Trick or Treat - 2001 and 2002

SAMHAIN

“I'm so glad I live in a world where there are Octobers.” 

― L. M. Montgomery

Onze voortuin is versierd met een grote knaloranje pompoen, twee zelfgemaakte spookjes hangen in de kromme boom over de oprit, twee brandende vuurkorven, flikkerend licht achter de ramen en er klinken enge spookachtige geluiden door een geluidsboxje in het donker. Het is het derde jaar dat we in ons straatje Trick or Treat organiseren. Sommige buren pakken het nog veel serieuzer aan met een rookmachine, immense spinnenwebben, een graf en skeletten. Net zoals wij in The States zagen; de tuin als een miniversie van een spookhuis. Het is echt een hype aan het worden. Wij vierden onze allereerste Trick or Treat in het jaar 2000. Inmiddels meer dan twintig jaar geleden! Met onze oudste van twee jaar en een baby’tje van een paar maanden liepen we in de vroege avond met vrienden langs de deuren van een versierde wijk in onze stad Worcester. Ons dochtertje was schattig als een ‘ladybug’ verkleed. Grote oranje emmer in de vorm van een pompoen in haar hand om het snoep te verzamelen. In de jaren erna vierden we Halloween trouwens ook in Spanje en nog later vierden we Día de los Muertos op een serieuze manier in Mexico. Geen Trick or Treat optocht maar oranje versierde altaren en begraafplaatsen vol muziek. Met het gezin van mijn zus hebben we de laatste jaren een (te) spannende spooktocht in een eng bos in Flevoland gedaan. De naam Halloween is afgeleid van Hallow-e'en oftewel All Hallows Eve, Allerheiligenavond dus. In de Keltische kalender begon het jaar op 1 november, dus 31 oktober was Oudejaarsavond. De oogst was dan binnen, het zaaigoed voor het volgende jaar lag klaar en dus was er even tijd voor een vrije dag. Het Keltische Nieuwjaar of Samhain. Samhain was ook nog om een andere reden zeer bijzonder. De Kelten geloofden - net zoals de Mexicanen - dat op Allerheiligen de geesten van alle gestorvenen van het afgelopen jaar terugkwamen. De geesten die uit dode mensen op zouden rijzen werden aangetrokken door voedsel voor hen neer te leggen voor de deuren. Om echter de boze geesten die probeerden een levend lichaam in bezit te nemen af te weren droegen de Kelten maskers. Toen de Romeinen Groot-Brittannië binnenvielen, vermengden ze de Keltische traditie met hun eigen tradities, die ook de viering van de oogst het eren van de doden betroffen. In Mexico vond ook zo’n vermenging van tradities plaats vanwege de verovering door de katholieke Spanjaarden. Onze oudste meiden hebben dus in hun peuter- en kleuterjaren in Massachusetts en Alabama verkleed Trick or Treat langs de deuren gelopen waarbij ze thuis kwamen met een emmer vol giftig snoep. Het fenomeen Trick or Treat is in Amerika zeer waarschijnlijk ontstaan door Schotten en Ieren die hun Samhain vermengden met Halloween. Op hun oorspronkelijke Allerzielen gingen in lompen gehulde christenen in de dorpen rond en bedelden om zielencake (brood met krenten). Voor elk brood beloofden ze een gebed te zeggen voor de dode verwanten van de schenker. Op die manier versnelden ze zijn bevrijding uit de tijdelijke straffen van het vagevuur en bespoedigden zodoende zijn opname in de hemel. Trick or treat langs de deuren vindt wellicht daar zijn oorsprong. Alhoewel dat feest pas écht zijn opgang maakte toen de uitgeholde pompoen - dat op een gezicht lijkt - opdook. Onze oudste meiden hebben prachtige kinderfoto’s in hun fotoalbums tussen reusachtige, uitgekerfde pompoenen. Prachtig herfstlicht. Op hooiwagens met hun kleuterklasje op een daytrip of zelf een pompoen uithollend met een geverfd gezichtje. We gingen eind oktober vaak naar dorpse Halloween parades, Halloweenfeestjes van mijn Mom’s club, in het Children’s museum,  op school en zelfs in een enge snoepfabriek. En de niet te missen Trick or Treat tochtjes met hun vriendjes. Onvergetelijk. Nu doen we graag mee met een twintigtal kleintjes uit onze buurt die langs onze versierde deur komen om snoep te vragen. Ookal geloven we in Nederland niet in terugkerende geesten of het dankbaar vieren van goed gelukte oogsten.

Happy couple!

TROUWDAG

So, it’s not gonna be easy. It's going to be really hard; we're gonna have to work at this everyday, but I want to do that because I want you. I want all of you, forever, everyday. You and me…everyday.

- Nicolas Sparks

Het is helemaal donker in 013 Poppodium. Gesloten deuren. We staan er verward naar te kijken. Wat nu? We zijn afgereisd naar Tilburg om daar een concert bij te wonen. Althans dat dacht ik. Ik word onzeker. ’Heb je de datum wel goed?’ vraagt mijn lief bezorgd. Zo’n vergissing heb ik wel vaker gemaakt. Ik kreeg echter de dag ervoor nog een mail over de corona check. Daar staan we dan, mooi aangekleed en helemaal klaar voor een avondje live muziek. We kijken onder het licht van een lantaarnpaal eens goed naar de uitgeprinte tickets. Er staat Schouwburg Tilburg en helemaal geen 013… Dus lopen we een kilometer verderop naar de schouwburg. Het is druk buiten. Een goed teken. We sluiten aan. Corona check. Als we boven bijna de zaal binnen stappen wil een dame onze tickets scannen. Oeps, we staan bij het verkeerde concert! We moeten wederom naar buiten. Niet te ver lopen gelukkig. Drie keer is scheepsrecht. We mogen naar binnen. Gelukkig. Zo’n twee jaar geleden was Jett Rebel te gast bij DWDD. Hij speelde en zong daar live heel spontaan covers aan tafel bij Matthijs. Afgebladderde nagellak op zijn nagels. Blinkende sieraden. Lippenstift. Indrukwekkend goede muzikant. Covers spelen was het thema van zijn nieuwe theatertour destijds. ‘Solo’ heette het. Bezoekers mochten een liedje aanvragen via een envelopje en hij speelde het op het podium. Ik kocht twee tickets voor het optreden in Tilburg. Het optreden zou zijn in maart 2020… Anderhalf jaar geleden. Hij heeft de titel ondertussen gewijzigd naar ’The Please Don’t Cancel This Tour’. Stilgestaan heeft Jett niet, want afgelopen augustus verscheen zijn nieuwste album. Hij is een muzikale alleskunner. Het toeval wilde dat zijn uiteindelijke optreden precies op onze trouwdag viel. Ik werd door mijn lief verrast met zesentwintig geurende rozen. Die avond dus tóch een concert ondanks dat ik me niet verdiept had in de locatie. Er verscheen een vrolijke Jett op het podium die het publiek alleen al aan het lachen kreeg door het vele op en neer lopen tijdens het praten. “Maar Jelte, jouw shows zijn sowieso al lachwekkend” grapte Jelte zijn vrienden na toen hij het publiek uitlegde dat hij meer humor in zijn shows wil. Zo makkelijk als hij het publiek aan het lachen kreeg, kreeg hij ons ook stil. Jett Rebel achter zijn gitaar of piano, zijn songs kenden nog nooit zóveel gevoel. Duidelijk was dat Jett met gitaarspel alleen al een avondvullend programma had kunnen verzorgen - net als achter de piano trouwens - maar na zo’n lange tijd van gebrek aan live muziek was het fijn dat Jett álles kan. De avond kende muziek in allerlei smaken variërend van uitdagende rock tot kleine singer-songwrite liedjes, maar ook funk. Het publiek zat op stoelen maar iedereen ging regelmatig staan om te dansen. Hoeveel optredens er inmiddels al opzitten voor hem, het was duidelijk dat er voor Jett geen standaard routinewerk bij komt kijken. Hij schreef een lied over zijn depressies ‘Just in Case You’re Ever Down Again’. Nog steeds ging hij helemaal op in het nummer en het performen ervan. Zó mooi. Het was doodstil in de zaal en daarna klapte iedereen zijn handen bijna stuk. Om hem een hart onder de riem te steken. Hij is ondanks zijn depressies en zelfmoordneigingen sinds vijf jaar helemaal clean. Cold turkey. Hij leek sowieso de hele avond niet alleen zijn handen en stem te gebruiken, maar ook elke cel in zijn lichaam. Een druk mannetje in zijn hoofd en in z’n doen en laten. Hij wilde per se dat wij een leuke avond hadden, dat zei hij meerdere malen. Hij genoot er zélf sowieso enorm van. Dat spatte er vanaf dus wij genoten ook. Hij liet ons meezingen, dansen en staande ovaties geven. De avond werd fenomenaal afgesloten met ‘Lay Down’ - een cover uit de jaren ’70 van Melanie Safka. Hoe fijn om onze trouwdag weer zo te kunnen vieren.

