nog meer naar elkaar toegegroeid. Mentaal voelde de run als een overwinning, én afsluiting. Machteloosheid en ontreddering zijn omgezet in vertrouwen. Verdriet omgezet in dankbaarheid. Wij hebben als gezin deze klus geklaard. Ik heb deze tegenslag, dit dieptepunt in mijn leven aangekund. Fysiek voelde het he-le-maal als een overwinning. Mijn lijf kan weer rennen. Dat heb ik heel lang niet meer gekund. Mijn lijf voelde tijdens en na de behandelingen als een wrak. Ik ben opgekrabbeld en kan me weer flink inspannen. Strijdkrachtig. Carry on, warrior. Vandaag was een erg vrolijke, sportieve, saamhorige, emotionele en trotse zondag. Eén met een gouden randje. 

Summer 1975 - me on the left

SAMENHANG IN DE CHAOS
Zoekend naar de samenhang

In de chaos

Zoekend naar de verbinding
In de verdeeldheid
Zoekend naar de stilte
In de storm
Zoekend naar het onverwachte
In het voorspelbare

- Stef Bos

Ineens wordt er luid gezongen door één iemand. ‘Er is er één jarig, hoera hoera!’ iedereen haakt in. Tweeduizend-en-tweehonderd gasten zingen voor de jarige job. Zeventig is ze vandaag geworden. Ze is oprecht verbaasd, en vraagt wie dit gestart is. Zij hoort voor ons te zingen. Daarom zijn we hier. Tineke en haar muzikanten en haar sketches. ‘De Schouten Schoenen Aan’. Tineke Schouten verstopt achter een kostuum. Tineke op haar best, wat een vakvrouw. Een uur eerder haalde ik drie tachtigers op in een Bredase wijk ver van mijn huis. Ze hebben er heel veel zin in. Ik ook. We zijn opgelaten in de auto, maken alvast grapjes die Tineke ook had kunnen maken. Ik zette het drietal pal voor de ingang van het theater af. Ik zag een zwart leren etuitje op de zwarte achterbank liggen, met een sleutelbos erin. Het bleek van de elegante dame achterin. Haar kapsel zo mooi opgestoken. Colbert aan. In de hal bij haar thuis had ik een rollator zien staan, maar vanavond wilde ze aan mijn arm begeleid worden. De gastvrouw van stichting Vierhetleven is er al en vangt de dames op. We zijn in totaal met meer dan twintig gasten. Ik loop terug naar mijn auto en parkeer hem niet ver van het theater. De show is uitverkocht. De straten rondom het theater zijn gevuld met mensen die zich verheugen op een leuk avondje uit. Tineke Schouten heeft roerige tijden achter de rug, hoe hang je dan nog de slingers op? Ze relativeert met het publiek en lacht om haar eigen tekortkomingen. Ik geniet van de show. Onbekommerd lachen. Ter nagedachtenis aan haar man brengt ze prachtige liedjes en ontroerende verhalen over haar gemis. Eén typetje dat ze speelt is haar huishoudster Nel die honderden schoenen moet opruimen, want Tineke gaat kleiner wonen. Nel wil natuurlijk vooral even flink over die nare vrouw des huizes roddelen. Geweldig gespeeld met veel zelfspot en liefde. Meest geslaagd vind ik de metamorfose van BBB-leider Caroline van der Plas. Tineke op haar best! Geen pauze in de show, en op het laatst een verademend korte typetjesparade waarbij ze zich razendsnel omkleed. Ze was net begonnen met het schrijven van ‘De Schouten Schoenen Aan’ toen haar man overleed. Ze mist hem en ondertussen probeert ze toch van het leven een feestje te maken, want dat was zijn wens. Dat gemis is goed voelbaar. Na de drankjes bij de bar breng ik mijn drie deelnemers weer veilig naar huis. Als ik met de chique dame aan mijn arm in het donker naar haar voordeur loop vraag ik haar naar haar bos sleutels. Ze checkt haar handtasje, haar rechter- en linkerzak. Geen sleutels. Ik zie de bui al hangen: terug naar het theater, wat doe ik met de andere twee dames in mijn auto? We lopen terug naar de auto en dan zie ik in het pikkedonker, de straatlantaarn is stuk, naast mijn autowiel iets zwarts op de stoep liggen. Opgelucht pak ik het op. Ik huppel zowat met haar aan mijn arm terug naar de voordeur.

