Fruit from our backyard

GEZAPIG

“Once you engage with the simple enough business of feeding yourself, of soil and water, weather, season and harvest, it becomes personal. It is about you, your family and friends. Food becomes an aspect of those relationships as well as your intimacy with your plot.” 

- Monty Don

Na een gezapige tijd weer thuis snak ik een beetje naar een belevenis of een avontuur. Ik had alle tijd om de rijpe pruimen van de fruitboom te plukken. Ook een beetje te laat zag ik pas toen ik aan het plukken sloeg. Er lagen al wat rottende en overrijpe pruimen op de grond naast de boomstam. Hapjes leken eruit gegeten. Ik kan maar één dier verzinnen in onze tuin die overrijpe pruimen zou eten en dat zouden de padden zijn die bij ondergaande zon tevoorschijn komen. Al zouden vogeltjes natuurlijk ook wel een zoete, rijpe pruim lusten? Terwijl ik de mooie pruimen geplukt en in een vergiet gewassen heb denk ik ineens aan de vijgenboom. Ik dacht dat vijgen paars kleuren als ze eind van de zomer rijp zijn. Onze vijgen zijn dus klaarblijkelijk al rijp wanneer ze aan de buitenkant groen zijn en alleen aan hun onderkantje paarsig gekleurd zijn… Ze zijn net als de pruimen overheerlijk. Zodoende hebben we ineens volle fruitschalen met een vliegenbeschermkap op tafel staan. Gevuld met fruit uit eigen tuin. Hoe idyllisch eigenlijk… Ik heb het ineens helemaal te pakken en inspecteer enthousiast ook mijn groentetuintje van de zaadjes van Albert Hein. Grote planten met tientallen cherrytomaatjes tref ik aan. Groeiend over het terras, dus heb ik ze vastgebonden aan bamboestokken. Ook zie ik dat de komkommerplanten oranje bloemen dragen waar komkommers aan zullen groeien. De rucola sla hadden we voor de zomervakantie al verorberd. De munt en peterselie groeiend in de moestafel heb ik overduidelijk verwaarloosd. Ze bloeien nu bijna een meter hoog. Goed voor de vlinders. Oudste dochter reageert op mijn foto’s van de oogst van deze week. ‘Neem wat mee!’ schrijft ze. Zodoende rijden we een paar dagen later met een vergiet met mooie pruimen en één vijg naar Rotterdam. Ook een bos vers geplukte eucalyptus uit de voortuin en een glazen fles truffel olijfolie uit Kroatië gaan op de achterbank mee. Ik ben gekleed in mijn hardloopkleding. Dochterlief en ik gaan weer eens een rondje om de Kralingse Plas rennen en mijn lief fietst gezellig mee. Eenmaal haar buitendeur uitgestapt blijkt het flink te regenen. Ik heb een dun regenjasje mee. Dochterlief gaat nog even terug voor een regenjas. Mijn lief vindt gelukkig nog een paraplu in de achterbak van de auto. Nog maar een paar minuten later zijn we al drijfnat. Ik doe de capuchon af, koud is het tenslotte niet. Na een paar keer onhandig om een regenplas heen gesprongen te hebben loop ik er gewoon dwars doorheen. Het is een enorme hoosbui. De straten zijn in no time ondergelopen. De brandweer van Rotterdam krijgt meerdere meldingen van volgelopen straten. Twee ongelukken op de snelweg rond Rotterdam die verband houden met regenoverlast. Ongelofelijk veel hemelwater. Het is alleen helemaal niet koud. Dus gaat na de capuchon, ook de rits van de regenjas weer open. Ondertussen doorweekte schoenen en sokken. We joggen en kletsen rustig door. Boven het water van het meertje horen we onweer. We ontwijken daarom de houten steigers over het water en blijven aan de rand van het bos lopen. We lopen ruim vijf kilometer in de zware regen. Onderweg naar haar huis kopen we belegde broodjes en warme Chai Latte’s. Na de lunch liggen er in dochter's huiskamer twee plasjes onder m’n stoel. Het water is via beiden mouwen van mijn drijfnatte vest, die over de rugleuning hing, op de vloer gedruppeld. Als ik de mouwen boven de wasbak uitknijp lopen er straaltjes regenwater uit.  In de auto terug naar Breda zet ik de stoelverwarmer aan. Kippenvel op mijn armen. Thuis onder een hemels warme douche. Heerlijk zo’n avontuur na een lome, slaperige tijd met alleen maar veel yogalessen, een bezoek aan de bieb, hardlopen, koken, zelf geteeld fruit plukken, zo nu en dan een vriendinnetje zien en een avondwandeling met mijn lief over de prachtig bloeiende heide. Loom is best fijn, maar van zo’n gewaagd hardlooprondje kikker ik helemaal op.

Love...

EENENTWINTIG

“Little girls are the nicest things that happen to people. They are born with a little bit of angelshine about them, and though it wears thin sometimes there is always enough left to lasso your heart.” 

– Alan Beck

Voor het eerst sinds je geboorte was ik niet op de dag dat je verjaart. Je eenentwintigste verjaardag nog wel. Jouw verjaardagen hebben we overal ter wereld gevierd. Om een paar landen te noemen: Massachusetts, Alabama, Frankrijk, Spanje, Namibië, Portugal, Peru, Mexico of Oostenrijk. Een werelds kind. Ik hoefde deze keer geen taart in huis te halen. Er werden geen slingers opgehangen in onze huiskamer. We hebben wél gezongen. Papa en ik voor de camera van een telefoontje. Het filmpje werd naar Maastricht gestuurd. Je slaapt twee weken achter elkaar in je nieuwe studentenkamer.  We hebben zelfs speciaal voor jouw introductieweek onze reis aangepast. Zondag kwamen we thuis en dezelfde zondag werd je door je vader naar je nieuwe stad gebracht. Je potten met planten op de achterbank. Tassen en dozen achterin. Schone was van de vakantie mee. Geen feestelijke dag dus deze bijzondere verjaardag van jou. Des te meer voor jou. Je werd om twaalf uur ’s nachts toegezongen door je groep van de introductieweek. Je sliep bij een vriendinnetje. Als ontbijt carrot cake en een latte. Op je nieuwe kamer lag een verjaardagskaart van ons. En van je tante. Een kaart met een verrassing bij de post van je Bredase vriendinnen. Eerst zou de introductieweek niet doorgaan. Toen gelukkig weer wel. Uiteindelijk kreeg je een paar dagen vooraf het bericht dat het wel doorging maar zonder grote feesten in de avond. Een afgeslankte, saaie versie… Gelukkig blijkt nu dat er illegaal toch feestjes en avondjes uit georganiseerd worden. Daar zijn jullie ook studenten voor. Lekker een normaal studentenleven. Wel elke ochtend een snelle covid test laten doen op een locatie in de stad. Ook meteen de tweede vaccinatie laten zetten. Ik zie leuke foto’s van jou voorbij komen. Ik zie het gezicht van een blije dochter. Ik zie je zongebruinde lichaam. Tweeënhalve week zijn we op reis geweest. Twee weken heel coronaveilig op één camping aan de Kroatische kust. Het tentje van jou en je zusje én onze VW kampeerbus pal aan het water. We lazen boeken aan zee. We snorkelden. We zwommen. We hebben diverse keren op een paddle board gestaan. We liepen samen naar de douches of toiletten. We hebben een dag gezeild. We kletsten aan zee. We leefden in het nu. Maakten foto’s aan zee. Genoten van elke zonsondergang. Elke avond samen met jou en je zus een aflevering van onze serie op de iPad voor de bus kijken. We ontbeten aan zee. Papa kookte met uitzicht op zee en daarna aten we gezamenlijk onder de koelte van de pijnbomen aan zee. We zagen de dolfijnen langs zwemmen na het eten. Het waren heerlijke weken. Aan de azuurblauwe Adriatische zee. Nu zijn we sinds een paar dagen thuis. Het zijn grijze, regenachtige dagen. Herfstachtig koud. Ik moest het vakantie wasgoed veelal binnen laten drogen. Zelfs de wasdroger gebruikt. Ik heb gewoon een kater. Heimwee naar de zon. Ik mis het zonlicht. Ik mis de heerlijke warmte op mijn lijf. Ik mis de hele dag tot ’s avonds laat in m’n bikini lopen. Op slippertjes naar het bakkertje voor vers brood. Of naar de campingwinkel voor een emmertje yoghurt en een stukje brie. Naar de groentekraam pal naast de camping voor verse groente en fruit. Zo simpel. Zo fijn.

Energy of the cascade 

ENERGIE VAN WATERVALLEN

Das Prinzip aller Dinge ist das Wasser - aus Wasser ist alles und ins Wasser kehrt alles zurück.

