“Top 15 things money can’t buy:
Time. Happiness. Inner peace. Integrity. Love. Character. Manners. Health. Respect. Morals. Trust. Patience. Class. Common sense. Dignity.”
― Roy T. Bennett
Verschrikkelijke rugpijn bij het plat liggen. Daarom zittend slapen. Zóveel pijn dat ik ’s nachts onrustig rond dwaalde door het grote huis of op een rechte stoel buiten de slaapkamer ging zitten. Manlief had namelijk last van mijn luidruchtige ademhaling... De eerste diagnose was nierstenen. Ik kreeg zware medicijnen, maar er veranderde niks aan mijn pijn. Toen werden er galstenen gediagnostiseerd. Weer troep in mijn lijf zonder dat de pijn minder werd. Uiteindelijk werd ik doorgestuurd naar een longarts in het moderne Mexicaanse ziekenhuis. Hij vroeg me diep adem te halen en ik huilde van de pijn! Nu werden er pas foto’s gemaakt en bleek ik een flinke bloedprop in mijn long te hebben. Longembolie! Mijn benen werden onderzocht door een cardioloog en een longarts. Daar komt de bloedprop namelijk meestal vandaan. Door trombose ontstaat er een bloedstolsel in een van de aders in de benen en als deze los schiet wordt het door de longen ondervangen - voordat de prop in de hersenen terecht zou komen. Ik kreeg voor een half jaar zware bloedverdunners toegeschreven. Deze zorgden ervoor dat de bloedprop langzaam door mijn lichaam opgeruimd werd. Een vervelende bijwerking was onrustige benen in de nacht. De longarts was verheugd om zo’n snel herstel van mijn lijf te zien. Dat wijt ik nog steeds aan mijn dagelijkse yogalessen. Voor de rest van mijn leven slik nu dagelijks een aspirientje om trombose te voorkomen. Ik heb een pasje van de trombosedienst met mijn gegevens in mijn portemonnee. Mogelijk 77 andere Nederlandse vrouwen zijn in de afgelopen 25 jaar wél overleden na het gebruik van anticonceptiepillen. Waardoor een bloedstolsel in een ader kan ontstaan. Ik heb echt veel geluk gehad. Uiteraard moest ik dezelfde dag van de diagnose acuut stoppen met de anticonceptiepil. Er is sowieso een verhoogd risico als je boven de veertig bent en de pil slikt. Daarnaast blijk ik ook een erfelijke afwijking te hebben waarbij de bloedplaatjes extra plakken… Ik had dus eigenlijk überhaupt nooit een anticonceptiepil mógen slikken!
Anticonceptiepillen, die sinds eind jaren ’80 op de markt zijn, hebben een verhoogd risico op trombose en embolie. Bloedstolsels in de aderen. In 2013 ontstond er veel ophef toen bleek dat sommige vrouwen mogelijk zijn overleden door het slikken van Diane-35. Het gaat echter niet alleen om deze pil, maar óók om andere risicopillen uit de zogenaamde derde en vierde generatie. Zoals Marvelon en Yasmin. Ik heb toen ik jong was elf jaar lang dagelijks Marvelon geslikt. En na de geboorte en borstvoeding van onze drie meiden ben ik Yasmin jarenlang gaan slikken. Beiden staan op het risicolijstje! In 2014 is de Diane-35 uit het basispakket geschrapt. Er werd extra voorlichtingsmateriaal ontwikkeld en er kwam een checklist om trombose tijdig te herkennen. Die maatregelen hebben gewerkt blijkt nu uit onderzoek. Dit onderzoek toont aan dat artsen zich goed bewust zijn van verantwoord gebruik van Diane-35. Op basis van deze uitkomsten concludeert het Europees Geneesmiddelenbureau dat meer maatregelen niet meer nodig zijn. Het gebruik van alle risicovolle anticonceptiepillen (Diane-35, Marvelon, Minulet, Yasmin en Cerazette) is inderdaad drastisch gedaald. Van 180.000 vrouwen naar 44.000 vrouwen in 2015. Op de een of andere manier heeft deze informatie mij, of in ieder geval mijn Nederlandse huisarts, nooit bereikt. Waarschijnlijk een gevolg van jarenlang in het buitenland wonen. Ik ben natuurlijk na mijn longembolie in 2013 abrupt gestopt met Yasmin te slikken. Onlangs las ik dat gebruik van het medicijn prednison óók het risico op een bloedprop verhoogt. En dat heb ik - een jaar voordat ik mijn longembolie kreeg – een jaar lang moeten slikken. Ik besef des te meer dat ik enorm geluk gehad heb. Een speciaal beschermengeltje op mijn schouder…
zondag 29 oktober 2017
zondag 22 oktober 2017
Herfstige veranderingen
“It looked like the world was covered in a cobbler crust of brown sugar and cinnamon.”
― Sarah Addison Allen
Herfstgevoel is een gevoel dat ik niet kan verklaren, maar dat diep van binnen aangewakkerd wordt. Door de kortere dagen, door de fietspaden vol platgereden eikeltjes, door de geur van warme chocolademelk en door het hardlopen tussen weilanden vol ochtenddauw. Zo krijg ik craving om zelf een cake te bakken met ons enige herfstpeertje uit eigen tuin. Als je bedenkt dat alles tijdelijk is, dat alles verandert en alles voorbijgaat, waarom vieren we dan eigenlijk niet de seizoenen? Vier het begin van de herfst. Want vieren geeft grip op verandering. Het is een manier om de tijd heel even stil te zetten en een moment te verankeren in je herinnering. Daarom bakte ik deze zaterdagochtend wederom een appeltaart van rode herfstappeltjes. Viering van de herfst. En de herfstvakantie. De herfst is het kleurrijkste en volgens velen ook het mooiste seizoen van het jaar. De gekleurde bladeren van de eeuwenoude beuk voor onze deur zorgen zéker ook voor het aanwakkeren van mijn innerlijke herfstgevoel. I can smell autumn dancing in the breeze… De oprit raakt al bedolven onder het gevallen herfstblad. En tijdens dit tumult aan herfst werd het ineens prachtig nazomerweer! Ik heb deze warme dagen flink wat wassen gedraaid en buiten aan de lijn laten wapperen in de zon. Wij zijn op de warmste dag van midden-oktober met z’n vijfjes in de auto gestapt richting Scheveningen. Ruim een uurtje later liepen we op blote voeten op het strand. Heerlijk genoten van een zondagse lunch op een strandterras en daarna in het zand neer geploft. Tijdschrift en boeken mee. Natuurlijk moest er ook nog even beachball gespeeld worden, en een korte strandwandeling op blote voeten. Echt een cadeautje om half oktober nog zúlk mooi strandweer mee te maken!
Vieren van veranderingen kan natuurlijk met vrienden, collega’s of je gezin, maar het kan ook in stilte. Alleen met jezelf. De dag dat je niet naar je werk gaat bijvoorbeeld. Maak er een bijzondere dag van, eentje waarin je jezelf oplaadt. Dat vind ik heerlijk. En ik ben er ook best goed in. Ik kan op mijn vrije dag lang in mijn pyjama rondlopen. Rommelen in de keuken. Een yoga lesje pakken. Soms ga ik op zo’n dag op de fiets naar een voordeeldrogist voor leuke aanbiedingen. Ook leuk om eens iets voor jezelf te kopen om een verandering te vieren. Iets kleins, iets moois. En als ze vragen ‘Is het een cadeautje?’, zeg dan ‘Ja’. Ik zie vrouwen dat ook geregeld doen in het warenhuis waar ik werk. Vooral wat oudere vrouwen zijn er heel goed in. Veranderingen vieren. Een film bezoeken waar je normaal nóóit heen zou gaan is ook zo’n verandering. Zo heb ik laatst een alternatieve thriller in een filmhuis bekeken. Het was leuk vanwege het gezelschap waar ik mee was. Alleen niet voor herhaling vatbaar. De live band die na de film speelde was ook al niet mijn ding, maar ik sta wel open voor nieuwe ervaringen. Zoals ik ook open sta voor mijn nieuwe, vaak jonge, collega’s. Ik ga collegiaal om met mensen waar ik totaal níet op lijk. Ik ben altijd nieuwsgierig naar mensen. Ondanks mijn liefde voor nieuwe ervaringen, houd ik totaal níet van veranderingen. Veranderingen in de zin van een nieuwe telefoon of een ander nieuw apparaat. Gelukkig heb ik daar mijn gezin voor. Zij slepen me door nieuwe technologieën heen en onderdrukken daarbij nauwelijks hun lach. Mijn ontdekkingen op mijn nieuwe telefoon vinden ze hilarisch. Ik haal diep adem. En probeer te onthouden, ook in het diepst van de draaikolk, mensen zijn gemaakt om veranderingen te doorstaan. Daar vertrouw ik dan maar op.
― Sarah Addison Allen
Herfstgevoel is een gevoel dat ik niet kan verklaren, maar dat diep van binnen aangewakkerd wordt. Door de kortere dagen, door de fietspaden vol platgereden eikeltjes, door de geur van warme chocolademelk en door het hardlopen tussen weilanden vol ochtenddauw. Zo krijg ik craving om zelf een cake te bakken met ons enige herfstpeertje uit eigen tuin. Als je bedenkt dat alles tijdelijk is, dat alles verandert en alles voorbijgaat, waarom vieren we dan eigenlijk niet de seizoenen? Vier het begin van de herfst. Want vieren geeft grip op verandering. Het is een manier om de tijd heel even stil te zetten en een moment te verankeren in je herinnering. Daarom bakte ik deze zaterdagochtend wederom een appeltaart van rode herfstappeltjes. Viering van de herfst. En de herfstvakantie. De herfst is het kleurrijkste en volgens velen ook het mooiste seizoen van het jaar. De gekleurde bladeren van de eeuwenoude beuk voor onze deur zorgen zéker ook voor het aanwakkeren van mijn innerlijke herfstgevoel. I can smell autumn dancing in the breeze… De oprit raakt al bedolven onder het gevallen herfstblad. En tijdens dit tumult aan herfst werd het ineens prachtig nazomerweer! Ik heb deze warme dagen flink wat wassen gedraaid en buiten aan de lijn laten wapperen in de zon. Wij zijn op de warmste dag van midden-oktober met z’n vijfjes in de auto gestapt richting Scheveningen. Ruim een uurtje later liepen we op blote voeten op het strand. Heerlijk genoten van een zondagse lunch op een strandterras en daarna in het zand neer geploft. Tijdschrift en boeken mee. Natuurlijk moest er ook nog even beachball gespeeld worden, en een korte strandwandeling op blote voeten. Echt een cadeautje om half oktober nog zúlk mooi strandweer mee te maken!
Vieren van veranderingen kan natuurlijk met vrienden, collega’s of je gezin, maar het kan ook in stilte. Alleen met jezelf. De dag dat je niet naar je werk gaat bijvoorbeeld. Maak er een bijzondere dag van, eentje waarin je jezelf oplaadt. Dat vind ik heerlijk. En ik ben er ook best goed in. Ik kan op mijn vrije dag lang in mijn pyjama rondlopen. Rommelen in de keuken. Een yoga lesje pakken. Soms ga ik op zo’n dag op de fiets naar een voordeeldrogist voor leuke aanbiedingen. Ook leuk om eens iets voor jezelf te kopen om een verandering te vieren. Iets kleins, iets moois. En als ze vragen ‘Is het een cadeautje?’, zeg dan ‘Ja’. Ik zie vrouwen dat ook geregeld doen in het warenhuis waar ik werk. Vooral wat oudere vrouwen zijn er heel goed in. Veranderingen vieren. Een film bezoeken waar je normaal nóóit heen zou gaan is ook zo’n verandering. Zo heb ik laatst een alternatieve thriller in een filmhuis bekeken. Het was leuk vanwege het gezelschap waar ik mee was. Alleen niet voor herhaling vatbaar. De live band die na de film speelde was ook al niet mijn ding, maar ik sta wel open voor nieuwe ervaringen. Zoals ik ook open sta voor mijn nieuwe, vaak jonge, collega’s. Ik ga collegiaal om met mensen waar ik totaal níet op lijk. Ik ben altijd nieuwsgierig naar mensen. Ondanks mijn liefde voor nieuwe ervaringen, houd ik totaal níet van veranderingen. Veranderingen in de zin van een nieuwe telefoon of een ander nieuw apparaat. Gelukkig heb ik daar mijn gezin voor. Zij slepen me door nieuwe technologieën heen en onderdrukken daarbij nauwelijks hun lach. Mijn ontdekkingen op mijn nieuwe telefoon vinden ze hilarisch. Ik haal diep adem. En probeer te onthouden, ook in het diepst van de draaikolk, mensen zijn gemaakt om veranderingen te doorstaan. Daar vertrouw ik dan maar op.
zondag 15 oktober 2017
Kwasten en ergernissen
“I don't even want you to nod, that's how much you annoy me. Just freeze and shut up.”
― Neal Stephenson
Als je vaker in het buitenland gewoond hebt kom je aan spulletjes in huis die een flinke hoeveelheid emotionele waarde hebben. Deze spulletjes hoeven trouwens zelf helemaal geen waarde te hebben. Onlangs hebben we de kozijnen van ons huis aan de buitenkant laten schilderen. Door twee schilders. Een van de twee had al eerder bij de buren binnen- en buitenshuis geschilderd en dat was ze goed bevallen. Door de slechte zomer was het werk van de schilders behoorlijk uitgelopen. Onlangs was het eindelijk zover. Ik mocht onze huissleutel afgeven omdat ik een paar dagen tijdens hun schilderklus niet aanwezig zou zijn. Met het overdragen van onze huissleutel ging ik eigenlijk voor mezelf al een grens over, want mijn laatste ervaringen met klusjesmannen waren niet zo positief. Een jaar geleden hebben we bij de renovatie van de zolder verschillende werkmannen in huis gehad. Meerdere stukadoors, twee timmermannen, een elektriciën en een loodgieter. Ze liepen in en uit. Na een tijdje ging ik me irriteren aan de mannen. Vaak omdat ze niet deden wat ze beloofden. Of omdat ze de kantjes er af liepen qua werktijden, in mijn huiskamer zaten te lunchen of omdat ze hun troep achteloos achterlieten. Ook zijn er twee paspoorten in die periode verdwenen uit huis… Hierdoor heb ik moeite om klusjesmannen in mijn persoonlijke ruimte toe te laten. De twee schilders van laatst werkten alleen maar buiten, dácht ik. Ik had me, misschien heel naïef, niet voorbereid op hun aanwezigheid. Dus toen ik op maandagochtend vroeg met een kop thee op de bank plofte in mijn pyjama - toen het hele gezin het huis had verlaten - vond ik het een enorme inbreuk op mijn privacy dat de schilder precies op dát moment de voordeur besloot te schuren en schilderen. Recht voor mijn raam! Ik besloot om alvast boodschappen te gaan doen. Ik schrok me rot toen ik op mijn zolderkamer kwam en de andere schilder precies daar op een ladder de glas-in-lood raampjes aan het schilderen was. Geen privacy op mijn eigen slaapkamer! Ik heb eerst het dekbed netjes rechtgetrokken en ben me uiteindelijk op een slaapkamer van de meiden gaan aankleden.
Eind van de middag vertrokken ze eindelijk - terwijl ik door hun aanwezigheid niet eens even in het herfstzonnetje mijn kopje thee buiten had kunnen opdrinken. Ik zag meteen na hun vertrek dat er een rozenkrans uit Mexico gesneuveld was. De schilder had de glas-in-lood raampjes boven de trap open gezet en bij het sluiten had hij de rozenkrans geplet. De rozenkrans was van Mexicaanse koffiebonen gemaakt en de boontjes lagen kapot naast de ketting. Ik rook zelfs een koffie aroma. De schilder ontkende echter dat hij mijn ketting gebroken had. “Dat was al zo” was zijn repliek. Ik was toen eigenlijk al klaar met de man. Hij moest echter nog twee dagen terug komen. Op een dag stampte hij meerdere keren door de huiskamer om van voor naar achter door het huis te lopen. “Waarom loopt hij niet buiten om?” vroeg ik me af. Hij verveelde me enorm. Ik zat op de bank met mijn zus te bellen en hij bleef maar door de huiskamer lopen! Aaargh! De laatste dag nam hij eindelijk zijn ladders en verfpotten mee toen hij me de factuur en mijn huissleutel persoonlijk kwam afgeven. Hij maakte terloops zijn excuses dat hij de sleutelhanger aan de huissleutel kwijt was. Dé houten sleutelhanger uit Suriname waar we verschrikkelijk veel moeite voor hebben moeten doen bij het Mexicaanse verhuisbedrijf om die souvenirs uit Suriname en Trinidad&Tobago weer terug te krijgen. Ik stortte een beetje in. Eerst de rozenkrans, nu de sleutelhanger. Toen ze wegreden met de volle aanhanger achter hun bus zag ik pas dat ze aan de voorkant een boeibord vergeten waren te schilderen. Eentje waar ik ze de dag ervoor nog op gewezen had… Ik kon het niet meer opbrengen om ze terug te vragen. We zingen het wel weer een paar jaar uit tot de volgende schilderbeurt. Ik zie er nu al als een berg tegen op!
― Neal Stephenson
Als je vaker in het buitenland gewoond hebt kom je aan spulletjes in huis die een flinke hoeveelheid emotionele waarde hebben. Deze spulletjes hoeven trouwens zelf helemaal geen waarde te hebben. Onlangs hebben we de kozijnen van ons huis aan de buitenkant laten schilderen. Door twee schilders. Een van de twee had al eerder bij de buren binnen- en buitenshuis geschilderd en dat was ze goed bevallen. Door de slechte zomer was het werk van de schilders behoorlijk uitgelopen. Onlangs was het eindelijk zover. Ik mocht onze huissleutel afgeven omdat ik een paar dagen tijdens hun schilderklus niet aanwezig zou zijn. Met het overdragen van onze huissleutel ging ik eigenlijk voor mezelf al een grens over, want mijn laatste ervaringen met klusjesmannen waren niet zo positief. Een jaar geleden hebben we bij de renovatie van de zolder verschillende werkmannen in huis gehad. Meerdere stukadoors, twee timmermannen, een elektriciën en een loodgieter. Ze liepen in en uit. Na een tijdje ging ik me irriteren aan de mannen. Vaak omdat ze niet deden wat ze beloofden. Of omdat ze de kantjes er af liepen qua werktijden, in mijn huiskamer zaten te lunchen of omdat ze hun troep achteloos achterlieten. Ook zijn er twee paspoorten in die periode verdwenen uit huis… Hierdoor heb ik moeite om klusjesmannen in mijn persoonlijke ruimte toe te laten. De twee schilders van laatst werkten alleen maar buiten, dácht ik. Ik had me, misschien heel naïef, niet voorbereid op hun aanwezigheid. Dus toen ik op maandagochtend vroeg met een kop thee op de bank plofte in mijn pyjama - toen het hele gezin het huis had verlaten - vond ik het een enorme inbreuk op mijn privacy dat de schilder precies op dát moment de voordeur besloot te schuren en schilderen. Recht voor mijn raam! Ik besloot om alvast boodschappen te gaan doen. Ik schrok me rot toen ik op mijn zolderkamer kwam en de andere schilder precies daar op een ladder de glas-in-lood raampjes aan het schilderen was. Geen privacy op mijn eigen slaapkamer! Ik heb eerst het dekbed netjes rechtgetrokken en ben me uiteindelijk op een slaapkamer van de meiden gaan aankleden.
Eind van de middag vertrokken ze eindelijk - terwijl ik door hun aanwezigheid niet eens even in het herfstzonnetje mijn kopje thee buiten had kunnen opdrinken. Ik zag meteen na hun vertrek dat er een rozenkrans uit Mexico gesneuveld was. De schilder had de glas-in-lood raampjes boven de trap open gezet en bij het sluiten had hij de rozenkrans geplet. De rozenkrans was van Mexicaanse koffiebonen gemaakt en de boontjes lagen kapot naast de ketting. Ik rook zelfs een koffie aroma. De schilder ontkende echter dat hij mijn ketting gebroken had. “Dat was al zo” was zijn repliek. Ik was toen eigenlijk al klaar met de man. Hij moest echter nog twee dagen terug komen. Op een dag stampte hij meerdere keren door de huiskamer om van voor naar achter door het huis te lopen. “Waarom loopt hij niet buiten om?” vroeg ik me af. Hij verveelde me enorm. Ik zat op de bank met mijn zus te bellen en hij bleef maar door de huiskamer lopen! Aaargh! De laatste dag nam hij eindelijk zijn ladders en verfpotten mee toen hij me de factuur en mijn huissleutel persoonlijk kwam afgeven. Hij maakte terloops zijn excuses dat hij de sleutelhanger aan de huissleutel kwijt was. Dé houten sleutelhanger uit Suriname waar we verschrikkelijk veel moeite voor hebben moeten doen bij het Mexicaanse verhuisbedrijf om die souvenirs uit Suriname en Trinidad&Tobago weer terug te krijgen. Ik stortte een beetje in. Eerst de rozenkrans, nu de sleutelhanger. Toen ze wegreden met de volle aanhanger achter hun bus zag ik pas dat ze aan de voorkant een boeibord vergeten waren te schilderen. Eentje waar ik ze de dag ervoor nog op gewezen had… Ik kon het niet meer opbrengen om ze terug te vragen. We zingen het wel weer een paar jaar uit tot de volgende schilderbeurt. Ik zie er nu al als een berg tegen op!
zondag 8 oktober 2017
Harken en ploeteren
‘Our running shoes have magic in them. The power to transform a bad day into a good day; frustration into speed; self-doubt into confidence; chocolate cake into muscle.’