Master diploma for our oldest!

ZIEK

I know that in life there will be sickness, devastation, disappointments, heartache - it's a given. What's not a given is the way you choose to get through it all. If you look hard enough, you can always find the bright side. 

- Rashida Jones

Het zijn bijzondere tijden. Er beweegt nu heel veel in de wereld. In het universum. Door corona lijken mensen te gaan reflecteren en overdenken. Er lijkt iets aan het veranderen te zijn in ieder’s leven. Ik zie op dit moment zoveel persoonlijke ontwikkelingen gebeuren om me heen. Grote dingen en kleine dingen. De krant staat bol van veranderingen. Vaak narigheid. Mijn yogajuf benoemt het ook regelmatig. Er verschuift energie. Als de wereld om je heen een chaos wordt probeer dan stil te blijven staan. Probeer die stevige rots te zijn. ‘Keep holding the light.’ is haar boodschap. Je bepaalt tenslotte zelf hoe je met veranderingen omgaat. Het is herfst, en dat staat voor loslaten. Zoals de beukenboom voor onze deur haar bladeren en beukenootjes nu laat vallen. Naar binnen keren, reflecteren en overdenken. Ons lichaam, ons denken en ons gevoel doorlopen de lente, zomer, herfst en winter. We zijn hier onlosmakelijk mee verbonden. We zijn veel beter in balans wanneer we de veranderingen van de natuur bewust ondergaan. Daarom loop ik zo graag twee keer per week hard in het bos. In alle seizoenen. Ik sta veel beter stil bij waar het om draait. Wanneer ik meer in lijn met de seizoenen leef kan ik in deze onrustige wereld meer in harmonie en balans ervaren. Dat vind ik fijn. Dicht om mij heen zie ik mensen overspannen van hun werk raken. Onvrede. Relatieperikelen. Veel pubers en jong volwassenen zitten psychisch niet lekker in hun vel. Mensen om me heen worden ziek. Ongelukkig. Energie in beweging. Oók in ons gezin. Onze schoonzoon werd onlangs heel erg ziek. Hij moest met spoed in het ziekenhuis opgenomen worden. Heel hoge koorts. Rillingen. Spugen. Bacterie infectie. Infuus. Heel veel zorgen. Gezond zijn is het allerbelangrijkste dat er is. Dat voel je pas écht als ziek-zijn een dagelijks thema wordt. Bijna een week later mocht schoonzoon naar huis. Natuurlijk ging ik na zijn ontslag uit het ziekenhuis naar Rotterdam om onze dochter te helpen voor hem te zorgen. Zij moest werken. Ze had tijdens zijn opname gelukkig wat middagen verlof gekregen om aan zijn ziekenhuisbed te zitten. Ze moest nu ook wel weer aan de slag. Zijn moeder - zij woont in Latijns-Amerika en was toevallig in Parijs - kwam een paar dagen logeren. Om haar zoon te steunen gedurende de diagnose die heel moeilijk te stellen was door de artsen. De diagnose liet lang op zich wachten. Heel zorgelijk. Zij moest ook weer terug. Het was vreemd om elkaar op deze manier - heel laat in de avond op de Spoedeisende Hulp - te ontmoeten voor de allereerste keer. Ik zag haar met de rug naar ons toe zitten in de wachtkamer van het ziekenhuis. Coronaregels. Afstand. Mondkapjes. Bezorgdheid om haar zoon. Van een ontmoeting hadden we allebei een heel andere, veel vrolijkere voorstelling gemaakt. Helaas. Ze zei me dat ze zo blij is dat hij hier, in het voor haar verre Nederland, familie heeft. ‘Als hij een vriendinnetje krijgt hoeft dat niet automatisch te betekenen dat hij haar familie er ook bij krijgt’ liet ze me lief weten. De diploma uitreiking van oudste dochter vond ook nog midden in al dit tumult plaats. Uiteraard niet zo uitbundig als vooraf gepland, omdat haar vriend in het ziekenhuis ligt. Ze was wel bij de ceremoniële uitreiking in de schouwburg aanwezig, wij als trotse ouders ook. Echter geen feestelijk etentje ter afsluiting. Wel wat fotootjes. Weer terug naar het ziekenhuis. Na zijn ziekenhuisontslag kwam ik een dag bij hen thuis zorgen. Zijn eigen veilige plekje. Lekker thuis. Aandacht. Er zijn voor hem. Een pan verse groentesoep gemaakt, een bordje mooi vers gesneden fruit voor hem gesneden en een gezonde avondmaaltijd gekookt voor de twee jong-volwassenen die we met z’n drietjes nuttigden.  Ik had huiswerk voor tussendoor meegenomen. In de middag heb ik nog een rondje in het herfstzonnetje met onze schoonzoon gemaakt. Lekker in het wereldse Rotterdam. Hij knapt zienderogen op. 

Garage doors

HUISSCHILDER

‘Wie ééns zonder noodzaak opgeeft waar volhouden geboden is, zal nooit iets tot een goed einde brengen.’

- Mencius

Ik heb best een zware anderhalve week achter de rug. Natuurlijk niks vergeleken met de huidige energiecrisis, WhatsApp dat urenlang uitvalt, de kloof in de thuiszorg of Spaanse lavastromen. Ik had gewoon twee mannen buiten aan het werk die telkens onaangekondigd binnen kwamen. Ik voelde me ook nog eens verantwoordelijk om twee keer per dag verse koffie voor ze te zetten. De buitenschilder belde ons laatst onverwachts. We hadden negen maanden geleden een offerte van hem ontvangen. En voor akkoord ondertekend terug gestuurd. We hadden maandenlang geduld. Hij kwam op een avond langs om afspraken te maken. We waren eindelijk de volgende op zijn lange klantenlijst. Hij heeft de laatste jaren het schilderwerk aan de buitenkant van ons huis bijgehouden. De deuren, dakkap en boeiborden zijn al een tiental jaren zwart gekleurd.  De tien jaar daarvoor hadden we diepblauw dat eigenlijk ook vaak zwart leek. Afhankelijk van het weer. De laatste tijd zag ik steeds vaker bij vooroorlogse huizen een mooie, warme grijze kleur op de deuren. Een paar maanden terug zag ik het ook bij een huis in onze straat. Ik was erheen gelopen en was onder de indruk van de grijze teint met een warme mosgroene ondertoon. Ik vroeg de buurvrouw hoe ze het vond als wij dezelfde kleur zouden kiezen. Ze zag het als een groot compliment. Ik kreeg meteen het RAL kleurnummer mee van haar. De afgelopen anderhalve week zijn twee schilders alles aan het schuren, schoonmaken, gronden en als laatste dan die lichte kleur hoogglans lak erop. Je ziet alles opfleuren! Toen de garagedeuren klaar waren was ik zo tevreden! Alles lijkt zoveel lichter. Zelfs het licht dat via het geverfde hout in het huis reflecteert. Dát maakt dat ik het volgehouden heb. Ongemakken waar ik tegenaan liep waren onder andere dat ze onze toilet gebruikten. Gelukkig lieten ze de bril omhoog staan zodat ik precies wist wanneer ze weer een bezoekje gebracht hadden. Ik had voor hun makkelijke toegang in huis de achterdeur open staan. De voordeur kon niet open blijven staan vanwege de twee kleine poezen die niet aan de voorkant de straat op mogen. Dus liepen ze voor elk toiletbezoek door de keuken, door de achterkamer en via de voorkamer naar de hal. Ik zat in de achterkamer aan tafel te studeren. Het was zo’n rare gewaarwording om uit je boeken op te kijken om een vreemde man ongevraagd door je huis te zien lopen. Te pas en te onpas. Ook als ik privé zat te videobellen. Of filmpjes bestudeerde voor mijn opleiding. Of als ik met de jongste en haar vriendje in de keuken ontspannen stond te praten. Zonder boe of bah liepen ze langs ons heen… We keken elkaar dan aan en haalden onze schouders op. Wat een inbreuk op onze privacy. De woensdagochtend dat ik hardloop deed ik na thuiskomst wel de achterdeur op slot. Stel je voor dat ze boven komen rondzwalken terwijl ik de douche uitkom of wanneer ik me omkleed! Ze liepen namelijk ook boven in huis, zonder melding te maken. Om de rolluiken omhoog of omlaag te doen en ramen te openen. Ik zat bij mijn vriendin te klagen en zij herkende het gevoel. Ik kreeg van haar een tip om in de ochtend een thermoskan koffie klaar te zetten op een dienblad, twee mokken, lepeltjes en een bus jodekoeken erbij. Zo hoefde ik tweemaal daags geen tijd meer te besteden aan koffie brengen en het verplichte praatje pot erbij. Onze drie arme katten zijn helemaal van de leg geweest ervan. De vreemde mannen rondom ons huis. Flarden van hun stemmen door de open ramen. Hun aanwezigheid door het hele huis. Ze hebben er flink stress van gehad. Ze slopen met grote ogen en lage ruggen door het huis. Ik zag ze verstopt in de gekste hoeken van het huis. Een andere irritatie van mij was dat ze hun verfvoorraad en kwasten in de garage hadden gezet vanwege de regen. Daarom moesten ónze fietsen buiten blijven staan. In diezelfde regen. Nu ze mooi werk hebben afgeleverd ben ik de ellende bijna vergeten. Ze hielden rekening in hun planning met de regen - zelfs van welke kant de regen kwam.  Moeiteloos pasten ze mijn voorzichtig geopperde kritiek aan. Op de laatste dag hadden ze de ramen van de garage open gezet. Deze staan nooit open en toen zag ik iets wat mij zo blij maakte. De originele eerste laag verf die op de binnenkant van die kozijnen zat was precies dezelfde kleur als wat wij er nu op hebben laten brengen. Na bijna negentig jaar is de cirkel rond!  

