Bloot

Jezelf liefhebben is het begin van een levenslange romance.
- Oscar Wilde

“Ik heb ‘m!” hoor ik in de verte gillen over een grote parkeerplaats. “Oh wauw!” gil ik hard terug. Ik ben oprecht opgelucht. Mijn zus ook. Ik sta met mijn hippiebus buiten de slagboom te wachten op haar. Ze heeft het Mexicaanse vlaggetje voor mijn backpack terug gevonden. Mijn zus heeft deze een jaar geleden voor mij gekocht in een toeristische badplaats in México. Ik heb er zelf gekgenoeg nooit aan gedacht er één te kopen. Ik heb tig vlaggen van andere reislanden op mijn backpack genaaid, maar México zat er dus jammer genoeg niet bij.. Al een jaar proberen we hem vanuit haar huis naar mijn huis te krijgen. Vandaag zou de overdracht plaatsvinden. Op de Veluwe. In de sauna. Maar ze heeft de vlag op de parkeerplaats uit haar tas laten vallen. De vlag heeft de hele dag naast haar auto gelegen. Ik wilde de zoektocht al opgeven. “Hij ligt vast nog bij je thuis” zei ik toen ze verwoed aan het zoeken was in alle tassen die in haar auto lagen. “Ik weet zeker dat ik hem heb meegenomen.” mompelde ze terug. Ik wilde eigenlijk naar huis. Ik had allang thuis moeten zijn en ik had nog een autorit van twee uur voor de boeg. “Toch loop ik nog even terug waar ik mijn auto geparkeerd had. Voor de zekerheid.” Dat heeft ze goed aangevoeld. Het vlaggetje had op z’n kop de hele dag in het zand gelegen terwijl wij van het ene zwembad in het andere bad stapten. Een kruidenbad, een whirlpool, een Dode Zee zout bad, een koud dompelbad of gewoon een warm zwembad. De buitentemperatuur raakte vandaag de dertig graden aan en niemand van de saunagasten droeg buiten een badjas. Vaak niet eens een omgeslagen handdoek… Dat was heel veel bloot voor mij. Ik heb weer voor lange tijd genoeg gezien. Natuurlijk is ieder lijf uniek en mooi. Perfect bij de geboorte. Een wonder. Maar nergens is het verval meer te zien dan op de zonneweide van een sauna. Ik kreeg het gevoel dat hoe ouder hoe vrijer er met bloot omgegaan werd. Acceptatie van het lichaam dat bij jou hoort? Eigenlijk heel mooi. Óf de blootlopers van vandaag waren de vrije geesten uit de retro jaren ‘70? Sowieso veel bloot voor mij. Mijn zus en ik bleven heel charmant steeds onze hammamdoeken omslaan. Behalve op de zonnebedjes natuurlijk… het gevolg was dat we met gloeiende borsten en billen naar bed gingen die nacht…

Toch heb ik zelf de topless periode intens beleefd. Vanaf mijn zestiende heb ik tien jaar lang nooit een bovenstukje gedragen. Ik voelde me daar prima bij. Ik ging ook zo op de foto. Ik heb boeken vol met zomerse topless foto’s. Met groepen nieuwe vrienden op stranden in Frankrijk of op Ibiza. Later met mijn eega natuurlijk. Dat was zo natuurlijk en gewoon. Volgens mij zag ik niet eens dat er vrouwen waren die wél een bovenstukje droegen. Óf die vrouwen waren er gewoonweg niet. Deze zomer heb ik een enkele topless vrouw gezien op het strand. Een uitzondering. Kennelijk verdwijnen die modegrillen ook weer geruisloos. In de sauna heb ik twee gezinnen gezien die met hun naakte tienerkinderen rondliepen. Mijn zus en ik keken er vol respect naar terwijl we meteen opmerkten dat onze kinderen dat nooit zouden doen. Bloot kán aanstoot geven. Deze week had ik op mijn werk een teamvergadering en werd er opgemerkt dat we ons meer moeten aanpassen aan de formele kledingeisen. Dat betekent concreet: mouwtjes tot aan je elleboog, geen open sandaaltjes waar de tenen zichtbaar zijn (of gympies), rok of jurk niet te ver boven de knie en geen diep decolleté. Uiteraard ook geen spijkerbroek. Geen van onze zes dames voldeed op dat moment aan de kledingeisen. Eigenlijk mogen we van het hoofdkantoor ook geen blote benen. We moeten panty’s dragen. Ook in de zomer. Gelukkig lappen we die regel aan onze laars. Ik had die bewuste ochtend open sandaaltjes aan. Wél nagellak op mijn teennageltjes, maar dat mocht niet meer baten. Ik had een blouse zonder mouwtjes aan en een suède rokje dat ver boven mijn knie reikte. Dat mag dus niet meer. Gelukkig heb ik nog best veel nette zomerkleding van mijn expat periode in México. Een zwarte stijlvolle jumpsuit, een Jackie Kennedy stijl jurkje inclusief smal riempje en een chique broek met Japanse bloesem motief die ik eens met mijn oude tante in México heb gekocht in een boetiekje. Overal nette, passende colbertjes bij. Ik doe het er maar weer even mee. Straks staat de herfst voor de deur en is het probleem als vanzelf weer opgelost.

Dikke pad

Wij behoren het geluk te genieten wanneer wij het hebben, zoals de vruchten in de herfst.
- Epictetus

Oeps! Schrik. Een enge, dikke pad zit voor onze voordeur. De zon is al onder en we laten bij uitzondering het buitenlicht aan vannacht. Een dag die lekker loom aanvoelde. Zomerse temperatuur. Een middag aan het strand van een Belgisch bosmeer doorgebracht. De dag afgesloten met een tuin barbecue en als kers op de taart de lang gewenste zelfgemaakte piña colada’s gedronken! De drie meiden uiteraard de virgen versie, zonder alcohol. Tijdens de roadtrip hadden we de twee jongsten al beloofd dat ze thuis een keertje avontuurlijk in de hippiebus mochten slapen. Als het een warme zomernacht zou worden. En dat is deze nacht dus. We hebben de bus met de neus naar voren helemaal tot aan de schommel naast het huis geparkeerd. Zodat geen onverlaat kan opmerken dat de achterklep open staat. Of dat er twee slapende meisjes in de bus aanwezig zijn. Alle gordijntjes weer opgehangen en het bed opgemaakt. Telefoontje (voor noodgevallen) mee in de bus en de computer voor een filmpje op het bed. Zo hebben ze saampjes heerlijk geslapen in de retro camper. Zo heerlijk dat ze de volgende nacht wéér in de bus wilden slapen. De nacht voor Inden ‘s zestiende verjaardag… Sweet Sixteen. Zestien jaar. Zestien jaar geleden werd ze geboren in het bloedhete Amerika. Een vier kilo zware baby. Door haar krachtige schoppen in mijn buik waren we ervan overtuigd dat ze een jongetje zou zijn. De dokter verraste ons enorm: “A girl!” zei hij opgetogen van achter het halfhoge blauwe scherm. Nu is ze een flinke meid om te zien. Maar zo nu en dan nog zó onzeker en verlegen. Dol op dansen. “Dat ik zo snel bruin word, dat komt omdat ik in Amerika geboren ben, hè mam?” Ik heb dat heel wat jaartjes kunnen beamen. Zo lekker goedgelovig en naïef.

Na haar verjaardag mag ze eindelijk meer uren werken en krijgt ze een loonsverhoging bij haar werkgever Jumbo. Ze overweegt zelfs om kassa te gaan draaien in plaats van vakken vullen. Ze is klaar om de komende twee examenjaren in te stappen. Nu wordt het serieus op school. Een indrukwekkende reis naar Sri Lanka staat op stapel. We brengen de zonnige dag voor haar verjaardag op het strand van een bosmeertje door. We fietsen door het bos langs de bloeiende paarse heide. In de wolkeloze nacht die volgt staan er veel sterren aan de hemel. Ik loop in het donker op mijn blote voeten in de achtertuin te schuifelen. Slingers ophangen. Ik gil. Een glibberige, vochtige naaktslak onder mijn voet! Gatsie! De volgende ochtend zingen we in onze pyjamaatjes voor Inden in onze bus. Daarna verhuizen we allemaal op blote voetjes naar zolder waar Inden de eerste is die haar verjaardagscadeautjes mag uitpakken in onze nieuwe slaapkamer. Onze heerlijke slaapkamer. Het is nog steeds elke dag genieten van de zen sfeer in de grote, lichte ruimte, Ze is een blij en dankbaar kind. Altijd al geweest. Dol op aandacht en zelf erg attent naar haar omgeving. We vieren haar geboortedag op een terrasje met een zomerse lunch en ’s avonds een bioscoopbezoek. Zoals hippies dat horen te doen hebben we heel laat nog een kampvuur gemaakt in de voortuin. Naast de hippiebus natuurlijk. Lekker genipt van zelfgebrouwde, romige piña colada’s …een zacht muziekje uit de telefoon. Laatste nacht in de bus voor de avontuurlijke meisjes. Nu is ze zestien. Met de bijbehorende dromen van een zestienjarige. Ze wil volgend jaar een verre reis maken. Ze denkt aan México. Haar vrienden daar op een weerzien trakteren. Waarom niet? Ze heeft al zoveel grenzen overschreden in haar korte leven. Letterlijk en figuurlijk.

Neverending voyage

Once you have travelled, the voyage never ends, but is played over and over again in the quietest chambers. The mind can never break off from the journey.
- Pat Conroy

Precies een jaar. Vandaag op de kop af precies een jaar geleden kwamen wij, na drie jaar México, weer thuis. Na zes weken als zigeuners rond gezworven te hebben tussen luxe hotelkamers, eenvoudige hutjes en gezellige cabañas. In México, Suriname en Tobago. We hoopten dat de overgang qua klimaat minder groot zou zijn als we in de warme maand augustus zouden landen op Schiphol. Niks was minder maar. Elke dag regende het na onze aankomst. Wat een treurige boel... Dit jaar lijken we op een herhaling af te stevenen. Elke zomerdag voelt aan als herfst in plaats van hoogzomer. Mijmerend op mijn badhanddoek, onder de Spaanse of Franse zon, dacht ik na thuiskomst nog een maand het vakantiegevoel vast te houden in onze achtertuin. Ik had stiekeme fantasietjes van barbecueën in de achtertuin, een tarp boven onze tuintafel om schaduw aan te brengen, zoete piña colada’s op onze ligbedjes en romige ijsjes als dessert op zwoele zomeravonden. Ik had zelfs het recept van piña colada al opgeslagen op mijn telefoon! We zijn nu een week terug en ondanks dat we het zonnetje in onze retro camper mee hebben kunnen nemen naar élk plekje waar we verbleven, lukte het helaas niet de warme zonnestralen mee terug te nemen naar Breda. We kunnen terugkijken op een relaxte, zonnige kampeerreis door een deel van Europa. Op de bonnefooi. Nu nog een paar weken schoolvakantie. We geven de hoop niet op. De hoop op een warme, zonnige nazomer. Sterker nog: de weersvoorspellingen klinken deze week zeer hoopgevend!

