- Gary Snyder
Een kater hebben we. Geschrokken zijn we ook. Van de enorme hoeveelheid afval die hier op het strand ligt van de Caribische Zee. Nancy, de eigenaresse van ons hotel dat prachtig gelegen is op het puntje van het schiereiland, adviseerde ons stevige schoenen aan te trekken. Omdat we ook over afval moesten lopen op het strand. Ik heb haar toen niet goed begrepen, dacht aan aangespoeld hout. Maar toen we in het donker met een bootje afgezet werden door gidsen Kevin en Kareem werd het na een wandeling van een half uur, waarbij we het eiland over stoken, helaas heel duidelijk. Grote hoeveelheden schoenen, motorolieflessen, zonnebrandflesjes, plastic doppen, een snorkelflipper, een tandenborstel en zélfs een babyspeentje en een deodorantfles lagen er op het strand. Allemaal over boord gegooid door cruiseschepen en toeristenboten. We liepen onder het licht van een miljoenen sterrenhemel naar een groot huis pal aan het strand, een missionarissenpost. Deze Amerikaanse missionarissen ruimen elke dag zoveel mogelijk puin op, maar ik bang dat het onbegonnen werk is.... Wat een kater! Vooral als je weet dat we hier in het donker op dit bevuilde strand staan om zeeschildpadden te vinden die een nest maken. Elk jaar komen de zeeschildpadden naar dit strand om hun eieren te leggen. Z´n honderd witte ronde eieren in één gegraven kuil. Ze laat traantjes als ze dat doet, niet om te huilen, maar om het teveel zout in haar lijf kwijt te raken en om het zand uit haar ogen te wassen. Zo´n één op de duizend eieren wordt maar een volwassen schildpad. De rest wordt op het strand als ei al opgegeten door vossen, stinkdieren en raccoons. Daarom worden de nesten afgedekt door Kevin en Kareem. De pasgeboren schattige minischildpadjes worden door zeemeeuwen en grote krabben opgegeten als ze in het donker naar de zee waggelen (op het maanlicht af) en eenmaal in zee wordt er ook op de kleine schildpadden gejaagd door de zeemeeuwen, maar ook door grote vissen zoals een barracuda.
Babyschildpadden leren nooit hun moeder kennen. Ze waggelen zelfstandig naar zee en eenmaal in het water kunnen ze zelf onderwater zwemmen. Bij elke ademhaling kunnen ze twee keer zo lang onder water. Nancy heeft het eens getimed: de eerste duik 8 seconden, daarna 16 seconden en daarna een halve minuut en een minuut. Daarna zag ze de kleine niet meer. Als ze volwassen zijn is de mens hun grootste vijand. Hun schild wordt gebruikt voor sieraden, en schildpaddensoep schijnt een goede maaltijd te zijn. En wat dacht je van de traditie om honderden wensballonnen de lucht in te laten met Kerstmis? Zo´n romantisch moment, net zoals in the film The impossible. Maar zo dodelijk voor de vredige zeeschildpad! De schildpad verwart de in zee terecht gekomen witte ballon met een kwal en zal na het eten ervan sterven. Een andere bedreiging is licht. Zo waggelen de pasgeborenen de verkeerde kant op als er straatlantaarns branden. Ze kruipen naar het licht, normaal gesproken maanlicht. Maar als ´s nachts de lichten blijven branden van de strandhuizen, dan kruipen de pasgeborenen daarheen en overleven ze het niet. Wij trekken ons het lot van de deze guitige dieren aan. Het zijn zulke vreedzame dieren. Vogels zitten onderweg hun vlucht over zee op de rug van een schildpad, zo ook kleine visjes die de algen van hun schild knabbelen. Ze vinden het helemaal niet erg als er dieren meeliften! Na 58 dagen onder het zand zien de pasgeborenen het levenslicht en na pas 60 tot 80 jaar dooft het lichtje. Als ze zo´n 25 jaar oud zijn kunnen ze zich voortplanten. Hoe droevig is het dat ze daarvoor helemaal naar hetzelfde strand zwemmen in Belize (geleid door de geur en smaak van het zand) waar ze ooit zélf het levenslicht zagen en dat ze nu op datzelfde strand, als ze de sterke drang krijgen om een nest te graven, eerst over een afvalhoop moeten kruipen?
Die bewuste nacht toen we terug voeren en de maan zich achter een wolk vandaan liet zien concludeerden Mark en ik dat vooral het afval een grote indruk had achtergelaten. Niet de drie afgedekte nesten. We hebben die nacht niet eens een moederschildpad gezien die eieren legde. Maar wel veel geleerd. De volgende ochtend hebben Kareem en Kevin ons manatees, zeekoeien, laten zien in het zeer warme brakke water tussen zee en een lagoon. Manatees, ook een uitstervend ras, kunnen hier in Belize wel vijf meter lang worden. We hebben tijdens die trip twee grote – één zwom onder de boot door – en een kalf gezien. Maar onze ontmoeting in zee met de zwemmende groene schildpad een paar dagen geleden en daarna de bewustwording dat deze schildpadden met uitsterven bedreigd worden stemt ons een beetje droevig.
Gales Point, 29 juli 2013