- Thales von Milet

Het water klettert keihard naar beneden in een helderblauwe poel. Het zonlicht schittert in het vallende water. Ik krijg altijd enorm veel energie van watervallen. En die zijn er gelukkig heel veel in de hoge toppen van Karinthië. Als kind ging ik met mijn ouders ook naar Karinthië. Het tussen de bergen verscholen Alpenland. Eeuwige sneeuw op de hoge Grossglockner. Bergtoppen beklimmen tot het kruis. Rivier de Drau. Dammetjes bouwen van zwerfkeitjes in de rivier. Mijn zusje en ik met blote voeten in het ijskoude smeltwater van gletsjers. Soms stonden we heel stoer twee tellen met ons hoofd onder de waterval. Mijn vader bouwde eind van de middag een barbecue van stenen en het meegebrachte rooster. Mijn moeder bakte er worstjes op. Jeugdherinneringen. Zwemmen en visjes vangen in de Weissensee, en bewaren in een jampotje. Deze ging zelfs mee naar huis op de achterbank van onze oude Toyota Corolla. Deze vroege middag zijn we na zo’n dikke zes uur rijden in de plakkerige warmte - en zelfs stapsgewijs rijden in de file voor de Karawankentunnel - aangekomen in ons Oostenrijks pension in Fischertratten. We gaan, na een bezoek aan een terras, natuurlijk naar frisse watervallen vlakbij. De omgeving is knalgroen. Het ruikt naar versgemaaid gras. Koeien op de bergweiden. We zitten ontspannen op de door-water-versleten gladde stenen in de snelstromende beek. Superkoud water. Ontspanning in harmonie met de natuur. Het geluid van kletterend water op de achtergrond. Heerlijk op zo’n zweterig warme middag. En weer zó anders dan de Kroatische kust van de afgelopen twee weken. Met onze jongste van zes maanden in de draagdoek op mijn buik klommen we zestien jaar geleden hier ook al in de buurt door een avontuurlijke bergklamm. Eerst door de droge bergspleet en daarna tot bijna ons middel in het koude smeltwater. De meisjes (en wij ook!) vonden het superspannend. Vanavond eten we in het pension gelegen in het diepe Maltadal. Zo’n typisch wit gestukt huis met donkerbruin betimmerde balkons waaraan rode geraniums hangen. Tijdens het eten horen we andere gasten tegen de serveerster praten over onze Volkswagenbus die recht voor het pension geparkeerd staat. We reageren niet. Als we na het eten boven op het balkon relaxt gaan zitten met een gevuld theepotje met uitzicht op alleen maar bergtoppen van de Alpen om ons heen, geniet ik. Het begint een beetje te regenen. De temperatuur is heerlijk op het balkon. We horen het af en toe donderen in de verte. Net als toen ik kind was vroeger op de camping. Ik vond het heerlijk spannend wanneer de donder heel lang achter de bergtoppen bleef hangen. Je hoorde het van verre aan komen rollen. Zo ook op de achtiende verjaardag van onze middelste dochter. Op de terugweg uit Slovenië kampeerden we met onze bus een paar dagen aan een bergmeer in Karinthië. Stevig onweer in de nacht dat juist boven het meer bleef hangen. Flinke onweersklappen om ons heen. De zussen zochten geruststelling bij elkaar in het kleine tentje, hoorden we de volgende ochtend bij het ontbijt. Op deze heerlijke ontspannen avond blijft het onweer gelukkig achter een berg hangen. 

Fischertratten - 13 augustus 2021

Fantastic day at sailingboat Pulpa

CHOPPING THE WAVES

“We clear the harbor and the wind catches her sails and my beautiful ship leans over ever so gracefully, and her elegant bow cuts cleanly into the increasing chop of the waves. I take a deep breath and my chest expands and my heart starts thumping so strongly I fear the others might see it beat through the cloth of my jacket. I face the wind and my lips peel back from my teeth in a grin of pure joy.”

⁃ L.A. Meyer

Terwijl ik het trappetje uit het aquagroene zeewater omhoog klim geeft de Braziliaanse John me de handdouche met fris water aan. Er staat een mooi mandje met vier frisse, zachte handdoeken op de boot klaar voor ons. Wat een luxe! We zijn te gast op het zeilschip van Romy en John. Prachtige boot (door haar vader gebouwd) en twee prachtige, wereldse mensen. Vanmiddag zijn we in de haven van Rovinj op hun zeilboot gestapt. Meteen op blote voetjes. Onze kampeerbus hebben we bij een resort geparkeerd waar we een nachtje verblijven. Ik heb als kind veel gezeild omdat ik toevallig twee vriendinnetjes had met ouders met een zeilboot. Zoveel weekends gezeild in mijn jeugd. Ik voel me meteen zeer op m’n gemak op hun zeilboot  Pulpa. Het deinen van de boot. Het geluid van de boot die door het water glijdt. De wind door je haren. Het klapperen van het grootzeil. Ik voel me helemaal in m’n element. Al snel na vertrek hebben we de kajuit verruild voor de voorkant van het schip. Een zitzak en een paddle board maken het ons erg comfortabel om daar te zitten en te relaxen. Romy geeft ons een mooi opgemaakte, goedgevulde fruitschaal aan. Flesjes koud water. Tijd om te genieten. De zon schijnt volop. Zo nu en dan gaan we overstag en moeten we plat liggen zodat de giek ons hoofd niet raakt. Telkens een lachwekkend moment, omdat we snel over elkaar heen gaan liggen. John telt ‘One, two, three!’ en dan vliegt de giek razendsnel over ons heen. We gooien later het anker uit in een mooie, rustige baai om te zwemmen. Het water is zo helder! Veel visjes. Parelwit zand op de bodem. Dat is lang geleden dat ik dat zo mooi heb gezien. Dat was de Caraïbische zee… Snorkelen is hier fantastisch. We gebruiken het paddling board om een poging tot suppen te doen. Dat levert hilarische filmpjes op de GoPro camera op. Je kunt ook lekker roeien op zo’n paddling board merken we. De meiden en mijn lief zeilen voor het eerst in hun leven. Ze vinden het geweldig. Na een tijd zeilen wordt het zeil weer gestreken. Nóg een prachtige plek om te zwemmen en suppen. Romy en John maken ondertussen het avondeten voor ons klaar. Als we weer aan boord klimmen staat er een prachtig gedekte tafel met tapas voor ons klaar. Alles home made van lokale producten. Door Romy, of haar ouders. Zelfs de heerlijke witte wijn komt van haar vader’s land. John hielp zelf met het plukken van de druiven. De zon zakt al. Het zonlicht is zacht. We proosten. Heaven on earth. Met mijn gezin heerlijk dineren op een zeilboot. Zachtjes deinend op de golfjes van de Adriatische zee. Wat er deze reis verder ook nog gebeurt, beter wordt het niet. Na het eten hijsen we de zeilen weer. De kop in de wind. De koperen zon zakt steeds meer richting het water. De wind zet een beetje aan. Ik zit op de punt. Heel senang. Zó genieten dit. 

Rovinj - 10 augustus 2021

Hinterland Croatia

ZEEWIND

The air is sharp, and I understand why years ago sea air was prescribed as a tonic for the body.” 

― Anita Shreve

Er staat eigenlijk elke dag een stevige zilte zeewind. Dat is heerlijk wanneer het dagelijks dertig graden is. Toch word ik dat geluid van de ruwe zee en de harde wind langs je oren ook wel eens zat. Er is geen stilte. We gaan een dag met ons antieke busje het binnenland in. Zodra we de motor starten komt er al een campinggast ons aanspreken over de oude bus. Altijd een onafgelaten stroom van aandacht. Er was zelfs een campinggast die ons campertje herkende van drie jaar geleden toen we hier ook een week hadden gekampeerd. We stappen in en weg zijn we. We rijden door het prachtige heuvellandschap met zicht op eindeloze olijvenboomgaarden en wijnvelden. In het glooiende groene landschap liggen wat rondgestrooide oude dorpjes. Sommige zijn op een bergkam neergedaald. Prachtig gezicht. Sommige zijn precies op een heuveltop terecht gekomen. We bezoeken het met een stadsmuur omringde Motovun uit de Middeleeuwen. Het is er klein. Smalle steegjes. Straatjes geplaveid met grote versleten keien. Een kerkplein. Alles autovrij. Prachtige uitzichten over heel Istrië. Heel warm ook. We genieten van koude verse lemonade op een terras. Daarna nog een koude smoothie op een ander terras. Niet veel later rijden we met de bus, met alle ramen voor en achter wijd open, naar Groznjan. Een prachtige route klimmend naar boven. Ook dit stadje is idyllisch op een heuveltop gelegen. De late middagzon maakt het romantisch en lieflijk. We struinen rond door de smalle straatjes en steegjes, spelen een potje kaart op een koel terras. Voor het avondeten schuiven we precies één terrasje op. Wanneer we in de knalrood gekleurde avondzon terug rijden ziet de wereld er zo fotogeniek uit. Steeds even stoppen voor een fotootje. Wát een indrukwekkende terugrit! Op de camping aan zee stormt het nog steeds. De was wappert weer met keihard geklepper aan de waslijn. De hangmat slaat wild in het rond tussen de pijnbomen. Ik voel het zout uit de zeelucht plakkerig op mijn huid neerkomen. We zijn weer terug aan zee. 

Savudrija - 8 augustus 2021

  Our hammock at sea

RIDING BICYCLES

“It is by riding a bicycle that you learn the contours of a country best, since you have to sweat up the hills and coast down them.” 

― Ernest Hemingway

Ik laat m’n vouwfietsje vallen en loop met grote passen op de Grieks-blauw geverfde waterpomp af. Ik pak de hendel beet en voel direkt een harde prik in mijn ringvinger. Een wespensteek. Uit de kraan zie ik nu wespen vliegen. Schrik. Ik doe snel mijn ringen af en begin te zuigen. Het gif spuug ik uit. Ik had juist zo’n dorst. We maken een fietstocht door het achterland. Ik had de avond ervoor een website gevonden met diverse fietsroutes door Istrië. Voor de meiden hadden we twee fietsen gehuurd. Toen we in de ochtend vertrokken was het bewolkt met een harde wind. Het had de nacht ervoor gespookt aan de kust. We lieten de hoge golven voor wat het was. Ik had naast zonnefactor 50 zelfs een zomertruitje met lange mouwen in m’n fietsmandje gedaan. We fietsten al snel door een mooi glooiend heuvellandschap. Veel olijvenboomgaarden. Slaperige dorpjes. De zon verscheen aan de hemel. Van de harde zeewind was niks meer over. De temperatuur steeg gestaag. Geen supermarktjes om een fles water te kopen. We hadden al een stop gemaakt om iets kouds te drinken en een beetje af te koelen. Dat restaurant verkocht helaas geen waterflessen. De route was geweldig. Soms over bospaden, vaak landerige weggetjes. Klimmend naar boven, maar ook keihard naar beneden crossend. Regelmatig stond er bij een oud, met druivenplanten begroeid, landhuis een oldtimer voor de deur. Ik genoot. Alleen die dorst. En toen bereikten we op een klein verlaten kerkpleintje die beruchte waterpomp.... De fietsroute boog af naar de kust. Daar lunchten we op een heerlijk schaduwrijke terras met uitzicht op de lichtblauwe zee. Veel water gedronken, heerlijk gegeten. We vervolgden de route die langs Umag ging. Wij weken even af van de route en fietsten het eeuwenoude havenstadje in. For oldtimes sake. Drie jaar terug hadden we hier de heerlijkste en grootste ijscoupes ooit gegeten. We parkeerden de fietsen en vonden hetzelfde terras aan het water weer terug. Heaven on earth. Ik had mijn schoenen en sokjes uitgetrokken. De hoge golven sloegen over de kade heen. Heerlijk over mijn warme voeten en benen heen. We genoten van het ijs. Dronken er ook veel water bij. Toen we langs de plezierjachten fietsten om het stadje te verlaten voelde ik een platte band. Mijn lief bood aan de laatste zeven kilometer te lopen met de fiets aan de hand. Ik fietste met de meiden weg en we passeerden al gauw een benzinepomp aan de boulevard voor de boten. Ze hadden een luchtpomp. Ik kocht daar meteen een koude fles water. Mijn lief arriveerde al snel. Band opgepompt en gauw samen onze weg vervolgd. Prachtige fietspaden pal langs het water. Het laatste stuk was de band tóch weer plat. Mijn lief ging weer lopen en wij fietsten verder. Kort daarna had ook middelste dochter een lekke band op de huurfiets. Zeer waarschijnlijk van de kiezelsteentjes waar we vaak over reden. Ook wij wandelden de laatste kilometers over een kronkelig pad door de natuur en bereikten de achterkant van onze camping. We leverden de huurfietsen in en daar kwam mijn lief al aan lopen. Bezweet. Bij de kampeerbus verwisselden we snel onze bezweette kleding voor een bikini en zwembroek. Een frisse duik in de golven. Verkoeling. Na bijna vijftig kilometer bij zo’n dertig graden fietsen en de laatste kilometertjes zelfs lopend waren we daar wel aan toe!

