My loving support

ERGOTHERAPEUT
 “Every beginner possesses a great potential to be an expert in his or her chosen field.” 

- Lailah Gifty Akita

In een mail wordt gevraagd om vooral niet met het openbaar vervoer te komen. Iets eerder dan ik gepland had rijd ik op maandagochtend met onze elektrische auto naar het Science Park in Utrecht dat vroeger de Uithof genoemd werd. Door de nieuwe naamgeving raak ik op de snelweg een beetje in de war. Heet de Uithof kennelijk tegenwoordig Science Park? Ik neem toch maar de afslag en herken het oude hoge gebouw van faculteit Diergeneeskunde. Ik zit goed. Helaas is de straat waar ik moet zijn afgesloten vanwege werk aan de weg. Gelukkig was ik brutaal genoeg toch een stukje door te rijden zodat ik precies voor de deur kan parkeren. Wat een geluksvogel. Ik ben net op tijd. Volgende keer ietsje eerder vertrekken. De lessen waren erg inspirerend en op een manier gegeven zoals onze middelste dochter ook haar colleges krijgt. Vooraf studiemateriaal doorlezen. In groepjes met medestudenten de vraagstelling uitwerken en klassikaal presenteren op posters. Problem based learning. Nieuw voor mij. Zo hadden onze kinderen mij ook al gewaarschuwd dat ik waarschijnlijk de oudste zou zijn. Klopt. Zelfs ouder dan de docent. En ook dat de meeste studenten tegenwoordig met een computer werken in plaats van een multomap, een pen en ringbandpapier zoals ik. Ik heb geen typediploma zoals onze moderne, jonge studerende dochters. Laat mij maar lekker schrijven. Het was in meerdere opzichten een inspirerende studiedag. Een ergotherapeut werkt natuurlijk met zieke patiënten maar werkt ook in zóveel verschillende rollen. Een ergotherapeut is een expert op het gebied van menselijk handelen. In de politiek. Bij woningbouwcorporaties als adviseur voor nieuwbouw. In zorginstellingen. Met vluchtelingen. Bij de gemeente bij toekenning van Wmo toeslag, maar ook bij aanleg van wegen en openbaar vervoer netwerk. Ze werken frequent met kinderen, ouderen en reïntegrerende werknemers. Ergotherapeuten zijn vaak bemiddelaar en moeten heel goed kunnen communiceren, samenwerken en zich empatisch opstellen. En een leven lang blijven leren. Ik had geen idee! Het beeld dat ik voor me heb is dat ik me wil specialiseren in thuiswonende Alzheimer patiënten en dementerenden. Dementie therapeut dus. Ik laat het allemaal over me heen komen. Laat mijn oogkleppen vooral thuis en laat me het komende studiejaar verrassen. Wellicht wil ik me na een jaar in iets heel anders specialiseren. Who knows? Op de terugweg pak ik diverse beginnende files mee op weg naar Breda. Ik vind het niet eens erg. Ik laat de dag nog eens de revue passeren. Mijn medestudenten waar ik mee gewerkt heb, waar ik mee geluncht heb buiten in het zonnetje op een stoeprand, de docente die onlangs haar Master gehaald had en natuurlijk de inspirerende lesstof. Thuis drink ik snel wat voordat ik weer naar het station rijd om middelste dochter op het station af te zetten. Niet veel later kook ik een maaltje voor ons drietjes. Ik ben niet eens uitgeput. Ik ben bevlogen en heb zéker op een bepaalde manier ook energie opgedaan. Er wordt een app groep opgezet voor de studenten van dit studiejaar. Nu ik een beetje weet wat er van me verwacht wordt wanneer ik thuis hoofdstukken moet lezen is het relaxter. De modules worden afgesloten met schriftelijke en mondelinge examens. Ik maak opdrachten die ingeleverd moeten worden voor je portfolio of klassikaal besproken worden. Toch word ik thuis in de dagen erna nóg een keer verrast. Voor een nieuwe module blijken de boeken online te zijn. Geen dik boek op tafel waar je overheen gebogen zit. Nee, een gedownload boek op het scherm van onze computer. Ik sputter wat tegen, te modern voor mij.… Ik kan het boek bij een copyshop laten uitprinten, maar jongste dochter heeft al een praktische oplossing. ‘Lees het online boek gewoon op onze iPad mam, dan kun je het gewoon ouderwets voor je op tafel leggen.’ 

Fantastic adventurous coastline in Ireland!

AAN DE STUDIE

“Never regard study as a duty but as an enviable opportunity to learn to know the liberating influence of beauty in the realm of the spirit for your own personal joy and to the profit of the community to which your later works belong.”

- Albert Einstein

Ik rommel een beetje aan deze week. Lekker lanterfanten. Ik begin de week met wassen te draaien van onze Ierse roadtrip. Ik doe de wekelijkse boodschappen en koop een bos bloemen voor in huis. Ik ruim het huis op wat door twee dochters bewoond is geweest waardoor er best wel wat aan huishouden is blijven liggen. Ze hebben vooral veel aan sister bonding gedaan. Hun zusje uit Maastricht kwam ook nog thuis dus ze hebben lekker eten thuis laten bezorgen. Samen koffietjes gedronken op een terras. Films gekeken op de bank. En dat is natuurlijk prima. Ik besteed relatief veel tijd aan het maken van ons fotoalbum. Daar haal ik zoveel voldoening uit. De vloerenlegger komt op een middag een paar uur langs om alsnog de vloer mooi af te werken. Na zoveel maanden ontevredenheid ben ik daar natuurlijk hartstikke blij mee. Hij vervangt wat lelijk afgewerkte plankjes van PVC. Hij kit alle randen langs de muren waardoor we gelukkig geen plinten hoeven te leggen zoals de winkelmedewerker ons wijs maakte. Ik volg mijn yogalessen die weer hartstikke fijn zijn, loop een rondje van vijf kilometer hard en breng weer eens een bezoek aan de bieb. Eigenlijk vertoon ik uitstelgedrag. Ik zou deze week aan mijn huiswerk moeten gaan. Ik heb ondertussen al veel boeken over de post ontvangen voor mijn nieuwe studie ergotherapie. Ik heb de studieboeken steeds niet uit durven pakken. Wel had ik zelf al een multomap gekocht en ringbandpapier. Een etui gevuld met pennen en potlood, gekleurde stiften en markers. En zelf een mooie ongebruikte boekentas gebietst bij één van de dochters. Maar waarom laat ik werk dat ik wil doen links liggen? Waarom voel ik me slecht over het feit dat ik niks aan het doen ben? Tijdens onze week in Ierland ontving ik mails met informatie over de lessen. Over de post kreeg ik een zelftest die ik moet doen op de maandagochtend dat ik naar Utrecht ga. Het wordt allemaal heel echt. De lessen zijn (gelukkig) niet online. Ik stel uit omdat ik juist beter gemotiveerd ben wanneer er een beetje druk achter een taak schuilt. Dit is ook gevaarlijk, omdat het ervoor kan zorgen dat je gehaast werk afmaakt en je daarom sneller fouten kan maken. Uiteindelijk zet ik me halverwege de week ertoe online in te checken op de site van mijn opleiding. Ik zie de vakken die ik moet volgen, de examenstof en de doelen die bereikt moeten worden. Ik zie ook twee stageblokken aan het eind. Alle docenten staan erbij genoemd. Ook het huiswerk dat ik moet voorbereiden voor mijn eerste lesdag staat ergens te vinden. Op donderdag na mijn yogales heb ik eindelijk de moed bij elkaar geraapt om mijn boeken open te slaan op de hoofdstukken die ik allemaal moet lezen. Als ik na vier uur studeren denk klaar te zijn, bedenk ik me pas het andere vak te checken op voorbereidend huiswerk. Wat een tegenvaller. Wéér heel veel hoofdstukken die ik vooraf moet lezen en samenvatten. Opdrachten maken. Ik ga eerst in de tuin werken. Mijn hoofd moet even leeg. Ik ga de beukennootjes in de voortuin vegen. Ik maai het gras. Ik strooi kalk over het grasveld en zet de sproeier aan. Afleiding. Ontspanning. Ik heb dertig jaar niet zo intensief gestudeerd naast wat modules die ik zo nu en dan in de avond moest doen voor mijn werk. Morgen ga ik verder met de laatste loodjes. Een to-do lijst gaat ervoor zorgen dat ik een duidelijk overzicht hebt over wat voor taken nog moeten worden gedaan. Daarnaast is het fijn door het maken van een takenlijstje gemakkelijk dingen af te strepen wanneer je ze hebt gedaan, dat zorgt voor mij voor voldaanheid en tevredenheid. Ik weet zeker dat ik maandag goed ingelezen zal zijn en mentaal klaar ben om alle lesstof in me op te nemen. Al is het maar om het goede voorbeeld te tonen voor onze jongste die in haar examenjaar alle zeilen bij moet zetten met schoolonderzoeken, schoolexamens, centraal schriftelijk eindexamen én daarnaast nog de helft van haar literatuurboeken moet lezen. Samen gaan we ze een poepie laten ruiken. 

