A cascade of flowers at our frontdoor...

STIKCHAGRIJNIG
“Accept where you are, accept what you have, accept who you are ~ do what you can with all of that and let it be enough.” 

- Nikki Rowe

De eerste dag na een driedaagse detox kuur wordt geadviseerd nog rustig aan te doen en niet meteen weer alles te gaan eten. Na de reset eerst weer beginnen met stukjes fruit. Veel water en kruidenthee blijven drinken. Gember en kurkuma blijven mijn vrienden. Uiteraard geen snelle suikers. Dus begon ik de eerste dag nadien weer met een glas lauw water en een beker gevuld met verse fruit smoothie. De drie sapdagen waren genoeg geweest. Ik was twee kilo kwijt geraakt, mijn lief maar liefst drie kilo. Een fijne, schone start. Het ging ons goed af. De eerste ochtend erna werd ik echter stikchagrijnig. Mijn benen voelden wiebelig aan. Ik had een hongergevoel. Hello bad mood! Mijn slechte humeur werd die ochtend extra gevoed doordat ik bij de supermarkt - na het afrekenen bij de scankassa - erachter kwam dat ik koopzegels kreeg. Al de tweede week achter elkaar. Ik heb ooit in de bijbehorende ‘app van de supermarkt ingevoerd dat ik de verkorte kassabon ontvang en niet de ellenlange papieren bon die ik toch altijd meteen weg gooi na het passeren van het hekje. Bij toeval kwam ik er dus achter dat ik koopzegels kreeg omdat ik om andere actiezegels vroeg aan de caissière. Ik zag thuis op het rijtje koopzegels dat je per euro tien cent betaald voor zo’n koopzegeltje. Oh nee! Elke keer betalen voor de koopzegels en ze nooit meekrijgen… Als ik even met mijn lief aan het rekenen sloeg betekende dat wij in de anderhalf jaar dat ik dit pasje gebruik minstens zevenhonderdvijftig euro zouden zijn misgelopen! Ik werd er heel geïrriteerd van. Ik probeerde de instellingen in de ‘app op mijn telefoon te vinden om aan te passen, maar door mijn wrevel lukte het natuurlijk niet iets terug te vinden. Ik belde de klantenservice. Daar stond ik zeker een kwartier in de wacht. Ik zette mijn telefoon op speaker. Mijn oog viel namelijk tijdens het wachten op zo’n glazen bolletje in de plantenpot die langzaam water afgeeft aan de plant. Het bolletje was leeg dus ik wilde het bijvullen tijdens het doelloos wachten. Ik liet het glazen bolletje pardoes in duizend stukjes op de grond vallen. Ik was al humeurig maar door de irritante stem op het bandje met de ergerlijke, herhaalde boodschap van de supermarkt ontplofte ik bijna. Een licht hongergevoel werkt dan echt niet mee. Mijn lief pakte de stofzuiger heel behulpzaam van boven en begon te stofzuigen. Er nam eindelijk een dame op aan de andere kant van de lijn. Ik verstond haar niet door het geluid van de stofzuiger en drukte met mijn voet dat apparaat uit. Mijn lief smeet de stofzuigerslang daarop neer en mompelde iets van ‘dan doe je het maar zelf’ en sloot de schuifdeuren. De dame van de klantenservice kon het allemaal niet verklaren waarom ik ‘ineens’ koopzegels krijg toegestopt. Ik kon het beter in de supermarkt vragen adviseerde ze. En de ontvangen koopzegels omruilen voor geld. Een excuus aan mijn lief was op z’n plaats en kort daarop vertrokken wij harmonieus samen op de fiets naar een verf- en behangzaak om rollen behang te bestellen. Intussen had ik ook een familiezaakje in hordeuren een paar keer vruchteloos proberen te bellen omdat we langs wilden komen om een op-maat-gemaakte hordeur te bestellen voor de openslaande tuindeuren. Juist tijdens ons ritje op de fiets belde de hordeurmeneer terug. Met één hand de telefoon opnemen op de fiets lukt mij niet. Ik moest stoppen en afstappen. Door mijn gehannes met het mobieltje en mijn stuur gleed mijn fiets langs mijn knie en hiel naar beneden. Zeer pijnlijk, mijn vel stroopte erbij af. De telefoon was ondertussen gestopt met rinkelen. Toen ik terugbelde was de lijn bezet. Nu werd ik toch écht kribbig. We besloten meteen daar op straat dat ons detoxavontuur eenmalig was. Mijn kater was té groot. The day after was funest voor mijn stemming. We besloten ook ter plekke dat we die dag niet meer naar een hordeur gingen kijken. Ik was gelukkig niet in m’n negatieve gevoel blijven hangen, eenmaal in de verf- en behangzaak was mijn humeur een stuk verbeterd. De behulpzame mevrouw zocht het behangpatroon op dat we online uitgekozen hadden. Het zag er toch een stuk donkerder uit dan op de foto. Ik twijfelde. De mevrouw ging ondertussen berekenen hoeveel rollen we nodig hadden. Dat deed ze aan de hand van een zeer uitgebreide tekening van de muur opgetekend door mijn lief. Hij had alles opgemeten leek het, tot en met de maten van de radiatoren. Alles opgemeten behalve... de twee maten die we nodig hadden; namelijk de hoogte vanaf het raamkozijn tot aan het plafond en van het raamkozijn tot de andere muur. Nu had manlief er de pee over in dat hij van haar moest horen dat hij precies díe twee maten vergeten was. Hij ging buiten op me wachten, beloofde haar later weer terug te komen met de benodigde maten. Ik nam mijn tijd om met die mevrouw rustig de andere behangetjes uit het boek door te nemen. Zij hield heel behulpzaam steeds het grote, zware boek omhoog zodat ik veraf kon gaan staan. Ik kon niet kiezen. Heel attent bood ze aan het boek mee naar huis te nemen. ‘Mijn man zou tenslotte straks weer terugkomen met de juiste maten, toch?’ Buiten in het zonnetje voor de winkeletalage konden we de lol van ons chagrijnig-zijn wel inzien. Trots dat we samen die sapkuur hadden gedaan - ons lichaam zal ons dankbaar zijn - maar het zou bij die ene keer blijven besloten maar weer eens lachend. We fietsten relaxt door het bos naar huis. Thuis hebben we uitgebreid de tijd genomen, met de hulp van twee dochters, om de juiste kleurtinten van het behang te bepalen. Na de lunch, die bestond uit héérlijke verse boterhammen van de bakker, brachten we het grote behangboek terug en bestelden we opgetogen ons patroontje. Ik kreeg ook eindelijk die hordeurmeneer telefonisch te pakken en we maakten een afspraak dat hij bij ons thuis komt. Veel praktischer. 

Oops! Little accident with the blender...

SAPPEN

“It's spring fever. That is what the name of it is. And when you've got it, you want—oh, you don't quite know what it is you do want, but it just fairly makes your heart ache, you want it so!” 

- Mark Twain

Wat voelde ik me schoon, slank, fit en gezond! In het voorjaar van 2017 had ik een yoga retreat in m’n uppie op Ibiza geboekt. Een week lang twee keer per dag yoga sessies, de hele dag in de Spaanse zon, drie keer per dag heerlijke organische, vegetarische maaltijden bereid door een zeer professionele kok Dana. Ik las boeken aan het zwembad, ging er op uit met een gehuurd autootje met twee andere dames en genoot van het zonnen op het Spaanse strand. Het deed me heel goed. Mijn gebruinde, zuivere en stralende huid. Een heel positief zelfbeeld kreeg ik ervan. Een yoga vriendin van mij stelde onlangs voor om thuis samen een drie daagse sapkuur te doen om ons lichaam te ontgiften en meteen af te vallen. Nog best lastig om samen drie dagen uit te kienen dat je beiden geen verplichtingen hebt. Zeker als je tussendoor beiden geveld wordt door een virus. Uiteindelijk lukte het ons niet om het tegelijkertijd te doen. Ik had mijn sapkuur een week later. Ik had wél mijn lief gestrikt om mee te doen. Detoxen is natuurlijk heel gezond. Een detox sapkuur van drie dagen achter elkaar is prima geschikt. Voldoende om je lichaam eens grondig te reinigen en qua aantal dagen te overzien ookal is elke dag zwaar. Dankzij zo'n sapkuur is je hele systeem binnen drie dagen voorzien van essentiële voedingsstoffen, vitamines en mineralen. Aangemoedigd door de heerlijke lentezon togen mijn lief en ik op een dinsdagmiddag naar de Lidl en kochten daar voor zo’n kleine vijftig euro alle groenten en fruit die we nodig hadden voor de kuur. Vooraf had ik een website bezocht die diverse sapjes (eigenlijk smoothies) bedacht had, de recepten deelde en zelfs een kant-en-klaar boodschappenlijstje aanbood. Onze gevulde boodschappenkar had er nog nooit zo gezond uit gezien. Voor de avondmaaltijden had mijn yoga vriendin de week ervoor drie verse soeprecepten geprobeerd die heerlijk waren. Ik ging eind van diezelfde middag met alle verse ingrediënten naar haar toe. Samen hebben we een oranje wortel-gember soep, een gele prei-mosterdsoep en een groene pastinaak-spinazie soep gemaakt. Met een volle pan en veel plastic bakken met drie kleuren soep reed ik voorzichtig weer terug naar huis. In de avond gingen mijn lief en ik druk in de keuken in de weer met een geleende blender, de saprecepten en veel fruit en groenten. Er stond op die site ook dat het maken van sappen er gemakkelijk uitziet maar elke beginner wel een foutje maakt. Wij ook, bleek de volgende ochtend. Ons ontbijtsapje, na een glas lauw water, was erg bitter. Wij hadden de avond ervoor enthousiast een hele limoen mét schil in de blender gestopt ookal stond erbij dat de schil misschien bitter kon zijn. Een beginnersfoutje. Voor het middagsapje hadden we er echter ook al een hele citroen met schil in gegooid dus die bittere smaak duurde nog voort. For old times sake had ik, net als op Ibiza, ook veel yogalessen geboekt op mijn yogaschool. Dat was echt een heerlijke combinatie. Nieuwe lessen die ik normaal gesproken niet volg met andere leraren, ook heel vernieuwend. Op m’n yogamatje in de warme ochtendzon in de zaal. Een engelenkaartje in de les trekken, de mijne ging over loslaten. Daar werd vast mijn sugar craving mee bedoeld…. Uiteindelijk draait alles bij mij om suikerinname. Ik ben een door-en-door zoetekauw. Slechte darmbacteriën gedijen heel goed op simpele (witte) suikers. Dat het niet goed voor me is voel ik heel goed na een suiker binge. Mijn lichaam vertelt me telkens heel duidelijk dat dat geen goed idee was. Ik krijg altijd een energiedip na het snoepen. Sinds december zit ik in al de mode om dagelijks koekjes en chocola te snoepen. Er bleven sindsdien ook wat kilootjes plakken ondanks dat ik twee keer per week hardloop. Met het felle voorjaarszonnetje en met de door-het-voorjaar-ontplofte bloeiende magnoliaboom in de voortuin moet het lukken om te ontgiften en de suiker de baas te blijven. Toevallig is er onze laatste sapdag ook nog een volle maan. Deze volle maan in maart staat voor kiemkracht. In de dagen vooraf bedenkend waar ik kiemkracht aan wil geven en wat er losgelaten moet worden. Mijn honger naar suikers wil ik heel graag loslaten, en wat kilo’s. Kiemkracht aan gezonde darmen in een gezond lichaam. Darmen zijn misschien niet meteen het meest aantrekkelijke orgaan, maar het is wel een heel intelligent orgaan. De darmen hebben een eigen, buitengewoon complex zenuwstelsel dat in verbinding staat met onze hersenen. Volgens de laatste wetenschappelijke inzichten vertellen onze darmen de hersenen wat er vanbinnen gaande is en dat kan zelfs deels verantwoordelijk zijn voor ons humeur. Ons lijf is zo complex en intelligent! Ik mag kritischer zijn over wat ik in mijn mond stop: het kan me óf voeden óf vergiftigen. Als ik dan toch goed bezig  ben dat geldt trouwens ook voor het amusement dat ik tot me neem. Naar welke muziek luister ik, welke boeken en tijdschriften lees ik, welke films, series en programma’s kijk ik? Ik vind mezelf daar best kieskeurig in. Ik kijk geen gewelddadige films, geen slappe Netflix-series en lees geen roddeltijdschriften. Ik lees wel graag een goed boek. Zelfs een nieuwe geleend tijdens onze sapkuur. Ik heb niet eens een social media account en zal mijn telefoon nooit mee naar onze slaapkamer nemen. Op die manier hoef ik gelukkig niet te ontgiften. Ik sport regelmatig, ben sociaal met vriendinnen en mediteer frequent op mijn yogaschool. Bij mij zit het venijn echt in de suikerinname. Ik hoop na het afronden van m’n sapkuur dat ik dáár dit voorjaar iets aan gedaan heb, en dan volhouden tot…tenminste de zomer. 