- Mina Samuels
“Waarom heb ik me hier ook alweer voor ingeschreven?” was de gedachte die ik vanmorgen had toen ik op de fiets naar het stadscentrum reed. Ik twijfelde heel lang tussen vijf of tien kilometer. Vooral vanwege mijn angst voor blessures. Niet zo lang geleden koos ik dus de lange afstand. En terwijl ik in m’n uppie tussen al die sportieve mensen in het startvak sta twijfel ik weer. Ik wil een haas volgen die er 65 minuten over zou gaan doen, maar die zie ik nergens. Ik moet dit op eigen kracht doen. Ik heb één keer eerder een tien kilometer wedstrijd gelopen. In het voorjaar. Toen liep mijn eega mee om mij aan te moedigen, want mijn snelheid kan best nog wel eens inzakken als ik niemand heb om me aan vast te klampen. Ik strik mijn veters nog een keer goed en informeer eens bij wat mannen die naast me staan of zij toevallig een eindtijd van 65 minuten willen lopen. Nope. Ik start veel te snel. Dat is een valkuil bij zo’n massale start voor elke hardloper. Daardoor moet ik de eerste vijf kilometer echt harken. Het gaat niet vanzelf. Vanwege de duizenden toeschouwers en muziekbandjes kom ik niet in mijn cadans. Dat gaat pas als ik uiteindelijk helemaal alleen loop en meer in mezelf gekeerd raak. Ik kijk niet meer naar de mensen om me heen die soms mijn naam noemen. Ik kijk alleen nog maar naar de straattegels… De omgeving op verre afstand. Ik zie alleen nog maar straattegels.
Het eerste weekend van oktober is traditioneel het weekend van de Singelloop in Breda. Dit sportevenement heeft een enorme gezellige en Bourgondische sfeer. Een stratenloop door het historisch centrum van Breda, langs de mooie singels en markante gebouwen en met de finish op de Grote Markt. Alle Brabantse dweilorkesten vinden een plekje langs het parcours. Ook zetten mensen hun muziekboxen en zitbanken buiten. Er is verschrikkelijk veel toeloop. De Singelloop trekt jaarlijks circa 80.000 bezoekers en bijna 18.000 lopers doen mee. In het stadscentrum staan de toeschouwers achter dranghekken. Vaak met een biertje in hun hand. Omdat mijn naam op mijn startnummer staat vermeld word ik zo nu en dan aangemoedigd. Soms herken ik een bekende die me naroept. Onze jongste heeft vanmorgen de vijf kilometer meegelopen via haar school. We hebben haar onderweg natuurlijk aangemoedigd. Ik heb drie weekends met haar getraind in het bos. Een parcours van vijf kilometer. Na de training stapte zij op de fiets naar huis en liep ik nogmaals hetzelfde parcours. Ze was niet zo enthousiast, zag het soms niet meer zitten, maar is een enorme doorzetter! Ze heeft vandaag een persoonlijk record behaald. Net als ik trouwens. Ik vind het een extra dimensie geven dat ik bij een hardloopvereniging train. Ik draag een T-shirtje van onze vereniging en word natuurlijk door onze leden aan de kant enthousiast aangemoedigd. Na de wedstrijd verzamelen we in een café op de Grote Markt waar we dan weer andere lopers aanmoedigen. Ondertussen onze tijden uitwisselend en elkaar complimenten gevend. Daar stond ik dus ook vanmiddag. Langs het dranghek op de Grote Markt met een glas verse muntthee in mijn hand - mijn race goed uitgelopen dus met een voldaan gevoel - kijkend naar de halve marathonlopers. Wat een hemels gevoel geeft dat om dan (met veel respect trouwens) al die andere ploeterende hardlopers te mogen aanschouwen!
Breda, 1 oktober 2017
- Mina Samuels
“Waarom heb ik me hier ook alweer voor ingeschreven?” was de gedachte die ik vanmorgen had toen ik op de fiets naar het stadscentrum reed. Ik twijfelde heel lang tussen vijf of tien kilometer. Vooral vanwege mijn angst voor blessures. Niet zo lang geleden koos ik dus de lange afstand. En terwijl ik in m’n uppie tussen al die sportieve mensen in het startvak sta twijfel ik weer. Ik wil een haas volgen die er 65 minuten over zou gaan doen, maar die zie ik nergens. Ik moet dit op eigen kracht doen. Ik heb één keer eerder een tien kilometer wedstrijd gelopen. In het voorjaar. Toen liep mijn eega mee om mij aan te moedigen, want mijn snelheid kan best nog wel eens inzakken als ik niemand heb om me aan vast te klampen. Ik strik mijn veters nog een keer goed en informeer eens bij wat mannen die naast me staan of zij toevallig een eindtijd van 65 minuten willen lopen. Nope. Ik start veel te snel. Dat is een valkuil bij zo’n massale start voor elke hardloper. Daardoor moet ik de eerste vijf kilometer echt harken. Het gaat niet vanzelf. Vanwege de duizenden toeschouwers en muziekbandjes kom ik niet in mijn cadans. Dat gaat pas als ik uiteindelijk helemaal alleen loop en meer in mezelf gekeerd raak. Ik kijk niet meer naar de mensen om me heen die soms mijn naam noemen. Ik kijk alleen nog maar naar de straattegels… De omgeving op verre afstand. Ik zie alleen nog maar straattegels.
Het eerste weekend van oktober is traditioneel het weekend van de Singelloop in Breda. Dit sportevenement heeft een enorme gezellige en Bourgondische sfeer. Een stratenloop door het historisch centrum van Breda, langs de mooie singels en markante gebouwen en met de finish op de Grote Markt. Alle Brabantse dweilorkesten vinden een plekje langs het parcours. Ook zetten mensen hun muziekboxen en zitbanken buiten. Er is verschrikkelijk veel toeloop. De Singelloop trekt jaarlijks circa 80.000 bezoekers en bijna 18.000 lopers doen mee. In het stadscentrum staan de toeschouwers achter dranghekken. Vaak met een biertje in hun hand. Omdat mijn naam op mijn startnummer staat vermeld word ik zo nu en dan aangemoedigd. Soms herken ik een bekende die me naroept. Onze jongste heeft vanmorgen de vijf kilometer meegelopen via haar school. We hebben haar onderweg natuurlijk aangemoedigd. Ik heb drie weekends met haar getraind in het bos. Een parcours van vijf kilometer. Na de training stapte zij op de fiets naar huis en liep ik nogmaals hetzelfde parcours. Ze was niet zo enthousiast, zag het soms niet meer zitten, maar is een enorme doorzetter! Ze heeft vandaag een persoonlijk record behaald. Net als ik trouwens. Ik vind het een extra dimensie geven dat ik bij een hardloopvereniging train. Ik draag een T-shirtje van onze vereniging en word natuurlijk door onze leden aan de kant enthousiast aangemoedigd. Na de wedstrijd verzamelen we in een café op de Grote Markt waar we dan weer andere lopers aanmoedigen. Ondertussen onze tijden uitwisselend en elkaar complimenten gevend. Daar stond ik dus ook vanmiddag. Langs het dranghek op de Grote Markt met een glas verse muntthee in mijn hand - mijn race goed uitgelopen dus met een voldaan gevoel - kijkend naar de halve marathonlopers. Wat een hemels gevoel geeft dat om dan (met veel respect trouwens) al die andere ploeterende hardlopers te mogen aanschouwen!
Breda, 1 oktober 2017
zondag 1 oktober 2017
Droombaan
“When work is a pleasure, life is joy! When work is a duty, life is slavery.”
- Maxim Gorky
Op mijn vrije dagen loop ik in de regel de hele dag nog in mijn yogakleding rond. Lekker relaxt. Vaak mijn haar niet eens gekamd. No problem. Ik doe er mijn huishouden in, maar ik fiets ook rustig naar de supermarkt of naar de kapper in deze outfits. Als het koud is een paar Uggs eronder of bij mooi weer Birkenstocks of slippertjes. Dat ben ik. Super zen. Maar ik ben óók een vrouw met mooie kleding en schoenen aan, haar haar mooi gedaan en een beetje make-up op. Het leuke is dat ik dat in mijn nieuwe baan heel goed kan combineren. In het grote, nieuwe warenhuis bestaat de parterre voor een groot deel uit cosmetica en een groot deel uit sieraden. Als ik op de werkvloer kom in mijn nette zwarte kleding loop ik eerst naar de buurtjes voor een lekker geurtje, daarna een luxe handcrème. Bij de feestelijke opening afgelopen week heb ik zelfs een lippenstiftje opgedaan! Tijdens de opening kwam de burgemeester het lint doorknippen, stond er een muziekband buiten op een podium te swingen en werden er heel veel cadeautjes weg gegeven. Middelste dochter kwam in haar schoolpauze even kijken met haar vriendinnen. Ik nam ze mee langs de cosmetica en daar werden ze verwend met allemaal samples van geurtjes en bodylotion. Er werden polaroids van ze genomen en van rollerskate meiden namen ze gekleurd snoepgoed aan. Ze hadden zich ook professioneel op laten maken en hun nagels laten lakken bij de nagelbar. Zelf had ik een goodie bag gemaakt met cadeautjes van mijn eigen afdeling. Volledig in hun sas fietsten ze terug naar school. Dat vind ik dus zo leuk van werken in een warenhuis. Alles is zo luxe! Op dit moment in mijn leven vind ik dat mijn nieuwe baan me goed past en ik word er blij van. Ik heb een passie voor mensen en in deze baan spreek ik zoveel leuke, verschillende mensen.
Net als bij de juwelier deel ik een piepklein stukje van hun leven. Er is een reden waarom ze een sieraad komen kopen. Deze week hielp ik een Nederlands omaatje van 85 jaar en haar Canadese kleinzoon, een leuke vent van halverwege twintig. Zij sprak nauwelijks Engels en hij nauwelijks Nederlands. Ik was hun tolk. En intermediair, want ze wilden elkaar een mooi horloge geven en ze wilden het van elkaar niet aannemen. Oma vond het op haar leeftijd niet nodig een nieuw horloge aan te schaffen “Ik word toch niet oud meer” en hij wilde niet dat ze van haar schaarse inkomen een dure aanschaf voor hem deed. Ze vroegen mij steeds de boodschap over te brengen. Uiteindelijk hebben ze beiden een horloge van elkaar gekregen. Oma’s horloge moest nog op maat gemaakt worden en dat duurde even. Ze gingen buiten de winkel een frietje eten. Toen ze terug kwamen heb ik ze verrast met twee goodie bags voor het wachten. Ook mocht ik deze week een aanstaande bruid helpen een sieraad uit te kiezen voor haar zus waarna ik haar mee nam naar boven waar ik haar cadeautje extra mooi kon inpakken. Daar verraste ik haar met een fles champagne! Zulke leuke momenten. Dit wordt ook echt van ons verwacht: memorable moments creëren met onze gast. Een dag voor haar trouwen kwam een andere bruid nog een blingbling armbandje kopen en haar verraste ik met een paar blingbling oorbellen. Een man benadrukte mijn collegaatje dat ze écht zijn complimenten aan mij moest doorgeven, want hij was zó goed door mij geholpen. Hij had zelfs mijn naam onthouden! Ik kan hier goed mijn talenten benutten. Tegenwoordig gaat het toch om het plezier dat je in je werk kunt beleven. We leven in een maatschappij waarin we veel willen en kunnen. Onze ouders waren überhaupt al tevreden als ze werk hadden, omdat je dan de huur en de boodschappen kon betalen. Tegenwoordig is toch niemand meer tevreden met saai werk? Tuurlijk heeft elk werk leuke en minder leuke kanten. Ik vond dat ik de laatste weken teveel uren maakte en was de balans even kwijt. Ik heb dat aangekaart bij mijn manager en mijn contract is meteen aangepast naar twintig uur per week. Droombaan, toch?
- Maxim Gorky
Op mijn vrije dagen loop ik in de regel de hele dag nog in mijn yogakleding rond. Lekker relaxt. Vaak mijn haar niet eens gekamd. No problem. Ik doe er mijn huishouden in, maar ik fiets ook rustig naar de supermarkt of naar de kapper in deze outfits. Als het koud is een paar Uggs eronder of bij mooi weer Birkenstocks of slippertjes. Dat ben ik. Super zen. Maar ik ben óók een vrouw met mooie kleding en schoenen aan, haar haar mooi gedaan en een beetje make-up op. Het leuke is dat ik dat in mijn nieuwe baan heel goed kan combineren. In het grote, nieuwe warenhuis bestaat de parterre voor een groot deel uit cosmetica en een groot deel uit sieraden. Als ik op de werkvloer kom in mijn nette zwarte kleding loop ik eerst naar de buurtjes voor een lekker geurtje, daarna een luxe handcrème. Bij de feestelijke opening afgelopen week heb ik zelfs een lippenstiftje opgedaan! Tijdens de opening kwam de burgemeester het lint doorknippen, stond er een muziekband buiten op een podium te swingen en werden er heel veel cadeautjes weg gegeven. Middelste dochter kwam in haar schoolpauze even kijken met haar vriendinnen. Ik nam ze mee langs de cosmetica en daar werden ze verwend met allemaal samples van geurtjes en bodylotion. Er werden polaroids van ze genomen en van rollerskate meiden namen ze gekleurd snoepgoed aan. Ze hadden zich ook professioneel op laten maken en hun nagels laten lakken bij de nagelbar. Zelf had ik een goodie bag gemaakt met cadeautjes van mijn eigen afdeling. Volledig in hun sas fietsten ze terug naar school. Dat vind ik dus zo leuk van werken in een warenhuis. Alles is zo luxe! Op dit moment in mijn leven vind ik dat mijn nieuwe baan me goed past en ik word er blij van. Ik heb een passie voor mensen en in deze baan spreek ik zoveel leuke, verschillende mensen.
Net als bij de juwelier deel ik een piepklein stukje van hun leven. Er is een reden waarom ze een sieraad komen kopen. Deze week hielp ik een Nederlands omaatje van 85 jaar en haar Canadese kleinzoon, een leuke vent van halverwege twintig. Zij sprak nauwelijks Engels en hij nauwelijks Nederlands. Ik was hun tolk. En intermediair, want ze wilden elkaar een mooi horloge geven en ze wilden het van elkaar niet aannemen. Oma vond het op haar leeftijd niet nodig een nieuw horloge aan te schaffen “Ik word toch niet oud meer” en hij wilde niet dat ze van haar schaarse inkomen een dure aanschaf voor hem deed. Ze vroegen mij steeds de boodschap over te brengen. Uiteindelijk hebben ze beiden een horloge van elkaar gekregen. Oma’s horloge moest nog op maat gemaakt worden en dat duurde even. Ze gingen buiten de winkel een frietje eten. Toen ze terug kwamen heb ik ze verrast met twee goodie bags voor het wachten. Ook mocht ik deze week een aanstaande bruid helpen een sieraad uit te kiezen voor haar zus waarna ik haar mee nam naar boven waar ik haar cadeautje extra mooi kon inpakken. Daar verraste ik haar met een fles champagne! Zulke leuke momenten. Dit wordt ook echt van ons verwacht: memorable moments creëren met onze gast. Een dag voor haar trouwen kwam een andere bruid nog een blingbling armbandje kopen en haar verraste ik met een paar blingbling oorbellen. Een man benadrukte mijn collegaatje dat ze écht zijn complimenten aan mij moest doorgeven, want hij was zó goed door mij geholpen. Hij had zelfs mijn naam onthouden! Ik kan hier goed mijn talenten benutten. Tegenwoordig gaat het toch om het plezier dat je in je werk kunt beleven. We leven in een maatschappij waarin we veel willen en kunnen. Onze ouders waren überhaupt al tevreden als ze werk hadden, omdat je dan de huur en de boodschappen kon betalen. Tegenwoordig is toch niemand meer tevreden met saai werk? Tuurlijk heeft elk werk leuke en minder leuke kanten. Ik vond dat ik de laatste weken teveel uren maakte en was de balans even kwijt. Ik heb dat aangekaart bij mijn manager en mijn contract is meteen aangepast naar twintig uur per week. Droombaan, toch?
zondag 24 september 2017
Krachtige aardbeving
“Once you have been in an earthquake you know, even if you survive without a scratch, that like a stroke in the heart, it remains in the earth's breast, horribly potential, always promising to return, to hit you again, with an even more devastating force. ”
― Salman Rushdie
Onze middelste dochter kwam dinsdagavond de voordeur binnen vallen met het nieuws dat er een zware aardbeving in Puebla geweest was. Ze had een berichtje van haar Mexicaanse vriend gekregen. Puebla is de stad waar wij drie jaar gewoond hebben. Ook wij hebben daar aardbevinkjes mee gemaakt. Ik herinner me vooral één toen ik in m’n uppie in de huiskamer zat. Ik dacht dat mijn hersenen even uitgevallen waren. Alles bewoog om me heen alsof ik omviel. Het duurde even voordat ik doorhad dat het een aardbeving was. Ik besefte het omdat de gordijnen nog heen en weer zwiepten toen de beving al over was. De aardbeving van afgelopen week was echter een flinke. Het was precies op de dag dat er 32 jaar geleden een verschrikkelijke aardbeving was in de hoofdstad. Er vielen destijds 10.000 doden in Mexico-Stad. Dit wordt nog jaarlijks herdacht in een landelijke aardbeving oefening. Op alle scholen in Mexico worden deze drills overigens regelmatig door het schooljaar herhaald. Onze meiden leerden daar dat ze bij het eerste alarm onder hun tafel moeten gaan zitten. Bij het tweede alarm moeten ze naar buiten lopen. We kregen tips mee dat je na een beving als eerste het gas moet uitzetten, een zaklamp in huis moet hebben en niet na de beving naar school mag bellen. Instructies volgen op de radio. De eerste keer dat ik de landelijke oefening meemaakte wist ik helemaal niks van aardbevingen. We woonden ruim een maand in Puebla. Ik zat bij de kapper. Mijn haar in aluminiumpapier gevouwen om wat highlights aan te brengen. Ik had langs het raam wel geschminkte mensen als bebloede slachtoffers zien lopen, maar natuurlijk nooit kunnen vermoeden dat er een aardbeving simulatie was. Dus toen het alarm af ging moest ik met de kapster mee naar buiten lopen en op zo’n veilig verzamelpunt op de parkeerplaats gaan staan wachten. Daar zag ik ook alle klanten uit de supermarkt verzamelen. Je moet je boodschappenkarretje dan trouwens laten staan. Dat heb ik een jaar later geleerd, toen ik tijdens zo’n drill nietsvermoedend in de Wallmart liep. Ik was één van de laatsten die toen naar buiten kwam! Dat zulke komische oefeningen van levensbelang zijn in zulke landen is deze week helaas maar weer bewezen.
Op de dag van de aardbeving afgelopen week was dus op elke Mexicaanse school, in elk openbaar gebouw en in elk bedrijf die ochtend een simulatie geweest. Mijn vriendin stond die bewuste dinsdagmiddag op het schoolplein, waar ik ook drie jaar lang dagelijks gestaan heb, toen er dus écht een krachtige beving was. De leerlingen wisten gelukkig meteen wat ze moesten doen. Ik, als ouder, nu ook trouwens. Ik stond daar namelijk een keer vlak voor de school uit ging op het plein toen er een kleine beving was en wij meteen van het plein gebonjourd werden. De hekken werden gesloten en duurde nog best even voordat ze weer open gingen. Dan ben je blij je kinderen weer veilig te kunnen omarmen. Ik wil niet zeggen dat aardebevingen daar aan de orde van de dag zijn, maar je weet dat het elke dag kán gebeuren. Een andere keer was ik aan het koken en danste met de oudste salsa naast het gasfornuis. De jongste speelde met een Mexicaans vriendinnetje boven. Zij herkende de aardbeving meteen en ze kwamen naar beneden rennen. Ik reageerde laconiek op de paniek van de meiden. Tot de telefoon ging en manlief ons naar buiten dirigeerde, want er was een aardbeving. Van de beving die onlangs plaatsvond was het epicentrum 50 kilometer van Puebla gelegen. Er zijn ruim 300 doden gevallen, de meesten wederom in de hoofdstad.