Dunquin pier, Ireland

CELEBRATE!

“Be the celebrators, celebrate! Already there is too much—the flowers have bloomed, the birds are singing, the sun is there in the sky—celebrate it! You are breathing and you are alive and you have consciousness, celebrate it!” 

- Osho

In draf rijd ik naar de andere twee paarden omdat de afstand tussen ons te groot wordt. Heerlijk! We rijden over de heuvels van het schiereiland Dingle. Er zijn hier mooie hagelwitte surfstranden. Glooiende groene weilanden vol schapen. We rijden de hele ochtend met z’n drietjes. Met mijn lief en gids Patrick. We kwamen hier via de mooie kustroute Wild Atlantic Highway waar we al eerder hele stukken op gereden hebben. Op de boerderij werden we hartelijk ontvangen door Debby - en maar liefst zes honden - met thee en warme Ierse scones met boter en jam. De tijd genomen om een passende cap en paardrijlaarzen uit te zoeken. Gele veiligheidhesjes aan. Heather en Rose werden voor ons uit de stal gehaald. We reden meteen langs een kabbelend beekje de natuur in. De zon brak voorzichtig door. We reden door bloeiende velden. Overal waar we keken graasden schapen. Bovenop de heuvel waaide het behoorlijk hard en miezerde het. Uitzicht over de baai met eilanden in de oceaan. Ook onbewoond eiland Skellig Michael; het spannende, rotsige eiland met het oude klooster op de top. Het kustdorpje Dingle zien we ook liggen. Er heeft hier in de baai bijna veertig jaar lang een wilde dolfijn gezwommen, ook in de haven van Dingle. Mensen zwommen met de tam geworden dolfijn Fungi. Sinds een jaar is hij niet meer gezien. Het was een heerlijke rit van een paar uur. Na wederom thee en een scone reden we in ons huurautootje in een klein kwartiertje naar de unieke pier Dunquin vanwaar een opblaasbaar veerbootje vertrekt naar de onbewoonde eilanden. Het wandelpad naar beneden lijkt op een spiraal. Supersteil en fotogeniek! Er blijkt wel eens iemand met zijn auto tussen de muurtjes knel gezeten te hebben omdat de bestuurder dacht met de auto de ferry te nemen. Daarna een autorit door het binnenland naar het toeristische havenstadje Cork waar we heerlijk hebben gedineerd. Ruim een half uur later arriveren we in het schattige, piepkleine badplaatsje met de even lieflijke naam Ballycotton. We logeren boven de dorpse taverne. We worden de volgende ochtend getrakteerd op een heerlijk ontbijt. Mijn lief weer een full Irish breakfast met worst, vleeswaren, een ei en bonen. We maken vanuit de taveerne een heerlijke zonovergoten wandeling over een smal uitgesleten paadje langs de klippen aan de Atlantische Oceaan. Deze zijn lang niet zo diep en beroemd als de klippen van Moher, maar net zo indrukwekkend door hun ruigheid. Na twee uur wandelen stappen we weer in om langs de oostkust omhoog te rijden. Dwars door National Park Wicklow waar we uitstappen voor een boswandeling. Eind van de middag arriveren we in ons stadse, hippe boutiquehotel in de hoofdstad. We worden ontvangen met een glas prosecco. Het stadse leven. Op zaterdagavond lopen we door het bruisende centrum. We eten in een serre van een restaurantje waar we onze ogen uitkijken. De jongelui van Dublin zijn uitdagend gekleed. Er wordt flink gedronken buiten op straat. Wanneer we door de beroemde uitgaanswijk Temple Bar slenteren blijken er vanwege covid nog geen live bands op te treden. Veel te druk hier. Wij hadden het enorme geluk dat we in Killarney ons op tijd geregistreerd hadden in een gezellige, traditionele Ierse bar. De hele avond daar genoten van een optreden van een Ierse zanger, een glas Guinness die we deelden en glaasjes mierzoete ‘baby Guinness’ (Tia Maria met een laagje Baileys) dronken. De Ieren zongen allemaal mee, wij ook als we het liedje kenden, zo blij om het leven weer met elkaar te kunnen vieren! 

Dublin - 12 september 2021

NP The Burren, Ireland

TRAVELING

“There isn’t a tree to hang a man, water to drown a man nor soil to bury a man.”

- Oliver Cromwell

Voordat we helemaal afzakken naar het Zuiden van Ierland maken we eerst nog een bijzondere wandeling in een National Park. The Burren. Vanuit ons Bed&Breakfast, pal aan de Atlantische Oceaan, rijden we op tijd in de ochtend naar de ingang. Althans, er blijkt geen ingang te zijn. Het regent behoorlijk dus we blijven nog even in het autootje wachten. Het klaart gelukkig heel snel op en dan blijkt dat de ingang alleen uit een houten paal met vijf gekleurde wandelingen bestaat. We gaan samen op pad. De zon breekt door en het wordt gewoon zweterig warm. We komen op een soort uitgedroogd maanlandschap terecht. Grote diepe scheuren in grijze brokken kalksteen. Geen aarde. Geen bomen. Wel een enorme kale heuvel van kalksteen. Zo’n driehonderd miljoen jaar geleden ontstaan. Er zijn wat droge struiken. Veel bloemen dat wel. Dus ook veel vlinders. Er schijnen ook hazen en vossen te leven. Eigenlijk een heel onwerkelijke omgeving. Het wordt steeds warmer dus we zien af van de klim naar de top van de kale heuvel. Veel bochtige weggetjes in de auto op weg naar het Zuiden. Mijn lief rijdt pittig door maar door de kuilen in de weg word ik giechelig. We lijken net twee coureurs. Mijn lief met twee handen stevig aan het stuur behendig de bochten nemend, ik als bijrijder ernaast mee bewegend met elke bocht. We trillen op onze stoelen door de slechte vering in het kleine Volkswagentje en de gaten in het asfalt. Alleen onze helmen missen nog aan het plaatje van het circuit. Als mijn lief op volle snelheid het grint naast de weg inscheurt, omdat er iemand vlak achter ons rijdt, gier ik het uit van het lachen. Door de hoge snelheid zagen we het greppeltje niet. We schieten omhoog in onze stoelen. Hij kon niet vooraf afremmen vanwege die auto vlak achter ons. We wippen nog harder op en neer op onze zetels. Het landschap verandert van steen naar superfris groen. Een vervallen kasteel her en der tussen de lage muurtjes van opgestapelde keien. Er ontstaan bergen en prachtige bossen. We slapen in een superchique hotel uit 1743 pal aan de mooie baai van Bantry. Overal bootjes. Eilandjes. Er schijnen zelfs zeehonden te zwemmen in de baai. De volgende ochtend na het ontbijt op onze hotelkamer laten we ons verwennen in de bijbehorende spa. Een massage. Een hot tub op een terras met uitzicht over de baai. Veel aandacht voor ons. Volgens mij zijn wij de enige gasten? Superontspannen vertrekken we rond het middaguur om over de Ring of Kerry te rijden. Ook meteen een deel van de Wild Atlantic Highway - wereld’s langste kustroute - die voor een deel samen vallen. De ring is een spectaculaire autoroute over het schiereiland Iveragh. Eén van de mooiste routes van Europa. Langs de kustlijn en dwars door het National Park Killarney. Drie prachtige spiegelgladde bergmeren omringd door grote zwerfkeien. Verstopt tussen groene heuvels waar heel veel schaapjes op grazen. Onderweg in de buurt van Kenmare stoppen we bij het schattigste chocolade winkeltje ooit. Onze warme chocolademelk wordt ter plekke vers gemaakt van cacao. Ook wat chocolade voor onderweg meegenomen natuurlijk. Mijn lief schiet onderweg soms spontaan een klein zijweggetje in waardoor we via de meest smalle, glooiende en engste paadjes de waterkant van de Atlantische Oceaan bereiken. Een avontuur! 

Killarney - 9 september 2021

Cliffs of Moher, Ireland

REISAVONTUREN

“May your adventures bring you closer together, even as they take you far away from home.” 