Ghost booking at Airbnb in Charkov and Kiev (Ukraine) to donate money

BESMETTING

I believe that the greatest gift you can give your family and the world is a healthy you.

- Joyce Meyer

Onze twee grijze katten met mooie amberkleurige ogen zijn net Jut en Jul. De slome maar superlieve broer en zus worden deze maand al drie jaar. Waar is de tijd gebleven? We noemen ze nog steeds de ‘baby’s’. Ze zijn altijd samen. Ze zoeken elkaar steeds op en wanneer ze elkaar kwijt zijn gaan ze huilen bij de gesloten deur. Ze zijn tegelijkertijd aan het buitenspelen in de achtertuin rennend achter dansende bladeren aan, samen op het grote bed hun dutje aan het doen of samen bij de voordeur - bang maar toch ook nieuwsgierig - hun neusjes buiten de deur aan het steken. Pure liefde voor elkaar. Het virus was onlangs voor het eerst sinds de pandemie twee jaar geleden uitbrak ons huis binnen gedrongen. Twee meiden in isolatie op hun slaapkamer. Ik zorgde de hele dag voor hun natje en droogje. Onze drie poezen mochten voor de zekerheid niet op de slaapkamers: poezen kunnen het tenslotte ook krijgen maar ook overbrengen. De meiden misten de katten enorm, ook onze oude gestreepte poes. Soms filmde ik ze even zodat de meiden ze wel even live op hun telefoontje konden zien. Het stilde heel kort hun snakken naar een warme poezenknuffel. De drie poezen kregen ondertussen van mij aandacht en voer, zaten naast mij op de bank tijdens het studeren of samen voor de TV. Ze kwamen bij mij aaitjes halen door hun natte neusjes tegen m’n hand aan te duwen of uitgestrekt met hun hele lijf bovenop mijn leerwerk te liggen. De meiden liepen los van elkaar tegelijkertijd het virus op. Niet geheel toevallig natuurlijk. Carnaval voelde dit jaar voor veel mensen in het Zuiden als een bevrijdingsfeest. Het feest viel ongeveer samen met de grootscheepse coronaversoepelingen. Dampende cafés. Bezoekers mochten weer dansen zonder aan de anderhalve meter te hoeven denken. En mondkapjes waren ook bijna nergens meer te bekennen. Onze jongste vierde vanaf donderdagavond uitbundig carnaval in de stad, op school en op een vriendenfeestje. We gunden het haar zo. Geen booster voor haar dus mijn lief en ik waren wel bang wat ze mee naar huis zou brengen. Zondagavond klaagde ze over een zere, schorre keel wat ook nog van de polonaise of meelallen afkomstig had kunnen zijn. Een snelle zelftest leek negatief. Op maandagochtend ruimde ik het stripje op toen ik zag dat er een dun tweede streepje op te zien was. Met een nieuwe test maakte ik haar wakker. Deze keer hartstikke positief. Het gevolg was in isolatie op haar afgesloten slaapkamer, haar werk afgebeld en een GGD afspraak gemaakt. Die maandagavond kwam tweede dochter thuis uit carnavalvierend Maastricht. Niks aan de hand, behalve dat ze de volgende ochtend begon te hoesten. Een snotneus volgde. Die middag toch maar een zelftestje gedaan die ook positief was. Wéér een ritje naar de GGD voor een test. Na de polonaise in het café, volgde nu de polonaise in de teststraat. Wel zo gezellig; nu konden ze samen eten op een slaapkamer. Lunchen konden we gelukkig met z’n drietjes in de zonnige voortuin, ik netjes anderhalve meter bij ze vandaan. Iedere carnavaller leek het virus mee naar huis te hebben genomen. De ene na de andere groeps’app ontplofte met berichten over besmettingen tijdens carnaval. De ouders volgden in veel gevallen een paar dagen later. 

Zo ook bij ons. Mijn keelpijn bleek na drie negatieve zelftesten vrijdagmiddag bij de GGD tóch een besmetting te zijn. De spierpijn die ik voelde toch geen gevolg van een zware yogales. Halverwege de week erna zou ik een schoolexamen hebben… Het zou erom spannen of mijn klachten op tijd zouden verdwijnen. Ik voelde me best prima met m’n schorre stem. Ik leerde stug door voor het examen. Mijn lief kwam ondertussen op vrijdagmiddag thuis met hoofdpijn en hoestaanvallen. Die zaterdagochtend besloten we om van ons hele huis een isolatieplek te maken. De poezen mochten weer in alle kamers komen en werden meteen geknuffeld en zowat platgedrukt. Ook wij mochten elkaar weer beetpakken. Het werd een stuk gezelliger in huis. Weer samen op de bank series kijken en eten bestellen om samen aan tafel te eten. Mijn lief bleek een stevig verkoudheidsvirus te hebben opgelopen. Dat virus gaat óók rond hier. Ik heb uiteindelijk zelfs beiden opgelopen.  De isolatieweek van de meiden viel samen met hun schoolvakantie. Ze hoefden niks te missen. Op maandag begon hun school weer, uitgestelde tandartsafspraken stonden in de planning. Ze pakten hun leven weer op. En daar wringt de schoen. Mijn praktijkavond op maandag moest ik dus onhandig online doen, een avondcollege online en mijn examen cancelen. Ik, die twee jaar lang behoedzaam elke besmetting heeft kunnen ontlopen, ben alsnog dubbel geveld. Alhoewel ik stiekempjes wel blij ben (zonder booster) met mijn eigen opgebouwde immuniteit tot einde van deze zomer.   

Together - 2021

OUDE ZIEL

‘Hij is meer mijzelf dan ik ben. Waar onze zielen ook van gemaakt zijn, de zijne en de mijne zijn gelijk.’