Op social media zag ik vlak na de beving al filmpjes opduiken van gebouwen die instortten en mensen die in paniek de straat op renden. De focus in de hoofdstad lag eerst op het vinden van levende mensen onder het puin. Dat doen ze trouwens in absolute stilte. Er was een schoolklasje met hun juf die op straat verrast werden door de aardbeving. De juf en de helft van de klas zijn omgekomen door het vallend puin. Ook een schoolgebouwtje in de hoofdstad stortte in terwijl de onderwijzers met de kinderen naar buiten vluchtten en daarbij werden 21 kinderen en vier volwassenen bedolven onder het puin. Schrijnende verhalen. Vier miljoen mensen zaten zonder stroom. Ik heb natuurlijk direct contact opgenomen met mijn drie vriendinnen die in Puebla wonen en ze antwoordden gelukkig snel dat zij in orde waren. Dit was de eerste krachtige aardbeving (7.1 op de schaal van Richter) na de verschrikkelijke aardbeving van 32 jaar geleden. En dat voelden ze. Het duurde twee minuten lang en ze waren erg geschrokken en bang. Mijn yoga juf was met haar klasje de straat opgegaan. Mijn vriendin op het schoolplein moest op de parkeerplaats verzamelen. De dag erna herkende ik duidelijk verschillen tussen mijn vriendinnen. Eentje sprak ik terwijl ze in de supermarkt water en eten aan het kopen was om te doneren aan de slachtoffers. Ze stuurde een fotootje van haar gezin die lunches aan het maken waren voor de reddingwerkers in de hoofdstad. Mijn yoga juf schreef heel positieve woorden in haar berichtje: ‘Alleen het goede is echt. Er zijn geen bevingen meer nu. Ik ben liefde, ik ben rust. Ik kies ervoor om rustig te blijven in het midden van deze chaos.’ Mijn andere vriendin en haar dochter waren vooral heel bang voor nieuwe schokken en vroegen mij om voor ze te bidden, omdat ze nog nooit in hun leven zo bang waren geweest.
― Salman Rushdie
Onze middelste dochter kwam dinsdagavond de voordeur binnen vallen met het nieuws dat er een zware aardbeving in Puebla geweest was. Ze had een berichtje van haar Mexicaanse vriend gekregen. Puebla is de stad waar wij drie jaar gewoond hebben. Ook wij hebben daar aardbevinkjes mee gemaakt. Ik herinner me vooral één toen ik in m’n uppie in de huiskamer zat. Ik dacht dat mijn hersenen even uitgevallen waren. Alles bewoog om me heen alsof ik omviel. Het duurde even voordat ik doorhad dat het een aardbeving was. Ik besefte het omdat de gordijnen nog heen en weer zwiepten toen de beving al over was. De aardbeving van afgelopen week was echter een flinke. Het was precies op de dag dat er 32 jaar geleden een verschrikkelijke aardbeving was in de hoofdstad. Er vielen destijds 10.000 doden in Mexico-Stad. Dit wordt nog jaarlijks herdacht in een landelijke aardbeving oefening. Op alle scholen in Mexico worden deze drills overigens regelmatig door het schooljaar herhaald. Onze meiden leerden daar dat ze bij het eerste alarm onder hun tafel moeten gaan zitten. Bij het tweede alarm moeten ze naar buiten lopen. We kregen tips mee dat je na een beving als eerste het gas moet uitzetten, een zaklamp in huis moet hebben en niet na de beving naar school mag bellen. Instructies volgen op de radio. De eerste keer dat ik de landelijke oefening meemaakte wist ik helemaal niks van aardbevingen. We woonden ruim een maand in Puebla. Ik zat bij de kapper. Mijn haar in aluminiumpapier gevouwen om wat highlights aan te brengen. Ik had langs het raam wel geschminkte mensen als bebloede slachtoffers zien lopen, maar natuurlijk nooit kunnen vermoeden dat er een aardbeving simulatie was. Dus toen het alarm af ging moest ik met de kapster mee naar buiten lopen en op zo’n veilig verzamelpunt op de parkeerplaats gaan staan wachten. Daar zag ik ook alle klanten uit de supermarkt verzamelen. Je moet je boodschappenkarretje dan trouwens laten staan. Dat heb ik een jaar later geleerd, toen ik tijdens zo’n drill nietsvermoedend in de Wallmart liep. Ik was één van de laatsten die toen naar buiten kwam! Dat zulke komische oefeningen van levensbelang zijn in zulke landen is deze week helaas maar weer bewezen.
Op de dag van de aardbeving afgelopen week was dus op elke Mexicaanse school, in elk openbaar gebouw en in elk bedrijf die ochtend een simulatie geweest. Mijn vriendin stond die bewuste dinsdagmiddag op het schoolplein, waar ik ook drie jaar lang dagelijks gestaan heb, toen er dus écht een krachtige beving was. De leerlingen wisten gelukkig meteen wat ze moesten doen. Ik, als ouder, nu ook trouwens. Ik stond daar namelijk een keer vlak voor de school uit ging op het plein toen er een kleine beving was en wij meteen van het plein gebonjourd werden. De hekken werden gesloten en duurde nog best even voordat ze weer open gingen. Dan ben je blij je kinderen weer veilig te kunnen omarmen. Ik wil niet zeggen dat aardebevingen daar aan de orde van de dag zijn, maar je weet dat het elke dag kán gebeuren. Een andere keer was ik aan het koken en danste met de oudste salsa naast het gasfornuis. De jongste speelde met een Mexicaans vriendinnetje boven. Zij herkende de aardbeving meteen en ze kwamen naar beneden rennen. Ik reageerde laconiek op de paniek van de meiden. Tot de telefoon ging en manlief ons naar buiten dirigeerde, want er was een aardbeving. Van de beving die onlangs plaatsvond was het epicentrum 50 kilometer van Puebla gelegen. Er zijn ruim 300 doden gevallen, de meesten wederom in de hoofdstad.
Op social media zag ik vlak na de beving al filmpjes opduiken van gebouwen die instortten en mensen die in paniek de straat op renden. De focus in de hoofdstad lag eerst op het vinden van levende mensen onder het puin. Dat doen ze trouwens in absolute stilte. Er was een schoolklasje met hun juf die op straat verrast werden door de aardbeving. De juf en de helft van de klas zijn omgekomen door het vallend puin. Ook een schoolgebouwtje in de hoofdstad stortte in terwijl de onderwijzers met de kinderen naar buiten vluchtten en daarbij werden 21 kinderen en vier volwassenen bedolven onder het puin. Schrijnende verhalen. Vier miljoen mensen zaten zonder stroom. Ik heb natuurlijk direct contact opgenomen met mijn drie vriendinnen die in Puebla wonen en ze antwoordden gelukkig snel dat zij in orde waren. Dit was de eerste krachtige aardbeving (7.1 op de schaal van Richter) na de verschrikkelijke aardbeving van 32 jaar geleden. En dat voelden ze. Het duurde twee minuten lang en ze waren erg geschrokken en bang. Mijn yoga juf was met haar klasje de straat opgegaan. Mijn vriendin op het schoolplein moest op de parkeerplaats verzamelen. De dag erna herkende ik duidelijk verschillen tussen mijn vriendinnen. Eentje sprak ik terwijl ze in de supermarkt water en eten aan het kopen was om te doneren aan de slachtoffers. Ze stuurde een fotootje van haar gezin die lunches aan het maken waren voor de reddingwerkers in de hoofdstad. Mijn yoga juf schreef heel positieve woorden in haar berichtje: ‘Alleen het goede is echt. Er zijn geen bevingen meer nu. Ik ben liefde, ik ben rust. Ik kies ervoor om rustig te blijven in het midden van deze chaos.’ Mijn andere vriendin en haar dochter waren vooral heel bang voor nieuwe schokken en vroegen mij om voor ze te bidden, omdat ze nog nooit in hun leven zo bang waren geweest.
zondag 17 september 2017
My lifetime love
“Of all the many people we meet in a lifetime, it is strange that so many of us find ourselves in thrall to one particular person. Once that face is seen, an involuntary heartache sets in for which there is no cure. All the wonder of this world finds shape in that one person and thereafter there is no reprieve, because this kind of love does not end, or not until death.”
― Rosie Alison
In de zomer van 1987 had ik de introductieweek van de Amsterdamse universiteit gemist, want ik was met mijn toenmalige beste vriendin vakantie aan het vieren op Ibiza. Toen ik de eerstvolgende keer op een ochtend, te laat, de volle collegezaal binnen sloop en een stoeltje zocht werd ik meteen gespot door mijn lief. Na twee weken was het ‘aan’ tussen ons. Tegen mijn moeder zei ik op de dag dat ik mijn lief ontmoette dat ik de man waarmee ik zou gaan trouwen ontmoet had. Ik was pas achttien jaar! Ik loop nu al aardig naar de vijftig en ik ben inderdaad nog altijd samen met diezelfde man. Reken maar uit. Niet dat ik dat als een prestatie zie, ik heb gewoon een ongelooflijk leuke man. Die uiteraard ook zo zijn nukken heeft, maar dat terzijde. We zijn deze week dus dertig jaar samen. Natuurlijk kent onze relatie ups and downs, toch heb ik nooit gedacht: jou wil ik inruilen voor een ander. Als we de cijfertjes mogen geloven, heeft de lange relatie z’n tijd gehad. We leven langer dan ooit tevoren. Tegenwoordig zijn er veel meer verleidingen dan vroeger. Ook ontmoet je makkelijker nieuwe mensen dan voorheen. Tuurlijk wordt het dan steeds lastiger om een relatie in stand te houden. Geen idee wat nu eigenlijk ons ‘geheim’ is…. Mijn jeugdliefde en ik hebben het gewoon vaak leuk samen. Gaan veel avonturen samen aan, delen onder andere dáárdoor veel mooie herinneringen samen. Het onthouden van juist die lieve, mooie bijzondere momenten doet volgens mij wonderen voor je relatie. Op die manier de ‘score’ bijhouden in plaats van geneigd zijn alle slechte momenten van de ander te onthouden laat de balans positief uitslaan.
Overigens las ik dat vrouwen die het gelukkigst zijn met hun relatie, een overlap van negentig procent met de slaapduur van hun partner hebben. Oftewel: voor een groot deel slapen ze samen. Wetenschappers onderzochten onder 46 getrouwde stellen of er een verband was tussen hun slaappatroon en de mate van tevredenheid over hun relatie. Vrouwen die niet zo blij waren met hun huwelijk, bleken maar de helft van de tijd tegelijk met hun partner te slapen. In ons geval bevestigen we dit verband. Wij zijn beiden vroege slapers en kruipen vrijwel altijd tegelijk onder de wol. Ook las ik dat gelukkige stellen geen moeite hebben om hun genegenheid te tonen. Wij knuffelen in het openbaar en lopen hand in hand op straat. Door elkaars hand vast te houden wordt het sowieso moeilijker om ruzie te maken (probeer maar eens) en maak je minder stresshormonen aan. Ik zie om me heen dat je zelfs na drie decennia samen nog kan besluiten om uit elkaar te gaan. Mijn wederhelft en ik hebben toekomstdromen samen. Dromen over een volgende uitzending naar het buitenland en over avontuurlijke rondreizen met onze antieke Volkswagen bus. Genoeg moois om naar uit te kijken en zéker genoeg waardevols om op terug te kijken.
― Rosie Alison
In de zomer van 1987 had ik de introductieweek van de Amsterdamse universiteit gemist, want ik was met mijn toenmalige beste vriendin vakantie aan het vieren op Ibiza. Toen ik de eerstvolgende keer op een ochtend, te laat, de volle collegezaal binnen sloop en een stoeltje zocht werd ik meteen gespot door mijn lief. Na twee weken was het ‘aan’ tussen ons. Tegen mijn moeder zei ik op de dag dat ik mijn lief ontmoette dat ik de man waarmee ik zou gaan trouwen ontmoet had. Ik was pas achttien jaar! Ik loop nu al aardig naar de vijftig en ik ben inderdaad nog altijd samen met diezelfde man. Reken maar uit. Niet dat ik dat als een prestatie zie, ik heb gewoon een ongelooflijk leuke man. Die uiteraard ook zo zijn nukken heeft, maar dat terzijde. We zijn deze week dus dertig jaar samen. Natuurlijk kent onze relatie ups and downs, toch heb ik nooit gedacht: jou wil ik inruilen voor een ander. Als we de cijfertjes mogen geloven, heeft de lange relatie z’n tijd gehad. We leven langer dan ooit tevoren. Tegenwoordig zijn er veel meer verleidingen dan vroeger. Ook ontmoet je makkelijker nieuwe mensen dan voorheen. Tuurlijk wordt het dan steeds lastiger om een relatie in stand te houden. Geen idee wat nu eigenlijk ons ‘geheim’ is…. Mijn jeugdliefde en ik hebben het gewoon vaak leuk samen. Gaan veel avonturen samen aan, delen onder andere dáárdoor veel mooie herinneringen samen. Het onthouden van juist die lieve, mooie bijzondere momenten doet volgens mij wonderen voor je relatie. Op die manier de ‘score’ bijhouden in plaats van geneigd zijn alle slechte momenten van de ander te onthouden laat de balans positief uitslaan.
Overigens las ik dat vrouwen die het gelukkigst zijn met hun relatie, een overlap van negentig procent met de slaapduur van hun partner hebben. Oftewel: voor een groot deel slapen ze samen. Wetenschappers onderzochten onder 46 getrouwde stellen of er een verband was tussen hun slaappatroon en de mate van tevredenheid over hun relatie. Vrouwen die niet zo blij waren met hun huwelijk, bleken maar de helft van de tijd tegelijk met hun partner te slapen. In ons geval bevestigen we dit verband. Wij zijn beiden vroege slapers en kruipen vrijwel altijd tegelijk onder de wol. Ook las ik dat gelukkige stellen geen moeite hebben om hun genegenheid te tonen. Wij knuffelen in het openbaar en lopen hand in hand op straat. Door elkaars hand vast te houden wordt het sowieso moeilijker om ruzie te maken (probeer maar eens) en maak je minder stresshormonen aan. Ik zie om me heen dat je zelfs na drie decennia samen nog kan besluiten om uit elkaar te gaan. Mijn wederhelft en ik hebben toekomstdromen samen. Dromen over een volgende uitzending naar het buitenland en over avontuurlijke rondreizen met onze antieke Volkswagen bus. Genoeg moois om naar uit te kijken en zéker genoeg waardevols om op terug te kijken.
zondag 10 september 2017
Een auto is maar een auto
The cars we drive say a lot about us.
- Alexandra Paul
We liepen eigenlijk al een tijdje met het idee, maar tijdens de reis hebben we de knoop definitief doorgehakt. Ik vind het heel erg jammer. Ik heb het telkens weten uit te stellen maar mijn lief vond het genoeg nu. Hij wilde geen jaar langer meer in ‘die gare bak’ rond rijden. Hij had het over onze oude Volvo die we lang geleden in Madrid gekocht hebben en toentertijd mee naar Nederland genomen hebben. Een auto met een verhaal. Volgens de buurman is onze wagen ‘cult’. De auto heeft altijd al van alles gemankeerd. Ik heb er verschillende auto ongelukken mee gehad waarvan twee in Madrid. Een keer werd de achterdeur er vrijwel uitgereden toen ik onze jongste in het autostoeltje gespte. Ik was zó boos dat ik de man achtervolgde met drie bang huilende kindjes achterin. Ik kreeg hem te pakken en het bleek een oud, trillend mannetje te zijn die zelf ook heel erg geschrokken was. Hij heeft de reparatie geheel betaald. Een andere ongeluk was op mijn eerste werkdag in de schoolbibliotheek in Madrid. Er was mist in de stad die vroege ochtend en ik zag een auto van links niet aankomen bij het oversteken. Er bleken vier zeer deftige Madrileense dames met bontjassen in te zitten. Ik was hartstikke fout en kwam ook hartstikke laat op mijn eerste werkdag aanzetten. Ondertussen is deze bolide aan het aftakelen. Dat zie ik ook wel. Het benzinedopje gaat niet meer open met een knopje. Daarvoor moet ik achterin aan een rood touwtje trekken (dat ook al een keer afgebroken is…). Het raam bij de passagier gaat al heel lang niet meer open. De radio werkt niet fijn. Ook ben ik het laatste half jaar al drie keer dezelfde lampenkap van mijn knipperlicht verloren. Elke keer koop ik weer een andere op de sloop. Hij heeft ook drie jaar stilstaand in een boerenschuur op ons gewacht toen we in Mexico woonden. We vonden hem toen heel erg beschimmeld en met een dode accu terug…
Tóch voelt het als een afscheid. Ook al is een auto maar gewoon een auto. Op het voorraam zit nog altijd de Spaanse sticker van onze woonwijk in Madrid. Naast de dagelijkse schoolritjes met Spaanstalige liedjes uit de speakers die we luid meezongen schieten me ook twee avonturen te binnen. De eerste keer dat het daar sneeuwde. Dat was uniek. Het had destijds al elf jaar niet meer gesneeuwd in de Spaanse hoofdstad. Ik had onze drie dochters extra vroeg opgehaald van school vanwege de waarschuwingen op de radio. Het was een chaos in de stad. Ik kwam op de terugweg vast te staan. Ik probeerde een weg naar boven te vervolgen, maar de Volvo glibberde van links naar rechts door de sneeuw. Ik kwam niet vooruit. Ik parkeerde de auto zo goed en zo kwaad als het kon aan de rechterkant van de weg. Manlief kwam ons vervolgens redden uit de benarde situatie. Toen we de volgende dag terug gingen stond onze bolide midden op de weg. Nooit begrepen of hij daarheen gegleden was of dat ik door de sneeuw gewoon niet goed de zijkant van de weg gezien had om te parkeren. Het andere avontuur was een paar dagen voor onze emigratie naar Mexico. De poesjes hadden op het allerlaatste moment allerlei belangrijke inentingsformulieren nodig en ik reed redelijk gestrest met de meiden naar Utrecht om een onmisbare stempel op te halen. Ik reed vrij hard door Breda om het stoplicht te halen toen een vrachtwagentje plotseling stopte voor mij. Om hem te ontwijken schoot ik met volle vaart een vluchtheuvel op. Lekke band! De man die uitstapte was een dronken Ier die zijn dronkenschap wilde verhullen voor zijn baas. Hij betaalde me contant een vergoeding uit en zette mijn reservewiel onder de auto. We hebben de Volvo een paar dagen later met het thuiskomertje gestald op de boerderij voor de drie jaren die zouden volgen. Oorspronkelijk was onze wagen een luxe uitvoering met een notenhouten dashboard en lichte lederen bekleding. Een lederen stuur. Vandaag de dag is het al lang geen luxe auto meer. Door het vele UV licht in Spanje springt de verf al van de bumpers als je er naar kijkt. Hij heeft behoorlijk wat deuken en krassen opgelopen in de jaren. Nu zijn ook de handrem en de uitlaat afgelopen maand afgekeurd voor de jaarlijkse APK keuring. De reparatiekosten liepen zo hoog op dat we eigenlijk niet meer wilden investeren - wetende dat we dit jaar nog een andere auto gaan kopen. Onze oude stationwagon, waar we onze oudste dochter dit jaar nog mee naar haar studentenkamertje verhuisd hebben, staat nu onverzekerd en afgedankt naast het huis (hij mag niet meer op de openbare weg staan). Het autokerkhof wilde intussen maar een piepklein bedragje betalen voor de onderdelen. En toen ineens zag manlief in dat het financieel een veel beter idee is om tóch nog een jaar door te rijden in ‘die gare bak’! Onze monteur is nu op vakantie, maar ik wacht edelmoedig op zijn thuiskomst. Joepie, ik hoef nog geen afscheid te nemen van onze Spaanse bolide!