Tóch kan ik het vakantiegevoel wel terug roepen als ik hardloop in het Mastbos. Deze week heb ik op een avond negen kilometer hardgelopen met een paar mensen van mijn hardloopgroep. We hadden een mooie ronde over de paars bloeiende heide, langs bosmeren waar je de watervlooien zag dansen op het donkere wateroppervlak. Een hert dat even op keek van het grazen en de warme gloed van een koperen ondergaande zon. Een mooie zomeravond na een grijze dag vol regen. Het enige nadeel van een lange ronde ten opzichte van een intervaltraining in het bos is dat ik mijn waterfles mee moet sjouwen tijdens het hardlopen. Ik las deze week dat er op een drinkdopje van veel gebruikte waterflesjes 900.000 bacteriën zitten. Drinken uit zo’n fles komt overeen met het likken aan een hondenspeeltje. Ik moet bekennen dat ik mijn waterflesje uit luiheid ook wel eens hervul in plaats van een nieuwe fles te pakken… In een flesje water zitten kennelijk veel meer bacteriën dan op een wc-bril! (Er zijn alleen veel meer mensen die uit een flesje drinken dan aan een toilet likken.) Die bacteriën komen in je waterfles of bidon terecht omdat er bij elke slok, bacteriën uit het speeksel achterblijven. Hoe meer je van de fles drinkt, hoe meer microben zich er zullen nestelen. Gatsie! ,,Het zijn je eigen bacteriën die groeien. Je moet wel voorkomen dat je je flesje uitleent aan anderen" zegt de wetenschapper. Nu ik dit weet neem ik toch maar een nieuw flesje uit de kelder mee voordat ik ga trainen. Tijdens onze rondreis heb ik drie keer in den vreemde hardgelopen met mijn eega. De tweede keer renden we in Noord-Spanje een piepklein, maar mooi stukje van de pelgrimsroute naar Santiago de Compostella. Een piepkleine boetedoening??

Een angstig gegil

To move, to breathe, to fly, to float,
To gain all while you give,
To roam the roads of lands remote,
To travel is to live
- Hans Christian Andersen

Een angstig gegil. Schrik. Gevolgd door geroep van de meisjes uit hun tent. Mieren! Overal mieren. In de tassen, in hun slaapzakken. Overal krioelen miertjes door hun tentje. We hadden hun tas die middag buiten hun tentje laten staan. Later konden ze wel hun tentje inruimen. Eerst zwemmen na de warme autorit. We slapen deze nacht in de tuin van een oud Frans landhuis. We hebben de enorme tuin voor ons zelf. Gedeeld met de miertjes dan . En een nieuwsgierige egel. En.., blijkt veel later, met heel veel muggen. De meiden hebben horrengaas in hun tentdeurtjes. Wij hebben een loshangend muggengordijntje voor de achterklep. We hebben ons de hele nacht verstopt onder de lakens, maar dat muggengezoem stopte niet. Ons onder smeren met een citroenstick mocht ook niet baten. In de complete stilte van de zwoele nacht, onder een heldere hemel bezaaid met duizenden sterren, zijn wij lek geprikt. We werden beiden wakker met muggenbulten in ons gezicht. De enige plek op ons lijf, dicht bij de openstaande achterklep, die buiten de lakens stak. Geheel geïmproviseerd konden we douchen met het lauwwarme water uit de zwembaddouche. De eigenaars waren zo gastvrij om ons te ontvangen voor een nachtje op hun landgoed en voor een heerlijk ontbijt. Ze zijn gecharmeerd van onze bus. Ze hebben zelf ook ooit een Franse ribbelbus en een oude eend gehad. De volgende dag zijn we rond het middaguur vertrokken naar de volgende plek. Onderweg hebben we uitgebreid boodschappen gedaan bij een grote E. Leclerc supermarkt. Met een volle koelkast in de bus hebben we een urenlange rit gemaakt door een heuvelachtig national park. Af en toe een pittoresk dorpje doorkruisend. Een korte pitstop gemaakt bij een patisserie. We worden onderweg ingehaald door Belgen die helemaal uit het raam hangen en enthousiast zwaaien naar onze bus. Ook door mensen die hun duim omhoog uit het raam steken. Een tegenligger in een oldtimertje steekt zijn duim naar me op als we samen door een te krappe bocht in een historisch stadje proberen te manoeuvreren. Ons charmante busje maakt niet alleen ons, maar ook vele andere weggebruikers blij.

Drie weken leven we ondertussen als zigeuners in onze retro camper. Het zonnetje reist altijd met ons mee. Overal waar we neervlijen horen we dat het veel heeft geregend. Als wij de luifel uitzetten gaat het zonnetje uitbundig schijnen. Zo ook op ons laatste slaapplekje. De enige camping die ik daadwerkelijk heb gereserveerd en aanbetaald. We horen dat het 36 uur achter elkaar heeft geregend. Als wij arriveren breken de eerste zonnestraaltjes door en niet veel later liggen onze meiden in het zwembad. De reden dat we hier in de Belgische Ardennen zijn is een festival. In Bouillon is er een Middeleeuws feest op het kasteel. We gaan er op onze laatste reisdag naartoe. Er is een Middeleeuwse markt met oude beroepen, handgemaakte sieraden, hippie kleding en heerlijk eten. We drinken piña colada’s en mojito’s op een warme, oude kasteelmuur. Veel mensen dragen kleding uit de Middeleeuwen. Wij houden van dit soort festivals. Destijds in Spanje bezochten we ook zulke jaarfeesten. Op deze Belgische camping trekt de hippiebus weer veel aandacht. Een Belg wil de bus kopen voor zijn zoon. Als ik hem vertel dat we in Spanje een bod hebben afgeslagen van 30.000 euro druipt hij af met een foto op zijn telefoon. Inmiddels heeft de Spaanse campingbaas foto’s van onze Volkswagen op zijn facebook pagina geplaatst. “Los clásicos nunca mueren..” schreef hij onder de foto’s. “Klassiekers gaan nooit dood…” Vlak voor ons vertrek uit de Ardennen, komt er nóg iemand foto’s maken van onze bus. Hij heeft speciaal gewacht totdat we de luifel eraf gehaald hebben. Ik kan niet ontkennen dat ik de aandacht voor onze retro bus vleiend vind. Op de allerlaatste tocht naar huis breekt het Boeddha beeldje van het dashboard af. Anthe had het voor me mee genomen uit één van de Japanse tempels die ze bezocht heeft. Is de betoverende spell nu verbroken? De bus heeft het de hele road trip voortreffelijk volgehouden. Er is alleen een handvat van de deur en een handvatje van een raampje afgebroken. Een vaag schroefje is ergens uit losgetrild. De oude motor heeft als een zonnetje voor ons gereden. Ik ben dankbaar voor deze onbezorgde reis.

Bertrix, 7 augustus 2016

Bohiem

It is always sad to leave a place to which one knows will never return. Such are the melancholies du voyage: perhaps they are the most rewarding things about travelling.
- Gustave Flaubert

“Ooohooh” roepen de badgasten vrijwel allemaal tegelijk. Daarna is er een korte stilte en dan hoor je opgewonden stemmen. We dobberen in de azuurblauwe oceaan en er zijn heel hoge golven. Je hoeft niet naar de golven te kijken om te merken dat er een hoge golf aankomt. Je hoort het opgewonden gegil van alle mannen, vrouwen en kinderen om je heen. Een sidderende spanning voor élke golf. De golven zien er gevaarlijker uit dan ze zijn. Ik vind ze maar zacht tegen me aan stromen. In México beukten ze gewelddadig tegen je aan en haalden ze je onderuit. Er werd van onder de golf stevig aan je getrokken. Hier aaien de golven over mijn rug. Op afstand, vanaf mijn badhanddoek, lijkt het een scene vanuit de film Jaws. Allemaal gelukkige mensen dobberend in het water. Vrolijke geluiden. Een strandwacht is aanwezig in zo’n hoge stoel. Dan zwelt de muziek aan. Een haai is in aantocht… In het echt heb ik nog geen visje gezien. Het is erg leuk en fijn in zee. Maren blijft úren achtereen in het water. We zijn in het Zuid-Franse kustplaatsje Cap Breton. Mooie witte, lange zandstranden en de Atlantische Oceaan is mooi van kleur. We staan op een Camping Municipal. De enige camping die nog plek had voor ons. We zijn ook vrijwel de enige Nederlanders die hier gestrand zijn. Allemaal Fransen om ons heen. Het dorp is heel bohiem. We zijn er met het openbaar vervoer heen gegaan. De winkelstraat heeft veel boetiekjes met badkleding, hippie-achtige tunieks en gek genoeg heel veel souvenirs met plaatjes van oude hippiebusjes erop. Kennelijk hoort een hippiebus bij de sfeer van vintage en bohemian. Tibetaanse gebedsvlaggetjes, klankschalen en hippieachtige haarbandjes met bloemetjes vind je er ook. We zijn hier drie nachtjes voordat we alweer verder rijden naar Noord-Spanje.

Herinneringen aan onze glorietijd in Spanje liggen hier verspreid tussen de rotsblokken in zee en de lange pijnbomen die op de steile wanden groeien. Onderweg hier naar toe begonnen de plaatsnamen me te dagen. Bij Mark ook. Hier zijn we vast wel eens geweest. Toch? We hebben de zomervakantie van 2007 hier in Asturias doorgebracht. Tijdens het uitstippelen van deze road trip ging er nog geen belletje rinkelen. Toen we vanaf de camping naar het strand liepen zei Mark dat we hier al eens geweest waren. Hoe meer ik om me heen keek op het spierwitte strandje, als een pareltje gelegen tussen de grimmige, hoog oprijzende kliffen, hoe meer het begon te dagen. Ik herinner me de dag in augustus dat het koud was en bewolkt. Het bezoek aan dit mooie strandje. Dat we schelpjes hebben gezocht met de toen nog kleine meisjes en toen de zee zich ’s middags terug getrokken had hebben we lopend een verborgen strandje bezocht. En een kleine grot. Klimmend over de rotsen. Als we thuis komen zal ik de foto’s eens opzoeken. Deze keer genieten we van een heerlijke temperatuur. Een kampeerplek aan de rand van de camping waar de berg steil omhoog klimt. De eigenaar was meteen wild enthousiast over onze bus. Zijn vader had vroeger hetzelfde model. Ze zijn er met het hele gezin mee door Marokko gereisd. Voordat we überhaupt de camping konden oprijden had hij al een bod gedaan op onze bus en een foto van de oranje hippiebus in Marokko laten zien. Hij heeft nu twee nieuwere modellen van de Volkswagen Transporter die hij zó wilde omwisselen voor de onze. No way! Toen we bijna tien jaar terug drie weken hier in de buurt kampeerden hadden we logees uit Holland in huis die voor onze kat zorgden. Ondanks de vele regen konden we dus niet terug naar ons huis in Madrid. We kochten dikke pyjama’s en warme joggingbroeken om het warm te hebben. Nu genieten we volop van heerlijke dagen hier. ’s Avonds drijven grijze wolken laag langs de hemel. Een zachte regen hangt als een mist boven de hoge Picos de Europa. Wij genieten lekker van verse vis op terrasjes aan het Spaanse strand.