De volgende ochtend haalde ik een dame en een heer op die ik allebei al vaker gezien had bij avondjes uit via de stichting. We gingen naar de dagfilm met aansluitend een lunch. Elke maand is er een ‘cultfilm’ waar we naar toe kunnen gaan. Deze keer was het Bolero over het leven van de Franse componist Maurice Ravel. Naar zijn bekende muziekstuk Bolero uit 1928 wordt, ook nu nog steeds, elk kwartier ergens op de wereld geluisterd. Hoewel Bolero vooral bekend is als opzichzelfstaand muziekstuk, was het oorspronkelijk geschreven als ballet in opdracht van de Oekraïense danseres Ida Rubinstein. Ravel kreeg daarbij last van een writer’s block. Een kunstenaar die worstelde met zijn schepping in wording. In het balletstuk danst een meisje de bolero, een van oorsprong Spaanse dans, op een tafel in een herberg. Dit brengt haar steeds meer in extase. Ravel verwerkt de erotische sfeer door het hele stuk hetzelfde ritme in hetzelfde tempo te laten horen. De twee melodieën waaruit de Bolero bestaat, laat hij steeds door een ander instrument uit het orkest spelen. Zo eindigt de Bolero groots en meeslepend. De componist zelf was zich in eerste instantie niet eens bewust van de sensuele lading. Hij vond het zelf een inhoudsloos stuk. Hij moest eens weten dat zelfs rockgroepen als Deep Purple en The Rolling Stones zich door hem hebben laten inspireren. Hij leek me een man die moeilijk bij z’n gevoel kon komen. In deze tijd zou hij een vorm van autisme toegeschreven krijgen. De enige liefdesaffaire die hij, ondanks aandacht van veel vrouwen, ooit heeft gehad was met muziek. De deelnemers waren allemaal erg onder de indruk van de meeslepende film. Tijdens de lunch kletsten we nog na over Ravel’s tragische leven waarna ik ze thuis heb afgezet. Deze week was erg vol voor mij, want vrijdag toog ik wéér naar het theater. Ik mocht deze keer als gastvrouw van de stichting naar het theater om de tickets en de consumptiebonnen vooraf op te halen. De tafels te reserveren door onze naamkaarten op tafel te zetten. De deelnemers welkom te heten bij de ingang en de bestelling voor de drankjes op te nemen. Daarom was er geen ticket voor mij bestemd, maar er was tóch een plekje over in de uitverkochte zaal. Daarom heb ik hoe dan ook mogen genieten van de liedjes en teksten van Stef Bos. Een woordtovenaar. Een filosoof. Een meeslepend theaterconcert. Prachtig en vanuit z’n hart zong hij zijn bekendste hit ‘Papa’. Veel liedteksten van hem voelden sowieso aan als ‘geestelijk ademhalen’ en waren zeer inspirerend.

Mis amigas - 2012

VERBINDING MAKEN
‘Wanneer we ervoor kiezen lief te hebben, kiezen we ervoor om ons te bewegen tegen angst, tegen vervreemding en afscheiding. De keuze om lief te hebben is een keuze om verbinding te maken, om onszelf in de ander te vinden.’

