Unsolved mysterie

To achieve great things, two things are needed; a plan, and not quite enough time.

- Leonard Bernstein

Wanhopig. Verdrietig. Leeg. Ook dankbaar voor alle hulp van buren. Zo voelden we ons afgelopen dinsdag. Zo wanhopig en schuldig voelde ik me ook toen ik als klein meisje op mijn zilveren armbandje viel. Het door mijn moeder als kind gedragen zilveren armbandje met bedeltjes eraan. Het voelde voor mij als een waardevol erfstuk uit de familie. Al heel snel viel ik er op toen ik op straat struikelde. De kwetsbare pootjes van het zilveren haantje bogen om en ook brak het dekseltje van het kleine bekertje af. Ik heb het maandenlang niet tegen mijn moeder durven zeggen die er natuurlijk altijd zo zuinig op geweest was. Zo’n groot kinderlijk schuldgevoel. Ik heb het armbandje sindsdien ook nooit meer gedragen. Als de dood dat er iets mee zou gebeuren. Ik bewaarde het zorgvuldig in het originele, met fluweel gevoerde juwelendoosje. Soms keek ik ernaar als ik de sieraden van mijn oma en moeder aan het bewonderen was. Totdat middelste dochter voor haar tiende verjaardag een armbandje vroeg. Ik heb het zilveren armbandje met verbogen bedeltjes laten restaureren. Wat ouderwetse bedeltjes laten verwijderen en een nieuwe bedeltje in de vorm van een zilveren puzzelstukje eraan toegevoegd. Ook dochterlief heeft het sieraad van haar oma niet vaak gedragen. Het ligt goed opgeborgen in een doos met belangrijke items. Maandagavond voelde ik dezelfde wanhoop van vroeger weer. Jongste dochter stuurde een ‘appje van haar volleybal training. ‘Ik moet huilen’ schreef ze. Ze was aan het trainen op de speelweide in ons dorp. Nog geen week ervoor vertelde onze zestienjarige dochter dat ze wilde stoppen met nep gouden sieraden dragen, ze wilde op écht goud overstappen. Ik stelde voor een ringetje van mij uit te kiezen van toen ik jong was. Ze koos een schattig wit- en geelgouden ringetje die ik zo’n dertig jaar geleden van mijn lief gekregen had. Ik droeg hem decennia lang om mijn wijsvinger. Ze heeft het ringetje nog geen week gedragen toen ze tijdens de volleybaltraining de ring in haar zak stopte en halverwege de training erachter kwam dat ze hem verloren was. Het hele team heeft een line-up gedaan, maar helaas niets gevonden. Mijn lief en ik sprongen meteen op de fiets om een paar minuten later mee te zoeken. De trainster bleef ook wat langer. Helaas zonder resultaat. Ondanks dat mijn lief nog terug ging om een riek te halen. Dochter dacht hardop dat we met een metaaldetector meer kans van slagen zouden hebben. Ik twijfelde niet en zette de vraag in onze buurt ‘app. Twee buurmannen reageerden dat ze zo’n detector hadden. De eerste bleek een speelgoed apparaat te hebben die wel ijzer maar geen goud detecteert. De andere buurman had een professionele. We oefenden met mijn gouden ring. Het werkte. Een verhuisde buurman is beheerder van de dorpswei en ik vroeg hem de sleutel van het toegangshek. De volgende dag stond hij ons op te wachten. Ik trok mijn schoenen uit en gebruikte m’n Uggs als herkenningspunt van de banen over het grasveld die we controleerden met de detector. Heel nauwkeurig. De detector ging meerdere keren af met een hoge piep dat betekent dat hij goud of zilver gedetecteerd heeft. Dan vielen we op onze knieën om te zoeken met onze handen. Zonder resultaat… Dochterlief had er hoofdpijn van. Zo rot. Het is een mysterie waar dat ringetje gebleven is. De trainster heeft het aan alle trainers doorgegeven mocht iemand tóch het ringetje met emotionele waarde vinden. Het lijkt wel karma in mijn familie… Ook de gouden ring met maansteen van mijn overleden moeder die ze regelmatig gedragen had ben ik kwijt geraakt. In Mexico toen we een aantal weken in een luxe hotel verbleven tijdens de overzeese verhuizing terug naar Nederland. Verdwenen uit mijn toilettas die in de badkamer stond…  Oudste dochter draagt gelukkig nog wel steeds met plezier het gouden ringetje met mijn initialen erin die ik voor mijn tiende verjaardag van mijn ouders kreeg. Ookal verdwijnen of breken er met enige regelmaat familiesieraden, het heeft geen zin om er lang bij stil te staan. Jezelf te pijnigen. Het zijn de sieraden die verdwijnen niet de herinneringen. 

Mijn vrije, zonnige dag volgepropt met voorbereidingen voor de verbouwing van ons huis. Het plan begon eigenlijk met de aankoop van een mooi, dik futureproof verbouw tijdschrift. Ik haalde er allemaal mooie duurzame ideeën uit. Inspiratie! Een belangrijk onderdeel van de verbouwing is het isoleren van de vloer op de eerste verdieping. Warmte isolatie voeren we uiteraard uit met de producten van de Franse werkgever van mijn lief. Die beslissing was het snelst genomen. Geluidsisolatie was al een moeilijkere beslissing. Veel onderzoek gedaan en uiteindelijk bleek dat de PVC vloer niet direct op onze houten plankenvloer gelegd kon worden vanwege de beweging in de planken. Nu komen er dikke platen als ondervloer welke meteen tien decibel reduceren van het geluid. Dat scheelt ons veel werk. De keuze van de vloer was moeilijk en ook weer niet. Ik wist dat ik een duurzame vissengraat vloer wilde. Met smalle planken, of repen zoals dat heet met PVC. De kleur kan eigenlijk alleen gekozen worden door de stalen mee naar huis te nemen en in huis te leggen. Enorm zware platen werden naar huis gesleept. Diverse keren, want ik ga nooit over een nacht ijs. Een beetje onderhandelen en de beslissing viel op het bedrijf bij ons in het dorp. De gietvloeren in de badkamer en douchecel waren ook een uitdaging. Diverse offertes waarvan één bedrijf het aandurfde. Helaas alleen de badkamer. Kleurenstalen halen en brengen. Piet, onze aannemer start de eerste week van mei met slopen. Wij slopen zelf daaraan vooraf het trappengat en de tegelvloer in de badkamer. De traploper moet heel voorzichtig van de trap gedemonteerd worden, want er is bijna niemand meer die zo’n ouderwets ding weer terug kan plaatsen. Ik houd alle moodboards, offertes, afspraken en beslissingen bij in een mooi schrift met harde kaft. Zo houd ik overzicht, én zin!

Huurcontract

Don't worry about making waves simply by being yourself. The moon does it all the time.

- Scott Stabile

Na online hospiteren bij haar toekomstige kamergenoten krijgt middelste dochter een telefoonnummer van de pandjesbaas in Maastricht. Ze is dolblij dat ze uitgekozen is om de studentenkamer te mogen huren. Bijna alle kamers in Maastricht worden gemeubileerd aangeboden. Onze dochter heeft al drie jaar een eigen kamer met meubeltjes die ze natuurlijk graag mee wilt nemen. Ook huurt ze de kamer per 1 juli terwijl de meeste kamers per 1 april al gehuurd moeten worden. De verhuurder is bijzonder kortaf door de telefoon. Hij doet niks met WhatsApp. Ze moet perse bellen en vervolgens moet ze bij hem langskomen. In Maastricht. Vanuit Middelburg. Bijna een halve dag reizen. Hij moedigt ook aan om niet te lang te wachten, want dat ze door de andere kamerbewoners was uitgekozen is wat hém betreft niks waard. Hij vervroegt de tijd van de afspraak waardoor er door ons die bewuste middag flink gehaast moest worden. Mijn lief nam een vrije middag. Ik racete vanaf mijn laatste client snel naar huis. Dochterlief was eind van de ochtend al vanaf Middelburg met de trein naar Breda gekomen. In de auto vroegen we ons af wat we daar eigenlijk gingen doen. Geen van de aardige meiden in het studentenhuis was die vrijdag laat in de middag thuis. Ze kon ze niet ontmoeten. Ze mocht van de verhuurder nog geen contract ondertekenen. Dat was een latere stap in het proces waar ze nogmaals voor naar Maastricht moest komen, zei hij. Onze dochter kreeg eigenlijk een beetje angst voor de arrogante pandjesbaas. Mijn lief en ik werden vooral heel nieuwsgierig naar dit bazige mannetje. We stonden op tijd voor de deur van zijn kantoor. Hij vroeg voor welk adres we kwamen. Zo liet hij doorschemeren dat hij meerdere studentenhuizen bezat. ‘Misschien heb ik wel een sleutel’ reageerde hij dominant toen we ernaar vroegen. Niet veel later liet hij ons binnen in het sterk verouderde, maar schone huis. De voorkamer op de begane grond zou voor onze dochter zijn. Een lichte fijne kamer konden we zien door de deuropening. Natuurlijk had dochterlief online al kamerfoto’s van de andere bewoonsters ontvangen. Door de keuken kwam je in een megagrote tuin die, naast een groot terras met tuintafel en stoelen, veel fruitbomen bevatte. Appels, peren en pruimen. Alles mocht ze plukken als het zover was. De fietsen gingen door de hal en de keuken naar de fietsenstalling in de achtertuin. Boven was een badkamer met een wastafel en douche. Schoon. De vibe in het huis was ondanks de aanwezigheid van die vervelende man heel goed. Een sfeervolle straat. Het beste was misschien wel dat ze maar tien minuten hoeft te fietsen naar het Vrijthof of naar het station. En maar acht minuten naar de faculteit waar ze straks hopelijk dagelijks mag vertoeven. Terug in zijn kantoor liet hij weten dat het pas menens werd als ze twee keer de maandhuur als borg had overgemaakt. Ondanks dat ze net zestig euro contant betaald had voor de administratie. ‘De kachel moet toch roken’ zei hij. Zijn advies was de borg nog dezelfde dag over te maken, want anders kon hij toch nog iemand anders erin zetten. Het was pas écht 100% definitief als ze het huurcontract had ondertekend liet hij ook nog weten. Dat contract stuurde hij niet op, daarvoor moest ze nogmaals afreizen naar Maastricht. Dochter werd er bloednerveus van. De man had een verschrikkelijk negatieve energie om zich heen. Je zou niks met hem te maken willen hebben. Volgens de andere meiden in het huis heb je gelukkig verder ook niks met hem te doen. We lieten hem achter in z’n kantoor en parkeerden de Tesla in de oplader onder het Vrijthof.  De zon scheen. Het grote plein deed een beetje verlaten aan vergeleken met toen we er ooit eerder waren. Geen volle terrassen. Geen muziek. Wel veel studenten op straat. Geweldig leuke winkels en veel (gesloten) restaurantjes. Er stonden gelukkig twee foodtrucks op het Vrijthof waar we iets te eten konden kopen en toen slenterden we richting de Maas. Haar toekomstige huis staat aan de andere kant van de brug. Dochterlief genoot van de sfeer. Net Middelburg maar dan vele malen groter, zei ze. Een gezellig studentensfeertje. Hopelijk kan ze daar een fantastisch vrij en actief studentenleven hebben. Zoals het eigenlijk hoort. Haar laatste studiejaar.