La Franca, 31 juli 2016

Roadtrip

Travel makes one modest. You see what a tiny place you occupy in the world.
- Gustave Flaubert

Ongeveer veertig kilometer zijn we van bedevaartsoord Lourdes vandaan. We gaan er niet heen. Te toeristisch en te druk. Het past niet in onze road trip. Wat is een road trip eigenlijk? Bij mij roept het meteen een beeld op van een cabriolet met een vrouw voorin die een zonnebril draagt, haar shawltje beweegt vrolijk in de wind. Zij is absoluut op een road trip. Ik ben nu ook op een road trip. Met mijn gezin. Wat betekent het eigenlijk voor ons? We verplaatsen ons elke vier á vijf dagen met de hippiebus naar een meer zuidelijke plek. We reizen de zon achterna. Als we eenmaal op de nieuwe plek zijn genieten we voornamelijk van de warmte. Ik draag mijn bikini de hele dag, soms met een tuniek erover. Mijn slippertjes zijn de eerste dag al kapot gegaan. Typisch. Dus loop ik sindsdien op blote voeten. Mark zijn slippers gingen dezelfde dag kapot. Hij draagt één goudkleurige slipper van mij en één sportieve slipper van zichzelf. We nemen lekker de tijd om te koken. Ik doe veel hazeslaapjes overdag. We hebben het tot nu enorm getroffen met de kampeerplaatsen tijdens de road trip. Grote, groene plekken en veel rust. We lezen veel. Maren zwemt veel. Ik geniet van de omgeving. Niet zozeer de wijde omgeving. Ik geniet écht van de directe omgeving van onze bus. De ambiance. Het landhuis of het pijnbomenbos. Er zijn steeds twee bomen voor de hangmat. Zoals ik gewoonlijk voor een reis de Lonely Planet uitspit om te onderzoeken wat we in de buurt kunnen doen, heb ik nu helemaal niks uitgezocht. Geen verplichtingen of dagtrips. We zijn een middag in Autun geweest. De Franse hoofdstad die keizer Augustus heel lang geleden gesticht heeft. Een ochtend kayakken waarbij ik best vaak uit de kayak viel…. En een middag naar La Bastida d’Armagnac, aan de voet van de Pyreneeën, een idyllisch dorp uit de dertiende eeuw. Ik geniet vooral van het reizen zelf. Zonnebloemvelden in Bourgondië, pijnboombossen in Les Landes of de bergen en gorges onderweg in de Dordogne. Overal rijden we langs oude Franse kasteeltjes en prachtige landhuizen met wijnranken of blauwe regen langs hun oude muren.

Een road trip betekent dus eigenlijk genieten van het reizen. Het reizen door een deel van Europa. We kamperen in Frankrijk, Spanje en België. Ik geniet van de mensen die onderweg hun duim opsteken. Mensen die even zwaaien naar ons. Zelfs van mensen die brutaal naar binnen kijken als de bus geparkeerd staat. Ik geniet ook van het boodschapjes doen. Terug in de tijd toen ik in Spanje wekelijks mijn boodschappen bij de Carrefour deed. We vallen terug in de gazpacho, salade- en pastarecepten van toen. Overal waar ik even lekker zit, of lig, vallen mijn ogen dicht. Ik slaap ook zo lekker in het bed van de hippiebus! Altijd de achterklep open. Ik geniet zelfs van het hardlopen hier. Samen met Mark. De vrijheid voelt ook goed. De vrijheid was niet specifiek een keuze, het is ons gewoon overkomen. Ik ben campings vergeten daadwerkelijk online te boeken en sommige campings kón je gewoonweg niet boeken. Veel kleine campings doen helemaal niet aan reserveren. En zo komt het dat we al drie campings achter elkaar bezoeken die ik nooit gereserveerd heb. We volgen gewoon de zon. Als we het naar ons zin hebben blijven we gewoon wat langer. Zolang de zon maar schijnt. Morgen rijden we weer een stukje verder.

Saint-Justin, 25 juli 2016

Droomreis

You must give everything to make your life as beautiful as the dreams that dance in your imagination.
- Roman Payne

Dromen. Ik droom van reizen. Van verre avontuurlijke en hartstikke hippe reizen. Reizen zoals we de laatste jaren in de Cariben hebben gedaan. Heel avontuurlijke en onvergetelijke bestemmingen. Nu droom ik voornamelijk van road trips met onze hippiebus. Toen we dus met 100 kilometer per uur over de landgrens reden biggelde er een traantje over mijn wang. Een traantje van geluk. Hier reden we toch maar met ons voltallige gezin en volle bepakking mét volle snelheid over de grens! De snelheid van het oude beestje viel me alleszins mee. Ik zat achter het grote stuur en we juichten toen we de grens over gingen. Al met al begon deze droom iets meer dan jaar geleden. In México. Nu komt die droom uit. Zonder problemen bereikten we de minicamping die ik dacht gereserveerd te hebben, maar ik was vergeten te confirmeren. We hebben hier een droomplek gekregen! Veel schaduw onder een grote boom, onze tentjes en bus in een boog er omheen. Onze eettafel midden op ‘ons pleintje’. We staan als het ware in de grote achtertuin van een oud Frans idyllisch landhuis. Nostalgie. Het is voor Mark en mij heel lang geleden dat we gekampeerd hebben. Het is leuk om oude kampeerspulletjes weer te gebruiken die jaren weg gestopt waren in ons felblauwe met-bloemen-beschilderde aanhangwagentje. Bijvoorbeeld onze Spaanse hangmat. Of de professionele slaapzakken met capuchon van onze Afrikareis in de Defender.

Nostalgie was het ook om in een 40-jarig busje te rijden zonder airconditioning. We hadden de kleine voorraampjes wijd openstaan. Als flapoortjes stonden ze naar buiten gekeerd. De zwoele Franse wind door onze haren. Achterin draaide een ventilator op hoge toeren om de lucht te verspreiden. Achterin kunnen de raampjes namelijk niet open. De rood en oranje gordijnen gesloten zodat het warme zonlicht buiten bleef. Bijna net zoals vroeger toen ik als kind met mijn ouders en zusje in onze oude Toyota Corolla naar voormalig Joegoslavië reed. Een handdoek of kledingstuk wapperend voor het raam om de warme zon buiten te houden. De bus heeft zoveel laadruimte dat alles netjes opgeruimd kon liggen tijdens het rijden. Nog zo’n meevallertje. Een koele elektrische koelkast tussen ons in. Ik vond het rijden heel goed gaan. Nu genieten we van deze heerlijke plek in zonnig Frankrijk voordat we weer verder trekken. Kayakken, zwemmen, fietsen en lezen. Over een paar dagen trekken we verder naar….? Ik heb de volgende camping óók vergeten te confirmeren. Na een telefoontje richting Biarritz blijken ze reeds vol te zitten. Elk gezinslid is er heel relaxed onder. We vinden daar vast wel weer een leuke kampeerplek. Een droomreis met een droomgezin!

Fontaine la Mére - 19 juli 2016

Brein op reis

Ga bergen beklimmen en luister naar al het goeds wat ze te vertellen hebben. De rust van de natuur zal in je stromen zoals de zon in de bomen schijnt.
- John Muir

Soms voel ik me net Alice. Een leuke, slimme mooie vrouw van mijn leeftijd die plotseling dement wordt. De film Still Alice uit 2014 heeft me destijds enorm aangegrepen. De situatie in de film is nu soms zo eng herkenbaar. Na de yogales ontdekken dat ik vele telefoontjes van mijn manager gemist heb, omdat ik op mijn werk had moeten zijn. Niet één ochtend, meerdere …. Bij mijn yogaschool arriveren en vergeten zijn dat de school twee dagen gesloten zou zijn in verband met een verbouwing. Tandartsafspraak al twee keer achter elkaar vergeten. Kappersafspraak zelfs al meerdere keertjes vergeten! Strijkbout een hele middag op laten warmen omdat ik dat…vergeten ben. Totaal vergeten waar ik mee bezig was omdat ik alweer aan iets anders begonnen ben. Op mijn werk de namen van klanten compleet vergeten. Ik word er heel onzeker van. Toen mijn yogaschool die bewuste ochtend dus gesloten was, maar mijn juf tóch de deur open deed, had ze me eigenlijk wel verwacht. Wat een domper. Bij een kopje thee vertel ik haar dat deze vergeetachtigheid momenteel The story of my life is. Heel normaal volgens haar. In zeer stressvolle situaties nemen de grote hersenen het touw over. De rest wordt bijzaak. Ik luister geboeid. Een last valt ondertussen van mijn schouders. Ik pink zelfs een traantje weg. Nog geen jaar geleden heb ik een intercontinentale verhuizing begeleid die buitengewoon stressvol voor mij was. Tegen mijn zin in verhuisden we terug naar Holland waarbij één van de twee zeecontainers met onze inboedel niet mee kon. Onze spulletjes stonden daar nog op de Mexicaanse kade. Veel inboedel is gestolen of beschadigd. Mijn grote droom, onze opgeknapte hippiebus, was helemaal beschadigd. Na een paar maanden oorlog voeren met verzekeringsmaatschappijen stuit ik onverwachts op een heel leuke baan. Ik ga na flink wat jaren herintreden op de arbeidsmarkt en moet veel leren en wennen. Nog maar een paar maandjes later organiseer ik alweer een grote renovatie op zolder. Dakisolatie, nieuw aangelegde elektriciteit, nieuwe CV-ketel, nieuwe schuifdeurenkast en een nieuwe, lastige vloer. Veel beslissingen. Daarnaast herstel van antieke balken en veel stukwerk. Mark en ik helpen zelf veel mee met klussen. Elke stap in de verbouwing valt tegen. We lopen een flinke vertraging op en zijn over ons budget gegaan. Goed bekeken is mijn leven sinds onze remigratie feitelijk verschrikkelijk stressvol.