Savudrija - 5 augustus 2021

  Painted picture of our bus!

LIFE IS GOOD  

“Dance with the waves,

move with the sea.

Let the rhythm of the water

set your soul free.” 

― Christy Ann Martine

Ik neem het uitzicht van onze Volkswagen bus helemaal in me op. De azuurblauwe Adriatische Zee zover het oog reikt. Twinkelende lichtjes in de verte van de stad Umag. De ondergaande zon die over alles en iedereen zijn perzikkleurige gloed geeft. De oude pijnbomen die pal aan zee krom groeien door wilde stormen vanaf zee. De laatste achtergebleven mensen na een zonovergoten dag op het steenachtige strandje. Wij zetten ons tafeltje bijna elke dag onder deze geurende pijnbomen om daar in de verkoeling van de zeewind ons avondeten te nuttigen. Ons oude Volkswagenbusje staat aan de andere kant van het pad. Uitkijkend op zee. Bijna iedereen die langs ons plekje wandelt kijkt om, stoot elkaar aan, stoppen om een foto te maken of lachen goedkeurend naar ons. De charmante bus tovert een glimlach op bijna ieders gezicht. Er is zelfs een tekening van gemaakt door een artistieke, aardige lerares, genaamd Almuth. Elke ochtend stap ik met mijn lief de zee in om, diep in zee, langs de lijn met boeien een stuk te zwemmen. Elke avond rond acht uur zwemt achter diezelfde lijn een groep dolfijnen die terug zwemmen van een dagje jagen. Overdag zeilen er schepen langs met hun zeilen strak gespannen door de zeewind. Onze hangmat hebben we aan de rand van het water vast gebonden aan twee kromme pijnbomen. Ondanks dit lieflijke, romantische plaatje kan het hier ook tekeer gaan. We hebben in de nacht een keer de luifel van de bus moeten halen zo erg rukte de zeewind aan het doek. We zagen andere mensen in het nachtelijke donker ook rommelen aan hun tent of camper. Gisteravond onweerde het enorm boven zee. Veel lichtflitsen wat er heel spannend uitzag. Donder die steeds dichter bij kwam. Uiteindelijk ging het ook nog wat regenen. Toch klaart het elke dag weer op. De dag na de storm hebben we genoten van de hoge golven.  De andere dagen is het een kalme zee om prima in te snorkelen of op te suppen. En dat doen we dus ook.

Savudrija - 4 augustus 2021

       Looking out at sea

GEUR VAN PIJNBOMEN 

“A fragrant breeze wandered up from the quiet sea, trailed along the beach, and drifted back to the sea again, wondering where to go next. On a mad impulse it went up to the beach again. It drifted back to sea.” 

― Douglas Adams

Het stadshotelletje dat ik geboekt had lag midden in het oude, autovrije centrum van Kranj. Een Sloveens stadje waar we nog niet eerder geweest waren. Zesduizend jaar geleden gevestigd op een rots bij ongeveer de diepste kloof van Europa. We parkeerden de oude bus bij aankomst onderaan de berg en mijn lief en ik klommen een steile trap omhoog naar het stadshart. In het café kregen we een pasje waar we mee het centrum in konden rijden. We liepen weer terug naar de ondertussen snikhete bus. De twee meiden waren bijna gesmolten. Bij de toegang bleek je een code nodig te hebben, we konden er niet door. Mijn lief zette de bus in z’n achteruit en belde de hoteleigenaar. Met de code reden we snel het knusse marktplein op. We laadden de coolbox en wat persoonlijke dingetjes uit en gingen het hotel binnen. De raampjes en deuren stonden nog wijd open maar er was zoveel bekijks voor de bus vanaf het terras dat ik het aandurfde om hem zo achter te laten op het oude plein. Later reed mijn lief de auto naar de parkeerplaats. Het stadje bleek deze middag uitgestorven. Winkeltjes waren dicht. Alleen wat mensen op een elektrische step scheurden over de pleintjes. We aten ijs op een terras. We dronken verse lemonade op een ander terrasje. Pas toen we heerlijk gegeten hadden bij een op ‘t eerste gezicht sjofel tentje (maar kwam bij Tripadvisor als beste uit de test) kwam de stad tot leven. Toen de zon bijna onderging en het buiten wat afkoelde slenterden wij ook weer wat rond. Winkeltjes waren open. De mensen kwamen uit hun huizen. Muziek klonk uit de cafeetjes. Op een gezellig terrasje op het kerkplein speelden we een kaartspel. Regelmatig hoorden we kerkklokken luiden. De ober vertelde ons dat de twee kerken elk kwartier hun klokken luiden. Na elkaar. Een heerlijk ontspannen vakantiegevoel viel over ons heen. We wandelden in het donker nog door de smalle, schuine straatjes naar de waterval onder de stad en langs de andere kerk terug. Onze vakantie was begonnen. We vielen als een blok in slaap bij de stadse geluiden die door het openstaande raam naar binnen sijpelden. De kelner bij het ontbijt, dezelfde jonge knul als de avond ervoor, vroeg wat voor ei wij bij het ontbijt wilden. Er stonden er vijf op de menukaart genoemd. We konden kiezen uit twee die hij kon maken. Ik moest heimelijk lachen. Een hotelgaste liep naar de keuken om koffie te vragen. Bij niemand van de gasten in de ontbijtzaal was iets ingeschonken. De zeer vriendelijke kelner verontschuldigde zich dat de eieren zo lang duurden. Hij had de gasaansteker niet kunnen vinden. Het kostte me al mijn zelfbeheersing om niet in de lach te schieten. Omwille van de meiden want zij voelden met de jongen mee. Toen iedereen in de ontbijtzaal een ei en iets te drinken had - behalve onze jongste - stapte mijn lief maar op om de kampeerbus weer te halen. We hadden geen haast, nog twee uurtjes rijden voordat we op de camping aan de kust zouden arriveren. De vader van de onfortuinlijke kelner, een grijzende man met een rieten hoedje op die met zijn vrouw lekker van een expresso op het terras zat te genieten, werd door zijn zoon gevraagd voor de bus uit te fietsen. Zo hoefden wij het toegangspasje niet terug te brengen. Charmant familiehotelletje. Een leuke tussenstop op weg naar Kroatië. 

Savudrija - 30 juli 2021

        Yoga class

WAARDERING

“Acceptance doesn't mean resignation; it means understanding that something is what it is and there's got to be a way through it.” 

- Michael J. Fox 

Een week vol afscheid. Grote dingen die veranderen, mensen die uit je leven vertrekken. Woelige perioden in mijn leven. Ik heb geleerd om met afscheid nemen om te gaan. Door het gewoonweg vaak te doen. Vaak verhuisd. Vaak afscheid genomen. Van vrienden, van huizen en van familie. Alles verandert, niets blijft hetzelfde. Alles stroomt. Pantha rei ouden menei. De Griekse filosofische gedachte. Alles om ons heen verandert, wij worden daarmee geconfronteerd en veranderen daarin mee. Of we dat willen of niet. Deze gedachte heeft mijn afscheid afgelopen week, van alle zes mijn senioren cliënten, naar mijn idee wat makkelijker gemaakt. Het is wat het is. Ik had mijn ontslag vanwege het verlaten van mijn kwetsbare senioren jarenlang steeds uitgesteld. Bang om mijn cliënten teleur te stellen. Heel lastig was het voor mij om zo’n besluit te nemen. Niemand is onvervangbaar. Ik natuurlijk ook niet. Daarnaast heb ik ook gewoon veel doorzettingsvermogen. Schouders eronder en … door. Vaak over mijn onvrede heen gestapt. Yoga heeft me steeds goed geholpen met gedachtenkracht. Intenties. Eindelijk vorige maand de moed gevonden om ontslag te nemen. Er bestaat geen zachte manier om mijn vertrek bij mijn clientèle aan te kondigen. Zij bleken na het delen van het (in mijn ogen) slechte nieuws allemaal toch minder kwetsbaar dan ze aan de buitenkant lijken. Wijzer ook. Sommige heb ik het nieuws diverse keren opnieuw moeten vertellen omdat ze het gewoonweg vergeten waren. Ze hebben allemaal begrip voor mijn situatie. Advies dat ik aan mijn gezondheid moet denken. Stress maakt je op lange termijn ziek.  Dat het soms gewoon zo is omdat het zo is. Ze vinden allemaal dat je gezin en echtgenoot belangrijker zijn dan je werk. Zo lief, ontroerend en begripvol. Zes weken geleden had ik dus ontslag genomen. Middels een persoonlijk afgegeven brief. Ruim op tijd om rustig van mijn cliënten afscheid te nemen. Rustig de tijd om vervangers voor mij te vinden. Ik was heel relaxt op het moment suprême. Ik kon mijn mannetje staan. Ik wist waar ik het voor deed. Voor mezelf. Voor harmonie in mijn leven. Voor mijn gezondheid die er onder leed. Mantelzorgers zoals ik willen steun en waardering. En precies dát heb ik nooit van mijn werkgever gekregen. Ik voelde me niet gehoord door het team op kantoor. Mijn cliënten daarentegen droegen mij op handen. Zij zijn altijd zo lief en dankbaar geweest. Hun familieleden ook. Het is heel jammer dat ik bij sommige collega’s op kantoor altijd wantrouwen gevoeld heb. Net té vaak de boodschap gekregen dat ik net zo goed kon gaan. Nu ik het eindelijk écht heb gedaan voel ik me zo bevrijd. Op de drempel van een nieuwe fase in mijn leven. Hoe ze op kantoor met mijn opvolging en mijn vertrek omgaan, door het wekenlang te negeren, bevestigt mijn keuze om te vertrekken. Ik heb een deugdelijke beslissing genomen. Ik voel me zo licht. 