- Emily Brontë

Elke vrijdagochtend zitten wij samen bij een noten- en kaasboertje in een naburig dorp wat te drinken. Zij drinkt altijd een romige cappuccino en ik een groene thee. We krijgen er ook altijd een koekje bij. Gebak zou teveel zijn, want wanneer ik haar terug breng begint de lunch al bijna. Na de koffie kiezen we steevast een doosje met chocolade nootjes uit voor haar. Deze zet ze op haar kamer voor als ze zoete trek krijgt. Voortdurend krijgen we de wekelijkse koffie en thee gratis van de notenboer himself. Hij is verschrikkelijk aardig tegen haar. Zij vindt hem ook heel innemend. Hij komt altijd even bij ons tafeltje staan voor een praatje of een grapje. Dan voelt het voor haar alsof ze weer meetelt, vertelde ze mij een keer. Zij is vijfennegentig jaar oud. We kennen elkaar nu vier jaar. We hebben veel meegemaakt samen. We begonnen ooit drie keer in de week samen boodschappen te doen en haar warme maaltijd voor de lunch klaar te zetten. Wekelijks een pannetje verse groentesoep. Vaak gingen we lopend naar de winkel. Eén keer per week naar de biologische slager. Soms een kop thee op een terrasje. Een enkele keer samen naar de bioscoop of voor een wandeling naar het Mastbos. Onze relatie is veel intiemer geworden toen ik haar een keer op een zomerse dag in mijn auto meenam naar Arnhem waar haar jongste zusje woont. Zusje (toen recent weduwe geworden en in de zeventig) had destijds een chemokuur en droeg een shawltje op haar hoofd. Een schat van een vrouw! Ik zou ze alleen laten, maar zusje had op mij gerekend. Drie stukjes appeltaart stonden al klaar op de keukentafel. Een theedoek er ouderwets overheen gedrapeerd. We zaten op een heerlijk terras in haar tuin, overgroeid met oude bomen. Ik moest ook bij de dames blijven toen het lunchtijd was. We aten van de antieke bordjes die van wijlen hun moeder geweest waren. De oorlog kwam ter sprake. Hun vader overleed heel jong, hun moeder kreeg tbc. Jongste kindjes, waaronder zusje van twee jaar, werden in een pleeggezin gezet. Soep van de gaarkeuken. Ik voelde hun verwantschap. Ik maakte foto’s van hun afscheidsomhelzing - dierbare foto’s die ik natuurlijk gedeeld heb. Het was een onvergetelijke dag geworden waar we het tot de dag van vandaag nog steeds samen over hebben. Zusje is later nog een keer met de trein op bezoek geweest bij haar oudere zus en liet een lief briefje voor mij achter. Een keer belde ze toen ik de telefoon opnam. Zo’n lief mens! Oudere zus heeft inmiddels vasculaire dementie. Zo’n twee jaar geleden viel ze prompt van de fiets. Sindsdien woont ze in verzorgingstehuizen. Haar huis is verkocht. Ze woont nu in het kleinste verzorgingstehuisje van Nederland. Elke vrijdagochtend neem ik haar mee de deur uit. Voor mijn opleiding moest ik een assessment doen over het levensverhaal. Ik heb haar gevraagd om dit samen met mij te doen. Ze vond het heerlijk om te doen, omdat we samen door haar leven dwaalden aan de hand van de vragenlijst. Twee vrijdagen onverdeelde aandacht van mij. Ik kende de meeste stukjes van haar levensverhaal al, maar ze genoot. ‘Ik doe er toe’ zei ze letterlijk. Ze was blij dat ze me kon helpen met mijn studie. Ze is aan het dementeren en leeft daarom in het hier en nu. Het besef van tijd ontglipt haar. Als ik bij haar ben is het moment alles wat er is. Zo is zij ook een beetje mijn leraar. In gedachten kan ik niet ergens anders zijn dan bij haar. Zij roept zachtheid en verstilling in mij op. Ik ben van betekenis voor haar. Haar drie kinderen wonen te ver weg om wekelijks langs te komen. Zij is heel open over haar dementieproces. Het loslaten van de regie vindt ze het allermoeilijkste van deze rotziekte. Er wordt wel gezegd dat als je één iemand met dementie hebt ontmoet, je slechts één iemand met dementie hebt ontmoet. Alle levensverhalen en ziekteprocessen zijn nu eenmaal uniek. We praten ook over haar naderende dood. Ze gelooft niet in een leven na de dood. Ze is van het katholieke geloof afgestapt nadat haar moeder als jong weduwe tbc kreeg en de kerk heel goed, maar ook heel streng, voor het ontredderde gezin was. De oudste drie meisjes werden nog steeds elke ochtend om acht uur in de kerk verwacht voordat ze naar school gingen. De diaken was persoonlijk langsgekomen om de meiden toe te spreken dat hun bedden voor die tijd netjes opgemaakt moesten zijn. De nonnen die thuis ondersteunden hadden bij hem geklaagd. Ze denkt praktisch na over haar einde in de zin dat als ze ’s nachts een keer uit bed valt dat ze haar dan pas de volgende ochtend zullen vinden. Er is namelijk geen noodknop in het eeuwenoude klooster waar ze woont. Haar hart is sterk. Ze heeft de trap naar boven nog niet kunnen ontdekken zegt ze altijd. ‘Ze willen me daar niet.’ Wekelijks neemt ze als volgt afscheid van mij ‘We zien elkaar volgende week…bij leven en welzijn’. Het maakt haar niks uit wat er met haar lichaam gebeurt. Zo praktisch als ze is mogen de kinderen het helemaal zelf bepalen. Ze geeft mij onbewust levenslessen mee over wat er toe doet. Hoe het is om te leven met tegenslag of wind mee. Dingen die zo gewoon waren voor haar voelen nu ineens onvast en onzeker. In deze momenten zie ik kans voor mijn levensvragen: wat is de zin van dit alles? Door samen de assessment te doen (of zoals de notenboer het noemde: haar huiswerk) komt haar leven aan ons voorbij. Wat is écht van waarde geweest? Het maakt mij meer aanwezig in het moment. Kalmer over de waan van de dag.

Me and my mom, I was 17 years old....

MAMA

‘My mother is a never ending song in my heart of comfort, happiness and being. I may sometimes forget the words but I always remember the tune.’

- Graycie Harmon

Ineens staan we op het plein met de Roode Steen. We staan voor het omstreden standbeeld van Jan Pieterszoon Coen dat in 1893 onthuld werd in zijn geboorteplaats Hoorn. Nooit ben ik me zo bewust geweest van de dubbele betekenis van de Gouden Eeuw (die overigens niet meer zo genoemd mag worden). Mij was een romantisch en trots beeld bijgebracht tijdens de geschiedenislessen op school. Mijn school die notabene in Hoorn gelegen was. Mijn lief en ik doen deze zaterdagmiddag een stadswandeling - met de stem van Daan Schuurmans over de roof, moord en bloeddorst onder de vlag van de VOC uit onze koptelefoons. Ondertussen komen om elke hoek meer herinneringen boven drijven uit mijn leven in Hoorn. Het uitgaan in het populaire café Bruintje op hetzelfde stadsplein van het standbeeld. Ik werkte op mijn zeventiende een zomer lang bij de AMRObank. Ook op de Roode Steen. Het bankfiliaal van toen is inmiddels opgeslokt door het naastgelegen Westfries Museum zie ik. Wanneer we verder wandelen richting het IJsselmeer blik ik in de achtertuin van het bankkantoor. Zo waren de overvallers toen binnen gekomen. Door de tuindeur. Ze hadden zich verstopt in de kluis tot de volgende ochtend toen m’n eerste twee collega’s naar binnen gingen en niet voor het raam hun twee vingers omhoog staken. Het signaal dat alles veilig was… Langs het IJsselmeer wandelend, waar ik als tiener nog op geschaatst heb in de winter (en natuurlijk ook in gezwommen en gesurfd in de zomer), zie ik schouwburg Het Park aan het water liggen waar ik ooit twee jaren heb opgetreden met mijn balletschool. Een paar straten daarvoor liepen we in de haven waar mijn balletschool destijds gelegen was. Ik herkende de houten deuren en de vierkanten zijramen waar de barre onder hing. Herinneringen waar ik eigenlijk nooit meer aan terugdacht. Ze komen nu boven drijven. Automatisch gaan mijn gedachten van de balletschool naar thuis, naar mijn moeder. Elke maandagavond kwam ik laat thuis van balletles en had mijn moedertje het avondeten voor me bewaard dat ik opgewarmd aan tafel op at terwijl de TV gezellig aanstond. Een knus, warm gevoel. Ik heb van mijn negende tot mijn twintigste jaar in Hoorn gewoond. In ben daar opgegroeid. We reden meteen even langs mijn oude huis. Mijn lief heeft daar ook herinneringen aan. Onze eerste verkeringsjaren woonde ik nog thuis bij mijn moeder en zus. In een typisch jaren ’80 nieuwbouwwijk. Mijn moeder was juist erg blij met dat nieuwe huis. We woonden na bijna tien jaar Groningen weer in Noord-Holland - dichter bij haar familie. Achteraf gezien is ze er eerst heel ongelukkig geweest. Een periode dat eindigde in een echtscheiding. Later heeft ze er ook haar tweede grote liefde gevonden. 

Een paar dagen voor onze stadswandeling was de sterfdag van mijn moederlief. Zeventien jaar geleden. Wat zegt een getal? Mijn moeder was veel te jong en onverwachts gestorven. Ik heb nooit afscheid van haar kunnen nemen ookal raceten we door een flinke sneeuwstorm over de snelweg naar het ziekenhuis. Te laat… Zij is natuurlijk nog steeds in ons leven verweven. Foto’s. De koektrommel van thuis. Een flink aantal handgeschreven brieven van haar. Haar gouden familiesieraden. Haar herinnering is er. Al verliest deze haar scherpte.  ‘Hoe klonk haar lach ook alweer?’ Onze meiden herinneren haar alleen nog van foto’s. Haar stem zijn ze vergeten. Het goede gevoel dat ze bij haar hadden beklijft gelukkig wel. Zeventien jaar is lang. Onze jongste dochter is zeventien. Haar oma heeft haar maar twee keer gezien. Een keer op kraambezoek bij ons thuis. En de keer dat ik naar haar reed met onze ruim vijf weken oude baby’tje in de Maxi Cosi op de achterbank. Mijn moeder had per ongeluk het verkeerde telefoonnummer ingetoetst. Ze kreeg mij in plaats van haar zus aan de lijn. Ze voelde zich niet lekker en er moesten medicijnen opgehaald worden bij de apotheek. Ik dacht geen twee keer na en reed erheen. Ik gaf ons dochtertje borstvoeding naast mijn mama op het grote bed. We lunchten samen, ook avondeten. Vroeg in de avond reed ik weer terug naar Breda. Dat was de laatste keer dat wij elkaar zagen. Door dat ‘verkeerde' telefoontje en mijn doeltreffende reactie hebben wij de mogelijkheid gehad om samen afscheid te nemen. Dit bezoek was ons onbewuste afscheid. Jarenlang hebben wij van elke vakantieplek met de kinderen rivierstenen meegenomen om bij oma’s laatste rustplaats te leggen. ‘Bij oma langs’ en herinneringen ophalen. Haar as was op ons familiegraf uitgestrooid. In Den Helder, haar geboortestad. Haar beiden ouders en oma lagen hier begraven. Helaas stond haar naam nooit op die plek geschreven. Het familiegraf is niet heel lang geleden geschud. We hebben geen plek meer om naar oma toe te gaan. Geen ritueel meer. Een ritueel kan iets terug geven, een gevoel van controle doordat je iets doet met je verlies. Vroeger dachten we dat rouw verwerken iets met loslaten te maken had. Nu weten we dat dat niet zo is, het is alleen een andere manier van vasthouden. Zo houden mijn lief en ik vast aan haar herinnering door steevast Valentijnsdag niet te vieren. Valentijnsdag is haar sterfdag. Door geen bloemen, parfum of bonbons te krijgen van mijn lief, geen feestelijk etentje of gezellig bioscoopavondje. Door deze dag sober te vieren staan wij bewust stil bij het verlies van mijn moeder. Altijd even contact met mijn zus op deze dag. Na mijn moeders overlijden heb ik haar beter leren kennen door het contact met haar oudste zus levendig te houden. Samen halen we altijd herinneringen op uit mijn moeders jeugd, haar eerste huwelijk en de tweede. Zo heb ik nog veel nieuwe dingen over haar ontdekt en groeit de relatie met mijn moeder nog op een heel bijzondere manier. Dat is helend voor mij. Ook stuurt mijn moeders nicht waar zij close mee opgroeide, mij steevast elk jaar een brief op mijn moeders verjaardag. Het is belangrijk voor mij dat er nog aan haar wordt gedacht. Zo bewaar ik de verbinding met mijn moeder.

