Outside Sunday night dinner with lovely homemade pizzas!

ENERGY VAMPIRE
‘Stay away from energy vampires. Surround yourself with people who give you energy instead of taking it away.’

- Kiana

‘Mijn zitkussentje heb ik nog in de theaterzaal laten liggen, Anja’ krijg ik te horen. ‘Oh, u wilt dat ik hem even voor u ga halen?’ vraag ik bereidwillig. Dus vertrek ik naar de inmiddels bijna verlaten, donkere theaterzaal om het kussentje te halen van de plek waar ze tijdens de voorstelling zat. Ik breng het haar en ze laat meteen even weten dat het blad met versnaperingen bij de borrel haar steeds passeert. Ik vertel de bediening dat haar tafel mogelijk overgeslagen is en ook dat mevrouw kennelijk honger heeft, met een knipoog. Nadat ik voor mijn deelnemers de drankjes opgehaald heb aan de drukke bar en een flesje Rivella met een glas voor mijn veeleisende deelneemster op tafel zet laat ze me haar oorbel zien. De andere is ze kennelijk verloren. Dat benadrukt ze door aan haar lege oorlel te trekken. ’Oké duidelijk’ denk ik, ‘daar gaan we weer’. ‘U wilt dat ik ga zoeken naar uw oorbel?’ vraag ik haar met een geforceerde lach op mijn gezicht. Hij zou in de zaal moeten liggen, want daar had ze aan haar haar zitten plukken. Warempel, ik vind de oorbel op de grond. Wanneer ik later aan een collega-vrijwilliger uitleg wat ik deze middag meemaak met haar krijg ik volop herkenning. Deze mevrouw heeft veel meegemaakt in haar leven, hoor ik, ze heeft PTTS, vraagt veel aandacht en is qua inlevingsvermogen niet zo sterk. Op de heenweg in de auto vroeg ze mijn volledige aandacht. Sterker nog, toen ik haar rollator nog achterin aan het inladen was zat zij al op de passagiersstoel uitgebreid te klagen over de thuiszorg. Ik kreeg er niks van mee. We haalden vervolgens nog twee dames op die achterin mochten zitten. Normaliter is er één centraal gesprek in de auto en verheugen we ons met elkaar op de show waar we naartoe gaan. Deze keer komt niemand aan bod, alleen die mevrouw blijft maar praten en zoekt steeds mijn bevestiging. We zijn op weg naar een vrolijke zomermatinee in een dorpje in Zeeland. In de zomer is onze theateragenda leeg en organiseren we als stichting lokaal een extra uitje. Provincie West-Brabant samen met provincie Zeeland. Vorige zomer gingen we met een grote boot door de Biesbosch, inclusief een lunch en een museumbezoek. Echt een leuke dag voor de grote groep deelnemers. Deze keer dus een zomermatinee van Music Care, die ons al zingend meenemen op een muzikale reis. Met een caravannetje op het podium langs verschillende plekken zoals Duitsland en Frankrijk. Liedjes geïnspireerd door vakantie. We zijn met meer dan honderd deelnemers, en zo’n dertig vrijwilligers in de zaal. Alle bekende liedjes die de sfeer van vakantie oproepen worden door de ouderen meegezongen. ‘Ich bin wie Du’ wordt bijvoorbeeld luidkeels meegezongen, ‘Onder moeders paraplu’, ’T’is weer voorbij die mooie zomer’ en ‘Champs-Elysées’ ook. Zelf zit ik aan een extra tafeltje helemaal achterin, eigenlijk in het donker, en mijn ogen vallen steeds dicht. Bij een applaus schieten mijn ogen weer open. De ontevreden mevrouw was bij aankomst door mijn collega op een verkeerde plek neergezet, want ze kende de dames links en rechts van haar niet. Dat zou ze hem nog wel laten weten!, zegt ze me in de auto. Zo ratelt ze maar door op de terugweg. Mijn sociale batterijtje is bijna leeg. Zij wordt als laatste afgezet door mij en vlak voor het uitstappen komt ze met een A4tje uit haar tas, volgeschreven met diagnoses waar ze allemaal aan lijdt. Ik beaam hoeveel het is en dat ze veel pech heeft. Ze verdient dit niet deelt ze me mee. Ze stapt bíjna uit tot ze ziet dat er een buurvrouw aan komt lopen. ‘Oh nee dan ziet ze dat ik met een taxi ben weg geweest’ reageert ze. ‘Welnee dat ziet ze niet', maar ik moet tóch mijn broche van de stichting afdoen van haar. Ik begrijp heel goed dat ze het heel zwaar heeft gehad, en wellicht ook nog heeft, maar deze klagende energievampier zoog mijn energie weg en was erg geobsedeerd door zichzelf. Ook een beetje mijn eigen schuld, denk ik, omdat mijn betrokkenheid mij verraadde. De hele heen- en terugweg gebruike ze mijn meelevendheid, en mijn luisterend oor. Een eventuele volgende keer zal ik met terughoudendheid reageren om mezelf goed te beschermen.

Hoe heerlijk om met mijn lief in onze antieke kampeerbus te rijden met de kleine raamoortjes voorin wijd open voor wat frisse lucht. Beiden op blote voeten, zand in ons haar. Onze huid door de zon gekust. De koelbox tussen ons in gevuld met verse roombrie, verse worstjes, verse bramenjam en verse bramensap. Alles van de boerderijcamping van Marjan. We zijn met ons busje áltijd welkom zegt ze elk seizoen weer. Dat geeft ons de vrijheid die mij zo gelukkig maakt. Wanneer het mooi strandweer wordt en onze agenda laat het toe, of ik heb al eerder een kruis door het weekend gezet, bel of mail ik Marjan en zijn we verzekerd van een plek op haar boerderijcamping dichtbij zee. We plaatsen de bus na aankomst, maken het bed op en zetten de tafel met stoeltjes buiten en dan vertrekken we op onze nieuwe ‘plooifietsen’ naar het strand. We eten die avond dan ook altijd aan het strand en komen pas in de avond weer terug. Volgende ochtend halen we verse broodjes en croissantjes op én een fles verse melk voor mijn lief; een vorstelijk ontbijt buiten met verse jam en brie! Het is zo vertrouwd en omdat het zo eenvoudig en makkelijk is geeft het ons een enorm gevoel van vrijheid. We zouden altijd in de bus kunnen stappen en een reis(je) kunnen maken. Precies waar de Volkswagen kampeerbus voor bedoeld is. Ooit tijdens het laatste jaar in Mexico in een opwelling gekocht omdat ik zo verdrietig was ons vrije leven daar weer in te wisselen voor een heel ander leven terug in Breda. Tijdens een ontbijtje op een prachtige patio in Puebla uitte ik mijn verdriet over ons plotse vertrek uit dit fijne land. ‘Wat zou je het meest missen?’ vroeg mijn lief me. ‘Onze vrijheid’ was mijn antwoord. Elk weekend waren we écht vrij, elke schoolvakantie reisden we naar mooie bestemmingen. Wij hadden geen verplichtingen. De verwaarloosde lichtblauwe Volkswagenbus die we op de terugweg van ons ontbijt langs de weg zagen staan met een stuk karton achter het raam waarop slordig se vende geschreven stond was het rechtstreekse antwoord van de universe op mijn wanhopige, krachtige vraag. We stopten, keken naar binnen, ons hart maakte een grote sprong en de rest is geschiedenis.