Afgelopen maandag is de nieuwe maan weer aan de hemel verschenen en dat betekent dat er weer krachtige golven van energie onze kant op gaan. De nieuwe maan staat in het dynamische en ongeremde teken Ram. Ik ben een Ram. Voor mijn verjaardag kreeg ik een edelstenenmix voor ‘wellness water’. De stenenmix deed ik in een karaf en liet ik tijdens de laatste volle maan in de nacht op de tuintafel staan. Om ze met maanlicht op te laden met energie. Nu vul ik dagelijks de karaf met water over de edelstenen waarin amethist, bergkristal en rozenkwarts zit. Zo brengen ze mijn yin en yang in evenwicht. Ze zorgen voor een vloeiende afwisseling tussen activiteit en rust. Door het water te drinken harmoniseert je hartslag en ademhalingsritme. Ook je waarnemingsvermogen wordt gestimuleerd door de energie uit deze edelstenen. Van mijn yogajuf uit Mexico heb ik ook eens zo’n setje edelstenen gekregen. Deze liggen nog steeds vlakbij ons bed. De nieuwe maan staat dus in het teken van Ram. Ram is het eerste teken van de dierenriem, wat de tijd voor nieuwe ingevingen veelbelovend maakt. Vooral met de krachtige energie die je kunt krijgen van déze nieuwe maan is het belangrijk om goed te blijven luisteren naar je lichaam. Stappen die je nu zet kunnen veel waard zijn. Goed nadenken over je gedachten, je woorden en de keuzes die je op dit moment maakt. Zorg ervoor dat ze in overeenstemming zijn met wat je wilt aantrekken. Je intentie. Zo’n bewustzijn geldt eigenlijk natuurlijk altijd al. Vooral genieten dus van de nieuwe energieën die we zullen voelen. De kracht die je voelt kan je zoveel verder brengen. Happy new moon!

Historie!

History is a gallery of pictures in which there are few originals and many copies.

- Alex de Tocqueville

Op de zaterdagochtend voor Pasen staat er in de buurt‘app dat handhaving in ons straatje geweest is. Twee buren hebben een waarschuwing gekregen onder de ruitenwisser van hun auto. Deze auto’s stonden gewoon voor hun deur geparkeerd. Naast de geasfalteerde weg. Niets aan de hand. Ons doodlopende straatje is geasfalteerd en afgebakend met twee rijen kasseien. Erlangs is een stukje niemandsland van zo’n twee meter tot aan onze voortuinen. De meesten van ons hebben dat stukje bestraat. Of grint gestrooid om de auto’s op te parkeren. Dat bestraten van onze opritten tot aan de geasfalteerde weg is nooit in overleg met de gemeente gegaan. Onlangs heeft een buurman bij de gemeente een verzoek ingediend om de grond te kopen. Volgens handhaving deze zaterdagochtend mogen we niet op ons grint parkeren. Dat is namelijk op het kadaster een groenstrook. We moeten dus óp de weg parkeren. Als we dat zouden doen in ons smalle straatje, kan er geen auto meer doorheen. Met alle gevolgen van dien. Op deze zaterdagochtend staan vrijwel alle buren op straat. Tumult. Iedereen is een beetje opgewonden. Wat gaat er gebeuren? Moet iedereen zijn oprit opbreken om terug te keren naar de oorspronkelijke staat van het kadaster? Krijgen we wekelijks parkeerboetes uitgedeeld? Parkeren we op de weg? Grote consternatie. Onze auto was niet beboet, omdat de dames van handhaving hadden aangenomen dat onze oprit - en grint onder de beukenboom - onze eigen grond was. Lucky us! De gemeente antwoordt op de vraag van de buurman dat de strook historische grond is en om die reden niet te koop is. De reep langs de weg blijft gemeentegrond. De kasseien en de tweehonderd jaar oude, monumentale beukenboom zijn dus historisch. In gedachten bedank ik de oude mevrouw Siemens, de vorige bewoonster van ons huis. Zij had ooit tegen de kap van onze boom gevochten in de rechtbank. Zij was oorspronkelijk een Maastrichtse juriste die samen met Max Moszcowicz senior gestudeerd had. Zij schreven elkaar tweewekelijks brieven toen ik twintig jaar geleden bij mevrouw Siemens op bezoek kwam. Zij was goed op de hoogte van de geschiedschrijving van ons straatje. 

Vanaf 1810 werd er op bevel van de Franse keizer Napoleon Bonaparte gewerkt aan de steenweg van Parijs naar Amsterdam via Antwerpen, Breda en Utrecht. Zo’n Napoleonsweg is een verharde weg oorspronkelijk gepland door het Franse leger om snel militaire troepen en materieel te kunnen verplaatsen en dus meestal kaarsrecht is aangelegd. Dit in tegenstelling tot oudere in de loop van vele eeuwen 'natuurlijk' gevormde wegen die, vaak het drogere terrein volgend, slingerend in het landschap liggen. De Napoleonsweg van Parijs naar Amsterdam was in 1813 gereed. Deze werd onder meer door Spaanse krijgsgevangenen aangelegd. De weg werd met kasseien verhard in een tijd dat verharde wegen nog een zeldzaamheid waren. De Rijsbergse Weg - waar zo’n honderd jaar later ons huis aan gebouwd zou worden - is zo’n Napoleonsweg. De Napoleonswegen zijn vaak georiënteerd op kerktorens en zijn altijd beplant met zware eiken of beuken. Zo’n typische oude beuk staat dankzij mevrouw Siemens haar vechtlust nog voor onze deur. De andere beuken zijn helaas gesneuveld. Een zoom met de twee rijtjes kasseien voor de deur herinnert aan de Napoleonsweg. De eigenschappen van deze zogenaamde oude rijkswegen worden tegenwoordig veel sterker gewaardeerd. Onze twee-eeuwen-oude boom staat bijvoorbeeld op een lijst van bijzonder waardevolle bomen van de gemeente en wordt elk jaar gecontroleerd of hij nog gezond is. Geen verkoop van de historische grond voor onze deur dus… Ons buurtje was twee eeuwen geleden een concentratie van huizen, herbergen en boerde­rijen aan een belangrijk verkeerspunt. Een vijfsprong met de bijbehorende drukte. Het was een belangrijke pleisterplaats waar de paarden verzorgd, geroskamd, konden worden. De jongste Roskam, als laatste in een reeks herbergen, staat nog steeds parmantig aan het verkeerspunt, dat inmiddels een rotonde is. Het pand wordt op dit moment gerestaureerd. Nadat de Rijsbergseweg - zoals onze straat op het eerste koopcontract uit 1934 genoemd werd - in de jaren ’70 omgelegd werd, werd ons straatje doodlopend. Het kreeg de passende naam Roskam. Vernoemd naar de herberg de Oude Roskam dat destijds aan de Rijsbergse Weg lag. Verbinding met historie!

Explosie aan energiemomentjes

Spring is the time of plans and projects.

- Leo Tolstoy

Een explosie in de tuin! De fruitbomen in onze achtertuin staan volop in bloei. Prachtige witte bloesem van pruimen, kersen en peren. Maar dat is nog niks bij de fontein aan roze bloemen van de oude magnolia in de voortuin! De voortuin ligt verder helemaal open. We hebben de buxushagen er allemaal uitgehaald. Nu eerst een maand wachten totdat de verroeste plantenbakken geleverd worden. Dan gaan we vakken met planten vullen. Als de zon schijnt heb ik zo’n zin om de tuin aan te pakken. Dan maar in de achtertuin aan de slag. Biologische mest voor de fruitbomen gestrooid. Kippenmest voor de hortensiastruiken. Bemeste tuinaarde in de border verdeeld. In de garage vond ik nog een restant mestkorrels voor het grasveld. Eerst even maaien en dan korrels strooien. De tuinsproeier eroverheen. In de tuinslang is tijdens de winter een scheurtje gekomen zie ik aan een omhoog staande straal. Plakband helpt niet meer. Op mijn lijstje staat dus een nieuwe tuinslag én een nieuwe tuintafel. De oude tafel van steigerhout valt na ruim tien jaar echt uit elkaar. Tuinkussens op maat voor de zithoek had ik al besteld. Jammer dat we niet meer spontaan naar een tuincentrum kunnen fietsen, of misschien toch beter. Ik heb een bestelling voor ons gazon daar klaar laten leggen met kalk, mest en extra graszaad. Wat die krachtige zonnestralen toch met me doen! Het zijn korte explosies van energiemomenten. Vanmorgen ben ik nog met een vriendin en een kleed naar een vennetje op de heide gewandeld en hebben we uren in de stilte, in de warme ochtendzon naast elkaar bij het water gezeten. Wat een rust. Echt genieten. Kopje thee erbij. Haar hond sprong af en toe in het water. Rolde door het hoge gras, rende achter een dennenappel aan of kauwde op een stukje hout. We hoefden niet op de tijd te letten. Kalmte. Tegengesteld aan de kauwen uit de oude beukenboom voor onze deur. Ze vliegen ijverig af en aan met takken. Een nieuw nest moet er gebouwd worden op de gerenoveerde schoorsteen. Volgens mij ligt de helft daarvan op onze oprit. Wat een bende, ik moet er zo om lachen! Ook heel ijverig had ik met middelste dochter vier winkelafspraken gemaakt in de stad. Eerst de parfumerie waar ik nog steeds een Kerstcadeaubon van had liggen. Veel aandacht bij de keuze van allerlei nagelverzorgingsproducten. Ik had ook een uur gereserveerd in m’n uppie in één van mijn lievelingskledingzaken. Private shopping. Ik heb twee setjes uitgekozen na heel veel passen in een pashokje. Een soort beloning voor de afgelopen maanden. Een aardige medewerkster die alleen mij hielp met extra maten van boven halen, kleurcombinaties en kledingadvies. Ik werd daar opgehaald door middelste dochter om naar de HEMA te gaan, maar we hadden tijd over en liepen langs een kleding outlet waar we eind van de middag een afspraak hadden. We vroegen of we meteen terecht konden en hadden grote schik met z’n tweetjes in de hele winkel. Met een tas vol kleding wandelden we naar de HEMA aan de overkant. Oeps, niet goed naar de mail gekeken… De begintijd bleek de eindtijd te zijn. Wat dom. We waren dus te laat. Gelukkig werkt middelste dochter daar als weekendhulp en mochten we tóch naar binnen. Moe maar voldaan zaten we daarna met ijs en ijskoffie op een trap uit te rusten in het middagzonnetje. Ik ben het niet meer gewend. Ik ben sowieso geen shopper. Het afgelopen jaar sporadisch in de stad geweest. Het zullen de lentekriebels geweest zijn. Met een kast vol nieuwe kleding en een tuin vol plannen kan de lente voor mij exploderen!

De afsluiting van de maand maart ‘March for Me’ bestond uit een bezoek aan een onbekende kapsalon. Ik heb bijna vijfentwintig jaar lang mijn haar geverfd. De laatste jaren had ik zelfs elke vier weken een afspraak bij mijn kapper. Afwisselend werd de ene maand mijn hele haar geverfd en de andere maand alleen de uitgroei. Het was een soort verslaving geworden. Geen haar op mijn hoofd dacht er aan om te stoppen! Zo’n vier jaar geleden vond ik het tijd om een einde te maken aan dat eeuwige controleren van mijn haarscheiding hoeveel grijs er al uitgegroeid was. Met hulp van mijn trouwe kapper had ik het lef gevonden om af te kicken. Nu kom ik nog maar een enkele keer per jaar bij de kapper. Mijn bezoek aan de onbekende kapsalon betekende het allerlaatste stukje uitgroei eraf te laten knippen. Ik mocht eerst even op een bankje wachten zodat ik de kat uit de boom kon kijken. Een grote kapsalon met veel kapsters en veel in- en uitlopende klanten. Eerst mocht ik voor de spiegel uitleggen wat ik wilde (een knipbeurt) en daarna mocht ik in een massagestoel plaatsnemen en werd mijn haar heerlijk uitgebreid en langzaam gemasseerd en gewassen. Ik kreeg een masker die doorgekamd moest worden en een tijdje onder een kapje mocht intrekken en toen werd alles opnieuw uitgespoeld. Het kon mij niet lang genoeg duren. Na het knippen wilde de kapster het mooi drogen, want dan pas was goed te zien wat ze geknipt had. Ze vond mijn grijze haar mooi natuurlijk uitgegroeid. Mijn haar voelde gezond en zacht. Grijs is normaliter vaak veel droger (en soms stugger) dan normaal naar. Haar collega kapster vond het heel bijzonder dat er aan de voorkant bij mij een witte lok zit en achter alles donkerder gekleurd is. Dat had ze nooit eerder gezien. Ik wel. De moeder van mijn moeder had ook zo’n lichte lok op dezelfde plek. Zij droeg haar grijze, kortgeknipte en gewatergolfde lokken onder een bijna onzichtbaar haarnetje. Waarschijnlijk sliep ze er ook mee. Zoals dat toentertijd hoorde. Zoals je tegenwoordig je grijze haar best lang mag dragen. 