Wat gebeurt er eigenlijk bij stress in de hersenen? Onder normale omstandigheden neemt ons brein informatie op, verwerkt dit doormiddel van emoties en stuurt het door naar de grote hersenen voor analyse, rationele verwerking en een verstandige response. Bij stressvolle situaties verloopt dit proces anders. Dan wordt er in de hersenen prioriteit gegeven aan de primitievere delen van de hersenen zodat de actie onmiddellijk reactie oproept. Dit proces heeft tot doel ons te beschermen als we in gevaar zijn. Wanneer we echter regelmatig of langdurig onder chronische stress verkeren kan dit proces een patroon worden. Wanneer je stress ervaart geeft de bijnierschors cortisol af aan het lichaam. Een beetje cortisol is niet erg, het zorgt er onder andere voor dat je geheugen en aandacht even iets beter wordt en dat je immuunsysteem net even iets harder werkt. Maar wanneer je lange tijd stress ervaart en dus veel cortisol in je lichaam hebt kan dit ervoor zorgen dat je immuunsysteem slechter gaat werken en zelfs je geheugen kan er slechter van worden. Ik krijg een yoga oefening om het cortisolniveau in mijn lijf sneller te verlagen. Maar anderhalf jaar herstel voordat alles weer functioneert zoals het zou moeten, is geen uitzondering. Geen vroege dementie dus zoals Alice, maar vermoeidheid. Mijn lijf zit vol met blauwe plekken. Door vermoeidheid neemt mijn concentratievermogen af, waardoor ik zaken ga vergeten. Daarnaast: als je zaken niet met je volledige aandacht kunt doen, ben je minder efficiënt en kost alles wat je doet veel meer tijd. Je maakt eerder fouten, dat geeft je een slecht gevoel over jezelf en kost nog extra tijd ook. Ik vind het een kunst om jezelf in drukke periodes meer rust te gunnen. Onze rondreis door Europa komt dus als geroepen. Eind van deze week rijden we met een ingepakte antieke Volkswagenbus richting Spaanse stranden. In drie weken tijd rijden we langs lieve kleine campinkjes en we slapen zelfs een nacht in een Franse kasteeltuin! Ik ga niks anders doen dan Mediterraan eten, boeken en tijdschriften lezen, van de zon en de omgeving genieten, én terrasjes pakken. Mijn aandacht gaat lekker alleen maar uit naar liefde en mijn gezin.

Sri Lanka

Als je dag en nacht met vreugde begroet – dat is het ware succes.
- Henry David Thoreau

Onze hippiebus staat opvallend dwars geparkeerd op het grote grasveld niet ver van ons huis. Als aandachtstrekker. Een houten bord er tegenaan met de tekst: Sri Lanka Project Op de rotonde ernaast staat een heel groot houten bord met de geschilderde tekst: carwash vijf euro! Die bewuste ochtend is er veel stress want de eerst auto staat al te wachten en het groepje jongeren heeft nog geen autozeep en geen sponzen ingeslagen! Onze middelste dochter is al langs diverse winkels gesjeesd op haar fiets. Zelfs naar de stad in de hoop ergens autozeep op de kop te tikken. Uiteindelijk haalt haar papa bij de benzinepomp een paar flessen zeep en sponzen. Ze halen die middag 115 euro op met fooien en auto’s wassen. Een heel goede opbrengst denk ik. De opbrengst is voor kindjes in Sri Lanka. Inden heeft mee gedongen naar een plekje om mee te gaan naar een project in Sri Lanka. Ze gaan met twaalf leerlingen in oktober die kant op. Elke leerling op een international IB school moet in de laatste twee examenjaren punten voor het vak CAS scoren. CAS staat voor creativity, activity en service. Een vak waarbij ze een betekenisvolle activiteit moeten voltooien. Anthe heeft voor dit examenvak twee jaar lang om het weekend vrijwilligerswerk in het safaripark in México gedaan. Dieren voederen en verzorgen. Inden bezoekt een liefdadigheidsproject in Sri Lanka. Ze gaat op een school leerlingen Engelse les geven en klusjes doen in en rond het schoolgebouwtje.

Sri Lanka, voorheen Ceylon, is een land in Zuid-Azië. Een eiland in de Indische Oceaan. Door de gunstige ligging op het pad van de grote zeeroutes is Sri Lanka van oudsher een strategische basis en een centrum van boeddhistische religie en cultuur. Tegenwoordig is het echter een multireligieus land geworden. Sri Lanka staat vooral bekend om de productie en export van thee, kinine, koffie, rubber, kaneel en kokosnoten en heeft een moderne industriële economie. Ze hebben zelfs het hoogste inkomen per hoofd van de bevolking van heel Zuid-Azië. De natuurlijke schoonheid van Sri Lanka - de tropische bossen, stranden en zijn rijke culturele erfgoed - maken het een wereldberoemde toeristische bestemming. Na meer dan tweeduizend jaar van heerschappij door plaatselijke koninkrijken werden delen van Sri Lanka in het begin van de 16e eeuw gekoloniseerd door onder andere Nederland. Vervolgens kwam het gehele land in 1815 onder het bestuur van het Britse Rijk. In 1948 kregen ze politieke onafhankelijkheid van Engeland. Sinds de jaren ‘70 van de 20e eeuw leidden strubbelingen tussen de Tamil-minderheid en de Singalese meerderheid echter tot een burgeroorlog. Een oorlog die dertig jaar duurde. Tienduizenden mensen kwamen daarbij om. Sinds de vrede is hersteld, herstelt het land zich van de gevolgen hiervan. De burgeroorlog is de reden waarom Mark en ik destijds onze huwelijksreis niet in Ceylon wilden doorbrengen. Erg getwijfeld en uiteindelijk voor Egypte gekozen. Daarom vind ik het nu extra leuk dat Inden toch die kant op reist en vooral met zo’n mooi doel. Haar vliegticket is al gekocht. Presentatie van de GGD hebben we reeds bijgewoond voor alle inentingen die nodig zijn. Inden is nu volop bezig om geld in te zamelen. Een carwash voor onze deur, naschoolse kinderactiviteiten op school , een bake sale op de universiteit in Tilburg en een fundraising pagina op facebook. Op het eiland zelf is ondertussen de zuid-westelijke moesson begonnen die in de periode mei tot september veel regen meebrengt. Door het natuurgeweld werden vorige maand nog drie hele dorpen opgeslokt door aardverschuivingen. Dit gevaar is gelukkig bezweken als Inden daar in oktober vertoeft. Nu eerst onze oudste dochter begroeten, zij komt deze week weer terug uit Azië!

Ho'oponopono

Let us forgive each other – only then will we live in peace.
- Leo Nikolaevich Tolstoy

‘Te amo. Lo siento. Perdóname. Gracias.’ Zo nu en dan had ik in México een meditatie waarbij we deze vier zinnen bleven herhalen als een mantra. We zaten dan in lotushouding, heel relaxed met kussentjes, in ons hoofd deze mantra te herhalen. Terwijl mijn juf de mantra hardop in de groep uitsprak. Mijn yogajuf had echter niet precies uitgelegd wat de achtergrond hiervan was. (Of ik had het gewoon niet begrepen in het Spaans. Dat kan ook…) Vanmorgen kwam deze meditatie ineens tevoorschijn in mijn yogales in Breda. Ik heb een yogajuf uit Pennsylvania en mijn lessen zijn altijd Engelstalig. I love you. I am sorry. Please forgive me. Thank you. Dit herkende ik! Deze vier zinnen komen uit ho'oponopono weet ik nu. Het is een oude manier van genezen uit Hawaii dat men gebruikt door heel Polynesië. Ho’oponopono is een mentale reiniging dat wordt gebruikt om problematische relaties weer leuk te krijgen. Er is een therapeut die in Hawaii State hospital in twee jaar tijd alle psychische patiënten beter had gemaakt door alleen hun chart te lezen en daarna deze mantra voor hemzelf te herhalen. De Hawaiaanse therapeut, dokter Hen Len, gelooft dat we allemaal zelf verantwoordelijk zijn voor alles wat ons overkomt in het leven. Dus ook als je iemand tegenkomt die in de put zit. Dan is zijn probleem ook jouw realiteit geworden en heb jij dus bijgedragen aan de ervaringen van deze persoon. Je kunt de mantra natuurlijk ook zelf gebruiken. Als iemand jou boos maakt, of een situatie, kun je deze mantra in jezelf opzeggen. Mijn Amerikaanse yogajuf ging nog een stap verder. Degene die jou boos maakt is eigenlijk een engel. Je mag die engel bedanken omdat je nu weet dat je die boosheid nog in je lijf had. Nóg een stap verder betekent het dat je deze mantra continue zachtjes in je achterhoofd zou mogen opzeggen. Of je je nu bewust bent van een probleem of niet. We hebben namelijk miljoenen herinneringen die in ons hoofd afspelen en we kunnen het ons niet veroorloven om te vergeten deze te reinigen. Onophoudelijk reinigen doormiddel van deze mantra kan dus belangrijk zijn voor je welzijn. Met mijn yogagroep vandaag herhaalden we allemaal tegelijk de mantra hardop. Ik weet niet voor hoe lang. Zeker tien minuten. Door deze woorden te zeggen en daarmee om vergiffenis te vragen wordt je ego kleiner. Dat doet niemand kwaad.

We willen uiteindelijk toch allemaal harmonie en vrede in ons hart? Rust in ons hoofd? Zen? Onze oudste dochter vindt momenteel rust in de tuinen van eeuwenoude Japanse tempels. De tuinen van kastelen en tempels in het Verre Oosten zijn met veel zorg aangelegd. Ze zijn ontstaan vanuit het zenboeddhisme waarbij meditatie een belangrijke rol speelt. De tuin is geen tuin om in te lopen maar om bij te zitten en kijkend naar de tuin te mediteren. De tuin is dan ook meestal een onderdeel van een tempel en er is een soort verhoging of veranda omheen gebouwd zodat je daar rustig kunt zitten mediteren. Anthe verblijft er soms uren. Lekker mijmeren of lezen. Tot rust komen. Een Japanse theetuin daarentegen bestaat in principe uit het pad dat naar de theehuis leidt. Het is echter de bedoeling dat de gast, al wandelende naar het theehuis, met zijn gedachten het dagelijkse leven achter zich kan laten. Door bochten in het paadje te maken en de beplanting te variëren loopt men van het ene fraaie tafereeltje in het andere en aldus kun je je geest leeg maken waardoor je klaar bent voor de theeceremonie. De hele tuin straalt rust uit, mede door de gekozen beplanting. Het pad wordt door de gastheer schoongeveegd maar omdat het pas perfect is als het niet helemaal perfect is laat de gastheer een paar mooie bladeren liggen of schudt nog even aan een boom zodat er nog een paar blaadjes vallen. Als de gastheer echt klaar is met zijn voorbereidingen voor de theeceremonie en de gasten kunnen komen besprenkelt hij het pad met water en weten de gasten dat zij welkom zijn. Ik heb al veel mooie foto’s van Anthe gezien dat ze zulke paden bewandelt. Alles zo zen en in harmonie. Ze vindt het prachtig daar en vindt er rust. Echt een kind van haar moeder. Volgende week komt ze weer thuis!