- Bell Hooks

Om half zeven gaat luidruchtig de wekker van mijn lief. We staan vandaag beiden vroeg op. Voor mij is dit echt behoorlijk vroeg. Doordeweeks sta ik meestal kwart over zeven naast mijn bed. Nooit gewekt door een harde bel maar meestal rustig wakker wordend door het gerommel van mijn lief die op dat tijdstip uit de douche stapt en zijn kleding uitzoekt. Vandaag niet even lui liggen met de drie poezen op bed. Ik glijd in mijn yogakleding die ik al klaar gelegd had. Ik zet beneden water op voor een thermobeker met thee om mee te nemen. Ik poets mijn tanden in de badkamer en pak dan mijn yogatassen en mijn fiets. Mijn lief vertrekt voor een vroeg rondje hardlopen voordat hij naar zijn werk gaat. Zó vroeg in de voortuin merk ik twee grote slakken op, snel nog even uitzetten aan de overkant van de weg. Dan arriveer ik vijf minuten later, in het vroege ochtendlicht, op mijn yogaschool. Ze geven sinds 1 juni een summer course heel vroeg in de ochtend, namelijk om zeven uur. Elke woensdag zal ik deze zomer heel vroeg veel zonnegroeten doen, sta- en zitoefeningen in een flow van Ashtanga Yoga. Deze vorm van actieve en intensieve yoga zorgt dat je beter bestand bent tegen stress en spanning. Je gewrichten worden flexibeler, je spieren sterker, je lijf leniger én je krijgt een helderder hoofd. Ik heb er wel zin in. Op hete zomerdagen vroeg in de ochtend, als het nog fris is, mijn yogahoudingen doen voordat de zwoele dag aanvangt. Eenmaal thuis lekker rustig ontbijten - in mijn mijmeringen lekker in de achtertuin. Tuindeuren wijd open. Deze vorm van yoga heb ik jaren geleden ook gedaan. Je krijgt een kaart met alle yogaposes (asana’s) erop getekend, die je voor je mat op de grond legt. Geen pauzes, je blijft met de aaneengesloten serie doorgaan. Zo stookt binnen no time het vuurtje in je lichaam op, en kun je flink gaan zweten. Een plezier voor je lijf, want het is goed voor de bloedsomloop en het afvoeren van afvalstoffen. In mijn school wordt deze les gegeven door een jong echtpaar. Hij woont normaliter in India en zingt de mantra’s in het Sanskriet. Wij zingen het na. Met sāntih sāntih sāntih wat ‘vrede’ betekent eindigen we de les. Zij helpt ons met de poses. Ik vind het een intensieve workout niet alleen voor mijn lijf maar ook voor mijn geest. Het begint met mijn volledige concentratie. Ik volg niet gedachteloos de yogajuf maar ik word verwacht zelf na te denken over mijn serie. Voor mij ligt de grote uitdaging de komende drie maanden voornamelijk in twee dingen. Allereerst ben ik verschrikkelijk slecht in oefeningen in spiegelbeeld doen. In deze stille Ashtanga series zitten ook wat herhalingen die je dan omgekeerd doet, dus in spiegelbeeld. Ik heb er tijdens de eerste les de juf al bijgeroepen omdat ik even in de knoop zat. Hoe ik me op de mat beweeg, kan een weerspiegeling zijn van hoe ik in het dagelijks leven omga met situaties. Ga ik de weerstand liever uit de weg, of zoek ik ‘m juist op? Het kan zomaar gebeuren dat ik plots wordt geconfronteerd met mezelf. Gebeurt dat? Dan probeer ik daar zacht en compassievol mee om te gaan. Omdraaien op de mat en linker en rechterbeen verwisselen. Met je andere arm de lucht in, het is net iets teveel voor mijn hersenen. Je zou de actie diep van binnen moeten voelen zeggen ervaren yogi. Naar je adem luisteren. Je adem besturen zoals een vogel die meevliegt met de richting van de wind. Maar waar is mijn hoofd? Kan ik mijn aandacht vasthouden én kalm én compassievol naar mezelf blijven? Die uitdaging ga ik deze zomer trainen. De tweede uitdaging is de hele serie yogaposes van een uur lang uit mijn hoofd leren. De verfijning van mijn concentratie zal zich hopelijk gaan ontwikkelen. De kaart ligt er alleen als geheugensteuntje. Yoga is uiteindelijk een aangename (en zeer uitdagende) reis naar onze diepste ziel. Een zomer met een spiritueel thema dient zich aan.