“Pfff, ik zweet helemaal!” roepen we zuchtend tegelijk tegen elkaar. Het is bijna dertig graden buiten en alle tuindeuren hadden de hele dag dicht moeten blijven. Jongste dochter en ik hadden het bíjna voor elkaar toen het weer helemaal mis ging. Iets vroeger op de ochtend schroef ik alle dopjes in de kattenkennel die we vanuit Mexico in het vliegtuig hadden gebruikt voor onze twee katten. De andere kattentas stond al klaar op de tuintafel. Het is elk jaar een enorme onderneming om onze drie katten te laten vaccineren. De avond ervoor hadden we ze op tijd binnen in huis. Soms moeten we ze ook nog lokken met kattensnoepjes. Ik had op de tuindeuren en keukendeur grote vellen papier gehangen dat de deuren dicht moesten blijven in verband met het dierenartsbezoek. Op zo’n warme dag als deze werden de katten daar heel onrustig van. Normaalgesproken lopen ze in en uit. Ik zelf voelde me ook érg opgesloten met alle deuren dicht. Ik ontdekte bij toeval nog een wijd openstaand slaapkamerraam waar de katten uit hadden kunnen ontsnappen, maar dat was godzijdank niet gebeurd. Een moment voor vertrek pakten we de oude gestreepte poes op om in de kattentas te proppen. Het lukte in één keer en zonder gevecht. Het grijze poesje had ik van de trap opgepakt en in de kennel met deurtje gestopt. Het grijze katertje moest er nog bij. Dat ging mis. Terwijl dochter en ik zitten te stoeien met het openstaande deurtje en de kater, glipt zijn zusje eruit. In de chaos van dat moment - dochter en ik gillen allebei - schiet de kater ook los en lopen ze beiden hard weg. Naar boven. Natuurlijk verstoppen ze zich in het verste hoekjes onder een bed. Zodra we ze alledrie gekooid hebben zet ik alvast de deuren van mijn auto tegen elkaar open. Snikheet in de auto. Ik heb geen airconditioning. Ramen wijd open. We rijden naar de dierenarts met angstig miauwende poezen op de achterbank en op schoot. Als we aanbellen bij de kliniek horen we dat we nog even buiten moeten wachten in verband met coronamaatregelen. Daar staan we dan pal in de zon. Vrachtwagens razen langs. Katten bang. Heel blij dat we eindelijk de rustige wachtkamer binnen mogen. Met de poezen blijkt alles goed qua gezondheid en gewicht. Prikjes erin en afrekenen. Over een jaar mogen we dit ritueel weer herhalen.

   New staircase!

GEDRAG VAN EEN 'KAREN'

“In times of great stress or adversity, it's always best to keep busy, to plow your anger and your energy into something positive.” 

- Lee Iacocca 

Ik moet goed opletten dat ik van ergernis geen zuurpruim van middelbare leeftijd word. Onze dochters noemen mij al een ‘Karen’ op z’n Amerikaans. ‘Karen’ staat voor het stereotype van een onuitstaanbare vrouw van middelbare leeftijd – wit van huidskleur, normaal gesproken met een vlotte korte blonde coupe – die op hoge poten de manager wenst te spreken wanneer een dienstverlener geen rode loper heeft uitgerold voor haar. Ze belichaamt ook de betweterige en chronisch ontevreden feeks. Er zijn de laatste tijd behoorlijk wat dingen in mijn leven waar ik me aan erger. Laat ik als voorbeeld de aanleg van het glasvezel kabelnet in onze straat noemen. Een flink aantal maanden terug kwam er een nette jongeman aan de deur die me uitgelegde waar de glasvezel ons huis binnen kan komen. Ik moest toestemming geven voor de aanleg van de glasvezel kabel die ons in de toekomst van snelle internet kan voorzien. Een aantal maanden geleden kwam er een team Oost-Europese mannen in de straat graven. De kabel voor maar liefst vier huizen werd onder onze, vorig jaar nieuw aangelegde, oprit gelegd. Het was zóveel opgerolde kabel onder het pad dat er een tegel gevaarlijk uitstak. Ik had daarop een klacht ingediend bij de gemeente. Een typische ‘Karen’ actie van mij natuurlijk. Een paar weken geleden belde de gemeenteambtenaar met de vraag of het probleem al opgelost was. Er was niks veranderd, sterker nog de uitstekende tegel was ondertussen gebarsten in tweeën. De ambtenaar beloofde mij dat hij er weer achteraan zou gaan. En zo stonden er vorige week, onaangekondigd, een paar mannen met een heuse graafmachine voor de deur. Mijn lief en ik waren aan het werk. Ze hadden onze oprit weer open gegraven en de glasvezel kabel er tussen uit getrokken. De graafmachine kwam er aan te pas toen ze naast de oprit onze parkeerplaats met grint onder de beukenboom stonden af te graven. Ze klopten bij ons aan de deur en vroeg onze middelste dochter om toestemming. Zij belde daarop heel wijs haar vader en hij gaf geen toestemming, omdat wij niet thuis waren en de man zo gebrekkig Nederlands sprak dat mijn lief er weinig van begreep. De buurman die op het tumult af kwam hadden ze uitgelegd dat de glasvezel kabel te kort was en dat ze niet onder de tuin door konden schieten naar het huis. De kabel moest ingegraven worden. In ónze tuin! Onze tuin die we twee maanden geleden helemaal opnieuw aangelegd hebben. No way dat onze tuin open gegraven gaat worden. Daar had buurman ook een vermoeden van en had dit met de mannen gedeeld. Het moest tóch gebeuren hadden ze gezegd, anders kregen onze huizen geen glasvezel kabel. Dus in de toekomst geen supersnelle internet. Toen ik thuis kwam zag ik dat alle grond om de oude boom omgewoeld was en dat het grint nergens meer te bekennen was. Het was een grote, zanderige bende. De ‘Karen’ in mij kwam naar boven borrelen. Ik heb een brief aan de gemeente geschreven én aan het glasvezel bedrijf. In de tussentijd heb ik geprobeerd wat grint terug te harken uit het zand. Ik wilde ook gras zaaien, maar dat is niet zinvol. Het bedrijf moet alles op een nader te bepalen moment namelijk wéér open graven om het te verlengen naar de vier huizen. Regen zal zorgen dat het grint weer een beetje aan het oppervlak zichtbaar wordt. Toen er van de week een Belgische auto op de omgewoelde plek onder de beukenboom geparkeerd stond - waar bovendien een ‘niet parkeren' bord aan de boomstam hangt - stapte ik als een echte ‘Karen’ naar buiten. De gespannen jongeman was aan het bellen terwijl hij maar heen en weer ijsbeerde voor zijn auto. Ik vroeg hem of dat zijn auto was. Hij antwoordde mij dat hij mij onbeleefd vond, omdat ik zijn telefoongesprek interrumpeerde. Ik zei dat het onbeleefd was dat zijn auto in mijn tuin geparkeerd stond. Hij zat dik in de problemen hoorde ik, hij moest gerustgesteld worden. De politie zat achter hem aan. Zijn telefoonnummers werden getraced. Ik vermoed dat hij in drugs handelt. Omdat de Belg me negeerde vroeg ik nogmaals wat luider of dit zijn auto was. Hij antwoordde van niet en zei dat ik onfatsoenlijk was. Ik zei hetzelfde over het parkeren van zijn auto. Hij zei tegen zijn gesprekspartner door de telefoon dat er iemand mee zat te luisteren, ik bleef namelijk bij zijn auto staan, en dat hij moest neerleggen. Ik liep daarop naar binnen. Binnen een paar minuten was hij in zijn auto gesprongen en weg gereden. De volgende ochtend heel vroeg heb ik twee palen bij het grint in de grond getikt en een stuk rubberen boomband er tegenaan geniet. Daar ook twee felgekleurde vlaggetjes van een verjaardagsslinger aan geniet zodat niemand het over het hoofd kan zien. Ik wil niet dat daar geparkeerd wordt. De aarde moet herstellen. De regen moet het grint weer tevoorschijn toveren. En ik moet broodnodig afstand van de situatie nemen.

De onzekerheid maakt me onrustig. Je hebt tegenwoordig meer rust als je gewoon thuis blijft dan op vakantie gaat. Wij willen over anderhalve week gaan rijden met onze oude kampeerbus. Ik ben al maanden gevaccineerd met Pfizer. Mijn lief is bij vertrek meer dan twee weken volledig ingeënt met Moderna. Jongste wil zich niet laten vaccineren. Middelste heeft bij de grens van Slovenië net tweeëntwintig dagen haar eerste vaccinatie Pfizer. Voor sommige landen is dat voldoende, maar Slovenië wil ook een negatieve pcr test van haar zien. In dat geval zou de tien dagen in quarantaine komen te vervallen…. Daarom houd ik de kleurenkaart nauwlettend in de gaten. Landen kunnen naar aanleiding van de nieuwe kaart van gezondheidsdienst ECDC besluiten om de regels aan te passen.  Ze kunnen bijvoorbeeld strengere voorwaarden stellen aan Nederlanders die vakantie willen komen vieren. De gekleurde coronakaart wordt wekelijks aangepast op donderdag. We hebben nog één donderdag te gaan. Ik word stikchagrijnig van die spanning.    