Invite a student in your home...

WONINGNOOD

'Every student has something to offer, and every student deserves a nurturing learning environment.' 

- Ilhan Omar

Heb je nog een kamer over? Of misschien wel twee? Dan kun je tientallen nieuwe internationale studenten in Breda helpen. De nood is hoog. Het krantenartikel trok mijn aandacht. Ik heb iets met internationale studenten. Ik houd van ze. Dat komt natuurlijk door onze eigen dochters die in het buitenland op school hebben gezeten. Ook gestudeerd hebben. Of zouden studeren als corona geen roet in het eten had gegooid. Ook de vrienden van onze oudste dochters zijn buitenlandse studenten. Of hebben nu hun eerste baan in het buitenland. En zelfs veel van de kinderen van mijn vriendinnen zijn internationale studenten. Je zou kunnen zeggen dat het een wereldje is waarin ik vertoef. Ik heb veel respect voor ze. Nieuwe taal, nieuwe gewoonten en nieuwe mensen terwijl je zelf nog zo jong bent. Zij hebben nog geen netwerk. Stel je voor dat één van onze eigen drie meiden in het buitenland geen woonruimte had kunnen vinden en daardoor moest stoppen met haar studie, en zelfs terugkeren? Ik voelde me geroepen om op het artikel in de krant te reageren. Tenslotte staan er hier twee slaapkamers zo goed als leeg in huis. Mijn lief stond er ook helemaal achter. Wij wilden een student helpen die nu uit nood in een hotel, op een camping of zelfs anti-kraak woont. Deze arme studenten hebben ook nog eens vaak een vaccinatiebewijs dat niet herkend wordt in Nederland.  Daardoor kunnen ze ook niet makkelijk deelnemen aan sociale activiteiten; dan dreigt uitsluiting en eenzaamheid. Ik belde naar het telefoonnummer en daarop volgde een telefoontje op maandag. Dinsdag zou ik meer informatie te horen krijgen. Maandagavond bespraken we dit spannende onderwerp tijden het avondeten met jongste dochter. Ze schoot het plan meteen af. Het was een belachelijk idee. Haar zusters waren helemaal voor, maar ja…zij wonen ook niet meer thuis. Er volgde een goed gesprek met jongste kind over haar ervaringen met het alleen thuis wonen. Ook wij deelden onze ervaringen met het thuiswonen van nog maar één kind. Mijn lief gaf aan dat hij haar eigenlijk te weinig ziet. Hij mist haar nu al. Ookal woont ze nog niet eens op een studentenkamertje. Haar zus komt sinds dit studiejaar in Maastricht minder vaak thuis. De tijd haalt hem in. 

De jongste zit ’s avonds vaak boven op haar kamer. Op zondag werkt ze de hele dag en avond, en eet ze sowieso niet mee. Haar reden dat we haar zo sporadisch zien was dat ze beneden geen Netflix kan kijken of leren met muziek op de achtergrond. Ze had namelijk geen oordopjes! Daar speelde haar vader handig op in. ‘Dan gaan we direct noise cancelling headphones halen.’ Zo gezegd zo gedaan. Ons kind kreeg van die hippe earplugs voor in haar oren en wij zullen meer tijd met haar doorbrengen. Deal. Met die draadloze oordopjes kan ze op haar laptop naar series kijken. Ongestoord huiswerk maken. Gezellig beneden bij ons in de huiskamer. De volgende ochtend belde de dame van de studentenhuisvesting terug. De internationale student zou tot eind november bij ons in huis moeten blijven. Dat is twee volle maanden. Ook in de weekends. En de student eet dagelijks mee. Dat vinden mijn lief en ik superleuk en inspirerend, maar onze dochter helemáál niet. De reden dat we het verblijf tòch maar afgeketst hebben is dat dochterlief binnenkort al de eerste schoolonderzoeken heeft. Ze moet knallen dit examenjaar. En dat gaat minder goed als ze zich irriteert aan de aanwezigheid van een buitenlandse student. In de badkamer. Op het toilet. Aan onze eettafel. Naast haar slaapkamer. Nu ze blij is met haar oordopjes en daardoor meer haar gezicht beneden laat zien (en dat doet ze écht) zijn wij ook heel happy. Het gesprek heeft ons dus zéker wat opgeleverd. Wij hebben eigenlijk nu onze eigen student in huis. Meer interactie met ons laatst thuiswonende kind. Meer verhalen. Daar heeft de onbekende, kamerloze student helaas helemaal niks aan, dat blijft bij mij wel een beetje knagen, maar wij als ouders zijn op dit moment even in de wolken met ons eigen studentje. 

My loving support

ERGOTHERAPEUT
 “Every beginner possesses a great potential to be an expert in his or her chosen field.” 

- Lailah Gifty Akita

In een mail wordt gevraagd om vooral niet met het openbaar vervoer te komen. Iets eerder dan ik gepland had rijd ik op maandagochtend met onze elektrische auto naar het Science Park in Utrecht dat vroeger de Uithof genoemd werd. Door de nieuwe naamgeving raak ik op de snelweg een beetje in de war. Heet de Uithof kennelijk tegenwoordig Science Park? Ik neem toch maar de afslag en herken het oude hoge gebouw van faculteit Diergeneeskunde. Ik zit goed. Helaas is de straat waar ik moet zijn afgesloten vanwege werk aan de weg. Gelukkig was ik brutaal genoeg toch een stukje door te rijden zodat ik precies voor de deur kan parkeren. Wat een geluksvogel. Ik ben net op tijd. Volgende keer ietsje eerder vertrekken. De lessen waren erg inspirerend en op een manier gegeven zoals onze middelste dochter ook haar colleges krijgt. Vooraf studiemateriaal doorlezen. In groepjes met medestudenten de vraagstelling uitwerken en klassikaal presenteren op posters. Problem based learning. Nieuw voor mij. Zo hadden onze kinderen mij ook al gewaarschuwd dat ik waarschijnlijk de oudste zou zijn. Klopt. Zelfs ouder dan de docent. En ook dat de meeste studenten tegenwoordig met een computer werken in plaats van een multomap, een pen en ringbandpapier zoals ik. Ik heb geen typediploma zoals onze moderne, jonge studerende dochters. Laat mij maar lekker schrijven. Het was in meerdere opzichten een inspirerende studiedag. Een ergotherapeut werkt natuurlijk met zieke patiënten maar werkt ook in zóveel verschillende rollen. Een ergotherapeut is een expert op het gebied van menselijk handelen. In de politiek. Bij woningbouwcorporaties als adviseur voor nieuwbouw. In zorginstellingen. Met vluchtelingen. Bij de gemeente bij toekenning van Wmo toeslag, maar ook bij aanleg van wegen en openbaar vervoer netwerk. Ze werken frequent met kinderen, ouderen en reïntegrerende werknemers. Ergotherapeuten zijn vaak bemiddelaar en moeten heel goed kunnen communiceren, samenwerken en zich empatisch opstellen. En een leven lang blijven leren. Ik had geen idee! Het beeld dat ik voor me heb is dat ik me wil specialiseren in thuiswonende Alzheimer patiënten en dementerenden. Dementie therapeut dus. Ik laat het allemaal over me heen komen. Laat mijn oogkleppen vooral thuis en laat me het komende studiejaar verrassen. Wellicht wil ik me na een jaar in iets heel anders specialiseren. Who knows? Op de terugweg pak ik diverse beginnende files mee op weg naar Breda. Ik vind het niet eens erg. Ik laat de dag nog eens de revue passeren. Mijn medestudenten waar ik mee gewerkt heb, waar ik mee geluncht heb buiten in het zonnetje op een stoeprand, de docente die onlangs haar Master gehaald had en natuurlijk de inspirerende lesstof. Thuis drink ik snel wat voordat ik weer naar het station rijd om middelste dochter op het station af te zetten. Niet veel later kook ik een maaltje voor ons drietjes. Ik ben niet eens uitgeput. Ik ben bevlogen en heb zéker op een bepaalde manier ook energie opgedaan. Er wordt een app groep opgezet voor de studenten van dit studiejaar. Nu ik een beetje weet wat er van me verwacht wordt wanneer ik thuis hoofdstukken moet lezen is het relaxter. De modules worden afgesloten met schriftelijke en mondelinge examens. Ik maak opdrachten die ingeleverd moeten worden voor je portfolio of klassikaal besproken worden. Toch word ik thuis in de dagen erna nóg een keer verrast. Voor een nieuwe module blijken de boeken online te zijn. Geen dik boek op tafel waar je overheen gebogen zit. Nee, een gedownload boek op het scherm van onze computer. Ik sputter wat tegen, te modern voor mij.… Ik kan het boek bij een copyshop laten uitprinten, maar jongste dochter heeft al een praktische oplossing. ‘Lees het online boek gewoon op onze iPad mam, dan kun je het gewoon ouderwets voor je op tafel leggen.’ 