Uit verschillende onderzoeken blijkt dat wanneer je je meer verbonden voelt met je vrienden, je het leven als meer betekenisvol beschouwt. Omgekeerd geldt dat ook. Wie zich buitengesloten voelt, beoordeelt het leven eerder als minder betekenisvol. Ik persoonlijk heb veel langdurige vriendschappen. Ik kan kennelijk een trouwhartige vriendin zijn. Ik kan trouwens ook afscheid nemen indien de vriendschap uit balans raakt. Vrienden maak je op plekken waar je mensen ontmoet die bij je passen. Zo heb ik een trouw groepje vriendinnen uit mijn expat-periode in Madrid. Onze kinderen zaten daar destijds op een klein Nederlands-Spaans schooltje. Ik had een wekelijks peutergroepje gevormd voor de jongsten die nog niet naar school gingen. Ik had naschoolse judo- en flamencolessen opgericht voor de leerlingen, omdat ónze eigen dochters dat misten. Zelfs flamencolessen in de avond voor de moeders, inclusief mezelf. Ik ga nu nog steeds met een deel van al die jonge Nederlandse mama’s van toen om. Het was een prachtige tijd. Die moeders werden mijn vriendinnen, we leunden op elkaar. We praten over het jaar 2007, dus waardevolle vriendschappen van achttien jaar oud inmiddels. Ons gezin werd daarna nog een keer uitgezonden, hun gezinnen ook. Elkaar nooit uit het oog verloren. Afstand speelt geen rol. Afgelopen week had ik zo’n heerlijk samenzijn met wat van deze vriendinnen. Op een terras in Zaltbommel. We zijn inmiddels allemaal vijftigplussers en hebben het een en ander meegemaakt. Levenservaring. We tonen interesse, leven mee, er is herkenning en we begrijpen elkaar. We hebben in grote lijnen hetzelfde leven geleefd. Ik vind het welzijn van mijn amigas bijna net zo belangrijk als mijn eigen welbevinden. Een deel van onze inmiddels volwassen kinderen wonen in het buitenland, studeren (of afgestudeerd) en leven nog een behoorlijk internationaal leven. Mocht je denken dat je een groots en meeslepend leven moet leiden om betekenisvol te zijn, dat is absoluut niet waar. Betekenis komt juist van de kleine, vaak alledaagse momenten waarop we ons verbonden voelen met elkaar. Zulke momenten zijn intiem, zorgzaam en vol warmte en daardoor voor mij van grote betekenis. Waardevolle momenten beleefden we daar. In Zaltbommel. Verbinding. Deze vriendinnen, stuk voor stuk, maken mijn leven een stukje mooier.  

Volkswagen van stuck in the mud!

BUITENLUCHT
"Now I see the secret of making the best person, it is to grow in the open air and to eat and sleep with the earth." 

- Walt Whitman

Onze hippiebus stond alweer anderhalve week uitnodigend op de oprit te schitteren. Het weer was alleen niet uitnodigend. Dagelijks regenbuien, grijze luchten, jas aan en vaker wel dan niet een paraplu mee. Het is juni wanneer ik dit schrijf. Juni! We zouden zonnige stranddagen kunnen hebben. Vanmorgen hebben we onze nieuwe vouwfietsjes achter op de oude kampeerbus gezet en de nieuwe retro luifel in de garage terug gevonden. Deze hadden we midden in de winter laten maken, opgehaald en netjes opgeruimd in de garage. Mijn lief en ik waren beiden alleen compleet vergeten waar we die splinternieuwe spullen neergelegd hadden. Na dik een half uur zoeken vonden we de luifel voor onze kampeerbus. Boodschapjes, rubberlaarzen en weekendtas ingeladen en op pad. Vooraf had ik de buienradar voor Zoutelande gecheckt, geen buien na het middaguur. Tóch hadden we onderweg regen… Aangekomen op de boerderijcamping kregen we instructies om het veldje op te rijden. Achteruit over het smalle paadje langs de koeienstal. Ik had me helemaal niet afgevraagd wáárom dat achteruit moest. Daarna moesten we op het veld op het verharde stuk gaan staan. Ik had me ook helemaal niet afgevraagd hoe een verhard stuk op een grasveld eruit zou zien. Dus ik leidde mijn lief, die achter het stuur zat, achteruit over het paadje met blubberige regenplassen. Dat ging prima en mijn lief draaide de bus weer vooruit. Ik wees naar een boom waar we mooi voor konden staan. Prima plek. Niet meer aan een verhard stuk gedacht. Mijn lief wilde nog één keer insteken voor perfectie en toen gebeurde het. Eén wiel zakte weg in de blupsie. Er niet meer uit te krijgen. Twee andere kampeerders hielpen ons vergeefs met duwen. Het wiel groef zich helemaal in. De behulpzame mensen hadden zelf ook vastgezeten met hun caravan, én auto en veel mensen samen hadden ervoor gezorgd dat ze nu op hun plek stonden. De man legde ook uit waarom we achteruit over dat smurrie paadje moesten naast de stal. Aan de voorkant van iedere auto zit namelijk een haak om je wagen met een tractor uit de modder te trekken. Oh! Ik had al wel iets uit het nieuws vernomen over neerslagoverschot en gesloten campings vanwege drassige grasvelden, maar wij waren niet afgebeld door Marjan. Toch moest de tractor er aan te pas komen om ons weer op een verhard stuk gras te krijgen. Dat verharde stuk kun je dus niet zien, dat moet je voelen met je rubberlaarzen weet ik nu. Stevigheid onder je voeten. Ik had dat in alle commotie niet begrepen. Ik dacht misschien heel naïef aan een paadje van kiezelsteen of tegels. Het was echter zo gepiept. Onze bijna vijftig jaar oude Volkswagen werd in een mum van tijd uit de bagger getrokken. Ik ben een rasechte kampeerder. Vanaf mijn peutertijd jarenlang hele seizoenen primitief gekampeerd met een tent. Weer of geen weer. Er bestond geen buienradar. Regenlaarsjes aan en een gele regenjas. Geultjes om de zware katoenen tent heen om het regenwater weg te laten lopen. Bij veel regen hadden we houten pallets in de voortent waar het tentzeil overheen lag. Wat een ongekende luxe destijds zo’n verhoogde droge vloer! Als koelkast fungeerde bij mooi weer een diep gegraven kuil met een emmer vol koud water erin. Elektriciteit hadden we in de jaren ‘70 niet op onze boscamping. Olielampjes op de campingtafel. Kleefstrips als vliegenvangers waar je haar aan bleef plakken in de voortent. Ik liet me nu dus echt niet afschrikken door wat slijk en regenplassen. Ik had m’n regenlaarzen al ingepakt. De bus stond op z’n plek. Op de vouwfietsjes door het bos naar Zoutelande. Het was inmiddels droog. Lunchen met pannenkoeken. Door de harde noorden zeewind over het strand wandelen. Fel licht. Een kop thee in een strandpaviljoen. Het was verre van koud. Weer terug over het onstuimige strand en na een heerlijke maaltijd met sliptongetjes en Zeeuwse mosselen fietsten we in de avond weer terug naar de boerderij. Lekker lezen op ons bed, onze kaplaarzen klaargezet onder de bus. Hoe heerlijk zo’n dag in de buitenlucht in plaats van thuis op de bank.