- Trenton Lee Stewart

Spontaan kozen we onderweg voor een afslag waarvan we dachten dat het zou kunnen betekenen dat we de omgekeerde route zouden wandelen.  Dat bleek ook echt zo te zijn. Goede beslissing. Niet achter de grote meute aan die natuurlijk vanuit het visitor center zouden vertrekken. We volgden kleine kronkelige landweggetjes over de landtong tot we bij een boerderij voor een habbekrats ons autootje mochten parkeren. Een kwartiertje later staan we op het eindpunt van de beroemde klifwandeling. Bij Hag’s Head. De rotsformatie lijkt op een uitkijkende vrouw over zee. Het zuidelijkste puntje van de klippen. We lopen een prachtig wandelpad langs de majestueuze klippen van Moher. Geweldige uitzichten. We hebben het vandaag ontiegelijk getroffen met het Ierse weer. Volop zon en bijna vijfentwintig graden. Uitzonderlijk! Zeker omdat we de dag ervoor in hevige regen en volop in de mist de diamantheuvel probeerden te beklimmen. Met een doorweekte broek en beslagen brillenglazen klommen we over de natte treden van leisteen. Keiharde wind rondom mijn oren, dat deed gewoon pijn. De laatste etappe van de wandeling in het Connemara National Park waaiden we zowat uit onze klepperende regenjassen. Vanwege de wisselende, soms heftige weersomstandigheden zijn er weinig wandelaars die echt naar de top kunnen.  Wij dus jammer genoeg ook niet. Er stond een waarschuwingsbord dat we bij mist, regen of harde wind moesten omkeren. Helaas hadden wij zelfs alledrie de genoemde weersomstandigheden. Een dag later lopen wij ineens op een zonovergoten ochtend pal langs de beroemde loodrechte klippen van Moher. Soms wel héél dichtbij de afgrond… We genoten volop. Het uitzicht was werkelijk adembenemend. Twee keer kreeg ik een beetje last van hoogtevrees…. Na ruim een uur komen we in de buurt van het visitor center, het wordt drukker op het uitgesleten paadje. We kopen onderweg een ijskoude icetea en lemonade en daar staat ook een flesje zonnebrand voor de gasten. Heel verstandig. We smeren ons in en keren dan om op weg naar het eindpunt te lopen. We houden nog een pauze op een spectaculair stuk uitstekend leisteen - ruim tweehonderd meter boven de Atlantische Oceaan. Uniek en spannend! Na deze sensationele trip parkeren we ons autootje bij een verscholen, schattig wit strandje in een mooie baai. De rest van de dag genieten we van de exceptionele, Ierse zon. Aan het strand. Later met ijs en een boek bij een andere baai. Wat een onvergetelijke reisavonturen!

Spanish Point - 7 september 2021

Clonmacnoise

TRAVELING THROUGH IRELAND

I have wandered all my life, and I have also traveled; the difference between the two being this, that we wander for distraction, but we travel for fulfillment.’

- Hilaire Belloc

Saampjes lopen we tussen indrukwekkende graven met grote, eeuwenoude Keltische kruizen erop. Mijn lief en ik lopen in een zeer oud, ommuurd Keltisch stadje dat rondom een klooster gebouwd werd rond het jaar 450. Binnen de muren ruïnes van kerkjes, torens en graven. De houten huizen zijn natuurlijk verdwenen. Er was destijds verschrikkelijk veel kennis aanwezig. Het stadje floreerde tussen de zevende en twaalfde eeuw. Veroverd door de Vikings en daarna Engelsen. En nu zeer fotogeniek. Mooi licht. Grijze oude, afgebrokkelde stenen gebouwen in felgroene, glooiende grasvelden gelegen. Nu een pelgrimsoord. We gooien een muntje voor geluk. Ik leg er nog een kiezelsteentje bij. De paus is hier ook tientallen jaren geleden geweest. Indrukwekkende plek. Het ligt op de weg tussen Dublin aan de Oostkust en Galway aan de Westkust. Weilanden met oneindig veel schaapjes en zo nu en dan een ruïne van een kasteel. Deze ochtend hebben we eerst een zonnige strandwandeling aan de Ierse zee gemaakt. We hebben te uitgebreid ontbeten in Dublin dus een warme chocomel met een chocolaatje rond lunchtijd hier in Clonmacnoise is meer dan genoeg. Samen genieten. Eind van de middag zijn we in het hippieachtige Galway gearriveerd. Het regent zachtjes. Zoals het Ierland betaamt. We ploffen op een terras. De middag ervoor wilden we naar Newgrange, genoteerd op de werelderfgoedlijst van UNESCO. Drie eeuwenoude ondergrondse Keltisch ganggraven van zeer beroemde koningen. Een mythe over een koning die in een zwaan veranderde. Vandaag de dag broedt er nog steeds een groep wilde zwanen…. Helaas hadden we vanwege covid vooraf entreekaartjes moeten kopen - ookal waren de graven die ruim drieduizend jaar voor Christus aangelegd zijn alleen van buitenaf te bezichtigen. We zijn niet voor één gat te vangen en krijgen de gouden tip om door te rijden naar een plek waar we de grafheuvel ook goed kunnen bezichtigen. Door het Ierse landschap over smalle kronkelweggetjes, waar we natuurlijk links moeten houden, rijden we langs een meter hoge begroeide muurtjes en komen we op de ‘illegale’ plek aan. We spieken over een muurtje heen. We zien de grafheuvel en de oude keien die de heuvel omringen. Wanneer we ons alleen wanen klim ik via mijn lief op een muurtje en heb prachtig zicht op de zigzag patronen en spiralen op de bewerkte ingangssteen. Geen zwanen. Een snelle foto en gauw weer met beiden benen op de grond. Met z’n tweetjes rijden we in ons ieniemienie Volkswagentje onwennig aan de linkerkant naar ons hotel, een begroeid oud landhuis in Dublin. We zijn een goed team blijkt onderweg. Gemaakt voor avontuur. Een andere dynamiek dan reizen met onze jonge meiden maar zeker niet minder gezellig. 

Galway - 5 september 2021

Sweet memory of Croatia!

IERSE DROOMREIS

“In Ireland, you go to someone's house, and she asks you if you want a cup of tea. You say no, thank you, you're really just fine. She asks if you're sure. You say of course you're sure, really, you don't need a thing. Except they pronounce it ting. You don't need a ting. Well, she says then, I was going to get myself some anyway, so it would be no trouble. Ah, you say, well, if you were going to get yourself some, I wouldn't mind a spot of tea, at that, so long as it's no trouble and I can give you a hand in the kitchen. Then you go through the whole thing all over again until you both end up in the kitchen drinking tea and chatting. 

In America, someone asks you if you want a cup of tea, you say no, and then you don't get any damned tea. I liked the Irish way better.” 