March for Me IV

Je kunt niet helen wat je niet doorvoeld hebt.

- Edith Eger

Begin dit jaar heb ik een tweedehands boekje op internet gekocht. Het is eigenlijk een heel dunne pocket. De schrijfster schreef het in 1994 in het Italiaans. Er werden in dat jaar meer dan een half miljoen exemplaren in Italië verkocht en toen werd het onder andere ook in het Nederlands vertaald. Het is ondertussen niet meer in herdruk. Susanna Tamaro is heel bekend geworden met dit boekje ‘De stem van je hart’. Het is een boekje vol levenswijsheden. Een pareltje. Het gaat over een oma die haar kleindochter schrijft. Oma maakt de balans op van haar leven. Zo eerlijk mogelijk. De vrouw munt uit in begrip, empathie, tolerantie en menselijk zijn. Vol levenswijsheden en zeldzaam mooie zinnen. Ik wilde het voor mijn proces ‘March for Me’ graag uitlezen deze maand. Ik kon het niet in één keer uitlezen, het geeft zoveel stof tot nadenken. Vaak las ik het met een pen naast me om mooie zinnen te onderstrepen of een roepteken ernaast te schrijven. Ik vond elke bladzijde een cadeau van herkenning. Jammer dat je niet alles kunt onthouden. Een prachtig laatste fragment "En wanneer er later vele wegen voor je openliggen en je niet goed weet welke je moet nemen, sla er dan niet op goed geluk een in, maar ga zitten en wacht. Haal vol vertrouwen net zo diep adem als je adem hebt gehaald op de dag dat je ter wereld gekomen bent, zonder je door iets te laten afleiden, wacht en blijf wachten. Beweeg je niet, wees stil en luister naar je hart. Wanneer dat dan tot je spreekt, sta op en volg zijn stem”. Een boekje vol levenslessen dus die nu op de plank naast een ander klein boekje vol wijsheden staat. Dat is mijn Amerikaanse pocket uit 1997 over memoires van een oud-student die wekelijks gesprekken voert met zijn oud sociologie professor die ALS heeft. ‘Tuesdays with Morrie’. Ik blogde er in 2013 al over toen ik het kocht in Mexico in een geweldig piepklein oud boekhandeltje met hoge muren vol boeken. In de kleine Engelstalige sectie viel mijn oog op dit kleine boekje met achteraf grootse levenslessen. Op elke bladzijde staat vol warmte geschreven over het ontdekken van de waarde van het leven. Vergeven is een belangrijke boodschap van Morrie waarvan wereldwijd meer dan veertien miljoen exemplaren werden verkocht. Beiden boekjes kun je makkelijk nog een keer herlezen. Het leven heeft zo zijn eigen loop en niet alles wat er op je pad komt heb je onder controle. Dat bleek het afgelopen jaar natuurlijk al met de wereldwijde pandemie. Om zelf niet opgesloten te komen zitten in je eigen gedachten maar altijd de vrijheid van keuze te houden werd tijdens de yogales laatst het boek van Edith Eger, de ballerina van Auschwitz, genoemd. Zij overleefde als zestienjarige kamp Auschwitz en werd op latere leeftijd op innerlijke kracht een gevierd psycholoog. Het boek ‘De keuze’ over haar eigen leven en geestkracht in het kamp is in deze tijd weer heel actueel. Dat er op ieder moment een keuze is over de manier waarop je met tegenslagen omgaat. Haar zin “Je kunt een gevangene zijn van je eigen gedachten, dus je kunt ook de bevrijder daarvan zijn” klinkt simpel. Het is volgens Edith én Morrie beter om voor liefde te kiezen. Ook nu in de verlengde harde lockdown is er altijd een keuze. We hebben nu misschien minder vrijheden, maar in ons hoofd kunnen we altijd voor liefde, vrijheid en hoop kiezen. Ik heb Edith’s artikel onlangs in de Happinez gelezen. Niet alleen tijdens ‘March for Me’ zijn zulke mensen reuze inspirerend. 

De maand zit er bijna op. ‘March for Me’ zit er - op een paar dagen na - op. Ik vond het heel erg leuk om zo’n traject in te gaan. Veel nieuwe routines. Een avontuur. Ik houd van avonturen. Toch zijn alle nieuwe routine’s gesneuveld. De drie Morning Pages die ik tijdens elk ochtendgloren schrijf zijn heerlijk om te doen. Ik kan me voorstellen dat ik het in een lange, lome zomervakantie weer zou kunnen oppakken. Alhoewel het dan meer op een reisdagboek zou lijken. Het doorbreekt nu teveel mijn ochtendroutines die ik al langer heb. Zoals mijn spieroefeningen waar ik ooit mee gestart ben vanwege pijn in mijn bekken. Ik doe deze oefeningen op de ochtenden dat ik geen yoga doe en geen rondje hardloop. De bekkenpijn lijkt een beetje terug te keren, dus ik ga gauw weer terug naar mijn oude routine. Het mediteren heb ik de eerste helft van de maand goed volgehouden. Heel langzaam verschoof de aandacht echter van tien minuten mediteren naar tien minuten stilte. En tien minuten stilte kan ik heel makkelijk in bed doen, want ik sta nooit met een wekker op. Of beneden aan de eettafel met een vers kop thee voor me uit staren. Het mediteren verdwijnt dus ook en daar komt stilte voor in de plaats. Ook heel lekker en inspirerend. De detox met gember was heerlijk. Ik heb liters verse gemberthee gedronken. Ik heb er nooit genoeg van gekregen. Liefde voor mijn lijf. Het minder behoefte hebben aan suiker vanwege een stabiele suikerspiegel heb ik helaas niet gemerkt. Daarentegen is de wrat op mijn duim, die er al zo’n tien jaar zat!, ineens binnen een week verdwenen. Ik ben gelukkig nog niet klaar met de goede vibes van ‘March for Me’. Aankomende week sluit ik het het traject af met een verwenafspraak voor een knipbeurt, haarmasker en haarmassage. Ik heb hiervoor een kapsalon gebeld die ik niet ken. Ik wil geen roddelpraatjes horen of beleefd vragen hoe het met iemand gaat. Ik wil stilte. Rust. Lief zijn voor mezelf. De afgelopen week heb ik vooral genoten van voorpret. Ik heb ondanks de verlenging van de strenge lockdown een camping gereserveerd voor het Pinksterweekend. Een groene camping die buiten tenten geen campers wil ontvangen. Behálve oude Volkswagenbusjes want daar is de eigenaar dol op. Ook ben ik zo optimistisch geweest om voor augustus drie weken een kampeerplaats te boeken op een buitenlandse camping waar we eerder geweest zijn. Ik mis het reizen zo! De allermooiste plek op die camping, pal aan zee, was nog vrij en heb ik gereserveerd. In het slechtste scenario zijn we vijftig euro reserveringskosten kwijt. Nu fantaseren we er op los. We genieten enorm van de voorpret. Let the sunshine in!

March for Me III

Als ik te hard loop om de tijd bij te houden is verstilling de weg.

- Haiku

Toen ik vanmorgen mijn hardloop legging aantrok zag middelste dochter dat er een bruine vlek op mijn linkerpijp zat. Ik wist meteen wat het was. Mijn herinnering ging terug. Vorige zondag ben ik gaan hardlopen met oudste dochter in het Kralingse bos. Mijn lief en ik hadden middelste dochter bij haar zus thuis in Rotterdam afgezet. Bij onze schoonzoon in spé. Of hoe noem je zoiets? Oudste woont samen met haar Zuid-Amerikaanse vriend, haar novio. Novio zou onze middelste één en ander uitleggen over het interpreteren van de resultaten van haar online survey. Over tweetaligheid. Een interessant onderwerp kennelijk want ze had twee keer zoveel reacties op haar survey als dat ze eigenlijk nodig had.  Ze kregen twee uur de tijd waarin wij drietjes buitenshuis verbleven. In die tijd fietste mijn lief met oudste dochter en mij mee terwijl wij een rondje hard liepen rondom het Kralingse meer. Om de tijd te doden kochten we daarna in de stad warme latte’s to go en lekkere, zelfgebakken brownies bij koffiezaakje Juffrouw van Zanten. We slenterden langs de meest hippe winkeltjes en ik gluurde overal even naar binnen. Window shopping in de grote stad. Verschrikkelijk leuk om te doen. Ik ben al zó lang niet meer in een winkelstraat geweest. Alle leuke boetiekjes waren natuurlijk gesloten. Een briefje aan de deur maakte duidelijk dat je iets uit de etalage kon afhalen of een afspraak om te winkelen kon maken. Ik merkte dat ik funshopping misschien wel gemist had. We hebben ons met een warme beker en een stuk brownie in ons hand heerlijk vermaakt in de vooroorlogse Rotterdamse wijk. Zó kwam de gesmolten chocolade vlek dus op mijn hardloopbroek. Ik wandel wekelijks met vriendinnen bij ons in de natuur. Het Mastbos of de heide. Soms rijd ik net zo lief naar bossen ver van ons huis. De laatste twee weken een keer naar een vriendin in Wageningen-Hoog en een keer naar een vriendin in Rhenen. Gisteren vroeg mijn lief of ik mee wilde wandelen naar het centrum van onze stad. Hij doet dat elk weekend. Ik ging nooit mee, dacht dat het (te) druk zou zijn in de stad. Bovendien kun je daar nergens naar het toilet. Deze keer ging ik mee in het teken van ‘March for Me’. We wandelden hand in hand door de Bredase straten waar ik eigenlijk nooit kom. Leuke gesprekken. In het centrum heerste een onalledaags sfeertje. De deuren van de winkels waren allemaal open. De lampen brandden binnen. Er was alleen geen klandizie. Vaak stond er een tafel voor de ingang. Winkelen op afspraak. Of Click and Collect. Heel erg rustig op straat. Zeker voor een zaterdag. Wij wandelden door de winkelstraten. Kochten Vietnamese loempia’s op straat, aten ze op een bankje en wandelden rustig verder. We slenterden over de Markt waar het op zaterdag altijd beredruk is. Ik zag een enkele wandelaar die net als ik wandelschoenen droeg. We trakteerden ons op een verse jus d’orange en een hete chocolademelk dat via een open raam met een doorzichtig plastic ervoor besteld moest worden. We zaten naast elkaar op de rand van een verhoogd houten terras tegenover de Grote Kerk. De wind waaide wild door onze haren. Dit voelde als een uitje. Ik werd er onverwachts blij van. Heel anders dan wandelen in het groen, maar zeker zo leuk. Vooral het jezelf trakteren op een heerlijk drankje en iets lekkers draagt bij aan het gevoel van uitgaan. Wat meer decadent en stadser dat een thermoskan in m’n rugzakje. Maar nog lang niet zo flitsend als een vol zonnig terras. ‘March for Me’. Lief zijn voor mezelf. Tijd maken voor mezelf. Leuke dingen doen. Thuis. Maar ook buiten de deur. 