Fantastic adventurous coastline in Ireland!

AAN DE STUDIE

“Never regard study as a duty but as an enviable opportunity to learn to know the liberating influence of beauty in the realm of the spirit for your own personal joy and to the profit of the community to which your later works belong.”

- Albert Einstein

Ik rommel een beetje aan deze week. Lekker lanterfanten. Ik begin de week met wassen te draaien van onze Ierse roadtrip. Ik doe de wekelijkse boodschappen en koop een bos bloemen voor in huis. Ik ruim het huis op wat door twee dochters bewoond is geweest waardoor er best wel wat aan huishouden is blijven liggen. Ze hebben vooral veel aan sister bonding gedaan. Hun zusje uit Maastricht kwam ook nog thuis dus ze hebben lekker eten thuis laten bezorgen. Samen koffietjes gedronken op een terras. Films gekeken op de bank. En dat is natuurlijk prima. Ik besteed relatief veel tijd aan het maken van ons fotoalbum. Daar haal ik zoveel voldoening uit. De vloerenlegger komt op een middag een paar uur langs om alsnog de vloer mooi af te werken. Na zoveel maanden ontevredenheid ben ik daar natuurlijk hartstikke blij mee. Hij vervangt wat lelijk afgewerkte plankjes van PVC. Hij kit alle randen langs de muren waardoor we gelukkig geen plinten hoeven te leggen zoals de winkelmedewerker ons wijs maakte. Ik volg mijn yogalessen die weer hartstikke fijn zijn, loop een rondje van vijf kilometer hard en breng weer eens een bezoek aan de bieb. Eigenlijk vertoon ik uitstelgedrag. Ik zou deze week aan mijn huiswerk moeten gaan. Ik heb ondertussen al veel boeken over de post ontvangen voor mijn nieuwe studie ergotherapie. Ik heb de studieboeken steeds niet uit durven pakken. Wel had ik zelf al een multomap gekocht en ringbandpapier. Een etui gevuld met pennen en potlood, gekleurde stiften en markers. En zelf een mooie ongebruikte boekentas gebietst bij één van de dochters. Maar waarom laat ik werk dat ik wil doen links liggen? Waarom voel ik me slecht over het feit dat ik niks aan het doen ben? Tijdens onze week in Ierland ontving ik mails met informatie over de lessen. Over de post kreeg ik een zelftest die ik moet doen op de maandagochtend dat ik naar Utrecht ga. Het wordt allemaal heel echt. De lessen zijn (gelukkig) niet online. Ik stel uit omdat ik juist beter gemotiveerd ben wanneer er een beetje druk achter een taak schuilt. Dit is ook gevaarlijk, omdat het ervoor kan zorgen dat je gehaast werk afmaakt en je daarom sneller fouten kan maken. Uiteindelijk zet ik me halverwege de week ertoe online in te checken op de site van mijn opleiding. Ik zie de vakken die ik moet volgen, de examenstof en de doelen die bereikt moeten worden. Ik zie ook twee stageblokken aan het eind. Alle docenten staan erbij genoemd. Ook het huiswerk dat ik moet voorbereiden voor mijn eerste lesdag staat ergens te vinden. Op donderdag na mijn yogales heb ik eindelijk de moed bij elkaar geraapt om mijn boeken open te slaan op de hoofdstukken die ik allemaal moet lezen. Als ik na vier uur studeren denk klaar te zijn, bedenk ik me pas het andere vak te checken op voorbereidend huiswerk. Wat een tegenvaller. Wéér heel veel hoofdstukken die ik vooraf moet lezen en samenvatten. Opdrachten maken. Ik ga eerst in de tuin werken. Mijn hoofd moet even leeg. Ik ga de beukennootjes in de voortuin vegen. Ik maai het gras. Ik strooi kalk over het grasveld en zet de sproeier aan. Afleiding. Ontspanning. Ik heb dertig jaar niet zo intensief gestudeerd naast wat modules die ik zo nu en dan in de avond moest doen voor mijn werk. Morgen ga ik verder met de laatste loodjes. Een to-do lijst gaat ervoor zorgen dat ik een duidelijk overzicht hebt over wat voor taken nog moeten worden gedaan. Daarnaast is het fijn door het maken van een takenlijstje gemakkelijk dingen af te strepen wanneer je ze hebt gedaan, dat zorgt voor mij voor voldaanheid en tevredenheid. Ik weet zeker dat ik maandag goed ingelezen zal zijn en mentaal klaar ben om alle lesstof in me op te nemen. Al is het maar om het goede voorbeeld te tonen voor onze jongste die in haar examenjaar alle zeilen bij moet zetten met schoolonderzoeken, schoolexamens, centraal schriftelijk eindexamen én daarnaast nog de helft van haar literatuurboeken moet lezen. Samen gaan we ze een poepie laten ruiken. 

Dunquin pier, Ireland

CELEBRATE!

“Be the celebrators, celebrate! Already there is too much—the flowers have bloomed, the birds are singing, the sun is there in the sky—celebrate it! You are breathing and you are alive and you have consciousness, celebrate it!” 