Vol passie

Vervolg je passies, tegen elk beter weten in
- Hugo Claus

“Vandaag heb ik even mijn dag niet, hoor. Heb ik dat al vaker gezegd?” Of “ Ik moet even klagen. Ik heb lood in mijn benen, ze zijn zo zwaar!” Ik zucht wat af. Ik loop drie keer in de week hard met een groep leuke mensen. Deze week was de grote test. Een loop van vijf kilometer; de trainer neemt je tijd op. Waarom doe ik eigenlijk mee aan deze gekte? Ik heb een hekel aan hardlopen. Dacht ik tenminste. Toch doe ik het al vele, vele jaren: joggen met frisse tegenzin. Heb ik dan écht een hekel aan hardlopen? Dat geloof ik niet. Wanneer ik in het prachtige oude Mastbos loop voel ik mij dicht bij de natuur. Ik doorleef de seizoenen bewust. Ik zoek er stilte op. We leven in een luidruchtige wereld en we zijn voortdurend druk bezig. Er is weinig tijd en ruimte voor stilte. Een koperen zon zakt vaak achter de bomen als ik ’s avonds train. De geur van het droge zand. Zelfs als het hard regent train ik. Ook dat vind ik fijn. De glanzende bladeren. De geur van zuurstof in de lucht. Het doet me telkens weer aan Drenthe denken waar ik twaalf zomers van mijn jeugd gekampeerd heb. Alleen met onweer wordt de training afgelast. Het lopen zelf vind ik niet eens zo verkwikkend. Het in-de-natuur-zijn wél. Ook de groep heeft een goede vibe. Elke keer weer trots op mezelf als ik een training gedaan heb. Vaak loop ik in het weekend nogmaals met wat mensen uit mijn groepje. Als huiswerk. Het geeft voldoening. Ik zie ook mijn lijf veranderen. Dat is leuk. Door het vele reizen - vooral de reizen door Midden-Amerika - inspireert de natuur me enorm. Nu pas zie ik de passie die locals voelen voor hun eigen oerwoud of hun eigen berg of hun eigen natuurpad. De pracht en praal van je eigen woonplek zie je meestal niet. Gidsen zien dat wél. Hun hart gaat open van hun eigen leefgebied. Ik denk aan de gidsen die we ontmoet hebben in de Amazone van Suriname en Perú of de regenwouden van México of Belize. Liefde voor hun eigen omgeving. Dat heb ik nu ook. Ik waardeer het oude bos waar ik wekelijks vertoef enorm. Ik waardeer mijn stad ook hoor. De historie van Breda. Ik waardeer ons huis zelfs heel erg met veel oude details. Een typisch Hollands huis van baksteen. (met kogelgaten in de muur uit de Tweede Wereldoorlog) Ik waardeer het kleine Nederland. Ik heb een passie voor mijn eigen omgeving ontwikkeld. Door al het reizen. Dankbaarheid.

Op de avond van dé test was het mooi weer. Bijzonder eigenlijk want alle dagen eromheen was er regen en onweer. De warming-up doen we altijd samen bij een kikkerpoel. Veel gekwaak op de achtergrond als we onze buigingen en strekkingen doen. We dribbelen altijd nog wat stukjes door het bos op weg naar de plek waar we trainen. Ik wilde deze avond zelf eens zien wat voor potentie ik heb dus heb ik de vijf kilometer lekker op mijn eigen tempo gelopen. Ik heb niet gekletst met anderen of me bij een groepje aangesloten. Mijn vijf kilometer test ging goed. Ik ben tevreden. Ik loop in ieder geval veel sneller dan vroeger. Na de test bleven we allemaal nog wat drinken op het terras van de atletiekvereniging. Onze trainer liet ons weten dat hij de groep zó leuk vindt dat hij met ons verder wilt trainen tot de zomervakantie. Iedereen doet graag mee. We gaan twee keer in de week langere afstanden rennen door het bos. Naar meertjes waar we nooit komen. We gaan wat ‘crossen’ en af en toe wat ‘versnellinkjes’ zoals trainer Peter dat zegt. Ik vind het superleuk. Ik heb wel besloten dat ik het huiswerk in het weekend oversla tot aan de vakantie. Een soort zomerstopje voor mezelf. Na de vakantie wordt de hele groep weer lid en gaan we gezamenlijk door naar de ‘gevorderden’. We hebben zelfs plannen om als groep de befaamde Singelloop in Breda te gaan lopen. In oktober. Tot die tijd geniet ik lekker van de veranderende seizoenen en de stilte in het bos.

Romantisch bouwstof

De jaren leren je de dingen die de dagen niet weten.
- Ralph Waldo Emerson

Lawaai. Lawaai van een bonkende bouw-stofzuiger, van een schuurmachine, zaagmachine of een föhn om verf af te branden. Ook veel gehamer om planken weer terug in de vloer te slaan. Veel lawaai dus. Bij ons op zolder. Ook mondkapjes voor omdat er met glaswol gewerkt wordt. Die vezels irriteren je longen. Er zijn al veel werklui geweest de afgelopen weken. De loodgieter, de elektricien en de timmerman. De laatste blijft nog een tijdje werken op zolder. Er zullen er nog meer volgen ben ik bang. We hebben de stukadoor en de vloerlegger nog gepland staan. En oh ja, de loodgieter komt ook weer terug om een radiator op te hangen. Ik heb het al helemaal gehad met al die werklui. Als ze al op tijd komen dan maken ze iets niet af wat ze beloven. Het zorgt allemaal voor vertraging. En we hebben een strak schema. Alles moet af zijn als onze oudste over een maand weer voeten op Nederlandse bodem zet. Dan willen we de loft in gebruik nemen. De jongste schuift naar de grootste slaapkamer en de oudste schuift door naar de kleinste slaapkamer. Ondertussen maken we van alles mee. De loodgieter die lekker de tijd neemt op zijn eerste dag en een half uur te laat komt waardoor Mark op maandagochtend zó in de file mag aansluiten op weg naar Schiphol. Hij haalt op het nippertje zijn vliegtuig. Diezelfde loodgieter rijdt overigens de volgende dag met zijn bus in onze greppel. Daar wordt hij later weer uit getakeld door een collega met ook zo’n grote bus. Onderling communiceren de werklui niet echt met elkaar waardoor wij een halve dag in het weekend verliezen. In een weekend waarin onze spaarzame tijd zo waardevol is!

Hoe romantisch is het dan als je samen op een broeierige zaterdagavond op zolder aan het klussen bent? De vijf zolderramen wijd open. De zon zakt langzaam weg en er waait een briesje door het bouwstof. De muziek staat aan. We hebben allebei zo’n benauwd kapje voor ons mond. Allebei verschrikkelijk stoffige kleding aan. Mark zit op de grond vloerplanken eruit te wippen, glaswol eronder te proppen om vervolgens de planken weer terug te slaan. Sterke armen. Ik schuur met een machine de 80 jarige draagbalken op. Je ziet het stof door de lucht zweven. Mijn klus is niet uitdagend maar geeft wel voldoening. Het houten spant heeft decennia lang weg gestopt gezeten in een muur. Het hout is heel donker gekleurd. Ik mag het licht opschuren waardoor het lichter wordt en de houtnerven weer tevoorschijn komen. Ik stel me voor hoe stijlvol deze zolderslaapkamer zal worden. Originele naturel draagbalken met veel wit gips ertussen. Een beton-look vloer en weinig spulletjes. In het midden een comfortabel spijlen bed die we nog van mijn moeder als trouwcadeau ontvangen hebben. Wit beddengoed met een wit gehaakt sprei uit México. Een Mexicaanse schapenvacht op de grond. Een oude dekenkist onder de glas-in-lood ramen. En natuurlijke de splinternieuwe houten schuifwand met zes deuren. Nog even doorbijten. Als we op zondagmiddag een ‘hippie beach party’ moeten laten schieten door de werkdruk staan er hulptroepen voor de deur. Echte vriendschap! Na een middag chillen op het strand kunnen we er weer tegen. Dat moet ook wel. De vloerbedekking moet ook nog van de zoldertrap af. Muren moeten worden gestukt. We laten twee trappen schilderen in huis. Alhoewel het een uitdaging wordt om de traploper met koperen roeden te verwijderen en na het schilderen perfect terug te plaatsen. De traploper hebben we ooit laten leggen door een heel oude Belg. De goede man leeft vast niet meer. Wie kan er tegenwoordig nog échte traplopers leggen met dubbelgevouwen tapijt om hem na vijfentwintig jaar een slag door te schuiven?

Paardenfluisteraar

De natuur, elke bloem en elke boom, elk dier heeft ons een belangrijke les te leren, als we maar wilden stilstaan, kijken en luisteren.
- Eckhart Tolle

“Help! Zit dat beest nu in mijn haar te ruiken? Hij ademt heel hard bij mijn oor!” gil ik uit. We zijn in een stiltegebied. Een natuurgebied met wilde paarden. We kamperen met de hippiebus aan een meer in Flevoland. De kinderen zwemmen de hele dag of hangen aan ons rubberbootje te spetteren. Mark, mijn zus en ik genieten ervan dat de kinderen zoveel plezier hebben. Er zijn vier wilde paarden bij dit strandje. Ik lig met mijn handdoek op de omgekeerde rubberboot te relaxen in de zon. Eén van de paarden hijgt hard in mijn oor. Toen we hier aan kwamen waren de paarden meteen heel aanhankelijk. We hebben lekker met ze gekroeld en wilden toen ons eigen ding gaan doen. De paarden liepen echter mee naar het strandje. Zij gingen dáár water drinken waar onze kinderen aan het dobberen waren. Ze gingen precies naast mijn handdoek grazen en hingen bij mijn zus in haar nek te hijgen die op haar buik, op een houten bankje, een boek probeerde te lezen. Goed naar een dier kijken haalt je uit je hoofd zeggen ze. Het brengt je in het hier en nu, want een dier is altijd in het hier en nu. Door bijvoorbeeld met een paard te kroelen (of vlechtjes in zijn manen te maken zoals wij!) ontstaat er een moment van verstilling. Deze ‘wilde’ paarden wilden alleen steeds méér momentjes met ons. Uiteindelijk hebben we de rubberboot met water gevuld en in het gras gezet. De vier paarden vonden het een feest! Ze dronken eruit en speelden ermee. Als ze hun been erin wilden zetten raakte ik hun onderbeen aan en zetten ze hun hoef weer buiten de boot. Ze likten en kwijlden de boot vol. De boot hebben we daarna flink schoon gespoeld in het meer. Eind van het kampeerweekend hebben we de halflekke boot maar achtergelaten bij het vuil. Tóch wel bijzonder die aanhankelijke paardjes.