Mijn eega zei een tijdje geleden iets heel liefs en wijs tegen mij. In deze snelle wereld lijkt iedereen zijn carrière na te jagen en ben je gelijk aan je wat je doet voor de kost. Ik werk in de ouderenzorg. Geen sexy beroep, zonder een indrukwekkend inkomen of drukke werkuren. Dit jaar zelfs minder uren dan ik zou willen. Mijn lief zei dat ik nou eens moest gaan genieten van mijn tijd thuis. Zónder schuldgevoel. Die laatste twee woorden hebben innerlijk bij mij een knopje omgezet. Mijn eigen carrière heb ik zo’n twintig jaar geleden vaarwel gezegd. Op het moment dat we de deuren van de zeecontainer sloten met ons hele hebben en houwen erin. Kort daarna vertrokken wij met ons eenjarige dochtertje en kat naar de Verenigde Staten. Ik zat destijds op mijn werk tegen overspannenheid aan. Ons dochtertje naar de kinderopvang waar ze nauwelijks sliep en veel huilde. Ik gefrustreerd aan mijn bureau bij Randstad waar ik als enige parttime intercedente voor mijn gevoel de kantjes eraf liep. Dáárvoor had ik als twintiger een snelle, goedbetaalde baan als relationsmanager voor een grote farmaceut. Compleet met Volvo als lease-auto, laptop en een van de eerste mobiele telefoontjes. Voor de buitenwereld leek het alsof ik alles voor elkaar had. Een bruiloft, een gekochte twee-onder-een-kap woning, een carrière en verre reizen. Ik gaf mezelf toen te weinig ruimte voor ontspanning en rust om op adem te komen. Ik laadde niet meer op. Ik werd letterlijk gedwongen om stil te staan. Herstellen van een burn-out was moeizaam, eenzaam en vergde veel geduld. Uiteindelijk heb ik mijn baan als relationsmanager opgezegd. Toen ik jaren later bij Randstad weer moeilijk de stilte in mezelf kon vinden emigreerden we nét op tijd voor mijn volgende burn-out. Sindsdien hangt mijn snelle carrière aan de wilgen. Ik heb inmiddels zeven internationale verhuizingen georganiseerd. Ik zorg ervoor dat onze kinderen telkens hun plekje kunnen vinden, dat ons gezin opnieuw kan landen. Ik mag wel zeggen dat ik het rustpunt ben in ons gezin. Van bijtanken heb ik een activiteit met prioriteit gemaakt. Een moment van ‘niets doen’ hoeft van mij niet direct opgevuld te worden. Ik ben zelfs verzot geworden aan stilte. Tijd voor mezelf. Dat is wie ik ben. Deze maand met ‘March for Me’ ben ik me daar nog eens bewust van geworden. Dat is ook rijkdom.

March for Me II

The way to health is to have an aromatic bath and a scented massage every day.

- Hippocrates

Als een verzopen kat kwam ik aan. Mijn warme, zachte Uggs doorweekt tot aan de binnenkant. Mijn joggingbroek ook. Ik deed mijn lange winterjas uit en hing hem aan de kapstok . Mijn handschoenen doordrenkt met regenwater legde ik op mijn tas. Vijf minuten ervoor had ik in de fietsenstalling een papieren doekje gekregen om mijn brillenglazen droog te maken. Mijn haar hing in natte strengen rond mijn gezicht zag ik in de spiegel. Er hing een handdoekje waar ik me gezicht aan afdroogde. De twee Thaise dames vroegen om geduld en gingen sloffend op hun slippers met sokken nog even door met dweilen en schoonmaken. Ik kwam tot rust in een luie stoel. Kort daarna nam de lieve masseuse me mee achter een gordijn waar twee heerlijke stoelen uitnodigend stonden. Overal stapels zachte, droge handdoeken. Een radiator die lekker warmte uitstraalde. Ze vroeg heel lief of ik mijn broek uit wilde doen. Ze had een droge, erg wijde Thaise broek in haar handen. Met een knoop bleef op ie net op mijn heupen hangen, de pijpen veel te kort. Mijn natte broek hing ze over de hete radiator. Ze wees op mijn trui. Ook doornat. Ik kreeg een lichtgrijs, cozy Thais overhemd van haar. Ze ging even weg achter het gordijn en kwam terug met een mooie schaal met warm water en olie voor mijn voeten. Wat een verwennerij en de massage was nog niet eens begonnen! Ik had geen haast. Zij kennelijk ook niet. Ze deed alles met veel aandacht. Etherische olie op een brandertje. Handdoeken mooi opvouwen. Haar lage krukje aanschuiven deed ze ook met veel precisie. Geen haast. In de gedachte van deze maand ‘March for Me’ had ik een voetmassage geboekt. Lief zijn voor mezelf. Ik was na mijn yogales gedachteloos op de fiets gestapt richting de stad en kwam onverhoeds in een hoosbui terecht. Mijn masseuse had me niet beter op kunnen vangen. Ze zette mijn koude voeten in een weldadig warm bad. Ze waste en droogde ze met aandacht. De voetmassage was werkelijk uitmuntend. Met veel aandacht voor mijn tien tenen, de onderkant en de wreef van mijn voeten. Ook mijn enkels en onderbenen kwamen aan de beurt. Ik genoot van de warmte, de aandacht en het voelde alsof ze het met liefde deed. Dit hadden mijn voeten wel verdiend. Ze eindigde de massage wrijvend met een handdoek. Ook kreeg ik een kopje verse thee. Toen ik vertrok was de regen gestopt. Het was weer licht buiten. Ik liep in m’n uppie richting de markt voor vers fruit. Een plek waar ik al heel erg lang niet meer geweest was. Op m’n gemak fietste ik weer terug naar huis. Wat een weldadige ochtend. 

Mijn lief kwam op vrijdagmiddag thuis en had een nieuwtje zo meldde hij. Hij had die middag op kantoor een gesprek gehad met een coach. Deze psycholoog werkt met zijn managementteam aan een beter werkklimaat binnen de groep. Zij baseert haar werkmethode op het enneagram. Iemands karakter zou met behulp van dit diagram kunnen worden ingedeeld. Het wordt beschouwd als een pseudowetenschap. De wetenschappelijke psychologie gebruikt het enneagram dus niet. Ik had al eens met een test bepaald wat mijn enneagram was nadat we het besproken hadden tijdens een yogales. De uitkomst was dat ik een nummer zeven ben, een avonturier of levensgenieter. Er worden negen enneagram typen beschreven vanuit de manier waarop ze in het leven staan. Je krijgt met jouw nummer inzicht in je eigen karakter en de relaties met anderen. Ik kon me destijds goed vinden in de omschrijving van nummer zeven. Een optimistisch persoon, nieuwsgierig en energiek. De methode maakt je bewust van bepaalde valkuilen. Hoe je in veel omstandigheden handelt of denkt. Deze coach had dus die bewuste middag in het kantoor van mijn eega gezeten. Ze keek uit op een grote foto die onze kinderen aan hun vader hadden gegeven. We zitten op die foto alle vijf naast elkaar op een rand van een Noorse berg. Onze benen bungelen in de afgrond. We draaien ons om zodat we in de lens kijken. Zij zei tegen mijn lief ‘Jouw vrouw is een negen.’ Toen hij dat thuis tegen mij zei was mijn eerste reactie. ‘Ze kent mij helemaal niet. Ik heb haar nooit ontmoet. Bovendien ben ik een zeven.’ Hij legde uit dat zij dat meteen zag (of voelde) bij die foto. Ik sta vooral met mijn rug op die foto. Ik was wat wantrouwig. Manlief zocht mijn beschrijving op en las het hardop voor. Ik was het. Honderd procent. Een vredestichter dus. Het klopt als een bus. Altijd op zoek naar harmonie. Persoonlijke ruimte is essentieel. Precies. Dat had ik hem laatst nog uitgelegd. Dat ik momenteel zo’n grote behoefte heb om alleen thuis te zijn. Ik heb alleen-zijn nodig, een levensbehoefte. Negen’s zijn aardige mensen die er alles aan doen om onenigheid te voorkomen of op te lossen. Jezelf vergeten in samenzijn. Dat ben ik ook! Ik kan niks proeven als ik met een ander dan mijn lief uit eten ben. Mijn aandacht gaat volledig naar de ander. Ik kan me verliezen in een ander. Ik zit tijdens een goed gesprek ook vaak helemaal voorover gebogen. Ik ga er helemaal in op. Ik kan me altijd in de ander vinden, richt me daar ook op. Empathie. Dat uit zich met mijn lief in de auto meestal in onenigheid als hij rijdt. Ik heb namelijk áltijd begrip voor de andere weggebruiker als er iets onvoorziens gebeurt zoals afsnijden of bumperkleven. Heel irritant voor hem. Irritant voor mezelf is vooral dat ik moeilijk grenzen kan stellen en nauwelijks nee kan zeggen. Mijn valkuilen. Haar conclusie dat ik een type negen ben heeft mij verdieping gebracht. Juíst op mijn weg in ‘March for Me’. Inzicht. Echte groei.

March for Me

“You never change your life until you change something you do daily. The secret of success is found in your daily routine” 

- John C. Maxwell

Alweer een hele tijd geleden had ik mezelf getrakteerd op luxe schriften met mooie kaften. Notitieboeken. Ik had eigenlijk geen idee wat ik er mee zou doen. Meestal gebruik ik ze als reisblog. Afgelopen jaar natuurlijk niet. Laatst kwam mijn yogajuf met de suggestie om in de maand maart een mooi persoonlijk proces te starten. Ze noemde het ‘March for Me’. De bedoeling is om deze maand veel aandacht aan jezelf te besteden. Verdieping. Lief zijn. Hoe je het invult mag je zelf weten. Je doet het helemaal alleen. Een soort wellness reis van een maand eigenlijk. Gewoon thuis. Ik denk aan yoga, massage, mediteren, detoxing, lezen en ontspannen. Én ik denk aan mijn nieuwe schrift! Mijn vriendin wees mij op de methode Morning Pages uit het boek The Artist’s way van Julia Cameron. Morning Pages zijn pagina’s die je vol schrijft met wat er maar in je opkomt. Drie pagina’s, om precies te zijn. Met de hand. Je schrijft ze elke ochtend, direct na het opstaan. Je kunt het niet fout doen – volg je gedachten en hou je schrijfhand in beweging. Lees niets terug, corrigeer niets. Blijf schrijven, tot de drie pagina’s vol zijn. Leek me heerlijk! Door het schrijven word je je bewust van de gedachten, de angsten, de verwachtingen en de overtuigingen die door je hoofd spoken. Daardoor leer je jezelf beter kennen, accepteren en waarderen. Dit past heel erg goed bij mij. Ik houd van schrijven. Ik houd van mooie pennen en schriften. Ik houd van routines. Sinds de eerste van deze maand schrijf ik dus elke ochtend drie pagina’s lang mezelf leeg. Alsof ik met een swiffer door mijn hersenpan ga. Heerlijk. Het kost me geen enkele moeite. Daarna begin ik met een opgeruimd hoofd aan m’n dag. Ook mediteer ik elke ochtend tien minuten. Ik mediteer sowieso veel tijdens m’n yogalessen. Mediteren is me niet vreemd. Ik vind het juist fijn. Gekgenoeg kom ik er thuis, buiten mijn yogalessen, weinig aan toe. Deze maand mediteer ik elke ochtend. Soms met een kookwekker naast me, vaker een spinnende poes. De tien minuten vliegen voorbij. Een enkele keer doe ik eerst een paar minuutjes een lichamelijke oefening zodat ik uit mijn hoofd kom. Het is heerlijk. De eerste van deze maand was het volle maan en was ik ’s nachts onrustig. Al snel herstelde ik. Ik slaap al een week heerlijk. Dat kan echter ook door mijn milde detox komen… 

Een milde detox vond ik namelijk ook wel in mijn persoonlijke 'March for Me' proces passen. Anderhalve liter water per dag drinken, geen melkproducten, geen koffie en zwarte thee. Het zijn bekende weldoeners, ik doe dit al dagelijks. Ik wilde deze maand juist iets nieuws proberen. Ik zocht naar iets zuiverend en helend. Weldadig voor de ontstoken plek op mijn tong die er al bijna anderhalf jaar is… Het spoelen met kokosolie in m’n mond had ik al eens een maand lang gedaan. Gember dan. In die knobbelige wortel schuilen zowel een smaakmaker als een natuurgenezer. En beiden met enorme kracht. Gember bevat talloze vitaminen en mineralen. Denk aan: vitamine B, vitamine C, calcium, magnesium, ijzer en zink. Allerlei goede eigenschappen dus. De specerij ondersteunt processen in het lichaam zoals de spijsvertering. Het bestrijdt misselijkheid en een hoge bloeddruk. Gedurende mijn zwangerschappen nam ik capsules met gemberpoeder om het misselijke gevoel te verminderen. En een pepermuntje voor balans. Yin en Yang. Gember heeft een positieve invloed op je bloedsuikerspiegel. Als deze schommelt of te hoog is vertraagt de vetverbranding en heb je vaker zoete cravings. Mensen die iedere dag gemberthee drinken geven aan minder trek te hebben. Dat zou pas een goede detox voor mij zijn! Gember stimuleert daarnaast de afbraak van suikers en vetten. De wortel zuivert het lichaam; voorkomt ophoping van gifstoffen en stimuleert de doorbloeding. Het reduceert zelfs het cholesterolgehalte in je lichaam. Ook al zo gezond voor mij! Ik drink deze maand thuis de hele dag verse gember thee door een stukje gemberwortel in plakjes te snijden en aan gekookt water toe te voegen. Maar alles met mate natuurlijk. Gember is gewoon een mooie aanvulling op een gezond voedingspatroon. Je kunt de wortel schillen en raspen, persen, konfijten, in bier of marinades verwerken, wokken en meestoven. Als ik de gember maar niet te snel zat ben….

