 |
| Dinner outside, at midsummernight... |
‘Dancing days are here again, as the summer evenings grow.’
Op de langste dag van het jaar, midzomernacht, rijden mijn lief en ik in de ochtend richting Apeldoorn. De thermometer tikt onderweg al achtentwintig graden aan. Hij in korte broek en ik in linnen jurk zijn we erop gekleed, hopen we. Wanneer we uit de auto stappen tussen hoge dennenbomen valt de hitte ons nog mee. Pas wanneer we richting de entree lopen, langs uit hout gesneden kunstwerken, voelen we een zuchtje hete wind langs ons lijf bewegen. Gelukkig is de helft van de tentoonstelling die we bezoeken overdekt. Bij de eerste zandsculpturen kijk ik mijn ogen al uit. Een Amsterdams tafereel uit de zeventiende eeuw. Een bootje vaart met houten kisten en twee varkens op een gracht, aan de kade wordt gesjouwd met een kar vol lading, er wordt muziek gemaakt, zakken vol meel staan te wachten en een jongetje speelt met drie kaatsballen. Van zand gemaakt! Op de achtergrond hoor je de bekende noten van ‘Aan de Amsterdamse grachten….’ dat mijn Amsterdamse opa vroeger op zijn accordeon speelde. Amsterdam heeft trouwens meer grachten dan Venetië. Wat houd ik toch van Amsterdam! Onze hoofdstad bestaat 750 jaar en daarom deze eenmalige zandsculpturen expositie. De geschiedenis van Amsterdam vanaf het ontstaan, namelijk het bouwen van een dam in de Amstel rond 1270, tot nu. De dam reguleerde het water waardoor handel en markten zich konden vestigen. De geboorte van ‘Amsteldam’. Tot op de dag van vandaag blijft de Dam het hart van Amsterdam. Mijn dierbaarste herinnering aan de Dam is dat ik op mijn vrijgezellenparty dertig jaar geleden met al mijn vriendinnen spontaan in de Spin ging op de kermis, midden op de Dam! Elk hoogte- en dieptepunt zien we terug in zand gekleid. Indrukwekkende geschiedenis van honderden jaren zo prachtig bewerkt terug te vinden in zand. Mijn hart vult zich met warmte wanneer we stilstaan bij veel bekende plekken in Amsterdam. Het centraal station van Amsterdam opende zijn deuren in 1889. Dit station werd hét knooppunt van spoorwegen. Nu nog! Het hele imposante gebouw rust op duizenden houten palen. ‘We moeten vaker naar onze stad terug gaan’ zegt mijn lief tegen mij. Wij voelen nostalgie op zoveel plekken. Zoveel straten en pleinen waar wij hand in hand liepen. Of ik achterop bij hem op de fiets. Onze studies in deze stad met volop toekomstplannen, ons leven destijds met weinig geld te besteden, ons heerlijke huurhuisje in de Lampongstraat. Onze trouwfoto’s gemaakt in de stad. Overal liggen voetstappen van ons. Overal herinneringen. Opgeroepen door zandsculpturen van de Westerkerk, het Concertgebouw, De Nachtwacht of schaatsen op de Keizersgracht - volgens mij in 1996? We lunchen in Garderen in de schaduw van parasols en genieten van romige ijsjes toe. De zonnige middag brengen we vervolgens door, zoekend naar verkoeling met een boek, aan het hotelzwembad. Dit weekend vieren we mijn verjaardagscadeau aan mijn lief. Het diner was echt op een bijzondere plek op de Veluwe, op het platteland langs een bosrand. We zitten tijdens de zwoele avond, écht een heerlijke temperatuur, aan een tafeltje naast een grote boom. We kijken uit op een ongemaaid grasveld vol klaver, gele boterbloemetjes en wit fluitekruid. De tafeltjes staan tussen de bomen op kiezels, geen strak gelegd terras. Lampenslingers geven extra sfeer. De zon gaat laat onder tijdens midzomernacht. We genieten van originele drankjes en originele gerechtjes. Lang geleden dat ik écht zo heb genoten van een etentje buiten de deur.
Op zondag door de zomerse Bible Belt fietsen is een bijzondere ervaring. We vertrokken na het uitgebreide ontbijt vanaf ons hotel op twee huurfietsen om een flinke fietstocht over de Veluwe te maken. We volgden de knooppunten fietsroute. We pakten vanuit Garderen een deel van de zogenaamde Giro di Barneveld. Eerst door de bossen naar Voorthuizen waar we veel drukke campings passeerden. Volle terrassen. We namen aan dat we nog veel terrasjes zouden tegenkomen…. Het was een warme dag, de temperatuur liep op richting de dertig graden. We hadden één bidon gevuld met water bij ons. We vervolgden de route richting Barneveld. Onderweg zagen we protestborden van buurtbewoners die de wolf als een bedreiging zien, met een foto van een moederpaard met veulen. In Barneveld was onze bidon nagenoeg leeg, de kerken vol en beseften we dat hier op zondag álles gesloten is. Zelfs het benzinestation. Ook de huizen, gordijnen dicht en geen leven buiten. Toen we een Syrisch gezin op hun oprit in de auto zagen stappen vroegen we enigszins verhit om wat water. We waren niet de eerste, zei de vader. Moeder vulde de bidon en toen we na een beleefd praatje weg wilden fietsen vroeg vader of hij ons nog met iets anders blij kon maken. Hoe lief! Na Kootwijkerbroek waar we onderweg een kievit, een nachtegaal, een jonge uil, meerdere ooievaars, hazen en een wild hertje zagen was de bodem van onze bidon wéér in zicht. Op weg naar Stroe begon ook zadelpijn ons op te spelen. ‘Zullen we op een bankje even pauze houden?’ stelde mijn lief heel medelevend voor. We fietsten inmiddels zeker drie uur aan één stuk. Ver na lunchtijd inmiddels. Mijn zinnen had ik gezet op een ijskoud drankje en een tosti. ‘Nog even doorgaan’ reageerde ik. Mijn lief zag het, ik had bijna een scherpe bocht naar links genomen, een terras dat open was! Drie cola, twee chocomel en twee tosti’s gingen er dorstig en hongerig doorheen. Het druppelde af en toe op het terras maar dat kon ons niets schelen. We hadden het zó warm en zoveel dorst. We vulden de bidon in het café en stapten weer op de fiets. Na Stroe konden we de knooppunten route vervolgen, óf doorsteken naar Garderen. Dat laatste deden we. Na vierenhalf uur kwamen we weer terug bij ons hotel. We hadden diverse verlaten dorpskernen gezien, maar één pluimvee boerderij waarvan we er meer hadden verwacht in de buurt van Barneveld. Veel campings, een paar statige kastelen, diverse kazernes en prachtige fietspaden door de bossen en langs heidevelden op de Veluwe. De Veluwe had ons, stadse mensen, écht verrast.