- Osho

In draf rijd ik naar de andere twee paarden omdat de afstand tussen ons te groot wordt. Heerlijk! We rijden over de heuvels van het schiereiland Dingle. Er zijn hier mooie hagelwitte surfstranden. Glooiende groene weilanden vol schapen. We rijden de hele ochtend met z’n drietjes. Met mijn lief en gids Patrick. We kwamen hier via de mooie kustroute Wild Atlantic Highway waar we al eerder hele stukken op gereden hebben. Op de boerderij werden we hartelijk ontvangen door Debby - en maar liefst zes honden - met thee en warme Ierse scones met boter en jam. De tijd genomen om een passende cap en paardrijlaarzen uit te zoeken. Gele veiligheidhesjes aan. Heather en Rose werden voor ons uit de stal gehaald. We reden meteen langs een kabbelend beekje de natuur in. De zon brak voorzichtig door. We reden door bloeiende velden. Overal waar we keken graasden schapen. Bovenop de heuvel waaide het behoorlijk hard en miezerde het. Uitzicht over de baai met eilanden in de oceaan. Ook onbewoond eiland Skellig Michael; het spannende, rotsige eiland met het oude klooster op de top. Het kustdorpje Dingle zien we ook liggen. Er heeft hier in de baai bijna veertig jaar lang een wilde dolfijn gezwommen, ook in de haven van Dingle. Mensen zwommen met de tam geworden dolfijn Fungi. Sinds een jaar is hij niet meer gezien. Het was een heerlijke rit van een paar uur. Na wederom thee en een scone reden we in ons huurautootje in een klein kwartiertje naar de unieke pier Dunquin vanwaar een opblaasbaar veerbootje vertrekt naar de onbewoonde eilanden. Het wandelpad naar beneden lijkt op een spiraal. Supersteil en fotogeniek! Er blijkt wel eens iemand met zijn auto tussen de muurtjes knel gezeten te hebben omdat de bestuurder dacht met de auto de ferry te nemen. Daarna een autorit door het binnenland naar het toeristische havenstadje Cork waar we heerlijk hebben gedineerd. Ruim een half uur later arriveren we in het schattige, piepkleine badplaatsje met de even lieflijke naam Ballycotton. We logeren boven de dorpse taverne. We worden de volgende ochtend getrakteerd op een heerlijk ontbijt. Mijn lief weer een full Irish breakfast met worst, vleeswaren, een ei en bonen. We maken vanuit de taveerne een heerlijke zonovergoten wandeling over een smal uitgesleten paadje langs de klippen aan de Atlantische Oceaan. Deze zijn lang niet zo diep en beroemd als de klippen van Moher, maar net zo indrukwekkend door hun ruigheid. Na twee uur wandelen stappen we weer in om langs de oostkust omhoog te rijden. Dwars door National Park Wicklow waar we uitstappen voor een boswandeling. Eind van de middag arriveren we in ons stadse, hippe boutiquehotel in de hoofdstad. We worden ontvangen met een glas prosecco. Het stadse leven. Op zaterdagavond lopen we door het bruisende centrum. We eten in een serre van een restaurantje waar we onze ogen uitkijken. De jongelui van Dublin zijn uitdagend gekleed. Er wordt flink gedronken buiten op straat. Wanneer we door de beroemde uitgaanswijk Temple Bar slenteren blijken er vanwege covid nog geen live bands op te treden. Veel te druk hier. Wij hadden het enorme geluk dat we in Killarney ons op tijd geregistreerd hadden in een gezellige, traditionele Ierse bar. De hele avond daar genoten van een optreden van een Ierse zanger, een glas Guinness die we deelden en glaasjes mierzoete ‘baby Guinness’ (Tia Maria met een laagje Baileys) dronken. De Ieren zongen allemaal mee, wij ook als we het liedje kenden, zo blij om het leven weer met elkaar te kunnen vieren! 

Dublin - 12 september 2021

NP The Burren, Ireland

TRAVELING

“There isn’t a tree to hang a man, water to drown a man nor soil to bury a man.”

- Oliver Cromwell

Voordat we helemaal afzakken naar het Zuiden van Ierland maken we eerst nog een bijzondere wandeling in een National Park. The Burren. Vanuit ons Bed&Breakfast, pal aan de Atlantische Oceaan, rijden we op tijd in de ochtend naar de ingang. Althans, er blijkt geen ingang te zijn. Het regent behoorlijk dus we blijven nog even in het autootje wachten. Het klaart gelukkig heel snel op en dan blijkt dat de ingang alleen uit een houten paal met vijf gekleurde wandelingen bestaat. We gaan samen op pad. De zon breekt door en het wordt gewoon zweterig warm. We komen op een soort uitgedroogd maanlandschap terecht. Grote diepe scheuren in grijze brokken kalksteen. Geen aarde. Geen bomen. Wel een enorme kale heuvel van kalksteen. Zo’n driehonderd miljoen jaar geleden ontstaan. Er zijn wat droge struiken. Veel bloemen dat wel. Dus ook veel vlinders. Er schijnen ook hazen en vossen te leven. Eigenlijk een heel onwerkelijke omgeving. Het wordt steeds warmer dus we zien af van de klim naar de top van de kale heuvel. Veel bochtige weggetjes in de auto op weg naar het Zuiden. Mijn lief rijdt pittig door maar door de kuilen in de weg word ik giechelig. We lijken net twee coureurs. Mijn lief met twee handen stevig aan het stuur behendig de bochten nemend, ik als bijrijder ernaast mee bewegend met elke bocht. We trillen op onze stoelen door de slechte vering in het kleine Volkswagentje en de gaten in het asfalt. Alleen onze helmen missen nog aan het plaatje van het circuit. Als mijn lief op volle snelheid het grint naast de weg inscheurt, omdat er iemand vlak achter ons rijdt, gier ik het uit van het lachen. Door de hoge snelheid zagen we het greppeltje niet. We schieten omhoog in onze stoelen. Hij kon niet vooraf afremmen vanwege die auto vlak achter ons. We wippen nog harder op en neer op onze zetels. Het landschap verandert van steen naar superfris groen. Een vervallen kasteel her en der tussen de lage muurtjes van opgestapelde keien. Er ontstaan bergen en prachtige bossen. We slapen in een superchique hotel uit 1743 pal aan de mooie baai van Bantry. Overal bootjes. Eilandjes. Er schijnen zelfs zeehonden te zwemmen in de baai. De volgende ochtend na het ontbijt op onze hotelkamer laten we ons verwennen in de bijbehorende spa. Een massage. Een hot tub op een terras met uitzicht over de baai. Veel aandacht voor ons. Volgens mij zijn wij de enige gasten? Superontspannen vertrekken we rond het middaguur om over de Ring of Kerry te rijden. Ook meteen een deel van de Wild Atlantic Highway - wereld’s langste kustroute - die voor een deel samen vallen. De ring is een spectaculaire autoroute over het schiereiland Iveragh. Eén van de mooiste routes van Europa. Langs de kustlijn en dwars door het National Park Killarney. Drie prachtige spiegelgladde bergmeren omringd door grote zwerfkeien. Verstopt tussen groene heuvels waar heel veel schaapjes op grazen. Onderweg in de buurt van Kenmare stoppen we bij het schattigste chocolade winkeltje ooit. Onze warme chocolademelk wordt ter plekke vers gemaakt van cacao. Ook wat chocolade voor onderweg meegenomen natuurlijk. Mijn lief schiet onderweg soms spontaan een klein zijweggetje in waardoor we via de meest smalle, glooiende en engste paadjes de waterkant van de Atlantische Oceaan bereiken. Een avontuur! 

Killarney - 9 september 2021

Cliffs of Moher, Ireland

REISAVONTUREN

“May your adventures bring you closer together, even as they take you far away from home.” 

- Trenton Lee Stewart

Spontaan kozen we onderweg voor een afslag waarvan we dachten dat het zou kunnen betekenen dat we de omgekeerde route zouden wandelen.  Dat bleek ook echt zo te zijn. Goede beslissing. Niet achter de grote meute aan die natuurlijk vanuit het visitor center zouden vertrekken. We volgden kleine kronkelige landweggetjes over de landtong tot we bij een boerderij voor een habbekrats ons autootje mochten parkeren. Een kwartiertje later staan we op het eindpunt van de beroemde klifwandeling. Bij Hag’s Head. De rotsformatie lijkt op een uitkijkende vrouw over zee. Het zuidelijkste puntje van de klippen. We lopen een prachtig wandelpad langs de majestueuze klippen van Moher. Geweldige uitzichten. We hebben het vandaag ontiegelijk getroffen met het Ierse weer. Volop zon en bijna vijfentwintig graden. Uitzonderlijk! Zeker omdat we de dag ervoor in hevige regen en volop in de mist de diamantheuvel probeerden te beklimmen. Met een doorweekte broek en beslagen brillenglazen klommen we over de natte treden van leisteen. Keiharde wind rondom mijn oren, dat deed gewoon pijn. De laatste etappe van de wandeling in het Connemara National Park waaiden we zowat uit onze klepperende regenjassen. Vanwege de wisselende, soms heftige weersomstandigheden zijn er weinig wandelaars die echt naar de top kunnen.  Wij dus jammer genoeg ook niet. Er stond een waarschuwingsbord dat we bij mist, regen of harde wind moesten omkeren. Helaas hadden wij zelfs alledrie de genoemde weersomstandigheden. Een dag later lopen wij ineens op een zonovergoten ochtend pal langs de beroemde loodrechte klippen van Moher. Soms wel héél dichtbij de afgrond… We genoten volop. Het uitzicht was werkelijk adembenemend. Twee keer kreeg ik een beetje last van hoogtevrees…. Na ruim een uur komen we in de buurt van het visitor center, het wordt drukker op het uitgesleten paadje. We kopen onderweg een ijskoude icetea en lemonade en daar staat ook een flesje zonnebrand voor de gasten. Heel verstandig. We smeren ons in en keren dan om op weg naar het eindpunt te lopen. We houden nog een pauze op een spectaculair stuk uitstekend leisteen - ruim tweehonderd meter boven de Atlantische Oceaan. Uniek en spannend! Na deze sensationele trip parkeren we ons autootje bij een verscholen, schattig wit strandje in een mooie baai. De rest van de dag genieten we van de exceptionele, Ierse zon. Aan het strand. Later met ijs en een boek bij een andere baai. Wat een onvergetelijke reisavonturen!

