Ik ben omdat jij bent

Ik ben omdat jij bent.
- Ubuntu

Verbondenheid lijkt soms zo ver weg. Zeker als je de krant openslaat of het journaal kijkt. Mijn Mexicaanse yoga juf kon het altijd zo mooi zeggen tijdens onze yoga lessen. We zijn allemaal verbonden met elkaar. We ademen elkaar. Alles is met elkaar verbonden. We maken er allemaal deel van uit. Onze onderlinge verbondenheid herkennen en erkennen is heel belangrijk, maar je moet ook besluiten je erdoor te laten ráken. Mijn yoga juf is door de jaren heen een heel dierbare vriendin van me geworden. Onze ontmoeting bijna zes jaar geleden vinden we beiden nog steeds bijzonder. Hoe ik aanbelde bij haar yoga school en zij destijds op rondreis door Afrika was. Dat ik aanhoudend bleef terugkomen en haar op een dag eindelijk ontmoette. Zij sprak over een volle yoga klas, maar elke dag dat ik een yoga les kwam volgen waren we met z’n tweetjes. Wekenlang. Ik vroeg me af waar al die leerlingen dan waren, maar vroeg het niet. Ik genoot van haar privélessen die veel goede oefeningen voor mijn pijnlijke heup brachten. Ook opdrachten die niks met yoga te maken hadden maar met de achterliggende oorzaak van mijn heuppijn. Ik wentelde me in haar vriendelijke warmte. Toen na weken de heuppijn verdween keerden haar leerlingen langzaam weer terug. Bizar! Je kunt het vaak zelf niet beter plannen dan hoe het universum dat voor je doet. Eén van de grootst vrouwelijke boeddhistisch leraren, Joan Halifax, zegt “Liefde wordt gekookt in de ketel van verbondenheid; compassie in de ketel van lijden.” Zo is onze vriendschap ontstaan. Het is later verder uitgediept door bijzondere belevenissen die we samen meemaakten. Dagje uit naar de bergen. Dagje naar een oude Spaanse haciënda. Yoga op bijzonder plekken in de natuur of op het dak van haar yoga school. Onze partners gingen ook vaak mee. Gezamenlijke ontbijtjes met de yoga klas. Hoe haar partner Luis, een heel goede chirurg!, tijdens een drukke nachtdienst als een vriendendienst mijn diagnose stelde. Longembolie. Bruiloften van hun kinderen. Onze vriendschap is ondanks onze verhuizing nog steeds heel levendig. Echte vriendschap overwint alles. Leeftijd, afstand, levensstijl - het maakt niet uit. Er is geen speld tussen te krijgen. Vandaag vliegen mijn lief en ik terug naar Mexico om de bruiloft van Susana en Luis bij te wonen. Zo bevestigen we onze vriendschap. Weer een mijlpaal die we samen beleven. We zijn verbonden.

Over een jaar word ik vijftig. Voel ik dat? Bij tijd en wijlen zeker. Alle mensen die altijd ouder waren dan ik – artsen, loketambtenaren, collega’s – zijn ineens twintig jaar jonger. Soms lijken het wel pubers! Op zo’n moment voel ik me inderdaad ouder… Afgelopen week voelde ik me ineens een stuk jonger toen de vriendinnen van onze jongste (!) dochter vroegen of ik mee ging schaatsen. Vriendinnen van onze drie dochters lachen mee om mijn grapjes en noemen me soms een savage. Dat zie ik dan maar als een compliment. Mijn rimpels en grijze haren mogen dan niet leuk zijn, maar het fijne is dat mijn vriendinnen er ook last van hebben. Ik hoef me dus niet in m’n eentje in een hoekje zielig te voelen en dat is ook heel fijn. Ook al worden mijn zus en man nog nauwelijks grijs… Bovendien, ik bén niet zo heel ontevreden met mijn grijze lokken… Ik krijg er ook regelmatig complimenten over. Tuurlijk er is geen bouwvakker meer die naar me omkijkt, maar ik tel zeker nog wel mee. Dat ik niet meer piepjong ben voel ik op sommige dagen heel goed. Zelfs al heb ik mijn hele leven gesport en meermalen per week gemediteerd tijdens yoga lessen. Als je de vijftig bijna aanraakt, krijg je hoe dan ook kwalen. Ik slik bloedverdunners voor de rest van mijn leven en heb artritis in mijn pols. Als ik een hele dag sta, krijg ik last van mijn bekken dat uitstraalt naar mijn billen. Ik ben heel dankbaar dat ik bij het hardlopen tot nu toe nooit blessures heb gehad! Kon ik een paar jaar geleden nog een hele nacht op een gammel matras liggen, nu krijg ik pijn in m’n rug. Vorig jaar hebben we veel geld geïnvesteerd in dure matrassen, en dáár overheen nog een superduur topmatras! Reizen op mijn leeftijd wordt dan ook anders. Kon ik vroeger weken op een dun matje of een (halflek) luchtbed slapen in een tentje, nu verlang ik naar luxe hotelbedden of op z’n minst ons gerieflijk matras achterin de hippiebus. Ik heb geen zin meer in vieze hotels, en mijn eega zéker niet meer! Reizen wordt zo duurder en duurder… We willen comfort en dat kost geld. Ons reisje naar Mexico blijft gelukkig binnen een beperkt budget, omdat we in een cabaña van mijn vriendin mogen logeren en haar auto mogen lenen. De vliegtickets waren heel redelijk geprijsd. Met koffers vol cadeautjes, souvenirs uit Nederland en een feestjurk vliegen we samen in twaalf uur naar ons geliefde Mexico. Als je ouder bent kun je meer, of intenser, genieten. Dat is dan weer een voordeel van vijftig mogen worden. En dat genieten, dat zijn we zeker van plan!