Is the old tree flexible enough for storm Eunice?

OUDE BEUK

“The tree which moves some to tears of joy is in the eyes of others only a green thing that stands in the way. Some see nature all ridicule and deformity... and some scarce see nature at all. But to the eyes of the man of imagination, nature is imagination itself.” 

- William Blake

Het is deze hele dag al donker, winderig en zo treurig grijs. Einde van de middag zou het overal hard gaan regenen en trekt de wind aan tot krachtig boven land en stormachtig langs de kust. Van winterweer is absoluut geen sprake. Het is zelfs zo’n dertien graden. Van onstuimig weer des te meer. De derde storm dit jaar, Dudley, zal vanaf het begin van de avond aantrekken. Daarop volgt meteen storm Eunice die nóg heftiger wordt. Vooral over die windstoten met maar liefst windkracht tien maak ik me zorgen. Recentelijk zijn namelijk een hele rij eeuwenoude beuken in Breda omgezaagd en gekapt. De ingreep was helaas nodig, omdat het gevaar dat er dode takken uit de bomen zouden vallen te groot werd. Uit de eeuwenoude beukenboom voor onze deur vallen elke storm ook takken. Soms behoorlijk grote… Het gaat daar, en bij ons, om heel oude beuken. Ze zouden zomaar tweehonderd jaar of ouder kunnen zijn. Maar dat is ook meteen het probleem. Die bomen zijn in hun aftakelingsfase terecht gekomen en dan wordt het gevaarlijk. Je krijgt dan namelijk te maken met dor hout en het risico dat takken afbreken. De boswachter heeft met enig pijn in het hart bijl en zaag gezet in tientallen historische beuken langs een zandpad bij het kasteel waar duizenden Bredanaars gebruik van maken. Sommige van die bezoekers vroegen zich ook af waarom Staatsbosbeheer de strijd met de woudreuzen was aangegaan. Het is toch zonde om zulke mooie bomen te kappen? Uiteraard spiegel ik die zorgelijke situatie met de onze. Wat gebeurt er met onze geliefde beuk? Vanmorgen na het hardlopen maar weer eens mijn hand op zijn enorm grote stam van wel een meter breed gelegd. Volgens de boswachter gaat veiligheid voor alles. Dat de gezondheid van de bomen al hard achteruit ging is overigens goed te zien bij de gekapte exemplaren die nu langs de weg liggen. In de stammen heeft de rot flink toegeslagen, zodat ze bijna helemaal hol zijn. Nu dienen de gevelde exemplaren trouwens als ‘insectenhotel’. Hoe ziet onze boom er dan van binnen uit? Ik realiseer me dat er om de twee of drie jaar iemand die er verstand van heeft naar onze boom komt kijken. Met een hoogwerker zagen ze dan wat takken eruit. Er ligt nu al zeker een jaar een flinke tak te balanceren op een enorme zijtak. Een in de storm afgebroken tak. Voor hetzelfde geld zeilt zo’n afgebroken tak de volgende storm op één van de auto’s of door een raam van ons huis. Ik heb dat bij de storm in 2004 gezien. In Breda waren destijds zóveel oude bomen uit de grond gerukt en op auto’s en daken van huizen gevallen. Beangstigend. Enorme schade. Onze sterke beukenboom had de storm destijds heldhaftig doorstaan. Bij het recent kappen van de beukenbomen is Staatsbosbeheer trouwens niet over één nacht ijs gegaan. Zo is er onderzoek gedaan naar de aanwezigheid van vleermuizen. Het blijkt dat het beukenlaantje voor deze dieren een populaire verbindingsroute vormde tussen Markdal en Mastbos. Daarom zijn niet alle beuken gekapt. Een aantal is ‘gekandelaberd’. Dat betekent dat alleen de stam nog deels overeind staat. Volgens de boswachter wijzen die overgebleven stammen de vleermuizen nog steeds de weg. In onze beukenboom wonen al decennia lang wijze kauwen. Ik vraag me af wat er met zo’n groep van zo’n honderd vogels gebeurd als hun vaste leefstekkie met voedselvoorziening verdwijnt. Ik neem aan dat de omgehakte stam niet bij ons voor de deur blijft liggen? De kans dat de afgetopte beuken weer uitgroeien tot volwaardige bomen is klein. Misschien dat ze nog een beetje uitlopen, maar veel zal het niet zijn. Daarvoor zijn ze vanwege hun leeftijd niet sterk genoeg meer. En dat is jammer. Op die plek van de omgehakte beukenbomen hebben ze vijftien jaar oude eikenboompjes terug geplant. Aan zo’n ielig eikenboompje voor onze deur zou ik wel heel erg moeten wennen.  Zo’n klein eikenboompje is geen karakteristieke reus van meerdere eeuwen oud… Of ze zetten helemaal niks meer terug? Heel verdrietig. Onze beukenboom heeft echter wel al een uitloper naast z’n stam. Daar zorg ik altijd goed voor. Misschien dat dit één meter-hoge spruitje ter zijner tijd zelfstandig kan groeien?

Italian Eolic archipel

OVERGELEVERD AAN DE NATUUR

“Just take my hand, lead, dance with me...and I will simply follow the blueness of the water, the white waves rolling free...where the earth beneath my feet and stars make my heart whole again...in long and priceless moments of shared solitude...” 

- Oksana Rus

Het lichte zand bewoog in prachtige figuren over het strand. Door de harde wind en het prachtige zonlicht zag het er uit alsof we op een futuristische filmset liepen. De komende dagen werd onstuimig winterweer voorspeld dus togen wij deze zonnige zaterdagmiddag naar Scheveningen. Mijn lief en ik. Nog even genieten van het mooie weer. Lekker een heel stuk over het strand wandelen. De wind stak echter al eerder op dan verwacht en zo liepen we bij een storm van zo’n vijftig kilometer per uur langs de waterkant. Heerlijk om je over te geven aan de natuur. Kou bestaat alleen in je hoofd. Gebreide muts op, handschoenen aan en dikke sokken in mijn wandelschoenen. Door het stevig wandelen voelden we de kou niet meer. We werden helder in ons hoofd. Een gesprek was echter onmogelijk met die harde wind langs onze oren. Hand in hand ploegden we verder door het zand. Op zee waren er bijzonder veel windsurfers. Zon en wind maakte ze enthousiast ookal is het winter. Iedereen op het strand en in zee gaf zich over aan de storm. De zuurstof die we inademden zo goed voor ons brein. Toch dwaalden mijn gedachten veel af naar een andere zee… De warme Tyrreense Zee. Deze kobaltblauwe zee maakt deel uit van de Middellandse Zee. Ten noorden van Sicilië. Ons gezin had in januari écht een lichtpuntje nodig. Iets leuks om naar uit te kijken. De zomervakantie. De jubileumreis van ons zilveren huwelijk hebben we al vaak genoeg uitgesteld. Aankomende zomer moet het er gewoon van komen. Om de kans zo groot mogelijk te maken dat het echt door kan gaan moet de rondreis toch maar niet in Colombia plaatsvinden maar in Europa. Zonder onze antieke kampeerbus. Daar kunnen we niet ver genoeg mee reizen. Ik heb dus de afgelopen weken zelf een rondreis gepland: eiland hoppen in de Tyrreense Zee. Ik heb vliegtickets gekocht, veel reisblogs gelezen en nog veel meer recensies uitgeplozen op Airbnb en booking.com. Zo’n kleine vier weken gaan we met ons gezin een rondreis maken over Sicilië en de zeven Eolische eilanden. Eilanden die hun naam danken aan Aiolos, de Griekse god van de wind. Het zijn zeven zeer verschillende eilandjes, met als grote gemene deler hun vulkanische oorsprong. De eilanden archipel staat op de lijst van UNESCO. De groep bestaat uit de eilanden Lipari, Salina, Vulcano, Stromboli, Filicudi, Alicudi en Panarea. Afgelegen stranden met kleine baaitjes en een ongelofelijk helderblauwe zee. De natuur is ruig met prachtige vergezichten en leent zich goed om te wandelen. Op het moment dat je voet aan wal zet voel je het meteen. De minuten verstrijken daar langzamer. Het tempo van leven op de eilandjes ligt vele malen lager dan op Sicilië. Op Sicilië zelf reizen we ook rond met de trein en de bus. Backpacks mee. Misschien een bezoek aan de beruchte vulkaan Etna? Een schattig Mama Mia huisje gehuurd alleen voor ons, pal aan zee. Een ander antiek huisje gehuurd in een eeuwenoud stadje uit de decoratieve barok periode. Luxe hotelovernachtingen op eiland Lipari met een infinity pool met uitzicht over zee en de meest actieve vulkaan ter wereld, Stromboli. We gaan genieten van de ontspannen sfeer, het heerlijke Italiaanse eten en geven ons over aan het eilandleven en al het moois wat deze eilanden te bieden hebben. De foto’s die ik zag van de kust en de knalblauwe zee zijn fantastisch. Zo anders dan de grijze, koude Noordzee… Ik fantaseer over snorkelen waar ik zo blij van word. Ik fantaseer over de deinende ferry's die we nemen van het ene naar het andere eiland. Een zwoele zeewind in plaats van de onstuimige storm waar we deze middag in wandelen. De volgende ochtend stormt het nog steeds krachtig. De storm is zelfs aangetrokken met windstoten tot tachtig kilometer per uur. Regen. Mijn lief en ik trekken onze hardloopkleding aan. Regenjas er overheen. Pet met klep op mijn hoofd om mijn bril een beetje droog te houden. Er is nauwelijks iemand in het natte, oude Mastbos. Een sportieve uitdaging. Ik stap al snel met mijn droge, warme sportschoen in een koude regenplas. Sok nat. Wanneer mijn brillenglazen nat en een beetje beslagen raken zie ik geen diepte meer en hol ik overal maar doorheen. Alles is bedekt met bruin herfstblad of er nu blubber, regenwater of droge grond onder zit. Soms zijn er modderplassen van wel honderd meter lang, een ondergelopen drassig bospad. Dan loop ik ernaast door de verdorde bramenstruiken of over het groene zompige mos te stampen. Een keer ging ik bijna gestrekt doordat ik m’n voet in een lus van een lange bramentak zette. Het is koud, nat en het stormt en toch hebben we het naar ons zin. Het lijkt wel of we mee doen aan een spartanenrace met hindernissen. We slalommen zoveel mogelijk om de bagger heen. Soms gebukt voor een laaghangende tak. Ik zie niet waar ik mijn voeten neerzet, wat een spannend effect geeft dat aan het hardlopen. Soms ontsnapt er een gilletje als ik behoorlijk wegzak in de derrie. Als we bij de auto aankomen zien we er in ieder geval wel uit alsof we meegedaan hebben aan een stoere spartanenrace. Broekspijpen vol blupsie, doorweekte kleding, modderige sportschoenen, beslagen brillenglazen en natte plukken haar steken onder m’n doordrenkte pet uit. 