Dodelijke blik

“Don't cheat the foundation of a house because you want to save for the roofing. For at the end, you will have only roofed rubbles.” 

- Ikechukwu Izuakor 

Een dodelijke blik. Ik voel hem in mijn rug priemen. Mijn lief voelt het ook. We draaien allebei ons hoofd om en staren naar een heel geïrriteerde man. Zijn lichaamshouding spreekt boekdelen. Hij leunt met z’n elleboog op een vuilcontainer. Zijn blik staat strak op ons gericht. Zijn voet tikt geërgerd op de grond. Hij schuift zijn mouw opzichtig een stukje omhoog om op zijn horloge te kijken. Koos ziet onze verbaasde uitdrukking. De verbolgen man is een Tsjechische vrachtwagenchauffeur die al sinds vanmorgen elf uur op zijn lading zit te wachten. Volgens Koos was de afspraak echter om één uur, maar toen wilde de chauffeur lunchen. Zo ontstond de wrevel. Nu mijn lief en ik in deze grote hal vol opgestapelde wijnvaten staan is het bijna tijd voor het avondeten. Wij hebben een afspraak om een antiek wijnvat uit Spanje uit te kiezen. Er zijn diverse maten, verschillende houtsoorten en twee soorten deksels waar we uit kunnen kiezen. En dan is er de stempel van het Spaanse wijnhuis die het vat opleukt en allemaal heel verschillend kunnen zijn. Na Koos zijn uitleg kiezen we een vat die helemaal achterin bovenop tientallen vaten gestapeld staat. Als hij hem er vervaarlijk afgerold heeft blijkt de ton een prachtige stempel op de deksel te hebben. We kiezen er een onderstel bij waar de regenton op kan staan en spreken af dat Koos er een kraantje opzet. Hij zal eerdaags bezorgd worden en thuis zal ik het wijnvat licht opschuren en in de gekookte lijnzaadolie zetten. Mijn lief en ik lopen tevreden naar de auto. Een pizzakoerier loopt ons tegemoet met twee pizzadozen in zijn handen. Geen pizza voor de ongeduldige chauffeur. Wij kijken elkaar aan en denken hetzelfde. Onderweg naar huis kijk ik op een website voor een verlengstuk aan onze zinken regenpijp. Met een klepje die open en dicht kan. Zodra de ton vol regenwater zit gaat de klep dicht en stroomt het hemelwater weer de grond in. Er bestaan bedrijven die vinden dat de saaie afvoerpijp wel iets extra’s kan gebruiken. Plantenpotten die je met gemak aan de regenpijp kunt klikken. In harmonie met zijn omgeving. Ik wil voor klimplanten kiezen. Een bloeiende clematis of geurende kamperfoelie. Dan doen we meteen ook de vlinders en bijtjes een plezier. 

Nu we besloten hebben - net als veel vijftig-plussers trouwens - in ons huis te investeren door te verduurzamen zoeken we een bouwvakker en timmerman in één eigenlijk. Een man die met ons meedenkt. Een man met gouden handen. Een man die niet na een paar weken werken in huis gaat irriteren. Meestal is dat bij mij wel het geval wanneer zo’n man wekenlang in de privacy van mijn huis rond banjert. Eigenlijk zoek ik een ‘Piet’. Met Piet kon ik lezen en schrijven. Twaalf jaar geleden, toen we de aanbouw aan ons huis realiseerden, moesten er ontzaggelijk veel beslissingen genomen worden. Van patronen in glas-in-lood ramen tot een verwarmde keukenvloer van antieke vloertegeltjes. Van natuurstenen drempels en vensterbanken tot een origineel nagebootst plafond. Piet wist er raad mee. Hij werkte onder de aannemer die wij uitgekozen hadden. Hij heeft vier maanden onder ons dak gewerkt. Vaak ook samen. Ik sleep met een slijptol de antieke Franse vloertegels in de achtertuin en hij legde op z’n knieën het patroon uit op de vloer. Samen beslisten we over de dikte van de voeg. Hij lunchte elke dag met zijn collega’s in onze voortuin. Regelmatig at ik met ze mee. Op vrijdag haalde ik altijd iets warms te eten voor de mannen. We zijn zelfs bij hem thuis geweest. Ik waardeerde zijn mening. Een paar maanden geleden kwam ik Piet, na meer dan tien jaar, toevallig tegen toen hij ergens met een klus bezig was. Hij ging met pensioen vertelde hij. We moesten gauw eens langskomen. Een korte beschrijving naar zijn huis ‘onder aan de viaduct meteen naar rechts’ in een naburig dorpje. We hadden geen achternaam of contactgegevens. Mijn lief stelde op een zaterdagochtend voor om Piet te gaan zoeken. In zijn dorp bleken namelijk nog geen driehonderd mensen te wonen. We gingen avontuurlijk op pad. Een viaduct. Een verkeerde weg ingeslagen. We herkenden geen huis van Piet. Op straat klampten we iemand aan. Tuurlijk kende hij Piet! Piet is met pensioen vertelde de man. Piet had een wagen gekocht, volgepropt met gereedschap en heeft het nu drukker dan ooit. Dat móest onze Piet zijn. Als we het straatje aan de voet van de viaduct inrijden herkennen we het weer. Zijn vrouw loopt in de voortuin. We krijgen zijn mobiel nummer. Een paar dagen later zit Piet in onze huiskamer. Hij heeft inderdaad diverse bouwprojecten, maar hij wil graag met ons werken. Hij zal na isolatie de originele plafonds op de eerste verdieping weer terug timmeren. De houten vloerplanken op de bovenverdieping verwijderen, eronder isoleren en met geluidsdichte matten terugplaatsen. Er komt daar een nieuwe, verhoogde drempelloze vloer. Hij gaat de lambrisering op de overloop timmeren, de smeedijzeren spijlen van de balustrade plaatsen en het plafond boven de trap verhogen. Mijn lief zal hem zoveel mogelijk ondersteunen bij zijn werkzaamheden. Ik zal voornamelijk gaan schilderen. We zijn zo blij dat we Piet terug gevonden hebben. 

Hunkeren

“Dat is toch te gek voor woorden? Dat je een man van 82 meer dan vijftig kilometer laat rijden voor een vaccin.” 

- Marc Verheijen 

Ze had zulke strakke mouwen aan, juist vandaag, dat de GGD-medewerker haar truitje half moest uittrekken. De deur van de prikkamer werd gesloten. Over de mouwen had ze ook diverse gouden armbanden rinkelen. Mijn cliënte had geen idee wat haar overkwam. Laat staan voorbereid. Ik ben met een dementerende dame van zesentachtig jaar in het ziekenhuis om haar eerste vaccinatie te halen. Een half uur eerder haalde ik haar thuis op. Ze was blij verrast dat ik op zondag kwam ondanks de aantekening in haar agenda. Per uur kijkt ze zo’n twintig keer in haar agenda. Dit had ze kennelijk gemist. Ze komt al maanden niet meer buiten vanwege het virus. Haar jas, shawl en handschoentjes werden zorgvuldig uitgekozen. Ik had een uur van kantoor gekregen om haar te ondersteunen bij het halen van de vaccinatie. Zonder haar muts liepen we door de sneeuw voorzichtig naar mijn auto. Het liefst wilde ze terug om een passende muts bij haar outfit uit te zoeken. Ik zette door en reed snel naar het ziekenhuis. Alles was daar goed geregeld. Ze kon eigenlijk meteen door naar een prikkamer. Er is een tekort aan ervaren medewerkers die de vaccins kunnen voorbereiden. Het vaccin moet met vloeistof worden verdund en daarna in een precies de juiste hoeveelheid worden ‘opgetrokken’. Dat is een handeling die niet iedereen kan verrichten en ervaring vereist. De tijd tussen het voorbereiden van een spuit en het moment dat het wordt geïnjecteerd moet zo kort mogelijk zijn. Bovendien is het klaargemaakte vaccin gevoelig voor transport. Ik heb begin januari, via een vriendinnetje bij de GGD, gesolliciteerd. Het bemiddelingsbureau waar ik diverse gesprekken mee voerde wil mij graag voor deze functie als ‘optrekker’. Nooit gedacht dat mijn universitaire studie nog eens van pas zou komen in mijn carrière. Momenteel gaat het nog om relatief kleine aantallen mensen die gevaccineerd worden. De GGD is daarom nu nog in staat om in afwisselende teams voor te bereiden en te vaccineren. Maar als later de grotere groepen aan de beurt komen, wil de GGD zoveel mogelijk medewerkers inzetten. Hoe mooi zou het zijn als ik hulp kan bieden bij het zogenaamde ‘voor toediening gereed maken’ van deze vaccins. Ik vraag in het kleine prikkamertje waar de ‘optrekker’ werkt. “Zij zitten in een aparte kamer verderop. Ze komen steeds kleine voorraadjes brengen” wordt me verteld. Ik vind het heel mooi dat ik een heel klein bescheiden steentje zou mogen bijdragen aan het bestrijden van de pandemie. 

We hunkeren naar een ‘normale’ wereld. Ik gun alle studenten een sprankelend studentenleven komend semester. Ik wens alle scholieren weer vijf schooldagen in de klas. Ik wens alle senioren gezellig bezoek over de vloer. Voor mezelf trouwens ook. Ik kijk zo uit naar een lange, onbezorgde en ontspannen reis zonder bijzondere maatregelen. Helaas horen we nog steeds over miskleunen in het vaccinatieproces. Een huisarts waar op haar privéadres een flinke hoeveelheid vaccins tussen de kaas en de melk in de koelkast belanden. Of transport van door elkaar geschudde vaccins in een bestelwagentje van een krokettenbakker. Of een zorginstelling die met honderddertig vaccins bleef zitten. Er is een gebrek aan controle. Ook het afspraak maken voor vaccineren zou wat efficiënter kunnen verlopen… Ik heb voor twee van mijn cliënten maar liefst vier uur in de wacht gestaan voor elk een dubbele vaccinatie. De moeilijkheid hier in Breda is dat de vaccins niet meer op voorraad zijn waardoor ze locaties voorstellen in Goes of Den Bosch. Een uur rijden van Breda! Samen in een autootje - hoe zit dat met anderhalve meter afstand? Het regent hier van de klachten. Recent is bekend geworden dat we vier extra locaties erbij krijgen. De GGD beschikt echter nog niet eerder over voldoende vaccins om alle locaties te kunnen bevoorraden… We moeten (te)veel geduld opbrengen… Eén van mijn cliënten die ik ondersteun met haar vaccinaties is tweeënnegentig jaar oud. Ik belde haar huisarts na drie keer tevergeefs bellen met de GGD. De huisarts had niet de juiste vaccins beschikbaar. Ik stelde voor om dan te wachten. Hij drong echter aan op een snelle vaccinatie gezien haar leeftijd. Nu gaan we twee keer - notabene op een zondag - naar Gorinchem. Zélfs een Paaszondag. Deze cliënte betaalt daarom een paar honderd euro voor mijn begeleiding naar de priklocatie. Ik vind dat jammer. Er is duidelijk ruimte voor verbetering. Het streven is om in april voor alle Brabanders een priklocatie beschikbaar te hebben op maximaal dertig kilometer afstand. I’ll keep my fingers crossed.

Koudegolf

“A cold wind was blowing from the north, and it made the trees rustle like living things.” 

