Bioscoop

De lengte van een film moet in direct verband staan met het uithoudingsvermogen van de menselijke blaas.

-Alfred Hitchcock

Haar verjaardagsfeestje vierden we in de bioscoop met Sammy 2, een in Spaans nagesynchroniseerde film die oorspronkelijk Nederlands gesproken is.  Maren heeft drie vriendinnen uitgenodigd en na de film eten we nog wat bij McDonalds. Als we een ijsje als toetje eten krijgt Maren een kaarsje in haar ijsje en zingen we voor haar.  (zie ons fotoalbum) Inden en Anthe gaan ook samen naar de film diezelfde middag, Life of Pi. Voorheen vierden we kinderpartijtjes altijd thuis. Van ouderwetse spelletjes tot grote slaapfeesten. Maar dit beviel heel goed. México heeft een bioscoopcultuur.  De Mexicanen waren bang dat met de introductie van de DVD en Blu-ray deze cultuur zou verdwijnen. Maar dat is niet gebeurd. Op vrijdagmiddag, zaterdag en zondag staan de wegen en de parkeerplaatsen bij de bioscopen in winkelcentra propvol. Afgelopen zondagmiddag gingen Mark en ik samen naar de film - de eerste keer in bijna zeven maanden dat we in México wonen. We gingen naar Django sin cadenas. Waarvan ik eerst dacht dat sin cadenas iets betekende zonder ondertiteling of zo, maar toen ik de filmposter zag met de ketting erop snapte ik dat het de volledige titel was van Django unchained. We waren een soort van op de bonnenfooi heen gegaan en het bleek een VIP-kaartje te zijn. Nu kost de bioscoop hier in México normaal gesproken vijftig pesos (zo’n drie euro) en de prijs van zo’n VIP-kaartje was nog steeds om te lachen – ook al duurde de film maar liefst drie uur! We liepen de zaal in en waren verbaasd: nachtlampjes op elk tafeltje, grote leren fauteuils die met een druk op de knop veranderden in een soort bedjes. Een menukaart erbij waaruit bleek dat je de eerste vijftien minuten van de film kon bestellen. Nu kwamen we binnen met voor mij een appeltaartje en een Te Chai en voor Mark een cola en een popcorn. Maar toen we de menukaart zagen hebben we ook nog wat chicken wings erbij besteld. Geweldig zo’n bioscoopervaring. Ook de film was trouwens bijzonder. Ik was nog kort geleden  zwaar onder de indruk  van The Impossible over de tsunami in Thailand, nu kwam deze film wel even flink binnen. Mark had de film uitgezocht en toen de film begon dacht ik écht bij een spaghettiwestern te zijn binnen gelopen – voornamelijk vanwege de filmmuziek eigenlijk.  Maar daar had ik me in vergist, het ging voor een groot deel over de zwarte slaven op de grote katoenplantages  in Missisippi. En over twee bountyhunters. De realiteit is keihard en niets verhullend gefilmd. Nu had ik net in de Kerstvakantie het boek van Isabel Allende uitgelezen over dezelfde slaven maar dan op suikerrietplantages en was dus een beetje voorbereid. Heftig allemaal. Maar prachtig gefilmd met schitterend decor. Zeker de moeite waard!

Met bloed op haar galatenue kwam ze de trap aflopen op het schoolplein. Maren had een flinke bloedneus gekregen op school. Zelf hebben Mark, Inden en ik een neus die aan de binnenkant helemaal open ligt. Vorige week hadden we allemaal opengespleten lippen… Nagels breken al af als je in je tas je telefoon wilt graaien… Sinds we terug zijn uit het vochtige Chiapas hebben we allemaal kwaaltjes vanwege de enorm droge lucht hier in Puebla. Het gaat hier normaal gesproken pas vanaf mei/juni regenen. Nu heeft het afgelopen week onverwachts een nacht geregend. (Natuurlijk hing de was die nacht buiten…) Maar regen in Puebla betekent sneeuw op onze vulkaan. Jullie hebben sneeuw en ijs in Nederland, maar wij hebben hier vulkaan Popo met een maagdelijk witte laag op zijn top en met een pluimpje rook erboven uit. De droogte is niet het enige verschil tussen de staat Chiapas en de staat Puebla. Toen wij hier bijna zeven maanden geleden arriveerden uit Nederland vond ik de aanblik van Puebla wat armoedig en stoffig.  Veel zwerfvuil op straat, veel bedelende mensen, veel armoede en de wegen vond ik zo slecht van kwaliteit met al die gaten in het asfalt en gestolen putdeksels . Maar nu we terug zijn uit Chiapas…vind ik Puebla hypermodern en zo schoon! Nu zie ik het verschil. Puebla heeft moderne winkelcentra, bioscopen, een universiteit en hoge zakengebouwen – één gebouw heeft zelfs een helicopterplatform. Puebla heeft sinds een week een busbaan! (ook al loopt dat niet echt soepel) We hebben Starbucks en grote supermarkten. Nu kan ik relativeren en zie ik ook dat voor Mexicaanse begrippen Puebla een moderne, grote stad is. De vierde stad van México, en de meest veilige om te wonen. Mijn ogen zijn geopend en ik ben heel dankbaar dat wij hier mogen wonen. Met voor de meisjes een grote, moderne school.