Alan arrived in his student housing!

STUDENTENKAMER
‘Zorg geven aan anderen is de huur die u betaalt voor uw kamer hier op aarde.’

- Muhammad Ali

Ondanks Noordwesterstorm Corrie met zeer zware windstoten zet het vliegtuig van Alan zijn wielen in Amsterdam aan de grond. Alan heeft zijn reis in drie dagen afgelegd. Hij is zaterdag met het vliegtuig vanuit onze oude woonplaats Puebla in Mexico vertrokken naar Cancun. Hij kwam op een snikhete luchthaven van de bekende strandplaats aan. Gekleed in een lange, zwarte winterjas en warme winterschoenen. Pet op. Na lang wachten had hij vervolgens nog een lange overstap in Atlanta in The States. Heel erg vroeg op die bewuste stormachtige maandagochtend krijgt middelste dochter een berichtje dat hij geland is op Schiphol. Hij zal de trein pakken naar Breda. Wij blijven nog heel even in bed liggen terwijl buiten storm Corrie in het donker rond ons huis raast. Als dochterlief en ik de auto vroeg in de ochtend pakken om naar het treinstation te rijden liggen overal afgebroken, grote takken van de oude beukenboom om ons heen. Wat een geluk dat Alan’s trein nog reed. Wij brengen de student naar zijn kamer en stoppen onderweg even om een prepaid simkaartje voor zijn telefoon te kopen. Helaas heeft hij alleen een tegoed gekocht. Het SIMkaartje zelf hoorde er achteraf vreemdgenoeg niet bij. Alan moet vandaag van zichzelf wakker blijven vanwege de jetlag: boodschappen doen, zijn swapfiets met blauwe banden ophalen, dollars omwisselen op het station, wat andere Mexicaanse studenten ontmoeten en hij kan hopelijk ook nog wel zo’n SIMkaartje op de kop tikken. Morgen beginnen zijn colleges al. Hij heeft zo’n geluk dat ondanks de harde wind en gevaar door omvallende bomen en rondvliegende voorwerpen zijn vliegtuig geland is én dat zijn trein reed. Veel vluchten waren gecanceld. Hij heeft nog een groter geluk dat hij een studentenkamer in Breda gevonden heeft. Net amper een klein weekje voor zijn komst. Hij had maanden geleden al aan onze dochter laten weten dat hij in Breda zou komen studeren. Een half jaar lang. Of zij wilde helpen een geschikte studentenkamer voor hem te vinden. Zij schreef zich voor hem in bij Nederlandstalige Facebook groepen en websites. De weinige kamers die aangeboden werden in Breda waren allemaal te duur voor hem als armetierige student. In mijn vriendenkring had ik natuurlijk geïnformeerd naar een kamer of onderhuur, dat bleek onmogelijk te zijn. Dit wisten wij eigenlijk allang door lokale krantenartikelen waarin de noodklok geluid werd: studenten die noodgedwongen verbleven op campings en in (te) dure hotels. Terwijl de tijd verstreek groeide de druk. Vooral voor onze middelste dochter. Wij voelden ons genoodzaakt om haar slaapkamer op te offeren voor haar dakloze vriend. Het protest van ons jongste, thuiswonend telgje werd óók steeds groter. Zij had geen zin om de badkamer en toilet te delen met een relatief onbekende jongeman. Ze wilde niet elke avond met hem aan tafel eten. Hij heeft in de zomer van 2018 ook bij ons in huis gelogeerd om een paar dagen met onze dochter door te brengen. Dat was heel gezellig en verliep heel soepel. Deze keer kon zijn logeerpartijtje wel eens maandenlang gaan duren. Daar voelde ik ook wat spanning bij. Natuurlijk bieden wij hem bij hoge nood een slaapplek aan. We kregen echter het gevoel dat hij niet meer zo hard aan het zoeken was nu hij wist sowieso onderdak te hebben. De stress lag dus voornamelijk bij middelste dochter die ons niet langdurig wilde opzadelen met haar oude schoolvriend. De laatste weken voor zijn komst hoorden we ineens bijzonder weinig van hem. Radiostilte. Mijn zus belde daarentegen een week voor zijn komst met, voor ons, heugelijk nieuws. Ons nichtje had haar studie stopgezet en het komende half jaar gaat ze werken en reizen. Aankomende zomer gaat ze met een andere studie beginnen. Zij woont in een leuke, betaalbare studentenkamer in Breda vlakbij de hogeschool. Haar nieuwe studie verpleegkunde gaat ze ook in Breda volgen en zodoende wilde ze haar kamer heel graag aanhouden. Wij waren natuurlijk verrukt met dit nieuws! Eerst contact met de studentenwoningbouwvereniging opgenomen of onderhuur in deze situatie toegestaan was. Eigenlijk niet, maar ze maakten een uitzondering. Alan had weer geluk! Wij konden onze oren niet geloven. Dochterlief liet superblij het fantastische nieuws aan hem horen. Hij reageerde lauwtjes. Of hij foto’s van de kamer mocht zien. Hij zou het overwegen. Hoe ondankbaar…. Wat bleek? Hij had aan drie andere kamerzoekende Mexicaanse studenten - die ook aan een uitwisseling met deze hogeschool meededen - beloofd dat hij met hen een zolder zou gaan delen. Hij wilde ze niet laten zitten. Er was echter nog niks geregeld op papier. De huurbaas wilde de studenten eerst met eigen ogen zien. Heel onzeker en dubieus. De gretige studenten arriveerden een paar dagen eerder dan Alan, en waar wij al bang voor waren gebeurde, het huurcontract ging niet door. Op het allerlaatste moment heeft Alan het aanbod van ons nichtje geaccepteerd. Een gemeubileerde kamer in een studentenhuis met gebruik van keuken, tuin en witgoed. Hij heeft wederom zo’n geluk gehad! En wij natuurlijk ook.

My loving family

BETEKENISVOL

“Never allow your ego to diminish your ability to listen.” 