― C.E. Murphy

Deze zomer voelt eindeloos lang voor mij. Geen zwoele zomer helaas. Na een - voor ons doen korte, maar zonovergoten - reis met de oude kampeerbus naar Kroatië ben ik nog een paar weken lang vrij voordat mijn studie in Utrecht begint. We hebben inmiddels zes zomers een lange reis met onze romantische hippiebus gemaakt. Zes heerlijke rondreizen waar soms drie, soms twee van onze meiden met ons meegingen. Een paar keer sloot de oudste later aan. Toch was de antieke bus niet het eerste waar ik aan dacht toen mijn lief en ik besloten samen deze zomer nog een reisje te maken. We dachten aan een vliegreis binnen Europa. Daar ter plekke een actieve roadtrip dat wel. Vanwege de beperkte lengte van dit reisje leek een eiland het meest geschikt. Ik zocht naar een kant-en-klare trip maar die bleek niet meer aangeboden te worden. Van een ander reisbureau kreeg ik hetzelfde teleurstellende antwoord. Na zoveel landenreizen uitgestippeld te hebben ben ik natuurlijk zélf een roadtrip gaan plannen. Door spectaculair Ierland. Een eiland waar we niet makkelijk met onze oude Volkswagen kunnen komen, maar die wél op ons lijstje staat. Beste reistijd blijkt september. Ruige kusten en weelderige groene landschappen. Adembenemende kliffen en indrukwekkende kustroutes. Hoewel Ierland klein is heeft het ontzettend veel bezienswaardigheden. Met een klein huurautootje gaan mijn lief en ik samen ruim een week op avontuur. Van eenvoudige tot superluxe slaapplaatsen. Uit twee reisboeken heb ik hoogtepunten gehaald die ons aanspreken. Zo had ik een ruige overzeese boottocht gevonden naar een piepklein eilandje dat alleen uit kliffen bestaat. Boven op die kliffen staat een eeuwenoud klooster. Uit het bootje klimmen kan met ruige zee al een avontuur zijn. Daarna zeshonderd treden steil naar boven klimmen over meestal natte leistenen. Er is tijdens het zes uur verblijf op het eiland geen toilet. Terug weer over die steile, gladde treden. Grote hoogten. Het lijkt me grandioos spannend. Niet wijselijk ook. Ik heb namelijk hoogtevrees. Ik moet best vaak plassen. Naar boven klimmen kost mij altijd uitzonderlijke veel moeite. En ik moet vaak erg mijn best doen om diepte zien. Ik bekijk een veiligheidsfilmpje waarin een opmerking gemaakt wordt over een traumahelikopter die ingezet moet worden als er toch onverhoopt iets aan de hand is. Ik ken mezelf een beetje; ik kan overmoedig worden. Een ongeluk zit in een klein hoekje. Mijn lief zegt na het zien van het filmpje dat we dit maar beter kunnen overslaan. In plaats daarvan heb ik, heel veilig, een luxe spa geboekt. Mijn wens is al heel lang om paard te rijden langs de ruige, Ierse kust. Ook langs de Schotse kust trouwens. Dus dat gaan we samen doen. Ter afsluiting tea and Irish scones. Ik heb zin in oude kastelen waar het Ierse platteland mee bezaaid is. Ik heb zin in opzwepende bandjes die live folkmusic spelen in een pub. Mijn lief is daar dol op. Ik heb zin in de volksverhalen, het Keltische erfgoed. De Ierse mythologie. Hun humor en hun geweldige accent natuurlijk. Ook hoop ik van hun goudkleurige stranden te mogen genieten. Ik heb in ieder geval mijn bikini en korte broek hoopvol ingepakt. Naast mijn wandelschoenen en regenjas. Koffer ingecheckt. Céad mile fáilte - honderdduizend maal welkom. In het Gaelic, of Iers!

Fruit from our backyard

GEZAPIG

“Once you engage with the simple enough business of feeding yourself, of soil and water, weather, season and harvest, it becomes personal. It is about you, your family and friends. Food becomes an aspect of those relationships as well as your intimacy with your plot.” 

- Monty Don

Na een gezapige tijd weer thuis snak ik een beetje naar een belevenis of een avontuur. Ik had alle tijd om de rijpe pruimen van de fruitboom te plukken. Ook een beetje te laat zag ik pas toen ik aan het plukken sloeg. Er lagen al wat rottende en overrijpe pruimen op de grond naast de boomstam. Hapjes leken eruit gegeten. Ik kan maar één dier verzinnen in onze tuin die overrijpe pruimen zou eten en dat zouden de padden zijn die bij ondergaande zon tevoorschijn komen. Al zouden vogeltjes natuurlijk ook wel een zoete, rijpe pruim lusten? Terwijl ik de mooie pruimen geplukt en in een vergiet gewassen heb denk ik ineens aan de vijgenboom. Ik dacht dat vijgen paars kleuren als ze eind van de zomer rijp zijn. Onze vijgen zijn dus klaarblijkelijk al rijp wanneer ze aan de buitenkant groen zijn en alleen aan hun onderkantje paarsig gekleurd zijn… Ze zijn net als de pruimen overheerlijk. Zodoende hebben we ineens volle fruitschalen met een vliegenbeschermkap op tafel staan. Gevuld met fruit uit eigen tuin. Hoe idyllisch eigenlijk… Ik heb het ineens helemaal te pakken en inspecteer enthousiast ook mijn groentetuintje van de zaadjes van Albert Hein. Grote planten met tientallen cherrytomaatjes tref ik aan. Groeiend over het terras, dus heb ik ze vastgebonden aan bamboestokken. Ook zie ik dat de komkommerplanten oranje bloemen dragen waar komkommers aan zullen groeien. De rucola sla hadden we voor de zomervakantie al verorberd. De munt en peterselie groeiend in de moestafel heb ik overduidelijk verwaarloosd. Ze bloeien nu bijna een meter hoog. Goed voor de vlinders. Oudste dochter reageert op mijn foto’s van de oogst van deze week. ‘Neem wat mee!’ schrijft ze. Zodoende rijden we een paar dagen later met een vergiet met mooie pruimen en één vijg naar Rotterdam. Ook een bos vers geplukte eucalyptus uit de voortuin en een glazen fles truffel olijfolie uit Kroatië gaan op de achterbank mee. Ik ben gekleed in mijn hardloopkleding. Dochterlief en ik gaan weer eens een rondje om de Kralingse Plas rennen en mijn lief fietst gezellig mee. Eenmaal haar buitendeur uitgestapt blijkt het flink te regenen. Ik heb een dun regenjasje mee. Dochterlief gaat nog even terug voor een regenjas. Mijn lief vindt gelukkig nog een paraplu in de achterbak van de auto. Nog maar een paar minuten later zijn we al drijfnat. Ik doe de capuchon af, koud is het tenslotte niet. Na een paar keer onhandig om een regenplas heen gesprongen te hebben loop ik er gewoon dwars doorheen. Het is een enorme hoosbui. De straten zijn in no time ondergelopen. De brandweer van Rotterdam krijgt meerdere meldingen van volgelopen straten. Twee ongelukken op de snelweg rond Rotterdam die verband houden met regenoverlast. Ongelofelijk veel hemelwater. Het is alleen helemaal niet koud. Dus gaat na de capuchon, ook de rits van de regenjas weer open. Ondertussen doorweekte schoenen en sokken. We joggen en kletsen rustig door. Boven het water van het meertje horen we onweer. We ontwijken daarom de houten steigers over het water en blijven aan de rand van het bos lopen. We lopen ruim vijf kilometer in de zware regen. Onderweg naar haar huis kopen we belegde broodjes en warme Chai Latte’s. Na de lunch liggen er in dochter's huiskamer twee plasjes onder m’n stoel. Het water is via beiden mouwen van mijn drijfnatte vest, die over de rugleuning hing, op de vloer gedruppeld. Als ik de mouwen boven de wasbak uitknijp lopen er straaltjes regenwater uit.  In de auto terug naar Breda zet ik de stoelverwarmer aan. Kippenvel op mijn armen. Thuis onder een hemels warme douche. Heerlijk zo’n avontuur na een lome, slaperige tijd met alleen maar veel yogalessen, een bezoek aan de bieb, hardlopen, koken, zelf geteeld fruit plukken, zo nu en dan een vriendinnetje zien en een avondwandeling met mijn lief over de prachtig bloeiende heide. Loom is best fijn, maar van zo’n gewaagd hardlooprondje kikker ik helemaal op.

Love...

EENENTWINTIG

“Little girls are the nicest things that happen to people. They are born with a little bit of angelshine about them, and though it wears thin sometimes there is always enough left to lasso your heart.” 