Het festivalseizoen is in volle gang. Festivals zijn hip. Festivals schieten nu als paddenstoelen uit de grond. Festivals heb je in alle soorten en maten. Dit weekend was het ‘Uit je Tent’ Festival in de provincie Flevoland. Kamperen op plekken waar het normaliter niet mogelijk is. Bij festivals draait het natuurlijk allemaal om gezelligheid. En een vrolijk zonnetje. Wij hebben veel lol gehad tijdens het ‘Uit je tent’ Festival. De zon scheen uitbundig. We hebben samen gebarbecued, zelf brood gebakken in ons kampvuur en marshmallows geroosterd. De boswachter had gezorgd voor droog brandhout. Samen ontbeten. Het spel KUBB, Zweeds outdoor spel, met z’n allen gespeeld. Mark en ik hebben ook voor het eerst in de gerenoveerde hippiebus geslapen. Vrijdagavond heb ik tot heel laat nog met een collega de gordijntjes in elkaar gezet. Zij achter de naaimachine. Ik met draad en naald. Het flink doorwerken was niet voor niks. De retro gordijntjes met rood en paars staan geweldig! Bij de achterklep had ik ze extra lang gemaakt. Zo slapen we dus met de achterklep open. Middenin het bos wakker worden met zingende vogels en genieten van de frisse lucht. Het bed was zeker ruim genoeg. Met de klep open slapen vind ik een extra-dicht-bij-de-natuur gevoel geven. Ook rijden in onze bus vind ik zó leuk. Lekker hoog, achter een groot stuur. Mensen die blij naar je zwaaien of even toeteren. Ik word gewoon zo blij van onze hippiebus!

Open letter

We savour on great memories of happy times.
― Lailah Gifty Akita

Lieve mam,

Vandaag hebben we je verjaardag gevierd. Je zou vandaag 70 jaar geworden zijn. Een mijlpaal. Je had vast iets speciaals georganiseerd om dit te vieren. En je had zeker een grote slagroomtaart gehaald bij de échte bakker. Niet bij de HEMA. Onderweg in de hippie bus hebben wij, jouw twee dochters, geprobeerd ons voor te stellen hoe jij de leeftijd van 70 jaar bereikt zou hebben. Een oud besje of een hippe baby-boomer? Hoe zou je gezondheid geweest zijn? We konden ons gewoon geen voorstelling maken. Je was namelijk helemaal niet ziek geweest. Over één ding waren we het eens. Je had vast een heel lieve oma voor je kleinkinderen geweest. We hebben vandaag je leven gevierd zoals jij dat ook leuk zou vinden. We hebben de Let’s Dance Libelle Zomerweek bezocht. Aan het strand in Almere. Echt iets voor jou! Veel kraampjes. Veel mensen. Ik heb schrijfster Santa Montefiore ontmoet. Ik heb met haar gesproken, geposeerd voor een foto en ze heeft zelfs iets liefs voor mij in haar nieuwste boek geschreven. In herinnering aan jou. Omdat we dáár op de Libelle Zomerweek jóuw 70e verjaardag vierden. Jij zou ook van haar boeken genoten hebben, dat weet ik zeker.

We hebben heel veel geproefd bij de kraampjes. De eerste uren liepen we als kippen zonder kop rond. We zochten natuurlijk eerst de Engelse schrijfster. Daarna wilden we een taartje eten in het paviljoen en hadden we nummertjes getrokken voor een gratis voetmassage. Onze nummertjes waren ineens al geweest. Nieuwe nummertjes gekregen. Geen tijd voor de taart. En de workshop van Weleda hadden we ook onhandig geboekt in ons tijdschema. We wilden het Jazz concert ook niet missen. We grapten al dat we straks naar huis gingen en nóg steeds niks gedaan hadden. Uiteindelijk kwamen we in de loop van de dag Tineke Beishuizen tegen en gaf ik Wieke Biesheuvel een compliment over haar columns die ze in Zambia schrijft. Schrijfsters waarvan jij jarenlang de columns wekelijks las. Chef-kok Herman den Blijker kwam voorbij en we stonden onopgemerkt naast het schrijversduo Nicci French! Het was een dag waarvan jij genoten zou hebben. En wij hebben ook genoten. We hebben ons als echte dochters van jou gedragen. We hebben heel veel gratis samples verzameld en tassen vol leuke aanbiedingen gescoord. Om lange wachtrijen te ontlopen hebben we zelfs stiekem tussen de auto’s op de parkeerplaats geplast! Daarin kennen wij nog steeds geen gêne hoor. Heel jammer dat je er niet bij was vandaag. Je maakt al elf jaar geen deel meer uit van ons leven. Dat zeg ik verkeerd. Je maakt wél degelijk deel uit van ons leven. Alleen niet meer lijfelijk. Je bent nog zóveel in onze dromen en gedachten! Je bent absoluut niet vergeten. We hebben vandaag een leuke zussendag gehad. Gekke foto’s gemaakt, plezier gemaakt en serieuze gesprekken gevoerd. Zoals ik hoop dat mijn drie meiden dat later ook blijven doen. Zoals jij dat ook deed met je twee zussen. Een voorbeeld. We hebben maar een klein familietje. Je hebt het goed gedaan, mam. Je twee volwassen dochters hebben een leuke band met elkaar. Je hebt zes geweldige kleinkinderen nagelaten op deze wereld. Je naam wordt nog vaak genoemd. Herinneringen aan jou zijn zo zoet. En levendig. Ik hoop dat dát nog heel lang zo mag blijven.

Koreaanse keukenrollen

I wanted a perfect ending. Now I've learned, the hard way, that some poems don't rhyme, and some stories don't have a clear beginning, middle, and end. Life is about not knowing, having to change, taking the moment and making the best of it, without knowing what's going to happen next. Delicious ambiguity.
― Gilda Radner

Vanmorgen volgde ik een yoga les waarin we werkten met het levenswiel uit het sjamanisme. Het levenswiel wordt ook wel het medicijnwiel genoemd. Ik ben al heel lang geïntrigeerd door sjamanen. Een sjamaan is een soort brug, een tussenpersoon, tussen de mensen en de geestenwereld. Een sjamaan (of medicijnman) werkt voor mensen die problemen hebben of ziek zijn. Tijdens onze rondreis in 2011 door Perú en Bolivia stuitten we onverwachts op een sjamaan. We logeerden in Copacobana, een klein Boliviaans dorpje aan het Titicacameer. Van daaruit voeren we naar een heilig eilandje in het meer waar we hebben overnacht. Tijdens de dagen die we in Copacobana doorbrachten werden auto’s versierd met gekleurde bloemen. Op straat zagen we de sjamaan mensen met wierook en wijwater zegenen. Onder hun auto’s stonden symbolen opgesteld zoals een stapeltje geld of een huis. De zegening van de sjamaan zou voor een fortuin zorgen of een gelukkig thuis. Toen ik nieuwsgierig ging kijken en tegenover de sjamaan kwam te staan werd ik zelf gezegend. Daar maakte mijn hart écht een sprongetje! Vier jaar later ontmoette ik wederom een sjamaan. Een Mexicaanse dit keer. Nog geen jaar geleden onderging ik met twee vriendinnen een mystiek Temazcal ritueel om me spiritueel te reinigen. Om schoon te beginnen aan een nieuwe fase in mijn leven. Namelijk onze terugkeer naar Nederland. Ik vond het ritueel heel spannend en interessant. Het was een enorm emotioneel proces dat meerdere uren duurde. Ook deze sjamaan gebruikte het medicijnwiel. Het medicijn- of levenswiel werd door oorspronkelijke indianenculturen gebruikt, maar ook in andere culturen. Denk maar aan Stonehenge of de Chinese dierenriem. Of denk zelfs aan een mandala, het Sanskriet woord voor magisch 'wiel'. Mandala’s kleuren is dus ook een bekende toepassing van het levenswiel.

Oorspronkelijk komt het levenswiel uit het sjamanisme. Inmiddels heeft het levenswiel echter zijn plaats gevonden in zowel oosterse en spirituele richtingen. Maar ook in westerse psychologie en zelfs in het bedrijfsleven! De toepasbaarheid per stroming is eigenlijk alleen maar afhankelijk van het taalgebruik. De woordkeuze. Het wiel is opgebouwd uit een aantal spaken die met elkaar verbonden zijn in het centrum. Het wiel spiegelt de natuurlijke ontwikkeling van het leven op aarde. In het wiel zijn de vier windrichtingen aanwezig, elk deel daarvan heeft zijn eigen kwaliteiten. Alle moeilijkheden op je levenspad zijn groeiprocessen die je in je cirkel kunt plaatsen en van alle kanten kunt bekijken en oplossen. Heel basaal gezegd is het wiel eigenlijk een symbool dat ons informatie verschaft over de cycli in de natuur. Aangezien de mens deel uitmaakt van de natuur geeft het wiel óns dus ook handvatten over de cycli in ons eigen leven. Bijvoorbeeld een heel simpele cyclus die we allemaal al vanaf onze kindertijd kennen. Namelijk de vier seizoenen. Als de koude van de winter plaats maakt voor de eerste warmte, wordt het lente (bloesemknop, dat staat symbool voor de geboorte van een jong kind) Uiteindelijk wordt het zonlicht nog sterker en breekt de zomer aan (veel levensenergie, dat symbool staat voor een twintiger), die ten slotte weer uitmondt in het langzaam kouder worden, wat de herfst aanduidt (vallend blad, een veertiger of vijftiger) en voor je het weet is het alweer winter. (diepe rust, naderende dood) Je kunt het wiel meerdere jaren laten overkoepelen om het zo te gebruiken om je persoonlijke levensverhaal mee te duiden. Je krijgt een groter inzicht in de cycli van de natuur, maar ook over hoe het in je eigen leven in elkaar steekt. Terug van de yoga les luister ik via facetime naar de verhalen van onze oudste dochter in Korea. Ze kwam de eerste dag in Seoul al twee jonge meiden tegen die haar spontaan mee namen naar een oud Koreaans reinigingsritueel. Taking the moment. Ze moest traditionele kledij aan. Geweldig! Nadien mocht ze zelf een bijdrage bedenken voor het vrijwilligerswerk dat deze groep mensen doet. Om ze te bedanken. Ze kocht in een buurtsuper twee pakken keukenrollen voor de ouderen die door deze groep te eten kregen. Is dat niet een bijzonder voorbeeld van bovenstaande quote?

Dochters op reis

May the longtime sun shine upon you.
- Snatam Kaur

We hebben deze week als verrassing een Kundalini yoga les. We zingen. Zeggen mantra’s als we onze vele herhalingen van de oefeningen doen. Elke oefening heeft een betekenis. Mijn juf vertelt dat elke Kundalini les afgesloten wordt met een lied dat we mee mogen zingen als een mantra. Het is een Ierse zegening. Destijds gekozen door yogi Bhajan in 1969. Hoe toepasselijk is de tekst deze dagen voor mij! Juist nu onze oudste dochter vertrekt naar Zuid-Korea en Japan. In haar uppie. Ze komt in juli weer thuis.

