Zussen

Je zus is je spiegel, je getuige, degene die je ziet op je slechtst en op je best  en toch van je houdt. Ze is je partner in crime, houdt je midden in de nacht gezelschap en weet wanneer je lacht – zelfs in het donker. Ze is je leraar en zelfs je psychiater. Op sommige dagen is ze de reden waarom je enig kind zou willen zijn.
-  Barbara Alpert

De tranen biggelen over mijn wangen, pijn in mijn buik van het lachen. Mijn zus en ik gieren het uit! We hebben tijdens de lunch een filmpje gemaakt met haar nieuwe fototoestelletje. We weten niet precies hoe het werkt en dat zie je terug in het filmpje. Het filmpje dat zo in een kookprogramma zou passen, omdat we alle bordjes met Mexicaanse gerechtjes op tafel proeven en aanprijzen. Wat je terug ziet in het filmpje is dat mijn zus vlak ervoor een hete chilipeper in haar mond had en de vlammen zowat uit haar oren slaan. Daarnaast draai ik de camera een kwartslag zoals ik gewend ben als fotograaf. Mijn zus wijst mij in het filmpje erop dat dan de TV op zijn kant moet om het goed te zien. Zo verschrikkelijk slap allemaal dat het drie minuten durende filmpje hilarisch geworden is. Mijn zus is een week geleden goed aangekomen in México en we brengen veel tijd door samen. Ze gaat ook mee naar mijn dagelijkse Spaanstalige yogalessen. En als verrassing had de yogajuf de eerste les van mijn zus op het dakterras gepland. Geweldig om bij de Mexicaanse ochtendzon, uitkijkend op de daken en boomtoppen van Puebla, onze oefeningen en meditatie te doen. Ik herken ook veel van mezelf bij mijn zus. Ik struikelde namelijk meteen toen ik de eerste keer uit onze hotelkamer stapte en daardoor zowat gestrekt ging met mijn gebit tegen de balustrade. Mijn zus struikelt precies hetzelfde. Al slenterend over de markt zijn we dus ook meerdere keertjes om de beurt gestruikeld. Op de markt kwamen we Mexicaans tafelzeil tegen. (zie ons fotoalbum) Alle kleurtjes en motieven die je in Nederland bij de “Casa Maria” winkeltjes kunt kopen. Alleen dan voor Mexicaanse prijzen. We kochten direct allebei twee grote tafelkleden en  toen we in het hotel ’s avonds de Nederlandse prijzen opzochten zaten we ons al rijk te rekenen als we een koffer vol Kitch Kitchen tafelzeil mee naar Nederland zouden nemen. We dachten aan de vriendinnen die we allemaal zo’n tafelkleed wilden schenken en verheugden ons op de volgende dag dat we de marktkoopman weer zouden bezoeken. Op zondagmiddag op de markt werden we echter een grote lege marktstal gewaar… Na zijn verkoop van de dag ervoor vond de koopman het kennelijk niet meer nodig om de volgende dag nog omzet te draaien. Daar ging onze droom…

Mijn schoolpleinvriendin komt uit Zweden en gaat net als ik aankomende zomer met haar kinderen terug om een bezoek te brengen aan haar eigen land. Haar man had ontdekt dat Mexicaanse moeders niet zonder toestemming van hun man het land mogen verlaten met hun kinderen. En aangezien wij ons op Mexicaans grondgebied bevinden moeten wij ook aan die wet voldoen. Afgelopen week hebben wij de vliegtickets geboekt om tien dagen naar Breda te gaan en Mark’s secretaresse heeft voor ons  uitgezocht of het echt zo is dat ik niet alleen met de meiden naar Nederland mag reizen. We hebben inderdaad voor elk kind een officieel papier nodig waarop Mark toestemming geeft om te reizen en dat moet door een notaris opgemaakt worden. Mexicanen houden van officiële papiertjes. Zo is het tot op de dag van vandaag nog steeds niet geregeld dat Anthe en Inden ingeschreven staan om hun schoolresultaten te registreren. Ik ben meerdere keertjes naar dat kantoor geweest en telkens zonder resultaat huiswaarts gekeerd. Elke keer was er wéér een ander officieel document nodig. Zo hebben we nu splinternieuwe geboortebewijzen uit The States en uit Nederland in huis klaar liggen, met een apostille. We zijn er bijna! Sinds we een nieuwe president hebben zijn er belangrijke posten gewisseld en zo ook een persoon die over onderwijs gaat. De advocaat van Mark’s werk moest eerst weer een nieuw netwerk opbouwen en dat lijkt te zijn gebeurd. Volgens hem duurt het nu écht niet lang meer voordat de meiden zijn ingeschreven. Weliswaar niet in Puebla maar in de hoofdstad, dat nemen we maar voor lief!

Als een ware toerist zat ik naast mijn zus op het dak van een toeristische bus met gids – met een grote beker muntthee in mijn hand. We werden anderhalf uur lang met wat andere toeristen langs alle bezichtigingen van Puebla gereden. Ondanks dat ik hier bijna acht maanden woon was ik nog nooit in zo’n bus gestapt. Tijdens de rit werd ons van alles verteld over de geschiedenis van Puebla welke eigenlijk best interessant is. Puebla is in 1531 gesticht als nederzetting van vrije boeren. De inheemse bevolking uit omliggende nederzettingen moesten in opdracht van de Spaanse kolonisten de stad bouwen. Puebla kreeg prachtige bestuursgebouwen en steeds meer kerken en kloosters. Azulejos, de overbekende blauwe tegeltjes, werden veelvuldig gebruikt om de panden van buiten en van binnen extra op te leuken. Omdat ze geen betere naam hadden, kozen de Spaanse kolonisten voor het tijdelijke “Puebla”, later het officiële “La Puebla de los Angeles”. (stad van de engelen) Maar geen regel, boete of straf kon de burgerij er vanaf brengen om hun stadje Puebla te blijven noemen. Behalve om zijn engelen en azulejos is Puebla ook bekend om zijn mole poblano, een pittige saus van chocolade over kip of kalkoen. Een oud recept van de nonnen uit klooster Santa Rosa. Ik vond het heerlijk om in een open bus lekker rond te toeren, om me heen te kijken en te luisteren naar de geschiedenis van verschillende kerken en kloosters.