– Alan Beck

Voor het eerst sinds je geboorte was ik niet op de dag dat je verjaart. Je eenentwintigste verjaardag nog wel. Jouw verjaardagen hebben we overal ter wereld gevierd. Om een paar landen te noemen: Massachusetts, Alabama, Frankrijk, Spanje, Namibië, Portugal, Peru, Mexico of Oostenrijk. Een werelds kind. Ik hoefde deze keer geen taart in huis te halen. Er werden geen slingers opgehangen in onze huiskamer. We hebben wél gezongen. Papa en ik voor de camera van een telefoontje. Het filmpje werd naar Maastricht gestuurd. Je slaapt twee weken achter elkaar in je nieuwe studentenkamer.  We hebben zelfs speciaal voor jouw introductieweek onze reis aangepast. Zondag kwamen we thuis en dezelfde zondag werd je door je vader naar je nieuwe stad gebracht. Je potten met planten op de achterbank. Tassen en dozen achterin. Schone was van de vakantie mee. Geen feestelijke dag dus deze bijzondere verjaardag van jou. Des te meer voor jou. Je werd om twaalf uur ’s nachts toegezongen door je groep van de introductieweek. Je sliep bij een vriendinnetje. Als ontbijt carrot cake en een latte. Op je nieuwe kamer lag een verjaardagskaart van ons. En van je tante. Een kaart met een verrassing bij de post van je Bredase vriendinnen. Eerst zou de introductieweek niet doorgaan. Toen gelukkig weer wel. Uiteindelijk kreeg je een paar dagen vooraf het bericht dat het wel doorging maar zonder grote feesten in de avond. Een afgeslankte, saaie versie… Gelukkig blijkt nu dat er illegaal toch feestjes en avondjes uit georganiseerd worden. Daar zijn jullie ook studenten voor. Lekker een normaal studentenleven. Wel elke ochtend een snelle covid test laten doen op een locatie in de stad. Ook meteen de tweede vaccinatie laten zetten. Ik zie leuke foto’s van jou voorbij komen. Ik zie het gezicht van een blije dochter. Ik zie je zongebruinde lichaam. Tweeënhalve week zijn we op reis geweest. Twee weken heel coronaveilig op één camping aan de Kroatische kust. Het tentje van jou en je zusje én onze VW kampeerbus pal aan het water. We lazen boeken aan zee. We snorkelden. We zwommen. We hebben diverse keren op een paddle board gestaan. We liepen samen naar de douches of toiletten. We hebben een dag gezeild. We kletsten aan zee. We leefden in het nu. Maakten foto’s aan zee. Genoten van elke zonsondergang. Elke avond samen met jou en je zus een aflevering van onze serie op de iPad voor de bus kijken. We ontbeten aan zee. Papa kookte met uitzicht op zee en daarna aten we gezamenlijk onder de koelte van de pijnbomen aan zee. We zagen de dolfijnen langs zwemmen na het eten. Het waren heerlijke weken. Aan de azuurblauwe Adriatische zee. Nu zijn we sinds een paar dagen thuis. Het zijn grijze, regenachtige dagen. Herfstachtig koud. Ik moest het vakantie wasgoed veelal binnen laten drogen. Zelfs de wasdroger gebruikt. Ik heb gewoon een kater. Heimwee naar de zon. Ik mis het zonlicht. Ik mis de heerlijke warmte op mijn lijf. Ik mis de hele dag tot ’s avonds laat in m’n bikini lopen. Op slippertjes naar het bakkertje voor vers brood. Of naar de campingwinkel voor een emmertje yoghurt en een stukje brie. Naar de groentekraam pal naast de camping voor verse groente en fruit. Zo simpel. Zo fijn.

Energy of the cascade 

ENERGIE VAN WATERVALLEN

Das Prinzip aller Dinge ist das Wasser - aus Wasser ist alles und ins Wasser kehrt alles zurück.

- Thales von Milet

Het water klettert keihard naar beneden in een helderblauwe poel. Het zonlicht schittert in het vallende water. Ik krijg altijd enorm veel energie van watervallen. En die zijn er gelukkig heel veel in de hoge toppen van Karinthië. Als kind ging ik met mijn ouders ook naar Karinthië. Het tussen de bergen verscholen Alpenland. Eeuwige sneeuw op de hoge Grossglockner. Bergtoppen beklimmen tot het kruis. Rivier de Drau. Dammetjes bouwen van zwerfkeitjes in de rivier. Mijn zusje en ik met blote voeten in het ijskoude smeltwater van gletsjers. Soms stonden we heel stoer twee tellen met ons hoofd onder de waterval. Mijn vader bouwde eind van de middag een barbecue van stenen en het meegebrachte rooster. Mijn moeder bakte er worstjes op. Jeugdherinneringen. Zwemmen en visjes vangen in de Weissensee, en bewaren in een jampotje. Deze ging zelfs mee naar huis op de achterbank van onze oude Toyota Corolla. Deze vroege middag zijn we na zo’n dikke zes uur rijden in de plakkerige warmte - en zelfs stapsgewijs rijden in de file voor de Karawankentunnel - aangekomen in ons Oostenrijks pension in Fischertratten. We gaan, na een bezoek aan een terras, natuurlijk naar frisse watervallen vlakbij. De omgeving is knalgroen. Het ruikt naar versgemaaid gras. Koeien op de bergweiden. We zitten ontspannen op de door-water-versleten gladde stenen in de snelstromende beek. Superkoud water. Ontspanning in harmonie met de natuur. Het geluid van kletterend water op de achtergrond. Heerlijk op zo’n zweterig warme middag. En weer zó anders dan de Kroatische kust van de afgelopen twee weken. Met onze jongste van zes maanden in de draagdoek op mijn buik klommen we zestien jaar geleden hier ook al in de buurt door een avontuurlijke bergklamm. Eerst door de droge bergspleet en daarna tot bijna ons middel in het koude smeltwater. De meisjes (en wij ook!) vonden het superspannend. Vanavond eten we in het pension gelegen in het diepe Maltadal. Zo’n typisch wit gestukt huis met donkerbruin betimmerde balkons waaraan rode geraniums hangen. Tijdens het eten horen we andere gasten tegen de serveerster praten over onze Volkswagenbus die recht voor het pension geparkeerd staat. We reageren niet. Als we na het eten boven op het balkon relaxt gaan zitten met een gevuld theepotje met uitzicht op alleen maar bergtoppen van de Alpen om ons heen, geniet ik. Het begint een beetje te regenen. De temperatuur is heerlijk op het balkon. We horen het af en toe donderen in de verte. Net als toen ik kind was vroeger op de camping. Ik vond het heerlijk spannend wanneer de donder heel lang achter de bergtoppen bleef hangen. Je hoorde het van verre aan komen rollen. Zo ook op de achtiende verjaardag van onze middelste dochter. Op de terugweg uit Slovenië kampeerden we met onze bus een paar dagen aan een bergmeer in Karinthië. Stevig onweer in de nacht dat juist boven het meer bleef hangen. Flinke onweersklappen om ons heen. De zussen zochten geruststelling bij elkaar in het kleine tentje, hoorden we de volgende ochtend bij het ontbijt. Op deze heerlijke ontspannen avond blijft het onweer gelukkig achter een berg hangen. 

Fischertratten - 13 augustus 2021

Fantastic day at sailingboat Pulpa

CHOPPING THE WAVES

“We clear the harbor and the wind catches her sails and my beautiful ship leans over ever so gracefully, and her elegant bow cuts cleanly into the increasing chop of the waves. I take a deep breath and my chest expands and my heart starts thumping so strongly I fear the others might see it beat through the cloth of my jacket. I face the wind and my lips peel back from my teeth in a grin of pure joy.”

⁃ L.A. Meyer

Terwijl ik het trappetje uit het aquagroene zeewater omhoog klim geeft de Braziliaanse John me de handdouche met fris water aan. Er staat een mooi mandje met vier frisse, zachte handdoeken op de boot klaar voor ons. Wat een luxe! We zijn te gast op het zeilschip van Romy en John. Prachtige boot (door haar vader gebouwd) en twee prachtige, wereldse mensen. Vanmiddag zijn we in de haven van Rovinj op hun zeilboot gestapt. Meteen op blote voetjes. Onze kampeerbus hebben we bij een resort geparkeerd waar we een nachtje verblijven. Ik heb als kind veel gezeild omdat ik toevallig twee vriendinnetjes had met ouders met een zeilboot. Zoveel weekends gezeild in mijn jeugd. Ik voel me meteen zeer op m’n gemak op hun zeilboot  Pulpa. Het deinen van de boot. Het geluid van de boot die door het water glijdt. De wind door je haren. Het klapperen van het grootzeil. Ik voel me helemaal in m’n element. Al snel na vertrek hebben we de kajuit verruild voor de voorkant van het schip. Een zitzak en een paddle board maken het ons erg comfortabel om daar te zitten en te relaxen. Romy geeft ons een mooi opgemaakte, goedgevulde fruitschaal aan. Flesjes koud water. Tijd om te genieten. De zon schijnt volop. Zo nu en dan gaan we overstag en moeten we plat liggen zodat de giek ons hoofd niet raakt. Telkens een lachwekkend moment, omdat we snel over elkaar heen gaan liggen. John telt ‘One, two, three!’ en dan vliegt de giek razendsnel over ons heen. We gooien later het anker uit in een mooie, rustige baai om te zwemmen. Het water is zo helder! Veel visjes. Parelwit zand op de bodem. Dat is lang geleden dat ik dat zo mooi heb gezien. Dat was de Caraïbische zee… Snorkelen is hier fantastisch. We gebruiken het paddling board om een poging tot suppen te doen. Dat levert hilarische filmpjes op de GoPro camera op. Je kunt ook lekker roeien op zo’n paddling board merken we. De meiden en mijn lief zeilen voor het eerst in hun leven. Ze vinden het geweldig. Na een tijd zeilen wordt het zeil weer gestreken. Nóg een prachtige plek om te zwemmen en suppen. Romy en John maken ondertussen het avondeten voor ons klaar. Als we weer aan boord klimmen staat er een prachtig gedekte tafel met tapas voor ons klaar. Alles home made van lokale producten. Door Romy, of haar ouders. Zelfs de heerlijke witte wijn komt van haar vader’s land. John hielp zelf met het plukken van de druiven. De zon zakt al. Het zonlicht is zacht. We proosten. Heaven on earth. Met mijn gezin heerlijk dineren op een zeilboot. Zachtjes deinend op de golfjes van de Adriatische zee. Wat er deze reis verder ook nog gebeurt, beter wordt het niet. Na het eten hijsen we de zeilen weer. De kop in de wind. De koperen zon zakt steeds meer richting het water. De wind zet een beetje aan. Ik zit op de punt. Heel senang. Zó genieten dit. 