Spanish Point - 7 september 2021

Clonmacnoise

TRAVELING THROUGH IRELAND

I have wandered all my life, and I have also traveled; the difference between the two being this, that we wander for distraction, but we travel for fulfillment.’

- Hilaire Belloc

Saampjes lopen we tussen indrukwekkende graven met grote, eeuwenoude Keltische kruizen erop. Mijn lief en ik lopen in een zeer oud, ommuurd Keltisch stadje dat rondom een klooster gebouwd werd rond het jaar 450. Binnen de muren ruïnes van kerkjes, torens en graven. De houten huizen zijn natuurlijk verdwenen. Er was destijds verschrikkelijk veel kennis aanwezig. Het stadje floreerde tussen de zevende en twaalfde eeuw. Veroverd door de Vikings en daarna Engelsen. En nu zeer fotogeniek. Mooi licht. Grijze oude, afgebrokkelde stenen gebouwen in felgroene, glooiende grasvelden gelegen. Nu een pelgrimsoord. We gooien een muntje voor geluk. Ik leg er nog een kiezelsteentje bij. De paus is hier ook tientallen jaren geleden geweest. Indrukwekkende plek. Het ligt op de weg tussen Dublin aan de Oostkust en Galway aan de Westkust. Weilanden met oneindig veel schaapjes en zo nu en dan een ruïne van een kasteel. Deze ochtend hebben we eerst een zonnige strandwandeling aan de Ierse zee gemaakt. We hebben te uitgebreid ontbeten in Dublin dus een warme chocomel met een chocolaatje rond lunchtijd hier in Clonmacnoise is meer dan genoeg. Samen genieten. Eind van de middag zijn we in het hippieachtige Galway gearriveerd. Het regent zachtjes. Zoals het Ierland betaamt. We ploffen op een terras. De middag ervoor wilden we naar Newgrange, genoteerd op de werelderfgoedlijst van UNESCO. Drie eeuwenoude ondergrondse Keltisch ganggraven van zeer beroemde koningen. Een mythe over een koning die in een zwaan veranderde. Vandaag de dag broedt er nog steeds een groep wilde zwanen…. Helaas hadden we vanwege covid vooraf entreekaartjes moeten kopen - ookal waren de graven die ruim drieduizend jaar voor Christus aangelegd zijn alleen van buitenaf te bezichtigen. We zijn niet voor één gat te vangen en krijgen de gouden tip om door te rijden naar een plek waar we de grafheuvel ook goed kunnen bezichtigen. Door het Ierse landschap over smalle kronkelweggetjes, waar we natuurlijk links moeten houden, rijden we langs een meter hoge begroeide muurtjes en komen we op de ‘illegale’ plek aan. We spieken over een muurtje heen. We zien de grafheuvel en de oude keien die de heuvel omringen. Wanneer we ons alleen wanen klim ik via mijn lief op een muurtje en heb prachtig zicht op de zigzag patronen en spiralen op de bewerkte ingangssteen. Geen zwanen. Een snelle foto en gauw weer met beiden benen op de grond. Met z’n tweetjes rijden we in ons ieniemienie Volkswagentje onwennig aan de linkerkant naar ons hotel, een begroeid oud landhuis in Dublin. We zijn een goed team blijkt onderweg. Gemaakt voor avontuur. Een andere dynamiek dan reizen met onze jonge meiden maar zeker niet minder gezellig. 

Galway - 5 september 2021

Sweet memory of Croatia!

IERSE DROOMREIS

“In Ireland, you go to someone's house, and she asks you if you want a cup of tea. You say no, thank you, you're really just fine. She asks if you're sure. You say of course you're sure, really, you don't need a thing. Except they pronounce it ting. You don't need a ting. Well, she says then, I was going to get myself some anyway, so it would be no trouble. Ah, you say, well, if you were going to get yourself some, I wouldn't mind a spot of tea, at that, so long as it's no trouble and I can give you a hand in the kitchen. Then you go through the whole thing all over again until you both end up in the kitchen drinking tea and chatting. 

In America, someone asks you if you want a cup of tea, you say no, and then you don't get any damned tea. I liked the Irish way better.” 

― C.E. Murphy

Deze zomer voelt eindeloos lang voor mij. Geen zwoele zomer helaas. Na een - voor ons doen korte, maar zonovergoten - reis met de oude kampeerbus naar Kroatië ben ik nog een paar weken lang vrij voordat mijn studie in Utrecht begint. We hebben inmiddels zes zomers een lange reis met onze romantische hippiebus gemaakt. Zes heerlijke rondreizen waar soms drie, soms twee van onze meiden met ons meegingen. Een paar keer sloot de oudste later aan. Toch was de antieke bus niet het eerste waar ik aan dacht toen mijn lief en ik besloten samen deze zomer nog een reisje te maken. We dachten aan een vliegreis binnen Europa. Daar ter plekke een actieve roadtrip dat wel. Vanwege de beperkte lengte van dit reisje leek een eiland het meest geschikt. Ik zocht naar een kant-en-klare trip maar die bleek niet meer aangeboden te worden. Van een ander reisbureau kreeg ik hetzelfde teleurstellende antwoord. Na zoveel landenreizen uitgestippeld te hebben ben ik natuurlijk zélf een roadtrip gaan plannen. Door spectaculair Ierland. Een eiland waar we niet makkelijk met onze oude Volkswagen kunnen komen, maar die wél op ons lijstje staat. Beste reistijd blijkt september. Ruige kusten en weelderige groene landschappen. Adembenemende kliffen en indrukwekkende kustroutes. Hoewel Ierland klein is heeft het ontzettend veel bezienswaardigheden. Met een klein huurautootje gaan mijn lief en ik samen ruim een week op avontuur. Van eenvoudige tot superluxe slaapplaatsen. Uit twee reisboeken heb ik hoogtepunten gehaald die ons aanspreken. Zo had ik een ruige overzeese boottocht gevonden naar een piepklein eilandje dat alleen uit kliffen bestaat. Boven op die kliffen staat een eeuwenoud klooster. Uit het bootje klimmen kan met ruige zee al een avontuur zijn. Daarna zeshonderd treden steil naar boven klimmen over meestal natte leistenen. Er is tijdens het zes uur verblijf op het eiland geen toilet. Terug weer over die steile, gladde treden. Grote hoogten. Het lijkt me grandioos spannend. Niet wijselijk ook. Ik heb namelijk hoogtevrees. Ik moet best vaak plassen. Naar boven klimmen kost mij altijd uitzonderlijke veel moeite. En ik moet vaak erg mijn best doen om diepte zien. Ik bekijk een veiligheidsfilmpje waarin een opmerking gemaakt wordt over een traumahelikopter die ingezet moet worden als er toch onverhoopt iets aan de hand is. Ik ken mezelf een beetje; ik kan overmoedig worden. Een ongeluk zit in een klein hoekje. Mijn lief zegt na het zien van het filmpje dat we dit maar beter kunnen overslaan. In plaats daarvan heb ik, heel veilig, een luxe spa geboekt. Mijn wens is al heel lang om paard te rijden langs de ruige, Ierse kust. Ook langs de Schotse kust trouwens. Dus dat gaan we samen doen. Ter afsluiting tea and Irish scones. Ik heb zin in oude kastelen waar het Ierse platteland mee bezaaid is. Ik heb zin in opzwepende bandjes die live folkmusic spelen in een pub. Mijn lief is daar dol op. Ik heb zin in de volksverhalen, het Keltische erfgoed. De Ierse mythologie. Hun humor en hun geweldige accent natuurlijk. Ook hoop ik van hun goudkleurige stranden te mogen genieten. Ik heb in ieder geval mijn bikini en korte broek hoopvol ingepakt. Naast mijn wandelschoenen en regenjas. Koffer ingecheckt. Céad mile fáilte - honderdduizend maal welkom. In het Gaelic, of Iers!

Fruit from our backyard

GEZAPIG

“Once you engage with the simple enough business of feeding yourself, of soil and water, weather, season and harvest, it becomes personal. It is about you, your family and friends. Food becomes an aspect of those relationships as well as your intimacy with your plot.” 