- Alexandra Paul
We liepen eigenlijk al een tijdje met het idee, maar tijdens de reis hebben we de knoop definitief doorgehakt. Ik vind het heel erg jammer. Ik heb het telkens weten uit te stellen maar mijn lief vond het genoeg nu. Hij wilde geen jaar langer meer in ‘die gare bak’ rond rijden. Hij had het over onze oude Volvo die we lang geleden in Madrid gekocht hebben en toentertijd mee naar Nederland genomen hebben. Een auto met een verhaal. Volgens de buurman is onze wagen ‘cult’. De auto heeft altijd al van alles gemankeerd. Ik heb er verschillende auto ongelukken mee gehad waarvan twee in Madrid. Een keer werd de achterdeur er vrijwel uitgereden toen ik onze jongste in het autostoeltje gespte. Ik was zó boos dat ik de man achtervolgde met drie bang huilende kindjes achterin. Ik kreeg hem te pakken en het bleek een oud, trillend mannetje te zijn die zelf ook heel erg geschrokken was. Hij heeft de reparatie geheel betaald. Een andere ongeluk was op mijn eerste werkdag in de schoolbibliotheek in Madrid. Er was mist in de stad die vroege ochtend en ik zag een auto van links niet aankomen bij het oversteken. Er bleken vier zeer deftige Madrileense dames met bontjassen in te zitten. Ik was hartstikke fout en kwam ook hartstikke laat op mijn eerste werkdag aanzetten. Ondertussen is deze bolide aan het aftakelen. Dat zie ik ook wel. Het benzinedopje gaat niet meer open met een knopje. Daarvoor moet ik achterin aan een rood touwtje trekken (dat ook al een keer afgebroken is…). Het raam bij de passagier gaat al heel lang niet meer open. De radio werkt niet fijn. Ook ben ik het laatste half jaar al drie keer dezelfde lampenkap van mijn knipperlicht verloren. Elke keer koop ik weer een andere op de sloop. Hij heeft ook drie jaar stilstaand in een boerenschuur op ons gewacht toen we in Mexico woonden. We vonden hem toen heel erg beschimmeld en met een dode accu terug…
Tóch voelt het als een afscheid. Ook al is een auto maar gewoon een auto. Op het voorraam zit nog altijd de Spaanse sticker van onze woonwijk in Madrid. Naast de dagelijkse schoolritjes met Spaanstalige liedjes uit de speakers die we luid meezongen schieten me ook twee avonturen te binnen. De eerste keer dat het daar sneeuwde. Dat was uniek. Het had destijds al elf jaar niet meer gesneeuwd in de Spaanse hoofdstad. Ik had onze drie dochters extra vroeg opgehaald van school vanwege de waarschuwingen op de radio. Het was een chaos in de stad. Ik kwam op de terugweg vast te staan. Ik probeerde een weg naar boven te vervolgen, maar de Volvo glibberde van links naar rechts door de sneeuw. Ik kwam niet vooruit. Ik parkeerde de auto zo goed en zo kwaad als het kon aan de rechterkant van de weg. Manlief kwam ons vervolgens redden uit de benarde situatie. Toen we de volgende dag terug gingen stond onze bolide midden op de weg. Nooit begrepen of hij daarheen gegleden was of dat ik door de sneeuw gewoon niet goed de zijkant van de weg gezien had om te parkeren. Het andere avontuur was een paar dagen voor onze emigratie naar Mexico. De poesjes hadden op het allerlaatste moment allerlei belangrijke inentingsformulieren nodig en ik reed redelijk gestrest met de meiden naar Utrecht om een onmisbare stempel op te halen. Ik reed vrij hard door Breda om het stoplicht te halen toen een vrachtwagentje plotseling stopte voor mij. Om hem te ontwijken schoot ik met volle vaart een vluchtheuvel op. Lekke band! De man die uitstapte was een dronken Ier die zijn dronkenschap wilde verhullen voor zijn baas. Hij betaalde me contant een vergoeding uit en zette mijn reservewiel onder de auto. We hebben de Volvo een paar dagen later met het thuiskomertje gestald op de boerderij voor de drie jaren die zouden volgen. Oorspronkelijk was onze wagen een luxe uitvoering met een notenhouten dashboard en lichte lederen bekleding. Een lederen stuur. Vandaag de dag is het al lang geen luxe auto meer. Door het vele UV licht in Spanje springt de verf al van de bumpers als je er naar kijkt. Hij heeft behoorlijk wat deuken en krassen opgelopen in de jaren. Nu zijn ook de handrem en de uitlaat afgelopen maand afgekeurd voor de jaarlijkse APK keuring. De reparatiekosten liepen zo hoog op dat we eigenlijk niet meer wilden investeren - wetende dat we dit jaar nog een andere auto gaan kopen. Onze oude stationwagon, waar we onze oudste dochter dit jaar nog mee naar haar studentenkamertje verhuisd hebben, staat nu onverzekerd en afgedankt naast het huis (hij mag niet meer op de openbare weg staan). Het autokerkhof wilde intussen maar een piepklein bedragje betalen voor de onderdelen. En toen ineens zag manlief in dat het financieel een veel beter idee is om tóch nog een jaar door te rijden in ‘die gare bak’! Onze monteur is nu op vakantie, maar ik wacht edelmoedig op zijn thuiskomst. Joepie, ik hoef nog geen afscheid te nemen van onze Spaanse bolide!
zondag 3 september 2017
Globetrotter tussen tyfoons
Go fast enough to get there, but slow enough to see.
- Jimmy Buffet
Door de benauwde hitte lukte het me niet om wekelijks een keer hard te lopen in Kroatië. Ik heb drie keer een stukje van vijf of zes kilometer gelopen. Heel vroeg in de ochtend. De enige keer dat ik met mijn lief samen liep zijn we daarna direct vanaf de pier de zee ingesprongen. Hélémaal bezweet! Precies een week na thuiskomst in Nederland had ik een leuke wedstrijd in mijn agenda staan. De eerste Urban Trail in Breda. Uniek aan Urban Trail’s in verschillende steden is dat je langs én door de gebouwen heen loopt. Onder prachtige weersomstandigheden verkenden ruim twee duizend lopers mijn stad. In het Chassé Theater mocht ik aan de ontdekkingstocht door de stad beginnen. Harde upbeat muziek en een wild enthousiaste spreker achter de microfoon zorgden voor de opwinding. De route van iets meer dan dertien kilometer voerde ons door historische en culturele gebouwen. Geweldig! Als eerste rende ik met mijn vieze gympies langs de slotmachines en speeltafels in het chique casino. Ook trappen op en af. Wat ik trouwens nog heel veel zou doen het verdere parcours. Dwars door het splinternieuwe treinstation waar we vierhoog omhoog moesten rennen naar het parkeerdek met een geweldig uitzicht over de stad. Door het oude stadhuis op de Markt waar, heel grappig, een bruidspaartje iedereen succes wenste. Ook dwars door de grote boekenwinkel vol stapels nieuwe boeken. Daar stond de - van de DWDD bekende - eigenaresse iedereen gedag te zwaaien. Ik kwam ook op veel plekken waar ik nooit eerder geweest was. Zoals de leegstaande gevangenis de Koepel, het stadsstrand, de antieke watertoren of de oude snoepjesfabriek van Faam. Heel bijzonder, maar ook heel erg zwaar. Ik kwam namelijk niet in mijn cadans van een lange afstand. Telkens wilden lopers selfies maken of moest je even wachten vanwege de smalle paadjes door een verzorgingstehuis of winkeltje. In het Karaoke Café kreeg ik ook nog een microfoon onder mijn neus geduwd, “New York, New York” van Frank Sinatra. In de normaal gesproken doodstille bibliotheek kon ik een enthousiaste gil niet onderdrukken… Ik vond de trappen naar boven het aller rottigst. De spieren in mijn bovenbenen voelden als dikke kabels… Maar mede door de aanmoediging van mijn vriendin heb ik met plezier de race uitgelopen. Gelukkig werd er steeds benadrukt dat het vooral níet om de tijd ging. Er werd ook geen tijd gemeten waardoor je echt kon genieten van het unieke parcours.
We hebben onze oudste dochter weer veilig in onze armen kunnen sluiten. Op Schiphol. Ruim vijf weken heeft ze tussen enge tyfoons in China en Taiwan gereisd. De eerst helft van haar reis samen met haar Duitse vriendin, en de tweede helft alleen. Haar vriendin werd helaas ziek en vloog terug naar Berlijn… De eerste tyfoon vond een dag voor hun aankomst in de hoofdstad Taipei plaats. Bij deze tyfoon in Taiwan zijn toen zeker tachtig mensen gewond geraakt. Voornamelijk reddingswerkers die door neerkomend puin werden getroffen. Honderdduizenden mensen kwamen zonder stroom te zitten. Hun vliegtuig keerde een half uurtje voor de landing terug naar Hongkong. Daar sliepen ze saampjes op de luchthaven in afwachting van hun nieuwe vlucht. De volgende ochtend vlogen ze alsnog vol goede moed naar Taipei. Scholen en bedrijven waren daar gesloten en vuilnisophaaldiensten en andere voorzieningen stilgelegd. Toch konden ze hun reis verder prima voortzetten. De tweede tyfoon maakte dochterlief in haar uppie mee. Ze zat in een Chinese trein die vanaf de afgelegen rijstvelden op weg naar de grote stad Guangzhou was. De trein reed met volle snelheid dwars door de tyfoon heen! Het werd plots donker, keiharde regen en harde wind. Het duurde maar een kwartiertje. Haar laatste tyfoon was in Hongkong, op weg naar huis, waar ze een dag ná de tyfoon arriveerde en nog volop in de regen terechtkwam. In die landen spreken de mensen gewoon geen Engels. Een extra uitdaging voor haar om steeds bij het verborgen hostel terecht te komen. Vooral zonder Google Maps dat daar een verboden website is... Onze stoere meid, die een onvergetelijke reis gemaakt heeft, is heel even bij ons thuis voordat ze weer naar Rotterdam vertrekt om aan haar tweede studiejaar te beginnen. We hebben prachtig zoetgekleurde souvenirs van haar gekregen en mierzoete gebakjes uit Macau gegeten. Natuurlijk hebben we haar prachtige reisfoto’s mogen aanschouwen. Wát een dappere globetrotter!
- Jimmy Buffet
Door de benauwde hitte lukte het me niet om wekelijks een keer hard te lopen in Kroatië. Ik heb drie keer een stukje van vijf of zes kilometer gelopen. Heel vroeg in de ochtend. De enige keer dat ik met mijn lief samen liep zijn we daarna direct vanaf de pier de zee ingesprongen. Hélémaal bezweet! Precies een week na thuiskomst in Nederland had ik een leuke wedstrijd in mijn agenda staan. De eerste Urban Trail in Breda. Uniek aan Urban Trail’s in verschillende steden is dat je langs én door de gebouwen heen loopt. Onder prachtige weersomstandigheden verkenden ruim twee duizend lopers mijn stad. In het Chassé Theater mocht ik aan de ontdekkingstocht door de stad beginnen. Harde upbeat muziek en een wild enthousiaste spreker achter de microfoon zorgden voor de opwinding. De route van iets meer dan dertien kilometer voerde ons door historische en culturele gebouwen. Geweldig! Als eerste rende ik met mijn vieze gympies langs de slotmachines en speeltafels in het chique casino. Ook trappen op en af. Wat ik trouwens nog heel veel zou doen het verdere parcours. Dwars door het splinternieuwe treinstation waar we vierhoog omhoog moesten rennen naar het parkeerdek met een geweldig uitzicht over de stad. Door het oude stadhuis op de Markt waar, heel grappig, een bruidspaartje iedereen succes wenste. Ook dwars door de grote boekenwinkel vol stapels nieuwe boeken. Daar stond de - van de DWDD bekende - eigenaresse iedereen gedag te zwaaien. Ik kwam ook op veel plekken waar ik nooit eerder geweest was. Zoals de leegstaande gevangenis de Koepel, het stadsstrand, de antieke watertoren of de oude snoepjesfabriek van Faam. Heel bijzonder, maar ook heel erg zwaar. Ik kwam namelijk niet in mijn cadans van een lange afstand. Telkens wilden lopers selfies maken of moest je even wachten vanwege de smalle paadjes door een verzorgingstehuis of winkeltje. In het Karaoke Café kreeg ik ook nog een microfoon onder mijn neus geduwd, “New York, New York” van Frank Sinatra. In de normaal gesproken doodstille bibliotheek kon ik een enthousiaste gil niet onderdrukken… Ik vond de trappen naar boven het aller rottigst. De spieren in mijn bovenbenen voelden als dikke kabels… Maar mede door de aanmoediging van mijn vriendin heb ik met plezier de race uitgelopen. Gelukkig werd er steeds benadrukt dat het vooral níet om de tijd ging. Er werd ook geen tijd gemeten waardoor je echt kon genieten van het unieke parcours.
We hebben onze oudste dochter weer veilig in onze armen kunnen sluiten. Op Schiphol. Ruim vijf weken heeft ze tussen enge tyfoons in China en Taiwan gereisd. De eerst helft van haar reis samen met haar Duitse vriendin, en de tweede helft alleen. Haar vriendin werd helaas ziek en vloog terug naar Berlijn… De eerste tyfoon vond een dag voor hun aankomst in de hoofdstad Taipei plaats. Bij deze tyfoon in Taiwan zijn toen zeker tachtig mensen gewond geraakt. Voornamelijk reddingswerkers die door neerkomend puin werden getroffen. Honderdduizenden mensen kwamen zonder stroom te zitten. Hun vliegtuig keerde een half uurtje voor de landing terug naar Hongkong. Daar sliepen ze saampjes op de luchthaven in afwachting van hun nieuwe vlucht. De volgende ochtend vlogen ze alsnog vol goede moed naar Taipei. Scholen en bedrijven waren daar gesloten en vuilnisophaaldiensten en andere voorzieningen stilgelegd. Toch konden ze hun reis verder prima voortzetten. De tweede tyfoon maakte dochterlief in haar uppie mee. Ze zat in een Chinese trein die vanaf de afgelegen rijstvelden op weg naar de grote stad Guangzhou was. De trein reed met volle snelheid dwars door de tyfoon heen! Het werd plots donker, keiharde regen en harde wind. Het duurde maar een kwartiertje. Haar laatste tyfoon was in Hongkong, op weg naar huis, waar ze een dag ná de tyfoon arriveerde en nog volop in de regen terechtkwam. In die landen spreken de mensen gewoon geen Engels. Een extra uitdaging voor haar om steeds bij het verborgen hostel terecht te komen. Vooral zonder Google Maps dat daar een verboden website is... Onze stoere meid, die een onvergetelijke reis gemaakt heeft, is heel even bij ons thuis voordat ze weer naar Rotterdam vertrekt om aan haar tweede studiejaar te beginnen. We hebben prachtig zoetgekleurde souvenirs van haar gekregen en mierzoete gebakjes uit Macau gegeten. Natuurlijk hebben we haar prachtige reisfoto’s mogen aanschouwen. Wát een dappere globetrotter!
zondag 27 augustus 2017
Van reizen word je mooier
We travel, some of us forever, to seek other places, other lives, other souls.
- Anaïs Nin
Dat je van reizen gelukkig wordt, weet je natuurlijk allang. Onze roadtrip van een maand door Kroatië heeft me heel blij gemaakt. Een gelukzalig gevoel. Op de momenten zélf, zoals sommige spectaculaire zons op- en ondergangen, het snorkelen en dan óók nog een parelmoerschelpje vinden of de dolfijn die een geweldige sprong boven het water uitmaakte. Maar nu ook nog, na thuiskomst. Nu, op het moment dat ik dit schrijf, voel ik me gezegend. Of wanneer ik met ons fotoalbum bezig ben. Ook als we met het gezin herinneringen ophalen. Waarom worden we eigenlijk zo gelukkig van reizen? Op vakantie lees je meer boeken (ik heb er vijf uitgelezen), geniet je met meer aandacht en geniet je van het eindeloos helemaal niets doen. Ook kijken we onze geliefde weer eens diep in de ogen… De daadwerkelijke reden waarom reizen ons gelukkig maakt zit echter veel dieper. Uit onderzoek blijkt keer op keer dat je gelukkiger wordt van ervaringen dan van spullen. En reiservaringen worden ook alleen maar beter: het is leuk vanwege de voorpret, het is leuk als het gebeurt en het allerleukst is het in je herinnering. De dopamine in je bloed komt steeds weer terug. Zelf vind ik het bijvoorbeeld heerlijk om onze fotoreisboeken door te bladeren. Deze stapel fotoalbums ligt op een plek in de huiskamer om zo te grijpen. Je bent wat je doet, niet wat je hebt. Reizen verrijkt trouwens ook je geest. Door de nieuwe mensen die je ontmoet en de dingen die je meemaakt word je flexibeler, gastvrijer en hulpvaardiger. Ook minder angstig, minder materialistisch en zeker minder gehaast. Reizen maakt dus een leuker mens van je! Met meer inlevingsvermogen en meer geduld.
Wereldreizigers vertrouwen de wereld meer, omdat ze de wereld beter kennen. Dat gevoel herken ik wel. Waarom je ook gelukkig wordt van reizen is omdat het je dankbaar maakt voor alles wat je thuis hebt. Na een maand met een oude hippiebus rond te trekken als zigeuners, ben ik heel blij met onze grote koele slaapkamer met een ruim bed, drinkwater uit de kraan, kasten vol schone, gestreken kleding, de grote koelkast en vriezer vol ijsblokjes. En natuurlijk de afwas- en wasmachine. Al heeft het zéker z’n charme om samen alles met de hand te doen. Met aandacht. Mindful. De belangrijkste reden waarom je écht gelukkig wordt van reizen is uiteindelijk de verwondering. Om je heen kijken alsof je alles voor het eerst ziet. Je routines doorbreken, nieuwe dingen doen. Nieuwe gerechten proberen. Misschien is dat ook de reden dat deze reis voor ons zo bijzonder lang voelt. We hebben op bijna tien verschillende campings geslapen. Telkens een nieuw stekkie, een nieuw uitzicht, een nieuw loopje naar het toilet. Thuis kun je natuurlijk ook je routines verbreken. Een nieuwe baan starten (zoals ik!) of een andere route naar je werk fietsen. Als je een avontuur maakt van je dagelijks leven hoef je eigenlijk niet eens meer op reis. Toch wil ik nog wel een keer terug naar dit wondermooie land. Voorlopig gaan we echter nergens heen met onze Volkswagen. Veertig kilometer voor de Nederlandse grens stopte het oude besje ermee. Hij spuugde nog wat olie uit en toen stopte hij ermee. Toen we in de sleepauto, met achterop de stoere bus, Breda binnen reden slikten we alle vier wel even. Zó hadden we niet verwacht thuis te komen. Er wordt overigens goed voor hem gezorgd. Volgende zomer willen we absoluut niet zonder onze kameraad op reis. Ergens naar een zee van rust en ruimte.
- Anaïs Nin
Dat je van reizen gelukkig wordt, weet je natuurlijk allang. Onze roadtrip van een maand door Kroatië heeft me heel blij gemaakt. Een gelukzalig gevoel. Op de momenten zélf, zoals sommige spectaculaire zons op- en ondergangen, het snorkelen en dan óók nog een parelmoerschelpje vinden of de dolfijn die een geweldige sprong boven het water uitmaakte. Maar nu ook nog, na thuiskomst. Nu, op het moment dat ik dit schrijf, voel ik me gezegend. Of wanneer ik met ons fotoalbum bezig ben. Ook als we met het gezin herinneringen ophalen. Waarom worden we eigenlijk zo gelukkig van reizen? Op vakantie lees je meer boeken (ik heb er vijf uitgelezen), geniet je met meer aandacht en geniet je van het eindeloos helemaal niets doen. Ook kijken we onze geliefde weer eens diep in de ogen… De daadwerkelijke reden waarom reizen ons gelukkig maakt zit echter veel dieper. Uit onderzoek blijkt keer op keer dat je gelukkiger wordt van ervaringen dan van spullen. En reiservaringen worden ook alleen maar beter: het is leuk vanwege de voorpret, het is leuk als het gebeurt en het allerleukst is het in je herinnering. De dopamine in je bloed komt steeds weer terug. Zelf vind ik het bijvoorbeeld heerlijk om onze fotoreisboeken door te bladeren. Deze stapel fotoalbums ligt op een plek in de huiskamer om zo te grijpen. Je bent wat je doet, niet wat je hebt. Reizen verrijkt trouwens ook je geest. Door de nieuwe mensen die je ontmoet en de dingen die je meemaakt word je flexibeler, gastvrijer en hulpvaardiger. Ook minder angstig, minder materialistisch en zeker minder gehaast. Reizen maakt dus een leuker mens van je! Met meer inlevingsvermogen en meer geduld.
