'Thank you' is the best prayer that anyone could say. I say that one a lot. Thank you expresses extreme gratitude, humility, understanding.
- Alice Walker
Halverwege de les stapt een jonge vrouw met een gitaar de zaal binnen. Ze legt haar gitaar voorzichtig weg en gaat op het matje naast mij mee doen aan de yogales. Een hoge knot, tattoo’s op haar armen en een goede energie. Aan het einde van de les hoor ik van mijn juf dat we een verrassing krijgen. De eindontspanning wordt opgeluisterd door live muziek. Kelsey speelt op haar gitaar en zingt er prachtig bij. Ze fluit zelfs een stukje. Liggend op mijn matje met m’n dikke Peruaanse wollen sokken aan mijn voeten. Met m’n fleece kleedje lekker warm over me heen getrokken ontspan ik helemaal. Tranen rollen uit mijn gesloten ogen. Hondje Kees van de yogaschool vlijt zich zachtjes tegen me aan. Prachtige teksten zingt ze. Heel puur. Zacht. Wat een cadeau! Elk lied van haar raakt een chakra. Deze week is voor mij sowieso heel anders dan de week ervoor. Deze week gaat alles makkelijker. Zie ik alles positiever. We hadden het Pinksterweekend met ons campertje op de natuurcamping geannuleerd. Met al die regen op een koude camping terwijl er thuis van alles aan schilderwerk te doen was voelde niet fijn. De regen zelf was meer dan welkom natuurlijk. Al twee weken lang, na de aanleg van onze voortuin, valt er dagelijks veel hemelwater. De nieuwe planten konden goed wortel schieten. Ze staan er stuk voor stuk glanzend groen bij. Het grondwaterpeil is ondertussen weer aardig op niveau. De regen werkt ook heel goed voor mijn werk elan. In huis klussen bedoel ik dan. Zolang het regent heb ik het idee dat ik mijn vrije tijd klussend goed besteed. Dat zou anders zijn als de zon uitbundig zou gaan schijnen. Dan kriebelt het van binnen en wil ik heel graag buiten zijn. Lezen. Een kop thee. Mijmeren. Wandelen. Dus hebben mijn lief en ik drie dagen van het verregende Pinksterweekend non-stop samen geklust. Radio aan. Een flink stuk opgeschoten. Daarna was ik nóg twee dagen vrij dus in m’n uppie gestaag verder gegaan met m’n verfkwast en roller. Zoveel voldoening geeft het om het oude vergeelde wit in fris glanzend wit te zien veranderen. Ondertussen fantaseer ik over een nieuwe glazen plafondlamp in de hal. Een gave wasmand van natuurlijke materiaal op de overloop. Een ovaal houten deurknopje. Een heel subtiel kleurtje voor de muur boven de witgelakte lambrisering. Stuk voor stuk leuke vooruitzichten. Vooral omdat dat betekent dat dan de verbouwing klaar is. Een schoon opgeruimd huis. Geen verfpotten, opdrogende verfbakjes, nergens verbouwstof of rondslingerend gereedschap meer. Duurzaam geïsoleerd. Nieuwe vloer zonder drempels. Opgeknapt trappengat met meer hoogte. Een bredere overloop. Nóg meer licht op de overloop. Nog meer zicht op het mooi felgekleurde patroon van de glas-in-lood ramen. Aandacht naar wat het verdient. Ondertussen kwamen deze week de vakmannen druppelsgewijs weer binnen. Eerst de mannen van de badkamervloer, iedere dag. Ze hadden uiteindelijk allemaal corona gehad. Jonge Nigel is nog steeds ziek. Piet kwam zelfs nog een half uurtje langs! Een vervangende stukadoor ook. In de agenda hebben we de weekends vooruit gepland zodat veel meubels naar de garage en de zolder verhuisd kunnen worden. Mijn lief gaat zélf tussen het plafond en de vloer isoleren voordat half juni de geluidsisolatie op de plankenvloer wordt gelegd. Mijn planning loopt ineens gesmeerd. Heel blij word ik daarvan! Vooral tijdens dat zen momentje vanmorgen, op mijn yogamatje, met hondje Kees tegen me aan. Met een mooie stem die vlak naast mij zingt en gitaar speelt. Dankbaarheid.
Deze week zou mijn moeder haar jubileumjaar vieren. Haar vijfenzeventigste verjaardag. Mijn moeder hield uitzonderlijk veel van feestjes vieren. Met name van cadeautjes geven. Aan haar kleinkinderen. Maanden vooraf spaarde ze al cadeautjes bij elkaar. Deze legde ze dan klaar op een logeerbed. Ze genoot enorm van die groeiende stapel ingepakte cadeautjes. Deze week denk ik er vaak aan hoe ze haar bijzondere mijlpaal gevierd zou hebben. Ik vermoed een weekendje in een vakantiehuisje ergens in Nederland. Daar fantaseerde ze voor haar overlijden al over. Ik denk dat ze destijds naar haar zestigste verjaardag uitkeek. Alle kinderen en bonuskinderen mochten mee. En natuurlijk alle kleinkinderen. Ze telden alle elf mee. Eén grote familie. In mijn herinnering spaarde ze zelfs al voor dat uitje. Ze was pas achtenvijftig jaar oud toen ze er op Valentijnsdag plotseling tussenuit kneep. Zonder afscheid. Ik was net een paar weken daarvoor bevallen van onze jongste dochter. Hormonen raasden door mijn lijf. Mijn moeder gaf ook een cadeautje bij het behalen van diploma’s. Mijn diploma’s natuurlijk, die van mijn lief maar ook bij de zwemdiploma’s van onze oudste. Zij was zes jaar toen haar oma overleed en had niet lang daarvoor haar zwemdiploma B behaald. Ze kreeg die dag van mijn moeder een stripboek. Apetrots was mijn moeder. En dat zou ze op dit moment ook zijn op haar kleindochters. Dezelfde dochter heeft namelijk onlangs de eindscriptie voor haar Masters ingeleverd. Onze middelste dochter heeft afgelopen week de scriptie voor haar Bachelor verdedigd. Zij krijgt over een paar weken haar bul uitgereikt. Zelf had mijn moeder niet gestudeerd. Ze kon maar met moeite het woord ‘propedeuse’ onthouden… Daar plaagden we haar toentertijd soms mee. Bij de uitreiking van de propedeuse diploma’s van mijn lief en mij (inmiddels drieëndertig jaar geleden!) stond ze wel mooi trots te applaudisseren - op de bèta faculteit van de VU in Amsterdam. Een paar jaar later nogmaals voor de uitreiking van onze bul. Dit zou een topzomer voor haar zijn. Hoe zou ze eruit gezien hebben? In mijn herinnering is ze natuurlijk altijd jong gebleven. Een superblije oma sówieso!