- Monty Don

Na een gezapige tijd weer thuis snak ik een beetje naar een belevenis of een avontuur. Ik had alle tijd om de rijpe pruimen van de fruitboom te plukken. Ook een beetje te laat zag ik pas toen ik aan het plukken sloeg. Er lagen al wat rottende en overrijpe pruimen op de grond naast de boomstam. Hapjes leken eruit gegeten. Ik kan maar één dier verzinnen in onze tuin die overrijpe pruimen zou eten en dat zouden de padden zijn die bij ondergaande zon tevoorschijn komen. Al zouden vogeltjes natuurlijk ook wel een zoete, rijpe pruim lusten? Terwijl ik de mooie pruimen geplukt en in een vergiet gewassen heb denk ik ineens aan de vijgenboom. Ik dacht dat vijgen paars kleuren als ze eind van de zomer rijp zijn. Onze vijgen zijn dus klaarblijkelijk al rijp wanneer ze aan de buitenkant groen zijn en alleen aan hun onderkantje paarsig gekleurd zijn… Ze zijn net als de pruimen overheerlijk. Zodoende hebben we ineens volle fruitschalen met een vliegenbeschermkap op tafel staan. Gevuld met fruit uit eigen tuin. Hoe idyllisch eigenlijk… Ik heb het ineens helemaal te pakken en inspecteer enthousiast ook mijn groentetuintje van de zaadjes van Albert Hein. Grote planten met tientallen cherrytomaatjes tref ik aan. Groeiend over het terras, dus heb ik ze vastgebonden aan bamboestokken. Ook zie ik dat de komkommerplanten oranje bloemen dragen waar komkommers aan zullen groeien. De rucola sla hadden we voor de zomervakantie al verorberd. De munt en peterselie groeiend in de moestafel heb ik overduidelijk verwaarloosd. Ze bloeien nu bijna een meter hoog. Goed voor de vlinders. Oudste dochter reageert op mijn foto’s van de oogst van deze week. ‘Neem wat mee!’ schrijft ze. Zodoende rijden we een paar dagen later met een vergiet met mooie pruimen en één vijg naar Rotterdam. Ook een bos vers geplukte eucalyptus uit de voortuin en een glazen fles truffel olijfolie uit Kroatië gaan op de achterbank mee. Ik ben gekleed in mijn hardloopkleding. Dochterlief en ik gaan weer eens een rondje om de Kralingse Plas rennen en mijn lief fietst gezellig mee. Eenmaal haar buitendeur uitgestapt blijkt het flink te regenen. Ik heb een dun regenjasje mee. Dochterlief gaat nog even terug voor een regenjas. Mijn lief vindt gelukkig nog een paraplu in de achterbak van de auto. Nog maar een paar minuten later zijn we al drijfnat. Ik doe de capuchon af, koud is het tenslotte niet. Na een paar keer onhandig om een regenplas heen gesprongen te hebben loop ik er gewoon dwars doorheen. Het is een enorme hoosbui. De straten zijn in no time ondergelopen. De brandweer van Rotterdam krijgt meerdere meldingen van volgelopen straten. Twee ongelukken op de snelweg rond Rotterdam die verband houden met regenoverlast. Ongelofelijk veel hemelwater. Het is alleen helemaal niet koud. Dus gaat na de capuchon, ook de rits van de regenjas weer open. Ondertussen doorweekte schoenen en sokken. We joggen en kletsen rustig door. Boven het water van het meertje horen we onweer. We ontwijken daarom de houten steigers over het water en blijven aan de rand van het bos lopen. We lopen ruim vijf kilometer in de zware regen. Onderweg naar haar huis kopen we belegde broodjes en warme Chai Latte’s. Na de lunch liggen er in dochter's huiskamer twee plasjes onder m’n stoel. Het water is via beiden mouwen van mijn drijfnatte vest, die over de rugleuning hing, op de vloer gedruppeld. Als ik de mouwen boven de wasbak uitknijp lopen er straaltjes regenwater uit.  In de auto terug naar Breda zet ik de stoelverwarmer aan. Kippenvel op mijn armen. Thuis onder een hemels warme douche. Heerlijk zo’n avontuur na een lome, slaperige tijd met alleen maar veel yogalessen, een bezoek aan de bieb, hardlopen, koken, zelf geteeld fruit plukken, zo nu en dan een vriendinnetje zien en een avondwandeling met mijn lief over de prachtig bloeiende heide. Loom is best fijn, maar van zo’n gewaagd hardlooprondje kikker ik helemaal op.

Love...

EENENTWINTIG

“Little girls are the nicest things that happen to people. They are born with a little bit of angelshine about them, and though it wears thin sometimes there is always enough left to lasso your heart.” 

– Alan Beck

Voor het eerst sinds je geboorte was ik niet op de dag dat je verjaart. Je eenentwintigste verjaardag nog wel. Jouw verjaardagen hebben we overal ter wereld gevierd. Om een paar landen te noemen: Massachusetts, Alabama, Frankrijk, Spanje, Namibië, Portugal, Peru, Mexico of Oostenrijk. Een werelds kind. Ik hoefde deze keer geen taart in huis te halen. Er werden geen slingers opgehangen in onze huiskamer. We hebben wél gezongen. Papa en ik voor de camera van een telefoontje. Het filmpje werd naar Maastricht gestuurd. Je slaapt twee weken achter elkaar in je nieuwe studentenkamer.  We hebben zelfs speciaal voor jouw introductieweek onze reis aangepast. Zondag kwamen we thuis en dezelfde zondag werd je door je vader naar je nieuwe stad gebracht. Je potten met planten op de achterbank. Tassen en dozen achterin. Schone was van de vakantie mee. Geen feestelijke dag dus deze bijzondere verjaardag van jou. Des te meer voor jou. Je werd om twaalf uur ’s nachts toegezongen door je groep van de introductieweek. Je sliep bij een vriendinnetje. Als ontbijt carrot cake en een latte. Op je nieuwe kamer lag een verjaardagskaart van ons. En van je tante. Een kaart met een verrassing bij de post van je Bredase vriendinnen. Eerst zou de introductieweek niet doorgaan. Toen gelukkig weer wel. Uiteindelijk kreeg je een paar dagen vooraf het bericht dat het wel doorging maar zonder grote feesten in de avond. Een afgeslankte, saaie versie… Gelukkig blijkt nu dat er illegaal toch feestjes en avondjes uit georganiseerd worden. Daar zijn jullie ook studenten voor. Lekker een normaal studentenleven. Wel elke ochtend een snelle covid test laten doen op een locatie in de stad. Ook meteen de tweede vaccinatie laten zetten. Ik zie leuke foto’s van jou voorbij komen. Ik zie het gezicht van een blije dochter. Ik zie je zongebruinde lichaam. Tweeënhalve week zijn we op reis geweest. Twee weken heel coronaveilig op één camping aan de Kroatische kust. Het tentje van jou en je zusje én onze VW kampeerbus pal aan het water. We lazen boeken aan zee. We snorkelden. We zwommen. We hebben diverse keren op een paddle board gestaan. We liepen samen naar de douches of toiletten. We hebben een dag gezeild. We kletsten aan zee. We leefden in het nu. Maakten foto’s aan zee. Genoten van elke zonsondergang. Elke avond samen met jou en je zus een aflevering van onze serie op de iPad voor de bus kijken. We ontbeten aan zee. Papa kookte met uitzicht op zee en daarna aten we gezamenlijk onder de koelte van de pijnbomen aan zee. We zagen de dolfijnen langs zwemmen na het eten. Het waren heerlijke weken. Aan de azuurblauwe Adriatische zee. Nu zijn we sinds een paar dagen thuis. Het zijn grijze, regenachtige dagen. Herfstachtig koud. Ik moest het vakantie wasgoed veelal binnen laten drogen. Zelfs de wasdroger gebruikt. Ik heb gewoon een kater. Heimwee naar de zon. Ik mis het zonlicht. Ik mis de heerlijke warmte op mijn lijf. Ik mis de hele dag tot ’s avonds laat in m’n bikini lopen. Op slippertjes naar het bakkertje voor vers brood. Of naar de campingwinkel voor een emmertje yoghurt en een stukje brie. Naar de groentekraam pal naast de camping voor verse groente en fruit. Zo simpel. Zo fijn.

Energy of the cascade 

ENERGIE VAN WATERVALLEN

Das Prinzip aller Dinge ist das Wasser - aus Wasser ist alles und ins Wasser kehrt alles zurück.