Wereldreizigers vertrouwen de wereld meer, omdat ze de wereld beter kennen. Dat gevoel herken ik wel. Waarom je ook gelukkig wordt van reizen is omdat het je dankbaar maakt voor alles wat je thuis hebt. Na een maand met een oude hippiebus rond te trekken als zigeuners, ben ik heel blij met onze grote koele slaapkamer met een ruim bed, drinkwater uit de kraan, kasten vol schone, gestreken kleding, de grote koelkast en vriezer vol ijsblokjes. En natuurlijk de afwas- en wasmachine. Al heeft het zéker z’n charme om samen alles met de hand te doen. Met aandacht. Mindful. De belangrijkste reden waarom je écht gelukkig wordt van reizen is uiteindelijk de verwondering. Om je heen kijken alsof je alles voor het eerst ziet. Je routines doorbreken, nieuwe dingen doen. Nieuwe gerechten proberen. Misschien is dat ook de reden dat deze reis voor ons zo bijzonder lang voelt. We hebben op bijna tien verschillende campings geslapen. Telkens een nieuw stekkie, een nieuw uitzicht, een nieuw loopje naar het toilet. Thuis kun je natuurlijk ook je routines verbreken. Een nieuwe baan starten (zoals ik!) of een andere route naar je werk fietsen. Als je een avontuur maakt van je dagelijks leven hoef je eigenlijk niet eens meer op reis. Toch wil ik nog wel een keer terug naar dit wondermooie land. Voorlopig gaan we echter nergens heen met onze Volkswagen. Veertig kilometer voor de Nederlandse grens stopte het oude besje ermee. Hij spuugde nog wat olie uit en toen stopte hij ermee. Toen we in de sleepauto, met achterop de stoere bus, Breda binnen reden slikten we alle vier wel even. Zó hadden we niet verwacht thuis te komen. Er wordt overigens goed voor hem gezorgd. Volgende zomer willen we absoluut niet zonder onze kameraad op reis. Ergens naar een zee van rust en ruimte.
maandag 21 augustus 2017
Zeestorm en windvlagen
When you do something noble and beautiful and nobody noticed, do not be sad. For the sun every morning is a beautiful spectacle and yet most of the audience still sleeps.
- John Lennon
Een nachtelijke dodemansrit van zesentwintig kilometer over het Kroatische eiland Cres. Om vier uur ’s nachts stonden we op om de boot van zes uur te halen naar het vasteland. Het tentje moest opgeruimd worden en ons bed ingeklapt. We duwden de bus over de slapende camping. Er was die nacht een flinke zeewind op komen zetten. In onze kampeerbus voelden we de windvlagen enorm. Toch had ik lekker en zorgeloos geslapen. Als ik toen toch geweten had wat me te wachten stond! De hemel was die nacht bezaaid met sterren. Een klein sikkelmaantje gaf nauwelijks licht. We reden over de onverlichte, smalle bergweggetjes. Haarspeldbochten, bochten zonder vangrail en veel kuilen en hobbels in het asfalt. We reden langs zwarte afgronden en over viaducten waar onze hoge kampeerbus plots veel wind ving. Elke spier in mijn lijf was aangespannen. Mijn hand verkrampt om de deurgreep. Mijn adem ingehouden. Ik heb hoogtevrees en kreeg angstvisoenen. Wat als de oude rem het begeeft? Wat als de wind grip krijgt op onze hoge bus? Bovendien zagen we onderweg zes herten, een konijn en twee schaapjes op de donkere weg. Niet echt een ontspannen ritje op de smalle weg waar sommige stukken zelfs eenbaansweg waren of zonder witte strepen. Mijn lief had deze nacht heldhaftig gereden en we kwamen ruimschoots op tijd, én als eerste, aan bij de veerboot. Zo zagen we onderweg de koperen zon opkomen die we gisteravond op een picknickkleedje op het strand spectaculair in een oranje gloed achter een eilandje zagen zakken. Een thermoskan thee, een reep chocola en brandende kaarsjes om ons heen.
Ingetogen, maar vrolijk zingen we “Er is er één jarig hoera, hoera!” op een vol terras op 1520 meter hoogte. We zijn in de Oostenrijkse Alpen en vieren de zeventiende verjaardag van onze mooie dochter. Twee nachten staan we naast een volle appelboom op een groen, sappig grasveld. Met volle teugen ademen we de frisse, stofvrije zuurstof in. Om ons heen de grillige toppen van de Alpen. We zijn aan het mooie Wolfgangsee. Twee zonovergoten dagen. De jarige job mag vandaag kiezen hoe we haar verjaardag vieren. Op fietsen rijden we langs het bergmeer naar de Seilbahn in een naburig dorp. We gaan met een gondeltje naar de Zwölferhorn. Adembenemend uitzicht op vele, knalblauwe bergmeren! Geklingel van koeienbellen op de achtergrond. Dit ís Oostenrijk ten voeten uit. We eten gebakjes met voor de jarige job twee brandende kaarsjes er in. We zingen niet te luid, want ze wil niet de aandacht van het volle terras. Toch voelt ze zich erg jarig op deze vakantiedag. Zoals ze zich ook telkens jarig voelde op al die andere reisplekjes op aarde waar we haar geboortedag vierden. Traditioneel noemen we het indrukwekkende lijstje maar weer eens op. Na de bergwandeling lunchen we in St. Gilgen en fietsen we langs het meer weer terug naar de camping. In de nacht die volgde kwamen flinke windvlagen van over het meer die het kleine tentje zowat de lucht intilde. De meiden lagen bang tegen elkaar aan. Handen van grote zus op de oren van kleine zus. De jongste huilde van angst. Hun papa heeft in de storm snel alle haringen in de grond getikt om de tent goed vast te zetten. Mijn grote rol was de zaklamp vasthouden. Toen de storm halverwege de nacht ging liggen begon de regen die ons op de terugreis tot halverwege de dag heeft vergezeld.
Würstburg(D), 19 augustus 2017
- John Lennon
Een nachtelijke dodemansrit van zesentwintig kilometer over het Kroatische eiland Cres. Om vier uur ’s nachts stonden we op om de boot van zes uur te halen naar het vasteland. Het tentje moest opgeruimd worden en ons bed ingeklapt. We duwden de bus over de slapende camping. Er was die nacht een flinke zeewind op komen zetten. In onze kampeerbus voelden we de windvlagen enorm. Toch had ik lekker en zorgeloos geslapen. Als ik toen toch geweten had wat me te wachten stond! De hemel was die nacht bezaaid met sterren. Een klein sikkelmaantje gaf nauwelijks licht. We reden over de onverlichte, smalle bergweggetjes. Haarspeldbochten, bochten zonder vangrail en veel kuilen en hobbels in het asfalt. We reden langs zwarte afgronden en over viaducten waar onze hoge kampeerbus plots veel wind ving. Elke spier in mijn lijf was aangespannen. Mijn hand verkrampt om de deurgreep. Mijn adem ingehouden. Ik heb hoogtevrees en kreeg angstvisoenen. Wat als de oude rem het begeeft? Wat als de wind grip krijgt op onze hoge bus? Bovendien zagen we onderweg zes herten, een konijn en twee schaapjes op de donkere weg. Niet echt een ontspannen ritje op de smalle weg waar sommige stukken zelfs eenbaansweg waren of zonder witte strepen. Mijn lief had deze nacht heldhaftig gereden en we kwamen ruimschoots op tijd, én als eerste, aan bij de veerboot. Zo zagen we onderweg de koperen zon opkomen die we gisteravond op een picknickkleedje op het strand spectaculair in een oranje gloed achter een eilandje zagen zakken. Een thermoskan thee, een reep chocola en brandende kaarsjes om ons heen.
Ingetogen, maar vrolijk zingen we “Er is er één jarig hoera, hoera!” op een vol terras op 1520 meter hoogte. We zijn in de Oostenrijkse Alpen en vieren de zeventiende verjaardag van onze mooie dochter. Twee nachten staan we naast een volle appelboom op een groen, sappig grasveld. Met volle teugen ademen we de frisse, stofvrije zuurstof in. Om ons heen de grillige toppen van de Alpen. We zijn aan het mooie Wolfgangsee. Twee zonovergoten dagen. De jarige job mag vandaag kiezen hoe we haar verjaardag vieren. Op fietsen rijden we langs het bergmeer naar de Seilbahn in een naburig dorp. We gaan met een gondeltje naar de Zwölferhorn. Adembenemend uitzicht op vele, knalblauwe bergmeren! Geklingel van koeienbellen op de achtergrond. Dit ís Oostenrijk ten voeten uit. We eten gebakjes met voor de jarige job twee brandende kaarsjes er in. We zingen niet te luid, want ze wil niet de aandacht van het volle terras. Toch voelt ze zich erg jarig op deze vakantiedag. Zoals ze zich ook telkens jarig voelde op al die andere reisplekjes op aarde waar we haar geboortedag vierden. Traditioneel noemen we het indrukwekkende lijstje maar weer eens op. Na de bergwandeling lunchen we in St. Gilgen en fietsen we langs het meer weer terug naar de camping. In de nacht die volgde kwamen flinke windvlagen van over het meer die het kleine tentje zowat de lucht intilde. De meiden lagen bang tegen elkaar aan. Handen van grote zus op de oren van kleine zus. De jongste huilde van angst. Hun papa heeft in de storm snel alle haringen in de grond getikt om de tent goed vast te zetten. Mijn grote rol was de zaklamp vasthouden. Toen de storm halverwege de nacht ging liggen begon de regen die ons op de terugreis tot halverwege de dag heeft vergezeld.
Würstburg(D), 19 augustus 2017
woensdag 16 augustus 2017
Tuimelaars en een catamaran
I felt my lungs inflate with the onrush of scenery – air, mountains, trees, people. I thought, “This is what it is to be happy.”
- Sylvia Plath
We zijn eigenlijk puur alleen naar het eiland Cres (spreek uit Sres) gekomen vanwege het dolfijnenreservaat. Via een brug naar Krk eiland gereden en vanaf daar de bus op een veerboot naar het daarachter gelegen eiland Cres. Dit eiland is maar schaars bewoond en maakt deel uit van het Kvarner eilanden archipel. Er is hier al cultuur terug gevonden vanaf het Stenen Tijdperk. Natuurlijk hebben de Romeinen ook hier flink hun sporen nagelaten in het stadje Cres. De verborgen witte strandjes zijn pareltjes. Dit deel van de Adriatische Zee wordt beschermd door Losinj Dolphin Reserve. Vandaag hebben we gedaan wat een van de highlights van deze rondreis moest worden: tuimelaars spotten. De aardige kapitein vertelde me eerder dat het zicht op dolfijnen op deze winderige, lichtbewolkte dag beduidend minder zou zijn... Ik vroeg hem daarop hoe het in z’n werk zou gaan. Als hij dolfijnen zou zien zou hij met z’n catamaran de achtervolging inzetten. Toen de zon al hoog aan de hemel stond en ik vooraan op de boot over zee stond te turen, terwijl ik mijn bikini liet drogen, spotte ik plots twee dolfijnen. Ik waarschuwde eerst onze meiden en tikte daarna op de deur van de kapitein. Hij draaide meteen aan het stuurwiel om ze te benaderen. “Waarom riep je me niet metéén, señora?” riep hij me plagend toe. Een half uur lang hebben we de groep van zo’n zes tuimelaars aanschouwd. Het allermooiste moment was toen één een sprong van anderhalve meter boven het water maakte. Tot tranen toe geroerd. “Moet je nu echt huilen?” vroeg middelste kind. De kapitein zei me later dat dit speciale moment écht een unicum was. Later zwommen ze ook nog voor de catamaran uit waarbij ze speels hun witte buikjes lieten zien. De dag werd helemaal onvergetelijk toen we de boot vlak voor een onbeduidende ingang tot een grot aanlegden. We sprongen het water weer in en zwommen erin. In de pikdonkere grot sijpelde zonlicht door een onderwater opening naar binnen waardoor het water in ‘neonachtig’ blauw licht baadde... Sprookjesachtig als in een ijspaleis. Het water in de grot was ijs- en ijskoud, omdat het van een bergmeer afkomstig was en via een grottenstelsel van zeven kilometer naar zee stroomde. Om de grot te verlaten moesten we een meter onderwater naar het daglicht zwemmen. Heel avontuurlijk en spannend vanwege het grillige, scherpe steen waar we onderdoor moesten zwemmen. Ondanks de zeer luidruchtige en bijna onuitstaanbare Italianen (vooral toen ze flink wat wijn en bier op hadden) was het een dag met een gouden randje. De kapitein en ik wisselden bedankjes heen en weer uit. “Ciao, señora!” wuifde hij vanaf de boot naar de kade waar deze boottocht voor ons eindigde.
Elke ochtend wanneer ik vlak na zes uur wakker word hoor ik schaapjes blaten. Het zijn semi-wilde Tramuntana schapen die al meer dan duizend jaar uniek zijn op dit eiland. Tientallen jaren terug hebben de Kroaten wilde zwijnen naar dit eiland gebracht om te jagen en door hun flink groeiende aantal is het aantal schapen van 100.000 naar 15.000 gezakt. Schaapjes en lammeren zijn namelijk prooi van zwijnen. De gevolgen zijn best groot. Minder wol en inkomsten voor de bewoners, de oorspronkelijke grassen en wilde bloemen zijn vervangen door andere vegetatie waardoor de schapen bijgevoederd moeten worden. Ook de typisch stenen muurtjes - gromace - die als windbrekers dienen en om de schapen bij elkaar te houden, worden niet meer door de boeren verzorgd waardoor ze afbrokkelen. Toch hoor ik dagelijks het geblaat als de zon opkomt. Mooi moment voor yoga oefeningen aan zee. Ik spreid mijn yogamatje op een plateau op de rotsen, of ik ga een flink rondje hardlopen over een aangelegd wandelpad langs het water. We staan vijf nachten op deze strandcamping waar we echt een heel grote plek hebben gekregen tussen oude olijfbomen en zelfs een vijgenboom. De hangmat hangt in de schaduw. Een rustplek. Eega en ik hebben wederom van een massage genoten. We lezen veel. De temperatuur is hier een koele dertig graden waardoor we heerlijk slapen. Het zeebriesje maakt dat het hier de hele dag goed vertoeven is. Het havendorpje Cres is in de 16e eeuw gesticht toen bewoners van een andere stad geplaagd werden door de pest. Pastelkleurige huizen met witte luiken liggen vredig rond de haven. Een mooie laatste kampeerplek om onze Kroatische roadtrip af te sluiten. Hierna rijden we via een paar dagen Oostenrijk terug naar huis.
Cres, 15 augustus 2017
- Sylvia Plath
We zijn eigenlijk puur alleen naar het eiland Cres (spreek uit Sres) gekomen vanwege het dolfijnenreservaat. Via een brug naar Krk eiland gereden en vanaf daar de bus op een veerboot naar het daarachter gelegen eiland Cres. Dit eiland is maar schaars bewoond en maakt deel uit van het Kvarner eilanden archipel. Er is hier al cultuur terug gevonden vanaf het Stenen Tijdperk. Natuurlijk hebben de Romeinen ook hier flink hun sporen nagelaten in het stadje Cres. De verborgen witte strandjes zijn pareltjes. Dit deel van de Adriatische Zee wordt beschermd door Losinj Dolphin Reserve. Vandaag hebben we gedaan wat een van de highlights van deze rondreis moest worden: tuimelaars spotten. De aardige kapitein vertelde me eerder dat het zicht op dolfijnen op deze winderige, lichtbewolkte dag beduidend minder zou zijn... Ik vroeg hem daarop hoe het in z’n werk zou gaan. Als hij dolfijnen zou zien zou hij met z’n catamaran de achtervolging inzetten. Toen de zon al hoog aan de hemel stond en ik vooraan op de boot over zee stond te turen, terwijl ik mijn bikini liet drogen, spotte ik plots twee dolfijnen. Ik waarschuwde eerst onze meiden en tikte daarna op de deur van de kapitein. Hij draaide meteen aan het stuurwiel om ze te benaderen. “Waarom riep je me niet metéén, señora?” riep hij me plagend toe. Een half uur lang hebben we de groep van zo’n zes tuimelaars aanschouwd. Het allermooiste moment was toen één een sprong van anderhalve meter boven het water maakte. Tot tranen toe geroerd. “Moet je nu echt huilen?” vroeg middelste kind. De kapitein zei me later dat dit speciale moment écht een unicum was. Later zwommen ze ook nog voor de catamaran uit waarbij ze speels hun witte buikjes lieten zien. De dag werd helemaal onvergetelijk toen we de boot vlak voor een onbeduidende ingang tot een grot aanlegden. We sprongen het water weer in en zwommen erin. In de pikdonkere grot sijpelde zonlicht door een onderwater opening naar binnen waardoor het water in ‘neonachtig’ blauw licht baadde... Sprookjesachtig als in een ijspaleis. Het water in de grot was ijs- en ijskoud, omdat het van een bergmeer afkomstig was en via een grottenstelsel van zeven kilometer naar zee stroomde. Om de grot te verlaten moesten we een meter onderwater naar het daglicht zwemmen. Heel avontuurlijk en spannend vanwege het grillige, scherpe steen waar we onderdoor moesten zwemmen. Ondanks de zeer luidruchtige en bijna onuitstaanbare Italianen (vooral toen ze flink wat wijn en bier op hadden) was het een dag met een gouden randje. De kapitein en ik wisselden bedankjes heen en weer uit. “Ciao, señora!” wuifde hij vanaf de boot naar de kade waar deze boottocht voor ons eindigde.
Elke ochtend wanneer ik vlak na zes uur wakker word hoor ik schaapjes blaten. Het zijn semi-wilde Tramuntana schapen die al meer dan duizend jaar uniek zijn op dit eiland. Tientallen jaren terug hebben de Kroaten wilde zwijnen naar dit eiland gebracht om te jagen en door hun flink groeiende aantal is het aantal schapen van 100.000 naar 15.000 gezakt. Schaapjes en lammeren zijn namelijk prooi van zwijnen. De gevolgen zijn best groot. Minder wol en inkomsten voor de bewoners, de oorspronkelijke grassen en wilde bloemen zijn vervangen door andere vegetatie waardoor de schapen bijgevoederd moeten worden. Ook de typisch stenen muurtjes - gromace - die als windbrekers dienen en om de schapen bij elkaar te houden, worden niet meer door de boeren verzorgd waardoor ze afbrokkelen. Toch hoor ik dagelijks het geblaat als de zon opkomt. Mooi moment voor yoga oefeningen aan zee. Ik spreid mijn yogamatje op een plateau op de rotsen, of ik ga een flink rondje hardlopen over een aangelegd wandelpad langs het water. We staan vijf nachten op deze strandcamping waar we echt een heel grote plek hebben gekregen tussen oude olijfbomen en zelfs een vijgenboom. De hangmat hangt in de schaduw. Een rustplek. Eega en ik hebben wederom van een massage genoten. We lezen veel. De temperatuur is hier een koele dertig graden waardoor we heerlijk slapen. Het zeebriesje maakt dat het hier de hele dag goed vertoeven is. Het havendorpje Cres is in de 16e eeuw gesticht toen bewoners van een andere stad geplaagd werden door de pest. Pastelkleurige huizen met witte luiken liggen vredig rond de haven. Een mooie laatste kampeerplek om onze Kroatische roadtrip af te sluiten. Hierna rijden we via een paar dagen Oostenrijk terug naar huis.
Cres, 15 augustus 2017
zaterdag 12 augustus 2017
Travel for travel's sake
For my part, I travel not to go anywhere, but to go. I travel for travel’s sake. The great affair is to move.
- Robert Louis Stevenson
“Oh la la mama!” wordt er me na geroepen. Mensen stoppen om hun mobieltje te pakken om een foto te maken. Een uur eerder zijn we van onze camping weg gereden. Eigenlijk meteen sluiten we aan in de file om over de oude brug naar Trogir te komen. We hebben de afgelopen dagen alles te voet, per boot of op de fiets gedaan. Nu rijden we stapvoets in onze bus over een smalle, bochtige weg naar het Middeleeuwse stadje. Gebouwd in de tijd dat er geen auto’s, laat staan megagrote campers!, bestonden. Bij elke bocht oponthoud. Bij zulke hoge temperaturen trekt onze luchtgekoelde retrobus het niet meer. De motor slaat om de tweehonderd meter af. Ik heb de motorklep aan de achterkant al open gezet. Gek hoe een mensenbrein werkt. Ik herinner me uit mijn jeugd zoiets onbelangrijks als dat zulke bussen bij warm weer met de achterklep open rondreden. We knijpen ‘m steeds meer als we in het superdrukke centrum komen. En ja hoor, bingo! Bovenop de oude stadsbrug kán de oude motor de hitte niet meer aan. Hij heeft z’n stinkende best gedaan. Ik reageer snel. Ik spring uit de bus, waar we een uur eerder in onze natte badkleding ingestapt waren, en begin met duwen. De meiden komen er meteen achteraan. Zo ‘rijden’ we stapvoets in de lange rij auto’s door de stad. Waar toeristen rond slenteren, de terrasjes vol zitten, de veerboten aangelegd liggen en de filerijders zo snel mogelijk de hete, drukke stad uit willen geraken. Jongste en ik in niks anders gekleed dan onze bikini’s en slippers. Middelste had snel een jurkje aangeschoten.. Een fotogeniek plaatje. Wellicht waart er nu ergens een foto rond van een antieke VW op Facebook met drie gebruinde, schaars geklede dames erachter om te duwen. De vader van het gezin bezweet achter het stuur. In het decor van een oude brug over een azuurblauwe zee in het zonnige Middeleeuwse Trogir. De motor slaat gelukkig niet veel later weer aan en met de motorklep open rijden we in nog geen uur, via een prachtige kustroute, naar ons nieuwe stekkie bij National Park Krka. We zijn alle vier zo trots op onze auto die ons nooit in de steek laat. Zo stoer, zo sterk en zó charmant!