 Rain burst - high water in the ditch

WOLKBREUK

“I thought that once I got to this city nothing could ever catch up with me because I could remake my life daily. Once that had made me feel infinite. Now I was certain I would never learn. Being remade was the same thing as being constantly undone.” 

- Stephanie Danler 

Drie jaar heeft ze op de campus gewoond in Middelburg. Wie had kunnen vermoeden dat ze de helft van haar studententijd nauwelijks ergens heen mocht? Dat studentenborrels, sportfestiviteiten of avondjes uit verboden zouden worden? Ze heeft haar studie netjes binnen drie jaar afgerond, maar bij studeren hoort óók jezelf ontwikkelen op andere vlakken. Veel uitgaan, wijzer worden, nieuwe vrienden maken, verliefd worden en lol maken. Vrijheid. Ze zou een half jaar naar Oklahoma uitgewisseld worden om daar een boeiend hoofdvak te volgen. Helaas ging dat op het laatste moment door corona niet door. Ze heeft uiteindelijk andere vakken uitgekozen die online in Middelburg werden gegeven. Veel minder interessant, en zeker veel minder spannend. Met haar behaalde diploma mag ze haar Master aan de universiteit in Maastricht doen. Deze zomer leken de corona maatregelen bijna afgeroomd tot niks. Alleen nog een anderhalve meter samenleving. Alles is weer beperkt open. Ze heeft een kamer gehuurd in een studentenhuis. Met drie andere meiden. De introductieweek gaat half augustus door. Dit studiejaar gaat ze alles inhalen wat ze de laatste anderhalf jaar heeft moeten missen. Afgelopen weekend hebben we haar op één dag verhuisd van Middelburg naar Maastricht. Met een grote gehuurde bus hebben we haar hele inboedel verhuisd. Ik moest alle afstanden rijden vanwege mijn rijbewijs BE… De door mijn lief gebouwde keuken heeft ze netjes achtergelaten voor de volgende student die in haar kamer komt wonen. Een badkamermeubel en poef heeft ze achtergelaten in de common room waar het doorverkocht kan worden aan nieuwe studenten. Halverwege de dag was de door haar speciaal nieuw aangeschafte IKEA kast helemaal uit elkaar gehaald, dat ding paste helaas niet in de lift. De gaatjes in de muur waren gevuld met gips, haar sleutelbos was ingeleverd, de bus zat helemaal volgestouwd en toen reden we met belegde bolletjes en veel water richting het verre Zuiden. Met z’n drietjes op de bank voorin. Ons kind gezellig in ons midden. Een groot deel reden we door België. Ik kreeg er wel een vakantiegevoel van. Helemaal bezweet kwamen we aan in haar nieuwe woonplaats. Onderweg gedachten over waar de afgelopen drie jaar eigenlijk waren gebleven? Hoe fijn ze het tóch gehad had in Zeeland. We strompelden na de autorit met onze stijve heupen en ruggen de hoge bus uit. Ik werd er giechelig van. Eerst weer schoonmaken, de IKEA kast weer helemaal in elkaar zetten - wat best een uitdaging was - en toen de rest uitpakken. Rond etenstijd waren we al een flink eind op weg. Wel helemaal plakkerig en bezweet. Het was een broeierige dag. We moesten nog wat dozen uitpakken en mijn lief werd gevraagd om met de boor wat boekenplanken en spiegels op te hangen. Haar fiets was ook meegebracht in de grote bus. Haar koelkastje paste zelfs in de keuken van haar nieuwe huis. Ook haar combi-oven mocht in de gezamenlijke keuken geplaatst worden. Ze was zeer tevreden over haar nieuwe woonplek. Het was haar erg meegevallen. Wij waren ook zeer content maar hongerig toen we begin van de avond haar kamer op slot draaiden. In hevige regen en onweer reisden we het lange stuk terug naar huis. Ze heeft haar bijbaantje in Breda opgezegd. Ze zal niet elk weekend meer thuiskomen. Haar treinreis naar huis zal wat langer duren. Dit is écht een stapje meer loslaten. Voor haar en voor ons. Zij gaat een meer zelfstandig leven leiden in Maastricht. Wij zullen haar minder zien, minder samen eten en minder betrokken zijn bij haar dagelijkse avonturen. Een heel natuurlijk proces. Ze heeft er zoveel zin in! Studeren in cafeetjes. Colleges op de uni. Andere studenten ontmoeten. Eerst nog samen met ons gezin ruim twee weken op reis. Onze vakantie speciaal omgegooid en verkort zodat ze bij de introductieweek aanwezig kan zijn. Haar állerlaatste studiejaar. Onze állerlaatste zomervakantie met kinderen. Jongste dochter heeft al aangegeven dat ze volgend jaar, na haar examens, met haar vrienden op reis gaat. Drie kleine meisjes zijn groot geworden. Waar is de tijd gebleven?

Een slechter moment om ermee te stoppen was er volgens mij niet. Na de zweterige verhuizing waarbij we vele uren in de warme bus hadden gezeten. Stoffig, bezweet en doodmoe waren we thuis wel toe aan een ontspannende douche. Een broeierige zaterdagavond half elf… Middelste dochter ging eerst. Schrok zich dood. De douche bleef ijskoud! Mijn lief had het geprobeerd op te lossen. Op Google wat tips van anderen gevonden en toegepast. Helaas. IJskoud. Wel de reden van het niet opwarmende water gevonden. Ik deed een kattenwasje aan de wastafel voor ik het bed instapte. Manlief en verhuisde kind stapten ieder stoer onder de verkwikkende ijsdouche. Zondagochtend appte de vrouw van de loodgieter ons terug dat ze foto’s van de foutmelding wilde zien. Er was echter helemaal geen foutmelding. De CV deed het prima, alleen geen warm water uit de kraan. Middelste dochter moest zondag werken dus stapte wederom onder de frisse douche. Jongste dochter ook. Afzien. Ik loop altijd hard op zondagochtend. Een tijdje gewacht op de reactie van de loodgieter. Toch maar gaan hardlopen. Thuis mezelf opgepept om onder de koude douche te springen. Na een paar minuten bleek dat er warm water uit kwam! Wat een geluk! Voordat we moesten vertrekken naar vrienden begon het te regenen. Steeds harder. Het water kon niet meer wegstromen. Onweer. Wind, een wolkbreuk. Zóveel water binnen een half uur dat de greppel voor ons huis - die al twintig jaar leeg staat (en die ik graag gevuld zou willen zien) tot z’n nok gevuld was met regenwater! Prachtig gezicht, net Giethoorn! Een zeldzame hoosbui. Zoiets komt eigenlijk maar eens in de honderd jaar voor. Het toilet begon te gorgelen. Het riool was kennelijk overbelast…. Lekkage in een slaapkamer. We hebben het een tijdje aangezien en zijn toen toch maar op blote voeten met opgerolde pijpen, schoenen en een handdoek in de hand naar de auto gewaad. De auto was aan het opladen en de stekker hing gewoon in het diepe water. Code geel. Wát een wolkbreuk! 

Enjoying lunch on hotel terrace!

LET THE RAIN KISS YOU

Like a welcome summer rain, humor may suddenly cleanse and cool the earth, the air and you. 

- Langston Hughes 

Een énorme knal volgde op een lichtflits. Ik gilde en deed instinctief mijn handen over mijn oren. Alle drie onze kinderen, schoonzoon en mijn lief schrokken ook - al was het iets minder heftig misschien. De hotelober grinnikte een beetje en zei dat ze dit aan de kust wel vaker meemaakten. Wij waren flink onder de indruk. Misschien ook omdat we op het terras allemaal aan de feestelijke cocktails zaten. Met schunnige namen als ‘pornstar’ of ‘sex on the beach’. Geproost op het behaalde diploma van oudste dochter. Verschrikkelijk gelachen. Wellicht ook door de zenuwen van die knal? In de avond bleek het om de gevaarlijkste soort bliksem in zee te gaan. Zaterdagmiddag in Scheveningen. De bliksem had een ontzettend hoog ampère, tien keer zoveel als een normale blikseminslag. Daarna begon het bizar hard te regenen. Heel kort ervoor zaten we nog met z’n allen met slippertjes en hemdjes op het zonnige terras. Zeemeeuwen vlogen laag over. We verschoven de terrastafeltjes, toen de lucht begon te kleuren, onder een tentdoek. Een paar minuten daarna hoorden we die superknal gevolgd door een plensbui. De dag ervoor waren we gearriveerd in het splinternieuwe, luxe hotel pal aan het strand. Een upgraded kamer voor mijn lief en mij met zicht op stranden en zee. De kinderen hadden twee kamers met zicht op de plezierjachthaven. Zeilboten voeren langzaam voorbij. We slenterden die warme middag langs de strandpaviljoens - die allemaal weer gezellig open waren - tot we een geschikte plek vonden om iets kouds te drinken. Die avond arriveerden oudste dochter en haar vriend ook en aten we gezellig op het strand bij een drukbezocht strandpaviljoen. Een DJ was dansmuziek aan het draaien. Het nachtleven ging van het slot. Die avond werd er flink gevierd dat om twaalf uur de mondkapjes niet meer gedragen hoefden te worden. We genoten van de vibe. Een enorm zomers vakantiegevoel. De volgende ochtend ontbeten we in het restaurant zónder mondkapjes. Verrassend hoe snel dat went! Een lange, zonovergoten strandwandeling volgde. Op de topfloor was een mooie infinity pool waar we gingen zwemmen. Daar ook weer verschrikkelijk gelachen. Ook de sauna’s waren open. Wel met authentieke regels dus zónder badkleding. De kinderen sloegen beleefd over. Hun vader keek Max Verstappen op de hotelkamer. Ik ging alleen. Heerlijk. Toen de sauna helemaal leeg was heb ik ze gewenkt uit het zwembad en hebben we met z’n allen een paar rondjes in badkleding gedaan. Turkse en Finse sauna. Die avond aten we bestelde pizza’s op handdoeken op het strand. Ondergaande koperen zon. Surfers in zee. Een topgevoel. Heel relaxt. Een summer vibe! De laatste hoteldag was het bijna dertig graden. De ultieme stranddag waar ik zó naar snakte! Mijn lief wandelde die ochtend voor het ontbijt over het strand naar The Eye op de pier. Ik liep tegelijkertijd hard over de boulevard naar dezelfde reuzenrad en terug. Daarna een gezellig ontbijt met z’n allen en na een wandeling langs het zeewater ploften we op onze handdoeken op het strand. De zee bracht verkoeling en vertier op deze hete zomerdag. Loom. Ookal was de kleur van de Noordzee niet zo mooi, hij werd door mij geassocieerd met gevoelens van kalmte en vrede. Een milde, meditatieve staat. Net zoals het geluid van de wuivende golven. Ik heb met middelste dochter gezwommen in de hoge golven van de koude zee. Ik heb me de afgelopen dagen, met ons grote gezin, zó opgeladen aan het magische strand. 