Rovinj - 10 augustus 2021

Hinterland Croatia

ZEEWIND

The air is sharp, and I understand why years ago sea air was prescribed as a tonic for the body.” 

― Anita Shreve

Er staat eigenlijk elke dag een stevige zilte zeewind. Dat is heerlijk wanneer het dagelijks dertig graden is. Toch word ik dat geluid van de ruwe zee en de harde wind langs je oren ook wel eens zat. Er is geen stilte. We gaan een dag met ons antieke busje het binnenland in. Zodra we de motor starten komt er al een campinggast ons aanspreken over de oude bus. Altijd een onafgelaten stroom van aandacht. Er was zelfs een campinggast die ons campertje herkende van drie jaar geleden toen we hier ook een week hadden gekampeerd. We stappen in en weg zijn we. We rijden door het prachtige heuvellandschap met zicht op eindeloze olijvenboomgaarden en wijnvelden. In het glooiende groene landschap liggen wat rondgestrooide oude dorpjes. Sommige zijn op een bergkam neergedaald. Prachtig gezicht. Sommige zijn precies op een heuveltop terecht gekomen. We bezoeken het met een stadsmuur omringde Motovun uit de Middeleeuwen. Het is er klein. Smalle steegjes. Straatjes geplaveid met grote versleten keien. Een kerkplein. Alles autovrij. Prachtige uitzichten over heel Istrië. Heel warm ook. We genieten van koude verse lemonade op een terras. Daarna nog een koude smoothie op een ander terras. Niet veel later rijden we met de bus, met alle ramen voor en achter wijd open, naar Groznjan. Een prachtige route klimmend naar boven. Ook dit stadje is idyllisch op een heuveltop gelegen. De late middagzon maakt het romantisch en lieflijk. We struinen rond door de smalle straatjes en steegjes, spelen een potje kaart op een koel terras. Voor het avondeten schuiven we precies één terrasje op. Wanneer we in de knalrood gekleurde avondzon terug rijden ziet de wereld er zo fotogeniek uit. Steeds even stoppen voor een fotootje. Wát een indrukwekkende terugrit! Op de camping aan zee stormt het nog steeds. De was wappert weer met keihard geklepper aan de waslijn. De hangmat slaat wild in het rond tussen de pijnbomen. Ik voel het zout uit de zeelucht plakkerig op mijn huid neerkomen. We zijn weer terug aan zee. 

Savudrija - 8 augustus 2021

  Our hammock at sea

RIDING BICYCLES

“It is by riding a bicycle that you learn the contours of a country best, since you have to sweat up the hills and coast down them.” 

― Ernest Hemingway

Ik laat m’n vouwfietsje vallen en loop met grote passen op de Grieks-blauw geverfde waterpomp af. Ik pak de hendel beet en voel direkt een harde prik in mijn ringvinger. Een wespensteek. Uit de kraan zie ik nu wespen vliegen. Schrik. Ik doe snel mijn ringen af en begin te zuigen. Het gif spuug ik uit. Ik had juist zo’n dorst. We maken een fietstocht door het achterland. Ik had de avond ervoor een website gevonden met diverse fietsroutes door Istrië. Voor de meiden hadden we twee fietsen gehuurd. Toen we in de ochtend vertrokken was het bewolkt met een harde wind. Het had de nacht ervoor gespookt aan de kust. We lieten de hoge golven voor wat het was. Ik had naast zonnefactor 50 zelfs een zomertruitje met lange mouwen in m’n fietsmandje gedaan. We fietsten al snel door een mooi glooiend heuvellandschap. Veel olijvenboomgaarden. Slaperige dorpjes. De zon verscheen aan de hemel. Van de harde zeewind was niks meer over. De temperatuur steeg gestaag. Geen supermarktjes om een fles water te kopen. We hadden al een stop gemaakt om iets kouds te drinken en een beetje af te koelen. Dat restaurant verkocht helaas geen waterflessen. De route was geweldig. Soms over bospaden, vaak landerige weggetjes. Klimmend naar boven, maar ook keihard naar beneden crossend. Regelmatig stond er bij een oud, met druivenplanten begroeid, landhuis een oldtimer voor de deur. Ik genoot. Alleen die dorst. En toen bereikten we op een klein verlaten kerkpleintje die beruchte waterpomp.... De fietsroute boog af naar de kust. Daar lunchten we op een heerlijk schaduwrijke terras met uitzicht op de lichtblauwe zee. Veel water gedronken, heerlijk gegeten. We vervolgden de route die langs Umag ging. Wij weken even af van de route en fietsten het eeuwenoude havenstadje in. For oldtimes sake. Drie jaar terug hadden we hier de heerlijkste en grootste ijscoupes ooit gegeten. We parkeerden de fietsen en vonden hetzelfde terras aan het water weer terug. Heaven on earth. Ik had mijn schoenen en sokjes uitgetrokken. De hoge golven sloegen over de kade heen. Heerlijk over mijn warme voeten en benen heen. We genoten van het ijs. Dronken er ook veel water bij. Toen we langs de plezierjachten fietsten om het stadje te verlaten voelde ik een platte band. Mijn lief bood aan de laatste zeven kilometer te lopen met de fiets aan de hand. Ik fietste met de meiden weg en we passeerden al gauw een benzinepomp aan de boulevard voor de boten. Ze hadden een luchtpomp. Ik kocht daar meteen een koude fles water. Mijn lief arriveerde al snel. Band opgepompt en gauw samen onze weg vervolgd. Prachtige fietspaden pal langs het water. Het laatste stuk was de band tóch weer plat. Mijn lief ging weer lopen en wij fietsten verder. Kort daarna had ook middelste dochter een lekke band op de huurfiets. Zeer waarschijnlijk van de kiezelsteentjes waar we vaak over reden. Ook wij wandelden de laatste kilometers over een kronkelig pad door de natuur en bereikten de achterkant van onze camping. We leverden de huurfietsen in en daar kwam mijn lief al aan lopen. Bezweet. Bij de kampeerbus verwisselden we snel onze bezweette kleding voor een bikini en zwembroek. Een frisse duik in de golven. Verkoeling. Na bijna vijftig kilometer bij zo’n dertig graden fietsen en de laatste kilometertjes zelfs lopend waren we daar wel aan toe!

Savudrija - 5 augustus 2021

  Painted picture of our bus!

LIFE IS GOOD  

“Dance with the waves,

move with the sea.

Let the rhythm of the water

set your soul free.” 

― Christy Ann Martine

Ik neem het uitzicht van onze Volkswagen bus helemaal in me op. De azuurblauwe Adriatische Zee zover het oog reikt. Twinkelende lichtjes in de verte van de stad Umag. De ondergaande zon die over alles en iedereen zijn perzikkleurige gloed geeft. De oude pijnbomen die pal aan zee krom groeien door wilde stormen vanaf zee. De laatste achtergebleven mensen na een zonovergoten dag op het steenachtige strandje. Wij zetten ons tafeltje bijna elke dag onder deze geurende pijnbomen om daar in de verkoeling van de zeewind ons avondeten te nuttigen. Ons oude Volkswagenbusje staat aan de andere kant van het pad. Uitkijkend op zee. Bijna iedereen die langs ons plekje wandelt kijkt om, stoot elkaar aan, stoppen om een foto te maken of lachen goedkeurend naar ons. De charmante bus tovert een glimlach op bijna ieders gezicht. Er is zelfs een tekening van gemaakt door een artistieke, aardige lerares, genaamd Almuth. Elke ochtend stap ik met mijn lief de zee in om, diep in zee, langs de lijn met boeien een stuk te zwemmen. Elke avond rond acht uur zwemt achter diezelfde lijn een groep dolfijnen die terug zwemmen van een dagje jagen. Overdag zeilen er schepen langs met hun zeilen strak gespannen door de zeewind. Onze hangmat hebben we aan de rand van het water vast gebonden aan twee kromme pijnbomen. Ondanks dit lieflijke, romantische plaatje kan het hier ook tekeer gaan. We hebben in de nacht een keer de luifel van de bus moeten halen zo erg rukte de zeewind aan het doek. We zagen andere mensen in het nachtelijke donker ook rommelen aan hun tent of camper. Gisteravond onweerde het enorm boven zee. Veel lichtflitsen wat er heel spannend uitzag. Donder die steeds dichter bij kwam. Uiteindelijk ging het ook nog wat regenen. Toch klaart het elke dag weer op. De dag na de storm hebben we genoten van de hoge golven.  De andere dagen is het een kalme zee om prima in te snorkelen of op te suppen. En dat doen we dus ook.