- Gary Hopkins

Een betekenisvol leven leiden, willen we dat niet allemaal? Ik ben sinds januari een nieuwe module in mijn studie gestart waarbij spiritualiteit een rol speelt. Dat dit een rol speelt had ik al met eigen ogen gezien tijdens mijn stage in december waarbij de ergotherapeut absoluut spiritueel bezig was door yoga, meditatie en ademhaling in zijn behandeling te gebruiken. Nog spiritueler dan dát zoekt hij samen met zijn cliënten naar zingeving in hun dagelijkse activiteiten. Een goede ergotherapeut luistert naar het levensverhaal van de cliënt. Hij richt zich op de ervaringen die vormend zijn geweest voor de identiteit van de cliënt. Dit zie ik ook terug in de theoretische modellen die in de ergotherapie gebruikt worden. Tijdens een wetenschappelijke studie kregen respondenten een week lang zes keer per dag een enquête toegestuurd. In die enquêtes werd gevraagd wat zij op dat moment aan het doen waren, of die activiteit onderdeel was van hun dagelijkse routine en in welke mate de respondenten zich op dat moment ‘van betekenis’ voelden. Het resultaat? Leven volgens routines geeft een flinke boost aan je gevoel van betekenis. Zelfs op dagelijks niveau. Een cliënt van een ergotherapeut kan een ouder iemand zijn, een cliënt die een beroerte heeft gehad, een zwaar ongeluk, long Covid, beginnend dementerend of iemand met een chronische ziekte. Hoe gaat die cliënt met tegenslagen om? Hoe had hij dat anders kunnen doen? Hoe is hij geworden wie hij is? Hoe zou hij willen dat zijn verhaal verder verloopt? Ik leer deze modellen te gebruiken, te verwerken in een grafiek met een tijdslijn of in tabellen door er scores te hangen. Alles sámen met de cliënt. Hierover nadenken helpt de cliënt te begrijpen wie hij is en welke betekenis hij toekent aan gebeurtenissen in zijn leven. De zin van het leven blijkt dus te zitten in een regelmatig bestaan. Met dagelijkse gewoontes als wandelen, studeren of genieten van een goede maaltijd. Zit er een rode draad in je week? En voelt die prettig aan? Of kun je wel wat meer structuur gebruiken? Ik herken dat uit de jaren dat wij als gezin in het buitenland woonden. Was mijn leven daar betekenisvol? Ik werkte niet buitenshuis en droeg voor mijn gevoel niks bij aan de maatschappij. Wat betekenis gaf aan mijn leven was inderdaad dagelijkse structuur. De drie meisjes moesten doordeweeks naar school. Met de auto. Weer opgehaald. Ze moesten naar sport gebracht worden. Ik volgde in Amerika een thuisstudie kinderpsychologie en een module fotografie op een High School in de buurt. Ik ging elke week met onze twee dochtertjes naar een Mom’s club. In Spanje volgde ik Spaanse lessen aan de openbare universiteit. En werkte elke vrijdag in de schoolbibliotheek. In Mexico heb ik mijn Bredase fotografie opleiding afgerond met een diploma. Ik volgde dagelijks yogalessen in een studio. Ik deed daar een organische kookcursus en besteedde aandacht aan de avondmaaltijd. Dit waren voor mij zinvolle activiteiten. Een betekenisvolle weekroutine. Het gaat er echt om wat voor jóu werkt. Dat kan bijvoorbeeld al beginnen met een simpel dagelijks blokje om. Ik heb veel met ouderen gewerkt. Hoe komt het dat zulke mensen vaak geen zin meer in hun leven ervaren? Ik heb een 95-jarige cliënte die ik wekelijks trouw bezoek. Zij haalt zoveel betekenis uit mijn routinematige bezoekjes. Ze spreekt dat ook uit naar mij ‘Als ik jou toch niet had!’ Onze bezoekjes geven mij evengoed zingeving. De Griekse filosoof Aristoteles maakt een helder onderscheid tussen ‘hedonia’ (je goed voelen) en ‘eudaimonia’ (voldoening). In 2010 kreeg een groep studenten de opdracht om geluk (hedonia) of zin (eudaimonia) na te jagen. Direct na het experiment hadden de studenten die geluk hadden meer positieve gevoelens. Maar drie maanden later was die piekervaring verdwenen. De groep die zin had nagejaagd, voelde zich direct na het onderzoek niet perse gelukkiger. Drie maanden later bleek echter dat deze groep zich ‘verrijkt’ en ‘geïnspireerd’ voelde en minder last had van negatieve stemmingen dan de eerste groep. Het nastreven van geluk, door te investeren in activiteiten waarbij je vooral zinvol bezig bent zoals studeren, nadenken over waarden waar je voor staat en een ander opvrolijken zorgen voor bevrediging op de lange termijn. Een ergotherapeut kan het belang van zingeving in het leven van cliënten onderstrepen. De cliënt moet weer in staat worden gesteld díe activiteiten uit te voeren die hem zin geven. Samen met de ergotherapeut leren focussen op het goed uitoefenen van activiteiten die belangrijk waren in zijn verleden én die belangrijk zijn voor zijn toekomst. Heel spiritueel.

Planning (and longing for) our summer roadtrip!

MURW
'Wanneer men naar school gaat of naar de universiteit, leert men een heleboel informatie, misschien niet altijd van groot belang, maar men leert het in ieder geval. Dat wordt tot kennis en vanuit die kennis handelen we, hetzij op technisch gebied, hetzij op het hele gebied van het bewustzijn.'

- Krishnamurti

Eind november. Eind november vorig jaar had ik mijn laatste fysieke college in Utrecht. Het voelt als een ander leven. Daarna kreeg ik online les. Ik moest Teams op mijn computer installeren. Even oefenen met de kinderen hoe je een document deelt via je scherm. Een hele dag achter het computerscherm. Koptelefoon op mijn hoofd. Aantekeningen maken, vragen stellen. In groepjes een casus oefenen en presenteren. Pauzes in je eigen huiskamer. Hoe doe je dat? Even thee inschenken. Naar het toilet. Telefoon checken. Saai. Tussen de middag zelfs een heel uur pauze. De docent adviseerde een rondje buiten te lopen. Geen zin. In m’n uppie een boterham eten. Wachten tot de les weer begint. Ontiegelijk saai. Eén avond in december had ik godzijdank nog praktijkles. Praktijklessen mochten wel doorgaan op locatie. Toen begon de Kerstvakantie. In harde lockdown. Ik moet eerlijk toegeven dat de motivatie om mijn studie na de vakantie weer op te pakken uit mijn tenen moest komen. Gelukkig begonnen we in januari weer met een praktijkles. Op een avond met heel dikke mist. Onderwerp ‘rolstoelen’. Uiteraard kan zo’n thema onmogelijk online. Rolstoelen stonden voor ons klaar in een zaal. Ziekenhuisbedden ook. Liftjes. We mochten in de rolstoelen zitten en rijden. Zelfs in de liften die gebruikt worden voor transfers tussen bed en rolstoel.  Oefenen. De voetsteunen, handvatten en alles wat verstelbaar is aan een rolstoel mochten we los schroeven en aanpassen. Medestudenten opmeten om zogenaamd een rolstoel te bestellen. Bedden omhoog en omlaag zetten. Spelen met een sta- en een zitlift - waar een soort hangmat aanhangt. De verschillen ervaren tussen luie, zware rolstoelen en sportieve, kantelbare rolstoelen. Opvouwbare rolstoelen. Daar had ik al een beetje ervaring mee tijdens mijn vorige baan. Ik herinner me een middag dat ik gevraagd werd in te vallen voor een collega die ziek was. Bij een mevrouw die niet zo ver bij mij vandaan woonde. Het ging om gezelschap. Een bazige mevrouw van over de negentig. Ze wilde met mij naar het bedevaartsoord Mariapark niet ver van Breda. Daarna thee en een gebakje in het Belgische Hoogstraten. Ik haalde haar op en ze bleek in een rolstoel te zitten. Hoe vouw je zo’n ding op om in de achterbak van je auto te leggen? Ik had geen idee. Die mevrouw was geïrriteerd dat ik het niet wist. Ik probeerde van alles, het lukte me niet. Een beetje zenuwachtig keek ik buiten om me heen. Wie kon me helpen? Er kwam toevallig een taxi aanrijden die ik meteen aanhield. De taxichauffeur had dit natuurlijk vaker gedaan. Zo reden we wat later richting België. Ik moest haar naar de route vragen, ik was er nooit eerder geweest. Ze was niet blij met me, dat kon ik merken. Het bezoek aan de bedevaartsoord was heel verdrietig. Ze bleek haar zoon recentelijk verloren te hebben. Veel huilen en troosten. Een kaars branden. Daarna naar Hoogstraten voor een kop thee en wat zoets. Oefenen met de rolstoel die ik nauwelijks een drempel over kreeg, dat bleek achteruit te moeten. Die gouden tip kreeg ik van mensen in het cafetaria die me zagen ploeteren met die rolstoel. Ik moest weer op huis aan maar daar had mevrouw geen zin in. Ze vond het zo fijn bij me zei ze. Ze begon zelfs te zingen in de auto. Ik zat echter op hete kolen. Ik had nog een andere afspraak met onze dochter. De bejaarde mevrouw loodste me naar huis, maar de route klopte voor mijn gevoel niet. Ik zette de gps aan. Ze liet me telkens omrijden dus zei ik er wat van. Ik had ondertussen behoorlijk haast gekregen. Ze wilde gewoon wat langer gezellig samen rondrijden. Uiteindelijk kon ik haar thuis afzetten en met rolstoel in de huiskamer afleveren. Opgelucht ging ik snel naar huis waar ik dus toch te laat was. Boze dochter… Die mevrouw heeft later nog gevraagd of ik vaker kon komen. Ze is inmiddels overleden. Verbitterd door haar verdriet. Als ik een rolstoel zie denk ik altijd aan haar terug. Ik leefde die praktijkavond op die mistige avond voornamelijk op van het contact met mijn medestudenten. Waar zijn zíj mee bezig? Welke examens gehaald? Na de persconferentie kreeg ik een mail van mijn opleiding dat de eerste dagen na de persconferentie de lessen toch online zouden zijn. Ze konden het niet zo snel organiseren. Weer een lange dag achter mijn computerscherm. Blue Monday nog wel. De docent liet ons ergens halverwege een college wel even opstaan en oefeningen doen om wat op te frissen. Murw word ik ervan. De motivatie en betrokkenheid om opdrachten te maken wordt steeds iets minder. Terwijl al die boeken en artikelen heel boeiend zijn. Ik begrijp ineens heel erg goed hoe al die jonge studenten dit moeten opbrengen. In een vreemde stad. Nauwelijks studentencontact of contact met hun docent. Eenzaamheid. Hoe blijf je gemotiveerd? Altijd een boek of reader opengeslagen op tafel hebben liggen. Ik ben gewoon toe aan contact met bevlogen docenten en enthousiaste medestudenten. Samenwerken. Samen maakt studeren betekenisvol! Heel blij dat het kabinet heeft geluisterd naar de ondertekende studentenpetities, naar het alarm dat door psychologen, scholen en studentenverenigingen werd geslagen. Veel gezonder voor studenten om naar school te gaan. 

My bachelorette - October 1995

BESTE FEEST
‘My favorite thing about partying together is sharing the memories.’

- Andrew W.K.