- George R.R. Martin 

Absolute stilte. Ik hoor helemaal niks. Geen vogeltjes. Als ik wakker word hoor ik altijd eerst vogels zingen. Vandaag niet. Het dak is bedolven onder een dik pak sneeuw. Er ligt zo’n vijftien centimeter sneeuw op de zolderramen. Als ik mijn ogen open valt er vreemd licht binnen. Gedempt geluid. Er is vanmorgen heel vroeg een sneeuwjacht geweest. Als ik beneden komt liggen er sneeuwduinen rondom het huis. Onze tuin bedekt met een sneeuwdeken. Onbetreden. Maagdelijk wit. De poezen gaan naar buiten. Sierra, het kleine meisje, schudt sneeuw van haar pootjes en vangt dan de vlokken die er af vliegen. Ze eet de sneeuw. Ze speelt. Haar broertje Salvador kijkt bangig, maar toch nieuwsgierig, vanuit een kier bij de keukendeur. Onze oude poes maakt rustig een wandeling door de tuin. Over de besneeuwde daken. De sneeuwt deert haar in ’t geheel niet. Na het ontbijt trek ik mijn skibroek, warme skihemd, dikke skisokken en snowboots aan. De gevoelstemperatuur ligt heel laag. Ik neem handverwarmertjes uit Korea mee in m’n handschoenen. M’n lief stopt de warmte pads in zijn rubberen laarzen, want die waren vannacht ingesneeuwd bij de voordeur… Het sneeuwt nog steeds. We maken een winterwandeling van maar liefst twee uur door bos en weilanden. We komen veel wandelaars tegen. Toch lopen we gelukkig ook hele stukken alleen. Thuis blijkt het kleine poesje twee uur lang alleen buiten te zijn geweest. Om te schuilen voor de sneeuwstorm was ze onder de dakkap gekropen. Ze zocht zelfs beschutting ín de dakkap. Ze miauwde heel zielig toen ik haar riep. Ze wilde niet terug de kou in en ook niet door, ondertussen, twintig centimeter sneeuw over het dak lopen. Mijn lief had de uitschuiftrap tegen de dakkap gezet. Ze kwam niet. Ik klom er ook op in m’n skihempie. Zonder handschoenen of jas. Hartstikke koud. Maar het verkleumde poesje kwam wel tevoorschijn. Weer naar beneden geklommen en een yogamat op het dak gelegd zodat ze naar me toe kon lopen zonder in de sneeuw weg te zakken. Een lange stok over de yogamat, want de mat waaide steeds weg. Ondertussen bekeek haar broertje het tafereel vanachter het slaapkamerraam. Met kattensnoepjes lokte ik haar naar me toe. Hebbes! Nu moest ik met mijn hoogtevrees, een kat in mijn armen, bevroren handen en over een besneeuwde trap naar beneden klimmen. Niet te doen. Ik riep tien minuten lang naar manlief die ondertussen lekker warm languit op de bank lag. Eindelijk kwam hij naar buiten en nam de verkleumde poes van me over. Zelf angstig de trap afgeklommen en gauw naar binnen. Manlief aan de erwtensoep. Ik had een warme chocomel met slagroom verdiend. Buiten het barre winterweer. Veel wandelaars langs het voorraam. Veelal met een slee. Alledrie de poesjes gezellig en veilig binnen. De twee grijsjes warm en tevreden tegen elkaar aan.

Op de enorm zonnige dinsdag meteen na de historische sneeuwval heb ik afgesproken met mijn yogavriendin om een flink stuk te wandelen op de Strijbeekse heide. Zo’n twintig minuten buiten de stad. Naast een skibroek en snowboots, ook een zonnebril. Zo treden we in de voetsporen van de smokkelaars en bewandelen we de met sneeuw bedekte grens tussen België en Nederland. Het is minus vijf graden. Een doordeweekse dag dus we zien amper andere wandelaars. We lopen langs de kabbelende beek die de landsgrens zichtbaar maakt. We steken meerdere keren over via bruggetjes. Tijdens een wandeling over de Strijbeekse heide, uitkijkend over de vlaktes met ondergesneeuwde heide en vliegdennen ben je opeens ver van huis. Alles bedekt met zo’n twintig centimeter magisch witte sneeuw. Ik waan me in verre landen waar wij als gezin in de sneeuw gewandeld, geskied of gesleed hebben. Tsjechië, Zweden, Duitsland, de Spaanse Sierra Nevada, Massachusetts, maar ook Zuid-Korea. De stilte, de wind, het kraken van de sneeuw het brengt me terug naar een winters berglandschap. We wandelen langs het ven dat nu helemaal bevroren is en waar iemand in de verte in z’n uppie met een sneeuwschuiver een schaatsbaantje aan het prepareren is. Twee wandelaars komen over het ijs aan lopen. Mijn vriendin en ik proberen het ook, maar het ijs kraakt te erg. We houden het bij de besneeuwde paadjes. Vroeger werd er in dit gebied gesmokkeld. Met name ’s nachts. Het ging destijds om producten als boter, suiker, koffie, zout en sigaretten, maar ook dameskousen, koeien, zeep en… fietsen. Goederen invoeren was erg duur. We nemen plaats op een houten bankje pal in de zon. Ik heb thee mee in een thermoskan. Mijn vriendin koekjes en chocolade. We zijn in winterwonderland. Zoveel zonnestralen, zoveel wit landschap om ons heen. Een warme beker in onze handen. We ploegen samen ruim tweeënhalf uur door de sneeuw. Negen kilometer. We genieten volop van de stilte, de sfeer. Het is magisch. Thuis neem ik, om in het skisfeertje te blijven, een opgewarmde pannenkoek met stroop. Ik trakteer mezelf ook op een warme chocomel met slagroom. Ik geniet zo van deze koudegolf.

Skiduim

“The energy of the mind is the essence of life” 

― Aristoteles

‘Plant a seed and energy will shift’ zei mijn yogajuf in de les. Vooral nu in lockdown is het heel gezond om naar iets uit te kunnen kijken. Dagelijkse kleine lichtpuntjes zoals een kopje thee in de winterzon, een goed leesboek of een wandeling hebben al een enorm effect op onze gezondheid en welzijn. Groter dan verwacht. Mijn humeur krikt vooral enorm op als ik een lichtpunt aan de horizon heb om naar uit te zien. Een geplant zaadje. Dat wordt steeds moeilijker nu we bijna een jaar met corona te maken hebben. Eind december overleed een client van mij die op een ideale plek in Breda woonde. In de meest karaktervolle wijk van onze stad. Op loopafstand van winkelstraten. Maar ook op een fietsafstandje van het bos en een rivier met prachtige wandelpaden. Belgische grens een kwartiertje met de auto rijden. Een ruim balkon aan de juiste kant en verschrikkelijk aardige buren. Ik ken ze allemaal. Zijn appartement op de bovenste verdieping, met lift te bereiken, was wel zwaar verwaarloosd. Zijn kinderen wilden het appartement zo snel mogelijk verkopen. Mijn lief en ik zagen een buitenkans. Eerder hadden we ons ingeschreven voor een nieuwbouwproject vlakbij dit appartement. Die verkoopprijzen rezen echter de pan uit. Out of our league. Zijn kinderen wilden het onderste uit de kan halen. Zij huurden een makelaar in voor een taxatie. Wij brachten een bezoek aan Krijn, onze hypotheekadviseur. Krijn bedacht een mooie, creatieve constructie voor een tweede huis. In afwachting van de taxatie fantaseerde ik er wild op los. Ik voelde een geluksgevoel stromen. Een stipje aan de horizon. Zonder verbouwing zouden we er een studentenoptrekje van kunnen maken. Met verbouwing een luxe optrek voor expats of yuppen. Mijn dagdromen gaven glans aan de dag. Mijn lief was iets minder positief overigens. De woningmarkt is absurd overspannen hier in de stad. Zijn kinderen gaven ons de mogelijkheid om een bod te doen voordat het op de markt zou komen. Ik zag dit als een uitgelezen kans voor ons om te beleggen. Een blijmaker in mijn saaie leven! Eerdere pogingen bij andere woningen lukten nooit. Helaas lag ons te besteden bedrag lager dan de taxatie. Als we er zelf zouden willen wonen hadden we echt nog wel een bod gedaan. Zo ver lagen die twee bedragen ook niet uit elkaar. Maar het zou juist een vorm van beleggen zijn. Mijn lichtpuntje is alweer van de horizon verdwenen. En eigenlijk ook wel snel vergeten. Toch heeft het een enorm positief effect gehad op mijn welzijn de laatste weken. Eindelijk vonden wij de zin om ons eígen huis aan te pakken. Plannen maken. Investeren in ons oude huis. We gaan de overloop en trappengat aanpakken. Slopen, isoleren en bouwen. Schilderen. Eerst inspiratie opdoen. Een nieuw lichtpuntje aan mijn horizon. 

‘Welke van deze mooie, felle kleuren wil je hebben?’ vraagt de fysiotherapeut aan mij. Hij wijst op allemaal doosjes met neongekleurde tape op de plank. Een week ervoor ben ik ongelukkig gevallen. Het was zondagavond en het was gezellig druk op onze overloop. We wilden alle vier tegelijk tandenpoetsen om naar bed te gaan. De poezen dartelden er vrolijk tussendoor. Totdat ik bijna op ons katertje stapte. Om hem te ontzien probeerde ik mijn voet anders neer te zetten en hij kroop er juist weer ongelukkig onder om te ontsnappen. Ik maakte een smak op de grond. De kat miauwde en rende snel de trap af. Ik schreeuwde van de pijn. Drie paar verschrikte ogen keken mij aan terwijl ik op m’n knieën zat. Twee kinderen onderdrukten schaapachtig een giechel. Gauw mijn hand onder de koude kraan. Het was mijn duim. Ik kon hem niet meer bewegen. De volgende ochtend zag ik dat het dik geworden was. Ik zocht op Google wat te doen. Als je duim niet meer naar binnen gevouwen kan worden moet je de huisarts bellen. Ik deed mijn verhaal bij de assistente. De huisarts liet niet veel later weten dat ik meteen naar het ziekenhuis mocht voor foto’s. Ze dacht dat mijn duim gebroken was. Manlief reed me erheen. Er was gelukkig geen breukje te zien. Toch kon ik niet werken. Ik kon nog niet eens een pen of een mes vasthouden! De dag erna was de handpalm van mijn rechterhand blauw gekleurd en mijn duim nog steeds opgezwollen. Hij verzwikte steeds de verkeerde kant op… Heel instabiel. En heel onhandig. Ik kon de rits van mijn gulp niet dichtdoen. Mijn boterham niet smeren. Niet op het knopje van mijn elektrische tandenborstel drukken. Geen wasmachine vullen. De sleutel niet omdraaien of een plastic verpakking open scheuren. Ik kon eigenlijk bijna niks… Na drie vrije dagen ging ik weer werken. Aan het eind van die dag was mijn duim zó beurs! Mijn collega heeft hetzelfde meegemaakt en heeft haar duim voor bescherming laten intapen door een Bredase fysiotherapeut. De huisarts denkt dat de gewrichtsbandjes door de val flink beschadigd zijn. Ook zij adviseert een fysiotherapeut. Een week na mijn onfortuinlijke val zit ik op een grijze maandagochtend bij de fysiotherapeut. Het woord ‘skiduim’ valt. Dit letsel treedt vaak op door een val op de duim tijdens het skiën. Hierbij blijft de duim achter de skistok haken en wordt deze met kracht naar achteren gedrukt. Door deze kracht scheurt het gewrichtsbandje. Een skiduim zonder de lol van een week heerlijk skiën. Wat een pech. Ik herken de bijbehorende klachten zoals pijn bij duimbewegingen, zwelling en gevoel van instabiliteit bij iets aanpakken. Een deurknop bijvoorbeeld of bij het vast of los draaien van een potje. De fysiotherapeut tapet mijn duim mooi in met (gelukkig) huidkleurige tape. De tape wordt langzaam slap, dus na een dag of vier de tape opnieuw aan laten brengen. Vannacht heb ik het tape eraf geknipt, mijn duim tintelde en was afgekneld.