Na zo’n flinke tijd aan zee vertoefd te hebben is het heerlijk om in het binnenland, in een klein pijnbomenbos, te kamperen. Een campinkje zonder nachtverlichting, zonder winkel en zonder felverlichte, drukke doucheruimten. Wel met een heerlijk klein zwembad met ligbedjes. De tweede dag hebben we onszelf verwend met een VIP tour. In een nieuwe luxe minibus mét airco lieten we ons met nog zes mensen rondrijden door het 109 vierkante kilometer grote natuurpark met een diepe gorge, de lichtblauwe Krka rivier en mooie watervallen. Een superverzorgde dag waarbij we alle highlights en verborgen uitzichtpunten te zien kregen. We zwommen bij de drukbezochte watervallen toen het er nog rustig was. We hadden een voortreffelijke lunch bij een eeuwenoude watermolen. Deze bodega had een heel bijzondere vibe. Drie grote eettafels stonden met hun poten in laag stromend water van een waterval. Overal koude jacuzzi’s onder de watervalletjes. Uniek! Aan de tafel naast ons kwam een gitaar tevoorschijn en zongen vier Kroatische pensionada’s spontaan de sterren van de hemel. Daarna relaxen aan de oever van de Krka rivier en nog later zagen we de beroemde zestig meter hoge watervallen. Het voelde vooral heel luxe om op zo’n snikhete dag (wederom veertig graden) de hele dag rondgereden te worden in een koelkast!
Lozovac, 9 augustus 2017
- Robert Louis Stevenson
“Oh la la mama!” wordt er me na geroepen. Mensen stoppen om hun mobieltje te pakken om een foto te maken. Een uur eerder zijn we van onze camping weg gereden. Eigenlijk meteen sluiten we aan in de file om over de oude brug naar Trogir te komen. We hebben de afgelopen dagen alles te voet, per boot of op de fiets gedaan. Nu rijden we stapvoets in onze bus over een smalle, bochtige weg naar het Middeleeuwse stadje. Gebouwd in de tijd dat er geen auto’s, laat staan megagrote campers!, bestonden. Bij elke bocht oponthoud. Bij zulke hoge temperaturen trekt onze luchtgekoelde retrobus het niet meer. De motor slaat om de tweehonderd meter af. Ik heb de motorklep aan de achterkant al open gezet. Gek hoe een mensenbrein werkt. Ik herinner me uit mijn jeugd zoiets onbelangrijks als dat zulke bussen bij warm weer met de achterklep open rondreden. We knijpen ‘m steeds meer als we in het superdrukke centrum komen. En ja hoor, bingo! Bovenop de oude stadsbrug kán de oude motor de hitte niet meer aan. Hij heeft z’n stinkende best gedaan. Ik reageer snel. Ik spring uit de bus, waar we een uur eerder in onze natte badkleding ingestapt waren, en begin met duwen. De meiden komen er meteen achteraan. Zo ‘rijden’ we stapvoets in de lange rij auto’s door de stad. Waar toeristen rond slenteren, de terrasjes vol zitten, de veerboten aangelegd liggen en de filerijders zo snel mogelijk de hete, drukke stad uit willen geraken. Jongste en ik in niks anders gekleed dan onze bikini’s en slippers. Middelste had snel een jurkje aangeschoten.. Een fotogeniek plaatje. Wellicht waart er nu ergens een foto rond van een antieke VW op Facebook met drie gebruinde, schaars geklede dames erachter om te duwen. De vader van het gezin bezweet achter het stuur. In het decor van een oude brug over een azuurblauwe zee in het zonnige Middeleeuwse Trogir. De motor slaat gelukkig niet veel later weer aan en met de motorklep open rijden we in nog geen uur, via een prachtige kustroute, naar ons nieuwe stekkie bij National Park Krka. We zijn alle vier zo trots op onze auto die ons nooit in de steek laat. Zo stoer, zo sterk en zó charmant!
Na zo’n flinke tijd aan zee vertoefd te hebben is het heerlijk om in het binnenland, in een klein pijnbomenbos, te kamperen. Een campinkje zonder nachtverlichting, zonder winkel en zonder felverlichte, drukke doucheruimten. Wel met een heerlijk klein zwembad met ligbedjes. De tweede dag hebben we onszelf verwend met een VIP tour. In een nieuwe luxe minibus mét airco lieten we ons met nog zes mensen rondrijden door het 109 vierkante kilometer grote natuurpark met een diepe gorge, de lichtblauwe Krka rivier en mooie watervallen. Een superverzorgde dag waarbij we alle highlights en verborgen uitzichtpunten te zien kregen. We zwommen bij de drukbezochte watervallen toen het er nog rustig was. We hadden een voortreffelijke lunch bij een eeuwenoude watermolen. Deze bodega had een heel bijzondere vibe. Drie grote eettafels stonden met hun poten in laag stromend water van een waterval. Overal koude jacuzzi’s onder de watervalletjes. Uniek! Aan de tafel naast ons kwam een gitaar tevoorschijn en zongen vier Kroatische pensionada’s spontaan de sterren van de hemel. Daarna relaxen aan de oever van de Krka rivier en nog later zagen we de beroemde zestig meter hoge watervallen. Het voelde vooral heel luxe om op zo’n snikhete dag (wederom veertig graden) de hele dag rondgereden te worden in een koelkast!
Lozovac, 9 augustus 2017
dinsdag 8 augustus 2017
Travel experiences
To my mind, the greatest reward and luxury of travel is to be able to experience everyday things as if for the first time, to be in a position in which almost nothing is so familiar it is taken for granted.
- Bill Bryson
Uitgeteld lagen we na onze lunch op ons rug in het gras. In een stadspark in Split. De thermometer had net veertig graden aangetikt. In de schaduw! Nauwelijks een zuchtje wind en de hitte benam je adem. Er lagen meer uitgetelde toeristen maar ook een zigeunergezin. Eerst zag ik twee kleine kindjes in een berg lege plastic flessen en blikjes zitten. Later zag ik steeds meer kinderen met armen vol lege flessen terug bij hun ouders komen. Vijf vieze kinderen met hun handen in de vuilnisbakken graaiend naar flessen. Als er nog een restje in zat gooiden ze het leeg over het grasveld waar ze zaten. Papa en mama lagen op een groot kleed met één hoofdkussen. Mama zocht naar luizen in papa’s haar. De baby van nog geen jaar in een romper zonder luier graaide met z’n vieze handjes vrolijk naar de rode bierblikjes en stopte alles in zijn mond. Zijn zusje van amper drie jaar met een veel te zware, volle luier deed hetzelfde. Waar zouden ze slapen? Die ochtend hadden we de veerboot naar Split gepakt. Een uur later stonden we aan de gouden poort van het enorme paleis van Romeinse keizer Diocletianus, maar ook meteen het levende hart van Split. Het paleis is in de vierde eeuw gebouwd waarbij niets teveel was – zelfs een zwart granieten sfinx werd er uit Egypte gehaald. Nu wonen er nog steeds zo’n drieduizend mensen in de verzengende, bedompte lucht binnen de stadse paleismuren. Ook de Sint-Domnius kathedraal is er gehuisvest met een prachtige Byzantijnse inrichting. We hebben zelfs helemaal naar de kerkklok geklommen wat heel erg eng was voor iemand met hoogtevrees zoals ik. Door de extreme hitte bewogen we ons van ijskoude smoothies naar een lunch met glazen vol ijsblokjes en van romig Italiaans ijs naar het stadspark met drie liter water in onze rugzak. Hoe houdt zo’n zigeunergezin het dagelijks vol in de hitte?
Eén van mijn hobby’s is snorkelen in zee. In een azuurblauwe, warme zee. Gisteravond laat zagen we op de kade van Trogir een leuke dagtrip ‘snorkelen in de Blue Lagoon’ aangeboden. Ik moest mijn lief wel even overtuigen, snorkelen is niet echt zijn ding, maar vanmorgen stapten we met velen tegelijk op de boot. Halverwege de ochtend dobberden we al in de Blue Lagoon. Superhelder blauw water waar mooie vissen te zien waren. Ik moest daarvoor wel even van de groep en de boot weg zwemmen. Het heldere water had een enorme aantrekkingskracht op ons. Springen vanaf de rand van de boot, zwemmen en snorkelen natuurlijk. Na een eenvoudige lunch (kip of vis) aan boord legden we aan op het piepkleine eilandje Solta. Mijn lief meteen op een terrasje verwend met een ijskoude cola vanwege zijn opoffering en daarna naar een strandje met een idyllisch uitzicht op groen beboste eilanden in een azuurblauwe zee. We hadden geluk. De flinke zeewind die op kwam zetten zorgde voor spectaculaire golven. Naast snorkelen genoten we ook van de hoge golven die we hier in Kroatië niet eerder gezien hadden. Eind van de middag voeren we over een ruige zee weer terug naar de haven van Trogir. Voor mij en de meiden een fantastische dag op de Adriatische Zee. Eega had wat meer moeite met het vinden van z’n draai. Morgen rijden we op ons gemak weg van de kust naar National Park Krka waar we een aantal dagen verfrissing zullen vinden onder de vele watervallen.
Trogir, 7 augustus 2017
- Bill Bryson
Uitgeteld lagen we na onze lunch op ons rug in het gras. In een stadspark in Split. De thermometer had net veertig graden aangetikt. In de schaduw! Nauwelijks een zuchtje wind en de hitte benam je adem. Er lagen meer uitgetelde toeristen maar ook een zigeunergezin. Eerst zag ik twee kleine kindjes in een berg lege plastic flessen en blikjes zitten. Later zag ik steeds meer kinderen met armen vol lege flessen terug bij hun ouders komen. Vijf vieze kinderen met hun handen in de vuilnisbakken graaiend naar flessen. Als er nog een restje in zat gooiden ze het leeg over het grasveld waar ze zaten. Papa en mama lagen op een groot kleed met één hoofdkussen. Mama zocht naar luizen in papa’s haar. De baby van nog geen jaar in een romper zonder luier graaide met z’n vieze handjes vrolijk naar de rode bierblikjes en stopte alles in zijn mond. Zijn zusje van amper drie jaar met een veel te zware, volle luier deed hetzelfde. Waar zouden ze slapen? Die ochtend hadden we de veerboot naar Split gepakt. Een uur later stonden we aan de gouden poort van het enorme paleis van Romeinse keizer Diocletianus, maar ook meteen het levende hart van Split. Het paleis is in de vierde eeuw gebouwd waarbij niets teveel was – zelfs een zwart granieten sfinx werd er uit Egypte gehaald. Nu wonen er nog steeds zo’n drieduizend mensen in de verzengende, bedompte lucht binnen de stadse paleismuren. Ook de Sint-Domnius kathedraal is er gehuisvest met een prachtige Byzantijnse inrichting. We hebben zelfs helemaal naar de kerkklok geklommen wat heel erg eng was voor iemand met hoogtevrees zoals ik. Door de extreme hitte bewogen we ons van ijskoude smoothies naar een lunch met glazen vol ijsblokjes en van romig Italiaans ijs naar het stadspark met drie liter water in onze rugzak. Hoe houdt zo’n zigeunergezin het dagelijks vol in de hitte?
Eén van mijn hobby’s is snorkelen in zee. In een azuurblauwe, warme zee. Gisteravond laat zagen we op de kade van Trogir een leuke dagtrip ‘snorkelen in de Blue Lagoon’ aangeboden. Ik moest mijn lief wel even overtuigen, snorkelen is niet echt zijn ding, maar vanmorgen stapten we met velen tegelijk op de boot. Halverwege de ochtend dobberden we al in de Blue Lagoon. Superhelder blauw water waar mooie vissen te zien waren. Ik moest daarvoor wel even van de groep en de boot weg zwemmen. Het heldere water had een enorme aantrekkingskracht op ons. Springen vanaf de rand van de boot, zwemmen en snorkelen natuurlijk. Na een eenvoudige lunch (kip of vis) aan boord legden we aan op het piepkleine eilandje Solta. Mijn lief meteen op een terrasje verwend met een ijskoude cola vanwege zijn opoffering en daarna naar een strandje met een idyllisch uitzicht op groen beboste eilanden in een azuurblauwe zee. We hadden geluk. De flinke zeewind die op kwam zetten zorgde voor spectaculaire golven. Naast snorkelen genoten we ook van de hoge golven die we hier in Kroatië niet eerder gezien hadden. Eind van de middag voeren we over een ruige zee weer terug naar de haven van Trogir. Voor mij en de meiden een fantastische dag op de Adriatische Zee. Eega had wat meer moeite met het vinden van z’n draai. Morgen rijden we op ons gemak weg van de kust naar National Park Krka waar we een aantal dagen verfrissing zullen vinden onder de vele watervallen.
Trogir, 7 augustus 2017
vrijdag 4 augustus 2017
Als je er de tijd voor neemt
Dingen die je alleen kunt ziet als je er de tijd voor neemt.
- Haemin Sunim
Rode zeesterren, platte zandkleurige vissen, scholen zilveren visjes en prachtig gekleurde vissen. Ook hebben jongste kind en ik een aantal glanzende parelmoer schelpen opgedoken. Net als in mijn jeugd. In mijn herinneringen zijn mijn zus en ik de hele dag niets anders aan het doen dan schelpen aan het opduiken. Destijds in Joegoslavië. Ook nu heeft de jongste haar voet in een zee egel gezet zoals ik dat ook deed op haar leeftijd. De tijd herhaalt zich. De tijd is loom hier. Speciaal op dit eiland omdat we hier vijf nachten achtereen verblijven. Vijf nachten en dagen pal aan zee. Onder ons campingplekje, op een voormalige olijvenboomgaard, strekt zich de zee uit. Via rotsen klimmen we naar een toegang tot de zee. Het stikt van de zee egels tussen de stenen. Het water is vierentwintig graden. Als mijn lief en ik in de vroege ochtend hard gelopen hebben springen we vanaf een houten steiger bezweet met onze sportkleding nog aan (alleen hardloopschoenen natuurlijk uitgetrokken) de zee in. De nacht tovert de hemel vol sterren. Het leven is hier zoet en aangenaam. De zon zakt recht voor onze campingtafel de zee in. Op de achtergrond het silhouet van een eilanden archipel. Een magisch schilderij vol warme kleuren. Hier kunnen we onszelf opladen in de diepste zin van het woord. Eega en ik hebben beiden een massage ondergaan. We zwemmen een rondje rond het eilandje voor ons gelegen. Ik doe mijn yoga oefeningen op mijn matje uitkijkend op zee. Een fris zeebriesje zorgt voor verkoeling. Hier vinden we kalmte.
Er komt langzaam een bezwete, zongebruinde arm tussen de voorstoelen in de bus tevoorschijn. ”I need air…” wordt er bij gekreund. Ik kijk om en zie een rood verhit gezicht van ons kind. Daarachter nog een paar smekende ogen. Ze smelten achterin de bus als we in een uurtje naar het eiland Ciovo rijden. Het kwik zal net geen veertig graden aantikken. Achter kunnen de ramen niet open. De ‘oortjes’ voorin staan wijd open, maar er stroomt alleen maar heel warme lucht naar binnen. De twee ventilatortjes achterin kunnen het niet aan. De meiden smoren bijna… We worden er melig van. Deze ochtend hebben we vroeg ons boeltje weer opgepakt en hebben we onderweg de stad Sibenik bezocht. Deze oude stad is in de elfde eeuw door de Kroatische koning Petar IV gesticht. Daarna van 1116 tot 1797 is de stad in handen van Venetië geweest. Die invloed is duidelijk te zien: smalle, oplopende steegjes, hoge huizen met houten luiken voor de ramen, de schaduwen van de huizen en verkoop van heerlijk, authentiek Italiaans ijs. Ook het accent dat ze hier spreken klinkt mij Italiaans de oren. In de St. James kathedraal uit 1431 krijgen we witte doeken aangeboden. Ik om mijn blote schouders te bedekken en de meiden mogen de doek om hun blote benen wikkelen. Op het orgel speelt luide, dramatische muziek. Deze kathedraal is uniek in Europa, omdat ze helemaal uit steen opgetrokken is. Zonder gebruik van bakstenen en hout. Boven op de berg staat het dertiende eeuwse fort van St. Michael. De klim ernaar toe is zwaar onder de felle zon. Het uitzicht vanaf het fort op de witte, Middeleeuwse stad aan de azuurblauwe zee is echter magnifiek.
Okrug Donji, 3 augustus 2017
- Haemin Sunim
Rode zeesterren, platte zandkleurige vissen, scholen zilveren visjes en prachtig gekleurde vissen. Ook hebben jongste kind en ik een aantal glanzende parelmoer schelpen opgedoken. Net als in mijn jeugd. In mijn herinneringen zijn mijn zus en ik de hele dag niets anders aan het doen dan schelpen aan het opduiken. Destijds in Joegoslavië. Ook nu heeft de jongste haar voet in een zee egel gezet zoals ik dat ook deed op haar leeftijd. De tijd herhaalt zich. De tijd is loom hier. Speciaal op dit eiland omdat we hier vijf nachten achtereen verblijven. Vijf nachten en dagen pal aan zee. Onder ons campingplekje, op een voormalige olijvenboomgaard, strekt zich de zee uit. Via rotsen klimmen we naar een toegang tot de zee. Het stikt van de zee egels tussen de stenen. Het water is vierentwintig graden. Als mijn lief en ik in de vroege ochtend hard gelopen hebben springen we vanaf een houten steiger bezweet met onze sportkleding nog aan (alleen hardloopschoenen natuurlijk uitgetrokken) de zee in. De nacht tovert de hemel vol sterren. Het leven is hier zoet en aangenaam. De zon zakt recht voor onze campingtafel de zee in. Op de achtergrond het silhouet van een eilanden archipel. Een magisch schilderij vol warme kleuren. Hier kunnen we onszelf opladen in de diepste zin van het woord. Eega en ik hebben beiden een massage ondergaan. We zwemmen een rondje rond het eilandje voor ons gelegen. Ik doe mijn yoga oefeningen op mijn matje uitkijkend op zee. Een fris zeebriesje zorgt voor verkoeling. Hier vinden we kalmte.
Er komt langzaam een bezwete, zongebruinde arm tussen de voorstoelen in de bus tevoorschijn. ”I need air…” wordt er bij gekreund. Ik kijk om en zie een rood verhit gezicht van ons kind. Daarachter nog een paar smekende ogen. Ze smelten achterin de bus als we in een uurtje naar het eiland Ciovo rijden. Het kwik zal net geen veertig graden aantikken. Achter kunnen de ramen niet open. De ‘oortjes’ voorin staan wijd open, maar er stroomt alleen maar heel warme lucht naar binnen. De twee ventilatortjes achterin kunnen het niet aan. De meiden smoren bijna… We worden er melig van. Deze ochtend hebben we vroeg ons boeltje weer opgepakt en hebben we onderweg de stad Sibenik bezocht. Deze oude stad is in de elfde eeuw door de Kroatische koning Petar IV gesticht. Daarna van 1116 tot 1797 is de stad in handen van Venetië geweest. Die invloed is duidelijk te zien: smalle, oplopende steegjes, hoge huizen met houten luiken voor de ramen, de schaduwen van de huizen en verkoop van heerlijk, authentiek Italiaans ijs. Ook het accent dat ze hier spreken klinkt mij Italiaans de oren. In de St. James kathedraal uit 1431 krijgen we witte doeken aangeboden. Ik om mijn blote schouders te bedekken en de meiden mogen de doek om hun blote benen wikkelen. Op het orgel speelt luide, dramatische muziek. Deze kathedraal is uniek in Europa, omdat ze helemaal uit steen opgetrokken is. Zonder gebruik van bakstenen en hout. Boven op de berg staat het dertiende eeuwse fort van St. Michael. De klim ernaar toe is zwaar onder de felle zon. Het uitzicht vanaf het fort op de witte, Middeleeuwse stad aan de azuurblauwe zee is echter magnifiek.