We zitten in de verlenging. Van onze verbouwingsstrijd. De verbouwing die vóór ons strandweekend klaar zou zijn. Nu de vloer wel gelegd is, maar niet afgewerkt, voelt het voor mij niet af. Al helemaal niet omdat wij het zélf moeten afwerken met plakplinten en een trapprofiel. Ik heb op mijn vrije dag alles uitgezocht in de bouwmarkt. Bijna alle benodigdheden zijn in huis. Nu de tijd nog. We zitten in de verlenging na een verbouwing die al acht weken duurt. Het had nu klaar moeten zijn. Ik heb weekends en mijn vrije dagen weer volgepland met sociale activiteiten. Ook omdat dat het toevallig weer mag vanwege de Covid-maatregelen. Tijd inplannen voor verbouwingsactiviteiten is dus een issue geworden. Van de week sleepte ik wat geschilderde canvasdoeken van middelste kind van zolder naar beneden. Ze stonden daar tijdelijk omdat haar slaapkamer leeg moest. Ze schoven zo tussen mijn vingers door, stuiterden over de nieuw geverfde trap naar beneden. Recht op de lambrisering af. Verf sprong van de traptreden af en ook van de net geschilderde houten panelen. Zelfs een deuk bleef er achter. Ik baalde enorm. Toen ook nog bleek dat de aangeschafte trapprofiel aan de verticale kant te kort is om de hele rand van de traptrede te bedekken baalde ik helemaal. Het gevolg is namelijk dat ik nóg een deeltje van de trap moet schilderen. Nog erger was dat de zeer prijzige pot trapverf, die anti-slip en stootvast is, omgevallen was in de garage. Toen ik mijn fiets wilde pakken om naar de yogales te gaan zag ik een grote witte plas op de betonvloer liggen… Het dure verfblik was helemaal leeg gelopen. Veel tijd besteed aan het opruimen van de gemorste verf. Balen. Ik baal van de verlenging. Ik baal dat juist die rottige, kleine klusjes de meeste tijd in beslag nemen. Ik baal dat ik nauwelijks tijd meer heb hiervoor. Ik baal zo dat die verbouwing nóg net niet klaar is.

    Remodeling first floor

NORMALE DAGEN

Wie nooit tijd heeft, kan er niet mee omgaan. 

- Wim Kan 

De laatste zondag voordat de nieuwe vloer de volgende ochtend gelegd zou worden, in een mooi vissengraat patroon, waren mijn lief en ik samen. Alledrie onze dochters en schoonzoon waren een dag in de Efteling. Mijn lief vulde de gaten in de trap met vloeibaar hout. Ik verfde de muur boven de trap voor een laatste keer en witte het plafond. Radio aan. Erg warm weer. Een klein klusje maar vandaag. Daarna dook mijn lief voor de TV om Max Verstappen te kijken en ik de tuin in met een tijdschrift en een kop thee. Vervolgens stapten we op de fiets naar het centrum. Naar een Thaise massagesalon waar ik al eens eerder een voetmassage had gehad. Zo’n fijn relaxt plekje! We kleedden ons om in een vormloze Thaise broek met korte pijpen. Onze voeten werden in teiltjes met rozenblaadjes gezet. Gelijktijdig werden we met warme olie gemasseerd. Een voetmassage met warme olie geeft je lichaam en geest nieuwe energie volgens de Ayurveda, de duizenden jaren oude Indiase gezondheidsleer. Op de zool van je voet bevinden zich punten die zich verbinden met alle organen in je lichaam. Niet voor niets heet de voet ook wel ‘de poort naar duizend helingen’. Het was werkelijk heerlijk rustgevend. De mevrouw die mij masseerde viel het wel op dat mijn rechterenkel veel dikker was dan de linker. Ook voelde ze een pijnpunt boven mijn rechtervoet. Inderdaad was dat drukpunt heel gevoelig. Geen idee. Je kunt je voet vergelijken met het fundament van een huis. Ze dragen je iedere dag. Daarbij werkt de voet samen met spieren, pezen en botten. Een bijzonder mooi systeem, waarbij je middenvoet, enkel, knie, heup en onderrug als soort schokdempers fungeren en je pezen als elastieken. Maar je voet is meer dan een systeem om je te verplaatsen. De reflexzones die werden gemasseerd zijn de spiegel van alles wat zich afspeelt op fysiek, emotioneel en energetisch niveau. Op het einde mochten we op hún lage krukjes zitten en werden onze schouders, hoofd en rug ook nog even gemasseerd. Nóg een kopje thee en toen zat de ontspanning erop. Alhoewel… De maandag erna was het internationale Yoga Dag en nam ik jongste dochter als introducee mee naar mijn yogales. Tijdens het avondeten refereerde ze nog aan een oefening die ik thuis deed tijdens de online les. Dat ze zo had gelachen erom. Zelfs een filmpje had gemaakt op haar telefoon. Precies díe oefening gingen we natuurlijk doen. We moesten zó lachen! Ook een oefening die je synchroon moest doen met je buurman of -vrouw, deden wij natuurlijk verkeerd om waardoor onze benen over elkaar heen kwamen te liggen. Te grappig natuurlijk. Na afloop zei ze dat ze nu wel begreep waarom yogi zo gespierd zijn. Ze heeft flink spierpijn gehad. Mijn dagen beginnen weer normale dagen te worden zonder grote klussen in huis. Op een doordeweekse avond kochten we een nieuwe stoffen wasmand voor op de opgeknapte overloop en een bureau en plafondlamp voor jongste kind. Zij had van de gelegenheid gebruik gemaakt en in haar lege slaapkamer inspiratie opgedaan voor een nieuwe inrichting. 

Dat de nieuwe vloer de állerlaatste stap in de verbouwing was. Zo had ik het in gedachten. Ik was eigenlijk geobsedeerd met het feit dat alles voor de nieuwe vloer af moest zijn. Alles moest wijken. Daarna zou het klussen klaar zijn. Een eindstreep. Ze zouden drie dagen nodig hebben om de ondervloer en de PVC vloer te leggen. Op hun laatste dag had ik een vrije dag en kon ik alles in de gaten houden. Geen rekening mee gehouden dat ze een dag eerder ineens vertrokken. Ze waren klaar. Ik moest die dag tot half zes werken. Ik stuurde mijn lief nog een ‘appje dat hij moest opletten voor de trapafwerking. Dat de strip mooi moest passen bij de houtkleur van de vloer. De mannen waren toen echter al vertrokken. Mijn lief was tevreden. Toen ze om een rapportcijfer vroegen had hij ze maar liefst een 8 gegeven. Ik kwam thuis en schrok me rot. Er was geen afwerkprofiel voor de trap.  Deze was niet meegeleverd hadden ze doodleuk tegen mijn lief gezegd. Bij alle hoekjes (en dat zijn er veel in zo’n oud huis als de onze) van de deurposten hadden ze in al hun haast een boogje in plaats van alle hoekjes netjes uitgesneden met een stanleymes. Dit zag er niet uit. Ze waren ook in al hun gauwigheid uitgeschoten met hun stanleymes in de nieuw getimmerde en gelakte lambrisering. Langs de plinten in de slaapkamers hadden ze het niet recht afgesneden. Tegen mijn lief hadden ze gezegd dat hij dat maar moest kitten. Ik wilde meteen een klacht indienen. Mijn lief zei dat dat niet meer kon, hij had ze tenslotte reeds een 8 als cijfer gegeven. Ik had foto’s gemaakt en diende tóch een klacht in op hun website. Ik had een lang en uitgebreid verhaal in mijn hoofd over het niet vereiste 48 uur acclimatiseren, want ze brachten de vloerdelen pas minder dan 24 uur vooraf. Dat ze de besproken afwerkprofielen niet besteld hadden. Dat ik behoorlijk lang op een herberekening van de offerte heb moeten wachten toen de maten eenmaal opgenomen waren. Dat ze het nieuw gelakte houtwerk kapot gesneden hadden. Dat ze de randen afgeraffeld hadden in hun haast. Helaas had ik maar 50 woorden om te gebruiken op de site. Frustratie. De volgende dag op mijn fiets naar de winkel. Gesloten. De dag daarna opnieuw naar de winkel. Ondertussen was ik wat afgekoeld dus ik kon mijn verhaal doen zonder hysterisch te worden. De verkoper vond dat ik gelijk had. Kieren kitten kan bovendien niet eens, want er liggen centimeter dikke isolatieplaten onder. Er hadden houten plintjes gelegd moeten worden. De leggers hadden dat moeten weten. Hij adviseerde stiekem om de trapprofiel en afwerklijsten met plakstrip veel goedkoper bij een bouwmarkt te kopen. Makkelijk te monteren. Uiteindelijk is ons gezamenlijke doel dat de lelijk gesneden plankjes opnieuw gelegd gaan worden, want in de deurpost leg je nu eenmaal geen plinten. Ik ging met een prettig gevoel naar huis. Er was naar mij geluisterd. Nu geduld opbrengen voor een antwoord van het hoofdkantoor. De verbouwing is dus helaas niet af voordat we vandaag naar het nieuwe strandhotel met infinity pool en spa gaan. Er ligt nog wel een weekendje klussen voor ons in ’t verschiet.