Je neus achterna

“I'm a walker, whether that's a stroll on the beach at sunset or getting up at eight o'clock on a Sunday morning and doing an eight-hour hike through a canyon. It's Zen time for me..” 

― Lara Pulver

De wind is altijd aanwezig op het strand. In de vorm van brute stormkracht, een zachte zeebries of iets ertussen in. We trotseerden de zeewind. Op het strand van Kijkduin. Nog duidelijker aanwezig was het zeewater dat zelden kabbelt. Het water wordt door de kracht van wind en maan aangedreven en dat is hoorbaar én voelbaar als je de golven in duikt. De zee daagt zwemmers, surfers en zeilers uit. Zelfs op deze koude maar zonnige zaterdag in januari zijn er stoere surfers in het water. Het water is onstuimig, net als de wind. Een strandwandeling helpt altijd om de storm in je hoofd te overstemmen en te sussen. Ik houd zo van de zee. Van de lauwwarme, aquagroene zee in de Cariben tot onze ijskoude, grijze Noordzee. Ik houd van het geluid van de golven én ik houd van wandelen. Ideale combinatie! Door te wandelen kom je in een ritme waarin je je weer kunt focussen op één hersenspinsel tegelijk. Of een goed gesprek voeren. Tijdens de lockdown is het mijn ideale escape uit huis. Met ons gezin gaan we regelmatig naar het strand om een flinke wandeling te maken. Eindigend met een warme kop chocolade. Met vriendinnen wandel ik juist in de buurt. Geen ommetje. Meestal een flink stuk door het Mastbos. Wat ben ik dankbaar dat wij op loopafstand van dit immense bos wonen! Deze week heb ik twee flinke wandelingen gemaakt. En ik heb er nog een heleboel in m’n agenda gepland staan. Wandelschoenen - of rubberen laarzen - aan. Ik geniet van de geluiden van bekende en onbekende vogels, de geur van hout, gras en bladeren. En van mijn gezelschap. Lekker samen tijd doorbrengen. Coronaproof. Het bos maakt me altijd bewust van mijn omgeving. Je zintuigen staan op scherp en je merkt iedere geur, ieder geluid en gevoel op. Ondertussen praat je over wezenlijke dingen. Luisteren. Ik neem vaak een thermoskan met thee en chocolaatjes mee. En zoek een fijn bankje in de zon. Ondertussen praten we verder. Zoveel te bespreken. De meeste van mijn vriendinnen heb ik al een tijd niet gesproken. Dat de natuur energie uitstraalt is voelbaar. Tijdens wandelingen voel ik me licht en energiek. Lekker buiten. Met een beetje geluk in de winterzon zoals mijn laatste wandeling: heerlijk! Natuurlijk zijn we nooit de enigen. Veel hondenuitlaters. Vriendinnen. Stelletjes. Lichamelijke inspanning in combinatie met frisse lucht en beeldschone natuur maakt dat je even je zinnen kunt verzetten, om ons corona bestaan weer even in perspectief te plaatsen.

Er staat een flinke storm en ik sta op het plein buiten te wachten voor zo’n bekende, grote witte bus van het bevolkingsonderzoek. Mijn eerste keer. Dames boven de vijftig worden één keer in de drie jaar (vroeger om de twee jaar!) gescreend op borstkanker. Ieder jaar worden een miljoen vrouwen gescreend. Ik word naar binnen geroepen. Ik mag een mondkapje van het haakje pakken, handen met alcohol wassen en na de belangrijke papieren te hebben geshowd achter glas mag ik in één van de drie kleedhokjes gaan zitten. Bovenlijf ontkleed. Ik heb twintig jaar geleden voor het eerst zo’n borstonderzoek gehad in Amerika. Toen ik na een half jaar borstvoeding weer aan de pil wilde beginnen moest ik, anders dan in Nederland, eerst langs de huisarts en controleerde zij mijn borsten. Zij vond een knobbeltje. Ik moest een echo en röntgenfoto’s laten maken waarop de aanwezigheid van het knobbeltje bevestigd werd. Precies in dit proces verhuisden wij van Massachusetts naar Alabama. In onze nieuwe woonplaats moest ik meteen in het ziekenhuis een biopt laten nemen. Met zo’n lange naald. Gelukkig was de uitslag goed. In Nederland krijgt één op de zeven vrouwen borstkanker. Het bevolkingsonderzoek is bedoeld om borstkanker zo vroeg mogelijk te ontdekken. De kans op een succesvolle behandeling is dan groter. Ook is vaak een minder ingrijpende behandeling nodig. Er werd op mijn deurtje geklopt en ik mocht mijn foto’s laten nemen. Ik herinnerde met afschuw de grote koude glasplaat waar je borsten tussen platgedrukt werden. Twee decennia later is dit een hypermoderne machine met een klein plastic plaatje voor de foto’s. Normaalgesproken worden er voor de screening vier röntgenfoto’s genomen. Ik mocht er maar liefst zes laten nemen vanwege veel klierweefsel. Na twee weken krijg ik een brief met de uitslag over de post. Kwalijk is het eigenlijk wel dat er de komende jaren meer vrouwen aan borstkanker zullen overlijden. Door personeelstekort wordt het bevolkingsonderzoek om de drie jaar gedaan. Tot voor kort was dat nog om de twee jaar…. Voordat een vrouw zélf iets voelt in haar borst is de tumor vaak al twee centimeter groter. Al bij een halve centimeter kun je borstkanker ontdekken, soms wel vier tot vijf jaar eerder. Minder vaak borstonderzoek betekent latere opsporing en zwaardere therapieën. De verwachting is dat met screening om de drie jaar er jaarlijks bijna zestig vrouwen meer zullen sterven aan borstkanker. Ondertussen zijn ze gelukkig begonnen met nieuw personeel opleiden. In 2028 kan er weer om de twee jaar worden gescreend. Maar de gevolgen zullen nog langere tijd aanhouden.

Sneeuw

“I love snow for the same reason I love Christmas. It brings people together while time stands still. Cozy couples lazily meandered the streets and children trudged sleds and chased snowballs. No one seemed to be in a rush to experience anything other than the glory of the day, with each other, whenever and however it happened.” 

― Rachel Cohn

Pats! Een sneeuwbal tegen m’n muts. Ik stap net de voordeur uit. De koude avond in. Mijn lief lacht hard. Het sneeuwt. Winter. We lopen naar het bos. Krakende sneeuw. Bij elke stap die ik zet. Ik heb mijn warme snowboots aan. Verse sneeuw. Wat houd ik hiervan! Ik laat me betoveren door de winterse charme. Het is vroeg in de avond, pikkedonker en mijn lief en ik wandelen in het bos. Alleen licht van de maan en licht van de bewoonde wereld op een afstandje. We komen helemaal niemand tegen. De stilte is enorm. Alleen dat gekraak van onze voetstappen. De bospaden bedekt met sneeuw. Wat is dit heerlijk! Wat hadden wij dit verzetje ook broodnodig. Eindelijk écht winter. Er ligt zo’n drie centimeter sneeuw. Alles is wit om ons heen. Onaangeraakt. Een magisch spektakel. Op de terugweg begint het opnieuw zachtjes te sneeuwen. Vele jaren geleden maakten wij ook zo’n frisse adembenemende wandeling. Op Kerstavond wandelenden we dezelfde route vanuit ons huis. Alleen in plaats van de paden te volgen, zoals we nu doen, stapten we toen heel rebels het weiland over. Hazen sprongen opgeschrikt van ons geluid met hoge sprongen van ons weg. Onvergetelijk. Het magische van toen was natuurlijk ook dat het Kerstmis was. Nu is het magisch dat we na maanden thuiszitten ineens buiten in een wit sneeuwlandschap wandelen. Gewoon, bij ons om de hoek! Thuis maken we geheel passend warme Oostenrijkse Kaiserschmarrn zoals ze die ook op de pistes serveren. En natuurlijk Hollandse snert. De volgende ochtend lopen middelste dochter en ik hard langs min of meer dezelfde route. Mijn lief fietst mee. De meeste sneeuw is reeds gesmolten. Alleen nog wat resten op het gras om ons heen. De struiken en boomtakken zijn weer groen. Het winterzonnetje straalt enorm. Toch begint het op de terugweg plots te regenen. De sneeuw zal nu snel weg zijn. 

Ik heb ineens een hippe app als TikTok op mijn telefoon. En Snapchat. Ik doe er helemaal niks mee. Ik deel vanaf vandaag mijn telefoon met mijn jongste kind. Ze heeft nog geen twee maanden geleden een refurbished iPhone gekocht bij een groot elektronica warenhuis. Van haar spaargeld. Vandaag viel plots het geluid uit. Ze kon geen filmpjes meer opnemen met geluid. Natuurlijk het ergste dat een zestienjarige kan gebeuren! Als ze wilde bellen had de ontvanger geen geluid. Paniek! Siri werkte niet en dat was de truc om erachter te komen dat de ‘audio chip’ kapot was. Volgens de experts op diverse fora is dat kenmerkend voor een iPhone 7. Kindlief wilde na deze ontdekking meteen een nieuwe kopen. Ik, van een heel andere generatie, ging natuurlijk op zoek naar de mogelijkheid van een reparatie. Totdat ik een helder idee kreeg dat er natuurlijk ook nog aankoopgarantie op zat! De uitgeprinte bon was zo een, twee, drie niet meer te vinden. Geen man overboord. Ik dacht me te herinneren dat we met creditcard betaald hadden. Helaas niks van terug te vinden… Dochterlief wist echter zéker te herinneren dat ik haar een Tikkie gestuurd had. Zo vonden we tussen mijn betaalgegevens het transactienummer en, heel belangrijk, de naam van de winkel die we geen van allen nog konden herinneren. Ik belde klantenservice en we mochten ondanks de winkelsluiting toch haar iPhone ter reparatie langs brengen. En daar ontmoetten we medewerker Eelco. Onze jonge held. Hij vroeg haar of alle duizenden foto’s in de iCloud stonden. ‘Uh, nee.’ Dochter bleek haar iCloud opslaglimiet reeds te hebben overschreden, maar Eelco wist hoe ze meer opslag kon kopen. Hij hielp haar een tegoed in iTunes te zetten zodat ze een opslagabonnement kon kopen. Ik had werkelijk geen idee wat hier allemaal gebeurde! Dochterlief had nog wel even paniek omdat ze tien euro overgemaakt had maar haar tegoed niet verhoogd werd. Daar zat een paar minuten tussen. En die duren lang als je voor een provisorisch loketje half buiten staat te wachten met mensen in de rij achter je. Eelco had zoveel geduld. Hij legde haar mobieltje aan de oplader. Toen haar iCloud opslag eindelijk verhoogd was bleken de negenhonderd resterende foto’s supertraag te bewegen naar de iCloud. Eelco legde uit dat dit kwam door de trage WiFi van de winkel. Dochterlief en ik hadden namelijk thuis wel nagedacht over het verwijderen van de SIMkaart, en dus de snelle 4G. Na een uurtje klungelen vertrouwden we Eelco al zo goed dat we de telefoon bij hem achtergelaten hebben terwijl haar telefoon alle foto’s aan het overzetten was. Voor winkelsluiting zou Eelco checken of het gelukt was, de telefoon afsluiten en inpakken om te verzenden voor reparatie. Daarvoor had hij nog wel haar PINcode nodig… Dochterlief had de app Snapchat en Instagram al afgesloten op haar mobieltje dus ze was er okay mee. Ookal zou hij wel bij haar filmrol kunnen. De grootste schrik kwam toen hij de reparatiebon overhandigde en hij bij de reparatieduur eenentwintig hele dagen ingevuld had. Nu delen we mijn telefoontje. Ze heeft geluk dat ik nog maar drie middagen per week werk. De rest van de tijd zijn we samen thuis, kan ze erbij. Het toeval wil dat de geplande ophaaldatum 9 februari is. De verwachtte datum dat de scholen weer open mogen. 