Savudrija - 4 augustus 2021

       Looking out at sea

GEUR VAN PIJNBOMEN 

“A fragrant breeze wandered up from the quiet sea, trailed along the beach, and drifted back to the sea again, wondering where to go next. On a mad impulse it went up to the beach again. It drifted back to sea.” 

― Douglas Adams

Het stadshotelletje dat ik geboekt had lag midden in het oude, autovrije centrum van Kranj. Een Sloveens stadje waar we nog niet eerder geweest waren. Zesduizend jaar geleden gevestigd op een rots bij ongeveer de diepste kloof van Europa. We parkeerden de oude bus bij aankomst onderaan de berg en mijn lief en ik klommen een steile trap omhoog naar het stadshart. In het café kregen we een pasje waar we mee het centrum in konden rijden. We liepen weer terug naar de ondertussen snikhete bus. De twee meiden waren bijna gesmolten. Bij de toegang bleek je een code nodig te hebben, we konden er niet door. Mijn lief zette de bus in z’n achteruit en belde de hoteleigenaar. Met de code reden we snel het knusse marktplein op. We laadden de coolbox en wat persoonlijke dingetjes uit en gingen het hotel binnen. De raampjes en deuren stonden nog wijd open maar er was zoveel bekijks voor de bus vanaf het terras dat ik het aandurfde om hem zo achter te laten op het oude plein. Later reed mijn lief de auto naar de parkeerplaats. Het stadje bleek deze middag uitgestorven. Winkeltjes waren dicht. Alleen wat mensen op een elektrische step scheurden over de pleintjes. We aten ijs op een terras. We dronken verse lemonade op een ander terrasje. Pas toen we heerlijk gegeten hadden bij een op ‘t eerste gezicht sjofel tentje (maar kwam bij Tripadvisor als beste uit de test) kwam de stad tot leven. Toen de zon bijna onderging en het buiten wat afkoelde slenterden wij ook weer wat rond. Winkeltjes waren open. De mensen kwamen uit hun huizen. Muziek klonk uit de cafeetjes. Op een gezellig terrasje op het kerkplein speelden we een kaartspel. Regelmatig hoorden we kerkklokken luiden. De ober vertelde ons dat de twee kerken elk kwartier hun klokken luiden. Na elkaar. Een heerlijk ontspannen vakantiegevoel viel over ons heen. We wandelden in het donker nog door de smalle, schuine straatjes naar de waterval onder de stad en langs de andere kerk terug. Onze vakantie was begonnen. We vielen als een blok in slaap bij de stadse geluiden die door het openstaande raam naar binnen sijpelden. De kelner bij het ontbijt, dezelfde jonge knul als de avond ervoor, vroeg wat voor ei wij bij het ontbijt wilden. Er stonden er vijf op de menukaart genoemd. We konden kiezen uit twee die hij kon maken. Ik moest heimelijk lachen. Een hotelgaste liep naar de keuken om koffie te vragen. Bij niemand van de gasten in de ontbijtzaal was iets ingeschonken. De zeer vriendelijke kelner verontschuldigde zich dat de eieren zo lang duurden. Hij had de gasaansteker niet kunnen vinden. Het kostte me al mijn zelfbeheersing om niet in de lach te schieten. Omwille van de meiden want zij voelden met de jongen mee. Toen iedereen in de ontbijtzaal een ei en iets te drinken had - behalve onze jongste - stapte mijn lief maar op om de kampeerbus weer te halen. We hadden geen haast, nog twee uurtjes rijden voordat we op de camping aan de kust zouden arriveren. De vader van de onfortuinlijke kelner, een grijzende man met een rieten hoedje op die met zijn vrouw lekker van een expresso op het terras zat te genieten, werd door zijn zoon gevraagd voor de bus uit te fietsen. Zo hoefden wij het toegangspasje niet terug te brengen. Charmant familiehotelletje. Een leuke tussenstop op weg naar Kroatië. 

Savudrija - 30 juli 2021

        Yoga class

WAARDERING

“Acceptance doesn't mean resignation; it means understanding that something is what it is and there's got to be a way through it.” 

- Michael J. Fox 

Een week vol afscheid. Grote dingen die veranderen, mensen die uit je leven vertrekken. Woelige perioden in mijn leven. Ik heb geleerd om met afscheid nemen om te gaan. Door het gewoonweg vaak te doen. Vaak verhuisd. Vaak afscheid genomen. Van vrienden, van huizen en van familie. Alles verandert, niets blijft hetzelfde. Alles stroomt. Pantha rei ouden menei. De Griekse filosofische gedachte. Alles om ons heen verandert, wij worden daarmee geconfronteerd en veranderen daarin mee. Of we dat willen of niet. Deze gedachte heeft mijn afscheid afgelopen week, van alle zes mijn senioren cliënten, naar mijn idee wat makkelijker gemaakt. Het is wat het is. Ik had mijn ontslag vanwege het verlaten van mijn kwetsbare senioren jarenlang steeds uitgesteld. Bang om mijn cliënten teleur te stellen. Heel lastig was het voor mij om zo’n besluit te nemen. Niemand is onvervangbaar. Ik natuurlijk ook niet. Daarnaast heb ik ook gewoon veel doorzettingsvermogen. Schouders eronder en … door. Vaak over mijn onvrede heen gestapt. Yoga heeft me steeds goed geholpen met gedachtenkracht. Intenties. Eindelijk vorige maand de moed gevonden om ontslag te nemen. Er bestaat geen zachte manier om mijn vertrek bij mijn clientèle aan te kondigen. Zij bleken na het delen van het (in mijn ogen) slechte nieuws allemaal toch minder kwetsbaar dan ze aan de buitenkant lijken. Wijzer ook. Sommige heb ik het nieuws diverse keren opnieuw moeten vertellen omdat ze het gewoonweg vergeten waren. Ze hebben allemaal begrip voor mijn situatie. Advies dat ik aan mijn gezondheid moet denken. Stress maakt je op lange termijn ziek.  Dat het soms gewoon zo is omdat het zo is. Ze vinden allemaal dat je gezin en echtgenoot belangrijker zijn dan je werk. Zo lief, ontroerend en begripvol. Zes weken geleden had ik dus ontslag genomen. Middels een persoonlijk afgegeven brief. Ruim op tijd om rustig van mijn cliënten afscheid te nemen. Rustig de tijd om vervangers voor mij te vinden. Ik was heel relaxt op het moment suprême. Ik kon mijn mannetje staan. Ik wist waar ik het voor deed. Voor mezelf. Voor harmonie in mijn leven. Voor mijn gezondheid die er onder leed. Mantelzorgers zoals ik willen steun en waardering. En precies dát heb ik nooit van mijn werkgever gekregen. Ik voelde me niet gehoord door het team op kantoor. Mijn cliënten daarentegen droegen mij op handen. Zij zijn altijd zo lief en dankbaar geweest. Hun familieleden ook. Het is heel jammer dat ik bij sommige collega’s op kantoor altijd wantrouwen gevoeld heb. Net té vaak de boodschap gekregen dat ik net zo goed kon gaan. Nu ik het eindelijk écht heb gedaan voel ik me zo bevrijd. Op de drempel van een nieuwe fase in mijn leven. Hoe ze op kantoor met mijn opvolging en mijn vertrek omgaan, door het wekenlang te negeren, bevestigt mijn keuze om te vertrekken. Ik heb een deugdelijke beslissing genomen. Ik voel me zo licht. 