- Thales von Milet

Het water klettert keihard naar beneden in een helderblauwe poel. Het zonlicht schittert in het vallende water. Ik krijg altijd enorm veel energie van watervallen. En die zijn er gelukkig heel veel in de hoge toppen van Karinthië. Als kind ging ik met mijn ouders ook naar Karinthië. Het tussen de bergen verscholen Alpenland. Eeuwige sneeuw op de hoge Grossglockner. Bergtoppen beklimmen tot het kruis. Rivier de Drau. Dammetjes bouwen van zwerfkeitjes in de rivier. Mijn zusje en ik met blote voeten in het ijskoude smeltwater van gletsjers. Soms stonden we heel stoer twee tellen met ons hoofd onder de waterval. Mijn vader bouwde eind van de middag een barbecue van stenen en het meegebrachte rooster. Mijn moeder bakte er worstjes op. Jeugdherinneringen. Zwemmen en visjes vangen in de Weissensee, en bewaren in een jampotje. Deze ging zelfs mee naar huis op de achterbank van onze oude Toyota Corolla. Deze vroege middag zijn we na zo’n dikke zes uur rijden in de plakkerige warmte - en zelfs stapsgewijs rijden in de file voor de Karawankentunnel - aangekomen in ons Oostenrijks pension in Fischertratten. We gaan, na een bezoek aan een terras, natuurlijk naar frisse watervallen vlakbij. De omgeving is knalgroen. Het ruikt naar versgemaaid gras. Koeien op de bergweiden. We zitten ontspannen op de door-water-versleten gladde stenen in de snelstromende beek. Superkoud water. Ontspanning in harmonie met de natuur. Het geluid van kletterend water op de achtergrond. Heerlijk op zo’n zweterig warme middag. En weer zó anders dan de Kroatische kust van de afgelopen twee weken. Met onze jongste van zes maanden in de draagdoek op mijn buik klommen we zestien jaar geleden hier ook al in de buurt door een avontuurlijke bergklamm. Eerst door de droge bergspleet en daarna tot bijna ons middel in het koude smeltwater. De meisjes (en wij ook!) vonden het superspannend. Vanavond eten we in het pension gelegen in het diepe Maltadal. Zo’n typisch wit gestukt huis met donkerbruin betimmerde balkons waaraan rode geraniums hangen. Tijdens het eten horen we andere gasten tegen de serveerster praten over onze Volkswagenbus die recht voor het pension geparkeerd staat. We reageren niet. Als we na het eten boven op het balkon relaxt gaan zitten met een gevuld theepotje met uitzicht op alleen maar bergtoppen van de Alpen om ons heen, geniet ik. Het begint een beetje te regenen. De temperatuur is heerlijk op het balkon. We horen het af en toe donderen in de verte. Net als toen ik kind was vroeger op de camping. Ik vond het heerlijk spannend wanneer de donder heel lang achter de bergtoppen bleef hangen. Je hoorde het van verre aan komen rollen. Zo ook op de achtiende verjaardag van onze middelste dochter. Op de terugweg uit Slovenië kampeerden we met onze bus een paar dagen aan een bergmeer in Karinthië. Stevig onweer in de nacht dat juist boven het meer bleef hangen. Flinke onweersklappen om ons heen. De zussen zochten geruststelling bij elkaar in het kleine tentje, hoorden we de volgende ochtend bij het ontbijt. Op deze heerlijke ontspannen avond blijft het onweer gelukkig achter een berg hangen. 

Fischertratten - 13 augustus 2021

Fantastic day at sailingboat Pulpa

CHOPPING THE WAVES

“We clear the harbor and the wind catches her sails and my beautiful ship leans over ever so gracefully, and her elegant bow cuts cleanly into the increasing chop of the waves. I take a deep breath and my chest expands and my heart starts thumping so strongly I fear the others might see it beat through the cloth of my jacket. I face the wind and my lips peel back from my teeth in a grin of pure joy.”

⁃ L.A. Meyer

Terwijl ik het trappetje uit het aquagroene zeewater omhoog klim geeft de Braziliaanse John me de handdouche met fris water aan. Er staat een mooi mandje met vier frisse, zachte handdoeken op de boot klaar voor ons. Wat een luxe! We zijn te gast op het zeilschip van Romy en John. Prachtige boot (door haar vader gebouwd) en twee prachtige, wereldse mensen. Vanmiddag zijn we in de haven van Rovinj op hun zeilboot gestapt. Meteen op blote voetjes. Onze kampeerbus hebben we bij een resort geparkeerd waar we een nachtje verblijven. Ik heb als kind veel gezeild omdat ik toevallig twee vriendinnetjes had met ouders met een zeilboot. Zoveel weekends gezeild in mijn jeugd. Ik voel me meteen zeer op m’n gemak op hun zeilboot  Pulpa. Het deinen van de boot. Het geluid van de boot die door het water glijdt. De wind door je haren. Het klapperen van het grootzeil. Ik voel me helemaal in m’n element. Al snel na vertrek hebben we de kajuit verruild voor de voorkant van het schip. Een zitzak en een paddle board maken het ons erg comfortabel om daar te zitten en te relaxen. Romy geeft ons een mooi opgemaakte, goedgevulde fruitschaal aan. Flesjes koud water. Tijd om te genieten. De zon schijnt volop. Zo nu en dan gaan we overstag en moeten we plat liggen zodat de giek ons hoofd niet raakt. Telkens een lachwekkend moment, omdat we snel over elkaar heen gaan liggen. John telt ‘One, two, three!’ en dan vliegt de giek razendsnel over ons heen. We gooien later het anker uit in een mooie, rustige baai om te zwemmen. Het water is zo helder! Veel visjes. Parelwit zand op de bodem. Dat is lang geleden dat ik dat zo mooi heb gezien. Dat was de Caraïbische zee… Snorkelen is hier fantastisch. We gebruiken het paddling board om een poging tot suppen te doen. Dat levert hilarische filmpjes op de GoPro camera op. Je kunt ook lekker roeien op zo’n paddling board merken we. De meiden en mijn lief zeilen voor het eerst in hun leven. Ze vinden het geweldig. Na een tijd zeilen wordt het zeil weer gestreken. Nóg een prachtige plek om te zwemmen en suppen. Romy en John maken ondertussen het avondeten voor ons klaar. Als we weer aan boord klimmen staat er een prachtig gedekte tafel met tapas voor ons klaar. Alles home made van lokale producten. Door Romy, of haar ouders. Zelfs de heerlijke witte wijn komt van haar vader’s land. John hielp zelf met het plukken van de druiven. De zon zakt al. Het zonlicht is zacht. We proosten. Heaven on earth. Met mijn gezin heerlijk dineren op een zeilboot. Zachtjes deinend op de golfjes van de Adriatische zee. Wat er deze reis verder ook nog gebeurt, beter wordt het niet. Na het eten hijsen we de zeilen weer. De kop in de wind. De koperen zon zakt steeds meer richting het water. De wind zet een beetje aan. Ik zit op de punt. Heel senang. Zó genieten dit. 

Rovinj - 10 augustus 2021

Hinterland Croatia

ZEEWIND

The air is sharp, and I understand why years ago sea air was prescribed as a tonic for the body.” 

― Anita Shreve

Er staat eigenlijk elke dag een stevige zilte zeewind. Dat is heerlijk wanneer het dagelijks dertig graden is. Toch word ik dat geluid van de ruwe zee en de harde wind langs je oren ook wel eens zat. Er is geen stilte. We gaan een dag met ons antieke busje het binnenland in. Zodra we de motor starten komt er al een campinggast ons aanspreken over de oude bus. Altijd een onafgelaten stroom van aandacht. Er was zelfs een campinggast die ons campertje herkende van drie jaar geleden toen we hier ook een week hadden gekampeerd. We stappen in en weg zijn we. We rijden door het prachtige heuvellandschap met zicht op eindeloze olijvenboomgaarden en wijnvelden. In het glooiende groene landschap liggen wat rondgestrooide oude dorpjes. Sommige zijn op een bergkam neergedaald. Prachtig gezicht. Sommige zijn precies op een heuveltop terecht gekomen. We bezoeken het met een stadsmuur omringde Motovun uit de Middeleeuwen. Het is er klein. Smalle steegjes. Straatjes geplaveid met grote versleten keien. Een kerkplein. Alles autovrij. Prachtige uitzichten over heel Istrië. Heel warm ook. We genieten van koude verse lemonade op een terras. Daarna nog een koude smoothie op een ander terras. Niet veel later rijden we met de bus, met alle ramen voor en achter wijd open, naar Groznjan. Een prachtige route klimmend naar boven. Ook dit stadje is idyllisch op een heuveltop gelegen. De late middagzon maakt het romantisch en lieflijk. We struinen rond door de smalle straatjes en steegjes, spelen een potje kaart op een koel terras. Voor het avondeten schuiven we precies één terrasje op. Wanneer we in de knalrood gekleurde avondzon terug rijden ziet de wereld er zo fotogeniek uit. Steeds even stoppen voor een fotootje. Wát een indrukwekkende terugrit! Op de camping aan zee stormt het nog steeds. De was wappert weer met keihard geklepper aan de waslijn. De hangmat slaat wild in het rond tussen de pijnbomen. Ik voel het zout uit de zeelucht plakkerig op mijn huid neerkomen. We zijn weer terug aan zee. 

Savudrija - 8 augustus 2021