Grote feesten zitten er voorlopig niet meer in. Ik houd juist zo van feestjes. Van geweldige feesten. Op een bijzondere locatie, vanwege een bijzondere reden of met bijzondere mensen. Bruiloftsfeesten vind ik het allerfijnst. Vooral als er lekker gedanst wordt. Ik was eens op een trouwfeest in Noord-Spanje op een finca. Alle gasten bleven daar logeren. We dansten binnen én buiten. Bij volle maan. Geweldige herinnering. In Mexico hadden we een paar bruiloften die midden op de dag begonnen. Buiten in een zonnige, ommuurde grote tuin met prachtig gedekte tafels. Overdekt met tentdoek voor wat schaduw. De beeldig uitgedoste, vrouwelijke gasten droegen heel hoge hakken en échte feestjurken. Veelal met glitters. Na het officiële gedeelte in een historisch kerkje of oude haciënda barstte het feest los in de tuin. De live band begon na de uitgebreide lunch muziek te maken en het dansen kon beginnen. Heerlijke, ontspannen feesten tot diep in de zwoele nacht. Mijn eigen bruiloftsfeest was voor mij niet zo ontspannen. Allereerst had de Amsterdamse band vlak vooraf afgezegd omdat ze uit elkaar waren gegaan. Mijn lief en ik zaten tijdens het diner-dansant aan een grote tafel met onze ouders en oma van mijn lief’s kant. Het was niet relaxt aan tafel, laat staan feestelijk en uitbundig. Mijn lange, witte trouwjurk nodigde ook niet echt uit tot een avondje wild swingen. Ik voelde door die jurk afstand tot onze vrienden die gezellig en ontspannen aan andere tafels zaten te eten of op de dansvloer aan het dansen waren. Op de foto’s zie ik mezelf veelvuldig dansen. In mijn herinnering is dat dus anders. Ik had vooraf met veel zorg een buffet vol taarten, chocolade mousse, tiramisu en ijs uitgezocht. Ik ben dól op desserts! Van de zenuwen had ik niet eens het moment gepakt om wat voor mezelf op te scheppen. Gelukkig had mijn zus nog een bordje gevuld en langs gebracht. Bij sommige bruidsparen zag ik nadien dat ze het dansfeest op een andere dag gaven dan de ceremonie. Zo hadden wij het waarschijnlijk ook beter kunnen doen. Gelukkig gaven we na ons trouwfeest nog vele fijne feesten. Zoals diverse afscheidsfeestjes in Nederland en buitenland. Zo herinner ik me in Spanje een groots zwart-wit themafeest buiten in onze grote tuin. Met waanzinnig uitzicht op de lichtjes van de stad Madrid. Het klassenfeest van maar liefst drie groepen acht van middelste dochter - dat ook meteen haar verjaardagsfeest én afscheidsfeest was - vond plaats in ons leeg gehaalde huis in Breda vanwege de aankomende verhuizing naar Mexico. Een DJ in de achterkamer. Polonaise door de achtertuin. Daar hadden andere ouders het jaren later nog over. Mijn veertigste verjaardag vierde ik in een afgehuurde kelder van een barretje in het hart van Madrid. Samen met een vriendin die ook veertig werd. Eén van mijn meest dierbare herinneringen heb ik aan mijn vijftigste verjaardag. Dit vierde ik samen met mijn lief in een bar bij ons in het dorp. Zeventig gasten in een kleine bar gepropt. Voorin stond ook nog een DJ te draaien. Het was tegelijkertijd een reünie. Vrienden uit Mexico, uit Engeland. Veel vrienden die we kenden uit Madrid. Uit onze studententijd in Amsterdam… Er werd ook gedanst. Een toast uitgebracht met champagne. Hapjes werden verzorgd door een vriendin. Iedereen stond dicht op elkaar te kletsen, te lachen en te drinken. Nu ondenkbaar! Nog geen drie jaar geleden…Dat daarna de pandemie uitbrak maakt de foto’s en de herinneringen nog warmer. 

Mijn allermeest dierbare herinnering was echter een feest dat wel om mijn lief en mij draaide maar niet door ons werd georganiseerd. Onze vrijgezellenparty in Amsterdam. Mijn lief en ik werden beiden - los van elkaar - onverwachts uit ons benedenhuis opgehaald en meegenomen. Ik had een brief uit The States ontvangen van een zogenaamd jeugdvriendinnetje dat daarheen verhuisd was. Zij zou mij bezoeken die middag. In plaats daarvan werd ik meegetroond naar het Leidseplein voor een High Tea bij het American Hotel. Verplicht een sigaretje roken zittend op het plein voor het Centraal station. Ook zwierden we in de spin op de kermis midden op de Dam. We verplaatsten ons per trammetje. En we dronken veel Flügel met het glazen flesje tussen onze tanden. Ergens op de avond eindigde ik geblinddoekt in een barretje in West. Mijn lief ook. Ik moest hem herkennen op de tast. Zó blij toen ik hem zag. De rest van de avond en nacht feestten we met vrienden en broers van mijn lief én mijn vriendinnen, zus en schoonzus in een besloten café van een vriend die daar achter de bar werkte. Muziek uit een jukebox. Een heuse afterparty! Vroeg in de ochtend zijn we bij ons thuis in Oost aangekomen, al weet ik echt niet meer hoe. Wat ik me wel herinner is dat toen ik wakker werd de vloer in ons héle huis bezaaid lag met slaapzakken met daarin slapende vrienden. Mijn lief was die bewuste vrijgezellenavond naar een concert van Rowwen Hèze in Paradiso geweest. Precies een jaar later trapten we de viering van het eenjarig jubileum af door wederom met een grote groep naar Rowwen Hèze in Paradiso te gaan. De cirkel was rond toen we op onze vijftigste verjaardag van diezelfde vriendengroep wéér tickets kregen voor een Rowwen Hèze concert in Paradiso. Bijna vijfentwintig jaar later stonden we met z’n allen als vijftigers, als vaders en moeders, weer in Amsterdam te pogoën op de live muziek van de Limburgse band. Als het door mag gaan hebben we dit voorjaar weer een concert van deze band. Deze keer in het Amsterdamse bos. Uiteraard met hetzelfde groepje vrienden. Hoe een te gek, onvergetelijk vrijgezellenfeest ons al tientallen jaren kan binden! 

17th Birthday!

WORTELTJESTAART
'Cakes are special. Every birthday, every celebration ends with something sweet, a cake, and people remember. It's all about the memories.'

- Buddy Valastro

Ons jongste kuikentje is onlangs zeventien jaar geworden. Haar tweede verjaardag in harde lockdown. Nog nooit waren er zoveel positieve tests op één dag als op haar verjaardag. Dit feestje vierden we dus wederom intiem met ons gezin. En één gast, haar vriendje. Vorig jaar had ze twee bezoekers. Twee vriendinnetjes stonden vroeg in de ochtend, voor aanvang van de les, met gebakjes en hun schoolspullen voor de deur. Ze kwamen de online lessen bij ons thuis volgen. Dit jaar valt haar verjaardag midden in de Kerstvakantie. De vieringen van onze verjaardagen barsten normaliter van de tradities en rituelen. Waarschijnlijk een gevolg van het zo vaak in het buitenland vieren. Verjaardag van jongste kuiken hebben we heel vaak in het buitenland gevierd. De laatste keer was in buurland Duitsland, twee jaar geleden. Om te sleeën. Een maand later deed het virus zijn intrede in onze levens. Daarmee sneuvelden er wat van onze tradities. Sommige dierbare tradities en gewoontes zouden wel eens definitief kunnen verdwijnen. Zorgeloze verre reizen en winterreisjes voorlopig even van ons verlanglijstje strepen. Geen verjaardag van jongste in den vreemde vieren. Een traditie is niets meer dan de manier waarop mensen iets al betrekkelijk lang doen. Onze verjaardagstradities hebben we bedacht of zijn in de loop van de tijd zo ontstaan. Tradities zouden niet statisch maar dynamisch moeten zijn. Meegaand met de tijd. Ze zijn veranderlijk, tijdelijk en voorwaardelijk. En het virus schept voorwaarden. Daarom gaan wij de laatste twee jaar vaker niet dan wel met ons gezin uit eten op verjaardagen. Een nieuwe traditie lijkt geboren. We bestellen etentjes bij restaurants en laten ze thuis bezorgen. De jarige job mag beslissen welk restaurant. Zo heb ik op mijn laatste verjaardag midden op de dag een High Tea met zoet en hartig opgehaald bij een restaurant in ons dorp. De meiden kiezen meestal voor sushi. Het jarige kuikentje dus ook. Taart is een belangrijk onderdeel van onze traditie. Kaarsjes aansteken, zingen en uitblazen. Met als hoogtepunt dé foto. Deze foto wordt in een bijzonder fotoalbum afgedrukt waarbij onder andere alle taartfoto’s achter elkaar te zien zijn. Een jubileumeditie die elke dochter op haar achttiende verjaardag ontvangt. Oók een kleine traditie eigenlijk. Dit jaar stel ik voor de laatste keer zo’n bijzonder, persoonlijk fotoalbum samen. Jongste wilde een carrot cake voor het fotomoment. De lekkerste wordt door bakkerij Koekela gemaakt. In Rotterdam. Een grote carrot cake van Koekela op de foto dus. Als we ons leven meer en meer in het teken laten staan van wat we niet kunnen dankzij het virus, dan worden we murw. Dan gooit corona steeds weer roet in het eten. Ons ochtendritueel om de jarige job wakker te zingen en daarna cadeautjes te geven en uitpakken op het grote bed gaat áltijd door. Ook op reis. Zelfs tijdens een harde lockdown. We zingen sinds onze rondreis door Afrika nog steeds een Afrikaans lied zoals het keukenpersoneel dat ooit zong bij de negende verjaardag van onze middelste in Namibië. Vorig jaar kreeg jongste zelfgemaakte cadeaucheques van ons die allerlei waarden vertegenwoordigden waarmee ze ná de lockdown kon gaan winkelen. Dit jaar wilde ze liever geen cadeaubonnen. Dus hadden haar zussen in Polen voor haar geshopt waar ze samen een paar dagen vakantie vierden. Mijn lief en ik hadden op haar verjaardag een online personal shopper gereserveerd in Loods 5 waar ze ter plekke - met de hulp van Koen die heel behulpzaam alles uit de kasten trok - twee dekbedovertrekken uitkoos. Aanpassen betekent soms ook een veer laten. Oude tradities en rituelen verhouden zich slecht tot corona. Hoe dierbaar ze ook zijn, ze kunnen ons in de weg zitten wanneer we het leven weer in eigen hand willen nemen. We zullen offers moeten brengen en bereid zijn te veranderen. Onze offers zitten voor een groot deel in de onbekommerde, verre reizen die we graag maken. Niet zelden om iets te vieren. Ons zilveren huwelijk wilden we in Colombia vieren. Dat hebben we helaas al twee jaar moeten uitstellen. Nu zijn we al dankbaar dat we tóch twee zomers met onze oude Volkswagenbus door Europa konden reizen. Dat we nu niet meer automatisch, bijna gedachteloos, een restaurant kunnen reserveren maakt ons dankbaar dat we thuis de tafel mooi kunnen dekken en het eten kant-en-klaar aan de deur gebracht kan worden. Samen eten in een met slingers en ballonnen versierde huiskamer of zonnige achtertuin is minstens zo lekker. 