    Só proud!

LIVING OUR DREAM

Childhood and adolescence are nothing but milestones: You grow taller, advance to new grades, and get your period, your driver's license, and your diploma. Then, in your 20s and 30s, you romance potential partners, find jobs, and learn to support yourself. 

- Pamela Druckerman 

Gaatjes en scheurtjes vullen met vloeibaar hout vind ik verrassend verslavend. Elke keer als ik de twee componenten van het vloeibare hout bij elkaar voeg en begin te mengen ontstaat er een lichtbruine smurrie. Een smurrie die lekker uitsmeert met een spatel op vlakke deuren met beschadigingen. Onze deuren hadden voor het schilderen veel deukjes. Om twee redenen. Alle originele paneeldeuren in de hal waren bij de aankoop van ons huis betimmerd met houten schrootjes zoals dat destijds in de jaren ’70 vaak werd gedaan. Onze hal was een donkere ruimte die leek op een sigarendoos. Helemaal met naturel hout betimmerd. Twintig jaar geleden hebben we de schrootjes van de deuren getrokken en heb ik de deuren zo goed en zo kwaad als het ging opgeknapt tot leefbare witgelakte deuren. Ik vind het leuk om dingen die mooi zijn te koesteren. Nu we het trappengat aangepakt hebben en de hal superlicht en ruim geworden is zien we door strijklicht ineens weer veel deukjes in de vier haldeuren. Ik smeer alle gaatjes vol met het chemische spul dat in een dag uithardt tot hout. Even schuren en klaar om te schilderen. Ik heb twintig minuten om het spulletje te bewerken. Dus dan loop ik met mijn spateltje en prutje met een kritisch oog langs alle deuren, beneden én boven. Boven hadden we geen deuren toen we het huis kochten. Althans geen deuren die we lieten zitten, want er waren twee verschrikkelijk foute donkerbruine plastic vouwdeuren en twee glas-en-lood deuren die we later weer beneden in de schuifdeuren hebben terug gezet. Ik ging twee decennia geleden met onze twee kleuters lopend naar een sloper, niet ver van ons huis. Vermeulen bewaarde onderdelen uit oude huizen en verkocht het door. Heerlijke plek! Dat vonden de kinderen gekgenoeg ook. Misschien voelde ze mijn positieve vibes als we erheen togen. We vonden daar op een dag drie prachtige identieke paneeldeuren. Ook een keer een prachtige extrahoge paneeldeur die we tussen de keuken en bijkeuken hebben geplaatst. Ik had alle deuren zelf opgeknapt. Ik ben best snel tevreden. Nu echter, met nieuw licht uit de ramen boven het trappengat, zie ik overal deukjes en butjes op de deuren. Daarom speel ik de laatste dagen, voordat de vloer geleverd wordt, graag met vloeibaar hout. Ik word blij van onze vernieuwde glanzende deuren in huis. De muren en plafonds heb ik weer spierwit gelatext boven de mooie stijlvolle lambrisering op de wanden. Lekker basic kleurgebruik. Mijn lief heeft een bloedhekel aan schilderen, hij heeft de hele vloer op de eerste verdieping eruit gehaald om te vullen met heel veel kriebelend glaswol. Alles terug spijkeren en vervolgens spaanplaat erover met om de tien centimeter een spijkertje. Dat dit nuttig was - buiten de isolatie - bleek nadat hij vloerplanken met houtworm erin ontdekte. Deze hebben we chemisch behandeld. Hij vond ook een kleine lekkage van een waterleiding naar een wastafel die we twintig jaar geleden al verwijderd hadden. Deze leiding heeft hij meteen afgedopt zodat er geen water meer in het plafond kan druppelen. Een goed team. Ik word zo blij wanneer ik naar het verplaatste traphekje kijk die eerst dichtgetimmerd was met lambrisering. Piet had de verplaatsing zélf bedacht, een cadeau.  Het is nu helemaal open met alleen drie gietijzeren smalle spijltjes. Een klein terugkerend thema is onbehandeld, natuurlijk hout geworden. Op zolder zijn de dragende houten balken onbehandeld en mooi zichtbaar. Op de overloop hebben we net als op zolder een houten karakteristieke ovalen handgreepje. En de balk van het traphekje laten we onbehandeld. Een balkje van bijna negentig jaar oud!  We hebben samen veel voor de renovatie over gehad qua geïnvesteerde tijd, geld, stress en flink klussen gedurende de zomerhitte. Het is het ons dubbel en dwars waard geweest. Veel bloed, zweet en tranen, but now we are living our dream. 

Living our dream…. De afgelopen weken waren eigenlijk best euforisch als ik er zo op terugkijk. De zomer was ineens aangebroken. De zon bleef maar schijnen. De nieuwe zonwering op het dak deed goed z’n werk. Koel in huis. De verbouwing naderde zijn einde. In de avond liep ik lekker door de tuin te banjeren met een gieter gevuld met regenwater uit onze eigen regenton. Erg senang voelde ik me erbij. Onkruid op het terras brandde ik weg met het elektrische apparaat. In m’n achterhoofd resoneerden de blije gedachten dat beiden oudste dochters hun scriptie hadden afgerond na maanden van hard zwoegen. Ze hadden hun scripties kort na elkaar online verdedigd en daar prachtige cijfers voor behaald. Heerlijk voldaan gevoel voor mij, als moeder. Ineens hadden ze hun diploma’s behaald. Een week na elkaar. Gisteren was de officiële diploma uitreiking van middelste dochter in Middelburg. Al een paar dagen kon ik maar niet bedenken wat ik aan zou doen. Het beloofde een regenachtige dag worden. De weersvoorspelling wisselde telkens toen de dag naderde. Over de dertig graden met onweer zou het worden. Het bleek een prachtige dag te worden, maar plakkerig warm. We bekeken de ceremonie online met ons gezin op een Zeeuws terras. Dochterlief kwam in beeld toen ze aan de beurt was. Een trots gevoel.  Foto’s voor het universiteitsgebouw. Een uitgebreid verrassingsdiner aan de historische haven. Een onvergetelijke dag. Het euforische gevoel mag nog even aanhouden. Volgend weekend gaan we met ons hele gezin naar een gloednieuw vier sterren strandhotel. Twee nachten waarin we in de avond lekker lang op het strand kunnen blijven. Een wandeling. Strandhanddoek mee. Een zonsondergang. Er is een zwembad bij met panoramisch uitzicht over zee. Een terras waar we lang en loom met elkaar kunnen blijven hangen. Zonder mondkapjes! De reden is dat we met oudste dochter het behalen van haar prachtige diploma vieren. Wat een zomer!

    Do I make the jump?

A BOX OF CHOCOLATES

It's like Forrest Gump said, 'Life is like a box of chocolates.' Your career is like a box of chocolates - you never know what you're going to get. But everything you get is going to teach you something along the way and make you the person you are today. That's the exciting part - it's an adventure in itself. 

- Nick Carter 

Ik heb een prachtig beroep in de ouderenzorg. Ik haal zóveel voldoening uit mijn werk. Ik kan gerust zeggen dat mijn cliënten erg op mij gesteld zijn. Stuk voor stuk bijzondere mensen. Soms ben ik de nooit gekregen dochter. Soms ben ik een goede gesprekspartner. Vaak hun steun en toeverlaat. Ik word door hun familie op handen gedragen. Al jaren kwel ik mezelf echter met de manier waarop het bedrijf, waar ik voor werk, met zijn werknemers omgaat. Er wordt niet goed voor mij gezorgd. Vaak zet ik me, na mijn ergernis, er weer overheen. Het blijft echter een terugkerend struikelblok. Heel ongezond. Vorig jaar kwam ik in mijn werk een ergotherapeute tegen die gespecialiseerd is in mensen met Alzheimer. Ik hing aan haar lippen. Een maand geleden belde ik haar op. Ze vertelde me over haar dagelijks werk. Huisbezoeken. Korte begeleiding. Veel organiseren. Beslissingsbevoegdheid. Direct contact met familieleden van de patiënt. Zelfstandig werken. Lijkt me allemaal zalig. Hoe kom je erachter of een carrièreswitch op latere leeftijd het waard is? De bankier die een brouwerij begint, de journalist die bisschop wordt, de vuilnisman die meubels gaat ontwerpen – verhalen die iedereen kent en stuk voor stuk inspirerend zijn. Mijn pensioenleeftijd is in zicht, maar om daar te komen mag ik nog zo’n tien jaar flink afzien omdat mijn huidige werkgever totaal niet bij me past. Neem ik het risico en kies ik voor verandering, waardoor ik de zekerheid kwijt bent maar mijn werkleven wel drastisch zou kunnen verbeteren? Of is het beter om de laatste jaren van mijn leven op m’n tanden te bijten en de rit uit te zitten? Zoals ik de laatste jaren eigenlijk gedaan heb. Acht jaren gaan aanvoelen als zestien als je vastzit in je baan en je er niet meer gelukkig van wordt. Het uitzoeken van mijn opties alleen al gaf me hoop. Wanneer ik niets doe met mijn onrustige gevoel heb ik er slapeloze nachten van. Ik twijfel al zo lang. Alle opgebouwde goodwill is weg. Mijn omgeving wordt gek van mijn gezeur. Mijn huisarts, mijn acupuncturiste, mijn lief, mijn kinderen en mijn vriendinnen adviseren allemaal hetzelfde, namelijk om iets anders te zoeken. Ik had contact opgenomen met de vereniging van ergotherapeuten. Ik ben naar parttime opleidingen gaan kijken. Ik heb twee postHBO opleidingen gevonden die aanbieden wat ik zoek en waar ik toegelaten kan worden. Een vaste dag in de week naar school. Colleges. Maar ook zo’n drie dagen thuis huiswerk maken. Presentaties voorbereiden, verslagen schrijven, elk semester examens maken. Stages… Net zoals onze oudste twee meiden eigenlijk. Die juist nét beiden hun diploma’s behaald hebben… Van de week ben ik naar de online Open Dag geweest van een Belgische driejarige opleiding. Aanbevolen door de ergotherapeute die ik ken. Zestig kilometer van mijn huis. Het collegegeld is een fractie van de Nederlandse hogeschool. Hoe weet ik of de studie mijn werkgeluk zal vergroten? Of ik met hart en ziel mijn toekomstige baan kan doen en het me energie gééft in plaats van vraagt? Die antwoorden moet ik in mezelf zoeken.