Okrug Donji, 3 augustus 2017
zondag 30 juli 2017
Eilanden, eilanden,...
I like this place and could willingly waste my time in it.
- William Shakespeare
Op een doodstille camping, om zes uur in de vroegte, duwen eega en ik onze bus zonder bestuurder naar de uitgang van de camping. Op het laatste moment spring ik erin om aan het stuur te trekken. Zo starten we de bus pas bij de uitgang en maken we niemand wakker op dit vroege uur. Als we bij het dorpsbakkertje wegrijden beginnen we aan ons avontuur in Nationaal Park Plitvicka Jezera. Ook al is het nog 70 kilometer rijden waar we trouwens anderhalf uur over doen door de vele bochten. Wanneer de kassa’s nét open zijn sta ik al in de rij. Uren later zal het keidruk zijn. Plitvicka Jezera is in 1949 tot Nationaal Park uit geroepen en staat geplaatst op de Wereldnatuurerfgoed lijst van UNESCO. Het park is bekend om zijn watervallen op kalkachtige beddingen waardoor er vele fantastische turquoise meren zijn ontstaan tussen de beboste berghellingen. Het water is zó helder dat je de vissen ziet zwemmen. En als je dan nét een action camera gekocht hebt is het een feest om onderwater te filmen! Er is achttien kilometer aan houten vlonders geplaatst waarover je langs de prachtigste watervallen wandelt. Ik had best hoge verwachtingen vanwege de schitterende foto’s die ik vooraf had gezien, maar mijn verwachtingen zijn dik overtroffen. Wat een fotogeniek bos! De afstanden zijn daar enorm en daarom hebben we twee keer een bus- en een keer een bootreis gemaakt. We hebben er ruim zes uur rond gewandeld. Net toen we moe werden en de temperatuur flink op begon te lopen werd het zo druk dat we zijn vertrokken. Achteraf kijk ik terug op vele zen uurtjes in het bos: alleen maar gefocussed op al het moois om me heen. De uren zijn voorbij gevlógen!
Na een prachtige rit over het eiland Pag langs de zoutvelden en de azuurblauwe zee vragen we op de camping of er een plekje voor ons is voor één nacht. Ik hoopte op een plek waar we met de wielen op het strand stonden, maar toen we de plek eenmaal zagen was het tussen allemaal megagrote, spierwitte campers gelegen. Weg romantiek! We kregen uiteindelijk de beste plek van de camping : recht aan het strand! We konden zo uit de kampeerbus het strand op rollen. Een prachtig terras voor de bus – uitkijkend op het strand en de zee. Drie pijnbomen gaven voldoende schaduw én een plek voor onze hangmat. Unaniem door ons verkozen als de beste plek waar we ooit met de bus hebben mogen staan. ‘s Avonds voor de bus relaxen met brandende kaarsjes, een glaasje wijn en een glas sap voor de meisjes. In de ochtend wakker worden door een krekelconcert en zacht kabbelende golfjes. Mijn lief en ik stapten zo uit ons bed de zee in in om een flink stuk te zwemmen. Daarna ontbijt aan zee. Halverwege de ochtend laadden we bij 32 graden bijna alles in. Omdat de handrem niet sterk genoeg was begon de volgeladen bus te rijden. Mijn lief sprong er gauw in en…vergat daarbij z’n Havaianas naast de bus. Zonde! We zijn in twee uur naar de Kornati eilanden gereden. Honderdveertig onbewoonde eilanden die tot Nationaal Park zijn uitgeroepen.
Murter Island , 29 juli 2017
- William Shakespeare
Op een doodstille camping, om zes uur in de vroegte, duwen eega en ik onze bus zonder bestuurder naar de uitgang van de camping. Op het laatste moment spring ik erin om aan het stuur te trekken. Zo starten we de bus pas bij de uitgang en maken we niemand wakker op dit vroege uur. Als we bij het dorpsbakkertje wegrijden beginnen we aan ons avontuur in Nationaal Park Plitvicka Jezera. Ook al is het nog 70 kilometer rijden waar we trouwens anderhalf uur over doen door de vele bochten. Wanneer de kassa’s nét open zijn sta ik al in de rij. Uren later zal het keidruk zijn. Plitvicka Jezera is in 1949 tot Nationaal Park uit geroepen en staat geplaatst op de Wereldnatuurerfgoed lijst van UNESCO. Het park is bekend om zijn watervallen op kalkachtige beddingen waardoor er vele fantastische turquoise meren zijn ontstaan tussen de beboste berghellingen. Het water is zó helder dat je de vissen ziet zwemmen. En als je dan nét een action camera gekocht hebt is het een feest om onderwater te filmen! Er is achttien kilometer aan houten vlonders geplaatst waarover je langs de prachtigste watervallen wandelt. Ik had best hoge verwachtingen vanwege de schitterende foto’s die ik vooraf had gezien, maar mijn verwachtingen zijn dik overtroffen. Wat een fotogeniek bos! De afstanden zijn daar enorm en daarom hebben we twee keer een bus- en een keer een bootreis gemaakt. We hebben er ruim zes uur rond gewandeld. Net toen we moe werden en de temperatuur flink op begon te lopen werd het zo druk dat we zijn vertrokken. Achteraf kijk ik terug op vele zen uurtjes in het bos: alleen maar gefocussed op al het moois om me heen. De uren zijn voorbij gevlógen!
Na een prachtige rit over het eiland Pag langs de zoutvelden en de azuurblauwe zee vragen we op de camping of er een plekje voor ons is voor één nacht. Ik hoopte op een plek waar we met de wielen op het strand stonden, maar toen we de plek eenmaal zagen was het tussen allemaal megagrote, spierwitte campers gelegen. Weg romantiek! We kregen uiteindelijk de beste plek van de camping : recht aan het strand! We konden zo uit de kampeerbus het strand op rollen. Een prachtig terras voor de bus – uitkijkend op het strand en de zee. Drie pijnbomen gaven voldoende schaduw én een plek voor onze hangmat. Unaniem door ons verkozen als de beste plek waar we ooit met de bus hebben mogen staan. ‘s Avonds voor de bus relaxen met brandende kaarsjes, een glaasje wijn en een glas sap voor de meisjes. In de ochtend wakker worden door een krekelconcert en zacht kabbelende golfjes. Mijn lief en ik stapten zo uit ons bed de zee in in om een flink stuk te zwemmen. Daarna ontbijt aan zee. Halverwege de ochtend laadden we bij 32 graden bijna alles in. Omdat de handrem niet sterk genoeg was begon de volgeladen bus te rijden. Mijn lief sprong er gauw in en…vergat daarbij z’n Havaianas naast de bus. Zonde! We zijn in twee uur naar de Kornati eilanden gereden. Honderdveertig onbewoonde eilanden die tot Nationaal Park zijn uitgeroepen.
Murter Island , 29 juli 2017
woensdag 26 juli 2017
Sacher Torte
Wenn es im Herzen weh tut, braucht der Mensch viel Süsses.
- Anna Sacher
Helemaal vergeten hoe het voelde om in onze 42 jaar oude Volkswagen bus te rijden. Mensen kijken zo verheugd naar ons. Onderweg in Duitsland (en Duitsers zijn toch niet de vrolijkste levensgenieters) kijken mensen op de snelweg nieuwsgierig naar binnen. Ze steken hun duim op zodra je ze recht in de ogen kijkt. Op de Raststätte zie ik dat andere pauze-nemers stiekem een foto maken van onze bus met hun auto ervoor. Als je al niet vrolijk was dan word je het wel van alle leuke reacties op onze charmante bus. Zelf zwaaien we onderweg twee keer naar een ander antieke T2 bus. Wanneer we de stadscamping in Salzburg oprijden staan mensen meteen op van hun campingstoeltje om even te kijken. We staan nog geen minuut geparkeerd of Nederlanders laten weten hoe blij ze worden van onze bus of vragen nieuwsgierig of ze even binnen mogen kijken. Wanneer we niet veel later naar de receptie lopen om ons te registreren worden we aangeklampt. “Jullie zijn toch de eigenaars van die hippiebus? Oh, ik móet even laten weten hoe gaaf ik die bus vind!” Mensen die in de avond over de camping slenteren stoppen even voor een praatje over de retrobus. Ik was het gevoel even vergeten, maar nu is het er weer volop! Genieten! Zo dankbaar dat we met deze antieke kampeerbus mogen rondreizen!
Al tijdens het avondeten begint het te druppelen. We schuiven de eettafel onder de luifel. Het gerommel dat uit de Alpen hierheen komt rollen vinden we heerlijk. Het regent in de nacht en het regent als we weer wakker worden. Het regent als we halverwege de ochtend op de bus naar Salzburg wachten. Het regent ook in Salzburg. Toch hebben we het naar ons zin in de stad van Mozart en ‘Sound of Music’. We slenteren langs Mozarts geboortehuis naar de Dom. We branden daar een kaarsje. Na de lunch klimmen we naar de Festung Hohensalzburg bovenop een berg. Prachtig uitzicht. We bezoeken op weg terug naar beneden catacomben uit de 17e eeuw op St.Peters begraafplaats. We slenteren verder naar beneden naar de rivier de Salzach en steken over naar het beroemde Sacherhotel waar Frans Sacher in 1832 het recept van de klassieke Sacher Torte bedacht. En omdat het wéér regent drinken we gezellig daar onze middagthee met Sacher Torte. We genieten van de ambiance van het vijfsterren hotel voordat we de bus weer terug nemen naar de verregende camping. Die avond pakken we weer in. De volgende ochtend zullen we door Slovenië naar het zonnige Kroatië rijden.
Salzburg – 24 juli 2017
- Anna Sacher
Helemaal vergeten hoe het voelde om in onze 42 jaar oude Volkswagen bus te rijden. Mensen kijken zo verheugd naar ons. Onderweg in Duitsland (en Duitsers zijn toch niet de vrolijkste levensgenieters) kijken mensen op de snelweg nieuwsgierig naar binnen. Ze steken hun duim op zodra je ze recht in de ogen kijkt. Op de Raststätte zie ik dat andere pauze-nemers stiekem een foto maken van onze bus met hun auto ervoor. Als je al niet vrolijk was dan word je het wel van alle leuke reacties op onze charmante bus. Zelf zwaaien we onderweg twee keer naar een ander antieke T2 bus. Wanneer we de stadscamping in Salzburg oprijden staan mensen meteen op van hun campingstoeltje om even te kijken. We staan nog geen minuut geparkeerd of Nederlanders laten weten hoe blij ze worden van onze bus of vragen nieuwsgierig of ze even binnen mogen kijken. Wanneer we niet veel later naar de receptie lopen om ons te registreren worden we aangeklampt. “Jullie zijn toch de eigenaars van die hippiebus? Oh, ik móet even laten weten hoe gaaf ik die bus vind!” Mensen die in de avond over de camping slenteren stoppen even voor een praatje over de retrobus. Ik was het gevoel even vergeten, maar nu is het er weer volop! Genieten! Zo dankbaar dat we met deze antieke kampeerbus mogen rondreizen!
Al tijdens het avondeten begint het te druppelen. We schuiven de eettafel onder de luifel. Het gerommel dat uit de Alpen hierheen komt rollen vinden we heerlijk. Het regent in de nacht en het regent als we weer wakker worden. Het regent als we halverwege de ochtend op de bus naar Salzburg wachten. Het regent ook in Salzburg. Toch hebben we het naar ons zin in de stad van Mozart en ‘Sound of Music’. We slenteren langs Mozarts geboortehuis naar de Dom. We branden daar een kaarsje. Na de lunch klimmen we naar de Festung Hohensalzburg bovenop een berg. Prachtig uitzicht. We bezoeken op weg terug naar beneden catacomben uit de 17e eeuw op St.Peters begraafplaats. We slenteren verder naar beneden naar de rivier de Salzach en steken over naar het beroemde Sacherhotel waar Frans Sacher in 1832 het recept van de klassieke Sacher Torte bedacht. En omdat het wéér regent drinken we gezellig daar onze middagthee met Sacher Torte. We genieten van de ambiance van het vijfsterren hotel voordat we de bus weer terug nemen naar de verregende camping. Die avond pakken we weer in. De volgende ochtend zullen we door Slovenië naar het zonnige Kroatië rijden.
Salzburg – 24 juli 2017
dinsdag 18 juli 2017
Lieve Mexicaanse vriend
Twenty years from now you will be more disappointed by the things you didn’t do than by the ones you did do.
– Mark Twain
Wie kent de eeuwenoude Inca stad Machu Picchu nog niet? Machu Picchu ligt aan de oostkant van de Andes en is een van de best bewaarde steden uit de Inca-tijd. Het behoort niet voor niets tot een van de zeven moderne wereldwonderen. In januari 1981 werd Machu Picchu een beschermd natuurgebied en werd ook veelal de ‘geheime stad’ genoemd. Zo geheim is de stad helaas niet meer, want heel veel mensen weten de weg ondertussen te vinden naar deze oeroude stad… Je moet je bezoek ver van tevoren bespreken. De stad staat op de werelderfgoedlijst van UNESCO en is zo razend populair dat de stad er onder te lijden heeft. Het historisch heiligdom raakt steeds meer beschadigd. Bijna onder de voet gelopen eigenlijk… Peru heeft daarom besloten dat er iets moet veranderen en dat betekent dat er sinds deze maand een bezoekersregeling is. De verborgen stad mag alleen in twee shifts worden bezocht. We willen tenslotte allemaal dat de volgende generaties dit bijzondere gebied ook kunnen blijven ontdekken, toch? Deze verandering betekent zeer waarschijnlijk wel dat je nóg verder van tevoren moet reserveren. Ons onvergetelijke bezoek aan de geheime stad is inmiddels alweer zes jaar geleden. Ik heb de toegangskaartjes destijds ook een half jaar vooraf moeten kopen. De tocht ernaar toe was zó avontuurlijk! We namen heel erg vroeg in de ochtend, het was nog donker en de elektriciteit was uitgevallen in het kleine bergdorpje, een trein waar we de conducteur heel lief moesten aankijken om hem te vragen de trein bij een bepaalde kilometerpaal stil te zetten. Ik herinner me dat hij het verwarrend vond en niet heel graag deed, maar hij deed het wél. Alleen wij vijfjes stapten dapper uit en kuierden langs het spoor naar een ingang naar de jungle. Daar werden we opgewacht door onze gids waar ik deze afspraak mee had gemaakt. Met haar hebben we een heel lange, hete en vooral zweterige dag door de hoge Andes gewandeld en geklommen totdat we het afschuwelijk steile, allerlaatste stuk naar boven moesten sjokken. Manlief liep al de hele dag met twee backpack’s te sjouwen: een zware op z’n rug en een kleinere op z’n buik. Hijgend als een paard kwam ik als laatste op het hoogste punt waar mijn gezin en andere bezoekers al klappend in hun handen op mij stonden te wachten. De beloning was werkelijk magisch! Ik vergeet dat moment nooit meer. Tranen in mijn ogen. Tussen alle hoge bergtoppen van de Andes verstopt lag een eeuwenoude Inca stad verborgen. Ik was zo moe, dorstig en nat van het zweet, maar deze aanblik maakte alles goed. Het is de combinatie van de zware tocht van zestien kilometer door de hoge Andes en het plots oog in oog staan met het wereldwonder wat de beleving magisch maakt. Sinds deze maand is een groot deel van de romantiek jammer genoeg verdwenen. Je mag kiezen om vroeg in de ochtend een bezoek te brengen of begin van de middag. Een lange, zinderende klimtocht met een zware rugzak vooraf is dan bijna geen optie meer. De entree zal voortaan via de toegangshekjes bij de ingang zijn. Ik ben heel dankbaar voor onze reis van vijf volle weken door Spaanstalig Peru waardoor we ook de sprong aandurfden om de zomer erna naar Mexico te verhuizen. Alles loopt zoals het moet lopen.
Daar komen ze samen het station van Breda uit lopen. Hij draagt een pet. Ze kijken elkaar aan als ze met elkaar praten. Ze zijn bijna even groot. De laatste keer dat we hem zagen in Mexico was hij een beduidend stuk kleiner dan onze middelste dochter. Hij heeft een groeispurt gemaakt. Ze zwaaien naar me als ik boven bij mijn auto op ze sta te wachten. Onze middelste dochter had in Mexico een grote groep vrienden die bestond uit jongens en meiden. Ik vind dat altijd erg leuk als pubers zo met elkaar omgaan. Ze heeft het nu op haar internationale school in Nederland ook. Ook heeft ze nog steeds een levendige relatie met haar groep vrienden uit Mexico. Er lagen plannen dat ze als groep door Europa zouden gaan reizen deze zomer. Daar is om verschillende redenen niks van terecht gekomen. Behalve Alan. Hij kwam onlangs naar Breda. Ze hebben samen allemaal leuke (maar toch heel gewone) dingen gedaan. Veel in de stad geslenterd, door het Mastbos gefietst en daar gepicknickt. Hij is mee naar school geweest. Er kwamen vriendinnen thuis om hem te ontmoeten, veel pubers aan mijn eettafel, spelletjesavonden. Alan is zó Mexicaans. Je kunt zien dat hij gewend is om met iedereen small talk te maken. Typisch Mexicaans. Hoe meer zielen hoe meer vreugd. Een heel relaxte, ondernemende jongen die een semester in Berlijn gaat studeren. Als ik hem naar de trein breng hoor ik dat hij de gedragen pet bij dochterlief heeft achtergelaten. Ze beloven elkaar te ruilen als ze elkaar weer zien. Hoe lief.
– Mark Twain
Wie kent de eeuwenoude Inca stad Machu Picchu nog niet? Machu Picchu ligt aan de oostkant van de Andes en is een van de best bewaarde steden uit de Inca-tijd. Het behoort niet voor niets tot een van de zeven moderne wereldwonderen. In januari 1981 werd Machu Picchu een beschermd natuurgebied en werd ook veelal de ‘geheime stad’ genoemd. Zo geheim is de stad helaas niet meer, want heel veel mensen weten de weg ondertussen te vinden naar deze oeroude stad… Je moet je bezoek ver van tevoren bespreken. De stad staat op de werelderfgoedlijst van UNESCO en is zo razend populair dat de stad er onder te lijden heeft. Het historisch heiligdom raakt steeds meer beschadigd. Bijna onder de voet gelopen eigenlijk… Peru heeft daarom besloten dat er iets moet veranderen en dat betekent dat er sinds deze maand een bezoekersregeling is. De verborgen stad mag alleen in twee shifts worden bezocht. We willen tenslotte allemaal dat de volgende generaties dit bijzondere gebied ook kunnen blijven ontdekken, toch? Deze verandering betekent zeer waarschijnlijk wel dat je nóg verder van tevoren moet reserveren. Ons onvergetelijke bezoek aan de geheime stad is inmiddels alweer zes jaar geleden. Ik heb de toegangskaartjes destijds ook een half jaar vooraf moeten kopen. De tocht ernaar toe was zó avontuurlijk! We namen heel erg vroeg in de ochtend, het was nog donker en de elektriciteit was uitgevallen in het kleine bergdorpje, een trein waar we de conducteur heel lief moesten aankijken om hem te vragen de trein bij een bepaalde kilometerpaal stil te zetten. Ik herinner me dat hij het verwarrend vond en niet heel graag deed, maar hij deed het wél. Alleen wij vijfjes stapten dapper uit en kuierden langs het spoor naar een ingang naar de jungle. Daar werden we opgewacht door onze gids waar ik deze afspraak mee had gemaakt. Met haar hebben we een heel lange, hete en vooral zweterige dag door de hoge Andes gewandeld en geklommen totdat we het afschuwelijk steile, allerlaatste stuk naar boven moesten sjokken. Manlief liep al de hele dag met twee backpack’s te sjouwen: een zware op z’n rug en een kleinere op z’n buik. Hijgend als een paard kwam ik als laatste op het hoogste punt waar mijn gezin en andere bezoekers al klappend in hun handen op mij stonden te wachten. De beloning was werkelijk magisch! Ik vergeet dat moment nooit meer. Tranen in mijn ogen. Tussen alle hoge bergtoppen van de Andes verstopt lag een eeuwenoude Inca stad verborgen. Ik was zo moe, dorstig en nat van het zweet, maar deze aanblik maakte alles goed. Het is de combinatie van de zware tocht van zestien kilometer door de hoge Andes en het plots oog in oog staan met het wereldwonder wat de beleving magisch maakt. Sinds deze maand is een groot deel van de romantiek jammer genoeg verdwenen. Je mag kiezen om vroeg in de ochtend een bezoek te brengen of begin van de middag. Een lange, zinderende klimtocht met een zware rugzak vooraf is dan bijna geen optie meer. De entree zal voortaan via de toegangshekjes bij de ingang zijn. Ik ben heel dankbaar voor onze reis van vijf volle weken door Spaanstalig Peru waardoor we ook de sprong aandurfden om de zomer erna naar Mexico te verhuizen. Alles loopt zoals het moet lopen.