May the longtime sun
Shine upon you
All love surround you
And the pure light within you
Guide your way on

Een prachtig en puur farewell blessing. Afkomstig uit Ierland. Het zegt alles wat ik haar wil meegeven bij ons afscheid vandaag. We bereidden ons voor op haar vertrek. We fietsten naar de drogist om zonnebrand, DEET en shampoo en dergelijke te halen. Haar backpack kwam tevoorschijn. Een laatste was draaien en drogen aan de lijn. Onze middelste dochter is daarentegen inmiddels weer thuis van drie weken op reis. Ze is twee dagen tussendoor thuis geweest. Om alle kleding te wassen, nieuwe reistas in te pakken en om wat boodschapjes te doen. Een nieuw bikinibroekje bijvoorbeeld. Haar slaapkamer was weken leeg als ik er langs kwam. Alles netjes opgeruimd. Precies zoals ze is. Dat heeft ze van haar vader. Opgeruimd. Altijd vooruit denkend. Altijd plannen. Altijd op tijd. De eerste periode was ze in Roemenië. Met haar Roemeense vriendin Anne. We kregen elke dag berichtjes van haar in de gezins-app. We leefden mee. Afgelopen week reisde ze door Italië met haar schoolklas. We hoorden nauwelijks iets. Ze waren continue onderweg. Rome, Milaan, Pisa, Florence en zelfs Venetië waar we zes weekjes terug nog met ons gezin waren. We hadden precies één dag alle drie dochters thuis. Nu vertrekt oudste zus dus. Zij laat wat meer troep achter. Volgens mij heeft ze in de negen maanden dat ze op zolder woonde nooit iets afgestoft. Stapels kleding en papieren liggen al maanden op de grond. Allerlei stekkerdraden liggen er door- en overheen. Het maakt niet meer uit. We gaan haar zolderkamer helemaal leeg halen. Aankomende week gaat er een grote verandering in huis plaats vinden. We beginnen met een nieuwe CV ketel op zolder. Op een nieuwe plek. Alle knieschotten en aftimmering tegen het dak slopen we eraf. De muur slopen we ook. En het plafond. Er komt zelfs een aannemer die de enorme schoorsteen naar beneden haalt. Ruimte! Daarna gaan we opbouwen. Eerst maar eens het dak isoleren na veertien jaar dat we dit huis al hebben. Het wordt uiteindelijk een grote, ruime lichte loft. Heel leeg en zen. Met nieuwe schuifkasten en een nieuwe vloer. Ons bed in het midden. Zover is het nog lang niet. We rijden straks eerst naar Schiphol. Met een knoop in ons maag. Zij met een afscheidskaart van ons in haar handbagage, en een verjaardagskaart in haar backpack verstopt. Ze viert haar 18e verjaardag in Korea. Ik hoop met lieve, nieuwe, internationale vrienden om haar heen. Mag liefde haar daar omringen. Ze gaat zoveel tempels bezoeken dat ik daar niet eens aan twijfel.

Music, food for love

If music be the food of love, play on.
- William Shakespeare

‘Die artiesten zijn zo gek als een deur!’ gil ik boven de muziek uit naar Maren. We staan vlakbij een geluidsbox naar een live optreden te kijken. ‘Nog véél gekker, mam!’ roept ze terug. De trompettist heeft net, al spelend op zijn trompet, een rondje gelopen door het publiek en om zijn podium heen. Voor hij het podium weer opklimt zet hij de trompet op zijn kin. Handen los. Het publiek juicht. Als het optreden afgelopen is slenteren we met z’n drietjes verder. Mark, Maren en ik. Een paar uurtjes eerder hebben ze me van mijn werk opgehaald. We schuifelden vanaf de winkel voetje voor voetje de markt over die bomvol mensen stond. Verschillende podia met live optredens. De zon schijnt uitbundig over de volle terrassen. Een dame zingt jazz met een prachtige, rokerige stem. Niet ver bij haar vandaan gaan we wat eten. Eenmaal weer op pad blijf ik staan bij een levendige band met zeven bandleden die er écht een show van maken. Ze zingen om de beurt solo, improviseren, dansen erbij in een rijtje en hebben duidelijk veel plezier met muziek maken. Ik geniet. Maren en Mark laten me daar achter en gaan samen een ijsje halen. Een meisje van een jaar of drie danst voor mijn benen. Ik denk terug aan een blues optreden dat wij ooit bijwoonden in de zuidelijke staat Alabama. Sweet home Alabama. Het verschrikkelijk zweterige Alabama…. Waar we een half jaartje woonden in 2002. We gingen toen naar het W.C. Handy Music Festival dat jaarlijks werd gehouden in onze woonplaats Florence. De bands speelden op de ‘koele’ patio van een oude southern mansion. Iedereen was nat van het plakkerige zweet, maar dat maakte niet uit. De muziek die deze zwarte mannen maakten was zo aangrijpend. Anthe was destijds een meisje van vier jaar. Inden was twee jaar. Ook zij waren gegrepen door de ambiance. Ze waren gevraagd om muziek te maken op wasbordjes. Anthe kon niet stil blijven zitten. Ze moest draaien en dansen. En deed dat in het midden van de patio. Recht voor de band! Toen het tijd was voor een pauze vroeg de bandleider een applaus voor “the swinging little missy” en dat was… onze Anthe!

Er is het jaarlijkse Jazz Festival in Breda en ze hadden geen betere dagen kunnen treffen. De laatste dagen van de meivakantie zijn met zon overgoten. Dit vind ik zo geweldig aan mijn werk bij de juwelier. Pal in de stad. Onze deur staat bij mooi weer de hele dag wijd open. De ijscoman staat vlak voor onze ingang. En naast een groepje studenten die óf een krantenabonnement óf een Hello Fresh abonnement aan de man brengen, horen we deze dagen ook vleugen van de live concerten op de podia om de hoek. In mijn lunchpauze loop ik de winkel uit met mijn tosti’s en wordt getrakteerd op een prachtig jazz concert. ’s Avonds gaan Mark en ik met z’n tweetjes de stad in. We treffen het. We hebben twee zitplaatjes en genieten van een geweldige Spaanse jazz band met veel blazers en een zangeres. Later lopen we nog langs wat andere podia. Toen we met z’n tweetjes voor een podium stonden dacht ik terug aan onze allereerste date. September 1987….We gingen samen vanuit Heerhugowaard naar het Jazz Festival in Alkmaar. Samen op één fiets. Ik voorop de stang. Bij aankomst had ik nauwelijks nog bloed stromen door één been. Wij, onwennig samen, in drukke barretjes dicht tegen elkaar aan gedrukt. Soms dansend. Alweer bijna dertig jaar geleden. En zie. Daar staan we nog steeds samen bij elkaar naar jazz muziek te luisteren op een festival. Alsof de tijd heeft stil gestaan. We zijn wéér op de fiets naar het festival gekomen. Dit keer op twee fietsen die heel burgerlijk in een fietsenstalling zijn gestald. We hebben ondertussen samen de wereld over gezworven. Thuis hebben we drie grote dochters. Twee daarvan reizen al zelfstandig over de aardbol. Wie had dat destijds in Alkmaar kunnen vermoeden? Toen we elkaar die avond voorzichtig probeerden te leren kennen terwijl we genoten van swingende muziek. Music, the food for love.

Personal assistent in Aachen

Beautiful eyes are those that show the beautiful thoughts that burn below.
- Ellen Allerton

“Dit voelt écht als vakantie, mam! Misschien moeten we nog eens samen op vakantie gaan!” We zitten samen in een lijnbus op één stoel. We snoepen van een Duitse chocolade notenkoek. Buiten sneeuwt het dikke vlokken. Door het gedeeltelijk beslagen raam glijden Duitse heuvels aan ons voorbij. Ons jongste spruitje heeft twee weken schoolvakantie. Haar oudste zus werkt zich uit de naad voor haar wereldreis en haar andere zus brengt met een vriendin haar vakantie door in het zonnige Roemenië. Onze kleine meid is dus veel alleen tijdens deze meivakantie. Mark moest een dag in het Duitse Aachen werken en daarom leek het ons een leuk idee dat Maren en ik ons af lieten zetten in deze oude stad – die overigens genoteerd staat op de UNESCO lijst. Ons plan was om samen te shoppen bij Peek & Cloppenburg. Deze winkel bleek echter in een voorstad van Aachen te liggen. Niet in de oude binnenstad. Geen probleem. We hebben ons af laten zetten voor de deur van de modeketen. In gedachten had ik deze uitdaging al opgelost. Na een tijdje personal assistent gespeeld te hebben van onze jongste dochter die in het pashokje verbleef, stonden we later bij de kassa met een stapel hippe T-shirts, een spijkerbroek en een jumpsuit. Eenmaal buiten doken we vlakbij een leuke lunchroom in. Terwijl het buiten sneeuwde genoten wij van onze welverdiende broodjes en warme chocomel. Het busstation vonden we heel gemakkelijk en daar pluisden we de eerstvolgende bus uit die naar het centrum van Aachen reed. Het avontuurlijke - een andere taal, buitenlands openbaar vervoer, dikke sneeuw in de meivakantie en een plek waar we nooit eerder van ons leven geweest waren - gaf inderdaad een vakantiegevoel. Ze genoot van al mijn aandacht. Ze sprak uit dat ze dit zo’n geweldige dag vond. Ze wilde nóg wel een keer met mij alleen op vakantie!