Het zomerse weer zorgt voor (te) veel warmte in huis. Door de lichtstraat in de achterkamer is het aan de eettafel altijd erg warm op zomerse dagen. De voorkamer daarentegen is koel. Door de schaduw van de beukenboom. We hadden begin van dit jaar dus een elektrisch bedienbare zonwering besteld. Voor de lichtstraat. Er is bij veel productiebedrijven een tekort aan grondstoffen. Zo ook voor het materiaal van de zonwering. Ik had zorgvuldig gekozen voor een iets licht doorlatende stof zodat we nog wel de wolken voorbij zien komen of de volgels zien vliegen. Begin mei zou het geplaatst worden. Afgelopen week is het uiteindelijk geplaatst op het dak. De mannen moesten daarvoor elektriciteit tappen uit het huis. De  stopcontactdoos in de slaapkamer van jongste kind was ‘vol’. Hij wilde naar het stopcontact in de slaapkamer van de oudste. Met draden over de muur in van die ouderwetse, witte plastic gootjes. Spuuglelijk. Ik stelde voor om die leidingen via de inbouwkast binnen te laten komen. En precies bij het stopcontact er weer uit - in de slaapkamer ernaast. Terwijl zij hard werkten was ik deurposten en deuren aan het schuren. Gaatjes vullen met vloeibaar hout. De monteur maakte zich er makkelijk van af. ‘Jullie zijn flink aan het verbouwen. Ik maak er wel een snoer aan van twee meter. Kunnen jullie lekker alle kanten op. Heel handig in de verbouwing.’ Later bleek dat hij natuurlijk gewoon de kabel op het stopcontact had kunnen aansluiten. Mijn lief belde naar mij. De monteurs moesten even wachten. Hij kwam zelf thuis kijken. We waren niet tevreden. Ik belde eigenaar Jeroen die ik ondertussen zowat dagelijks sprak vanwege de late levering. Hij liet de monteur einde van de dag terug komen. Wij hadden het bed ondertussen verplaatst en de monteur maakte zijn werk keurig af. Service. De volgende dag werd een grote bos bloemen geleverd. De vertegenwoordiger van de verduisteringsstof had als goedmakertje voor ons geduld een groot boeket aan de deur afgegeven. Wat een onverwachte verrassing! Mijn lief stond op dat moment een compressor en een schietpistool voor spijkers uit de auto te laden. Het isoleren kostte zoveel tijd door het handmatig spijkeren van de spaanplaten op de vloer dat hij nu dit indrukwekkende apparaat mag lenen van een aardige collega. Soms zijn er zomaar ineens twee meevallers waar ik heel blij van word.

Machu Picchu - 2011

KRACHTLIJNEN

'Coats of paint don't make this house a home. But with every room we paint, we are changing it to our own. Piece by piece, wall by wall, we build a place of peace for us all until the house is a picture of the love we feel.

- Alice Walker

Mijn vriendinnetje vertelt me na de yogales over het bestaan van leylines, aardstralen in het Nederlands. Terwijl zij vertelt schiet me een krachtige plaats te binnen waar ik de sterke energie van zo’n leycentrum - zo’n knooppunt van lijnen - gevoeld heb. Tien jaar geleden schreef ik tijdens onze reis door Peru de volgende woorden in mijn reisblog: “De Inca's hebben een keer hun tempel en verdedigingsmuren kunnen beschermen tegen de blanke, bebaarde en bewapende Spanjaarden op paarden door pijlen te gooien en door sluizen open te gooien waardoor de Spanjaarden wegspoelden - maar de tweede keer moesten de Inca's alles achterlaten om de bergen in te vluchten. Wat wij nu terugvinden in Ollantaytambo is een onafgemaakte indrukwekkende zonnetempel en veel muren van de verdediging. Her en der liggen nog kolossale stenen, zo achtergelaten in hun vlucht. Mijn lief en ik zijn erg onder de indruk. De meiden zien vooral vertier in alle gangetjes, het vallende water en smalle paadjes. Als ik later alleen op een muurtje zit te wachten vlakbij de zonnetempel overvalt me een emotie. Ik begin te huilen. Ik weet niet waarom ik zo'n verdriet voel. Er heeft op deze plek heel veel verdriet en leed plaats gevonden - zou ik die energie opgepikt hebben?” Ik heb het onlangs gecheckt en die plek is inderdaad een knooppunt van aardstralen. Onze voorouders waren zich bewust van krachtige plaatsen in het landschap. Ze voelden dat deze plekken een krachtige energie hadden, een goddelijke energie. Hier trachtten ze in contact te treden met de goden en de kosmos. Vandaar dat de zo met de natuur verbonden mensen al hun nederzettingen bouwden bij of rondom deze krachtplekken. Hier plaatste men aanvankelijk een steen, later stenen, daarna heiligdommen, tempels en tot 1350 ook kerken. Hier ontstonden bedevaartsoorden, maar ook culturen en zeker religies. Ook gebruikten ze de krachtplaatsen voor verdedigingswerken en werd er bij het bouwen van een dorp of boerderij een sterk leycentrum gezocht. Alle heiligdommen, in alle soorten en maten en van alle volkeren, werden gesitueerd op een kruispunt van leylijnen. Uit onderzoek blijkt dat dit duizenden jaren zo werd gedaan tot omstreeks 1350 toen men besloot om met het gebruik van bouwen op krachtplaatsen te stoppen. Op zo’n krachtplaats zijn de sluiers tussen de zichtbare en onzichtbare wereld dunner. Je kunt er boodschappen, inzichten of healing ontvangen. Elke krachtplaats ankert een andere soort energie op aarde. Zo’n plaats is van nature positief. Het is negatief wanneer mensen op zo'n plek gevochten, gemoord of gemarteld hebben. Zoals in Ollantaytambo waar ik was. Ondanks dat er wel een bijzondere energie voelbaar blijft voelen sommigen er soms ook onderdrukking, pijn of verdriet. En dat is precíes wat ik daar bij de zonnetempel gevoeld heb! Ik heb nooit geweten van aardstralen. Zonder te weten ben ik ook op andere bekende leicentra geweest zoals het Engelse Stonehenge, piramide Chitzen Itza en veel Maya tempels in Mexico zoals Palenque. En natuurlijk de verborgen, heilige stad Machu Picchu in Peru waar ik ook moest huilen toen ik er de eerste keer arriveerde. Trouwens, Hollandse hunebedden en kerken zijn ook volgens deze 'bouworde' verrezen. Nog steeds staat het hoofdaltaar in de oude rooms-katholieke kerken op het leycentrum en is in het midden van een hunebed het krachtcentrum te vinden. Leylijnen kun je vergelijken met een meridiaan in je lijf. De basis van acupunctuur. Meridianen waren oorspronkelijk verbonden met de energielijnen die in en om de aarde aanwezig zijn, de leylijnen. Zo stonden wij ook met dit soort krachtlijnen in contact. Dit elektromagnetische netwerk om onze aarde staat weer in verbinding met een onmetelijk groter netwerk van ons zonnestelsel. Zelfs met andere zonne- en sterrenstelsels, en het gehele universum. Er is nog zóveel dat wij niet weten…

Onze jongste twee dochters staan voor ons te stuiteren. Ze willen niet dat hun slaapkamermeubels verschoven worden. Ze willen niet dat ze vijf nachten op hun matras op zolder moeten slapen. Ze protesteren. Het protest heeft geen zin ookal hebben we wel begrip. De vloeren van drie slaapkamers én de overloop moeten tegelijkertijd leeg zijn voor de leggers van de nieuwe vloer. Ik heb de leggers natuurlijk wel gevraagd kamer voor kamer de vloer te leggen zodat we kunnen schuiven met de meubels. Ze werken echter in alle ruimten tegelijk. Dat heeft iets te maken met het feit dat er geen drempels tussen liggen, feitelijk één ruimte. Mijn lief begon afgelopen weekend alvast met de originele vloerplanken eruit te tillen om glaswol eronder te proppen. Hier kunnen de meiden nog net mee dealen omdat in de avond de vloer weer dicht is. Bed weer terug op de normale plek. ‘Wij hebben niet gekozen voor een nieuwe vloer. De oude vonden wij nog prima!’ krijgen we voor onze voeten geworpen. Ik ga me bijna schuldig voelen. Nu de verbouwing langzaamaan vordert zien ze de verbeteringen zoals de nieuwe gietvloer in de badkamer. Toch wel mooi. Ze zien de wit geschilderde muren. Het verplaatste nieuwe traphekje dat een bredere hal oplevert. Toch wel fijn en praktisch. Oudste dochter komt haar verjaardag dit weekend thuis vieren en stelt voor dat ze haar vader helpt met de vloerisolatie. Ze neemt oude kluskleding mee. De andere dochters begrijpen in eerste instantie niks van haar voorstel. Na wat uitleg lijkt middelste het ook eigenlijk wel leuk om tijdens haar vakantie te helpen. Ze zal de trapleuningen schuren en op het grasveld opnieuw spuiten met zwarte metaallak. De zoldertrap lakken lijkt haar ook een leuke klus. Jongste is de enige die nog dagelijks school heeft. Ze mag volgende week weer elke dag naar school. Ook een enorme klus voor een meisje dat al zo lang thuis in haar uppie school volgt. Ze zal vast moe zijn van al die sociale contacten in een volle klas en schoolkantine. Haar focus ligt de komende weken begrijpelijk daar. Zoals onze focus begrijpelijk op de renovatie van ons bijna negentig jaar oude huis ligt.