Daar komen ze samen het station van Breda uit lopen. Hij draagt een pet. Ze kijken elkaar aan als ze met elkaar praten. Ze zijn bijna even groot. De laatste keer dat we hem zagen in Mexico was hij een beduidend stuk kleiner dan onze middelste dochter. Hij heeft een groeispurt gemaakt. Ze zwaaien naar me als ik boven bij mijn auto op ze sta te wachten. Onze middelste dochter had in Mexico een grote groep vrienden die bestond uit jongens en meiden. Ik vind dat altijd erg leuk als pubers zo met elkaar omgaan. Ze heeft het nu op haar internationale school in Nederland ook. Ook heeft ze nog steeds een levendige relatie met haar groep vrienden uit Mexico. Er lagen plannen dat ze als groep door Europa zouden gaan reizen deze zomer. Daar is om verschillende redenen niks van terecht gekomen. Behalve Alan. Hij kwam onlangs naar Breda. Ze hebben samen allemaal leuke (maar toch heel gewone) dingen gedaan. Veel in de stad geslenterd, door het Mastbos gefietst en daar gepicknickt. Hij is mee naar school geweest. Er kwamen vriendinnen thuis om hem te ontmoeten, veel pubers aan mijn eettafel, spelletjesavonden. Alan is zó Mexicaans. Je kunt zien dat hij gewend is om met iedereen small talk te maken. Typisch Mexicaans. Hoe meer zielen hoe meer vreugd. Een heel relaxte, ondernemende jongen die een semester in Berlijn gaat studeren. Als ik hem naar de trein breng hoor ik dat hij de gedragen pet bij dochterlief heeft achtergelaten. Ze beloven elkaar te ruilen als ze elkaar weer zien. Hoe lief.
dinsdag 11 juli 2017
Verdwaalde padden?
Het is lente, ze warmen op, ze hebben maar één verlangen: zich voortplanten. En ze zijn blind voor gevaar. Wist je dat soms twintig padden tegelijk een vrouwtje bespringen, zodat ze verdrinkt? Maar als ze in nood zijn, als ze worden bedreigd, dan schreeuwen ze. Ik heb wel eens gedacht dat weinig erger is dan het schreeuwen van een pad. Hij is volkomen hulpeloos, hij heeft geen enkele manier om zich te verweren. Als een pad schreeuwt, schreeuwt de wereld.
- Lieneke Dijkzeul
Bijna vijftien jaar geleden vertelde de vorige bewoonster van ons huis ons trots dat er jaarlijks een paddentrek naar haar tuin plaatsvond. Elk jaar kwamen de padden van heinde en verre om te paren in haar vijver. De zomer van datzelfde jaar huurden wij een betonfreesmachine om deze vijver en de betonnen paadjes in de achtertuin roekeloos kapot te frezen en af te voeren. Nu besef ik pas dat padden in stilstaand water paren en eitjes leggen. En dat ze jaarlijks terugkeren naar hun geboortegrond. Ai…pijnlijk. Padden zijn amfibieën, net als kikkers en salamanders. Ze hebben een dunne, vochtige huid met slijmklieren zonder schubben. In het voorjaar trekken de volwassen padden van hun overwinteringsplek naar een plaats waar ze met elkaar kunnen paren. Dat kan een sloot, een ven of een vijver zijn. Ze zoeken in ieder geval stilstaand water op. Het liefst de plek waar ze zelf geboren zijn. Kennelijk de niet-meer-bestaande vijver in onze achtertuin dus… We zien ze de laatste tijd tussen de planten in de achtertuin zitten. Onze katten eromheen. Ik hoor ze tussen het herfstblad kraken. Ze verschuilen zich ook tussen onze spulletjes in de donkere garage en op een bewolkte dag komen ze te voorschijn op het terras. Volwassen padden kunnen zich op het land prima redden. Maar voor de voortplanting zijn padden, net als andere amfibieën, afhankelijk van water. In het water kunnen hun eitjes zich ontwikkelen zonder uit te drogen. De kikkervisjes kunnen alleen in het water overleven, waar ze de gedaanteverandering ondergaan tot volwassen pad. Het paren kan trouwens dagen lang duren, de mannetjes blijven vasthouden tot het vrouwtje haar eitjes afstaat. Helaas sneuvelt er zo ook wel eens een pad door verstikking of verdrinking. De klont eitjes noemen we dril, omdat elk eitje is ingepakt in een doorzichtig gelei-omhulsel. De eitjes zijn zo ingepakt om ze te beschermen tegen beschadiging. Tegelijkertijd werkt het dril ook als een soort lens, om de zonnewarmte op te vangen. Dit is heel belangrijk want papa- en mama-pad zorgen verder niet meer voor de eitjes. Zo gauw het paren is afgelopen trekken de padden weer van de paarplaats weg.
Zo is het een af en aan van verhuizende padden in onze tuin. De trekdrift van de padden wordt opgewekt door hormonen. Ook het weer speelt een rol. Als het warm en vochtig is, zoals vandaag, komt de paddentrek pas goed op gang. Padden verstoppen zich overdag. Ik zie dat ze zich onder het houten terras verstoppen. Ze komen pas tegen de schemering te voorschijn om te gaan jagen. Als ik een tijdje zit te kijken zie ik dat een padje met zijn roze tong insecten eet. Na zijn maaltijd wandelt hij gemoedelijk naar de stenen waterbak van onze katten. Onze katten zijn dol op regenwater met een smaakje van verrot herfstblad. Padden dus kennelijk ook? Onze katten doen ze echter niks. De padden worden alleen maar van een afstandje gade geslagen. Als onze oude kater wat dichterbij komt kijken gaat de pad op hoge poten staan. Padden zijn licht giftig maar verder ongevaarlijk voor huisdieren. Ze smaken heel vies en ik vermoed dat onze katten dat al ervaren hebben! Padden zijn koudbloedig, ze kunnen hun temperatuur alleen regelen door warmere of koelere plaatsen op te zoeken. Ik denk dat ze daarom op deze bewolkte dag op ons terras komen zitten, nog net even wat warmte uit de stenen tot zich nemend. Padden eten naast insecten trouwens ook (naakt)slakken en mieren. Die zijn er voldoende in de tuin. De vele kauwen uit de bejaarde beukenboom aan de voorkant van ons huis zijn op hun beurt weer vijand van de padden. De zwarte vogels, die hun nesten in onze schoorsteen bouwen, eten dus niet alleen onze peertjes en kersen, maar azen blijkbaar ook op padden. Zo speelt er een heel stukje van de voedselketen in onze stadstuin plaats. Mij verwondert het alleen enorm waar ze dan dat stukje stilstaand water vinden om te paren? Ze komen toch niet al vijftien jaar lang jaarlijks helemaal voor niks naar onze tuin verhuizen? Waarom paren padden toch niet gewoon thuis?
- Lieneke Dijkzeul
Bijna vijftien jaar geleden vertelde de vorige bewoonster van ons huis ons trots dat er jaarlijks een paddentrek naar haar tuin plaatsvond. Elk jaar kwamen de padden van heinde en verre om te paren in haar vijver. De zomer van datzelfde jaar huurden wij een betonfreesmachine om deze vijver en de betonnen paadjes in de achtertuin roekeloos kapot te frezen en af te voeren. Nu besef ik pas dat padden in stilstaand water paren en eitjes leggen. En dat ze jaarlijks terugkeren naar hun geboortegrond. Ai…pijnlijk. Padden zijn amfibieën, net als kikkers en salamanders. Ze hebben een dunne, vochtige huid met slijmklieren zonder schubben. In het voorjaar trekken de volwassen padden van hun overwinteringsplek naar een plaats waar ze met elkaar kunnen paren. Dat kan een sloot, een ven of een vijver zijn. Ze zoeken in ieder geval stilstaand water op. Het liefst de plek waar ze zelf geboren zijn. Kennelijk de niet-meer-bestaande vijver in onze achtertuin dus… We zien ze de laatste tijd tussen de planten in de achtertuin zitten. Onze katten eromheen. Ik hoor ze tussen het herfstblad kraken. Ze verschuilen zich ook tussen onze spulletjes in de donkere garage en op een bewolkte dag komen ze te voorschijn op het terras. Volwassen padden kunnen zich op het land prima redden. Maar voor de voortplanting zijn padden, net als andere amfibieën, afhankelijk van water. In het water kunnen hun eitjes zich ontwikkelen zonder uit te drogen. De kikkervisjes kunnen alleen in het water overleven, waar ze de gedaanteverandering ondergaan tot volwassen pad. Het paren kan trouwens dagen lang duren, de mannetjes blijven vasthouden tot het vrouwtje haar eitjes afstaat. Helaas sneuvelt er zo ook wel eens een pad door verstikking of verdrinking. De klont eitjes noemen we dril, omdat elk eitje is ingepakt in een doorzichtig gelei-omhulsel. De eitjes zijn zo ingepakt om ze te beschermen tegen beschadiging. Tegelijkertijd werkt het dril ook als een soort lens, om de zonnewarmte op te vangen. Dit is heel belangrijk want papa- en mama-pad zorgen verder niet meer voor de eitjes. Zo gauw het paren is afgelopen trekken de padden weer van de paarplaats weg.
Zo is het een af en aan van verhuizende padden in onze tuin. De trekdrift van de padden wordt opgewekt door hormonen. Ook het weer speelt een rol. Als het warm en vochtig is, zoals vandaag, komt de paddentrek pas goed op gang. Padden verstoppen zich overdag. Ik zie dat ze zich onder het houten terras verstoppen. Ze komen pas tegen de schemering te voorschijn om te gaan jagen. Als ik een tijdje zit te kijken zie ik dat een padje met zijn roze tong insecten eet. Na zijn maaltijd wandelt hij gemoedelijk naar de stenen waterbak van onze katten. Onze katten zijn dol op regenwater met een smaakje van verrot herfstblad. Padden dus kennelijk ook? Onze katten doen ze echter niks. De padden worden alleen maar van een afstandje gade geslagen. Als onze oude kater wat dichterbij komt kijken gaat de pad op hoge poten staan. Padden zijn licht giftig maar verder ongevaarlijk voor huisdieren. Ze smaken heel vies en ik vermoed dat onze katten dat al ervaren hebben! Padden zijn koudbloedig, ze kunnen hun temperatuur alleen regelen door warmere of koelere plaatsen op te zoeken. Ik denk dat ze daarom op deze bewolkte dag op ons terras komen zitten, nog net even wat warmte uit de stenen tot zich nemend. Padden eten naast insecten trouwens ook (naakt)slakken en mieren. Die zijn er voldoende in de tuin. De vele kauwen uit de bejaarde beukenboom aan de voorkant van ons huis zijn op hun beurt weer vijand van de padden. De zwarte vogels, die hun nesten in onze schoorsteen bouwen, eten dus niet alleen onze peertjes en kersen, maar azen blijkbaar ook op padden. Zo speelt er een heel stukje van de voedselketen in onze stadstuin plaats. Mij verwondert het alleen enorm waar ze dan dat stukje stilstaand water vinden om te paren? Ze komen toch niet al vijftien jaar lang jaarlijks helemaal voor niks naar onze tuin verhuizen? Waarom paren padden toch niet gewoon thuis?
dinsdag 4 juli 2017
A nightmare
Life is just a dream, to some it's a sweet dream, to others, a nightmare. But whatever it is, it's always short and dissipates quickly.
― Bangambiki Habyarimana
Een nachtmerrie waarvan je hoopt hem nooit mee te hoeven maken. Op de tweede dag dat onze oudste dochter vakantiewerk doet bij haar vader op de fabriek wordt er omgeroepen dat iedereen z’n computer direct uit moet zetten. In de kantine ziet ze op een televisiescherm dat er losgeld gevraagd wordt voor de gijzeling van het computersysteem. “Oeps, al uw belangrijke bestanden zijn versleuteld. Als u deze tekst leest, zijn uw bestanden niet meer toegankelijk. Mogelijk zoekt u naar een manier om uw bestanden te herstellen, maar verdoe uw tijd niet. Niemand kan uw bestanden herstellen zonder onze hulp. We garanderen dat u al uw bestanden gemakkelijk kunt herstellen. Het enige dat u hoeft te doen, is te betalen. Volg de volgende instructies.” Dat is de boodschap op het scherm. Deze fabriek, maar ook alle andere fabrieken en kantoren van het Franse glasbedrijf, zijn het slachtoffer geworden van een cyberaanval. Betaling moet in de virtuele munt bitcoin gebeuren. Het bedrag is driehonderd dollar per computer. Ons kind kan niet meer verder met haar vakantiewerk en gaat naar huis. Zo verneem ik het nieuws van de aanval op verschillende internationale bedrijven in Nederland. De tweede dag is er niks aan de situatie veranderd. Alle computers moeten uit blijven. Dochterlief neemt haar eigen computer mee en gaat er offline mee aan de slag. Op de fabriek wordt er hard en creatief naar oplossingen gezocht. Ze maken nieuwe Gmail-adressen aan waar orders op geplaatst kunnen worden door klanten. Deze bestellingen worden handmatig uitgedraaid en verwerkt. Zo kan er toch nog wat productie gedraaid worden. Manlief voert de eerste computerloze dag wat sollicitatiegesprekken en vergadert over de stand van zaken. Hij grapt al dat als het te lang duurt hij de kwast zal pakken om de muren in de fabriek maar te gaan schilderen. Deze cyberaanval kost het bedrijf veel geld…Behalve de kosten voor het oplossen van de aanval en de operationele schade zijn er ook zogeheten ‘slow burn kosten' zoals reputatieschade, juridische kosten en verlies van concurrentiekracht.
Er heerste een serene stilte rondom de terminals in de haven van Rotterdam... Waar het normaal gesproken een af- en aanrijden van vrachtwagens met zeecontainers is, heerste een paar dagen stilte. Bij pakketbezorger TNT lag ook alles stil. Wat een drama! Vooral de Oekraïne is verschrikkelijk getroffen. Een energiecentrale, het landelijke telecombedrijf, een luchthaven, openbaar vervoer en banken zijn getroffen. Je kunt je niet voorstellen wat dat betekent voor het dagelijks leven. Een nachtmerrie! Ik kan het me een beetje voorstellen. Een paar dagen eerder keken we namelijk met ons gezin een speelfilm die hierover ging. Heel surrealistisch dacht ik toen… In de film valt in Amerika de stroom uit en dat betekent dat je niet meer kunt bellen en geen internet hebt. Je weet dus niet wat er om je heen gebeurt! Benzine is niet meer verkrijgbaar, supermarkten zijn leeg geroofd, je kunt niet meer bij je geld, kortom je bent helemaal op jezelf aangewezen. Zelf hout hakken voor verwarming in huis, zelf voedsel van het land halen. Er is geen vervoer of zelfs muziek, en ’s avonds…veel kaarsjes branden! Ik probeerde me in het verhaal te verplaatsen niet wetende dat nog geen drie dagen later deze nachtmerrie schrikbarend dicht bij de waarheid kwam. Zéker voor de arme mensen in Oekraïne. Meer dan 90 procent van de computerinfecties vond plaats in de Oekraïne, op de dag voor een nationale feestdag waarmee het aannemen van een nieuwe grondwet werd gevierd…. Ondertussen is er een week voorbij zonder een oplossing. Back-ups terugzetten heeft geen zin, deze ransomware maakt Windows onbruikbaar. Er wordt gespeculeerd dat het helemaal niet om het losgeld ging, want na een paar uur bleek er al geen contact meer mogelijk te zijn met de hackers. Het gaat alleen om wereldwijd veel schade aanrichten. Alhoewel ik me ook kan voorstellen dat er een stel puisterige nerds nu slap van het lachen achter hun beeldscherm zitten. Thuis zijn onze laptopjes helemaal niet kwetsbaar zeggen de kenners. Misschien toch maar wel even een back-up maken?
― Bangambiki Habyarimana
Een nachtmerrie waarvan je hoopt hem nooit mee te hoeven maken. Op de tweede dag dat onze oudste dochter vakantiewerk doet bij haar vader op de fabriek wordt er omgeroepen dat iedereen z’n computer direct uit moet zetten. In de kantine ziet ze op een televisiescherm dat er losgeld gevraagd wordt voor de gijzeling van het computersysteem. “Oeps, al uw belangrijke bestanden zijn versleuteld. Als u deze tekst leest, zijn uw bestanden niet meer toegankelijk. Mogelijk zoekt u naar een manier om uw bestanden te herstellen, maar verdoe uw tijd niet. Niemand kan uw bestanden herstellen zonder onze hulp. We garanderen dat u al uw bestanden gemakkelijk kunt herstellen. Het enige dat u hoeft te doen, is te betalen. Volg de volgende instructies.” Dat is de boodschap op het scherm. Deze fabriek, maar ook alle andere fabrieken en kantoren van het Franse glasbedrijf, zijn het slachtoffer geworden van een cyberaanval. Betaling moet in de virtuele munt bitcoin gebeuren. Het bedrag is driehonderd dollar per computer. Ons kind kan niet meer verder met haar vakantiewerk en gaat naar huis. Zo verneem ik het nieuws van de aanval op verschillende internationale bedrijven in Nederland. De tweede dag is er niks aan de situatie veranderd. Alle computers moeten uit blijven. Dochterlief neemt haar eigen computer mee en gaat er offline mee aan de slag. Op de fabriek wordt er hard en creatief naar oplossingen gezocht. Ze maken nieuwe Gmail-adressen aan waar orders op geplaatst kunnen worden door klanten. Deze bestellingen worden handmatig uitgedraaid en verwerkt. Zo kan er toch nog wat productie gedraaid worden. Manlief voert de eerste computerloze dag wat sollicitatiegesprekken en vergadert over de stand van zaken. Hij grapt al dat als het te lang duurt hij de kwast zal pakken om de muren in de fabriek maar te gaan schilderen. Deze cyberaanval kost het bedrijf veel geld…Behalve de kosten voor het oplossen van de aanval en de operationele schade zijn er ook zogeheten ‘slow burn kosten' zoals reputatieschade, juridische kosten en verlies van concurrentiekracht.
Er heerste een serene stilte rondom de terminals in de haven van Rotterdam... Waar het normaal gesproken een af- en aanrijden van vrachtwagens met zeecontainers is, heerste een paar dagen stilte. Bij pakketbezorger TNT lag ook alles stil. Wat een drama! Vooral de Oekraïne is verschrikkelijk getroffen. Een energiecentrale, het landelijke telecombedrijf, een luchthaven, openbaar vervoer en banken zijn getroffen. Je kunt je niet voorstellen wat dat betekent voor het dagelijks leven. Een nachtmerrie! Ik kan het me een beetje voorstellen. Een paar dagen eerder keken we namelijk met ons gezin een speelfilm die hierover ging. Heel surrealistisch dacht ik toen… In de film valt in Amerika de stroom uit en dat betekent dat je niet meer kunt bellen en geen internet hebt. Je weet dus niet wat er om je heen gebeurt! Benzine is niet meer verkrijgbaar, supermarkten zijn leeg geroofd, je kunt niet meer bij je geld, kortom je bent helemaal op jezelf aangewezen. Zelf hout hakken voor verwarming in huis, zelf voedsel van het land halen. Er is geen vervoer of zelfs muziek, en ’s avonds…veel kaarsjes branden! Ik probeerde me in het verhaal te verplaatsen niet wetende dat nog geen drie dagen later deze nachtmerrie schrikbarend dicht bij de waarheid kwam. Zéker voor de arme mensen in Oekraïne. Meer dan 90 procent van de computerinfecties vond plaats in de Oekraïne, op de dag voor een nationale feestdag waarmee het aannemen van een nieuwe grondwet werd gevierd…. Ondertussen is er een week voorbij zonder een oplossing. Back-ups terugzetten heeft geen zin, deze ransomware maakt Windows onbruikbaar. Er wordt gespeculeerd dat het helemaal niet om het losgeld ging, want na een paar uur bleek er al geen contact meer mogelijk te zijn met de hackers. Het gaat alleen om wereldwijd veel schade aanrichten. Alhoewel ik me ook kan voorstellen dat er een stel puisterige nerds nu slap van het lachen achter hun beeldscherm zitten. Thuis zijn onze laptopjes helemaal niet kwetsbaar zeggen de kenners. Misschien toch maar wel even een back-up maken?
Abonneren op:
Posts (Atom)