Eenmaal in het historisch centrum van Aachen slaagden we makkelijk voor twee paar schoenen, een zomerjas én een leuke bikini voor haar. “You sure have a bull’s eye, mom!” kreeg ik als compliment te horen. In elke winkel slaagden we inderdaad fantastisch. We waren goed bezig samen. Halverwege de middag zaten we aan onze tweede warme chocomel. Deze keer met Duitse taartjes erbij. Weer sneeuwde het buiten hard. Nu we alles van haar lijstje gevonden hadden was het tijd om te slenteren. Langs het oude Rathaus en de historische Dom van Aachen. Leuke boetiekjes vonden we daar ook in de buurt. Ik heb voor mezelf een edelstenen armbandje gekocht bij een mineralenwinkeltje. Zelfs een witleren handgemaakte trouw-fotoalbum waar ik niet eens naar op zoek was! De sfeer in dat Latijns-Amerikaans winkeltje trok ons naar binnen en daar lag hij. Een prachtig handgemaakt fotoalbum. Ons originele trouwalbum, dat al meer dan twee decennia oud is, was tijdens de laatste verhuizing uit México helemaal vernacheld. Krom getrokken op de bootreis naar Nederland. We hebben een mooi bedrag vergoed gekregen om dit te vervangen. Dat zal dus met dit album gaan gebeuren! Maren en ik hebben ons lekker laten verwennen bij Rituals met een kopje thee en het testen van allemaal heerlijke producten. Daar maak ik in Breda nooit tijd voor! Bij een kledingboetiek hielp een leuke Colombiaanse vrouw ons in het Spaans. Het Duits kwam de hele dag gewoon niet in mijn hoofd op. Er kwamen alleen maar Spaanse zinnen boven drijven. Het contact met deze aardige Latina verliep heel soepel. We waren heel kort even terug in México. Als laatste bezochten we de Dom en waren we onder de indruk van de basiliek. De bouw van deze kerk is in het jaar 697 na Christus gestart! De kerk waar meer dan dertig Duitse koningen zijn gekroond. Karel de Grote (Duitse keizer vanaf 768) ligt er begraven. Rond etenstijd kwam Mark ons weer oppikken en reden we naar huis. Maren lag na het eten lekker te slapen op de achterbank. Thuis konden we niet ontkomen aan een heuse modeshow. Een heerlijk kind liep met stralende ogen door de kamer. Elk rondje met een nieuwe outfit. Zó tevreden!

Met groot bed op weg naar Tibet?

'The impulse to travel is one of the hopeful symptoms of life.'
- Agnes Reppler

Ik dweil met een doekje al het zand op van de vloer van onze hippie bus. Ik voel de zon op mijn spijkerbroek branden terwijl ik voorover gebogen sta. Ik heb net de raampjes gelapt. De dag ervoor zijn we naar de Kaapse Bossen geweest. In het nationaal park Utrechtse Heuvelrug. Terwijl Maren met een vriendin boven op de heuvel een boomhut bouwt staan wij onderaan de zandheuvel geparkeerd met de bus. We halen de kasten leeg. Verschillende zakken met tentstokken en tentdoek tillen we naar buiten. Spannend. In de eerste zak vinden we een oranje gestreept windscherm. De stokken vinden we veel later in een zak met meerdere tentstokken die we niet allemaal kunnen duiden. We openen ook een splinternieuw-uitziende tentzak met de naam ‘free time bus tent’ erop. Met veel creatief denken is het ons gelukt de grijze voortent op te zetten met een deur en ramen met gordijntjes. Hoe zit de tent aan de hippie bus bevestigd? We vinden op internet hoe dit mooie systeem werkt. Je rijdt de zijkant van je camper tegen de achterkant van de tent aan. Dan open je de rits en heb je een voortent. Zo kun je makkelijk met de camper boodschappen doen of een markt bezoeken. De voortent blijft zelfstandig staan. Heel handig als je lang op één plek blijft vertoeven. Dat zijn wij deze zomer echter niet van plan. We willen rondtrekken. We vouwen alles weer netjes op. We pakken een andere tas uit. Die tas maakt mij wildnieuwsgierig. We vinden namelijk de bruine, originele luifel die met een rubber direct aan de hippie bus bevestigt wordt. Gaaf! En…we vinden ook de oranje zijwanden die aan de luifel bevestigd kunnen worden. Zelfs één wandje met een raam erin. Wat geweldig! De vorige eigenaar heeft een mooi vloerkleed erbij gedaan die op maat gesneden is. Zelfs een uitsnede voor de wielen. Een opstapje om in de bus te stappen vinden we ook. En twee houten stoppers om voor de wielen te leggen zodat de bus niet weg kan rijden tijdens het kamperen.

We hebben ook wat extra, losse gordijntjes gevonden. Die blijken voor de voorruiten te hangen als je kampeert. Ook extra gordijnen voor de zijramen. Voor privacy. Alles past precies op de ophangsysteempjes. Netjes! Op YouTube vind ik filmpjes van ons type camper uit 1975. Veel inspiratie vind ik daar! Bijvoorbeeld om voor het achterruit een extra lang gordijn te hangen zodat je met de achterklep open kunt slapen. Het bed achter het lange gordijn. Een zeebries die zachtjes binnen waait… Dat lijkt me heerlijk slapen! Ook vind ik filmpjes die het uitgeklapte bed laten zien. Ik zie prachtige uitschuifsystemen om een lang bed te maken. Het ziet er ingenieus uit. Volgens Mark moeten wij onze bank echter niet uitklappen, maar dubbelklappen. We hebben het geprobeerd en er op gelegen. Het matras is helaas te kort voor Mark. Op deze zonnige maandagochtend, terwijl de gordijntjes aan de waslijn wapperen, durf ik het aan. Ik sta in mijn eentje te sjorren aan de houten achterbank. En hoera! Ik trek de bank naar voren uit. Dus tóch! We hebben ineens een halve meter méér matras! We hebben er samen op gelegen. Ik kan helemaal gestrekt in bed liggen. Ik word steeds enthousiaster over onze hippie bus. Alles valt mee: alle bekleding is nieuw, de matrassen hadden we nieuw laten maken in México en de gordijntjes ga ik van nieuwe stof maken. Sommige zijn na het wassen doorkijkgordijntjes geworden. Tot op de naad versleten. Het laatste aspect dat mij zo blij maakt met de hippie bus gebeurde vorige week. Ik ontmoet bij de juwelier een man uit Turkije. Ik vertel hem dat ik dertig jaar geleden in zijn land was en de mensen zó gastvrij vond. De zee zo mooi blauw. Het eten zo lekker. Als hij ’s middags terug komt om het gekochte horloge op te halen zegt hij dat ik na dertig jaar écht eens terug moet gaan naar zijn land. Ik vraag hem of dat met de auto kan. Ik denk aan onze hippie bus. Hij blijkt ook een camper gekocht te hebben en gaat daarmee naar zijn thuisland en reist daarna door naar Tibet. Ik ben wild enthousiast. Deze trektocht naar Tibetaanse kloosters en tempels komt op mijn ultieme wensenlijstje! De man is net zo blij. Hij roept enthousiast “Ik hou van jou!” Later blijkt dat ik de eerste ben die een klant heeft geholpen die deze vier woorden uit de grond van zijn hart heeft geroepen. De impuls tot reizen raakt kennelijk je hart.

Verhalenverteller

Traveling – it leaves you speechless, then turns you into a storyteller.
– Ibn Battuta

“Tatarataaa! Verrassing!” Mark zit met Inden’s handen voor zijn ogen in onze hippie bus. Ik heb het interieur stiekem een beetje veranderd. We zijn dol op reizen. Rondtrekken van de ene plek naar de andere plek. Dat gaan we doen met onze grijsgelakte hippie bus. Ons symbool voor avontuur en vrijheid. Hij staat sinds een paar maanden voor de deur geparkeerd. Onder de kromme magnoliaboom. We pakken hem zo nu en dan om mee te rijden. De kampeerfunctie hebben we er eigenlijk uit gehaald. Het gasfornuisje, koelkast en spoelbakje hebben we verwijderd. Nu is het meer een luxe transportmiddel met grote stoelen, veel ramen (met gordijntjes), een tafel, veel voetruimte en een uitklapbare bedbank. We nemen dus een tentje mee voor de meiden als we gaan trekken. Opgeborgen in één van de vele kasten. Onder elke stoel en bank zit ook kastruimte. Vandaag gaan we naar een dagcamping om alles eens uit te proberen. Een leuke plek waar je van zonsopgang tot zonsondergang gratis mag kamperen. De vorige eigenaar van onze bus was heel precies met zijn spulletjes en heeft ons allerlei kistjes, dozen, tentdoeken en stokken achtergelaten. Op de dagcamping gaan we eens kijken wat we nu eigenlijk allemaal van hem hebben geërfd. Ik vermoed een luifel, een grondzeil, wat lampen en een windscherm. We zullen zien! Proefkamperen lijkt me dus wel handig. We zullen echter niet het enige gezin zijn die willen proefkamperen met hun kampeerauto. In de eerste drie maanden van dit jaar werden er namelijk 25% méér nieuwe kampeerauto’s verkocht. Een van de oorzaken van de plotselinge opkomst van kampeerwagens is dat mensen hun vakantieplannen aanpassen, door onder meer de vluchtelingen problematiek in populaire vakantielanden als Griekenland en Turkije. Ook is er minder animo voor stedentrips binnen Europa na de recente terroristische aanslagen in Parijs en Brussel. Mensen zoeken het dus weer in het oude vertrouwde kamperen. Net als wij. Ook al hebben wij andere beweegredenen. Er zijn in het eerste kwartaal welgeteld 356 nieuwe campers verkocht en 1482 nieuwe caravans. Dat vind ik veel! Met name jonge gezinnen kiezen voor geborgenheid en willen kamperen. Ook in andere Europese landen trekt de markt aan en blijkt kamperen mateloos populair.

Nu vind ik rondtrekken met een hippie bus tóch van een ander kaliber dan kamperen met een splinternieuwe of tweedehands camper. De meeste van deze gezinnen zullen naar populaire campings gaan met een groot zwembad of disco. Wij zoeken onderweg juist unieke plekjes en minicampings op. Of een nachtje in een bed&breakfast. Of misschien heel spannend…wild kamperen? Om de bus helemaal uniek te maken - naast het handgemaakte Mexicaanse interieur - heb ik als verrassing de schuifdeur bekleed met een fotocollage van onze reisfoto’s van over de hele wereld. Heel veel strandfoto’s genomen aan diverse zeeën en oceanen. Twee van de zeven wereldwonderen. Ook foto’s uit Zuid- en Midden-Amerika en uit Noord- en Zuidelijk Afrika zitten erbij. Opvallend veel momenten dat we op de rug van een paard zitten ook. Of op een kameel. Foto’s als een verhalenverteller op de binnenkant van de schuifdeur! Het ideetje was van Inden toen we onlangs met de bus een dagje op weg waren naar de Drunense duinen. Tijdens het rijden is de schuifdeur natuurlijk gesloten. Meestal staat de deur echter open en schuift hij dus uit het zicht. Ik heb de zware doos met alle CD’s vol digitale foto’s van zolder gehaald. Dat zijn twaalf jaar foto’s. Vanaf het moment dat ik zwanger was van Maren. Toen kocht Mark onze eerste digitale camera... Als een verrassing. Ik heb afgelopen weken een bloemlezing gemaakt van jaren aan rondreizen. Leuk om te doen, maar na een paar uur terug in de tijd reizen ook duizelingwekkend. Na het uitprinten van tientallen foto’s in diverse maten heb ik stiekem een proefcollage in de huiskamer gemaakt. Mark was een week in México. Vervolgens deze week alles op een zonnige ochtend op de schuifdeur geplakt. En afgewerkt met lak. Echt een plaatje! Mark was na thuiskomst verbaasd. Net zo’n ‘VT wonen-momentje’ op zondagavond: “Tatarataaaa! Ons nieuwe interieur!”