Het had die nacht niet geregend op Walcheren. Onze laarzen stonden nog gortdroog naast de kampeerbus. Het ochtendzonnetje deed z’n best om door te breken door het wolkenpak. Mijn lief dekte de ontbijttafel met verse streekprodukten zoals romige brie, oude kaas, verse volle melk, lokale fruitjam, boerenworst en roomboter.  Ik haalde warme pistoletjes uit het kampwinkeltje. Een verse pot thee erbij, zonnestralen en wij zaten klaar om in te bellen. Met ons hele gezin tegelijk beeldbellen. Volwassen oudste dochter vierde haar zesentwintigste verjaardag. In Singapore. Haar zus had al onze verjaardagscadeaus daar achtergelaten een paar weken terug. Nu mocht de lieve, jarige job eindelijk alle strikken losmaken, verjaardagswensen lezen, pakpapier los scheuren en luisteren naar ons verjaardagslied die we allemaal vanaf een andere plek uit volle borst zongen. Het was verre van synchroon hoorden we later, maar ze genoot zichtbaar. Jongste dochter zong buiten vanaf een studenten volleybaltoernooi in Delft, middelste dochter was in Breda bij de drie katten en mijn lief en ik zongen buiten vanaf een Zeeuwse camping. Niet lang daarna ging jarige jet uit eten met vrienden daar en kreeg ze in het restaurant een taartje met een kaarsje. Wij vierden het zonder taart en slingers dit keer. Ik ging tegelijkertijd met het feestvarken duizenden kilometers verderop hardlopen over het Zeeuwse platteland. Mijn lief gezellig naast mij op de fiets. De vijf kilometer ging prima. Harde noordenwind dat wel. We eindigden ons weekendje Zeeland lekker achter een glaswandje van een strandpaviljoen. Vakantie vibes! Het uitzicht op zee en diens kleur, het geluid van de golven, de verre horizon, het heldere licht. Het ijsje dat we áltijd eten, vlakbij waar we de fietsen stallen, maakte het weekendje helemaal af. Toch kon het bij lange na niet het gemis van dochter’s echte verjaardagsviering wegnemen.

Dishoek | 2 juni 2024