Klaagzang

“And the people stayed home. And read books, and listened, and rested, and exercised, and made art, and played games, and learned new ways of being, and were still. And listened more deeply. Some meditated, some prayed, some danced. Some met their shadows. And the people began to think differently.” 

― Kitty O'Meara

Na, een voor mij zeer sombere, maandag volgde de persconferentie waarin we hoorden dat er nog steeds geen einde is gekomen aan de onwerkelijke situatie waarin we zitten. Op de een of andere manier kwamen de adviezen bij mij weer eens ernstiger binnen. Zoals alleen twee gasten thuis ontvangen als het écht noodzakelijk is. Was dat kopje thee laatst met mijn buurvrouw waarbij we anderhalve meter uit elkaar zaten in een verder leeg huis dan zo risicovol? We waren er allebei aan toe - een goed, noodzakelijk gesprek. Het deed onze psyche heilzaam goed. Zo ook onze jongste dochter die het best zwaar heeft zonder volleybal training, zonder vrienden op school, zonder haar werk én zonder lessen van toegewijde leraren. Bij de online lessen voelt ze zich niet zo betrokken. Om zo nu en dan iets te hebben om naar uit te kijken lieten we haar afgelopen jaar een enkele keer een grote stad bezoeken met een schoolvriendin. Een keer naar Delft waar haar vriendinnetje wil studeren, een keer naar Amsterdam waar onze dochter graag wil studeren en een keer met een schoolvriendin naar Den Haag. Alles met de trein. Nú mag je alleen nog maar gebruik maken van het openbaar vervoer als het strikt noodzakelijke reizen zijn. Als je nog geen depressieve gevoelens had gekregen dan krijg je ze nu wel. De dreiging van een avondklok… Volgende maand is het een jaar geleden dat onze jongste dochter thuis kwam van haar Oostenrijkse skireis. Hoestend en proestend. Bijna alle tachtig leerlingen van school meldden zich na thuiskomst ziek. Al bijna een jaar van onzekerheid achter de rug. Dat heeft natuurlijk impact op je algehele welzijn. Dat meer binnen zitten en minder bewegen ook. Daar word je moe van en ook je motivatie om van de bank te komen gaat ervan achteruit. Wij nemen onze meiden mee naar het strand en bos voor wandelingen. We lopen samen hard op zondag. In het voorjaar deden we work-out’s op ons grasveldje. Elke ochtend laat ik de keukendeur wagenwijd openstaan rond zonsopgang. De lucht die ons huis binnenstroomt is gevuld met levensenergie. We hebben de hulp van de ander nodig om uit de passieve situatie te komen. Om te blijven bewegen.

Al bijna een jaar hebben wij - in mijn ogen - een spuuglelijke elektrische auto voor de deur staan. Hij is spierwit. Ik heb ook een prachtige koperkleur van dit merk zien rondrijden, een zwarte of desnoods een saaie grijze. Wij hebben dus een brave witte. Deze was het snelst leverbaar. Er zit geen vrouwelijke of zelfs stoere touch aan de vorm van deze auto. Een laag sportmodel. Een raceauto. De deuren zijn niet eens degelijk afgewerkt. Het raam is de bovenkant van de deur. Mijn lief had pech met een vertraagde bestelling waardoor hij er maandenlang alleen mee naar zijn werk kon rijden. Maar liefst elf kilometer verderop. Dit belastingjaar heeft hij het privégebruik omgezet en is dit snelle sportmodelletje onze gezinsauto geworden. Zijn wens is uitgekomen. Ik zie maar één voordeel en dat is dat het een elektrische auto is. We laden de Tesla voor de deur op. Sinds 1 januari rijd ik dus ook in dat supergeavanceerde ding. Het heeft geen klokjes in het dashboard. Op een groot hypermodern computerscherm moet alles afgelezen worden én aangepast worden. Je snelheid lees je daar op af. Ook je ruitenwissersnelheid of je lampen bedien je op het scherm. De auto is eigenlijk een rijdende smartphone. Het voordeel is dat hij overal sensoren voor heeft dus in de praktijk is de snelheid van de ruitenwissers al perfect aangepast. Ook gaan de lampen vanzelf aan als de zon onder gaat. Ik moet de hele tijd aan ‘KITT’ denken uit de serie Knight Rider uit de jaren ’80. De technisch zeer geavanceerde kunstmatige intelligente raceauto. Onze kinderen zijn dol op onze eigen ‘KITT’. Ze zitten er samen in om spelletjes te doen, muziek te luisteren of films te kijken. Ikzelf krijg niet eens de radio aan als ik achter het stuur zit. Achteruit inparkeren is een drama voor mij met de schuin omhoog staande hoedenplank. ‘Je moet naar het beeldscherm kijken’ krijg ik dan te horen. Daar zal ik nooit aan wennen. Laatst deed ik voor het eerst alleen de wekelijkse boodschappen met ‘KITT’. Ik kreeg de kofferbak niet open. Het is al een crime om de deuren überhaupt te openen met de verstopte deurklinkjes; ik had er heel lang twee handen voor nodig! Dus had ik mijn zware boodschappentassen eenvoudigweg op de achterbank gezet. De hele weg naar huis rinkelde er een belletje om me te waarschuwen dat de veiligheidsriemen op de achterbank nog vastgemaakt moesten worden. Zo lijkt het net of ook onze ‘KITT’ inderdaad naar ons omkijkt en communiceert zoals ‘KITT’ dat deed bij David Hasselhoff.  Heel cosy zijn de verwarmde lederen stoelen. Ook achterin. Laatst klaagde ik bij een vriendinnetje, die ook sinds kort in de Tesla van haar man rijdt. We hadden elkaar helemaal gevonden en gierden het uit. Gedeelde smart is halve smart. Het blijft wennen dat als je maar een beetje ‘gas’ geeft, je vooruitschiet en in je stoel gedrukt wordt alsof je in een vliegtuig zit. Fijn is dan wel dat er geen geluid is van een gierende motor. Je hoort niet meer dan het zacht behaaglijk zoemen van een elektrisch trammetje in Amsterdam.

Uitgesteld feestje

“They say a person needs just three things to be truly happy in this world: someone to love, something to do, and something to hope for.” 

― Tom Bodett

Eigenlijk telde ze al een jaar lang af. Ze had een vel papier op de muur van haar slaapkamer gehangen met maandenlange lege vierkantjes die aangekruist moesten worden. In de zomer kon ze spontaan het aantal nachtjes noemen tot aan haar verjaardag. Haar zestiende verjaardag. Naarmate de grote dag dichterbij kwam, tijdens de lockdown, werd het stiller. Totdat ze tijdens de Kerstvakantie zei dat ze haar verjaardag niet met een feest wilde vieren. Ook niet na de zomer als het hopelijk allemaal weer kan. De avond voor de grote dag meldde ze dat er een vriendinnetje langs zou komen om samen online lessen te volgen. Mijn lief en ik hadden die avond traditioneel de kamer versierd met slingers en ballonnen. Zoals altijd zongen we haar die ochtend wakker en deden we cadeautjes op het grote bed. Alleen waren er geen cadeautjes. De winkels zijn alweer een tijd gesloten. Wij bestellen zo weinig mogelijk online vanwege al die bestelwagentjes die dag en nacht overwerkt rondrijden. Liever steunen we de lokale winkels in de buurt. Onze super-milieubewuste jarige job staat daar helemaal achter. Dus gaven we verjaardagskaarten op het grote bed met plaatjes van cadeautjes erin geplakt. En toen stonden daar ineens, in de donkerte van de vroege ochtend, twee vriendinnetjes voor de deur. Met een heliumballon en cupcakes in hun koude handen. De meiden installeerden alledrie razendsnel hun computers, stapels boeken ernaast. Ik zette een pot hete thee en ineens was onze grote eettafel in een gezellige bende van schoolspullen veranderd. Eromheen drie blije meiden die online les volgden en dat nog nooit zo leuk hadden gevonden. ‘Dit moeten we vaker doen!’ riepen ze dan ook meermalen. Ik had achter de jarige job Happy Birthday lampjes opgehangen en haar klasgenootjes hingen hun heliumballon ernaast. Onze jongste kreeg tijdens alle lessen felicitaties. Omdat vriendin ernaast zat en ook een deel van de ballon op de achtergrond had werd er verrast gereageerd op hun samenzijn. Er werden hilarische filmpjes door klasgenoten online verstuurd toen ik eerst door het computerscherm van de een en aansluitend door het computerscherm van de ander wandelde om een taartschaal te pakken. Toen ik in de middag de openhaard aan het aansteken was hoorde ik de Engelse leraar zeggen dat er een jarige job in hun midden was. ‘Een héle jonge’ zei hij toen hij naar haar geboortedatum keek. 'Een bijdehandje’. Na de les vroeg jongste aan mij wat hij daarmee bedoelde. ‘Je bent pas zestien geworden in 5 VWO dat komt niet zo vaak voor, je bent snel doorgestroomd.’ Een bijdehand kind dus volgens die leraar. Een verborgen compliment eigenlijk. Ze hadden zoveel plezier met z’n drieën dat het me tegelijkertijd ook mistroostig maakte omdat ze kennelijk zoveel misten van hun sociale leven op school. Deze young adults doen volgend jaar eindexamen. Schoolverlaters.  Het met elkaar optrekken in groepjes, je indentiteit ontwikkelen, meten aan elkaar en optrekken aan elkaar hoort een onderdeel te zijn van hun ontwikkeling. Ze zijn nu veel te vaak alleen. Na de lessen hebben we gezongen met een taart met zestien brandende kaarsjes. Haar oudste zus kwam langs en we hebben met z’n allen thuisbezorgde poké bowls gegeten en veel gelachen aan tafel. Laat in de avond toen iedereen weg was vertelde ze dat ze een héérlijke verjaardag gehad. Een uitgesteld feestje hoefde van haar dan ook niet meer. 

Vorig jaar was een jaar van doorzetten, nieuwe plannen maken, de schouders eronder en op zoek naar waar het echt om draait. Hassib heeft dit heel letterlijk genomen. Hij heeft het restaurant in ons straatje, dat ten onder ging aan de gevolgen van corona, gekocht. Aan het eind van het coronajaar. De horeca zat op slot. En hij kocht vol vertrouwen het restaurant over. De vorige - nu werkloze - eigenaar heeft hij in dienst genomen als kok. Hassib heeft een moedige weg afgelegd van Afghanistan, via Moskou, naar ons straatje. Als kleuter gevlucht uit zijn geboorteland. Hij heeft veel doorzettingsvermogen en gaat er een modern restaurant van maken met de recepten van zijn moeder. “Tegenslagen heb je allemaal in je leven. Maar je moet doorgaan, er schijnt licht aan het eind van de tunnel. Heb ik ook van mijn ouders geleerd.” In één van de laatste dagen van 2020 viel onverhoopt een arrestatieteam bruut het nieuwe restaurant binnen. In een onderzoek naar een crystal meth-lab. De lokale kranten stonden er vol van. Foto’s van de arrestatie met ME mannen met helmen en kogelvrije vesten aan. De verdachte was niet Hassib, maar hij was wel bang dat deze inval zijn zaak een slechte naam zou geven. Dus plaatste hij via-via een bericht in onze buurt app. Een uitnodiging om kennis te maken. In zijn nieuwe restaurant. Om kennis te maken én uitleg te geven. Dat hij er zelf ook zo van geschrokken was. We mochten allemaal op gepaste afstand een zelf gebakken oliebol komen eten. Eén persoon per huishouden. Natuurlijk ging ik er naar toe. Zo’n mooi initiatief! Op een druilerige grijze middag liep ik er onder m’n paraplu heen. Een buurvrouw stond buiten al te wachten, een andere buurman stond met zijn zoontje binnen. We kregen allemaal een zak met werkelijk heerlijke oliebollen mee. Ik ontmoette ook Hassib’s vrouw en hun zes maanden oude baby. Eind volgende maand verwacht hij zijn - zoals hij zelf zegt - high end visrestaurant te openen. Deze man is een voorbeeld voor ons allemaal. Klein of groot, hij blijf in beweging. Laten we blijven dromen. Er komen betere tijden aan zonder dat we precies weten wat dat dan is. Juist nu blijven dromen.