Bubble tea

OORPLEISTER

“As we walk through the secretive doors of our remembrance, looking for forgotten benchmarks of our history, we can find unexpected escape hatches opening into valuable answers to great expectations.” 

― Erik Pevernagie

Op mijn ideeënlijstje staan allerlei leuke activiteiten buitenshuis voor ons gezin tijdens de Kerstvakantie. Het zal niemand verbazen dat bijna niets meer uitvoerbaar is. Buiten de bioscoopavond in Antwerpen en de lange boswandeling met op het eind een warme chocomel dan. Binnenshuis kijken we films samen, maken we een puzzel van 1000 stukjes en lezen we boeken naast elkaar aan de grote eettafel.  Er bleek echter nog een activiteit buitenshuis die we óók nog konden doen. Op internet zag ik dat de nieuwe bubbelthee winkel in de binnenstad open was voor afhalen. Het winkeltje zou volgens recensies de beste bubble tea van Breda hebben. Aangezien wij onszelf - drie winters terug - bijna dagelijks verwenden met authentieke bubble tea in het ijskoude Seoul hadden we hoge verwachtingen. Lopend gingen we erheen. Een Chinese man hielp ons aan zijn befaamde Dripping brown Tea, Tea Jasmine met melk en Tea Signature met Earl Grey thee, alles met tapioca balletjes. We moesten ons extra brede rietje zelf met kracht door de deksel drukken, er volgde dan een luide knal. De knal zorgde alleen al voor hilariteit, helemaal toen middelste kind het nauwelijks voor elkaar kreeg om het rietje er in te prikken. Net buiten de deur kantelde ik voor mijn eerste slok de beker alsof ik een slok wilde nemen maar dronk uit het rietje waardoor ik een hele scheut crèmekleurige bubble tea over mijn zwarte, wollen winterjas goot. Terug naar binnen waar ik met een natte doek mijn jas mocht schoon boenen. Voordat we bij de grote kerk arriveerden was dat nog zeker drie keer gebeurd… Onze twee oudste dochters schaterden het uit. Ik durfde na die ene keer natuurlijk niet meer terug naar het winkeltje voor die natte doek… We slenterden verder door de stille stad waar de meeste winkels gesloten waren en een enkele boutique een tafeltje bij de deur had staan voor Click&Collect. Een treurig straatbeeld. Prachtig, feestelijke etalages met gesloten winkeldeuren. Het begon ook nog te regenen. Goed voorbereid als ik was had ik maar liefst twee paraplu’s mee genomen.  De eerste opende helemaal niet. Kapot. De tweede wel, maar met een doorgebogen armpje. De wind die op kwam zetten trok zo nu en dan de paraplu binnenstebuiten. Ik klapte hem weer terug in de juiste vorm. Ondertussen lette ik natuurlijk goed op dat ik m’n beker met warme thee rechtop hield. De meiden zaten gewoon te wachten wanneer het mis zou gaan. Ik moest door de wind echter ook opletten dat mijn haar over mijn rechteroor bleef vallen. Ik had namelijk een onooglijke pleister op mijn oor geplakt. Op de een of andere manier had ik een pijnlijk drukpunt achter mijn oor. Precies waar het pootje van mijn bril mijn huid raakte. Best gevoelig. De pleister gaf een beetje verlichting. In mijn rechterhand droeg ik de paraplu met aandacht voor de  kortstondige wind. In mijn linkerhand droeg ik de beker bubble tea die ik recht moest houden bij elke slok. Somehow waren mijn armen gekruist geraakt. Goed voor de communicatie tussen mijn beiden hersenhelften zeg maar. Toen ik het laatste tapioca balletje door het rietje wilde opzuigen verslikte ik me door de snelheid waarmee dat balletje mijn keel in vloog. Ik proestte, ookal probeerde ik de thee binnensmonds te houden. Middelste dochter draaide zich om en op dát moment kwam er een windvlaag die mijn paraplu weer binnenstebuiten liet klappen. Mijn gepleisterde oor kwam ook in zicht door plukken haar die wild voor mijn gezicht bewogen. Ik droeg mijn handen nog steeds gekruist om beker en paraplu vast te houden. Middelste dochter had pijn in haar buik van het lachen! Alles ging mis. Nu moest ik zelf van alle ellende ook lachen. Het zag er niet uit. Net een cartoon. Een vrouw met verwaaid haar. Die stomme pleister. Een zwarte, nette jas met een waterval aan crèmekleurige vloeistof lekkend naar beneden. Stug doorlopend met die omgekeerde paraplu. Dochterlief filmde het met haar telefoon. Schaterlachend. Wat ik namelijk niet doorhad was dat het plots gestopt was met regenen. Ik was blij dat de beker eindelijk leeg was zodat ik het weg kon gooien. Opgevouwen paraplu in de andere hand. Relaxt wandelden we het laatste deel door een heel bekend, oud stukje Breda. Namelijk het buurtje rondom de Montessori basisschool waar alle drie de meiden een periode in hun jonge leventje op zaten. Ik heb daar wat jaren gefietst en gewandeld. Veel herinneringen kwamen bij de meiden boven bij het zien van het gebouw en het schoolplein. A trip along memory lane. 

Merry Little Xmas!

THE BRIGHT SIGHT OF LIFE

“Positive thinking is powerful thinking. If you want happiness, fulfillment, success and inner peace, start thinking you have the power to achieve those things. Focus on the bright side of life and expect positive results.” 

- Germany Kent

Afgelopen week was de laatste volle maan van dit jaar. Op dinsdag tegelijkertijd ook de kortste dag van het jaar, de winterzonnewende. De korte dinsdag was toevallig een dag met uitzonderlijk veel zonlicht. Knalblauwe hemel. Frisse, knisperende lucht. Heerlijk. Het had gevroren die nacht. Toen ik wakker werd waren de ramen van de zolder wit bevroren. Tijdens mijn ontbijt werd het langzaam licht en zag ik alle glinsterende rijp op het groen buiten. De ochtendzon begon fel te schijnen in de voorkamer. Zolang de Kerstboom in de achterkamer staat doe ik mijn online yogalessen aan de voorkant van het huis. Heerlijk dat ochtendzonlicht!  Na de kortste dag bewegen we langzaam weer naar het licht  - de dagen worden langer. Ik gun iedereen deze kortere dagen tijden van rust, bezinning en verbinding. Wat mag mee naar 2022? Waar wil je meer van? Waar geef jij je aandacht aan? Ben je er voor anderen en ook genoeg voor jezelf? Pak die rust en gebruik deze tijd om dingen te doen waar je hart van vol is. Het is er nu de tijd voor dus ga ik het er deze Kerstvakantie ook van nemen. Relaxte dingen ondernemen zoals mandala’s inkleuren, hardlopen met oudste dochter, spelletjes doen of een puzzel maken met ons gezin, boswandeling maken met een vriendin, online yogalessen en heerlijk jezelf verliezen in een goed boek. Ik heb een stapeltje nieuwe boeken klaarliggen voor de komende weken. Zonder te weten was ik net op tijd met struinen door m’n lokale boekenwinkel. Oudste twee dochters zijn vandaag in het besneeuwde Auschwitz vanuit Krakau. Jongste en ik maken op onze vrije - en heerlijk onbewolkte, koude - dag een wandeling vanuit huis. We lopen naar het bos waar de rijp midden op de dag nog steeds prachtig bevroren is. Thuis maken we warme chocomel met slagroom. Kerstkransjes erbij. Er staat een hoop te gebeuren zo aan het einde van het jaar, ookal zijn we gelimiteerd in ons doen en laten. Ik ga voor Kerstmis nog langs de slager, de chocolaterie en de visboer om onze bestellingen op te halen. Cadeautjes voor onder de boom had ik allemaal al in huis. Ik hoef lekker niet zelf te koken deze Kerst - dat doet manlief met onze dochters. Ik mag de ontbijt- en dinertafel mooi dekken wat ik heel graag doe. Ik heb de tijd genomen om de cadeautjes voor onder de boom prachtig in te pakken. Ik ben me er vooral van bewust dat dit het moment is om te reflecteren op het afgelopen jaar, je ontdoen van dingen die je niet mee wilt nemen. Mooie plannen te maken voor het nieuwe jaar. Afgelopen jaar heb ik ontslag genomen. Ik ben een nieuwe studie gestart die me nu al zoveel moois gebracht heeft. Ondanks allerlei maatregelen zijn wij afgelopen zomer als gezin toch een paar weken naar het warme Kroatië afgereisd met onze oude hippiebus. Mijn lief en ik zijn zelfs in de nazomer naar Ierland gevlogen om daar rond te reizen. Vrij uniek voor ons om saampjes te reizen. Wat staat ons dan te wachten in het nieuwe jaar? Vanaf januari start middelste dochter aan het onderzoek voor afronding van haar Masterprogramma. Onze jongste verwacht in het voorjaar haar diploma te halen. Ze is net klaar met inschrijven op universiteiten. Dat bracht veel spanning mee zoals een recommendation letter en tijdelijke cijferlijst vragen op school, veel documenten uploaden en zelf een motivation letter schrijven. Hopelijk wordt ze toegelaten op de school van haar keuze. Ikzelf verwacht aankomend jaar mijn propedeuse te behalen. Een nieuwe werkplek te vinden. Thuiskomen bij mezelf. Dat heeft ook effect op de mensen om me heen. En daardoor uiteindelijk een positief, hartverwarmend effect op de wereld om ons heen.  Focussen op wat wél kan, focus on the bright sight of life. Ik had onlangs geluk met mijn ingeplande kappersbezoek. Een absoluut relaxmoment. Mijn voetmassage daarentegen mocht helaas niet meer doorgaan. Focussen op wat wél kan dus en dat is ons geval een bioscoopavondje in Antwerpen bijvoorbeeld. Op Kerstavond. Een gezamenlijke wandeling in de natuur of over het strand en daarna iets warms drinken bij een foodtruck ligt in het verschiet. Maar vooral genieten van die nieuwe boekenstapel!