“Pfff, ik zweet helemaal!” roepen we zuchtend tegelijk tegen elkaar. Het is bijna dertig graden buiten en alle tuindeuren hadden de hele dag dicht moeten blijven. Jongste dochter en ik hadden het bíjna voor elkaar toen het weer helemaal mis ging. Iets vroeger op de ochtend schroef ik alle dopjes in de kattenkennel die we vanuit Mexico in het vliegtuig hadden gebruikt voor onze twee katten. De andere kattentas stond al klaar op de tuintafel. Het is elk jaar een enorme onderneming om onze drie katten te laten vaccineren. De avond ervoor hadden we ze op tijd binnen in huis. Soms moeten we ze ook nog lokken met kattensnoepjes. Ik had op de tuindeuren en keukendeur grote vellen papier gehangen dat de deuren dicht moesten blijven in verband met het dierenartsbezoek. Op zo’n warme dag als deze werden de katten daar heel onrustig van. Normaalgesproken lopen ze in en uit. Ik zelf voelde me ook érg opgesloten met alle deuren dicht. Ik ontdekte bij toeval nog een wijd openstaand slaapkamerraam waar de katten uit hadden kunnen ontsnappen, maar dat was godzijdank niet gebeurd. Een moment voor vertrek pakten we de oude gestreepte poes op om in de kattentas te proppen. Het lukte in één keer en zonder gevecht. Het grijze poesje had ik van de trap opgepakt en in de kennel met deurtje gestopt. Het grijze katertje moest er nog bij. Dat ging mis. Terwijl dochter en ik zitten te stoeien met het openstaande deurtje en de kater, glipt zijn zusje eruit. In de chaos van dat moment - dochter en ik gillen allebei - schiet de kater ook los en lopen ze beiden hard weg. Naar boven. Natuurlijk verstoppen ze zich in het verste hoekjes onder een bed. Zodra we ze alledrie gekooid hebben zet ik alvast de deuren van mijn auto tegen elkaar open. Snikheet in de auto. Ik heb geen airconditioning. Ramen wijd open. We rijden naar de dierenarts met angstig miauwende poezen op de achterbank en op schoot. Als we aanbellen bij de kliniek horen we dat we nog even buiten moeten wachten in verband met coronamaatregelen. Daar staan we dan pal in de zon. Vrachtwagens razen langs. Katten bang. Heel blij dat we eindelijk de rustige wachtkamer binnen mogen. Met de poezen blijkt alles goed qua gezondheid en gewicht. Prikjes erin en afrekenen. Over een jaar mogen we dit ritueel weer herhalen.

   New staircase!

GEDRAG VAN EEN 'KAREN'

“In times of great stress or adversity, it's always best to keep busy, to plow your anger and your energy into something positive.” 

- Lee Iacocca 

Ik moet goed opletten dat ik van ergernis geen zuurpruim van middelbare leeftijd word. Onze dochters noemen mij al een ‘Karen’ op z’n Amerikaans. ‘Karen’ staat voor het stereotype van een onuitstaanbare vrouw van middelbare leeftijd – wit van huidskleur, normaal gesproken met een vlotte korte blonde coupe – die op hoge poten de manager wenst te spreken wanneer een dienstverlener geen rode loper heeft uitgerold voor haar. Ze belichaamt ook de betweterige en chronisch ontevreden feeks. Er zijn de laatste tijd behoorlijk wat dingen in mijn leven waar ik me aan erger. Laat ik als voorbeeld de aanleg van het glasvezel kabelnet in onze straat noemen. Een flink aantal maanden terug kwam er een nette jongeman aan de deur die me uitgelegde waar de glasvezel ons huis binnen kan komen. Ik moest toestemming geven voor de aanleg van de glasvezel kabel die ons in de toekomst van snelle internet kan voorzien. Een aantal maanden geleden kwam er een team Oost-Europese mannen in de straat graven. De kabel voor maar liefst vier huizen werd onder onze, vorig jaar nieuw aangelegde, oprit gelegd. Het was zóveel opgerolde kabel onder het pad dat er een tegel gevaarlijk uitstak. Ik had daarop een klacht ingediend bij de gemeente. Een typische ‘Karen’ actie van mij natuurlijk. Een paar weken geleden belde de gemeenteambtenaar met de vraag of het probleem al opgelost was. Er was niks veranderd, sterker nog de uitstekende tegel was ondertussen gebarsten in tweeën. De ambtenaar beloofde mij dat hij er weer achteraan zou gaan. En zo stonden er vorige week, onaangekondigd, een paar mannen met een heuse graafmachine voor de deur. Mijn lief en ik waren aan het werk. Ze hadden onze oprit weer open gegraven en de glasvezel kabel er tussen uit getrokken. De graafmachine kwam er aan te pas toen ze naast de oprit onze parkeerplaats met grint onder de beukenboom stonden af te graven. Ze klopten bij ons aan de deur en vroeg onze middelste dochter om toestemming. Zij belde daarop heel wijs haar vader en hij gaf geen toestemming, omdat wij niet thuis waren en de man zo gebrekkig Nederlands sprak dat mijn lief er weinig van begreep. De buurman die op het tumult af kwam hadden ze uitgelegd dat de glasvezel kabel te kort was en dat ze niet onder de tuin door konden schieten naar het huis. De kabel moest ingegraven worden. In ónze tuin! Onze tuin die we twee maanden geleden helemaal opnieuw aangelegd hebben. No way dat onze tuin open gegraven gaat worden. Daar had buurman ook een vermoeden van en had dit met de mannen gedeeld. Het moest tóch gebeuren hadden ze gezegd, anders kregen onze huizen geen glasvezel kabel. Dus in de toekomst geen supersnelle internet. Toen ik thuis kwam zag ik dat alle grond om de oude boom omgewoeld was en dat het grint nergens meer te bekennen was. Het was een grote, zanderige bende. De ‘Karen’ in mij kwam naar boven borrelen. Ik heb een brief aan de gemeente geschreven én aan het glasvezel bedrijf. In de tussentijd heb ik geprobeerd wat grint terug te harken uit het zand. Ik wilde ook gras zaaien, maar dat is niet zinvol. Het bedrijf moet alles op een nader te bepalen moment namelijk wéér open graven om het te verlengen naar de vier huizen. Regen zal zorgen dat het grint weer een beetje aan het oppervlak zichtbaar wordt. Toen er van de week een Belgische auto op de omgewoelde plek onder de beukenboom geparkeerd stond - waar bovendien een ‘niet parkeren' bord aan de boomstam hangt - stapte ik als een echte ‘Karen’ naar buiten. De gespannen jongeman was aan het bellen terwijl hij maar heen en weer ijsbeerde voor zijn auto. Ik vroeg hem of dat zijn auto was. Hij antwoordde mij dat hij mij onbeleefd vond, omdat ik zijn telefoongesprek interrumpeerde. Ik zei dat het onbeleefd was dat zijn auto in mijn tuin geparkeerd stond. Hij zat dik in de problemen hoorde ik, hij moest gerustgesteld worden. De politie zat achter hem aan. Zijn telefoonnummers werden getraced. Ik vermoed dat hij in drugs handelt. Omdat de Belg me negeerde vroeg ik nogmaals wat luider of dit zijn auto was. Hij antwoordde van niet en zei dat ik onfatsoenlijk was. Ik zei hetzelfde over het parkeren van zijn auto. Hij zei tegen zijn gesprekspartner door de telefoon dat er iemand mee zat te luisteren, ik bleef namelijk bij zijn auto staan, en dat hij moest neerleggen. Ik liep daarop naar binnen. Binnen een paar minuten was hij in zijn auto gesprongen en weg gereden. De volgende ochtend heel vroeg heb ik twee palen bij het grint in de grond getikt en een stuk rubberen boomband er tegenaan geniet. Daar ook twee felgekleurde vlaggetjes van een verjaardagsslinger aan geniet zodat niemand het over het hoofd kan zien. Ik wil niet dat daar geparkeerd wordt. De aarde moet herstellen. De regen moet het grint weer tevoorschijn toveren. En ik moet broodnodig afstand van de situatie nemen.

De onzekerheid maakt me onrustig. Je hebt tegenwoordig meer rust als je gewoon thuis blijft dan op vakantie gaat. Wij willen over anderhalve week gaan rijden met onze oude kampeerbus. Ik ben al maanden gevaccineerd met Pfizer. Mijn lief is bij vertrek meer dan twee weken volledig ingeënt met Moderna. Jongste wil zich niet laten vaccineren. Middelste heeft bij de grens van Slovenië net tweeëntwintig dagen haar eerste vaccinatie Pfizer. Voor sommige landen is dat voldoende, maar Slovenië wil ook een negatieve pcr test van haar zien. In dat geval zou de tien dagen in quarantaine komen te vervallen…. Daarom houd ik de kleurenkaart nauwlettend in de gaten. Landen kunnen naar aanleiding van de nieuwe kaart van gezondheidsdienst ECDC besluiten om de regels aan te passen.  Ze kunnen bijvoorbeeld strengere voorwaarden stellen aan Nederlanders die vakantie willen komen vieren. De gekleurde coronakaart wordt wekelijks aangepast op donderdag. We hebben nog één donderdag te gaan. Ik word stikchagrijnig van die spanning.